அவன் மனைவி - சிட்டி

மீனாக்ஷி அம்மாள் ரொம்பவும் நல்லவள். அவளுடைய மனப்பான்மையில் பொறாமையோ சந்தேகமோ கிடையாது. அன்பு நிறைந்த அவளுடைய சம்பாஷணை அவளை வெகுளி என்றே தோற்றுவிக்கும். விளைவைக் கருதாமல் எதைப் பற்றியும் விஸ்தாரமாகவே பேசிவிடுவாள். சந்தர்ப்பத்திற்கேற்றவாறு பரிபாஷையிலோ, இருபொருளாகவோ பேசும் வழக்கம் அவளிடம் கிடையாது. 

அந்த அம்மாளைப் பற்றி இவ்வளவு தெரிந்திருந்தும் அவளுடைய வார்த்தைகள் எனக்கு ஏன் குழப்பம் ஏற்படுத்தியது என்பதுதான் எனக்குப் புரியவில்லை. அவள் சொன்னது பொதுவாக இயற்கையாகவே இருக்கலாம். இருந்தாலும் அன்று அந்த நிலையில் லக்ஷ்மண் வீட்டில் விருந்தாளியாக இருந்த எனக்கு அசம்பாவிதமாகவே பட்டது. 

லக்ஷ்மண் வீட்டிற்கு நான் வர நேரிட்டதே சந்தர்ப்பங்களின் சூழ்ச்சிதான். சம்பவங்கள் மறந்துவிடலாம், உணர்ச்சிகளை வென்று விடலாம். காலப்போக்கில் இது சாத்தியம் என்று மனிதன் எப்பொழுதுமே தற்பெருமை கொள்கிறான். அதே மனிதன் சம்பவங்களின் கருவியாகவும், உணர்சசிகளின் அடிமையாகவும் மாறுவதை யார் எடுத்துச் சொல்வது? ஞானிகள் முயற்சிக்கலாம். ஆனால் ஞானமே அனுபவத்தின் விளைவுதானே? அனுபவம் அவசியமா. தவிர்க்க முடியாததா என்பதைப் பற்றி ஆராயக்கூட மனிதனுக்கு அவகாசம் இருப்பதில்லை, தன்னுடைய தோல்விகளையே வெற்றியாகக் கொண்டாடி மயக்கமடையும் இயல்பு ஜீவ ஜந்துக்களிடையே அபூர்வப் பிறவியான இந்த மனிதனுக்குத்தான் வாய்த்திருக்கிறது. 

கணக்கப் பரிசோதனைக்காக உத்தியோக முறையில் நான் மதுரைக்குச் சென்றபோது அந்த ஆபீஸில் நான் லக்ஷ்மணணை சந்திக்காமல் இருப்பதற்கு எனக்குப் போதிய காரணங்கள் இருந்தன. ஆனால் நாளை அவன் மாமியார் மீனாக்ஷிஅம்மாள் மனம் நொந்து கொள்ளாமல் இருக்க வேண்டுமே? இந்த ஒரு காரணம்தான் நான் அவனைப் பார்த்துப் பேசும்படி செய்தது என்பதை இன்று என்னாலேயே நம்ப முடியவில்லை. மனத்திற்குள் ஒரு மனம் உண்டு. அதன் சேஷ்டைகள் பல என்று சொல்லுகிறார்களே, அதற்கு இது ஒரு உதாரணம் போலும். 

முதல்நாள் நான் அவனைப் பார்த்து அறிமுகம் செய்து கொண்ட போது பொதுவாகத்தான் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். என்னைப் பற்றி அதிகமாக நான் சொல்லிக் கொள்ளாமலிருந்தது எனக்கு வியப்பாகத் தான் தோன்றிற்று. மறுநாள் லக்ஷ்மணன் என்னைத் தேடி வந்து வீட்டுக்கு அழைத்த போது நான் சிறிது பின் வாங்கினேன். அவனுடைய மாமியாருக்கும் மனைவிக்கம் என்னை நன்றாக தெரியமென்பதையும், அவர்களுக்கு நான் ஒரு முறையில் உறவினர் என்பதையும் அறிந்து கொண்டு, அவன் நட்பும் சொந்தமும் கொண்டாட ஆரம்பித்து விட்டான். 

மறுத்துப் பயனில்லை என்று தெரிந்து அவனுடன் காப்பி மாத்திரம் சாப்பிட அவன் வீட்டுக்குச் சென்ற நான், அங்கேயே இரண்டொரு நாள் தங்கும்படி ஏற்பட்டதற்கு எனது மன உறுதியின்மையே காரணம் என்பதை நான் ஒப்புக்கொண்டுதான் ஆகவேண்டும். ஆனாலும் அன்பு ததும்பப் பேசி, அம்மாளின் குணத்தைக் கேவலம் மனஉறுதியுடன் எதிர்த்திருந்தால், சுய மரியாதை ஒன்றுதானே மிஞ்சி இருக்கும்? இல்லை, ஆவலும் மரியாதையும் கலந்த பண்புடன் நடந்து கொண்ட பார்வதியின் வரவேற்பைத்தான் புறக்கணிக்க முடியுமா? அவளுடைய கணவன் லக்ஷ்மணன் தான் கண்டுபிடித்த புதிய நட்பில் கர்மசிரத்தையும் மகிழ்ச்சியும் என் உறுதியைத் தகர்க்கும் முறையிலேயே அமைந்தது. 

ஏழு வருஷங்களுக்கு முன் பார்வதி என்னை மணந்திருக்க வேண்டியவள். அநேகமாய்ப் பூர்த்தியான ஏற்பாடுகள் அவளுடைய தந்தையின் மரணத்தினால் தடைப்பட்டன என்ற விவரத்தை அவ்வளவு வெளிப்படையாக, அவ்வளவு சீக்கிரமாக எங்கள் மூவர் முன்னிலையிலும் மீனாக்ஷி அம்மாள் சொல்லியிருக்க வேண்டாம். ஆனால் லக்ஷ்மணன் அதை சாதாரணத் தகவலாகவே பாவித்ததை அறிந்ததும் எனக்கு அவன் மேல் அதிக மதிப்பு ஏற்பட்டது. பார்வதி என்னை மணந்திருந்தால் அதிருஷ்டசாலியாக - ஒரு ஆபீஸர் மனைவியாக வாழ்ந்திருக்கலாம் என்று லக்ஷ்மணன் ஹாஸ்யமாகப் பேசியது எனக்கு சற்று ஆறுதலளித்தது. மனதில் தோன்றம் உணர்ச்சிகளை முகத்தில் காட்டாத பொம்மைத் தோற்றம் படைத்தவள் பார்வதி. சிறுபருவத்தில் அன்று நான் கண்ட அதே பதுமைபோல இன்றும் இருந்தாள். அவள் மனதில் என்ன நினைத்தாளோ என்பதை ஊகிக்க நான் துணியவில்லை. 

'என்னுடைய அதிருஷ்டம் அவருக்கு வாய்த்துவிட்டால் ஆபீஸராவது எப்படி?' என்று திரைச் சீலையிடம் பேசாமடந்தை பேசியது போல் அவள் கேட்டது எனக்குத் தூக்கி வாரிப்போட்டது. 

''ஏண்டியம்மா, உன் அதிர்ஷ்டத்திற்கு என்ன கொறைச்சல்? என்று மீனாக்ஷி அம்மாள் ஆரம்பித்தவுடன் நான் குறுக்கிட்டேன். 

