“When I got home that night as my wife served dinner, I held her hand and said, I’ve got something to tell you. She sat down and ate quietly. Again I observed the hurt in her eyes.
Suddenly I didn’t know how to open my mouth. But I had to let her know what I was thinking. I want a divorce. I raised the topic calmly. She didn’t seem to be annoyed by my words, instead she asked me softly, why?
I avoided her question. This made her angry. She threw away the chopsticks and shouted at me, you are not a man! That night, we didn’t talk to each other. She was weeping. I knew she wanted to find out what had happened to our marriage. But I could hardly give her a satisfactory answer; she had lost my heart to Jane. I didn’t love her anymore. I just pitied her!
With a deep sense of guilt, I drafted a divorce agreement which stated that she could own our house, our car, and 30% stake of my company. She glanced at it and then tore it into pieces. The woman who had spent ten years of her life with me had become a stranger. I felt sorry for her wasted time, resources and energy but I could not take back what I had said for I loved Jane so dearly. Finally she cried loudly in front of me, which was what I had expected to see. To me her cry was actually a kind of release. The idea of divorce which had obsessed me for several weeks seemed to be firmer and clearer now.
The next day, I came back home very late and found her writing something at the table. I didn’t have supper but went straight to sleep and fell asleep very fast because I was tired after an eventful day with Jane. When I woke up, she was still there at the table writing. I just did not care so I turned over and was asleep again.
In the morning she presented her divorce conditions: she didn’t want anything from me, but needed a month’s notice before the divorce. She requested that in that one month we both struggle to live as normal a life as possible. Her reasons were simple: our son had his exams in a month’s time and she didn’t want to disrupt him with our broken marriage.
This was agreeable to me. But she had something more, she asked me to recall how I had carried her into out bridal room on our wedding day. She requested that every day for the month’s duration I carry her out of our bedroom to the front door ever morning. I thought she was going crazy. Just to make our last days together bearable I accepted her odd request.
I told Jane about my wife’s divorce conditions. . She laughed loudly and thought it was absurd. No matter what tricks she applies, she has to face the divorce, she said scornfully.
My wife and I hadn’t had any body contact since my divorce intention was explicitly expressed. So when I carried her out on the first day, we both appeared clumsy. Our son clapped behind us, daddy is holding mommy in his arms. His words brought me a sense of pain. From the bedroom to the sitting room, then to the door, I walked over ten meters with her in my arms. She closed her eyes and said softly; don’t tell our son about the divorce. I nodded, feeling somewhat upset. I put her down outside the door. She went to wait for the bus to work. I drove alone to the office.
On the second day, both of us acted much more easily. She leaned on my chest. I could smell the fragrance of her blouse. I realized that I hadn’t looked at this woman carefully for a long time. I realized she was not young any more. There were fine wrinkles on her face, her hair was graying! Our marriage had taken its toll on her. For a minute I wondered what I had done to her.
On the fourth day, when I lifted her up, I felt a sense of intimacy returning. This was the woman who had given ten years of her life to me. On the fifth and sixth day, I realized that our sense of intimacy was growing again. I didn’t tell Jane about this. It became easier to carry her as the month slipped by. Perhaps the everyday workout made me stronger.
She was choosing what to wear one morning. She tried on quite a few dresses but could not find a suitable one. Then she sighed, all my dresses have grown bigger. I suddenly realized that she had grown so thin, that was the reason why I could carry her more easily.
Suddenly it hit me… she had buried so much pain and bitterness in her heart. Subconsciously I reached out and touched her head.
Our son came in at the moment and said, Dad, it’s time to carry mom out. To him, seeing his father carrying his mother out had become an essential part of his life. My wife gestured to our son to come closer and hugged him tightly. I turned my face away because I was afraid I might change my mind at this last minute. I then held her in my arms, walking from the bedroom, through the sitting room, to the hallway. Her hand surrounded my neck softly and naturally. I held her body tightly; it was just like our wedding day.
But her much lighter weight made me sad. On the last day, when I held her in my arms I could hardly move a step. Our son had gone to school. I held her tightly and said, I hadn’t noticed that our life lacked intimacy. I drove to office…. jumped out of the car swiftly without locking the door. I was afraid any delay would make me change my mind…I walked upstairs. Jane opened the door and I said to her, Sorry, Jane, I do not want the divorce anymore.
She looked at me, astonished, and then touched my forehead. Do you have a fever? She said. I moved her hand off my head. Sorry, Jane, I said, I won’t divorce. My marriage life was boring probably because she and I didn’t value the details of our lives, not because we didn’t love each other anymore. Now I realize that since I carried her into my home on our wedding day I am supposed to hold her until death do us apart. Jane seemed to suddenly wake up. She gave me a loud slap and then slammed the door and burst into tears. I walked downstairs and drove away. At the floral shop on the way, I ordered a bouquet of flowers for my wife. The salesgirl asked me what to write on the card. I smiled and wrote, I’ll carry you out every morning until death do us apart.
That evening I arrived home, flowers in my hands, a smile on my face, I run up stairs, only to find my wife in the bed -dead. My wife had been fighting CANCER for months and I was so busy with Jane to even notice. She knew that she would die soon and she wanted to save me from the whatever negative reaction from our son, in case we push through with the divorce.— At least, in the eyes of our son—- I’m a loving husband….
The small details of your lives are what really matter in a relationship. It is not the mansion, the car, property, the money in the bank. These create an environment conducive for happiness but cannot give happiness in themselves.
So find time to be your spouse’s friend and do those little things for each other that build intimacy. Do have a real happy marriage!
If you don’t share this, nothing will happen to you.
If you do, you just might save a marriage. Many of life’s failures are people who did not realize how close they were to success when they gave up. ♥
Remember love is the richest of all treasures. Without it there is nothing; and with it there is everything. Love never perishes , even if the bones of a lover are ground fine like powder. Just as the perfume of sandalwood does not leave it, even if it is completely ground up, similarly the basis of love is the soul, and it is indestructible and therefore eternal. Beauty can be destroyed , but not love. ♥
|
Friday, February 15, 2013
MARRIED OR NOT, YOU SHOULD READ THIS
Bringing up daughters: The new battlefield for parents
Source: The Independent
Posted by
Robert Karl Stonjek
Robert Karl Stonjek
Retinal Metric: A Stimulus Distance Measure Derived from Population Neural Responses
Two different stimuli, labeled and , were presented to a salamander retina. This is schematically shown here as grey patches on light and dark backgrounds, but Tkačik et al. used sequences of flickering light. They triggered two different sets of neural responses σ to repeats of the same stimuli. Out of these repeats, a distance between and was computed as the difference between and . The bottom right panel shows the matrix of distance for different pairs of stimuli indexed by. The upper diagonal shows the Euclidian distance between the stimuli, the lower diagonal the Dret distance estimated from the retinal acitivity.
Anyone who has experienced change blindness (in which a large difference between two images goes unnoticed [1]) knows that while our brain is supposed to efficiently process the sensory inputs from our natural environment, it can be tricked by well-designed stimuli. In the visual system, this is best reflected by optical illusions in which two physically different stimuli appear identical. For example, the perceived brightness of an area can be greatly influenced by the luminance of the surrounding areas: a gray patch on a dark background can appear as bright as a darker patch on a bright background [2]. These illusions suggest that physically different stimuli will trigger identical responses in a part of the visual system. Searching for the neural basis of such illusions is a major challenge in sensory neuroscience. Some researchers have found that perceived illusions can be reflected in the firing rate of single neurons [3] or populations of neurons [4].
However, a conceptual barrier remains. How do we know if the responses of a population of neurons to two different stimuli are the same? For instance, by comparing the firing rates of the recorded neurons, we assume they contain all the information about the stimulus, an assumption that might be wrong—or insufficient. If we were able to define an objective measure of difference between neuronal patterns, we could determine which stimuli evoke similar responses. A physical stimulus and its illusory percept should be very close in this neural metric. In a paper in Physical Review Letters, Gašper Tkačik at the Institute of Science and Technology, Austria, and colleagues report their theoretical development and experimental study of a new kind of neural metric for characterizing how different two stimuli are in terms of the response of a population of neurons in the retina [5].
