Pre Raphaelites Painting

The Pre-Raphaelite Brotherhood (later known as the Pre-Raphaelites) was a group of English painters, poets, and critics, founded in 1848 by William Holman Hunt, John Everett Millais and Dante Gabriel Rossetti. The three founders were joined by William Michael Rossetti, James Collinson, Frederic George Stephens and Thomas Woolner to form the seven-member "brotherhood".
The group's intention was to reform art by rejecting what it considered the mechanistic approach first adopted by Mannerist artists who succeeded Raphael and Michelangelo. Its members believed the Classical poses and elegant compositions of Raphael in particular had been a corrupting influence on the academic teaching of art, hence the name "Pre-Raphaelite". In particular, the group objected to the influence of Sir Joshua Reynolds, founder of the English Royal Academy of Arts, whom they called "Sir Sloshua". To the Pre-Raphaelites, according to William Michael Rossetti, "sloshy" meant "anything lax or scamped in the process of painting ... and hence ... any thing or person of a commonplace or conventional kind". In contrast, the brotherhood wanted a return to the abundant detail, intense colours and complex compositions of Quattrocento Italian art. The group associated their work with John Ruskin, an English artist whose influences were driven by his religious background.

A new proposal for the office of the future

Dutch architects have a new proposal for the office of the future - you can stand, sit, lean, lie, and crouch wherever you like. 

The research is clear - we need to stop sitting down so much because it’s slowly killing us all. Right now, we’ve got two choices to mitigate the damage - getting up and walking around at regular intervals, or investing in a standing desk.

But what if you could change the entire office environment to reflect how far the science of standing and sitting has come? Or, as architect Ronald Rietveld from the design firm, RAAAF, told Margaret Rhodes at Wired, "What if we had an environment without chairs and tables, and we don’t think in these archetypes, but in terms of activities?”Teaming up with Dutch artist Barbara Visser, staff at RAAAF are right now constructing “The End of Sitting” -  a new live installation in the Looiersgracht 60 exhibit space in Amsterdam. 

The idea sprang from an initiative launched by the Chief Government Architect of the Netherlands to get local designers thinking about how to design the shared office space with everything we now know about how our existing ones are affecting our health. “I think he didn’t expect[ed] the plans we came up with,” Rietveld told Rhodes. “We are really focusing on a longer-term vision.”

"We are not actually focusing on rocks taking over the world or something,” he added to Adele Peters at Fast Company. "It's a thinking model. That's the way we work as a studio - we try to work on the border of architecture, art, and science, to come up with new ways of thinking rather than solving all of the world's problems."

According to Wired, the RAAAF team studied a range of body poses and movements to figure out which were most comfortable. It’s not enough to assume that leaning back on a well-positioned, stanty wall for an hour is going to be comfortable, the designers had to figure out how to support the feet so that new healthy posture doesn’t become an unnecessary work-out.

One of the team’s main focusses was to improve the existing standing desk. While they’re infinitely better than the classic seated option, standing desks as we know them are certainly not perfect. For one, they’re reportedly giving devotees ‘cankles’ - fat ankles because of so much blood pooling down there all day. They can cause leg and back pain that impact on work. It can foster bad posture habits.
Supported standing, on the other hand, can lesson these negative health effects while cashing in on the good ones. It "can engage the muscles - hopefully enough to prevent the drop in fat-burning enzymes that occurs during long periods of sitting - without tiring out the employee’s legs and lower back quite so much,” says Rhodes at Wired. "The maze-like series of angled and tapered frames [in “The End of Sitting”] create an infinite number of leaning spots, for workers of any height. There are no fixed desks, so employees might find it natural to roam around and be active."
The team has now opened up the conversation to the public, asking them to come in and try out their new office space and leave feedback about their experience. They want to figure out which positions were most comfortable, how long it takes to get sore or fatigued, and what practical concerns they might have. Where even does my coffee cup go? They’ve teamed up with researchers from the Netherlands’ University of Groningen, who will publish the findings next year.
“What seems to be a result is that after a day of working, people are more active in their head, but more tired in their body. And that's actually what it's all about - the main goal is to actually put more pressure on your legs during the day, and take different positions,”  Rietveld told Peters at Fast Company. "That's what sitting is not doing."

Thanks http://www.sciencealert.com

Clay refrigerator

Mansukh Prajapati, a potter, came up with this terrific idea of a building a clay refrigerator for people who cannot afford refrigerators. Called as the Mitti Cool fridge, the contraption measuring 18.5 inch in height and 11 inch in width has two water tanks – one each at the top and the bottom. The working of the fridge is similar to that of clay pots used in rural areas,ones that keep water cool in the summers. It requires neither electricity nor any artificial form of energy so reducing recurring costs to zero. Miticool’s total costs in around Rs. 2000/- , which is almost 80% lesser than conventional refrigerator.

Mitti Cool's top tank can store about 20 liter of water, while the center cabinet has space for storing fruits,vegetables and milk. The natural cooling process inside the refrigerator keeps the vegetables and fruits fresh for up to seven days, while milk can be preserved for three days. The fridge keeps the temperature down in the 5 to 8 Degree Celsius range.

Mansukh didn't stop here. Now his company ‘Mitticool Clay Creation' makes 10+ products made up of pure clay, affordable enough to satisfy poor person’s needs.

Mansukh’s efforts are recorded by Forbes Magazine and listed him in list of seven most powerful rural Indian entrepreneurs, whose “inventions are changing lives” of the people across the country. He is also awarded by Honorable president of India.

‘Gita my basis for counselling Hindus in U.S. military’ Pratima Dharm

Indian-American Pratima Dharm speaks of her deep links with India, and shares her thoughts on Hindus in the U.S. military and the kind of leader she hopes Indian Prime Minister Narendra Modi will be.

Indian-American Pratima Dharm has been a pioneer on multiple counts – last month she was appointed as the first ever Hindu chaplain of a U.S. university and in 2011 she made history after the Pentagon named her as its first Hindu and inter-faith chaplain.

She served in the U.S. military through some of the hardest times faced by its soldiers in the battlefields of Iraq, and she counselled many of them afflicted by PTSD, steering them away from suicide, and helping them reclaim their familial relationships. She also participated in humanitarian aid missions into the Kurdish regions of northern Iraq, an experience that left her with a lasting ties to the people there.

In a conversation with Narayan Lakshman Ms. Dharm spoke of her deep links with India and the principles of Hinduism that she associates with her upbringing in the country, and also shared her thoughts on Hindus in the U.S. military and the kind of leader she hopes Indian Prime Minister Narendra Modi will be.

Your appointments as a Hindu chaplain at a major U.S. university, and before that as an inter-faith chaplain in the U.S. army were unprecedented, and made headlines in India. By way of background could you tell us about how you came to take up these roles, and what links you have with India?

I grew up in northern India, primarily Maharashtra and some parts of Gujarat and I ended up doing some parts of my schooling and my college education in Mumbai. So I still have ties with India because I have family members from both from my side and my husband’s side in India. My husband’s family is in Bangalore and Chennai. We visit India so that our children remain connected to all their family in India.

My appointment in the U.S. army came about with my years of training as a chaplain, studying for it in the U.S. I have a master’s degree in psychology from India and in the U.S. I have a master’s degree in theology and years of training to become a chaplain.

I am hoping that many others could follow [the path of inter-faith chaplaincy in the U.S. military] because I have always believed that there should be a freedom to choose whichever religion a person wishes to follow as a path to god, or to understanding their lives or understanding themselves.

There were scores and scores of South Asians that practiced Hinduism [in the U.S. military] even before I became a Hindu chaplain. But becoming a Hindu chaplain facilitates that mood and practice of their faith by the celebration of various Hindu festivals, Hindu sacraments and the Hindu way of life, which is very new here in the U.S.

As I transition out of active duty I have just accepted an offer to get into Georgetown University, which I believe is the first [U.S.] university to have hired a Hindu chaplain.

Could you tell me more about the scores of Hindus in the U.S. army?

There is absolutely a growing number of Hindus, not just from India, but from Trinidad, Guyana, Fiji, Surinam, and the West Indies. There are so many Hindus that come from all over the world and they part of the U.S. military – not just the army but the Navy, Air Force, Marine Corps, Coast Guard, and the Public Health services.

All of them have a growing number of Hindus and there is that level or feeling of comfort that it is ok to practice your faith openly.

Do you think that before you came on board or some years ago, it was harder for them to practice their religion freely and if so is that changing now?

What I am referring to is a psychology or state of mind where you can practice your faith but when you live in a majority surrounding that does not understand your faith, most people tend to keep it to themselves.

For example they may celebrate Diwali at home or in temples but definitely not think of doing that in the military, in the sense that they would not be understood.

