Search This Blog

Tuesday, September 20, 2011

PLANTATION ECONOMY



This section mainly deals with the expansion of the plantation sector and its impact on economy after the independence of Sri Lanka. The labour component in the plantation industry is also looked at in the latter part of this section.

Nicholas Kaldor, a visiting economist, National Planning Consul, Sri Lanka in the late 1950s remarked that "Ceylon owned its present prosperity in comparison with other countries in the region, to the plantation economy." and went to the extent of even suggesting that "it is the further development of the plantation economy which provides the means for a rapid increase of Ceylon national wealth.”

Sri Lanka needed to raise her foreign exchange earnings to enable her to expand employment opportunities in all sectors. Since the plantation crops were considered to be the biggest foreign exchange earner, continued development of this sector essential for the provision of employment in the country.  Moreover, the bulk of the plantation crops are found in the Wet Zone of the country which is also the region of acute rural unemployment and under employment in the island. In addition, it is also considered to be strengthening the plantation sector not only to absorb more labour but also as a means of agricultural diversification. The plantation sector, therefore, was considered as vital to the growth of the economy of Sri Lanka.    

Land for plantation agriculture increased by a cumulative annual average of around 22,272 acre per year between 1831-50 and 1921-1930. In 1950s, the land under plantation crops was around 928,000 hectares (Tea 229,333, Rubber 265,000 and Coconut 433,000). The growth of area, production and exports of the plantation crops in the island from 1950s to 2002 is shown below.

Growth of Area (000 hectares)
            1950/52           1960/62           1970/72           1980/82           1990/92           2000/02
Tea           229             237                  241                  241                  221                  167
Rubber                 265             271                  258                  213                  198                  157
Coconut   433             444                  466                  42                    380                  439
Total        928             953                  968                  876                  801                  766

Production Trend (tea & rubber in Mn.Kg. and Coconut in Mn.Nuts)
            1950/52           1960/62           1970/72           1980/82           1990/92           2000/02
Tea           143             205                  213                  196                  212                  303
Rubber                 106             100                  147                  127                  102                  87
Coconut   2225           2531                2694                2268                2337                3055


Export Earnings  
1950/52           1960/62           1970/72           1980/82           1990/92           2000/02
Agri.    90.5                 91.2                 90.1                 57.9                 31.66               19.14*
Total    1,656               1,791               1,946               20,030             89,853             433,445**

Source: Compiled from the Annual Reports, Central Bank of Sri Lanka, (Various years).
*Percentage of the Total
**Total export values in million rupees.
Note: Agricultural exports including Tea, Rubber, Coconut- Kernel products & others and minor agricultural products.
                       
The figures show that the area under plantation crops expanded up to 1970s and thereafter it had declined except for a marginal expansion of area under coconut during the period in 2000/02.  However, the data clearly shows that the production of the plantation crops have steadily increased between 1950 and 1959 respectively.

It is also interesting to compare the plantation sector with the global scenario after the 1950s as well.  The following table given below show the production of tea and rubber in selected countries.

Percentage Share of the Global Production of Tea and Rubber

Country
TEA
1952
1968-70
1986-88
1998-2000
India
Sri Lanka
Other Asia
Africa
South America
Other Country
45.6
24.7
23.7
3.7
0.2
2.1
36.7
24.2
23.0
11.3
3.2
1.6
28.4
9.14
25.9
10.8
4.0
8.3
30.35
9.38
34.33
12.03
-
-
RUBBER
Malaysia
Indonesia
Thailand
Sri Lanka
34.8
43.0
5.3
5.5
40.9
26.3
9.2
5.3
33.5
23.2
18.1
3.2
28.78
26.00
-
4.2

According to the above table a higher percentage share of production of tea has been maintained by India and Sri Lanka, over the greater part of the 50s and 60s.  As far as rubber is concern, the attempts to increase production in the early years of independence had not been successful.  The years of 1960s were not favourable for tea and rubber.  It was mainly to some errors in the projection of these crops.  Incidentally, the rubber market was in decline due to the encroachment of synthetics since 1940s.  However, the market for synthetic completely collapsed due to increases in the prices of synthetic rubber, which occurred in the wake of price escalation of petroleum products in the 1970s. It should be noted that with all these constraints the tea and rubber sectors still continue to generate higher gross returns to the country.

Though plantation sector maintained its position as the leading sector of the economy, the preoccupation of peasant sector with promotion of welfare coupled with the gradual emergence of the industrial sector, brought about perceptible warning of the importance of plantation agriculture in the country. Similarly, within the plantation sector the trend of ‘Ceylonisation’ of ownership and management virtually stagnate the area under cultivation.  

 

Plantation Sector in the Economy of Sri Lanka


1947-50
1958-60
1968-70
1978-80
1988-90
1998-00
GDP
Employed Workers
36.5
26.9
33.0
N.A/
26.8
23.2
12.3
19.7
9.9
     (11.00)
3.6
(4.0)
Source: Cited in G. H. Pieris, Development and Change in Sri Lanka, p. 223.
Note: Figures in the parenthesises are estimated. 

