தமிழின் முதல் சிறுகதை எது?- மாலன்

இன்று சற்றே தேக்கமுற்றதுபோல் தோன்றும் நவீனத் தமிழ்ச் சிறுகதை நூறு வயதைத் தாண்டிவிட்டது என்பதை எண்ணும்போது ஒரு அரை நொடிக்குத் திகைப்பும், மகிழ்ச்சியும்,  அவற்றைத் தொடர்ந்து கலக்கமும் ஏற்படுகின்றன. நூறாண்டுகள் குறித்துப் பெருமை கொள்வதற்கு நிறைய காரணங்கள் இருப்பதைப் போன்றே கவலை கொள்வதற்கும் காரணங்கள் இருக்கின்றன.

இதனாலேயே நவீனத் தமிழ்ச் சிறுகதை என்பதை ஒரு வரலாற்றுப் பார்வையில் அணுக வேண்டிய கட்டாயமும், அவசியமும் நமக்கு நேர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக நவீனத் தமிழ்ச் சிறுகதையின் வரலாறு, குறிப்பாக அதன் ஆரம்பக் கட்டங்கள், குழம்பிக் கிடக்கின்றன. தமிழ்ச் சிறுகதையின் வரலாறு, நவீனத் தமிழ்ச் சிறுகதை தோன்றியதற்கு வெகுநாட்களுக்குப் பின்னர் இன்னும் குறிப்பாகச் சொன்னால், அது ஒரு இயக்கமாகப் பரிணமிக்கத் துவங்கியதற்குப் பின்னர் - அப்படிப் பரிணமித்ததின் விளைவாக - எழுதப்பட்டது. இது இயல்பானது. தவிர்க்க இயலாதது. ஆனால், வரலாற்றை எழுத முற்பட்ட இலக்கிய ஆசிரியர்கள், பேராசிரியர்கள், விமர்சகர்கள் இவர்களெல்லோரும் வரலாற்றை, வரலாற்றுப் பார்வை கொண்டல்ல, அவரவரது சமகாலப் பிரக்ஞை கொண்டு எழுத முற்பட்டார்கள் என்பதுதான் துரதிஷ்டவசமானது.

தமிழில் நவீனச் சிறுகதை பற்றி விவாதிக்கப்படும் போதெல்லாம், சிறுகதை என்பதைவிட ‘நவீன’த்திற்கு அதிக முக்கியத்துவம் தரப்பட்டு வந்திருக்கிறது. இங்கு நவீனம் என்பது மேற்குலகைச் சார்ந்ததாகவே அறியப்பட்டு, அப்படியே போதிக்கப்பட்டு, அப்படியே விவாதிக்கப்பட்டு வந்திருக்கிறது. ஐரோப்பியக் கலை வடிவங்களை இந்திய எண்ணங்களைக் கொண்டு படைத்துக் காட்டுவதே நவீனம் என்று இங்கு அங்கீகரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இங்கு நவீனம் என்பது மரபின் தொடர்ச்சி அல்ல. மரபில் இருந்து முரண்பட்டது. அதற்கு நேர்மாறானது.நவீன இலக்கியத்தின் பிதாமகர்கள் என்று நம்பப்படுகிற மணிக்கொடிக்காரர்கள் ஸ்வீகரித்துக் கொண்ட நவீனம் இத்தகையதுதான்.

ஆனால், சுப்ரமணிய பாரதி கருதிய நவீனம் இதுவல்ல.

வருடக்கணக்கை வைத்துப் பார்த்தாலும் சரி, இலக்கியக் கொள்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு அளவிட்டாலும் சரி, தமிழின் நவீனச் சிறுகதை - வேறு பல சமகால இலக்கிய வடிவங்களைப் போல - சுப்ரமண்ய பாரதியிடமிருந்தே துவங்குகிறது. 1905லேயே, அவர், ஷெல்லிதாஸ் என்ற பெயரில்  சக்ரவர்த்தினியில் ‘துளஸீபாயி என்ற ரஜபுத்திர கன்னிகையின் சரித்திரம்’ என்ற புனைவை எழுதியிருந்தார். 1905ம் ஆண்டு நவம்பர் இதழில் துவங்கி, 1906 ஜூலை வரை, இதழக்கு இரண்டு பக்கங்கள் அளவில், நடுநடுவே இடைவெளி விட்டு ஐந்து இதழ்களில் அத்தியாயப் பகுப்புடன் அது பிரசுரமானது. ஐந்து இதழகளில் வெளியானது, அத்தியாயப் பகுப்பு இருந்தது என்பதால் அதை நாவல் என்றோ குறுங்காவியம் என்றோ, நெடுங்கதை என்றோ அவசரப்பட்டு முடிவுக்கு வந்துவிட வேண்டாம்.அதன் மொத்த நீளமே 11 பக்கங்கள்தான். குளத்தங்கரை அரசமரத்தை விடச் சிறியது. என்றாலும் நடுவிலே ஒரு சிறு கவிதையும், இடையிடையே நாடகப் பாணியும், ஷேக்ஸ்பியரின் மேற்கோளும் கொண்ட அதைச் சிறுகதை என ஏற்பதில் சிலருக்கு இருக்கும் தயக்கத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

ஆனால் ஆறில் ஒரு பங்கை தவிர்த்துவிட முடியாது. ‘ஒரு நாவலுக்குரிய கருப்பொருளைக் கொண்டது’ என்று இன்றைய விமர்சகர்களால் புறக்கணிப்படும் அதை பாரதி ஒரு சிறிய கதையாகத்தான் கருதினார்.  நூறாண்டுகளுக்கு முன்பு, 1910ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் அவர் புதுச்சேரியிலே வசித்த போது, ‘ஆறில் ஒரு பங்கு ஓர் சிறிய கதை’ என்ற நூலைத் தன் சொந்த முயற்சியிலே மூன்றணா விலையுள்ள நூலாக வெளியிட்டார். அது 1911ம் ஆண்டு அரசு ஆணை ஒன்றின் மூலம் தடை செய்யப்பட்டது. அந்தத் தடையை நீக்குமாறு அரசாங்கத்தை அறிவுஜீவிகளும் பத்திரிகையாளர்களும் வலியுறுத்த வேண்டும் எனக் கோரி 1912ம் ஆண்டு அக்டோபர் 8ம் தேதி ஹிந்து நாளிதழுக்கு, ஆசிரியருக்குக் கடிதங்கள் பகுதிக்குக் கடிதம் எழுதுகிறார் பாரதி

இதையே தமிழின் முதல் நவீனச் சிறுகதையாகக் கொள்ள வேண்டும். ஏன்?

அதை விளங்கிக் கொள்ள பாரதி கதை எழுத வந்த காலத்திற்கு நாம் பயணிக்க வேண்டும்.

பாரதியார் சிறுகதைகள் எழுத முற்பட்ட காலத்தில் , தமிழில் இரண்டு வகையான சிறுகதைகள் இருந்தன. ஒன்று காமக் களியாட்டக் கதைகள். மற்றொன்று அதற்கு நேர் எதிரான ஒழுக்க உபதேசக் கதைகள். 1869ல் வட்டுக்கோட்டை சதாசிவம் பிள்ளை தொகுத்து வெளியிட்ட நன்னெறி கதா சங்கிரகம் என்ற தொகுப்பின் முன்னுரையில், “மதன காமராஜன் கதை, பதுமைக்கதை, விவேகசாரம் ஆகிய இன்ப ரசக் கதைகள் பல தமிழில் உள்ளன. சிலகதைகள் இரண்டு பேர் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் கூச்சம் நாணமின்றி நோக்கி வாசிக்கத் தகுந்தவை அல்ல” என்று சொல்லி அதற்கு மாற்றாக “சன்மார்க்க சாதனைக்கும் போதனைக்கும் உரிய “ விஷயங்களைப் போதிப்பதற்காக அந்தத் தொகுப்பை வெளியிடுவதாகச் சொல்கிறார்.

புராணப் பாடல்களும், காதல் பிரபந்தங்களும், தனிமனிதப் புகழ்ச்சிகளும் தமிழ்க் கவிதை உலகில் மண்டிக் கிடந்த காலத்தில் கவிதையை மீட்டெடுத்ததைப் போலவே, காமக் களியாட்டங்களும், ஒழுக்க உபதேசங்களும் சிறுகதை உலகை ஆக்ரமித்திருந்த காலத்தில் பாரதி சிறுகதை உலகில் ஒரு புதிய மரபை உருவாக்கினார்.

சிறுகதை என்பது ஐரோப்பியக் கலைவடிவம் எனக் கருதப்பட்ட காலத்தில் அதை மறுதலிப்பது போல் பாரதி ஒரு புதிய சிறுகதை வடிவத்தை உருவக்கினார்.

தொல்காப்பியத்தில் பாட்டிடை வைத்த குறிப்பினானும் என்றொரு சூத்திரம் இருக்கிறது. எந்தெந்த இடங்களில் உரைநடை வரும் என்று சொல்லிக் கொண்டு போகும் அந்த சூத்திரத்தில் ’பொருள் மரபிலாப் பொய்மொழியானும்’ என்று ஒரு வரி இருக்கிறது. “யானையும் குருவியும் தம்முட் நட்பாடிப் பேசிக் கொள்வது போல என்று உரையாசிரியர்கள் அந்த வரிக்கு விளக்கம் தருகிறார்கள். அதற்கு அடுத்த வரி,’ பொருளோடு புணர்ந்த நகை மொழியானும்’  என்பது. அதற்கு அர்த்தம் உணமை கலந்த வேடிக்கைப் பேச்சு.

மரபிலிருந்து இந்த இரண்டு அம்சங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு தனது கதைகளின் வடிவத்தை உருவாக்குகிறார் பாரதியார். அவரது காக்காய் பார்லிமெண்ட், காக்கை இலக்கணம் படித்த கதை, இவற்றில் காகங்கள் பேசிக் கொள்கின்றன.அதே சமயம் அவை உண்மை கலந்த வேடிக்கைப் பேச்சுப் பேசுகின்றன.

வாய் மொழியாகக் கதை சொல்லும் இந்திய மரபின் தொடர்ச்சியாகவே பாரதி தன்னுடைய சிறுகதையின் வடிவத்தைப் பெரும்பாலும் அமைத்துக் கொண்டார். அந்த வடிவத்தை, தான் வாழ்ந்த காலத்தில் அரசியல், சமூக விமர்சனங்களுக்காகப் பயன்படுத்திக் கொண்டார். அதாவது வடிவம் பழையது, விஷயம் புதியது.

