The evolution of pacemakers

Engineering Heartbeats: The Evolution of Artificial Pacemakers

Arrhythmia—a cardiac disease in which the heart beats irregularly or at an abnormal pace—is caused by faulty electrical signal generation within the heart at the SA node. Recognizing the electrical properties of the heart, engineers created a treatment device, the artificial pacemaker, by applying principles of electrical engineering. The device controls the rate and rhythm of the heartbeat by overriding faulty natural signals with generated electrical pulses. The first pacemaker was created in the 1920s, and subsequent innovations in batteries, transistors, and microprocessors allowed the pacemaker to be portable, wearable, and eventually implantable. Today, pacemakers can be programmed for different rates and automatic regulatory functions, but they are still limited in battery life and have risks of infection or failure. Engineers are applying the concepts of piezoelectricity and ultrasound to address these problems, and the results are promising for a new generation of smaller, safer pacemakers.

Introduction

We like to think we have complete control over our bodies – looking, touching, and moving wherever we want. However, there is one thing we cannot systematically control with our minds: our heartbeat. Even when the brain is resting at night, the heart never fails to keep beating at the same rate. This is because the heart serves the critical function of facilitating blood circulation, which in turn supplies oxygen to different organs in the body. A timely and constant delivery of oxygen is critical for proper body function: our cells rely on oxygen to perform basic tasks like cellular respiration, the process that harvests energy to fuel cellular activities. The interruption of the body’s oxygen supply for even a few minutes can have catastrophic effects, like the death of brain cells [1]. One of the most common medical conditions that can lead to interrupted blood supply is arrhythmia, when the heart beats at an abnormal rate due to heart signaling malfunctions. To treat this problem, engineers applied principles of electrical engineering and created the artificial pacemaker, a device placed in the chest or abdomen that generates electrical pulses to control the rate and rhythm of the heartbeat. Since the first artificial pacemaker of the 1920s, pacemakers have undergone significant improvements over the years through the combined efforts of electrical engineers and medical doctors. Moreover, different engineering disciplines have now been applied to the development of the pacemaker, and these new techniques offer exciting potential for pacemakers of the future.

How the Heart Works

To understand the clever engineering behind artificial pacemakers, we must first understand how the heart works. The heart is a hollow and highly muscular structure that pumps blood throughout the blood vessels by repeated rhythmic contractions. In the average human with a resting heart rate of 72 beats per minute, 5 liters of blood are pumped through the heart every minute – roughly the total volume of blood in the human body [1]. Unlike most human organs, the heart is not controlled by the nervous system. In fact, the electric signals that trigger heartbeats originate in the heart itself. The heart contains autorhythmic cardiac muscle cells that contract and relax on their own, even outside the body. These cells form the sinoatrial (SA) node located on the top right chamber of the heart (the right atrium) and the atrioventricular (AV) node located in the wall dividing the left atrium from the right. These two nodes are pictured in the heart in Fig. 1.

J. Heuser/Patrick J. Lynch; C. Carl Jaffe, MD

Figure 1: The SA node (marked by the number 1) and the AV node (marked by the number 2) create and conduct the heart's electrical signals.

The SA node (sometimes called the pacemaker) generates electrical impulses similar to nerve impulses at the start of every cardiac cycle, setting the rate and timing at which the rest of the heart contracts [1]. The impulses then spread rapidly through the top of the heart, causing uniform contraction in both atria. As the impulses reach the AV node (the “relay station”), they are slightly delayed and then conducted to the apex at the bottom of the heart. From here the impulses are spread throughout the ventricular walls, creating a strong contraction that pumps blood out of the heart into the rest of the body [11]. Depending on the different activities we perform, our body speeds up or slows down the heart’s tempo by regulating the SA node [1].

Abnormal Heartbeats: Arrhythmias

When the SA node doesn’t function correctly, the heart can beat too fast, too slow, or with an irregular rhythm. These problems are called arrhythmias and can be classified into three major subtypes: bradycardia (when the heart beats too slowly), tachycardia (when the heart beats too quickly), and fibrillation (when the atria or ventricles quiver instead of contract). When the heart doesn’t beat at the correct rate, blood and oxygen are not delivered effectively, and can result in fatigue, shortness of breath, or fainting. In severe cases, arrhythmias can cause severe organ damage, loss of consciousness, or even death [2]. Arrhythmias can arise from natural aging, heart muscle damage from a heart attack, medications, and several genetic conditions.

Over three million people with arrhythmia worldwide are treated with an implant device called the artificial pacemaker [3]. A pacemaker generates regular low energy pulses that overcome the faulty electrical signaling from the SA node, prompting the heart to beat at a normal rate. Even though the concept behind pacemakers is straightforward, the execution is not as easy.

The Evolution of Pacemakers

Although the correlation between electricity and the human heartbeat had been found as early as the 1800s, electro-stimulation devices for the heart did not appear until a century later [4]. The very first pacemaker was developed in the late 1920s almost simultaneously by both Australian anesthesiologist Mark Lidwell and American physiologist Albert Hyman. In 1928, Lidwell created an external device that delivered alternating current through a needle that was inserted directly into the patient’s ventricle. In 1932, Hyman created a similar device he named “artificial pacemaker,” a term still used today. The device was intended to restore a normal heartbeat to patients whose hearts had stopped. It consisted of a large, hand-wound current-generating motor and a bipolar needle that encompasses both negative and positive electrodes. The current generated was delivered through the bipolar needle into the right atrium (where the natural impulse originates) at rates of 30, 60, or 120 per minute. Despite his efforts, Hyman’s work faced many technical problems as well as opposition from the medical and social community. Hyman’s experiments were rejected by the Journal of the American Medical Association, no one agreed to manufacture the device, and some even regarded it as the work of the devil [4].

In the early 1950s, the first portable pacemaker was created by Canadian electrical engineer John Hopps [12]. The new pacemaker was a bulky external unit powered through household outlets, and it was considered “portable” since it could be wheeled around among different outlets. Instead of driving a conductive needle straight into the heart, Hopps’s device took the transvenous approach: electricity was delivered through a flexible bipolar catheter inserted through a vein into the right atrium of the heart. As a result, patients’ heart rates were successfully controlled without painful chest contractions. Nonetheless, the devices were not very desirable since they had low mobility and often contributed to other health complications. Because the pacemaker was external, infection often occurred in the chest along the lead [4].

In the late 1950s to early 1960s, several breakthroughs were achieved, eliminating the major problems with external pacemakers and shaping them into what they are today. Inspired by the rhythmic output of electronic metronomes, electrical engineer Earl E. Bakken and his brother-in-law (founders of the leading medical electronics company Medtronic Inc.) created the first battery-operated, wearable pacemaker [12]. The electronic metronomes used a circuit element called a transistor, which is a small semiconductor that switches signals on and off [5]. Bakken’s device combined the rather simple transistor-based circuits from the metronome with a miniature mercury battery that was able to supply power for around 1000 hours. This innovation significantly improved the size and mobility of pacemakers, allowing them to be worn on the neck or strapped onto the body of a patient [4].

Shortly after Bakken’s wearable pacemaker was developed, Swedish surgeon and engineer Ake Senning and physician Rune Elmqvist produced the first implantable pacemaker [4]. They made use of one of the first silicon transistors at the time, which significantly lowered the energy needed to power the pacemaker. In addition, they replaced the mercury battery with a nickel-cadmium battery that is rechargeable through an antenna [4]. This allowed the pacemaker to become the size of a Kiwi shoe polish can, small enough to be implanted in a patient’s chest [12]. (A Kiwi can, in fact, served as the mold for the first prototype of Senning’s and Elmqvist’s design.) Since then, the technology of implantable pacemakers for long-term therapy has developed rapidly with advancements in electronic technology, giving rise to the pacemakers available to patients today [4].

Modern Pacemakers

How They Work

Today’s artificial pacemakers have improved significantly from the early models. Modern pacemakers weigh less than an ounce, and they are only slightly larger than the size of a wristwatch face. In addition, they not only have the ability to pace heartbeats through electric currents, but they can also monitor the heart’s natural electrical activity [6].

National Heart Lung and Blood Institute (NIH)/National Heart Lung and Blood Institute (NIH)

Figure 2: The pacing system includes one or two leads, which are inserted through a heart-bound vein, and the pacemaker itself, which is implanted in the chest.

A pacing system has two major components, pictured in Fig. 2: the pacemaker and the pacing lead(s). The pacemaker unit consists of a small lithium battery (the generator), a microprocessor with memory and electrical circuits, a metal case, and a plastic connector block to which the lead is attached [7]. The pacing lead is a strong and highly flexible plastic-insulated wire designed to withstand the constant bending and twisting resulting from body and heart movements [6]. The pacing lead contains electrodes that act as both electricity conductors and sensors. The lead collects information about the electrical activity from the heart and sends it to the microprocessor in the pacemaker. The microprocessor, which is essentially a computer, records the heart’s electric activity and rhythm. If an abnormal natural electric pulse is detected, the computer directs the generator to create a small current that travels through the leads into the heart. In some cases, the pacemakers are also responsive to the particular rate of the heart’s beat: by sensing changes in blood temperature and breathing, the pacemaker can speed up or slow down the heart’s rate according to the activities that the patient is performing [7]. In addition, the pacemakers can be adjusted through a radio frequency remote control device called a “programmer.” By placing the programmer over the pacemaker, doctors can access recordings of the heart’s activity, reprogram the signaling rate, and check the status of the battery [6].

Where They Go

The surgical procedure to implant a pacemaker is rather simple, usually taking around one to two hours. The placement of pacemakers is usually considered a minor surgery, as only a minor incision and local anesthesia are needed [13]. Through the incision, one or more pacing leads connected to the pacemaker are inserted into a vein close to the collarbone and moved into the desired position in the heart with the help of an X-ray [7]. The pacemaker is then inserted into a pocket under the skin just below the collarbone where the incision is made.