Since I came on board, I admit that it has been a struggle for me, at least for the first three or four years, just to get that educational piece out, so that [the non-Hindus in the military] could be educated about Hinduism.

All they knew about Hinduism was yoga, which comes from swamijis, gurujis and various sampradayas [religious tradition]. But Hinduism is really deep and is a way of life. It is very different from most Western religions. It does not have the same set of boundaries in that one Hindu may practice differently from the other.

It is really common that your sampradaya may be different or your family social history may be different, and that determines how you practice your Hinduism. That is absolutely alright, because there is so much variation in Hinduism because it is one of the oldest religions and over time it was shaped and it has also taken in a lot.

The tendency in Hinduism has actually been to absorb over time – it has taken in a lot of elements and yet there is room enough for every kind of thought to float and exist at the same time, which is very new for Western religions.

Do you think that Hinduism is gaining more acceptance and is becoming more widely understood in the U.S., or in the military as you’ve seen it?

To answer you very honestly it will be years before it is understood more fully. There are a lot of perception [issues] and my work is to work on the perception part of it and it can be a struggle because sometimes you can feel frustrated that it is a big task. But I feel a call – that it has to be done. I feel it is a natural place for me to do that and I felt no regrets doing it. I pray that that would create the space for many more Hindus to practice their faith and not feel conscious about it. That has been the idea behind it.

Was there an option for you to continue this work or did you choose to leave active service and move into a university setting?

I joined the army during the war and during a war you owe them a minimum of eight years of service, which I have done.

You are referring specifically to which war or year?

The present war, which has been going on since 2001, in Afghanistan, and [more broadly] the war on terror since 9/11.

Where were you deployed to?

I was deployed to Iraq, for a year.

Were you directly exposed to the pressures of combat operations there? If so, what did you experience, and what was your role in that context, as an inter-faith chaplain?

Absolutely, yes. My role was exactly to take care of my soldiers, my command and all the soldiers that fell under it, which is almost 5,000 soldiers. It was also to take care of my soldiers who were spread out throughout the battlefield, and the battlefield was really huge – it was spread throughout Iraq.

So I would go either by road or by flight to reach out to the soldiers, to take care of them. There was a lot of combat stress that you deal with in a war zone and when you take care of your soldiers you work with them on many, many issues.

Suicide prevention is one of the highest areas of concentrated education and training, especially within the army, because it has such a high rate of suicide particularly due to the effects of this war, which has been very long.

It has taken its toll, physical and emotional, on the soldiers, and on their families as well. As a chaplain I do a lot of individual counselling as well as counselling for families. Trying to save marriages was honestly the bottom line because we wanted to make sure the soldiers were happy, peaceful, in a fulfilling relationship so that when it comes to the mission, they are mission-ready, emotionally, physically, and spiritually.

That is our job. So we come up with different programmes to enhance that, because the battlefield breaks you down, a lot.

We also do worship services. I did a lot of humanitarian foreign aid missions for the Kurdish people, almost 12 of them, to provide them with medical supplies, toys, musical instruments, clothes, shoes, books, school supplies and a gamut of things we took to them. It was very well received.

Given your faith and background rooted in Hinduism, how do you help people deal with the fallout of war that you mentioned?

I was trying to make sense of the war within my faith condition. War is not untoward even though India particularly has not gone to war for thousands of years against any country.

Really you have the start [of India engaging in warfare] with the Mahabharata and the Ramayana – so we did have wars and we have a historical basis for that.

It is also very much part of the Bhagwat Gita – how we make sense of war and what is your duty towards that. We do have a lot support for that from the Hindu tradition, to make sense of war. For me, that was my basis, to go to war and to be able to offer the best of myself.

In terms of the Bhagwat Gita, [the basis for war] is explained by the words of Shri Krishna to Arjuna trying to bolster him and try to see the real from the unreal. Hinduism gives us that basis to live in this world.

You have the four pillars of Hinduism – dharma, artha, kama, and moksha – those are the pillars on which the entire faith stands. It is a guide to us [about] how we live in this world – we are called to do our duty, we are called to find a purpose in this world.

We are also called, in our daily duties, as we perform our dharma, to always remember where we come from, and that is the only reality that we meditate upon, the ultimate truth, the Brahman.

That is our strength, to always be mindful of that. When we forget, we have conflict and there is an unsteadiness as to how we respond to the current situation.

War, similarly, is very much a part of this world. Hinduism, like other religions, teaches that there is no war beyond that, other than the reference that we see in the puranic scriptures to the battle between the devas fighting with the demons.

But really, the guiding principle is to live in this world as if things are temporary. This too shall pass and we are here to do our duty.

That basis is so much present in the words of Lord Shri Krishna. I am from the Vaishnava tradition and the words of Lord Shri Krishna are so meaningful to me.

That’s what I gave to the soldiers, and yes, I did counsel Hindus during the war in Iraq. My basis was the Bhagwat Gita.

Iraq was obviously an important part of your life and work earlier. What do you make of the situation there now, for example the rise of Islamic State (IS) and the turmoil that Iraq and Syria have been plunged into?

It is really sad, because that is a chapter that we closed when we came back. War is not something that stops when you have left the war zone. You continue on with what you take away from the war. And you always take away [something] from the war.

It’s something like divorce. Divorce is like a war and a lot of my soldiers faced that. But even when the judge and the couple have signed those papers the war is not over, or the marriage is not totally over emotionally, for both sides. People tend to struggle with the remnants of divorce and its aftereffects for years to come.

Similarly with war soldiers continue to carry a part of that [with them after they have left the battlefield]. With me too it is normal to carry a part of that, and in my case it was the area that IS is in right now, where I did a lot of humanitarian aid missions – the Kurdish region of northern Iraq.

My experience was the different faith groups there existed very peacefully and most of them had an acceptance of each other’s differences – Muslims, Christians and so-called pagans, who are actually quite similar in their beliefs to a lot of sampradayas, even Hinduism.

So it is not sad from the religious point of view but the human perspective. That is, not so much that a person of a similar religion is being affected, but that another human being is getting hurt and they’re not able to live based on what they believe in.

I was very well received [in the Kurdish region] and they have a very positive view of Indian people. I was very surprised to be invited into their homes – they just opened their hearts and homes to me.

That was actually a very beautiful part of my war memories – that I was able to have those connections. The sadness is even more that I am not there [now] as a lot of the work that was done then has been undone. My heart and my prayers go out to the people, that they would be safe. It is quite heart-wrenching to see that.

Looking now at India, what do you think the recent election of Prime Minister Narendra Modi and the rise of the BJP means for Hinduism broadly? Do you have any thoughts on the state of Hinduism as it is in India today, both as a religious concept or as a political concept, increasingly?

I am very happy that Narendra Modi is [the Prime Minister], not because he is a Hindu or that he represents Hinduism, but in terms of his righteousness. I pray, given what little I do know of him, that he is indeed righteous.

Hinduism has had a lot of leaders in the past. Historically, our books are really about the righteous leader and the one who is not righteous should not be on the throne.

That is what I carry forward with me – the righteousness that I learnt from within my faith tradition, the sanatan dharma. That is the strength of Hinduism. If that righteousness is carried forward, that will be wonderful, not only because of the righteousness itself but because Hinduism can co-exist with so many different religions.

I pray and my hope is that it will continue, because that is the greatness of India – that it has accommodated so many religions and that is the beauty, the heart and the greatness of Hindus and Hinduism.

That is my war and fight here as well, and the struggle, that Hindus need to be accepted for who they are, without changing and shaping their Hinduism for anyone; or that if Hindus became the majority anyone else had to shape themselves. Really, we have to coexist.

So first, I stick to the fact that I pray that Narendra Modi proves himself and he has so far, and he continues to prove himself on the grounds of being a righteous leader who fights for truth and stands for truth, honesty and integrity.

My grandfather was a Gandhian and we have made a lot of sacrifices. The same thoughts and the values continue with us even in the U.S., that we stand for integrity and honesty. These are also principles given to me from the sanatan dharma, but do I say every Hindu is like that? No. Is every Christian like that? No, but it is a choice that you make, even as a Hindu, to be righteous.

I pray that Narendra Modi would make that as a daily choice, which it seems like he does, and that India would be able to follow true as a nation and be righteous as well. Our scriptures tell us that all the time as a reminder, and people forget in a wave of passion but really, every leader will come and go. Why do we remember Ram today? It is because he was righteous.

