World's oldest cholesterol found

CURTIN UNIVERSITY

Prior to this, it was thought cholesterol couldn't be preserved for long enough to still exist from the Devonian age.  Image: Zerbor/Shutterstock Curtin University researchers have found sterols, including cholesterol, coexisting with their fossilised counterparts (geomolecules) in a 380-million-year-old crab-like fossil from the Western Kimberley – a discovery previously assumed unfeasible. The research, recently published in Nature Scientific Reports, demonstrates sterols can be preserved for longer through an exceptional preservation process, providing the oldest and most extensive molecular relics of the Devonian age. PhD student Ines Melendez of the WA Organic and Isotope Geochemistry Centre (WA-OIGC) at Curtin led the study alongside her primary advisor, Professor Kliti Grice, Director of WA-OIGC, and visiting Professor Lorenz Schwark from Christian Albrechts University, Kiel, Germany. “The exceptional preservation of the crab-like fossil, which has extended the occurrence of sterols by 250 million years, is a consequence of early microbial encapsulation preventing full decomposition in the Devonian seas,” Ms Melendez said.  Ms Melendez said the coexistence of more than 70 steroids in one sample confirmed a proposed scheme for the transformation of biomolecules into geomolecules (the fossilised version), reported in Science and Nature in 1982. “However, we now know this was a microbially induced process rather than thermally driven one as previously assumed,” Ms Melendez said. Professor Grice said their research demonstrates concretions within rocks were able to preserve biomolecules and geomolecules at remarkable levels. “This opens up a novel window of opportunity to study such components in very ancient samples and improves our understanding of microbial evolution and past environmental conditions,” Professor Grice said. This research has been funded by the Australian Research Council under a second QEII Discovery project grant awarded to Professor Grice. Professor Grice has also recently been awarded a Discovery Outstanding Research Award to continue this research. . A copy of the paper is available here. Editor's Note: Original news release can be found here.

மைதானத்து மரங்கள் - கந்தர்வன்

இவன் வீட்டை விட்டுத் திரும்பி நடந்தால் நூறடி தூரத்திலிருக்கிறது அந்த மைதானம். ஊரின் ஒரு கோடிக்கு ஒதுங்கி விட்ட இவன் வீட்டுக்கு ஒரே மரியாதை, அது அந்த மைதானத்திலிருக்கிறது என்பதுதான். புதியவர்கள் யாரும் இவனிடத்தில் வீட்டு முகவரி கேட்கும்போது இவன் இந்த மைதானத்தை அடையாளங் காட்டித்தான் சொல்லிக் கொள்வான். உலகத்தின் பெரிய பெரிய வாழ்க்கையிலிருந்தும் பெரிய பெரிய சம்பவங்களிலிருந்தும் இவன் ஒதுங்கி, ஒடுங்கியிருப்பது போல இந்த வீடும் நிசப்தத்தைத் திண்ணையில் விரித்துக்கொண்டு ஒடுங்கி ஒதுங்கிப் போயிருந்தது. அந்தப் பெரிய மைதானத்துக்கருகில் உள்ள வீடு என்பதால்  மைதானத்தின் கம்பீரம் லேசாய் வீட்டில் படிந்து இவன் குரலில் சில சமயங்களில் வெளிப்படும்.

    அம்மா கூடப்போய் பெண்கள் துறையில் குளிக்க வெட்கப்பட்டு அவளோடு சண்டை போட்டுஇவன் தன்னோடு சேர்த்துக் குஞ்சு குளுவான்களோடு ஊருணிக்கு குளிக்கப் புறப்பட்ட காலத்திலிருந்து இந்த மைதானத்தோடு இவனுக்கு ரகசிய சம்பந்தம் உண்டு. அப்பா அம்மா கைகளை உதறிவிட்டு இவன் தானே நடக்கத் துவங்கி, கைகளை வீசி நடந்து வந்ததே அருகிலிருந்த இந்த மைதானத்திற்குத்தான். அப்போதிலிருந்து இந்த மைதானந்தான் இவனுக்கு ஆதரவு.

    மதுரை செல்லும் சாலையின் ஓரத்தில் இந்த மைதானம் பரந்து கிடந்தது. மைதானத்தின் சிறப்பு அதன் பரப்பளவினால் வந்ததல்ல. அதன் இவ்வளவு மகிமைக்கும் காரணம் அதன் கிழக்கு மேற்கு ஓரங்களில் ஆஜானுபாகுவாய்க் கிளைகள் விரித்து நிற்கும் அந்தப் பெரிய பெரிய மரங்கள்தான். அவைகளைச் சாதாரணமாய் மரங்கள் என்றழைப்பதே சிறுமைப்படுத்தியதாகிவிடும். நெடுநெடுவென்று வளர்ந்து வீடுகள்போல் தூர்கட்டி மைதானத்து ஓரங்களைக் கருகருவென்று இருள் போர்த்திக்கொண்டு பூவும் பிஞ்சும் காயும் பழங்களுமாய் நிற்கும் அந்தப் புளிய மரங்களை ‘விருட்சங்கள்’ என்றுதான் யதார்த்தமாக சொல்லவேண்டும்.

    ஊர் நடுவேயுள்ள உயர்நிலைப் பள்ளியின் சொந்த விளையாட்டு மைதானம் இது. அந்தப் பள்ளியின் முற்றத்திலேயே ஒரு சிறிய மைதானமும் உண்டு.  இடைஇடையே வரும் விளையாட்டுப் பீரியட்களில் மட்டுமே அந்தச் சிறிய மைதானத்தில் விளையாட்டு நடக்கும். ஒரு வகுப்பிற்கு மதிய இடவேளைக்கு முந்திய கடைசி பீரியட், விளையாட்டு பீரியடாக இருந்தாலோ அல்லது மாலையில் கடைசி பீரியடாக இருந்தாலோ பையன்கள் வரிசையாய் நடந்துவந்து இந்தப் பெரிய மைதானத்தில்தான் விளையாடவேண்டும். விளையாடி முடித்து உடற்பயிற்சிக் கல்வி ஆசிரியர் கழுத்தில் தொங்கும் பிகிலை ஊதி வீடுகளுக்கு விரட்டும்போது எல்லா மாணவர்களும் ஊருக்குள் இருக்கும் தங்கள் வீடுகளுக்கு அலுப்புடன் நடப்பார்கள். மதிய இடைவேளையாயிருந்தால் அவசரமாய் ஓடுவார்கள். இவனுக்கு அப்போதெல்லாம் ரொம்பப் பெருமையாயிருக்கும். இவன் வீடு இதோ நாலு பாகத்தில் இருக்கிறது.

    இவன் மட்டும் ஆற அமர ஒவ்வொரு மரமாய் ஓடி ஒடித் தொட்டுவிட்டு மைதானம் காலியானதும் ஒண்டியாய் நின்று இங்குள்ள எல்லாமே இவன் கவனிப்பில், மேற்பார்வையில் நடப்பதுபோல் காலி மைதானத்தை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு வீட்டிற்குப் போவான்.

    வெயில் தணிந்ததும் அப்போது புழக்கத்திலிருக்கும் கிட்டியோ பம்பரமோ கோலியோ எடுத்துக்கொண்டு மறுபடியும் மைதானத்திற்கு வருவான். ஆங்காங்கிருந்து ஒரு ஜமா சேர்ந்துவிடும். குழுக்களாகப் பிரிந்து விளையாட்டுத் துவங்கும். விளையாட்டின் போது எவ்வளவு கத்தினாலும் சத்தம் மைதானத்தை விட்டு வெளியே போகாது. மைதானமே சப்தங்களே விழுங்கிவிடும். இரண்டுபேர் மூன்று பேராக இளவட்டங்களும் வயசாளிகளும் வந்து மர நிழல்களில் உட்கார்ந்து ஊர்க்கதைகளைப் பேசுவார்கள். தனி ஆட்களாய் கண்ணிலுள்ள சோகத்தையெல்லாம் மைதானத்தில் பாய்ச்சிக்கொண்டு குத்துப்பார்வைகளோடு சிலர் உட்கார்ந்திருப்பார்கள்.

