Nerve sparing helps most prostate cancer patients to have same orgasms as before surgery

The vast majority of men who have a prostate cancer operation can retain their ability to orgasm if the surgery is carried out without removing the nerves that surround the prostate gland like a hammock, according to a study in the February issue of the urology journal BJUI.

American researchers from Cornell University, New York, studied 408 patients who received robot-assisted laparoscopic radical prostatectomy (RALP) from a single surgeon between January 2005 and June 2007. They focused on men who were able to achieve orgasm before surgery and the average follow-up was three years.

"Ninety-one per cent of men retained the same orgasmic function after surgery if the nerves on both sides were cancer free and we were able to spare them" says lead author Dr Ashutosh Tewari, Director of the Prostate Cancer Institute and the LeFrak Robotic Surgery Center at Weill Cornell Medical College. "This figure went down to 82% in men who had nerve sparing on one side and 61% in men who had little or no nerve sparing. If the patients had no nerve sparing, nerve reconstruction was attempted by joining the ends of the resected nerves.

"Orgasm has a major influence on patients' satisfaction with the overall sexual experience and alterations in orgasm are associated with significant reduction in emotional and physical satisfaction. They may also lead to men avoiding sex, experiencing relationship problems and even the total breakdown of those relationships.

"It is acknowledged that open, rather than laparoscopic, radical prostatectomy damages some pelvic nerves and one notable study found that only 22% of men who received this surgery retained their orgasmic function. However there is little data on orgasmic function following RALP and that is what this study sought to address."

The 408 patients who took part in the study were able to have sexual intercourse – scoring 60 or more on the International Index of Erectile Function – and achieve orgasm before surgery. Just over half (54%) were under 60 years and the remainder were 60 plus. The median age was 60.

Key findings of the research include: 

• The majority of the patients (74%) had bilateral nerve sparing (nerves spared on both sides), 13.5% had unilateral nerve sparing (nerves spared on one side only) and 12.5% had little or no nerve sparing.
• 88% of the men under 60 were able to achieve orgasm after surgery. The majority (80%) had the same orgasm, 6% had diminished orgasm, 2% said their orgasm was better and 0.5% had an earlier orgasm than before surgery. The remaining 12% were unable to orgasm.
• Orgasm rates were much higher in men under 60 who had had bilateral nerve sparing (93%) than unilateral nerve sparing (83%) and no nerve sparing (65%).
• 83% of the men aged 60 plus were able to achieve orgasm after surgery. The majority (80%) had the same orgasm, 2% had diminished orgasm, 0.5% said their orgasm was better and 0.5% had an earlier orgasm than before surgery. The remaining 17% were unable to orgasm.
• 85% of the men under 60 and 77% of the men aged 60 plus were able to have sexual intercourse after surgery and this rose to 90.5% and 82% respectively in those who had bilateral nerve sparing.
• 156 patients who achieved post-operative orgasm also completed a questionnaire - 82% said their satisfaction rates were high or very high, 10% said they were moderate and 7% said they were low. Just over 3% reported pain when they had an orgasm.

"As far as we are aware this is the largest analysis of orgasmic function in the robotic prostatectomy literature and will provide valuable information for surgeons talking to patients about what sort of sexual function they can expect after surgery" says Dr Tewari.

"Our study shows that men under the age of 60 and those who underwent bilateral nerve sparing surgery were more likely to recover the same orgasmic function they enjoyed before surgery than older men and those with no nerve sparing."

More information: Nerve sparing can preserve orgasmic function in most men after robotic-assisted laparoscopic radical prostactectomy. Tewari et al. BJUI.109, pp596. (February 2012) doi:10.1111/j.1464-410X.2011.10402x

 

Provided by Wiley

"Nerve sparing helps most prostate cancer patients to have same orgasms as before surgery." February 13th, 2012.http://medicalxpress.com/news/2012-02-nerve-prostate-cancer-patients-orgasms.html

 

Posted by
Robert Karl Stonjek

Even moderate air pollution can raise stroke risks

Air pollution, even at levels generally considered safe by federal regulations, increases the risk of stroke by 34 percent, Beth Israel Deaconess Medical Center researchers have found.

Writing in the Feb. 14, 2012 issue of the Archives of Internal Medicine, researchers who studied more than 1,700 stroke patients in the Boston area over a 10-year period found exposure to ambient fine particulate matter, generally from vehicle traffic, was associated with a significantly higher risk of ischemic strokes on days when the EPA's air quality index for particulate matter was yellow instead of green.

Researchers focused on particles with a diameter of 2.5 millionths of a meter, referred to as PM2.5. These particles come from a variety of sources, including power plants, factories, trucks and automobiles and the burning of wood. They can travel deeply into the lungs and have been associated in other studies with increased numbers of hospital visits for cardiovascular diseases such as heart attacks.

