How genes regulate fear

THE UNIVERSITY OF QUEENSLAND

Neuroscientists at UQ's Queensland Brain Institute have discovered a previously unrecognised layer of gene regulation associated with fear extinction. This is an inhibitory learning process thought to be critical for controlling fear-related behaviour when the fear response is no longer required. Lead researcher Dr Timothy Bredy said the findings shed new light on the processes involved in loosening the grip of fear-related memories, particularly those implicated in conditions such as phobias and post-traumatic stress disorder (PTSD). Published in the latest issue of Nature Neuroscience, the study explores how fear-related memories are formed, updated, and extinguished at the molecular level. It also provides fresh understanding of the actual function of genes expressed at the time of retrieval of fear memories, and how they are regulated to facilitate fear extinction. “This is the first demonstration of how small non-coding RNAs contribute to the formation of fear extinction memory, and highlights the adaptive significance of activity-dependent microRNA expression in the adult brain,” Dr Bredy said. (Non-coding RNAs are believed to function by directing the epigenome to activate or silence genes although the genome itself remains the same. Small non-coding RNAs, such as the microRNAs studied here, can regulate gene function by complementary binding to the 3' untranslated end of their protein-coding target genes, resulting in transcriptional silencing.) Dr Bredy said that the extinction of fear-related memories occurred in the face of a competing memory process called reconsolidation, which saw memories potentially undergo modification every time they were retrieved. “Contrary to popular belief, fear-related memories are not set in stone,” Dr Bredy said. “Extinction learning involves retrieval and expression of the original fear memory, which naturally permits either the restabilisation of the original trace, or new extinction learning. “And in order for new memories to be firmly established, the genes associated with the original fear memory trace must be transiently inhibited, so that the fear extinction process can proceed.” QBI neuroscientists probed how fear memories could be strengthened or shaken loose by intervening during extinction training. “These findings indicate that activity of this brain-specific non-coding RNA is necessary for the formation of fear extinction memory,” Dr Bredy said. It seems to do this by disrupting the stability of several plasticity-related target genes including one called regulator of calmodulin signalling (RCS), which is important for dopamine signalling in the brain. “This research explains how fear extinction proceeds despite competition with the original fear memory for control over behaviour, where we have evidence to suggest that the brain specific microRNA miR-128b is essential for tipping the scale in favour of fear extinction memory rather than restabilisation of the original fear,” Dr Bredy said. “These findings represent significant advance in our understanding of the neural mechanisms of memory updating and the processes by which fear memories can be inhibited through extinction learning."

Liberia - Training Helps Young Women Find Employment

மகிழ்ச்சியின் தருணங்கள் !!

in Uncategorized by புதிய கலாச்சாரம்,

தங்களை ‘முற்போக்காக’ கருதிக்கொள்பவர்களை பற்றித்தான் பேசுகிறோம், தங்கள் கொள்கை, நடைமுறைக்கு உதவாது என்பதைத் நிரூபிக்கும் “ஆற்றல்’ இவர்களுக்குத்தான் உண்டு.

சமீபத்தில் சாதி மறுப்பு மறுமணம் ஒன்றை ம.க.இ.க.வின் சார்பில் நடத்தி வைத்தோம். இரு வீட்டாருக்கும் இதில் உடன்பாடு இல்லை. எனினும் நண்பர்களும், தோழர்களும், ஆதரவு காட்டும் ஒரு சில உறவினர்களும் திரண்டிருக்க மணவிழா இனிதே நடந்தேறியது.

தாலி, சடங்கு, வரதட்சிணை, சாதி ஆகியவற்றை மறுத்து மணங்கள், மறுமணங்கள் பலவற்றை ம.க.இ.க. நடத்தியிருந்தபோதும், கண்ணீர்க் கடலைக் கடக்காமல் அநேகமாக எதுவும் “இனிதே’ கரையேறுவதில்லை. கண்ணீர், முறையீடுகள், தற்கொலை முயற்சிகள் ஆகிய அனைத்து ஆயுதங்களும் இந்த மணமக்களுக்கு எதிராகவும் பயன்படுத்தப்பட்டன. சாதி ஆதிக்கமும், ஆணாதிக்கமும் அரிவாள் தூக்கும் சந்தர்ப்பங்களைக் காட்டிலும் தூக்கு மேடையில் நிற்கும்போது தான் அபாயகரமாகக் காட்சியளிக்கின்றன. பெற்றோரும் உற்றாரும் ஆதிக்கம் செய்யும் நிலையில் இருக்கும் போது நம் உடலை மட்டுமே கட்டுப்படுத்துகிறார்கள். அவல நிலையிலோ உள்ளத்தைக் “கொள்ளை’ கொண்டு விடுகிறார்கள். சாதி, மதத்தை மறுத்து பல காதல் திருமணங்கள் சமூகத்தில் நடக்காமலில்லை. அவர்களும் இத்தகைய பிரச்சினைகளைச் சந்திக்காமலும் இல்லை. இருப்பினும் உணர்ச்சிபூர்வமான முடிவுக்கும், உணர்வுபூர்வமான தெரிவுக்கும் பாரிய வேறுபாடு இருக்கிறது.

காதல் திருமணங்கள் பலவற்றின் “புரட்சி’ மணமேடையுடன் முடிவடைகிறது. “கடன் வாங்காதே, சிக்கனமாக இரு, சேமித்துக் கொள், வீடு கட்டு, அளவோடு பெற்றுக் கொள், பிள்ளைகளைப் பெரிய படிப்பு படிக்க வை, இருந்தாலும் வயதான காலத்தில் பிள்ளைகளை நம்பியிராதே” என்ற வகையில் வாழ்த்துரை வழங்கப்பட்ட மணமக்கள் சராசரிகளின் உலகத்தில் சங்கமமாகிறார்கள். புரட்சிகர மணவிழாவிலோ சரியாகச் சொன்னால் மணமேடையிலிருந்துதான் “புரட்சி’ துவங்குகிறது. “தன் வீடு, தன் பிள்ளை, தன் சுற்றம்” என்ற இழிந்த வாழ்க்கை வாழமாட்டோம் என்றும், மக்கள் நலனுக்கும், சமூக விடுதலைக்கும் உளப்பூர்வமாகப் பாடுபடுவோம்” என்றும் மணமக்கள் உறுதியேற்கிறார்கள். இந்த உறுதிமொழியை அமல்படுத்த முனையும்போது குடும்பத்தின் “அமைதி’ கெடுகிறது; அற்ப விசயங்கள் என்று இதுகாறும் கருதப்பட்டவையெல்லாம் அன்றாடத் தலைவலிகளாகின்றன.

