Filmmaker Steven Spielberg Speech | Harvard Commencement 2016

Steven Spielberg, in full Steven Allan Spielberg (born December 18, 1946,Cincinnati, Ohio, U.S.) American motion-picture director and producer whose diverse films—which ranged from science-fiction fare, including such classics asClose Encounters of the Third Kind (1977) and E.T.: The Extra-Terrrestrial (1982), to historical dramas, notably Schindler’s List (1993) and Saving Private Ryan(1998)—enjoyed both unprecedented popularity and critical success.

Early life and work

Spielberg developed an interest in filmmaking as a child, and during his teens his Escape to Nowhere (1962), a 40-minute war movie, won first prize at a film festival. He next directed Firelight (1964), a feature-length science-fiction yarn, which was followed by an accomplished short about hitchhikers called Amblin’(1968). An executive at Universal Studios saw the latter film and tendered a contract to Spielberg, who began working in the studio’s television division after attending California State College, Long Beach (now California State University, from which he would eventually receive a B.A. in 2002). He directed episodes of various TV series, notably Columbo, Marcus Welby, M.D., and Owen Marshall: Counselor at Law. In 1971 he made his first television movie, Duel, a taut, almost claustrophobic exercise in psychosis that was more intense than typical TV fare (it was released theatrically in Europe). Although Spielberg permitted star Dennis Weaver—who played a motorist chased by a homicidal truck driver—to register a one-note impression of sweaty terror throughout the movie, his handling of the action sequences was staged and executed with bravado. The success ofDuel enabled Spielberg to make theatrically released motion pictures, beginning with The Sugarland Express (1974), a chase picture with deft accents of comedy but an inexorable movement toward tragedy; it was anchored by Goldie Hawn’s performance.

Commercial success

Spielberg’s next movie, Jaws (1975), established him as a leading director, and it was one of the highest-grossing films ever. It featured Roy Scheider as the police chief of a resort town who battles a man-eating white shark. Joining him are Richard Dreyfuss as a marine biologist andRobert Shaw as a shark hunter. The highly praised thriller received anAcademy Award nomination for best picture, and its ominous soundtrack by John Williams won an Oscar. The film all but created the genre of summer blockbuster—big action-packed movie released to an audience grateful to be in an air-conditioned theatre—and it established many of the touchstones of Spielberg’s work: an ordinary but sympathetic main character is enlightened through a confrontation with some extraordinary being or force that gradually reveals itself as the narrative unfolds.

Spielberg then directed the mystical science-fiction tale Close Encounters of the Third Kind (1977), which he also wrote. Dreyfuss was cast as the lead, and he submitted one of the best performances of his career, as a telephone lineman who encounters an unidentified flying object and subsequently becomes obsessed with UFOs. For the film, Spielberg received his first Academy Award nomination for best director. Vilmos Zsigmond’s cinematography earned the film’s only Oscar, though the special effects were also praised. Spielberg became just the second director in history to score back-to-back $100 million grosses.

After the disappointing 1941 (1979)—which was received as an unfunny comedy, despite the presence of John Belushi and Dan Aykroyd—Spielberg directed Raiders of the Lost Ark (1981), a loving, expert (if slightly redundant) tribute to old adventure serials. The film and its sequels, which starred Harrison Ford as handsome archaeologist Indiana Jones, used rich colour cinematography, brisk editing, memorable musical soundtracks, and inventive special effects to create a cinematic experience that was typically light yet highly suspenseful. Spielberg received his second Academy Award nomination for best director; the film was also a best picture nominee.

Spielberg’s next film was even more successful. E.T.: The Extra-Terrestrial(1982) was a moving exploration of an alien encounter that cleverly eschewed the epic scale of Close Encounters for the microcosm of its effect on a single California family. Henry Thomas gave a strong performance as the boy who discovers and befriends the stranded alien, and Dee Wallace portrayed his sympathetic mom. The film also featuredDrew Barrymore in one of her first roles. As with most Spielberg films to that point, the special effects were a large part of the movie’s appeal—in this case, the wonderfully articulated E.T.—but it was Spielberg’s mastery of human (and alien) emotion that made the movie a blockbuster. Both Spielberg and the film were nominated for Academy Awards, as were Melissa Mathison’s screenplay, Allen Daviau’s cinematography, and Williams’s score; only the latter won.

After directing Indiana Jones and the Temple of Doom (1984), Spielberg adapted Alice Walker’s Pulitzer Prize-winning novel The Color Purple(1985). The film explores an African American woman’s almost unbearably harsh, yet ultimately fulfilling, life. Color was roundly criticized for downplaying the novel’s lesbian element, for perpetuating stereotypes about black men, and for sentimentalizing life in the Deep South. Nevertheless, it found an audience that appreciated the cast—which included Whoopi Goldberg, Margaret Avery, and Oprah Winfrey, all of whom were nominated for Academy Awards—as well as the script (by Menno Meyjes) and the score (by coproducer Quincy Jones), both of which were also Academy Award-nominated. The film received a nomination for best picture, but Spielberg failed to earn an Oscar nod, a slight that created a small scandal at the time. More important, however, Spielberg had made one of the few commercially successful films about the experience of African Americans, paving the way for similar projects to be green-lighted.

Spielberg chose another critically acclaimed book as the basis of his next film. Empire of the Sun (1987), scripted by Tom Stoppard, was a carefully detailed re-creation of the World War II prison-camp milieu of J.G. Ballard’s autobiographical novel of the same name. But where The Color Purple was able to convey emotional truth, Empire of the Sun almost let the story about its young protagonist (Christian Bale) drown under a wave of pyrotechnics. It was a box-office failure. Spielberg closed out the 1980s with Indiana Jones and the Last Crusade (1989) and Always (1989), an adaptation of the 1943 film A Guy Named Joe. Although Indiana Jones was a hit, Always failed to find an audience.

