EGYPT WAS THE COUNTRY OF HINDU VEDIC FOLLOWERS ... and they worshipped DEVI DURGA .....ALSO !!!

Skandha Purana, Egypt (Africa) was known as the Sancha-via continent mentioned in Sir Williams Jones' dissertation on Egypt. At Alexandria, in Egypt, Indian scholars were a common sight: they are mentioned by Dio Chrysostom (c. 100 A.D.) and Clement (c. 200 A.D.) Indirect contact between ancient India and Egypt through Mesopotamia is generally admitted, but evidence of a direct relationship between the two is fragmentary. Peter Von Bohlen (1796-1840), German Indologist, compared India with ancient Egypt. He thought there was a cultural connection between the two in ancient times. There are elements of Bengal's folk art, language, and rural culture that are associated with their Egyptian counterparts and have not been explained satisfactorily in terms of Aryan, Mongolian, or Dravidian influences. There are similarities between place names in Bengal and Egypt, and recently, an Egyptian scholar, El Mansouri, has pointed out that in both Egypt and India, the worship of cow, sun, snake, and river is common.

t is believed that the Dravidians from India went to Egypt and laid the foundation of its civilization there. The Egyptians themselves had the tradition that they originally came from the South, from a land called Punt, which a historian of the West, Dr. H.R. Hall, thought referred to some part of India.

The Indus Valley civilization is, according to Sir John Marshall, who was in charge of the excavations, the oldest of all civilizations unearthed (c. 4000 B.C.) It is older than the Sumerian, and it is believed by many that the latter was a branch of the former.

Adolf Erman (1854-1937), author of Life in Ancient Egypt and A Handbook of Egyptian Religion, says that the persons who were responsible for a highly developed Egyptian civilization were from Punt, an Asiatic country, a description of which is unveiled by this scholar from the old legends - a distant land washed by the great seas, full of valleys, incense, balsum, precious metals and stones; rich in animals, cheetahs, panthers, dog-headed apes and long-tailed monkeys, winged creatures with strange feathers to fly up to the boughs of beautiful trees, especially the incense tree and the coconut trees.

M A Murray, author of Legends of Ancient Egypt, rightly observes that as a race the Egyptians are more Asiatic than African. He cites the type 'P' depicted by Hatshepsut's artists as his support.

(source: The Aryan Hoax: That Dupes The Indians - By Paramesh Choudhary p. 225).

Klaus K. Klostermaier, in his book A Survey of Hinduism p. 18 says:

"For several centuries, lively commerce developed between the ancient Mediterranean world and India, particularly the ports on the Western coast. The most famous of these ports was Sopara, not far from modern Bombay, which was recently renamed Mumbai. Present-day Cranganore in Kerala, identified with the ancient Muziris, claims to have had trade contacts with Ancient Egypt under Queen Hatsheput, who sent five ships to obtain spices, and with old Israel during King Soloman's reign. Apparently, the communication continued after Greece conquered Egypt and later by Rome.

பழங்காலத்தில் தானமாக வழங்க பச்சரிசியை அதிகம் பயன்படுத்தியது ஏன்?

உணவு வகைகளிலேயே சைவம், அசைவம் என்று உள்ளது போல் காய்கறிகளில் கூட அசைவம், சைவம் என்று முன்னோர்கள் பிரித்து வைத்துள்ளனர்.

அந்த வகையில் தேன், ரத்தத்திற்கு இணையானது என அதர்வண வேதத்தில் கூறப்பட்டு உள்ளது. ரத்தத்தை வழங்க முடியாதவர்கள் தேனை வழங்கி அதற்குண்டான பலனைப் பெற முடியும். ஹோம குண்டங்களில் தேன் வார்ப்பது தற்போதும் நடைமுறையில் உள்ளது. அதேபோல் பேரிச்சம்பழம், மாமிசத்திற்கு சமம் என்றும் பழங்கால நூல்களில் கூறப்பட்டுள்ளது.

பச்சரிசி மிகவும் சக்தி வாய்ந்தது. திருமணத்தின் போது முனை முறையாத பச்சரிசியைத்தான் அட்சதைக்காக பயன்படுத்த வேண்டும். இதனைக் கைக்குத்தல் அரிசி என்றும் கூறுவர். எனவே கடைகளில் பச்சரிசி வாங்கி வந்து அட்சதை தயார் செய்வது கூடாது. மாறாக விவசாயிகளிடம் சென்று அறுவடையின் போது சேகரித்து வைத்த முனை முறியாத பச்சரிசியை வாங்கி வந்து அட்சதை தயாரிப்பதுதான் சரியான முறையாகும்.

கைக்குத்தல் அரிசியைத்தான் தானமாக வழங்கவும் பயன்படுத்த வேண்டும். ஞானத்தில், ஒழுக்கத்தில் உயர்ந்தவர்களுக்கு பச்சரிசியை தானமாக வழங்கினால் சிறந்த பலன் கிடைக்கும். இதற்கு காரணம் பச்சரிசிக்கு என்று தனி மகத்துவம் உள்ளது. புழுங்கல் அரிசி போல் அதை

எனவே, முனை முறியாத பச்சரிசியை உயர்ந்தவர்களுக்கு தானமாக வழங்கினால் அதைக் கொடுப்பவருடைய தோஷங்கள் அனைத்தும் கழிந்துவிடும் என்று பழங்கால நூல்களில் கூறப்பட்டுள்ளது.

இதேபோல் பூஜைகளுக்கு வாழைப்பழம் (கதளி) பயன்படுத்த வேண்டும். கேரளாவில் பகவதி அம்மன் கோயில்களில் கதளி இல்லாமல் பூஜைகள் நடத்தப்படாது. பச்சை வாழை, கற்பூர வாழை என பல்வேறு வகையான வாழைகளை பூஜைகளுக்கு யன்படுத்துகின்றனர். ஒவ்வொன்றுக்கும் தனித்தனி குணங்களும், பலன்களும் உள்ளது.
குறிப்பாக பச்சை வாழையை வன/காவல் தெய்வங்களுக்கும், பூவன் வாழையை வீட்டு தெய்வங்களுக்கும் பூஜை செய்ய பயன்படுத்தலாம்.

வாழைக்காய்/பழங்களை கைகளால் தொட்டு அந்தணர்களுக்கு வழங்கும் போது கொடுப்ப்வருக்கு உள்ள கர்ம வினைகள் பாதி தீர்ந்துவிடும் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது. முன்னோர்களுக்கு இறுதிச் சடங்கு செய்யும் போது கூட வேதம் ஓதும் அந்தணர்களுக்கு வாழைக்காய்/பழம் மற்றும் பச்சரிசி வைத்து வழங்குவர்.

இது சம்பந்தப்பட்ட வீடு (உயிரிழந்தவர்) மற்றும் அதில் வசிப்பவர்களுக்கு ஏற்படும் தோஷத்தைப் போக்கவே. அந்தணர்களும் அவற்றை பெற்றுக் கொள்வதன் மூலம் அவர்களுடைய தோஷத்தை ஏற்றுக் கொண்டு அதை கழிப்பதாகவே பழங்காலத்தில் கருதினர்.