To achieve this, they used data simultaneously recorded from neurons in the retina of a salamander (a classical model to study neural coding in the retina), while presenting different sequences of flickering light (Fig. 1). Since the relation between a stimulus and the neural response is stochastic, their first step was to obtain an estimate of the conditional probability distribution , which quantifies the probability that the neural pattern σ is emitted if stimulus s is presented. σ is represented by a binary word with a 1 for each neuron that emitted a spike, and 0 for the ones staying silent. This distribution cannot be sampled empirically, so they used a maximum-entropy procedure (stimulus-dependent maximun entropy, or SDME model), developed in detail previously [6], which constructs ) distributions based on the experimental data. This model predicts the probability of a spike pattern from a weighted sum of the stimulus, the activity of each cell, and the joint activity of pairs of neurons. Using the probability distributions obtained from the model, they defined the retinal distance between the stimuli as the distance between the distributions of responses elicited. This latter is quantified using a symmetrized version of the Kullback-Leibler (KL) divergence, a classical measure to compare two distributions: measures how much information is lost when approximatingwith .
The advantage of using is that this measure is relatively agnostic about the exact nature of the neural code: it does not assume that all the information about the stimulus is contained in the average firing rate, or in the timing of the spikes, but takes into account the full distribution of the neural response.
This definition allows the authors to calculate a distance between each pair of stimuli. In a second step, they computed the “distance matrix” between all stimuli, . Such a distance is hard to visualize, so they used a method called multidimensional scaling (MDS) that makes each stimulus correspond to a point in a low-dimensional space, such that the Euclidian distance between the points approximates .
This procedure tells them whether this complex neural metric can be projected in a low-dimensional space, where it is more easily interpretable. In the retina dataset, they found that the two first modes (where the first mode is essentially the firing rate of the neurons) already capture most of the metric in stimulus space. They even build a model that predicts the distance between stimuli from their projections onto two vectors.
These findings show that this large population of neurons, although initially high dimensional, extracts only a few components from the stimulus. This dimensionality reduction was found before for single neurons, using techniques such as spike-triggered covariance analysis, for example [7], showing that each neuron can divide the space of possible stimuli into the ones that evoke the spike and the ones that don’t. The novelty of the approach of Tkačik et al.is to take into account the whole interacting population, rather than single neurons. One might have thought that the different neurons would each separate the stimulus space into distinct subspaces, so that reading the different neurons would increase the information about the stimulus exponentially. However, here it is shown that this population of neurons is very redundant, since its sensitivity can be reduced to two components.
These two components provide an important insight into the changes in the stimulus that the neural population can detect, as well as the ones it cannot. Over the time course of the stimulus, the method of Tkačik et al. predicts that some fluctuations added to the stimulus should not change the retinal response, while others, sometimes smaller, would.
The implications of this work are potentially important. First, it provides methods to investigate how populations code for neural stimuli by taking into account the whole population, not just single neurons. Second, it allows quantifying what aspects of stimulus space are encoded and gives a metric for such quantification. Of course, there are some limitations in this approach. The entire definition of the metric relies on a model connecting the stimulus to the response, and it gives relevant results only as long as this model is a good one. In the present case, the model has been tested and gives a faithful prediction of the retinal response [6]. But for more complex stimuli, or other structures, it is not yet clear how well the same model would perform, and significant extensions might be needed. Nevertheless, this approach is an important step in defining a metric on stimulus space based on a neural network response. It becomes possible to look for the most singular points of this metric, where small deviations will trigger large changes in the neural response. Designing stimuli to probe these singular points would, in fact, be a good way to test the validity of the model.
This neural metric will also have interesting applications in other modalities, especially when there is no natural distance between stimuli, like in olfaction. Finally, it can also have applications to the motor system, and in particular, to neuroprotheses (artificial legs or arms controlled by neural activity), where the key is precisely to define a neural-based distance between motor actions.
References
- D. J. Simons and C. F. Chabris, “Gorillas in Our Midst: Sustained Inattentional Blindness for Dynamic Events,” Perception 28, 1059 (1999).
- D. Purves, S. M. Williams, S. Nundy, and R. B. Lotto, “Perceiving the Intensity of Light,” Psychol. Rev. 111, 142 (2004).
- A. F. Rossi, C. D. Rittenhouse, and M. A. Paradiso, “The Representation of Brightness in Primary Visual Cortex,” Science 273, 1104 (1996).
- D. Jancke, F. Chavane, S. Naaman, and A. Grinvald, “Imaging Cortical Correlates of Illusion in Early Visual Cortex,” Nature 428, 423 (2004).
- G. Tkačik, E. Granot-Atedgi, R. Segev, and E. Schneidman, “Retinal Metric: A Stimulus Distance Measure Derived from Population Neural Responses,”Phys. Rev. Lett. 110, 058104 (2013).
- E. Granot-Atedgi, G. Tkačik, R. Segev, and E. Schneidman, “Stimulus-Dependent Maximum Entropy Models of Neural Population Codes,”arXiv:1205.6438 (2012).
- A. L. Fairhall, C. A. Burlingame, R. Narasimhan, R. A. Harris, J. L. Puchalla, and M. J. Berry 2nd, “Selectivity for Multiple Stimulus Features in Retinal Ganglion Cells,” J. Neurophysiol. 96, 2724 (2006).
Source: American Physical Society
http://physics.aps.org/articles/v6/11
http://physics.aps.org/articles/v6/11
Posted by
Robert Karl Stonjek
Robert Karl Stonjek
'Quantum smell' idea gains ground
Smell remains the least-understood of our senses but pleasing it supports a billion-dollar industry
A controversial theory that the way we smell involves a quantum physics effect has received a boost, following experiments with human subjects.
It challenges the notion that our sense of smell depends only on the shapes of molecules we sniff in the air.
Instead, it suggests that the molecules' vibrations are responsible.
A way to test it is with two molecules of the same shape, but with different vibrations. A report in PLOS ONE shows that humans can distinguish the two.
Tantalisingly, the idea hints at quantum effects occurring in biological systems - an idea that is itself driving a new field of science, as the article Are birds hijacking quantum physics? points out.
But the theory - first put forward by Luca Turin, now of the Fleming Biomedical Research Sciences Centre in Greece - remains contested and divisive.
The idea that molecules' shapes are the only link to their smell is well entrenched, but Dr Turin said there were holes in the idea.
He gave the example of molecules that include sulphur and hydrogen atoms bonded together - they may take a wide range of shapes, but all of them smell of rotten eggs.
"If you look from the [traditional] standpoint... it's really hard to explain," Dr Turin told BBC News.
"If you look from the standpoint of an alternative theory - that what determines the smell of a molecule is the vibrations - the sulphur-hydrogen mystery becomes absolutely clear."
Molecules can be viewed as a collection of atoms on springs, so the atoms can move relative to one another. Energy of just the right frequency - a quantum - can cause the "springs" to vibrate, and in a 1996 paper in Chemical Senses Dr Turin said it was these vibrations that explained smell.
The mechanism, he added, was "inelastic electron tunnelling": in the presence of a specific "smelly" molecule, an electron within a smell receptor in your nose can "jump" - or tunnel - across it and dump a quantum of energy into one of the molecule's bonds - setting the "spring" vibrating.
But the established smell science community has from the start argued that there is little proof of this.
Of horses and unicorns
One way to test the idea was to prepare two molecules of identical shape but with different vibrations - done by replacing a molecule's hydrogen atoms with their heavier cousins called deuterium.
Leslie Vosshall of The Rockefeller University set out in 2004 to disprove Dr Turin's idea with a molecule called acetophenone and its "deuterated" twin.
The work in Nature Neuroscience suggested that human participants could not distinguish between the two, and thus that vibrations played no role in what we smell.
But in 2011, Dr Turin and colleagues published a paper in Proceedings of the National Academy of Sciences showing that fruit flies can distinguish between the heavier and lighter versions of the same molecule.
A repeat of the test with humans in the new paper finds that, as in Prof Vosshall's work, the subjects could not tell the two apart. But the team then developed a brand new, far larger pair of molecules - cyclopentadecanone - with more hydrogen or deuterium bonds to amplify the purported effect.
In double-blind tests, in which neither the experimenter nor the participant knew which sample was which, subjects were able to distinguish between the two versions.