The successive governments after independence had repeatedly announced plans for nationalisation of the foreign owned enterprises in the country. The attitude of the government led to curtail the plantation sector in terms of falling investment and demoralised management of the estate sector etc.  Consequently, many foreign owned plantation, companies and individuals fragmented their tea lands into small plots and sold them. The announcement of the nationalisation of foreign owned assets led to decline of further expansion of the plantation agriculture- particularly tea by the British owned companies like 'Sterling' and 'Rupees' that possessed large scale tea estates in the country.

This particularly curtailed the tea sector in terms of factory maintenance, transplanting activities, infilling vacancies of tea bushes and social conservation in the plantation sector. The following data shows the trend of replanting and fertilizer usage in tea and rubber plantation sector in the country in selected years.

Replanting, Application of Fertilizer to the Plantation Crops in Selected Years


Replanted (Hectares)
Fertilizer (000 mt)
Tea
Rubber
Tea
Rubber
1961/63
1970/72
723
2686
7089
3670
150.7
94.3
62.86
36.5
Compiled from Statistical Abstract of Sri Lanka (various years)


Nationalisation of Plantation

The structural change that took place in Sri Lanka's plantation sector referred to as ‘nationalisation of estates’ commenced of the Land Reform Law No. 1 of 1972 and Land Reforms (Amendment) Law No. 29 of 1975. The land reform Law, No.1 of 1972 imposed ceilings (25 acres for paddy land and 50 acres for other categories of land) on private ownership of land and provided for the setting up of a Land reform Commission(LRC) vested with powers to acquire and redistribute privately owned land in excess of the stipulated ceilings. Three years later, the scope of the reform was extended through the Land-Reform (Amendment) Law, No. 39 of 1975 under which land related capital assets held by public companies engaged in agriculture were nationalised. A crop-wise breakdown of the extents divested from private ownership during this three year period is presented in the following table.

 


Extent of Land Acquired during the land reform (in hectares)
Crops
Under 1972 Law
Between 1972 and 1975
Under 1975 law
Total
Tea
56,396
13,857
96,152
166,405
Rubber
33,413
2,702
38,379
74,494
Coconut
45,537
-
2,592
48,130
Others
92,663
5,389
32,021
130,073
Source: Cited in Source: Cited in G. H. Pieris, ‘Structural Change in Plantation Agriculture in Sri Lanka,’ in Goonaratne W and Wesumperuma D (ed.) Plantation Agriculture in Sri Lanka, 1984, ILO, p. 36.

The LRC was empowered both to develop the land under its own management as well as to alienate the land either in large blocks to other public sector agencies and co-operative organisations or small allotments to landless individuals for agricultural or residential use.

The Principal Recipients of land under the Land Reform Programme
Public Sector                                                                                      Extent (hectares)
            State Plantation Corporation                                                  105,828  
People’s estate development Board                                          94,739
Up-country Co-operative Estate Development Board             29,583
Tea and rubber Research Institute                                              4,006
Co-operatives
            Land Reform Co-operative (Janawasa)                                    19,425
            Electoral Co-operatives                                                             70,822
‘Special’ and Other Co-operatives                                            16,188
Peasant Smallhodings                                                                          35,815

In the immediate aftermath of land acquisition under the reform programme, the public sector agencies were entrusted with the task of management of the acquired land. The State Plantations Corporation (SPC), Up-Country Estates Development Board (USAWASAMA) and the Jantha Estate Development Board (JEDB) were set up and about 35 percent of the total area under plantation agriculture were distributed to these institutes. However, this situation did not remain static and subsequently the SPC and JEDB were the gigantic organizations who dominated the sector until 1990s.

These agencies were under the general direction and control of the executive branch of the government. As far as plantation crop is concern the continual adherence of non-optimise field practices, lack of supervision in field and factory management, wasteful expenditure on bureaucratic administration and over re-recruitment at executive and managerial level led to determination of the plantation sector in the country.

However, some institutional charge was taken place towards the end of 1980s.  A 'Core Group' was appointed by the government in 1989 based on the advice of the World Bank to identify the problems and process a programme for long term viability of the plantation sector in the country.


1.                  Leasing or sale of coconut estates to the private sector.
2.                  Leasing of the rubber and tea estates to the private sector.
3.                  Entering into management contract with private sector firms for the management of groups or clusters of estates.

As we noticed above the plantation represented 36,5 per cent of GNP in the 1948-50 period. It represented less than 13 per cent in the 1978-80 period and 11 per cent in 1983. During the same periods the share of plantation products in foreign exchange earnings declined from 90.7 per cent in 1950 to 53 per cent in 1980 and to 47 per cent in 1983. Therefore the government embarked upon a number of projects for rehabilitation. The targets that were expected by the implementation of the rehabilitation programmes did not sufficiently materialise and thus, the financial problem reached a crisis point because of the proportions of heavy borrowing from the two state banks.