The positioning of the leads depends on the type of pacing the patient needs. Pacemakers are capable of two types of pacing: single-chamber pacing and dual-chamber pacing. In single-chamber pacing, only one lead is placed inside the heart, either in the right atrium or the right ventricle. A lead placed in the right atrium is used to correct faulty signaling from the SA node, where natural impulses are generated. If placed in the right ventricle, the lead is used to correct faulty signal transmission at the AV node, which is responsible for propagating signals throughout the rest of the heart. (This problem with the AV node is a condition called heart block.) When both the SA node and the AV node are defective, dual-chamber pacing is needed. Dual-chamber pacing has two leads, one attached to the right atrium and one in the right ventricle. In the case of dual-chamber pacing, the microprocessor determines which of the two leads—if not both leads—will deliver an impulse depending on the readings delivered from the sensors [6].

The Future of Pacemakers

Although pacemakers have significantly improved over the years, they still cannot offer long-term solutions to conditions like arrhythmia. One of the major downsides of modern pacemakers is that they have a battery life of five to seven years. This lifespan is much better than the early devices, but it is still not ideal for patients who require long-term treatment. When the batteries run out, they have to be replaced surgically, which is not only expensive but also increases the risk of infection. Another downside is the difficulty associated with placing the leads. Placing leads can be extremely difficult in certain patients, such as those with cardiovascular diseases. If the leads fail, major surgeries with a high risk of infection may be required to remove them [9]. Nonetheless, several ongoing studies show great potential for solving these problems.

A recent study by the Department of Aerospace Engineering at the University of Michigan in Ann Arbor offers a promising solution to battery life limitations. Instead of running on lithium batteries, the proposed device uses piezoelectricity—e​lectricity generated from motion, which in this case is the heartbeat. The idea was taken from a light unmanned aircraft that is powered by the vibrations of its own wings. Based on a wide variety of simulated heartbeats, researchers found that the energy harvested from heartbeats were ten times more than the energy required for modern pacemakers. The potential for power-harvesting devices is extremely exciting, since it promises a power source that is a smaller (half the size of the batteries currently in use) and allows pacemakers to be self-powering [8].

Research efforts have also been devoted to exploring possible replacements for pacing leads. Cambridge Consultants, a company based in England, has engineered a pacing system that eliminates the need for leads altogether. The device uses a miniscule electrode—only the size of a grain of rice—that receives electric signals wirelessly though ultrasounds. The size of the electrodes allows them to be implanted directly onto the heart with a catheter (a thin flexible tube). The pacemaker is implanted in the chest, and then it sends ultrasonic pulses that create vibrations in the electrode, which turns into a current to stimulate the heart. Though the device is still in research phase, it shows great potential after the successful completion of several clinical trials [10].

With the today’s rapid rate of technological evolution, there is no doubt that pacemakers will keep getting smaller and more resilient in the near future.

References

• • [1] Jane B. Reece, Lisa A. Urry, Michael L. Cain, et al, Campbell Biology, Boston, MA: A Pearson Education Company, 2011, pp. 902-904.
  • [2] U. D. o. H. &. H. Services, "NIH," NIH, 28 Feb 2012. [Online]. Available: http://www.nhlbi.nih​.gov/health/health-t​opics/topics/pace/. [Accessed 28 March 2013].
  • [3] M. C. Staff, "Mayo Clinic," Mayo Clinic, 15 Oct 2010. [Online]. Available: http://www.mayoclini​c.com/health/pacemak​er/MY00276. [Accessed 28 March 2013].
  • [4] O. Aquilina, "A brief history of cardiac pacing," Images in Paediatric Cardiology, vol. 8, no. 2, pp. 17-81, 2006.
  • [5] "The Transistor," Nobelprize.org, [Online]. Available: http://www.nobelpriz​e.org/educational/ph​ysics/transistor/?em​_x=22. [Accessed 29 March 2013].
  • [6] Medtronic, Inc, "For your pacemaker - Patient Manual," October 2008. [Online]. Available: http://manuals.medtr​onic.com/wcm/groups/​mdtcom_sg/@emanuals/​@era/@crdm/documents​/documents/contrib_1​17089.pdf. [Accessed 29 March 2013].
  • [7] Heart Rhythm Society, "Pacemaker," Heart Rhythm Society, 2013. [Online]. Available: http://www.hrsonline​.org/Patient-Resourc​es/Treatment/Pacemak​er#axzz2OzM2efcw. [Accessed 28 March 2013].
  • [8] B. B. Deena Beasley, "Scientists say heartbeat, not battery, could power pacemakers," Reuters, 4 Nov 2012.
  • [9] C. Bates, "The amazing pacemaker powered by your own heartbeat instead of batteries - and is smaller than a one penny piece," Daily Mail, 5 Nov 2012.
  • [10] T. E. Online, "Total control of the heart," The Economist, 15 Nov 2011.
  • [11] NIH Heart, Lung and Blood Institute, "Your Heart's Electrical System NHLBI, NIH." N.p., n.d. Web. 22 Apr. 2013. .
  • [12] Biotele, "History of Pacemakers." n.d. Web. 2 May 2013.
  • [13] WebMD, "Pacemaker placement." n.d. Web. 3 May 2013.

Thankshttp://illumin.usc.edu/271/engineering-heartbeats-the-evolution-of-artificial-pacemakers/

நீங்கள் அணியும் தங்க நகை உருவாகும் விதத்தினைக் காண ஆசையா?...

Turns out that dragons are real and they come from South Africa (Latin name 'Smaug gigantaeus')

Germany can now produce half its energy from solar

New data reveals that Germany broke a record at the start of June by generating half its energy from solar power, demonstrating the country’s impressive renewable energy capabilities.

Research from the Fraunhofer ISE research institute showed that German solar panels generated a record 24.24 GW of electricity between 1pm and 2pm on Friday, June 6th. And on Monday June 9th, a public holiday, solar power production peaked at 23.1 GW, which was 50.6 percent of total electricity demand.

Tobias Rothacher, an expert for renewable energies at Germany Trade & Invest, told The Local: “I think we could break a new record every two to three months now. We are installing more and more PVs [solar panels].”

Germany has had success with solar by encouraging citizens to install panels on their roof tops, rather than focussing on building large-scale solar farms. In fact, 90 percent of Germany’s solar panels are on individuals’ roofs.

Mirrors of optical telescopes from the 1893

"அஷ்ட பைரவர்கள் போற்றி"

ஓம் கால பைரவா போற்றி

ஓம் கல்பாந்த பைரவா போற்றி

ஓம் குரோத பைரவா போற்றி

ஓம் கபால பைரவா போற்றி

ஓம் சம்ஹார பைரவா போற்றி

ஓம் உன்மத்த பைரவா போற்றி

ஓம் கண்ட பைரவா போற்றி

ஓம் உக்கிர பைரவா போற்றி

உயிர்-கந்தர்வன்

ஒரு உச்சி வெயிலில் கடலோடித் திரும்பிய மீனவர் ஒருவர் தான் போட் ஜெட்டியில் அந்த சேதியைச் சொன்னார். தீவில் ஒரு திமிங்கலம் ஒதுங்கிக் கிடப்பதாக. சேதி கிராமத்தின் வழியாகச் செல்லும் பஸ்களிலும் லாரிகளிலும் நகரத்திற்கு அன்று மாலைக்குள் வந்து சேர்ந்துவிட்டது. நகரத்திலிருந்தும் வேறு எங்கிருந்தும் போட் ஜெட்டிக்கு பஸ்களில் வரவேண்டும். பிறகு முக்கால் மணி நேர படகு சவாரிக்குப் பின் தீவிற்குப் போகலாம் என்றார்கள்.