Still, Prof Vosshall believes the vibrational theory to be no more than fanciful.
The new experiments hinged on making a brand-new molecule - in "heavy" and "light" versions
"I like to think of the vibration theory of olfaction and its proponents as unicorns. The rest of us studying olfaction are horses," she told BBC News.
"The problem is that proving that a unicorn exists or does not exist is impossible. This debate on the vibration theory or the existence of unicorns will never end, but the very important underlying question of why things smell the way they do will continue to be answered by the horses among us."
Tim Jacob, a smell researcher at the University of Cardiff, said the work was "supportive but not conclusive".
"But the fact is that nobody has been able to unequivocally contradict [Dr Turin]," he told BBC News.
"There are many, many problems with the shape theory of smell - many things it doesn't explain that the vibrational theory does."
And although many more scientists are taking the vibrational theory seriously than back in 1996, it remains an extraordinarily polarised debate.
"He's had some peripheral support, but... people don't want to line up behind Luca," Prof Jacob said. "It's scientific suicide."
Columbia University's Richard Axel, whose work on mapping the genes and receptors of our sense of smell garnered the 2004 Nobel prize for physiology, said the kinds of experiments revealed this week would not resolve the debate - only a microscopic look at the receptors in the nose would finally show what is at work.
"Until somebody really sits down and seriously addresses the mechanism and not inferences from the mechanism... it doesn't seem a useful endeavour to use behavioural responses as an argument," he told BBC News.
"Don't get me wrong, I'm not writing off this theory, but I need data and it hasn't been presented."
Posted by
Robert Karl Stonjek
Robert Karl Stonjek
Focus on memory
Nature Neuroscience 16, 111 (2013)
doi:10.1038/nn0213-111
Published online 28 January 2013
Nature Neuroscience presents a special focus issue highlighting recent advances and discussing future directions in memory research.
Whether remote or recent, blurred or vivid, conscious or hidden, memories provide a link between the present and the past and allow us to project our thoughts into the future. But memories are not immutable; instead, they continually evolve throughout their lifetime. From the moment they are created, they embark on a dynamic journey, during which they are consolidated, often updated, but also sometimes distorted to the point that they falsify the past. As our brain is constantly bombarded with newer information, memories may also become suppressed by competing memories or experiences or seemingly disappear into oblivion. In this issue, we present a focus on memory, comprising Commentaries, Reviews and Perspectives discussing some of the most exciting recent developments and emerging ideas in our understanding of the neurobiology of learning and memory.
Are memories faithful snapshots of past experiences or can they become insidiously deceitful? During its ruling on the Henderson case in 2011, the New Jersey Supreme Court carefully considered the value of evidence based on eyewitness memory. The decision showed some appreciation of the complexity of memory processes and, in particular, the fact that memories can be tampered with by suggestive influence. As a result of this case, instructions provided to jurors on how to decide the fate of the accused in New Jersey now explicitly state that memories do not replay like video recordings. In their Commentary on page 119 of this issue, Daniel Schacter and Elizabeth Loftus carefully discuss what cognitive neuroscience can bring to the courtroom, focusing on the neural basis of true and false memories and misinformation effects. Their commentary also serves as a powerful case to illustrate how advances in understanding the neurobiology of memory have immediate and direct consequences on society.
How are memories transformed by experience? Past experiences can persistently modify gene expression by altering epigenetic marks on histones or DNA bases. The possibility that this form of molecular memory could contribute to the encoding, updating and persistence of long-term memories is very appealing, as memory formation depends on changes in patterns of gene expression. This has inspired memory researchers to investigate whether such mechanisms can participate in shaping learning and memory. In a Perspective on page 124, Matthew Lattal and Marcello Wood discuss recent progress on the epigenetics of learning and memory. They argue that epigenetics can help to distinguish the molecular mechanisms that mediate reconsolidation of memories and memory extinction, and that epigenetics can provide a plausible molecular mechanism that maintains the persistent change in behavior induced by extinction.
Of the many brain structures that are important for learning and memory, the hippocampus has been widely studied as a central hub of this cognitive process. The discovery in the early 1970s by O'Keefe and Dostrovsky that the position of an animal in its environment can dictate the firing of hippocampal neurons, the so-called place cells, prompted the burning question of whether memory and navigation are part of a common system or simply functionally stand side by side in the hippocampus. On page 130 of this issue, György Buzsáki and Edvard Moser revisit this notion by discussing recent evidence that the navigation and memory functions of the hippocampus and the entorhinal cortex are supported by the same neuronal algorithms. In addition, they propose that the mechanisms fueling the memory and mental travel engines of the hippocampal-entorhinal system evolved from the mechanisms supporting navigation in the physical world.
There is now converging and unequivocal experimental evidence supporting the idea that memory consolidation takes place during sleep. Does sleep provide passive protection from forgetting or does it actively shape the future of memories? On page 139 of this issue, Robert Stickgold and Matthew Walker offer a fresh perspective on this question by introducing the concept of sleep-dependent memory triage. They discuss recent findings in sleep research that support their view that consolidation is not a monolithic process, but rather consists of a variety of operations. They propose that offline consolidation during sleep sanctions what information is ultimately retained or lost on the basis of salience tags and acts as the architect of the evolution of memories during their integration into existing implicit and explicit knowledge.
With a long and rich experimental history, learned fear is probably one of the best understood forms of memory. In recent years, it has become clear that aversive memories are shaped by distinct learning phases, and many of the underlying molecular and circuit mechanisms have now been elucidated. On page 146 of this issue, Ryan Parsons and Kerry Ressler review how the latest insights into the biological basis of learned fear have provided a new strategic platform for clinical approaches to fear and anxiety disorders. In particular, they discuss the potential therapeutic value of targeting behavioral and pharmacological interventions to different epochs of the fear learning process to treat disorders such as phobias, panic and post-traumatic stress disorder.
Learning and memory is a very broad field. The handful of pieces in this issue clearly cannot span the entire field; rather, we have simply highlighted some of the topics that have received substantial attention and that have been the focus of recent study. We express our gratitude to the authors, referees and advisors who helped us to curate this special issue. We hope that these reviews will inspire further research into unraveling the complex neuroscience of memory and that they give our readers a glimpse of some of the exciting recent research in this field.
Source: Nature Neuroscience
http://www.nature.com/neuro/journal/v16/n2/full/nn0213-111.html?WT.ec_id=NEURO-201302
http://www.nature.com/neuro/journal/v16/n2/full/nn0213-111.html?WT.ec_id=NEURO-201302
Posted by
Robert Karl Stonjek
Robert Karl Stonjek
Fear of Failure
 “Unable to get the desired result, some made an excuse and stayed where they were, while others went to see the bow. Like a monkey examining a coconut, they each sat back down with their heads hanging down.” (Janaki Mangala, Chand 11.1)
nahiṃ saguna pāyau rahe misu kari eka dhanu dekhana gae |
ṭakaṭori kapi jyoṃ nāriyalu sirū nāi saba baiṭhata bhae ||
This bow was so intimidating that some were afraid to even try to lift it. The bow was the reason they were there in the first place. The princes came to try to win the hand of the most beautiful princess in the world. And to do that required lifting a bow in front of so many other people. But some were intimidated by the bow to the point that they wouldn’t try to lift it. Their behavior set the table nicely for the ultimate triumph of the Supreme Personality of Godhead.
The famous fable relating to the fox and the grapes gave rise to the popular expression, “sour grapes.” The fox tries to reach for grapes that are up high on a vine. After a failed attempt, the fox changes his tune, saying that the grapes are probably sour anyway. The fox doesn’t know that for sure, but in order to massage its ego, to feel better about the failure, it dismisses the grapes as being poor in taste and thereby not worth attaining.
Some of the princes assembled in Janakpur took a similar attitude, except they didn’t necessarily speak ill of the item in question. This bow originally belonged to Lord Shiva, a famous figure of the Vedic tradition. If the name Shiva is unknown to you, at least know that during this time period everyone knew who Shiva was. He was highly respected, even by those who didn’t worship him specifically. This bow originally came from him, and since it was the centerpiece of the event in Janakpur, people knew that it wasn’t ordinary.