    சாலையைத் தாண்டிப் பச்சைக் காடாய்க் கிடக்கும் வயல் ஓரங்களில் மாடு மேய்க்க வரும் சிறிசுகள் முறைபோட்டுக்கொண்டு, சிலர் மாடுகளைப் பார்த்துக்கொண்டு மைதான மரப் பாதங்களில் வீடமைத்து ஆடுபுலி, தாயம் எல்லாம் ஆடுவார்கள். கந்தலும் பரட்டையுமாய் அவர்கள் ஒரு ஒதுங்கிப்போன மரத்தடியை எப்போதைக்குமாய் எடுத்துக்கொண்டார்கள். எவ்வளவோ காலம் ஆயிற்று அவர்கள் அந்த மரத்தடியை எடுத்துக்கொண்டு. காடு மாறிப் பொழப்பு மாறி எவ்வளவோ பேர் போய்விட்டார்கள். எண்ணிக்கையில் குறைவுபடாமல் புதிது புதிதாகவும் வருகிறார்கள். கந்தலும் பரட்டையும் மாறவில்லை. அவர்கள் பிடித்துக் கொண்டிருந்த மரத்தையும் மாற்றிக்கொள்ளவில்லை. விடிகாலைப் பொழுதில் கூட்டிப் பெருக்கி பளிச்சென்றிருக்கும்  வீட்டு முற்றம்போல்  எல்லாக் காலத்திலும் அந்த மரத்தடி மட்டும் சுத்தமாயிருக்கும். அடுத்தடுத்த மரத்தடிகளில் வெள்ளையுஞ் சுள்ளையுமாய் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருப்பவர்களிடம் அஞ்சிக்கொண்டே விளையாடும் அந்த மாடு மேய்ப்பிகள் சப்தக் குறைவோடுதான் சம்பாஷித்துக் கொள்வார்கள்.

    கொஞ்சகாலம் முன்பு வரை இளவட்டங்கள் கூட்டமாக வந்து கேந்திரமான மரத்தடிகளில் உட்காருவார்கள். கண்டகண்ட பெண்களைப் பற்றியெல்லாம் அவர்கள் கதையளந்து கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களெல்லாம் கல்யாணம் முடிந்து மனைவிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு வீடுகளில் முடங்கியிருப்பார்கள் போலும்! அந்த முகங்களில் ஒன்றிரண்டைத் தவிர அநேகம் பேரை இப்போதெல்லாம் இந்த மரத்தடிகளில் காண முடிவதில்லை. இப்போது வரும் இளவட்டங்கள் வந்து உட்கார்ந்தவுடன் அமர்க்களமாய்ப் பேசத்துவங்கினாலும் நேரம் ஆக ஆக சோகங்களையே பரிமாறிக் கொள்கிறார்கள். தூரத்துப் பட்டணங்களும், கை நிறையச் சம்பளம் வரும் உத்தியோகங்களும் நாதஸ்வரம் முழங்கக் கல்யாண ஊர்வலங்களும் அவர்களின் ஏக்கம் போலும். அவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் விட்டுச் செல்லும் பெரு மூச்சுகள் மரத்தடிகளைத் தாண்டி மைதானமெங்கும் விரிந்து செல்லும்.

    இவன் சிறுபிள்ளையாயிருந்தபோது மைதானத்து மரத்தடிகளில் அதிகமாய் உட்கார்ந்ததே இல்லை. இவனைக் கவர்ச்சித்ததெல்லாம் சூரியனை நேராகப் பார்த்துக் கிடந்த அந்த மைதான வெளிதான். மரத்தடி என்பது உட்காருபவர்களுக்குண்டானது. இவனால் அந்த வயதில் வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு ஐந்து நிமிடங்கள் கூடத் தொடர்ந்து ஒரு இடத்தில் உட்கார முடியாது. மைதான வெளியிலென்றால் ஆடிக்கொண்டேயிருக்கலாம். ஓடிக்கொண்டேயிருக்கலாம். 
    ஒவ்வொரு சமயம் விளையாட்டு உச்சத்திலிருக்கையில் மரத்தடியிலிருந்து ‘அப்படிப் போடுரா சபாசு’ என்ற உற்சாகக் குரல்கள் சிறுவர்களை எட்டும். அந்த நாட்களில் அவர்களின் அடுத்தடுத்த ஏவல் குரல்களுக்காகவும் உற்சாக ஒலிகளுக்காகவும் ஆட்டம் தூள்படும். இறங்கு வெயில், மஞ்சள் வெயில், லேசிருட்டு என்ற பொழுது மாற்றங்கள் ஆட்ட மும்முரத்தில் புத்திக்கு உறைக்காது. இருட்டுக் கனமாகி கனமாகி அடித்த கிட்டிப்பிள்ளையைத் தேடமுடியாமற் போனாலும் உருண்ட கோலிகளைக் குனிந்து குனிந்து கண்களை இடுக்கி இடுக்கிப் பார்த்தும் கண்டுபிடிக்க முடியாமற் போனாலும் ஆட்டத்தை மாற்றி வேறு விளையாட்டில் முனைவார்கள். கடைசியாய் ஓடி வருவது தெரியாமல் முட்டி மோதி எதிரே வருபவனை பெயர் மாற்றிக் கூப்பிட்டு எல்லோரும் அதற்காக ஓவென்று சிரித்து அந்தச் சிரிப்புகளிலும் அயர்ச்சி வந்து அப்புறந்தான் அந்த மைதான வெளியில் ஆட்டபாட்டங்கள் முடியும்.

****** 
    இவன் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கையில்தான் முதன் முறையாக மைதான வெளியிலிருந்து ஒதுங்கி மரத்தடியில் உட்கார்ந்தான். அன்று அவன் காலையில் பள்ளிக்கூடம் போய் இறைவணக்கம் முடிந்து வரிசையில் வந்து வகுப்பில் உட்கார்ந்தான். ஆங்கிலம்தான் முதல் பீரியட். ஆங்கில ஆசிரியர்தான் வகுப்பாசிரியர். வெள்ளை பேண்ட்டும் வெள்ளை சட்டையும் வெள்ளை மனசுமாய் மிகுந்த கவர்ச்சியோடிருப்பார். வகுப்பிற்குள் நுழையும்போதே ஒரு காகிதத்தைக் கொண்டு வந்தார். அவர் முகத்தில் கவலை நிறைந்திருந்தது. நாற்காலியில் உட்காரு முன்பே அதைப் பார்த்துப் படிக்க ஆரம்பித்தார். “ இன்னும் ஸ்கூல் பீஸ் கட்டாதவர்கள் வகுப்பை விட்டு வெளியேற வேண்டும். பீஸ் கட்டி ரசீது வாங்கிக்கொண்டுதான் உள்ளே வரவேண்டும். இந்த வகுப்பில் இன்னும் பீஸ் கட்டாதவர்கள் ராகவன், முத்து...” அடுத்தடுத்த பெயர்கள் அவன் காதில் விழவில்லை. ‘முத்து... முத்து... முத்து...’ என்றுதான் எல்லாமே இவன் காதில் விழுந்தன.

அம்மாதான் வீட்டிலிருப்பாள். அப்பா வேலைக்குப் போயிருப்பார். ஆதீன ஆபிஸ் நாற்காலியைத் தேய்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பார். பத்து நாளாய்ப் பன்னிப் பன்னிச் சொல்லியும் ‘இந்தா தாரேன், அந்தா தாரேன்’ என்று சொல்லிக்கொண்டே தினமும் ஓடிவிடுகிறார். அம்மாவோடு சண்டை போட்டுப் புண்ணியமில்லை. அஞ்சறைப் பெட்டியைத் தடவிப் பார்த்துவிட்டு மஞ்சள் சீரகம் இல்லையென்றாலும், சீசாவைப் பார்த்துவிட்டு எண்ணெய் இல்லையென்றாலும், தம்பி தங்கைகள் நேரங்கெட்ட நேரத்தில் ‘பசிக்கிறது’ என்றாலும் “என்னைக் கொண்டுக்கிட்டு சீக்கிரம் போயிரு ஈஸ்வரா” என்றுதான் குரலெடுப்பாள். அவளிடம் இப்போதுபோய் பீஸ் கட்டப் பணம் கேட்டால் அவள் மறுபடி ஒருமுறை “என்னைக் கொண்டுக்கிட்டு சீக்கிரம் போயிரு ஈஸ்வரா” என்று குரலெடுப்பதைத் தவிர பீஸ் கட்டச்சொல்லிக் கொடுக்க அவளிடம் எதுவும் இருக்காது. அலுவலகத்திற்குப்போய் அப்பாவைக் கேட்கலாமென்றால் எரிந்து விழுவதைத் தவிர அவரும் உடனடியாக எதையும் ஏற்பாடு செய்துவிட மாட்டார்.