கணவன் மனைவியிடையேயான “புதிய’ வேலைப் பிரிவினை, மனைவி பொதுவாழ்வில் ஈடுபடுவதால் “இயல்பாகவே’ பல சங்கடங்களுக்கு உள்ளாகும் கணவன், “இயல்பாகவே’ பொதுவாழ்வில் ஈடுபடத் தயங்கும் மனைவி, அவ்வாறு ஈடுபட மறுப்பது அவள் உரிமையா, ஈடுபடுத்துவது தன் கடமையா என்று தடுமாறும் கணவன், இதற்கிடையில் மகிழ்ச்சியையும், புதிய தலைவலிகளையும் ஒரே நேரத்தில் கொண்டு வரும் குழந்தை, இந்த எதிர்நீச்சலின் வேதனையை தொடர்கதை படிக்கும் ஆர்வத்துடன் கவனிக்கும் அண்டை வீட்டுக்காரர்கள்! தெரிந்த தீர்வுகளை அமல்படுத்துவதில் தயக்கம், தீர்வு காணவேண்டிய பிரச்சினைகளை எண்ணியோ ஆயாசம்! மொத்தத்தில், மகிழ்ச்சிக்காகத் தெரிவு செய்த மணவாழ்க்கை மகிழ்ச்சியையே காவு கேட்பது போலத் தோன்றுகிறது.

சாதி, மதம், ஆணாதிக்கம், சுயநலம், பிழைப்புவாதம் ஆகியவற்றை ஒழிக்க வேண்டுமென்பதைக் கொள்கையளவில் கூட ஏற்க மறுக்கும் நபர்களைப் பற்றி நாம் இப்போது பேசவில்லை. முற்போக்கான புதிய ஒழுக்க விழுமியங்களை சமூகம் முழுமைக்கும் பரப்ப வேண்டும் என்பதைக் கொள்கையளவில் ஏற்றுக் கொண்டவர்களைப் பற்றித்தான் பேசுகிறோம். ஏனென்றால் தங்கள் கொள்கை, நடைமுறைக்கு உதவாது என்பதைத் தம் சொந்த அனுபவத்திலிருந்தே நிரூபிக்கும் “ஆற்றல்’ இவர்களுக்குத்தான் உண்டு.

“மகிழ்ச்சி என்றால் என்ன?” என்ற கேள்விக்கு போராட்டம் என்று பதிலளித்தார் கார்ல் மார்க்ஸ். கருத்தியல் துறையிலும், அரசியல் துறையிலுயம் அவர் நடத்திய போராட்டங்கள் ஒருபுறமிருக்கட்டும். குடும்ப வாழ்வில் அவர் சந்தித்த வறுமை, பட்டினி, உடல்நலக் கேடு, குழந்தையின் மரணம் போன்ற பல துன்பங்கள் “போராட்டம்’ என்ற அந்தச் சொல்லுக்குள் உறைந்திருக்கின்றன. போராட்டமே வாழ்க்கை என்றெல்லாம் பேசினாலும், போராட்டம் என்ற சொல் மகிழ்ச்சியின் எதிர்ச்சொல்லாகவே நடைமுறையில் பொருள் கொள்ளப்படுகிறது. மகிழ்ச்சிக்குத் தேவையான இன்ப நுகர்ச்சி அல்லது பயன்பாடு அதில் என்ன இருக்கிறது என்ற கேள்வி எழுப்பப்படுகிறது.

விஞ்ஞானி டார்வினின் ஒரு அனுபவத்தை இங்கே குறிப்பிடுவது பொருத்தமானது. தனது ஆய்வுகளின் போது ஒரு புராதனப் பழங்குடி இனத்தைச் சந்தித்தார் டார்வின். வழக்கமாக மனித மாமிசம் தின்னாத அவர்கள் பஞ்ச காலத்தில் மட்டும் தங்கள் இனத்தைச் சேர்ந்த வயது முதிர்ந்த கிழவிகளையே கொன்று தின்கிறார்கள். தாங்கள் தின்றது மட்டுமின்றி, தங்கள் வேட்டை நாய்களின் பசியைத் தீர்ப்பதற்காகவும் கிழவிகளைக் கொன்றார்கள். அதிர்ச்சியுற்ற டார்வின்”நாய்க்கு மனிதனைத் தீனியாக்குகிறீர்களே” என்று கேட்டபோது அவர்கள் இரண்டே வரிகளில் பதில் சொன்னார்கள்: “நாய்கள் வேட்டைக்குப் பயன்படும்; கிழவிகள் பயன்பட மாட்டார்கள்.” தன்னைக் கொல்ல வரும் எதிரியாகவோ அல்லது தன்னால் கொன்று தின்னப்பட வேண்டிய உணவாகவோ சக மனிதனைக் கண்டு கொண்டிருந்த விலங்கு நிலையிலிருந்து, மனிதன் உருவாகிக் கொண்டிருந்த காலம் அது. தனது பசி, தாகம், உறக்கம், வேட்கை ஆகியவற்றைத் தீர்த்துக் கொள்வதற்காக எதையும் செய்யலாம் என்றெண்ணிய காலம் அது. இதைத்தான் செய்யலாமென்ற ஒழுக்கம், மதிப்பீடுகள் போன்றவை தோன்றாத காலம்.

இன்று நாம் வெகுதூரம் வந்து விட்டோம். எனினும் நுகர்வும் பயன்பாடும் மட்டுமே மகிழ்ச்சியைத் தீர்மானிக்கிறது என்ற “நுகர்வியல் பண்பாடு’தான் இன்று கோலோச்சுகிறது. உண்பதிலும், உடுத்துவதிலும், அழகியல் ரசனையிலும் இன்னபிற நடவடிக்கைகளிலும், பல அன்றாட மகிழ்ச்சிகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால் அவைதான் அறுதியான மகிழ்ச்சிகளா?

பிற மக்களின் துன்பங்கள், ஆசைகள், விருப்பங்கள் ஆகியவை பற்றி அக்கறையில்லாமல், தனது மகிழ்ச்சி ஒன்றே லட்சியமாக இருக்க எவ்வளவுதான் ஒரு மனிதன் முயன்றாலும், அவை அவனது வாழ்க்கைக்குள் தலைநுழைத்தே தீரும். எந்த வம்பும் வேண்டாமென்று எவ்வளவுதான் நடைபாதையில் ஒதுங்கி, ஒதுங்கிச் சென்றாலும், எங்கிருந்தோ பறந்துவரும் போராட்டக்காரர்களின் கல் ஒன்று தலையைப் பிளக்கும். “சமுதாயத்தில் இருந்து கொண்டே அதிலிருந்து சுதந்திரமாக இருக்க முடியாது” என்ற உண்மையை நேரடியாக மண்டையில் உறைக்க வைக்கும். உயர்ந்த லட்சியங்களைக் கொண்டிருப்பது, அந்த லட்சியங்களை நிறைவேற்றுவதற்கான முயற்சியில் ஏற்படும் துன்பங்களை அவை உடல்ரீதியானவையோ, உளரீதியானவையோ சந்திப்பது, இரண்டிலொரு முடிவு காண வேண்டிய தடுமாற்றம் அளிக்கும் தருணங்களில், நாம் கொண்டிருக்கும் கொள்கைக்கு நேர்மையாக நடந்து கொள்வது இவைதான் மகிழ்ச்சியின் தருணங்கள்.