  முதலில் சில ஆண்கள்தான் பஸ் பயணம். கடல் சவாரி வெறித்துக் கிடக்கும் தீவு என்று பயத்தை மறைத்தபடி நண்பர் குழமாய்ப் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்தார்கள். வந்து அவர்கள் அளந்த அளப்பு மனைவி குழந்தைகளோடு இன்னொரு பயணம் என்றானது.
பத்திரிகைகளில் பெரிய செய்தியாகக் காலையிலும் மாலையிலும் வெளியிட்டார்கள். வானொலி தொலைக்காட்சியிலும் திமிங்கலத்தைக் காட்டி பிள்ளைகள் ஒரே குரலில் 'புறப்படு போகணும் ' என்றார்கள். தகவல் என்னவென்றால் பஸ்களிலும் போட் ஜெட்டியிலும் நெரிசல் தாளவில்லையென்றும் மாருதி சியல்லோ, 'டி ' போர்டு கார்கள் பகல் முழுதும் போட் ஜெட்டி வாசலில் கிடக்கின்றன என்பதாகும்.
திமிங்கலம் ஒதுங்கிய மூன்றாம் நாள்தான் அவன் குடும்பத்தோடு தீவுக்குப் பயணமானான் புறப்படுமுன் இரண்டு நாளாய்ப் பிள்ளைகள் விடிந்து எழுந்ததும் திமிங்கலம் குறித்து கூடிக் கூடி உட்கார்ந்து கற்பனையும் பேத்தல்களுமாய் வாயொழுகப் பேசித் திரிந்ததை அவள் அடிக்கடி பார்த்துவிட்டு வாய் பொத்தித் திரும்பிக்கொண்டு சிரித்து வைத்தாள். சிரிக்காமல் என்ன செய்வது விடிகாலையில் உட்கார்ந்து இரண்டும் இப்படிப் பேசிக்கொண்டிருந்தால்.
'அது மேலெ ஏறி ஏறிப்போனா மேகத்தையே தொட்டிரலாம் தெரியுமா ? '
'எனக்குத்தெரியுமே, அதோட ஒரு கால் நம்ம ஊர் அளவு பெரிசு. '
'எனக்குத் தெரியுமே நாமெல்லாம் பாத்தா இவ்ளூண்டு தூரம் தான் பாக்கமுடியும். அது கண்ணாலெ பாத்துச்சுன உலகமே தெரியும் தெரியுமா ? '
'நாம இங்கெ உக்காந்திருக்கிறதெல்லாமா ? '
'ஆமா அப்பா பேப்பர் படிக்கிறதெல்லாம் கூட. '
'எனக்குத்தெரியுமே ' ஆனா அதுக்கு ஒருகண்ணுதான். '
'போடி ரெண்டு கண்ணு '
'எனக்குத் தெரியும் தெரியும்றியே நீ எங்கே போய்ப் பாத்தெ ' '
'என்னை மட்டும் சித்தி வீட்டுக்கு அனுப்பியிருந்தாங்கள்ள அப்பொ நீ வல்லியே. அன்னிக்கு ஒருநாள் அங்கெ வந்திச்சி. நான் பாத்தேன். '
'புளுகாதெடா '
'நீதான் புளுகி. '
'டி வெண்டி தெளசண்ட் லீக் அண்டர் தி சீ ' என்று ஒன்பதாம் வகுப்பில் ஒரு நாண்டிடெய்ல் புத்தகத்த இங்கிலீஷ் பாடமாக வைத்திருந்தார்கள். கடலுக்கடியில் அதுவரை இல்லாத பெரிய சைஸில ஒரு ராட்சத திமிங்கலம் திரிவதாகவும் அதனால் கடலின் ஒரு பிராந்தியம் முழுதும் மீனவர்களின் வலை அறுந்ததையும் படகுகள் கவிழ்ந்ததையும் நாவல் சொல்லி வரும். கடல் நம்பிகள் பீதி கொண்டு திரிந்தார்கள். திமிங்கலம் அவ்வளவு பிரம்மாண்டமாகச் சொல்லப்படும்.
அந்தத் திமிங்கிலத்தை வேட்டையாடக் குறி பிசகாமல் உலகிலேயே சிறப்பாக ஈட்டி எறியும் பலசாலிகள் இருவரோடு ஆழ்கடலில் திமிங்கல வேட்டை நடக்கும். திமிங்கலத்தையும் காண்பார்கள். ஈட்டி எறிந்ததும் 'டய் ' என்று உலோகத்தின் மீது விழும் சத்தம் கேட்கும். அது முதன் முதலாக ரகசியமாய் செய்துவிடப்பட்ட நீர் மூழ்கிக் கப்பல் என்ற மர்ம முடிச்சு நாவலில் அவிழும் இடம் அந்த வயதில் பரவசமாயிருந்தது. பிள்ளைகளிடம் அந்தக் கதையைச் சொன்னதும் நடுக்கடல், திமிங்கலம், கடற்பயணம், பூதங்கள் உருவத்தில் ஈட்டி எறிபவர்கள் என்று இன்னும் அதிகக் கற்பனைகளோடு ஒன்றிடம் ஒன்று நிறைய பேத்திக் கொண்டிருந்தது. அவளும் இந்தக் கதை கேட்ட பின்னர் திமிங்கலம் பற்றிப் போகும்போது வரும்போது ஏதாவது கேட்டாள்.
'கடலும் கிழவனும் ' கதையை மறுநாள் ராத்திரி ஒன்பது மணி வாக்கில் சொன்னான். கிழவன் விடாப்பிடியாய் ராட்சத மீனோடு போராடியதை வெகு நேரம் சொல்லி முடித்ததும் பிள்ளைகள் கேட்டன 'இப்பவே போவமா திமிங்கலம் பாக்க ? ' என்று அவளுக்கே அப்படி ஒரு ஆர்வம் வந்து முகத்தில் நின்றது.
போட் ஜெட்டியில் கூட்டம் மிகுதியாக நின்றது. சுற்றுலா ஸ்தலங்களுக்குப் போகிறவர்கள் கொண்டு செல்லும் பொருள்கள் தின்பண்டங்களோடு நின்றார்கள். காமிராக்கள் நிறையத் தெரிந்தன. பிரயாணிகள் படகு என்று ஒன்றிரண்டுதான் நின்றன. மற்றவை எல்லாமே மீன்பிடிப் படகுகள்தான். அநேகமான படகுகள் கடந்த இரண்டு நாட்களாய் மீன் பிடிக்கப் போகவில்லை. இருட்டும் வரை தீவுக்குப் பிரயாணிகளைக் கொண்டுவிட, கூட்டி வர நல்ல வருமானம். போட் ஜெட்டியில் அவனைக் கவர்ந்த விஷயம் ஒன்று. அந்தக் கருங்கல் மேடையிலிருந்தும் படகுகள் ஏற எவ்வளவு வில்லங்கமான ஆளுக்கும், வாயாடிக்கும், பலசாலிக்கும், சவடால் காரனுக்கும் இன்னொரு கை உதவியாகத் தேவைப்பட்டது. பிள்ளைகள் போட் ஜெட்டியின் மேடையில் நின்று நீல நெடுங்கடல் பார்த்துக் குதித்தன. அவளே கடல் பார்த்து அடக்கமுடியாமல் பார்த்தபடி பேசினாள் அவனிடம்.
விசைப்படகின் முன்பக்கத்தில் அவன் குடும்பம் உட்கார்ந்து கொண்டது. கடலைக் கிழித்துக்கொண்டு படகு போவதைப் பார்க்க அதுதான் சரியான இடம் என்று சொல்லியபடி உட்கார்ந்தன பிள்ளைகள். அவர்களுக்கு முன்னாலும் பின்னாலும் படகுகள் வந்ததால் பிள்ளைகள் ஆரவாரித்துக் கையசைத்தார்கள்.
படகில் உட்கார்ந்து பார்க்கக் கடல் ஒரே நிறத்தில் எல்லா இடங்களிலும் இல்லை. தூரம் விட்டு தூரத்தில் அழுத்தமான நீலத்தில் வாலம் வாலமாய்க் கிடந்தது கடல். மேலே வானத்தின் நிறமும் கீழே கடலின் நிறமும் ஒரே மாதிரியாக இருந்ததிலும் இரண்டு பிரம்மாண்டங்களை ஒரே நேரத்தில் பார்த்ததிலும் மனதுகள் எவ்விப்பறந்தன. பிள்ளைகள் ஒன்றிடம் ஒன்று என்றோ பார்த்த யானைப் பற்றிப் பேசியது. இன்னொன்று பதிலுக்கு சறுக்கலில் பார் விளையாடியதைப் பார்த்தபோதுபயம் பயமாய் வந்ததைப் பற்றிப் பேசியது. அதிசயம் பார்த்து அனுபூதிக்கும் நேரங்களில் பிள்ளைகள் இப்படிப் பேசுவதைக் கேட்டு அவனுக்கு இப்போதுபழகிவிட்டது.
படகு போகும் ஓரங்களில் ஆங்காங்கே மிதவைகள் கிடந்தன. தீவுக்குப் பாதை போட்டுவிட்டார்கள். ஒரு முழுக்கை நீள மீன்கள் தூரத்தில் அவ்வப்போது வெட்டவெளிக்கு வந்து விட்டுக் கடலுக்குள் பாயும்போதெல்லாம் பிள்ளைகள் கைதட்டின. மண் மேட்டில் தாவரங்கள் மங்கலாய்த் தெரிந்தது. 'அதோ தீவு ' என்றன பிள்ளைகள். அடுத்தவர்கள் காதில் விழாமல் அவள் அவனிடம் சொன்னாள். 'இந்தப் புள்ளைக புண்ணியத்திலெ ஒரு ஆசையிலெ பாதி நிறைவேறுது இன்னிக்கு. '
'என்னது ? '
'வாழ்க்கையிலெ ஒரு தடவையாவது வெளிநாட்டுக்குப் போய் வரணுமினு அசட்டு நெனைப்பு அடிக்கடி வரும். நாலு பக்கமும் கடலா ஒரு மேட்டிலெ எறங்குறப்பொ நெனைச்சிக்க வேண்டியதுதான்.இது ஒரு நாடுனு. கடல் தாண்டி வர்ரோம்ல. '
அவளைப் பார்க்கப் பாவமாகவும் சிரிப்பாகவும் இருந்தது. கடற்கரை குளக்கரைபோல் மணற்பாங்காய் அழகாயிருந்தது. படகுத் துறைக்கருகில் கீழ்த்திசையில் ஒரு குடிசையும் அதில் கறுத்து மெலிந்த இரண்டு ஆட்களும் இருந்தனர். அவர்கள் படகுகளிலிருந்து இறங்கிப் போகும் ஆட்களை மிரட்சியோடு பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள். அவர்களுக்கருகில் இரண்டு மெலிந்த செவல நாய்கள் நின்று கொண்டிருந்தன.
குடிசைக்கு நேராக கடலுக்குள் கம்புகள் ஊன்றி செயற்கை முத்துக்களை விளைவிக்கிறார்கள். நகரிலிருக்கும் ஒரு பெரிய நிறுவனம் அதை நடத்துகிறது. இரவுபகலாய் அதைப் பாதுகாக்க அந்தக் குடிசையும் மெலிந்த அந்தமனிதர்களும் நாய்களும் என்றார்கள்.
பிள்ளைகள் அவர்களை ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்துவிட்டு ஒன்று கேட்டது 'அப்பா ராத்திரி எல்லாம் இவுங்க மட்டும் இந்தத் தீவிலெயே இருந்துக்குவாங்களா ? '
'ஆமா '
'பயமா இருக்காதா ? '
'கூட நாய் இருக்கில்ல '
'நாயும் மெலிஞ்சு போயிருக்கு. '
'தெனம் தெனம் வர்ரவங்கள்ளாம் போனப்புறம் திமிங்கலமும் இவங்களும் மட்டும்தான் தீவிலெ இருப்பாங்க. ஏப்பா ? '
'ஆமா ஆமா கீழெ பாத்து நட. '
தீவின் மறுபக்கம் தான் திமிங்கலம் ஒதுங்கிக் கிடப்பதாகச் சொன்னார்கள். படகுகளில் இறங்கி குடும்பங்கள் முன்னும் பின்னும் போய்க்கொண்டிருந்தன. இளைஞர்கள் குழாம் அட்டகாசம் பண்ணிக்கொண்டு வெகு பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தது. தீவில் தாவரங்கள் எல்லாமே ஒரு தினுசாயிருந்தன. ஊரில் நீண்டு காய்க்கும் புடலை ஒரு சாணுக்குள் முடங்கிக் கிடந்தன. எந்தச் செடியின் இலையைப் பறித்து மென்றாலும் உப்புக் கரித்தது.
மக்கள் நடந்துபோன இந்த மூன்று நாட்களுக்குள் ஒற்றையடிப் பாதை உருவாகியிருந்தது. மித வெயிலும் அடர்ந்த புதர்களும் உடம்பையும் மனதையு லேசாக்கின. நடந்துபோகையில் அவன் பிள்ளைகள் கூட வரும் பல ஊர்ப் பிள்ளைகளோடு பேச்சுக்கொடுத்து நெருங்கிக்கொண்டன. ஓடிப்பிடித்து திரும்பப் பெற்றோரிடம் வந்து விழுந்து உற்சாகமாய் வந்தார்கள் பிள்ளைகள்.
வெகு தூரத்திலேயே தெரிந்தது. திமிங்கலம் கரைமேல் வண்னங்களில் ஜனங்கள் தெரிந்தார்கள். பிள்ளைகள் முன்னைவிட பாய்ச்சலில் போகவும் தொடர்ந்து அதே வேகத்தில் நடக்க சிரமமாயிருந்தது பெற்றோர்களுக்கு.
பனை மர நீளத்திலும் ஆலமர அகலத்திலும் திமிங்கலம் கிடந்தது. யானையின் வெளிர் கறுப்பில் வேலுடம்பும் கீழே வெள்ளையாயும் கிடந்தது. வாய் தரையில் கிடந்தது. உடம்பு முழுதும் சமுத்திரத்திற்குள் வயிற்றுப் பகுதியிலிருந்து ரத்தம் கசிந்தது; கசிந்தது என்ன ஒழுகிக் கலந்து கொண்டிருந்தது சமுத்திரத்தில்.
