Creativity and bipolar disorder are linked, but not by some mad genius

(Medical Xpress) -- Does some fine madness yield great artists, writers and scientists? The evidence is growing for a significant link between bipolar disorder and creative temperament and achievement.

People with bipolar disorder swing repeatedly from depression to euphoria and hyperactivity, or intensely irritable, mood states. Sometimes likened to being on an emotional rollercoaster, each swing up then down affects one’s behaviour, energy levels, thought patterns and sleep. Also known as manic-depressive illness, bipolar disorder is strongly genetically linked, passing down through each generation of an affected family. It is fairly common and very treatable with modern medicines and psychotherapy.

A seminal work in the field is Kay Redfield Jamison’s book Touched with Fire: Manic-depressive Illness and the Artistic Temperament. The American psychologist combined current diagnostic criteria with biographical data, diaries, family trees and other historical information to closely examine the lives of a sample of major 18th century British poets born between 1705 and 1805. Jamison found a rate of bipolar disorder 30 times greater in these poets than in the general population. Jamison’s work also found that the periods psychiatrists call hypomania – mild but not full-blown mania – can also involve heightened creative thinking and expansiveness, high mental speed, cognitive flexibility, and ability to make original connections between otherwise disparate ideas, all elements underlying creativity.

Other studies by Jamison established that a number of speech components occur in individuals when hypomanic: they are more likely to use alliterations, to rhyme, to use idiosyncratic words, and engage in a playful use of language. When given drills, they can list synonyms or form word associations more rapidly than control groups. And so they rate highly on tests of creativity. Jamison’s study of 47 eminent British writers and artists – selected on the basis of their having won at least one of several major prestigious prizes or awards in their fields – found 38 per cent of this group had been treated for a mood disorder, a category which includes depression as well as bipolar disorder.

Recent, large-scale studies provide additional scientific support to Jamison’s work. A whole-population cohort study of all individuals in the Swedish national school register showed that those who demonstrated excellent school performances were nearly four times as likely to develop bipolar disorder as those who exhibited only average performance. Excellence in language or music was particularly correlated with an increased risk for developing bipolar disorder. Other studies have addressed a different pattern of association, one between creative occupation and mental illness. These studies found a clear over-representation of people with bipolar disorder (and their healthy siblings) in the most creative occupational categories, which included artists, musicians, writers and scientists.

While large, population-based studies provide us with the scientific rigour to test the link between bipolar disorder and creativity, some of the more interesting studies have involved smaller-scale, reflexive approaches. Here, writers and artists with personal experience of bipolar disorder have reflected on their own and their peers’ creative processes, exploring how their mood states interact with their productivity.

In 2010, Stephanie Stone Horton reflexively traced her own and her colleagues’ writing creativity and dysfunction as early career writers with bipolar disorder or depression. Horton described how hypomanic moods often facilitate writing periods characterised by fluency, flair and persuasive power, whereas the periods of mild depression or euthymia (even moods between the extremes) may be better used for editing and proofing. Olivia Sagan explored the experiences of mentally ill developing artists through longitudinal biographical interviews conducted with art students at two university sites. Narratives involved complex stories in which participants considered their illness to be part of themselves, albeit one that they needed to ‘manage’.

One of the details of the narratives was the hypervigilance of health and ill-health on a continuum which at times threatened to jeopardise the dearly won achievement of becoming an art student. Here, participants often talked about the potentially productive, but also potentially destabilising, role of hypomanic moods.

Let us be clear. To argue for a link between bipolar disorder and creative achievement is not to argue that all, or even most, artists and writers automatically have a mental illness: indeed, most do not. To make such simplistic generalisations can reinforce the idea of the “mad genius” and trivialise a serious medical condition that can end in suicide. Yet the evidence to date suggests that a high number of artists and writers, far more than could be expected by chance, meet the diagnostic criteria for bipolar disorder.

What are the implications for treatment? First-line medication for bipolar disorder, lithium, can cause cognitive dulling and slowing, and limit emotional and perceptual range for some individuals. This is especially significant for those working in creative fields such as artists and writers, who draw on their emotions for creating their work. It is not surprising then that some artists and writers with bipolar disorder choose not to take medications. However, unless an individual has a mild expression of bipolar disorder, the consequences of the condition (suicide, for example) nearly always argue for active treatment. More research is need to understand not only how mood experiences interact with creative processes and artistic production, but to learn how mood episodes shape decisions about whether or not to accept treatment and if so, the treatment choices. We also need to learn more about how people with bipolar disorder can best be supported to make the most of their lives, with the highest degree of satisfaction in their achievements.

Society benefits from the achievements of its talented writers, artists and scientists with mental illness, yet those affected don’t always judge their moments of brilliance to be worth the accompanying pain and distress, and don’t always place their personal wellbeing and adherence to taking medication ahead of the potential to express their creativity.

Provided by Monash University

"Creativity and bipolar disorder are linked, but not by some mad genius." August 21st, 2012. http://medicalxpress.com/news/2012-08-creativity-bipolar-disorder-linked-mad.html

Posted by
Robert Karl Stonjek

LILYPAD- The Floating City

• 
  

  
  
  With global sea levels predicted to rise significantly over the next century due to climate change, many people living in low-lying areas are expected to be displaced.
  
  Architect Vincent Callebaut has devised a possible relocation destination for these climate change refugees using the “Lilypad” concept. This completely self-sufficient floating city would accommodate up to 50,000. With a shape inspired by the highly ribbed leaf of Victoria
  

  water lilies, the double skin of the floating “ecopolis” would be made of polyester fibers covered by a layer of titanium dioxide (TiO2), which would react with ultraviolet rays and absorb atmospheric pollution via a photocatalytic effect in the same way as the air-purifying concrete and paving stones we looked at last year.
  Three marinas and three mountains would surround a centrally located artificial lagoon that is totally immersed below the water line to act as ballast for the city. The three mountains and marinas would be dedicated to work, shopping and entertainment, respectively, while suspended gardens and aquaculture farms located below the water line would be used to grow food and biomass.
  
  The floating city would also include the full complement of renewable energy technologies, including solar, thermal, wind, tidal, and biomass to produce more energy than it consumes.
  
