வலை

வலை

நாவாந்துறை,  டானியல் அன்ரனி

நிலம் முற்றாக இன்னும் வெளுக்க வில்லை. அந்த வெள்ளாப்பிலேயே நேற்று பொழுது சாயும் மைம்மல் இருட்டில் கடற்கரையில் நடந்துவிட்ட அந்தச் சம்பவம் ஊர் முழுவதும் பரவி ஒருவித பதட்டத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது.
 எப்பொழுதுமே அவ்வேளையில் ஊமை அமைதியுடன், கடலை அண்டிப் பரந்து கிடந்த வளவில் நீண்டு நெடுப்பாக வளர்ந்து நிற்கும் தென்னை மரங்களிடையே தனித்து நிற்கும் பூவரச மரத்தடியில் நின்று கொண்டு, பலர் நடந்துபோன அந்தச் சம்பவத்தைப் பற்றி ஆவேசமாகவும், உரத்த தொனியிலும் தங்களுக்குள் விவாதித்துக் கொண்டு நின்றனர்.

 வாடை அன்று பெயர்ந்தது. வேகமாக அள்ளுண்டு வந்த காற்றில் தென்னங்கீற்றுகள் வெறி பிடித்து ஆடின. கடல் கறுத்துக் குழம்பிக் கிடந்தது. வடுமாறி வெள்ளம் நுகைக்கத் தொடங்கியது.

 கடல் முழுவதும் மிதந்து கொண்டிருந்த தோணிகளின் 'சள சள' ஓசையின் சலனங் களினால் 'களங் கண்டி' வலைகள் பாய்ந்திருந்த தடிகளில் குந்தியிருந்த வெண்கொக்குகள் நீலவானத்தில் எழுந்து பறந்து செல்வதும் நிலை கொள்ளாமல் மீண்டும் நீர்ப் பரப்பில் இறங்கி கூரிய அலகுகளினால் எதையோ கொத்திச் செல்லும் முனைப்பில் போராடிக் கொண்டிருந்தன.

 கடலை அண்டிய காரைதீவு வீதியில் ஆனைக்கோட்டைக்கு அப்பாலிருந்து அங்கு வரும் இழுப்பு வலைக்காரார் இழுத்து வந்த மீன்களையும், இறால் வலைகளையும் வீதியில் பரத்திப் போட்டுக் கடற்பாசிகளிலும், தாழை களிலும் இருந்து அவற்றைப் பிரித்து எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

 அவர்களும் அவ்விடத்தைவிட்டு விரை வில் சென்று விட வேண்டுமென்று பரபரத்தாலும், சுற்றி நின்று காது செவிபடக் கத்திக் கொண் டிருந்த காக்கைக்கூட்டங்கள் அவர்களை விடுவதாயில்லை.

 வில்லூன்றிச் சுடலையைத் தாண்டி வடக்கால் காக்கைதீவுச் சந்தையை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்த தோணியின் அணியத்தில் நின்ற சைமன் தூரத்தில் வரும்போதே கடற்கரை வளவில் பெரும் கூட்டம் ஆரவாரப்பட்டுக் கொண்டு நிற்பதைக் கண்டு கொண்டான்.அற்ப சம்பவங்களைக் கூட பெரிது படுத்தி உணர்ச்சி வசப்பட்டவர்களாய் உரத்து விவாதிப்பதும் விவாதம் முற்றி கைகலப்பாக மாறி தங்களுக்குள்ளே அடிபட்டுக் கொள்வதும் அந்த ஊர் மக்களுக்கு பரிச்சயமாகிப் போன ஒன்று என்பது பிரசித்தம்.

 சைமன் ஒரு தினுசானவன். ஊர்ச் சோலிகள் எதுவானாலும் கண்டுக்காமல் இருக்கமாட்டான். அதிலும் தொழிலாளிகள் விஷயம் என்றால் உரத்தே குரல் எழுப்புவான். இவனைப்பற்றி வேறு மாதிரியான கதை ஊரில் இருந்தாலும் ஊர் விஷயங்களில் இவன் கொள்ளுகின்ற அபிப்பிராயங்கள் பற்றி சனங் களுக்கு மதிப்பு இருந்தது.

 'டேய் சவிரி, அங்க கவனியடா, வளவில் ஒரே சனக்கூட்டமா இருக்குது. ஊரில் ஏதாவது நடந்து போச்சுதோ....'

 தோணியின் நடுத்தளத்திலிருந்து மீன்களைத் தெரிந்து பறிக்குள் போட்டுக் கொண்டிருந்த சவிரியும், சைமன் சுட்டிக்காட்டிய பக்கம் தலையை நிமிர்த்திப் பார்த்தான்.

 'ஓம் அண்ண, ஏதோ நடந்துதான் போச்சுது போல இருக்கு. நேற்று இவன் பொன்ராசாதான் தண்ணியைப் போட்டுவிட்டு மச்சினனோட கொழுவிக் கொண்டு நின்றான்.'

 'நான் நினைக்கயில அப்படி யிருக்குமெண்டு. கூட்டத்தைப் பார்த்தால் விஷயம் வேறபோல கிடக்கு. கொஞ்சம் கரையைத் தள்ளிப் பார்த்துப் போட்டுப் போவம்.'

 சைமன் தாங்கிக் கொண்டிருந்த மரக்கோலை தோணியின் இடப்புறம் போட்டு வேகத்தைக் கட்டுப்படுத்தினான்.

 சவிரி காக்கைத்தீவுச் சந்தையைப் பார்த்தான். பொழுது நல்லா ஏறிவிட்டது. கூட்டம் கலைந்து கொண்டிருந்தது.

 'அண்ண, சந்த கலையுது. நேரஞ் செண்டா அவளவை நாறல் மீனைக்கேக்கிற விலைக்கு கேப்பாளவயள்'.
 சைமன் மீண்டும் மரக்கோலை வலப்புறம் போட்டுக் கரையை நோக்கித் திருப்பினான்.

 'சவிரி வலை இழுக்கயுக்கேயே வெள்ளப்பா போயிற்று. இண்டைக்கு நம்மட சந்தையில விப்பம். மீனும் அவ்வளவு இல்லத்தானே....'

 சவிரி மீண்டும் மீன்களைப் பொறுக்கு வதில் மௌனமாகி விட்டான். சைமன் கரையை நோக்கி வேகமாகத் தோணியைத் தாங்கினான். தோணி நீரைப் பிளந்து கொண்டு சீறிப்பாய்ந்து கரையை அடைந்தது.