''இன்னும் இரண்டு வருஷத்திற்குள் லக்ஷ்மணன் ஆஃபீஸர் ஆகவேண்டியது தானே!'' என்று சொல்லி உத்தியோக விஷயங்கள் சிலவற்றை விளக்கி, பேச்சின் போக்கை மாற்ற முயன்றேன்.

நான் வேறு பெண்ணை மணக்க நேரிட்டதைப் பற்றி ஆராயத் தொடங்கி விட்டாள். சரியான விவரங்களைக் கொடுத்து, கதையை முடித்து விடுவது என்று தீர்மானித்து நானே விளக்கினேன். 

பார்வதியின் தந்தை காலமானதால் அவளுக்கு சீக்கிரம் விவாகம் நடக்க முடியாத நிலையில் என்னைத் தேடி பல பெண்களின் பெற்றோர்கள் வந்ததையும், அவர்களில் ஒருவர் வெற்றி பெற்றதற்கு 

அவர் என்னுடைய பெற்றோர்களுக்கு 'பிள்ளையைப் பெற்றவர்கள்' என்ற முறையில் திருப்தி அளித்ததையும் ஒளிக்காமல் எடுத்துச் சொன்னேன். பார்வதிக்காக நான் காத்திருந்திருக்க வேண்டுமா என்பதைப் பற்றி அப்பொது நான் சிந்திக்கவில்லை. அன்று லக்ஷ்மண் வீட்டில் பேசிக் கொண்டிருந்த போது அப்படி சிந்திக்காமலிருந்தது சரிதானா என்ற ஒரு பிரச்சினை திடீரென்று என் மனதில் தோன்றிற்று. காதலும் வைராக்கியமும் கதைகளுக்குத்தான் பொருந்தும் என்ற நான் வேறு பெண்ணை மணக்க நேரிட்டதைப் பற்றி ஆராயத் தொடங்கி விட்டாள். சரியான விவரங்களைக் கொடுத்து, கதையை முடித்து விடுவது என்று தீர்மானித்து நானே விளக்கினேன். பார்வதியின் தந்தை காலமானதால் அவளுக்கு சீக்கிரம் விவாகம் நடக்க முடியாத நிலையில் என்னைத் தேடி பல பெண்களின் பெற்றோர்கள் வந்ததையும், அவர்களில் ஒருவர் வெற்றி பெற்றதற்கு அவர் என்னுடைய பெற்றோர்களுக்கு 'பிள்ளையைப் பெற்றவர்கள்' என்ற முறையில் திருப்தி அளித்ததையும் ஒளிக்காமல் எடுத்துச் 
சொன்னேன். பார்வதிக்காக நான் காத்திருந்திருக்க வேண்டுமா என்பதைப் பற்றி அப்பொது நான் சிந்திக்கவில்லை. அன்று லக்ஷ்மண் வீட்டில் பேசிக் கொண்டிருந்த போது அப்படி சிந்திக்காமலிருந்தது சரிதானா என்ற ஒரு பிரச்சினை திடீரென்று என் மனதில் தோன்றிற்று. காதலும் வைராக்கியமும் கதைகளுக்குத்தான் பொருந்தும் என்ற கொள்கையைக் கொண்ட எனக்கு அம்மாதிரி அப்பொழுது தோன்றியது விசித்திரமாயிருந்தது. பார்வதியைப் பார்த்தேன். பார்க்கக் கூடாதென்று நினைத்தவன்தான், அப்பொழுது அவள் எங்களுக்கு உணவு பரிமாறிக் கொண்டி ருந்தாள். அவளும் என்னைப் பார்த்த அந்த நொடி நேரத்தில், ஏதோ ஒரு அறைகூவலை உணர்ந்தேன்; இல்லை. அது என் மனோ பிரமை என்று எனக்கே சொல்லிக் கொண்டேன். விளக்கொளியில் அவளுடைய முகம் வழக்கமான அமைதிக்கு மாறாகத் தோன்றிற்று. 

சாப்பாடு முடிந்ததும் நானும் லக்ஷ்மணனும் அவன் அறையில் அமர்ந்து பல விஷயங் களைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். காரியாலய அலுவல் முறை நுணுக்கங் களிடையே சொந்த விஷயங்களும் எங்கள் பேச்சுக்குப் பொருளாயின. என்னைப் பற்றி வீட்டில் வந்து சொன்னவுடன் அவனுடைய மாமியார் என்னுடைய பூர்வோத்தரமெல்லாம் எடுத்துச் சொல்லி உறவை விளக்கியத்தைப் 
பற்றி சொன்னான். தாய் தந்தையற்ற தனக்கு மீனாக்ஷிஅம்மாள் எவ்வளவு ஆதரவாய் இருந்தாள் என்பதையும் பெருமையாகச் சொல்லிக் கொண்டான். 

பார்வதியின் தந்தை மறைந்த இரண்டு வருஷங்களுக்குப் பிறகு, அவளுக்கு வயதாகிவிட்டது என்ற கவலை மிகுதியினால் அவளைத் தனக்குக் கொடுக்க மீனாக்ஷி அம்மாள் முன் வந்தாள் என்று லக்ஷ்மணன் சொன்னபோது எனக்கு அவன் மீது ஏற்பட்ட மரியாதை இன்னும் அதிகமாயிற்று. பார்வதியைப் பற்றியும் அவன் பாராட்டிப் பேசியபோது அதை நான் மிகவும் ஆவலுடன் ஆமோதிக்க முற்பட்டதை திடீரென்று உணர்ந்து நானே நிறுத்திக் கொண்டேன். 

'உன்னை வீட்டுக்கு அழைத்து வர வற்புறுத்தியதில் என் மாமியாருக்கு இருந்த ஆவல் பார்வதிக்கு இல்லை என்றுதான் நான் நினைத்தேன்' என்று லக்ஷ்மணன் சொன்ன போது இந்த சம்பாஷநணையை வேறு பொருளைப் பற்றித் திருப்ப வேண்டுமென்று தீர்மானித்தேன். ஆனால் லக்ஷ்மணன் மேலும் விளக்கினான். 

'இப்பொழுதுதான் தெரிகிறது. தனக்க வரனாகப் பார்க்கப்பட்டவன் நீ என்றால், வெட்கமாயிருக்காதா பார்வதிக்கு...! ஏன் தூக்கம் வந்து விட்டதா?'' 

தூக்கம் வந்து விட்டதாகப் பாசாங்கு செய்தால் தான் சர்ச்சை முடியும் போலிருந்தது. ஆனால், படுத்த பிறக எனக்குத் தூக்கம் வரவில்லை என்பது என்னுடைய ரகஸ்யமாகத்தானிருக்க வேண்டும். 

மனதில் தோன்றிய பல நினைவுச் சுழல்களுடன் போராடிய களைப்பினாலோ என்னவோ நெடுநேரம் கழித்துத்தான் தூங்கினேன். 

கபடமற்ற தன்மையிலும், நினைத்ததைப் பேசுவதிலும் லக்ஷ்மணனும் மீனாக்ஷி அம்மாளும் போட்டி போட்டது எனக்குப் பலவிதத்திலும் சிரமமாக இருந்தது. மறுநாள் எனக்கு ஓய்வு. லக்ஷ்மணன் மட்டும் ஆஃபீஸுக்குப் போயிருந்தான். நான் பல நண்பர்களைப் போய் சந்திக்க வேண்டும் என்று சொல்லி வெளியேற முயற்சித்தது வீணாயிற்று. அன்பின் அடிப்படையில் தோன்றிய அவர்களுடைய 
வற்புறுத்தலை எதிர்க்க சக்தியில்லை. 