பழங்காலத்தில் ஒரு ஊரில் வசிக்கும் மற்ற குடும்பங்களுக்கு ஏற்படும் தோஷத்தை கழிக்கவே அந்தணர்கள் வாழ்ந்து வந்தனர். அதற்காக மக்களிடம் இருந்து எதையும் அவர்கள் எதிர்பார்த்ததில்லை. மாறாக அந்நாட்டின் அரசன் அந்தணர்களுக்கு தேவையான அனைத்து வசதிகள், செல்வங்களையும் அளித்ததாக வரலாறுகள் எடுத்துரைக்கின்றன.
எனவே, முனை முறியாத பச்சரிசி, வாழைப்பழம் ஆகியவற்றிற்கு பல பூர்வீக குணங்கள் உண்டு. முக்கியமான சில பூஜைகளின் போது; கலச பூஜை உட்பட முனை முறியாத பச்சரிசியை பயன்படுத்தப்படுவதை தற்போதும் பார்க்கிறோம்.

கோயில்களில் நெய்வேத்தியம் செய்ய முழுக்க முழுக்க பச்சரிசியே பயன்படுத்தப்படுகிறது. வீடுகளில் மாக்கோலம் இடுவதற்கும் பச்சரிசியை பயன்படுத்தினால் தெய்வீகத்தன்மை கிடைக்கும்.

அட்சய திருதியை தினத்தன்று முனை முறியாத பச்சரிசியை வாங்குவதும், தானமாக வழங்குவதன் மூலமும் லட்சுமியின் அருளைப் பெற முடியும்

DRESS CODE for Interview !!!

மா.அரங்கநாதன்:முதல் அடி-எஸ்.ரா

தமிழில் ஆழ்ந்த புலமையும் தீவிர தேடுதலும் கொண்ட மா.அரங்கநாதன், 1950-களில் சிறுகதைகள் எழுதத் துவங்கியவர். இவரது ‘பொருளின் பொருள் கவிதை’ என்ற கட்டுரை நூல் 1983-ல் வெளியாகி, தமிழ் இலக்கியப் பரப்பில் சலனத்தை உருவாக்கியது. நாஞ்சில்நாட்டில் பிறந்த இவர், சென்னை மாநகராட்சியில் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். ‘முன்றில்’ என்ற இலக்கிய இதழின் ஆசிரியர். இவரது வீடு பேறு சிறுகதைத் தொகுப்பும் பறளியாற்று மாந்தர் நாவலும் குறிப்பிடத்தக்க படைப்புகள். சிவனொளிபாதம் என்ற புனைபெயரிலும் கட்டுரைகள் எழுதியுள்ள இவர், சாகித்ய அகாதமிக்காக சில சிறுகதைகளை மொழியாக்கம் செய்திருக்கிறார். இவரது கதைகள் ஆங்கிலத்திலும் இந்தியிலும் வெளியாகியுள்ளன. தமிழ் வாழ்வின் நுட்பங்களைப் பேசும் தனித்துவமான எழுத்து இவருடையது.

தற்செயலாக பழைய சாமான்கள் விற்கும் கடையின் வாசலில் பார்த்தேன் - மணியடிப்பதற்காக பள்ளிகளில் தொங்கவிடப்பட்டு இருக்கும் இரும்புத் தண்டவாளத்தை! 
எங்கள் பள்ளியில்கூட மணியடிக்க அது போன்றதொரு இரும்புத் தண்டவாளம் வராந்தாவில் தொங்கும். மணியடிப்பதற்கென வயதான வாட்ச்மேன் இருந்தார். அவர் வராத நாட்களில், மாணவர்கள் அந்த மணியை அடிப்பதற்கு அனுமதிக்கப்படுவார்கள்.

ஒரு சிற்பத்தைப் பார்ப்பது போல வியப்புடன் ஆழ்ந்து அந்தத் தண்டவாளத்தைக்  கவனித்துக்கொண்டு இருந்தேன். எத்தனை முறை அதன் சத்தம் தொலைவில் கேட்டதும் ‘பள்ளிக்கு நேரமாகிவிட்டதே’ என்று ஓடி வந்திருப்பேன். எத்தனை நாட்கள் இந்த மணியடித்து ‘பள்ளி விடுமுறை விட்டுவிடாதா?’ என்று ஏங்கியிருப்பேன். இந்த மணியோசைக்குப் பின்னால் பால்யத்தின் வெளிப்படுத்தப்படாத நிசப்தம் புதைந்திருக்கிறது.

கடைக்காரன் என்னைக் கவனித்திருக்கக்கூடும். ‘பள்ளிக்கூட பெல்லு சார். வேணுமா?’ என்றான். வாங்கிக்கொண்டு போய் என்ன செய்வது... எங்கே மாட்டிவைப்பது? மணியை வாங்குவதைவிடவும் அதை அடித்துப் பார்க்க வேண்டும் என்றுதான் மனது அதிக ஆசைகொண்டு இருந்தது. மிக உரிமையுடன் மணியை அடிப்பதற்காக வைத்திருந்த இரும்புக் கோலை எடுத்து மணியை அடித்தேன்.

கடைக்காரன் சிரிப்போடு பார்த்தான். எங்கோ காஞ்சிபுரம் அருகில் உள்ள கிராமத்துப் பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து கொண்டு வந்து தந்ததாகச் சொல்லி, இருநூறு ரூபாய் தந்து விட்டு எடுத்துப் போகும்படியாகச் சொன் னான். வாங்குவதற்கு பயமாக இருப்பதாகச் சொன்னேன். அதன் விலையைப் பற்றி சொல்வதாக நினைத்துக்கொண்டு, ஐம்பது ரூபாய் குறைத்துக்கொள்ளச் சொன்னான். பயம் விலை மீதல்ல. அந்த மணியோசை என்றோ ஏற்படுத்திய வலியிலிருந்து பயம் பிறப்பதை எப்படிப் புரியவைப்பது?

இன்றும் மனதில் காலை வெயில் போல துல்லியமாகவும் வசீகரமாகவும் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்ட முதல் நாள் மினுமினுத்துக் கொண்டு இருக்கிறது. அப்போது பள்ளியில் சேர்வதற்கு இருந்த ஒரே சோதனை... வலது கையால் தலையைச் சுற்றி இடது காதை தொட்டுக் காட்ட வேண்டும். அது இருந்தால் போதும், முதல் வகுப்பில் சேர்த்துக் கொள்வார்கள்.

படிய வாரிய தலையும் திருநீறு பூசிய நெற்றியும் ஒரே யரு உடைந்த குச்சி,சிலேட்டுமாக பள்ளியில் சேர நின்றுகொண்டு இருந்தபோது ஒரு பக்கம் பயமும் இன்னொரு பக்கம் அழுகையும் சேர்ந்து தொண்டையை இறுக்கியது.