  The Lilypads could be located close to land or set free to follow the ocean currents wherever they may lead. While Callebaut‘s Lilypad concept is admirable in its aim of providing a home for displaced climate change refugees, it seems that these same people would be the last ones to be able to afford a place on what would likely be an enormously expensive piece of real estate.
  
  Callebaut’s hope that the Lilypad becomes a reality by 2100 might
  also make it too late to benefit those worst affected by any rise in sea levels. Still, like the Green Float and Ark Hotel concepts, it’s an eye-catching design that will hopefully get people thinking about ways to tackle the looming
  problem of climate change refugees.

  
  

Self-Charging Power Cell Converts and Stores Energy

  ScienceDaily  — Researchers have developed a self-charging power cell that directly converts mechanical energy to chemical energy, storing the power until it is released as electrical current. By eliminating the need to convert mechanical energy to electrical energy for charging a battery, the new hybrid generator-storage cell utilizes mechanical energy more efficiently than systems using separate generators and batteries.

By harnessing a compressive force, such as a shoe heel hitting the pavement from a person walking, the power cell generates enough current to power a small calculator. A hybrid power cell the size of a conventional coin battery can power small electronic devices -- and could have military applications for soldiers who might one day recharge battery-powered equipment as they walked.At the heart of the self-charging power cell is a piezoelectric membrane that drives lithium ions from one side of the cell to the other when the membrane is deformed by mechanical stress. The lithium ions driven through the polarized membrane by the piezoelectric potential are directly stored as chemical energy using an electrochemical process.

"People are accustomed to considering electrical generation and storage as two separate operations done in two separate units," said Zhong Lin Wang, a Regents professor in the School of Materials Science and Engineering at the Georgia Institute of Technology. "We have put them together in a single hybrid unit to create a self-charging power cell, demonstrating a new technique for charge conversion and storage in one integrated unit."

The research was reported Aug. 9, 2012 in the journal Nano Letters. The research was supported by the Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA), the U.S. Air Force, the U.S. Department of Energy, the National Science Foundation, and the Knowledge Innovation Program of the Chinese Academy of Sciences.

The power cell consists of a cathode made from lithium-cobalt oxide (LiCoO₂) and an anode consisting of titanium dioxide (TiO₂) nanotubes grown atop a titanium film. The two electrodes are separated by a membrane made from poly(vinylidene fluoride) (PVDF) film, which generates a piezoelectric charge when placed under strain. When the power cell is mechanically compressed, the PVDF film generates a piezoelectric potential that serves as a charge pump to drive the lithium ions from the cathode side to the anode side. The energy is then stored in the anode as lithium-titanium oxide.

Charging occurs in cycles with the compression of the power cell creating a piezopotential that drives the migration of lithium ions until a point at which the chemical equilibrium of the two electrodes are re-established and the distribution of lithium ions can balance the piezoelectric fields in the PVDF film. When the force applied to the power cell is released, the piezoelectric field in the PVDF disappears, and the lithium ions are kept at the anode through a chemical process.

The charging cycle is completed through an electrochemical process that oxidizes a small amount of lithium-cobalt oxide at the cathode to Li_1-xCoO₂ and reduces a small amount of titanium dioxide to Li_xTiO₂ at the anode. Compressing the power cell again repeats the cycle.

When an electrical load is connected between the anode and cathode, electrons flow to the load, and the lithium ions within the cell flow back from the anode side to the cathode side.

Using a mechanical compressive force with a frequency of 2.3 Hertz, the researchers increased the voltage in the power cell from 327 to 395 millivolts in just four minutes. The device was then discharged back to its original voltage with a current of one milliamp for about two minutes. The researchers estimated the stored electric capacity of the power cell to be approximately 0.036 milliamp-hours.

So far, Wang and his research team -- which included Xinyu Xue, Sihong Wang, Wenxi Guo and Yan Zhang -- have built and tested more than 500 of the power cells. Wang estimates that the generator-storage cell will be as much as five times more efficient at converting mechanical energy to chemical energy for as a two-cell generator-storage system.

Much of the mechanical energy applied to the cells is now consumed in deforming the stainless steel case the researchers are using to house their power cell. Wang believes the power storage could be boosted by using an improved case.

"When we improve the packaging materials, we anticipate improving the overall efficiency," he said. "The amount of energy actually going into the cell is relatively small at this stage because so much of it is consumed by the shell."

Beyond the efficiencies that come from directly converting mechanical energy to chemical energy, the power cell could also reduce weight and space required by separate generators and batteries. The mechanical energy could come from walking, the tires of a vehicle hitting the pavement, or by harnessing ocean waves or mechanical vibrations.

"One day we could have a power package ready to use that takes advantage of this hybrid approach," Wang said. "Almost anything that involves mechanical action could provide the strain needed for charging. People walking could be generating electricity as they move."

தேனீக்கள் பற்றிய தகவல் !!!

உலகில் இதுவரை கண்டறியப்பட்ட உயிரினங்களில் ஏறக்குறைய பாதிக்கு மேல் கண்டறியப்பட்ட இனம் பூச்சி(Insect) இனமாகும். இவை இதுவரை ஒரு மில்லியன் எண்ணிக்கை வரை வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இன்றளவிலும் கூட புதிய புதிய வகைகள் கண்டறியப்படுகின்றன. இத்தகைய பிரமாண்ட எண்ணிக்கையில் அமைந்துள்ள இந்த இனத்தில் மனிதனைக் கடித்து நோயைப் பரப்பி தீங்கை விளைவிக்கக் கூடிய வகைகளும் உண்டு. மனிதனின் இரத்தத்தை உறிஞ்சி வாழக்கூடியவைகளும் உண்டு. மனிதனுடன் போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு தாவரங்களை அழித்து பெரும் நாசத்தை ஏற்படுத்தக் கூடிய பல வகைகளும் இருக்கின்றன. இருப்பினும் தேனீக்கள் போன்று மனிதனுக்கு நன்மையே பயக்கக் கூடிய ஈ இனம் வேறு எதுவும் இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

இவற்றால் உற்பத்தி செய்யப் படும் தேன், பல நோய்களுக்கு மருந்தாகப் பயனாகின்றது. இத்தகைய பிரம்மாண்ட எண்ணிக்கையில் அமையப் பெற்ற இந்த இனத்தில் மிக அதிக அளவிற்கு அறியப்பட்டவைகளில் தேனீக்களும், எறும்புகளும் முதல் இடத்தை வகிக்கின்றன. இதில் இந்த தேனீக்கள் பல அம்சங்களை விதிவிலக்கான அம்சமாக அமையப் பெற்றுள்ளன. இவற்றைப் பற்றி மிக விரிவான அளவில் ஆராய்ச்சிகள் செய்யப்பட்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பல அதிசயத் தக்க விஷயங்கள் நம்மை வியப்படைய வைக்கின்றன.