Spielberg’s tendency toward broad storytelling may have hampered his attempts at more complex filmmaking, and The Color Purple and Empire of the Sun, in the view of many critics, lacked emotional depth or insight. Yet the aggressive commercialism and optimism of Spielberg’s films became the prevailing style in Hollywood in the late 20th century. His pervasive influence was recognized in 1986 by the Academy of Motion Picture Arts and Sciences when it honoured him with the Irving G. ThalbergAward, given for excellence in producing.

The 1990s

Spielberg’s opening film of the 1990s was Hook (1991), a retelling of J.M. Barrie’s Peter Pan. Despite a cast that included major stars Robin Williams and Julia Roberts, the movie was a critical and commercial failure. Spielberg, however, returned to form in dramatic fashion with not one but two enormously popular 1993 releases. The first, Jurassic Park, was an adaptation of Michael Crichton’s best-selling novel (1990) about dinosaurs re-created and running amok on a remote isle. Its scenes of peril are less deftly blended with character-focused downtime activity than in Jaws, but technology is employed to great effect, and there are enough potent shocks to indicate that Spielberg was still a master of Alfred Hitchcock-worthy suspense.

Spielberg’s second film from 1993, Schindler’s List, tells the true story of a group of Polish Jews who avoided Nazi extermination camps with the aid of German industrialist Oskar Schindler during World War II. The drama—which featured notable performances by Liam Neeson, Ben Kingsley, and Ralph Fiennes—quieted many of Spielberg’s critics. It was shot with unflinching detail in black and white, and it won Spielberg his first Academy Award for best director. In addition, the film garnered six other Oscars, including best picture.

In 1994 Spielberg joined with multimedia moguls Jeffrey Katzenberg andDavid Geffen to found a new studio, DreamWorks, which was particularly successful as a creator of such popular animated films as Antz (1998), theShrek series (2001, 2004, 2007, 2010), and Puss in Boots (2011). In 2006 the partners sold the company to Viacom for $1.6 billion.

On the directorial front, Spielberg’s The Lost World: Jurassic Park (1997) failed to attain the majesty ofJurassic Park, but it had many compelling moments. Based on a 1995 best seller by Crichton, who reportedly wrote the book at the behest of Spielberg himself, the film repeats the Jurassic Park formula with a largely new cast—Julianne Moore, Vince Vaughn, Pete Postlethwaite, and Arliss Howard—and returnee Jeff Goldblum, who again plays a scientist who knows this manipulation of nature for profit is both crass and morally indefensible. There are numerous thrills, and the dinosaur special effects equal those of the earlier film.

Amistad (1997) found Spielberg in social historian mode. The film centres on the slave revolt that took place aboard the Spanish slave ship Amistad in 1839 and the subsequent trial in the United States for which the slaves were tried for insurrection on the high seas only to be ruled by the court to have been kidnap victims. Matthew McConaughey was effective as a defense lawyer, and Anthony Hopkins earned an Academy Award nomination for his showy role as former U.S. president John Quincy Adams, who is importuned to defend the slaves before the Supreme Court. As Cinque, the leader of the Africans, Djimon Hounsou gave a memorable performance. The film was well received critically, but it did only modest business at the box-office.

In 1998 Spielberg returned to World War II with Saving Private Ryan. The drama stands as one of the high points of his career, both praised and criticized for presenting some of the most realistic battle scenes staged in a Hollywood war movie. Of particular note is the 27-minute-long opening that depicts the invasion by U.S. troops at Omaha Beach on D-Day. After that harrowing sequence, the film settles into a more conventional narrative as a group of soldiers search for a paratrooper named Ryan in order to extract him from combat before he is killed, just as his three brothers recently were. Tom Hanks portrayed Captain John Miller, who leads the mission, and the strong cast also includes Matt Damon in the title role, along with Tom Sizemore, Edward Burns, Barry Pepper, Adam Goldberg, Giovanni Ribisi, Ted Danson, and Vin Diesel.Saving Private Ryan was nominated for 11 Academy Awards, including best picture, and Spielberg won his second Academy Award as best director. The film was the biggest commercial success of any release in the United States that year.

2000 and beyond

A.I. Artificial Intelligence (2001), based on a short story by British author Brian Aldiss, was a project conceived in the 1970s by Stanley Kubrick, who some 20 years later, with the movie still in its planning stages, began to think Spielberg was a more likely director. After Kubrick died in 1999, Spielberg was approached by the Kubrick estate, and he agreed to helm the project. He cast Haley Joel Osment as David, a young humanoid robot who has been programmed to express love, and Jude Law appeared as a robotic male prostitute named Gigolo Joe. Their fates soon become intertwined and remain so even thousands of years into the future. Spielberg’s facility for science fiction helped make the film provocative and often moving, but its inconsistent tone might be traced to Spielberg’s and Kubrick’s dueling sensibilities.

