Brains of rhesus macaques can also synthesize and release estrogens

The estrogens are synthesized in the ovaries and help to regulate reproduction, as well as affecting body weight, learning, and memory. In a new study published in the Journal of Neuroscience, researchers at the University of Wisconsin-Madison found that the brains of rhesus macaques can also synthesize and release estrogens, which researchers previously thought was limited to the ovaries. In the first set of experiments, the researchers gave estradiol benzoate to macaques that had had their ovaries removed. The infusion caused the brain to produce gonandotropin-releasing hormone (GnRH), which led to neural estrogen production in large pulses. In a second set of experiments, the researchers found that the gentle electrical simulation of the hypothalamus caused the release of estradiol and GnRH, showing that an estrogen could function like a neurotransmitter. Lastly, the researchers chemically blocked estrogen synthesis and found that this also blocked estrogen and GnRH production in the brain. Taken together, these results indicate that the brain can also produce estrogen, which has tremendous implications for our understanding of the hormonal changes that accompany every stage of development.

A UW-Madison research team reports today that the brain can produce and release estrogen — a discovery that may lead to a better understanding of hormonal changes observed from before birth throughout the entire aging process.
The new research shows that the hypothalamus can directly control reproductive function in rhesus monkeys and very likely performs the same action in women.

Ei Terasawa

Scientists have known for about 80 years that the hypothalamus, a region in the brain, is involved in regulating the menstrual cycle and reproduction. Within the past 40 years, they predicted the presence of neural estrogens, but they did not know whether the brain could actually make and release estrogen.
Most estrogens, such as estradiol, a primary hormone that controls the menstrual cycle, are produced in the ovaries. Estradiol circulates throughout the body, including the brain and pituitary gland, and influences reproduction, body weight, and learning and memory. As a result, many normal functions are compromised when the ovaries are removed or lose their function after menopause.
"Discovering that the hypothalamus can rapidly produce large amounts of estradiol and participate in control of gonadotropin-releasing hormone neurons surprised us," says Ei Terasawa, professor of pediatrics at the UW School of Medicine and Public Health and senior scientist at the Wisconsin National Primate Research Center. "These findings not only shift the concept of how reproductive function and behavior is regulated but have real implications for understanding and treating a number of diseases and disorders."
For diseases that may be linked to estrogen imbalances, such as Alzheimer's disease, stroke, depression, experimental autoimmune encephalomyelitis and other autoimmune disorders, the hypothalamus may become a novel area for drug targeting, Terasawa says. "Results such as these can point us in new research directions and find new diagnostic tools and treatments for neuroendocrine diseases."

“These findings not only shift the concept of how reproductive function and behavior is regulated but have real implications for understanding and treating a number of diseases and disorders.”

Ei Terasawa

The study, published today in the Journal of Neuroscience, "opens up entirely new avenues of research into human reproduction and development, as well as the role of estrogen action as our bodies age," reports the first author of the paper, Brian Kenealy, who earned his Ph.D. this summer in the Endocrinology and Reproductive Physiology Program at UW-Madison. Kenealy performed three studies. In the first experiment, a brief infusion of estradiol benzoate administered into the hypothalamus of rhesus monkeys that had surgery to remove their ovaries rapidly stimulated GnRH release. The brain took over and began rapidly releasing this estrogen in large pulsing surges.
In the second experiment, mild electrical stimulation of the hypothalamus caused the release of both estrogen and GnRH (thus mimicking how estrogen could induce a neurotransmitter-like action). Third, the research team infused letrazole, an aromatase inhibitor that blocks the synthesis of estrogen, resulting in a lack of estrogen as well as GnRH release from the brain. Together, these methods demonstrated how local synthesis of estrogen in the brain is important in regulating reproductive function.
The reproductive, neurological and immune systems of rhesus macaques have proven to be excellent biomedical models for humans over several decades, says Terasawa, who focuses on the neural and endocrine mechanisms that control the initiation of puberty. "This work is further proof that these animals can teach us about so many basic functions we don't fully understand in humans."
Leading up to this discovery, Terasawa said, recent evidence had shown that estrogen acting as a neurotransmitter in the brain rapidly induced sexual behavior in quails and rats. Kenealy's work is the first evidence of this local hypothalamic action in primates, and in those that don't even have ovaries.
"The discovery that the primate brain can make estrogen is key to a better understanding of hormonal changes observed during every phase of development, from prenatal to puberty, and throughout adulthood, including aging," Kenealy says.

யாருக்கு தேவை எண்டோஸ்கோபி பரிசோதனை

கொலொனோஸ்கோபி கருவி மூலம் பரிசோதனை மட்டும் செய்யலாமா? அல்லது சிகிச்சையும் மேற்கொள்ளலாமா?

கொலொனோஸ்கோபி மூலமாக பெருங்குடலில் உள்ள கட்டியை புற்றுநோய் கட்டிதானா என்று கண்டறிய பரிசோதனைக்கு மாதிரி எடுக்க பயன்படுகிறது. மேலும் பெருங்குடல் பகுதியில் ஏதேனும் சதைக்கட்டி இருப்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டால் அதை உடனே நீக்கவும் செய்யலாம். இது தவிர கொலொனோஸ்கோபி மூலம் ரத்தப்போக்கு இருக்கும் பகுதியைக் கண்டுபிடித்தால் இதன் மூலமாகவே மருந்தினை உட்செலுத்தியோ அல்லது க்ளிப் பொருத்தியோ ரத்தப்போக்கு கட்டப்படுத்தப்படுகிறது.

எப்போதாவது வாந்தி வருவது போல் உள்ளது. வருவதில்லை. அதே நேரத்தில் வாயில் அதிகளவு உமிழ்நீர் சுரக்கிறது. இது எந்த நோயின் அறிகுறி?

வயிற்றுக்குள்ளிருக்கும் அமிலம் சில சமயங்களில் அதிகமாக சுரக்கும்போது வாயில் அதிக அளவு நீர் சுரந்து குமட்டல் போல் தோன்றுகிறது.

மூலம் உள்ளவர்களுக்கு கொலொனோஸ்கோபி கருவியால் சிகிச்சை மேற்கொள்ள முடியுமா? நோயாளிக்கு அப்பகுதியில் காயம் ஏற்படுமா?

மூலம் உள்ளவர்களுக்கு கொலொனோஸ்கோபி பரிசோதனை மூலம் எந்தவித காயமும் ஏற்படாமல் எந்த பாதிப்பும் ஏற்படாமல் உறுதி செய்யப்பட்டு அறுவை சிகிச்சை செய்யப்படும்.

எந்தெந்த அறிகுறி உள்ளவர்கள் எண்டோஸ்கோபி பரிசோதனை மேற்கொள்ள வேண்டும்?

குமட்டல், வயிற்று வலி, வயிறு உப்பிப்போதல், நெஞ்சு எரிச்சல், ரத்த வாந்தி, உணவு உட்கொள்வதற்கு சிரமப்படுதல் போன்ற அறிகுறிகள் உள்ளவர்களுக்கு எண்டோஸ்கோபி பரிசோதனை செய்யப்படுகிறது.

கொலொனோஸ்கோபி பரிசோதனைக்கு வயது வரம்பு உள்ளதா?

கொலொனோஸ்கோபி பரிசோதனைக்கு வயது வரம்பு இல்லை. பெருங்குடல் பகுதியில் பிரச்னை ஏதேனுமிருந்தால் எந்த வயதினரும் கொலொனோஸ்கோபி பரிசோதனை மேற்கொள்ளலாம்.

மார்புக்கும் வயிற்றுக்கும் இடைப்பட்ட நடுப்பகுதியில் அழுத்தினால் வலிக்கிறது ஏன்?

வயிற்றில் புண் இருக்கலாம். வலதுபுறம் வலி இருந்தால் பித்தப்பையில் பிரச்னை இருக்கலாம். மருத்துவரிடம் அணுகி பரிசோதனை செய்வது நல்லது.

நாம் அனைவரும் விரும்பி சாப்பிடும் பிரியாணியின் கதை உங்களுக்கு தெரியுமா ...???

