Search This Blog

Tuesday, July 22, 2014

கள்ளிச்சொட்டு - உமா வரதராஜன் -


இருக்கின்ற அழகையும் கெடுத்துக் கொண்ட ஒப்பனை கூடிய கல்யாணப் பெண்ணாக நடுவே கோயில். சூழ நின்ற விருட்சங்களுடன் நிலாக்காலத்தில் இனி என்றைக்குமே பேசாது என்பது போல நின்றது அது, கோயிலை வளைத்துக் கடை வீதி, கரிமண் கிளறிக் கிளறி நடைபோடும் ஜனங்கள். ஒவ்வொரு கடையிலும் தேனடையை மொய்க்கும் ஈக்களாகிக் குழுமி நிற்கும் ஜனங்கள். எறும்புகளாகி முட்டியும், மோதியும் விலகிப் போகும் ஜனங்கள். ஜனங்கள். ஜனங்கள்.
எதிர்வெயிலை வாங்கி தம் முகம் நோக்கித் துப்பியெறிகின்றன அலுமினியப் பாத்திரங்கள். மெல்லிய கைகளைப் பற்றி வளையல் அணிவிப்பதில் காலத்தைக் கரைக்கிறார்கள் காப்புக்கடைப் பையன்கள். இந்த உச்சக்கட்டத்தில் ஓரங்கட்டப்பட்டு விட்டனர் கச்சான் கொட்டை விற்பவர்களும், கடலை வண்டிக்காரர்களும். சப்த சங்கீதத்துடன் தேநீர்க்கடைகள். புல்லாங்குழல் ஊதியபடி கிருஷ;ணன். தியானத்தில் இருக்கிறார் புத்தர். கண்ணாடிகளில் கிழவனாகிக் கொண்டிருக்கும் நான். 'அம்மா எனக்கு வேணும்' என்று கைகால்களை உதறி அடம் பிடிக்கிறது பொம்மைக் கடைமுன்னே நிற்கும் குழந்தை. தலைகளில் 'பலூன் கொம்புகள்' முளைத்த வியாபாரிகள் வாய்களால் வினோத ஒலி எழுப்புகிறார்கள். புறா முக்கலுடன் ஐஸ்கிரீம் வண்டிகள், கிணற்றடி மூலையில் கணேசனின் அப்பா கரும்பு விற்கிறார்.
கோயிலின் பின்புறம் தீக்குழி. அடுக்கப்பட்ட விறகுகளை விழுங்கியபடி நெருப்பு மோகினி சுழன்று சுழன்று ஆட்டம் போடுகிறது. அதன் தாபமும் தகிப்பும் எங்கும் பரவும் தீக்குழியைச் சுற்றிச் சில மனிதர்கள் நிற்கிறனர். நெருப்பில் உதித்தவர் போன்றும் நெருப்புடன் வாழ்பவராயும் அவர்கள் தோற்றம் காட்டினர். விறகுகளை விழுங்கி செந்தழலாகி ஒளிர்கிறது நெருப்பு. மட்டையினால் அடித்தடித்து எரிதழலின் உயரத்தை மண்ணோக்கிச்சரிப்பார்கள் அந்த மனிதர்கள். கால் நடைகளை விழுங்கி அசைய இயலாமல் படுத்துக்கிடக்கும் மலைப்பாம்பை நினைவு சொல்லும் அந்தியிலே இந்தத் தீக்குழி. அந்தியில் ஊர் எல்லைக் கடலில் நீராடி, மஞ்சள் பூசி, சங்கு, உடுக்கை, பாறை மேளங்களுடன் வருவார்கள் தருமன், வீமன், அர்ச்சுனன், நகுலன், சகாதேவன், பாஞ்சாலி கொலுவினர். அவர்கள் நெருப்பில் நடப்பார்கள். மறுகரை அடைவார்கள்.
ஜனநெரிசலில் தள்ளுண்டு நான் நடந்தேன். மரங்களின் கண்ணீர்த்துளிகளென சருகுகள் பரவிக் கிடக்கின்றன. சருகுகள் நொறுங்க நொறுங்க மென்மேலும் முன்னேறுகின்றன என் பாதங்கள். செக்குமாட்டுத் தனத்துடன் இலக்கற்ற ஒரு பயணம்.
ஆயிரமாயிரம் அண்டங்காகங்கள் ஒலிபெருக்கியில் கூடியிருந்தன. அவை பாரதம் பாடி வில்லிபுத்தூராழ்வார் மீது எச்சங்கள் இட்டன. 'இன்னும் சொற்ப நேரத்தில்' என்று அடிக்கடி ஒலித்தன. குழந்தைகளைத் தொலைத்தவர்களை வந்து கையேற்கும்படி வேண்டின. முடிச்சு மாறிகள் பற்றி எச்சரித்தன. பெண்களின் பாகங்களுக்கு யாதொரு சேதமும் விளைவிக்க வேண்டாம் எனக் கெஞ்சிக் கேட்டன.
அம்பாக்குழலை சிறுவர்கள் போட்டிக்கு ஊதுகிறார்கள். சர்பத் கடைகளின் பலவர்ணப் போத்தல்களிலும் கரண்டிகள் ஓடியோடி ஒலி எழுப்புகின்றன. குழந்தைகள் வீரிட்டழுகின்றன. அம்மாக்கள் அடிக்கப் போவதாகப் பாசாங்கு செய்கிறார்கள். கையிலும் இடுப்பிலும் குழந்தைகள் தொங்கப் புருஷமரங்கள் முழிக்கின்றன. எங்கும் நாரசம். மரம் விட்டு நீங்கி என் செவிகளில் இறங்குகின்றன மரங்கொத்திப் பறவையின் அலகுகள். ஒரு தொகைப் பாதங்கள் எற்றிக் கிளம்பும் புழுதியிலும், குளோரின் நெடியிலும் மீறிய மூத்திரவாடையிலும் மூச்சுத் தினறுகிறது.
திடீரெனப் பரபரப்புடன் ஜனங்கள் விலகி நின்று வழிவிடுகின்றார்கள். எனக்கல்ல. துப்பாக்கிகள் ஏந்திய கூட்டம் ஒன்று பின்னால் வருகின்றது. பத்துக் கட்டளைகளில் வரும் மோசேயிற்கும், கூட்டத்திற்கும் கிடைத்ததைப் போல ஜனக்கடலில் இவர்களுக்கும் தனிப்பாதை தோன்றித் திறந்திருந்தது. முட்டல் மோதல் எதுவுமின்றி அவர்கள் முன்னேறலாம். ஆயுதந்தாங்கிகளின் முன்னால் எப்போதும் திறபட்டுக் கிடக்கின்றன வழிகள். கோயிலின் மூலஸ்தானம் வரை, கடலின் தொங்கல் தொடுவானம் வரை, ஏன் தாயின் கருவறை வரை கூட அவர்களால் சென்றுவர முடிகிறது.
என் தோளைப் பற்றிப் பிடிக்கிறது ஒரு கரம். திரும்பிப் பார்த்தேன். துப்பாக்கியுடன் ஒருவன் நின்றான். ஏதாவதொரு கானகத்தில் தொலைந்து போயிருக்கும் அவனது முகத்தின் புன்சிரிப்பு.
'என்னை அடையாளம் தெரிகிறதா?' என்று கேட்டான் அவன். மண்புழுவாகி வேர்களின் நுனிகளைக் கண்டறியும் குழப்பத்தில் தவிக்கின்ற என் முகம் அவனுக்கு வியப்பூட்டவில்லை. நான் இருட்குகையில் ஓவியங்ளைக் கண்டறியத் தட்டுத் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தேன்.
என்னைக் கரையேற்றி விடும் பரிவுடன் சாந்தமான குரலில் அவன் சொன்னான். 'நான் உன்னுடைய நண்பன்;.'
'அப்படியா?' என்றேன்.
வௌ;வேறு பராயங்களில் வௌ;வேறு நண்பர்கள் என் வாழ்வின் சாலையில். வண்ணத்துப் பூச்சியாய் ஞாபகம் அலைக்கழிக்கின்றது. என் அத்தனை சக்திகளையும் ஒன்று திரட்டித் துரத்திக் கொண்டிருக்கிறேன்.
'நீ குழம்பிப் போயிருக்கிறாய்....வா! பேசிக்கொண்டே போகலாம்' என அவன் அழைத்தான். நீட்டிய அவன் கைகளை உதறமுடியாமல், மிட்டாய் தந்த சந்நியாசி பின்னால் இழுபடும் சிறுவனாகப் போய்க் கொண்டிருந்தேன். யானை இழுத்துச் செல்லும் மரக்குற்றி போல் என் உடல் தோன்றிற்று.