கப்பலில் மோதி அடிபட்டிருக்க வேண்டும்; பாறையில் மோதிக் காயம் வாங்கி ஒதுங்கியிருக்கவேண்டும் என்று பலவாறாகப் பேசிக் கொண்டார்கள். அந்திம காலத்தில் மனிதர்கள் வாய் வழியாய் மூச்சுவிட்டு அவஸ்தைப்படுவதுபோல் திறந்து திறந்து மூடியது வாய். அவ்விதமான ஒவ்வொரு தடவையிலும் சிரசிலிருக்கும் பெரிய துவாரம் வழியாய் கடல் நீர் ஆகாயத்தில் பீய்ச்சியடித்தது. மூச்சு விட்டு மூச்சிழுக்கும் போதெல்லாம் கடல் ஏறி இறங்கியது.
ரத்த ஒழுக்கைப் பார்க்கவும் திக்கித் திக்கி மூச்சு விடுவதைப் பார்க்கவும் பரிதாபமாயிருந்தது. இதுவரை பார்த்தறியாத பெரிய ஜீவராசியின் மரணப் படுக்கை என்பதால் சுவாரஸ்யமாகவும் பார்த்தார்கள்.
திமிங்கல வாலுக்கு வெகு அருகிலேயே வேர்க்கடலை, ஐஸ்க்ரீம், தயிர்சாதம், குளிர்பானங்கள் விற்பனையாகிக் கொண்டிருந்தன கடலுக்குள் போய் திமிங்கலத்தின் தலையைப் பார்க்க விரும்பி இருக்கிறார்கள் பிள்ளைகள். தலை கிடந்த இடம் வெகு ஆழம். விஷயம் அறிந்ததும் இரண்டு மூன்று சிறிய படகுகள் இதற்கென வந்துவிட்டன. பிள்ளைகளை ஏற்றித் திமிங்கலத்தைச் சுற்றிக் காண்பித்து இறக்கிவிட்டுப் பணம் பெற்றுக்கொண்டார்கள்.
அவர்கள் போன சமயத்தில் மீன் துறை அதிகாரிகள் கடலுக்குள் வெகுதூரத்தில் ஒரு படகிலிருந்துகொண்டு திமிங்கல வாய்க்கு நேராக முரட்டு மீன்களைத் தூக்கி எறிந்தார்கள். அவை திமிங்கலத்தின் திறந்த வாயருகே விழுந்தும் அவைகளை அது ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. மூச்சு வாங்குவதையும் விடுவதையும் தவிர வேறுஞாபகங்கள் அற்றுப் போய்க் கிடந்தது. சிரசின் வழி ஆகாயத்திற்குப் பீய்ச்சும் தண்ணீர் மட்டும் அந்தச் சூழ்நிலையிலும் அதன் கம்பீரத்தைக் காட்டிக்கொண்டிருந்தது.
கரைதாண்டி மணல் மேட்டில் சிறிய இலைகளடர்ந்த பேர் தெரியா செடிகள் தூசி அப்பிக் கிடந்தன. அங்கு போய் நிழல் தேடினார்கள். உடம்பில் கால்வாசிக்குக்கிடைத்த செடி நிழல்களில் ஏற்கனவே மக்கள் நின்றும் உட்கார்ந்தும் தூரத்தில் திமிங்கலத்தின் ஓரத்தில் ஓடி ஓடிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகளை அதட்டிக் கொண்டிருந்தனர்.
கடல் நீரில் கால் நனைத்தபடி அவன் பிள்ளைகள் படகுக்காகக் காத்திருந்தார்கள். படகு கிடைத்ததும் அவர்களைக் கை தட்டி அழைத்தனர். குறுகி வந்திருந்த வால் பகுதியிலிருந்து தொடங்கிப் பருத்து விரிந்து வயிறு தாண்டிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. கடல் மக்கள் எவ்வளவு பேர் இந்தப் பெரிய உருவத்திற்குப் பயந்து வால் சுருட்டி வாய் பொத்தி ஓடி ஒளிந்திருப்பார்கள் என்று பிள்ளைகள் விலாவரியாக விவாதித்துக் கொண்டு வந்தார்கள். படகில் பல ஊர்ப் பிள்ளைகள் இருந்ததால் புதுப் புது விவரங்களைப் பரிமாரிக் கொண்டார்கள்.
அவர்களுக்கு முன் சென்ற படகுக்காரர் படகை நிறுத்தி பிள்ளைகளைத் திமிங்கலத்தின் மீதி ஏற்றி விட்டார். கையில் கோன் ஐஸ்கிரீமுடன் பிள்ளைகள் படு உற்சாகமாய் திமிங்கலத்தின் முதுகிலேறினர். முதுகின் மீது நின்று குதித்தனர். சறுக்கிக் கீழே போய் மேலே வந்தனர். ஐஸ்கிரீமை திமிங்கிலத்தின் கரிய தோலில் தடவினர்.
எவ்வளவு அதட்டியும் அவன் பிள்ளைகள் கேட்பதாயில்லை. அவைகளும் திமிங்கலத்தின் மீதே விளையாண்டார்கள். ஐஸ்கிரீமால் தங்கள் பெயர்களை திமிங்கில முதுகில் இனிஷியலோடு எழுதினார்கள். எருமை மேய்க்கும் சிறுவர்கள் எருமை மீதமர்ந்து பக்கவாட்டில் எருமையின் வயிற்றைத் தட்டி விரைந்து நடக்கும்படி செய்வது போல் இவர்களும் திமிங்கல முதுகில் உட்கார்ந்து வயிற்றுக்கு எட்டிக் கையால் அடித்தார்கள்.
'என்ன வேகமாப் போகமாட்டேங்குதே '
'அதோ தெரியுது பார் இன்னொரு தீவு அங்கு போ ' என்று கத்தினார்கள் திமிங்கலத்திடம்.
கடலில் நீரோட்டம் ஆரம்பமாகியிருந்தது. மேற்கு நோக்கி ஆறுபோல் ஓடிய நீரில் சிவப்புக் கலந்திருந்தது. திமிங்கலத்தின் வயிற்றிலிருந்து ஒழுகிய ரத்தந்தான். படகின் அடிப்பகுதியெல்லாம் சிவப்பாகி இருந்தது. கடல் வாசமும் ரத்த வாசமும் கலந்த கவிச்சி வாடை கரை வரை வீசியது.
திமிங்கல சவாரியை விட்டுப் பிரிய அவர்களுக்கு மனமில்லை. பிள்ளைகளைப் பிடிவாதமாக இறக்க வேண்டியிருந்தது. அவர்கள் கரைக்கு வந்த பின்னும் மேலும் மேலும் ஜனங்கள் பிள்ளைகளோடு கடலில் இறங்கியபடி இருந்தார்கள். பிள்ளைகள் இப்போது ஐம்பது அறுபதுபேர் திமிங்கல முதுகில் உட்கார்ந்து குதித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
தயிர்சாதம் பொட்டலங்களை வாங்கிக் கொண்டு கரை ஓர சிறு நிழல்கள் தாண்டித் தீவின் உட்புறத்தில் வளர்ந்து கிடந்த தாழம் புதரடியில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டார்கள்.பிள்ளைகள் தீவைச் சுற்றி வரவேண்டும் என்பதில் குறியாக நின்றார்கள். சாப்பிட்ட இலைகளைச் சுருட்டிக்கொண்டு எழுந்தபோது பார்த்தார்கள் பக்கத்துத் தாழம்புதர் நிழலில் பாட்டில் திறந்து வைத்து கமகமவென்று ஒரு கம்பெனி பத்துப் பேரோடு வட்டமாய் உட்கார்ந்து நடந்துகொண்டிருந்தது.
பிள்ளைகளோடு தீவின் கிழக்குப் பக்கமாய் கரையில் கால் நனைத்தபடி வெயிலுக்குள் நடந்தார்கள் திமிங்கலம் பார்க்க வந்த இளைஞர்கள். பலர் அநேக இடங்களில் கடலுக்குள் நீந்தி விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு சிலர் கடலுக்குள் தூரத்தில் நின்ற பாறைகள் வரை அவற்றின் மேலேறி நின்று அலை அடித்த நீரை உடம்புகளின் மீது வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
கடல் நுரை ஒன்றை அவன் பிள்ளைகளிடம் எடுத்துக் கொடுத்தான். அவன் சிறுவனாயிருந்தபோது சிலேட்டை அழிக்க அந்தக் காய்ந்த நுரையைப் பயன்படுத்தியதைச் சொன்னபோது பிள்ளைகள் அந்த ஒட்டு நுரையில் நிறைய கால்ஷியம் இருப்பதாகவும் வீட்டில் வளர்க்கும் லவ்பேர்ட்ஸ்க்கு உண்ணக் கொடுக்கலாம் என்று சொல்லி பத்திரப்படுத்தினார்கள். கடல் அலைகளில் அடித்து வந்த பாசிகள் கடற்புல் என்று ஒதுங்கிக் கிடந்தத் தாவரங்களை சுகமாக மிதித்தபடி தீவையே வட்டமடித்துத் திமிங்கலம் கிடந்த இடத்திற்கு வந்தார்கள்.
இன்னும் ஐம்பது அடிதூரம் இருக்கையில் அவர்கள் கண்முன்னே அந்தப் பிரதேசமே நடுங்கும்படி அது நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது. ரத்தம் ஒழுகியவாறும் மூச்சு விடவும் சிரமப்பட்டுக்கொண்டிருந்த திமிங்கலம் சரேலென்று உதறிக்கொண்டு வெகு உயரத்திற்கு எழுந்தது. திமிங்கலத்தின் முதுகில் ஏறி விளையாடிக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் சிதறி விழுந்துகரை நோக்கி நீந்தியும் ஓடியும் வந்தார்கள். படகுகள் கவிழ்ந்துவிட்டன. படகுக்காரர்கள் கரை நோக்கி நீந்தினார்கள். படகுகளைப் போட்டுவிட்டு படகுகளில் திமிங்கல முதுகில் உட்கார்ந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகளுக்காகக் காத்திருந்த பெற்றோர்கள் பதறியபடி கடலுக்குள் விழுந்து கரைக்கு வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.
துணிந்த சில பேர் ஓடி கடலுக்குள் தடுமாறியவர்களைப் பிடித்து இழுத்து வந்தனர். திமிங்கலம் அசைந்தபடி கிடந்தது. எல்லோரும் பீதியடையத் துவங்கினார்கள். அங்குமிங்கும் ஓடினார்கள். திமிங்கலத் தலைவழி பீய்ச்சும் கடல் நீர் அதிக அளவிலிருந்தது. அடுத்த ஒரு தாவலுக்கு அது முயல்வதாகப் பட்டது. பெற்றோர்கள் பிள்ளைகளை வைது கொண்டும் இழுத்துக் கொண்டும் தீவின் மறுபக்கமுள்ள படகுத் துறை நோக்கி ஓடினார்கள். திமிங்கலம் திரும்பி தீவுக்குள் விழுந்தால் 'நாமெல்லாம் சட்னி ' என்று சொல்லிக்கொண்டே ஓடினார் ஒருவர். கால் வலிக்க நடந்த அந்தத் தீவு இப்போது சின்ன நிலத்துண்டாகத் தெரிந்தது இப்போது.
திமிங்கலம் திரும்பி தீவுக்குள் விழுந்தால் தீவு கடலுக்குள் போய்விடும் என்றார் ஒரு பெண். இன்னும் நிறைய ஜனங்களும் பெரு நிலமுமாக இருந்தால் இந்தப் பயம் வந்திருக்காது என்று தோன்றியது அவனுக்கு. கடைசியாய் திமிங்கலத்தின் முதுகில் விளையாடி வெகு நேரம் வரை கீழே இறங்கமாட்டேனென்று பிடிவாதம் பிடித்த இரண்டு பிள்ளைகளை அவற்றின் அப்பா உடம்பு குன்றிப் போகும்படி அடித்தார். அவர்கள் எல்லோரும் முழுக்க நனைந்திருந்தார்கள்.
படகுத் துறையில் கூட்டம் ஒரு கட்டுக்குள் இல்லை. ஒருவரை ஒருவர் தள்ளிக்கொண்டும் மிதித்துக்கொண்டும் படகுகளில் ஏறினார்கள். பட்டுக்காரர்களின் எச்சரிக்கை மிரட்டல் எல்லாவற்றையும் மீறி படகுகளில் உட்கார்ந்துகொண்டு சீக்கிரம் புறப்படும்படி விரட்டினார்கள்.
படகுகள் திரும்பி வருவதற்காகக் காத்திருந்தபோது கடைசியாக வந்தவர்கள் சொன்னார்கள். 'திமிங்கலம் மறுபடி எவ்விப் பாஞ்சு மெல்ல மெல்லக் கடலுக்குள்ளெ போய்க்கிட்டிருக்கு. '
தூரத்தில் ஒருவர் ஓடி வந்துகொண்டிருப்பவர் சொன்னார். 'அதெல்லாம் பொய். அது மெல்ல மெல்ல செத்துக்கிட்டிருக்கு. '
அவள் முகம் வெளிறி நின்றாள். அடித்து பிடித்துப் படகில் ஏற எவ்வளவு முயன்றும் இரண்டாம் முறையாகவும் முடிய வில்லை. இதற்குள் படகுத்துறையில் பெரும் அலைகளைடிக்கத் துவங்கி திமிங்கலம் இந்தப் பக்கமாக வந்து கொண்டிருப்பதாகப் பிள்ளைகளோடு நின்றவர்கள் பயந்தபடி முணங்கத் துவங்கி இஷ்டதெய்வங்களைக் கூப்பிட்டுத் திசை நோக்கி வணங்கினார்கள்.
அவர்கள் ஏறியதுதான் கடைசிப்படகு. தீவு வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. அந்த ஒரு குடிசையும் இரண்டு மெலிந்த ஆட்களும் வற்றிய இரண்டு நாய்களும் மட்டும் அந்தப் படகை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றார்கள்.