    அவன் அன்றுதான் மைதான வெளியை மறந்துவிட்டு மரத்தடியில் உட்கார்ந்து மைதானத்தை வெறித்து நோக்கினான். ஆங்காங்கு சில மரத்தடிகளில் அந்த வெயில் நேரத்தில் ஒன்றிரண்டுபேர் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். வேளை கெட்ட வேளைகளில் இப்படி வந்து உட்காருபவர்கள் உளைச்சல் தாளாமல்தான் வருகிறார்கள் என்பது அவனுக்கு அருவலாய்ப்பட்டது. வகுப்பில்பட்ட அவமானம் இவன் உடலை நடுக்கியது. இவனால் செய்யக்கூடியது அப்போதைக்கு வேறெதுவுமிருப்பதாக அவனுக்குத் தோன்றவில்லை. வகுப்பை விட்டு வெளியே வருகையில் மாணவர்கள் இரக்கத்தோடு பார்த்த பார்வைகள் இன்னும் இவன் உடல் முழுதும் ஈக்களாய், எறும்புகளாய் மொய்த்துக் கிடந்தன. உக்கிப்போய் உட்கார்ந்திருந்தான்.

    சாலைகளும் மைதான வெளியும் ஊர் முழுவதும் வெயிலின் உக்கிரத்தில் கொப்பளித்துக் கொண்டிருக்கையில் உடல் நடுங்கி இவன் உட்கார்ந்த இந்த மரத்தடி மட்டும் இளங்காற்றுச் சிலுசிலுப்பும் இதமான நிழலுமாய் குளுகுளுவென்றிருந்தது. நெடுநேரம் அப்படியே சிலையாயிருந்தான். இந்தச் சிலுசிலுப்பும் குளுமையும் இவனின் மனப்பாரத்தை லேசு லேசாய் கரைத்துவிட்டன. இவன் மரத்தடியிலிருந்து எழுந்தபோது குழப்பமும் நடுக்கமும் குறைந்திருந்தன.

    இதன்பின் மைதான வெளியில் இவன் குறைவாகவே விளையாடினான். ஒவ்வொன்றாய் இவனைத் தாக்கிய ஒவ்வொரு அடிக்கும் மரத்தடியே இவனுக்கு மருத்துவமனையானது. படித்து முடித்துவிட்டு வேலை கிடைக்காமல் சில வருஷங்கள் எல்லாப் பொழுதுகளிலும் இவன் இந்த மரத்தடிகலிலேயே ரணங்களோடு கிடந்து எழுந்தான். இவன் தகப்பனார் காலமானதும் பண்டார சந்நிதிகளின் காலில் விழுந்து ஆதினத்திலேயே ஆகக் குறைந்த சம்பளத்தில் நாற்காலி தேய்க்கும் வேலையை வாங்கினான்.

    கல்யாணமாகிப் பிள்ளைகள் வந்து கூடவே தம்பி தங்கைகள் என்று இவன் சுமை அதிகரித்து ஒரு பழைய செல்லரித்துப்போன கப்பலாய் மாறிப்போனான். மனைவி, பிள்ளைகள், தம்பி, தங்கைகள் எல்லோருடைய தேவைகளுக்காகவும் நடக்கும் போராட்டங்கள் இவனை எதிரியாக்கியே நடந்தன. அப்போதும் இவன் அந்தச் சிலுசிலுவென்றும் குளுகுளுவென்றுமிருந்த மரத்தடிகளிலேயே மருந்து வாங்கித் தேய்த்துவிட்டான்.

    இந்தத் தேவைகளுக்காகவும் வேறு எதற்காகவுமோ ஊரில் எப்போதும் ஊர்வலங்கள் கூட்டங்களெல்லாம் நடக்கின்றன. அடிதடி ரகளையெல்லாம் நடக்கின்றன. இவனுக்கு அதிலெல்லாம் நாட்டமில்லை. சின்னசின்ன இலைகள் கூடி இவனுக்காகவே அமைத்தது போன்ற அந்த மரப்பந்தலின் கீழ் இவன் தன் அவலங்களையும் துக்கங்களையும் மறைத்துக் கொண்டான். அக்கம் பக்கத்தில் சொல்வார்கள், “ முத்துக்கு இந்த மைதானத்திலே பாதியாவது பள்ளிக்கூடக்காரக குடுத்திரணும். அனுபவ பாத்தியதைனு வந்தா பள்ளிக்கூடப் புள்ளைகளை விட இவந்தான் ரொம்ப இதை அனுபவிச்சுட்டான்.”

    இவன் மனைவி மட்டும் உக்கிரமான சண்டைகளுக்குப் பின் ஒவ்வொரு சமயம் இப்படிச்சொல்வாள், “ஆச்சு, எல்லாஞ் சொல்லி நானும் நாக்கைப் புடுங்கிக்கிட்டு சாகுறாப்பலே கேட்டுப்பிட்டேன். என்னடா இப்படி ஒரு பொம்பளை கேட்டுப்புட்டாளேனு ரோசம் வந்து நாலு பேருகிட்டப்போயிப் பாத்தடிச்சு செய்வோம்னு நல்ல ஆம்பிளையினா தோணனும். இங்க அதெல்லாம் தோணாது. சண்டை ஆச்சுன்னா சாமியார் மாதிரி மரத்தடிக்கு ஓடிற்றது. இருட்டினதும் சம்சாரின்னு ஞாபகம் வந்து இந்தக் கூட்டுக்குள்ள வந்து மொடங்கிக்கிறது. இப்படி வெவஸ்தை கெட்டுப் போயித் திரியுறதுக்குப் பதிலா அந்த மரத்துங்கள்ள ஒண்ணுல தூக்குப்போட்டுத் தொங்கலாம்”. இப்படிக் கேட்டவுடன் இவனுக்குக் கை பரபரவென்று வரும். முகமும் கண்களும் நடுங்கிச் சிவந்து அவளை இழுத்து நாலு சாத்து சாத்திவிட்டு மரத்தடிக்குப் போய் வருவான்.

    அன்று இவன் அலுவலகத்திலிருந்து சீக்கிரமாகவே வந்துவிட்டான். கடைசிப் பையன் அழுதுகொண்டிருந்தான். அவனைச் சமாதானப்படுத்திக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு பொழுது இருட்டும் வேளையில் அவன் மைதானத்திற்குள் நுழைந்தபோது கண்ட நிகழ்ச்சியில் அதிர்ந்துபோய் அப்படியே நின்றுவிட்டான். மைதானமெங்கும் நின்ற பதினைந்து இருபது மரங்களில் ஏழெட்டு வெட்டப்பட்டு சாலைவரை புரண்டு கிடந்தன. கர்ப்ப ஸ்தீரிகள் சாய்ந்து மல்லாக்க விழுந்து கிடப்பதுபோல் அவை கிடந்து இவனைப் பரிதவிக்க வைத்தன. கோடாரிகளோடும் ரம்பங்களோடும் ஏராளமான ஆட்கள் விழுந்துகிடந்த மரங்களைச் சுற்றி நின்று கொண்டிருந்தனர். லாரிகளில் செங்கற்கள் வந்து மைதானத்தின் பல இடங்களில் இறக்கிக்கொண்டிருந்தனர்.

    இவனைப் போலவே அங்கே தினமும் வரும் பலரும் கவலை படிந்த கண்களோடு இவனுக்கு முன்னமேயே அங்கு வந்து நின்று மேலும் கவலையாகி நிற்பதைப் பார்த்தான். மாடு மேய்க்கும் சிறுசுகள் கந்தல்களோடும் பரட்டையோடும் கன்னங்களில் கையை வைத்து வேதனையோடு வேடிக்கை பார்த்தன. மெதுவாய்ப் போய் ஒருவரிடம் இவன் கேட்டான். “என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படித் திடீர்னு எல்லாத்தையும் வெட்டுறாக?” கொப்பும் கொலையுமாய்க் கிடந்த அந்தப் பச்சைப் பூதங்களைப் பார்த்துப் பெருமூச்சு விட்டபடி அவர் சொன்னார் “கனா மூனா இந்த இடத்தைப் பள்ளிக்கூடத்துக்காரக கிட்டேயிருந்து வாங்கிப்பிட்டாக. இதுக்குப் பதிலா பள்ளிக்கூடத்துக்குப் பக்கத்துலெ உள்ள அவரு காலி இடத்தைக் கொடுத்திட்டாராம். இதிலே சினிமாக் கொட்டகை கட்டப்போறாக. கதவு நெலைக்கெல்லாம் இந்த மரங்கதான்.”