என்பக்கமாக முகத்தைத் திருப்பி அவன் 'இன்னமும் என்னைக் கண்டு பிடிக்கவில்லை போல?' என்றான் கிண்டலாக.
நான் மௌனங் கொண்டிருந்த போதிலும் என் முழு முயற்சியும் அதிலேயே இருந்தது. கொஞ்சங் கொஞ்சமாகத் தெரிகிறது. அந்த கண்கள், இடது கோடித் தெற்றுப்பல், நெற்றித் தழும்பு....பனிப்புகார் மெல்ல மெல்ல விலகுகிறது. ஒட்டடை தட்டியாயிற்று. அவன் யாரென்று தெரிந்து விட்டது. இடியுண்ட கட்டிடத்தின் கற்குவியல்களுக்குள் இருந்து தலை நீட்டி மேலெழுந்து வருகிறது ஒரு சர்ப்பம். 'கொல் கொதாவில் சிலுவையில் அறைபட்டவன் மூன்றாம் நாள் முழித்தெழுகிறான். சாம்பலிலிருந்து உயிர்த்தெழுகிறது இதோ ஃபீனிக்ஸ் பறவை.... தீம்தரிகிட....தீம்தரிகிட....
செத்துப் போனவன் ஜனசமுத்திரத்தின் நடுவே என்னைக் கூட்டிச்செல்கிறான். மரணம் ஒரு புத்தகத்தின் கடைசிப்பக்கமா? இல்லையேல் இன்னொரு புத்தகத்தின் முதற்பக்கமா? கடலில் முடிந்ததாக சொல்லப்பட்டவன் தரையில் நடக்கிறான். சப்பாத்துக்கால்களால் சருகுகளை நொறுக்கிக் செல்கிறான். பயமும் பரவசமும் என்;னைச் சூழ்ந்து கொண்டன. அவன் தோளை உரிமையுடன் பற்றினேன்.
'நீ செத்துப் போனதாகச் சொன்னார்கள் படுபாவிகள்.....' அவன் தீட்சண்யமான கண்களால் என்னைப் பார்த்தான்.
'எனக்கு சாவில்லை' என்றான்.
மலை அருவியின் மூர்க்கத்தனத்துடன் எனக்குள் வார்த்தைகள் இருந்தன. வெகு வாஞ்சையுடன் அவனை உற்று நோக்கினேன். அப்போது அது நிகழ்ந்தது. துப்பாக்கி வேட்டுச் சத்தம் ஒன்று. தொடர்ந்து பல வேட்டுகள். நிலமும், காதுகளும் பிளப்பது போல ஒரு வெடியோசை. அதிர்வுடன் ஒரு முறை குலுங்கிற்று பூமி. எங்கும் புகை. ஒரே இரைச்சல். கூக்குரலிட்டு ஜனங்கள் தாறுமாறாக ஓடிக் கொண்டிருந்தனர். என் பக்கத்pல் நின்ற துப்பாக்கி நண்பன் 'ஏதோ சிக்கல்' என்று சொன்னான். அவன் முகம் கொடூரமாக மாறியிருந்தது.
கடல் கொந்தளித்து ஊர் நோக்கி வருகின்ற இரைச்சல். ஆளை ஆள் முண்டித்தள்ளி ஏறிமிதித்து ஓடுகின்றனர். நண்பன் துப்பாக்கியுடன் உஷhர் நிலையில் நின்றான். மழையில் நனைந்து கொடுகும் ஆட்டைப் போல மரமொன்றின் மறைவில் நான் நின்றுகொண்டேன். பயத்தில் என் உதடுகள் உலர்ந்திருந்தன. கை கால்களின் நடுக்கத்தை மறைக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன்.
'பயம் வேண்டாம்' என்றான் துப்பாக்கி நண்பன்.
ஒவ்வொரு வகையான துப்பாக்கிக்கும் ஒவ்வொரு வகையான குரல் இருந்தது. துப்பாக்கிகளின் உரையாடல் முடிவற்று நீண்டு கொண்டே சென்றது. ஓய்கிறது என எண்ணும் போது மறுபடியும் எங்கிருந்தோ குண்டொன்று வெடிக்கிறது.
'இப்போது மண்ணில் நீங்கள் குப்புறப்படுத்துக் கொள்வது பாதுகாப்பானது' என்றான் துப்பாக்கி நண்பன்.
ஆபத்து நம்மிலிருந்து நகர்கிறத, அல்லது ஆபத்தை நோக்கி நாம் நகர்கின்றோமா என்ற புரியாமையின் தத்தளிப்புடன் நான் மண்ணில் கிடந்தேன். ஒரு சடலம் எந்தவொரு ஆட்சேபணையையும் எழுப்பாது என்ற நம்பிக்கையுடனும், உயிர் தப்பவேண்டுமென்ற வெறியுடனும் என்னை மிதித்தபடி ஆட்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தனர்.
'என்ன நடக்கிறது' என்று ஈனஸ்வரமான குரலில் என் நண்பனைக் கேட்டேன். தோட்டாக்கள் தீர்ந்து போயிருக்கலாம். அவனுடைய முகம் கலவரமடைந்திருந்தது.
'பின் வாங்க வேண்டிய தருணம் இது' என்றான் என் நண்பன். மரணம் நாலுகால் பாய்ச்சலில் என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருப்பது உறைக்க சட்டென்று எழுந்தேன். நண்பன் முதலிலும் நான் அவனைப் பின் தொடர்ந்தும் ஓடினோம்.
விஷப்பூண்டை விழுங்கி ஆற்றங்கரையில் ஆங்காங்கே சரிந்த மாடுகளின் பிணங்களைப் போல அநாதை சைக்கிள்கள், பாத்திரங்கள், பனையோலைப் பெட்டிகள், ரப்பர் பொம்மைகள்.... தடை தாண்டி ஓட்டக்காரன் ஆகியிருந்தேன். மலைப்பாம்பு படுப்பது போல் எதிரே ஆலமரவேர். இடறிக் குப்புற விழுந்தேன். மண் தட்டக் கூட நேரமற்று நோவுடன் மறுபடியும் ஓடினேன். என் நண்பனின் முதுகுபுப்புறம் வெகு தொலைவில் தெரிந்தது. மலைகளின் வாய்க்குள் போகும் இறுதிக் கணத்துச் சூரியன் போல அது மெல்ல மெல்ல நழுவிச் சென்றது. வலிகளையெல்லாம் மூட்டை கட்டியெறிந்து வட்டு சக மனிதர்களை முந்தும் வெறியுடன் ஓடிக் கொண்டிருந்தேன். ஏதேனும் ஒரு குண்டு தாக்கிவிடலாம் என்ற முதுகுப்புறத்தின் குறுகுறுப்புடன் ஓடினேன்.
நகரத்துப் பேய்களாக ஜீப்வண்டிகள் ஊளையிட்டு அலைகின்றன. தாறுமாறாய் ஓடும் வாகனங்களின் ஹோர்ன் ஒலி மதங்கொண்ட யானைகளாய்ப் பிளிறுகின்றன. என் முன்னால் ஓடிக்கொண்டிருந்த கன்றுக் குட்டி கால் பிசகி, தெருவில் 'அம்பா' என்ற சத்தத்துடன் விழுகிறது. தாய்ப்பசுக்கள் பதில் குரலுடன் அலைகின்றன. ஒவ்வொரு மரத்திற்கும் காகங்கள் கரைந்து கரைந்து சேதிகள் சொல்கின்றன. ரத்தச் சொட்டுகளைத் தெருவில் சிந்தியபடி, சிவப்பொளி சுழன்றடிக்க, ஒலியெழுப்பியவாறு வாகனம் ஒன்று விரைந்து செல்கிறது. நீட்டிய பல சோடிக்கால்கள் வாகனத்தின் வெளியே தெரிகின்றன. மரணத்தின் கொடூரப்பற்களும், விஷநகங்;களும் என்னைக் குறி வைக்கின்றன. நான் தப்பித்தாக வேண்டும். கால்களில் உயிரை இறக்கி, பாய்ந்து பாய்ந்து ஓடினேன்.
வெறிச்சோடிய தெரு அச்சமூட்டியது. தொலைவில் கரும்புகை பூதமாய் எழுகிறது. கிரஹணம் கவிந்தது என் கிராமத்தின் மீது. குருNஷத்திரத்தின் பதினான்காம் நாளில். நான் வந்து நிற்கிறேன். ஜயத்ரதனின் தலை கொய்யப்படுவதற்காகப் பகலை இருளாக்கி நாடகமாடுகிறான் கிருஷ;ணபகவான். 'என் தலை எனக்கு வேண்டும்'. குருட்டு நம்பிக்கையுடன் ஓடுகிறேன். தெருவின் வீடுகள் எல்லாம் சப்தமிழந்து பேதலித்துப் போயிருந்தன. மௌனிகளாய், செவிடுகளாய், குருடுகளாய் நின்றன வீடுகள் எல்லாம். வானில் இராட்சதப் பறவை கெக்கலிப்புடன் சிறகடிக்கிறது. திக்கொன்றாய் அலையும் குஞ்சுகளைக் கர்வத்துடன் அது வேவு பார்க்கிறது.