Parkinson's Disease

Parkinson's disease (PD) belongs to a group of conditions called motor system disorders, which are the result of the loss of dopamine-producing brain cells. The four primary symptoms of PD are tremor, or trembling in hands, arms, legs, jaw, and face; rigidity, or stiffness of the limbs and trunk; bradykinesia, or slowness of movement; and postural instability, or impaired balance and coordination. As these symptoms become more pronounced, patients may have difficulty walking, talking, or completing other simple tasks. PD usually affects people over the age of 50. Early symptoms of PD are subtle and occur gradually. In some people the disease progresses more quickly than in others. As the disease progresses, the shaking, or tremor, which affects the majority of PD patients may begin to interfere with daily activities. Other symptoms may include depression and other emotional changes; difficulty in swallowing, chewing, and speaking; urinary problems or constipation; skin problems; and sleep disruptions. There are currently no blood or laboratory tests that have been proven to help in diagnosing sporadic PD. Therefore the diagnosis is based on medical history and a neurological examination. The disease can be difficult to diagnose accurately. Doctors may sometimes request brain scans or laboratory tests in order to rule out other diseases.

Treatment:
At present, there is no cure for PD, but a variety of medications provide dramatic relief from the symptoms. Usually, patients are given levodopa combined with carbidopa. Carbidopa delays the conversion of levodopa into dopamine until it reaches the brain. Nerve cells can use levodopa to make dopamine and replenish the brain's dwindling supply. Although levodopa helps at least three-quarters of parkinsonian cases, not all symptoms respond equally to the drug. Bradykinesia and rigidity respond best, while tremor may be only marginally reduced. Problems with balance and other symptoms may not be alleviated at all. Anticholinergics may help control tremor and rigidity. Other drugs, such as bromocriptine, pramipexole, and ropinirole, mimic the role of dopamine in the brain, causing the neurons to react as they would to dopamine. An antiviral drug, amantadine, also appears to reduce symptoms. In May 2006, the FDA approved rasagiline to be used along with levodopa for patients with advanced PD or as a single-drug treatment for early PD. In some cases, surgery may be appropriate if the disease doesn't respond to drugs. A therapy called deep brain stimulation (DBS) has now been approved by the U.S. Food and Drug Administration. In DBS, electrodes are implanted into the brain and connected to a small electrical device called a pulse generator that can be externally programmed. DBS can reduce the need for levodopa and related drugs, which in turn decreases the involuntary movements called dyskinesias that are a common side effect of levodopa. It also helps to alleviate fluctuations of symptoms and to reduce tremors, slowness of movements, and gait problems. DBS requires careful programming of the stimulator device in order to work correctly.

Prognosis:
PD is both chronic, meaning it persists over a long period of time, and progressive, meaning its symptoms grow worse over time. Although some people become severely disabled, others experience only minor motor disruptions. Tremor is the major symptom for some patients, while for others tremor is only a minor complaint and other symptoms are more troublesome. No one can predict which symptoms will affect an individual patient, and the intensity of the symptoms also varies from person to person.