For the futuristic Minority Report (2002), Spielberg turned to another science-fiction short story, this time by Philip K. Dick. But what he aspired to went far beyond the scope of Dick’s yarn. Tom Cruiseplayed John Anderton, the head of the Pre-Crime division of the Washington, D.C., police department, which relies on three mutated beings, known as Pre-Cogs, who can predict which citizens are about to commit violent crimes. Anderton is haunted by the absence of his young son, who disappeared years ago and is likely dead. Consumed by guilt, and now divorced, he numbs himself by taking an illegal drug to which he has become addicted. Anderton faces further difficulties with the arrival of a cynical inspector (Colin Farrell) who has concerns about the integrity of the Pre-Crime department. Their strained relationship takes a deadly turn when Cruise is “seen” by the Pre-Cogs in the act of committing a murder, grounds for immediate arrest. To save himself, Cruise kidnaps the head Pre-Cog (Samantha Morton) and goes on the run, hoping to solve the mystery of why he was envisioned as a killer. Minority Report functions as both a hard-boiled police procedural and a paranoid vision of the future, and it stands as one of the best of the adaptations from Dick’s oeuvre, though only a fraction of it derives from the original short story. The film was both a box-office and a critical success, though complaints about the somewhat pat ending were not uncommon.

The radically different Catch Me If You Can was also released in 2002, and it was even more widely admired. The biopic was based on the memoir of con man extraordinaire Frank Abagnale, Jr., who as a teenager in the 1960s bilked both people and organizations out of millions of dollars, posing variously as a doctor, a lawyer, and even a Pan Am airline pilot. He also was a genius at the craft of forgery, a skill that eventually brought the FBI onto his trail. Hanks was highly entertaining as the indefatigable federal agent Carl Hanratty, who pursues Abagnale for years and eventually bonds with his target. But the film belongs to Leonardo DiCaprio, who, as the precocious Abagnale, a charismatic and likable criminal, gave one of his most appealing performances. Christopher Walken played Frank’s disgraced father, and Amy Adams played a doctor’s aide whom Frank romances. A critical and commercial hit, the film was adapted into a well-received Broadway musical in 2011.

In 2004 Spielberg directed the lighthearted comedy The Terminal. Hanks again starred, this time as Viktor Navorski, a visitor from a fictional country in central Europe who lands at a New York airport only to find that civil war in his home country has invalidated his passport, keeping him from entering the United States. Since he now cannot return to his war-torn homeland, he is trapped at the airport. Stanley Tucci portrayed a pitiless customs supervisor who does everything he can to force Navorski to leave, while a more sympathetic eye was cast by Catherine Zeta-Jones as a flight attendant. The film plays like a fable, right up to the happy ending, although it was based on a real-life incident that found a man stranded in the Charles de Gaulle Airport in France for 17 years. Financially, The Terminal was probably Spielberg’s least-successful film of the decade, and it received mixed reviews.

War of the Worlds (2005) marked Spielberg’s return to blockbuster territory in the realm of science fiction. Cruise lent his star power to this version of the H.G. Wells classic, which had already been adapted into a highly regarded film in 1953. Despite a number of effective set pieces, including the opening scene—in which giant alien tripods emerge from underneath the streets of modern-day Newark, New Jersey, to wreak havoc on the populace after having been interred underground for thousands of years (a touch unique to Spielberg’s version)—the film’s approach to the story rarely generated excitement in its audiences, who may have been primed for more action than watching Cruise hiding in a farmhouse with a nutty survivor (Tim Robbins). The film was a box-office success, though some critical dissent was registered.

Munich (2005) was a far more serious and controversial piece of work. Eric Bana starred as Avner, an agent of Israel’s Mossad who is asked by Prime Minister Golda Meir to head a team of assassins whose mission is to hunt down and execute the Palestinian terrorists responsible for killing 11 Israelis at the1972 Olympics in Munich. Avner resigns from the Mossad (to ensure total deniability) and assembles a team of experts in explosives, document forgery, and other skills who set about searching for their targets. Daniel Craig, Ciarán Hinds, Hanns Zischler, and Geoffrey Rush (as Avner’s handler) are just a few members of the international cast. The film’s strength is also its weakness: its meticulous attention to detail and verisimilitude, which demand respect but can exhaust viewers. Munich was named one of the year’s best films by a number of critics, despite the heated debates—too pro-Israel for some, too anti-Israel for others—that surrounded its release. The film was nominated for an Academy Award as best picture, and Spielberg received another best director nomination.

Made 19 years after Indiana Jones and the Last Crusade, Spielberg’s next film, Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008), was set in 1957, with Harrison Ford (now a rugged 64) repeating his signature role as professor and adventurer extraordinaire Indiana Jones. This time he falls afoul of the Soviet Union, agents of which want him to locate an ancient crystal skull that legend claims possesses psychic powers. Shia LaBeouf played Mutt, a motorcycle-riding tough who turns out to be Indy’s son by way of Karen Allen’s character Marion from the first Indy movie. Allen returns after her 37-year hiatus from the series to good effect, joined by Cate Blanchett as a deadly Russian agent and Ray Winstone as a British agent who secretly is in the pay of the Soviets and double-crosses Indy. Deliberately made with a retro style, the film found favour with audiences, becoming the third biggest movie at the box-office that year.

The Adventures of Tintin (2011) was an adaptation of the long-running comic strip created by the French artist Hergé. The character Tintin had long fascinated Spielberg, who had acquired film rights from Hergé’s widow in the early 1980s only to have them lapse when the project failed to develop. But with filmmaker Peter Jackson, who functioned as producer, Spielberg was able to get the project off the ground some 20 years later. He and Jackson decided on utilizing a motion-capture technique (such as Jackson had used for the character of Gollum in his Lord of the Rings trilogy) rather than live-action or pure animation. The film’s reception by both the box office and the critics was little more than mediocre in the United States, though in Europe, where Tintin was much more familiar, it fared better.