தெருவில் தனியாக ஓடும் அபாயத்தை உணர்ந்தேன். பக்கத்து வளவொன்றினுள் நுழைவதைத் தவிர எனக்கு வேறு வழி இருக்கவில்லை. உறைந்து போன மெழுகைப் போன்ற வீடொன்று உள்ளே இருந்தது. மதில்களினாலும், தாறுமாறாக வளர்ந்த செடிகொடி மரங்களாலும் அடக்கியாளப்பட்ட வீடாக அது இருந்தது. சிறை மீட்டெடுக்க வரும் ராஜகுமாரனை எதிர் நோக்கியதான மௌனமான துயரத்துடனும் நீர்த்தடங்கள் மறையாத, பாசி படிந்த சுவர்களுடனும் அது காத்திருந்தது.
முற்றத்தில் ஒன்றையொன்று துரத்தியபடி ஓடுகின்றன கீரிப் பிள்ளைகள், கூரை முகட்டின் புறாக்கள் முக்குகின்றன. சிள்வண்டுகள் விட்டு விட்டொலிக்கின்றன. சுழிநிறைந்த ஆறு பற்றிய அச்சம் எடுத்துவைக்கின்ற என் ஒவ்வொரு காலடியிலும். அங்கிருந்த விருட்சங்களின் நீண்ட கிளைகள் என்னை வளைத்துப் பிடித்து, முறுக்கி, எலும்புகளை நொறுக்கிவிடுமோ என்ற அச்சத்திலும், பெயர் தெரியாத ஏதேனும் பறவை ஒன்று விருட்டெனப் பறந்து வந்து தன் கூரிய அலகினால் என் கண்ணைக் கொத்தித் தட்டிச் சென்று விடுமோ என்ற பயத்தினூடும் நான் தயங்கித் தயங்கி நடந்தேன். சங்கிலிக் கட்டுகளில் பின்புறம் கிடக்கின்ற நாய்களுக்குத்தான் எத்தனை ஆவேசம். என் சதைகளைப் பிய்த்தெறியும் குரூரம் கண்களிலே மின்ன, முன்னங்கால்களால் மண்ணை விறாண்டி விறாண்டி மூர்க்கத்தனத்துடன் குரைக்கின்றன அவை. 'கடவுளே, சங்கிலிக் கண்கள் தெறித்துவிடக்கூடாது'
பலநூறு வருடங்களுக்கு முன்னால் சாத்தப்பட்ட ஜன்னலொன்று பெருமுயற்சியுடன் திறபடுவதைப் போன்ற சத்தம். நான் அண்ணாந்து பார்த்தேன். இருட்குகையில் ஒளிரும் மெழுகுவர்த்தி ஏந்தித் தோன்றுகிறாள் ஒருத்தி. முகலாய காலத்து மூடுபல்லக்கின் திரை விலகத் தெரியும் ஒரு பெண்ணின் சோகம் கவிந்த முகம். நாய்களை அவள் அதட்டுகிறாள். இஷ;டமற்று முனகல்களுடன் அடங்குகின்றன நாய்கள். என் பக்கம் அவள் பார்வை திரும்புகிறது.
'நான்.... நான்...' என்னைப் பற்றித் தட்டுத் தடுமாறலுடன் சொல்ல ஆரம்பித்தேன்..........
'தெரியும்..... தெரியும்.....' என்று இடைமறித்த அந்த சாளரத்து முகம் மறைந்து போனது. வாசற்கதவின் தாள்பாள் உட்புறமாக அகற்றப்படும் ஓசை சிறிது நேரத்தில் கேட்டது. வாசல் நிலையில் தலைதட்டும் உயரத்துடன் அவள் நின்றிருந்தாள். முதுமையின் படிகளில் அவள் கால் வைத்திருந்தாள். வீட்டின் மௌன ஓலம் அவள் முகத்திலும் இருந்தது. வாவென்று கூடச் சொல்லாமல் சாவி கொடுத்த பொம்மை போல் மறுபடியும் வீட்டுப்படிகளில் அவள் ஏறத் தொடங்கினாள். மேகங்களைக் கையால் பிடிக்கப் போவது போல் அவள் போய்க் கொண்டேயிருந்தாள். நான் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன். முடிவிடம் தென்படாமல் படிகள்..........படிகள்.....படிகள்........
படிகளில் ஏறி ஏறி என் மூச்சு வாங்கியது. என் உடலை எங்கேனும் சாய்க்கா விட்டால் தாங்காது போலிருந்தது. களைப்பினால் தளர்ந்து போயிருந்தேன். ஒவ்வொரு படிகளிலும் என் முன்னால் அவள் ஏறிச் செல்கையில் அவளுடைய கூந்தலை நான் மிதித்து விடக்கூடாதேயென அஞ்சினேன். முடியப்படாத கூந்தலின் பின்னால் ஒளிந்திருக்கலாம் ஏதேனும் சபதம். ரோமர் இலக்கங்கள் கொண்ட, என்றோ நின்று போன சுவர் மணிக்கூடு ஒட்டடையுடன் தொங்குகிறது. என்னைத் திரும்பிப் பாராமல், பேசிய படி சென்றாள் அவள்.
'இது பாதுகாப்பான இடம் என்றா இங்கு நுழைந்தாய்?'
'....................................'
'என்னை உனக்குத் தெரியாதல்லவா?'
'தெரியாது'
'நான்தான் ரோசலீன் '
'உன் அம்மாவின் பள்ளிக்கூடத்து சினேகிதி'
அம்மா எதுவும் தானாகச் சொன்னதில்லை. அம்மாவின் பால்யகால நினைவுகள் கறையான் தின்ற ஒரு புத்தகம். அங்கிருந்து எனக்குக் கிடைத்ததெல்லாம் ஓரிருவரிகள். தெருவில் சிந்திய தானியமணிகளை அவசர அவசரமாகக் கைப்பற்றிய காகம் போல அவளுடைய சம்பாஷணைகளில் நான் பொறுக்கியவை சொற்பம். ஆனால் ரோசலீன் பற்றி அங்கு எதுவுமிருந்ததில்லை.
'வீட்டில் வேறு யாருமில்லையா?' என்று நான் கேட்டேன்.
'இதோ.... இந்த சுவர்களில் இருக்கிறார்கள்' கருகிப்போன மலர் மாலைகளுடன் தொங்கும் புகைப்படங்கள். அவள் பெருமூச்சு விட்டுக்கொண்டாள்.
'போனார்கள்..... ஒன்றன் பின் ஒன்றாகப் போனார்கள். திரும்பி வரவில்லை.'
'இங்கே தனியாகவா இருக்கிறீர்கள்? உங்களுக்கு அப்படி இருப்பது பயமாயில்லையா?'
அவள் நடை நின்றது. திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள். 'பயமா? எலும்புகளால் கட்டப்பட்ட வீடு இது. ரத்தத்தினால் வர்ணம் பூசப்பட்டது இந்த வீடு. இன்னும் என்ன நடக்க வேண்டும் பயப்பட?'
நாய்கள் மறுபடியும் குரைக்கின்ற ஓசை. வெளியே தத்தம் வல்லமை கூறி வானத்தையும் எச்சரிக்கின்ற துப்பாக்கிகள். அவள் பரபரப்படைந்தாள். ஒரு படி கீழே இறங்கி என் கைகளை ஆதரவுடன் அவள் பற்றினாள். நெருக்கத்தில் மதுவாடை வீசியது. கண்களில் நீர் தேங்கியிருந்தது.
'சிறகடியில் வைத்திருந்து வைத்திருந்து என் குஞ்சுகளை ஒவ்வொன்றாய்ப் பறிகொடுத்தேன். எனக்கு வந்த கதி உன் அம்மாவுக்கும் வேண்டாம்...... ஓடித்தப்பு........'
அவன் படிகளின் வழியாய் இறங்கி மறுபடியும் ஓடத் தொடங்கினான்.