தனது பலவீனங்கள், அற்ப ஆசைகள், பழக்கங்கள், சுயநலம் ஆகியவற்றுக்கும் தான் கொண்டிருக்கும் லட்சியம் கோருகின்ற மதிப்பீடுகளுக்குமிடையே முரண்பாடு வரும் சந்தர்ப்பங்களில் அவற்றை வென்று வெளிக்கிளம்பும் ஆற்றலில்தான் மகிழ்ச்சி இருக்கிறது. “மகிழ்ச்சி என்பது போராட்டம்” என்று கூறுவதன் பொருள் இதுதான்.

ஆனால் சமூகப் பணிகளில் மனமுவந்து ஈடுபடுவதற்கு “மகிழ்ச்சியான’ குடும்பம் ஒரு முன் நிபந்தனை என்று பலரும் கருதுகின்றனர். ஆனால் மகிழ்ச்சி குறித்த உங்கள் கண்ணோட்டமும் குடும்ப உறுப்பினர்களின் கண்ணோட்டமும் ஒத்துப் போகாதவரை குடும்பத்தில் மகிழ்ச்சி இருக்காது; அல்லது உங்களிடம் மகிழ்ச்சி இருக்காது. எதைப்பற்றியும் கவலைப்படாத எப்போதும் மகிழ்ச்சி ததும்பும் குடும்பம் ஹார்லிக்ஸ் குடும்பம் மட்டும்தான். இத்தகைய குடும்பங்களை உருவாக்குவது நமது நோக்கமல்ல என்பதுடன், இத்தகைய “மகிழ்ச் சியை’ ஒழித்துக் கட்டுவதுதான் நம் நோக்கம் என்பதையும் தெளிவுபடுத்தி விடுவோம். சமூக மாற்றத்தையும் புரட்சியையும் நேசிக்கும் ஒரு நபர், சமூக உணர்வற்றும் சமூக விரோதமாகவும் சிந்திக்கும் குடும்ப உறுப்பினர்களை எங்ஙனம் நேசிக்க இயலும்? லட்சியப் பிடிப்பின் அடிப்படையில் உணர்வுபூர்வமாகத் தெரிவு செய்து கொள்ளும் உறவுகளைக் காட்டிலும் இத்தகைய இரத்த உறவுகள் மேன்மையாகி விடுவதில்லை. அவை தங்கள் கீழ்மையை அவ்வப்போது நிரூபிக்காமலும் இருப்பதில்லை. நிலாவைக் காட்டித் தன் பிள்ளைக்குச் சோ×ட்டும் தாய்மை, பசியுடனும் ஏக்கத்துடனும், அதைப் பார்க்கும் தெருப் பிள்ளையைக் கண்டு முகம் திருப்பிக் கொள்கிறதே, அந்த இரக்கமின்மையின் அருவெறுப்பைக் கொண்டாடவா முடியும்?

ஆளும் வர்க்கங்களை முறியடிக்க ரத்தம் சிந்த வேண்டியிருக்கும் போது, அவர்களது பண்பாட்டை கண்ணீர்கூடச் சிந்தாமல் முறியடித்து விட முடியுமா என்ன? சரி. கண்ணீர் சிந்தலாம்; ரத்தமும் சிந்தலாம்; ஆனால் எத்தனைக் காலம்? “என்றோ நடக்கக் கூடிய ஒரு புரட்சிக்காக இன்றைய இளமையையும், வாழ்க்கையையும் பலிகொடுக்கிறோமே என்று உங்கள் தோழர்கள் கருதுவதில்லையா?” என்று ஒரு நிருபர் என்னிடம் கேட்டார். இது அந்த நிருபரின் கேள்வி மட்டுமல்ல; கொள்கையில் உடன்பாடும் அதை நடைமுறைப்படுத்துவதில் “சில சிக்கல்களும்’ உடைய பலரின் கேள்வியும் இதுதான். “ரயில் வரும்போது தொத்திக் கொள்ளலாம்’ என்பதைப் போல “புரட்சி வரும்போது கூட்டத்தோடு சேர்ந்து விடலாம்’ என்று கணக்குப் போட்டு அதுவரை ஒதுங்கியிருக்கும் மதியூகிகளின் மனதிலிருக்கும் கேள்வியும் இதுதான். புரட்சியும், சமூக மாற்றமும் என்று நடக்கும் என்ற தேதி உத்தேசமாகவாவது தெரிந்துவிட்டால், அந்தத் தேதிக்குப் பிறகு மகிழ்ச்சியாக இருக்கலாம் என்ற நம்பிக்கையில் இன்று துன்பங்களைச் சந்திக்கத் தயாராகலாம் என்பது அவர்கள் கணக்கு. தேர்வுக்குப் பின் வரவிருக்கும் விடுமுறைக் காலத்தின் இன்பத்தை எண்ணியபடியே, கண்விழித்துப் படிக்கும் மாணவனைப் போன்றது இவர்களது சிந்தனை.

போராட்டம் என்பது துன்பம் அது முடிந்தபின் இன்பம் என்ற கண்ணோட்டத்திற்கு இதைவிடச் சிறந்த உதாரணம் தேவையில்லை. அப்படியானால் நிச்சயமில்லாத எதிர்கால மகிழ்ச்சிக்காக, உயிர்த் துடிப்புள்ள நிகழ்காலத்தின் மகிழ்ச்சியை இழக்க வேண்டுமா? யாரோ சில அதிர்ஷ்டசாலிகள் (அதாவது நம்முடைய சந்ததியினர்) நோகாமல் வாழ்வதற்காக நாம் துன்புற வேண்டுமா? இது அவர்களுடைய அடுத்த கேள்வி. “நம்முடைய சந்ததிக்காக’ என்றால் கேள்வி எழுப்புபவர்கள் “தம்முடைய சந்ததிக்காக’ என்று வரும்போது கேள்வி எழுப்புவதில்லை. தன்பிள்ளைக்காகப் பட்டினி கிடப்பதை ஒரு தாய் துன்பமாகக் கருதுவதில்லை; தன் மகனைப் படிக்க வைப்பதற்காக அதிகப்படியான நேரம் உழைக்க தந்தை சுணங்குவதில்லை. அவையெல்லாம் இயல்பானவை. துன்பமான இன்பங்கள்.