    மைதானம் அலங்கோலமாகிவிட்டது. வெட்டுப்பட்ட மரங்களிலிருந்து வந்த பச்சைக் கவிச்சியும் மரவாசனையும் காற்று முழுதும் வியாபித்துக்கிடந்தது. இன்னும் வெட்டப்படாத மரங்களைச் சுற்றித் தூரைத் தோண்டுவதும் வெட்டுப்பட்ட மரங்களை ரம்பங்களால் அறுப்பதுவும் மும்முரமாய் நடந்துகொண்டிருந்தன. இரண்டு மூன்று பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்குகள் வந்து இறங்கிக் கொண்டிருந்தன. பகிரங்கமாய் அங்குக் கொலைகள் நடந்து கொண்டிருப்பதாகவே இவனுக்குப்பட்டது. பாதம் முதல் தலை வரை உலுக்கியது. இவன் கவலைகளை இனி யார் வாங்குவார்கள்? மரங்கள் மழையை வருவிக்கும் என்று இவனுக்குத் தெரியும். இந்த மரக்கொலைகள் இவன் கண்களிலும் அப்படியே மழையை வரவைத்துவிட்டன. எல்லா அடிகளையும் வாங்கிகொண்டு இவன் உன்மத்தன்போல் இந்த மரத்தடிகளில் உட்கார்ந்திருந்தானே தவிர ஒரு நாளும் கண்ணீர் விட்டு அழுததில்லை. அன்றைக்கு முதன்முறையாகப் பொருமிப் பொருமி அழுதான். கைப்பிடியில் சிக்கி நின்ற குழந்தை ஒன்றும்புரியாமல் தகப்பனின் கேவலைக் கண்டு அதுவும் ஓவென்று மைதானமெங்கும் கேட்கும்படி அழுதது.

    இருட்டி வெகு நேரங்கழித்து வீட்டிற்கு வந்தான். உள்ளே நுழைந்ததும் மனைவி சொன்னாள், “இனி மேலாச்சும் ஊருலெ ஒவ்வொருத்தரும், நம்மளைப்போல எப்படிக் கஷ்டப்படுறாகன்னு நடந்து திரிஞ்சு பாருங்க”.  

    மறுநாள் பொழுது சாய்ந்த வேளையில் இவன் மைதான ஓரச்சாலை வழியாக ஊருக்குள் தன்னையொத்த ஜனங்களைத் தேடிப்பார்க்க முதன் முறையாய்க் கையை வீசி நடந்துகொண்டிருந்தான். மைதானத்தை ஒட்டிய ஓரங்களில் கண்டும் முண்டுமாய்த் துண்டுபட்ட மரங்கள் உயிரற்றுக்கிடந்தன. இவன் உயிரோடு அவைகளைத் தாண்டி தாண்டி நடந்தான்.

New material for safe optical information storage

SWINBURNE UNIVERSITY OF TECHNOLOGY

The massive refractive index of the new material could also revolutionise flat screens and solar cell technology. Image: minifilm/Shutterstock The Swinburne University of Technology researchers have shown new material's potential for transforming secure optical information storage. In their latest research paper published in Scientific Reports, researchers Xiangping Li, Qiming Zhang, Xi Chen and Professor Min Gu demonstrated the potential to record holographic coding in a graphene-oxide polymer composite. "Conventionally, information is recorded as binary data in a disc. If the disc is broken, the information cannot be retrieved," Director of the Centre for Micro-Photonics at Swinburne, Professor Min Gu said. "This is a high operation cost in big data centres, which consist of thousands of disc arrays with multiple physical duplicates of data. The new material allows super-disc development, enabling information to be retrieved - even from broken pieces." Graphene oxide is similar to graphene, discovered by Andre Geim and Konstantin Novoselov, who received the 2010 Nobel Prize in Physics for this groundbreaking discovery. Graphene is strong, light, flexible, and nearly transparent and an excellent conductor of heat and electricity. Graphene oxide has similar properties but a fundamental fluorescent property that can be used in bioimaging and for multimode optical recording. By focusing an ultrashort laser beam onto the graphene oxide polymer, the researchers created a 10-100 times increase in the refractive index of the graphene oxide and a decrease in its fluorescence. (The refractive index measures the bending of light as it passes through a medium.) "The unique feature of the giant refractive-index modulation together with the fluorescent property of the graphene oxide polymer offers a new mechanism for multimode optical recording," Professor Gu said. To demonstrate the feasibility of the mechanism, the researchers encoded the image of a kangaroo in a computer-generated hologram. The hologram was then rendered as a three-dimensional recording of the graphene oxide polymer. The encrypted patterns in the hologram could not be seen as a normal microscope image but could be retrieved in the diffracted mode. "The giant refractive index of this material shows promise for merging data storage with holography for security coding," Professor Gu said. "This exciting feature not only boosts the level of storage security but also helps to reduce the operation costs of big data centres that rely on multiple physical duplicates to avoid data loss." The researchers say it could also revolutionise flat-screen TV and solar cell technology. "More importantly, graphene has been deemed as a revolutionary replacement for silicon, which is the platform for current information technologies based on electronics," Dr Xiangping Li said. "The giant refractive index we discovered shows the promise of graphene to merge electronics and photonics for the platform of the next generation information technologies."

Hope for more targeted drugs

MONASH UNIVERSITY

[caption text here] Image: Lightspring/Shutterstock New research has paved the way for drugs that are more effective and have fewer side effects. Scientists have combined cutting edge computer modelling with pharmacology and medicinal chemistry to reveal new insights into how the body interacts with novel drug treatments, in research that could lead to the creation of drugs that are more targeted and with fewer side effects. In a paper published in Nature, researchers from the Monash Institute of Pharmaceutical Sciences (MIPS) were part of an international team who investigated alternative drug recognition sites on G protein-coupled receptors (GPCRs) - the largest and most important family of receptor proteins in the human body.  GPCRs play a role in virtually every biological process and most diseases, including neuropsychiatric disorders, cardiovascular disease, obesity and diabetes, inflammation and cancer. Almost half of all current medications available use GPCRs to achieve their therapeutic effect. The new research into how GPCRs work at the molecular level has unlocked vital insights into how drugs interact with this therapeutically relevant receptor family. Professor Arthur Christopoulos from MIPS said it was hoped the research would lead to the creation of drugs that are more targeted, and with fewer side effects.  “This study has cracked the secret of how a new class of drug molecule, which we have been studying for some time now, actually binds to a GPCR and changes the protein’s structure to achieve its unique molecular effect,” Professor Christopoulos said. “This research can explain the behaviour of such drugs at the molecular level and facilitate structure-based design for new and more potent drugs.” By starting with a known crystal structure of a GPCR as a template, the team used computer simulations to map how different drugs and the receptor can “find” each other, and how they change their shape and orientation as they interact. Importantly, the predictions made by the computer simulations were validated by new biological experiments and by the rational design of a more potent molecule that targets the GPCR. The research was conducted by the teams of Professors Arthur Christopoulos and Patrick Sexton, who lead the Drug Discovery Biology (DDB) program at MIPS, Professor Jonathan Baell, from the Medicinal Chemistry program at MIPS, and their collaborators from D. E. Shaw Research and Columbia University, New York. Editor's Note: Original news release can be found here.

ANCIENT FLYING MACHINES

ANCIENT FLYING MACHINES

There are reference to flying machines in the temple carvings and in the ancient writings.

The images found on the ceiling beams of a 3000-year old New Kingdom Temple, located several hundred miles south of Cairo and the Giza Plateau, at Abydosresembles modern day Aircrafts.

Reference to ancient Indian flying vehicles comes from ancient Indian sources, many are the well known ancient Indian Epics, and there are literally hundreds of them. Most of them have not even been translated into English yet from the old sanskrit.

It is claimed that a few years ago, the Chinese discovered some sanskrit documents in Lhasa, Tibet and sent them to the University of Chandrigarh to be translated.Dr. Ruth Reyna of the University said recently that the documents contain directions for building interstellar spaceships!

