Search This Blog

Saturday, May 28, 2011

Dancer in the Dark

கழுத்தில் தூக்குக் கயிறு மாட்டிய நிலையில் ஜீன் என்று சத்தமாக அழுகிறாள் சல்மா, தோழி ஓடிவந்து கட்டி அணைத்து 'ஜீன் வெளியில் இருக்கிறான், இதை உன்னிடம் கொடுக்கச் சொன்னான்' அது அவனது மூக்குக் கண்ணாடி! 'அவனால் இப்போது நன்றாகப் பார்க்க முடிகிறதா?' என மகிழ்ச்சியோடு கேட்கிறாள் சல்மா! கையில் மகனின் கண்ணாடியைப் பற்றிக் கொண்டதும் அழுகை நின்று, அமைதியாகி இப்போது அவள் சன்னமான குரலில் பாடத் தொடங்குகிறாள்.
 


பாடல் திடீரென்று தடைபட்டு பலகை உடையும் ஓசை....தரையில் விழுகிறது மூக்குக் கண்ணாடி.... ஆழ்ந்த அமைதி..!


சல்மா - செக்கோஸ்லாவாக்கியாவிலிருந்து அமெரிக்காவில் தஞ்சம் புகுந்து வாழ்பவள். சல்மாவுக்கு ஈயத்தகடுகளை பாத்திரமாக்கும் தொழிற்சாலை ஒன்றில் வேலை. பார்வைக்குறைவினால் அவள் செய்யும் தவறுகளால் அடிக்கடி இயந்திரங்கள் செயலிழக்கின்றன. அதனால் மருத்துவ சான்றிதழ் உதவியுடன் வேலையை உறுதி செய்துகொள்கிறாள்.

அவளிருக்கும் வாடகை வீட்டின் உரிமையாளரான போலீஸ்காரர் பில், அவரின் மனைவி இருவரும் சல்மாவிடம் அன்பாக நடந்து கொள்பவர்கள்! சல்மாவின் மகன் ஜீன்.அவனுக்கும் அதே பரம்பரை நோயான கண் பார்வைக் குறைவு இருக்கிறது! அவனுக்கு சத்திரசிகிச்சை செய்தால் குணமாகிவிடும். அதற்காக, தான் உழைக்கும் பணத்தையெல்லாம் ஒரு சாக்லேட் டப்பாவில் இட்டு, ரகசியமாக பீரோவில் வைத்து சேமித்து வருகிறாள்!

ஒருநாள் அவளது வீட்டிற்கு வரும் பில் தனது கவலைகளைக் கூறுகிறார். கடன் காரணமாக தனது வீட்டை வங்கியிடம் இழக்கப் போவதாய்க்கூறிக் கலங்க, அவருக்கு ஆறுதல் கூறும் சல்மா, அதுவரை மறைத்து வைத்திருக்கும் தனது ரகசியத்தைச் சொல்கிறாள். சிறிது நாளில் முற்றாகப் பார்வையை இழக்கப் போகும் தான், மகனின் சிகிச்சைக்காகவே அமெரிக்கா வந்து தங்கிருப்பதாய்க் கூற, ஆச்சரியப்படும் பில் அவளது மன உறுதியைப் பாராட்டுகிறார்.


இந்நிலையில், ஒருநாள் காரில் அவளை அழைத்துவரும் பில் தனக்கு கடனாகப் பணம் தேவை, ஒருமாதத்தில் திருப்பித் தருவதாகக் கேட்க, சல்மா தன்னிடமுள்ள பணம் ஜீனுக்கானது அதைத்தர முடியாதென்று கூறுகிறாள். தான் அதைக் கேட்கவில்லை எனக்கூறும் பில், தனக்கு சுட்டுக் கொண்டு தற்கொலை செய்யலாம் போலுள்ளது என்று கூற, அவருக்கு ஆறுதல் சொல்கிறாள் சல்மா.