 Subsequently, the government dissolved most of the co-operative agencies and handed over the tea estate management to the private companies under the recommendation of the Plantation Restructuring Committee (PRC), which was formulated with the assistance of the World Bank in 1984. Currently, the plantation companies (22) control around 53 per cent of the total tea estate management and around 40 per cent belong to smallholders. Only 7 per cent remain under the state corporations’ i.e the SPC and JEDB. However, labour unrest and low level labour participation in the industry emerged in the large-scale tea estates in the Higher and Mid elevation tea regions.


The Plantation Workers

There is some lack of clarity associated with the usage of occupational, demographic and ethnic terminology in the writings on plantation workers in Sri Lanka.  Quite frequently, the distinctions between the "plantation workforce", "estate population", "Indian Tamils" and "stateless persons" tend to be regarded inconsequential in the Sri Lankan exemplification of the 'plantation model'.  This perception requires clarification.

In an occupational classification of the economically active workforce in Sri Lanka, the term "plantation worker" may be used to refer to a person whose main source of income is employment as a wage earner in a large unit of production devoted to crops such as tea, rubber and coconut.

Using such a definition, the Socio-Economic Survey of 1985/86 has shown that the plantation workforce consists of about 430,000 persons.  They and their dependents probably number around 950,000.

The majority of plantation workers and their dependents resides on estates, constituting about 95.2 per cent of the "estate population".  About 15 to 20 per cent of the plantation workforce does not belong to the estate population.  The estate population itself is of mixed ethnicity, with Tamils constituting its majority.  Census records are not precise on the Indian Tamil/Sri Lankan Tamil distinction within the estate population.  Some among those who would be conventionally regarded as 'Indian Tamils' (on account of their "recent Indian origin"), have obtained Sri Lankan citizenship - an estimated 360,000by January 1986 - and tend to be enumerated as "Sri Lankan Tamils", thus inflating the size of the latter group in the estate population.

Thirty years ago, a 'typical' plantation worker in Sri Lanka could have been described as "a stateless person belonging to an ethnic minority which is largely confined to plantation sector employment".  The foregoing information shows that the application of such a generalisation at present to a study of the plantation workforce could entail considerable distortion of reality.

Well over 90 per cent of the plantation workforce in Sri Lanka is made up of those serving in the labourer grades who, on the basis of their conditions of employment, could be placed in several categories.  There is, first, the distinction between 'permanent' and 'casual' workers, with the former category accounting for about 80 per cent of the labour force.  The permanent workers derive most of their earnings in the form of cash receipts from the employer which consists of (a) a fixed daily wage, (b) a 'special living allowance' indexed for changes in the cost of living), and (c) 'over-poundage' payments (a bonus paid per unit of daily output of leaf plucked or latex tapped exceeding a specified minimum).  At various times in the past, there have been other allowances such as a price-wage supplement', an additional special allowance', and an interim devaluation allowance.  The fixed daily wage and the special living allowance are the main components of the total receipt.

Casual workers are also employed by the plantation industries in fairly large numbers.  they are drawn either from the worker population residing on the estates or from the villages outside.  Usually, this category of workers is employed more in work relating to keep and maintenance (replanting, weeding, pruning, etc.) than for the routine tasks of plucking or tapping.  Employers exercise some flexibility in regard to their remuneration by paying them 'task rates' rather than daily wages.

Under the pattern of payments to workers described above, the to main determinants of earnings of the large majority in the plantation workforce are the wage-cum-living allowance, and the 'employment intensity'.  Accordingly, in plantation worker agitations for improvements in conditions of employment, these two determinants have always tended to receive prime attention.

Plantations ("estates") as a human settlement type differ from other types of rural settlements in Sri Lanka.  The overwhelming majority of those who belong to the labourer grades of plantation employment live in "line-rooms" (usually, single room, barrack-type residential units), clusters of which are found scattered around within each plantation.  Typically, such a cluster consists of a large number of residential units that stand in rows ("lines") on a small patch of carefully demarcated ground.  Small vegetable plots, an occasional cattle shed, open drains, and communal open-pit latrines occupy the narrow spaces between and adjacent to the "lines", providing the residential cluster the appearance of extreme congestion and squalor, mitigated only by the fact that it is surrounded by vast stretches of tea or rubber land.

The plantation workers of Sri Lanka have often been identified as a segment of the country's population that suffers from extreme poverty and want.  This has been attributed to two sets of interwoven causes - namely the exploitative production relations inherent to the plantation system, and the political oppression of an ethnic minority.  To generalise on the literature relating to these themes, while writings that deal with global perspectives of underdevelopment and poverty tend to stress the aspects of economic exploitation, those that are concerned more specifically with ethnic conflict and minority rights in Sri Lanka usually highlight oppression and discrimination.

The basis of these themes from a historical viewpoint is so well known that it requires only brief recapitulation.  Even since the origins of plantation enterprise in Sri Lanka during the 19th century, living standards among plantation workers - most of whom were immigrants from South India - have been featured by earnings that were barely adequate for survival, and gross deficiencies in the satisfaction of basic needs in food, shelter, education, health care and sanitation.  Their wages were constantly kept at low levels primarily for maximising the surplus extracted form their labour either for transfer ** profits to owners of plantations or for diversion into other sectors of the economy for investment and consumption.  Moreover, the daily lives of plantation workers have been subject to greater regimentation and authoritarian control than those of many other categories of workers.  They have also had little scope for occupational mobility.  This, along with the precarious balance persisting between their earnings, on the one hand, and survival needs, on the other, inhibited collective effort on their part towards the improvement of their living conditions.  And, the majority among them remained excluded from participation in the political processes of the country, having been divested of their citizenship rights soon after country gained independence.