 'சவிரி, தோணியைக் கட்டிப்போட்டு மீன்களைச் சந்தைக்கு கொண்டுபோ. நான் என்னெண்டு கேட்டுப்போட்டு வாறன்'.

 சைமன் தோணியிலிருந்து மெதுவாக இறங்கினான். தலையில் கட்டியிருந்த துண்டை அவிழ்த்து கடல் உவர்ப்பில் காய்ந்து போயிருந்த 'சொறசொற'த்த முகத்தையும், மீன் செதில்கள் ஒட்டிக்கிடந்த உடலையும் துடைத்துவிட்டு, இடுப்பில் கட்டியிருந்த கச்சையை அவிழ்த்துப் போட்டுவிட்டு துண்டை இடுப்பில் சுற்றிக் கொண்டான்.

 வளவில் நின்று முகம் சிவந்துபோக உதடுகள் துடிக்க முகத்தில் விழுந்து புரண்டு கொண்டிருந்த செம்பட்டையான சுருட்டை மயிர்களை ஒரு கையால் ஒதுக்கியபடி மறு கையை அடிக்கடி உயர்த்தியபடி நியாயம் கதைத்துக் கொண்டிருந்தான் மரியதாசன். மண் மேட்டிலேறி வளவை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்த சைமனும் இவனைக் கண்டு கொண்டான்.

 கூடி நின்றவர்கள் எல்லோர் பார்வையும் வளவைத் தேடி வந்து கொண்டிருந்த சைமன் பக்கம் திரும்பியது.

 'என்னடாப்பா, ஏன் இப்படி விடியக்கு முன்னமே கூட்டம் கூடி கத்திக் கொண்டு நிக்கறீங்க,'
 சற்று எரிச்சலுடன் வெளிவந்த சைமனின் வார்த்தைகளைக் கேட்டதும் நடந்துபோன சம்பவத்தை இன்னும் அவன் அறியவில்லையென்பதைக் கூடி நின்றவர்கள் ஊகித்துக் கொண்டார்கள்.
 'என்னண்ணை, உங்களுக்கு விஷயம் தெரியாதா? நம்மட சூசைக்கிழவனுக்கு அவன் யோணும் அவன்ர ஆக்களும் அடிச்சு மண்டையை உடைச்சுப் போட்டாங்க. மனுசனுக்கு இழுக்குது.' சைமன் இதைக் கேட்டதும் சற்று நேரம் மௌனமாக நின்றான்.
 'ஏன் கிழவனுக்கு அடிச்சவங்க....?'
 'கிழவன் விடுவலைக்கு வாறன் எண்டுபோட்டு யோணட்ட ஆயிரம் ரூபா முற்காசு வேண்டினவராம். சுகமில்லாமல் திருக்க முள்ளு அடிச்சுக் கிடந்ததினால் இனிமேல் தொழிலுக்கு வர ஏலாதெண்டு சொல்லிப் போட்டாராம் கிழவன். காசை உடன வைக்கச் சொல்லித்தான் இந்தச் சண்டித்தனம்'. மரியதாசன் உணர்ச்சி வசப்பட்டவனாக மீண்டும் உரத்துக் கத்தினான்.
 'சம்மாட்டிமாரட்ட முற்காசு வாங்கிப் போட்டு தொழிலுக்கு வாறன் எண்டு சம்மதிச்சுப் போட்டா தொழிலுக்கு போகவேணும். இல்லாட்டியா அவங்கட காசு திருப்பிக் கொடுக்கவேணும். இதுதானே ஊர் வழக்கம். யோணும் பலமுறை காசக் கேட்டுப்பார்த்தார். குடுக்காமல் கிழவனும் வெறியில் அவங்களைப் பேசிப்போட்டார்'.
 யோணின் விடுவலையில் மன்றாடியாக தொழில் நடத்திச் செல்லும் சற்று வயதான சந்தியோ மீண்டும் சம்மாட்டியின் பக்கம் பரிந்து பேசியதைக் கண்ட மரியதாசனும் அவனோடு கூட நின்ற யேசுராசனும் கொதித்தனர். அவர்களும் யோண் வலையில் தொழிலுக்குப் போகிறவர்களாக இருப்பினும் யோணும் அவனுடைய ஆட்களும் செய்தது அநீதி என்பது அவர்களுடைய திடமான நம்பிக்கை.
 'சந்தியோ அண்ணைக்கு சம்மாட்டி மாரட்ட நக்கிற புத்தி இன்னும் போகயில்ல.' மரியதாசன் திடீரென வீசியெறிந்த சுடு சொல்லை எதிர்பாராத சந்தியோ அதிர்ந்து போனார்.
 'தம்பி மரியாதையாகப் பேசும், இல்லாட்டி....'
 'இல்லாட்டி.... என்ன செய்து போடு வீங்க.' மரியதாசன் முஷ;டியை உயர்த்திக் கொண்டு சந்தியோவை நோக்கி நெருங்கினான். இவ்வளவு நேரமும் அமைதியாக அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டு நின்ற சைமன் நடந்துபோனவற்றை ஒருவாறு ஊகித்துக் கொண்டாலும் விவாதம் இப்போது வேறு திசையில் திரும்புவதைக் கண்டதும் நிலைமையைச் சமாளிக்க நினைத்தான்.
 'இஞ்ச பாருங்க, நீங்ளேன் உங்களுக்குள்ள சண்டை பிடிக்கிறீங்க. பின்னேரம் சனங்களைக் கூப்பிடுவம். சம்பந்தப் பட்டவர்களையும் கூப்பிடுவம். அதுக்குப் பிறகு பாப்பம். இப்ப எல்லோரும் பேசாமப் போங்க'.
 கூடி நின்ற எல்லோரும் முணுமுணுத்த படி மெல்ல மெல்ல அவ்விடத்தை விட்டு நகரத் தொடங்கினர்.
 மரியதாசனும் யேசுராசனும் மாத்திரம் உரத்துப் பேசிச் செல்வது சைமனின் காதுகளுக்குக் கேட்டது. 'சம்மாட்டிமாற்றை கொழுப்பை இதோட அடக்க வேணும்.'
 'சைமனின் இதயத்திலும் இனம் தெரியாத துடிப்பு. பல தலைமுறையாக ஏதோ ஓர் அடிமை முறையில் இவர்கள் நடத்தப்பட்டு வரும் முறைபற்றி இவனுக்கு நீண்ட நாட்களாக மனதில் ஒரு உறுத்தல் இருந்து வந்தது. ஆயினும் சரியான சந்தர்ப்ப சூழ்நிலை உருப்பெறாமல் தள்ளிப்போய் கொண்டிருந்த காரணத்தினால் அவனுடைய எண்ணங்களை வெளிக் கொணர முடியாமல் இருந்தது. தொழிலாளர்களின் உணர்ச்சிகளை தற்காலிகமாகவேனும் செம்மைப்படுத்த இப்பொழுது அதற்குச் சரியான நேரம் வந்துவிட்டதாக அவன் உள்மனம் உணர்த்தியது. நீண்ட நேரமாக கலகலத்துக் கிடந்த அந்த வளவு இப்போது வெறிச் சோடிக்கிடந்தது. சைமன் சிந்தனை வசப் பட்டவனாக வளவைத் தாண்டி மண் ஒழுங்கையில் இறங்கி வீட்டை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தான்.
 ஊர்க்கூட்டம் தொடங்க சரியாக நாலு மணிக்கு மேலாகிவிட்டது. ஊரில் உள்ள சம்மாட்டிமாரில் சிறில் ஏதோ வேலை காரணமாக கரையூர் சென்றதனால் அவரைத் தவிர எல்லோரும் கூடியிருந்தனர். கூட்டம் கூடி பத்து நிமிடங்கள் கழியத்தான் தனது சதை பருத்த தேகத்தையும் தூக்க முடியாமல் நசினல் சட்டைக் குள்ளே இரட்டை வடம் பவுண் சங்கிலி சகிதம் சம்மாட்டித் தனத்தின் செருக்கும், திமிரும் முகத்தில் பிரதிபலிக்க அரக்கி அரக்கி வந்து பின்வாங்கில் குந்திக் கொண்டார் யோண் சம்மாட்டி. தலைமை வகித்த பெரியார் சுருக்கமாக பிரச்சினைகளை எடுத்துக் கூறினார். கூட்டம் சூடு பிடிக்கத் தொடங்கிவிட்டது. மரியதாசன் எழுந்தான்.
 'சம்மட்டியார் யோணும் அவங்கட ஆக்களும் செய்த செயல் மிகப்பிழை. கிழவனட்டை மன்னிப்புப் கேக்க வேணும்.'
 'பிழையெண்டால் நியாயம் காட்ட வேணும்.'
 சவிரிமுத்துச் சம்மாட்டி குறுக்கே குரல் கொடுத்தார். 'பணம் கொடுக்குமதியாக இருந்தால் மரியாதையாகக் கேட்டு வாங்க வேண்டியது தான். அதற்காகத் தொழிலாளிகளை அடிமை களாக நினைத்துக் கண்டபடி பேசுவதும் அடிப்பதும் எங்களால் பொறுத்துக் கொண்டிருக்க முடியாது.'
 'தொழிலுக்கு வாறன் எண்டு கடன் பட்டால் தொழிலுக்கு வரவேண்டியதுதான் கடமை. இல்லாட்டி காசைத் திருப்பித் தர வேண்டியதுதான்.'
 'அதுக்காக இருபது வருஷத்துக்கு மேலாக வெயிலெண்டும் குளிரெண்டும் பாராமல், உங்களுக்கு உழைத்துத் தந்த மனுசன் என்றும் பாராமல், கை நீட்டி அடிக்கிறதா? எங்கட உழைப்பிலை தானே நீங்க வீடும் வாசலுமாக இருக்கிறீங்க. அதுக்கென்ன அந்த ஆயிரத்தையும் அவங்களுக்கே விட்டால்....'
 யேசுராசன் எழுந்து நின்று குரல் கொடுத்தான்.
 'நாங்க இவ்வளவு பணம் பொட்டு தொழில் நடத்துறம். அவங்களுக்கு பங்குக்காசு கொடுக்கிறம்.... இதைவிட என்னத்தை அவங்க உழைச்சுத் தந்திட்டாங்க. சாமத்திய வீடெண்டாலும்....செத்த வீடெண்டாலும் எங்கட்டத்தானே ஓடி வருவினம். ஐஞ்சோ பத்தோ கொடுத்து நாங்க தானே உதவி செய்யிறம்'.
 யோணின் பேச்சு தலைமை வகித்துக் கொண்டிருந்த பெரியவருக்கும் கோபத்தையும், எரிச்சலையும் கொடுத்தது.
 சைமன் எழுந்தான்.