Courtesy: NINDS

Five Crazy Ways Social Media Is Changing Your Brain Right Now

Brain evolution.

Through the course of evolution, the brain has undergone considerable changes. In many invertebrates, such as worms, the nervous system consists of no more than a net or bundle of nerve cells. In fish, amphibians, and reptiles, the brain is a well-developed organ consisting of several distinct structures, such as the cerebellum, tectum, and basal ganglia. These structures are specialized for different basic functions, such as detecting visual patterns, generating walking or swimming movements, generating reflexive responses, and so on. Mammal brains also contain many of these primitive structures, so scientists can understand many aspects of our own brain function by studying these areas in other animals.

Mammal brains have undergone dramatic evolutionary changes which are thought to be responsible for their increased thinking capacity. One striking aspect of mammalian brain evolution is the development of neocortex (pink shaded region in the rat, monkey, chimpanzee & human brain). Compared to other mammals, higher primates such as humans and chimpanzees have disproportionately larger neocortices. In some primates, the neocortex has expanded at such a rate that it has folded in on itself. Scientists believe that it is this development of neocortex, and in particular, of the frontal region, that is responsible for our increased intelligence and capacity for problem solving.

New wearable robotic exoskeleton gives you superhuman powers !

Engineers and roboticists in the US have developed a ’smart’ robotic suit made from lightweight, flexible materials that can enhance the movements ofeveryone from soldiers and firefighters to hiking enthusiasts and the elderly.

A team of researchers at Harvard University have developed a prototype robotic exoskeleton, otherwise know as a ’smart suit’. Made from soft materials and worn from the waist down, the device has been designed to gradually assist the wearer in the movements they’re making, supplementing their natural power by up to 20 percent.

Source: Science Alert

 

Scientists Successfully Reverse Emotions Associated With Memory

While remembering your telephone number or what time you made dinner reservations for tomorrow night may not flood you with feelings, many memories have emotions attached to them; your first day at school, your wedding day, losing your pet.

It’s been known for some time that these emotional associations, or valences, are malleable. Therapists even take advantage of this intrinsic property of memory in order to treat patients with conditions such as post-traumatic stress disorder. However, the neural mechanisms that enable us to switch emotional associations have long been a mystery. Now, in a new MIT study, neuroscientists have revealed the neuronal circuit that is critical for the association of emotion with memory. Furthermore, they have demonstrated that they can reverse the valence of a memory by activating specific populations of brain cells. The study has been published in Nature.

Two brain structures are known to be critical in the formation of new memories: the hippocampus and the amygdala. The hippocampus is involved in memory formation, organization and storage. The amygdala is involved in emotional processing and memory storage. However, until now, scientists didn’t know at what stage in the brain circuit that valences became assigned to memories, or engrams.

To find out more, the researchers used a technique called optogenetics to manipulate the activity of neurons. This involved using a light-sensitive protein to label a population of cells in either the dorsal dentate gyrus of the hippocampus or the amygdala. The neurons they tagged were those that were activated during a rewarding experience (male mice socializing with females) or during fear (a mild electric shock).

The team then placed the mice in a two-zone arena and observed which side they exhibited a preference for. Next, they used blue light to stimulate the labeled neurons in the fear conditioned mice whenever they entered their preferred side of the arena. The mice quickly started to avoid the area that they had originally preferred, suggesting the fear memory had been reactivated.

They then did the same for the mice that were reward-conditioned, but instead stimulated their neurons when they entered the side they did not prefer. Sure enough, the mice started to enter this side more frequently, suggesting they were recalling the pleasant memory.

Next, the researchers attempted to reverse the valence of a memory by subjecting the conditioned mice to the opposite condition—i.e. they activated the neurons in the mice that originally received reward conditioning while they received electric shocks, and vice versa.

When they placed the mice back in the box, those that were originally fear conditioned and avoiding one side of the arena while their hippocampal neurons were activated now began to prefer this area, suggesting the memory valence had been switched. This switch also took place in mice that were originally reward-conditioned. However, this did not occur in mice that had their amygdala activated as opposed to the hippocampus.

Taken together, this study suggests that valences are encoded in the circuit that connects the dentate gyrus to the amygdala. Furthermore, the neurons carrying memories in the dentate gyrus are plastic, meaning the valence can be reversed by reassociating memories with a stimulus of an opposite valence. Cells of the amygdala, on the other hand, are pre-committed to encode a positive or negative memory and cannot switch.

The researchers are now taking this work forward by examining whether reactivating pleasant memories can positively affect depression.

'ஐ' படத்தின் கதை இது தானா? " I " ( ஐ ) - A film by Shankar Story

நம் காதுகளுக்கு எட்டியுள்ள 'ஐ' படத்தின் கதை:-

விக்ரம் ஒரு சாதாரண விவசாயி.
ஹீரோயின் எமி ஜாக்சன் ஒரு பெரிய மொடல் அழகி.
எமி மீது விக்ரமிற்கு காதல் ஏற்படுகின்றது. ஆனால் விக்ரம்,
எமியை நெருங்க முடியவில்லை.
எமி ஒரு பெரிய தனியார் நிறுவனத்தின் விளம்பர தூதராக மாறுகின்றார்.
அதன் பின்னர் ஒலிம்பிக் போட்டியின் தூதராக மாறுகின்றார்.
எனவே விக்ரமால் எமியை நெருங்க முடியவில்லை. இதனால் தானும்
ஒரு மொடலாக வேண்டும் என விக்ரம் முடிவு எடுக்கின்றார். தன்னுடைய
கிராமத்தில் உடற்பயிற்சியை மேற்கொள்கின்றார்.
இந்நிலையின் வில்லன் உபேன் ஒரே நாளில் அழகிய தோற்றம் பெற
வேண்டும் என்று ஒரு மருந்தைக் கண்டுபிடுக்கின்றார்.
அதை தன்னுடைய உடம்பிலேயே பரிசோதனையும் செய்து பார்க்கின்றார்.
ஆனால் மருந்து சரியாக வேலை செய்யாமல் அவரை விசித்திர
தோற்றத்திற்கு மாற்றிவிட்டது. இருப்பினும் மருந்தில் உள்ள
குறைபாடுகளைகண்டறிந்துசரிசெய்கின்றார்.
ஆனால் அதை பரிசோதனை செய்து பார்க்க ஆள் இல்லை. அந்த சமயத்தில் தான் விக்ரம்
உபேனை சந்திக்கின்றார்.
விக்ரம் உடம்பில் அந்த மருந்தை செலுத்திய உடன் அழகிய வாலிபராக மறுக்கின்றார்.
ஒரே நாளில் புகழின் உச்சத்திற்கு செல்கின்றார் விக்ரம்.
ஆனால் கொஞ்ச நாள் கழித்து மருந்தின் பக்க விளைவுகளால் மிகவும் மோசமான
உருவத்திற்கு மாறுகின்றார். எமி ஜாக்சன் தான் தன்மேல் உள்ள பொறாமையால் தன்னை இந்த
நிலைக்கு ஆளாக்கி விட்டதாக அவரை கடத்துகின்றார். ஆனால் இதற்கு காரணம் உபேன் தான் என
கண்டுபிடிக்கின்றார்.
அந்த சமயம் உபேன் விக்ரமை விட கொடிய மிருகமாக மாறியுள்ளார். விக்ரமும் ஓநாய் போன்று ஒரு கொடிய விலங்காக மாறியுள்ளார். இருவரும் க்ளைமேக்ஸ் காட்சியில் கொடூர விலங்குகளாக மோதுகின்றனர்.
பின்னர் மாற்று மருந்து கண்டுபிடித்து விக்ரம் மாறினாரா இல்லையா என்பது படக்கதை.

ஷங்கர் இதை மறுத்தாலும் இது தான் கதை என்று படக்குழுவிடம் இருந்து கதை கசிந்துள்ளது.
உண்மையா என்பதைக் காத்திருந்து கண்டுகொள்வோமே..

Albert Szent-Györgyi who made several discoveries in biochemistry, including vitamin C

It's the birthday of Albert Szent-Györgyi, who was born in 1893 in Budapest, Hungary. Szent-Györgyi made several discoveries in biochemistry, including vitamin C, its structure and its role in cells. In 1938 his focus switched to the biophysics of muscle cells. He identified the roles of three of the key molecular actors: actin, myosin and ATP. Szent-Györgyi was also an early adopter of using electron microscopes to study biological structures. He was awarded the 1937 medicine prize for his vitamin C discoveries, a milestone that he recalled in his 1970 book, The Crazy Ape: "When I received the Nobel Prize, the only big lump sum of money I have ever seen, I had to do something with it. The easiest way to drop this hot potato was to invest it, to buy shares. I knew that World War II was coming and I was afraid that if I had shares which rise in case of war, I would wish for war. So I asked my agent to buy shares which go down in the event of war. This he did. I lost my money and saved my soul."

Neuroscientists identify key role of language gene

"Neuroscientists have found that a gene mutation that arose more than half a million years ago may be key to humans' unique ability to produce and understand speech."

Researchers from MIT and several European universities have shown that the human version of a gene called Foxp2* makes it easier to transform new experiences into routine procedures. When they engineered mice to express humanized Foxp2, the mice learned to run a maze much more quickly than normal mice.

The findings suggest that Foxp2 may help humans with a key component of learning language -- transforming experiences, such as hearing the word "glass" when we are shown a glass of water, into a nearly automatic association of that word with objects that look and function like glasses, says Ann Graybiel, an MIT Institute Professor, member of MIT's McGovern Institute for Brain Research, and a senior author of the study.

All animal species communicate with each other, but humans have a unique ability to generate and comprehend language. Foxp2 is one of several genes that scientists believe may have contributed to the development of these linguistic skills. The gene was first identified in a group of family members who had severe difficulties in speaking and understanding speech, and who were found to carry a mutated version of the Foxp2 gene.