"The link between increased stroke risk and these particulates can be observed within hours of exposure and are most strongly associated with pollution from local or transported traffic emissions," says Murray A. Mittleman, MD, DrPH, the study's senior author, a physician in the CardioVascular Institute at Beth Israel Deaconess Medical Center and an Associate Professor of Medicine at Harvard Medical School. "Any proposed changes in regulated pollution levels must consider the impact of lower levels on public health."

"Considering that almost everyone is exposed to air pollution and is at risk for stroke, that's actually a pretty large effect," adds Gregory Wellenius, ScD, the study's lead author and an Assistant Professor of Community Health at Brown University.

Researchers analyzed the medical records of more than 1,700 patients who went to the hospital for treatment of confirmed strokes between 1999 and 2008. They matched the onset of stroke symptoms in each patient to hourly measurements of particulate air pollution taken at the nearby Harvard School of Public Health's environmental monitoring station.

The team was able to estimate the hour the stroke symptoms first occurred, rather than relying on the more coarse measure of when patients were admitted to the hospital. They also included only strokes confirmed by attending neurologists, rather than relying on more vague insurance billing codes.

Meanwhile, Harvard's hourly measurements of pollution within 13 miles of 90 percent of the stroke patients' homes allowed for close matching in time of exposure and stroke onset.

"We think that this study is novel in that it has high-quality data on both air pollution exposure and stroke diagnosis," Wellenius says.

The team was able to calculate that the peak risk to patients from pollution exposure occurs 12-14 hours before a stroke. That information may be useful to researchers who want to trace how PM2.5 might be working in the body to increase the likelihood of stroke.

They also found that black carbon and nitrogen dioxide, two pollutants associated with vehicle traffic, were closely linked with stroke risk, suggesting that pollution from cars and trucks may be particularly important.

Stroke is a leading cause of long-term disability and the third leading cause of death in the United States. An estimated 795,000 Americans suffer a new or recurrent stroke every year, resulting in more than 135,000 deaths and 829,000 hospital admissions.

The finding that days of moderate air quality substantially elevate stroke risk compared to days of good air quality suggest that the Environmental Protection Agency may need to strengthen the language it uses to describe the health consequences of moderate air quality, researchers say.

"In partnership with NIEHS, EPA funded this research advancing our understanding of air pollution and health effects," said Dan Costa, ScD, DABT, Interim National Program Director for Air Climate & Energy Research in U.S. Environmental Protection Agency Office of Research and Development Research.

"In 2009, EPA published an Integrated Science Assessment concluding a causal relationship exists between PM2.5 and cardiovascular impacts, including strokes. Dr. Wellenius and colleagues' study is the first to show that the onset of stroke can occur with less than a day's exposure to fine PM. Highly relevant research such as this informs the PM2.5 standards and protects human health."

Researchers estimate reducing PM2.5 pollution by about 20 percent could have prevented 6,100 of the 184,000 stroke hospitalizations in the northeastern United States in 2007.

While researchers acknowledge results need to be replicated in other cities, they note that Boston is considered to have relatively clean air.

"The levels of PM2.5 in Boston are lower than those seen in many in other parts of the country, yet we still find that within these moderate levels the risk of stroke is higher on days with more particles in the air," Mittleman says.

Provided by Beth Israel Deaconess Medical Center

"Even moderate air pollution can raise stroke risks." February 13th, 2012. http://medicalxpress.com/news/2012-02-moderate-air-pollution.html

 

Posted by
Robert Karl Stonjek

Couples in the same place emotionally stay together, study says

 
(Medical Xpress) -- Despite life’s ups and downs, couples whose feelings are in sync consistently over time are more likely to stay together, says a University of California, Davis, study.

“We found that the longer periods of stability for the couple were great predictors of staying together,” said Emilio Ferrer, a psychology professor and principal author of a research paper on the topic.

Researchers looked at surveys of 131 couples of various ages, married and unmarried, and analyzed their responses to daily questionnaires for at least 60 days and as long as 90 days. The test subjects recorded their emotions for nine positive feelings such as “trusted,” “physically intimate” and “free,” and nine negative mood feelings, such as “discouraged,” “lonely,” “angry” and “deceived.”

The researchers followed up after one to two years to inquire about each test pair’s status as a couple. The researchers were able to get the information from 94 couples; 72 of them, or 76 percent, reported still being together.

“Our emotions fluctuate every day and throughout the day … and there is substantial variation in the way individuals react to different things that happen,” Ferrer said.

Yet, even if both halves of a couple react differently, they can still be in the same place emotionally — and have a better chance of staying together, Ferrer said.

Differences in the emotions between members of a couple, even for three or four days at a time, was a predictor of couples breaking up. Ferrer said this was true even for couples whose times of unhappiness were followed by periods of happiness.

“If they move around on the chart and are not consistent, they were more likely to break up,” he said.

The paper, “Analyzing the Dynamics of Affective Dyadic Interactions Using Patterns of Intra- and Inter-individual Variability,” is due to be published in the February issue of Multivariate Behavioral Research.

The paper can be accessed here

 

. The National Science Foundation supported the research. Co-authors: Joel S. Steele, a former student in Ferrer’s lab and current assistant professor at Portland State University; and Fushing Hsieh, a UC Davis statistics professor.