In 2011 Spielberg helmed another adaptation, War Horse. The drama was based on a popular Broadway play, which itself was developed from a 1982 children’s novel by Michael Morpurgo. The story opens shortly before the start of World War I, when a horse named Joey is sold to a cavalry officer by the father of the horse’s young owner, Albert, to buy food. The officer promises Albert that he will return Joey at war’s end, but he soon is slain, and Joey falls into the hands of a succession of new owners. Albert, who was too young to enlist at the beginning of the war, finally makes it onto the battlefields, and after enormous effort he locates the now-injured Joey and saves him from being put down. The film carried high expectations, given its Broadway pedigree and Spielberg’s reputation, and it was nominated for a best picture Academy Award. However, it received a tepid response from moviegoers.

In 2012 Spielberg released Lincoln, with a screenplay by Tony Kushner. Based in part on Doris Kearns Goodwin’s study Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln (2006), the film chronicles the fraught politicking that preceded the passage of the Thirteenth Amendment, which formally abolished slavery, in the closing months of the Civil War. With Daniel Day-Lewis as Abraham Lincoln, Spielberg’s film captures the president’s complex psychology, a blend of good humour and cynical despair. Although some critics complained that it took a few historical shortcuts and underplayed the role of abolitionists outside Congress, the film enjoyed box-office success. It also received 12 Oscar nominations, including best picture and director.

Spielberg then directed the Cold War drama Bridge of Spies (2015), which was written by the Coen brothers and Matt Charman. Depicting historical events, the film featured Tom Hanks as civilian lawyer James B. Donovan, who in 1957 was called upon to defend Soviet spy Vilyam Genrikhovich Fisher, known by the code name Rudolf Abel (Mark Rylance). When American pilot Francis Gary Powers was captured by the Soviets in 1960, Donovan was recruited by the CIA to negotiate a prisoner exchange in East Berlin two years later. The film was acclaimed for its taut plotting and sharply drawn portrayals.

In addition to his Academy Awards, Spielberg was the recipient of numerous honours. In 2015 he was awarded the Presidential Medal of Freedom.

பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரம்

நட்பு பட்சியாக உள்ளவர்களுடன் கூட்டு சேர்வது நன்மை பயக்கும். பகை உள்ளவர்களிடம் சற்று தள்ளியே இருப்பது நல்லது.

“அண்டத்தில் உள்ளதெல்லாம் பிண்டத்தில் உள்ளது” என்பது சித்தர்களின் வாக்கு. பிரபஞ்சமானது பஞ்ச பூதங்களாலானது என்பதை சித்தர்கள் கண்டறிந்தார்கள். அது போல் மனித உடலானது பஞ்ச பூதங்களாலானது என்பதையும் அவர்கள் அறிந்திருந்தனர்.

ஜோதிட சாஸ்திரத்தில் சந்திரனுக்கு உடல் காரகன்,மனோக்காரகன் என்று பெயர்.மனித உடலிலும்,மனதிலும் ஏற்படும் மாற்றங்களுக்கு சந்திரனின் சுழற்சியே காரணம் என்பதை சித்தர்கள் கண்டறிந்தார்கள்.மனிதர்களின் உடற்கூறு அவர்கள் பிறந்த ஜென்ம நட்சத்திரத்திற்கு தகுந்தாற்போல் அமைந்தூள்ளது என்பதையும் கண்டறிந்தார்கள். உடலை இயக்குவது உயிர் காந்த ஆற்றலாகும். அந்த உயிர் காந்த ஆற்றாலானது சந்திரனினின் சுழற்சிக்கு தகுந்தார்போல் சில நேரங்களில் வலிமையடைவதையும்,சில நேரங்களில் வலுவிழந்துபோவதையும் கண்டறிந்தார்கள்.

உடலில் உயிர்காந்த ஆற்றல் வலிமையாக இருக்கும்போது, எண்ணிய எண்ணங்கள் எளிதில் நிறைவேறுவதையும், உடலில் உயிர்காந்த ஆற்றல் வலிமை குன்றியிருக்கும்போது, எண்ணிய எண்ணங்கள் நடைபெறாமல் தடைபடுவதையும் அனுபவத்தில் கண்டறிந்தார்கள்.

உடலில் உயிர்காந்த ஆற்றல் வலிமையாக இருக்கும்போது, உடல் வலிமை,மனவலிமை கூடுவதையும், உடலில் உயிர்காந்த ஆற்றல் வலிமை குன்றியிருக்கும்போது, உடல் வலிமை,மனவலிமை குறைவதையும் அனுபவத்தில் கண்டறிந்தார்கள். உடலில் ஏற்படும் இத்தகை மாற்றங்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட கால சுழற்சியில் இயங்குகிறது என்பதையும்,அந்த கால சுழற்சிக்குத்தகுந்தார் போல் செயல்பட்டால் வாழ்க்கையில் எப்பொழுதும் வெற்றி நடை போடலாம் என்பதையும் மானிடர்கள் அறிந்துகொள்ளும் பொருட்டு அதை பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரம் என்னும் தலைப்பில் உலகுக்கு வெளிப்படுத்தினார்கள்.

“பஞ்ச”என்றால் “ஐந்து” என்று பொருள். “பட்சி” என்றால் “பறவை” என்று பொருள். “சாஸ்திரம்” என்றால் “எழுதப்பட்டவைகளை செயல்படுத்திப்பார்த்தால் உண்மை விளங்கும்” என்று பொருள்.

பஞ்ச பட்சிகள் என்பவை வல்லூறு,ஆந்தை,காகம்,கோழி,மயில் ஆகிய ஐந்து பறவைகளாகும்.

பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரத்தில் ஜென்ம நட்சத்திரம் தெரிந்தவர்களுக்கு ஜென்ம நட்சத்திர அடிப்படையிலும், ஜென்ம நட்சத்திரம்தெரியாதவர்களுக்கு அவரவர்களுடைய பெயரின் முதல் எழுத்தில் அமைந்துள்ள உயிர் எழுத்தின் அடிப்படையிலும் பட்சி நிர்ணயம் செய்யப்படுகிறது.