தேனீக்கள் ஆறுகால்கள் கொண்ட பறக்கும் சிறு பூச்சி இனத்தில் ஒன்றாகும். இவை பூவில் இருந்து பூந்தேனை உறிஞ்சி சேகரித்து தேனடையில் தேனாக சேகரித்து வைக்கின்றன.இவை ஈ பேரினத்தில் ஒரு வகை ஆகும். ஈ பேரினத்தில் இன்று ஏறத்தாழ 20000 வகைகள் அறியப்பட்டுள்ளன. அவற்றுள் ஏழு இனங்கள்தான் தேனீக்கள் ஆகும். இந்த தேனீக்களில் மொத்தம் 44 உள்ளினங்கள் உள்ளன. அறிவியலில் தேனீக்கள் ஏப்பிடே (Apidae) என்னும் குடும்பத்தில் ஏப்பிஸ் (Apis) என்னும் இனத்தைச் சேர்ந்தவை

தேன் கூடு என்பது மூன்று வகையான தேனீக்களின் கூட்டணியாகும். ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறான உடல் அமைப்பைப் பெற்று விளங்குகின்றன. இதுவே இவற்றின் பிரதான வேறுபாட்டு அம்சமாகும்.

1. இராணித் தேனீ (Queen-Productive Female)
2. ஆண் தேனீக்கள் (Drone)
3. வேலைக்காரத் தேனீக்கள் (Workers Bee-Non Productive Female)



ஒரு நல்ல ஆரோக்கியமான கூட்டில் 80 ஆயிரம் முதல் ஒரு இலட்சம் தேனீக்கள் வரை இருக்கும். இத்தகைய பிரம்மாண்டமான எண்ணிக்கையில் இருப்பினும் கூட இவற்றிற்கிடையே எந்த விதமான நிர்வாகக் கோளாறுகளோ அல்லது குளறுபடிகளோ வருவதில்லை. ஒரு நல்ல கூட்டின் சுற்றளவு 3 மீட்டர் வரை கூட இருக்கும்.

இவற்றின் கூடு அதிகமான தேனீக்களின் எண்ணிக்கையினால் ஏற்படும் அதிக படியான எடையால் விழுந்து விடாமல் இருப்பதற்காக வேலைக்கார தேனீக்கள் மரங்களின் பிசினைக் கொண்டு அவற்றில் சில நொதியங்களைச் சேர்த்து புரொபோலிஸ் என்னும் பிசின் போன்ற பொருளைக் கொண்டு உறுதியாக ஒட்டப்படுகின்றது. மேலும் இவற்றைக் கொண்டு கூடுகளில் ஏற்படும் விரிசல் போன்ற பழுதுகளைச் சரி செய்யப்படுகின்றன.


இராணித் தேனீ

இராணித் தேனீ மற்ற தேனீக்களைக் காட்டிலும் பெரியதாக இருக்கும். இவை 16 மி.மீ நீளம் முதல் 20 மி.மீ நீளம் வரை இருக்கும். இவை 16 நாட்களுக்குப் பிறகு முழு வளர்சியடைந்து கூட்டிலிருந்து வெளி வந்தவுடன் ஏறக்குறைய 10 முதல் 18 ஆண் தேனீக்களுடன் பறந்து வெளியில் செல்கின்றது. தரை மட்டத்திலிருந்து 1000 அடி உயரத்திற்கு மேல் பறந்த நிலையிலேயே ஆண் தேனீக்களுடன் உறவு கொள்கின்றது.

அதன் மூலம் மில்லியன் கணக்கான ஆண் உயிர் அணுக்களை பெற்றுக் கொள்கின்றது. அதன் பின்னர் அவை இறக்கும் காலம் வரை உறவில் ஈடுபடுவதில்லை. அவை ஆண் ஈக்களிடமிருந்து பெற்ற அந்த உயிரணுக்களைக் கொண்டே அது இறக்கும் காலம் வரை முட்டையிட்டுக் கொண்டிருக்கும். இனப்பெருக்கத்தில் ஈடுபட்டதன் பின்னர் 10 நாட்கள் கழித்து முட்டையிட ஆரம்பிக்கின்றது. ஒரு இராணித் தேனீ ஒரு நாளைக்கு 1500 முதல் 3000 முட்டைகளையும் வருடத்திற்கு இரண்டு லட்சம் முட்டை வரையிலும் இடக்கூடிய திறன் பெற்றதாகும்.

இவை இடைவிடாது பணியில் ஈடுபடுவதால் இவற்றிற்கு ஓய்வு என்பதே இல்லை என்று சொல்லுமளவிற்கு பணியில் ஈடுபடுகினறது. இராணித் தேனீயின் உணவுத் தேவையை கவனிப்பதற்கென்றே 5 முதல் 10 தேனீக்கள் வரை அமர்த்தப்படுகின்றன. 20 முட்டை வரை இட்டதன் பின்னர், முட்டை இட்ட களைப்புத் தீர ஒரு முறை இவற்றிற்கு ஆகாரம் அளிக்கப்படுகின்றது.

ஆண் தேனீக்கள் (Drone)

ஆண் தேனீ பொதுவாக செயலற்ற நிலையில் பெரும்பகுதி நேரத்தைக் கழிக்கக் கூடியதாகும். ஒரு கூட்டில் இவற்றின் எண்ணிக்கை நூற்றுக் கணக்கில் அமைந்திருக்கும். இவை தேன் சேகரிக்க வெளியில் செல்வதுமில்லை. தங்கள் கூட்டிற்கு ஆபத்து வரும் போது அவற்றைக் காக்கும் பொருட்டு எதிரியை கடிக்கும் திறனையும் பெற்றிருக்கவில்லை. ஏனெனில் இவற்றிற்கு கொடுக்கு அமைப்பு இல்லை.