Several changes witnessed during the past two decades have, in various ways, contributed towards increasing the bargaining strength of the plantation workforce, and hence, to certain distinct improvements in their conditions of employment.  The foremost among such changes in terms of relative impact is the admission to Sri Lankan citizenship of an increasing number of Indian Tamils living on the plantations.  This has enabled them to emerge as a political force in the country.  At the presidential, parliamentary, and provincial councils elections held since the late 1970s, for example, it was evident that the "Indian Tamil" segment of the plantation workforce, acting as a cohesive group, could have a perceptible impact on the outcome of the elections.  Thus, the general trend during the recent past has been one of increasing responsiveness of the government to the needs and demands of the plantation workforce.

The changes that accompanied the land reforms in the plantation sector have also, in the long term, been beneficial to the plantation workforce.  At the initial stages of the reform programme, mainly on account of the related organisational dislocations.

The central position of the plantation is the main foreign exchange earner and a key provider of employment make it imperative that the plantation industry needs to be revitalised and made viable once again.  The problems that the industry confronts are clear, and most of them are not of recent origin.  Nearly two decades of state ownership and management of the larger plantations has apparently contributed to compound the problems the lack of dynamism and even deterioration of the industry under public ownership provided.

References

1.                  Amerasinghe, Y. R. (1993) Recent Trends in Employment and Productivity in the Plantation Sector of Sri Lanka with Special Reference to the Tea Sector, ARTEP, New Delhi.
2.                  Goonaratne, W. and D. Wesumpermu, (1984) Plantation Agriculture in Sri Lanka, ILO/ARTEP.
3.                  Peiris, G. H. (1996) Development and Change in Sri Lanka, Geographical Perspectives, Macmillan India Ltd.


Thanks 
  1. S. Chandrabose

Managing the Colonial Economy 1948-1956 Study Guide


Lesson Objectives
v  To survey the economic, social and political landscape of Ceylon in 1948.
v  To surface comparable data for 1956.
v  To identify and analyse the factors which contributed to changing the situation between 1948 and 1956.
Lesson Structure
v  Why Colonial Economy?
v  1948 – 1956 Landmarks:
Ø  General Election of September 1947.
Ø  Birth of Independent Ceylon on the 4th of February 1948.
Ø  1949 – Introduction of the Rice Subsidy.
Ø  1950 – Admission of Denominational of Schools into the   Free Education Scheme.
Ø  1950 - Introduction of the GPS Scheme for Paddy.
Ø  1951 – Resignation of Mr. S.W.R.D. Bandaranaike from the U N P and the formation of the S L F P
Ø  1952  - 21st March  - Death of Prime Minister  D.S. Senanayake
Ø  1952 - 26th March – Appointment of Dudley Senanayake as Prime Minister.
Ø  1952 - June – First General Election of Independent Ceylon
Ø  1951 - Commissioning of the first Hydro-power project and the commencement of  the rural Electrification Scheme.
Ø  1952 - Commencement of the Base Hospitals Programme.
Ø  1953 - S W  R D Bandaranaike changes “Sinhala and Tamil in 24 hours” to “Sinhala  only in 24 hours.”
Ø  1953 - 12th August  - Hartal
Ø  1954 - 11th October – Resignation of Dudley Senanayake as Prime Minister.
Ø  1955 - 4th February – Release of the Buddhist Commission Report.
Ø  1956 - February – U N P adopts Sinhala only Policy.
Ø  1956 – General Elections.
Ø  Dissolution of Parliament (due to end in June  1957 only)
1948 – Salient Features
v  Economy
Ø  Duality
Ø  Continuity of the features of a colonial economy.
Ø  Non national dominance over the Plantation Sector.
Ø  Trading Partners
Ø  Trading Basket.
Ø  Fiscal Policy used only as a means of revenue.
Ø  Predominance of Agriculture in the GDP.
v  Society
Ø  Was there a duality?
Ø  Social mobility resulting from the spread of Education.
Ø  Social impact of the growth of an urban working class
Ø  Lack of attempts at diversifying the economy.
v  Political Scene
Ø  Demise of the Ceylon National Congress – Birth  of  UNP - Birth of Sinhala Mahajana Sabha and its amalgamation with the UNP.
Ø  The Political significance of the 1953 Hartal.
Ø  The Language Issue.
Ø  What caused the UNP rout and the MEP landslide win  at the 1956 General Elections?
v  Conclusion
Ø  The Political Leadership of Ceylon, no sooner it received political authority, opted for Free Education. It was to be foreseen that Free Education would throw up an educated young population. The reluctance of educated youth to participate in traditional Agriculture should have been foreseen.
Ø  The leaders  chose to keep Sri Lanka a predominantly agricultural country.  1952 World Bank Report. How do you explain the lukewarm attitude of the leadership to industrialization when the country had sufficient  resources to move into a major industrialization programme as India did ?
Ø  What, in hindsight, are the consequences of the failure to industrialize? Economic ? Socio-political ?