பேரரசர் அக்பர் ஒரு உணவு பிரியர் ... அவருக்கு எப்பொழுதும் உணவு சுவையாக இருக்கவேண்டும்

உணவு சுவையாக இல்லையெனில் சமையல் காரர்களை
ரொம்பவும் கடிந்துகொள்வார் ....!!!

அக்பருடைய தொந்தரவு தாங்க முடியாமல் அரண்மனை
சமையல்காரன், ஒருநாள் அக்பர் வேட்டைக்கு சென்று இருந்த
நேரம் பார்த்து அரண்மனையை விட்டு ஓடிவிட முடிவு செய்தான்

அரண்மனையை விட்டு கிளம்பும் நேரத்தில், அக்பர் மீது இருந்த கோபத்தில் ...அரண்மனை சமையல் கூடத்தில் இருந்த அரிசி, நெய், முந்திரி பருப்பு ஏலக்காய், இலவங்கம், மற்றும் எல்லா
காய் கறிகளையும் ஒரு பெரிய பாத்திரத்தில் போட்டு அதில் தண்ணியையும் ஊத்தி அடுப்பை மூட்டிவிட்டு கிளம்ப தயாரானான்

அப்பொழுதும் அவன் கோபம் தீரவில்லை அதனால்
ஒரு பெரிய தட்டை வைத்து அந்த பாத்திரத்தை மூடி
அதன்மேல் நெருப்பு சாம்பலை அள்ளி கொட்டி வைத்துவிட்டு
அரண்மனையை விட்டே ஓடிபோய்விட்டான் ...

வேட்டைக்கு சென்ற அக்பர் திரும்பி வந்து பார்க்கையில்
சமையல் காரன் ஓடிப்போனது தெரியவந்தது ....

வேட்டைக்கு சென்று திரும்பி வந்த பசியில் ஏதாவது
சாப்பிடவேண்டுமே என்ற நினைப்பில் சமையலறையை
சுற்றிவந்த அக்பருக்கு, ஓடிப்போன சமையல்காரன் செய்து
வைத்துவிட்டுப்போன நெருப்பு சாம்பலுடன் கூடிய
பெரிய பாத்திரம் தெரிந்தது

நல்ல பசியில் இருந்த அக்பர் பாத்திரத்தின் மேல் இருந்த
நெருப்பு சாம்பலை நீக்கிவிட்டு தட்டை திறந்து பார்க்கையில்
நல்ல கமகமக்கும் வாசனையுடன் கூடிய அரிசி உணவு நன்கு
வெந்து தம் கட்டப்பட்ட நிலையில் உண்ணுவதற்கு
சரியான பக்குவத்தில் இருந்தது

அக்பர் அந்த உணவை உண்டுவிட்டு, அதன் சுவையில்
மெய்மறந்து போனார்

அதன் பிறகு அந்த சுவை மிகுந்த அந்த அரிசி உணவுக்கு
ஓடிப்போன அந்த சமையல்காரர் பெயரையே சூட்டினாராம்

அந்த சமையல்காரர் பெயர்தான் ..."பிரியாணி"

DO YOU KNOW

Satyajit Ray The India's first internationally recognized film-maker

"{When I write my own story, I use characters and milieus I am familiar with. I can deal with something I do not know at first hand only with the help of someone who does (Bibhutibhushan's village, Tarasankar's world of Zamindars/landlords, Tagore's Renaissance Bengal). 

Sometimes, with a minimum of guidance, an actor provides me with exactly what I want. Sometimes I have to try and impose a precise manner, using the actor almost as a puppet. This is my inevitable method with children. Since it is the ultimate effect on the screen that matters, any method that helps to achieve the desired effect is valid."Satyajit Ray

Satyajit Ray was India's first internationally recognized film-maker and, several years after his death, still remains the most well-known Indian director on the world stage. Ray has written that he became captivated by the cinema as a young college student, and he was self-taught, his film education consisting largely of repeated viewings of film classics by de Sica, Fellini, John Ford, Orson Welles, and other eminent directors. With the release in 1955 of his first film Pather Panchali ("Song of the Road"), whose financing presented Ray with immense monetary problems, compelling him even to pawn his wife’s jewelry, he brought the neo-realist movement in film to India. Little could anyone have imagined that this first film would launch Ray on one of the most brilliant careers in the history of cinema, leading eventually not only to dozens of international awards, India’s highest honor, and a lifetime achievement Oscar from Hollywood, but the unusual accolade of being voted by members of the British Film Institute as one of the three greatest directors in world cinema.

Satyajit Ray was born into an illustrious family in Calcutta in 1921. His grandfather, Upendra Kishore Ray-Chaudhary, was a publisher, musician and the creator of children’s literature in Bengali. His father, Sukumar Ray, was a noted satirist and India's first writer of nonsense rhymes, akin to the nonsense verse of Edward Lear. Later in life, Satyajit Ray made a documentary of his father's life. His film, Goopy Gyne Bagha Byne, was based on a story published by his grandfather in 1914, but even other films, such as Hirok Rajah Deshe, "The Kingdom of Diamonds", clearly drew upon his interest in children’s poetry and nonsense rhymes.

Pather Panchali, based on a novel by Bibhutibhusan Banerji [Bandopadhyay], documents a family's struggle for existence in the face of a famine and the growth of the boy Apu. Ray later wrote, "I chose Pather Panchali for the qualities that made it a great book; its humanism; its lyricism; and its ring of truth . . . . The script had to retain some of the rambling quality of the novel because that in itself contained a clue to the feel of authenticity; life in a poor Bengali village does ramble." Ray went on to make two more movies on Apu (Aparajito in 1957, followed by Apur Sansar in 1960) to complete his famous Apu trilogy, though he had no thoughts of a trilogy when he embarked on the first film. The latter two movies trace the life of a young man [Apu] in Calcutta, his early marriage to a village girl, his conflict with his father, and their final reconciliation. Contemporaneous with these films were two staggering films, Devi ("The Goddess") andJalsaghar ("The Music Room"), on the ways of the landed aristocracy in Bengal and its decline. In Devi, an elderly man has a vision that his young daughter-in-law is a goddess, and she is compelled to bear the burden of divinity; when her husband returns home from a trip, he finds his wife installed as a deity. The zeal with which a zamindar pursued his passion for music, though his estate lay crumbling around him, was the subject of Jalsaghar.

Ray's later films treated more contemporary themes like the new urban culture (Nayak in 1966, Pratidwandi in 1970, Seemabaddha in 1971, Jana Aranya in 1975). With his film Shatranj Ke Khiladi ("The Chess Players", 1977), based on a short story by the famous Hindi writer Premchand, Ray broke new ground. Here he ventured into the terrain of mid-nineteenth century India, the expansion of British rule, and what (to use a cliché) might be termed the ‘clash of cultures’. This film made brilliant use of color, animation, and narration; it was also Ray’s maiden attempt at making a non-Bengali feature film. (His only other film in Hindi was Sadgati, produced for Indian television.) To a small extent, Shatranj Ke Khiladi drew him to the attention of the mainstream Indian film-going audience. After Shatranj Ke Khiladi, he returned to themes set in his native state of Bengal, though in Ghare Bhaire ("The Home and the World"), inspired by Tagore’s novel of the same name, Ray returned in part to the theme of British colonial rule. Ray's films were characterized by a low budget, outdoor or locating shooting, authentic settings, detailed historical research, and a superb cast of actors and actresses who rose to eminent distinction under Ray’s direction. The greatest names in Bengali cinema worked for Ray, and Soumitra Chatterji, who appeared in half of Ray’s films, has himself recently been the subject of a long documentary film. Few of his films were commercially successful, and the greater majority were never screened outside Bengal, except at international festivals, in film clubs, and in Bangladesh. The movie he created for children, Goopy Gyne Bagha Byne, was his first market success and soon gained a cult following in Bengal. Ray himself never showed much interest in the popular Hindi cinema