 'சம்மட்டியார் ஏதோ தொழிலாளர்களுக்கு அள்ளிக் கொடுப்பதாகக் கூறினார். அவர் இறால் போட்டு சுறாப்பிடிக்கும் கெட்டித்தனம் எங்களுக்கு இப்ப விளங்காது என்ற எண்ணம் போல கிடக்கு. ஒரு வருசத்தில கமிசனுக்கு எண்டு ஒரு தொழிலாளியிட்ட ஆயிரம் ரூபாவுக்கு மேல் கழிக்கிறீங்க. ஆனால் அவங்களுக்குக் கொடுக்கிறது என்ன இருநூறு, முந்நூறு.,ஒரு சாராயப் போத்தல். உழைக்கிறதில தோணிக்கு, வலைக்கு என்று எவ்வளவத்தை தள்ளி நீங்க எடுத்துக் கொள்ளுறீங்க. இதெல்லாம் எங்களுக்கு விளங்காததல்ல.'
 எல்லோரும் சைமன் பேசியதை அமைதியாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். சிலர் சம்மாட்டிமாரைத் ரகசியமாகக் கிண்டல் செய்யத் தொடங்கினர்.
 மரியதாசன் மீண்டும் எழுந்தான். 'நாங்க இனி மேல் இவங்கட தொழிலுக்கு போவதாக இருந்தால் எங்களுடைய பங்குப் பணத்தைக் கூட்டித்தரவேணும். 'கமிசன்' பணம் சரியாகக் கணக்குப் பாக்க வேணும். சூசைக்கிழவனிடம் மன்னிப்புக் கேக்க வேணும். இல்லாவிட்டால் கடலில வலை இறங்காது.'
 சம்மாட்டிமாரிடையே முணுமுணுப்பு ஏற்பட்டது. யோண் எழுந்தார். எல்லோரையும் நன்றாகப் பார்த்தார். கனத்த குரலை ஒருமுறை செருமிவிட்டுக் கொண்டார். 'இஞ்ச நாங்க ஒண்டும் பயந்தாக்களல்ல. எங்களை யாராலும் வெருட்டேலாது. உங்கட உழைப்பு வந்துதான்  சாப்பிடப் பொறமா? எத்தனை நாளைக்கு சுருண்டு கிடக்கப் போறீங்க? பற நாய்கள் எங்கட காலிலதான் வந்து விழுவிங்க....அப்ப பாப்பம்.' யோண் கூறிவிட்டு கூட்டத்தைவிட்டு விறுவிறு என்று வெளியேறினார். அதைத் தொடர்ந்து எல்லாச் சம்மாட்டிமாரும் வெளியேறினர்.
 கூட்டம் அல்லோலகல்லோலப் பட்டது. யோணின் திமிரான வார்த்தைகள் கூடியிருந்து கேட்டுக் கொண்டு இருந்தவர் களுக்கு சினத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும்.
 தலைவர் எல்லோரையும் சமாதானப் படுத்தினார். மீண்டும் கூட்டம் ஒழுங்குக்கு வர நிமிடங்கள் சென்றன.
 'சைமன் அண்ணே....சைமன் அண்ணே....'
விறாந்தையில் விரித்துப்போட்டு நண்டு சப்பியும் நைந்தும் போனதால் விரிசல் கண்டுவிட்ட பழைய வலைகளை அரிக்கன் இலாம்பின் மங்கிய வெளிச்சத்தில் வைத்து வெட்டி வெகு லாவகமாக பொத்திக் கொண்டிருந்த சைமன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். படலைக்கு மேல் பல தலைகள் தெரிந்தன. இருட்டில ஒன்றும் தெளிவாகத் தெரியாவிட்டாலும், அது மரியதாசின் கனத்த குரல் என்பதை ஊகித்துக் கொண்டான்.
 இவ்வளவு நேரமும் படலையடியில் சுருண்டு படுத்துக் கிடந்த சைமனின் 'கறுவல்' பலமாகக் குரைத்தது.
 'ஆர் மரியதாசா? ஏன் வாசலில் நிக்கிறீங்க. படலையைத் திறந்து கொண்டு உள்ள வாங்களன். நாய் ஒண்டும் செய்யாது'.
 சைமன் லாம்பை எடுத்து முற்றத்தில் வெளிச்சம் விழக்கூடியதாக தூக்கிப் பிடித்தான்.
 யேசுராசா, மரியதாசன், சவிரி, செபமாலை, சூசை முத்து, தெற்குத் தெரு பர்னாந்து நிரைத்து வந்து சைமனைச் சூழ ஆசுவாசத்துடன் குந்திக் கொண்டார்கள்.
 சைமன் மீண்டும் மடவலைப் பகுதியை கால்களின் பெருவிரல்களுக்குள் மாட்டிப் பொறுக்கப் பிடித்துக் கொண்டு வேகமாகக் கிழிசல்களைக் பொத்திக் கொண்டே அடுக்களைக்குள் இருந்த மனைவிக்குக் குரல் கொடுத்தான்.
 'இஞ்ச.... பிலோமினா, வந்திருக்கிறவங்களுக்கு தேத்தண்ணி போட்டுக் கொண்டு வா. குறை நினைக் காதீங்கடாப்பா, கூப்பன் சீனி எப்பவோ முடிஞ்சு போச்சுது. சக்கரைதான்....'
 'உங்கட வீட்டில மாத்திரமில்ல அண்ண, எல்லாற்ற வீட்டிலயும் இந்த நிலைதான். காசு கொடுத்து வெளியில சீனி வாங்க ஆரட்ட காசு இருக்கு'.