It is a very, very difficult place to be in, even Bhishma failed, because he took sides. The beauty of Hinduism is that it teaches us not to take sides. It is such a beautiful religion and way of life that it says ‘You always pick the righteous, you always pick the right path, you always do the right thing. There is no other way but that.’

source: the hindu

SIGNS IN MEDICINE ::

1. Aaron’s sign :: seen in appendicitis. On firm pressure over the McBurney’s point the patient with appendicitis will feel distress in the epigastrium or precordial region.

2. Ball’s sign- is seen in fetal death .There will be hyperflexion of the spine.

3. Banana sign –the frontal lobes will be concave .This is due to neural tube defects

4. Chvostek’s sign -The facial nerve is tapped at its exit from the stylomastoid foramen. This leads to brief twitching of the facial muscles, ala of the nose and the blinking of the eyelids. .Elevation of the corner of mouth may b e seen.

5. Comby’s sign-is seen in measles. In early stages thin whitish patches are seen on the gums and buccal mucous membranes.

6. Cullen sign-A bluish discoloration seen around the umbilicus in patients with acute hemorrhagic pancreatitis.

7. Dance sign- in intussusception. The right lower quadrant may feel empty to palpation in intussusception.

8. Dimple sign- Cart-Wheel pattern of fibroblast seen in Dermatofibrosarcoma protuberans.

9. Faget’s sign- is seen in yellow fever. Relative bradycardia is present from the second day of the illness.

10. Flag sign- Flag sign may be seen in Kwashiorkor. The hair will be alternately normal and depigmented. The hair in cases of severe malnutrition will be hypopigmented. As the nutrition improves the pigmentation of the hair will be normal. Hence the hair will be alternately normally pigmented and hypopigmented, giving the appearance of a flag

11. Kernig’s sign-The patient lies supine .The hip is flexed and the knee is extended passively. In patients with meningitis there will be pain and spasm of hamstrings.
It is positive in meningeal irritation and sub arachnoid haemorrhage. It is relatively less important in infancy and early childhood as it may be negative in spite of meningeal involvement. However, it is a very useful sign in older children.

இவரை பற்றி உங்களுக்குத் தெரியுமா?

STORY OF PRAMEELA WOMAN WARRIORS OF BHARATAM ( QUEEN PRAMILA!!!)

STATUS OF WOMEN IN ANCIENT BHARATVARSH

In Hindu Vedic society : The women occupied a very important position, in the ancient Bharat Varse,In fact far superior position to the men of the that time. "Shakti" a feminine term means "power" and "strength".

APPROX 3100BCE .... It is said that Goddess Parvati had cursed the land to be such that the women folk remain devoid of male partners, which was then decreed to be freed of the curse only when Arjun would arrive in pursuit of the sacred horse of the Aswamedha yagya /

STORY OF PRAMEELA : Prameela, a woman-queen of unparalleled beauty, valour, wisdom and spirituality, a misogamist who ultimately weds Arjuna (Pandava hero). She is said to have ruled the region that is now Kerala (then Seemanthini Nagara) which sort of explains the matrilineal society still prevalent in Kerala.

The story begins where Dharmaraja (post-Mahabharata victory) is advised to hold ‘Ashwamedha Yagna’ (horse sacrifice) to re-establish the Pandava sovereignity. A white handsome horse is let loose across all the kingdoms and whoever holds the horse captive is considered to question the supremacy of the Pandava king and would therefore have to battle the king or his representative who is accompanying the horse.

Queen Prameela does exactly this. Meanwhile, Arjuna’s ego, which had taken a beating at the Mahabharata war front with Krishna’s Gitopadesha (sermon), re-surfaces, questioning the need for Krishna’s presence in accompanying a mere horse! Kamala Kumari was able to explicitly bring out the human tendency to bloat with self-conceit at victory and challenge the Divine (Krishna) due to one’s own egoistic blindness. The ban on entry of any male into Prameela’s kingdom confounds Arjuna who is forced to humble himself and seek Krsishna’s intervention time and again till he wins the queen’s hand.

This echoes Devi-Mahatmiyam prayer:

By you this universe is borne, by you this world is created; By you it is protected, By you it is consumed at the end, O Devi! You are the Supreme Knowledge, as well as intellect and contemplation...

Women were held in higher respect in India than in other ancient countries, and the Epics and old literature of India assign a higher position to them than the epics and literature of other religions. Hindu women enjoyed rights of property from the Vedic Age, took a share in social and religious rites, and were sometimes distinguished by their learning. There was no seclusion of women in India in ancient times.

Cantilevered retaining walls

Cantilever Retaining Walls

Cantilever retaining walls are constructed of reinforced concrete. They consist of a relatively thin stem and a base slab. The base is also divided into two parts, the heel and toe. The heel is the part of the base under the backfill. The toe is the other part of the base.

• Use much less concrete than monolithic gravity walls, but require more design and careful construction.
• Generally economical up to about 25 ft. in height.
• Can be precast in a factory or formed on site.

CANTILEVER

WALLS

• Cantilever theory was

introduced by Galileo in

the 16th Century, then

advanced by Sir John

Fowler and Sir Benjamin

Baker in the 19th Century

• Reinforced concrete

retaining walls were

introduced by the

Chicago, Burlington and

Quincy Railroad in the

1880s

Common

types of

cantilever

retaining

wall systems

• Pile driving

dates back to

the time of the

Romans

• Large diameter

augers allow

structures to

extend into

any kind of

material 

"Closing the gap in HIV prevention and treatment"

AIDS become a serious health impaction throughout all over countries. Most of country has entered into concentrated epidemic of HIV & AIDS. 35 million people are affected by HIV and AIDS. Among them 50% are youth. Only 11.7 million people are asses of anti retroviral therapy (ART). 28 million people are eligible for ART according to WHO guidelines. 1-5 million people are died from HIV related illness. Now it is a global issue and working all country to care treatment rehabilitation of aids infected persons. Its impaction is more underdevelopment country than that of developing and developed country.

Facts about HIV and AIDS

1. HIV (human immunodeficiency virus) infects cells of the immune system
Infection results in the progressive deterioration of the immune system, breaking down the body's ability to fend off some infections and other diseases. AIDS (Acquired immune deficiency syndrome) refers to the most advanced stages of HIV infection, defined by the occurrence of any of more than 20 opportunistic infections or related cancers.

2. HIV can be transmitted in several ways
HIV can be transmitted through:
unprotected sexual intercourse (vaginal or anal) or oral sex with an infected person;
transfusions of contaminated blood;
the sharing of contaminated needles, syringes or other sharp instruments;
the transmission between a mother and her baby during pregnancy, childbirth and breastfeeding.
3. 35 million people are living with HIV worldwide

Globally, an estimated 35.0 million [33.2–37.2 million] people were living with HIV in 2013, and 3.2 million [2.9–3.5 million] of these were children. The vast majority of people living with HIV are in low- and middle-income countries. An estimated 2.1 million [1.9–2.4 million] people were newly infected with the virus in 2013.

4. HIV is the world’s leading infectious killer

An estimated 39 million people have died from AIDS-related causes so far, including 1.5 million [1.4–1.7 million] in 2013.

5. There are several ways to prevent HIV transmission
Key ways to prevent HIV transmission:
practice safe sexual behaviours such as using condoms;
get tested and treated for sexually transmitted infections, including HIV;
avoid injecting drugs, or if you do, always use new and disposable needles and syringes;
ensure that any blood or blood products that you might need are tested for HIV.
6. Combination antiretroviral therapy (ART) prevents the HIV virus from multiplying in the body

If the reproduction of the HIV virus stops, then the body's immune cells are able to live longer and provide the body with protection from infections. If the HIV positive partner in a couple is on ART, the likelihood of sexual transmission to the HIV-negative partner decreases dramatically by 96%.

7. Close to 12 million HIV-positive people had access to ART in low- and middle-income countries in 2013

Reaching the goal of treatment for all remains a huge challenge. About 85% of all people living with HIV are eligible for ART, according to the treatment criteria in the 2013 WHO consolidated guidelines.

8. An estimated 3.2 million children are living with HIV

According to 2013 figures most of these children live in sub-Saharan Africa and were infected by their HIV-positive mothers during pregnancy, childbirth or breastfeeding. Over 240 000 children [210 000–280 000] became newly infected with HIV in 2013.

9. Mother-to-child-transmission of HIV is almost entirely avoidable

Access to preventive interventions remains limited in many low- and middle-income countries. But progress has been made in some areas such as prevention of mother-to-child transmission and keeping mothers alive. In 2013, 7 out of 10 pregnant women living with HIV – 970 000 women – received antiretrovirals.

10. HIV is the strongest risk factor for developing active TB disease

In 2013, approximately 360 000 deaths from tuberculosis occurred among people living with HIV. That is one fourth of the estimated 1.5 million deaths from HIV in that year. The majority of people living with both HIV and TB reside in sub-Saharan Africa (about 78% of cases worldwide).