அன்றுதான் மீனாக்ஷிஅம்மாள் அப்படிப் பேசினாள். என்னுடைய விவாகம், என் மனைவி, குழந்தைகளைப் பற்றி விவரமாகத் தெரிந்து கொள்ள ஆவலுற்றாள். என்னுடைய இரண்டு குழந்தைகளையும் பற்றி நான் சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது பார்வதி மிகவும் ஆர்வத்துடன் கவனித்ததைக் கண்ட அந்த அம்மாள் சொன்னாள். 

''பார்வதிக்கு குழந்தைகள்னா அவ்வளவு பிரியம். எதிர்த்த வீட்டுக் குழந்தை எப்பொழுதும் இங்கேதானிருக்கும்! ஊம்... ஆச்சு, வருஷம் ஏழு ஓடிப் போயிடுத்து.. இருக்காத விரதம் இல்லை. செய்யாத நோம்பில்லெ... ராமேஸ்வரம் கூட போகணும்னுதான்... மாப்பிள்ளெக்கு லீவு கெடைக்கணும்... ஆமா இப்போ ஒன் ஆத்துக்காரி வெறுமனத்தானே இருக்காள்? 

கதவோரத்தில் நின்று கொண்டிருந்த பார்வதியின் முகத்தை நான் பார்க்கவில்லை. அவள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் என்றதற்காக நான் ஏன் உண்மையை மறைத்தேன் என்று எனக்கே விளங்கவில்லை. 

'ஆமாம்' என்று ஒரே வார்த்தையில் பொதுப்படையாக மீனாக்ஷிஅம்மாளுக்கு பதில் அளித்தேன்.

'என்னமோ பாவம்.. அப்படியே இருக்கட்டும்... அவளும் சம்சாரி ஆயிட்டா. பார்வதி வயசுதானே... ஏதோ அவ அப்பா உயிரோடெ இருந்து நிச்சயமானபடியே கலியாணம் நடந்திருந்தா இன்னிக்கி பார்வதியும் ரெண்டு கொழுந்தைகளோடே...' 

''ஐயோ, போறமேம்மா... என்ன, அவருக்குத் தான் எப்பிடி இருக்கும், இப்பிடியே பேசிண்டிருந்தா?' 

திகைத்து நிமிர்ந்து பார்த்தேன். ஆம், பார்வதிதான் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். துணிந்து அவள் முகத்தைப் பார்த்தேன். நான் தான் தலைகுனிந்தேன். 

எதிர்வீட்டுக் குழந்தையின் வருகை ஒரு நல்ல வாய்ப்பாகக் கிடைத்தது. அந்தக் குழந்தையை அருகில் அழைத்துக் கொள்ள முயன்றேன். குழந்தை திமிறிக் கொண்டு பார்வதியிடம் ஓடிற்று. பார்வதியின் உள்ளத்தில் தொனித்த சிரிப்பு அவளுடைய பார்வையில் தெரிந்தது. 

''ஏதோ நான் ஒளர்றேன். பைத்தியக்காரி. நீதான் சொல்லப்பா இருக்காதா? ஒடப் பொறந்தான் மாதிரி வந்திருக்கே. பார்வதிக்கு நீதான் ஆசிர்வாதம் பண்ணணும்.'' 

மீனாக்ஷிஅம்மாளின் பரிசுத்த மனதிற்கு இந்த வார்த்தைக்கள் அத்தாட்சியாக ஒலித்தன. ஆனால், சற்றுமுன் அவள் சொன்னதை பார்வதி ரசிக்கவில்லை என்பது உண்மைதானா என்று அனாவஸ்யமான கேள்வி என் மனதைக் கவ்விற்று. 

எழுந்து லக்ஷ்மணன் அறைக்குச் சென்று ஒரு புத்தகத்தை எடுத்தேன். படிக்க முயன்றேன். மனம் குழம்பிக் கிடந்தது. பார்வதி அந்தக் குழந்தையுடன் கொஞ்சுவது லேசாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. 

மீண்டும் புத்தகத்தில் ஈடுபட்டேன். அறை கதவருகில் பார்வதி நிற்பது போல்... இல்லை. பார்வதிதான் நின்று கொண்டிருந்தாள், குழந்தையுடன். 

''இந்த மாமாவெக் கேக்கறயா.. இந்த மாமா எங்காத்து மாமா. ஊர்லேர்ந்து வந்திருக்கா. அவாத்துலே ஒரு பாப்பா இருக்கானாம். அவனெ இங்கே அழைச்சுண்டு வரச் சொல்லு, உன்னேடெ விளையாடா?' 

இப்படி எதிர்பாராத விதமாய் பார்வதி முகமலர்ச்சியுடன் வந்து பேசியதில் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியிலிருந்து நான் விடுபடுவதற்கள் அவள் மீண்டும் சொன்னாள்: 

'அம்மா ஒரு அசடு; ஏதாவது பேத்தும். நீங்க ஏதாவது நெனச்சுக்காதீங்கோ.'' 

''ஏன்? அதனாலென்ன? அம்மா சொன்னதுலெ ஒன்னும்...' எப்படி முடிப்பதென்று தெரியாமல் தயங்கினேன். மீனாக்ஷிஅம்மாளுக்கு பரிந்து பேசுவதால் ஏற்படக்கூடிய விபரீதப் பொருளையும் பார்வதி ஆமோதிப்பதால் நேரும் மரியாதையற்ற நிலைமையையும் நினைத்துத் தவித்தேன். 

அப்பொழுது லக்ஷ்மணன் வந்தது எவ்வளவோ உதவியாயிருந்தது. 

''என்ன.. பார்வதி என்ன சொல்கிறாள்? என்னைப் பத்தி ஒண்ணும் புகாரில்லையே? தேவலையே. நேத்தெல்லாம் ஒரேடியா பேசாம இருந்தாள். எனக்குக்கூட நீ என்ன நெனப்பையோன்னு..' என்று லக்ஷ்மண் ஆரம்பித்தான். 

'ஏன்? பார்வதி என்ன எனக்குப் புதுசா? மாமி சொன்ன மாதிரி நான் இப்பொ அவளுக்குத் தமையன் இல்லையா?'' என்றேன். 

பேசத் தெரியாமல் நிலைமையை சமாளிக்க சும்மா பேத்தினேன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். பார்வதி குழந்தையுடன் உள்ளே சென்று விட்டாள். லக்ஷ்மணன் ஆஃபீஸ் விஷயமாக சில தகவல்களைக் கொடுத்தான். எங்கள் பேச்சு உத்தியோக ரீதியில் வளர்ந்து கொண்டு போயிற்று. அந்தக் குழந்தை ஓடி வந்தாள். 

''மாமா, மாமி கோயிலுக்குப் போகணும்னு சொல்றா. இந்த மாமாவும் வருவாளோல்லியோ?' என்றான் என்னைக் காண்பித்து. 

''ஆம்! மறந்தே போய்விட்டேன். போகலாமா கோவிலுக்கு? என் அதிர்ஷ்டம் வீட்டிலும் மீனாக்ஷிஅம்மன், கோவிலிலும் மீனாக்ஷி' என்று சிரித்துக் கொணடே லக்ஷ்மணன் உள்ளே சென்றான். 

கோவிலுக்குள் நுழைந்ததும் தூண்களில் உள்ள உலக பிரசித்தமான சிற்பங்களைப் பார்த்து மகிழ்வதில் நான் சற்று பின் தங்கிவிட்டேன். பொற்றாமரைக் கரையில் சுவர் ஓவியங்களை பார்வதி குழந்தைக்குக் காண்பித்துக் கொண்டிருந்தாள். லக்ஷ்மணன் அங்கு எதிர்ப்பட்ட ஒரு நண்பனுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தான். நான் அவர்களை அணுகியபோது பார்வதியின் தோற்றத்தில் காணப்பட்ட பொலிவு எனக்கு ஒரு புதுமையாக இருந்தது. என்னைப் பார்த்ததும் லக்ஷ்மணன், ''பார்வதியும் நீயும் போய்க் கொண்டிருங்கள், இதோ வந்துவிட்டேன்' என்றான். 