King Janaka didn’t call people to his kingdom to lift a grain of rice. Why would people even come for that? If they did, then they’d fight with each other to be the first in line. The lifting of the rice would be a given, as even an infant can pick up something as light as rice. This bow was not ordinary, and people knew that it wouldn’t be easy to lift. Many princes came to Janaka’s city because the winner would be a true gem, a tower of strength to be known throughout the world.
Some were too afraid to try to lift the bow, though, knowing its strength and wanting to avoid public shame. If you fail on the grand stage, it is sometimes worse than not trying at all. If in sports you consistently lose in the final round of a big tournament, it’s worse than actually losing in the first round. No one remembers who played in the earlier rounds, but the finals are viewed by a larger audience. A perennial failure in the important moments then gets labeled a choker, which is worse than being known as incapable.
 In the Bhagavad-gita, Lord Krishna tells Arjuna that for a celebrated warrior, dishonor is worse than death. This is because they were previously honored. They were known for some reason or another. Through dishonor, they tarnish their reputation. The eager journalists pay close attention to scandal for this very reason. If they can take down a celebrated figure through reporting their flaws, their story will be very popular. The dishonor will draw much attention because it is focused on someone who was previously honored. Dishonor to someone who was never honored isn’t as important.
From the above referenced verse from the Janaki Mangala, we see that some of the princes made an excuse and stayed where they were. Think of it like the football player refusing to go into the game by faking an injury. “Oh my knee hurts. I don’t think I can play, coach.” Others got up and examined the bow, but they sat back down with their heads hanging low. Their behavior is compared to monkeys looking at coconuts. The inside of the coconut is what matters. It takes some effort to open the coconut too; it’s not an easy business, even for human beings. Unless you make the effort, however, you will never taste the fruit that is inside, namely the water and the coconut meat.
Comparing these princes to monkeys is humorous and also harsh in a sense, but it is done to paint the right picture. This event is talked about to this day because Shri Rama would eventually lift the bow. He is the Supreme Personality of Godhead in an apparently human form. He performs superhuman acts witnessed by the parrot-like saints, who then document what they see and repeat the information to others, passing on the descriptions of the pastimes to future generations.
Whether they tried or not, these princes did not have the ability to lift the bow. The bow was like a coconut that no monkey could crack. It was destined to be lifted by Rama, who is Sita’s husband for life. Janaka’s daughter, the beloved Sita Devi, was fit for the most powerful prince in the world, and since no one is more powerful than God, only He is worthy of Sita.
In Closing:
At a coconut monkey has a look,
By its presence alone confidence shook.
To open it won’t even try,
Sour grapes, tell itself a lie.
Many princes also not wanting to attempt,
Looking at bow, back to their seats they went.
Bow only for Rama’s hand meant,
Lifted it without any effort spent.
|
“People will always speak of your infamy, and for one who has been honored, dishonor is worse than death.” (Lord Krishna, Bhagavad-gita, 2.34)"Pharmaceuticals from crab shells" Yapeeeeeeeeeeee!!!!
The pharmaceutical NANA is 50 times more expensive than gold. Now it can be produced from chitin - a very cheap natural resource. The process was made possible by genetically modifying mold fungi.
Usually, mould fungi are nothing to cheer about – but now they can be used as "chemical factories". Scientists at the Vienna University of Technology have succeeded in introducing bacterial genes into the fungus Trichoderma, so that the fungus can now produce important chemicals for the pharmaceutical industry.The raw material used by the fungus is abundant - it is chitin, which makes up the shells of crustaceans.
புற்றுநோய் குணப்படுத்த முடியுமா?
புற்றுநோய் குணப்படுத்த முடியுமா?: மருத்துவர் சுதாகரனுடன் நேர்காணல்!,
உலக அளவில் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டு இறப்போரின் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக் கொண்டு வருகிறது. நோய்க்கான மருந்தின்மை, போதிய சிகிட்சையின்மை போன்ற காரணங்களுடன் புற்றுநோய்க் குறித்த விழிப்புணர்வின்மையினால் தவறான உணவு பழக்கத்துடன் கூடிய மக்களின் வாழ்க்கை முறையும் இதற்குக் காரணமாகிறது.
பொதுவாக புகைப்பிடித்தல், மதுப்பழக்கம், கதிர்வீச்சு, பிளாஸ்டிக் முதலான ரசாயனப் பொருட்களின் பயன்பாடு, புகையிலை போன்றவை பெரும்பாலான புற்றுநோய்கள் வருவதற்கான காரணிகளாகும். புற்றுநோய் பாதிக்கப்பட்டு இறுதிகட்டத்தை அடைந்தவர்களைப் பூரணமாக குணமாக்குவதற்கான மருந்து இதுவரை உலகில் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை என்பதால் இதனை உயிர்கொல்லி நோய்களின் வரிசையில் சேர்த்துள்ளனர்.
இதன் காரணமாக, மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வினை அதிகரிக்கும் நோக்கில் உலகம் முழுவதும் பிப்ரவரி 4 ஆம் தேதியினை உலகப் புற்றுநோய் ஒழிப்பு தினமாக அறிவித்துள்ளனர். இதற்காகவே, 120 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 420 அமைப்புகள் இணைந்து உலகப் புற்றுநோய் ஒழிப்பு அமைப்பினை நிறுவி உலகம் முழுவதும் புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வினை ஏற்படுத்த தொடர் நடவடிக்கைகள் எடுத்து வருகின்றனர்.
சாதாரண மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்து விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் முகமாக அது குறித்த விவரங்களைப் பெற, கன்னியாகுமரி மாவட்டம் நெய்யூரில் அமைந்திருக்கும் சர்வதேச புற்றுநோய் மையத்தின் Director in Charge மருத்துவர் சத்யா அவர்களைத் தொடர்பு கொண்டோம். இம்மருத்துவமனையின் புற்றுநோய் பிரிவின் Head of the Department மருத்துவர் சுதாகரன் (Sudhakaran), மற்றும் Medical Officer மருத்துவர் ஹோஷியா (Hoshea) ஆகியோரிடமிருந்து தகவல்கள் பெற்றுக் கொள்ள ஒப்புதல் வழங்கினார்.
கேரள மாநிலத் தலைநகர் திருவனந்தபுரத்தில் அமைந்திருக்கும் மருத்துவக் கல்லூரியில் துறைத் தலைவராக (Head of the Department) பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற மருத்துவர் சுதாகரன் 2006 ஆம் ஆண்டு முதல் நெய்யூர் சர்வதேச புற்றுநோய் மையத்தில் பணியாற்றி வருகிறார்.
மருத்துவர் சுதாகரன் மற்றும் மருத்துவர் ஹோஷியா ஆகியோர் இந்நேரம்.காம் - க்காக வழங்கிய சிறப்புப் பேட்டி கீழே:
புற்றுநோய் எதனால் ஏற்படுகிறது?
புகைப்பிடித்தல் காரணமாக நுரையீரலில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. புகையிலை உபயோகித்தல் காரணமாக வாயில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. குடிப்பழக்கம் காரணமாக வயிற்றில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. இதுவன்றி, கதிர்வீச்சு மற்றும் ரசாயனப்பொருட்களின்(கெமிக்க
புற்றுநோயினைக் குணமாக்குவது எத்தனை சதவீதம் சாத்தியம்?
நோயின் ஆரம்பக்கட்டத்திலேயே மருத்துவம் பார்த்தால் முழுமையாக குணமாக 50 சதவீதம் சாத்தியம் உள்ளது.
நோயின் ஆரம்பக்கட்டம் என்று எதைச் சொல்கிறீர்கள்? அதை எப்படி அறிந்து கொள்வது? ஏதாவது ஒரு வகை புற்றுநோயை உதாரணமாக கூறி விளக்குங்களேன்.
உதாரணமாக கர்ப்பப்பையின் வாய்ப்பகுதியில் வரும் புற்றுநோயை எடுத்துக் கொள்வோம். இதன் ஆரம்பக்கட்டம் என்பது சில அறிகுறிகள் மூலம் அறிந்து கொள்ள முடியும். சிலர் நீர் போக்கு என்று மருத்துவரை அணுகுவர். புற்றுநோயின் அறிகுறியாக இருக்கலாம் என மருத்துவர் சந்தேகம் கொண்டால், அதற்கான சோதனைகளை மேற்கொள்வார். உறுதிபடும் வேளையில், தொடர் சிகிட்சை மேற்கொண்டால் 50 சதவீதம் நோயாளிகளைப் பூரணமாக குணமாக்கி விட முடியும்.