ஆனால், வடிவத்தின் அடிப்படையிலேயே இதுநாள்வரை சிறுகதையை மதிப்பிட்டு வந்திருக்கும் விமர்சகர்களும் வரலாற்று ஆசிரியர்களும் சிறுகதை வரலாற்றில் பாரதிக்கு உரிய பங்கைக் கொடுக்கவில்லை. பாரதியாருடைய சிறுகதைகளில் உருவ அமைதி இல்லை, வடிவம் பற்றிய பிரக்ஞை இல்லை. அவருடைய கதைகள் சம்பவங்களை உள்ளவாறே குறிக்கிறதேயன்றி உணர்வு நிலையைக் காட்டுவனவாக இல்லை என்று பிற்கால ஐரோப்பிய இலக்கணங்களைக் கொண்டு அவரது கதைகளை விமர்சகர்கள் அளவிட முயற்சித்திருக்கிறார்கள்.

ஐரோப்பியக் கதை வடிவங்கள் குறித்து பாரதி அறிந்து நிராகரித்தாரா? அல்லது அதைப் பற்றி அறியாமலேயே இந்திய மரபைத் தேர்ந்து கொண்டாரா? அதற்கான விடையை பாரதியின் குரலிலேயே கேட்கலாம்.

‘நமது நாட்டுக் கதைகளிலே பெரும்பாலும் அடிதொடங்கிக் கதாநாயகனுடைய ஊர், பெயர், குலம், கோத்திரம், பிறப்பு, வளர்ப்பெல்லாம் கிரமமாகச் சொல்லிக் கொண்டு போவது வழக்கம். நவீன ஐரோப்பியக் கதைகளிலே பெரும்பகுதி அப்படியல்ல. அவர்கள் நாடகத்தைப் போல கதையை நட்டநடுவில் தொடங்குகிறார்கள். பிறகு போகப்போக கதாநாயகனுடைய பூர்வவிருத்தாந்தங்கள் தெரிந்துகொண்டே போகும். என்று சின்னசங்கரன் கதையின் முன்னுரையில் எழுதுகிறார்.

நமது கதை மரபின் வடிவங்களை அறிந்திருந்த அளவிற்கு ஐரோப்பியக் கதை வடிவத்தையும் பாரதி அறிந்திருந்தார் என்பதற்குப் பற்பல சான்றுகளை நாம் சொல்லிக் கொண்டு போக முடியும். ஐரோப்பிய வடிவில் அமைந்த தாகூரின் சிறுகதைகளை அவர் மொழிபெயர்த்திருந்தார் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.

கவிதையில் புதுமை செய்த, கார்ட்டூன் போன்ற நவீன உத்திகளைத் தமிழ்ப் பத்திரிகை உலகில் அறிமுகப்படுத்திய, புதியன விரும்பு என்று உபதேசித்த பாரதியார், சிறுகதையில் மாத்திரம் ‘நவீன’ வடிவத்தை அறிந்தும் அதனை மறுதலித்து பழைய மரபினை விரும்பித் தேர்ந்தெடுத்தது ஏன்?

ஐரோப்பியக் கதை வடிவத்தை நிராகரித்து தமக்கென ஒரு வடிவத்தை உருவாக்கிக் கொண்ட பாரதியார் சிறுகதையின் பயன் குறித்தும் ஓர் மாறுபட்ட பார்வையே கொண்டிருந்தார். கதை என்பது இன்பம் பயக்கும் ஒரு கலை வடிவம் மட்டுமல்ல, அது செய்தி சொல்வதற்கான ஓர் ஊடகமும் கூட என்பதுதான் அந்தப் பார்வை. அவர், கலை கலைக்காகவே என வாதிடும் சுதத சுயம்பிரகாச இலக்கிய வாதியாக இல்லாமல், ஒரு சமூகப் பொறுப்புணர்வு கொண்ட பத்திரிகையாளராகவும் இருந்ததுதான் இந்த நோக்கை அவரிடம் உருவாக்கியிருக்க வேண்டும். சமூக சீர்திருத்தக் கருத்துக்களையும், அரசியல் நடப்புக்களையும் சொல்வதற்கு எப்படிப் பத்திரிகையைப் பயன்படுத்தினாரோ, அதே போல சிறுகதையையும் அவர் ஓர் ஊடகமாக வரித்துக் கொண்டார்.
அவரது துளசிபாயீ, பெண்கள் உடன்கட்டை ஏற நிர்பந்திக்கும் வழக்கத்தைச் சாடுகிறது.பூலோக ரம்பை பொட்டுக் கட்டும் வழக்கத்தின் கொடுமைகளைச் சித்தரிக்கிறது.காந்தாமணி பெண்கள் ருதுவாவதற்கு முன்பே அவர்களைத் திருமணம் செய்து கொடுக்கும் வழக்கத்தை இகழ்ந்து, அதற்கு மாற்றாகக் கலப்புத் திருமணத்தைக் கோடி காட்டுகிறது. ஸ்வர்ணகுமாரி, அரசியலில் மிதவாதத்தையும்,மத வழக்கங்களில் பழமைவாதத்தையும் பின்பற்றுவோரை நையாண்டி செய்து திலகரின் தீவிரவாதத்தையும் ராஜாராம் மோகன்ராயின் பிரம்மசமாஜத்தையும் உயர்த்திப் பிடிக்கிறது.ஆறில் ஒரு பங்கு தலித் மக்களை இழிவாக நடத்துவதை சினத்தோடு கண்டிக்கிறது.

ஆறில் ஒரு பங்கிற்கு அவர் எழுதிய முன்னுரையில் அவர் நோக்கம் அப்பட்டமாக வெளிப்படுகிறது:

“ஓரு ஜாதி, ஓருயிர். பாரதநாட்டிலுள்ள 30 கோடி ஜனங்களும்  ஒரு ஜாதி. வகுப்புகள் இருக்கலாம்.பிரிவுகள் இருக்கலாகாது.வெவ்வேறு தொழில் புரியலாம். பிறவி மாத்திரத்திலே உயர்வு தாழ்வு என்ற எண்ணம் கூடாது.மத பேதங்கள் இருக்கலாம். மதவிரோதங்கள் இருக்கலாகாது.இவ்வுணர்வே நமக்கு ஸ்வதந்திரமும் அமரத்தன்மையும் கொடுக்கும். வேறு வழியில்லைஇந்நூலை பாரதநாட்டில் உழவுத் தொழில் புரிந்து, நமக்கெல்லாம் உணவு கொடுத்து ரட்சிப்போராகிய  பள்ளர் பறையர் முதலிய பரிசுத்தத் தன்மை வாய்ந்த வைசிய சகோதார்களுக்கு அர்ப்பணம் செய்கிறேன்.”

100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை நம்மை ரட்சிப்பவர்கள், பரிசுத்தத் தன்மை வாய்ந்தவர்கள், இந்தியர்கள் அனைவரும் ஓரு ஜாதி என்று பகிரங்கமாகச் சொல்லக்கூடிய சூழ்நிலை தமிழ்ச் சமூகத்திலே இருக்கவில்லை. அந்தச் சூழ்நிலையில் தன் சொந்தப் பணத்தைக் கொண்டு வெளியிட்ட தனது நூலில் இந்தக் கருத்துக்களை முன் வைக்கிறார் என்பதை எண்ணிப் பார்த்தால், அவர் இந்த விஷயத்தில் கொண்ட அக்கறை விளங்கும்.

’புகையை நம்பி உணவை வெறுக்கும் மனிதர்களைப் போல’ என்று பாரதி ஓரிடத்தில் எழுதுகிறார். அதைப் போல சாரத்தை விட்டுவிட்டு வடிவத்தைக் கொண்டு சிறுகதைகளை மதிப்பிடும விமர்சகர்களின்  காரணமாக பாரதி புறக்கணிப்பட்டு வ.வே.சு அய்யர் நவீனச் சிறுகதைகளின் தந்தையாக, மூலவராக வரலாற்றில் முன்னிறுத்தப்படுகிறார். 

இந்த இடத்தில் அதிர வைக்கும் மூன்று உண்மைகளை நாம் எதிர்கொண்டாக வேண்டும்:

1.தமிழின் முதல் நவீனச் சிறுகதை என வகுப்பறைகளில் போதிக்கப்படும் குளத்தங்கரை அரசரமரம் ஒரு தழுவல் கதை. தாகூர் எழுதிய காட்டேர் கதா என்ற வங்கக் கதையின் தழுவல். அந்தக் கதையின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு, 1914ம் ஆண்டு, கல்கத்தாவிலிருந்து வெளிவந்த மாடர்ன் ரிவ்யூ இதழில். The story of the river stair என்ற தலைப்பில் வெளியாயிற்று. ஐயரின் கதை 1915ல் விவேக போதினியில் செப்டம்பர் அக்டோபர் மாதங்களில் அவரது மனைவியான பாக்கியலஷ்மி அம்மாள் பெயரில் வெளியாயிற்று. தாகூரின் கதையில் ஆற்றங்கரைப் படிக்கட்டு கதை சொல்கிறது. அய்யரின் கதையில் குளத்தங்கரை அரசமரம் கதை சொல்கிறது. எட்டு வயதில் விதவையான ஒரு பெண் யுவதியான பிறகு ஒரு பாலசன்யாசியிடம் மனதைக் கொடுத்து, அவரிடம் எந்தச் சலனமும் ஏற்படாததால் ஆற்றில் குதித்துத் தற்கொலை செய்து கொள்வதைத் தாகூரின் கதை விவரிக்கிறது. சிறுவயதில் மணமுடிக்கப்பட்ட ருக்மணி வயது வந்த பிறகும் வரதட்சிணைக் கொடுமை காரணமாக கணவன் வீடு செல்ல முடியாத சூழலில் குளத்தில் குதித்து உயிரை விடுவதைச் சொல்வது ஐயரின் கதை.

2. சிறுகதையின் தந்தை என வர்ணிக்கப்படும் ஐயர் தனது சிறுகதைகளை தமிழ் இலக்கியத்தின் வகைகளில் ஒன்றாக ஆக்கி அதைச் செழுமைப்படுத்தும் நோக்கத்தோடு எழுதவில்லை. பிற்காலத்தில் பெரிய சரித்திரக் கதைகள் எழுதுவதற்காக கை பழகும் நோக்கத்தோடு எழுதினார் எனபது இரண்டாவது உண்மை.