வீரகேசரி
16.05.1993
இந்தியா டுடேஏப்ரல் 1993

அழகிய மதுரையின் அன்றைய கால காட்சிகள் இதோ உங்கள் பார்வைக்கு...


KOMAL - A film on Child Sexual Abuse (CSA) - English

Low-cost, sustainable light source that gives a second life to plastic water and soft drink bottles.

Designers are working on a low-cost, sustainable light source that gives a second life to plastic water and soft drink bottles.
solar-lanterns
Image: Designnobis
In big cities we take for granted how easy it is to use electrical light, but over a billion people living in developing countries and rural areas don't have access to the power grid. In rural India, if someone wants to study at night or walk home in the dark, they'll often have to light a kerosene lamp, which is expensive to maintain and smoky, plus it’s a pretty dangerous fire hazard if it’s accidentally tipped over.
So designers at Designnobis, a firm based in Turkey, have come up with ‘Infinite Light’, a lantern made up of a flexible solar panel, some batteries, and an empty plastic bottle.
The solar panel sits inside the bottle and collects sunlight during the day, and at night, the lantern switches over to battery power when the solar energy has been enhausted. A simple frame holds everything together, and includes a handle at the top that allows the lantern to be held and carried around, or strung up from a ceiling or an outdoor post.
"With Infinite Light, we aimed to create a sustainable lamp with minimum cost,” the team told Adele Peters at FastCompany. "The lighting unit does not require any infrastructure, and it is a ready-to-use package that can be placed in a discarded plastic bottle."
infinite-light
Image: Designnobis
Because plastic bottles are accessible to most communities around the world, even the very remote ones, people interested in setting up these solar lanterns will just need the internal parts to be shipped to them. This helps keep the initial costs down, and also means that rubbish that was destined to become landfill can now enjoy a continued existence as a useful, everyday appliance. "We wanted to emphasise the importance of waste materials as a growing resource,"said the designers.
The design won the 2013 Green Dot Award, which is an initiative that encourages businesses to produce environmentally friendly products, and the team at Designnobis is now working on getting their solar lanterns on the market.
Source: FastCompany

Fifteen Essential Marlon Brando Films

best marlon brando movies
“Marlon had an expression, he’d say: Let’s go out and jiggle the molecules.”
- Quincy Jones
Throughout the history of art, there have arguably been only a handful of artists in any medium that reconfigured the way we perceive life and our place within it. Painters Georges Braque and Pablo Picasso famously challenged our sense of sight with Cubism. Jazz musicians and composers Thelonious Monk and Miles Davis did nothing less than create such individualistic time signatures, sounds and tones with their music as to scrambled then rearrange the listener’s preconceived notions of time and space.
Marlon Brando, a farm boy from Omaha, Nebraska, came to New York City in 1943 to study acting with legendary teacher Stella Adler, and within three years would change not only the way the art of acting would be approached by generations thereafter, but would challenge the world’s own perception of what “good” acting could possibly be, on stage and in film, thus challenging our own perceptions of how we perceive the human experience.
Once thought of as an entertaining if exaggeratedly representational art form that sought to indicate the human experience through voice and body and the words of the dramatist, Marlon Brando would almost single-handedly transform Acting into an art form capable of being a transcendent experience, where the theater and filmgoer would witness, alas experience, actual human behavior functioning inside the safe confines of an imaginary given circumstance. In simpler terms, to merely “represent” the human experience on stage would soon be perceived as false. Only the actor that strove to “be” his character on stage, to go through an actual emotional experience would satisfy. Brando was the epitome of this actor.
Brando ushered in a new era of psychological realism with his acting where from here on out the Actor was either expected to bring his or her own life’s past experience and present behavior to inhabit a character. Even those actors that chose not to engage in the Stanislavsky-based “method” of psychological-physical realism taught by New York’s Group Theater in the 1930’s had to eventually adjust their representational style to fit this new perception of dramatic reality.
But Brando’s acting was so new, his approach so revolutionary, it was not immediately welcomed and was in fact first met with derision and confusion. Some critics and colleagues alike dismissed him as a sloppy, mumbling young man, lost on stage. When Pauline Kael, the late great film critic, first saw Brando’s searing performance as a murderous war veteran in Maxwell Anderson’s play “Truckline Café” she thought the poor young man was having a seizure on stage.
“Embarrassed for him, I lowered my eyes, and it wasn’t until the young man who’d brought me grabbed my arm and said ‘Watch this guy!’ that I realized he was acting.” The late character actor Charles Durning said at the time that he thought they had pulled someone off the street as an emergency replacement. He was certain he wasn’t an actor. He returned to the theater to see this same young man acting. “He couldn’t have been an actor, he was too good!”
Brando created such a seismic shift in perception that audiences and critics alike went from denouncing him as the worst actor in comparison to his counterparts, to doing a complete one hundred and eighty degrees: He wasn’t the problem, it was the entire rest of the cast that needed to catch up.
Legend has it that when Elia Kazan sent Brando to Tennessee Williams’ rented summer home to read for the part of Stanley Kowalski in “A Streetcar Named Desire,” Williams thought he was the electrician he had called and directed him towards the faulty wiring (which Brando promptly fixed, along with the plumbing.) Falling in love with the “local electrician” Williams called Kazan wondering when his actor would show up, elated to find out he already had.
By 1947, the year “A Streetcar Named Desire” premiered on Broadway, there would be no more confusion; Marlon Brando was an actor extraordinaire, one that would completely reinvent the art form from the inside out. While he was following in the paths of such established Stanislavsky-based talents as Montgomery Clift (his friend and whose acting he greatly admired) and John Garfield, Brando’s animalistic, sexualized, fearless approach would burn its way into the audience’s psyche like no other actor had before or since.
Beginning with the Stanley Kramer produced wartime drama “The Men,” a middling movie save for Brando’s excellent portrayal of a paraplegic veteran’s return from the war, Brando began a film career whose first five film performances would rocket him into the stratosphere of the art-form, transforming forever how we not only perceive acting, but in turn how we perceive ourselves. As his friend Quincy Jones said about him, the man had the innate ability to “jiggle the molecules” as he played his own body rhythms and behavior like the drums an instrument Brando was particularly gifted at.
While Brando’s film career was perhaps as wild and careening as the man himself (“The Godfather” is often voted the best film of all-time by most critic lists, “Candy” often ranked as one of the worst) here is a list of fifteen films, listed chronologically, that are essential viewing for any fan or for anyone not yet initiated to the late actor’s work. And if you fall into the latter category, welcome to the birthplace of everything you have come to know as modern acting.