பார்வதி என்னைப் பார்த்தாள். அவள் உதடுகளில் ஏதோ புன்முறுவல் போலத் தோன்றிற்றே ஒழிய, பார்வை மிகவும் நிதானமாகவே இருந்தது. லக்ஷ்மணன் சொன்னபடி முன்னோக்கிப் போகத் தயாராயிருந்த அவளைத் தொடர்ந்தேன். இருவரும் அம்மன் சந்நிதியை நெருங்கினோம். அந்தக் குழந்தை பார்வதியைக் கேட்டது. 'ஏம் மாமி, இந்த மாமாவாத்து மாமி எங்கே?'' 

''நீயே கேளேன் இந்த மாமாவெ..'' என்றாள் பார்வதி. 

'ஏன் மாமி, நீங்க பேசமாட்டேளா மாமாவோடெ?'' 

பார்வதி குலுங்கச் சிரித்தாள். 

''போக்கிரி. நீதானே மொதல்லெ கேட்டே.. பார்த்தேளா, இவளொடெ துடுக்குத்தனத்தெ!' என்றாள் என்னைப் பார்த்து. 

''உன்னோடெ பழகுறாளோல்லியோ?...' என்றேன். 

''ஏன்.. நான் துடுக்கா இருக்கேனா?' 

''இப்போ எப்படியோ? முந்தி எல்லாம்!' 

'ஓஹோ! பழைய கதையைச் சொல்றேளா?' 

அவள் கேட்ட மாதிரியில் எனக்கு உற்சாகம் குன்றிவிட்டது. ஆனால் அவள் மட்டும் குதூகலமாகவே இருந்தாள். என் மனைவி, குழந்தைகளைப் பற்றி தன் தாயாரைப் போலவே பல பேர்வாகள் கேட்க ஆரம்பித்தால்... 

லக்ஷ்மணண் வரவில்லை. சிறிது நேரம் காத்திருந்து விட்டு சுவாமி சந்நிதிக்கும் போய்விட்டு வரும் போதுதான் அவனை மீண்டும் சந்தித்தோம். அதற்குமுன் நான் அவனைத் தேடிய போதெல்லாம் பார்வதி 'வருவார்' என்று பொதுவாகச் சொன்ன போது அவள் குரலில் தொனித்த அலட்சியம் எனக்குப பிடிக்கவில்லை. தான் எங்களை விட்டுப் பிரிந்து விட்டதைப் பற்றி லக்ஷ்மணனும் அதிகக் கவலைப் படவில்லை. மறுநாள் சினிமாவுக்குப் போகலாம் என்று லக்ஷ்மணன் சொன்னபோது நான் தட்டிக் கழிக்க முயன்றேன். 

''நீ வந்திருக்கேன்னு தானே... வா.. போகலாம்' என்று லக்ஷ்மண் வற்புறுத்திய போது நானும் அவனும் மட்டும் போவதாக நினைத்தேன். பார்வதி கூட வந்ததும், லக்ஷ்மணன் டிக்கட் வாங்கப் போனபோது அவள் என் அருகில் நின்று கொண்டு, அன்றைய படத்தின் கதையை சொல்லிக் கொண்டிருந்த போதும் எனக்கு மிகவும் சங்கடமாகவே இருந்தது. தியேட்டருக்குள் படம் நடக்கும் போது ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் பார்வதி எனக்கு விளக்கிக் கொண்டே வந்தாள். அவளுடைய குதூகலமும் முக மலர்ச்சியும் எனக்கு விந்தையாகவே இருந்தது. படத்தில் என் மனம் செல்லவில்லை. 

மறுநாள், ஊருக்குப் புறப்பட்டு விடுவதென்று தீர்மானித்தேன். 

லக்ஷ்மணன், மீனாக்ஷிஅம்மாள் இருவருடைய அன்பையும், ஆதரவையும் மீறிக் கொண்டு புறப்படுவது கஷ்டமாய்த் தான் இருந்தது. இருந்தாலும் வந்த காரியம் முடிந்துவிட்டது. சென்னை சேர்ந்து ரிப்போர்ட் எழுத வேண்டுமென்று சொல்லி தப்பித்தேன். மீனாக்ஷிஅம்மாள் வழக்கம் போல் உபசரிப்பை அதிகரித்தாள். நான் என் மனைவி மக்களை அழைத்துக் கொண்டு வந்து ஒரு மாதமாவது தங்க வேண்டுமென்றாள். 

பார்வதி இதை ஆமோதித்ததாகத் தெரிய வில்லை. ஆனால் மிகவும் சந்தோஷத்து டனேயே காணப்பட்டாள். அவளுடைய நடத்தையில், ஒரு விசேஷ பரபரப்பு இருந்தது. அடிக்கடி என் தேவைகளை கவனித்க் கொண்டிருந்தாள். பலமுறை நான் இருக்கும் பக்கம் வந்து பேசுவதற்கு முயன்றாள். லக்ஷ்மணனும் மீனாக்ஷி அம்மாளும் இல்லாத சமயங்களில் இந்த முயற்சியை அவள் மேற் கொண்டதை அறிந்தேன். 

அவளைப் பற்றி எனக்கு ஏற்பட்ட வியப்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெறுப்பாக மாறும்போல் இருந்தது. கூடிய மட்டும் லக்ஷ்மணன் கூடவே பேசிக்கொண்டிருந்து நாளை கழித்த விட்டேன். 

மாலை ரயிலுக்குப் போவதற்கு வண்டி கொண்டு வருவதற்காக லக்ஷ்மணன் போய்விட்டான். நானும் வருகிறேன் என்று சொன்னதை அவன் கேட்கவில்லை. அன்று மீனாக்ஷிஅம்மாள் அவசரமாக என் குழந்தை களுக்காக செய்த பக்ஷணங்களை பார்வதி கட்டி வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். மீனாக்ஷி அம்மாள் ரேழி அறைக்கு வந்து என்னுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

'எல்லாரையும் கேட்டதாகச் சொல்லு. அவளைக் கட்டாயம் அழைச்சுண்டு வா. உடம்பைப் பார்த்துக் கொள்ள சொல்லு என்று வழக்கமான புத்திமதிகளை சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். 

பார்வதி வந்தாள். 'அம்மா, அடுப்பிலே எண்ணெய் தீய போறது' என்றாள். மீனாக்ஷிஅம்மாள் உள்ளே விரைந்தாள். 

பார்வதி என்னைப் பார்த்துக் கொண்டு பாதியிலேயே நின்றாள். அடுப்பிலிருந்த எண்ணெயை அவளே கவனித்திருக்கலாமே என்று எனக்குப் பட்டது. என்னிடம் ஏதோ சொல்லப் போகிறாள் என்று எனக்கு என் மனம் எச்சரித்தது. புறப்படும் சமயத்தில் நாடக ரீதியில் ஒன்றும் நிகழ்ந்து விடக்கூடாது என்ற உறுதியில் நான் எழுந்து வாசலுக்குச் செல்ல முயன்றேன். 

'உட்காருங்களேன்; அவர் வந்துவிடுவார். இப்பொ உங்களோடே கொஞ்சம் பேசணும்'. இந்தத் துணிகரமான சொற்களைக் கேட்டுத் திடுக்கிட்டேன். என் ஆச்சரியம் கோபமாக மாறிற்று. இரண்டு நாட்களாக அடக்கி வைத்திருந்த ஆத்திரம் முழுவதும் வெளிப்பட்டது. 