தலைமை ஆசிரியரின் அறைக்குள் நுழைந்தபோது அவரது மேஜையில் இருந்த பிரம்பும் சாக்பீஸ் டப்பாவும் அழுகையை அதிகப்படுத்தப் போதுமானதாக இருந்தது. டவுசர் பையில் வைத்திருந்த ஆரஞ்சு மிட்டாய் பாக்கெட்டை எடுத்து தலைமை ஆசிரியரிடம் நீட்டுவதற்குள், மருத்துவ மனைக்குள் போனதும் ஏற்படும் நடுக்கம் அன்று பள்ளியைப் பார்த்ததும்தானாக ஏற்பட்டது. 
வகுப்பில் உட்காரவைத்து விட்டு, அப்பா பள்ளியை விட்டு வெளியேறிப் போகத் துவங்கும் வரை அடக்கிக்கொண்டு இருந்த துக்கம், அவர் தலை மறைந்ததும் பீறிடத் துவங்கியது. வகுப்பில் உள்ள மாணவர்களுக்குக் கொடுப்பதற்காக கொண்டு வந்திருந்த ஆரஞ்சு மிட்டாய் களை எவருக்கும் கொடுக்க வேண்டும் என்றுகூட நினைப்பே இல்லை.

டீச்சர், என் விசும்பல் சத்தம் கேட்டு என்ன என்று அருகில் வந்தாள். ‘காய்ச்சல் அடிக்குது’ என்று கலங்கிய குரலில் சொன்னதும் கழுத்தின் அடியில் கை வைத்துப் பார்த்தாள். குளிர்ச்சியாகத்தான் இருந்தது. அவள் தலையைக் கோதிவிட்டபடி, ‘சரியாப் போயிரும்... தண்ணி குடிச் சிக்கோ!’ என்றாள். இத்தனை நடந்தும் ஏன் காய்ச்சல் வரமாட்டேன் என்கிறது என்று என்மீதே ஆத்திரமாக வந்தது. 
திடீரென பிளாக்போர்டு மிக உயரத்திலிருப்பது போலத் தெரிந்தது. எங்கோ மலையடி வாரத்தில் இருந்து டீச்சர் பேசுவது போலக் கேட்டது. மனம் நிலைகொள்ளாமல் தத்தளித்தது. வராந்தாவில் தொங்கும் அந்தத் தண்டவாளத்தைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன்.

பன்னிரண்டரைக்குப் பெல் அடித்த போது கண்களை மூடிக்கொண்டு வீட்டுக்கு ஓடினேன். வீட்டுக்குப் போனதும் பையைத் தூர எறிந்துவிட்டு, என் மீது ஏன் இப்படி இரக்கமின்றி யாவரும் நடந்துகொள்கிறார்கள் என்று கோபமாக வந்தது. சாப்பிடக்கூட மனதின்றி ‘மதியம் பள்ளிக்கூடம் லீவு’ என்று பொய் சொல்லியபடி படுக்கை யில் சுருண்டு படுத்துக்கொண்டேன்.

ஆனால், மறுநாள் பள்ளிக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. எத்தனை மெதுவாக நடந்து போக முடியுமோ அத்தனை மெதுவாகப் போவேன். வகுப்பைக் கவனிக்காமல் படியில் ஏறியிறங்கி விளையாடும் வெயிலைக் கவனித்துக்கொண்டு இருப்பேன்.

பள்ளி நாட்கள் ஒரு விநோத மிருகத்தின் கால்களில் சிக்கிக்கொண்டது போல பயமாக மாறியிருந்தன. ஒவ்வொரு முறை பள்ளியின் பாதி மூடியிருந்த இரும்புக் கதவைத் தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே போவது சிங்கத்தின் வாய்க்குள் தலையைக் கொடுத்து வெளியே எடுக்கும் சர்க்கஸ்காரனின் செயலைப் போலத்தான் இருந்தது.

அப்போது, பள்ளி மிகப் பெரியதாகவும் வகுப்பறைகள் நீண்டதாகவும் டீச்சர் மிக உயரமானவள் போலவும் தோற்றம் தந்துகொண்டு இருந்தது. ஆனால், அந்தப் பள்ளியை விட்டு நீங்கி வேறு வேறு பள்ளிகளில் படித்து முடித்து, ஊரை விட்டு வெளியேறிய பல வருடங்களுக்குப் பிறகு, ஒரு முறை அந்தப் பள்ளியைப் பார்த்தபோது அது நான் முதல் நாள் சேர்ந்தபோது பார்த்த நிறம்கூட மாறாதது போல அப்படியே இருந்தது. ஆனால், ஒரேயரு வேறுபாடு, அப்போது பெரிய கோட்டை போலத் தெரிந்த பள்ளிக்கூடம், இப்போது சிறிய தீப்பெட்டி மாதிரி தெரிந்தது.

அது ஒரு ஓடு வேய்ந்த கட்டடம் என்று இன்று திரும்பப் பார்க்கும்போதுதான் அதன் சிவப்பு ஓடுகள் தெரிந்தன. படிக்கட்டுகள், வகுப்பறைகள் யாவுமே உலர்ந்த திராட்சை போல சாறு வற்றிப் போய் சுருங்கி விட்டது போலத் தென்பட்டது.

எனக்கு நடந்த சம்பவத்தைப் போலவேதான் என் பையனை எல்.கே.ஜி&யில் சேர்த்த நாளும் நடந்தேறியது. அவனைப் பள்ளியில் சேர்த்துவிட்டு, முதல் நாள் என்பதால் கேட்டை தாண்டிச் சென்று வகுப் பறையைக் காட்டி விட்டு வெளியே வரும்போது, அவன் திரும்பித் திரும்பி பார்த்துக்கொண்டே நடந்து போனான். வகுப்பறையின் அருகே போயும் உள்ளே போகாமல் தொலைவை வெறித்து பார்த்துக்கொண்டு இருப்பது தெரிந்தது. குழந்தையை முதன் முதலாகப் பள்ளியில் விட்டு வரும் அந்த நிமிடம் மிகவும் அபூர்வமானது. அதே நேரம் துக்ககரமானது. அது சொல்லி புரியவைக்க முடியாதது.

பள்ளியில் மின்சார மணி அடித்தும் நான் வாசலின் வெளியே நின்றுகொண்டே இருந்தேன். அவன் வகுப்புக்குப் போய் விட்டான். ஆனால், நான் என்றோ காலத்தின் பின்னால் தூக்கி வீசப்பட்டது போல எனது முதல் வகுப்பின் நினைவுகளில் வீழ்ந்துகிடந்தேன். நான் நினைத்தது போலவே மாலை வீடு வந்த பையன் யாரோடும் பேசவே இல்லை. சாப்பிடு வதற்குக்கூட மனதின்றி படுக்கையிலே கிடந்தான். ஆனால், என்னைப் போலின்றி சில வாரங் களிலே அவன் பள்ளிக்குப் பழகத் துவங்கியிருந்தான். பிறகு பள்ளிக்கூடம் பற்றித்தான் எப்போதுமே பேச்சு. காலம் எவ்வளவு மாறியிருக்கிறது என்று அந்த நிமிடம் என்னால் உணர முடிந்தது.