Sorkkathile Mudivaanathu சொர்க்கத்திலே முடிவானது

Sugam Aayiram En Ninaivile சுகம் ஆயிரம் என் நினைவிலே

ஹோ……லிட்டில் பிளவர் பாடல் Oh little flower


பாடகர் : டி. எம். சௌந்தரராஜன் இசையமைப்பாளர் : எம். எஸ். விஸ்வநாதன் ஆண் : ஹோ……லிட்டில் பிளவர் சீ யுவர் லவ்வர் சீ யுவர் சிட்டுக் கண்ணில் பட்டு பட்டு சிக்கி கொண்ட லவ்வர் ஆண் : ஓஹோ……லிட்டில் பிளவர் சீ யுவர் லவ்வர் சீ யுவர் சிட்டுக் கண்ணில் பட்டு பட்டு சிக்கி கொண்ட லவ்வர் ஆண் : ஓஹோ…..சிவக்கச் சிவக்கச் சிரிக்கும் அழகிலே தளுக்கிக் குலுக்கி மினுக்கும் நடையிலே நடக்க நடக்கத் துடிக்கும் இடையிலே ஒரே தரம் ஒரே தரம் உறவாடவா விளையாடவா ஆண் : ஹோ……லிட்டில் பிளவர் சீ யுவர் லவ்வர் சீ யுவர் சிட்டுக் கண்ணில் பட்டு பட்டு சிக்கி கொண்ட லவ்வர் ஆண் : ஆஹா கனியக் கனிய வளர்ந்த பருவமே கருத்த விழியில் மிரட்டும் உருவமே உனக்கும் எனக்கும் உருவம் பொருத்தமே ஒரே தரம் ஒரே தரம் உறவாடவா விளையாடவா ஆண் : ஹோ……லிட்டில் பிளவர் சீ யுவர் லவ்வர் சீ யுவர் சிட்டுக் கண்ணில் பட்டு பட்டு சிக்கி கொண்ட லவ்வர் ஆண் : அழகு அழகு சுகத்தை எடுத்து வடிக்கவா அருகில் இருந்து விருந்து கொடுக்கவா அடுத்த கதையைப் படித்து முடிக்கவா ஒரே தரம் ஒரே தரம் உறவாடவா விளையாடவா ஆண் : ஹோ……லிட்டில் பிளவர் சீ யுவர் லவ்வர் சீ யுவர் சிட்டுக் கண்ணில் பட்டு பட்டு சிக்கி கொண்ட லவ்வர்

Enathu Vazhkkai Vijayabhaskar KJ Yesudas எனது வாழ்க்கை

Sangeetham Vijayabhaskar SPB Vanijeyaram சங்கீதம்ராகங்கள்

Mudhal Mudhal Vijayabhaskar SPB Vani Jeyaram முதல் முதல் Muthuraman

Hare nandha hare nandha-Naan Avanillai.wmv

Aval Oru Pachaikuzhanthai அவள் ஒரு பச்சைக்குழந்தை

Manthara malare மந்தார மலரே மந்தார மலரே

Maathamo Aavani MSV SP Bala P Susheela Ravi Kaanchana மாதமோ ஆவணி

mullai poo povathu engea(spb hits)

Engal Veeddu Thangatheril எங்கள் வீட்டு தங்கத்தேரில்

kaalam ponnanathu(spb hits)

Vazhvil Chowbhakiyam வாழ்வில் சௌபாக்கியம் வந்தது

poonkoodiae poonkoodiae(spb hits)

Red wine ‘doesn’t protect heart’



VICHEALTH   



Coinciding with the 19 September 2011 United Nations (UN) meeting on non-communicable diseases, the Alcohol Policy Coalition (APC) has released a paper challenging the commonly-held belief that red wine is beneficial for preventing cardiovascular disease. 

“After reviewing all the scientific evidence, it appears any positive effects of alcohol in reducing the risk of cardiovascular disease have been hugely overestimated. In particular, red wine has no special, protective qualities related to cardiovascular disease,” said Kathy Bell, CEO of Heart Foundation (Victoria).

“The Heart Foundation does not recommend red wine or other alcoholic drinks to prevent or treat cardiovascular disease. Drink no more than two standard drinks daily to reduce your lifetime risk of alcohol-related harm.”

More than half of all alcohol-related deaths globally are from cardiovascular disease, cancer or liver cirrhosis. For the second time in its history, the UN is convening a high-level meeting to address the problem of non-communicable diseases, including those caused by alcohol consumption (the only other high-level meeting to tackle a health issue was in 2001, when the focus was AIDS and HIV).

On a global scale, 545,000 people died of alcohol-related cardiovascular disease in 2004. In Australia, five per cent of all cancers are caused by alcohol, including one in five breast cancers.