சமூகத்திற்காக எனும்பொழுது ஒவ்வொரு இழப்பும் துன்பம் தருகிறது. நிகழ்காலம் எதிர்காலம் என்ற தத்துவ விசாரமெல்லாம் வருகிறது. “பலியிடுவதற்கு’ ஒரு மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையும், இழப்பதற்கு ஒரு “உயிர்த்துடிப்புள்ள’ நிகழ்காலமும் கிடைக்கப்பெறாத பெரும்பான்மை மக்களின் கண்ணோட்டத்திலிருந்து பரிசீலிக்கும்போதுதான் இந்த அற்பத்தனத்தின் முழுப் பரிமாணத்தையும் புரிந்து கொள்ள முடியும். அந்தப் பெரும்பான்மை மக்களுக்கு, தங்கள் உழைப்பின் பயனைப் பறிகொடுத்த மக்களுக்கு. உழைப்பே இல்லாமல் “பயன்’ அளிக்கும் பரலோகத்தை வாக்குறுதியாகத் தருகிறது மதம். உழைப்பு கிடையாது; நாள் முழுவதும் ஓய்வு. மது, மங்கை, களியாட்டம், உல்லாசம்…. இன்னபிற, சுருங்கக் கூறின், உழைப்பின் பயனைத் திருடும் ஆளும் வர்க்கங்கள் பூவுலகில் எதை அனுபவிக்கிறார்களோ, அந்தச் சிற்றின்பங்கள் அனைத்தும் உழைக்கும் மக்களுக்கு பரலோகத்தில் உத்தரவாதம் செய்யப்படுகிறது பேரின்பம் என்ற பெயரில். எனினும், பரலோகத்தை உடனடி லாட்டரி முறியடித்து விட்டது. கைக்கெட்டும் தூரத்தில் இருக்கும் சொர்க்கம், கண்ணுக்கெட்டாத தொலைவில் உள்ள பரலோகத்தை ஒழித்துக் கட்டியதில் வியப்பில்லை.

ஆனால் கம்யூனிசம் உழைப்பின்றி உல்லாசம் தரும் பரலோகமுமல்ல; தேதி சொல்லி குலுக்கல் நடத்தும் பம்பர் பரிசுச் சீட்டும் அல்ல. உழைப்பின் பயனை உறுதி செய்வது பொதுவுடைமை; உழைப்பை துன்பமாகவும், ஓய்வை இன்பமாகவும் கருதும் நிலை மாற்றி உழைப்பையே இன்பமாக்கும் வாழ்க்கை நெறிதான் பொதுவுடைமை. எனவே, இன்று போராட்டம், நாளை ஓய்வு என்ற இன்பக் கனவு அபத்தமானது. வெட்டியெடுத்துத் துண்டாக நிறுத்தப்பட்ட நிகழ்காலம் என்று ஒன்று இல்லை. கடந்த காலம் தோற்றுவிக்கும் உணர்ச்சிகள் நெஞ்சில் வாழும்வரை அது இறந்தகாலமாகி விடுவதில்லை; எதிர்காலம் குறித்த சிந்தனைகள் தலையில் தோன்றும்வரை அது வெறும் கனவாகி விடுவதில்லை. இவையிரண்டையும் சுமந்து முன்செல்லும் வாழ்க்கைதான் நிகழ்காலம். இதை விளங்கிக் கொண்ட முன்னணியாளர்கள் தங்கள் லட்சியத்திற்காகக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும் “விலை’தான் துன்பம், தியாகம். இது நோக்கமற்ற ஒழுக்கவாதமல்ல; இது தான் வாழ்க்கை. இத்தகைய இடைவிடாத போராட்டங்களினூடாகத்தான் மனித குலம் தனது வாழ்க்கையையும், மதிப்பீடுகளையும், பண்பாட்டையும் செழுமைப்படுத்திக் கொள்கிறது; உன்னதமாக்கிக் கொள்கிறது.

அடுத்த கணமும் எதிர்காலம்தான்; அடுத்த நூற்றாண்டும் எதிர்காலம்தான். எனவே எதிர்காலத்திற்கெதிராக நிகழ்காலத்தை நிறுத்துபவர்கள், புரியும்படி சொன்னால், கடைந்தெடுத்த சுயநலவாதிகள் அல்லது ஆளும் வர்க்கத்தின் கைக்கூலிகள். போராட்டமே மகிழ்ச்சி என்று புரிந்து கொண்டாலும், தங்கள் வாழ்க்கையை அவ்வாறு தகவமைத்துக் கொள்ள முடியாததால் வருந்துபவர்கள் இருக்கிறார்கள்; குற்றவுணர்வுக்கு ஆட்படுபவர்கள் இருக்கிறார்கள். “தன்னால் முடியாததால் யாராலும் முடியாது” என்று பிரகடனம்செய்யும் “தத்துவஞானி’களும் இருக்கிறார்கள். அறிவும், புலமையும் கொண்ட என்னாலேயே கேளிக்கைகளைக் கைவிட முடியாதபோது, குடும்பத்தின் எதிர்காலம் குறித்த கவலையிலிருந்து விடுபட முடியாதபோது, பொது வாழ்வில் குடும்பத்தை ஈடுபடுத்த முடியாதபோது, மற்றவர்களால் எப்படி முடியும் என்று மடக்குகிறார்கள். அத்தகைய வாழ்க்கை முறையைக் கடைப்பிடிப்பவர்கள் “வாய்ப்புக் கிடைக்காததால் யோக்கியர்கள்’ அல்லது இரட்டைவேடம் போடுவோர் என்று தூற்றுகிறார்கள்.

முரணற்ற வாழ்க்கை வாழ முயற்சி செய்வோரை வறட்டுவாதிகள் என்றோ, ஒழுக்க விதிகளுக்கு அஞ்சி நடக்கும் முட்டாள்கள் என்றோ ஏளனம் செய்கிறார்கள். போராட்ட வாழ்க்கையில் யாரேனும் தடுமாறுவதாகவோ, தடுக்கி விழுந்துவிட்டதாகவோ தகவல் கிடைத்தால் இவர்கள் உடனே அங்கு தோன்றிவிடுகிறார்கள்; “பயப்படாதே நான் உன்னுடன் இருக்கிறேன்” என்று ஆறுதல் சொல்கிறார்கள். “அப்பவே சொன்னேனே கேட்டியா” என்று கடிந்து கொள்கிறார்கள். போராட்ட வாழ்க்கையில் சோர்வுற்றவர்களையும், சலிப்புற்றவர்களையும், தள்ளாடுபவர்களையும், சறுக்கி விழுந்தவர்களையும், புறமுதுகு காட்டியவர்களையும் காணும்போதெல்லாம் தங்கள் “கட்சி’ வென்று வருவதை எண்ணிக் குதூகலிக்கிறார்கள். அதேநேரத்தில் ரசியாவிலும், சீனாவிலும் சோசலிசம் தோற்றுப்போனது குறித்தும், இந்தியப் புரட்சி முன்னேறாதது குறித்தும் பெரிதும் வருந்துபவர்களும் இவர்கள்தான் என்பதைக் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியாது. ஆனால் கவலை தோய்ந்த அந்தக் கண்களுக்கு உள்ளே ஒளிந்திருக்கும் குதூகலத்தை எக்ஸ் ரே எடுத்துப் பார்த்தாலும் உங்களால் கண்டுபிடிக்க முடியாது.