தமிழ் எழுத்துக்களை சித்திர எழுத்துக்கள் என தமிழறிஞர்கள் குறிப்பிடுவர். தமிழ் உயிர் எழுத்துகளில் குறில் வடிவமுடைய “அ,இ,உ,எ,ஒ” ஆகிய ஐந்து எழுத்துக்கள் என்ன வடிவத்தில் அமைந்துள்ளனவோ,அதே வடிவத்தையொத்த பறவைகள் பஞ்ச பட்சிகளாக நிர்ணயம் செய்யப்பட்டுள்ளன.

அ - வல்லூறு

இ - ஆந்தை

உ - காகம்

எ - கோழி

ஒ - மயில்.

மனித உடல் பஞ்ச பூதங்களால் ஆனது,அந்த பஞ்ச பூதங்களின் செயல் பாட்டையே,பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரம் விளக்குகிறது.

நிலம் - வல்லூறு

நீர் - ஆந்தை

நெருப்பு - காகம்

காற்று - கோழி

ஆகாயம் - மயில்.

பஞ்ச பூதங்களைக்கட்டுப்படுத்தும் ஆற்றல் பஞ்சாக்ஷரம் என்னும் சிவ மந்திரத்திரத்திற்கு உண்டு. எனவே பஞ்சாக்ஷரம் ஜெபிப்பவனை யாராலும் வெற்றிகொள்ள முடியாது என்பதை இந்த சாஸ்திரம் ரகசியமாக வெளிப்படுத்துகிறது.

ந - வல்லூறு

ம - ஆந்தை

சி - காகம்

வ - கோழி

ய - மயில்.

பஞ்சாக்ஷர மந்திரத்திற்குரிய தேவதையான சிவபெருமானே,இந்த பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரத்தை முதலில் தன் குமரனான முருகப்பெருமானுக்கு அசுரர்களை அழிக்கும் பொருட்டு உபதேசித்தார் எனவும்,முருகன் அதை அகத்தியருக்கு உபதேசித்தார் எனவும்,அகத்தியர் பதினென் சித்தர்களுக்கு உபதேசித்தார் எனவும் புராணங்களில் கூறப்பட்டுள்ளது.

பஞ்ச பட்சி சாஸ்திரத்தின் உதவியுடன் கீழ்கண்ட காரியங்களை செய்யலாம்.

1) உடலிலிருந்து நோய் நீக்குதல்

2) பிறர் உடலில் நோயை உண்டாக்குதல்

3) மனோவிகாரங்களிலிருந்துதன்னை தற்காத்துக்கொள்தல்

4) பிறர் மனதை கட்டுப்படுத்துதல்

5) எண்ணிய எண்ணங்களை நிறைவேற்றிக்கொள்தல்

6) பிறர் எண்ணங்கள் நிறைவேறாமல் தடுத்தல்

7) போட்டிகளில் வெற்றியடைதல்

8) எதிரிகளை வெல்லுதல்

9) தாம்பத்தியஉறவில் பெண்ணை திருப்திபடுத்துதல்

10) ஆருட பலன் கூறுதல்

11) கிரக தோசங்களுக்கு பரிகாரம் செய்தல்

12) சுப காரியங்களுக்கு நல்ல நேரம் தேர்ந்தெடுத்தல்

13) வர்மம் நீக்குதல்,வர்மத்தால் எதிரிகளைதாக்குதல்

முதலில் யாருக்கு என்ன பட்சி என்று பார்ப்போம்.

ஒருவரின் நட்சத்திரத்தின் மூலம் பட்சியை நிர்ணயிக்கலாம். இது நட்சத்திரப் பட்சி எனப்படும். அவை கீழ் கண்டவாறு:-

வல்லூறு

அஷ்வினி,பரணி,கார்த்திகை,ரோகிணி,மிருகசீரிஷம்

ஆந்தை

திருவாதிரை,புனர்பூசம்,பூசம்,ஆயில்யம்,மகம்,பூரம்

காகம்

உத்தரம்,ஹஸ்தம்,சித்திரை,சுவாதி,விசாகம்

கோழி

அனுஷம்,கேட்டை,மூலம்,பூராடம்,உத்ராடம்

மயில்

திருவோணம்,அவிட்டம்,சதயம்,பூரட்டாதி,உத்ரட்டாதி,ரேவதி

இதுதான் பரவலாக பயன்படுத்தப் பட்டு வருகிறது. நட்சத்திரம் தெரியாதவர்கள் பெயரின் முதல் எழுத்தை வைத்து தங்களுடைய (அல்லது பிறருடைய) பட்சிகளை முடிவு செய்யலாம். இவை அட்சரப் பட்சிகள் எனப்படும்.

வளர்பிறை

அ, ஆ - வல்லூறு (ராமன், கலைவாணன் இப்படி, அதாவது ராமன் என்னும் பெயரில் ரா முதல் எழுத்து. அதை ர் + ஆ என்று பிரிக்கலாம். அதே போல் கலைவாணன் என்னும் பெயரில் முதல் எழுத்து க. இதை க் + அ என்று பிரிக்கலாம். இப்படியே மற்ற எழுத்துகளுக்கும் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.)