நான் ஆண் என்று வீரவசனம் பேச இவற்றிற்கு கூட்டிற்குள் எந்தத் தகுதியும் இல்லை என்பதை இவை உணர்ந்து சமர்த்தாக நடந்து கொள்கின்றன. இவை தங்கள் உணவுத் தேவை மற்றும் பாதுகாப்புத் தேவைக்கு வேலைக்காரத் தேனீக்களைச் சார்ந்து வாழ்கின்றன
இவை செய்யக் கூடிய உருப்படியான காரியம் என்னவென்றால் புதிதாகப் பொரித்து வெளிவரும் இராணித் தேனீக்களுடன் இனப்பெருக்கத்தில் ஈடுபட்டு உயிர் விடுவதுதான். இந்த ஒரு இனப்பெருக்கக் காரணத்திற்காகவே இவை மற்றவைகளினால் சகித்துக் கொள்ளப்படுகின்றன.

வேலைக்காரத் தேனீக்கள்

மலரின் மது தேனீக்களினால் உறிஞ்சி உட்கொள்ளப்பட்டு பின்னர் அவற்றின் வயிற்றிலிருந்து வெளிவருவதுதான் இனிய நலன் பயக்கும் தேன் ஆகும். முட்டையிட்டு சந்ததிப் பெருக்கம் செய்ய இயலாத மலட்டுப் பெண் தேனீக்களே வேலைக்காரத் தேனீக்கள் ஆகும். இவைதான் அதிசய ஆற்றலும் தகவமைப்பும் பெற்று விளங்கக் கூடியவை. இந்த வேலைக்காரத் தேனீக்களால்தான் கூட்டில் இருக்கும் இராணித் தேனீ, லார்வாக்கள் மற்றும் ஆண் தேனீக்களுக்கு உணவு அளிக்கப் படுகின்றது. இவற்றின் உள்ளுறுப்புகளில் ஒன்றான மெழுகு சுரப்பியிலிருந்து (wax gland) சுரக்கும் மெழுகைக் கொண்டுதான் கூடுகள் கட்டப்படுகின்றன. மேலும் இவற்றின் வயிற்றில் அமைந்த தேன் பைகளினால் (honey sac) மலரின் குளுகோஸ் இரசாயண மாற்றம் செய்யப்பட்டு தேனாக மாற்றப்படுகின்றது.


தேனின் மருத்துவக் குணங்கள்

பல்வேறு நோய்களைத் தீர்க்கும் அருமருந்தாக தேன் விளங்குகிறது

உடல் பருமனாக குளிர்ந்த நீரில் தேனை கலக்கி குடித்துவர உடல் எடையை கூட்டலாம்

உடல் பருமனைக் குறைக்க மிதமான வெந்நீரில் தேனை கலக்கி குடித்துவர உடல் எடையை குறைக்கலாம்.

வெற்றிலைச்சாற்றுடன் தேனை கலக்கி குடிக்க சளிஇ இருமல் போன்றவை நீங்கும்.

தேனீயை சுறுசுறுப்பு, கூட்டு முயற்சி, தலைமைக்கு கட்டுப்படுதல் போன்றவற்றிற்கு உதாரணமாய் கூறுவார்கள்.இவை வா‌ழ்நா‌ளி‌ல் பற‌க்கு‌ம் மொ‌த்த தூர‌ம், பூ‌மியை 4 முறை வல‌ம் வ‌ந்தத‌ற்கு சமமானதாகு‌ம்.

 

BREAST CANCER PREVENTION VEGGIES

Shiridi sai Trailer

Fritz Goro's science photography

 A pair of 90-day-old cow fetuses clearly visible inside an amniotic sac, 1965.

 Fetus in an artificial womb, 1965.

 Sheep that survived an atom bomb test are studied for radiation poisoning, 1949.

 An anesthetized monkey has its brain activity monitored, 1971.

 A speck of the world's first plutonium, 1946.

 Blood circulating through a heart, 1948.

Research on cigarette smoking and lung cancer, 1953.

The celebrated evolutionary biologist Stephen Jay Gould once called Fritz Goro “the most influential photographer that science journalism (and science in general) has ever known.” LIFE’s science editor, Gerard Piel, praised Goro’s extraordinary gift for capturing “abstractions, of the big ideas from the genetic code to plate tectonics.” Here, LIFE.com presents Goro’s most striking, imaginative, technically accomplished, unsettlingly graphic, and frequently downright beautiful science pictures.  Fritz Goro was one of the most influential photographers of all time, capturing images of scientific advancement from atomic orbitals, DNA helices, and computer chips to stars. For four decades his work was regularly published on Life Magazine and Scientific American.

He designed his own optical systems to capture (often for the first time, by anyone) everything from bioluminescence to the mechanisms behind the circulation of blood through a living body. He traveled the globe from the Antarctic, Mexican jungles and the Australian outback enduring brutal cold and searing heat; but more often than not, it was in the controlled, cool space of a laboratory or a studio that he crafted his most breathtaking, groundbreaking work.

When he died in 1986, at the age of 85, a former science editor at LIFE named Gerard Piel said of Goro that “it was his artistry and ingenuity that made [his] photographs of abstractions, of the big ideas from the genetic code to plate tectonics” so effective and so utterly memorable.

16 years after his death LIFE.com presents a selection of photographs that hint at the scope of Goro’s achievement while paying tribute to the boundless range of human intellect, curiosity and imagination. Here are some of my favorite images.Capturing the utter weirdness and wonder of science through photography is a very tall order. After all, the most fascinating aspects of science (and its counterpart, technology) are often arcane, obtuse or downright incomprehensible to anyone besides …. well, scientists. Making science actually coherent and comprehensible through pictures, meanwhile — while also making the photographs themselves compelling and, if at all possible, beautiful — is not merely a tall order, but a near-impossibility.

Or rather, it’s a near-impossibility unless the photographer making those pictures is named Fritz Goro. A LIFE staffer for four decades, the German-born Goro (at left, in 1955) approached every story he worked on with a creativity and a kind of inspired deliberateness that earned him laurels as one of the 20th century’s very greatest science photographers.