கடந்த காலத்தின் ஒழுக்க நெறிகளையும், காலாவதியாகிப் போன மதிப்பீடுகளையும் சேர்த்துச் சுமந்து கொண்டிருக்கும் இன்றைய சமூகத்தில் புதிய விழுமியங்களுக்காகப் போராடுவதும் அதையே வாழ்க்கையாகக் கொள்வதும் வேடிக்கையல்ல. கம்யூனிஸ்டுகள் கொண்டுள்ள நம்பிக்கைகளை “மலர்ச் சாடியில் நட்ட இலவம் பஞ்சு மரம்” என்று கேலி செய்யும் அறிவுத்துறையினர் புரட்சிக்கு ஏற்படும் இன்னல்களையும், இடர்ப்பாடுகளையும் கண்டு ஆர்ப்பரித்து அகமகிழ்வதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார், லெனின்:

“இயற்கையிலும் சமூக வாழ்விலும் இப்படித்தான். புதியதன் இளங்குருத்துக்களின் வலுவின்மையைக் கேலி செய்தலும், அறிவுத்துறையினரின் கீழ்த்தரமான ஐயுறவு மனப்பான்மையும்… சோசலிசத்துக்கெதிராய் முதலாளித்துவத்தைப் பாதுகாப்பதே ஆகும். புதியதன் இளம் குருத்துக்கள் பால் நாம் மிகுந்த கவனம் செலுத்த வேண்டும்… அவற்றில் சில தவிர்க்க முடியாதபடி மடிந்து விடலாம்.. ஆனால் அதுவல்ல விவகாரம். புதியதன் குருத்துக்களை ஒன்றுவிடாமல் பேணி வளர்ப்பதே இங்குள்ள விவகாரம். இவற்றுள் நிலைத்து வாழ்ந்தவற்றை வாழ்க்கை தெரிந்தெடுத்துக் கொள்ளும். மேக நோயை ஒழித்துக் கட்டும் பொருட்டு 605 மருந்துத் தயாரிப்புகளை சோதித்துப் பார்த்து குறிப்பிட்ட தேவைகளுக்கு உகந்தபடி 606வது தயாரிப்பை உருவாக்கும் பொறுமை ஒரு ஜப்பானிய விஞ்ஞானிக்கு இருந்ததென்றால், இதனினும் கடினமான ஒரு பணிக்கு, முதலாளித்துவத்தை ஒழித்துக் கட்டுவது என்ற பிரச்சினைக்குத் தீர்வு காண விரும்புவோர்… ஆயிரக்கணக்கில் புதிய போராட்ட முறைகளையும், வழிகளையும், ஆயுதங்களையும் சோதித்துப் பார்க்கும் விடாமுயற்சி உடையோராய் இருக்க வேண்டும் அல்லவா?”

இருக்க வேண்டும். அத்தகைய முயற்சிகளில் மகிழ்ச்சியும் காண வேண்டும். தான் கொண்டிருக்கும் சமூகப்பொறுப்புணர்வின் அளவுக்கே ஒரு மனிதன் சுதந்திரமானவனாக இருக்கவியலும். சமூகப் பொறுப்பின்மையை (சுயநலத்தை) சுதந்திரமாகவும், பொறுப்புணர்வை கட்டுப்பாடாகவும் (சுதந்திரமின்மை) பார்க்கும் தலைகீழ்ப் பார்வைக்கு இது பிடிபடாத புதிராகத்தானிருக்கும். கம்யூனிச ஒழுக்க நெறிகளும், அதனடிப்படையிலான விதிமுறைகளும் மகிழ்ச்சியாக வாழும் உரிமைக்கு எதிராக விதிக்கப்பட்ட தடைகளாகத் தான் இத்தகைய பேர்வழிகளுக்குத் தோன்றும். எனினும் புரட்சியின் ஒழுக்க நெறிகளும், விழுமியங்களும் விதிமுறைகளால் வார்த்தெடுக்கப்படுபவை அல்ல. அவை ஒரே மனிதனுக்குள் உறைந்து கிடப்பவையும் அல்ல. மாறாக, அவை வர்க்கப் போராட்டமெனும் உலைக்களத்தில் உருவாக்கப்படுபவை, சுதந்திரமான மனிதர்களின் தனித்தன்மையினால் வளர்த்தெடுக்கப்படுபவை.

போராட்டமே மகிழ்ச்சி என்று வாழும் போராளிகள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு கலைஞனைப் போல வாழ்க்கையின் புதிய பரிமாணங்களை, புதிய அழகுகளைப் படைத்துக் காட்டுகிறார்கள். தூக்குமேடையில் உயிர் துறந்த போராளிகள் ஏராளம். பகத்சிங்கும் தூக்கு மேடையில் நிறுத்தப்பட்டிருந்தான். கால்களின் கீழிருந்த பலகை இழுக்கப்படுவதற்குமுன் அவனுடைய கடைசி ஆசையைக் கேட்டபோது, “என் கண்களை மறைத்திருக்கும் கருப்புத் துணியை அவிழ்த்து விடு; என் தாய் மண்ணைப் பார்த்தபடி நான் மறைகிறேன்” என்றான்.

அது மரணத்திற்கு முன் அவன் தந்த படைப்பு; அவன் சொன்ன கவிதை.
_______________________________________________

மருதையன், ஆகஸ்டு 1997, புதிய கலாச்சாரம்

என்னை எடுத்து தன்னைக் கொடுத்து...

'Global is local and local is global,' Secretary-General tells hometown audience

Secretary-General Ban Ki-moon is embraced by his mother Shin Hyun Soon as he visits his birthplace Eumseong, a small farming village in North Chungcheong

14 August 2011 – 

United Nations Secretary-General Ban Ki-moon went back to his roots today, visiting his hometown of Eumseong county in the Republic of Korea's countryside, where he urged local residents to concern themselves with the world at large.The Secretary-General was greeted by villagers and officials who arranged a ceremony in his honour. Expressing appreciation for their warm welcome, he stressed that all of their efforts toward him should be invested instead in the United Nations.

He urged participants to think of themselves not just as residents of Eumseong county but citizens of the world. “Global is local and local is global,” he said. “You may live here in Eumseong county but you have access to the world.”

Among those welcoming the Secretary-General was his 92-year old mother, Shin Hyun Soon, who embraced her son as well as other members of his party. The two held hands as they moved among the assembled gathering of friends and neighbours.

The Secretary-General echoed his call for engagement during a visit to his alma mater, Chungju High School. Addressing students, he remembered the principal telling him to keep his head above the clouds and his feet planted firmly on the ground. “Dream big and be realistic,” he told the audience.

The Secretary-General said his principal's words had inspired him to enter an essay contest, which he won, along with the chance to travel to the United States, where he met President John F. Kennedy in what he called “the most inspiring moment in my life.”

Mr. Ban said listening to the President speak prompted him to consider his own future and role. “I thought about how Korea was such a poor and underdeveloped country, I considered what I could do to make Korea a better place. And I decided to become a diplomat.”