பிறந்த நாள், திருமண நாள் போல ஏன் பள்ளியில் சேர்ந்த முதல் நாளை நாம் கொண்டாடக்கூடாது, என்று சில சமயங்களில் தோன்றும். வகுப்பறைக்குள் ஒவ்வொரு மாணவனும் எடுத்துவைக்கும் முதலடி, நிலவில் இறங்கிய விண்வெளி வீரனின் காலடியைவிடவும் அதிமுக்கியமானதில்லையா! பள்ளியின் முதலடியிலிருந்துதானே அவனது அறிவும் திறனும் வளர்த்தெடுக்கப்படுகிறது. 
அந்தக் காலங்களில் கிராமங்களில் ஐந்து வயதில் Ôஏடு தொடங்குதல்Õ என்று ஒரு சடங்கு செய்வார்கள். குழந்தையை உட்காரவைத்து தாம்பாளத்தில் அரிசியைப் பரப்பி குழந்தையின் விரலைப் பிடித்து “அனா ஆவன்னா” எழுத வைப்பார்கள். அந்தச் சடங்கு கோயிலில் நடக்கும். பிறகு, அங்கிருந்து வீட்டுக்கு வந்ததும் பனையோலைகளில் உயிரெழுத்து மட்டும் எழுதிக் கொடுத்து, படிக்க சொல்லித் தருவார்கள்.

அப்படி ஏடு துவங்கும் சடங்கைச் செய்து வைப்பதற்கென ஒரு அண்ணாவியும் இருப்பார். அவர் தேவாரம், திருவாசகம் பாடவும், விளக்கி பொருள் சொல்லவும் தெரிந்தவராக இருப்பார். பள்ளிக்கூடம் வந்த பிறகு ஏடு தொடங்குதல் மறைந்து போகத் துவங்கியது. ஆனாலும் பள்ளியில் பிள்ளைகளுக்கு டீச்சர் கையைப் பிடித்து அனா ஆவன்னா எழுதித் தரும் பழக்கம் இருந்தது. பின்னாளில் அதுவும் மறைந்து, இன்று பள்ளிப் படிப்பு முடியும் வரை அனா ஆவன்னா என்றால் என்னவென்றே தெரியாத ஆங்கிலக் கல்வி முறை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு விட்டது.

உலகில் வேறு எந்தத் தேசமும் தனது தாய் மொழியின் அட்சரங்களைக் கூட கற்றுக்கொள்ளாமல் குழந்தை வேறு மொழியைக் கற்பதற்கு அனுமதிப்பதில்லை. நாம் எல்லாவற்றிலும் விதிவிலக்குதானோ?

தமிழ் கற்றுக்கொள்வதற்காக இருந்த தமிழ்ப் பள்ளிகளும் தேவார \ திருவாசகப் பாடசாலைகளும், இன்று அடையாளமற்றுப் போய் விட்டன. தமிழ் நமது பேச்சிலிருந்து மட்டுமல்ல, நம் சிந்தனை, செயல் யாவிலிருந்தும் விலக்கப்பட்டு வருவதும் அப்படி விலக்கப்படுவது மேலான செயல் என்று பெருமை கொள்வதுமே நடந்து வருகிறது.

தமிழ் வாழ்வைத் தனது படைப்பு களில் பதிவு செய்ததில் மிக முக்கியமான எழுத்தாளர் மா.அரங்கநாதன். இவரது கதைகள் ஆழ்ந்த தத்துவத் தளம் கொண்டவை. அவரது எழுத்தில் தமிழ் வாழ்வின் நுட்பங்களும் அறமும் மெய்தேடலும் நுண்மை யாகப் பதிவு செய்யப் பட்டுள்ளன. 
குறிப்பாக, இவரது ‘ஞானக்கூத்து’ என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பில் உள்ள ‘ஏடு தொடங்கல்’ என்ற கதை. அன்றைய நாஞ்சில் வட்டார வாழ்வைச் சொல்வதோடு, ஏடு தொடங்குதலைப் பற்றிய நுட்பங்களையும் பதிவு செய்துள்ளது. அக்கதை மின்னல் வெட்டைப் போல நிமிட நேரமே கடந்து போகும் ஒரு அனுபவத்தைப் பதிவு செய்கிறது.

ஊரில் ஒரு குழந்தைக்கு ஏடு தொடங்குவதாக அண்ணாவியை அழைக் கிறார்கள். அவர் வர இயலாமல் அவரது பையன் சுப்பையா வருகிறான். அவனுக்குப் பன்னிரண்டு உயிரெழுத்தும் தெரியும் என்றாலும் மணலில் எழுதும்போது கை நடுங்கும். சென்ற வருடம் ஏடு தொடங்கும் போது ஒரு குழந்தை மணலை வாறி அவன் கண்ணில் இறைத்ததால் அவன் ஏடு தொடங்கும் காரியத்துக்கு வருவதே இல்லை.

இன்று வேறு வழியில்லாமல் வந்து சேர்கிறான். அந்த ஆட்டத்தில் ஒரு பதிகம் பாடச் சொல்கிறார்கள். அவனுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல் திருவாசகத்தை வாங்கிப் படிக்கத் துவங்குகிறான். சீர் பிரிக்காத பதிப்பு என்பதால் அவனால் படிக்க முடியவில்லை. அப்போது கறுப்புக் கண்ணாடி அணிந்தபடி எதையும் சட்டை செய்யாது ஊரில் சுற்றிக்கொண்டு வரும் முத்துக்கறுப்பன், அங்கே வந்து சேர்கிறான். அவனை திருவாசகம் படிக்கச் சொல்கிறார்கள்.

அவன் புத்தகத்தைப் பார்க்காமலே ஒவ்வொரு சொல்லாகச் சொல்லி குழந்தையை திரும்பச் சொல்லச் செய்து, பதிகம் படிக்கவைக்கிறான். அந்தச் சம்பவம் முத்துக்கறுப்பன் மீது அந்த வீட்டில் நல்ல மதிப்பை உருவாக்கி விடுகிறது. அவனுக்கு அந்த வீட்டில் உள்ள பெண்ணைக் கொடுத்து மாப்பிள்ளையாக்கிக் கொள்கிறார்கள். அவன் அணிந்திருந்த கறுப்புக் கண்ணாடி பிடித்துப் போய், அந்த வீட்டுப் பெண் அவன் மீது ஆசைப்பட்டுவிட்டதாகச் சொன்னார்கள். ஆனால், எது நடக்க வேண்டுமோ, அது ஏதாவது ஒரு வழியாக நடந்துவிடுகிறது என்று சித்தாந்தம் பேசிக்கொண்டு இருந்தார் பெண் வீட்டில் ஒருவர். இரண்டுமே முத்துக்கறுப்பனைப் பொறுத்த வரை நிஜம்தான். இன்னொரு பக்கம் நிஜமில்லைதான்.

மா.அரங்கநாதனின் இக்கதை விவரிக்கும் அந்த ஏடு துவங்கும் காட்சி, புகை மறைவது போல நாம் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தபோதே வாழ்விலிருந்து மறைந்து போய்விட்டிருக்கிறது. 
பால்யம் சோப்பு நுரைகளைப் போல நூற்றுக்கணக்கான கனவுக் குமிழ்கள் மிதந்து செல்லும் வெளி போலும். கரும்பலகையின் கீழ் உதிர்ந்து கிடந்த சாக்பீஸ் தூசியைவிடவும்வகுப்பறையில் மாணவர்கள் தங்களுக்குள் பேசித் தீர்த்த சொற்கள் ஏராளமானவை. நட்சத்திரங்களைவிடவும் பள்ளியில் கண்ட கனவுகள் அதிகம். விரலில் பட்ட மைக்கறை அழிந்துபோய் பல வருடமாகி இருக்கலாம். ஆனால், மனதில் படிந்த பள்ளியின் நினைவுகள் என்றும் அழியா சுவடுகளாகவே இருக்கின்றன!