ஒருநாள் சல்மா வீட்டிற்குவரும் பில், விடை பெற்றுச் செல்வது போல சென்று, வீட்டிற்குள் மறைந்து நின்று, அவள் பணம் மறைத்து வைப்பதைப் பார்த்து விடுகிறார். மறுநாள் சல்மா அவளது தொடர் கவனயீனத்தைக் காரணம் காட்டி பணிநீக்கம் செய்யப்படுகிறாள். வீட்டிற்கு வரும் சல்மா, தனது சேமிப்புப் பணம் எதுவும் இல்லாத காலி டப்பாவைப் பார்த்து அதிர்ந்து, நேராக பில் வீட்டிற்கு வர, அங்கே அவளது பணத்துடன் பில்!

சல்மா பணத்தை எடுக்க, கைத்துப்பாக்கியைக் காட்டி மிரட்டும் பில், தன்னைக் கொன்று விட்டு பணத்தை எடுத்துச் செல்லுமாறு கூறி சல்மா கையில் துப்பாக்கியைத் திணித்து, பணத்தைப் பறிக்க...இந்த இழுபறியில் தவறுதலாக துப்பாக்கி வெடிக்க...படுகாயமடைந்த நிலையிலும் பில், பணத்தை விடாமல் பற்றிக் கொண்டு தன்னைக் கொன்றுவிடுமாறு கெஞ்ச...மகனின் கண்பார்வை தவிர வேறு எதையுமே எப்போதும் சிந்திக்காத சல்மா...அருகிலிருந்த ஒரு மரப்பெட்டியை எடுத்து தலையில் ஒரு போடு!
சல்மாவுக்கு தூக்குத் தண்டனை!



பார்வையைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழந்து கொண்டிருக்கும் சல்மா தனது மனதின் வெறுமையைப் போக்க, தொழிற்சாலையில் இயங்கும் இயந்திரங்களின் ஒலிக்கேற்ப, அந்த ரிதத்தில் ஸ்டெப்ஸ் போட்டு ஆடுவதும், கனவுலகத்தில் சஞ்சரித்துக்கொண்டிருக்கும் காட்சிகள்.

சிறையின் தனிமையில், பார்வையையும் முற்றாக இழந்து, மரணத்தை எதிர்நோக்கி இருக்கும் நிலையில், ஆரம்பத்தில் சத்தமிட்டு அழும் சல்மா மெல்ல மெல்ல அந்த சூழ்நிலைக்குப் பழக்கப்பட்டு, அங்கு கேட்கும் ஒலிகளை இசையாக்கி காணும் பகல் கனவுகள்!

சல்மாவின் தோழி அவளைத் தூக்குத் தண்டனையிலிருந்து காப்பாற்ற, அவள் ஒரு வக்கீலை ஏற்பாடு செய்கிறாள் - அவள் சேமித்த பணத்தைக் கொண்டு! சல்மா மறுத்து விடுகிறாள். 'ஜீன்க்கு அவன் அம்மா உயிரோடிருப்பது முக்கியம் இல்லையா?' எனக்கேட்க, 'எனக்கு அவன் கண்பார்வைதான் முக்கியம்' என்கிறாள் சல்மா!




சல்மாவுக்கெதிராக வழக்கறிஞர் முன்வைக்கும் வாதங்களில் ஒன்று! - 'இவள் மனிதகுலத்திற்கு சிறந்தது கம்யூனிசமே என்று கூறியிருக்கிறாள். நமது (அமெரிக்க) நாட்டின் கொள்கைகளை வெறுக்கிறாள்!'

தூக்குக் கயிறை மாட்டும்முன் கறுப்புத் துணியால் முகத்தை மூட, சல்மா நிற்க முடியாமல் துவண்டு விழுகிறாள். ஒரு பலகையில் அவளைக் கிடத்தி நடுங்கும் கை, கால்களைப் பிணைத்துக்கட்டி....பின்னர் பலகையை நிமிர்த்தி அவளை நிற்க வைத்து.... 
- பார்த்து ஒருவாரத்திற்கு பெரும் மன உளைச்சல், காட்சிகளின் பாதிப்பு தொடர்ந்தது!