இ, ஈ - ஆந்தை

உ, ஊ - காகம்

எ, ஏ - கோழி

ஒ, ஓ - மயில்

தேய்பிறை

அ, ஆ - கோழி

இ, ஈ - வல்லூறு

உ, ஊ - ஆந்தை

எ, ஏ - மயில்

ஒ, ஓ - காகம்

ஒருவர் தொழில் நிமித்தமாகவோ வேறு எதற்காகவேனும் தங்களுடைய பட்சியின் நிலையறிந்து செயல்பட்டால் அதில் வெற்றி நிச்சயம் பெறலாம். இந்த பட்சிகளின் தொழில்கள் என்று அரசு, ஊண், நடை, துயில், சாவு என்று நிர்ணயிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த நிலைகளில் பட்சிகளின் பலம் கீழ் கண்டவாறு இருக்கும் என்று சொல்லலாம்

அரசு - 100% பலம்
ஊண் - 80% “
நடை - 50% “
துயில் - 25% “
சாவு - 0% “

ஒவ்வொரு பட்சிக்கு பகல்/இரவு நேரம் 5 பிரிவாக பிரிக்கப் பட்டு அந்த நேரத்தில் மேற்கண்ட எந்த நிலையில் இருக்கிறது என்று சொல்லப் பட்டிருக்கிறது.

இது தவிர இந்த பட்சிகளுக்கு மிகவும் பலவீனமான நாட்கள் (செயல் இழந்து விடும் நாட்கள் - Death Days) என்று இருக்கிறது. இவை படுபட்சி நாட்கள் எனப்படும். இந்த நாட்களில் எந்த முக்கியமான வேலை, புது முயற்சி, சுப காரியம், பிரயாணம், மிகவும் Riskஆன ஆப்பரேஷன், மருத்துவ சிகிச்சை இவை மேற்கொள்ளாமல் இருப்பது நல்லது. இவை பகல், இரவு இரண்டு வேளைகளுக்கும் பொருந்தும்.

வளர்பிறை - படுபட்சி நாட்கள்

வல்லூறு - வியாழன், சனி

ஆந்தை - ஞாயிறு, வெள்ளி

காகம் - திங்கள்

கோழி - செவ்வாய்

மயில் - புதன்

தேய்பிறை படுபட்சி நாட்கள்

வல்லூறு -செவ்வாய்

ஆந்தை -திங்கள்

காகம் -ஞாயிறு

கோழி -வியாழன், சனி

மயில் -புதன், வெள்ளி

அடுத்து இந்த பட்சிகளுக்கு ஊண் பட்சி நாட்கள் (Ruling Days) என்று இருக்கின்றன. அந்த நாட்களில் அந்த பட்சி பலமாக இருக்கும். முன்பு சொன்ன படு பட்சி நாட்களுக்கு நேர் எதிரானது. மேலே விலக்கச் சொன்ன எல்லாக் காரியங்களையும் மேற்கொள்ள ஏதுவான நாள். இவை படு பட்சி நாட்கள் போல் இல்லாமல் பகல் இரவு இரு வேளைகளுக்கும் வெவ்வேறாக இருக்கும். அவை கீழ்கண்டவாறு:-

வளர்பிறை

பகல் - ஊண்பட்சி நாட்கள் (Ruling Days)

வல்லூறு - ஞாயிறு, செவ்வாய்

ஆந்தை - புதன், திங்கள்

காகம் - வியாழன்

கோழி - வெள்ளி

மயில் - சனி

இரவு - ஊண்பட்சி நாட்கள் (Ruling Days)

வல்லூறு - வெள்ளி

ஆந்தை -ஞாயிறு

காகம் -ஞாயிறு, செவ்வாய்

கோழி - திங்கள், புதன்

மயில் -வியாழன்

தேய்பிறை

பகல் - ஊண்பட்சி நாட்கள் (Ruling Days)

வல்லூறு -வெள்ளி

ஆந்தை - வியாழன்

காகம் -புதன்

கோழி - ஞாயிறு, செவ்வாய்

மயில் - திங், சனி

இரவு - ஊண்பட்சி நாட்கள் (Ruling Days)

வல்லூறு -ஞாயிறு, செவ்வாய்

ஆந்தை - புதன்

காகம் - வியாழன்

கோழி - திங்கள், சனி

மயில் -வெள்ளி

இந்த படு பட்சி நாட்களில் உங்களுடைய பட்சி குறிப்பிட்ட நேரத்தில் அரசு என்ற நிலையில் இருந்தாலும் எந்த பிரயோஜமும் இல்லை. அதே நேரத்தில் ஊண் பட்சி நாட்களில் சாவு என்ற நிலையில் இருந்தாலும் அது பலமிழந்ததாக ஆகாது.

அடுத்து பட்சிகளின் பொதுவான பல நிர்னயங்களைப் பார்ப்போம். பட்சிகளின் பலம் இறங்குமுகமாக கீழ் கண்டவாறு:
1) காகம்
2) ஆந்தை
3) வல்லூறு
4) கோழி
5) மயில்
அதாவது காகம் எல்லாவற்றிலும் பலமிக்கது என்றும் மயில் மிகவும் பலவீனமானது என்று இதன் மூலம் முடிவுக்கு வரலாம்.

இது எதற்கு என்றால் உங்களது பட்சி மயில் என்று வைத்துக் கொள்வோம். உங்கள் பட்சியை விட பலமான ஆந்தை, காகம் இவற்றைத் தங்களது பட்சியாகக் கொண்டுள்ளவர்களுடன் நீங்கள் போட்டி போட்டு ஜெயிப்பது கடினம். ஆனால் பலவீனமான உங்கள் பட்சிக்கு ஊண் பட்சி நாட்களாக இருந்து, எதிராளியின் பட்சி படு பட்சியாக இருந்தால் உங்களுக்குதான் வெற்றி. இதை தற்காப்புக்காக பயன் படுத்தலாம் என்பதற்காகச் சொல்கிறேன். பிறருக்கு தீங்கு செய்வதற்காக அல்ல.