Their method of propulsion, she said, was "anti-gravitational" and was based upon a system analogous to that of "laghima," the unknown power of the ego existing in man’s physiological makeup, "a centrifugal force strong enough to counteract all gravitational pull."

According to Hindu Yogis, it is this "laghima" which enables a person to levitate. Dr. Reyna said that on board these machines, which were called "Astras" by the text, the ancient Indians could have sent a detachment of men onto any planet, according to the document, which is thought to be thousands of years old. The manuscripts were also said to reveal the secret of "antima", "the cap of invisibility" and "garima", "how to become as heavy as a mountain of lead."
 

19^th Century Flying references

Shivkar Bapuji Talpade born in 1864, was a Sanskrit scholar. His birth place is Chirabazar at Dukkarwadi in Bombay. From his young age was attracted by theVaimanika Shastra (Aeronautical Science) expounded by the great Indian sage Maharishi Bhardwaja.

One western scholar of Indology Stephen-Knapp has tried to explain what Talpade did. According to Knapp, the Vaimanika Shastra describes in detail, the construction of what is called, the mercury vortex engine the forerunner of the ion engines being made today.

Shivkur Bapuji Talpade’s unmanned aircraft flew to a height of 1500 feet before crashing down and the historian, Knapp adds that additional information on themercury engines can be found in the ancient Vedic text called Samaranga Sutradhara. This text also devotes 230 verses, to the use of these machines in peace and war.

The Indologist William Clarendon, who has written down a detailed description of the mercury vortex engine in his translation of Samaranga Sutradhara quotes thus,

‘Inside the circular air frame, place the mercury-engine with its solar mercury boiler at the aircraft center. By means of the power latent in the heated mercury which sets the driving whirlwind in motion a man sitting inside may travel a great distance in a most marvelous manner.

Four strong mercury containers must be built into the interior structure. When these have been heated by fire through solar or other sources the vimana (aircraft) develops thunder-power through the mercury. It is also added that this success of an Indian scientist was not liked by the Imperial rulers.

Warned by the British Government the Maharaja of Baroda stopped helping Talpade. His efforts to make known the greatness of Vedic Shastras was recognized by Indian scholars, who gave him the title of Vidya Prakash Pra-deep.
Anti-Gravity Studies
The Indian Emperor Ashoka started a "Secret Society of the Nine Unknown Men": great Indian scientists who were supposed to catalogue the many sciences.Ashoka kept their work secret because he was afraid that the advanced science catalogued by these men, culled from ancient Indian sources, would be used for the evil purpose of war, which Ashoka was strongly against, having been converted to Buddhism after defeating a rival army in a bloody battle. The "Nine Unknown Men" wrote a total of nine books, presumably one each.

Book number was "The Secrets of Gravitation!" This book, known to historians, but not actually seen by them dealt chiefly with "gravity control." It is presumably still around somewhere, kept in a secret library in India, Tibet or elsewhere (perhaps even in North America somewhere). One can certainly understand Ashoka’s reasoning for wanting to keep such knowledge a secret, assuming it exists. Ashoka was also aware devastating wars using such advanced vehicles and other "futuristic weapons" that had destroyed the ancient Indian "Rama Empire" several thousand years before.

According to ancient Indian texts, the people had flying machines which were called "Vimanas." The ancient Indian epic describes a Vimana as a double-deck, circular aircraft with portholes and a dome, much as we would imagine a flying saucer. It flew with the "speed of the wind" and gave forth a "melodious sound." There were at least four different types of Vimanas; some saucer shaped, others like long cylinders ("cigar shaped airships").

In 1875, the Vaimanika Shastra, a fourth century B.C. text written by Bharadvajy the Wise, using even older texts as his source, was rediscovered in a temple in India. It dealt with the operation of Vimanas and included information on the steering, precautions for long flights, protection of the airships from storms and lightening and how to switch the drive to "solar energy" from a free energy source which sounds like "anti-gravity."

The Vaimanika Shastra (or Vymaanika-Shaastra) has eight chapters with diagrams, describing three types of aircraft, including apparatuses that could neither catch on fire nor break. It also mentions 31 essential parts of these vehicles and 16 materials from which they are constructed, which absorb light and heat; for which reason they were considered suitable for the construction of Vimanas.

Vimanas were kept in a Vimana Griha, a kind of hanger, and were sometimes said to be propelled by a yellowish-white liquid, and sometimes by some sort of mercury compound, though writers seem confused in this matter. It is most likely that the later writers on Vimanas, wrote as observers and from earlier texts, and were understandably confused on the principle of their propulsion. The "yellowishwhite liquid" sounds suspiciously like gasoline, and perhaps Vimanas had a number of different propulsion sources, including combustion engines and even "pulse-jet" engines.

It is interesting to note that when Alexander the Great invaded India more than two thousand years ago, his historians chronicled that at one point they were attacked by "flying, fiery shields" that dove at his army and frightened the cavalry. These "flying saucers" did not use any atomic bombs or beam weapons on Alexander’s army however, perhaps out of benevolence, and Alexander went on to conquer India.

It is interesting to note, that the Nazis developed the first practical pulse-jet engines for their V-8 rocket "buzz bombs." Hitlerand the Nazi staff were exceptionally interested in ancient India and Tibet and sent expeditions to both these places yearly, starting in the 30’s, in order to gather esoteric evidence that they did so, and perhaps it was from these people that the Nazis gained some of their scientific information! According to the Dronaparva, part of the Mahabarata, and the Ramayana, oneVimana described was shaped like a sphere and born along at great speed on a mighty wind generated by mercury.

It moved like a UFO, going up, down, backwards and forwards as the pilot desired. In another Indian source, the Samar, Vimanas were,

"iron machines, well-knit and smooth, with a charge of mercury that shot out of the back in the form of a roaring flame."

Another work called the Samaranganasutradhara describes how the vehicles were constructed. It is possible that mercury did have something to do with the propulsion, or more possibly, with the guidance system. Curiously, Soviet scientists have discovered what they call "age-old instruments used in navigating cosmic vehicles" in caves in Turkestan and the Gobi Desert.

The "devices" are hemispherical objects of glass or porcelain, ending in a cone with a drop of mercury inside. It is evident that ancient Indians flew around in these vehicles, all over Asia, to Atlantis presumably; and even, apparently, to South America. Writings found at Mohenjodaro in Pakistan (presumed to be one of the "Seven Rishi Cities of the Rama Empire") and still undeciphered, has also been found in one other place in the world: Easter Island! Writing on Easter Island, calledRongo-Rongo writing, is also undeciphered, and is uncannily similar to the Mohenjodaro script.

In the Mahavira of Bhavabhuti, a Jain text of the eighth century culled from older texts and traditions, we read:

"An aerial chariot, the Pushpaka, conveys many people to the capital of Ayodhya. The sky is full of stupendous flying-machines, dark as night, but picked out by lights with a yellowish glare"

The Vedas, ancient Hindu poems, thought to be the oldest of all the Indian texts, describe Vimanas of various shapes and sizes: the "ahnihotra-vimana" with two engines, the "elephant-vimana" with more engines, and other types named after the kingfisher, ibis and other animals.

Unfortunately, Vimanas, like most scientific discoveries, were ultimately used for war. Atlanteans used their flying machines, "Vailixi," a similar type of aircraft, to literally try and subjugate the world, it would seem, if Indian texts are to be believed. The Atlanteans, known as "Asvins" in the Indian writings, were apparently even more advanced technologically than the Indians, and certainly of a more war-like temperament.

Although no ancient texts on Atlantean Vailixi are known to exist, some information has come down through esoteric, "occult" sources which describe their flying machines. Similar, if not identical to Vimanas, Vailixiwere generally "cigar shaped" and had the capability of maneuvering underwater as well as in the atmosphere or even outer space. Other vehicles, like Vimanas, were saucer shaped, and could apparently also be submerged.

According to Eklal Kueshana, author of "The Ultimate Frontier," in an article he wrote in 1966, Vailixi were first developed in Atlantis 20,000 years ago, and the most common ones are,

"saucershaped of generally trapezoidal cross-section with three hemispherical engine pods on the underside."

"They use a mechanical antigravity device driven by engines developing approximately 80,000 horse power."

The Ramayana, Mahabarata and other texts speak of the hideous war that took place, some ten or twelve thousand years ago between Atlantis and Rama using weapons of destruction that could not be imagined by readers until the second half of this century. The ancient Mahabharata, one of the sources on Vimanas, goes on to tell the awesome destructiveness of the war:

"...(the weapon was) a single projectile charged with all the power of the Universe."