In fact, for many photography critics and scientists, alike, he was at-once the most original and the most accomplished photographer of science who ever lived.

Trained in the Bauhaus school of sculpture and design, Goro worked in Germany until the early Thirties, when he and his wife fled the country after Hitler gained power and, as Goro put it, the two of them “had to start a new life.” That new life, it turned out, would center around photography — including freelance work for a brand new magazine based in New York called LIFE.

Goro liked to say that his expertise was due at least in part to his own ignorance. He photographed subjects that “more knowledgeable photographers might have considered unphotographable…. I began to take pictures of things I barely understood, using techniques I’d never used before.”

He designed his own optical systems to capture (often for the first time, by anyone) everything from bioluminescence to the mechanisms behind the circulation of blood through a living body. He traveled the globe while shooting for LIFE — the Antarctic, Mexican jungles, the Australian outback — enduring brutal cold and searing heat; but more often than not, it was in the controlled, cool space of a laboratory or a studio that he crafted his most breathtaking, groundbreaking work.

When he died in 1986, at the age of 85, a former science editor at LIFE named Gerard Piel said of Goro that “it was his artistry and ingenuity that made [his] photographs of abstractions, of the big ideas from the genetic code to plate tectonics” so effective and so utterly memorable. Here, LIFE.com presents a selection of photographs that hint at the scope of Goro’s achievement while paying tribute to the boundless range of human intellect, curiosity and imagination.

Read more: http://life.time.com/photographers/photographer-spotlight-fritz-goro/#ixzz24CSVz8w0

Big Bang theory challenged

THE UNIVERSITY OF MELBOURNE

Share on print If we really can identify the 'cracks' in the universe, as the team predicts, it will revolutionise our understanding of the Universe. This Hubble image shows an estimated 10,000 ancient galaxies that emerged soon after the Big Bang. Image: NASA, ESA, S. Beckwith and the HUDF Team The start of the Universe should be modelled not as a Big Bang but more like water freezing into ice, according to a team of theoretical physicists at the University of Melbourne and RMIT University. They have suggested that by investigating the cracks and crevices common to all crystals - including ice - our understanding of the nature of the Universe could be revolutionised. Lead researcher on the project, James Quach said current theorising is the latest in a long quest by humans to understand the origins and nature of the Universe. "Ancient Greek philosophers wondered what matter was made of: was it made of a continuous substance or was it made of individual atoms?” he said. “With very powerful microscopes, we now know that matter is made of atoms.” "Thousands of years later, Albert Einstein assumed that space and time were continuous and flowed smoothly, but we now believe that this assumption may not be valid at very small scales. “A new theory, known as Quantum Graphity, suggests that space may be made up of indivisible building blocks, like tiny atoms. These indivisible blocks can be thought about as similar to pixels that make up an image on a screen. The challenge has been that these building blocks of space are very small, and so impossible to see directly.” However James Quach and his colleagues believe they may have figured out a way to see them indirectly. "Think of the early universe as being like a liquid," he said. "Then as the universe cools, it 'crystallises' into the three spatial and one time dimension that we see today. Theorised this way, as the Universe cools, we would expect that cracks should form, similar to the way cracks are formed when water freezes into ice." RMIT University research team member Associate Professor Andrew Greentree said some of these defects might be visible. “Light and other particles would bend or reflect off such defects, and therefore in theory we should be able to detect these effects,” he said. The team has calculated some of these effects and if their predictions are experimentally verified, the question as to whether space is smooth or constructed out of tiny indivisible parts will be solved once and for all. The team is supported by the Australian Research Council, and their research was published in the latest edition of the journal Physical Review D. Editor's Note: Original news release can be found here.

மாற்றுதிறனாளிகளுக்கு காலிபர் ஷூ

மாற்றுதிறனாளிகளுக்கு அரசாங்கம் செய்ய வேண்டியதை செய்யும் மனிதர்..

அது என்ன காலிபர் ஷூ ?

கால் ஊனமுற்றவர்கள் அதிலும் போலியோவால் பாதிக்க பட்டவர்கள் 'காலிபர் ஷூ' என்று அழைக்கப்படும் செயற்கை காலை அணிந்து இருப்பார்கள். ஆனால் அது சுகம் அல்ல வலி

என்பதை நாம் அறிந்திருக்க மாட்டோம்.

சொல்லமுடியாத நரக வேதனை அது. சுமார் ஆறு கிலோ எடை கொண்ட அந்த செயற்கை கால் ஒவ்வொரு அடி எடுத்து வைக்கும் போதும், தொடையிலும், முட்டியிலும் முட்டி மோதி உயிரை உறிஞ்சி எடுக்கும் அளவிற்கு வலி கொடுக்குமாம். தவிரவும் சில நேரம் உடைந்து போய், அடுத்த அடி வைக்க முடியாத அளவிற்கு முடங்கிப் போகச் செய்யும். காலை மடக்கி உட்கார இயலாது, இரு சக்கர வாகனம் ஓட்ட இயலாது. அடிக்கடி காலில் ஏற்படும் காயத்தினால், வலி, மருத்துவம் என்று தொடரும் சிரமங்கள் சொல்லி முடியாது...ஏற்கனவே கால் ஊனமுற்ற வலியோடு இந்த வலியையும் சுமந்துகொண்டுதான் பல ஆயிரக்கணக்கான மாற்று திறனாளிகள் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

நவீன செயற்கை கால்

டாக்டர்.அப்துல்கலாம் அவர்களின் கண்டுபிடிப்பு இது என்பது நாம் பெருமைபடகூடிய ஒரு விஷயம்.

இந்த நவீன செயற்கைகால் ஒன்றின் மொத்த எடையே முக்கால் கிலோ தான். ஷாக்ஸ் மாட்டுவதை போன்று மாட்டிக்கொள்ளலாம். வாகனம் ஓட்டலாம், வலி ஏதுமின்றி வழக்கமான எந்த வேலையிலும் ஈடுபடலாம். பழைய காலிபர் ஷூவின் விலை நான்காயிரம் என்றால் இதன் விலை 15 ஆயிரம் முதல் 20 ஆயிரம் வரை இருக்கும். இந்த விலை காரணமாக புதிய செயற்கைகால் இன்னும் பிரபலமாகவில்லை. இதை பற்றி தெரிந்தவர்கள் இதன் அதிக விலையின் காரணமாக வலியுடன் வாழ்க்கையை தொடருகின்றனர்.