Satyajit Ray remained a strong presence on the Bengali cultural scene all throughout his life. In 1947 he had founded the Calcutta Film Society with Chidananda Das Gupta. Though in the West he is known only as a film-maker, his reputation in his native Bengal extends to a great many other spheres. Ray was a prolific short story writer, with over a dozen volumes to his credit; and he contributed regularly to the children's journal "Sandesh", which he also edited. The exploits of his fictional character Feluda, first introduced in a series of detective stories, were avidly followed by the public, and the much-beloved Feluda was later featured in a couple of his movies. Ray, who had first worked in the advertising industry, was a major graphic designer, and designed hundreds of book jackets; he also illustrated his own books, besides those of many others. He virtually pioneered, in the Indian context, the genre of science fiction stories, and it is alleged that the script for Steven Speilberg’s immensely successful E.T. was based, though unacknowledged by Speilberg, on a script that Ray had sent to him many years ago. Ray wrote a number of essays on film, some of them collected in a volume entitled Our Films, Their Films, and his films were based on the most meticulous research. He can, not unreasonably, be considered as having chronicled phases of Bengal's history from the late nineteenth century onwards, the life of urban Calcutta, and the rural landscapes of Bengal. It is also remarkable that Ray did much of the work for his own films – the screenplays were almost invariably his own, and he personally supervised, though assisted by an extraordinary crew, virtually every detail of lighting, art direction, and so on. He scored the music for some of his films (though the music for the Apu Trilogy was composed by Ravi Shankar, and for Jalsaghar by the incomparable Vilayat Khan). Not surprisingly, then, his fellow Bengalis at least thought of him as a "Renaissance Man", and he was hailed as the successor of Rabindranath Tagore.

As Ray moved from one critical success to another, championed by film critics overseas, and showered with awards at Venice, Cannes, Locarno, and Berlin, it became habitual to look upon him as the great hope of Indian cinema. His films were closely studied in film schools, and watched repeatedly by hopeful film-makers. Prominent Indian directors such as Kumar Shahani, Mani Kaul, Adoor Gopalakrishnan, and Shyam Benegal clearly showed the influence of Ray in their work. Yet he was the subject of some intense criticism. In Bengal, particularly in Calcutta, where no respectable intellectual could be other than a Marxist, Ray was charged with being a supreme representative of bourgeois culture. He had himself likened his films to the symphonies of Mozart. It is not merely the case that he had, as some people thought, a disdain for popular culture, since the Marxist aficionados of cinema were themselves not particularly fond of commercial cinema. Their hero was, and remains, Ritwik Ghatak, who made a handful of films, and was the cinematic poet of the partition; and similarly in the work of Mrinal Sen they found a director who was thought to be politically more sensitive. The 1960s and 1970s were a period of great political turmoil, and Ray was accused, as his friend Chidananda Dasgupta has written, of not showing a greater concern for the "Calcutta of the burning trains, communal riots, refugees, unemployment, rising prices and food shortages". No one would have known from Ray’s films that Bengal was the seat of an armed insurrectionary movement. On the other hand, films such as Jalsaghar, with its seemingly loving portrait of a zamindar who was the last specimen of a noble class of people who lived for music and displayed a refined aesthetic sensibility, seemed utterly reactionary.

Some of the earlier criticisms of Ray’s films, however, now seem misplaced and premature. It is now easier to recognize his films as politically nuanced, and Ray never made the mistake of embracing unabashedly the nationalist interpretation of Indian history. Ray tackled the difficult subject of the Bengal famine of 1943, for instance, with great sensitivity, and no one who has viewed Mahanagar or Pratidwandi can describe him as indifferent to the problems and even parodies of urban existence in modern India. But his films lend themselves to another sort of criticism. Ray’s limitations were the limitations, so to speak, of the trajectory of Bengali modernity which he rather unreflectively accepted. He had a tendency, evident as much in an early film like Devi(1960) as in Ganashatru ("An Enemy of the People", after Ibsen’s play of the same title), completed nearly thirty years later, to oppose modernity to tradition, rationality to superstition, and science to faith – and all this in an embarrassingly simplistic fashion, at least on occasion. Ray was unequivocally clear that he stood for science and modernity, and consequently he was incapable, as Ganashatru amply showed, of showing tradition as anything but superstition. Ray belongs to the great tradition of humanism, doubtless ennobling but, in some respects, acutely shortsighted.

Partial Filmography:

Pather Panchali ("Song of the Road", 1955)

Aparijito ("The Unvanquished", 1956)

Paras Pathar ("The Philosopher’s Stone", 1957)

Jalsaghar ("The Music Room", 1958)

Apur Sansar ("The World of Apu", 1960)

Devi ("The Goddess", 1960)

Rabindranath Tagore (documentary, 1961)

Teen Kanya ("Three Daughters", 1961)

Kanchenjunga (1962)

Abhijan

Mahanagar ("The Big City", 1963)

Charulata (1964)

Kapurush-0-Mahapurush ("The Coward and the Holy Man", 1965)

Nayak ("The Hero", 1966)

Chiriakhana (1967)

Goopy Gyne Bagha Byne (1968)

Aranyer Din Ratri ("Days and Nights in the Forest", 1969)

Pratidwandi ("The Adversary", 1970)

Sonar Kela (1975)

Shatranj Ke Khiladi ("The Chess Players", 1977)

Shakha Proshakha (1990)

Agantuk ("The Stranger", 1991)

Further Reading:

Dasgupta, Chidananda. The Cinema of Satyajit Ray. New Delhi: Vikas, 1980.

Hannan, David. "Patriarchal Discourse in some early films of Satyajit Ray." Deep Focus 3, no. 1 (1990):30-57.

Lal, Vinay. "Masculinity and Femininity in The Chess Players: Sexual Moves, Colonial Manoeuvres, and an Indian Game", in Manushi: A Journal of Women and Society, nos. 92-93 (Jan.-April 1996):41-50.

Nandy, Ashis. "Satyajit Ray’s Secret Guide to Exquisite Murders: Creativity, Social Criticism, and the Partitioning of the Self", in his The Savage Frued and Other Essays on Possible and Retrievable Selves (Delhi: Oxford University Press, 1995), pp. 237-266.

Ray, Satyajit. The Apu Trilogy: Pather Panchali, Aparajito, Apur Sansar. [Film scripts] Calcutta: Seagull Books, 1985.

Seton, Marie. Portrait of a Director: Satyajit Ray. Bloomington: Indiana University Press, 1971.

Wood, Robin. The Apu Trilogy. New York: Praeger, 1971.

THANKS http://www.sscnet.ucla.edu

The Lonely Wife / Charulata (English) Satyajit Ray. India. 1964

இந்திய திரையுலகத்தின் தலைமகன் சத்யஜித் ரே இயக்கிய காவியம். 1964ஆம் ஆண்டில் திரைக்கு வந்தது. நான் பார்த்த ரேயின் படங்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த படம் இதுதான். கதை கூறும் முறை, படமாக்கப்பட்டிருக்கும் விதம், படம் முழுக்க நிறைந்திருக்கும் ஒரு கவித்துவத் தன்மை, கலைஞர்களின் பங்களிப்பு, குறைவான வசனங்களையும் ஆழமான முக வெளிப்பாடுகளையும் கொண்டு கதைக்கு உயிர்ப்பு தந்த தொழில் நேர்த்தி – இவை அனைத்தும் சேர்ந்துதான் ‘சாருலதா’வை ஒரு உயர்ந்த பீடத்தில் அமரச் செய்தன.
ரவீந்திரநாத் தாகூர் எழுதிய ‘நாஸ்டாநிர் (The Broken Nest) என்ற புதினம்தான் இந்தப் படத்திற்கு அடிப்படை. 19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் கல்கத்தாவில் நடைபெறும் கதை.