*****
நன்றி: கதாவிலாசம்- விகடன் பிரசுரம்

Mind of Plants : Documentary on The Intelligence of Plants

Plants have evolved between fifteen and twenty distinct senses, including analogues of our five: smell and taste (they sense and respond to chemicals in the air or on their bodies); sight (they react differently to various wavelengths of light as well as to shadow); touch (a vine or a root “knows” when it encounters a solid object); and, it has been discovered, sound. In a recent experiment, Heidi Appel, a chemical ecologist at the University of Missouri, found that, when she played a recording of a caterpillar chomping a leaf for a plant that hadn’t been touched, the sound primed the plant’s genetic machinery to produce defense chemicals. Another experiment, done in Mancuso’s lab and not yet published, found that plant roots would seek out a buried pipe through which water was flowing even if the exterior of the pipe was dry, which suggested that plants somehow “hear” the sound of flowing water….

Mimosa pudica, also called the “sensitive plant,” is that rare plant species with a behavior so speedy and visible that animals can observe it; the … mimosa also collapses its leaves when the plant is dropped or jostled. Gagliano potted fifty-six mimosa plants and rigged a system to drop them from a height of fifteen centimetres every five seconds. Each “training session” involved sixty drops. She reported that some of the mimosas started to reopen their leaves after just four, five, or six drops, as if they had concluded that the stimulus could be safely ignored. “By the end, they were completely open,” Gagliano said to the audience. “They couldn’t care less anymore.”

Was it just fatigue? Apparently not: when the plants were shaken, they again closed up. “ ‘Oh, this is something new,’ ” Gagliano said, imagining these events from the plants’ point of view. “You see, you want to be attuned to something new coming in. Then we went back to the drops, and they didn’t respond.” Gagliano reported that she retested her plants after a week and found that they continued to disregard the drop stimulus, indicating that they “remembered” what they had learned. Even after twenty-eight days, the lesson had not been forgotten. She reminded her colleagues that, in similar experiments with bees, the insects forgot what they had learned after just forty-eight hours. …

Time-lapse photography is perhaps the best tool we have to bridge the chasm between the time scale at which plants live and our own. This example was of a young bean plant, shot in the lab over two days, one frame every ten minutes. A metal pole on a dolly stands a couple of feet away. The bean plant is “looking” for something to climb. Each spring, I witness the same process in my garden, in real time. I always assumed that the bean plants simply grow this way or that, until they eventually bump into something suitable to climb. But Mancuso’s video seems to show that this bean plant “knows” exactly where the metal pole is long before it makes contact with it. Mancuso speculates that the plant could be employing a form of echolocation. There is some evidence that plants make low clicking sounds as their cells elongate; it’s possible that they can sense the reflection of those sound waves bouncing off the metal pole.

Equally sophisticated are plants’ chemical communication systems:

Since the early nineteen-eighties, it has been known that when a plant’s leaves are infected or chewed by insects they emit volatile chemicals that signal other leaves to mount a defense. Sometimes this warning signal contains information about the identity of the insect, gleaned from the taste of its saliva. Depending on the plant and the attacker, the defense might involve altering the leaf’s flavor or texture, or producing toxins or other compounds that render the plant’s flesh less digestible to herbivores. … Several species, including corn and lima beans, emit a chemical distress call when attacked by caterpillars. Parasitic wasps some distance away lock in on that scent, follow it to the afflicted plant, and proceed to slowly destroy the caterpillars.

I can’t help tying these capabilities to the Next Big Thing in computing:  the Internet of Things, more properly thought of as mass deployment of sensors. In many ways, that’s a capability in search of an application.  It’s easy to wire your house so the network knows what room you’re in, but really, why bother? In contrast sensors that can eavesdrop on plant communications could have lots of applications.  Farmers can wait to apply pesticides until their crop tells them which pests are attacking which plants.  Hunters can ask the forest where deer congregate to do their browsing. Maybe the grass in minefields is already broadcasting the location of the explosives its roots are avoiding.

Lots of these capabilities could be built into smart phones, perhaps with sensor attachments.  Even more sophisticated work could be done with special purpose devices mounted on drones or just on the Google Street View car.  It’s nice to have pictures of houses along the road, but imagine Google Plant View:  a map of everything the plants know about a neighborhood:  soil types and pH content, homes with toxic molds, the progress of invasive insects, herbivores, and plants.

Of course we’d have to be able to translate plant volatiles into English.  Or maybe Italian, since the “poet-philosopher” of the field is an Italian researcher by the name of Stefano Mancuso; and he has already begun to assemble a dictionary:

 His somewhat grandly named International Laboratory of Plant Neurobiology, a few miles outside Florence, occupies a modest suite of labs and offices in a low-slung modern building. … Giving a tour of the labs, he showed me … a chamber in which a ptr-tof machine—an advanced kind of mass spectrometer—continuously read all the volatiles emitted by a succession of plants, from poplars and tobacco plants to peppers and olive trees. “We are making a dictionary of each species’ entire chemical vocabulary,” he explained. He estimates that a plant has three thousand chemicals in its vocabulary, while, he said with a smile, “the average student has only seven hundred words.”

Bird eaten by carnivorous plant called monkey cup

This carnivorous plant called monkey cup pitcher plant mainly found in soueh Asia. This plant  certainly attract and kill their prey through  attractive colours, sugary nectar, and even sweet scents. By doing that,  the plants primarily gain nitrogen and phosphorus to supplement their nutrient requirements for growth. The most frequent prey are ants. Other  include spiders, scorpions, and centipedes, sometimes snails and frogs.

"Chambers Street -NYC"

From Indonesia To Turkey New Archaeological Discoveries Uncover The Mysteries Of A Lost Civilisation

"Everything we've been taught about the origins of civilization may be wrong," says Danny Natawidjaja, PhD, senior geologist with the Research Centre for Geotechnology at the Indonesian Institute of Sciences. "Old stories about Atlantis and other a great lost civilizations of prehistory, long dismissed as myths by archaeologists, look set to be proved true."

I'm climbing with Dr Natawidjaja up the steep slope of a 300-ft high step-pyramid set amidst a magical landscape of volcanoes, mountains and jungles interspersed with paddy fields and tea plantations a hundred miles from the city of Bandung in West Java, Indonesia.

The pyramid has been known to archaeology since 1914 when megalithic structures formed from blocks of columnar basalt were found scattered amongst the dense trees and undergrowth that then covered its summit. Local people held the site to be sacred and called it Gunung Padang, the name it still goes by today, which means "Mountain of Light", or "Mountain of Enlightenment", in the local Sundanese language. The summit, where the megaliths were found arranged across five terraces had been used as a place of meditation and retreat since time immemorial, archaeologists were told, and again this remains true today.