All couples surveyed were from the Sacramento region, and ranged in age from 19 to 74. The length of their relationships ranged from eight months to 35 years.

Of the 113 couples, 19 never responded when asked if they were still together one to two years later. Ferrer said it was unclear whether those who did not answer had moved, were tired of the study or had broken up.

Two people in their 70s comprised one of the most emotionally consistent relationships, Ferrer said.

“So, either they figured it out by then, or they had always been this way,” he said. 

Provided by UC Davis

"Couples in the same place emotionally stay together, study says." February 13th, 2012. http://medicalxpress.com/news/2012-02-couples-emotionally.html

 

Posted by
Robert Karl Stonjek

Lust makes you smarter and evidence that seven deadly sins are good for you

 

(Medical Xpress) -- Good news for lovers on Valentine’s Day - the seven deadly sins, including Lust, are good for you. University of Melbourne social psychologist Dr Simon Laham uses modern research to make a compelling case for the virtues of living a sinful life in his latest book The Joy of Sin: The Psychology of the Seven Deadlies (And Why They Are So Good For You).

Dr Laham argues that human behavior is more complex than simple “good” or “evil” and shows us that Pride, Lust, Gluttony, Greed, Envy, Sloth and Anger are not soul-condemning offenses, but ever-present and, if indulged wisely, are largely functional human tendencies.

In particular, for lovers intent on indulging in a bit of lust this Valentine’s Day, Dr Laham reveals:

Lust can make you smarter. Research shows that people with sex on the brain are better at solving ‘analytic thinking’ problems. Lust triggers us to become focused on the present and the details of satisfying a rather pressing current goal, namely sex.

Lust makes you helpful. Lust is so well designed to fulfill its function of getting people into bed, that it leads us to behave in ways that potential partners will find more attractive.

Lust builds love. Research shows that lustful participants are more likely to display a range of loving, relationship maintenance strategies – like adopting constructive conflict resolution strategies – to increase the chances of sex in the future.

Gluttony - People who have eaten a piece of cake are more likely to donate to charity.

Greed – Money can buy you happiness as long as you spend it the right way. Studies show that people are happier when they spend their money on experiences rather than material possessions.

Sloth - The ultimate slothful state, sleep and even napping, improves your memory and makes you more insightful.  Research has also shown that slowing down makes you more helpful.  Studies in cities in which people walk more slowly, such as Bakersfield in California, pedestrians are more likely to stop and offer help.

Anger - Anger triggers an oppositional mindset which makes people more willing to entertain beliefs contrary to their own. In addition, angry negotiators, tend to be more likely to get what they want in a negotiation.

Envy - Comparing yourself to those better off than you can lead to boosts in mood, self-image and creativity.

School students who compared themselves to superior students got better grades.

Pride – Proud people persist longer at difficult tasks and adopt leadership roles. Studies show that the proud are more liked.

Dr Laham said that when you take a look at the evidence, the seven deadly sins can really serve us quite well despite being told for centuries they are bad for us.

“This is great news for Australians as a recent BBC poll deemed Australia the most sinful country on earth,” he said.


So research now shows that it’s ok to indulge in a bit of Lust this Valentine’s Day and you’ll be better off for it. In fact, indulge in all seven deadly sins and you might just be a little smarter, happier and more successful.

Provided by University of Melbourne

"Social psychologist: Lust makes you smarter and evidence that seven deadly sins are good for you." February 13th, 2012.http://medicalxpress.com/news/2012-02-social-psychologist-lust-smarter-evidence.html

 