The Japanese Wife

The Japanese Wife (இந்திய ஆங்கில திரைப்படம்) – கவித்துவத் தன்மை நிறைந்த ஒரு அருமையான காதல் கதை. படத்தின் இயக்குநர் : அபர்ணா சென். ஆங்கிலப் படமாக இருந்தாலும், வங்காள மொழியைத் தாய் மொழியாகக் கொண்டவர்கள், வங்காள மொழியிலேயே இதில் பேசுவார்கள். ஜப்பான் மொழி உரையாடல்களும் இருக்கின்றன.
2010ஆம் ஆண்டில் திரைக்கு வந்தது இப்படம். ‘The Japanese Wife’ என்ற பெயரில் வங்காள எழுத்தாளரான குணால் பாசு எழுதிய கதையே இந்தப் படத்திற்கு அடிப்படை.
வங்காளத்தைச் சேர்ந்த ஒரு கிராமத்து பள்ளிக்கூட ஆசிரியருக்கும், ஜப்பானைச் சேர்ந்த ஒரு இளம் பெண்ணுக்குமிடையே அரும்பும் ஆழமான காதலை மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்டிருக்கும் படம் இது.

Varaha sculpture, the third avatar of Vishnu**

பூஜை அறை எப்படி அமைக்க வேண்டும்?

மனதிற்கு நிம்மதியை தருவது ஆண்டவன் சன்னிதி. அது போலவே ஒரு வீட்டில் உள்ள பூஜை அறையும். அது எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு சில முக்கிய குறிப்புகள் வருமாறு. ஒரு வீட்டில் பூஜை அறை வட கிழக்கில் அல்லது வடக்கில் அல்லது கிழக்கில் அமைக்கப்பட வேண்டும். பெரிய வீடாக இருந்தால் வீட்டின் மையப்பகுதியில் பூஜை அறை அமைக்கலாம். ஒரு பெரிய வீட்டில் இரண்டு தளங்கள் இருந்து எல்லோரும் அந்த வீட்டில் ஒரு குடும்பமாக வசித்தால் அவற்றில் தரை தளத்தில் பூஜை அறை இருக்க வேண்டும்.

பூஜை அறையில் கடவுளின் படம் அல்லது உருவம் கிழக்கு திசை பார்த்து இருக்க வேண்டும். அதாவது நாம் வணக்கும் போது கடவுளின் படங்கள் கிழக்கு பார்த்து இருக்க வேண்டும். மேற்கு நோக்கியும் இருக்கலாம். பூஜை அறையின் வழிபடும் பகுதியில் வட கிழக்கு மூலையில் ஒரு பித்தளை சொம்பில் அல்லது டம்ப்ளரில் நீர் பிடித்து வைக்க வேண்டும். இந்த நீரை தினமும் மாற்ற வேண்டும். தென்கிழக்கு மூலையில் குத்து விளக்கை வைத்து விளக்கேற்ற வேண்டும். முக்கியமாக கவனிக்க வேண்டியது, பூஜை அறையில் இறந்து போன முன்னோர்களின் புகைப் படங்களை வைக்கக் கூடாது.

பூஜை அறையை குப்பைகள் இன்றி சுத்தமாக வைத்திருக்க வேண்டும். பூஜை அறை சுவர்களின் வண்ணம் வெள்ளை அல்லது இள மஞ்சள் அல்லது நீல நிறத்தில் இருக்க வேண்டும். பூஜை அறையை வழிபடுவதற்கு, தியானம் செய்வதற்கு மட்டும் பயன் படுத்த வேண்டும். சில வீடுகளில் இடப் பற்றாக்குறை காரணமாக படுக்கை அறை அல்லது சமையல் அறை சுவர்களில் உள்ள அல மாரிகளை பூஜை அறையாக பயன்படுத்துவதுண்டு. அப்படி இருந்தால் வழிபடும் நேரம் தவிர அந்த அலமாரியை மூடி வைக்க வேண்டும். அதாவது கதவு இருந்தால் அதை அடைத்து வைக்க வேண்டும். அப்படி இல்லா விட்டால் துணித்திரை கொண்டு மூடி வைக்க வேண்டும்.

சில சமயங்களில் கதவு உள்ள மரப்பெட்டிகளில் கடவுள் படங்களை வைத்து வழிபடுவதும் உண்டு. இதை சமையல் அறையின் வட கிழக்கு மூலையில் வைக்கலாம். பூஜை அறைக்கு இரண்டு கதவுகள் இருக்க வேண்டும். அவை வெளிப்புறமாக திறக்கும்படி இருக்க வேண்டும். ஒரு பூஜை அறை மாடிப்படிகளின் கீழ் அமைந்து இருக்கக் கூடாது. பூஜை அறையில் மந்திர உச்சாடனங்களை தினமும் ஒன்றிரண்டு தடவை ஒலிபரப்பாகும்படி செய்ய வேண்டும் அல்லது நாமும் வாய்விட்டு உச்சாடனம் செய்யலாம். இது வீட்டில் நேர்மறை எண்ணங்களை கொண்டு வரும். அனைத்தையும் விட பூஜை அறையில் மனதை ஒருமுகப்படுத்தி, தீர்க்கமாக நமது பிரார்த்தனையை கடவுளிடம் முன் வைக்க வேண்டும். அது ஒரு நிமிடம் நீடித்தாலும் கூட போதுமானது.

வான்கா

வான்கா – உலகமெங்கும் உயர்வாக பேசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஒரு பெயர் இது. தன்னுடைய தனித்தவத் திறமையால் காலத்தைக் கடந்து நிலை பெற்று நிற்கும் அழியாத ஓவியங்களை வரைந்து, வரலாற்றில் தன்னுடைய பெயரைப் பதித்து விட்டு மறைந்து விட்டான் அந்த அற்புத கலைஞன். அவனுடைய வாழ்க்கையை இர்விங் ஸ்டோன் ஆங்கிலத்தில் ‘Lust for Life’ என்ற பெயரில் நூலாக எழுதியிருந்தார். நான் அதை தமிழில் மொழி பெயர்த்திருக்கிறேன். நான் மொழி பெயர்த்த நூல்களில் மிகச் சிறந்த நூல் என்று இதை கூறுவேன். ஓவியத்தை உயிரென நினைக்கும் அந்த மகா கலைஞனின் வாழ்க்கையில்தான் எத்தனை காதல்கள்! எத்தனை காதலிகள்! லண்டனில் தங்கியிருந்து, ஓவியங்கள் விற்பனை செய்யப்படும் ஒரு விற்பனை நிலையத்தில் வான்கா பணியாற்றுகிறான். தங்கியிருந்த வீட்டின் சொந்தக்காரியின் மகள் ஊர்ஸூலாவை காதலிக்கிறான். அவனும் அவளும் ஒன்றாக நடப்பார்கள்… உரையாடுவார்கள்… சிரிப்பார்கள்… விளையாடுவார்கள்… உண்பார்கள். இறுதியில் தன் காதலை வான்கா வெளிப்படுத்தும்போது, தனக்கு ஏற்கெனவே வேறொரு இளைஞனுடன் நிச்சயமாகி விட்டது என்கிறாள் அவள். வான்காவின் முதல் காதல் தோல்வி அது! இரண்டாவதாக தன்னுடைய உறவுக்கார பெண்ணும், தன்னைவிட சற்று வயதில் மூத்தவளும், கணவனை இழந்த விதவையும், ஒரு குழந்தைக்கு அன்னையுமான ‘கே’ என்ற பெண்ணை காதலிக்கிறான். ஒரு நாள் அவன் அதை வெளிப்படுத்த, அவள் அதை மறுத்ததுடன் நிற்காமல், அவனை விட்டே விலகிச் சென்று விடுகிறாள். இது அவனுடைய இரண்டாவது காதல் தோல்வி! அடுத்து இரண்டு குழந்தைகளுக்கு தாயாகவும், ஒரு குழந்தையை வயிற்றில் வைத்துக் கொண்டு இருப்பவளுமான ஒரு ஏழை விலை மாதுவை அவன் சந்திக்கிறான். அவளை கிட்டத்தட்ட மனைவியாகவே வான்கா ஏற்றுக் கொள்கிறான். அவளுடன் குடும்ப வாழ்க்கையே நடத்துகிறான். ஒரு கட்டத்தில் ‘அவளா? ஓவியமா?’- என்று முடிவு எடுக்கக் கூடிய சூழ்நிலை உண்டாகும்போது, ‘ஓவியம்தான்’ என்று அவன் தீர்மானிக்கிறான். ‘வின்சென்ட் வான்கா உலகத்தில் படைக்கப்பட்டதே ஓவியம் வரைவதற்காகத்தான்!’ என்று அவளிடமே அவன் கூறுகிறான். அத்துடன் அந்த வாழ்க்கைக்கு முற்றுப் புள்ளி. இது அவனுக்கு கிடைத்த மூன்றாவது தோல்வி. நான்காவது – அவன் மீது காதல் வைத்த ரக்கேல் என்ற அழகான இளம் பெண். ‘பார்’ ஒன்றில் பணியாற்றும் அவளுக்கு வான்காவின் காது மீது அளவற்ற ஆசை! அவள் ஆசைப்படுகிறாள் என்பதற்காக மதுவின் போதையில் தன் காதையே துண்டாக அறுத்து, தாளில் சுற்றிக் கொண்டு போய் அவளிடம் தருகிறான் வான்கா. என்ன செய்கிறோம் என்று கூட தெரியாத ஒரு நிலை!
ஓவிய மேதை வின்சென்ட் வான்காவின் வாழ்க்கையை ஒரு புதினத்தைப் போன்று மிகவும் சுவாரசியமாக எழுதியிருக்கும் இர்விங் ஸ்டோனின் அபார எழுத்தாற்றலுக்கு தலை வணங்குகிறேன்.