3.பின்னால் வந்த மணிக்கொடிக்காரர்கள் (ஏன் சரஸ்வதியும் கூட) 
வ.வே.சு. ஐயரை, வடிவச் சிறப்பிற்காக சிறுகதையின் பிதாமகனாகக் கொண்டாடினார்கள். ஆனால் மணிக்கொடிக்காரர்களுக்கு சிறுகதை குறித்த புதிய பார்வையைக் கொடுத்தது, தன் வாழ்நாளில் ஒரு சிறுகதை கூட எழுதியிராத ஒரு பத்திரிகையாளர் என்பது வரலாற்றின் விசித்திரங்களில் ஒன்று. மணிக்கொடி நிறுவனர்களில் ஒருவரான கு.சீனிவாசன், பம்பாயில் இருந்து வெளிவந்த சன் என்ற ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் எழுதிய கட்டுரை ஒன்று தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, 29.4.34 தேதியிட்ட மணிக்கொடி இதழில் வெளியிடப்பட்டது. தமிழில் சிறுகதை எழுதும் முறையையும், ”சிறுகதை பற்றிய கொள்கைகளையும்,மேனாட்டு இலக்கியப் பயிற்சியின் அடிப்படையில் முதலில் விளக்கிய கட்டுரை இதுதான்....இந்தக் கட்டுரை ஒரு புதிய விழிப்பைக் கொடுத்தது” என்று சிட்டியும் சிவபாதசுந்தரமும் எழுதுகிறார்கள்.

பாரதியின் மறைவிற்குப் பிறகு, 1930-40களில் தமிழ்ச் சிறுகதையின் தடம் மாறிற்று. 1930கள் இலக்கியத்தின் உள்ளடக்கத்தைப் பத்திரிகைகள் தீர்மானித்த காலம். 1931ல் கல்கி விகடன் ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்கிறார். 1932ல் கலைமகள் வெளியிடப்படுகிறது.1933ல் மணிக்கொடி தோன்றுகிற்து. இந்தப் பத்திரிகைகளை வழி நடத்தியவர்களும் அவற்றின் பின் அணி வகுத்தவர்களும் முழு நேர எழுத்தாளர்கள். தங்கள் எழுத்துத் திறன் காரண்மாகவே அவர்கள் பத்திரிகை ஊழியர்களாகப் பணியாற்றினார்கள். அவர்களில் கல்கி, செல்லப்பா போன்ற சிலருக்கு தேச விடுதலை என்பதில் நாட்டமிருந்தாலும் சமூக விடுதலையில் பாரதிக்கு இருந்த நாட்டமும்  வேகமும் இவர்களுக்கு இல்லை. வ.ரா ஒரு விதிவிலக்கு. குடுமி கிராப் ஆனதைப் போல, வேட்டி கால்சாராய் ஆனதைப் போல, பின் கொசுவச் சேலைக்கட்டும், மடிசாரும், முன்னால் மடித்துச் செருகும் ஆறு கஜப் புடவை ஆனதைப் போல சிறுகதை என்பது படித்தவர்களின் அடையாளமாக நடுத்தரவர்க்கப் பார்வை கொண்ட Elitist instrument ஆக வடிவம் பெற்றது இந்த நாள்களில்தான்.

சமூக விமர்சனத்திற்காகப் பாரதி தந்துவிட்டுப் போன போர்வாளை ஏந்தும் திறம் இல்லாத பாரதியின் சந்ததிகள் அதை உருக்கி இலக்கிய அந்தஸ்து என்ற கீரிடம் செய்து அணிந்து கொண்டார்கள்.

பத்திரிகையாளர்களிடமிருந்து எழுத்தாளர்கள் கைக்கு மணிக்கொடி மாறியதும் இந்த கீரிடத்திற்கு மேலும் மெருகேற்றப்படது.’புதிதாக எழுத வேண்டும், புதியதைச் சொல்லவேண்டும், புதிய முறையில் சொல்ல வேண்டும், புதுமையைக் காண வேண்டும்’ என்பது அந்த எழுத்தாளர்களின் வேட்கையாக இருந்தது. அவர்கள் வடிவ அமைதி, கருத்தொருமை, பாத்திர ஒருமை, நிமிடத்தை நித்தியமாக்குவது என்பவற்றைப் பற்றி அதிகம் பேசினார்கள்.சோதனை முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இதனால் பல நடுத்தரவர்க்கத்துப் படிப்பாளிகள் தங்கள் ஆங்கிலக் கல்வியின் பலத்தில் மணிகொடியில் எழுத முன்வந்தார்கள்.

ஆனால் உயர்கல்வி மறுக்கப்பட்டிருந்ததால் பெண்கள் மணிக்கொடியிலிருந்து விலகி நின்றார்கள் அல்லது விலக்கி வைக்கப்பட்டார்கள்.சென்ற நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் பத்திரிகைகள் கதைகளை வெளியிட் ஆரம்பித்த நாள்களிலிருந்தே பெண்கள் கதை எழுதிவந்தார்கள். ஆனால் மணிக்கொடி கோஷ்டியைச் சேர்ந்தவர் என்று ஒரு பெண் எழுத்தாளரைக் கூடக் குறிப்பிட முடியாது.  மகளிர் மட்டும் எழுதிய கதைகளைக் கொண்ட இதழ் ஒன்றை வெளியிட முயன்ற போது பெண்களிடமிருந்து அதற்கான கதைகள் கிடைக்கவில்லை என்றும் அதனால் ஆண்களே பெண்களின் பெயரை இட்டுப் பக்கங்களை நிரப்ப வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டதென்றும் ராமையாவே மணிக்கொடிக் காலத்தில் எழுதுகிறார்.

தமிழ் மொழியைக் கதை சொல்லும் கருவியாக பயன்படுத்தப் பழகியிராத மெளனியின் ஆரம்பக் காலக் கதைகளைத் தான் திருத்தி வெளியிட்டதாகவும் வேறு ஒரு இடத்தில் சொல்கிறார் ராமையா. ஆனால் அந்தச் சலுகையைக் கூட அவர் பெண்களுக்குத் தரத் தயாராக இல்லை.

தமிழ்ச் சிறுகதைகளின் போக்கை மாற்றும் ஆற்றல் கொண்டிருந்த மணிக்கொடி, கால வெள்ளத்தில் காலூன்றி நிற்கும் திறன் கொண்டிருக்கவில்லை. அதன் சமகாலத்தில் தோன்றிய ஆனந்த விகடனும், கலைமகளும் இன்றும் இருக்கின்றன. ஆனால் மணிக்கொடி 1935லேயே மறைந்தது. நாற்பதுகளில் நடுவில் கு.ப.ரா மறைந்தார். புதுமைப்பித்தனும் ராமையாவும் திரைப்படத் துறைக்குப் போனார்கள். பிச்சமூர்த்தி அரசுப் பணிக்குப் போனார். க.நா.சு ஆங்கிலத்தில் எழுதப் போனார். செல்லப்பா விமர்சகராக அவதாரம் எடுத்தார். விடுதலைப் போரில் சிறை சென்று மீண்ட கல்கி 1941ல் கல்கி வார இதழைத் துவக்கி நெடுங்கதைகள் எழுதப் போய்விட்டார்.

ஆனால் பாரதியின் காலத்தில் ஊற்றாகத் துவங்கி முப்பதுகளில் குளமாகப் பெருகிய தமிழ்ச் சிறுகதை நாற்பதுகளின் மத்தியில் நதியாக நடக்கத் தொடங்கியது. சற்றே கலங்கிய நதி. சிறுகதையின் வடிவமும் எழுத்துத் திறனும் கைவரப் பெற்ற பல புதியவர்கள், பல சிற்றிதழ்களிலும் வெகுஜன இதழ்களிலும் நிறையவே எழுதினார்கள். வடிவம் பற்றிய விரிவுரைகளுக்கு அவசியமில்லாமல், வடிவ உணர்வு பிரஞ்கையிலேயே தங்கிவிட வாசக சுவாரஸ்யத்தை (Readability) முன்னிறுத்தி எழுதினார்கள். தமிழ்ச் சிறுகதை இன்னொரு திருப்பம் கண்டது.

அதன் ஒரு எதிர்விளைவாக தமிழ்ச் சிறுகதை மீண்டும் சமூக நோக்குள்ள படைப்புகளை நோக்கித் திரும்பியது. அரசியல் விடுதலை கண்டிருந்த தேசம் சமூக விடுதலையை எண்ணத் தலைப்பட்டதன் காரணமாக சோஷலிசம் பற்றிய விவாதங்கள் அரசியல் அரங்கில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்தச் சூழலில்தான் ஐம்பதுகளின் நடுவில் சரஸ்வதி தோன்றியது. “நாட்டு மக்களை உயர்த்துவதற்காக எழுத வேண்டும் சமூகத்தை சக்தி வாய்ந்ததாக ஆக்குவதற்காக எழுத வேண்டும், கிராமவாசியும் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய தமிழில் எழுத வேண்டும் என்று அமரர் வ.ரா அவர்கள் காட்டிய பாதைதான் நாங்கள் விரும்பும் பாதை என அறிவித்து கொண்டு 1955ல் சரஸ்வதி பிறந்தது. வ.ராவின் படத்தை அட்டையிலும் வெளியிட்டது. ஆனால் தங்களுடைய பெருமைக்குரிய முன்னோடிகளாக அது இட்ட பட்டியலில் பாரதியின் பெயர் இல்லை!

மணிக்கொடி நிறுவிய மிகையான பிம்பங்களைத் தகர்க்க சரஸ்வதி முயன்றது. வீர வணக்கம் வேண்டாம் எனப் புதுமைப்பித்தனைப் பற்றி திகசி எழுதினார். மெளனி வழிபாடு பற்றி ஏ.ஜெ.கனகரட்னா எழுதினார். மணிக்கொடி புதுமைப்பித்தனை முன்னிறுத்தியது என்றால் சரஸ்வதி ஜெயகாந்தனை முன்னிறுத்தியது.ஜெயகாந்தன் மூலம் சரஸ்வதியின் வழியே நகர்ப்புற அடித்தட்டு மக்களின் வாழ்க்கையும், மொழியும் விழுமியங்களும் தமிழுக்கு வந்து சேர்ந்தன.பாரதி கூட அளித்திராத கொடை இது. தமிழ்ச் சிறுகதைக்கு ஒரு புதிய மொழியைக் கொடுத்தவர் ஜெயகாந்தன். சரஸ்வதி கொடுத்த இன்னொரு கொடை சுந்தர ராமசாமி. ஜேகே, சு.ரா. இருவரும் தமிழ் இலக்கியத்தைப் பெரும்பாலும் தமிழர்தம் எதிர்ப்பிற்கிடையே முன்னெடுத்துச் சென்றவர்கள்.

அறுபதுகளின் இறுதியிலும் 70களிலும் எழுதவந்த தலைமுறை சந்தித்த  எதிர்ப்புக்கள் வேறு வகையானது. அவை எதிர்ப்புகள் கூட அல்ல, புறக்கணிப்பு. அது சமூகத்திடமிருந்தல்ல, சமூகத்தில் அதிகாரம் செலுத்திக் கொண்டிருந்த நிறுவனங்களிடமிருந்து, இன்னும் வெளிப்படையாகச் சொன்னால், அரசு, அதிகார வர்க்கம்,கல்வியாளர்கள், வெகுஜனப் பத்திரிகைகள் காட்டிய புறக்கணிப்பை எதிர் கொண்டு அவர்கள் இயங்க வேண்டியிருந்தது.