Australian Bureau of Statistics data shows a sharp increase in wine consumption in Australia.

“It’s no surprise that wine consumption has gone up – price influences consumption and wine is taxed by value not alcohol content. So when Australians can buy cask wine for less than soft drink, it’s little surprise we have a $15billion drinking problem on our hands,” said Todd Harper, CEO of Cancer Council Victoria.

“But there is something the Government can do to help fix the problem - with an effective alcohol tax, Australia can lead the world in reducing alcohol related diseases, including heart disease and cancer.”

The Australian Government is reviewing Australia’s taxation next month and this will be the perfect opportunity to develop a system to tax drinks based on alcohol content with a premium price for more harmful products.

“At the moment, alcohol taxation in Australia is inconsistent and confusing. We know that by taxing alcohol by volume we can reduce drinking to safer levels, which will have a marked effect on heart disease and cancer rates.”

The UN Summit will be held in New York on 19-20 September 2011.

The APC’s paper, titled Cancer, Cardiovascular Disease and Alcohol Consumption is available for download from www.alcoholpolicycoalition.org.au 
Editor's Note: Original news release can be found here.

என் இனிய இந்தியா




உலகத்தைப் படைக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தார் கடவுள். படைப்புத் தொழிலின் சூட்சுமங்களை தன்னுடனிருந்த மற்ற தேவதைகளுக்கு விளக்கிக்கொண்டிருந்தார் அவர். 
எல்லா படைப்பிலும் ஒரு சமநிலை இருக்க வேண்டும், ஆக்கமும் அழிவும் சேர்ந்தே படைக்கப்பட வேண்டும் என்றார் அவர்.
உதாரணமாக, 10 மான்களைப் படைத்தால் 1 சிங்கத்தைப் படைக்க வேண்டும். 100 சாதுக்களைப் படைத்தால் அவற்றுக்கு ஒரு வைரியைப் படைக்க வேண்டும்.

இதோ பாருங்கள், இதுதான் அமெரிக்கா. உலகிலேயே மிக்க செல்வச் செழிப்பான, பணக்காரர்கள் நிறைந்த நாடாகப் படைத்திருக்கிறேன். ஆனால், அதே நேரம் பாதுகாப்பின்மையையும் பதற்றத்தையும் தந்துள்ளேன்.

இது ஆப்பிரிக்கா. இங்கே எழில் கொஞ்சும் இயற்கையழகையும், வற்றாத கனிம வளங்களையும் படைத்துள்ளேன். ஆனால் அதே நேரம், மிக மோசமான பருவ நிலைகளையும், எதிரிகளையும் அளித்துள்ளேன்.

அடுத்தது தென் அமெரிக்கா. மிக அடர்ந்த கானகப் பகுதிகள் உண்டு. ஆனால், குறைவான நிலப்பகுதிகள் காரணமாக அவர்கள் காடுகளை அழித்தே வாழ வேண்டும். ஆபத்தும் உண்டு.

இது ஜப்பான். அறிவார்ந்த மக்கள். நல்ல வளமை. ஆனால் எண்ணற்ற எரிமலைகள். எப்போதும் உயிர் பயம். ஆகவே, நண்பர்களே, எந்தப் படைப்பிலும் ஒரு சமநிலை இருக்க வேண்டும் என்பதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்," என்றார்.

உடனே ஒரு தேவதை கேட்டது - "கடவுளே, இவற்றில் மிகவும் அழகான தேசம் எது?"
புன்னகைத்தபடியே சொன்னார் கடவுள் - "எல்லாவற்றுக்கும் மகுடம் போல் அமைந்திருக்கும் இந்தியா தான் அது. என்னுடைய படைப்புகளிலேயே மிக உயர்வான ஒன்று. அனைத்து வகை கலாசாரங்களும் இணைந்த நாடு, மிகுந்த இயற்கை வளங்கள், தொழில்வளம், தொழில்நுட்ப வளம், மக்கள் வளம், நல்ல கலாசாரம் என அனைத்து வளங்களையும் ஒருசேர அளித்துள்ளேன்," என்றார்.

ஆச்சரியமடைந்த தேவதை கேட்டது - "ஆனால் நீங்கள் எல்லாவற்றிலும் ஒரு சமநிலை இருக்க வேண்டும் என்றீர்களே? இந்தியாவுக்கு எல்லாமே வளமையான விஷயங்கள் தானா? பிரச்னைகளே கிடையாதா?"

பதிலாக உரக்கச் சிரித்தபடியே கடவுள் கூறினார்...
"ஹா. ஹா. ஹா., அதற்குத்தான் இந்தியாவுக்கு அண்டை நாடுகளைக் கொடுத்திருக்கிறேனே!"