"ANCIENT VIMANA AIRCRAFT" - a Contribution by John Burrows Sanskrit texts are filled with references to gods who fought battles in the sky using Vimanasequipped with weapons as deadly as any we can deploy in these more enlightened times. For example, there is a passage in the Ramayana which reads:

"The Puspaka car that resembles the Sun and belongs to my brother was brought by the powerful Ravan; that aerial and excellent car going everywhere at will .... that car resembling a bright cloud in the sky."

".. and the King [Rama] got in, and the excellent car at the command of the Raghira, rose up into the higher atmosphere."

In the Mahabharatra, an ancient Indian poem of enormous length, we learn that an individual named Asura Maya had a Vimana measuring twelve cubits in circumference, with four strong wheels. The poem is a veritable gold mine of information relating to conflicts between gods who settled their differences apparently using weapons as lethal as the ones we are capable of deploying. Apart from ’blazing missiles’, the poem records the use of other deadly weapons. ’Indra’s Dart’ operated via a circular ’reflector’.

When switched on, it produced a ’shaft of light’ which, when focused on any target, immediately ’consumed it with its power’. In one particular exchange, the hero,Krishna, is pursuing his enemy, Salva, in the sky, when Salva’s Vimana, the Saubha is made invisible in some way. Undeterred, Krishna immediately fires off a special weapon:

’I quickly laid on an arrow, which killed by seeking out sound’.

Many other terrible weapons are described, quite matter of factly, in the Mahabharata, but the most fearsome of all is the one used against the Vrishis. The narrative records:

"Gurkha flying in his swift and powerful Vimana hurled against the three cities of the Vrishis and Andhakas a single projectile charged with all the power of the Universe. An incandescent column of smoke and fire, as brilliant as ten thousands suns, rose in all its splendor. It was the unknown weapon, the Iron Thunderbolt, a gigantic messenger of death which reduced to ashes the entire race of the Vrishnis and Andhakas."

It is important to note, that these kinds of records are not isolated. They can be cross-correlated with similar reports in other ancient civilizations.

The after-affects of this Iron Thunderbolt have an ominously recognizable ring. Apparently, those killed by it were so burnt that their corpses were unidentifiable. The survivors fared little etter, as it caused their hair and nails to fall out. Perhaps the most disturbing and challenging, information about these allegedly mythical Vimanas in the ancient records is that there are some matter-of-fact records, describing how to build one. In their way, the instructions are quite precise. In the Sanskrit Samarangana Sutradhara, it is written:

"Strong and durable must the body of the Vimana be made, like a great flying bird of light material. Inside one must put the mercury engine with its iron heating apparatus underneath. By means of the power latent in the mercury which sets the driving whirlwind in motion, a man sitting inside may travel a great distance in the sky. The movements of the Vimana are such that it can vertically ascend, vertically descend, move slanting forwards and backwards. With the help of the machines human beings can fly in the air and heavenly beings can come down to earth."

The Hakatha (Laws of the Babylonians) states quite unambiguously:

"The privilege of operating a flying machine is great. The knowledge of flight is among the most ancient of our inheritances. A gift from ’those from upon high’. We received it from them as a means of saving many lives."

More fantastic still is the information given in the ancient Chaldean work, The Sifrala, which contains over one hundred pages of technical details on building a flying machine. It contains words which translate as graphite rod, copper coils, crystal indicator, vibrating spheres, stable angles, etc. 
thanks:http://www.templeilluminatus.com/

Link between diabetes and schizophrenia

UNIVERSITY OF WOLLONGONG

Researchers have found that the prevention and treatment of diabetes might prove beneficial for people with schizophrenia and may yield better cognitive functioning, especially in immediate memory and attention. The joint study between the University of Wollongong and China’s Beijing HuiLongGuan Hospital, published in PLOS ONE, has the potential to improve the daily lives of the 1 in 100 Australians who develop schizophrenia during their lifetime, helping them restore skills that could allow them to return to the workforce. Professor Xu-Feng Huang, Director of UOW’s Centre for Translational Neuroscience and Deputy Executive Director of the Illawarra Health and Medical Research Institute, said schizophrenia ranks among the top 10 causes of disability in developed countries worldwide, with the disease a significant cause of suicide – up to 10 per cent of people with schizophrenia attempt suicide. Professor Huang said that previous studies had reported that diabetes occurs about two to four times more frequently in patients with schizophrenia than in the general population. As schizophrenia and diabetes are both associated with cognitive impairment, it was thought that patients with both diseases might suffer an increased rate and magnitude of cognitive deficits. “A number of our previous studies have shown us that many atypical antipsychotics increase the likelihood of people with schizophrenia developing type 2 diabetes,” Professor Huang said. The study found this to be accurate, with indications that people with both schizophrenia and diabetes were more cognitively impaired in the areas of immediate memory and attention than people with schizophrenia alone and people with diabetes alone. Furthermore, male patients perform worse than female patients. These findings indicate that the memory deficits found in schizophrenia could, in part, reflect disturbed glucose regulation and that improving glucose metabolism and energy utilization could improve these deficits. “What this study tells us is that treating diabetes in people with schizophrenia may improve their cognitive functioning, which could have a positive impact on everyday life.” Preclinical studies, led by Institute-supported Professor Huang, have also indicated that certain compounds extracted from tea, ginseng, and fish oil could be useful as adjunct treatments for reducing chronic brain inflammation, which is linked to the causes of obesity, type II diabetes, and cognitive impairment. Editor's note: Original news release can be found here.

Rock cut Chaitya at Karla Cave Temple Complex, Lonavala(Maharashtra) Dated: 2nd century BCE/15th century BCE —

(ஆர்த்ரைடிஸ்-Arthritis)

நம்மில் பலரும் மூட்டுவலியினால் (ஆர்த்ரைடிஸ்-Arthritis) அவதிப்படுகிறோம். இதற்கான மூலகாரணம் நாம் அறியவேண்டியது ஒன்று நாம் சிறுவயதில் ஓடி ஆடி விளையாடுகிறோம். சிறுவயதில் சிறுநீர் கழிக்க வேண்டுமானால் உடனடியாக செய்துவிடுகிறோம். வயதானால் நல்ல டாய்லட் அல்லது வேறு பல காரணங்களால் அடக்கிக் கொள்கிறோம். சிறுநீரகங்களில் சிறுநீர் நிரம்பி இருந்தாலும், நாம் சரியான இடத்திற்காக, நேரத்திற்காக அடக்கி வைக்கிறோம் இந்த நிலை பெண்களுக்கு 10 வயது முதலும், ஆண்களுக்கு 18 வயது முதலும் ஆரம்பிக்கும். இந்த நேரங்களில் நமது சிறுநீரகங்கள் சிறுநீரை வெளியேற்ற இயலாமல் தவிக்கிறது.

அப்பொழுது மூளையிலிருந்து செல்லும் உத்தரவு மூலமாக தற்காலிகமாக சிறுநீரகம் தன் வேலையை நிறுத்தி வைக்கிறது. இதனால் நம் உடலில் ஓடும் ரத்தம், சிறுநீரை வெளியேற்றாமல் அப்படியே எல்லா இடங்களுக்கும் செல்கிறது. அவ்வாறு செல்லும்போது இரத்தத்தில் உள்ள யூரிக் ஆசிட் கிறிஸ்டல்ஸ் (uric acid crystals) மூட்டுகளில் படிந்து விடுகிறது. இந்தச் சிறு சிறு கற்கள் சுமார் சினோரியல் மெம்கிரேம் (நமது மூட்டுகள் நம் எண்ணத்திற்கு ஏற்ப அசைவதற்கு உதவும் ஒரு தசை) என்னும் இடத்தில் உட்கார்ந்து விடுகிறது. இது பல வருடங்களாக தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது.