1. A Streetcar Named Desire (Dir. Elia Kazan, 1951)
A Streetcar Named Desire
While 1950’s “The Men” (Directed by Fred Zinnemann) was Brando’s first foray into film, it was Elia Kazan’s 1951 film adaptation of Tennessee Williams’ “Streetcar” (which Kazan directed on Broadway) that truly lit the world on fire and served as an introduction to the force of nature that was Marlon Brando and to a new approach to screen acting. Williams has said his original intention of the play was for the audience’s sympathies to lay squarely with the fallen, fractured heroine of Blanche Dubois (Vivien Leigh on screen, Jessica Tandy on Broadway).
But in Brando’s incendiary, humane, psychologically rich performance, completely free of the usual actor’s judgment when called upon to play a “bad guy,” the play became something altogether different, richer, more complex, and more heart wrenching to experience because of it. If it were possible to read the play without having Brando’s performance in mind, one couldn’t possibly perceive this drunk, card playing, rageful child-man, one who eventually rapes Blanche, to be anything except a disgusting, awful human being. In the approach of Brando, he indeed is that brute, but so much more, bringing to mind Jean Renoir’s famous line from his film “The Rules of the Game” that in the end… “The truly terrible thing is that everybody has their reasons.

2. Julius Caesar – (Dir. Joseph L. Mankiewicz, 1953)
julius caesar
Brando was quoted as saying he was embarrassed to be acting alongside actual English Shakespearean actors as Sir John Gielgud, James Mason and producer John Houseman. Even the spear-carriers had more experience with iambic pentameter than Brando! But Brando’s performance as Mark Anthony, lieutenant and cousin of the assassinated Roman leader Caesar, is so flawless and filled with genuine outrage, one would think he was born at the original Globe Theater. Brando was so believable as the warrior and Roman orator capable of subtly raising the ire of the crowd against the “honorable men,” that Gielgud himself would later say in interviews he thought Brando’s Anthony was the best he’d ever seen, and for years he and Houseman pursued Brando to tackle a stage production of Hamlet with Brando in titular role.
Brando’s turn as Mark Anthony would also put to rest any notions that his acting was a one-trick “mumbling” pony, and would spread his and the Stanislavsky-based approach beyond America and directly challenge the English based representational style, which focused more on the technical aspects of voice, movement. Actors as notable as Christopher Plummer and Anthony Hopkins have since cited Brando’s Mark Anthony as a turning point whereby they and other English actors sought to combine the technically proficient English representational style with the more emotionally rich, inside-out approach of the Stanislavsky System.

3. The Wild One – (Dir. Lazlo Benedek, 1953)
The Wild One
One of Brando’s most iconic roles was ironically in one of his more forgettable movies. As the emotionally wounded bad-ass motorcycle gang leader Johnny Boy, the film is as quotable (“What are you rebelling against?” “What d’ya got?”), as it is easy to mock (the opening caption warns: “This is a shocking story…it is a public challenge not to let it happen again.”) Yet there is no denying the cultural importance of this movie as it cemented Brando as a pop culture icon for the ages.
With his leather-bound look and mercurial menace, every woman wanted him, every man wanted to be him (and certainly, many men wanted him as well.) The leather jacket and t-shirt look would define a generation of disaffected youth for years. And though the film’s script is over-wrought with moralizing and hep-cat phrases past their prime even at the time (“cool it Daddio”) you’ll still find the great maelstrom of conflicting emotions raging within the young actor’s performance. But it wouldn’t be until his next film that the perfect marriage of script, actor and director would bring his talent to its fullest fruition.

4. On The Waterfront – (Dir. Elia Kazan, 1954)
On The Waterfront
Arguably the greatest screen performance of all-time, “On The Waterfront” is still the benchmark for what film acting could possibly be, by Brando as well as by other “method” trained actors such as Rod Steiger, Lee J. Cobb, Karl Malden, Martin Balsam and in her screen debut, Eva Marie Saint. While filming on location is not seen as anything special by today’s standards, this film paved the way with director Elia Kazan insisting to the incredulous Columbia Pictures executives that he film not at the lot, but at the shipping docks of Hoboken, New Jersey during the icy months of February and March.
Winner of eight Academy Awards, including Best Actor for Brando and best Director for Elia Kazan, this tale of Mob corruption at the shipping docks, and the one man who had the guts and tortured conscious to do the right thing is as powerful a film as has ever been produced by a major Hollywood studio. While controversy ensues to this day as to whether this film was meant by Kazan and screenwriter Budd Schulberg as an allegory in defending their own positions for testifying to House of Un-American Activities Commission and “naming names” during the dark days of McCarthyism, it should be seen upon its own merits as quite simply, one of the best films ever made.
There are too many extraordinary, gut-wrenching, emotionally resonant moments in this film to single any out. So instead, here is a modest yet equally brilliant one: Watch for the moment Eva Marie Saint’s Edie walks with Brando’s longshoreman Terry Malloy through the park. As they walk and talk, getting to know one another, Eva Marie Saint accidentally drops a glove, and in a brilliant improvised moment, Brando picks up her glove. But instead of returning it to her, sensuously, playfully, tries to fit it on one his hands as they effortlessly continue their talk, one of awkward, blossoming flirtation. Not an ounce of extra attention is made of it, it just happens – unplanned, in the moment, real behavior within an imaginary circumstance. If there is only one film from this list you are able to watch of this extraordinary artist’s work – this is the one.

5. Guy and Dolls – (Dir. Joseph L. Mankiewicz, 1955)
Guy and Dolls
That’s right, for those keeping score, Brando does an American Classic, Brando does Shakespeare, Brando does Biker-flick, Brando does gritty realism, and here… Brando sings! And you know, he’s not half bad, but he’s no Sinatra, who just so happens to be in the film as well! With incredible songs by Frank Loesser, even if you don’t like musicals, “Guys and Dolls” is a complete piece of pure Technicolor entertainment, and Brando is once again the epitome of cool as the Damon Runyon-esque master gambler Sky Masterson.