ஊனமுற்றவர்கள் மறுவாழ்வு துறையோ பட்ஜெட் காரணமாக பழைய ஷூவையே கொடுக்கின்றனர். வலி இன்மைக்காக உருவாக்கப்பட்ட ஒன்றை அதிக விலை காரணமாக வாங்க வழி இல்லாமல் தவிப்பது கொடுமை.


இந்த வலியை அன்றாடம் அனுபவித்தவர் சென்னையை சேர்ந்த திரு.மின்னல் பிரியன். அதன் பிறகு இவர் நவீன காலிபர் வாங்கி அணிந்து அதன் அருமையை முழுமையாக உணர்ந்திருக்கிறார். இத்துடன் இவர் இருந்திருந்தால் நம்மை போன்ற ஒரு சராசரி மனிதராக மட்டுமாகவே இருந்திருப்பார். ஆனால் தான் பெற்ற இன்பத்தை, வலி அனுபவிக்கும் பிறரும் பெறவேண்டும் என்ற நல்ல எண்ணத்துடன் இவர் மேற்கொண்ட செயல் தான் மிக ஆச்சர்யம்.


இவர் பெரிய வசதியானவர் இல்லை, ஆனால் தனக்கு தெரிந்தவர்களிடத்தில் பணம் கேட்டு பெற்று இந்த நவீன ஷூவை மாற்றுதிறனாளிகளுக்காக வாங்கி, அதை அவர்களுக்கு இலவசமாக வழங்குவதை ஒரு சேவையாக செய்து வருகிறார். இதுவரை இருபது பேருக்கு வாங்கி கொடுத்திருக்கிறார். பழைய காலிபர் ஷூவுடன் ரோட்டில் நடக்க முடியாமல் யாராவது சென்றால், அவர்களிடம் வலிய சென்று அவரது காலை அளவெடுத்து புது ஷூவை வாங்கி அணிவித்து மாட்டி அந்த புதிய நடையை பார்த்து சந்தோஷபடுகிறார் இந்த மின்னல் பிரியன்...!
இவரது இந்த சீரிய சேவைக்கு மிக பக்க பலமாக இருப்பது இவரது துணைவியார் திருமதி பவானி அவர்கள்.

மாற்றுதிறனாளிகளுக்கு அரசாங்கம் செய்ய வேண்டியதை செய்யும் மனிதர்..

அது என்ன காலிபர் ஷூ ?

கால் ஊனமுற்றவர்கள் அதிலும் போலியோவால் பாதிக்க பட்டவர்கள் 'காலிபர் ஷூ' என்று அழைக்கப்படும் செயற்கை காலை அணிந்து இருப்பார்கள். ஆனால் அது சுகம் அல்ல வலி

என்பதை நாம் அறிந்திருக்க மாட்டோம்.

சொல்லமுடியாத நரக வேதனை அது. சுமார் ஆறு கிலோ எடை கொண்ட அந்த செயற்கை கால் ஒவ்வொரு அடி எடுத்து வைக்கும் போதும், தொடையிலும், முட்டியிலும் முட்டி மோதி உயிரை உறிஞ்சி எடுக்கும் அளவிற்கு வலி கொடுக்குமாம். தவிரவும் சில நேரம் உடைந்து போய், அடுத்த அடி வைக்க முடியாத அளவிற்கு முடங்கிப் போகச் செய்யும். காலை மடக்கி உட்கார இயலாது, இரு சக்கர வாகனம் ஓட்ட இயலாது. அடிக்கடி காலில் ஏற்படும் காயத்தினால், வலி, மருத்துவம் என்று தொடரும் சிரமங்கள் சொல்லி முடியாது...ஏற்கனவே கால் ஊனமுற்ற வலியோடு இந்த வலியையும் சுமந்துகொண்டுதான் பல ஆயிரக்கணக்கான மாற்று திறனாளிகள் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

நவீன செயற்கை கால்

டாக்டர்.அப்துல்கலாம் அவர்களின் கண்டுபிடிப்பு இது என்பது நாம் பெருமைபடகூடிய ஒரு விஷயம்.

இந்த நவீன செயற்கைகால் ஒன்றின் மொத்த எடையே முக்கால் கிலோ தான். ஷாக்ஸ் மாட்டுவதை போன்று மாட்டிக்கொள்ளலாம்.

வாகனம் ஓட்டலாம், வலி ஏதுமின்றி வழக்கமான எந்த வேலையிலும் ஈடுபடலாம். பழைய காலிபர் ஷூவின் விலை நான்காயிரம் என்றால் இதன் விலை 15 ஆயிரம் முதல் 20 ஆயிரம் வரை இருக்கும். இந்த விலை காரணமாக புதிய செயற்கைகால் இன்னும் பிரபலமாகவில்லை. இதை பற்றி தெரிந்தவர்கள் இதன் அதிக விலையின் காரணமாக வலியுடன் வாழ்க்கையை தொடருகின்றனர்.



ஊனமுற்றவர்கள் மறுவாழ்வு துறையோ பட்ஜெட் காரணமாக பழைய ஷூவையே கொடுக்கின்றனர். வலி இன்மைக்காக உருவாக்கப்பட்ட ஒன்றை அதிக விலை காரணமாக வாங்க வழி இல்லாமல் தவிப்பது கொடுமை.



இந்த வலியை அன்றாடம் அனுபவித்தவர் சென்னையை சேர்ந்த திரு.மின்னல் பிரியன். அதன் பிறகு இவர் நவீன காலிபர் வாங்கி அணிந்து அதன் அருமையை முழுமையாக உணர்ந்திருக்கிறார். இத்துடன் இவர் இருந்திருந்தால் நம்மை போன்ற ஒரு சராசரி மனிதராக மட்டுமாகவே இருந்திருப்பார். ஆனால் தான் பெற்ற இன்பத்தை, வலி அனுபவிக்கும் பிறரும் பெறவேண்டும் என்ற நல்ல எண்ணத்துடன் இவர் மேற்கொண்ட செயல் தான் மிக ஆச்சர்யம்.