இவர் தனது வாழ்நாளில் விற்பனை செய்த ஒவியம் ஒன்றே ஒன்றுதான்
வன்கா சென்ற நூற்றாண்டின் இறுதியில் வாழ்ந்து மறைந்த இணையில்லாத கலைஞன்
 

Vincent Van Gogh

 

Vincent Van Gogh

இவரின் ஓவியங்களுக்கு இன்று விலை மதிப்பிடுவது சிரமமான காரியம் இருந்தாலும் உலகின் மிகப்பொரிய பணக்காரர்களும் புராதன ஓவியங்களைச் சேகரிப்பவர்களும் இவர் பூர்த்தி செய்யாமல் விட்ட ஓவியங்களுக்குக்கூட பல கோடி ரூபாய் தரப் போட்டி போடுகிறார்கள்


ஓவியர்களின் வரலாற்றை புரட்டிப் பார்த்தால் ஆதிகால மனிதன் வரைந்த குகை ஓவியங்களிள் ஆரம்பித்து ரேனேசான்ஸ் என்று பல படிகளைக்க் கடந்து இம்பிரஷனிஸம் என்ற ஸ்டைலில் ஓவியங்கள் வரையப்படடுமுக் கொண்டிருந்த காலம் இது.அதாவது பத்தொன்பதாவது நூற்றாண்டு.இந்த காலகட்டத்தில் ஹாலந்து நாட்டில் பிறந்த வின்சட் வான் கா என்ற ஓவியம் ஓவியக் கலைக்கே ஒரு புதிய திருப்பத்தைக் கொடுத்தான் அவன் வரைந்த ஓவியங்களைத்தான் சரித்திரம் நுஒpசநளளழைnளைஅ என்ற ஓவிய ஸ்டைலுக்கே மூலம் என்று போற்றிப் புகழ்ந்தது
வான் காவின் ஓவியங்களைப்போலவே அவரது வாழ்கையும் உலகப் பிரசித்தி பெற்றது மைக்கல் ஏஞ்சலோ பிக்காஸோ போன்ற ஓவியர்கள் கூட எத்தனையோ இன்னல்களையும் கஷ்டங்களையும் அனுபவித்திருக்கிறார்கள் என்றாலும் இந்த உலக மகா கலைஞனின் அளவுக்கு வேறு எவராவது கஷ்டப்படிருப்பார்களா என்பது சந்தேகமே
இவர் பிறப்பதற்க்கு முன்பே இவரது குடும்பத்தை சோகம் படர்ந்திருந்தது
1853ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 30ம் திகதி வான்கா பிறந்தார் அதற்க்கு ஒரு வருடத்திற்க்கு முன்னால் இதே திகதிகளில் பிறந்து சில வாரங்களுக்குள்ளாகவே இறந்து போய்விட்ட இவரது அண்ணனின் பெயரையே இவருக்கும் சூட்டினார்கள்
சிறுவன் வான்காவுக்கு நினைவு தெரிய ஆரம்பித்த நாட்களிலேயே இறந்து போன தன் அண்ணனின் பெயரைத் தாங்கி வாழ்வதில் ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மை ஏற்ப்பட்டது வான் காவின் அப்பா ஓரு எழ்மையான பிராட்டஸ்டண்ட் மத போதகர் அவரிடம் இருந்து உபதேசங்கள் கிடைத்தளவிற்க்கு சிறுவன் வான்காவிற்க்கு அப்போது வாழ்கை கிடைக்க வில்லை
இதெல்லாம் சிறுவன் வான் காவின் மனதைப் பிழிந்து எடுக்க கோபக்காரனாகவும் முரடனாகவும் மாறினான் வான் கா
வான் காவின் தொல்லை பொறுக்காமல் பல மைல் தள்ளி இருக்கும் பள்ளிக்கூடத்துக்கு இவனை பெற்றோர் அனுப்பினார்கள் வான்காவுக்கு படிப்பின் மீது நாட்டம் வரவில்லை கடைசி முயற்சியாக வெளியூரில் ஓவியக் கூடம் நடத்தும் உறவினர் வீட்டுக்கு இவனை எடுபிடி வேலைக்கென அனுப்பிவைத்தனர்.அங்கு தான் ஓவியங்கள் என்றால் என்ன என்பதை சிறுவன் வான்கா பார்த்தான்.அப்போது வான் காவிற்க்கு வயது பதினாறு
வாழ்கை என்னவாக ஆவது என்று தெரியாமல் குழம்பிய வான் கா தன் அப்பாவைப் போலவே தானும் மத போதகர் ஆகிவிடலாமோ என்று கூட யோசித்தார் சகோதரப்பாசம் தாய் தந்தைப் பாசத்திற்காக ஏங்கிய வான்கா லண்டனில் தங்கி வேலை தேடிக்கொண்டிருந்த சமயம் அவர் தங்கியிருந்த வீட்டின் உரிமையாளருடைய  பெண்ணைக் காதலித்தார் .அது ஒரு தலைக் காதல் அந்தப் பெண் இவரது காதலை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை காதலில் தோல்வியடைந்த துக்கத்தில் அவர் விலை மாதுகளின் வீடுகளில் சரனடைந்து தனது வாழ்கையினையும் வீணாக்கிக்கிக் கொன்டார்.அதன் பின் அவர்களிலேயே ஒரு பெண்ணைத் திருமணமும் செய்து கொண்டார்.மனைவியாக வந்தவள் ஒரு அடாங்காதவள் வான் கா தனது மன வாழ்கையில் கூட நின்மதியடையவில்லை அவள் மிகவும் கொடுமைப்படுத்தினால் !பல வருடங்கள் வான் கா பேசாமல் இருந்தாலும் அதற்க்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்கமுடியாமல் இருந்ததால் கடைசியில் இத்திருமணமும் முறிந்து போனது
தனது 33 வது வயதில் அவர் ஓவியன் ஆகலாம் என்று முடிவெடுத்தபோது பெயின்டும் பிறசும் வாங்கக் கூட அவரிடம் பணம் இருக்கவில்லை வான் கா வின் வாழ்கையில் அவர் மீது அன்போடும் கரிசனையோடும் இருந்த ஒரே உறவு அவரது சகோதரர் .அவரின் பண உதவிமூலமே வான் கா தனது வாழ் நாள் முழுவதையும் கழித்தார்.இவர் ஒவியங்கள் தீட்டினார் அவ் ஓவியங்கள் தான் ஓவிய சரித்திரத்தையே மாற்றியமைக்கப் போகின்றது என்று யாரும் அறிந்திருக்க வில்லை கடைசிக் காலத்தில் அவரின் புத்தி பேதலித்திருந்தது பைத்தியம் முற்றி தனது காதை தானே அறுத்துக்கெண்டு நடுத்தெருவில் ஓடும் அளவிற்க்கு அவரது பைத்தியம் முற்றி இருந்தது மனநல மருத்துவமனைக்கும் வீட்டுக்குமான அடம் மாற்றி பொண்டிருந்தபோது தான் காலத்தை வெல்லப் போகும் 200 ஓவியங்களை அவர் தீட்டினார் அதுவும் வாழ்வின் கடைசி நாள் நெருங்க நெருங்க ஒருநாளைக்கு ஒரு அமர ஓவியம் என்ற வேகத்தில் வான் கா ஓவியங்களைப் பெற்றெடுத்தார் இருந்தாலும் தனது வாழ்நாளில் அவர் விற்பனை செய்த ஒவியம் ஒன்றே ஒன்று தான் அவர் தங்கியிருந்த வாடகைப்பணத்திற்க்கு ஈடாக ஒரு சமயம் அவரது ஓவியத்தை வீட்டுக்காரர் வாங்கி போயிருக்கிறார்.இப்போது அந்த ஒவியத்தின் விலை பல கோடி
கடைசியில் 1890ம் ஆண்டு அவர் ஒரு நாள் துப்பாக்கியினால் தன்னைத்தானே சுட்டுக்கொன்டு இறந்து போனார்.