2000 ம் ஆண்டு வெளிவந்த இத்திரைப்படம் இரண்டு Cannes Film Festival 2000 விருதுகள் உட்பட ஏராளமான விருதுகளைப் பெற்றுக் கொண்டது.

இயக்கம் - Lars Von Trier
மொழி - English
நாடு - Denmark

Some reasonable people will admire Lars von Trier's "Dancer in the Dark," and others will despise it. An excellent case can be made for both positions.
The film stars Bjork, the Icelandic pop star, as Selma, a Czech who has emigrated to America, has a small son, works as a punch-press operator, is going blind and is saving her money for an operation to prevent her son from going blind, too. To supplement her income she fastens straight pins to cards for a fraction of a penny per card. She keeps her money in a candy box. If I told you the movie was set in 1912 and starred Lillian Gish, you might not have the slightest difficulty in accepting this plot; whether you would like it, of course, would depend on whether you could make the leap of sympathy into the world of silent melodrama.
But the movie is set not in 1912 but in 1964. People still went blind, but plots had grown more sophisticated by then--and even more so by 2000, when this film won the Palme d'Or at the Cannes Film Festival. Since it is impossible to take the plot seriously on any literal level, it must be approached, I think, as a deliberate exercise in soap opera. It is valid to dislike it, but not fair to criticize it on the grounds of plausibility, because the movie has made a deliberate decision to be implausible: The plot is not a mistake but a choice.
Selma (Bjork) and her son live in a house trailer behind the home of Bill (David Morse), a copwho is in thrall to his materialistic wife. He earns, she spends. She thinks he has a big inheritance, and "it makes her proud," he confides in Bjork, to see him visiting his safety deposit box. In fact, the box is empty. The cop likes or loves Selma or something (he is too gormless to be sure), but betrays her trust. This leads to a deadly confrontation between them, which is stretched out like one of those silent scenes where a victim staggers, speaks, staggers, speaks some more, falls down, curses the fates, tries to climb up, laments, falls over again, etc. Either you see this for what it is, von Trier deliberately going for effect, or it seems silly. Maybe it seems silly, anyway, but you can admire his nerve.
Selma is followed everywhere by Jeff (Peter Stormare, from the wood chipper scene in "Fargo"). He wants to be her boyfriend. She's not looking for a boyfriend right now. It is important to note that both Selma and Jeff are simpleminded. Today we would call them retarded; in 1912, they would have been about as smart as many characters in melodrama. Selma also has a good friend named Kathy (Catherine Deneuve--yes, Catherine Deneuve), who figures out that Selma is going blind and wants to help her, but is defeated by her stubbornness.
The movie begins with Selma rehearsing for a leading role in a local production of "The Sound of Music." It is interrupted by several song-and-dance numbers. Most of the film is shot in fairly drab digital video, but the musical numbers have brighter colors. They're set in locales like the factory floor and a railroad bridge. Against their jolly notes must be set the remarkably graphic death that closes the movie.
The first press screening at Cannes was at 8:30 a.m. That's the screening where all the real movie people attend--the critics, festival heads, distributors, exhibitors, film teachers, other directors, etc. (the evening black-tie audience is far more philistine). After the screening, the auditorium filled with booing and cheering--so equal in measure that people started booing or cheering at each other.
I sat in my seat, ready to cheer or boo when I made up my mind. I let the movie marinate, and saw it again, and was able to see what von Trier was trying to do. Having made a "vow of chastity" with his famous Dogma 95 statement, which calls for films to be made more simply with hand-held cameras and available light, he is now divesting himself of modern fashions in plotting. "Dancer in the Dark" is a brave throwback to the fundamentals of the cinema--to heroines and villains, noble sacrifices and dastardly betrayals. The relatively crude visual look underlines the movie's abandonment of slick modernism.
"Dancer in the Dark" is not like any other movie at the multiplex this week, or this year. It is not a "well made film," is not in "good taste," is not "plausible" or, for many people, "entertaining." But it smashes down the walls of habit that surround so many movies. It returns to the wellsprings. It is a bold, reckless gesture. And since Bjork has announced that she will never make another movie, it is a good thing she sings.

No comments:

Post a Comment