''தெரியும் அம்மா, பார்வதி, ரொம்ப புத்திசாலித்தனமான விஷயம். என்னோடே தனியாப் பேசணும்னு நீ ஆசைப்படுவது ரொம்ப தெளிவாய்த் தெரிகிறது. இவ்வளவு கேவலமான நடத்தையை உன்னிடம் நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. நான் இங்கே வந்தது என் தவறு. ஆனால், அன்பை அள்ளிக் கொடுக்கும் உத்தமமான லக்ஷ்மணனுக்கு துரோகம் செய்ய நீ நினைத்தால் அதற்கு என்னை உடந்தையாக்க வேண்டாம். உன்னைக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளத் தவறியது என் அதிர்ஷ்டம் என்று இப்பொழுது தான் தெரிகிறது. இனிமேல் இந்த வீட்டுப் பக்கம் நான் வரப் போவதில்லை. சீ! ஒரு கல்யாணமான பெண்ணுக்கு இவ்வளவு..' 

ரிக்ஷா வரும் சத்தம் கேட்டது. என் வெறுப்பை வார்த்தைகளில் கொட்டிவிட்டு அறையைவிட்டு வெளியேற முயன்றேன். என் திகைப்பு பயமாக மாறும் முறையில் பார்வதி குறுக்கே நின்றாள். 

''எல்லாம் சொல்லியாச்சா? நான் சொல்ல வந்ததை சொல்லிவிடுகிறேன். ரெண்டு நாள் உங்களிடம் ஒன்று சொல்ல நினைத்தது உண்மைதான். அது என்ன தெரியுமா? நான் என் கணவருடன் சந்தோஷமாயிருக்கிறேன். எனக்கு ஒரு குறையுமில்லை என்பதுதான் குழந்தையில்ல என்பது அம்மாவுக்கு குறையாகத்தான் இருக்கும். என் மட்டில் சந்தோஷமாகவே இருக்கிறேன். என்னைப் பற்றி வேறு விதமாக நினைக்க வேண்டாம் என்று சொல்லத்தான் வந்தேன். அதற்குள் என்ன விபரீதப் பேச்சு! புருஷாள் வழக்கந்தானே! கடைசியில் வாக்குக் கொடுத்தீர்களே, இனிமேல் இங்கே வருவதில்லைன்னு அதைக் காப்பாற்றுங்கள்! அதுவே எனக்கு செய்யற பெரிய உபகாரம்!' பழைய பதுமை ரூபத்திலேயே பார்வதி நின்றாள். வார்த்தைகள் ஒலித்தனவே ஒழிய உதடுகூட அசையவில்லை. 

நான் ஸ்தம்பித்து நின்றுவிட்டேன். தேவதை போல் தோன்றிய பார்வதியின் காலில் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்ய வேண்டுமென்று தோன்றிற்று. என்னுடைய சிறுமையை உணர்ந்து வருந்த நேரம் கிடைக்கவில்லை. வண்டி வந்துவிட்டது. லக்ஷ்மணன் உள்ளே வந்தான். மீனாக்ஷிஅம்மாளிடம் சொல்லிக் கொண்டு புறப்பட்டேன். 

'கட்டாயம் மாமியையும் குழந்தைகளையும் அழைச்சிண்டு வரணும்' என்று கலகலப்புடன் பார்வதி சொன்னது எனக்கு குழப்பத்தை அதிகரித்தது. வாசலில் ரிக்ஷா காத்துக் கொண்டிருந்தது. 

*****

Wonderful shades.

Death of the champ Omar Mukhtar

The last moment of martyr Omar Mukhtar [History repeat itself]

Mukhtar was tried, convicted, and sentenced to be executed by hanging [by Italians] in a public place. The fairness of his trial has been disputed by historians and scholars. When asked if he wished to say any last words, he replied with the Qur'anic clause:

“Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un.”

"From Allah we have come, and to Allah we will return."

Italian Libya was formed from the colonies of Cyrenaica and Tripolitania which were taken by Italy from the Ottoman Empire in 1912 after the Italo-Turkish War of 1911 to 1912. Both Cyrenaica and Tripolitania, along with Fezzan, were merged into Italian Libya in 1934.

The colony expanded after concessions were made from the British colony of Sudan and a territorial agreement with Egypt. The Kingdom of Italy at the 1919 Paris “Conference of Peace” did not receive anything of the German colonies, but as a compensation was given from Great Britain the Oltre Giuba and France agreed to give some Saharan territories to the Italian Libya. After many discussions during the 1920s, it was only until 1935 that the Mussolini-Laval agreement was reached and Italy received the Aouzou strip that was added to Libya, but this agreement was not ratified later by France.

Libya was lost as a colony in early 1943 when it was occupied by the Allied powers near the end of the North African Campaign.

Omar Mukhtar was born in eastern Cyrenaica, Al Butnan District, in the village of East Janzur east of Tobruk. He was orphaned early and was adopted by Sharif El Gariani.

A teacher of the Qur’an by profession, Mukhtar was also skilled in the strategies and tactics of desert warfare. He knew local geography well and used that knowledge to advantage in battles against the Italians, who were unaccustomed to desert warfare. Mukhtar repeatedly led his small, highly alert groups in successful attacks against the Italians, after which they would fade back into the desert terrain. Mukhtar’s men skillfully attacked outposts, ambushed troops, and cut lines of supply and communication. The Italian army was left astonished and embarrassed by his guerrilla tactics.

Omar Mukhtar led the rebellion against Italian occupation of Libya for 20 years until his capture and execution at the old age of 70.

The Sanusies previously fought with him against the French and British, did not come to his aid in time. Instead, many of them became loyal to the Italians by giving them Muslim lands in exchange for clemency, montly salaries, and free taxation from the latter.

Mukhtar’s struggle of nearly twenty years came to an end on September 11, 1931, when he was wounded in battle near Slonta, then captured by the Italian army.

Mukhtar was tried, convicted, and sentenced to be executed by hanging [by Italians] in a public place. The fairness of his trial has been disputed by historians and scholars. When asked if he wished to say any last words, he replied with the Qur'anic clause:

“Inna lillahi wa inna ilayhi raji’un.”

"From Allah we have come, and to Allah we will return."

On September 16, 1931, in the hope that the Libyan resistance movement would wither and die without him, Mukhtar was hanged in front of his followers in the concentration camp of Sollouq the orders of the Italian court. They forced the Libyans to watch their hero been hanged. There were no considerations of human rights in the Libya. 

Double treadwheel crane in Pieter Bruegel's The Tower of Babel - 1563.

The Obama's on their wedding day, 1992.

Robots record brain activity inside neurons

Neuroscientists hope to turn the delicate art of eavesdropping on brain cells into an automated technique.

Clamping an electrode to the brain cell of a living animal to record its electrical chatter is a task that demands finesse and patience.

Known as ‘whole-cell patch-clamping’, it is reputedly the “finest art in neuroscience”, says neurobiologist Edward Boyden, and one that only a few dozen laboratories around the world specialize in.

But researchers are trying to demystify this art by turning it into a streamlined, automated technique that any laboratory could attempt, using robotics and downloadable source code.

“Patch-clamping provides a unique view into neural circuits, and it’s a very exciting technique but is really underused,” says neuroscientist Karel Svoboda at the Howard Hughes Medical Institute’s Janelia Research Campus in Ashburn, Virginia. “That’s why automation is a really, really exciting direction.”