Source www.who.int

The Wartsila-Sulzer RTA96-C turbocharged two-stroke diesel engine.

The Royal Tour of Queen Elizabeth and Prince Philip - 1954

தியாகம் - கு அழகிரிசாமி

கோவில்பட்டி மளிகைக் கடை கதிரேசன் செட்டியார் காலையில் பலகாரம் சாப்பிடப் பத்து மணி ஆகும். அப்பறம் ஒரு பத்து நிமிஷம் உட்கார்ந்துச் சாப்பிட்டச் சிரமத்தைப் போக்கிக் கொள்ள வேண்டும். அதன் பின் கடையை நோக்கிப் புறப்படுவார். சரியாகப் பதினைந்து நிமிஷ நடை. பத்து இருபத்தைந்துக்குக் கடையில் வந்து உட்காருவார். கையில் கடிகாரம் கட்டாமலே நிமிஷக் கணக்குத் தவறாமல் வருஷம் முன்னூற்றி அறுபத்தைந்து நாளும் ஒரே மாதிரியாக அவர்க் கடைக்கு வருவதும் வீடு திரும்புவதும் இந்தக் காலத்து கடை சிப்பந்திகளுக்கு அதிசயமாக இருக்கும் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியது இல்லை. அவர் அந்தக் காலத்து மனுஷர். அவர் பழகிய உலகம் அவரை விட்டாலும் அவர் அதை விடத் தயாராக இல்லை.

அன்று காலை 10.25 க்கு கடைக்கு வந்தார். கடைக்குள் நுழையும் பொது முகத்தை எப்படி வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமோ, ஒரு குறிப்பிட்ட முறையில் வைத்து கொள்ள வேண்டும், அப்படி வைத்து கொண்டார். அந்த முகபாவத்தின் பிரதான அம்சம் கடுகடுப்பு; பிரதானம் இல்லாத அம்சம் ஒரு மாதிரியான விறைப்பு . இந்த முகபாவத்தை கடையில் உட்கார்ந்து இருக்கும் வரையில் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் மாற்ற மாட்டார். நண்பர்களோ அந்தஸ்து மிக்க வாடிக்கைககாரர்களோ வரும் போது அவர் சிரிக்கவோ, புன்னகை செய்யவோ வேண்டிய அவசியம் ஏற்படும். அதையும் இந்த முகபாவத்தை மாற்றாமலே நிறைவேற்றி விடுவார்.

கடையில் வந்து உட்கார்ந்த செட்டியார், கணக்கு எழுதும் சோமசுந்தரம் பிள்ளையை ஒரு தடவை ஏறிட்டுப் பார்த்தார். பிள்ளையும் அவ்வண்ணமே செய்தார். பிறகு செட்டியார் முகத்தை திருப்பி, பெட்டியைத் திறந்து அங்கே கிடக்கும் சில்லறைக் காசுகளை கையால் துழாவ விட்டு கடைச் சிப்பந்திகளை - அந்த நான்குப் பேரையும் மொத்தமாகவும், தனித் தனியாகவும் பார்த்தார். இனி வசை புராணத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டியது தான்! எதைச் சாக்காக வைத்துக் கொண்டு ஆரம்பிக்கலாம் என்று ஒரு கணம் யோசித்தார். ஒரே கணம் தான் சாக்குக் கிடைத்து விட்டது ....

"ஏன்டா.தடிப்பயல்களே ! நீங்க என்ன பரதேசிகளா, சன்யாசிகளாடா!  எருமை மாட்டுப் பயல்கள் ! விடிஞ்சதும் நாலு வீட்டுக்கு யாசகத்துக்குப் போறப் பிச்சைக்காரப் பயல் கூட இப்படி சாம்பலை அள்ளி பூச மாட்டானேடா ? தரித்திரம் புடிச்ச பயல்களா! நீங்க வந்து கடையிலே நொளைஞ்சிகளோ இல்லையோ யாவாரம் ஒண்ணுக்கு பாதியாய்ப் படுத்து போச்சு. இன்னும் மிச்சம் மீதியையும் படுக்க வெச்சிட்டு போகவாட இப்படி நெத்தியில அள்ளி பூசிட்டு வந்திருகீங்க, சாம்பலை!...."

கடையில் புதிதாக சேர்ந்திருந்த ஒரு சிப்பந்தி " நீங்களும் விபூதி பூசி இருக்கீங்களே மொதலாளி ?" என்று கேட்டு விட்டான்.

"அடி செருப்பாலே ! நாயே ! வாய தொறக்கிரியா நீ? (கணக்கு பிள்ளையப் பார்த்து) ஜோட்டால அடிச்சு வெளிய துரத்தும் இவன ! நமக்கு சரிப்படாது. கஞ்சிக்கிலாம செத்த பயல்களை எரக்கபட்டுக் கடையிலே வெச்சது என் முட்டாள்தனம்,சோமசுந்தரம் பிள்ளை ......." என்று செட்டியார் பொரிந்து கொண்டிருக்கும் போது, கணக்குப் பிள்ளை அந்தப் புதுப் பையனைப் பார்த்து, "வேலையைப் போயி பாரேண்டா. மொதலாளி கிட்ட எப்படிப் பேசணும்கிறது கூடத் தெரியல்லையேடா, ஒனக்கு! உம் போ! போய் வேலையைப் பாரு " என்றார்

அந்த பையனுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. போதாக்குறைக்கு மற்ற மூன்று பையன்களும் திரும்பிக் கொண்டு அவனைப் பார்த்துச் சிரித்தார்கள்.

செட்டியார் அதோடு அவனை விட்டு விட்டார். மற்றொரு பையனைப் பார்த்து அஸ்திரத்தைத் தொடுத்தார் ; " ஏய் கழுதே ! உன்னைத் தானே ! பருப்புலே ஒரே கல்லாக் கிடக்கனு சொன்னேனே பொடைச்சு வெச்சியா கழுதை?"

"பொடைச்சிட்டேன், மொதலாளி. கல்லு ஒண்ணும் இல்லையே?"

"என்னடா ! இல்லையா? அப்போ நன் பொய்யாச் சொல்றேன்? டேய்! இந்த மாதிரி நீ பேசிகிட்டே இருந்த, செருப்படி வாங்கிகிட்டுத் தான் இந்த கடையை விட்டுப் போகப் போறே. ஆமா. நல்ல யாவகத்துல வெச்சுக்கோ வேலைய ஒழுங்கா செய். சோமசுந்தரம் பிள்ளை, பய பேச்சை பார்த்தீரா? பார்த்து கிட்டீரான்னேன்? கடைக்கு வர்றவனெல்லாம் ஒருத்தன் பாக்கி இல்லாம ,"என்ன செட்டியாரே, இப்படிக் கல்லைப் போட்டீருக்கேரே பருப்புல" ன்னு கேக்கறான். இவன் என்னடான்னா "பொடைசிட்டேன் கல்லில்லேங்கரானே, உம் ஏ கழுத, நீ பொடைச்சது நெசன்தனா? கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு ! இல்ல இப்படியே கடையை விட்டுக் எறங்கு... "

சோமசுந்தரம் பிள்ள அந்தப் பையனைப் பார்த்து,"பொடைச்சேன் கல்லைச் சுத்தமாப் பொறுக்கிட்டேன் மொதலாளி ன்னு சொன்னா என்னப்பா ? நிசத்தைச் சொல்றதுக்கு என்ன?" என்றார்

அந்தப் பையன் பதில் சொல்லாமல் நின்றான்.

செட்டியார் கடைப் பையன்களைப் அத்தனை பேரையும் மொத்தமாகப் பார்த்து "போங்கடா எம் மூஞ்சியில முளிக்காதீங்க. ஒங்கள கட்டீக்கிட்டு மாரடிக்கறதுக்கு ஒரு குத்துக் கல்லை கட்டிக்கிட்டு மாரடிக்கலாம். தொலைஞ்சிப் போங்கடா" என்று விரட்டினார்   

கடைப் பையன்கள் நால்வரும் உள்ளே போய்விட்டார்கள்.உள்ளே போனதும் பழைய மூவரும் சிரித்தார்கள்.

மறுநிமிஷமே செட்டியார் அவர்களை அழைத்தார். "ஏன்டா எங்கடா கூண்டோட கைலாசம் போய்டீங்க? உள்ளே சமுக்காளத்தை விரிச்சு படுத்து தூங்குகடா ; நல்லா தூங்குங்க! இங்க வர்றவங்களுக்கு புளியும் கடுகும் நான் நிறுத்துப் போடறேன்."