Posted by
Robert Karl Stonjek

வாழ்க்கையின் முழு அர்த்தம் திட்டமிடுதலே

வாழ்க்கையில் அலட்டிக் கொள்ளாமல் அதிகம் சாதித்த மனிதர்களை நீங்கள் பார்த்திருக்கலாம். சொல்லிக் கொள்ளும் அளவுக்கு அவர்கள் கடுமையாக உழைப்பது போல் பார்வைக்குத் தெரியாது. ஆனாலும் அவர்கள் நிறைய சாதனைகள் புரிந்து கொண்டிருப்பார்கள். அவர்கள் வாழ்க்கை முறையைக் கூர்ந்து பார்த்தால் அதற்கு காரணம் கண்டிப்பாக விளங்கும். அவர்கள் திட்டமிட்டு ஒரு ஒழுங்குமுறையுடன் செயல்படுபவர்களாக இருப்பார்கள். அந்தோணி ராபின்ஸ் என்ற பிரபல சுயமுன்னேற்ற எழுத்தாளர் திட்டமில்லாமல் வாழ்பவர்கள் நயாகரா சிண்ட்ரம் (The Niagara Syndrome) என்ற பிரச்சனையில் கண்டிப்பாக ஒரு நாள் மாட்டிக் கொள்வார்கள் என்று கூறுகிறார். அந்தப் பிரச்சனையில் திட்டமில்லா மனிதர்கள் எப்படி மாட்டிக் கொள்கிறார்கள் என்பதை அவர் வார்த்தைகளிலேயே பார்ப்போம். “வாழ்க்கையை ஒரு நதியாகச் சொல்லலாம். பெரும்பாலான மக்கள் எங்கே போய் முடிய வேண்டும் என்ற சிந்தனை இல்லாமலேயே அதில் குதித்து விடுகின்றனர். விரைவிலேயே வாழ்க்கை நதியின் அவ்வப்போதைய நீரோட்டத்தில் சிக்கிக் கொள்கிறார்கள். அப்போதைய நிகழ்வுகள், அப்போதைய பயங்கள், அப்போதைய சவால்களை எதிர்கொள்வதிலேயே அவர்கள் மும்முரமாக இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கை நதியில் கிளைகள் வரும் போதும் அவர்கள் எந்தப் பக்கம் போவது என்றோ, எதில் செல்வது இலாபகரமானது என்றோ கவனம் கொடுத்து தீர்மானிப்பதில்லை. தானாக எதில் கொண்டு போய் விடுகிறதோ அதில் பயணிக்கிறார்கள். அதனால் அவர்கள் வாழ்க்கை அவர்கள் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதில்லை. இப்படி அரை மயக்கத்தில் செல்லும் வாழ்க்கையிலிருந்து அவர்களைத் தட்டி எழுப்புவது தண்ணீர் ஆர்ப்பரித்து விழும் ஓசை தான். விழித்துக் கொள்ளும் போது தான் நயாகரா நீர்வீழ்ச்சிக்கு ஐந்தடி தூரத்தில் துடுப்பில்லாத படகில் வேகமாக வந்து கொண்டு இருப்பது தெரிகிறது. ஆனால் அந்த நேரத்து ஞானோதயம் காலம் கடந்ததாக இருந்து விடுகிறது. அந்த வீழ்ச்சியில் விழுந்தே தீர வேண்டியிருக்கிறது. அது உணர்ச்சிகளின் வீழ்ச்சியாக இருக்கலாம், ஆரோக்கியத்தின் வீழ்ச்சியாக இருக்கலாம், பொருளாதார வீழ்ச்சியாக இருக்கலாம். எதுவாக இருப்பினும் ஆரம்பத்திலேயே புத்திசாலித்தனமாக சரியான முடிவுகளைத் திட்டமிட்டு எடுத்திருந்தால் இதைக் கண்டிப்பாக தடுத்திருக்க முடியும்.” திட்டமிடா விட்டாலும் வாழ்க்கை நகரத்தான் போகிறது. ஆனால் அது போகும் பாதை நமக்கு அனுகூலமாக இருக்கத்தான் வாய்ப்பில்லை. அந்தோணி ராபின்ஸ் கூறுவது போல அது ஏதோ ஒரு வீழ்ச்சியில் என்றோ ஒரு நாள் உங்களை வீழ்த்தக்கூடும். திட்டமில்லா மனிதர்களுக்குத் திறமையும், உழைப்பும், உற்சாகமும் பெரிதாக பயன்பட்டு விடப்போவதில்லை. காரணம் அவற்றைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதில் அவர்கள் அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதில்லை. காட்டாறு போல பிரவாகம் எடுத்து வரும் அனைத்தும் கட்டுப்பாடான கரைகளுக்குள் இல்லாமல் கண்டபடி எல்லா பக்கங்களிலும் போவதால் சீக்கிரமே வடிந்து விடுகிறது. அதனால் ஒரு சமயத்தில் பிரம்மாண்டமாகத் தெரிகிற வளர்ச்சி இன்னொரு சமயத்தில் கண்ணிற்கே தென்படுவதில்லை. திட்டமிடாதவர்கள் வாழ்க்கையை அவர்களைத் தவிர அனைவரும் தங்கள் விருப்பத்திற்கு நகர்த்துகிறார்கள். மற்ற சூழ்நிலைகளும் அவர்கள் வாழ்க்கையைத் தீர்மானிக்கின்றன. மற்ற மனிதர்களும் சூழ்நிலைகளும் தீர்மானிக்கும் போது அதை எதிர்க்கும் சக்தி திட்டமில்லா மனிதர்களுக்கு இருப்பதில்லை. வாழ்க்கை என்ற நீண்ட ஓட்டத்தை விடுங்கள். ஒரு விடுமுறை நாள் என்ற குறுகிய காலம் கூட திட்டம் என்று ஒன்று இல்லா விட்டால் நமக்கு பயன்படும்படி அமைவதில்லை. அந்த