However neither the archaeologists, nor apparently the locals realized the pyramid was a pyramid. It was believed to be a natural hill, somewhat modified by human activity, until Natawidjaja and his team began a geological survey here in 2011. By then the summit had long since been cleared and the megalithic terraces recognized to be ancient and man-made, but no radiocarbon dating was ever done and the previously accepted age of the site - about 1,500 to 2,500 BC -- was based on guesswork rather than on excavations.

The first scientific radiocarbon dating was done by Natawidjaja himself on soils underlying the megaliths at or near the surface. The dates produced - around 500 to 1,500 BC - were very close to the archaeological guesswork and caused no controversy. However a surprise was in store as Natawidjaja and his team extended their investigation using tubular drills that brought up cores of earth and stone from much deeper levels.

First the drill cores contained evidence - fragments of columnar basalt - that man-made megalithic structures lay far beneath the surface. Secondly the organic materials brought up in the drill cores began to yield older and older dates - 3,000 BC to 5,000 BC, then 9,600 BC as the drills bit deeper, then around 11,000 BC, then, 15,000 BC and finally at depths of 90 feet and more an astonishing sequence of dates of 20,000 BC to 22,000 BC and earlier.

"This was not at all what my colleagues in the world of archaeology expected or wanted to hear" says Natawidjaja, who earned his PhD at Cal Tech in the United States and who, it becomes apparent, regards archaeology as a thoroughly unscientific discipline.

The problem is that those dates from 9,600 BC and earlier belong to the period that archaeologists call the "Upper Palaeolithic" and take us back deep into the last Ice Age when Indonesia was not a series of islands as it is today but was part of a vast southeast Asian continent dubbed "Sundaland" by geologists.

Flying Fish - Igillena Maluwo

Flying Fish - Igillena Maluwo is a 2011 anthology film directed by Sri Lankan filmmaker Sanjeewa Pushpakumara. It was produced with the financial support of the Hubert Bals Fund of the International Film Festival Rotterdam. Here is the Flying Fish 2011- Igillena Maluwo - Sinhala Full Movie

Street youth more likely to trade sex for food, shelter if they were abused as children, study finds

New research led by Ryerson scientists have found that street youth who have been sexually abused as children are far more likely to engage in trading sex for food, shelter and other basic necessities.

"Youth who live on the street are living under very difficult circumstances and their home life may not have been the most loving or supportive," says Professor Trevor Hart, director of Ryerson University's HIV Prevention Lab and co-author of the study, which is still underway. "As a result, these youth are dealing with a great deal of stress in their daily lives."

Danielle Schwartz, a Ryerson psychology graduate student, led the investigation from 2008 to 2010. Her co-authors are Carolyn James, who was a graduate student at York University, and Hart, who was their academic supervisor on the study. They were interested in examining the link between childhood sexual abuse and sex trading as a way for these youth to cope with high levels of anxiety and stress in their lives.

The researchers surveyed 208 homeless youth who were living in street shelters in Toronto, asking them about their experience with childhood sexual abuse, strategies they used to manage their emotions (self-harm, using sex to reduce bad feelings), and whether they traded sex for money or gifts, including food, shelter, clothes and drugs.

Among their preliminary findings, the researchers found 42 per cent of the youth reported they were sexually abused as children. Within this group, nearly 26 per cent said they engaged in sex trading, compared to almost six per cent who did not experience childhood sexual abuse.

"This finding shows there is a strong link between childhood sexual abuse and risky sex, which is consistent with other studies," says Schwartz, lead author of the study. "Part of the reason for this may be youth are having difficulties in managing their emotions and stress so they are turning to sex trading. This may help meet their basic needs in the short term, but does not promote a positive sense of well-being in the long term."

Hart says health-care providers and social agency workers who provide care for street youth should be aware of this link between childhood sexual abuse and trading sex for basic needs.

"Counsellors may want to ask those difficult questions about a street youth's sexual past," says Hart. "It can help them determine how they can help that young adult better cope with the stress in their lives other than relying on sex trading."

Provided by Ryerson University

"Street youth more likely to trade sex for food, shelter if they were abused as children, study finds." January 25th, 2013. http://medicalxpress.com/news/2013-01-street-youth-sex-food-abused.html

Posted by
Robert Karl Stonjek

Photography of Lake Tahoe

TAU Research Team Discovers New Treatment for Stroke

Researchers Tel Aviv University have found a new treatment for stroke and other brain damage that can help even months after the event.

By Hana Levi Julian, MSW, LCSW-R

 

The brain

courtesy of TAU

A doctor at Tel Aviv University has come up with a new treatment for stroke and other issues that can restore significant neurological function even years after the initial event.

Dr. Shai Efrati, a member of TAU’s Sackler Faculty of Medicine, theorized that high levels of oxygen could reinvigorate dormant neurons in brain tissue chronically damaged by stroke, traumatic brain injury and metabolic disorder.

The conditions are major causes of brain damage and permanent disabilities such as motor dysfunction, psychological problems, memory loss, outright dementia and more. Current treatments and rehabilitation programs can help patients to heal, but with limited success.

He and colleagues Prof. Eshel Ben-Jacob of TAU’s School of Physics and Astronomy and the Sagol School of Neuroscience recruited 74 post-stroke patients, 6 to 36 months after the injury, whose condition had stopped improving, for hyperbaric oxygen therapy (HBOT). 

The treatment involved 40 two-hour sessions five times a week in a high pressure chamber that contains oxygen-rich air which increases oxygen levels in the body ten-fold.

The findings of Efrati’s study, published in PloS ONE, showed significantly increased neuronal activity after a group of affected patients received two months of hyperbaric treatment, compared to a group that received none, he said. 

The study “opens the gate into a new territory of treatment,” said Efrati. “It is now understood that many brain disorders are related to inefficient energy supply to the brain. HBOT treatment could right such metabolic abnormalities before the onset of full dementia, where there is still potential for recovery.”

Source: Arutz Sheva
http://www.israelnationalnews.com/News/News.aspx/164538#.UQRsCfIkS4K

Posted by
Robert Karl Stonjek

SPRING WALLPAPERS

Avoiding Death

“Superficially it may be seen that a yogi is attacked by a deathblow, but by the grace of the Lord he can overcome many such attacks for the service of the Lord. As the Lord exists by His own independent prowess, by the grace of the Lord the devotees also exist for His service.” (Shrila Prabhupada, Shrimad Bhagavatam, 3.18.15 Purport)

Hiranyakashipu thought that his son was an advanced yogi. Otherwise, what could explain his amazing ability to cheat death? Who has ever heard of a young child not dying after being thrown in a pit of snakes? What human being could survive being thrown off of a high mountaintop? What young child doesn’t succumb to death after ingesting poison? No, Prahlada must have been a yogi. There was no other way. Or perhaps he propitiated some higher power, who then granted him this ability. This is how the king thought, and since he couldn’t see the Supersoul within Prahlada or even himself, he thought wrong.

“Let me try yoga. I’ve tried lifting weights. It helps to continuously burn fat throughout the day, but I noticed that my flexibility decreases. For instance, the day after I do chest exercises, it is very difficult for me to put on my jacket. My arms lose something in the range of motion. Also, my body is constantly sore. I’ve heard that this is how the muscles grow. You work them to the point of exhaustion so that they get tired, and it is through atrophy that they become stronger.