இவ்வாறு ஒவ்வொரு புற்றுநோய்க்கும் ஆரம்பக்கட்டத்தில் சில அறிகுறிகள் வெளியே தெரியலாம். அப்போதே மருத்துவரை அணுகி ஆலோசனை பெற்றுக் கொண்டால், அவை புற்றுநோயின் ஆரம்பக்கட்டமா இல்லையா என்பதை மருத்துவர் கண்டறிந்து உடனடி சிகிட்சை எடுத்துக் கொள்வதன் மூலம் இந்நோயைப் பூரணமாக குணமாக்க இயலும்.
ஆங்கில மருத்துவத்தைவிட, உணவுக்கட்டுப்பாடு, உடற்பயிற்சி, சுவாசப்பயிற்சி முதலானவை மூலம் இந்நோய் வராமல் பாதுகாப்பதோடு, வந்தாலும் முழுமையாக குணமாக்கிவிடலாம் என்று ஆங்கில மருத்துவமல்லா பிற மருத்துவங்களில் கூறப்படுவது குறித்து என்ன நினைக்கிறீர்கள்? அதற்கு சாத்தியம் உள்ளதா?
ஆங்கில மருத்துவம் தான் புற்றுநோய் வந்தால் அதனைக் குணமாக்குவதற்கான சரியான மருத்துவ முறை. இது மட்டும் தான் ஒரே தீர்வு. அறுவைசிகிட்சை, கீமோ தெரபி, கதிர்வீச்சு முறை போன்ற முறைகளின் மூலம் நோயைக் குணமாக்கும் மருத்துவத்தை ஆங்கில மருத்துவம் தான் தருகிறது. மற்ற மருத்துவங்கள் கூறும் வழிமுறைகள், நோய் எதிர்ப்பு சக்தியினை அதிகரிக்கப் பயன்படலாம்.
அது மட்டுமன்றி, பிற மருத்துவங்கள் கூறும் இத்தகைய வழிமுறைகள் ஆதாரப்பூர்வமாக நிரூபிக்கப்பட்டவையன்று.
புற்றுநோய் வராமல் பாதுகாப்பதற்கான வழிமுறைகள் என்ன?
தினசரி நாம் உண்ணும் உணவில் அதிகக் கவனம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அதிகக் கொழுப்புள்ள உணவுகளைத் தவிர்த்தல், புகைப்பிடிக்கும் பழக்கம், மது அருந்தும் பழக்கத்தைக் கைவிடல் போன்றவற்றின் மூலம் புற்றுநோய் வராமல் பாதுகாத்துக் கொள்ளலாம்.
இந்த மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படும் நோயாளிகளின் எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் தற்போது கேன்சர் பாதிப்பு அதிகரித்துள்ளதா? அல்லது குறைந்துள்ளதா? கடந்த ஆண்டைக் கணக்கிடும்போது இந்த ஆண்டில் அனுமதிக்கப்பட்ட நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை என்ன?
ICC நெய்யூரில் உள்ள நோயாளிகளின் எண்ணிக்கையை வைத்துக் கூறினால், புற்று நோயின் தாக்கம் கூடி உள்ளது. 2012 ஆம் ஆண்டு கணக்குப்படி, 4500 புற்றுநோய் நோயாளிகள் இம்மருத்துவமனையில் சிகிட்சைக்காக வந்துள்ளனர். இதில் தென் தமிழகம், குறிப்பாக கன்னியாகுமரி மற்றும் திருநெல்வேலி மாவட்டங்களிலிருந்துள்ளவர்க
இந்த மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படும் நோயாளிகளுக்கு மருத்துவத்துக்கான அதிகப்பட்ச செலவு என்ன? ஏழைகளுக்கு எவ்வகையில் மருத்துவ உதவிகள் செய்யப்படுகிறது?
பொதுவாக புற்று நோய்க்கான சிகிட்சை முறைகள் விலை உயர்ந்தது. புற்று நோய்க்கான மருந்துகள் விலை அதிகம் என்பதே அதற்கான முக்கிய காரணம். கூடுதல் கதிர் வீச்சு மூலம் கொடுக்கப்படும் சிகிட்சை முறையும் விலை உயர்ந்தது.
கீமோ ஊசியின் விலை ரூ. 15,000 - ரூ. 20,000 வரை ஆகக்கூடியது. இது ஒரு தவணைக்கானது. சாதாரணமாக நோயின் தன்மையினைப் பொறுத்து 5 முதல் 6 தவணை வரை கீமோ கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்.
கதிர்வீச்சு மூலம் கொடுக்கப்படும் சிகிட்சைக்கு ரூ. 50,000 வரை ஆகும். பிற மருத்துவமனை / சென்டர்களில் ஆகும் செலவைவிட இங்கு மிகக் குறைவு தான்.
நமது புற்று நோய் நிலையம் தமிழக அரசின் இலவச சிகிட்சை பிரிவுடன் தொடர்பு உடையது. இதன் கீழ் தினசரி வருமானத்தின் அடிப்படையில் ஏழை நோயாளிகளுக்கு இலவச சிகிட்சை கொடுக்கப்படுகிறது. மற்றும் பள்ளத்தாக்கின் லீலி என்ற NGO கிறிஸ்துவ அமைப்பும் சில நோயாளிகளின் சிகிட்சைக்கு உதவி செய்து வருகின்றனர்.
நோயாளிகளின் வறுமை நிலையைப் பொறுத்து நாங்களே அரசுக்குப் பரிந்துரை செய்வதன் மூலமும் சில NGO க்களை அணுகியும் இயன்றவரை இலவசமாகவோ அல்லது குறைந்த செலவிலோ சிகிட்சை வழங்கி வருகிறோம்.
இந்த நோய்க்கு அடிப்படை காரணமாக இரு ஜீன்கள்தான் என்பது கண்டறியப்பட்டுள்ளதாக தகவல்கள் வெளியாகியுள்ளன. ஜீன் அடிப்படையிலான ஆராய்ச்சிகள் ஏதும் இம்மருத்துவமனையில் நடக்கின்றனவா?
ஒரு சில புற்று நோய்கள் நம் உடலில் உள்ள ஜீன்களுடன் தொடர்புடையது. குறிப்பாக இரத்த புற்று நோய். எங்கள் புற்று நோய் நிலையத்தில் இதற்கான ஆராய்ச்சி மையம் இல்லை. திருவனந்தபுரம், வேலூர் போன்ற இடங்களிலுள்ள ஆராய்ச்சி மையங்களில் இது தொடர்பான ஆராய்ச்சிகள் நடந்து வருகின்றன.
தமிழக/இந்திய அரசுகள் கேன்சர் விழிப்புணர்வுக்காகவும் நோயாளிகளுக்குச் சிகிட்சை அளிக்கவும் எவ்வகையிலெல்லாம் இம்மருத்துவமனைக்கு உதவுகிறது?
எங்கள் புற்று நோய் நிலையத்தில் உள்ள நோயாளிகள் தமிழக அரசின் காப்பீட்டுத் திட்டத்தின்கீழ் இலவச சிகிட்சை உதவியைப் பெற்று வருகிறார்கள். இது அவர்களது வருமானத்தின் அடிப்படையில் கொடுக்கப்படுகிறது. பள்ளத்தாக்கின் லீலி என்ற NGO கிறிஸ்தவ அமைப்பும் பொது மக்களிடமிருந்து பெறும் நன்கொடைகளின்மூலம், தகுதியானவர்களைத் தேர்வு செய்து இலவச சிகிட்சை வழங்க உதவிவருகிறது.
மத்திய அரசின் "தேசிய புற்றுநோய் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம்(NCCP)" என்ற திட்டத்தின் மூலம் நேரடியாக மாநில அரசுகளின் வழி, மாவட்டம் தோறும் மாவட்ட புற்றுநோய்க் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம்(DCCP) ஏற்படுத்தி உதவி வருகிறது.
இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, கடந்த 2-3 ஆண்டுகளாக தமிழக அரசு வழங்கி வரும் காப்பீட்டுத்திட்டம் மகத்தானது. இதன் மூலம் சுமார் 95 சதவீத நோயாளிகள் நேரடியாக மருத்துவமனை மூலம் பயன் பெற்று வருகின்றனர். ஆண்டு வருமானம் 1 லட்சம் ரூபாய்க்குக் கீழ் உள்ளவர்களுக்கு இந்த இலவச காப்பீட்டுத் திட்டத்தை அரசு வழங்கி வருகிறது. அரசின் இந்த இலவசக் காப்பீட்டு அட்டை இல்லாதவர்கள் கூட, தங்களின் கிராம அலுவலரிடமிருந்து வருமானச் சான்றிதழ் பெற்று சமர்பிக்கும் பட்சத்தில், ரேசன் அட்டை முதலான பிற ஆவணங்களுடன் நம் மருத்துவமனையே நேரடியாக மாநில அரசை அணுகி இலவசமாக சிகிட்சை வழங்க ஏற்பாடு செய்கிறது. நோயின் தன்மைக்கேற்ப, அதிகப்பட்சம் 1 லட்சம் ரூபாய் வரை மாநில அரசு இந்த இலவசக் காப்பீட்டுத் திட்டம் மூலம் புற்றுநோய் நோயாளிகளுக்கு இலவச சிகிட்சை வழங்க உதவி செய்துள்ளது.
இதுவரை இம்மருத்துவமனையில் புற்றுநோய் சிகிட்சை பெற்று குணமடைந்தவர்களின் எண்ணிக்கை என்ன?
இதுவரை பூரண குணமானவர்களின் சரியான எண்ணிக்கையினைக் கூறுவதற்கு முடியவில்லை. ஆரம்ப ஆவணங்களிலிருந்து பார்வையிடவேண்டி வரும். அது சற்று சிரமமானது. பொதுவாக எந்த வகை புற்றுநோயாக இருந்தாலும் அதன் ஆரம்ப நிலையிலேயே இம்மருத்துவமனையில் சிகிட்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டால் 98 சதவீதம் பூரண குணமாக்க இயலும். அதற்கான எல்லாவகை சிகிட்சைகளும் இங்குள்ளன. ஆனால், துரதிஷ்டவசமாக புற்றுநோய் குறித்து போதிய விழிப்புணர்வின்மையால், நோயின் இறுதி கட்டத்திலேயே பெரும்பாலான நோயாளிகள் இங்கு வருகின்றனர். அத்தகைய நோயாளிகளுக்குப் பூரண நோய் நிவாரணம் என்பதற்கான சாத்தியம் மிக மிகக் குறைவு.
புற்றுநோய் பாதித்தால் எத்தனை காலத்துக்கு மருந்து உட்கொள்ள வேண்டும்?
வாழ்நாள் முழுக்க மருந்து உட்கொள்ள வேண்டிய நோயாளிகள் மிக அபூர்வமாகவே இருப்பர். பொதுவாக, கீமோ தெரபி, கதிர்வீச்சு சிகிட்சை, அறுவை சிகிட்சை போன்றவற்றுக்கு அதிகப்பட்சம் 6மாதக்காலம் மட்டும் சிகிட்சை எடுத்துக் கொண்டாலே போதும். அதன் பின்னர் ஒவ்வொரு மாதமும் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்னர் ஒவ்வொரு ஆறு மாதங்களுக்கு ஒரு முறையும் பதிவு செக்கப் மட்டும் செய்து கொண்டால் போதுமானது. மருந்து எதுவும் உட்கொள்ளவேண்டிய தேவையில்லை!
புற்றுநோய்ப் பாதிப்பைச் சாதாரண பாமர மக்கள் அறிந்து கொள்ள வழியுண்டா? பொதுவான அறிகுறிகள் என்னென்ன? புற்றுநோய் சோதனை செய்வதற்கு எவ்வளவு செலவாகும்?
சாதாரணமாக புற்றுநோய்ப் பாதிப்பை உடனடியாக எல்லோராலும் அறிந்து கொள்ள முடியாது. சில அறிகுறிகளை வைத்து சந்தேகம் ஏற்பட்டால், அதற்குரிய சோதனைகள் செய்து கொள்வதன் மூலமே புற்றுநோய் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை உறுதி செய்ய முடியும்.
பொதுவாக, சாதாரண ஏழை மக்களைப் பொறுத்தவரை அவர்களுக்குப் பாதிப்பில்லாத அறிகுறிகளைப் பெரிதாக அவர்கள் எடுத்துக் கொள்வதில்லை. வலி போன்ற தாங்க முடியாத நிலைமை ஏற்படும் போதே அவர்கள் மருத்துவர்களை நாடுகின்றனர். மார்பகப்புற்றுநோய் போன்ற ஒரு சிலவற்றுக்குத் தயக்கத்தின் காரணமாக பிறரிடம் சொல்லாமல் மறைப்பவர்களும் உள்ளனர்.
அறிகுறிகள் என்று பார்த்தோமானால், மார்பகப் புற்றுநோயின் அறிகுறி மார்பில் சிறு கட்டிகள் ஏற்படுவதுதான். வலியில்லாமல் நீண்ட நாட்கள் இருக்கும் கட்டி போன்ற வீக்கங்களை உடனடியாக சோதனை செய்து கொள்வது நல்லது. கர்ப்பப்பை புற்றுநோயின் அறிகுறி, அதிக வெள்ளைப்படுதல், இரத்தம் வெளியேறுதல் போன்றவை. மருந்துகள் மூலம் நிற்காத நிலையில், உடனடியாக புற்றுநோய் சோதனை மேற்கொள்ளவேண்டும்.
பொதுவாக புற்றுநோய் என அறியப்படும் இரத்தப் புற்றுநோயைக் கண்டறிவது தான் சற்று சிரமமானது. தீராத தொடர் காய்ச்சல், நாள்பட்ட உடல் அசதி போன்றவை இரத்தப் புற்றுநோயின் அறிகுறிகள்.
இத்தகைய அறிகுறிகள் தென்பட்டால், உடனடியாக இரத்தத்தினைப் புற்றுநோய் ஆரம்பச் சோதனைக்குக் கொடுக்கவேண்டும். அதில் சந்தேகம் உறுதி செய்தால் அடுத்தக்கட்ட சோதனைக்கு எடுத்துச் செல்வர். சாதாரணமாக ஆரம்பச் சோதனைக்கு 500 லிருந்து 1000 ரூபாய் வரை செலவாகலாம்.
இந்தப் புற்றுநோய் மையத்தின் துவக்கம் மற்றும் இங்குள்ள வசதிகள் குறித்து கூறுங்களேன்.
இம்மருத்துவமனையில் சர்வதேச புற்று நோய் மையம் (ICC) 1964 ஆம் ஆண்டிலிருந்து செயல்பட துவங்கியது. எனினும் இம்மருத்துவமனை ஆரம்பிக்கப்பட்ட 1838 ஆம் ஆண்டிலிருந்து அதற்கான பூர்வாங்க வேலைகளும் சிறு அளவிலான செயல்பாடும் ஆரம்பமாகி விட்டன. முழு அளவிலான செயல்பாடு 1964 ஆம் ஆண்டிலிருந்து துவங்கியது. வேலூர் புற்றுநோய் ஆராய்ச்சி மையத்துடன் இணைந்து செயல்படும் இம்மையத்தில், புற்றுநோய்க்கான ஆரம்பக்கட்ட சோதனைக்கான ஆய்வுகூடத்திலிருந்து சிகிட்சை அளிப்பதற்கான கூடங்கள் வரை அனைத்து வசதிகளையும் கொண்டுள்ளது.