start night

start night

start night

வான்கா மரணமடைவதற்கு ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு அவரது ஓவியங்கள் பற்றி மெர்க்யூர் டி பிரான்ஸ் என்ற மதிக்கத்தக்க சஞ்சிகை ஒன்றில் மிகப்பெரிய கட்டுரை வந்திருந்தது. வான்காவின் படைப்புகள்மீது மிகவும் சாதகமான விமர்சனங்களைச் சொல்லிய இக்கட்டுரை இரு காரணங்களால் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. அவரது வாழ்நாளில் இதைப்போன்று எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுரை வேறொன்று இல்லை. அத்துடன் இந்தக் கட்டுரைக்கு வான்காவே கடித வடிவில் விமர்சகருக்கு எதிர்வினையும் ஆற்றியிருப்பது கூடுதல் முக்கியத்துவம். அதுவே இக்கடிதமாகும்.

அன்புக்குரிய திரு. அவ்ரியருக்கு,   
  மெர்க்யூர் டி பிரான்ஸ் சஞ்சிகையில் வெளிவந்த விமர்சனத்துக்கு மிகுந்த நன்றி. அத்துடன் அந்த எழுத்து என்னை ஆச்சரியப்படவும் வைத்தது. உங்கள் விமர்சனமே ஒரு கலைப்படைப்பாக இருந்தது. உங்களது வார்த்தைகளாலேயே வண்ணங்களை உருவாக்குகிறீர்கள். உங்கள் விமர்சனத்தில் எனது ஓவியப் பதாகைகளை நான் மறு கண்டுபிடிப்பு செய்தேன். ஆனால் அவை என்னுடைய ஓவியங்களைவிட சிறப்பாகவும், செழுமையாகவும், முக்கியத்துவம் வாயந்ததாகவும் இருந்தன. மான்டிசெலி மீது எனக்கு மிகுந்த மரியாதை உண்டு. அதற்குப் பிறகு பால்காகின்மீது நான் அதிக மதிப்பு வைத்துள்ளேன். ஆர்லெஸில் அவருடன் சில மாதங்கள் பணியாற்றினேன். 
காகின் கூறுணர்வு கொண்ட கலைஞராவார். அவர்தான் ஒரு நல்ல ஓவியம் என்பது ஒரு நல்ல செயலுக்கு ஒப்பானது என்று எனக்கு ஞாபகப்படுத்தியவர். குறிப்பிட்ட தார்மீகப் பொறுப்பின் நினைவின்றி அவருடன் பொழுதுபோக்குவது கடினமானது. நாங்கள் பிரிவதற்கு சில நாட்கள் முன்பு, எனது உடல்நலமின்மை மனநல விடுதிக்குக் கொண்டு சென்றது. அவரது காலியான இடம் ஓவியத்தை நான் வரைய முயற்சி செய்துகொண்டிருந்தேன்.
அவரது நாற்காலி குறித்த ஓவியம் அது. இருண்ட கருஞ்சிவப்பான பச்சை நிற மெத்தை கொண்ட நாற்காலி அது. ஒரு நபரின் இன்மையில் ஒளிரும் மெழுகுவர்த்தியும் சில நவீன நாவல்களும் உள்ளன. உங்களுக்கு வாய்ப்பிருந்தால் அந்த ஓவியத்தை மீண்டும் பாருங்கள். அதில் பச்சையும் சிகப்பும் சிதறடிக்கப்பட்டிருக்கும். அப்போது உங்கள் கட்டுரை மேலும் கூர்மையாக இருப்பதை நீங்கள் உணர்வீர்கள். நீங்கள் என்னைப் பற்றி பேசுவதற்கு முன் காகினுக்கும் மாண்டிசெலிக்கும் சிறப்புச் செய்துள்ளீர்கள். மீதியுள்ளது எனக்கு. இந்த வேளையில் மீண்டும் எனது மதிப்பிற்குரிய நன்றியை கூறிக்கொள்கிறேன். வசந்த காலத்தில் பாரீஸ் வரும்போது நேரில் உங்களைச் சந்தித்து நன்றி சொல்வேன். 
வின்சென்ட் வான்கா

தமிழில் 42 எழுத்துக்களுக்கு தனியாக பொருள் உண்டு.

தமிழில் உள்ள மொத்த எழுத்துக்கள் 247, இந்த 247 எழுத்துக்களில் 42 எழுத்துக்கள் ஓரெழுத்து சொல்லாக விளங்குகின்றன, அதாவது இந்த 42 எழுத்துக்களுக்கும் தனியாக பொருள் உண்டு.


அ -----> எட்டு
ஆ -----> பசு
ஈ -----> கொடு, பறக்கும் பூச்சி
உ -----> சிவன்
ஊ -----> தசை, இறைச்சி
ஏ -----> அம்பு
ஐ -----> ஐந்து, அழகு, தலைவன், வியப்பு
ஓ -----> வினா, மதகு - நீர் தாங்கும் பலகை
கா -----> சோலை, காத்தல்
கூ -----> பூமி, கூவுதல்
கை -----> கரம், உறுப்பு
கோ -----> அரசன், தலைவன், இறைவன்
சா -----> இறப்பு, மரணம், பேய், சாதல்
சீ -----> இகழ்ச்சி, திருமகள்
சே -----> எருது, அழிஞ்சில் மரம்
சோ -----> மதில்
தா -----> கொடு, கேட்பது
தீ -----> நெருப்பு
து -----> கெடு, உண், பிரிவு, உணவு, பறவை இறகு
தூ -----> வெண்மை, தூய்மை
தே -----> நாயகன், தெய்வம்
தை -----> மாதம்
நா -----> நாக்கு
நீ -----> நின்னை
நே -----> அன்பு, நேயம்
நை -----> வருந்து, நைதல்
நொ -----> நொண்டி, துன்பம்
நோ -----> நோவு, வருத்தம்
நௌ -----> மரக்கலம்
பா -----> பாட்டு, நிழல், அழகு
பூ -----> மலர்
பே -----> மேகம், நுரை, அழகு
பை -----> பாம்புப் படம், பசுமை, உறை
போ -----> செல்
மா -----> மாமரம், பெரிய, விலங்கு
மீ -----> ஆகாயம், மேலே, உயரம்
மு -----> மூப்பு
மூ -----> மூன்று
மே -----> மேன்மை, மேல்
மை -----> அஞ்சனம், கண்மை, இருள்
மோ -----> முகர்தல், மோதல்
யா -----> அகலம், மரம்
வா -----> அழைத்தல்
வீ -----> பறவை, பூ, அழகு
வை -----> வைக்கோல், கூர்மை, வைதல், வைத்தல்
வௌ -----> கௌவுதல், கொள்ளை அடித்த

Young Innovator Achieves Childhood Dream at Intel ISEF Cancer Diagnose method at 15 years

In this video you can see Jack Andraka explain how he achieved this wonderful feat in science / technology and medicine - A new method of diagnosing cancer - This can save millions of lives and billions of dollars if fully integrated. The applications of his findings are infinite.