This was a distant goal for a poor boy from Eumseong county, he said, and one that demanded a willingness to try and beat the odds.

Pointing out that the students present enjoyed far greater prosperity, security and opportunity than his generation, he asked that they not forget these gains were hard won through sacrifice.

“Now you can go to better universities, you can live comfortably, but you should not be satisfied with that.” He asked the students to engage in helping to address hunger, poverty, climate change and other global threats. “Each and every one of you can be a critical agent of change,” he said.

“You need to have a sense of reality and lofty dreams. This will be your road to success. I have never forgotten this maxim. Please build a bigger vision, be patient and do your best. Do not settle for your current environment. Look beyond your boundaries.”

Mr. Ban specifically called on the students to see past the frontiers of the Republic of Korea. “Still one billion people around the world go to bed hungry. Millions of young people die from malaria. Many, many women die in childbirth. These tragedies are not acceptable and they can be fixed.”

The Secretary-General said he had been deeply moved earlier in the day to visit a reconstructed version of his childhood home located in the nearby mountains. The thatched-roof structure where he grew up in a family of eight had two bedrooms, each accessible through a small doorway and separated by a kitchen which was centrally located so that its wood-burning oven would heat both when used.

Members of his family were there to accompany him as he toured the reconstruction of his old home. The original had been demolished after it became too old to function.

Reminiscing about life as a boy, he said, “It is amazing that they have built almost the same house. It really reminds me of my old days.”

He recalled hearing words of advice from his elders there. “I still remember my grandfather was saying, 'Ki-moon, you study hard. You study hard.' He's been always trying to tell me that.”

The Secretary-General began his day in Eumseong by climbing a winding, paved path up the hill from his old home, past cornfields and rows of red-pepper plants, to his father's burial site. Two straw mats laid out in front of the grave held a low wooden table prepared by his family with offerings of fresh fruit, cookies, meats, wine and incense.

Following the Confucian tradition, the Secretary-General, his wife, and other members of their family took turns bowing solemnly two and a half times each to pay their respects to the deceased, and taking ritual sips of rice wine.

Mr. Ban then walked back down the steep mountain path to an open-air wooden family shrine with a small courtyard at the front. Joined by other relatives, he removed his shoes before entering the building, which featured a row of flat cabinets against the main wall that opened to reveal paintings of his ancestors. There, too, participants bowed in silence, sipped rice wine in turn, and listened reverently as a family elder sang a traditional verse in memory of the deceased.

Endruthaniyum intha suthanthira dhaaham.

Get Out of Jail

“We are searching for a friend to give us peace and tranquility. That friend is Krishna, God. Just make friendship with Him; you'll find everyone to be your friend. Because God is situated in everyone's heart, if you make friendship with God, He will dictate from within so that you will also be treated in a friendly way.” (Shrila Prabhupada, Krishna Consciousness The Topmost Yoga System, Ch 9)

It’s a typical day. You’re riding along in your automobile, paying scant attention to what’s in front of you. For experienced drivers travelling on a highway at steady speeds with minimal traffic, the navigation essentially takes care of itself, with the mind on autopilot, left to contemplate other things. It’s not that the driving is done recklessly; rather, the instincts of the driver take over. In this relaxed state, nothing is worse than seeing a police officer come up behind you. “Okay, let me slow down and change lanes. He’s approaching pretty fast, so let’s just hope he doesn’t get behind me.” On most days nothing happens, but today is not your lucky day. The officer comes up right behind you and flashes on his lights. Caught! Now you have to pull over. As the officer approaches your stopped car, you remember that you have a way out, a little card that will hopefully make the officer go easy on you. What you consider a “get out of jail free” card is really just something given to friends, family and well-wishers of police officers. When you show the officer your license, you happen to slip in this card, which is hopefully tied to the officer’s particular organization, be it state, city, or county police. Seeing the card, the officer gives you a stern warning, but no ticket. Whew! You made it.

In the bigger picture, this entire world we live in is managed by a larger governing body known as nature, and its rules are not so biased. Nevertheless, if we get on the good side of the owner, something that can’t happen through payments or claims of ancestry, we won’t have to live under the prison rules. On the contrary, the prison then turns into a playground.

The comparison of the material world to a prison house is one commonly made by Vaishnava preachers, those who are dedicated to Lord Krishna or one of His non-different expansions like Lord Vishnu or the other incarnations. The comparison is understandable based on the information presented in the Vedas, the ancient scriptures of India, which reveal that Lord Krishna is the Supreme Personality of Godhead, the entity most of the world refers to as God. The material world is not directly related to God, though. Just as the prison house is reserved for those who violate the laws of the state, the phenomenal realm serves as the abode of the wayward spirit souls who desire to not be in God’s association in a loving mood. This is a unique viewpoint on the world, because under the goals of fruitive activity and sense enjoyment supported by most faiths, both religious and nonreligious, there is nothing really detrimental about life on earth. If anything, the land represents a sort of vacation, one which will end in ascension to heaven in the afterlife, provided that there is a basic acknowledgment of a higher power made.

Aside from being substantiated by the authority of the Vedas, the comparison to the prison house and the reason for the living entities sentencing are logical. Accompanying life in prison is the rule that one cannot leave until he has rehabilitated himself, a change which is determined by a review of the parole board, which judges the prisoner’s attitude, demeanor and overall desires. Similarly, at the time of death, when the spirit soul quits their body, the commanders of nature measure the soul’s desires found within the consciousness. If there is even a hint of material association craved, a renewed sentence in the prison house is granted. This is actually very kind on the part of the higher authorities. Why should there be automatic ascension to heaven when the person doesn’t desire it?

Aside from the fact that one is forced to go there against their will, the primary detriment to living in prison is the there is limited activity and enjoyment. The area of the prison is very small, and the activities are tightly monitored. In this sense, life in the material world, which follows repeating patterns and cycles, is not all that different from the prison. During youth this correlation is difficult to detect, but once adulthood is reached the repetition is much more evident. If it weren’t, there would be no such things as mid-life crises and impulse buys. For the student, life is always changing, as there is promotion to a new class in subsequent years. Adults, however, can go entire decades without having any change to their lifestyle. Go to work five days a week, relax on the weekends, and then repeat the same cycle the following week.

For the student, likely the best day of each year is when school lets out, as there is no responsibility or work for the next few months. The adults almost never have this luxury. Even if they are off from work, the responsibilities pertaining to family and home must be met. In this sense life becomes very much like a prison. Most of the day is spent in an office or at the jobsite. At night the worker is too tired to do anything else, so they just rest inside the home. There may be some fun on the weekends, but the return to the grind is inevitable.