இவர் பெரிய வசதியானவர் இல்லை, ஆனால் தனக்கு தெரிந்தவர்களிடத்தில் பணம் கேட்டு பெற்று இந்த நவீன ஷூவை மாற்றுதிறனாளிகளுக்காக வாங்கி, அதை அவர்களுக்கு
இலவசமாக வழங்குவதை ஒரு சேவையாக செய்து வருகிறார். இதுவரை இருபது பேருக்கு வாங்கி கொடுத்திருக்கிறார். பழைய காலிபர் ஷூவுடன் ரோட்டில் நடக்க முடியாமல் யாராவது சென்றால், அவர்களிடம் வலிய சென்று அவரது காலை அளவெடுத்து புது ஷூவை வாங்கி அணிவித்து மாட்டி அந்த புதிய நடையை பார்த்து சந்தோஷபடுகிறார் இந்த மின்னல் பிரியன்...!
இவரது இந்த சீரிய சேவைக்கு மிக பக்க பலமாக இருப்பது இவரது துணைவியார் திருமதி பவானி அவர்கள்.

 

SHIRDI SAI BABA PHOTOS WITH TAMIL SONG

சர்க்கரை அளவை கட்டுக்குள் கொண்டு வரும் கறிவேப்பிலை :

10 வருடங்களுக்கும் மேலாக சர்க்கரை வியாதியால் அவதிப்படும் நோயாளிகளுக்கு டயபட்டிக் நியூரோபதி வலி (Diabetic Neuropathic Pain) உண்டாகும். அதாவது, ரத்த சர்க்கரை அளவு அடிக்கடி மாறுவதால், புற நரம்புகள் பாதிப்புக்கு உள்ளாகி ஏற்படும் வலி இது. கறிவேப்பிலையில் நிறைந்துள்ள ‘கார்பஸோல் ஆல்கலாய்டு’ (Carbazole alkaloids) என்கிற வேதிப் பொருளுக்கு இந்த பாதிப்பைக் கட்டுப்படுத்தும் சக்தி உண்டு.

‘ரத்தத்தில் சர்க்கரையின் அளவைக் கட்டுக்குள் வைத்திருப்பதில் கறிவேப்பிலையின் பங்கு அதிகம்’ என்பதை ஆய்வாளர்கள் நிரூபித்து உள்ளனர். இதனை ‘கிளைக்கோசிலேட்டட் ஹீமோகுளோபின்’ (Glycosylated Hemoglobin & HbA1c) பரி சோதனை மூலம் அறியலாம். இது தவிர, உடலுக்கு நன்மை பயக்கும் கொழுப்பு வகையான ஹெச்.டி.எல். (High Density Lipo Protein) அளவையும் கறிவேப்பிலை உயர்த்துகிறது. கறிவேப்பிலை இலையை நிழலில் காயவைத்துப் பொடியாக்கி தினசரி காலை, மாலை 10 கிராம் வீதம் நீரில் கலந்து பருகி வர சர்க்கரை அளவு கட்டுக்குள் வரும்.

பழைய சாதத்துல வியக்கத்தக்க‌ இவ்வளவு விஷயமா?

 

நோய் எதிர்ப்பு சக்தி,உடல் சுறுசுறுப்பாக, பன்றிக் காய்ச்சல்,எந்தக்
காய்ச்சலும் அணுகாது!, உடல் சூட்டைத் தணிப்பதோடு, குடல்புண், வயிற்று வலி
குணப்பட, சிறு குடலுக்கு நன்மை, அலர்ஜி, அரிப்பு போன்றவை சரியாக, சட்டென்று
இரத்த அழுத்தம் கட்டுக்குள் வர, உடல் எடையும் குறைய..
முதல் நாள் சோற்றில் நீரூற்றி, மறுநாள் சாப்பிடும் இந்த பழைய சாதத்தில் தான்
பி6, பி12 ஏராளமாக இருக்கிறது என்கிறார் அமெரிக்காவில் இருக்கும் ஒரு
மருத்துவர்.

தவிரவும் உடலுக்கு, குறிப்பாக சிறு குடலுக்கு நன்மை செய்யும் 'ட்ரில்லியன்ஸ்
ஆஃப் பாக்டீரியாஸ்' (கவனியுங்கள்: 'மில்லியன்' அல்ல 'ட்ரில்லியன்') பெருகி நம்
உணவுப் பாதையையே ஆரோக்கியமாக வைத்திருக்கிறதாம்!

கூடவே இரண்டு சிறிய வெங்காயம் சேரும்போது, நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அபரிமிதமாக
பெருகுகிறதாம். அப்புறம் பன்றிக் காய்ச்சல் என்ன, எந்தக் காய்ச்சலும் நம்மை
அணுகாது!

"காலையில் சிற்றுண்டியாக இந்த பழைய சாதத்தைக் குடிப்பதால், உடல் லேசாகவும், அதே
சமயம் சுறுசுறுப்பாகவும் இருக்கிறது.

இரவே தண்ணீர் ஊற்றி மூடி வைப்பதால் இலட்சக்கணக்கான நல்ல பாக்டீரியாக்கள் இதில்
உருவாகிறது. மறுநாள் இதை குடிக்கும் போது உடல் சூட்டைத் தணிப்பதோடு
குடல்புண், வயிற்று வலி போன்றவற்றையும் குணப்படுத்தும்.

அதுமட்டுமில்லாமல் இதிலிருக்கும் நார்ச்சத்து, மலச்சிக்கல் இல்லாமல் உடலை சீராக
இயங்கச் செய்கிறது.

இந்தப் பழைய சாதம் உணவு முறையை சில நாள் தொடர்ந்து நான் சாப்பிட்டதில் நல்ல
வித்தியாசம் தெரிந்தது. இரத்த அழுத்தம் கட்டுக்குள் வந்துவிட்டதோடு, உடல்
எடையும் குறைந்தது." என்கிறார்.

மிகவும் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால் உடலுக்கு அதிகமான சக்தியை தந்து நாள்
முழுக்க சோர்வின்றி வேலை செய்ய உதவியாக இருக்கிறது.