 மரியதாசன் இருண்டு கிடந்த முற்றத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே பதில் சொன்னான். மரியதாசன் முகத்தில் தெம்பு இல்லை. கூட வந்திருந்த எல்லோர் முகத்திலும் ஏதோ ஓர்வித சோர்வுக்களை அப்பிக் கொண்டிருந்ததைச் சைமன் அவதானித்து விட்டான்.
 'என்னடாப்பா ஒரு மாதிரியாக இருக்கிறிங்க.... ஏதாவது விசேஷம் உண்டா?'
 சைமன் கேள்வியைக் கேட்டதும் யேசுராசனும் மரியதாசனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்தனர்.
 'என்ன நடந்தது என்று சொல்லுங்க. ஆராவது சம்மாட்டிமாற்ற தொழிலில ஏறிவிட்டாங்களா....?'
 சைமன் வார்த்தைகளில் சூடு ஏறியது.
 'நாளைக்கு எல்லா சம்மாட்டிமாற்ற விடுவலைகளும் கடலில இறங்கப் போகுதுகள் போல இருக்கு. சம்மாட்டிமார் தொழிலாளிகளை விலைக்கு வாங்கிப் போடு வாங்க போல இருக்கு'.
 சைமன் அதிர்ச்சியுடன் மரியதாசனைப் பார்த்தான். மரியதாசன் நிதானமாகப் பதில் சொன்னான்.
 'சாமிநாதர் விடுவலைக்குப் போறதுக்கு சம்மதிச்சுப் போட்டார்'.
 'ஏன்?'
 'விடுவலைகள் நின்று போனதால் தொழிலாளிகள் எல்லாம் படுப்பு வலைக்கும் களங்கட்டி வலைக்கும் தூண்டலுக்குமாக போய்விட்டார்கள். ஆனால் பாவம் சாமிநாதன் மூன்று நாளாக தொழிலுக்குப் போகயில்ல. போறதுக்கு வேறு தொழிலும் கிடைக்கயில்ல. வீட்டில பட்டினி பொறுக்க முடியாமல் யோண் சம்மாட்டியிட்ட போய் கடன் கேட்டிருக்கிறார். அவன் விடுவலைக்கு வந்தால் கடன் தாரன் என்று சொல்லியிருக்கிறான். சாமிநாதரும் சம்மதிச்சுப் போட்டார்'.
 சைமனின் முகம் சுருங்கிக் கறுத்துவிட்டது. இப்படி ஒரு நிலையை இவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. பல தலைமுறையாக இருந்துவரும் இந்தவித அடிமைப் போக்குகளை தகர்த்தெறிவது என்பது இலகுவான காரியம் இல்லை என்பதை இப்போதுதான் புரிந்து கொண்டான். சைமன் சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்தான்.
 'அண்ணே, சம்மட்டிமார் நாளைக்காலம விடுவலைகளை எப்படியும் கடலில இறக்கிப் போட வேணும் எண்டு இன்னும் ஆக்களைப் பிடிக்கிறதுக்கு வலைபோட்டுத் திரியிறாங்க. இப்டியே விட்டுவிட்டால் சாமிநாதர் போல ஒவ்வொருத்தராகப் போய்ச் சோந்துவிடுவாங்க'.
 குசினிக்குள் இருந்த பிலோமினா தேநீர்க் கோப்பைகளையும், சக்கரைக் குறுகல்களையும் கொண்டுவந்து கூடியிருந்தவர்கள் முன் வைத்து விட்டு கதை கேட்கும் ஆவலில் அறைக்கதவு அருகே போய் சாய்ந்தபடி நின்று கொண்டாள்.
 தேநீர் உறிஞ்சப்பட்டு கோப்பைகள் வெறுமையாகிக் கொண்டிருந்தன. சைமனின் சிந்தனையில் பல சம்பவங்கள் திரண்டு வந்தன. 'எத்தனை நாளைக்கு இப்படிச் சுருண்டு கிடப்பீங்க? தெரு நாய்கள், எங்கட காலில தான் வந்து விழுவீங்க'. யோணின் பேச்சு இவன் நினைவில் வந்து மோதியது. உடல் ஒரு கணம் சிலிர்த்து அடங்கியது. பொத்திக் கொண்டுடிருந்த வலைகளையும் அப்படியே விட்டுவிட்டு விறுக்கென்று எழுந்தான். காது மடிப்புக்குள் செருகி வைத்திருந்த புகையிலைத் துண்டை எடுத்துச் சப்பிக் கொண்டே கனத்த குரலில் பேசினான்.
 'இவங்கட வலைகள் கடலில இறங்கிற கெட்டித் தனத்தைப் பார்ப்பம். மரியதாஸ்! நீ சவிரியையும், யோசேப்புவையும் கூட்டிக் கொண்டு சாமத்தில தெற்குத் தெருவுக்குப் போ. யேசுராசா! நீ சூசைமுத்து, செபமாலையோட கோயில் ஒழுங்கையைக் கவனி. நான் பெர்ணாந்தையும் சிலுவைதாசனையும் கூட்டிக் கொண்டு நடுத்தெருவுக்குப் போறன். ஆர் ஆக்கள் வெள்ளாப்பில வந்து தொழிலாளிகள அரட்டிறாங்க எண்டு பார்ப்பம்'.
 'ஓம் அண்ணே! அதுதான் சரி'.
 மரியதாசன் பதில் சூடாக வெளிவந்தது. எல்லோரும் எழுந்து கொண்டனர். சைமன் வளையில் சொருகியிருந்த துண்டை எடுத்துக் தோளில் போட்டுக் கொண்டே படலையைத் தேடி நடந்தான்.