OM GANESHAYA NAMAHA

WHY HINDUS CREMATE THEIR DEAD

By Stephen Knapp

Whoever is born must die. Amongst Hindus it is customary to do the last rites by consigning the body to fire. On this occasion, all relatives, friends and acquaintances get together to mentally convey a farewell to the departed soul. Their presence on this occasion reminds everyone of the ultimate truth -- everyone has to die some day. It also reminds them of the futility of living only for oneself or without spiritual development.

In the Chudaman Upanishad it is said that Brahma gave birth only to the flame-like soul. From the soul, the sky was born. From the sky, air was born, from air fire, from fire water, and from water the earth was born. These five elements united to form the human body. When a dead body is cremated in fire, the elements return to nature from where they came initially.

In the Atharva-Veda (18/2/56), the cremation of a dead body is explained thus: O Departed Soul, your lifeless body is offered so that the two fires may unite for your salvation. I set the body on fire. Through these two fires you may go in your best state to Yama (the lord of death), who controls death.

The Atharva-Veda (18/3/71) also says: O Fire. Accept this dead body. Give it refuge. May your acceptance of the body bring you glory. O God in the garb of fire, burn this body and deliver the person to the abode of righteousness.

The Yajur-Veda (40/15) also relates: “O industrious person! At the time of leaving the body, chant the principal and outstanding name of God, Om. Remember God. Remember your past deeds. The air that goes in and out of the body is like celestial nectar. However, the end of the physical body is ash. It will end as ash. The dead body is worthy of being turned to ash.”

There is the understanding amongst Hindus that after death the soul continues to hover around the dead body due to its earlier attachment with it. When the body is consigned to the flames and burnt to ashes the relationship between the soul and the body ends. Therefore, to help speed the soul along to its next existence, the body is burned to ashes.

It is customary amongst Hindus that the son of the deceased performs the cremation ceremony. This is to prepare the son to accept that his father or mother is dead. It also prepares him emotionally to take over the responsibilities of the household and also fulfill his duties towards society.

During the cremation ceremony when the dead body is set on fire, an important part of the ceremony is kapal kriya. The significance of this is explained in the Gamda Purana. During kapal kriya, the skull is broken with a bamboo pole because it consists of very hard bone that cannot be burnt easily, even by fire. When broken, it burns with the rest of the body and is converted to the five elements that constitute the body and becomes a part of the ashes.


THE PURPOSE OF IMMERSING THE ASHES OF THE DEAD INTO SACRED RIVERS

If you go to many of the holy places around India, such as Gaya, Haridwar, Pushkar, Ujjain, Varanasi, and other places, you will see that Hindus who have had a death in the family do a particular ritual wherein they offer the ashes of the dead to the sacred rivers, such as the Ganga, Yamuna, Sipra, etc. There is much meaning and purpose behind this practice.

The remnant of the dead body after burning is left behind in the form of ashes. Hindus respectfully call these ashes phool - literally flowers - to express devotion and respect for the departed soul. When children are symbolically referred to as 'fruit', it is appropriate to refer to the ashes of forefathers as 'flowers'.

It is customary to gather or take the ashes on the fourth day after death. They are then immersed in sacred rivers like the Ganga. If it is not possible to immerse them immediately, they are kept in a locker in the crematorium or at home and immersed as soon as possible. This should be done no later than a year after the death of the person.

The Shankha Smriti (page 7) explains the consigning of ashes to the Ganga as follows: As long as the ashes of the deceased person remain in the Ganga, the person continues to enjoy happiness in worthy places for thousands of years (in the next existence).

Furthermore, in the Kurma Purana (35/31-34) it is said: Whatever number of years the ashes remain in the Ganga, the departed soul is held in reverence in heaven for thousand times the number. Of all the pilgrimages and of all the rivers, Ganga is considered most holy. It grants liberation to all, including those that have committed gross sins. Although accessible everywhere to the common man, Ganga is unique at Haridwar, Prayag, and Gangasagar. Those who desire liberation, including emotionally downtrodden sinners, there is no better place than the Ganga.

Religious writers also understand that the deceased person's journey towards the eternal home (the spiritual realm beyond heaven and hell) does not start until the ashes are consigned to the Ganga.

Skanda Purana - The Weddings

I. DEIVAYANAI

Lord Shanmukha after His victory over the Asuras released all the Devas, who had been groaning as prisoners under the tyranny of the Asuras. To the great joy of the Devas, Subrahmanya returned to Tiruchendur with His victorious army and stayed there for a while. The Devas, along with Indra now released and at ease, worshipped the Lord there for all His mercy and goodness to them. Then they arranged a grand Puja for the Lord and glorified Him in a befitting manner.

In the early days of His residence in Kailasa with His Father, the Lord had met the daughters of Lord Vishnu, Amrutavalli and Sundaravalli by name. At first sight of the glorious son of Lord
Siva, of whose Bala Lilas they had already heard, they both fell in love with Him. On being acquainted with this, the Lord graciously ordained that they should be born again—one as the daughter of Indra and the other of Nambirajan, a king of the hill tribes in South India.

Accordingly, Amrutavalli had been born as the daughter of Devendra and had grown up to be of marriageable age. Availing himself of the golden opportunity at Tiruchendur, Indra humbly
reminded the Lord of His promise and requested Him to accept the hand of Amritavalli, his daughter now known as Deivayanai, in marriage. Other Devas who were assembled there also supported his petition to the Lord. Lord Shanmukha consented and camped with His party at Tiruparankundram, a place north of Tiruchendur, near Madurai. Arrangements were immediately in full swing for a fitting celebration of the marriage. Invitations were sent out to all Devas to attend the function. Lavish preparations were made for their reception and comfort. Everyone invited had arrived and the ceremony was due to commence. Lord Shanmukha felt sore at the absence of His dear Father and Mother, when at the mere thought of them, Lord Shanmukha saw before Him His father Lord Siva with his consort, and Lord Ganesa. Everybody’s joy at this reunion knew no bounds; and with heavenly pomp and magnificence the marriage of Lord Skanda with Deivayanai took place. After the marriage, all the Devas, with the permission of Lord Skanda and Lord Siva,
retired to their respective worlds and joyously resumed their activities.

II. VALLI
Upendra, one of the Avataras of Lord Vishnu, once went to Vaikuntha to have Darshan of the Adimurti, Lord Vishnu, and Maha Lakshmi. When the three were in the hall, a great sage, Kanva Rishi, came in. To the great disappointment and chagrin of the sage, he was neither welcomed nor paid the usual respects by any one of the three who were there. In a rage he cursed them as follows:

Lord Vishnu was to be born as a dumb sage devoted to Lord Siva for many births; Lakshmi Devi was to be born as a deer roaming in deserted forests; and Upendra was to be born as a hunter of
wild game. To mitigate the severity of the curse, Vishnu did rigorous Tapas on Lord Siva. Siva appeared before him and, knowing the purpose for which his devotee was performing the Tapas, called Kanva Rishi and asked him to reduce the period of his curse from ‘many births’ to one birth.

This was duly done; all the three were to be restored to their original states on the marriage between Skanda and Valli in the fullness of time.

Lord Vishnu thereafter came to the world as Sivamuni, a dumb saint, and was living in a forest. In the same forest, Upendra wandered about as a hunter. And Lakshmi in her life as deer was roaming about in the same forest. As preordained, the sage Sivamuni saw the beautiful deer and, strangely enough, felt passionate and agitated. The deer returned the love which the sage had evinced to her at sight. The sequel was that the deer was delivered of a human child, a girl. Seeing the child so different from herself, the deer abandoned the child to its fate and quitted the forest. Upendra, now in the form of a hunter, happened to arrive at the spot where the child was crying in a cluster of Valli kodi (a sort of creeper). He took up the child and, calling her Valli as she was found in a Valli kodi,
brought her up in a manner befitting his station in life.

III. THE MARRIAGE

Devarshi Narada now reminded Skanda about His meeting with Sundaravalli in Kailasa and informed Him that she had been born as Valli, daughter to Nambirajan, the king of a hill tribe in South India. From the Rishi, Skanda also came to know that Valli was doing Tapas with the sole object of marrying Him. Desirous of bestowing His grace on her without delay, Skanda left for the hills, Valli’s home. Disguised as a hunter, he saw the maid who was driving off the birds that were destroying the corn in the fields. He presented himself before her in the field and enquired of her whether any deer had come that way. The maid replied in the negative and took him to task for violating the proprieties by talking to a stranger maid in the manner in which he had done, when she was unchaperoned. But the hunter replied to her only by a contemptuous and defiant laugh!
Enraged at this rude behaviour of the hunter, Valli cried out to her brothers for help. The unabashed hunter, however, proceeded to ask her to marry him on the spot and added that the main purpose of
his coming to her was only to do so. In response to the cry of Valli, her seven brothers came running to the spot with their retinue where the hunter and Valli were. To the mystification and amazement
of Valli and to the disappointment of the brothers, the mischievous hunter transformed himself into a big tree. Thinking that it was only a childish prank of Valli, they all went back, as they were unable
to find any person in the vicinity except an innocent tree! As soon as their backs were turned, the tree reassumed the shape of the hunter, but he was unceremoniously driven out at the point of a stick
by Valli. After a while Valli saw a tired and tottering old man coming towards her. Taking pity on him and on his helplessness, she offered him some fruits and water. The old man, while partaking of the offerings, made a proposal of marriage to her! This only provoked an amused and contemptuous smile from Valli! But she informed the old man politely that she had taken a vow to marry none but Lord Shanmukha. At this juncture, to the terror of Valli who had a dread of elephants, an elephant came rushing towards where they were standing in the field. Frightened out of her wits, she ran towards the old man and fell into his arms for protection and safety. The old man, however, when he had got Valli’s assurance that she would marry him, mysteriously sent the elephant away. Now that all danger was over, Valli treated the whole matter lightly and refused to keep up her promise: she argued that to frighten a girl and get a promise out of her in that condition was unfair and that morally she was not bound by such a promise at all. No sooner were these words out of her mouth than the dreaded elephant came charging again. Her terror was so acute that she willingly and solemnly promised to marry the old man, if only he would send the awful elephant away out of her sight. At the same moment, to her great astonishment and joy, she saw before her Lord Skanda with the Vel in His hand, exactly where the old man had stood courting her in such a strange fashion. Valli apologised to Him for her silly conduct and begged for His grace. Very much pleased with the intensity of her devotion, the Lord accepted her as His consort.