AJANTA CAVES

AJANTA CAVES ...The Ajanta Caves (Ajiṇṭhā leni; Marathi: अजिंठा लेणी) in Aurangabad district of Maharashtra, India are about 300 rock-cut Buddhist cave monuments which from about 1500BCE. 

The style of Ajanta has exerted a considerable influence in India and elsewhere, extending, in particular, to Java. With its two groups of monuments corresponding to two important moments in Indian history, the Ajanta cave ensemble bears exceptional testimony to the evolution of Indian art, as well as to the determining role of the Buddhist community, intellectual and religious foyers, schools and reception centres in the India of the Gupta and their immediate successors.

The caves are situated 100 km north-east of Ellora, 104 km from Aurangabad and 52 km from Jalgaon Railway Station. They are cut into the volcanic lava of the Deccan in the forest ravines of the Sahyadri Hills and are set in beautiful sylvan surroundings. These magnificent caves containing carvings that depict the life of Buddha, and their carvings and sculptures are considered to be the beginning of classical Indian art.

The 29 caves were excavated beginning around 200 BC, but they were abandoned in AD 650 in favour of Ellora. Five of the caves were temples and 24 were monasteries, thought to have been occupied by some 200 monks and artisans. The Ajanta Caves were gradually forgotten until their 'rediscovery' by a British tiger-hunting party in 1819.

The Ajanta site comprises thirty caves cut into the side of a cliff which rises above a meander in the Waghora River. Today the caves are reached by a road which runs along a terrace mid-way up the cliff, but each cave was once linked by a stairway to the edge of the water. This is a Buddhist community, comprising five sanctuaries or Chaitya-grihas (caves 9, 10, 19, 26 and 29) and monastic complex sangharamas or viharas. A first group of caves was created in the 2nd century BC: the chaitya-grihas open into the rock wall by doorways surmounted by a horse-shoe shaped bay. The ground plan is a basilical one: piers separate the principal nave from the side aisles which join in the apsis to permit the ritual circumambulation behind the (commemorative monument). This rupestral architecture scrupulously reproduces the forms and elements visible in wooden constructions.

A second group of caves was created at a later date, the 5th and 6th centuries AD, during the Gupta and post-Gupta periods. These caves were excavated during the supremacy of the Vakatakas and Guptas. According to inscriptions, Varahadeva, the minister of the Vakataka king, Harishena (c. AD 475-500), dedicated Cave 16 to the Buddhist sangha while Cave 17 was the gift of the prince, a feudatory. An inscription records that the Buddha image in Cave 4 was the gift of some Abhayanandi who hailed from Mathura.

The earlier architectural formulas were re-employed but treated in an infinitely richer and more ample manner. The decoration attained, at this time, an unequalled splendour: the statuary is numerous (it was already permissible to represent Buddha as a human; these representations are found both on the facades and in the interior). Finally, the wall painting, profuse and sensitive, constitutes, no doubt, the most striking artistic achievement of Ajanta.

Under the impulse of the Gupta dynasty, Indian art in effect reached its apogee. The Ajanta Caves are generally decorated with painted or sculpted figures of supple form and classic balance with which the name of the dynasty has remained synonymous. The refined lightness of the decoration, the balance of the compositions, the marvellous beauty of the feminine figures place the paintings of Ajanta among the major achievements of the Gupta and post-Gupta style and confer on them the ranking of a masterpiece of universal pictorial art.

Source: UNESCO/CLT/WHC

The caves include paintings and sculptures described by the government Archaeological Survey of India as "the finest surviving examples of Indian art, particularly painting",which are masterpieces of Buddhist religious art, with figures of the Buddha and depictions of the Jataka tales.

The caves were built in two phases starting around the 1500century BCE, with the second group of caves built around 400–650 BCE according to older accounts

The caves are located in the Indian state of Maharashtra, 104 kilometres (64 miles) from the city of Aurangabad.

They are 100 kilometres (62 miles) from the Ellora Caves, which contain Hindu and Jain temples as well as Buddhist caves, the last dating from a period similar to Ajanta. The Ajanta caves are cut into the side of a cliff that is on the south side of a U-shaped gorge on the small river Waghora (or Wagura), and although they are now along and above a modern pathway running across the cliff they were originally reached by individual stairs or ladders from the side of the river 35 to 110 feet below.

The area was previously heavily forested, and after the site ceased to be used the caves were covered by jungle until accidentally rediscovered in 1819 by a British officer on a hunting party. They are Buddhist monastic buildings, apparently representing a number of distinct "monasteries" or colleges. The caves are numbered 1 to 28 according to their place along the path, beginning at the entrance. Several are unfinished and some barely begun and others are small shrines, included in the traditional numbering as e.g. "9A"; "Cave 15A" was still hidden under rubble when the numbering was done.

Further round the gorge are a number of waterfalls, which when the river is high are audible from outside the caves.

The caves form the largest corpus of early Indian wall-painting; other survivals from the area of modern India are very few, though they are related to ancient paintings at Sigiriya in Sri Lanka. The elaborate architectural carving in many caves is also very rare, and the style of the many figure sculptures is highly local, found only at a few nearby contemporary sites, although the Ajanta tradition can be related to the later Hindu Ellora Caves and other sites.

SAI BABA USES UNCONVENTIONAL WAYS TO CURE

The ways of saints cannot be predicted, they use all sorts to cure devotees of their sickness which are unconventional even by traditional or modern standards. In Sai Satcharitra Chaper XII Sai Baba said "Those who are fortunate and whose demerits have vanished; take to My worship. If you always say 'Sai, Sai' I shall take you over the seven seas; believe in these words, and you will be certainly benefited. I do not need any paraphernalia of worship – either eight-fold or sixteen-fold. I rest there where there is full devotion". Here we see one more such case of unconventional treatment given by Sai Baba after His Mahasamadi

Smt Mani Sahukar author of the book The Saint of Shirdi had a severe throat infection in 1950. Being a sincere student of Hindustani classical songs, she was unable to sing due to her throat infection. She consulted many doctors but in vain. She then visited Shirdi and prayed at SAI SAMADHI for the cure of her sore throat. When she returned to her room behind Gurusthan at about 7.30pm, she heard something rustling in her sari and a small paper packet dropped on the floor. Wondering what it could be, she picked it up and opened it and guess what she found. No, not udhi but seven tiny white globules commonly used in homeopathy. Her friend on hearing this from Mrs Sahukar, told her to take those tablets as SAI prasad which the latter did by putting them all in her mouth. On her return home from Shirdi, Mrs. Sahukar found to her immense joy that her throat was clear and she could sing as before. Wow! What a miracle.

BOLO SHRI SAINATH MAHARAJ KI JAI!

RAPE... The Story of one Indian woman (!)..

After being raped, I was wounded; My honour was not: Sohaila Abdulali
"When I fought to live that night, I hardly knew what I was fighting for. A male friend and I had gone for a walk up a mountain near my home. Four armed men caught us and made us climb to a secluded spot, where they raped me for several hours, and beat both of us. They argued among themselves about whether or not to kill us, and finally let us go.

At 17, I was just a child. Life rewarded me richly for surviving. I stumbled home, wounded and traumatized, to a fabulous family. With them on my side, so much came my way. I found true love. I wrote books. I saw a kangaroo in the wild. I caught buses and missed trains. I had a shining child. The century changed. My first gray hair appeared.