நாளில் ஒரு பகுதியை வம்புப் பேச்சு கழித்து விட முடியும். இன்னொரு பகுதியை டிவி திருடிக் கொண்டு விட முடியும். இன்னொரு பகுதியைத் தேவையோ, உபயோகமோ இல்லாத இன்னொரு செயல் இழுத்துச் சென்று விட முடியும். மீதிப்பகுதியை சோம்பலோ, ஊர்சுற்றலோ எடுத்துக் கொண்டு விட முடியும். ஆனால் முன்கூட்டியே திட்டம் என்று ஒன்றிருக்குமானால், நாம் செய்ய வேண்டியவை இன்னதெல்லாம் என்று முன்கூட்டியே தீர்மானம் ஒன்று இருக்குமானால் அந்த நாளை மேலே சொன்ன எதுவும் நம்மிடம் இருந்து பிடுங்கிச் சென்று விட முடியாது. அதற்கான அவகாசத்தையே நாம் தந்து விடப் போவதில்லை. திட்டமிட்டால் மட்டும் அப்படியேவா நடத்தி விட முடிகிறது என்ற நியாயமான கேள்வியைக் கேட்கலாம். நாம் ஒன்று நினைத்தால் நாம் சற்றும் எதிர்பாராத சூழ்நிலை அத்தனை திட்டத்தையும் பாழடிக்கிற மாதிரி வந்து சேரலாம். அது தான் வாழ்க்கையின் யதார்த்தமும். ஆனால் திட்டம் என்று ஒன்று இருக்கையில் அந்த சூழ்நிலையில் இருந்து எவ்வளவு வேகமாக வர முடியுமோ அந்த அளவு வேகமாக வெளியே வந்து விடுகிறோம். முன்னமே திட்டம் இட்ட சில வேலைகளையாவது செய்து முடிக்கிறோம். நமக்கு என்னவெல்லாம் ஆக வேண்டி இருக்கிறது, நம் வாழ்க்கை எந்தப்பாதையில் செல்ல வேண்டும் என்ற தெளிவு நமக்கு உறுதியாக இருக்குமானால் அது நம் தினசரி வாழ்க்கையிலேயே சிறு சிறு மாற்றங்களை அவ்வப்போது செய்ய வைக்கும். பாதை விலக ஆரம்பிக்கும் போதெல்லாம் ஆரம்பத்திலேயே உணர வைத்து மாற வைக்கும். தேவை இல்லாத, பயனில்லாத செயல்களில் இறங்க ஆரம்பத்திலேயே அனுமதிக்காது. நம் சக்தியையும், காலத்தையும் வீணாக்குவது மிக மிகக் குறையும். ஊர்வம்பில் சேர்வதற்கோ, அடுத்தவர் விஷயத்தில் மூக்கை நுழைப்பதற்கோ நம்மை அது விடாது. இப்படி நமக்கு பயன்படுவதற்கு மட்டுமல்லாமல் அடுத்தவரைத் தொந்திரவு செய்யாமல் இருப்பதற்கும் திட்டமிட்டு செயல்படுவது உதவும். திட்டமில்லாத மனிதர்கள் கடைசி நேரத்தில் பரபரப்பு காட்டுவார்கள். என்ன நடக்கிறது என்பதே அவர்களுக்கு கடைசி நேரத்தில் தான் உறைக்கும். நயாகரா சிண்ட்ரம் என்று அந்தோணி ராபின்ஸ் சொன்னது போல என்ன நிலவரம் என்பது வீழ்ச்சிக்கு முன்னால் தான் புரியும். அந்த நேரத்தில் என்ன தான் ஆர்ப்பாட்டம் செய்தாலும், அதிக வேகமும், செயல்திறனும் காட்டினாலும் அது பயன் தருவது மிக அபூர்வமே. ஒரு நாளை, ஒரு வாரத்தை, ஒரு மாதத்தை, ஒரு வருடத்தை, மொத்த வாழ்க்கையை இப்படி இருக்க வேண்டும், இத்தனை சாதிக்க வேண்டும் என்று திட்டமிடுங்கள். உங்கள் திட்டம் நூறு சதவீதம் நிறைவேறாது. முன்பே சொன்னது போல நாம் நினைத்திராத எத்தனையோ தடைகளும், சூழ்நிலைகளும் வந்து சேரலாம். அதற்கென்று திட்டமே வேண்டாம் என்று முடிவு கட்டி  விடாதீர்கள். தடைகளைத் தாண்ட முடியுமா என்றும் சூழ்நிலைகளை மாற்ற முடியுமா என்றும் பாருங்கள். முடிந்தால் செய்யுங்கள். அப்போது தான் நம் திறமைகளே நமக்கு அறிமுகமாகும்.  அப்படி முடியா விட்டாலும் எவ்வளவு சீக்கிரம் அதிலிருந்து விடுபட்டு பழையபடி திட்டமிட்ட வாழ்க்கைக்கு வர முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் திரும்பி வாருங்கள். செய்ய வேண்டியதைத் தொடர்ந்து செய்யுங்கள். திட்டமிடும் வாழ்க்கையில் 100 சதவீத வெற்றி கிடைக்காமல் போனாலும் சுமார் 60 சதவீத வெற்றியாவது கிடைக்கும். ஆனால் திட்டமே இல்லாத வாழ்க்கையில் ஒரு சதவீதம் கூட வெற்றி நமக்கு நிச்சயமல்ல. மேலும் திட்டமிட்டு வாழும் வாழ்க்கையில் எதிர்பார்த்த நன்மைகள் நினைத்த அளவுக்கு கிடைக்கா விட்டாலும் தீமைகள் கண்டிப்பாக விளைய வாய்ப்பே இல்லை. ஆனால் திட்டமிடாத வாழ்க்கையில் தீமையே அதிகம் விளையும். எனவே திட்டமிடுங்கள். வாழ்க்கையை ஒரு அர்த்தத்தோடு கொண்டு செல்லுங்கள். அப்படிச் செய்தீர்களானால் பின்னால் என்றும் நீங்கள் வருந்தக் காரணமிருக்காது.