“I’ve tried doing cardiovascular exercises, but I get other problems. For starters, it is kind of boring. I have to do the same thing for at least half an hour in order to feel an effect. Then I’m extremely tired afterwards. I feel weaker, not stronger. I become more prone to illness as a result. I want to try something different, and I’ve heard only good things about yoga. I’ve heard that it increases flexibility, helps with circulation, and brings an overall calmness to the body.”

Perhaps our view of yoga is like this in the modern time, but in the genuine version of it you get amazing abilities. Those abilities are known as siddhis, or perfections. Sort of like your savings bond hitting maturity after a certain amount of time, if you practice meditational yoga properly you achieve perfections. These siddhis are things most people wouldn’t believe, but they can actually occur. You can become light as a feather or heavy as a boulder. You can leave your body, travel around using only your essence, the soul, and then reenter that body. You can get anything simply by desiring it.

So it wasn’t surprising that Hiranyakashipu thought that his son was an advanced yogi. With the ability to move the soul outside of the body, one can dodge death. This comparison is used in the Shrimad Bhagavatam to describe how easily Varahadeva dodged the blow of a mace coming from His enemy. The mace is a very powerful weapon, and so to elude it is not an easy task. For the yogi it is, for the yogi can even get out of the way of death.

What Hiranyakashipu didn’t realize was that even the ability of the yogi comes from somewhere. His son Prahlada was a yogi, but not the kind the father was thinking of. Varahadeva is a beautiful incarnation of the Supreme Personality of Godhead. Just as in His manifest pastimes the Lord can dodge a physical weapon like a mace, His devotees can cheat whatever deadly attacks come their way. This is due to God’s grace only. He has bigger plans for His surrendered souls.

Hiranyakashipu was trying to kill his son because of the son’s devotion to God. Prahlada was only five years old. He wasn’t bothering anyone. He wasn’t launching a conspiracy to overthrow the government. He wasn’t telling the palace guards to secretly attack the father while he slept at night. He wasn’t even constantly preaching to the father about the ways of devotional service. The boy simply spoke the truth when asked. He shared his preferences. It is seen that if one reveals their preferences in supporting sports teams, eating fine dishes, drinking adult beverages, vacationing, working, playing, etc., they will not meet much opposition. As soon as the topic turns towards worship of the origin of matter and spirit, of fulfilling the destiny of the enlightened living spirit within the auspicious human body, there is resistance on the other side.

Prahlada faced the most resistance this world can offer. His own father tried to kill him in so many ways, as he was so against worship of anyone except himself. Prahlada survived the attacks because the Supreme Lord gave him the ability to do so. Hiranyakashipu couldn’t understand this, though informed so directly by Prahlada. The king would eventually have to learn the hard way, as though he had many boons protecting him from death in many different ways, he had no way of escaping the claws of the Supreme Lord in His incarnation as Narasimhadeva.

If all abilities are originally sourced in the Supreme Lord, and with one of those abilities one can temporarily get out of the way of death, why wouldn’t everyone be devoted to Him? Why take chances with anything else? Prahlada was not given this amazing ability so he could continue a life in sense gratification. Indeed, he didn’t even specifically ask for this ability. He simply thought of his beloved Supreme Lord, who is originally with a spiritual form of all-attractive attributes. That thinking alone saved him.

The devotees exist for service to the Supreme Lord, and because of this they are protected by Him. The yogi may acquire the ability to avoid death after so much practice in meditation, but with one single moment of remembering God in a pure way, the same ability comes to the devotee without a problem. Moreover, after they avoid death they continue in their devotion, which is what makes every person happiest. The fortunate are those who realize this profound truth after hearing it from the bona fide spiritual master. Prahlada was that teacher for his father, but unfortunately the father did not listen.

Prahlada’s devotion is technically known as bhakti-yoga, which is the superior form of yoga. It is well above and beyond meditational yoga, which is light years advanced over yoga as an exercise routine. Avoiding death is a trivial reward for the devotee, for the spirit soul continues to live on regardless. Death is merely the changing of the bodies, and so whatever body the protected souls find themselves in, their devotion continues and flourishes. In the body of a five year old, Prahlada taught lessons to remain valuable for as long as man remains fallible.

In Closing:

For as long as man remains fallible,

Lessons from Prahlada to remain valuable.

With success from in meditation to stay,

Yogi can dodge oncoming death’s way.

Still, ability from God only to come,

Like with Prahlada against attacks done.

More important how with vitality to live,

For devoted soul protection Lord always to give.

Fantastic therapeutic effect from hug

The average length of a hug between two people is 3 seconds. But researchers have discovered something fantastic.
When a hug lasts 20 seconds, there is a therapeutic effect on the body and mind. The reason is that a sincere hug produces a hormone called "oxytocin", also known as the love hormone. This substance has many benefits in our physical and mental health, helps us, among other things, to relax, to feel safe and calm our fears and anxiety.
This wonderful calming is offered free of charge every time we have a person in our arms, who cradled a child, we cherish a dog or cat, we're dancing with our partner, the closer we get to someone or just hold the shoulders of a friend..

HEALTH BENEFITS OF GIVING AND RECEIVING HUG. 

இணையத்தில் எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் நாவல்கள்

இணையத்தில் எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் நாவல்கள்

பெரும்பாலான தமிழர்களுக்கு நாவல் என்றால் உடனே நினைவுக்கு வருபவர் ராஜேஷ்குமார். அடுத்து சுபா,இந்திரா சௌந்தர்ராஜன், ரமணிச்சந்திரன் என பலரும் அடுத்த நிலை. 

இதில் நான் அதிகம் படித்தது ராஜேஷ்குமார் நாவல்களை. அடுத்து இந்திரா சௌந்தர்ராஜன் இவரது நாவல்கள் பெரும்பாலும் அமானுஷ்யம் என்ற வகையில் இருக்கும். இந்த நிலையில் நான் புதியதாக ஒன்றை படிக்க நினைத்த போது கண்ணில் பட்ட பெயர் தான் "எண்டமூரி வீரேந்திர நாத்". 

தொடர்ந்து லிங்குசாமி, விஜய் படங்களையே பார்த்தவனுக்கு மணிரத்னம், கமல் படங்களை பார்த்தால் எப்படி இருக்கும்? சும்மா ஜிவ்வுன்னு ஏறும்ல அதான், அதேதான். 

இவர் ஆந்திர மாநிலத்தை சேர்ந்தவர், தெலுங்கில் எழுதப்பட்ட இவரது பெரும்பான்மையான நாவல்கள் மொழி பெயர்க்கப் பட்டுள்ளன. நிறைய மொழிபெயர்ப்பு செய்தவர் கெளரி கிருபானந்தன். 

நான் முதலில் படித்த நாவல் "துளசி தளம்", அமானுஷ்யம், அறிவியல் என கலந்து எழுதி இருப்பார், ஒரே நாளில் படித்து விட்டேன், அடுத்து "மீண்டும் துளசி" இது முந்தைய நாவலின் இரண்டாம் பாகம். முதலாவதை விட இது மிகவும் அருமை. 