அலர்ஜி, அரிப்பு போன்றவை கூட சட்டென்று சரியாகி விடும். அல்சர் உள்ளவர்களுக்கு
இதைக் கொடுத்து வர, ஆச்சரியப்படும் அளவிற்குப் பலன் கிடைக்கும்.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகளவில் கிடைப்பதால், எந்த
நோயும் அருகில்கூட வராது. ஆரோக்கியமாக அதே சமயம் இளமையாகவும் இருக்கலாம்".

பழைய சாதத்தை எப்படி செய்வது? (அது சரி!)

பழைய சாதத்திற்கு மிகவும் சிறந்தது பிரெளன் ரைஸ் என்று அழைக்கப்படும்
கைக்குத்தல் அரிசிதான்.

ஒரு கல் சட்டி அல்லது மண் சட்டியில் சிறிது சாதத்தைப் போட்டு, சுத்தமான
தண்ணீரை நிறைய ஊற்றவும். மறுநாள் சாதத்தை நன்கு பிசைந்து, மோர் சிறிது
சேர்த்து, சின்னவெங்காயம் சேர்த்துக் குடிக்க 'ஜில்'லென்று இருக்கும் (மிகவும்
சூடாக இருக்கும் சாதத்தில் தண்ணீரை ஊற்றக் கூடாது.) மதிய உணவு நேரம் வரை டீ,
காபி கேக்காது வயிறு!

EYES READING

Hans Zatzka PAINTINGS

Hans Zatzka 1859 - 1945 Vienna, Austria

Hans Zatzka Signature

Hans Zatzka, also known as P. Ronsard,Zabateri, Pierre de Ronsard, Joseph Bernard and Bernárd Zatzka, was born March 8, 1859 in Vienna, to a builder and his Viennese actress wife, Hilde Sochor.

Zatzka showed an early interest in painting. From 1877 to 1882 he attended the Academy of Fine Arts in Vienna, studying under Christian Griepenkerl, Karl Wurzinger, and Carl of Blaas. In 1880, at the age of 20, he was awarded the Golden Fügermedal; the golden decoration for services to the city Vienna.

After several trips to Italy, Hans worked in the style of his predecessor, Hans Makart, as a free-lance painter in Vienna, painting ceiling frescoes in stairway houses and residential buildings, numerous murals for altars in churches, and portraits. It was during this time that he developed as special interest in academic genre paintings of idyllic women and cupids.

From these representations, Zatzka turned to painting guardian angel images, elves, sensuous female figures, genre scenes, allegories and other popular motifs. He was a greatly influenced by the operas of Richard Wagner and considered ground-breaking in the production of "bedroom pictures" or "towel format", a term used to describe a format that fit the low ceiling and cramped spaces. By the 1920's this style was the size of choice for most European homes.

By the turn of the century, Zatzkas' pictures turned to picture postcard sales in the galleries of Viennese artists, and ultimately sold to other publishers. In 1906, Zatzka gave precise orders for mass production on a trial basis. By 1914, the first of Hans Zatzkas' bedroom images were distributed.

Hans Zatzka did not make his living from postcards but from his religious frescoes in churches, altar paintings, and other large commissions such as hospitals in Vienna during the 1920's. He lived in his home studio, never took in students or teaching jobs and painted until the 80th year of his life.

Hans Zatzka died December 17, 1945.

By 1980, demand for Hans Zatzka paintings in the United States enjoyed great popularity and significantly increased the value of his work. Zatka's work is now sold internationally in galleries and auction houses, fetching large sums of money. In 2004, Somalia published special stamps with four motifs of images Zatzka: harem dancer, nymphs, spring goddess, and night sky.

Discovery could fix RNA defects

UNIVERSITY OF WESTERN AUSTRALIA

Share on print Scientists have cracked a molecular code that may open the way to destroying or correcting defective gene products, such as those that cause human genetic disorders. The code determines the recognition of RNA molecules by a superfamily of RNA-binding proteins called pentatricopeptide repeat (PPR) proteins. When a gene is switched on, it is copied into RNA. This RNA is then used to make proteins that are required by the organism for all of its vital functions.  If a gene is defective, its RNA copy and proteins from this will also be defective. This forms the basis of many terrible genetic disorders in humans. RNA-binding PPR proteins could revolutionise the way we treat disease. Their secret is their versatility - they can find and bind a specific RNA molecule and can correct it if it is defective or destroy it if it is detrimental. They can also help ramp up production of proteins required for growth and development. The new paper in PLoS Genetics describes for the first time how PPR proteins recognise their RNA targets via an easy-to-understand code. This mechanism mimics the simplicity and predictability of the pairing between DNA strands described by Watson and Crick 60 years ago but at a protein/RNA interface. This exceptional breakthrough comes from an international, interdisciplinary research team, including UWA researchers Professor Ian Small and Aaron Yap from the ARC Centre for Excellence in Plant Energy Biology and Professor Charlie Bond and Yee Seng Chong from UWA's School of Chemistry and Biochemistry, along with Professor Alice Barkan's team at the University of Oregon. This research was publicly funded by the ARC and the WA State Government in Australia and the NSF in the USA. "Many PPR proteins are vitally important, but we don't know what they do. Now we've cracked the code, we can find out," said ARC Plant Energy Biology Director Ian Small. "What's more, we can now design our own synthetic proteins to target any RNA sequence we choose - this should allow us to control the expression of genes in new ways that just weren't available before. The potential is really exciting." "This discovery was made in plants but is applicable across many species as PPR proteins are found in humans and animals too," says Professor Bond. The open access PLoS journal paper is available here. Editor's Note: Original news release can be found here.

World's most powerful dam

Breathtaking force: World's most powerful dam opens in China as gushing water generates the same power as FIFTEEN nuclear reactors

The giant and controversial Three Gorges Dam in China has launched the last of its generators, just as it hits its annual flood peak.

The final 32 generators went into operation this week, making it the world's largest hydropower project, built on the Yangtze River in the Hubei Province.

It is designed to decrease the risk of flooding during the current peak rainfall season, as well as store and distribute water during the dry periods.

A series of incredible photos show the sheer force of the floodwater released from seven spillways after heavy downpours in the upper reaches of the dam caused the highest flood peak of the year.

Water from the Yangtze River upper gushed at up 70,000 cubic metres per second into the dam's reservoir yesterday.