புதுப் பையன் ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு "நீங்க தானே மொதலாளி உள்ளே போகச் சொன்னீங்க? நாங்க எது செஞ்சாலும் குத்தமாச் சொல்றீங்களே ..." என்று இரண்டு வாரங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த ஆத்திரத்தைக் கக்கியே விட்டான்.

அவன் பேசியதைக் கேட்டு மற்றப் பையன்கள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு சிரிக்க, செட்டியார் தம் முகத்தை இன்னும் கடுகடுப்பாக வைத்து கொண்டு சோமசுந்தரம் பிள்ளைய ஏறிட்டுப் பார்க்க, பிள்ளையும் அந்தப் பையனைப் பார்த்து." ஏன்டா,'பேசாதே பேசாதே 'ன்னு ஒனக்கு எத்தனை தரம் சொல்றது? என்ன பயலடா  நீ? போய் அந்த ஈராங்காயத்தை மூட்டையிலிருந்து எடுத்துக்கிட்டு வா.. இங்கே பொட்டியிலே ஈரங்காயம் இல்ல" என்றார்

" அதெல்லாம் எங்கே தெரியுது? எல்லாம் சொல்லித் தான் நடக்க வேண்டியிருக்கு, ஏன்டா, சோறு திங்கறீங்களே, அதையும் சொன்னாதான் திம்பீங்களா? இல்ல கேக்கறேன். இப்படி அறிவு கேட்ட பயல்களா வந்து நமக்குன்னு சேந்திருக்காங்கலே, அதைச் சொல்லும் ... டேய், உன்னைத் தாண்டா ! அந்த முத்தையா பிள்ளை பாக்கியக் கேட்டியா? அதையும் சொன்னா தான் செய்வியா?" 

"கேட்டேன், முதலாளி "

"கேட்டியாக்கும்?கெட்டிக்காரன் தான் ! கேட்டு வாங்கனும்னு தோணலியோ?"

"பாக்கியக் குடுதிட்டாரு" என்று பெருமிதத்தோடு சொன்னான் பையன்.

"அட என்னமோ இவன் சாமர்த்தியத்தில வாங்கின மாதிரியில்ல பேசுறான் ! கடன் வாங்கினவர் குடுக்காமலா இருப்பாரு? முத்தையா பிள்ளை யோக்கியன்,இவன போல முடிச்சிமாறிப் பயலா இருப்பார்னு நெனைச்சான் போல இருக்கு,அதனாலே தான் குடுத்திட்டாருனு ரொம்பச் சவடாலாச் சொல்றான். ஏய், நீ எப்டிடா போய்க் கேட்ட? கண்டிப்பாக் கேட்டியா?"

"கண்டிப்பாத்தான் கேட்டேன் மொதலாளி ..."

"கண்டிப்பாகக் கேட்டியா? உன்ன யாருடா அப்படிக் கேக்கச் சொன்னது? எதம்பதமாப் பேசணும்மன்னு உனக்கு எத்தனை தரம் சொல்லியிருக்கேன்? கண்டிப்பாப் பேசினா நாளைக்கு எவண்டா கடைக்கு வருவான்?...."        

அப்போது சோமசுந்தரம் பிள்ளை குறுக்கிட்டு, சாவதானமாக, "முருகையா, அந்த பெரிய கணக்கு நோட்ட இப்படி எடு" என்றார். செட்டியார் முருகையாவை விட்டுவிட்டார். மற்றொரு பையனை ஏறிட்டுப் பார்த்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் சண்முகம் பிள்ளை கடைக்கு வந்து சேர்ந்தார்.

"அண்ணாச்சி வாங்க!" என்று அவரை வரவேற்றச் செட்டியார், அந்தப் பையனைப் பார்த்து, " ஏய் பரதேசி! நான் உனக்கு என்ன சொன்னேன்? என்னலே சொன்னேன்?..." என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே சண்முகம் பிள்ளை பேச்சுக் கொடுத்தார்."செட்டியாரையா ,நாளைக்கு மதுரைக்குப் போறேன்" என்று தான் சொல்ல வந்த விஷயத்தை ஆரம்பித்தார். செட்டியாரும் கவனத்தை அவரிடம் திருப்பினார். அத்துடன் சாமான்கள் வாங்கவும் இரண்டொருவர்கள் வந்தார்கள். பையன்கள் சுறுசுறுப்பாக வேலையில் ஈடுபட்டார்கள்.

கதிரேசன் செட்டியார் எப்போது பார்த்தாலும் கடைச் சிப்பந்திகள் மீது இப்படிச் சீறி விழுவதைப் பல வருஷங்களாகப் பார்த்துக் கொண்டு வந்தவர் சண்முகம் பிள்ளை.ஒரு நாள் கூட செட்டியார் அன்பாக ஒரு பையனைப் பார்த்துப் பேசியதில்லை. மாதத்தில் பத்து நாட்களாவது அவர் செட்டியார் கடைக்கு வந்து சிறிது நேரம் உட்கார்ந்துப் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு போவார். அவர் வந்து விட்டால் கடைப் பையன்களுக்கு ஒரே கொண்டாட்டம், ஏனென்றால், அவரோடு பேசி கொண்டிருக்கும் போது செட்டியார் சஹ்ஸ்ரநாம அர்ச்சனையைத் தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைத்து விடுவார் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும்.   செட்டியாரும் கூட அர்ச்சனையை நிறுத்துவதற்கு அதை ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பமாகக் கருதுவார்! சோமசுந்தரம் பிள்ளை குறுக்கிட்டுக் கடைப் பையன்களுக்கு புத்தி சொல்லத் தொடங்கி விட்டாலும், கொஞ்சம் மூச்சு விட்டு ஒய்வெடுத்து கொள்வார். பையன்களைத் தாம் திட்டும் போது தடுத்து நிறுத்துவதற்கு ஒரு ஆள் வேண்டும் என்பதற்க்காகவே சோமசுந்தரம் பிள்ளையை இந்த முப்பது வருஷ காலமும் தம் கடையில் கணக்குப் பிள்ளையாக வைத்து கொண்டிருக்கிறார் என்று சொன்னாலும் தவறில்லை ......

செட்டியாரின் குணாதிசியங்கள் எல்லாம் கடைப் பையன்களுக்கு மனப்பாடம். இரண்டு வாரங்களுக்கு முன் வந்து சேர்ந்த புதுப் பையன் வெங்கடாச்சலதுக்கு இன்னும் முதற்பாடம் கூட சரி வர புரியவில்லை. அதனால் தான் அவனுக்குச் செட்டியார் திட்டும் போது உள்ளுற மனம் குமுறியது."பிச்சைக்காரன்"."கஞ்சிக்கு இல்லாதவன்","நாயே,பேயே" என்று எத்தனையோ இழி சொற்களைச் சேற்றில் தோய்த்து எடுத்துச் செட்டியார் வீசியிருக்கிறார். அவன் சொல்லாமலே கடையை விட்டு ஓடி விடலாம் என்று நினைத்தாலும், தன் தகப்பனாரின் கண்டிப்புக்குப் பயந்து இன்னும் அங்கேயே இருந்து கொண்டிருந்தான். 

அவனுடைய ரோஷத்தைக் கண்டும் செட்டியார் தங்களைத் திட்டுவதைக் கண்டும் மற்றப் பையன்கள் சிரித்ததற்குக் காரணம் அவர்களுக்கு மானமோ ரோஷமோ இல்லாதது தான் என்று யாராவது நினைத்தால் அதை விட பெரிய தவறு வேறு ஒன்றும் இருக்க முடியாது. அவர்கள் அங்கே இருந்து பழகியவர்கள். செட்டியாரின் வார்தைகளக்கு பொருள் கிடையாது என்று மனப்பூர்வமாக அவர்கள் நம்பினார்கள். அதற்கு பல காரணங்கள் உண்டு; ஒன்று, வேறு எந்தக் கடையிலும் கடைச் சிப்பந்திகளக்குக் கொடுக்கும் சம்பளத்தை விட இங்கே அதிக சம்பளம். தீபாவளிக்குப் புது வேஷ்டி சட்டைகளுடன் ஆளுக்கு பத்து ருபாய் ரொக்கமும் கொடுப்பார் செட்டியார். கடை வேலைய தவிர தம்மை மறந்தும் கூட வீட்டு வேலைய செய்யச் சொல்ல மாட்டார். அவருடைய வீட்டுக்குக் கடை பையன்கள் போனால் ”ஐயா ராசா” என்று அன்போடு பேசுவார்.ஏகதேசமகச் சாப்பிட சொல்வதும் உண்டு. எல்லாவற்றையையும் விட முக்கியமாக, யார் என்ன புகார் சொன்னாலும், எந்த பையனையும் வேலையிலிரிந்து நீக்குவதே கெடையாது. பையன்கள் வாலிபர்களாகிக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளும் போது, கல்யாணச் செலவுக்கு ஒரு கணிசமான தொகையும் குடுப்பது வழக்கம். அவர் கடையில் வேலை பார்த்த பையன் பெரியவனாகித் தனிக் கடை தொடங்க நினைத்தால், அதற்கும் உதவி செய்வார். அப்படி அவர் கைத் தூக்கி விட்டு இன்று மூன்று பேர் அதே ஊரில் மளிகைக் கடைகளை லாபகரமாக நடத்தி கொண்டு வருகிறார்கள் - இந்த ரகசியங்கள் எல்லாம் கடைப் பையன்களுக்குத் தெரியும். அதனால் தான் அவருடைய வசை புராணத்தை ஏதோ வழக்கொழிந்த ஒரு அந்நிய பாஷையில் இயற்றப்பட்டக் காவியமாகக் கருதி ஒதுக்கித் தள்ளி விட்டார்கள்.