6. The Young Lions – (Dir. Edward Dmytryk, 1958)
The Young Lions
Brando is a sympathetic German soldier in World War II who truly believes in the cause but whose belief is chipped away piece by piece as the truth of Germany’s malevolent ways reveals itself. Also of note is the performance of Montgomery Clift, who along with John Garfield was one of the original ‘Method’ screen stars before Brando. After Clift had a motorcycle accident in which his face was badly disfigured then fixed with plastic surgery, he became a virtual Hollywood pariah.
Brando insisted Clift should star as the Jewish private who fights against the anti-Semitism from his own brothers in arms on the American side of this World War II tale. A highly under-rated film, and a beginning taste of what would later become Brando’s interest to not only choose films aligned with his own social-political leanings, but then taking the role that most challenged those beliefs.

7. One Eyed Jacks – (Dir. Marlon Brando, 1961)
One Eyed Jacks
Brando re-teamed with his friend and co-star of “Streetcar” and “Waterfront” Karl Malden and took his first and only turn at the helm in this absorbing Western that became as much about Brando’s own real-life tortured relationship with his father than was originally meant to be in Sam Peckinpah’s original screenplay (later given a page one rewrite by Guy Trosper and Calder Willingham.)
Stanley Kubrick was initially slated to direct, but reportedly dropped out after asking Brando during script discussions what he felt the film was really about. Brando replied: “It’s about three million dollars in back taxes.” A shame to go without a Kubrick/Brando collaboration, but thankfully the actor stayed with it, because “One Eyed Jacks” winds up being a beautiful, elegiac Western which director Terry Gilliam claims is one of his favorite films of all-time.

8. Reflections in a Golden Eye – (Dir. John Huston, 1967)
Reflections in a Golden Eye
The 1960’s were a truly strange era in Marlon Brando’s film oeuvre. After the box office bomb of “Mutiny on the Bounty” as well as six other unsuccessful films that alternated between light entertainment fluff (“Bedtime Stories”, “The Countess of Hong Kong”) and films aligned with Brando’s increasing passion for social political causes, (“The Ugly American,” “Burn” which will be discussed next) Brando’s Hollywood stock began dropping considerably. In “Reflections in a Golden Eye,” John Huston’s sad, creeping murmur of a tale based on the Carson McCullers’ novel, Brando plays U.S. Major Weldon Penderton at a Southern Army Base during the 1940’s. Married to the ravishingly gorgeous Lenora, played by Elizabeth Taylor, Penderton becomes obsessed with a new young private in his charge.
An odd, heartbreaking, daring performance dealing in repressed homosexuality, murder and voyeurism. Needless to say, it was not a box office success, yet worth seeing for Brando’s incredibly brave and idiosyncratic performance. Martin Scorsese champions this films, and has said that a scene where Brando’s Penderton talks to himself in the mirror was his inspiration to suggest that Robert DeNiro’s Travis Bickle try the same thing in the now famous “you talkin’ to me” scene from “Taxi Driver.”

9. Burn! – (Dir. Gillo Pontecorvo, 1969)
Burn!
Brando stated in his memoir “Songs My Mother Taught Me” as well as in various interviews that he thought this was his best film performance of all time. This dubbed, Italian financed affair about infamous mercenary Sir William Walker playing both sides during the Caribbean slave-revolt against the British is sloppy, overacted and ham-fisted in its anti-Imperialist polemics. That said, when Brando is onscreen, he is truly on fire and frighteningly good.

10. The Godfather – (Dir. Francis Ford Coppola, 1972)
The Godfather (1972)
What can be said that hasn’t already been said about the film that is almost universally regarded as the greatest motion picture of all-time? For our purposes it’s worth noting that Marlon Brando, after a decade of bombs, was now officially considered box office poison. Only due to the persistence of the young Francis Ford Coppola, and Brando’s willingness to do a make-up screen test at his own home for Coppola to show the studios, did his casting happen.
Paramount executives swore that if Coppola even mentioned Brando’s name again for the role of Don Vito Corleone, they would fire him from the project (Paramount wanted Ernest Borgnine or Danny Thomas.) Then Coppola showed them the screen test of “an actor” he was interested in for the role. They flipped for it, and when they were told it was Marlon Brando, they couldn’t believe it. The rest is history.
His performance is still shocking to behold in that he appears in less than half of the film, yet towers over both this film and its incredible, equally brilliant sequel like all father’s do over their sons. How perfect that the man that single-handedly launched a new approach to screen acting would win his second Oscar as the father figure to the next generation of “method” actors in Al Pacino, James Caan, John Cazale and Robert Duvall, with the heir apparent Robert DeNiro portraying the young Vito Corleone in the sequel.
Brando’s performance here out does anything he had ever done before as it is the most perfectly realized marriage of the Stanislavsky-based method’s inside-out approach with the more outside-in, externally based English approach to the art of acting, made most famous by Laurence Olivier (who was also considered as a front runner for the role by Coppola if he couldn’t get Brando.)

11. Last Tango In Paris – (Dir. Bernardo Bertolucci, 1972)
Last Tango in Paris
“Tango has altered the face of an art form. This is a movie people will be arguing about for as long as there are movies… the most powerfully erotic movie ever made, and it may turn out to be the most liberating movie ever made.”
- Pauline Kael
Pauline Kael, the same critic who nearly thirty years earlier mistook the young Brando as an embarrassment on stage, made it her solemn duty that no one else make that same mistake with her famous review of “Last Tango in Paris.” She went on to say that some may prefer to make the mistake she had lo those many years ago:
“… so they won’t have to recognize how deep down he goes and what he dredges up.”
Launching his career like a comet as a stage actor in the 40’s, revolutionizing film acting in the 50’s, and then adrift with a self-loathing hatred for the art of acting for much of the 60’s, Brando would make two of his most lasting contributions to the art of Cinema in 1972 with “The Godfather” and “Last Tango in Paris.” It is the artist at his most naked – literally, emotionally and spiritually. In “Tango,” Brando plays Paul, a former actor and sometime Journalist living off the finances of his French wife who has recently committed suicide in the apartment building they owned. Paul was based in part on Brando’s own life, with much of the improvised dialogue biographical in nature.
The film was rated NC-17 in America for Paul’s engaging in a “no names” sexual contract of sorts with the young Maria Schneider. The film sparked worldwide controversy and has as many detractors as it does champions. As for all the snark-laden talk of butter, sodemy and a ballooning Brando this film can often inspire, the scene where he berates his dead wife on her funeral bed, then crumbles before her is almost too intimate to bear. In interviews with Maria Schneider as well as with Brando, both revealed that they had felt manipulated, tricked and in a sense raped by Bertolucci for how deeply he had exposed the actors. Brando swore he would never allow himself to be this naked, this emotionally exposed ever again.

