நானற்ற கணங்கள்

அவன் குரல் மடிந்து என் முன் தொங்குகிறது

மின்விசிறியில் கழுத்து இறுகித் தொங்கும்

ஓர் உடலினைப்போல

தொண்டை புடைக்கக் கத்தினேன்

சொற்களால் உயிர்ப்பினைக் கீறினேன்

செத்த உடல் செத்த உடல்தான்



என்ன வாழ்க்கை என்பதில் என் மீதான அவதூறுகளை

எனக்கு நானே கூறிக்கொள்கிறேன்

பயனற்றுப்போகும் இந்தச் சரீரம்

குளிகைகளில் வெறுப்புற்று நிர்பந்திக்கும் வாழ்வில்

உயிர் நீக்க வழியற்று திகைத்திருக்கின்றது



அனுதாபமும் இரக்கமும் கவியும் பொழுதுகளில்

நானென்பதின் அவமானத்தை துடைக்கத் திசைகளற்று

மனம் செத்து சுருள்கின்றேன் பெருகும் கூச்சங்கள்

மூச்சுக்குழலை நெருக்குகின்றபோழ்தில்



நினைவு நரம்பை அறுக்கும் பார்க்காத அவன் பிம்பத்தின்

ஆழ்ந்த வேண்டுதலில் மரணம் சுவைக்கத் திளைக்கும்

ஆழ்மனதை சற்று தூரமாய் வைத்துள்ளேன் அதுவரை

நானொரு கேலிப்பொருள் உங்களின் பற்களுக்கிடையில்

நகைப்புக்குரியவனும்கூட…



விசாலமாய் விரிந்திருக்கும் மிகப் பெரிய பூமியின் முன்

ஒரு நீர்த்துளியைவிடவும் சிறிய நானை

தொலைத்துவிடுவேன் அறியாக் கணமொன்றில்..

பின் நானற்ற கணங்கள் உங்களுக்கு…

Iyyappa Madhavan