 பிலோமினா பயத்துடன் படலையைப் பார்த்தாள். முற்றத்தில் கிடந்த கறுவல் மறுபடியும் குரைத்தது. அவர்கள் படலையைத் திறந்து வெளியேறி இருளுக்குள் மறைந்தனர். தெருநாய்கள் ஆக்ரோசத்துடன் குரைத்தன.
 வெகுதூரத்துக்கு அப்பாலும் அவர்களது அழுத்தமான காலடி ஓசை கேட்டுக் கொண்டிருந்தன.

மறைவு ஸ்தானம் என்றும் துர்ஸ்தானம்

6 8 12 ஆம் இடங்களை மறைவு ஸ்தானம் என்றும் துர்ஸ்தானம் என்றும் சிறப்பற்றதாக கருதுகிறோம் ஆனால் ஆதிகாலத்தில் இந்த இடங்கள் மறைவான யோக ஸ்தானம் என்று இருந்திருக்கக்கூடும் அது எவ்வாறெனில் யோகங்களில் இரு நிலை உள்ளன ஒன்று வரம்புக்கு உட்பட்டதாகவும் நம்பும் வகையிலும் அமைகிறது மற்றொன்றோ வரம்புக்கு மீறியதாகவும் நம்ப முடியாத வகையிலும் அமைகிறது இந்த இரண்டாவது யோகம் தான் விபரீத ராஜயோகம் என கூறப்படுகிறது 6 8 12 க்கு உடையவர்கள் ஒன்று சேர்ந்து ஒரு ராசியில் அமர்ந்தாலோ அல்லது ஒருவரையொருவர் 7 ஆம் பார்வையாக மட்டும் பார்துக்கொண்டாலோ அல்லது ஒருவர் பாதசாரத்தில் மற்றவர் நின்றாலோ இந்த யோகம் முழுமையாக அமைகிறது அதே போல் 6 8 12 ஆம் இடங்கள் மூன்றும் இக்கிரகங்களால் இணைக்கப்பட்டாலும் இந்த யோகம் அமைகிறது இதில் 8 க்கு உரியவர் மட்டும் தனித்தே இந்த யோகத்தை வழங்கும் நிலை உண்டு அது எவ்வாறெனில் 8 க்கு உரியவர் 6 ல் நின்றால் அவர் 12 ஆம் இடத்தை 7 ஆம் பார்வையாக பார்ப்பதால் இந்த மூன்று இடங்களும் இணைக்கப்படுகின்றன இதே போல் 8 க்கு உரியவர் 12 ல் நிற்கும்போதும் இந்த யோகம் முழுமையாக அமைகிறது மூன்றில் இரு கிரகங்களோ அல்லது இரு இடங்களோ இணைக்கப்பட்டாலும் அல்லது இவர்களில் ஒருவர் மட்டும் ஆட்சியானாலும் இந்த யோகம் 80 சதவீதம் உண்டாகிறது இந்த யோகம் பல்வேறு பிரபலமானவர்கள் ஜாதகங்களிலும் நம் கடவுள்களின் ஜாதகங்களிலும் அமைந்துள்ளது எனவே 6 8 12 ஆம் இடங்களை நாம் சரியான கோணத்தில் காண்பது நன்று

JAIN DILWARA TEMPLES ....

GOLD AND MONEY FROM SOMNATH TEMPLES WERE USED TO BUILD THESE TEMPLES WHEN THE MINISTERS OF CHALUKYA RAJA DECAMPED FROM SOMNATH DUE TO ATTACKS FROM MUSLIMS .... !!!!!

The Jain Delwara temples of India are located about 2½ kilometres from Mount Abu, Rajasthan's only hill station. These temples built by Chalukya between the 11th and 13th centuries AD are world famous for their stunning use of marble. The five legendary marble temples of Dilwara are sacred pilgrimage places of the Jains.

Some consider them one of the world's most beautiful Jain pilgrimage sites. The marble temples have an opulent entranceway, and the simplicity in architecture reflects Jain values like honesty and frugality. The temples are in the midst of a range of forested hills. A high wall shrouds the temple complex.

Although the Jains built some beautiful temples in other places in Rajasthan, some believe they are far from these in terms of architectural perfection. The ornamental detail spreading over the minutely carved ceilings, doorways, pillars and panels is marvellous.