சிலருக்கு 35 வயதுக்கு மேல் காலை படுக்கையை விட்டு எழும்பொழுது இடுப்பு, பாதம், கை, கால் முட்டிகளில் அதிக வலி இருக்கும். இதுதான் ருமாட்டாயிட் ஆர்த்ரைட்டிஸின்(rheumatoid arthritis) ஆரம்ப நிலை.
இந்தியாவில் 65 சதவிகித மக்கள் இந்த வகை மூட்டு வலியினால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். இதில் 85 சதவிகிதம் பெண்கள். பலவிதமான மருத்துவ முறைகளில் இந்த நோய்க்கு மூலகாரணம் கண்டுபிடித்து மருந்து அளிப்பதில்லை. நம் முன்னோர்கள் 2000 வருடங்களுக்கு முன்பே இயற்கை மருத்துவ குணம் கொண்ட கீரையை நமக்கு அறிமுகப்படுத்தி உள்ளார்கள். அதுதான் முடக்கத்தான் கீரை.

ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ள குயின்ஸ் யுனிவர்சிட்டியிலிருந்து இந்தியாவின் சில மூலிகைகளை காப்பாற்றியும், அதில் உள்ள மருத்துவக் குணங்களையும், எந்த மூலக்கூறு ஒவ்வொரு மூலிகையிலும் எந்தெந்த வியாதிகளுக்கு நிவாரணம் அளிக்கிறது என்பதைப் பற்றியும் கூட்டு முயற்சியில் செயல்பட்டார்கள்.

அப்போது முடக்கத்தானிலுள்ள தாலைட்ஸ் ஒரு குறிப்பிட்ட விகிதத்தில் யூரிக் ஆசிட்டைக் கரைக்கும் சக்தி படைத்திருப்பதை அறிந்து, மேலும் இந்த ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டு வெற்றியும் கண்டுள்ளார்கள்.
இதன் சிறப்புக் குணம் நமது மூட்டுகளில் எங்கு யூரிக் ஆசிட் இருந்தாலும் அதைக் கரைத்து. சிறு நீரகத்திற்கு எடுத்துச்சென்று விடும். இதுபோல் எடுத்துச்சென்று சிறுநீராக வெளியேற்றும்போது, அது சோடியம் மற்றும் பொட்டாசியம் இவைகளை நம் உடலிலே விட்டு விடுகிறது. இது ஒரு மிக முக்கியமான இணையான மாற்றத்தை நம் உடலில் ஏற்படுத்துகிறது. இதனால் நமக்கு உடல் சோர்வு ஏற்படுவதில்லை. மூட்டுகளுக்கு கனிப்பொருள் சக்தியும் அளிக்கிறது.

முடக்கத்தான் கீரையை தோசை மாவில் கரைத்து, தோசை செய்து சாப்பிட வேண்டும். அந்தக் கீரையைக் கொதிக்க வைத்து உண்ணக் கூடாது. அதனுள் உள்ள மருத்துவ சத்துக்கள், கொதிக்க வைப்பதின் மூலம் அழிந்து விடும்.

மழைக்காலங்களில் மட்டுமே இந்தக் கீரை கிடைக்கும். முடக்கத்தான் கீரை, மருத்துவ குணங்கள் நிறைந்த, ஒரு அரிய‌ கீரையாகும். தமிழ்நாட்டு கிராமங்களில், எல்லோர் வீட்டுக் கொல்லைப் புறத்திலும் இது படர்ந்து கிடக்கும்.

Older women unhappy with spouse

FLINDERS UNIVERSITY

The research proves that having a partner in old age doesn't necessarily make a woman happy. Image: Darren Baker/Shutterstock Having a husband in old age doesn’t necessarily make a woman happy, research from Flinders University reveals. The study, which has just been published online in the international journal Developmental Psychology, measured the effect of different types of social interactions on the day to day happiness of 74 Adelaide men and women over the age of 85. As part of the survey, participants recorded their emotions in the presence of various social partners – including their spouse, family, friends and carers – six times a day over seven consecutive days in 2010. The majority (68 per cent) of participants were widowed, however the female respondents who did have a spouse reported feeling more unhappy when they were interacting with their spouse than when they were alone. While the study did not ask the female respondents to state why they felt unhappy in their partner’s company, lead author Dr Helena Chui said the speculation was that they were burdened by the double roles of being a wife and full-time carer. “Women are more likely to experience bereavement from widowhood because men die younger on average but our research shows women are actually not happy when their partners are with them on a day to day basis,” Dr Chui, a Postdoctoral Fellow with the Flinders Centre for Ageing Studies and the School of Psychology, said. “We’d need to conduct another study to find out why but the assumption is that the husband is usually older than the wife, therefore the wife is more likely to be the caregiver,” she said. “The male respondents didn’t feel particularly happy or unhappy when they were with their wives, yet on average, respondents said they felt happiest when they were with their friends. “They also reported feeling happy when they were with family members, although on the scale we used to measure emotion they were happiest with friends first, followed by family.” Over the seven day survey period, Dr Chui said respondents spent 70 per cent of their time alone, during which they reported feeling less happy than when they were with other people. She said those with higher levels of neuroticism benefited most from friendships, while visits from formal carers or service providers made no impact on everyday emotions across all participant types. “What we know is that 70 per cent of the time the oldest-old are alone and they’re not very happy when they’re alone. “We also know they’re happiest when they’re with their friends, which tells us we need to encourage the oldest-old to go out and meet friends because that’s likely to make them happy. “But it’s not that easy to leave the house when you’re very old because of mobility and transport issues so governments must take the lead in developing policies that foster social connectedness among the oldest-old.” Editor's Note: Original news release can be found here.

வலுவூட்டும் செவ்வாழைப்பழம்.

நரம்பு தளர்ச்சி குணமடையும்

நரம்பு தளர்ச்சி ஏற்பட்டால் உடலில் பலம் குறையும். ஆண்மை குறைபாடு ஏற்படும். எனவே நரம்பு தளர்ச்சியால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தினசரி இரவு ஒரு செவ்வாழைப்பழம் சாப்பிட்டுவரவேண்டும். தொடர்ந்து 48 நாட்களுக்கு செவ்வாழை சாப்பிட நரம்புகள் பலம் பெறும். ஆண் தன்மை சீரடையும்.

குழந்தை பேறு தரும்

திருமணமான தம்பதியர் குழந்தை பேறுக்காக மருத்துவரையோ, ஜோசியரையோ நாடுவர். அவர்களுக்கு செவ்வாழை அருமருந்தாகும். குழந்தை இல்லாத தம்பதிகள், தினசரி ஆளுக்கு ஒரு வாழைப்பழம் சாப்பிட்டு அரைஸ்பூன் தேன் அருந்த வேண்டும். தொடர்ந்து 40 நாட்களுக்கு சாப்பிட்டு வர நிச்சயமாக கருத்தரிக்கும் என்கின்றனர் மருத்துவர்கள்.

எளிமையுடன் எண்ணற்ற சத்துக்களும் கொண்டது வாழைப்பழம். வாழைப்பழத்தில் பல வகை உண்டு. சிலவற்றில் உயிர்ச்சத்தும், சிலவற்றில் சுண்ணாம்புச்சத்தும், இரும்புச் சத்தும் காணப்படுகின்றன.

பலரும் அரிய அளவிலேயே உட்கொள்ளும் செவ்வாழைப்பழம் பல மருத்துவ குணங்களைக் கொண்டுள்ளது. செவ்வாழையின் தாயகம் அமெரிக்க நாடுகளான கோஸ்டரீகா, மற்றும் கியூபா எனக் கூறப்படுகிறது. இதில் உள்ள பீட்டா கரோட்டீன் கண்நோய்களை குணமாக்கும். செவ்வாழையில் உயர்தர பொட்டாசியம், உள்ளது. இது சிறுநீரகத்தில் கல் ஏற்படுவதை தடுக்கிறது. இதில் வைட்டமின் 'சி' அதிகம் உள்ளது. செவ்வாழையில் ஆண்டி ஆக்ஸிடென்ட் காணப்படுகிறது. இதில் 50 சதவிகிதம் நார்ச்சத்து காணப்படுகிறது.

கண்பார்வையால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளவர்களுக்கு செவ்வாழை சிறந்த மருந்தாகும். கண்பார்வை குறைய ஆரம்பித்த உடன் தினசரி செவ்வாழை பழத்தை சாப்பிட பார்வை தெளிவடையும்.
மாலைக்கண் நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளவர்கள் இரவு ஆகாரத்திற்குப் பின்னர் தொடர்ந்து 40 நாட்கள் செவ்வாழை சாப்பிட்டு வர மாலைக்கண்நோய் குணமாகும்
பல்வலி, பல்லசைவு, போன்ற பலவகையான பல்வியாதிகளையும் செவ்வாழைப்பழம் குணமாக்கும். பல் தொடர்புடைய நோய்கள் ஏற்பட்டால் தொடர்ந்து 21 நாட்களுக்கு செவ்வாழை சாப்பிட்டு வர ஆடிய பல் கூட கெட்டிப்படும்.