எழும்பூர் ரயில் நிலையம்



 
Join Only-for-tamil
ன்று முதல் இ
ன்று வரை தமிழ் திரைப்படங்களில், கிராமத்தில் இருந்து கதாநாயகனோ, கதாநாயகியோ சென்னை வந்தால், அவர்கள் முதலில் கால்பதிக்கும் இடம் அநேகமாக எழும்பூர் ரெயில் நிலையமாகத் தான் இருக்கும். சென்னையின் மையப் பகுதியில் பரந்து விரிந்து, அந்தக் கால கம்பீரத்துடன் ஓங்கி நிற்கும் இந்த ரெயில் நிலையக் கட்டிடத்தின் ஒவ்வொரு செங்கல்லும் பல கதைகளை தன்னுள் புதைத்து வைத்திருக்கின்றன.

ங்கிலேயர் காலத்தில் கட்டப்பட்டு இன்றும் பயன்பாட்டில் இருக்கும் மிகச் சில கட்டிடங்களில் முக்கியமானது எழும்பூர் ரெயில் நிலையம். கூவம் ஆற்றின் வட பகுதியில் அமைந்திருந்த எழும்பூர் என்ற கிராமத்தில் ஆங்கிலேயர் வருகைக்கு முன்பிருந்தே மக்கள் வாழ்ந்து வந்தனர். ஜார்ஜ் கோட்டையில் குடியேறிய ஆங்கிலேயர்கள், தண்டையார் பேட்டை, புரசைவாக்கம் என அருகில் உள்ள கிராமங்களை விலைக்கு வாங்கி, மெல்ல மெல்ல தங்கள் குடியிருப்பை விஸ்தரித்தனர். அந்த வகையில் அப்போதைய மெட்ராசின் ஆளுநர் எலிஹூ யேல் (அமெரிக்காவில் உள்ள புகழ்பெற்ற யேல் பல்கலைக்கழகத்திற்கு இவரது பெயர்தான் வைக்கப்பட்டுள்ளது), நவாப் சூல்பிகர் கான் என்ற முகலாய வைஸ்ராயிடம் இருந்து 1720ஆம் ஆண்டு விலைக்கு வாங்கிய ஊர் தான் எழும்பூர். இந்த ஊரின் பெயர் ஆங்கிலேயர்களின் வாய்க்கு நுழைய மறுத்ததால், எழும்பூரை அவர்கள் `எக்மோர்’ ஆக்கிவிட்டார்கள்.

Join Only-for-tamil

ந்த ஊரில் ஆங்கிலேயர்கள் முதலில் கட்டிய பிரம்மாண்டமான கட்டிடம் எழும்பூர் அருங்காட்சியகம், அடுத்தது எழும்பூர் ரெயில் நிலையம். சென்னை சென்ட்ரல் ரெயில் நிலையத்தை போன்று எழும்பூரிலும் ஓர் பெரிய ரெயில் நிலையம் கட்ட வேண்டும் என ரெயில்வே நிர்வாகம் முடிவெடுத்ததைத் தொடர்ந்து, 1908ஆம் ஆண்டு இது கட்டப்பட்டது. முதலில் ராயபுரம் ரெயில் நிலையத்தில் இயங்கி வந்த அப்போதைய மெட்ராஸ் மற்றும் தெற்கு மராட்டா ரயில்வேயின் தலைமையகம் பின்னர் இங்கு மாற்றப்பட்டு, 1951ஆம் ஆண்டு வரை இங்கு தான் செயல்பட்டது.
இந்திய, முகலாய மற்றும் கோதிக் கட்டிடக் கலைகளை ஒன்று கலந்து உருவாக்கப்பட்ட இந்தோசாராசனிக் பாணியில் இக்கட்டிடம் கட்டப்பட்டுள்ளது. இந்த வரலாற்று சிறப்புமிக்க கட்டிடத்தை கட்டியவர் சாமிநாதப் பிள்ளை என்ற தமிழ் கான்ட்ராக்டர். ராபர்ட் சிஸ்ஹோம் (Robert Chisholm) என்ற ஆங்கிலேயர் கட்டிடத்திற்கான வரைபடத்தை வடிவமைத்துக் கொடுத்தார்.

Join Only-for-tamil

சாமிநாதப் பிள்ளை அக்காலத்தில் மெட்ராஸ் ராஜ்தானியில் மிகவும் புகழ்மிக்க காண்ட்ராக்டராக விளங்கி வந்தார். பெங்களூர் நகரில் இவர் கட்டிய பல கட்டிடங்கள் மிகவும் சிறப்பாக இருப்பதாக அங்கிருந்த அதிகாரிகள் நற்சான்றிதழ் அளித்ததை அடுத்து, இந்த பணி சாமிநாதப் பிள்ளையிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. தான் கட்டும் கட்டிடங்களில் பயன்படுத்துவதற்காக பூந்தமல்லியில் தனியாக செங்கல் சூளைகளை வைத்திருந்தார் சாமிநாதப் பிள்ளை. இங்கு பிரத்யேகமான முறையில் உறுதியான செங்கல்கள் தயாரிக்கப்பட்டன.
வழக்கமான ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் அறை, அலுவலர்களின் அறைகளைத் தாண்டி நீண்ட, காற்றோட்டம் மிக்க காத்திருக்கும் அறைகள், சிற்றுண்டி விடுதி, பயணிகளின் உடமைகளை வைக்கும் அறை என எழும்பூர் ரெயில் நிலையம் நன்கு விஸ்தீரணமாக கட்டப்பட்டது. இதற்கு அக்காலத்திலேயே 17 லட்சம் ரூபாய்க்கு மேல் செலவானதாம்.