On 3 March, Boyden, at the Massachusetts Institute of Technology in Cambridge, and his colleagues published detailed instructions on how to assemble and operate an automated system for whole-cell patch-clamping1, a concept that they first described in 20122. The guide represents the latest fruits of Boyden’s partnership with the laboratory of Craig Forest, a mechanical engineer at the Georgia Institute of Technology in Atlanta who specializes in robotic automation for research.

Most neural recordings involve inserting an electrode in the space between cells to pick up electrical volleys between neurons. Such ‘extracellular recording’ detects outgoing signals but misses the electrical activity inside the cells that determines whether they will fire. This is where whole-cell patch-clamping comes in, a technique that can tap into a neuron’s innards. The delicate procedure “has a very steep learning curve, and even then some people never really get it to work”, says Svoboda.

Whole-cell patch-clamping involves pushing a tiny glass pipette containing a wire electrode through the brain. In the most common, ‘blind’ version, researchers do this without being able to see the neurons. The scientist must continually apply pressure to push brain matter away from the pipette, but when a rise in electrode resistance indicates that a cell is nearby, they must switch to suction at just the right moment to seal a tiny patch of the neuron’s membrane against the pipette’s super-thin tip. With an additional burst of suction, the researcher can then make a tiny hole in the cell membrane to record the neuron’s activity. Hitting the neuron at the wrong angle, misregulating the pressure and numerous other variables often derail recordings.

“Every step has a certain failure rate, and these multiply throughout the process,” says Boyden. Experienced practitioners report success rates of between 20% and 60%.

Boyden and Forest decided to automate this tricky technique. Their robot does not outperform human experts yet, but its average success rate is around 33% in tests on mice. The device, which runs on the commercial programming platform LabVIEW, only requires researchers to position the animal and the pipette. A computer algorithm then controls the pipette’s internal pressure and its progression through the brain. A company called Neuromatic Devices in Atlanta, Georgia, offers machines based on Boyden and Forest’s technology, but did not disclose pricing or sales figures to Nature.

At the University of Texas at Austin, researchers have created a similar auto-patching system that is controlled in the MATLAB computing environment. This system uses a slightly different algorithm to decide when to start suctioning, and it succeeds in patch-clamping cells in mice about 17% of the time3. Neuroscientist Niraj Desai, who led the team, says that he hopes to incorporate more-sophisticated algorithms.

Some researchers question whether the recording robots will ever surpass the best human experts. “The elements that go into the human’s decisions may be richer than can be captured by the machine,” says neuroscientist Michael Hausser at University College London. But he adds that the technologies could still be a huge boon to novices. Others suggest that the robots could help users of all skill levels in lengthy or complex experiments, in which human fatigue becomes a limiting factor.

At the Allen Institute for Brain Science in Seattle, Washington, researchers have developed an automated system to assist in the even more challenging ‘image-guided’ variant of the technique. In this version, instead of blindly bumping into neurons with a pipette, scientists target specific neurons near the brain’s surface using a two-photon microscope. The procedure requires more coordination than blind patch-clamping because the scientist must constantly focus the microscope in addition to guiding the pipette and adjusting its internal pressure. “This is a technique that ideally would benefit from having three hands,” says Hausser, an expert in image-guided patching.

The automated system constructs 3D images of the brain region of interest and allows users to digitally select the neuron that they want to record. Then, with the coordinates locked in, the device navigates the pipette into place. For now, researchers still need to patch onto the cell by hand, but Allen Institute neuroscientist and joint team leader Lu Li says that eventually they hope to fully automate the procedure.

Whether these automation systems will be taken up widely by the neuroscience community remains to be seen. Each of the teams has made their code freely available for people to download: Boyden’s group at autopatcher.org; Desai’s team at clm.utexas.edu/robotpatch; and Li’s team at the GitHub repository (go.nature.com/sgjpab). “Our hope is that we can help as many people as possible to answer questions about how neurons compute,” Boyden says.

http://www.nature.com/…/robots-record-brain-activity-inside…

http://www.nature.com/…/injectable-brain-implant-spies-on-i…

http://www.nature.com/…/robots-hunt-neurons-to-record-brain…

https://en.wikipedia.org/wiki/Patch_clamp

http://sites.sinauer.com/neuroscience5e/animations04.01.html

thanks 

Cecile G. Tamura

Irudhi Suttru Tamil Movie | Boxing Scenes | R Madhavan | Ritika Singh | ...

அப்துல் கலாம் ஐயாவின் யாரும் கண்டிராத அரிய புகைப்படம் !!

Big imperial crown of the Romanov dynasty. Russia

Roman ruins in the light of the Milky Way

Inside Engine View

‪திருநீறு‬ ‪இட்டுக்கொள்ளும்‬ ‪இடங்கள்‬

1. புருவ மத்தியில்(ஆக்ஞா சக்கரம்) வாழ்வின் ஞானத்தை ஈர்த்துக் கொள்ளலாம்.

2.தொண்டைக்குழி(விசுத்தி சக்கரம்) நமது சக்தியை அதிகரித்துக் கொள்ளலாம்.

3.நெஞ்சுக்கூட்டின் மையப்பகுதி தெய்வீக அன்பைப் பெறலாம். மேலும், பூதியை எடுக்கும் போது, மோதிரவிரலால் எடுப்பது மிகவும் சிறந்தது. ஏனென்றால், நம் உடலிலேயே மிகவும் பவித்ரமான பாகம் என்று அதைச் சொல்லலாம். நம் வாழ்வையே கட்டுப்படுத்தும் சூட்சுமம் அங்கு உள்ளது.

4.திருநீறு அணிவதால் தடையற்ற இறைச் சிந்தனை, உயர்ந்த நற்குணங்கள், குறைவற்ற செல்வம், நல்வாக்கு, நல்லோர் நட்பு போன்ற எல்லா நலமும் பெற்று சிறப்புடன் வாழலாம்.

திருநீறை (விபூதி) மூன்று கோடுகளாக போடுவதன் தத்துவம்;-

மும்மலங்கலான ஆணவம் கன்மம் மாயை மூன்றையும் ஞானத்தினால் சுட்டெரித்து
நிர்மல நிலையினை அடைந்தவர் என்பதன் வெளிப்பாடாக மூன்று கோடுகள் போடப் படுகின்றன. மேலும் சூரிய கலை சந்திர கலை அக்னி கலை மூன்றையும் கடந்து மூச்சற்ற சுத்த நிலையினில் அருள் அனுபவம் பெற்றவர் என்பதையும் உணர்த்தும்.

In search of Ramanujan movie

Film: 

Andrew Robinson marvels afresh at the self-taught mathematical genius in a new biopic.

The story of the Indian mathematician Srinivasa Ramanujan (1887–1920) is improbable. Self-taught, he made many seminal discoveries in number theory and power series — most famously concerning the partition of numbers into a sum of smaller integers — that continue to fascinate mathematicians and intrigue physicists studying black holes and quantum gravity.

In The Man Who Knew Infinity, director Matthew Brown dramatizes the purest of mathematics for a general audience, and explores the strange personal life of Ramanujan, who died at 32, at the height of his powers, probably from tuberculosis. Based on the compelling biography of the same name by Robert Kanigel (Scribner, 1991), the film took more than ten years to create. It is worth the wait.

Ramanujan's career was 'made' by British mathematician G. H. Hardy, a fellow of Trinity College, Cambridge. In 1913, while working as an accounts clerk in what is now Chennai, Ramanujan sent Hardy startling, entirely unproven, theorems out of the blue. “They must be true,” wrote Hardy, “because, if they were not true, no one would have the imagination to invent them.” Hardy lured Ramanujan to Cambridge, even though foreign travel was considered an offence against Hindu caste purity.