For the people who come to perform puja here, there are facilities to bathe and get ready, which is mandatory to perform puja to the idol. The facilities use passive solar power to heat up the water for bathing and other things. Guided tour hours for tourists are posted outside the temple.

Five Unique Temples of Dilwara. There are five temples in all, each with its own unique identity. Each is named after the small village in which it is located. These are:

Vimal Vasahi is dedicated to the first Jain Tirthankara, Adinath.

Luna Vasahi is dedicated to the 22nd Jain Tirthankara, Neminatha.

Pithalhar, dedicated to the first Jain Tirthankar, Rishabha

Parshvanath is dedicated to the 23rd Jain Tirthankara, Parshva.

Mahavir Swami is dedicated to the last Jain Tirthankara, Mahavira.

The most famous of these are the Vimal Vasahi and Luna Vasahi temple.

Amazing Kalyani(Temple tank) at Hulikere near Halebidu, Hassan(Karnataka) Dated: ~12th century CE

Amazing Kalyani(Temple tank) at Hulikere near Halebidu, Hassan(Karnataka)
Dated: ~12th century CE

SAPTAKOTISHWAR TEMPLE WAS DESTROYED TO MAKE The Church of Bom Jesus .... THE CHRISTIAN LOVE FOR HINDUS ..... IN GOA ....

The Portugese Catholic Inquisition in Sindabur (Goa): 1550-1892. The Goa Inquisition was the office of the Inquisition acting in the Indian state of Goa and the rest of the Portuguese empire in Asia. It was established in 1560, briefly suppressed from 1774-1778, and finally abolished in 1812.

The Inquisition was established to punish relapsed New Christians – Jews and Muslims who converted to Catholicism, as well as their descendants – who were now suspected of practicing their ancestral religion in secret. In Goa, the Inquisition also turned its attention to Indian converts from Hinduism or Islam who were thought to have returned to their original ways. In addition, the Inquisition prosecuted non-converts who broke prohibitions against the observance of Hindu or Muslim rites or interfered with Portuguese attempts
to convert non-Christians to Catholicism.[2] While its ostensible aim was to preserve the Catholic faith, the Inquisition was used against Indian Catholics and Hindus as an instrument of social control, as well as a method of confiscating victims’ property and enriching the Inquisitors.[3]

Most of the Goa Inquisition’s records were destroyed after its abolition in 1812, and it is thus impossible to know the exact number of the Inquisition’s victims. Based on the records that survive, H. P. Salomon and I. S. D. Sassoon state that between the Inquisition’s beginning in 1561 and its temporary abolition in 1774, some 16,202 persons were brought to trial by the Inquisition. Of this number, it is known that 57 were sentenced to death and executed in person; another 64 were burned in effigy. Others were subjected to lesser punishments or penanced, but the fate of many of the Inquisition’s victims is unknown.

In Europe, the Goa Inquisition became notorious for its cruelty and use of torture, and the French philosopher Voltaire wrote “Goa is sadly famous for its inquisition, which is contrary to humanity as much as to commerce. The Portuguese monks deluded us into believing that the Indian populace was worshiping The Devil, while it is they who served him.”

The first inquisitors, Aleixo Dias Falcão and Francisco Marques, established themselves in the palace once occupied by Goa’s Islamic sultan, forcing the Portuguese viceroy to relocate to a smaller residence. The inquisitor’s first act was to forbid any open practice of the Hindu faith on pain of death. Sephardic Jews living in Goa, many of whom had fled the Iberian Peninsula to escape the excesses of the Spanish Inquisition to begin with, were also persecuted. The narrative of Da Fonseca describes the violence and brutality of the
inquisition. The records speak of the necessity for hundreds of prison cells to accommodate fresh victims. Seventy-one “autos da fe” were recorded. In the first few years alone, over 4000 people were arrested, with 121 people burnt alive at the stake.

At least from 1540 onwards, and in the island of Goa before that year, all the Hindu idols had been annihilated or had disappeared, all the temples had been destroyed and their sites and building material was in most cases utilized to erect new Christian Churches and chapels. Various viceregal and Church council decrees banished the Hindu priests from the Portuguese territories; the public practices of Hindu rites including marriage rites, were banned; the state took upon itself the task of bringing up Hindu orphan children; the Hindus were denied certain employments, while the Christians were preferred; it was ensured that the Hindus would not harass those who became Christians, and on the contrary, the Hindus were obliged to assemble periodically in Churches to listen to preaching or to the refutation of their religion.”
Christian historian: Dr. T. R. de Souza

“A particularly grave abuse was practiced in Goa in the form of ‘mass baptism’ and what went before it. The practice was begun by the Jesuits and was alter initiated by the Franciscans also. The Jesuits staged an annual mass baptism on the Feast of the Conversion of St. Paul (January 25), and in order to secure as many neophytes as possible, a few days before the ceremony the Jesuits would go through the streets of the Hindu quarter in pairs, accompanied by their Negro slaves, whom they would urge to seize the Hindus. When the blacks caught up a fugitive, they would smear his lips with a piece of beef, making him an ‘untouchable’ among his people. Conversion to Christianity was then his only option.”

The Goan inquisition is regarded by all contemporary portrayals as the most violent inquisition ever executed by the Portuguese Catholic Church. It lasted from 1560 to 1812. The inquisition was set as a tribunal, headed by a judge, sent to Goa from Portugal and was assisted by two judicial henchmen. The judge was answerable to no one except to Lisbon and handed down punishments as he saw fit. The Inquisition Laws filled 230 pages and the palace where the Inquisition was conducted was known as the Big House and the Inquisition proceedings were always conducted behind closed shutters and closed doors. The screams of agony of the culprits (men, women, and children) could be heard in the streets, in the stillness of the night, as they were brutally interrogated, flogged, and slowly dismembered in front of their relatives. Eyelids were sliced off and extremities were amputated carefully, a person could remain conscious even though the only thing that remained was his torso and a head. Diago de Boarda, a priest and his advisor Vicar General, Miguel Vazz had made a 41 point plan for torturing Hindus. Under this plan Viceroy Antano de Noronha issued in 1566, an order applicable to the entire area
under Portuguese rule :

“I hereby order that in any area owned by my master, the king, nobody should construct a Hindu temple and such temples already constructed should not be repaired without my permission. If this order is transgressed, such temples shall be, destroyed and the goods in them shall be used to meet expenses of holy deeds, as punishment of such transgression.”