12. Missouri Breaks – (Dir. Arthur Penn, 1976)
Missouri Breaks
Add this to Brando’s most eccentric performance list, alongside “Reflections of a Golden Eye” and “Apocalypse Now” (to be discussed). This western, featuring fantastic performances by Jack Nicholson and Harry Dean Stanton as cattle rustlers in Northern Montana, just barely hobbles along until Brando graces the screen and blows the entire enterprise sky high. Brando plays the mysterious Regulator, a killer for hire whose main targets are rustlers, and then if he feels like it, the people who hired him in the first place.
He starts out with a very authentic Irish Brogue and goes by the name of Robert E. Lee Clayton. But his costume is Native American inspired. Then in a different sequence he tricks the rustler Randy Quaid by donning the clothes of a Reverend and speaks as if he’s from Kentucky, with a gob of chewing tobacco jammed into his cheek for good measure.
Every moment he’s on screen is genuinely thrilling, frightening and at turns, sickeningly hilarious. By the film’s end, when he whips a homemade throwing star of sharpened sticks at the head of Harry Dean Stanton, Brando does so while wearing an old woman’s dress and prairie bonnet. Brando’s bravaura performance here is not without its reason, as he becomes an almost physical embodiment of chaos, the chaos the wealthy cattle owner had invited upon himself by taking the law into his own hands by hiring The Regulator to kill Nicholson and his fellow rustlers.
His eccentric, risk taking choices as an actor here can be seen as a cinematic precursor to Heath Ledger’s Joker in the “The Dark Knight” as well as Johnny Depp’s ensemble of chaotic characters in practically every movie since “Once Upon a Time in Mexico.” Admittedly, the film is quite a slog through its first hour, but if you can make it through, the last hour is incredibly tense as it segues into almost a Western-Horror tale as Brando’s terrifying Regulator begins hunting the rustlers down, one by one.

13. Apocalypse Now – (Dir. Francis Ford Coppola, 1979)
Apocalypse Now
Overweight, under-prepared and insanely brilliant is Marlon Brando as Colonel Kurtz, the man with an impeccable military record who has left his ranks to form his own jungle army near the Cambodian border in Francis Ford Coppola’s epic Vietnam tale, “Apocalypse Now.” Based on the Joseph Conrad novel, “Heart of Darkness,” about a man hired to find the wayward explorer Kurtz and “terminate his command,” Brando was supposed to show up for one week of work, physically fit and having read the Conrad novel. Instead, he showed up heavier than he’d ever been, and had not turned a page of the famous book.
Coppola’s answer was to dress Brando in black, film him in almost perpetual darkness, and hire a double for times he needed to see a fuller, more imposing body shot. He and Brando then proceeded to explore what would then happen when Martin Sheen’s Captain Willard finally did meet Kurtz. One week, turned to two, turned to six, with the meter running. And the result was impossibly brilliant. While only appearing in less than twelve minutes of screen time, Brando’s Colonel Kurtz hangs over the entire three-hour epic like a giant humid specter of doom.

14. The Freshman – (Dir. Andrew Bergman, 1990)
The Freshman
Sending up his own “Godfather” persona sounded like the worst idea at the time, and after an early cut, Brando was quoted as saying as much. But in the end he rescinded and was very happy with this delightful screwball comedy co-starring Matthew Broderick as an NYU film student who gets mixed up with a slightly daft, walnut cracking version of Don Corleone in the form of the man they “based the character on,” Don Carmine Sabatini.
A fun, silly piece of entertainment that is surprisingly moving at times. A touching, funny scene is when Don Sabatini visits Broderick’s Clark in his dorm room to let him know he doesn’t have to work for him if he doesn’t want to. As he leaves, a bit heart-broken at being rejected by this surrogate son he never had, he takes a look around at Clark’s sparse dorm: “So this is college…eh…I didn’t miss much.”

15. The Score – (Dir. Frank Oz, 2001)
The Score
With the exception of “A Dry White Season” made in 1989, and 1990’s “The Freshman,” Brando did not work for most of the 80’s and most of his work in this period was in mostly unwatchable dreck, films made hurriedly for the paycheck to aid in covering his son’s legal fees his shooting and killing and his sister’s boyfriend (Brando’s daughter, Cheyenne, would later kill herself on his Tahitian island just as “The Freshman” was finishing production).
It was truly a gift then, to film lovers and Marlon Brando fans everywhere, when he made “The Score” co-starring his heir-apparent to the Greatest Living Actor throne, Robert DeNiro (as well as, some might say DeNiro’s heir-apparent, Edward Norton.) While certainly not a great movie, it’s not trying to be. Instead, director Frank Oz gave us a serviceable throwback to the heist films one might have seen as the B picture on a double-bill back in the days when Brando was just beginning his acting career. At accomplishing this, director Frank Oz was entirely successful.
Brando plays Max, the one time thief, now set-up man and financial backer to Robert DeNiro’s expert thief who, as is always the case in these tales, wants to do one more job and then go legit as the owner of his Montreal Jazz Club, where love interest Angela Basset sings the night away. It’s a thoroughly entertaining heist picture that plays by all the numbers of the genre, and hits them efficiently, no muss, no fuss. Plus, you get to two excellent scenes between the titans of cinema, Brando and DeNiro, the latter of which is clearly having genuine fun playing off Brando’s ever-eccentric improvisations.
A Last Note:
True Brando fans may argue as to why this list has not included Brando’s follow up to “Streetcar” – “Viva Zapata!” – as essential viewing. Directed by Elia Kazan and written by John Steinbeck, this rousing, moving epic about Mexican revolutionary Emilliano Zapata is certainly an excellent film, for Brando’s Zapata as much as for Anthony Quinn’s Oscar Award winning performance as Zapata’s brother.
However it falls in the awkward category of dated, racially inappropriate casting, which has become problematic for this particular writer upon subsequent viewings (one can say the same for Brando’s performance as, ahem, a Japanese Man named Sakini in the 1956 production of “The Teahouse of the August Moon”). Not to stand on politically correct ceremony, true Brando aficionados and those curious filmgoers should consider “Viva Zapata!” worth viewing.
Also worth a look: The Fugitive Kind, A Dry White Season, Roots: The Next Generation, Meet Marlon Brando, a short documentary by the Maysles Brothers, Brando: A TCM Original Documentary.
Author Bio: Jeremy Sklar is a writer-director-producer for Satori!films where he splits his time between New York, Los Angeles and Chicago. Sklar co-directed, produced and wrote the action-comedy feature “Freerunner” starring Sean Faris and Seymour Cassel as well as created the web horror series “Hollywoodn’t.” Recently Sklar served as writer and segment producer of Executive Producer Chris Rock’s FX show “Totally Biased.”

Thanks &Read more at http://www.tasteofcinema.com

A new study has revealed that beef’s environmental impact is 10 times that of chicken and pork.


As part of a recent study, a research team in the US assessed how much land, water and nitrogen fertiliser was required to raise different kinds of produce, including beef, chicken, pork, eggs, and dairy. Led by Gidon Eshel, professor of environmental science at Bard College in New York, the study was based on data collected between 2000 to 2010 by the US Departments of Agriculture, Interior and Energy.
The results, published in the Proceedings of the National Academy of Sciences today, show that cattle require on average 28 times more land and 11 times more irrigation water than pork or chicken, and six times as much nitrogen fertiliser as egg or poultry production. This adds up to the statistic that beef production releases five times more greenhouse gases than anything else.
While it was already known that beef production is having a pretty significant impact on the environment, this new analysis has quantified the damage in relation to other options to find out what we should be eating more and less of, environmentally speaking.
Lamb and fish meat were not included in the study because US consumption of both is relatively low.
The key to beef’s hefty environmental impact is that cattle are far less efficient at getting the most out of their food than pigs and chickens are. “Only a minute fraction of the food consumed by cattle goes into the bloodstream, so the bulk of the energy is lost,” Eshel told Damian Carrington at the Guardian, adding that feeding cattle grain rather than grass makes this inefficiency even worse.
While the research doesn’t mean you have to give up your beloved steak, it does offer a pretty effective way to reduce your carbon footprint - simply cut down on your consumption of it. "The biggest intervention people could make towards reducing their carbon footprints would not be to abandon cars, but to eat significantly less red meat,” said Tim Benton, the UK Champion for Global Food Security at the University of Leeds to the Guardian
A good ballpark, as recommended by the Australian Department of Health, is sticking to 65 grams of cooked red meat per day, which is 90 to 100 grams of uncooked meat. If the average steak is between 200 and 350 grams, this means sticking to a steak and a half per week. As an extra incentive, not only will the environment thank you, but according to the Conversation, this will significantly reduce your risk of contracting bowel and stomach cancer.
Source: The Guardian