அந்த கால கட்டத்தில் எதிராளிக்கு பில்லி, சூனியம், ஏவல் செய்பவர்கள், அல்லது ஏதாவது ஒரு வகையில் கெடுதல் செய்ய நினைப்பவர்கள், பஞ்ச பட்சி தெரிந்தவர்களிடம் கேட்டு தனக்கு ஊண் பட்சி நாளும், எதிராளிக்கு படு பட்சி வரும்படி பார்த்துக் கொள்வார்கள். அல்லது பஞ்ச பட்சி தெரிந்தவர்கள் தங்களை நாடி வருபவர்களிடம் இந்த நாட்களைத் தேர்ந்தெடுத்து சொல்வார்கள். தீமைக்கு மட்டுமல்ல. நல்ல காரியங்களுக்கும் பயன்படுத்தலாம். பயன்படுத்த வேண்டும்.

தனக்கு சாதகமாக காரியம் சாதித்துக் கொள்ள நினைப்பவர்கள், (வீண், வம்பு, வழக்கு என்று மாட்டிக் கொண்டவர்கள், அதிகாரிகளைச் சந்தித்து உதவி கேட்க நினைப்பவர்கள்) இந்த பட்சியின் நிலையறிந்து நடந்தால் நன்மை அடையலாம். ஊண் பட்சி நாட்களில் வேலைக்கு மனு செய்தால் சாதகமான பதிலை எதிர் பார்க்கலாம்.

படு பட்சி நாட்கள் என்பது மிகவும் மோசமான பலன்களைக் கொடுக்கக் கூடியது என்று பார்த்தோம். இதனுடைய கொடிய பலன்களிலிருந்து தப்பிக்க ஒரு பரிகாரம் சொல்லியிருக்கிறார்கள். ஓம் நமசிவய என்னும் பஞ்சாட்சர மந்திரத்தை ஜெபம் செய்து விட்டு சென்றால் அதன் கடுமை குறையும் என்று. (இதை மசிவயந, சிவயநம, நசிவயம என்று 125 வகையில் மாற்றி சொல்லலாம். பலன் ஒன்றுதான்.) ஆயினும் முழுமையாக படு பட்சி நாளின் கடுமையை கட்டுப்படுத்தி விட முடியாது என்பது என் கருத்து.

நாளும் கோளும் சிவனடியார்களை ஒன்றும் செய்து விட முடியாது என்று கோளறு திருப்பதிகத்தைப் பாடி தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்த திருஞானசம்பந்தரே அதன் பிடியில் இருந்து தப்ப முடியாமல் போய் விட்டது. நாமெல்லாம் எம்மாத்திரம்.

பறவைகள் ஐந்து. அதன் தொழில்கள் ஐந்து என்று ஏற்கனவே பார்த்தோம். எந்த பறவை எந்த நாளில் எந்த நேரத்தில் என்ன தொழில் செய்யும் என்று பார்ப்போம். ஒரு நாளில் மொத்தம் 24 மணி = 60 நாளிகை. பகல் = 30 நாளிகை, இரவு = 30 நாளிகை. அது ஐந்து பறவைகளுக்கும் ஐந்து பிரிவாக பிரிக்கப்பட்டு பகல் (அல்லது இரவில்) தன் தொழிலைச் செய்ய ஒவ்வொரு பறவையும் 6 நாழிகைகள் எடுத்துக் கொள்ளும். 6 நாழிகைகள் என்பது 2 மணி 24 நிமிடங்கள். முதல் 6 நாழிகை ஊண் என்றால் அடுத்த 6 நாழிகை நடை அல்லது வேறு ஒரு தொழில் என்று வரும்.

உண்மையில் உற்றுக் கவனித்தீர்களானால் வளர் பிறை பகல் தொழில் முறையே ஊண், நடை, அரசு, துயில், சாவு என்று வரும். இரவு ஊண், அரசு, சாவு, நடை, துயில் என்று வரும். அதே போல் தேய்பிறை பகல் ஊண், சாவு, துயில், அரசு, நடை என்றும் இரவில் ஊண், துயில், நடை, சாவு, அரசு என்ற இந்த வரிசையில் வரும். எல்லா பட்சிகளுக்கும் வளர்/தேய் பிறைகளில் ஞாயிறு செவ்வாய், ஒரே மாதிரியான தொழில் இருக்கும். வளர் பிறைகளில் திங்கள், புதன் தேய்பிறைகளில் திங்கள், சனி, பட்சிகளின் தொழில் ஒரே மாதிரி இருக்கும். மற்ற கிழமைகளில் அந்தந்த கிழமைக்கு தகுந்தாற்போல் மாறி வரும்.

அதிகம் குழப்ப விரும்பவில்லை. கீழே ஒரு அட்டவணை தந்திருக்கிறேன் அதைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். சூரிய உதயம் காலை 6 மணி என்ற நிலையில் இதைத் தந்திருக்கிறேன். நீங்கள் இருக்கும் நாட்டில் சூரிய உதயம் 6.30 மணி என்றால் அந்த நேரத்திலிருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

ஊண் பட்சி நாட்களை மஞ்சள் நிறத்திலும், படு பட்சி நாட்களை சிவப்பு நிறத்திலும் இரண்டும் கலந்து வந்தால் ஆரஞ்சு நிறத்திலும் highlight செய்து உள்ளேன்.

பல கண்ணீர்களின் கதை....

One chip to rule them all? The Internet of Things and the next great era of hardware . The challenge in the SoC paradigm.