ஈ எனும் நோய் பரப்பி

இன்று நகரத்திலிருந்து கிராமம் வரை எங்கும் பறந்து, திரிந்து வாழும் ஒரு வகை பூச்சி இனம்தான் ஈக்கள்.  பொதுவாக ஈக்கள் என்றாலே எல்லோருக்கும்  அருவெறுப்பு தான்  தோன்றும்.  ஏனெனில், அவை மலம் மற்றும் குப்பைகளிலும் உட்கார்ந்து ... பிறகு, நம் உடலிலும், உண்ணும் உணவுகளின்  மீதும் உட்காருவது தான்.  ஈக்களை முழுமையாக ஒழிக்க, சிறந்த வழி - சுகாதாரமே.  அரசும் பல வழிகளில் முயற்சி செய்தும் ஈக்களின் எண்ணிக்கையோ  குறைந்த பாடில்லை. ஈக்களால் ஆண்டுக்கு பல லட்சம் பேர் பல்வேறு நோய்களின் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகின்றனர். பாக்டீரியாவால் ஏற்படும் நோய்கள் பரவுவதற்கு ஈக்களே முக்கிய காரணியாக இருக்கின்றன. பொதுவாகவே ஈக்கள் அழுகிப்போன காய்கறிகள் மீதும் மீன் கடைகள், கோழிப்பண்ணை, மாட்டுப்பண்ணை, மல ஜல கழிப்பறை, சுகாதாரம் குறைந்த  குப்பைத்தொட்டிகள்  போன்ற இடங்களில் மிகவசதியாக வாழ்கின்றன. பெண் ஈ, ஒரு தடவைக்கு 80 முதல் 100 முட்டை கள் வரை இடுமாம். ஈக்கள், கொசுக்களைப் போல் நம் இரத்தத்தில் கலக்கக்கூடிய கொடிய நோய்க்கிருமிகளை சுமந்துக்கொண்டு அலைவதில்லை என்றாலும், உணவுப் பொருட்களின் மீது இலட்சக்கணக்கான பாக்டீரியாக்களை இறக்குமதி செய்யும் பணியை செவ்வனே செய்கின்றன என்பதே உண்மை! ஈக்களின் ஆறு கால்களிலும் அதன் உடலிலும் பல்லாயிரக்கணக்கான உரோமங்கள் உள்ளன.  இதனுடைய ஒவ்வொரு காலிலும் வட்டமான, பிசின் போன்ற, ஒரு அமைப்பு உள்ளது.  இந்த பிசின், ஒருவித பசை பொருளாகும்.  கழிவுகளின் மீது, ஈக்கள், உட்காரும்போது கழிவுகளிலுள்ள பாக்டீரியாக்கள் அந்த பிசின் போன்ற அமைப்பில் ஒட்டிக் கொள்கின்றன.  ஈ, மீண்டும் நம் மீதோ அல்லது உணவின்  மீதோ உட்காரும்போது அந்த பாக்டீரியாக்கள் வெகுஎளிதில் உணவில் கலந்து நம் உடலுக்குள் செல்கின்றன.   இதன் விளைவால்  வயிற்றுப்போக்கு, குடற்புழு, உட ல் நமைச்சல், தோல் எரிச்சல், வயிற்றுப்புண், டைபா ய்டு, தொற்றுக் கிருமிக் காய்ச்சல் என எண்ணிலடங்கா நோய்கள் நம்மை தாக்குகின்றன. 'நாங்கள் கொசுக்களுக்கு சளைத்தவர்கள் அல்ல' என்பதுபோல் ஈக்களும் தன்பங்கிற்கு ஏராளமான நோய்களைப் பரப்புகின்றன. தற்போது தமிழகத்தில் நாமக்கல், சேலம், ஈரோடு, கரூர் மாவட்டங்களிலும், கடற்கரை யோரத்தில் வாழும் மக்களும்தான் ஈக்களால் அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர்.  மேற்குறிப்பிட்ட இடங்களில் கோழிப்பண்ணைகள் அதிகம் இருப்பதால், அங்கு ஈக்களின் பெருக்கமும் தாக்கமும் மிக அதிகமாக உள்ளது.  மற்றும் கடலோர மாவட்டங்களிலும் மீன்கள் விற்கப்படும்  இடங்களிலும் ஈக்களின் உற்பத்தி அதிகமாக காணப்படுகிறது. இப்படி பல வகைகளில் தொல்லைகொடுக்கும் ஈக்களிடமிருந்து நம்மையும், நாம் வாழும் சுற்றுசூழலையும் பாதுகாக்க சில நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வது நல்லது: -- அழுகிய பொருட்களை உடனே அப்புறப்படுத்தி அப்பகுதியை தூய்மையாக வைத்திருத்தல். -- அசைவ பொருள் கிடங்குகளின் கழிவுகள் உடனுக்குடன் அப்புறப்படுத்தப்பட்டு, கிடங்குகளில் தூய்மையை பேணுதல். -- வீடுகளைச் சுற்றியுள்ள குப்பைகளை தினமும் அகற்றுதல். -- உணவுப் பொருட்கள் உட்பட எந்த பொருளையும் திறந்து வைப்பதை முற்றிலும் தவிர்த்தல். -- வீடுகளில் குப்பைகளை சேர்த்துவைக்காமல் அடிக்கடி அப்புறப்படுத்தி விடுதல். --கோழிப்பண்ணை போன்ற இடங்களில் முழு சுகாதாரத்தைக் கடைப்பிடிப்பது. (இதனால் ஈக்களை ஓரளவுக்காவது கட்டுப்படுத்தி, அழிக்கலாம்). -- ஈக்களின் தொந்திரவு அதிகமாக இருந்தால், மஞ்சள் தூளை நீரில் கரைத்து  அவைகள்  அதிகம் உள்ள இடங்களில் தெளித்தால், ஈக்கள் உள்ளே வருவதை தவிர்ப்பதோடு, தொந்திரவிலிருந்தும் சற்று நிம்மதி பெறலாம்.