ஒரே சமயத்தில் 50 பேர் உள்நோயாளிகளாக தங்கி சிகிட்சை பெறுவதற்கு வசதியாக படுக்கை வசதிகளுடன், ஆண் மற்றும் பெண்களுக்கென்று தனித் தனியே வார்டுகள் உள்ளன. இங்கு கதிர்வீச்சு சிகிட்சை முறைகள் (லீனியர் ஆக்சிலேட்டர்) மற்றும் கர்ப்பப் பையினுள் கொடுக்கப்படும் கதிர் வீச்சு சிகிட்சை முறையும் உண்டு. மையத்தின் உள்ளேயே, புற்றுநோய்தான் பாதித்துள்ளது என்பதை உறுதி செய்வதற்கான திசு பரிசோதனைக் கூடமும் மருந்தகமும் செயல்படுகிறது. மேலும், காலையில் வந்து சிகிட்சை பெற்று மாலையிலேயே வீடு திரும்பும்படியான கீமோதெரபி சிகிட்சை கூடமும் இங்கு செயல்படுகிறது. Regional Cancer Center திருவனந்தபுரத்தில் உள்ளதால், இம்மருத்துவமனையில் வரும் நோயாளிகளில் சுமார் 20 சதவிகிதம்பேர் அங்கு செல்கின்றனர். இதனைக் குறைப்பதற்கு ஏதுவாக அனைத்து வசதிகளையும் இம்மையத்திலேயே தற்போது ஏற்படுத்தியுள்ளோம்.
புற்றுநோயின் ஆரம்பத்தைப் பரிசோதித்து அறிவதிலிருந்து அதன் முழுமையான சிகிட்சை வரைக்குமான அனைத்துவித வசதிகளும் இம்மையத்திலேயே அமையப்பெற்றுள்ளன.
எந்த வயதிலுள்ளவர்களை இந்நோய் அதிகமாக தாக்குகிறது? எந்தக் கெட்டப்பழக்கமும் இன்றி சிலருக்குப் புற்றுநோய் வருகிறதே. காரணம் என்ன?
பொதுவாக அனைத்து வயதினருக்கும் இந்நோய் வந்தாலும் அதிகமாக 40-60 வயதுக்கு இடைப்பட்டவர்களிடமே மிக அதிக அளவில் இந்நோய் பாதிப்பினை உண்டாக்குகிறது. அதிலும் புகையிலை, புகைப்பிடித்தல் போன்றவற்றால் வரும் நுரையீரல் புற்றுநோய் மற்றும் வாய்ப் புற்றுநோய் குடிப்பழக்கத்தால் ஏற்படும் வயிற்றுப் புற்றுநோய் ஆண்களிடத்திலும் கர்ப்பப்பை புற்றுநோய், மார்பகப் புற்றுநோய் பெண்களிடத்திலும் அதிகமாக தாக்குகிறது. முக்கியமாக, புகைப்பிடித்தல், தவறான பழக்கவழக்கங்களால் ஏற்படும் புற்றுநோயே மிக அதிகம். இதுவன்றி பாரம்பரிய ஜீன் பிரச்சனைகளால் ஏற்படும் புற்றுநோய் மிகக் குறைவே.
எவ்வகையிலான கெட்டப்பழக்கமும் இன்றியும் புற்று நோய் ஏற்படும். குழந்தைகளுக்கு ஏற்படும் புற்றுநோயினைக் குறிப்பிடலாம். இதனை TRUE CANCER என்று கூறுவர். மிக அபூர்வமாக ஏற்படும் இந்தப் புற்றுநோய்க்கான காரணம் என்ன என்று இதுவரை கண்டறியப்படவில்லை.
மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்துவதற்கு ஏதாவது நிகழ்ச்சிகள் நடத்துகின்றீர்களா? மக்களுக்கு நீங்கள் வழங்கும் அறிவுரை என்ன?
மருத்துவமனைக்கு வெளியே இதுவரையில் அது போன்று எந்த நிகழ்ச்சியும் நடத்தவில்லை. அதற்குப் போதுமான மனிதவளம் நமக்குக் குறைவு. மருத்துவமனைக்கு வரும் நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை மிக அதிகமாக இருக்கும் நிலையில், நோயின் ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே அதனை அறிந்து கொள்வதற்கும் இந்நோய் வராமல் காப்பதற்குமுரிய வழிமுறைகளைக் குறித்து மக்களுக்கு விழிப்புணர்வு ஊட்ட சமூக தன்னார்வ அமைப்புகளும் தனிநபர்களும் அதிகமதிகம் முன்வரவேண்டும். என்றாலே, நீங்கள் கேட்பது போன்ற நிகழ்ச்சிகள் மூலம் மக்களிடையே அதிக விழிப்புணர்வினை ஏற்படுத்த முடியும். எனினும் சிறு கையேடுகள், துண்டு அறிக்கைகள் மூலம் சில தன்னார்வர் தொண்டு அமைப்புகள் அவ்வபோது சிறுவகையிலான விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சிகளை நடத்தி வருகின்றனர். அது அதிகரிக்கவேண்டும்.
புற்றுநோய் குறித்து மக்களுக்குக் கூறும் அறிவுரை ஒன்று தான். முன்னரே உங்கள் அருகிலுள்ள மருத்துவரை அணுகுங்கள். நோய் வந்து முற்றிய நிலையில் வருவதால் இழப்பு உங்களுக்குத் தான். பொதுவாக, புற்றுநோயின் ஆரம்பத்திலேயே 90 சதவீதம் நோயாளிகளால் அறிகுறிகளை உணர்ந்து கொள்ள முடியும். ஆனால், அசட்டைக் காரணமாகவோ அல்லது தயக்கம் காரணமாகவோ மருத்துவரை அணுகாமல் காலம் தள்ளிவிடுகின்றனர். இது அவர்களுக்குத்தான் ஆபத்து.
தமிழக அரசைப் பொறுத்தவரை மிக ஆக்கப்பூர்வமான உதவிகளை ஏழை நோயாளிகளுக்குச் செய்து கொடுக்கிறது. அதனை அவர்கள் முழுதாக பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். நோயின் ஆரம்பத்திலேயே அருகிலுள்ள மருத்துவரிடம் காண்பித்து மருத்துவத்தை ஆரம்பித்து விட்டால், மிக எளிதில் பூரணமாக இதனைக் குணமாக்கிவிட இயலும்.
- நேர்காணல் : முனோ & வெண்ணிலா
இதன் காரணமாக, மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வினை அதிகரிக்கும் நோக்கில் உலகம் முழுவதும் பிப்ரவரி 4 ஆம் தேதியினை உலகப் புற்றுநோய் ஒழிப்பு தினமாக அறிவித்துள்ளனர். இதற்காகவே, 120 நாடுகளைச் சேர்ந்த சுமார் 420 அமைப்புகள் இணைந்து உலகப் புற்றுநோய் ஒழிப்பு அமைப்பினை நிறுவி உலகம் முழுவதும் புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வினை ஏற்படுத்த தொடர் நடவடிக்கைகள் எடுத்து வருகின்றனர்.
சாதாரண மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்து விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் முகமாக அது குறித்த விவரங்களைப் பெற, கன்னியாகுமரி மாவட்டம் நெய்யூரில் அமைந்திருக்கும் சர்வதேச புற்றுநோய் மையத்தின் Director in Charge மருத்துவர் சத்யா அவர்களைத் தொடர்பு கொண்டோம். இம்மருத்துவமனையின் புற்றுநோய் பிரிவின் Head of the Department மருத்துவர் சுதாகரன் (Sudhakaran), மற்றும் Medical Officer மருத்துவர் ஹோஷியா (Hoshea) ஆகியோரிடமிருந்து தகவல்கள் பெற்றுக் கொள்ள ஒப்புதல் வழங்கினார்.
கேரள மாநிலத் தலைநகர் திருவனந்தபுரத்தில் அமைந்திருக்கும் மருத்துவக் கல்லூரியில் துறைத் தலைவராக (Head of the Department) பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற மருத்துவர் சுதாகரன் 2006 ஆம் ஆண்டு முதல் நெய்யூர் சர்வதேச புற்றுநோய் மையத்தில் பணியாற்றி வருகிறார்.
மருத்துவர் சுதாகரன் மற்றும் மருத்துவர் ஹோஷியா ஆகியோர் இந்நேரம்.காம் - க்காக வழங்கிய சிறப்புப் பேட்டி கீழே:
புற்றுநோய் எதனால் ஏற்படுகிறது?