Cecile G. Tamura

It’s been almost 10 years since Apple unveiled the iPhone. Since that day, the smartphone has been the overwhelming driver of innovation in the technology industry. Cameras, Wi-Fi, batteries, touch sensors, baseband processors and memory chips — in less than a decade, these components have made stunning advances to keep up with consumer demand to have sleeker, more powerful devices every year.

For chip makers, the pressure has been to produce smaller, more powerful components for each generation of phones. Denser, faster, cheaper — these mantras have driven our industry for as long as most people can remember.

But there’s a new game in town. The smartphone era is not over, but the growth rate is slowing. The key growth driver in hardware could soon be the Internet of Things. Over the next decade, this industry will churn out tens of billions of connected sensor devices. These will be used in every corner of the world — from highways to arteries — to gather new insights to help us live and work better.

This chapter will reshape the technology hardware industry in profound ways, and even reverse many of the changes brought about by the smartphone era. To understand how profound this shift could be, it’s important to know how past markets have shaped the way computers are built.

It started with the circuit board

Just a few short decades ago, computers filled entire rooms. In these early days, manufacturers produced each component separately and wired them together on a circuit board. You’d have memory in one part of the board, logic processing on another side, maybe a radio in the corner. Wires or copper traces connected each piece, and components could be easily added or removed from the system.

The “System on a Board” configuration worked for a while. But then computers began to shrink as scientists engineered smaller and smaller transistors. Transistors are like electric switches — the fundamental building blocks of modern computing.

In 1965, Gordon Moore, the founder of Intel, made a famous prediction (misleadingly labeled a “law”): Every 18-24 months, engineers would fit about twice as many transistors on a particular piece of silicon. Computer components started shrinking fast, and suddenly a lot of free space opened up on circuit boards.

The master chip

Engineers soon began to experiment with putting multiple functions on a single piece of silicon. Before long, they could get a whole computer onto that one piece of silicon, wrap it up nicely and market it as a single, all-inclusive package.

We call this “System on a Chip” (SoC). You probably have one in your smartphone. This tight integration of components carries some big advantages. With components packed closer together, signals can travel between them more quickly, which can increase processing speed.

SoCs are frequently cheaper too; instead of testing many components independently, you could run one set of tests on a single chip. And, of course, size matters. The consolidated package helped manufacturers like Apple and Samsung produce new generations of lighter, sleeker devices.

But there’s a big drawback. SoCs are manufactured on common process platforms in large manufacturing facilities called “fabs.” These mega-factories are able to produce hundreds of millions of chips per month.

The challenge in the SoC paradigm is that all the components in a single chip (processor, radio, memory, etc.) are locked into a single manufacturing process, which does not always provide the “best in class” for each component. For example, one process platform may be excellent for processors, but just mediocre for embedded flash memory. And it’s difficult to upgrade or switch out components individually without upgrading the entire fab.

For smartphones, and many other applications, the benefits of an integrated SoC generally outweigh this drawback. However, the emergence of a new hardware era introduces a new set of challenges for chip makers.

New rules in the era of “things”

Let’s look at the Internet of Things. This is the hardware industry of the future, and it will run on billions of sensor devices. But the problem is, these devices will exist in all sorts of environments. Some will live in factories; some will be outside; some will collect data underwater. The basic functionality of these smart nodes is very similar (sense data, collect data, store data, communicate data); however, the deployment requirements vary greatly.

A sensor node in a car engine, for example, will need to withstand high temperatures. Sensor nodes spread across farmland might require powerful radio components to send data over long distances. Most sensors will need to operate at very low power consumption (because they won’t be plugged in), but for some, this will be even more important than others.

Even more confusing, at this point we simply don’t know the exact requirements for most IoT applications. It’s just too early in the process. But we have to start building hardware for it anyway! This presents all kinds of challenges to existing models of chip production.

Watch for disintegration

The PC and smartphone industries were able to deploy the same chip designs for hundreds of millions of units. The giant integrated SoC fabs were well-suited to this. But IoT is different; it will likely consist of thousands of one-million-unit applications. This would suggest the need for a much greater diversity of chip configurations than we’ve seen to date.

As a result, other models for constructing chips are emerging. Some are calling the developments multi-chip modules, or 2.5D, or System in a Package (SiP). All involve packing components closely together, without the complete, end-to-end integration of SoC. The equations governing cost, performance and power consumption of these approaches are beginning to tilt the balance away from SoC as the favored choice for IoT smart nodes.

In some ways, the great trends of the PC and smartphone eras were toward standardization of devices. Apple’s great vision was understanding that people prefer a beautiful, integrated package, and don’t need many choices in hardware. But in software it’s generally the opposite. People have different needs, and want to select the apps and programs that work best for them.

In a smart, connected world, sensor requirements could vary greatly from factory to factory, not to mention between industries as varied as agriculture, urban planning and automotive. Just like smartphone owners like to pick and choose which apps they want, IoT manufacturers may want to shop for components individually without being locked into a single fab.

It’s hard to overstate how fundamental this shift could be. The $300+ billion semiconductor industry has grown up around the standardized hardware of PCs and smartphones — basically, boxes that live indoors and plug into walls. IoT, on the other hand, will require a huge diversity of hardware offerings. Get ready for some big changes in the “silicon” of Silicon Valley.

http://computer.howstuffworks.com/moores-law.htm

http://techcrunch.com/…/one-chip-to-rule-them-all-the-inte…/

http://semiengineering.com/how-much-will-that-chip-cost/

http://arstechnica.com/…/the-pc-inside-your-phone-a-guide-…/

http://techcrunch.com/…/one-chip-to-rule-them-all-the-inte…/