1970ம் ஆண்டு நடைபெற்ற இலக்கியச் சிந்தனை ஆண்டுவிழாவில் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து தமிழ் கற்ற் மொழியியல் பேராசிரியர் ஆல்பர்ட் ஃபிராங்க்ளின்  நவீன இலக்கிய ஏடான நடை பற்றிக் குறிப்பிட்டுப் பேசிய போது, விழாவிற்குத் தலைமை தாங்கிய மதிப்பிற்குரிய நீதிபதி எஸ்.மகராஜன் “நடை”யை நான் பார்த்ததே இல்லை, நான் மட்டுமல்ல, பேராசிரியரிடமும் (பேரா.அ.சீனிவாச ராகவன்) கேட்டேன். அவரும் நடையைப் பார்த்ததில்லை என்று வெளிப்படையாகவே கூட்டத்தில் கூறினார். இந்திய இலக்கிய மேதைகள் என்று சாகித்ய அகதாமி ஒவ்வொரு மொழிக்கும் ஒரு புத்தகம் வெளியிட்டது. மற்ற் மொழிப் பேராசிரியர்கள் எல்லாம் சமீபத்திய இலக்கியப் படைப்பாளிகளைப் பற்றி (வங்காளம்: ஈஸ்வர சந்திர சாகர், தெலுங்கு: வீரேசலிங்கம் பந்துலு, மராத்தி: கேசவ தத், ஹிந்தி பிரேம் சந்த்) எழுதிய போது பேராசிரியர் மு.வ. சங்கம் மருவிய காலத்தில் வாழ்ந்த சிலப்பதிகாரம் எழுதிய இளங்கோவடிகள் பற்றி எழுதினார்.

சமகால இலக்கியம் என்பது அதிகார அமைப்புகளின் அலட்சியத்திற்கும் வெகுஜன் கவர்ச்சி இலக்கியத்திற்கும், இடையில் முடக்கப்பட்டுக் கிடந்த போது அதைச் சிறுகதைகள் மூலமும் புதுக்கவிதைகள் மூலமும் இளைஞர்கள் புதிய உயரங்களுக்குக் கொண்டு சென்ற வரலாறு 70களினுடையது. எழுபதுகளில் சிறு பத்திரிகைகளில் ரெள்த்திரம் பழகிய இளைஞர்கள் 90 களில் என்ன ஆனார்கள் என்பது சமூகவியலாளர்களின் ஆராய்ச்சிக்குரிய விஷயம்

இரண்டு முக்கியப் போக்குகள் எழுபதுகளில் எழுதிய சிறுகதைகளில் ஆதிக்கம் செலுத்தின. மனிதர்களின் துன்பங்களையும், நம்பிக்கைகளையும் உறவுகளையும் அதையொட்டி எழுந்த சிக்கல்களையும் சமூகப்பார்வையோடு எழுத முற்பட்ட கதைகள் ஒரு ரகம். உள்மன ஆசைகளையும், விகாரங்களையும், தேடல்களையும், விசாரணைகளையும் எழுத முற்பட கதைகள் ஒரு ரகம். ரகம் எதுவானாலும் தாங்கள் இலக்கிய முன்னோடிகளுக்கு வாரிசாக வந்தவர்கள் என்ற பெருமித உணர்வும், அவர்கள் அளித்துச் சென்ற இலக்கியத்தைச் செழுமைப்படுத்தும் கடமை  நமக்கிருக்கிறது என்ற பொறுப்புணர்வோடு அவர்கள் எழுதினார்கள்.

ஆனால் 90களில் எழுத வந்தவர்களின் படைப்புகள் வடிவம் உள்ளடக்கம் இரண்டிலும் இதுவரை அறியப்படாத, மரபுகளை மீறச் செய்யும் முயற்சிகளாக அமைந்தன. கதைகளை வாசகன் உணர்வு ரீதியாக விளங்கிக் கொள்ள இயலாது, தனது அறிவுத் தளத்திலிருந்தே அவற்றை அறிந்து கொள்ளத் தகும் என்ற் நிலை இருந்து வருகிறது.

இது ஒரு வகையில் பின்னோக்கிச் செல்வது. சமூகத்திலிருந்து அன்னியப்பட்டுத் தன் அறிவினுடைய அகந்தையைச் சார்ந்து நிற்பது   

கல்வி எல்லோருக்கும் மறுக்கப்பட்டிருந்த இந்த நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் இலக்கியத்திற்குப் புனிதங்கள் கற்பிக்கப்பட்டன. இலக்கியம் அதிகாரத்தின் ஒரு அடையாளமாகத் திகழ்ந்தது.
மரபுத் தமிழ் வழியில் செய்யுள் எழுதிக் குவித்தவர் மகாவித்வான் மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளை. திருவனந்தபுரம் மகாராஜா கல்லூரியினர் அவரைப் பெருந்தொகை கொடுத்து ஆசிரியர் வேலைக்கு அழைத்தபோது, ‘ஏழைகளாக இருக்கும் பிள்ளைகளுக்குப் பாடம் சொல்லிக்கொண்டும் அவர்களுடன் சல்லாபம் செய்துகொண்டும் காவேரி ஸ்நானமும் சிவதரி சனமும் செய்துகொண்டுமிருப்பதுவே எனக்குப் பிரியமான காரியமாக இருக்கிறது. சாதாரண ஜனங்களோடு பழகுதல் இன்பத்தை விளைவிக்கும்’ என்று சொல்லி அந்த அழைப்பை மறுத்தவர். (உ.வ.சா., மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையவர்கள் சரித்திரம் பக். 258.) அவர் அதிகம் மொழியறிவு இல்லாத எளிய மக்களுக்கும் புரிய வேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் பட்டீஸ்வரம் என்ற சிவதலத்தைப் பற்றி ஒரு  பதிற்றுப் பத்து அந்தாதி எழுதியிருந்தார். பெரிய இலக்கியப் பனுவல் அல்ல. கடவுள் மேல் பாடப்பட்ட துதி. அந்த நூலைக் கண்ட அவருடைய மாணவரும் இன்னொரு தமிழறிஞருமான தியாகராஜச் செட்டியார், பிள்ளையவர்களிடம் பெருஞ்சண்டைக்கு வந்துவிட்டார். ‘இப்படியும் ஒரு நூல் நீங்கள் பாடியது உண்டா, எதன் பொருட்டு இதனைப் பாடினீர்கள்?’ என்றெல்லாம் பிள்ளையவர்களிடம் கேட்டு, செட்டியார், ‘அந்த நூலைக் கிழித்து ஆற்றிலே போட்டுவிட வேண்டும்’ என்று வாதிட்டார்.
அதற்குப் பிள்ளையவர்கள், ‘என்னப்பா! மேலே மேலே ஓடுகிறாய்? இந்த மாதிரி நூலை நான் செய்திருக்கக்கூடாதா? சாதாரணமான ஜனங்களுக்கு இந்தமாதிரி இருந்தால்தானே தெரியவரும், கடினமாக இருந்தால் அவர்கள் அறிவார்களா? அவர்கள் மனதிற்படுமா?’ என்று கேட்டதாக உ.வே.சா. குறிப்பிடுகிறார்.

எழுதுவதைச் செய்யுளில்தான் எழுத வேண்டும். அதையும் சாதாரண மக்களுக்குப் புரிவதுபோல் எழுதுவது குற்றம் என்று கருதுப்பட்ட இந்தச் சூழ்நிலைதான் இந்த நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் நிலவியது. அந்தச் சூழ்நிலையில்தான், ‘எளிய பதங்கள் எளிய நடை, எளிதில் அறிந்துகொள்ளக் கூடிய சந்தம் பொது ஜனங்கள் விரும்பும் மெட்டு இவற்றினை உடைய காவியம் ஒன்று செய்து தருவோன் நமது தாய்மொழிக்குப் புதிய உயிர் தருவோன் ஆகிறான்’ என்று மொழிக்கும் மக்களுக்குமிடையேயான உறவை வலியுறுத்துபவனாக வருகிறான் பாரதி.

எழுத்தை - இலக்கியத்தைத் தங்கள் அடையாளமாகக் கொண்டு அதற்குப் புனிதங்கள் கற்பித்து, புதிய பீடங்களை அமைத்துக் கொள்கிற போக்கு பாரதியின் மறைவுக்குப் பின், மீண்டும் மணிக்கொடி காலத்தில் - குறிப்பாகச் சிறுகதை, மணிக்கொடி காலத்தில் - தலை எடுக்கிறது. அதற்கொரு காரணம், அவர்கள் பாரதியைப் போல் சமூகக் கட்டமைப்பை மாற்ற முற்பட்டவர்கள் அல்ல. எழுத்து தவிர வேறெந்த நோக்கமும் இல்லாதவர்கள்.

மூன்று சான்றுகள்:

எப்பொழுதுமே ஒரு திட்டம் போட்டு குறிப்பிட்ட கருத்தை வற்புறுத்துவது என்ற எண்ணத்துடன் நான் ஒன்றுமே எழுதுவதில்லை. - தன் கதைகள் பற்றி ந.பிச்சமூர்த்தி (1942)

அநேகமாக அவனுடைய எழுத்துக்கு ஆண் பெண் உறவுதான் அடிப்படையான விஷயமாக இருக்கும். இவ்விஷயத்தைத் தவிர்த்து அவன் கதையோ, கவிதையோ எழுதவில்லை என்று கூடச் சொல்லலாம். -கு.ப.ரா. பற்றி ந.பிச்சமூர்த்தி (1944)

உலகை உய்விக்கும் நோக்கமோ கலைக்கு எருவிட்டுச் செழிக்கச் செய்யும் நோக்கமோ எனக்கோ, என் கதைகளுக்கோ சற்றும் கிடையாது. -தன் கதைகள் பற்றிப் புதுமைப்பித்தன்.

சமூக நோக்கம் இல்லாமல், சொந்த சந்தோஷத்திற்காக அல்லது துக்கத்திற்காக எழுதியவர்கள், எழுத்தைக் கொண்டு ஓர் அடையாளத்தை சமூக அந்தஸ்தை விரும்பி எழுத்தை வெகுஜனங்களிடமிருந்து விலக்கி எடுத்துச் செல்லும் புதிய பண்டிதர்களாக சந்நிதிகளாக அவதரித்தார்கள். பாரதியின் மறைவுக்குப் பிறகு 1930 - 1950 காலகட்டத்தில் இந்தப் பிறழ்வு நிகழ்ந்தது. இந்தப் பிறழ்வுக்கும் சிறுகதைகள்தான் கை கொடுத்தன என்பது வரலாற்றின் விசித்திரங்களில் ஒன்று.