New clues to brain's wiring found by scientists

New research provides an intriguing glimpse into the processes that establish connections between nerve cells in the brain. These synapses, allow nerve cells to transmit and process information involved in thinking and moving the body. A group of proteins has been ID'd that program a common type of brain nerve cell to connect with another type of nerve cell in the brain.
It is an important step in learning how the developing brain is built, an area of research essential to understanding the causes of intellectual disability and autism.
>>A complex of proteins called NuRD (nucleosome remodeling and deacetylase) plays a fairly high supervisory role in some aspects of the cerebellum's construction.
>>When the researchers blocked NuRD complex, cells in the cerebellum called granule cells failed to form connections with the Purkinje neurons. These circuits are important for the cerebellum's control of movement coordination and learning.

Beliefs About the True Self Explain Asymmetries Based on Moral Judgment

George E. Newman, Julian De Freitas and Joshua Knobe
Article first published online: 17 JUL 2014
DOI: 10.1111/cogs.12134
© 2014 Cognitive Science Society, Inc
Abstract
Past research has identified a number of asymmetries based on moral judgments. Beliefs about (a) what a person values, (b) whether a person is happy, (c) whether a person has shown weakness of will, and (d) whether a person deserves praise or blame seem to depend critically on whether participants themselves find the agent's behavior to be morally good or bad. To date, however, the origins of these asymmetries remain unknown. The present studies examine whether beliefs about an agent's “true self” explain these observed asymmetries based on moral judgment. Using the identical materials from previous studies in this area, a series of five experiments indicate that people show a general tendency to conclude that deep inside every individual there is a “true self” calling him or her to behave in ways that are morally virtuous. In turn, this belief causes people to hold different intuitions about what the agent values, whether the agent is happy, whether he or she has shown weakness of will, and whether he or she deserves praise or blame. These results not only help to answer important questions about how people attribute various mental states to others; they also contribute to important theoretical debates regarding how moral values may shape our beliefs about phenomena that, on the surface, appear to be decidedly non-moral in nature.

What does “good governance” mean?

What does “good governance” mean?
Security Council meeting and voting on Syrian matters. Photo: UN Photo/Paulo Filgueiras
 “Good governance” is a term that has become a part of the vernacular of a large range of development institutions and other actors within the intenational arena. What it means exactly, however, has not been so well established. Rachel Gisselquist highlights the problem of conceptual clarity when it comes to “good governance” and why this is problematic for the practical outcomes that development institutions and the like are trying to achieve.
♦♦♦
Almost all major development institutions today say that promoting good governance is an important part of their agendas. The outcome document of the recent 2011 Busan High-Level Forum on Aid Effectiveness further reflects these commitments. In a well-cited quote, former UN Secretary-General Kofi Annan noted that “good governance is perhaps the single most important factor in eradicating poverty and promoting development”.
Despite this consensus, “good governance” is an extremely elusive objective. It means different things to different organizations, not to mention to different actors within these organizations (to make matters even more confusing, governance experts also routinely focus on other types of governance —global governance, corporate governance, IT governance, participatory governance and so on — which may be related only peripherally to the good governance agenda vis-à-vis domestic politics and administration (which is our focus here).

Good governance as a concept

In general, work by the World Bank and other multilateral development banks on good governance addresses economic institutions and public sector management, including transparency and accountability, regulatory reform, and public sector skills and leadership. Other organizations, like the United Nations, European Commission and OECD, are more likely to highlight democratic governance and human rights, aspects of political governance avoided by the Bank. Some of the many issues that are treated under the governance programmes of various donors include election monitoring, political party support, combating corruption, building independent judiciaries, security sector reform, improved service delivery, transparency of government accounts, decentralization, civil and political rights, government responsiveness and “forward vision”, and the stability of the regulatory environment for private sector activities (including price systems, exchange regimes, and banking systems).
In short, working uses of the term “good governance” include a variety of generally “good” things. But these “good” things do not necessarily fit together in any meaningful way. Indeed, good governance would be a great example of a poorly specified concept for an introductory course in social science methodology. What makes a concept good? In a 1999 article, political scientist John Gerring spelled out eight “criteria of conceptual goodness” that provide a useful framework. Four of these criteria are especially relevant here:
  • First, “good governance” lacks parsimony. Unlike good concepts, good governance has endless definitions, and we always need the details of each to understand if we are talking about the same thing.
  • Second, “good governance” lacks differentiation. Well-governed countries often sound a lot like functioning liberal democracies, for instance, and it is not clear how they differ.
  • Third, “good governance” lacks coherence. Its many possible characteristics — from respect for human rights to efficient banking regulations — do not clearly belong together.
  • Fourth, and most important, “good governance” lacks theoretical utility. It confuses, rather than aids, in the formulation of theory and the related project of hypothesis testing, not least because the concept is so fluid that analysts can easily define it in the way that best fits their data.
Methodological discussions are often esoteric and best kept within scholarly circles, but this one has real world relevance to development policy. Donor agencies regularly measure and assess the quality of governance, and may condition assistance on these measurements. The Millennium Challenge Corporation of course is one of the most explicit in doing so, but it is in good company. Donors also purport to design and implement evidence-based policies on governance reform. They further justify this focus on good governance partly on the basis of evidence that better governance promotes economic development.

Difficulties

The weakness of the good governance concept, however, calls into question each of these projects. Without stronger concepts, donor agencies have no clear basis upon which to argue the merits of one measurement versus another, or to evaluate the relative importance of various components of governance in any classification. Without better measures, donor agencies cannot, in a rigourous manner, empirically test hypotheses about how political and economic institutions change, much less develop evidence-based strategies about how to positively influence this change. Nor can they be very convincing about the rigour of quantitative findings suggesting a causal relationship between (weakly-conceptualized) measures of governance and development outcomes.
Rwanda provides just one illustration of some of these issues. As many observers note, Rwanda has made clear progress in terms of economic growth, public sector management and regulatory reform since the genocide in 1994. As many other observers note, its record with respect to democracy and respect for civil and political rights has been extremely problematic. Should Rwanda be considered well governed because of its economic progress, or poorly governed because of its democratic deficits? The UK’s Department for International Development (DFID), for instance, has been the largest bilateral donor in Rwanda, effectively arguing the former. Human Rights Watch, among others, sharply criticized DFID policy last year, effectively arguing the latter.
The question of “how to improve governance?” is, of course, the most pressing from a policy perspective. However, this question cannot be rigourously answered without better addressing the concept of good governance: “how to improve what exactly?”. These points are discussed in greater depth in my forthcoming working paper, “Good Governance as a Concept, and Why This Matters for Development Policy”. The paper provides a review of donor approaches to governance, discusses conceptual issues in greater depth, and argues that one promising way forward is to disaggregate the concept of “good governance” and to refocus our attention and analysis on its various disaggregated components (e.g., democracy, civil and political rights, public sector management).
In short, the term “good governance” has become a catchy shorthand way to describe a variety of political and economic institutions and outcomes . While it thus is likely to remain in common public usage, as is, it is not a useful concept for development analysts and policymakers.
* * * * * *
This article originally appeared in the January 2012 UNU-WIDER WIDER Angle newsletter.