In 1567 the campaign of destroying temples in Bardez met with success. At the end of it 300 Hindu temples were destroyed. Enacting laws, prohibition was laid from December 4, 1567 on rituals of Hindu marriages, sacred thread wearing and cremation. All the persons above 15 years of age were compelled to listen to Christian preaching, failing which they were punished.

A religious fatva was issued on the basis of the findings of Goa Inquiry Commission. It stated,”…Hereby we declare the decision that the conventions mentioned in the preamble of the fatva as stated below are permanently declared as useless, and therefore prohibited”.

Prohibitions Regarding Marriages

-The instruments for Hindu songs shall not be played.
-While giving dowry the relatives of the bride and groom must not be invited.
-At the time of marriage, betel leaf packages (pan) must not be distributed either publicly or in private
to the persons present.
-Flowers, or fried puris, betel nuts and leaves must not be sent to the heads of the houses of the bride or
groom.
-Gotraj ceremony of family God must not be performed.
-On the day prior to a wedding, rice must not be husked, spices must not be pounded, grains must not
be ground and other recipes for marriage feast must not be cooked.
-Pandals and festoons must not be used.
-Pithi should not be applied.
-The bride must not be accorded ceremonial welcome. The bride and groom must not -be made to sit under pandal to convey blessings and best wishes to them.

Prohibitions Regarding Fasts, Post-death Rituals

-The poor must not be fed or ceremonial meals must not be served for the peace of the souls of the dead.
-There should be no fasting on ekadashi day.
-Fasting can be done according to the Christian principles.
-No rituals should be performed on the twelfth day after death, on moonless and full moon dates.
-No fasting should be done during lunar eclipse.
Conventions
-Hindu men should not wear dhoti either in public or in their houses. Women should not wear cholis .
-They should not plant Tulsi in their houses, compounds, gardens or any other place.
-Following the law of 1567, orphans were kidnapped for converting them to Christianity.
On September 22, 1570 an order was issued that :
-The Hindus embracing Christianity will be exempted from land taxes for a period of 15 years.
-Nobody shall bear Hindu names or surnames.

In 1583 Hindu temples at Esolna and Kankolim were destroyed through army action.

“The fathers of the Church forbade the Hindus under terrible penalties the use of their own sacred books, and prevented them from all exercise of their religion. They destroyed their temples, and so harassed and interfered with the people that they abandoned the city in large numbers, refusing to remain any longer in a place where they had no liberty, and were liable to imprisonment, torture and death if they worshipped after their own fashion the gods of their fathers.” wrote Sasetti, who was in India from 1578 to 1588.

An order was issued in June 1684 eliminating Konkani language and making it compulsory to speak Portuguese language. The law provided for dealing toughly with anyone using the local language. Following that law all the symbols of non-Christian sects were destroyed and the books written in local languages were burnt.

The Archbishop living on the banks of the Ethora had said during one of his lecture series, “The post of Inquiry Commission in Goa is regarded as holy.” The women who opposed the assistants of the commission were put behind the bars and were used by them to satisfy their animal instincts. Then they were burnt alive as opponents of the established tenets of the Catholic church.

The victims of such inhuman laws of the Inquiry Commission included a French traveller named Delone. He was an eye witness to the atrocities, cruelty and reign of terror unleashed by priests. He published a book in 1687 describing the lot of helpless victims. While he was in jail he had heard the cries of tortured people beaten with instruments having sharp teeth. All these details are noted in Delone’s book.

So harsh and notorious was the inquisition in Goa, that word of its brutality and horrors reached Lisbon but nothing was done to stop this notoriety and escalating barbarity and it continued for two hundred more years. No body knows the exact number of Goans subjected to these diabolical tortures, but perhaps it runs into hundreds of thousands, may be even more. The abominations of inquisitions continued until a brief respite was given in 1774 but four years later, the inquisition was introduced again and it continued un-interruptedly until 1812. At that point in time, in the year of 1812, the British put pressure on the Portuguese to put an end to the terror of Inquisition and the presence of British troops in Goa enforced the British desire. Also the Portuguese power at this time was declining and they could not fight the British.

The palace of the Grand Inquisitor, the Big House, was demolished and no trace of it remains today, which might remind someone of inquisitions and the horrors inside this Big House that their great saint Francis Xavier had commenced.

Dr. Trasta Breganka Kunha, a Catholic citizen of Goa writes, “Inspite of all the mutilations and concealment of history, it remains an undoubted fact that religious conversion of Goans is due to methods of force adopted by the Portuguese to establish their rule. As a result of this violence the character of our people was destroyed. The propagation of Christian sect in Goa came about not by religious preaching but through the methods of violence and pressure. If any evidence is needed for this fact, we can obtain it through law books, orders and reports of the local rulers of that time and also from the most dependable documents of the Christian sect.

On the topic of “whitewashing history”, there is much to be learnt from the way no mention is made in our history book of the Portuguese Inquisition in Goa. Three hundred years, from the mid-1500s, were spent on torturing Hindus and Muslims selected by the Grand Inquisitor. The methods of torture were inhuman, and designed to inflict the maximal pain.

BUDDHIST CHAITYA CAVES OF KHAMBHALIDA ..

Khambhalida Caves are located in Rajkot district of the Indian state of Gujarat near Gondal. The group has three caves containing chaitya and stupa. The chaitya gate includes figures of Bodhisattva Padmapani and Vajrapani on right and left, respectively. 

Avalokiteśvara Padmapani (Sanskrit: अवलोकितेश्वर lit. "Lord who looks down") is a bodhisattva who embodies the compassion of all Buddhas. Portrayed in different cultures as either male or female, Avalokiteśvara is one of the more widely revered bodhisattvas in mainstream Mahayana Buddhism and unofficially in Theravada Buddhism.

In Sanskrit, Avalokitesvara is also referred to as Padmapāni ("Holder of the Lotus") or Lokeśvara ("Lord of the World"). In Tibetan, Avalokiteśvara is known as Chenrezig, སྤྱན་རས་གཟིགས་ (Wylie: spyan ras gzigs) and is said to emanate as the Dalai Lama, the Karmapa and other high lamas.

Avalokiteśvara Vajrapāṇi (from Sanskrit vajra, "thunderbolt" or "diamond" and pāṇi, lit. "in the hand") is one of the earliest bodhisattvas of Mahayana Buddhism. He is the protector and guide of the Buddha, and rose to symbolize the Buddha's power.