Join Only-for-tamil

க்காலத்தில் மெரினா கடற்கரை, மூர் மார்க்கெட்டிற்கு அடுத்தபடியாக சிறந்த பொழுதுபோக்கு இடமாகவும் இந்த ரெயில் நிலையம் இருந்திருக்கிறது. மாலை வேளையில் இங்குள்ள சிற்றுண்டி விடுதியில் எதையாவது கொறித்துக் கொண்டு கதை பேச, ஒரு பெரிய கூட்டம் கூடுமாம். கொல்லங்கோடு மகாராஜா உள்பட பல மகாராஜாக்களும், ஜமீன்தார்களும், செல்வச் சீமான்களும் இங்குள்ள ஓய்வு அறையில், ரெயில் வருகைக்காக மணிக்கணக்கில் காத்திருந்திருக்கின்றனர். 
அக்கால ரெயில்களில் நான்கு வகுப்புகள் இருந்திருக்கின்றன. முதல் வகுப்பு, இந்தியப் பணக்காரர்களுக்கும், ஆங்கிலேயர்களுக்குமானது. அடுத்தது இரண்டாம் வகுப்பு, அதற்கடுத்தது இண்டர் கிளாஸ் எனப்படும் இடைப்பட்ட வகுப்பு. இரண்டாம் வகுப்புக்கும், இடைப்பட்ட வகுப்புக்கும் இருக்கைகள் தான் வித்தியாசம். இரண்டாம் வகுப்பில் இருக்கை குஷன் சற்று தடிமனாக இருக்கும், பிந்தையதில் மெல்லியதாக இருக்கும். கடைசியாக பெரும்பாலானோர் பயணிக்கும் மூன்றாம் வகுப்பு பெட்டி. இதில் நீளமான மரப் பெஞ்சுகள் போடப்பட்டிருக்கும். இதுதான் அன்றைய ரெயில் பயணம்.
 இங்கு
ள்ள இரண்டு 
நடைமேடைகளில் மட்டும் நேராக கார்களை செலுத்திக் கொண்டு போய், தேவையான கம்பார்ட்மெண்டிற்கு அருகில் நிறுத்தி பயணிகளை இறக்கிவிடும் வசதி ஒரு காலத்தில் இருந்தது. இந்தியாவிலேயே ஹவுரா ரெயில் நிலையத்திற்கு அடுத்து எழும்பூரில்தான் இந்த வசதி இருந்தது. அகல ரெயில் பாதைகள் வந்த பிறகு இந்த வசதி பறிபோய்விட்டது. இப்படி கார்களில் வந்து ரெயில்களுக்கு அருகில் இறங்குபவர்களை வேடிக்கை பார்க்கவே அக்காலத்தில் எழும்பூர் ரெயில் நிலையத்தில் ஒரு கூட்டம் இருக்குமாம்.

ழும்பூரில் இருந்து இலங்கையின் கொழும்பு நகருக்கும் ரெயில்கள் இயக்கப்பட்டிருக்கின்றன. கொழும்பு செல்லும் பயணிகளை ஏற்றிச் செல்லும் எழும்பூர் தனுஷ்கோடி போட் மெயில், அவர்களை தனுஷ்கோடியில் இறக்கிவிட்டு விடும். பின்னர் அவர்கள் அங்கிருந்து படகு மூலம் இலங்கையின் தலைமன்னாருக்கு அழைத்துச் செல்லப்படுவார்கள். தலைமன்னாரில் இருந்து கொழும்பு செல்ல ஒரு ரெயில் தயாராக காத்திருக்கும். 1964ஆம் ஆண்டு வீசிய புயலில் தனுஷ்கோடி இருப்புப் பாதை முற்றிலுமாக அழிந்துபோனதால், அத்துடன் இந்த ரெயில் சேவை நிறுத்தப்பட்டது.


Join Only-for-tamil

சி
க்காகோவில் உலகப் புகழ்பெற்ற ஆன்மீக உரையை ஆற்றிய சுவாமி விவேகானந்தர் அமெரிக்காவில் இருந்து இலங்கை வழியாக இந்தியா வந்தார். அப்போது கல்கத்தா செல்லும் வழியில் அவர் சென்னைக்கு வருகை தந்தார். எழும்பூர் ரெயில் நிலையத்தில் அவருக்கு வரலாறு காணாத உற்சாக வரவேற்பு அளிக்கப்பட்டது. விவேகானந்தரின் வருகையை ஒட்டி ரெயில் நிலையமே விழாக் கோலம் பூண்டிருந்தது. இப்படி நிறைய வரலாற்று நிகழ்வுகளுக்கு சாட்சியாய் விளங்கிய எழும்பூர் ரெயில் நிலையம், இன்றுதானே ஒரு வரலாற்று பெட்டகமாய் நின்று கொண்டிருக்கிறது.

நன்றி-தினத்தந்தி
 Engr.Sulthan