ஒரு நூறாண்டுச் சிறுகதைகள் என்ற முகாந்திரத்தில்  தமிழ்ச் சிறுகதை வரலாற்றைப் பின் நோக்கிப் பார்ப்பது நட்சத்திரங்களை வெறும் பட்டியலிடுவதற்கோ, தனிமனிதத் துதி பாடலுக்கோ அல்ல.  வரலாற்றின் மறைவோட்டத்தை (Under Current) உய்த்துணர்ந்து கொள்ள என்ற எண்ணத்தில் என் கருத்துகள் இங்கு முன் வைக்கப்படுகின்றன. இன்றும் தமிழைப் புதிய பண்டிதர்களிடமிருந்து மீட்டெடுத்து வெகுஜனங்களிடையே எடுத்துச் செல்லவேண்டிய அவசியமிருப்பதை நினைவூட்டிக் கொள்ளவும் இவை உதவும்.

******

நன்றி : மாலன்.காம்

Anatomy of a Murder

Based on the novel of the same name by Robert Traver (the pseudonym of Michigan Supreme Court Justice John D. Voelker), Anatomy of a Murder is a 1959 courtroom drama directed by Otto Preminger and starring James Stewart, Lee Remick, Ben Gazzara and George C. Scott.

Paul Biegler (Stewart) is a small-town lawyer who agrees to take on the defence of Lt. Frederick Manion (Ben Gazzara), who has been arrested for the murder of bar owner Barney Quill. Lt. Manion admits to the crime, even though he does not recall it, and claims he killed Quill because the bar owner raped his wife, Laura Manion (Lee Remick). Facing the defence is big-city hot-shot prosecutor Claude Dancer (George C. Scott) and Biegler decides that the best defence is to try to persuade the jury that his client suffered from temporary insanity or "irresistible impulse", causing him to forget his actions.

A film that pushed the envelope (as director Preminger had a tendency of doing), with its themes of rape and legal ethics when it was released in 1959, Anatomy of a Murder is a detailed and deliberate courtroom drama and one of the most realistic films of its kind. With a script by a real-life Supreme Court Justice, skilled direction by Preminger and a great cast, including George C. Scott's first substantial movie role, Anatomy of a Murder is a true classic of the genre, which clearly blurs the line between good and bad and refuses to provide any easy answers or solutions. The film also benefits from a fantastic title sequence by Saul Bass and a great jazz-score by Duke Ellington, who also briefly appears in the movie. The film was nominated for seven Academy Awards, four Golden Globes and three BAFTA Awards (all including Best Film and Actor), although ultimately winning none. James Stewart did manage to win Best Actor at the Venice Film Festival that year.

Muslims in Hitler's War

The Nazis believed that Islamic forces would prove crucial wartime allies. But, as David Motadel shows, the Muslim world was unwilling to be swayed by the Third Reich's advances.

Tunis, December 19th, 1942. It was the day of Eid al-Adha, the Islamic feast of sacrifice. The retreat of Rommel's army had turned the city into a massive military camp. In the late afternoon, a German motorcade of four large cars drove at a slow, solemn pace along Tunis' main road, the Avenue de Paris, leaving the capital in the direction of the coastal town of Hamman Lif. The convoy contained Colonel General Hans-Jürgen von Arnim, commander of the Wehrmacht in Tunisia, Rudolf Rahn, Hitler's consul in Tunis and the Reich's highest civil representative in North Africa, and some other high-ranking Germans. They were to visit the Bey of Tunis, Muhammad VII al-Munsif, who had remained the nominal ruler of Tunisia, to offer him their good wishes for the sacred holiday and to show their respect for Islam. In front of the Winter Palace of Hamman Lif, hundreds of cheering people saluted the convoy; the Tunisian guard extended them an honorary welcome. In the conversations with the monarch, the Germans promised that the next Eid al-Adha, or Eid al-Kabir as it is known in Tunisia, would take place in a time of peace and that the Wehrmacht was doing everything it could to keep the war away from the Muslim population. More important than the consultations, though, was the Germans' public show of respect for Islam. Back in his Tunis headquarters, Rahn enthusiastically cabled Berlin, urging it to make full propagandistic use of the 'solemn reception' at the 'Eid al-Kabir celebration'. In the following days, Nazi propaganda spread the news across North Africa, portraying the Third Reich as the protector of Islam.
At the height of the Second World War, in 1941-42, as Hitler's troops marched into Muslim-populated territories in North Africa, the Balkans, Crimea and the Caucasus and approached the Middle East and Central Asia, officials in Berlin began to see Islam as politically significant. In the following years, they made significant attempts to promote an alliance with the 'Muslim world' against their alleged common enemies: the British Empire, the Soviet Union, America and Jews.

Yet the reason for the Third Reich's engagement with Islam was not only that Muslim-populated regions had become part of the warzones but also, more importantly, because at the same time, Germany's military situation had deteriorated. In the Soviet Union, Hitler's Blitzkrieg strategy had failed. As the Wehrmacht came under pressure, Berlin began to seek broader war coalitions, thereby demonstrating remarkable pragmatism. The courtship of Muslims was to pacify the occupied Muslim-populated territories and to mobilise the faithful to fight on the side of Hitler's armies.

***

German officials had increasingly engaged with Islam since the late 19th century, when the kaiser ruled over substantial Muslim populations in his colonies of Togo, Cameroon and German East Africa. Here, the Germans sought to employ religion as a tool of control. Sharia courts were recognised, Islamic endowments left untouched, madrasas kept open and religious holidays acknowledged. Colonial officials ruled through Islamic intermediaries who, in return, gave the colonial state legitimacy. In Berlin, Islam was moreover considered to offer an opportunity for exploitation in the context of Wilhelmine Weltpolitik. This became most obvious during the Middle Eastern tour of Wilhelm II in 1898 and in his dramatic speech, given after visiting the tomb of Saladin in Damascus, in which he declared himself a 'friend' of the world's '300 million Mohammedans' and, ultimately, in Berlin's efforts to mobilise Muslims living in the British, French and Russian empires during the First World War. Although all attempts to spread jihad in 1914 had failed, German strategists maintained a strong interest in the geopolitics of Islam.

With the outbreak of the Second World War and the involvement of German troops in Muslim-populated regions, officials in Berlin began again to consider the strategic role of the Islamic world. A systematic instrumentalisation of Islam was first proposed in late 1941 in a memorandum by the diplomat Eberhard von Stohrer, Hitler's former ambassador in Cairo. Stohrer suggested that there should be 'an extensive Islam program', which would include a statement about 'the general attitude of the Third Reich towards Islam'. Between late 1941 and late 1942 the Foreign Office set up an Islam program, which included the employment of religious figures, most prominently the Mufti of Jerusalem, Amin al-Husayni, who arrived in Berlin in late 1941. On December 18th, 1942 the Nazis inaugurated the Islamic Central Institute in Berlin, which became a hub of Germany's propaganda efforts in the Islamic world; the party organ, the Völkischer Beobachter, ran a headline promising, 'This War Could Bring Freedom to Islam!' As the war progressed and German troops moved into Muslim areas in the Balkans and in the Soviet Union, other branches of the Nazi state followed up on these policies.
German officials tended to view Muslim populations under the rubric of 'Islam'. An advantage of using Islam rather than ethno-national categories was that Berlin could avoid the thorny issue of national independence. Moreover, religion seemed to be a useful policy and propaganda tool to address ethnically, linguistically and socially heterogeneous populations. The Germans saw Islam as a source of authority that could legitimise involvement in a conflict and even justify violence. In terms of racial barriers, the regime showed remarkable pragmatism: (Non-Jewish) Turks, Iranians and Arabs had already been explicitly exempted from any official racial discrimination in the 1930s, following diplomatic interventions from the governments in Tehran, Ankara and Cairo. During the war the Germans showed similar pragmatism when encountering Muslims from the Balkans and the Turkic minorities of the Soviet Union. Muslims, it was clear to every German officer from the Sahara to the Caucasus, were to be treated as allies.

The cover of Der Islam, 1941.