Vajrapani is extensively represented in Buddhist iconography as one of the three protective deities surrounding the Buddha. Each of them symbolizes one of the Buddha's virtues: Manjusri (the manifestation of all the Buddhas' wisdom), Avalokitesvara (the manifestation of all the Buddhas' compassion) and Vajrapani (the manifestation of all the Buddhas' power as well as the power of all 5 Tathagathas).

Discoverer: PP Pandya, a renowned archaeologist and former director of archaeology in Saurashtra state, had discovered the place along with remains of the Harappan civilization near Srinathgadh village, around 30 km from Khambhalida. He was also appointed the first director of archaeology in the newly formed Gujarat state in 1960.

Description : This group of caves consists of three caves, the central one being a chaitya' with a worn out stupa. The chaitya's entrance is flanked by two large sculptures of the Bodhisatvas-Padmapani on the right and Vajrapani on the left. Each Bodhisatva is surrounded by attendants. There are depictions of Buddhist railing and foliages.

The caves though claimed to be carved in 4th-5th century AD in the limestone rock , is suspected to be more than 2700 years old as per Optical dating methods underway. Initially, around 15-20 caves were on both sides of the rivulet surrounded by hillocks. But, due to negligence, except three, all shelters are ruined or have collapsed. This despite the state archeological department declaring it as a protected monument.

Ram Sethu - World Heritage Site Floating stones found in Rameshwaram

Ram Sethu - World Heritage Site Floating stones found in Rameshwaram

Do stones float in water? The answer would be a certain no. But on the island of Rameshwaram in Tamil Nadu, rocks, it seems, do float in water. Difficult to believe, but it's a reality.

The floating stones of Rameshwaram have a mythological twist to it. According to the Hindu mythological epic Ramayana, which was supposed to have occurred over 1.7 million years ago, Lord Rama and his army of monkeys used stones to build a bridge across the Palk Strait to link Rameshwaram to Sri Lanka. Legend as well as archaeological findings, indicate the first signs of human inhabitation in Sri Lanka date back to the primitive age and it is assumed that the bridge's age is also almost equivalent.

"The history of these floating stones is that when Lord Rama made a bridge to trek to Lanka to bring back his consort Sita, these are the same stones used. But today's educated people do not agree to it. They believe it is a coral in Australia, Chennai, in small islands. We believe there is no difference in these stones. Both the stones do not have air in them. The composition is the same and it has 40 kinds of chemicals," he said.

Space images taken by NASA reveal a series of rock outcrops in the Palk Strait between India and Sri Lanka. Some historians say these could be part of the mythological bridge linking Indian peninsula with Sri Lanka island.

Travellers And Magicians Bhutanese Dzongkha language film

Travellers and Magicians (Dzongkha: ཆང་ཧུབ་ཐེངས་གཅིག་གི་འཁྲུལ་སྣང) is a 2003 Bhutanese Dzongkha language film written and directed by Khyentse Norbu, a reincarnate lama of Tibetan Buddhism, who is also known as Dzongsar Jamyang Khyentse Rinpoche. The movie is the first feature film shot entirely in the Kingdom of Bhutan. Most cast members are not professional actors; Dendup, a well-known Bhutanese radio actor and producer, is the exception. This movie is among the first to take a Himalayan Buddhist perspective.
2003ஆம் ஆண்டில் திரைக்கு வந்த படம்.
பூட்டானின் கால் பகுதி மக்கள் Dzongkha என்ற மொழியை தாய்மொழியாக கொண்டிருக்கிறார்கள். இப்படம் அம்மொழியிலேயே எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்தப் படத்தின் கதையை எழுதி இயக்கியவர் Khyentse Norbu. Tibetan Buddhism மதத்தைச் சேர்ந்த lama இவர்.

இப்படத்தின் பெரும்பாலான நடிகர், நடிகைகள் தொழில் ரீதியான கலைஞர்கள் அல்ல. இதில் இளம் அரசாங்க அலுவலராக நடித்திருக்கும் Dendup மட்டுமே நடிப்பு அனுபவம் கொண்டவர். அவர் ஒரு வானொலி நடிகர்.

108 நிமிடங்கள் ஓடக் கூடிய இப்படம்தான் முழுக்க முழுக்க பூட்டானில் படமாக்கப்பட்ட முதல் முழு நீள படம்.

இயற்கை எழில் கொட்டிக் கிடக்கும் பூட்டானின் கிராமப் பகுதியையும், மலைச் சாலைகளையும், அங்குள்ள மக்களின் சிரமங்கள் நிறைந்த வாழ்க்கையையும் கண்ணாடி என தெளிவாக காட்டியிருக்கும் இந்தப் படம் நம் உள்ளங்களில் எப்போதும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும்.
A young government official named Dondup (played by Tshewang Dendup) who is smitten with United States (he even has a denim gho) dreams of escaping there while stuck in a beautiful but isolated village. He hopes to connect in the U.S. embassy with a visa out of the country. He misses the one bus out of town to Thimphu, however, and is forced to hitchhike and walk along the Lateral Road to the west, accompanied by an apple seller, a Buddhist monk with his ornate, dragon-headed dramyin heading to Thimphu, a drunk, a widowed rice paper maker and his daughter Sonam (played by Sonam Lhamo).
To pass the time, the monk tells the tale of Tashi, a restless farmboy who, like Dondup, dreams of escaping village life. Tashi rides a horse that goes into a forest. He immediately becomes lost in remote mountains and finds his life entwined with that of an elderly hermit woodcutter and his beautiful young wife. Tashi's wish of escape granted, he finds himself caught in a web of lust and jealousy, enchanted by the beautiful and yielding wife, but fearing the woodsman and his axe. Tashi finally tries to murder the woodcutter, aided by his wife who is pregnant by Tashi. He runs away, however, while the old man is near death, burdened by his guilt. Deki, the woodcutter's wife calls and runs after him, but drowns in a mountain river while giving pursuit.
Tashi's adventures finally turn out to be hallucinations induced by chhaang, a home-brewed liquor. The monk's tale merely parallels Dondup's growing attraction to Sonam. During a dilemma similar to Tashi's, Dondup manages to hitch a ride to Thimphu. The film ends without showing the final outcome of Dondup's journey - his visa interview and his trip abroad. The audience is left to wonder whether the trip changed his attitude toward the village and Bhutan, and if he returned to the village.

Deauville Asian Film Festival இல் ‘Travellers and Magicians’ திரைப்படம் சிறந்த படத்திற்கான Audience Award ஐப் பெற்றிருக்கிறது. Asian American International Film Festival இல் Best emerging Directorக்கான விருதை இப்படத்திற்காக இயக்குனர் Khyentse Norbu பெற்றிருக்கிறார்.