News of her meeting with a hunter and an old man spread far and wide in the neighboring villages. Taking the hunter to be a vagabond, her father and brothers came up to Valli’s abode, in
order, they said, to knock some sense into that impudent scoundrel. Lord Skanda, who had again taken the form of a hunter, by a flourish of his Vel, burnt them all to ashes. But at the request of
Valli, they were again brought back to life. Realising the fact that he was none but Lord Subrahmanya (the guardian angel of their family), they all prostrated themselves before Him and begged for His mercy.

To the great joy of Nambirajan and the Devas and in the presence of Devarshi Narada, the wedding of Valli was celebrated. With Valli and Deivayanai as His consorts, the Lord retired to the Skanda Hills near Kailasa, where He has His abode.

“Thus, to protect the good and to punish the wicked, the Supreme Lord came down taking the form and name of Skanda. With the peacock as His Vahana, the cock for the emblem on His banner and with Vel in His hand, Lord Skanda took His abode in the Skanda Hills, where He lived with His consorts Valli and Deivayanai.”

Glory to Lord Subrahmanya! Glory to His consorts Valli and Deivayanai! Glory to the Divine Weapon Velayudha! Glory to the peacock, the Vahana of Skanda! Glory to the cock on his banner! Glory to Lord Siva by whose grace everything is done! Glory to all who read and hear this story of Lord Subrahmanya and His Lilas!
May the blessings of Lord Shanmukha be upon you all!

களத்திர தோஷம் - திருமண வாழ்க்கை

 இன்று பலருக்கு இல்லறம் என்பது இனிமையாக சுவீகரிக்க முடிவதில்லை, காரணம் திருமண வாழ்க்கைகான தோஷம். அதற்க்கு ஜோதிட வகையில் எவ்வாறு கண்டறிந்து இறைவனடி பரிஹாரிப்பது என்பதை பார்ப்போம்.

இல்லற வாழ்க்கை ஒருவருக்கு அனைத்தும் சுபிக்ஷம் பெற பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் அதற்கான அதிபதிகள் லக்னம், 2, 5, 7, 8, 11. அது போக க்ரஹ பார்வை, க்ரஹ சாரம். சுக்கிரன், செவ்வாய், குரு.

திருமணம் நடைபெற ஆணுக்கு சுக்கிரனை பெண்ணுக்கு செவ்வாயை(மங்கலன்) மூலமாக பார்க்க வேண்டும். இல்லறத்தில் குரு குடும்பம் சம்பத்து பற்றி கூறும்.

மேல் கூறிய இடங்கள் 1,2,5,7,8,11 மற்றும் 3 கிரகங்கள் ஆகியவை பகை நீசம் பாவ பார்வை பெற இல்லறம் என்றும் நல்லறம் ஆவது நடவாது. அது நவாம்சத்தில் அவ்வாறு ஆனாலும் அதே நிலை தான்.

1 ஆம் இடத்தில் பாவ கிரஹம் இருக்க திருமண தடை. அதீத உணர்ச்சிவசம், தன்னிலை இழக்கும் கோபம் ஏற்படும். திருமணம் தடைகள் தாண்டி நடந்தாலும் மனைவியுடன் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படும் இதில் செவ்வாய் அதிக கெடுதல் செய்பவர் 1 ஆம் இடத்தில். அதுவும் பெண்களுக்கே இது அதிக கெடுதல் தரும்.

2 ஆம் இடத்தில் பாவ கிரஹம் இருப்பது மிகவும் கெடுதியானது அதுவும் பெண்களுக்கே ஏனென்றால் பாவ பார்வை மாங்கல்ய ஸ்தானம். அதுபோக ஆன் பெண் இருவருக்கு மர்ம ஸ்தானம் பாதிக்கும், தாம்பத்திய பாதிப்பு. ஆயுள் விபத்து கண்டம் பாதிப்பு,குடும்ப குளறுபடி, செல்வா சேமிப்பு பாதிப்பு தரும்.

5 ஆம் இடம் இல்லறத்தில் எதிர் பாலின உறவு, புத்திரம் பற்றி சொல்லும், துணைகளின் எண்ணிக்கை பற்றி சொல்லும்(7 ஆம் இடத்திற்கு இந்த கிரஹ எண்ணிக்கை விதி பொருந்தும்). ஆணுக்கோ பெண்ணுக்கோ 5 அல்லது 7 இல் சந்திரன் இருக்க எதிர் பாலினம் சுற்றி சுற்றி வந்து தொந்தரவு தரும். மற்ற ஸ்தனமும் கெட சந்திரன் 5,7 இல் உள்ளவர் தினம் ஒரு துணை சல்லாபதாரி.

8 ஆம் இடம் 2 ஆம் இடம் போல தான் அனுசரித்து இல்லறம் கெடுக்கும்.

11 ஆம் இடம் எவளவு கிரஹம் சம்பந்தம் உண்டோ அதுவும் சந்திரன் சம்பந்தம் பாவ கிரஹத்தோடு என்றால் ஆணாக இருந்தால் சல்லாப தாரி, பெண்ணாக இருந்தால் வருவாய்க்கு தின சுகம் காணுபவர். இந்த அமைப்பில் 4, 10 கெட வாழ்க்கை படுகுழி.

ஆகையால் பெற்றோர் பிள்ளைகள் ஜாதகத்தை நட்சத்திரம் பொருத்தம் மட்டும் பார்த்தோ வசதி வாய்ப்பு பார்த்தோ பிள்ளைகள் வாழ்க்கை கெடுத்து விடாதீர்கள்.
பிள்ளைகளே நீங்களும் ஆத்திரத்தில் சேற்றில் விழுந்தாலும் கழுவி கொள்ளலாம் என்று மேற்கத்திய நாத்திகத்தை நம்பி புதை குழியில் விழாதீர்கள். ஈர்ப்பு என்பது இல்லறம் அல்ல அனுசரிப்பு என்பதே நல்லறம்.

WAS HANUMAN JI WORSHIPPED IN .........LATIN AMERICA ?

COPAN IN "HONDURAS " : Copán is an archaeological site of the Maya civilization located in the Copán Department of western Honduras, not far fromthe border with Guatemala.

The Christian invaders .....not knowing hindu beliefs ...believed this art to be of Howler monkey . Among the Classic Mayas, the howler monkey god was a major deity of the arts - including music - and a patron of the artisans, especially of the scribes and sculptors.As such, his sphere of influence overlapped with that of the Tonsured Maize God.

Based on its facial features, the stone sculpture of a seated writer found within the House of the Scribes in Copan is often described as a howler monkey. However, it is the two large statues of simian figures shaking rattles (see fig.), found on both sides of the 'Reviewing Stand' of Copan's temple 11, that approach much more closely the standard representation of this animal in Maya art and in Long Count inscriptions (including the snakes in the corners of the mouth). Variously described as wind gods and, more recently, as 'were-monkeys' and ritual clowns, these statues may actually represent howler monkeys in their quality of musicians. A ceramic incense burner modelled like a howler monkey scribe has been found at Post-classic Mayapan.

At the time of the Spanish invasion, the monkey images continued to be venerated, although the role they played in mythological narratives diverged. Bartolomé de las Casas stated that in the Alta Verapaz, Hun-Ahan (probably 'One-Woodcarver') and Hun-Cheven (Hun-Chowen in the Popol Vuh) were counted among the thirteen sons of the upper god, and were celebrated as cosmogonic creator deities.

Among the Quiché Mayas, they were less positively valued: According to the Popol Vuh, Hun-Chowen and Hun-Batz 'One-Howler Monkey' (both artists and musicians) clashed with their stepbrothers, the Maya Hero Twins, a conflict which led to their humiliating transformation into monkeys.

In the mantic calendar, Howler Monkey (Batz), corresponding to Spider Monkey (Ozomatli) in the Aztec system, denotes the 11th day, which is associated with the arts. In the Long Count (see Maya Calendar), the Howler Monkey can personify the day-unit, which connects him to the priestly arts of calendrical reckoning and divination, as well as to ritualistic and historical knowledge.

World Heritage Site of Copan ......Copán is an archaeological site of the Maya civilization located in the Copán Department of western Honduras, not far from the border with Guatemala. It was the capital city of a major Classic period kingdom from the 5th to 9th centuries AD. The city was located in the extreme southeast of the Mesoamerican cultural region, on the frontier with the Isthmo-Colombian cultural region.

Copán was a powerful city ruling a vast kingdom within the southern Maya area.The city suffered a major political disaster in AD 738 when Uaxaclajuun Ub'aah K'awiil, one of the greatest kings in Copán's dynastic history, was captured and executed by his former vassal, the king of Quiriguá. This unexpected defeat resulted in a 17-year hiatus at the city, during which time Copán may have been subject to Quiriguá in a reversal of fortunes.

Ancient Harappa

Ancient Harappa as it may have appeared in late Period 3B / early Period 3C, around 2200 BCE, based on the archaeological evidence. The granary and working platforms of Mound F are in the northwestern corner of the city (upper left). Drawing by Mark Kenoyer, 2001.