Arthritic knees, but not hips, have robust repair response

 by Biomechanism 

---

Researchers at Duke University Medical Center used new tools they developed to analyze knees and hips and discovered that osteoarthritic knee joints are in a constant state of repair, while hip joints are not. 

“This suggests the knee has capacity for repair we didn’t know about and the main treatment strategy probably would need to focus on turning off the breakdown of knee tissue,” said Virginia Kraus, M.D., Ph.D., professor of Rheumatology and Immunology at Duke. “I was hugely surprised to find this.”

This suggests that knee and hip osteoarthritis may need different treatment approaches, Kraus said.

---

Perhaps the natural repair response would be sufficient to lead to a reversal or halting of the disease process in the knee if the joint breakdown could be halted, Kraus said.

“At least with the knee you’ve got an ongoing repair response that we didn’t appreciate until now,” Kraus said. “If you could capitalize on that and turn off the degradative (breakdown) processing you might have some good effects.”

The findings, published in the Journal of Biological Chemistry on Friday, Feb. 10, suggest that for hips, however, turning off the degenerative process might not be enough. The hips would need a treatment to both turn off of the degenerative process as well as stimulate factors that could help to begin repair.

The knee is very accessible for injections, so it would make sense to inject the knee with agents that could turn off the degradative processes, and these could be delivered periodically with close monitoring, Kraus said. “That seems like a very viable strategy.”

A number of treatment strategies are being tested in clinical trials to turn off the joint breakdown processes, and Kraus is hopeful that this approach will lead to treatment breakthroughs for osteoarthritis.

A cocktail of drugs might be needed for the hip, however, both to turn off the degradation and to stimulate the right type of reparative elements.

“I am speculating that a single agent would work for the knee,” Kraus said.

The findings about the knee were shocking to her, because the literature for years had compared the knee and ankle. Scientists knew the ankle was resistant to osteoarthritis, but the knee was very susceptible.

The thinking was that the ankle joint bones fit together well, like a ball in a socket, so the joint cartilage is less likely to degrade, while the knee joint bones fit less well together and require tissue, like the meniscus, to create a better fit – so knee cartilage is more likely to degrade.

“What we found is startling, because the hip joint also has a ball-in-socket structure yet it degrades and fails to mount a strong repair response,” Kraus said. “We think this means that joint congruency alone cannot explain the difference in the repair response of joints, so there is more to learn.”

Kraus and her team discovered a biomarker that is a measure of an altered (deaminated) protein, called D-COMP. In the circulation it signals hip degeneration and in cartilage it provides insight into the repair response of joint tissues. Kraus said this is the first biomarker specific to a particular joint site, and may be developed into a monitoring tool for hip-joint breakdown.

The next step is to understand the reasons for the difference between knees and hips and also to use the new tools to analyze the ankle for its level of repair response.

“Why is the ankle less susceptible than the knee to osteoarthritis?” Kraus asked. “Can we develop other tools to be specific indicators of joint health for other joints in the body?”