தொடர்ந்து சாகர சங்கமம், அந்தர் முகம், பணம் மைனஸ் பணம், நிகிதா, 13-14-15, பட்டிக்காட்டு கிருஷ்ணன், பிரளயம், தளபதி, தி பெஸ்ட் ஆஃப் எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் (சிறுகதை தொகுப்பு),  தூக்கு தண்டனை,பர்ண சாலை என பல நாவல்களை படித்தேன். ஒரு முறை, இரு முறை அல்ல. குறைந்த பட்சம் மூன்று நான்கு முறை. ஆம் ஒரு படம் போல கொஞ்சம் கூட விறுவிறுப்பு குறையாமல் நகர்த்தி இருப்பார். பல நேரங்களில் படங்கள் கூட இதனை சொதப்பி விடும். 

ஆனால் இவர் மொத்தம் மொத்தம் 50 நாவல்கள் எழுதி இருக்க, நான் அதில் பாதியை கூட படிக்க வில்லை. ஏன் என்றால் எங்கள் ஊர் நூலகத்தில் மட்டுமே கிடைத்தன அவை.  நிறைய இணைய நண்பர்கள் கூட இதே நிலையில் இருந்தனர். 

ஒரு நாள் வலைமனை சுகுமார் சுவாமிநாதன் அவர்களின் எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் பற்றிய பதிவை படித்து விட்டு, அவரிடம் இது குறித்து கேட்ட போது நூலகத்தில் தான் அவரும் படித்ததாக கூறினார். ஆனாலும் இணையத்தில் தேடி பார்த்தேன் கிடைக்கவில்லை. 

தொடர்ந்து என் முயற்சிகள் தொடர, திடீரென ஒரு தளத்தில் எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் நாவல்களை கண்டேன். கலிங்கபட்டில இருந்தவனுக்கு கலிபோர்னியாவுக்கு இலவச டிக்கெட் கிடைத்தால் எப்படி குதிப்பான், அப்படி தான் குதித்தேன் நானும். 

நான் மட்டும் குதித்தால் போதுமா? எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் அவர்களின் அனைத்து ரசிகர்களும் குதிக்க, யாம் பெற்ற இன்பம் பெருக இவ்வையகம் என நான் கண்டெடுத்த அனைத்தின் இணைப்பும் உங்களுக்கு தருகிறேன். 

இவை அனைத்தையும் Upload செய்த நண்பரும் நூலகத்தில் இருந்தே ஸ்கேன் செய்து இருக்கிறார். இதற்கு Copyright பிரச்சினை இருக்குமா எனத் தெரியவில்லை. இருந்தாலும், மழை நீரை குடிக்க யாரிடம் அனுமதி கேட்க வேண்டும்? என்ஜாய்......  

அத்தோடு ஒரு முக்கிய விஷயம், இவரது நாவல்களை எங்கேனும் வாங்க முடியும் என்றால் அதை இங்கே தெரிவிக்கவும். இரண்டே நாவல்கள் மட்டுமே  விலைக்கு நான் வாங்கி உள்ளேன். மற்றவை இணையத்தில் வாங்க முடியவில்லை. கொரியர், VPP என்று எதன் மூலம் வாங்க முடியும் என்றாலும் சொல்லுங்கள். என்ன இருந்தாலும் புத்தகத்தில் படிக்கிற சுகமே தனி அல்லவா?

சமீபத்தில் NHM தளத்தில் சில புத்தகங்கள் வந்துள்ளன. வாங்க விரும்புபவர்கள் வாங்கலாம் - எண்டமூரி வீரேந்திரநாத் நாவல்கள்

கார்த்திகை தீபம - http://www.mediafire.com/?gh36hta5jvdogdl

ராஜமுத்திரை - http://www.mediafire.com/?ye4ux49mjz9dukn 

வஜ்ர கவசம் - http://www.mediafire.com/?f0qdbbt9e9c8gq9 

வாழ்க்கைப் படகு - http://www.mediafire.com/?4llft866c8asmfg

காதல் செக் - http://www.mediafire.com/?622vc3f589g8q9m

பதியன் ரோஜா - http://www.mediafire.com/?pcxbbqucfcr44ie

புஷ்பாஞ்சலி - http://www.mediafire.com/?965m3dg54cgqd7q

தளபதி - http://www.mediafire.com/?9u9yyl0b1g5ftfu

வெள்ளை ரோஜா - http://www.mediafire.com/?nv62rg0zy2d1022

காகித பொம்மை - http://www.mediafire.com/?vmxx9kilxlm74t6

பணம் மைனஸ் பணம் - http://www.mediafire.com/?i4i32bfdooe1ob2

காதலிக்கிறாள் சரிதா - http://www.mediafire.com/download.php?3x34tab8iavx3tt

Black Master - http://www.mediafire.com/?q8d6iy3wiw5jzp7

தர்மாத்மா - http://www.mediafire.com/download.php?ubd6fftpa26t2do

நாட்டிய தாரா - http://www.mediafire.com/?1gu86h9lyk53mx2

லேடீஸ் ஹாஸ்டல் - http://www.mediafire.com/download.php?y27z8ykk56ihaqd

thanks http://www.prabukrishna.com/

Psychological factors impact upper-extremity disability

Psychological factors, including kinesiophobia and catastrophic thinking, are important predictors of the magnitude of upper-extremity-specific disability, according to a study published in the Jan. 2 issue of The Journal of Bone & Joint Surgery.

(HealthDay)—Psychological factors, including kinesiophobia and catastrophic thinking, are important predictors of the magnitude of upper-extremity-specific disability, according to a study published in the Jan. 2 issue of The Journal of Bone & Joint Surgery.

Soumen Das De, M.D., M.P.H., from Massachusetts General Hospital in Boston, and colleagues conducted an observational, cross-sectional study involving 319 patients with upper-extremity-specific disability to examine the effect of kinesiophobia and perceived partner support. Data were collected from the Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) questionnaire and surveys measuring symptoms of depression, pain anxiety, catastrophic thinking, kinesiophobia, and perceived level of support from a partner or significant other.

The researchers found that DASH scores were significantly better for men than women, and were also significantly affected by diagnosis, marital status, and employment status. There was a significant correlation between DASH score and depressive symptoms, catastrophic thinking, kinesiophobia, and pain anxiety, but not with perceived partner support. Sex, diagnosis, employment status, catastrophic thinking, and kinesiophobia were included in the best multivariable model of factors associated with greater arm-specific disability (as measured by DASH), accounting for 55 percent of the variation.

"In this sample, kinesiophobia and catastrophic thinking were the most important predictors of upper-extremity-specific disability in a model that accounted for symptoms of depression, anxiety, and pathophysiology (diagnosis) and explained more than half of the variation in disability," write the authors. "The consistent and predominant role of several modifiable psychological factors in disability suggests that patients may benefit from a multidisciplinary approach that optimizes mindset and coping strategies."

One or more of the authors or their institution disclosed financial ties with an entity in the biomedical arena.

More information: Abstract

Full Text (subscription or payment may be required)

Health News Copyright © 2013 HealthDay. All rights reserved.

"Psychological factors impact upper-extremity disability." January 25th, 2013. http://medicalxpress.com/news/2013-01-psychological-factors-impact-upper-extremity-disability.html

Posted by

Robert Karl Stonjek

Nature