On the ground in North Africa, in contact with the coastal populations, army officials tried to avoid frictions. As early as 1941, the Wehrmacht distributed the handbook Der Islam to train the troops in correct behaviour towards Muslims. In the Libyan and Egyptian desert, German authorities courted religious dignitaries, most importantly the shaykhs of the influential Sufi orders. The problem was that the most powerful religious force in the Cyrenaican warzone, the Islamic Sanusi order, was the spearhead of the anti-colonial resistance against Italian rule and fought alongside Montgomery's army against the Axis. In any case, Berlin's promises to liberate the Muslims and protect Islam stood in sharp contrast to the violence and destruction that the war had brought to North Africa and the Germans ultimately failed to incite a major Muslim pro-Axis movement in the region.
On the Eastern Front the situation was very different. The Muslims of Crimea and the North Caucasus had confronted the central state ever since the tsarist annexation in the 18th and 19th centuries and the Bolshevist takeover had worsened the situation. Under Stalin, the Muslim areas suffered unprecedented political and religious persecution. Islamic literature was censored, sharia law banned and the property of the Islamic communities expropriated. Party cadres took over mosques, painted Soviet slogans on their walls, hoisted red flags on their minarets and chased pigs through their sacred halls. Still, Islam continued to play a crucial role in shaping social and political life. After the invasion of the Caucasus and Crimea, German military authorities, eager to find local collaborators to stabilise the volatile rear areas, did not miss the opportunity to present themselves as the liberators of Islam. General Ewald von Kleist, commander of Army Group A, which occupied the Caucasus, urged his officers to respect the Muslims and to be aware of the pan-Islamic implications of the Wehrmacht's actions: 'Among all of the German Army Groups, Army Group A has advanced the furthest. We stand at the gates to the Islamic world. What we do, and how we behave here will radiate deep into Iraq, to India, as far as to the borders of China. We must constantly be aware of the long-range effect of our actions and inactions.' Similar orders were issued by General Erich von Manstein in Crimea. In his infamous order of November 20th, 1941, which demanded that 'the Jewish-Bolshevist system be exterminated once and for all' and which became one of the key documents used by his prosecution at Nuremberg after the war, Manstein urged his troops to treat the Muslim population well: 'Respect for religious customs of the Mohammedan Tartars must be demanded.'
In their attempt to control the strategically sensitive rear areas, the Germans made extensive use of religious policies. They ordered the rebuilding of mosques, prayer halls and madrasas and the re-establishment of religious holidays. In the Caucasus, they staged massive celebrations at the end of Ramadan in 1942, of which the most notable was in the Karachai city of Kislovodsk. Under Soviet rule, the Muslims of Kislovodsk had not openly observed Eid al-Fitr and the celebration became a key marker of difference between Soviet and German rule. Attended by a large delegation of high-ranking Wehrmacht generals, it included prayers, speeches and exchanges of gifts; the Germans had brought captured weapons and Qurans. In the centre of Kislovodsk, a parade of Karachai horsemen was organised. Behind the honorary tribune for Muslim leaders and Wehrmacht officers, an oversized, open papier-mâché Quran was arranged, displaying two pious quotations in Arabic script. On the right-hand page there was the shahada, the statement of faith: 'There is no god but Allah/Muhammad is his Prophet' (La ilaha illa Allah/Muhammadan rasul Allah). On the left was the popular Quranic verse (61:13): 'Help [comes] from Allah/and a nigh victory' (Nasr min Allah/Wa fath qarib). Nailed above the Quran was an enormous wooden Reich eagle with a swastika. In Crimea the Germans even established an Islamic administration, the so-called 'Muslim Committees'. In the end, the hopes for freedom among the Muslims of the Soviet borderlands were shattered. The attitudes of Nazi officials towards the Muslim population cooled the longer the occupation period lasted. Ordinary German soldiers, influenced by propaganda defaming the Asiatic peoples of the Soviet Union as sub-humans, were not prepared for dealing with Muslims. Even worse, after the German retreat, Stalin accused the Muslim minorities of collective collaboration with the enemy and ordered their deportation.
The attitudes of Nazi officials towards the Muslim population cooled the longer the occupation period lasted.
The situation in the Balkans was different again. When the Germans invaded and dissolved Yugoslavia in 1941, they initially did not get involved in the Muslim-populated regions, most importantly Bosnia and Herzegovina, which came under the control of the newly founded Croatian Ustaša state. The Ustaša regime, led by Hitler's puppet dictator Ante Pavelić, officially tried to court its Muslim subjects, while murdering Jews and Roma and persecuting Orthodox Serbs. From early 1942, however, the region became increasingly engulfed in a severe conflict between the Croatian regime, Tito's Communist partisans and Dragoljub 'Draža' Mihailović's Orthodox Serbian Četniks, who were fighting for a greater Serbia. The Muslim population was repeatedly attacked by all three parties. Ustaša authorities employed Muslim army units to fight both Tito's partisans and Četnik militias. Soon, Muslim villages became the object of retaliatory attacks. The number of Muslim victims grew to the tens of thousands. Ustaša authorities did little to prevent these massacres. Leading Muslim representatives turned to the Germans for help, asking for Muslim autonomy under Hitler's protection. In a memorandum of November 1st, 1942 they professed their 'love and loyalty' for the Führer and offered to fight with the Axis against 'Judaism, Freemasonry, Bolshevism, and the English exploiters'. Officials in Berlin were thrilled.

As the civil war in the Balkans spun out of control, the Germans became more and more involved in the Muslim-populated areas. In their attempts to pacify the region, the Wehrmacht and, more importantly, the SS saw the Muslims as welcome allies and promoted Nazi Germany as a protector of Islam in South-eastern Europe. The campaign began in Spring 1943, when the SS sent the Mufti of Jerusalem on a tour to Zagreb, Banja Luka and Sarajevo, where he met religious leaders and gave pro-Axis speeches. When visiting the grand Gazi Husrev Beg Mosque in Sarajevo, he gave such an emotional speech about Muslim suffering that parts of the audience burst into tears. In the following months the Germans launched a massive campaign of religiously charged propaganda. At the same time, they began to engage more closely with Islamic dignitaries and institutions, as they believed that religious leaders wielded most influence on the people. Muslims were formally under the authority of the highest religious council, the Ulema-Medžlis, and Nazi officials repeatedly consulted with its members and tried to co-opt them. Many Islamic leaders hoped that the Germans would help them found a Muslim state. Soon, however, it became clear that the Wehrmacht and the SS were not able to pacify the region; at the same time, the German support for the Muslim population fuelled partisan and Četnik hatred against them. Violence escalated. In the end, a quarter of a million Muslims died in the conflict.
In the southern borderlands of the Soviet Union, however, Nazi killing squads still had difficulties distinguishing Muslims from Jews.
As the tide of war turned against the Axis from 1941 onwards, the Wehrmacht and the SS recruited tens of thousands of Muslims, among them Bosnians, Crimean Tatars and Muslims from the Caucasus and Central Asia – mainly to save German blood. Muslim soldiers fought on all fronts, they were deployed in Stalingrad, Warsaw and in the defence of Berlin. German army officers granted these recruits a wide range of religious concessions, taking into account the Islamic calendar and religious laws, such as dietary requirements. They even lifted the ban on ritual slaughter, a practice that had been prohibited for antisemitic reasons by Hitler's 'Law for the Protection of Animals' of 1933. A prominent role in the units was played by military imams, who were responsible not only for spiritual care but also for political indoctrination. When speaking to Nazi functionaries about the recruitment of Muslims into the SS in 1944, Himmler explained that the support of Islam had simple pragmatic reasons: 'I don't have anything against Islam, because it educates men in this division for me and promises them paradise when they have fought and been killed in combat. A practical and attractive religion for soldiers!' After the war, many Muslims who had fought in German units, especially those from the Soviet Union and Balkans, faced gruesome retaliation.

***

The Germans' engagement with Muslims was by no means straightforward. Nazi policies towards Islam, as worked out by bureaucrats in Berlin, regularly clashed with the realities on the ground. In the first months after the invasion of the Soviet Union, SS squads executed thousands of Muslims, specifically prisoners of war, on the assumption that their circumcision proved that they were Jewish. A high-level meeting of the Wehrmacht, the SS and the Reich Ministry for the Occupied Eastern Territories was held in the summer of 1941, in which Colonel Erwin von Lahousen, who represented Wilhelm Canaris, the head of the Wehrmacht intelligence, became embroiled in a fierce argument with Gestapo chief Heinrich Müller, the infamous 'Gestapo-Müller', about these executions. In particular the selection of hundreds of Muslim Tatars who had been sent for 'special treatment' because they were taken for Jews, was brought up. Müller calmly acknowledged that the SS had made some mistakes in this respect. It was the first time, he claimed, that he had heard that Muslims, too, were circumcised. A few weeks later, Reinhard Heydrich, Himmler's chief of the SS Reich Security Head Office, sent out a directive cautioning the SS Task Forces to be more careful: 'The circumcision and Jewish appearance do not constitute sufficient proof of Jewish descent.' Muslims were not to be confused with Jews. In Muslim-populated areas, other characteristics, like names, were to be taken into account.
In the southern borderlands of the Soviet Union, however, Nazi killing squads still had difficulties distinguishing Muslims from Jews. When the Einsatzgruppe D began murdering the Jewish population of the Caucasus and Crimea, it encountered a special situation with regard to three Jewish communities which had long lived closely alongside the Muslim population and were influenced by Islamic culture: the Karaites and Krymchaks in the Crimea and the Judeo-Tats, also known as 'Mountain Jews', in the northern Caucasus.
In Crimea, SS officials were puzzled when encountering the Turkic-speaking Karaites and Krymchaks. Visiting Simferopol in December 1941, two Wehrmacht officers, Oberkriegsverwaltungsrat Fritz Donner and Major Ernst Seifert, reported that it was interesting to note that: 'A large part of these Jews on the Crimea is of Mohammedan faith, while there were also Near Eastern racial groups of a non-Semitic character, who, strangely, have adopted the Jewish faith.' The confusion among the Germans about the classification of Karaites and Krymchaks, which were, in fact, both Jewish communities, was striking. In the end, the Karaites were classified as ethnically Turkic and spared, while the Krymchaks were considered ethnically Jewish and killed. According to Walter Groß, head of the NSDAP Race Office, the Karaites were excluded from persecution because of their close relations with allied Muslim Tatars.
In the Caucasus, representatives of the Judeo-Tats, a minority of Iranian ancestry, took their case to the German authorities. The SS started investigations, visiting houses, attending celebrations and enquiring into the customs of the community. SS-Oberfüher Walther Bierkamp, then head of Einsatzgruppe D, personally visited a village of the 'mountain Jews' in the Nalchik area. During this visit, the Judeo-Tats were extremely hospitable and Bierkamp found that, aside from their religion, they had nothing in common with Jews. At the same time, he recognised Islamic influence, as the Tats also practiced polygamous relationships. Bierkamp swiftly gave the order that these peoples were not to be harmed and that, in place of 'Mountain Jews', the term 'Tats' had to be used.

***

In other war zones, too, Nazi authorities and their local helpers faced difficulties in distinguishing between Jews and Muslims, particularly in the Balkans. The privileged position of Muslims (and indeed Catholics) in the Ustaša state seemed, to many Jews, to offer an opportunity to avoid persecution. Soon, many tried to escape repression and deportation through official conversion to Islam. In Sarajevo alone, around 20 per cent of the Jewish population is estimated to have converted to Islam or Catholicism between April and October 1941; given their circumcision, many found Islam to be the easier option. In the autumn of 1941, Ustaša authorities finally intervened, prohibiting these conversions, and even those who had converted were still not safe from persecution as it was race, not religion, which defined Jewishness in the eyes of German and Ustaša bureaucrats. Still, a number of converted and non-converted Jews managed to flee the country disguised as Muslims; some of them – women and men – wearing the Islamic veil.
Finally, the murder of Europe's Gypsies involved Muslims directly. As the Germans began screening the occupied territories of the Soviet Union they soon encountered many Muslim Roma. In fact, the majority of the Roma in Crimea were Islamic. They had, for centuries, assimilated with the Tatars, who now showed remarkable solidarity with them. Muslim representatives sent numerous petitions to the Germans to ask for the protection of their Roma co-religionists. Backed by the Tatars, many Muslim Roma pretended to be Tatars to escape deportation. Some used Islam. One example was the round up of Roma in Simferopol in December 1941, when those captured tried to use religious symbols to convince the Germans that their arrest was a mistake. An eyewitness noted in his diary:

The gypsies arrived en masse on carriages at the Talmud-Thora Building. For some reason, they raised a green flag, the symbol of Islam, and put a mullah at the head of their procession. The gypsies tried to convince the Germans that they were not gypsies; some claimed to be Tatars, others to be Turkmens. But their protests were disregarded and they were all put into the great building.

In the end, many Muslim Roma were murdered, but as the Germans had trouble distinguishing Muslim Roma from Muslim Tatars, some – an estimated 30 per cent – survived. During his interrogation at the Nuremberg Einsatzgruppen Trial, when asked about the persecution of Gypsies in Crimea, Ohlendorf explained that the screening had been complicated by the fact that many Roma had shared the same religion with the Crimean Tatars: 'That was the difficulty, because some of the gypsies – if not all of them – were Muslims, and for that reason we attached a great amount of importance to the issue to not getting into difficulties with the Tartars and, therefore, people were employed in this task who knew the places and the people.'