Too many others will never experience that. They will not see that it gets better, that the day comes when one incident is no longer the central focus of your life. One day you find you are no longer looking behind you, expecting every group of men to attack. One day you wind a scarf around your throat without having a flashback to being choked. One day you are not frightened anymore.

Rape is horrible. But it is not horrible for all the reasons that have been drilled into the heads of women. It is horrible because you are violated, you are scared, someone else takes control of your body and hurts you in the most intimate way. It is not horrible because you lose your “virtue.” It is not horrible because your father and your brother are dishonored. I reject the notion that my virtue is located in my vagina, just as I reject the notion that men’s brains are in their genitals.

If we take honor out of the equation, rape will still be horrible, but it will be a personal, and not a societal, horror. We will be able to give women who have been assaulted what they truly need: not a load of rubbish about how they should feel guilty or ashamed, but empathy for going through a terrible trauma.

The week after I was attacked, I heard the story of a woman who was raped in a nearby suburb. She came home, went into the kitchen, set herself on fire and died. The person who told me the story was full of admiration for her selflessness in preserving her husband’s honor. Thanks to my parents, I never did understand this.

The law has to provide real penalties for rapists and protection for victims, but only families and communities can provide this empathy and support. How will a teenager participate in the prosecution of her rapist if her family isn’t behind her? How will a wife charge her assailant if her husband thinks the attack was more of an affront to him than a violation of her?

At 17, I thought the scariest thing that could happen in my life was being hurt and humiliated in such a painful way. At 49, I know I was wrong: the scariest thing is imagining my 11-year-old child being hurt and humiliated. Not because of my family’s honor, but because she trusts the world and it is infinitely painful to think of her losing that trust. When I look back, it is not the 17-year-old me I want to comfort, but my parents. They had the job of picking up the pieces.

This is where our work lies, with those of us who are raising the next generation. It lies in teaching our sons and daughters to become liberated, respectful adults who know that men who hurt women are making a choice, and will be punished.

When I was 17, I could not have imagined thousands of people marching against rape in India, as we have seen these past few weeks. And yet there is still work to be done. We have spent generations constructing elaborate systems of patriarchy, caste and social and sexual inequality that allow abuse to flourish. But rape is not inevitable, like the weather. We need to shelve all the gibberish about honor and virtue and did-she-lead-him-on and could-he-help-himself. We need to put responsibility where it lies: on men who violate women, and on all of us who let them get away with it while we point accusing fingers at their victims."

- Sohaila Abdulali.

What your choice says about your personality (Personality Test)

Look at the tree and Choose the one that is Immediately most appealing to you.
Don’t think about it too long, just choose, and find out
what your choice says about your personality. write down your choice in the comments.
.
.
.
.
.
.
.......................................................................

The results!

1. You are a generous and moral (not to confuse with moralizing) person. You always work on self-improvement. You are very ambitious and have very high standards. People might think that communicating with you is difficult, but for you, it isn't easy to be who you are. You work very hard but you are not in the least selfish. You work because you want to improve the world. You have a great capacity to love people until they hurt you. But even after they do. . . you keep loving. Very few people can appreciate everything you do as well as you deserve.

2. You are a fun, honest person. You are very responsible and like taking care of others. You believe in putting in an honest day's work and accept many work-related responsibilities. You have a very good personality and people come to trust you easily. You are bright, witty and fast-thinking. You always have an interesting story to tell.

3.You are a smart and thoughtful person. You are a great thinker. Your thoughts and ideas are the most important. You like to think about your theories and views alone. You are an introvert. You get along with those who likes to think and learn. You spend a lot of time, thinking about morality. You are trying to do what is right, even if the majority of society does not agree with you.

4. You are perceptive and philosophical person. You are a unique, one soul of your kind. Next to you there's no one even slightly similar to you. You are intuitive and a bit quirky. You are often misunderstood, and it hurts you. You need personal space. Your creativity needs to be developed, it requires respect of others. You are a person who clearly sees the light and dark sides of life. You are very emotional.

5. You are self-assured and in charge. You are very independent. Your guiding principle in life is 'I'll do it my way.'. You are very self-reliant and know how to stay strong for yourself and the people you love. You know exactly what you want and are not afraid of pursuing your dreams. The only thing you demand from people is honesty. You are strong enough to accept the truth.

6. You are kind and sensitive. People relate to you very well. You have many friends and you love helping them. You have this warm and bright aura that makes people feel good when they are around you. Every day, you think about what you can do to improve yourself. You want to be interesting, insightful and unique. More than anybody else in the world, you need to love. You are even ready to love those who don't love you back.

7. You are happy and unflappable. You are a very sensitive and understanding person. You are a great listener who know how to be non-judgmental. You believe that everybody has their own journey in life. You are open to new people and events. You are highly resistant to stress and rarely worry. Normally, you are very relaxed. You always manage to have a good time and never lose your way.

8. You are charming and energetic. You are a fun person who knows hot to make people laugh. You live in a state of harmony with the universe. You are spontaneous and enthusiastic. You never say no to an adventure. Often, you end up surprising and even shocking people. But that's just how you are. . . You always remain true to yourself. You have many interests and if something proves of interest to you, you will not rest until you acquire a profound knowledge of this area.

9. You are optimistic and lucky. You believe that life is a gift and you try to achieve as much as possible and put this gift to the best use possible. You are very proud of your achievements. You are ready to stick by the people you care about through thick and thin. You have a very healthy approach to life. The glass is (at least) half full for you. You use any opportunity to forgive, learn, and grow because you believe that life is too short to do otherwise. 

New cell type fights infections

Dr Michael Chopin and Dr Stephen Nutt have revealed that Langerhans cells, the single cell type behind the skin's immune defence, actually has two types. The finding could have repercussions for infections and cancer. The layers of skin that form the first line of defence in the body’s fight against infection have revealed a unanticipated secret. The single cell type that was thought to be behind the skin’s immune defence has been found to have a doppelganger, with researchers from the Walter and Eliza Hall Institute showing the cells, despite appearing identical, are actually two different types. Institute scientists Dr Michael Chopin, Dr Stephen Nutt and colleagues from the institute's Molecular Immunology division have been investigating Langerhans cells, the immune cells that provide the first line of defence against attacks through the skin. Until recently, scientists believed that, because they looked identical, all Langerhans cells were also genetically identical and had the same function. However Dr Nutt said the research team, with collaborators from the National Institutes of Health, US, have shown this is not the case. “Langerhans cells are produced and found in the skin and are quite unique among immune cells because they do not have a definite lifespan, they can last for a lifetime,” Dr Nutt said. “They are only replaced when necessary, such as when the skin is damaged by a burn or a cut. When that happens, new Langerhans cells have to be produced by the bone marrow. These cells look the same, so it was always thought that they were genetically the same and their function was the same. We have shown that this isn’t the case.” This surprise finding, published in the Journal of Experimental Medicine, could have repercussions for developing and refining therapies for skin infections and skin cancers. Although Langerhans cells were discovered nearly 150 years ago, Dr Chopin said there were still a lot of gaps in our knowledge about how they develop and their role in responding to foreign invaders. Dr Chopin said the research team was initially trying to understand the role of Langerhans cells. “Not everything that makes contact with the skin is harmful, so it is important the immune system doesn’t overreact,” he said. “We were trying to find out whether Langerhans cells were there to activate an immune response to invaders, or to suppress the immune system to prevent it from overreacting. “While designing the experiment, we found that the genes that define the Langerhans cells that are produced in the skin were different to those of Langerhans cells that came from bone marrow. In essence we now know that there are two different types of Langerhans cells where we thought there was one. We now need to find out if they behave differently as well.” Dr Nutt said the research could explain why some promising new drugs have not had the desired effect in the clinic. “Some clinical trials of drugs that were designed to help boost Langerhans cells in response to infections have not responded as the researchers expected,” Dr Nutt said. “Our finding may help explain why these drugs didn’t work outside the laboratory and our current research may provide guidance in developing therapeutics to treat skin infections or skin cancer.” The research was funded by the Australian National Health and Medical Research Council and the Victorian Government. Editor's note: Original news release can be found here.