They collaborated intensively throughout the First World War. Ramanujan had no university degree, but in 1918, Hardy ensured that he was elected a fellow of the Royal Society — the first Indian to receive the honour after it was restricted to scientists — and of Trinity College. They encountered considerable opposition, some of it racially motivated.

Hardy's relationship with Ramanujan holds the film together. Convincing performances by Jeremy Irons as Hardy and Dev Patel as Ramanujan were carefully refined by the film's Japanese–American mathematics adviser, Ken Ono, whose academic career has been dedicated to exploring Ramanujan's theorems. Irons and Patel animate both the consuming passion for mathematics shared by the two, and their astonishing lack of personal intimacy; Hardy, for instance, had only a faint idea of Ramanujan's growing depression, which led to a suicide attempt on the London
Underground.

Irons, however brilliant, is a generation older than Hardy was in 1914, and Patel is taller and nattier than the more corpulent Ramanujan, who was ill at ease in Western dress.

Much of the action — and mathematics — takes place in the handsome precincts of Trinity College, which opened its doors to a feature film for the first time. In Hardy's room and the quadrangles, Ramanujan persistently resists Hardy's demands for proofs of his tantalizing theorems. An excited Ramanujan infuriates a lecturer by failing to take notes and then quickly chalking a correct formula: a very special integral due to Carl Friedrich Gauss, which Ramanujan knew through a method of his own devising. And in an evocative scene in Trinity's Wren Library, the famously atheistic Hardy tells his Indian protégé that the greatest honour “is to have a legacy at Wren once we are gone. In this very library are the Epistles of St Paul, the poems of Milton, Morgan's Bible and, in my estimation as a man of numbers, the pièce de résistance, Newton's Principia Mathematica.”

Ramanujan's 'lost notebook' — which contains important mathematical discoveries made in India in 1919–20 and was neglected until 1976 — is, fittingly, in the Wren Library.

Scenes in India are no less ravishing. We see Ramanujan in flowing Indian clothes with Brahminical caste marks, chalking endless equations on the floors of a highly decorated Hindu temple. His dominating mother Komalatammal and wife Janaki provide a glimpse of domestic life. Indian and British colonial figures come and go (with a cameo by Ramanujan admirer Stephen Fry). But the film struggles to shed light on the origins of Ramanujan's prodigious gift. Biographers have had the same problem with Gauss and many other mathematicians. As India's great film director Satyajit Ray put it: “This whole business of creation, of the ideas that come in a flash, cannot be explained by science.”

Hardy, too, was dazzled and puzzled. On a 0–100 scale of natural mathematical ability, he gave himself a score of 25 and Trinity colleague John Littlewood (a fellow supporter of Ramanujan) 30, compared with 80 for influential mathematician David Hilbert and 100 for Ramanujan. “The limitations of his knowledge were as startling as its profundity,” Hardy wrote after Ramanujan's death. “All his results, new or old, right or wrong, had been arrived at by a process of mingled argument, intuition and induction, of which he was entirely unable to give any coherent account.”

Ramanujan has inspired many. Christopher Sykes's pioneering UK television documentary, Letters from an Indian Clerk, was screened in 1987. The play A Disappearing Number, devised by Théâtre de Complicité, was produced in Britain in 2007 (see Nature 449, 25–26; 2007). A biographical novel by David Leavitt, The Indian Clerk (Bloomsbury), was published in 2007.

Now, the film has spawned an intriguing, moving autobiography by Ono, My Search for Ramanujan (Springer, 2016), written with science writer Amir Aczel, who died before publication. Ono interweaves Ramanujan's life and work with his own fight to become a mathematician — including a suicide attempt — in the shadow of his distinguished mathematician father, Takashi Ono. After years of estrangement, the Onos realized that they were united by admiration and affection for the university drop-out Ramanujan.

Here is yet another example of how this enigmatic Indian's unique achievements continue to reverberate nearly a century after his death.

https://plus.maths.org/content/disappearing-number

http://www-groups.dcs.st-and.ac.uk/…/Biograp…/Ramanujan.html

http://www.amazon.co.uk/Mathematicians-Apolog…/…/ref=sr_1_1…

Artificial molecules

A new method allows scientists at ETH Zurich and IBM to fabricate artificial molecules out of different types of microspheres. The researchers would like to one day use such tiny objects in micro-robots, for photonics and basic biochemical research.

Scientists at ETH Zurich and IBM Research Zurich have developed a new technique that enables for the first time the manufacture of complexly structured tiny objects joining together microspheres. The objects have a size of just a few micrometres and are produced in a modular fashion, making it possible to program their design in such a way that each component exhibits different physical properties.

After fabrication, it is also very simple to bring the micro-objects into solution. This makes the new technique substantially different from micro 3D printing technology. With most of today's micro 3D printing technologies, objects can only be manufactured if they consist of a single material, have a uniform structure and are attached to a surface during production.

To prepare the micro-objects, the ETH and IBM researchers use tiny spheres made from a polymer or silica as their building blocks, each with a diameter of approximately one micrometre and different physical properties. The scientists are able to control the particles and arrange them in the geometry and sequence they like.

The structures that are formed occupy an interesting niche in the size scale: they are much larger than your typical chemical or biochemical molecules, but much smaller than typical objects in the macroscopic world. "Depending on the perspective, it's possible to speak of giant molecules or micro-objects," says Lucio Isa, Professor for Interfaces, Soft matter and Assembly at ETH Zurich. He headed the research project together with Heiko Wolf, a scientist at IBM Research. "So far, no scientist has succeeded in fully controlling the sequence of individual components when producing artificial molecules on the micro scale," says Isa.

Diverse range of applications

With the new method, it is possible to manufacture micro-objects with precisely defined magnetic, non-magnetic and differently charged areas. Currently, the scientists can create small rods of varying lengths and composition, tiny triangles and basic three-dimensional objects. But the researchers are keen to develop the technique further. As possible future applications, they are considering self-propelled micro-carriers that move in an external electric field thanks to their sophisticated geometry and material composition.

Other possibilities include micro-mixers for lab-on-a-chip applications or, in the distant future, even micro-robots for biomedical applications which can grab, transport and release other specific micro-objects. Additionally, the researchers could design their artificial molecules so that they interact with each other and assemble together independently into larger 'superstructures'. This would be for instance relevant for photonics (light-based signal processing). "Customised micro-structures are required in photonics. These could one day be manufactured with our components," says Isa.

Production with micro-templates

To manufacture a large number of identical micro-objects at the same time, the scientists use polymer templates with indentations engraved in the form of the object they want to produce. The researchers developed a method that allows them to deposit one tiny sphere at a time during each step of the procedure. They can build up larger objects sequentially, choosing the type of sphere for each step. At the end, they connect the tiny spheres together by briefly heating them.

In the current development phase, the tiny spheres are firmly connected to one another, but in the future, the researchers would like to try to connect them with 'soft bonds'. This would make it possible to use the objects as large-scale models for chemical and biochemical compounds, for instance to study protein folding on an experimental level. The researchers would also like to attempt to assemble the objects with tiny spheres made from materials other than plastic or silica. "In principle, our method can be adapted to any material, even metals," says Isa.

https://www.ethz.ch/…/news/2016/04/artificial-molecules.html

http://www.eurekalert.org/pub_relea…/2016-04/ez-am033116.php

Devastating impact of European colonisation on the Indigenous American populations

"The first largescale study of ancient DNA from early American people has confirmed the devastating impact of European colonisation on the Indigenous American populations of the time.