சொரி சிறங்கு நீங்கும்

சொரி, சிரங்கு, தோலில் வெடிப்பு போன்ற சரும வியாதிகளுக்கு செவ்வாழை சிறந்த நிவாரணம் தரும். சிரங்குக்கு மருந்து போடாவிட்டாலும், செவ்வாழைப்பழத்தை தொடர்ந்து ஏழுநாட்களுக்கு சாப்பிட்டு வர சருமநோய் குணமடையும்.

தொற்றுநோய் தடுக்கப்படும்

தொற்று நோய் கிருமிகளைக் கொல்லும் அறிய சக்தி செவ்வாழைப்பழத்தில் உள்ளது. வாரம் ஒருமுறை செவ்வாழை சாப்பிட்டு வர உடலில் தொற்றுநோய் பாதிப்பு கட்டுப்படும்.

Sunscreen protects from cancer

QUEENSLAND UNIVERSITY OF TECHNOLOGY

Sunscreens protects the skin from molecular changes triggered by sun exposure. Image: maridav/Shutterstock Next time your kids complain about putting on sunscreen, tell them this: Sunscreen shields a superhero gene that protects them from getting cancer. It is widely accepted that sunscreen stops you from getting burnt but to date there has been academic debate about the effectiveness of sunscreen in preventing skin cancers. Now QUT has undertaken a world-first human study to assess the impact of sunscreen at the molecular level. Researchers found sunscreen provides 100 per cent protection against all three forms of skin cancer: BCC (basal cell carcinoma); SCC (squamous cell carcinoma); and malignant melanoma. Lead researcher Dr Elke Hacker, from QUT's AusSun Research Lab, said sunscreen not only provided 100 per cent protection against the damage that can lead to skin cancer but it shielded the important p53 gene, a gene that works to prevent cancer. "As soon as our skin becomes sun damaged, the p53 gene goes to work repairing that damage and thereby preventing skin cancer occurring. "But over time if skin is burnt regularly the p53 gene mutates and can no longer do the job it was intended for - it no longer repairs sun damaged skin and without this protection skin cancers are far more likely to occur." The study, published in the Pigment Cell & Melanoma Research journal, looked at the impact of sunlight on human skin, both with and without sunscreen, and found no evidence of UV-induced skin damage when proper application of sunscreen (SPF30+) had been applied to exposed area. "Melanoma is the most lethal form of skin cancer with research showing damage of melanocytes - the pigment-producing cells of the skin - after sun exposure plays a role in the development of skin cancer," Dr Hacker said. Dr Hacker said the study, funded by Cancer Council Queensland, involved 57 people undergoing a series of skin biopsies to determine molecular changes to the skin before and after UV exposure and with and without sunscreen. "First we took small skin biopsies of people's unexposed skin. We then exposed two skin sites to a mild burning dose of UV light, one site was applied with sunscreen and the other was not. We again took biopsies of both sites. "After 24 hours, we took another set of biopsies and compared the skin samples. "What we found was that, after 24 hours where the sunscreen had been applied, there were no DNA changes to the skin and no impact on the p53 gene," she said. Dr Hacker said this was a significant finding. "In Australia we have strong standards around sunscreens and their ability to protect against erythema (redness of skin)," Dr Hacker said. "But this research looks beyond the redness to determine whether UV exposure when using sunscreen causes molecular changes to the skin, as these changes have been linked to BCC, SCC and malignant melanoma. "When there are changes in the molecular structure it can enhance skin cancer development." Dr Hacker said the study also provided a baseline measurement of molecular responses to UV exposure, which would now be used to investigate post-sun exposure treatments, such as super sunscreens, to assist in the repair of sun damaged skin. Dr Hacker is a member of the Institute of Health Biomedical Innovation. Cancer Council Queensland spokesperson Katie Clift said the research reinforced the SunSmart message in Queensland - which has the highest rates of skin cancer in the world. "It's imperative that all Queenslanders adopt SunSmart habits every day that they're out and about in the Sunshine State, no matter the season," Ms Clift said. "Cancer Council Queensland recommends using SPF30 or above broad-spectrum, water-resistant sunscreen, and reapplying sunscreen every two hours. "Applying sunscreen correctly is important. Adults should apply more than half a teaspoon of sunscreen to each arm and the face, neck and ears - and just over one teaspoon to each leg, and front and back of the torso. "It's also important to complement sunscreen with sun protective clothing, a broad-brimmed hat, to seek shade and slide on wraparound sunglasses for best protection." The study, "The effect of MC1R variants and sunscreen on the response of human melanocytes in vivo to ultraviolet radiation and implications for melanoma", is available here. Editor's note: Original news release can be found here.

THANGA MEENGAL MOVIE REVIEW

Cast: Padmapriya, Ram, Sadhana, Sally 

Direction: Ram 

Screenplay: Ram 

Story: Ram 

Background score: Yuvan Shankar Raja 

Director Ram is back with his brand of intense cinema and this time he has based his tale around the relationship between a father and his daughter. Thanga Meengal has had its share of release issues but the buzz for the movie in the social media space was high, thanks to Ram’s proactive and impactful promotions. 

Ram's first movie, Kattradhu Thamizh was noted for its mesmerizing music score by Yuvan Shankar Raja and its brilliant visuals. Thanga Meengal also retains the ‘Little Maestro’ and the cinematography has been handled by Arbhindu Saaraa.

In Thanga Meengal, Ram plays Kalyani, a self-respecting man who isn't always practical and wears his heart on his sleeve. His world revolves around his exuberant and sometimes over-enthusiastic 8 year old daughter Chellamma and he wishes to keep the child within her, alive at any cost. His rational family members aren't welcoming of his ways and philosophies. The rest of the movie is about the struggles that he has to undergo in order to keep his daughter's pristine happiness intact.

First things first, a big round of applause to Director Ram for his vision, unflinching passion on his subject, his writing and of course his performance. He has literally given life to the character that he has written. Though he comes across as over-dramatic and hyper-emotional at times, it suits the story.

Baby Sadhana plays Chellamma, a kid who lives in her own world and is a really slow learner at school. Her mind is brimming with fantasies and one such is about ‘Thanga Meengal’. The title has been justified very well and poetically in fact.

Chellamma has issues in concentrating on her lessons and is more interested in having enthusiastic and typically childlike conversations with her little friend Nithyashree. These conversations are a big highlight in the movie as they make the mood light. Baby Sanjana as Nithyashree is a darling.

Coming back to Sadhana, her's is an unbelievable performance and not for one moment, do we see any cinematic traces in her. Ram has extracted the best out of this prodigiously talented child. The scenes involving her conversations with Santa Claus and with her ‘soft doll’ illustrate the kind of innocence and purity that she exhibits.

Shelly plays the mother of Chellamma and she shines in the scenes when she releases all her pent-up frustrations. Looking at Shelly and Sadhana, they really do look like a mother-daughter pair. Great casting.

Padmapriya is really dignified as a teacher and lights up the few scenes that she appears in. Rohini and 'Poo' Ram as the lead protagonist's parents are realistic and natural. The younger sister character is another sweet addition to the proceedings and the brother-sister bonding has been brought out subtly.

Yuvan Shankar Raja has again delivered his best for Ram and you will have plenty of hair-raising moments as he weaves magic with his instruments, for the movie's BGM score. Yuvan continues to grow by leaps and bounds with every passing year. The legendary maestro Ilayaraja can indeed be proud of his son.

The much-loved Aanandha Yazhai is a visual delight while the other songs such as Nadhi Vellam and Yaarukkum Thozhan Illai are well-placed. The riotous ‘School’ song could have been placed earlier in the movie's narrative, one feels.

Thanga Meengal is a visual treat as well, with Arbhindu Saaraa capturing all the scenic locales in the movie well and particularly shining in those surreal night scenes. The DI, colouring and other post production work on the movie's visuals are splendid during these night scenes.

One must laud the passion of the producers too and Gautham Menon, being an ambitious filmmaker himself, must have understood what Ram was up to, and his contributions to the final output of Thanga Meengal mustn't be undervalued.

Verdict: Thanga Meengal brims with heart felt heavy emotions, has lifelike performances and is a brilliantly made film.