__________

Courtesy Duke University Medical Center

New discovery reveals how protein protects cells from HIV infection

 by bio_chief16

---

“Finding offers potential new drug targets aimed at slowing progression of disease”

A novel discovery by researchers at NYU Langone Medical Center and colleagues reveals a mechanism by which the immune system tries to halt the spread of HIV. Harnessing this mechanism may open up new paths for therapeutic research aimed at slowing the virus’ progression to AIDS. The study appears online ahead of print today in Nature Immunology.

“A lot of research on viruses, especially HIV, is aimed at trying to understand what the body’s mechanisms of resistance are and then to understand how the virus has gotten around these mechanisms,” said co-lead investigator Nathaniel R. Landau, PhD, a professor of microbiology at the Joan and Joel Smilow Research Center at NYU School of Medicine.

The research focused on a protein called SAMHD1. Recent studies have found that immune cells, called dendritic cells, containing the protein are resistant to infection by HIV. Since the discovery, scientists have sought to understand how SAMHD1 works to protect these cells, with hopes that science might find a way to synthetically apply that protection to other cells.

---

Dr. Landau and his team are now able to provide an answer: 

When a virus, like HIV, infects a cell, it hijacks the cell’s molecular material to replicate. That molecular material is in the form of deoxynucleotide triphosphates (dNTPs), which are the building blocks for DNA. Once the virus replicates, the resulting DNA molecule contains all the genes of the virus and instructs the cell to make more virus.

Researchers wanted to understand how cells containing the SAMHD1 protein are protected from such hijacking. They found that SAMHD1 protects the cell from viruses by destroying the pool of dNTPs, leaving the virus without any building blocks to make its genetic information – a process researchers call nucleotide pool depletion. “SAMHD1 essentially starves the virus,” Dr. Landau said. “The virus enters the cell and then nothing happens. It has nothing to build and replicate with, so no DNA is made.”

As a result, the most common form of HIV does not readily infect these cells. Instead, the virus has evolved to replicate mainly in a different kind of cell, called CD4 T-cells, which do not contain SAMHD1 and therefore have a healthy pool of dNTPs. Dr. Landau explained that the virus has evolved in such a way that it may deliberately avoid trying to infect immune cells with SAMHD1 to avoid alerting the greater immune system to activate a variety of antiviral mechanisms to attack the virus.

Viruses that are related to HIV, like HIV-2 and SIV, have developed a protein called viral protein X(VPX) that directly attacks SAMHD1. This allows the virus to infect dendritic cells, an important type of immune cell.

“Viruses are remarkably clever about evading our immune defenses,” Dr. Landau said. “They can evolve quickly and have developed ways to get around the systems we naturally have in place to protect us. It’s a bit of evolutionary warfare and the viruses, unfortunately, usually win. We want to understand how the enemy fights so that we can outsmart it in the end.”

Understanding the mechanism by which SAMHD1 provides protection to cells may provide a new idea about how to stop or slow the virus’ ability to spread, Dr. Landau explained. Potential future research efforts, for example, might focus on finding a way to increase the amount of SAMHD1 in cells where it does not exist, or to reduce the amount of dNTPs in cells vulnerable to infection.

“Over the past few years, a number of these natural resistance mechanisms have been identified, specifically in HIV, but some have potential applications to other viruses, as well,” he said. “This is a very exciting time in HIV research. Many of the virus’ secrets are being revealed through molecular biology, and we’re learning a tremendous amount about how our immune system works through the study of HIV.”

___________

Courtesy NYU School of Medicine

New way to create stem cells

THE UNIVERSITY OF QUEENSLAND

Image: Pgiam/iStockphoto University of Queensland scientists have developed a world-first method for producing adult stem cells that will substantially impact patients who have a range of serious diseases. The research is a collaborative effort involving UQ's Australian Institute for Bioengineering and Nanotechnology (AIBN) and is led by UQ Clinical Research Centre's (UQCCR) Professor Nicholas Fisk. It revealed a new method to create mesenchymal stem cells (MSCs), which can be used to repair bone and potentially other organs. “We used a small molecule to induce embryonic stem cells over a 10 day period, which is much faster than other studies reported in the literature,” Professor Fisk said. “The technique also worked on their less contentious counterparts, induced pluripotent stem cells. “To make the pluripotent mature stem cells useful in the clinic, they have to be told what type of cell they need to become (pre-differentiated), before being administered to an injured organ, or otherwise they could form tumours. “Because only small numbers of MSCs exist in the bone marrow and harvesting bone marrow from a healthy donor is an invasive procedure, the ability to make our own MSCs in large number in the laboratory is an exciting step in the future widespread clinical use of MSCs. “We were able to show these new forms of stem cells exhibited all the characteristics of bone marrow stem cells and we are currently examining their bone repair capability." AIBN Associate Professor and Co-Investigator on the project, Ernst Wolvetang said the new protocol had overcome a significant barrier in the translation of stem cell-based therapy. “We are very excited by this research, which has brought together stem cell researchers from two of the major UQ research hubs UQCCR and AIBN,” Associate Professor Wolvetang said. The research is published in the February edition of the STEM CELLS Translational Medicine journal. Editor's Note: Original news release can be found here.