German armoured personnel carriers in a Bosnian Muslim village, 1944.

Muslims in the Balkans, too, were affected by the persecution of the Roma, as there were many Roma of the Islamic faith. When the Germans and their Ustaša allies began persecuting the Roma population, they initially also targeted the largely settled Muslim Roma of Bosnia and Herzegovina, the so-called 'white gypsies'. In the summer of 1941 Muslim Roma complained to the Islamic religious authorities about their discrimination. A delegation of leading Muslim representatives petitioned the authorities that Muslim Roma should be considered part of the Muslim community and that any attack on them would be considered an attack on the Islamic community itself. Eager to court Muslims, Ustaša and German officials eventually excluded Muslim Roma from persecution and deportation. When launching their pro-Muslim policies, German bureaucrats had not considered that the (religiously defined) population group ('Muslims') they tried to win as allies could overlap with (racially defined) population groups ('Jews' and 'Roma') that were to be persecuted.
In the last months of the war, holed up in the Berlin bunker, Hitler lamented that the attempts of the Third Reich to mobilise the Muslim world had failed because they had not been strong enough. 'All Islam vibrated at the news of our victories and the Muslims were ready to rise in revolt', he told his secretary, Martin Bormann. A movement could have been incited in North Africa that would have spilled over to the rest of the Muslim world. 'Just think what we could have done to help them, even to incite them, as would have been both our duty and our interest!'
In the end, German attempts to find Muslim allies were less successful than the strategists in Berlin had hoped. They had been launched too late and had clashed too often with the violent realities of the war. More importantly, the Third Reich's claims that it protected the faithful lacked credibility, as most Muslims in the war zones were aware that they served profane political interests. The Germans also failed to incite a major Muslim uprising against the Allies. Although tens of thousands of Muslims were recruited into the German armies, in the end the British, French, and Soviets were more successful in mobilising their Muslim populations: hundreds of thousands fought in their armies against Hitler's Germany. From French North Africa alone, almost a quarter of a million Muslims enlisted in de Gaulle's forces, taking part in the liberation of Europe.
David Motadel is Chancellor's Fellow at the University of Edinburgh and Research Fellow in History at Gonville and Caius, Cambridge and the author of Islam and Nazi Germany's War (Harvard, 2014).

- See more at: http://www.historytoday.com/david-motadel/muslims-hitlers-war#sthash.pVFIfDDu.dpuf

பாரதி தன் மனவுணர்வுகளைக் கொட்டி உருவாக்கிய கவிதை

மோகத்தைக் கொன்று விடு! அல்லாலென்றன் மூச்சை நிறுத்திவிடு 
தேகத்தைச் சாய்த்துவிடு! அல்லாலதில் சிந்தனை மாய்த்து விடு 
யோகத் திருத்தி விடு! அல்லாலென்றன் ஊனைச் சிதைத்து விடு 
ஏகத் திருந்துலகம், இங்குள்ளன யாவையும் செய்பவளே !
பந்தத்தை நீக்கிவிடு ! அல்லாலுயிர்ப் பாரத்தை போக்கி விடு 
சிந்தை தெளிவாக்கு! அல்லாலிதைச் செத்த வுடலாக்கு !
எந்த ஒரு கலைஞனையும் வாழும் போது , வாழ வைக்க வழியில்லாத நாடு நம் நாடு. அதில் பாரதியும் விலக்கல்ல . பாரதி வாழும் காலத்தில் நான் வாழ்திருந்தால் அவன் விரும்பாவிடினும் அவன் நலனில் அக்கறை கொண்டு நான் வாழ்ந்து இருப்பேன். எப்பேர்பட்ட உணர்வு களஞ்சியம் அவன் ! எந்தவொரு ஆணோ , பெண்ணோ அவர்களுடைய நல்லதையும் கேட்டதையும் சேர்த்து புரிந்து கொள்ளும் துணை இல்லையென்றால் வாழ்வு வீண்தான் !. பாரதியை புரிந்து கொள்ளாமல் சூழ்நிலை கைதியாகி அவனை விட்டு செல்லம்மா விலகி இருந்த காலங்களில் பாரதி தன் மனவுண ர்வுகளைக் கொட்டி உருவாக்கிய கவிதை இது என்று நினைக்கிறேன். இக்கவிதை படிக்கும் போதெல்லாம் என் மனம் வெந்து போகும். இவனை கொண்டாடி வாழ வைக்காமல் போய் விட்டாளே அந்த செல்லம்மா என்று கோபம் வரும். பெரும்பான்மையான கவிஞர்களும் எழுத்தாளர்களும் தங்கள் எழுத்துக்கும் வாழ்வுக்கும் தூரமானவர்களாகவே இருப்பதை காண்கிறோம் . தன் உணர்வுகளை உண்மையாக வெளிப்படுத்தி , தன் கவிதைக்கு பாடுபோருளாய் தன்னையே இருத்திக் கொண்டவன் பாரதி ! !

ஜி விஜயபத்மா எழுத்தாளர் இயக்குனர்

தமிழை அழகூட்டி அழகிற்கு காதல் ஊற்றி இதமாய் இளமையாய் வரிகள் தந்த ரசிகன் பாரதிக்கு எம் சமர்ப்பணங்கள். இன்று மகாகவியின் நினைவு தினம்.
பாடல்கள்: "தூண்டில் புழுவினைப்போல் - நின்னையே ரதியென்று "
பாடியவர்கள்: சிந்தூரி- நிவேதனா
ஒளிப்பதிவு-தினேஷாந்த்
எண்ணம்- இரோஷன்

சூரியனில் இருந்து ஓம் எனும் சப்தம் வெளிவருகிறது நாசா Sounds of the Sun Aum or Om

"Consciousness and mind-over-matter. Albert Einstein said,”Anyone who becomes seriously involved in the pursuit of science becomes convinced that there is a spirit manifest in the laws of the universe — a spirit vastly superior to that of man.” This spirit is consciousness. The universe is alive and we are part of it.

The TRUTH has been kept from us. The TRUTH is that we can each control our own personal reality. Nothing is impossible except when you limit yourself. Free your mind and open all possibilities and doorways for yourself and your loved ones. We are all part of a unified consciousness that works together.

“The sound of the sun was considered by most ancient religions as the most sacred sound of the universe. It is a sound that cannot be heard by the human ear, because the human ear only hears between 20-20,000 Hertz. The sound of the sun is much lower in frequency and also much higher in frequency than we can hear. Could the sound of the sun be part of the universal language system? NASA has recorded the actual sound of the sun in deep space and compressed the inaudible waves so that human ears can hear it. If we listen to this sound, we can hear and feel a deep vibration. The sound of the sun recorded by NASA is precisely as the ancient Hindus had described it in the Vedas thousands of years ago. It is a mantra that can be intoned with human speech as “OM.”

“Aum or Om is considered to be the primordial sound of creation and it is thought that all language emanates from this initial sound vibration. All Sanskri mantras (sacred sound prayers) in India begin with Om, and a meditating yogi may attest to the power of Om in even a short matter of time. Chanting Om is said to activate the entire nervous system, all of our chakras, as well as our subtle and physical bodies. After some time of working with Om, it is quite common to ‘hear’ Om all around us–in nature, in inanimate objects, in people when they speak.”

SOI/MDI on SOHO.

The Solar Oscillations Investigation (SOI) uses the Michelson Doppler Imager (MDI), one of twelve Solar and Heliospheric Observatory (SOHO) instruments. MDI has the highest spatial resolution of the three helioseismology instruments on SOHO. SOI/MDI probes the interior of the Sun by measuring the photospheric manifestations of solar oscillations. Characteristics of the acoustic wave modes reveal the static and dynamic properties of the solar convection zone and interior core. Knowledge of these properties will improve our understanding of the solar cycle and of stellar evolution. Other SOI/MDI photospheric observations will contribute to our knowledge of the solar magnetic field and surface motions.

Sun Sounds generated from MDI data:

These are solar sounds generated from 40 days of Michelson Doppler Imager data and processed by A. Kosovichev.
The procedure he used for generating these sounds was the following. He started with doppler velocity data, averaged over the solar disk, so that only modes of low angular degree (l = 0, 1, 2) remained. Subsequent processing removed the spacecraft motion effects, instrument tuning, and some spurious points. Then Kosovichev filtered the data at about 3 mHz to select clean sound waves (and not supergranulation and instrumental noise). Finally, he interpolated over the missing data and scaled the data (speeded it up a factor 42,000 to bring it into the audible human-hearing range (kHz))."
பல ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பிருந்து நமது முன்னோர்கள் ஆன்மீகத்தில் பயின்று வந்த, பயன்படுத்தி வந்த "ஓம்" போன்ற ஒலி சூரியனின் வளிமண்டலத்தின் வெளிப்புறத்தில் இருந்து வெளிவருகிறது என்று நாசாவின் ஆய்வில் தெரியவந்துள்ளது. அறிவியல் ஒப்பீடுகள்!!! நாசாவின் ஆய்வுக்கு முன்னர், ஷெபீல்ட் பல்கலைக்கழகதின் வானியல் ஆய்வாளர்களும் ஓர் ஆய்வின் மூலமாக இதை உறுதி செய்துள்ளனர். ஓம் எனும் ஒலி மனதை அமைதியாக உணரவும், மனநிலையை ஒருமுகப்படுத்தவும் உதவுகிறது. சீக்கியர்கள், புத்த மதத்தினர், இந்துக்கள் காலம், காலமாக கடவுளை வணங்கும் போது மந்திரமாக ஜபித்து வரும் "ஓம்" எனும் சொல் அல்லது ஒலி, சூரியனில் இருந்து வெளிவருகிறது என்பது மிகவும் ஆச்சரியமாக இருக்கிறது.....ஷெபீல்ட் பல்கலைக்கழகதின் வானியல் ஆய்வாளர்கள் சூரியனின் வளிமண்டலத்தில் வெளிவரும் காந்த அலைவரிசையின் மூலம் உருவாகும் அதிர்வுகளை வைத்து ஓர் ஒலியை கண்டறிந்தனர்.சூரியனின் வளிமண்டல வெளிப்புறத்தில் இருந்து பெரிய காந்த சுழல்கள் எனப்படும் ஒளிவட்ட சுழல்கள் கண்டறியப்பட்டது. இது ஒலியின் அலைவரிசையை போல பயணிப்பதை ஆய்வாளர்கள் கண்டறிந்தனர். இசை சரங்களில் இருந்து அதிர்வுகள் வெளிவருவதை போன்று அது இருந்தது.விண்வெளி வெற்றிடமாக இருப்பதால் சப்தத்தை பதிவு செய்ய முடியாது. இதனால் சூரியனின் வளிமண்டலத்தில் இருந்து வெளிவரும் சப்தத்தை நேரடியாக பதிவு செய்ய முடியவில்லைஇதனால், ஷெபீல்ட் பல்கலைக்கழகதின் வானியல் ஆய்வாளர்கள் செயற்கை கோளின் உதவியோடு, வெண்வெளியில் ஆயிரம் மைல்களுக்கு பரவியிருந்த பெரிய காந்த சூழல்களை புகைப்படம் எடுத்தனர். பின்னர் அந்த அதிர்வுகளின் அளவை கணக்கிட்டு, அதை ஒலியாக மாற்றினர்.சூரியனின் வளிமண்டலத்தில் இருந்து வெளிவரும் அந்த ஒலியானது ஏதோ இசையை போல இருப்பதாக வானியல் ஆய்வாளர்கள் கண்டறிந்தனர். இதெல்லாம் கடந்த 2010ஆம் ஆண்டு நடந்த ஆய்வில் கண்டறியப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது."வாயேஜர் 1" என்ற நாசாவின் ஆய்வறிக்கையில், சூரியனின் சப்தத்தை பதிவு செய்யப்பட்டது என அக்டோபர், 2012 மற்றும் ஏப்ரல் 2013- னில் "Interstellar plasma music" என்ற தொகுப்பு வெளியிடப்பட்டது. இதில் சூரியனில் இருந்து "ஓம்" என்ற ஒலி வெளிவருவதாக கூறப்பட்டிருந்தது.ஓம் என்பது இந்து மதம் சார்ந்த, பண்டைய காலத்தில் இருந்து ஆன்மீக ஒலியாக கருதப்படும் ஓர் சப்தம் ஆகும். ஹிந்து, ஜெயின், புத்த மதம், சீக்கியர்கள் போன்றவர்கள் "ஓம்" என்ற ஒலி உணர்வை கட்டுப்படுத்த, மேலோங்க வைக்க உதவும் சப்தமாக கருதுகிறார்கள்.ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே "ஓம்" என்ற சொல் அல்லது ஒலியை இந்து மதத்தில் மிக பரவலாக பயன்படுத்தப்பட்டது மிகவும் ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. ஏனெனில், வேறு எந்த உலக மொழிகளிலும் "ஓம்" என்ற சொல் கிடையாது.