Led by the University of Adelaide's Australian Centre for Ancient DNA (ACAD), the researchers have reconstructed a genetic history of Indigenous American populations by looking directly into the DNA of 92 pre-Columbian mummies and skeletons, between 500 and 8600 years old."

போட்சுவானா

போட்ஸ்வானாக் குடியரசு முற்றிலும் பிறநாடுகளால் சூழப்பட்ட தென் ஆப்பிரிக்க நாடு. முன்னர் இந்த நாடு பிரித்தானியப் பாதுகாப்பில் இருந்த பகுதி. தென்கிழக்கிலும் தென் ஆப்பிரிக்காவும் மேற்கே நமிபியாவும், வடக்கே சாம்பியாவும், வடகிழக்கே சிம்பாப்வேயும் உள்ளது. இந்நாட்டின் பொருளியல் தென் ஆப்பிரிக்கவுடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டது.

போட்சுவானா தமிழர் எனப்படுவோர் இலங்கைத் இந்திய தமிழர்கள் தமிழ்ப் பின்புலத்துடன் போட்சுவானா நாட்டில் வசிப்பவர்கள் ஆவர். 20 ம் நூற்றாண்டில் தொடக்கத்தில் தென் ஆபிரிக்காவில் இருந்த இந்திய தமிழர்கள் போட்சுவானாவுக்கு வணிக நோக்கில் இடம்பெயர்ந்தனர். இங்கு வாழ்பவர்களில் பெரும்பான்மையானோர் இவர்களின் வழித்தோன்றல்கள் ஆவர். தொழில் வாய்ப்புக்கள் தேடி மிகவும் பின்னர் இடம்பெயர்ந்தோரும் உள்ளனர். போர்சூழல் காரணமாகவும் தொழில் ரீதியிலும் இலங்கைத் தமிழரகள் 1985க்கு பின் அங்கு குடியேறியுள்ளார்கள்

நிர்வாகத்துறை, தொழில்நுட்பம், மருத்துவம், பல்கலைக்கழகம், மற்றய துறைகளில் எல்லாம் மிகக்குறுகிய காலத்தில் இலங்கைத்தமிழர்கள் அதியுயர் பதவிகளில் இருக்கிறார்கள். கடந்த 3 வருடங்களாக நான் அந்நாட்டின் திட்டமிடல் அபிவிருத்தி ஆலோசகராக இருப்பதில் மகிழ்ச்சி.

பல தமிழ்ச்சங்கங்கள் இந்துக்கோவில்கள் அங்கு உண்டு, போட்சுவானா தமிழ் கலாச்சார கழகம் ஒன்றும் இங்கு இயங்குகிறது.

மொத்தம் 2 மில்லியன் மக்கள்தொகை, 5000 இந்தியத் தமிழரும், 2200 இலங்கைத் தமிழரும் அங்கு இருக்கிறார்கள். முக்கிய வியாபாரம் இரத்தனக்கற்கள்தான்.

அதிகூடிய விலங்குகளும் காடு சார்ந்த பிரதேசமும் இங்கு உண்டு. நான் பலநாடுகளில் பல்வேறு விலங்குகளை பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் இங்குள்ள விலங்குகள் பெரியதாகவும் உயரமானதாகவும் தோற்றமளிக்கும். இப்படி உயரமான யானைகளை நான் வேறு எந்த நாட்டிலும் பார்த்ததில்லை. யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ளதைப் போன்று பனைமரங்கள் நிறைய உண்டு. கள்ளுத்தான் அவர்களது முக்கிய சோமபானம். விலங்குகள் கூட கள்ளருந்திவிட்டு மனிதனை விட மோசமாக அட்டகாசம் செய்யும்...

சில படங்கள் உங்கள் பார்வைக்கு!!!

Acropolis... Athens... Greece... Just beautiful....

Biological mechanism passes on long-term epigenetic 'memories'

Tel Aviv University researchers discover the on/off button for inheriting responses to environmental changes

Researchers have been preoccupied with how the effects of stress, trauma, and other environmental exposures are passed from one generation to the next for years. Small RNA molecules — short sequences of RNA that regulate the expression of genes — are among the key factors involved in mediating this kind of inheritance.

According to epigenetics -- the study of inheritable changes in gene expression not directly coded in our DNA -- our life experiences may be passed on to our children and our children's children. Studies on survivors of traumatic events have suggested that exposure to stress may indeed have lasting effects on subsequent generations.

But how exactly are these genetic "memories" passed on?

A new Tel Aviv University study pinpoints the precise mechanism that turns the inheritance of environmental influences "on" and "off." The research, published last week in Cell and led by Dr. Oded Rechavi and his group from TAU's Faculty of Life Sciences and Sagol School of Neuroscience, reveals the rules that dictate which epigenetic responses will be inherited, and for how long.

"Until now, it has been assumed that a passive dilution or decay governs the inheritance of epigenetic responses," Dr. Rechavi said. "But we showed that there is an active process that regulates epigenetic inheritance down through generations."

Passing stress from one generation to the next

Researchers have been preoccupied with how the effects of stress, trauma, and other environmental exposures are passed from one generation to the next for years. Small RNA molecules -- short sequences of RNA that regulate the expression of genes -- are among the key factors involved in mediating this kind of inheritance. Dr. Rechavi and his team had previously identified a "small RNA inheritance" mechanism through which RNA molecules produced a response to the needs of specific cells and how they were regulated between generations.

"We previously showed that worms inherited small RNAs following the starvation and viral infections of their parents. These small RNAs helped prepare their offspring for similar hardships," Dr. Rechavi said. "We also identified a mechanism that amplified heritable small RNAs across generations, so the response was not diluted. We found that enzymes called RdRPs are required for re-creating new small RNAs to keep the response going in subsequent generations."

Most inheritable epigenetic responses in C.elegans worms were found to persist for only a few generations. This created the assumption that epigenetic effects simply "petered out" over time, through a process of dilution or decay.

"But this assumption ignored the possibility that this process doesn't simply die out but is regulated instead," said Dr. Rechavi, who in this study treated C.elegans worms with small RNAs that target the GFP (green fluorescent protein), a reporter gene commonly used in experiments. "By following heritable small RNAs that regulated GFP -- that 'silenced' its expression -- we revealed an active, tuneable inheritance mechanism that can be turned 'on' or 'off.'"

The scientists discovered that specific genes, which they named "MOTEK" (Modified Transgenerational Epigenetic Kinetics), were involved in turning on and off epigenetic transmissions.

"We discovered how to manipulate the transgenerational duration of epigenetic inheritance in worms by switching 'on' and 'off' the small RNAs that worms use to regulate genes," said Dr. Rechavi. "These switches are controlled by a feedback interaction between gene-regulating small RNAs, which are inheritable, and the MOTEK genes that are required to produce and transmit these small RNAs across generations.

"The feedback determines whether epigenetic memory will continue to the progeny or not, and how long each epigenetic response will last."

A comprehensive theory of heredity?

Although their research was conducted on worms, the team believes that understanding the principles that control the inheritance of epigenetic information is crucial for constructing a comprehensive theory of heredity for all organisms, humans included.

"We are now planning to study the MOTEK genes to know exactly how these genes affect the duration of epigenetic effects," said Leah Houri-Zeevi, a PhD student in Dr. Rechavi's lab and first author of the paper.

"Moreover, we are planning to examine whether similar mechanisms exist in humans."

http://www.eurekalert.org/pub_re…/2016-03/afot-bmp032816.php

https://www.sciencedaily.com/releas…/2016/…/160328133534.htm

http://www.cell.com/cell/pdf/S0092-8674(16)30207-0.pdf

http://neurosciencenews.com/epigenetics-environmental-infl…/