2

காலையில் பையன்கள் விபூதி பூசி வந்ததைக் கண்டுச் சீறி விழுந்ததைப் பார்த்தப் புதுப் பையன், மறு நாள் வெறும் நெற்றியோடு வந்து விட்டான். அவ்வளவு தான்: " நீ என்னடா சைவனா? இல்லை, வேதக்கரானா?(கிறிஸ்துவனா?) என்னலே முழிக்கிற? உன் மூஞ்சியப் பார்த்தா எவண்டா கடைக்கு வருவான்?... நெத்தியை சுடுகாடு மாதிரி வெச்சுகிட்டு ...."

"போய் விபூதியை எடுத்துப் பூசு" என்று கணக்கு பிள்ளை அவனுக்குப் புத்தி சொன்னார். செட்டியார் திட்டுவதை உடனே நிறுத்தி விட்டார்.

அன்று செண்பகவல்லி அம்மன் கோவிலில் கடைசி நாள் விழா, பெரிய மேளக் கச்சேரி. வாண வேடிக்கை எல்லாம் ஏற்பாடாகியிருந்தன. வெளியூர் கூட்டம் தெருவெல்லாம் நிரம்பி வழிந்தது. அன்று ஒருமணி நேரம் முன்னதாகவே - அதாவது எட்டு மணிக்கே- கடையை அடைத்து விட்டுத் தாமும் கோவிலுக்கு போகாலாம், மற்றவர்களையும் வீட்டுக்கு அனுப்பி விடலாம் என்று முடிவுக் கட்டியிருந்தார் செட்டியார்.ஏழரை மணிக்கெல்லாம் சண்முகம் பிள்ளை வந்தார்.செட்டியார் தம் ஒய்வு ஒழிச்சலற்ற வசை புராணத்தை நிறுத்தி,"அண்ணாச்சி வாங்க" என்று புன்னகையோடு அவரை வரவேற்று விட்டு, "மதுரைக்கு நேத்து தானே போனீங்க" என்று ஆச்சரியத்தோடு கேட்டார்.

"அங்கே சோலி? போன காரியம் முடிஞ்சதும் திரும்ப வேண்டியது தானே? இன்னிக்குக் காலையிலே முதல் வண்டிக்கே வந்துட்டேனே ! குளிச்சு சாப்பிட்டேன். கொஞ்சம் அசந்து தூங்கினேன். தூங்கிபிட்டு வர்ரேன்..."

செட்டியார் கடிகாரத்தைப் பார்த்தார். மணி ஏழே முக்கால். இது தான் சமயம் என்று ஆரம்பித்து விட்டார்.

"ஏன்டா! தீவட்டித் தடியங்களா?"

"என்ன மொதலாளி" என்று இரண்டு பையன்கள் ஏக காலத்தில் கேட்டார்கள்.

"என்ன முதலாளியா? நானும் ஒரு மணி நேரமாப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன்,இந்தப் பயக வாயத் தொறந்து கேட்கட்டும்னு. நீங்க எங்க கேப்பீங்க ? உங்களுக்கு சாமி ஏது, சாத்தா ஏதுடா? அப்படி தெய்வ பக்தி இருந்த, உங்க மூஞ்சில கொஞ்சமாச்சும் களை இருக்குமே ! அறிவுகெட்ட பயகளா, இன்னைக்கு திருநாள் ஆச்சே, ஊர் பூராவும் கோயிலுக்குப் போய்ச் சாமி கும்பிடுதே, நாமளும் போகணும்னு ஏன்டா உங்களுக்குத் தோணல்ல?"

அப்போது சண்முகம் பிள்ளை, "மொதலாளி சொல்லாமே எப்படிக் கடைய போட்டுட்டுச் சாமி பார்க்கப் போவாங்க? நீங்க சொல்றது நியாயம் இல்லையே செட்டியாரையா?" என்றார்.

"ஆமாம் அண்ணாச்சி, சாமி கும்பிடறது கூட முதலாளியைக் கேட்டுத்தான் கும்பிடணும்! நீங்களும் அவங்க கட்சில சேர்ந்து பேசுங்க!" என்றார் செட்டியார்.

சோமசுந்தரம் பிள்ளை, பையன்களைப் பார்த்துக் கடையை அடைப்பதற்கு எல்லாவற்றையும் எடுத்து உள்ளே வைக்கச் சொன்னார். அவர்களும் ஜருராக அந்த வேலையில் இறங்கினார்கள்.

செட்டியார் மிகவும் கவலையோடு,"இந்தப் பயல்களோட கத்திக் கத்தி என் தொண்டை தண்ணி தான் வத்துது,அண்ணாச்சி சேச்சேச்சே!" என்று சலித்து கொண்டார்.சண்முகம் பிள்ளை சிரித்தார்.

சிறிது நேரத்தில் கடையை எடுத்து வைத்துப் பூட்டி முடிந்ததும் பையன்கள் கோவிலுக்குப் போக உத்தரவுக்குக் காத்திருந்தார்கள்.

"என்னடா கோவிலுக்கு தானே?" என்றுக் கேட்டார் செட்டியார்.

"ஆமா, மொதலாளி"

"கோவிலுக்கு வெறுங்கையை வீசிட்டு தான் போக போறீங்களா?"

பதில் இல்லை.

"என்னடா, நான் கேக்கறேன், பேசாம நிக்கிறீங்களே? வாயில என்ன கொளுகட்டாய இருக்கு?"

அதற்கும் பதில் இல்லை.

"பாருங்க, அண்ணாச்சி, வாய தொரக்கராங்களானு பாருங்க. கோயிலுக்கு போறதுன்னா தேங்கா, பளம் சூடமெல்லாம் கொண்டு போக வேண்டாமா?"

"கொண்டு தான் போகணும்" என்றார் சண்முகம்பிள்ளை.

"அது இந்த பயகளுக்கு தெரியுதா பாருங்க .. கடவுளே! கடவுளே!" என்று தலையில் அடித்து கொண்டு, " டேய்! இந்தாங்கடா ஆளுக்கு ஒத்த ரூவா. போய் தேங்கா, பளம் வாங்கிட்டு போங்க, எங்க தலையில ஏன் களிமண்ண வெச்ச சாமி ? மூளைய வெக்கலேனாலும் வெள்ளை மெளுகயாவது வெச்சிருக்க கூடாதா ? ன்னு சாமியக் கேளுங்கடா" என்று சொல்லி விட்டு நான்கு பேருக்கும் நான்கு ரூபாய்களைக் கொடுத்தார். பையன்கள் போய் விட்டார்கள்.

செட்டியார் சாவிக் கொத்தோடு வீட்டை நோக்கி நடந்தார்.

சாப்பிட்டு அம்பாளின் நகர்வலதைப் பார்ப்பதாக உத்தேசம். அம்பாள் கடை தெருவுக்கு வர மணி பதினோன்றாகிவிடும் என்பது அவரக்கு தெரியும். சண்முகம் பிள்ளையும் அவரும் பேசி கொண்டே போனார்கள்.அப்போது சண்முகம் பிள்ளை தாம் வெகு நாட்களாகக் கேட்க நினைத்ததை அன்று அப்பட்டமாக கேட்கத் துணிந்தார்:

"என்ன அண்ணாச்சி , உங்கள எப்போ நான் கோவிச்சிருக்கேன்? என்ன இப்படிக் கேக்கறீங்க? நமக்குள்ளே என்ன வேத்துமை?"