“From the highest planet in the material world down to the lowest, all are places of misery wherein repeated birth and death take place. But one who attains to My abode, O son of Kunti, never takes birth again.” (Lord Krishna, Bhagavad-gita, 8.16)

Now just imagine that after having been spun around this wheel for an entire lifetime, you are forced to repeat it all over again. The miseries of birth, old age, disease and death return after having served so long in the prison-like environment of the material world. This repetition is guaranteed for as long as desire is not changed. Unlike with the prison house holding hardened criminals, a simple desire to have a higher association grants escape from the cycle of birth and death, that wheel of suffering known as the samsara-chakra.

There are different ways to get that needed change in desire. One way is to continually perform your work and not have any attachment to the fruits. For instance, maintain your family and home but don’t hanker after having a big house or a fancy car. Just do your job and don’t sweat the small stuff. At the same time abide by religious principles, such as adhering to fasting days and giving in charity at the appropriate times.

Another option is to study Vedanta philosophy, wherein the differences between matter and spirit are carefully analyzed. “Oh, so I’m a spirit soul and not my body? I see now; this makes a lot of sense. Therefore my suffering is actually caused by material elements and nature, and I am transcendental to all of this. Let me study this some more.” As further knowledge of the laws of spiritual science and self-realization is gathered, eventually the misery causing activities can be renounced.

“The yogi who knows that I and the Supersoul within all creatures are one worships Me and remains always in Me in all circumstances.” (Lord Krishna, Bg. 6.31)

A third option is to try meditational yoga. Rather than work with detachment or study philosophy which is beyond the comprehension of the mind, just find a quiet place and meditate. Limit your food intake and sleep, and remain completely celibate. Sitting in the proper postures, contemplate on the Supersoul resting within the heart. The individual souls go through reincarnation fueled by material desires, and the Supersoul comes along for the ride, even though it has no obligation to abide by nature’s laws. Rather, the Supersoul is a plenary expansion of the giant storehouse of energy, Shri Krishna, who is God.

These three options are viable and valid in their own right, but a more direct approach is to connect with the person who manages the prison house, the owner of everything matter and spirit, in a loving way. Bhakti-yoga, or devotional service, seeks to connect the yogi with Krishna in a friendly relationship through regularly chanting His names, “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare”. The holy name is not different from the Supreme Person it addresses. Bhakti is actually the culminating stage of yoga practice, the summit of the mountain of activity in the material existence for those who want out of the prison-like environment.

The cop who lets us off the hook because of the card we show him does so as a courtesy to other officers. We go from being a culprit to a friend because of our association. Similarly, when our friend is Krishna, when we are known to regularly chant His name out of affection free of any desire for making gains in the prison house, the authority figures, the people running the show, understand that we should be treated the right way and that our business is not related to anything in the material world. When there is competition for personal sense gratification, there must be inhibiting forces, as no one can reign supreme over everyone else. God is the only Supreme Controller, so the very desire to become the most powerful or richest person is flawed. Those tainted by this hankering are cast into the material ocean, where they get to futilely compete for temporary titles. As no one can ever become equal to Krishna in status, such competition eventually results in misery every time.

A bhakta, or devotee, is not interested in this competition. They may have found their way into the prison house, but their only desire is to love Krishna as much as possible. Therefore the higher authorities will ensure that they have the necessary tools to carry out their service. Who would ever think of being unfriendly to someone who just reads about Krishna’s pastimes found in texts like the Ramayana and Shrimad Bhagavatam? Who would harbor hatred for a person who has no desire to amass large amounts of wealth or enjoy with many members of the opposite sex? Who would have resentment for someone who simply speaks of the glories of God and tries to get others to love Him even more than they do?

“One who works in devotion, who is a pure soul, and who controls his mind and senses, is dear to everyone, and everyone is dear to him. Though always working, such a man is never entangled.” (Lord Krishna, Bg. 5.7)

It must be noted that not everyone will treat a bhakta fairly or kindly, but this doesn’t mean the favoritism from Krishna is not present. After all, the primary result of remaining linked to God in consciousness is that an unambiguous indication is given to the higher authorities that release from the cycle of birth and death is desired. In this respect no ill-treatment or inhibiting force can stop salvation from occurring. What’s even more wonderful is that the place that was previously viewed to be a prison turns into a field of endless opportunities for service. Our friends are our equals with whom we share experiences and emotions. With Krishna, our friendship with Him is facilitated through glorification. The more we are able to speak about and praise the sweetheart situated in the spiritual sky holding a flute in His hands and wearing a peacock feather in His hair, the happier we will be.

This shouldn’t be very difficult to understand, as the human being is naturally inclined towards praising others. Even rampant criticism and strong dislike are rooted in love, as they are the inverse emotions of the loving propensity. The postgame shows aired on television after sporting events essentially follow two paths. There is praise for the winning team and criticism for the losing team. When a player retires, there is the retirement ceremony and maybe the retiring of the jersey; both occasions which allow for others to offer praise and worship in the form of attendance and applause.

The human being would much rather be for something than against it. Since Krishna exists eternally and has an endless reservoir of divine qualities, there is no exhaustion in praising Him. Even if we are not capable of composing beautiful poetry, songs that tug at the heartstrings, or books describing His pastimes, simply reciting His name in a loving way is enough to sufficiently praise Him. This is why sankirtana-yajna, or the sacrifice of chanting the holy names of the Lord, is the single most recommended spiritual practice for the current age. Kirtana is often associated with music, but at its root the word means “describing” or “praising”. What better way to salute our friend than to sing about His glories every single day? How can any place be considered a prison when all the time in it is spent singing, dancing, and crying tears of joy over the exhibitions of divine love and compassion coming from Shri Krishna and His numerous incarnations anddevotees?

With our coworkers, family members, and sometimes even our friends, we are beholden to their interests because of the relationships they have to us. Though we are intimately tied to Krishna because of His presence within our hearts as the Supersoul, fulltime devotion to Him is actually rooted in a defeat, or a victory depending on how you look at it. The sweet smiling face of Shyamasundara, which melts away the pride of even the proudest person, and the loving exchanges the Lord has with His friends, family and the gopis, win over the heart of the hardened criminal who has served more than enough of their sentence in the material world. When Krishna’s divine qualities conquer over our false ego, the result will be a friendship that keeps us forever free from the negative influence of the punishing land known as the material world. Just as there is no better friend to have than Krishna, there is no better place to reside than the spiritual land of Goloka Vrindavana. By following the principles of bhakti-yoga, our Friend can make sure that we reach that imperishable land in the next life.

Top computers: reviews and specifications

A brief look at the best premium laptops and all-in-one computers

The 11" MacBook Air is a surprisingly powerful computer in a very small body. 

By Matt Warman, Consumer Technology Editor

Top laptops:

Sony Vaio Z series

At 16mm thin, this laptop offers seven hours of battery life and significantly more computing power than even the most hardcore user is typically going to need. It crams a top-of-the-range Intel i7 processor into its tiny body, and can offer up to 512gb of solid-state memory. That means almost instant start-up.

Other features include fingerprint recognition, ultrafast data transfer via ‘Light Peak’ and a special dock that adds a DVD drive and can run up to four monitors from the machine (because you can, rather than because you’d need to).