Read more at: http://tamil.boldsky.com/insync/pulse/2015/nasa-researchers-found-that-sun-sounds-om-009254.html

ஸ்ரீ காஞ்சி கைலாசநாதர் கோயில்

கி.பி.(700-720) 7 ஆம் நூற்றாண்டை சேர்ந்த கோயில்
பல்லவ மன்னன் ராஜசிம்மனால் கட்டப்பட்டது
தமிழ் நாட்டின் முதல் கருவறைமேல் விமானம் தாங்கிய கோயில்
பல்லவர்கள் குடவரைகோயில்கள் வடிவத்திலிருந்து மாறி புதியவடிவத்தை கண்டுபிடித்தனர்
அதுதான் மணற்கற்கல்(sand stone)
இந்த கோயில் முழுவதும் மணற்கற்களால் மட்டுமே கட்டப்பட்டதுள்ளது

இந்த கோயிலை பார்த்தப்பிறகுதான் இராஜராஜ சோழன் தஞ்சை பெரிய கோயிலை கட்டியதாக வரலாறு கூறுகிறது.

இக்கோயிலில் நான்கு வகையான கல்வெட்டு எழுத்துகள் உள்ளன
1.நாகரி எழுத்து
2.கிரந்தம் எழுத்து
3.நன்குஅலங்கரிக்கப்பட்டகிரந்தம் எழுத்து
4.பூ வேலைப்பாடு கொண்ட கிரந்தம் எழுத்து

பல்லவ மன்னன்ர்கள்
சோழ மன்னன்ர்கள்
விஜயநகர மன்னன்ர்கள்
முகாலாய மன்னன்ர்கள்
யாருமே இந்த கோயிலை சேதபடுத்தவில்லை

எங்கு பார்த்தாளும் பிரமிப்பு
வாழ்க்கையில் ஒருமுரையேனும் ஸ்ரீ காஞ்சி கைலாசநாதர் கோயில்
வந்துபாருங்கள்.
-அறம் கிருஷ்ணன்

8 Reasons It’s So Hard to Overcome a Tough Childhood

Trauma experienced in childhood has a special ability to wound, especially when it includes emotional, physical or sexual abuse or neglect. The fallout echoes through the years and causes negative consequences, such as higher risks of depression, anxiety, bipolar disorder, PTSD, obesity , behavioral problems, and health problems such as heart disease. One study that followed hundreds of adolescents over time found that 80% of individuals who had been abused as children met the criteria for at least one psychiatric disorder at age 21.

A troubled childhood can also lead a person to alcohol and drug use as a way to numb the pain or, conversely, to feel something. Studies  estimate that up to two-thirds of patients in substance use treatment have childhood histories of sexual, emotional, or physical abuse. There is much to overcome with a troubled childhood, but help is available, and a thorough understanding of what hinders healing can aid the recovery process.

Here are 8 primary reasons why freedom from childhood trauma is difficult:

1. The traumatized person may be slow to realize the source of their pain.

Children have no frame of reference when traumatic experiences occur, so they come to see their reality as normal, especially if their caregivers are the source of their distress. Often, it is only much later—when exposed to healthier families or when raising children of their own—that they see how damaging their childhood was. Unfortunately, the longer a person waits to get help, the tougher it becomes to heal. (If you’ve experienced childhood trauma and wonder where you fall on the spectrum, a test  provided as part of the Adverse Childhood Experiences  study can provide insight as well as gauge your risk of developing related health problems.)

2. Co-occurring issues can mask the true problem.

Those who use drugs or alcohol to deal with the pain of childhood trauma may become so focused on dealing with their addiction—what is essentially a symptom of the trauma—that they never discover its source. Unless that’s done, however, they are likely to keep cycling in and out of recovery. There’s another complication to trauma-based addiction: Fellow addicts sometimes provide the sense of family missing from a person’s life.

3.The damage may also be biological.

Scientists now know that childhood trauma can alter brain structure  and change how certain genes are expressed. In a 2012 Brown University study, childhood trauma such as abuse or the loss of a parent was found to alter the programming of genes that regulate stress, boosting the risk of developing issues such as anxiety and depression. Trauma-induced brain changes, according to a 2013 study, have been linked to a diminished ability to moderate negative impulses. Childhood trauma can also affect the brain’s neurotransmitters, boosting the reward felt when drugs or alcohol are used—and making dependence more likely. These new understandings highlight the difficulties of overcoming childhood trauma, but they are also leading the way to targeted therapies and medications.

4. Overcoming the past may mean remembering it.

Some find the concept of revisiting the past too painful. Others may be willing but find it impossible to sort out the jumble of childhood impressions. Often all that remains is a floating sense of anxiety. Pain becomes tough to eliminate when its source cannot be pinpointed.

5. Closure can be elusive.

Oftentimes, getting those responsible for trauma to accept responsibility for their role in a painful past is impossible. They may no longer be alive by the time the traumatized person comes to understand the source of their distress or feel ready to address it. It can be tough to accept that an abuser will never be held accountable for his or her actions, or that there is no hope of ever developing a healthier relationship.

6. Answers may be sought in others rather than themselves.

Often a person attempts to find in others what was missing from their life in an attempt to fix the past. Or they may become an approval-seeker who will go to any lengths to keep the peace or earn the love of others. Rather than valuing their own needs, they spend their energy trying to become worthy of others’ affection, often enduring further abuse in the process.

7. Emotions may be closed off.

In some cases, caring becomes too dangerous for the child, so they numb themselves to feeling. This not only damages their ability to build healthy relationships, but it also complicates later attempts to access the emotions needed for healing.

8. It can be hard to silence the inner voices.

Children buy into all the things they are told about themselves. If those things are negative—that they are worthless, lazy, stupid, ugly, a failure, or will never measure up to a sibling—it can leave them feeling both unworthy of a better life and powerless to change.

While each of these scenarios challenges healing, none precludes it. For many, treatment and therapy can dramatically improve quality of life—among them, techniques such as cognitive behavioral therapy, which can change negative thought patterns, and Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR), a form of psychotherapy that can help a person retrieve, process and resolve past traumas.

Additional techniques and medications are on the horizon as research increases our understanding of trauma’s effects on the mind and body. We may one day, for example, be able to simply block bad memories associated with trauma, research suggests.

Also encouraging is that researchers  and therapists are coming to understand that there is a small silver lining to negative experiences: They can sometimes boost resilience. Carrying an ugly burden from the past can weigh a person down, but it can also make them stronger.

David Sack

1st Airport In World To Go 100% Solar Is In India:

Cochin International Airport Limited in Kochi, Kerala (India) has become the first airport in the world to be powered entirely by solar power. A 12 MW solar PV plant, spread over 50 acres, was inaugurated this week near the airport’s cargo complex.

By the way, India has good scope for using solar energy due to its geographical location and it is nice to see India has started exploring renewable source of energy on larger scale.

Let's share which are the abundantly available renewable energy sources of your country and how your country is utilizing these sources.

A rare photo of one of history's wealthiest drug lords posing in front of the White House

At the peak of his power, infamous Medellín cartel boss Pablo Escobar brought in an estimated $420 million a week in revenue, easily making him one of the wealthiest drug lords in history.

Escobar, known as the "king of cocaine," saw his wealth grow so immense that he stashed piles of cash in Colombian farming fields, dilapidated warehouses, and in the walls of cartel members' homes, according to Roberto Escobar, the cartel's chief accountant and the kingpin's brother, in his book, "The Accountant's Story: Inside the violent world of the Medellín cartel."

"Pablo was earning so much that each year we would write off 10% of the money because the rats would eat it in storage or it would be damaged by water or lost," Escobar wrote.

That would be about $2.1 billion, given how much money he was reportedly making.

Escobar simply had more money than he knew to do with, and therefore haphazardly losing money to rodents and mold wasn't an issue.

In a 2009 interview with Don Juan magazine, Escobar's only son, Juan Pablo Escobar — who has since changed his name toSebastian Marroqui­n — claimed that his father once torched $2 million in crisp banknotes in order to keep his family warm while they were on the run.

While hiding or destroying theexorbitant amount of money was one issue, the brothers faced another much more elementary problem — neatly organizing the banknotes.

According to Roberto Escobar, the cartel spent an estimated $2,500 a month on rubber bands needed to hold stacks of bills together.

At the height of his power, Pablo Escobar's cartel supplied 80% of the world's cocaine andsmuggled 15 tons of cocaine into the US per day.