"இல்லே, நீங்க ரொம்ப தயாள குணத்தோட இருக்கிறீங்க, ஊரிலேயும் உங்களைப்பத்தி பெருமையா பேசிக்கிறாங்க.கடைப் பையன்களுக்கு உங்கள போல சம்பளம் குடுக்கறவங்க இல்லையன்னும் எனக்கு தெரியும், எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு. ஆனா,ஏன் இப்படி இருபத்து நாலு மணி நேரமும் கடைப் பையன்களை திட்டிகிட்டே இருக்கீங்க? எப்போ வந்து பார்த்தாலும், எவனையாவது நிப்பாட்டி வெச்சுகிட்டு பொரியரீங்களே, எதுக்கு? கொஞ்சம் அன்பா ஆதரவா இருக்கலாமில்ல?"

"அண்ணாச்சி , அன்பாதரவா இல்லையன நான் திட்டுவனா ? அதைக் கொஞ்சம் யோசனைப் பண்ணிப் பாருங்க. பயகளை நெசமா எனக்குப் பிடிக்கலேன்னா, ஒரே சொல்லில கடைய விட்டு வெளியே ஏத்திபுட்டு மறு சோலி பார்க்க மாட்டனா? சொல்லுங்க, இந்த முப்பது வருசத்துல ஒருத்தனை நான் வேலைய விட்டுப் போகச் சொல்லியிருக்கேனா? பயக விருத்திக்கு வரணும்னு தானே தொண்டத் தண்ணி வத்த வெச்சுகிட்டு இருக்கேன்? கத்தி கத்தி என் உசிரும் போகுது "

"ஏன் கத்தணும் ? நல்லபடியா ஒரு சொல் சொன்னாப் பத்தாதா?"

"அப்டியா சொல்றீங்க, அண்ணாச்சி? சரி தான் ! நல்லபடியாக சொன்னாப் பயகளுக்கு திமிர் இல்ல ஏறி போகும்? ஒடம்பு வளையுமா? அந்த காலத்திலே நான் கடைப் பையனா இருந்தப்போ எங்க மொதலாளி பேசினதை நீங்க கேட்டிருக்கணும்…. ஹும், அதிலே பத்திலே ஒரு பங்கு கூட நான் பேசியிருக்க மாட்டேன்; பேசவும் தெரியாது."

"அப்ப்பேர்ப்பட்டமுதலாளியா அவரு!"

"என்னங்கறீங்க? என்ன பத்தி மட்டுமா? என் தாயி, தகப்பன்,பாட்டன் - அத்தனை பேரையும் சேர்த்து கேவலமா பேசுவாரு.புளுத்த நாய் குறுக்கேப் போகாது. ஒரு நாள் என் மூஞ்சில அஞ்சு பலப் படிய தூக்கி வீசிட்டாரு. தலையக் குனிஞ்சேனோ, தப்பிச்சேனோ ! அப்படியெல்லாம் வசக்கிவிடப் போய்த்தான் நானும் கடைன்னு வெச்சு, யாவரம் பண்ணி, இவ்வவளவு காலமும் ஒருத்தன் பார்த்து ஒரு கொறை சொல்றதுக்கு இடமில்லாம நிர்வாகம் பண்ணிட்டு வரேன்..."

சண்முகம்பிள்ளை செட்டியாரின் வார்த்தைகளைக் கேட்டுச் சிரிக்க நினைத்தார். ஆனாலும் அப்பறம் சிரித்து கொள்ளலாம் என்று அதை அடக்கிக் கொண்டு " செட்டியாரையா உங்க மேல தப்பில்ல ; உங்க முதலாளிய சொல்லணும். உங்களுக்கு நல்லாத்தான் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்திருக்காரு"

செட்டியாருக்கு அவர் சொன்னது விளங்கவில்லை. அதனால் " என்ன அண்ணாச்சி? என்ன சொல்றீங்க?" என்று கேட்டார்

"உங்கள பாக்க எனக்கு உண்மையிலே பாவமா இருக்கு. இப்படி கத்தினா முதல்ல உங்க ஒடம்புக்கு ஆகுமா ?".

செட்டியாரும் தம் நிலையை எண்ணி தாமே வருந்தினார்; " என்ன செய்யறது? நாம வாங்கின வரம் அப்படி... அந்த சோமசுந்தரம் பிள்ளை நடுவிலே எதாச்சும் செய்வாரு. அது தான் சாக்குன்னு கொஞ்சம் வாய மூடுவேன். அவரு இல்லேனா கத்திக் கத்தி மூச்சே போயிருக்கும்.பயக நல்லா தலை எடுக்கணுமேன்னு தான் பாக்கறேன். அவங்க தாய் தகப்பன்மாரு என்ன நம்பி ஒப்படைசிருக்காங்களே .... என்னமோ அண்ணாச்சி, ராத்திரி ராத்திரி வீட்டிலே வந்து படுத்துகிட்டே நானா நெனைச்சு வருத்தபட்டுகிடுவேன். ஒவ்வொரு சமயம் தொண்டை கட்டிகிடும். பாலிலே பனம்கல்கண்டும் மொளகும் போட்டுக் குடிப்பேன். மொதலாளி ஆயிட்டோம், செய்யறதைச் செய்யத்தானே வேணும்? அந்த சம்புகவல்லி புண்ணியத்தில இது வரையிலும் உடம்புக்கு வந்து படுத்ததில்ல"

"சரி சரி எவ்ளோ காலம் தான் உடம்புத் தாங்கும்? இனிமே ஒவ்வொண்ணையும் அப்டி இப்டி கொரைச்சிகிட்டு வர வேண்டியது தான். நமக்கு பகவான் தொண்டைய என்ன வெங்கலத்திலயா படைச்சிருக்கான்?"

ஷண்முகம் பிள்ளை சிரித்து கொண்டே சொன்ன புத்திமதி, நியாயமானதாகவே செட்டியாருக்குப் பட்டது. ஆனாலும் அதை ஒப்புக் கொள்வது சுயநலம் என்றுக் கருதினார்

"அண்ணாச்சி ! நீங்க என்ன தான் சொல்லுங்க ; பயக நல்லபடியா தலையெடுக்கணும். இவ்ளோ காலமும் இப்படி இருந்திட்டு இனி என்ன எக்கேடு கேட்டா என்னன்னு என்னால இருக்க முடியாது. இனிமே என்ன ? வயசு அறுபதாச்சு. உசுரை வெச்சு இருந்து என்னத்த சாதிச்சிரபோறோம் ?" என்று தியாக உணர்ச்சியோடு பேசினார். பேச்சில் ஒரு உறுதி நிறைந்திருந்தது.

சண்முகம் பிள்ளை அதைப் பார்த்து, " அப்டின்னா, நித்தியபடி அர்ச்சனை நடக்கும்ன்னு தான் சொல்லுங்க" என்று சொல்லி விட்டு உரக்கச் சிரித்தார்.

செட்டியார் அவருடைய சிரிப்பைப் பார்த்து மிகவும் மனம் நொந்து கொண்டு, " என்னமோ அண்ணாச்சி, உங்களுக்குச் சிரிப்பா இருக்கு.பாருங்க, இப்போ உங்ககிட்ட சரியாகக் கூடப் பேச முடியல்ல, தொண்டை வலிக்குது, நான் பொறந்த வேளை!" என்று அழமாட்டாதகுறையாகச் சொல்லியபடி நடந்தார்.

-----------------------

முத்துக்கள் பத்து - கு அழகிரிசாமி அம்ருதா பதிப்பகம் 2007 தொகுப்பு - திலகவதி

தட்டச்சு உதவி: மணிகண்டன்

Sri Yantra in dry bed lake, Oregon by UFO ஶ்ரீ சக்ரம் (சுயம்பு )

13 miles of lines etched into the impacted mud 3”-10” deep. Impossible for men to create

A very large, perfectly formed, ancient Hindu mandala called the Sri Yantra was discovered inscribed into the dry lakebed by an Air National Guard pilot on a normal training run from a base near Boise, Idaho. This symbol was over a quarter of a mile in length, and consisted of over 13 miles of lines etched into the impacted mud 3”-10” deep. No human or tire tracks found anywhere near the site. A group of 5 artists from Iowa tried claiming responsibility for the symbol's appearance saying they carved the entire design with a garden cultivator during a nine-day period. No other pilots or anyone else reported seeing it in any stage of their supposed construction time. Analysis of the formation’s line indicated that the soil had been removed, whereas the artists’ garden cultivator / plow method produced small mounds of dirt on either side of their demonstration lines left from where they plowed.