It is tight-fisted of Sony to charge an extra £15 for backlighting on the keyboard, and getting this to really perform means a lot of optional extras. But the Z series is as good portable PCs currently get.

Specifications:
Using VPCZ21V9E model:
Processor: Intel® Core™ i7-2620M 2.70GHz (with Turbo Boost up to 3.40GHz)
Memory: 8GB DDR3 1333Mhz SDRAM
Drive: 256GB SSD Flash memory
Screen: 33.2cm (13.1”) 1600x900px with wide (16:9) aspect ratio
Dimensions: approx. 210 x 16.65 x 330mm
Weight: approx. 1.18kg (with standard internal battery)
Price: from £1,434 (i5 processor)

Macbook Air

At a starting price of £849, you get an impressive computer for your money – the new 11” MacBook Air is a netbook in form factor but a full-powered laptop in reality.

It zipped through whatever task I threw at it. It runs multiple applications on multiple desktops without slowing and flicks between them in an instant.

It doesn’t have a separate graphics card so it’s not a machine for the latest games but that isn’t really what you’d buy an 11” computer for. The SSD is one of the reasons for the computer’s blazing speed, and the accompanying thunderbolt port makes for ultra-fast data transfer. Battery life may be a disappointing five hours, but the new MacBook Air is compact, weighs only slightly more than a kilo, and yet it still has a full-sized, backlit keyboard and is packed with power. It could easily be your only computer.

Specifications:
Battery life Up to 5 hours
CD/DVD/Blu-ray Drive Available seperately
Dimensions H0.3/1.7 x W30 x D19.2cm
Hard drive 64GB of flash storage
Processor Intel Core i5 1.6GHz
RAM 2GB
Screen size 11.6"
Weight 1.08kg
From £849

Best of the rest:

Samsung SF310

With a 6.5 hour battery life and a quick charge time of 2-3 hours, this laptop is geared towards those constantly moving around. It’s stylish, with a gentle curving line rather than the usual flat keyboard unit. Although it’s not the most powerful available, the SF310 is well worth considering if you want something more individual than the average PC.

Specifications:
CPU type Core i5-460M
Optical drive DVD writer
Screen size 13.3 in.
Weight 2060 g
Size (WxHxD) 331x33x236 mm
From £549

Sony Vaio VPC-F21Z1E 3D Laptop

Do you really need a 3D laptop? The answer is almost certainly no. But this 3D Vaio is a decent machine if entertainment is vital to you. More likely, it’s a top desktop-replacement model that also offers huge power all round and a decent gimmick. Indeed, if you’re spending this much money on a laptop, as with a television, it seems sensible to get a 3D model.

Specifications:
3D Ready
Battery life 3 hours
CD/DVD/Blu-ray Drive Blu-ray Disc Drive with DVD SuperMulti
Dimensions H34-45.4 x W398.3 x D271.3mm
Hard drive 640GB
Processor Intel Core i7 2630QM 2.00Ghz with Turbo Boost up to 2.90
RAM 8GB
Screen size 16"
Weight 3.2kg
From £1,799

HP Envy 17-2101EA

Powerful, with an Intel i7 processor, this 17” Envy model also sounds excellent thanks to the audio by Beats. That means it’s likely to do everything you need it to, all on an ultrawide screen. With disappointing, 3.5 hour battery life, this is not, however, a machine for road warriors.

Specifications:
Battery life Up to 3.5 hours
CD/DVD/Blu-ray Drive CD/DVD±R/RW Double Layer with LightScribe labelling
Dimensions H3.87 x W41.6 x D27.5cm
Graphics card - video RAM 1GB
Hard drive 750GB
Processor Intel Quad Core i7 2630QM 2GHz with 2.90GHz Turbo Boost
RAM 6GB
Screen size 17.3"
From £1,199

Samsung Series 9

Samsung’s Series 9 is not as powerful as the Vaio Z Series, but it’s not as expensive and it’s arguably slightly nicer to look at. With an i5 processor, the recently upgraded Series 9 is adequate for most people’s needs. Perhaps not as light as most users expect, but you will struggle to find a better combination of performance and looks anywhere on the market.

Specifications:
Battery life Up to 7 hours
CD/DVD/Blu-ray Drive No
Dimensions H16.3 x W328 x D227mm
Hard drive 128GB (solid state)
Processor Intel Core i5 1.4GHz
RAM 4GB
Screen size 13.3"
Weight 1.31kg
From £1,099

Dell XPs 15z

If you want a laptop that looks like a MacBook Pro but runs Windows (effortlessly), this model’s for you. It looks almost as good as Apple’s most powerful laptops, and is a whisker thicker but a lot cheaper.

Specifications:
CPU type Core i7-2620M
Optical drive DVD writer
Screen size 15.6 in.
Weight 2510 g
Estimated battery life 8 hours
Size (WxHxD) 385x25x260 mm
From £900

Google Chromebook

Google’s first ‘Chromebook’ brings a whole new meaning to ‘netbook’ because literally all it runs is Google’s Chrome operating system, which is basically just the Chrome web browser. It has a limited amount of use if you’re not always online, ubt if everything you do, from docs to email to calendars, is all web-based, and you really value an eight-hour plus battery life, then the Chromebook is a top device. It’s also a taste of the future, although by then such devices will be thinner, lighter and cheaper, as well as better looking.

Specifications:
Samsung Series 5 model
CPU manufacturer Intel Atom N570
Available colours Silver, White
Screen size 12.1 in.
Weight 1500 g
Estimated battery life 8.5 hours
£350

Best all-in-one:

iMac

All-in-one computers pack everything you need into a single unit: screen, processor, hard disk are crammed into one elegant package, and they don’t come much more elegant than Apple’s current generation of iMacs.

These machines pack in quad-core processors and ‘Thunderbolt’ the ultra-fast interface that lets you transfer data faster than most users will ever need to. That means video or photo editing can take place without the tortuous waits that people have become used to on most machines.

Starting at £999, the iMac is as much a style statement as it is a computer. With the launch of Apple’s iCloud and increasing numbers of people with iPhones and iPads, older arguments about Mac v PC are evaporating. As the web becomes more important, it’s little wonder that Steve Jobs’ company is now the biggest in the world.

That’s not to say the iMac is perfect: cheaper models are available. But with its immaculate screen and wealth of upgrade options, it’s better than it has ever been.

Specifications:
Hard drive 500GB
Monitor 21.5 inch widescreen LED-backlit display
Processor 2.5GHz quad-core Intel Core i5
RAM 4GB
From £999

Or try…

Sony Vaio VPC-J21M1E/B

Sony’s all-in-one does not have the power of the iMac, but it’s more than good enough for the vast majority of purposes. If you’re short on space and want a PC that can double up as a TV and entertainment centre, it’s a viable option. The real selling point, however, is its giant and responsive touchscreen.

Specifications:
Processor Intel Core i3 2310M 2.10GHz
RAM 4GB
Hard drive 500GB
From £799