On August 10, 1990, Bill Miller, a pilot in the Idaho Air National Guard, noticed a huge etching on a dried-up lake-bed while flying over it, in Oregon State in the United States. The massiv e formation was a quarter of a mile in width and was etched 3 inches deep into the surface. In his earlier round about 30 minutes before Miller first noticed the glyph, there had been no trace of this formation. Neither had any of the other pilots of the Idaho National Guard (who regularly train over this corridor), observed any unusual activity or a design-in-process in this area. The etching simply appeared one morning. There was no possibility of any of the other pilots having missed such a prominent formation in process of being made.

Lieutenant Bill Miller of the 190th Tactical Reconnaissance Squadron, immediately reported the details of what he had spotted to the authorities at the Air National Guard - a 13.3 mile glyph of lines about a quarter of a mile in width and length, on the extremely hard, sun-baked dry bed of a lake in Mickey Basin located southeast of Steens Mountains in the Alvord Desert, 70 miles away from the city of Burns in Oregon.

The Steens Mountain and the Alvord Desert are awe inspiring places. The majestic Steen Mountain rises over a mile from the white plains of the Alvord. The desert is filled with a series of bubbling hot springs and dried-up lakes. The beauty is breathtaking - the ambience mystical!

The formation detected on the morning of August 10, 1990 was oriented precisely in the North-South direction. The glyph had a machine like precision in its shape and clarity of lines. After Bill Miller reported the observation, the news was concealed from the public by the authorities for thirty days.

The news hit the media in the United States on 12th September, 1990 when Boise TV station first aired the story. As soon as the story was aired, the glyph was quickly identified as the ancient Hindu meditation device- the Sri Yantra- identical in shape and proportion, and in its geometrical properties. No one had a theory why a pictograph of a complex Hindu meditation yantra should appear in the wilderness of Oregon. The story caught the attention of the media and the viewers alike.

By September 14th, the story was picked up by the Associated Press, Bend Bulletin and the Oregonian. The Oregonian reported that some architects that had been contacted by the newspaper, had said that the cost of conducting a land survey alone, before such a project could be initiated, would range from 75,000 to 100,000 dollars. The Sri Yantra design has a degree of complexity and a level of symmetry that makes it difficult to recreate its design even on paper, let alone furrow an enormous replication of it on a dry lakebed. There was therefore a good deal of speculation that the glyph was not man-made.

There were other reasons too to support this theory - not the least important of them being the fact that, the shape produced by the lines in this massive Sri Yantra at Oregon, could not be deciphered while standing on the ground. In fact, the shape only made sense when viewed from a height of a few thousand feet above.

In Vedic texts, the Sri Yantra is defined as a device formed by nine interlocking triangles. Four triangles point upward (representing Shiva) overlapping with five downward-pointing triangles (representing Shakti). The triangles are placed in a circle surrounded by the two levels of lotus-petals, which in turn are surrounded by an outer circle and enclosed in a tantra design, serving as a protective cover. As the devotee enters into the Mandala, represented by the Sri Yantra, he leaves behind the worldly distractions and conflicts; and is transported into a world of symbols and visualizations.

The triangles surround and radiate out from a bindu point. The bindu represents the junction point between the physical universe and its un-manifest source. The nine triangles are interlaced in such a way so as to create forty three smaller triangles symbolic of the entire cosmos.

The Sri Yantra is variedly described as a visual representation of the sound ‘Om' and an expression of the philosophy of ‘Advaita (one-ness or non-duality). The Sri Yantra is popularly used today in India as a meditation device.

Two UFO Researchers, Don Newman and Alan Decker, visited the site on the morning of 15th September and reported that no trace of tire track markings or foot prints were visible anywhere close to the site even though their own station wagon had now left quarter inch deep marks into the hard crust of the surface along the track from where they had approached the formation.

Dr. James Deardorff, a Research Professor Emeritus at the Atmospheric Science Department of Oregon State University and a colleague of Don Newman and Alan Decker, compiled the details of their investigations and forwarded the story to UFO magazine, a British magazine devoted to the subject of unidentified flying objects (UFOs) and extraterrestrial life. The magazine had an international reputation for quality and authenticity and agreed to publish the story which appeared in Volume 6, # 3 in 1991 under the heading, ‘A Symbol on the Oregon Desert'.

Dr. Deardorff wrote in his investigative story that the government had not been able to give a reasonable explanation to the public as to how a glyph of such a large size had made an undetected appearance on a desolate site, which was constantly patrolled by the Idaho National Air Guard. About forty days after the appearance of the glyph, a group of four people, headed by a Bill Witherspoon, claimed that they had etched out the pictograph, over a period of 10 days, by pulling a garden cultivator like a plow over the lakebed. Mr. Witherspoon said that he had used ropes to ensure that the lines were straight and the angles perfect. Dr. Deardorff countered by saying that the story was concocted, and that it was sponsored by the government in its effort to quell the public furor. In all fairness to the government authorities though, it might be added here, that the government was probably acting in what it considers is in the best interest of the general public. The authorities did not want to fuel the belief that the glyph had an unexplained origin.

Bill Witherspoon was interviewed by newspapers to judge the authenticity of his story. Very quickly it became evident that his explanations lacked credibility. The most unconvincing part of his story was his claim that a garden plow, a rope and a blueprint of the formation were enough equipment to furrow out the glyph effortlessly. Bill Witherspoon's electronic interview revealed other incongruities. For one, he had stated in the newspapers that he and his team had carried their tools for three quarters of a mile to the formation site everyday for 10 days, however in his video interview he said that he and his team had camped out two miles away from the site.

Bill Witherspoon's team only managed to gouge out a ½ inch deep line with great exertion when they were asked to demonstrate how they had gouged out 13.3 miles of lines, 3 inches deep and 10 inches wide. The line lacked neatness, and, the displaced soil fell unevenly on the two sides of the carved line. No one believed anymore that the original glyph could have been created by using crude tools such as garden plows.

Sri Chakra Land Art Article
Art as Technology
By Bill Witherspoon

Dr. Deardorff concluded his research. As per him, the government and its branches had been unable to explain how the National Air Guard had missed detecting the glyph in the process of being made by Bill Witherspoon for 10 days in an officially designated Wilderness Area where no form of motorized transport is permitted. For the most part the government remained reticent in answering any questions- its discomfort stemming from the fact that the US, the UK and many other countries have been the site of an unexplained phenomenon - the appearance of Crop Circles and formations similar to the one referred to in the story here- since the 1960s. Sustained research has linked these events with UFO activity – a phenomenon with it is perceived that the public is not at ease.

No answers could ever be arrived at, either by the government or by scientists, for the sudden appearance of the Sri Yantra in the remote wilderness of the United States. Only the UFO Researchers ventured to explain the mystery!

 அமெரிக்காவின் ஒரெகன் மாநிலத்தின் ஸ்டீன்ஸ் மலைகளின் தென்கிழக்குல் உள்ள இடம்தான் மிக்கி பேசின் சூரியனின் வெப்பத்தில் மணல் கொப்பளிக்கும் அளவுக்கு பாலைவன தேசம்.பில் மில்லர் என்கிற ராணுவ அதிகாரி இந்த இடத்தை குட்டி விமானம் மூலம் கடந்து செல்கையில் 13.3 mile சதுர அளவுக்கு வரி வரியாக வரைபடம் போன்ற ஒன்றை கண்டார் ஏதோ நாட்டின் வரை படம் என்று நினைத்து அதை பற்றி ஆராய்ந்தவருக்கு பயங்கர அதிர்ச்சி காரணம் அது நம் இந்து மதத்தில் காலம் காலமாக வழிபடும் சிவ விஷ்ணு பராசக்தியை குறிக்கும் ஶ்ரீசக்கரம் தான் அவர் பார்த்தது தொடர்ந்து 30 நிமிடங்கள் வட்டமிட்ட பின்னே தான் அவரால் முழு சக்கரத்தையும் 1 தடவை சுற்ற முடிந்தது. இதை ப் போலவே வரைய அவர்களால் எவ்வளவு முயன்றும் (1990 to 2014) இன்று வரை முடியவில்லை காரணம் நாலாயிரம் அடி மேலே பறந்து பார்த்தால் தான் ஶ்ரீசக்கரம் என்றே தெரியும். UFO ஆராய்ச்சியாளர்கள் டான் நியுமேன்,ஆலன் டெக்ளர் இருவரும் இந்த இடத்தை செப் 15 ல் ஆய்வு செய்தனர் அந்த ஆய்வில் இந்த இடத்தை சுற்றியுள்ள எந்த பகுதியிலும் மனித கால் தடமோ வாகன வந்து சென்ற தடமோ இல்லை என்றும் மனிதனால் இது சாத்தியமே இல்லை என்றும் கருத்து தெரிவித்துள்ளனர்

REINFORCEMENT QUANTITY ESTIMATION