புகைப்பிடித்தல் காரணமாக நுரையீரலில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. புகையிலை உபயோகித்தல் காரணமாக வாயில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. குடிப்பழக்கம் காரணமாக வயிற்றில் புற்றுநோய் ஏற்படுகிறது. இதுவன்றி, கதிர்வீச்சு மற்றும் ரசாயனப்பொருட்களின்(கெமிக்க
புற்றுநோயினைக் குணமாக்குவது எத்தனை சதவீதம் சாத்தியம்?
நோயின் ஆரம்பக்கட்டத்திலேயே மருத்துவம் பார்த்தால் முழுமையாக குணமாக 50 சதவீதம் சாத்தியம் உள்ளது.
நோயின் ஆரம்பக்கட்டம் என்று எதைச் சொல்கிறீர்கள்? அதை எப்படி அறிந்து கொள்வது? ஏதாவது ஒரு வகை புற்றுநோயை உதாரணமாக கூறி விளக்குங்களேன்.
உதாரணமாக கர்ப்பப்பையின் வாய்ப்பகுதியில் வரும் புற்றுநோயை எடுத்துக் கொள்வோம். இதன் ஆரம்பக்கட்டம் என்பது சில அறிகுறிகள் மூலம் அறிந்து கொள்ள முடியும். சிலர் நீர் போக்கு என்று மருத்துவரை அணுகுவர். புற்றுநோயின் அறிகுறியாக இருக்கலாம் என மருத்துவர் சந்தேகம் கொண்டால், அதற்கான சோதனைகளை மேற்கொள்வார். உறுதிபடும் வேளையில், தொடர் சிகிட்சை மேற்கொண்டால் 50 சதவீதம் நோயாளிகளைப் பூரணமாக குணமாக்கி விட முடியும்.
இவ்வாறு ஒவ்வொரு புற்றுநோய்க்கும் ஆரம்பக்கட்டத்தில் சில அறிகுறிகள் வெளியே தெரியலாம். அப்போதே மருத்துவரை அணுகி ஆலோசனை பெற்றுக் கொண்டால், அவை புற்றுநோயின் ஆரம்பக்கட்டமா இல்லையா என்பதை மருத்துவர் கண்டறிந்து உடனடி சிகிட்சை எடுத்துக் கொள்வதன் மூலம் இந்நோயைப் பூரணமாக குணமாக்க இயலும்.
ஆங்கில மருத்துவத்தைவிட, உணவுக்கட்டுப்பாடு, உடற்பயிற்சி, சுவாசப்பயிற்சி முதலானவை மூலம் இந்நோய் வராமல் பாதுகாப்பதோடு, வந்தாலும் முழுமையாக குணமாக்கிவிடலாம் என்று ஆங்கில மருத்துவமல்லா பிற மருத்துவங்களில் கூறப்படுவது குறித்து என்ன நினைக்கிறீர்கள்? அதற்கு சாத்தியம் உள்ளதா?
ஆங்கில மருத்துவம் தான் புற்றுநோய் வந்தால் அதனைக் குணமாக்குவதற்கான சரியான மருத்துவ முறை. இது மட்டும் தான் ஒரே தீர்வு. அறுவைசிகிட்சை, கீமோ தெரபி, கதிர்வீச்சு முறை போன்ற முறைகளின் மூலம் நோயைக் குணமாக்கும் மருத்துவத்தை ஆங்கில மருத்துவம் தான் தருகிறது. மற்ற மருத்துவங்கள் கூறும் வழிமுறைகள், நோய் எதிர்ப்பு சக்தியினை அதிகரிக்கப் பயன்படலாம்.
அது மட்டுமன்றி, பிற மருத்துவங்கள் கூறும் இத்தகைய வழிமுறைகள் ஆதாரப்பூர்வமாக நிரூபிக்கப்பட்டவையன்று.
புற்றுநோய் வராமல் பாதுகாப்பதற்கான வழிமுறைகள் என்ன?
தினசரி நாம் உண்ணும் உணவில் அதிகக் கவனம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அதிகக் கொழுப்புள்ள உணவுகளைத் தவிர்த்தல், புகைப்பிடிக்கும் பழக்கம், மது அருந்தும் பழக்கத்தைக் கைவிடல் போன்றவற்றின் மூலம் புற்றுநோய் வராமல் பாதுகாத்துக் கொள்ளலாம்.
இந்த மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படும் நோயாளிகளின் எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் தற்போது கேன்சர் பாதிப்பு அதிகரித்துள்ளதா? அல்லது குறைந்துள்ளதா? கடந்த ஆண்டைக் கணக்கிடும்போது இந்த ஆண்டில் அனுமதிக்கப்பட்ட நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை என்ன?
ICC நெய்யூரில் உள்ள நோயாளிகளின் எண்ணிக்கையை வைத்துக் கூறினால், புற்று நோயின் தாக்கம் கூடி உள்ளது. 2012 ஆம் ஆண்டு கணக்குப்படி, 4500 புற்றுநோய் நோயாளிகள் இம்மருத்துவமனையில் சிகிட்சைக்காக வந்துள்ளனர். இதில் தென் தமிழகம், குறிப்பாக கன்னியாகுமரி மற்றும் திருநெல்வேலி மாவட்டங்களிலிருந்துள்ளவர்க
இந்த மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படும் நோயாளிகளுக்கு மருத்துவத்துக்கான அதிகப்பட்ச செலவு என்ன? ஏழைகளுக்கு எவ்வகையில் மருத்துவ உதவிகள் செய்யப்படுகிறது?
பொதுவாக புற்று நோய்க்கான சிகிட்சை முறைகள் விலை உயர்ந்தது. புற்று நோய்க்கான மருந்துகள் விலை அதிகம் என்பதே அதற்கான முக்கிய காரணம். கூடுதல் கதிர் வீச்சு மூலம் கொடுக்கப்படும் சிகிட்சை முறையும் விலை உயர்ந்தது.
கீமோ ஊசியின் விலை ரூ. 15,000 - ரூ. 20,000 வரை ஆகக்கூடியது. இது ஒரு தவணைக்கானது. சாதாரணமாக நோயின் தன்மையினைப் பொறுத்து 5 முதல் 6 தவணை வரை கீமோ கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்.
கதிர்வீச்சு மூலம் கொடுக்கப்படும் சிகிட்சைக்கு ரூ. 50,000 வரை ஆகும். பிற மருத்துவமனை / சென்டர்களில் ஆகும் செலவைவிட இங்கு மிகக் குறைவு தான்.
நமது புற்று நோய் நிலையம் தமிழக அரசின் இலவச சிகிட்சை பிரிவுடன் தொடர்பு உடையது. இதன் கீழ் தினசரி வருமானத்தின் அடிப்படையில் ஏழை நோயாளிகளுக்கு இலவச சிகிட்சை கொடுக்கப்படுகிறது. மற்றும் பள்ளத்தாக்கின் லீலி என்ற NGO கிறிஸ்துவ அமைப்பும் சில நோயாளிகளின் சிகிட்சைக்கு உதவி செய்து வருகின்றனர்.
நோயாளிகளின் வறுமை நிலையைப் பொறுத்து நாங்களே அரசுக்குப் பரிந்துரை செய்வதன் மூலமும் சில NGO க்களை அணுகியும் இயன்றவரை இலவசமாகவோ அல்லது குறைந்த செலவிலோ சிகிட்சை வழங்கி வருகிறோம்.
இந்த நோய்க்கு அடிப்படை காரணமாக இரு ஜீன்கள்தான் என்பது கண்டறியப்பட்டுள்ளதாக தகவல்கள் வெளியாகியுள்ளன. ஜீன் அடிப்படையிலான ஆராய்ச்சிகள் ஏதும் இம்மருத்துவமனையில் நடக்கின்றனவா?
ஒரு சில புற்று நோய்கள் நம் உடலில் உள்ள ஜீன்களுடன் தொடர்புடையது. குறிப்பாக இரத்த புற்று நோய். எங்கள் புற்று நோய் நிலையத்தில் இதற்கான ஆராய்ச்சி மையம் இல்லை. திருவனந்தபுரம், வேலூர் போன்ற இடங்களிலுள்ள ஆராய்ச்சி மையங்களில் இது தொடர்பான ஆராய்ச்சிகள் நடந்து வருகின்றன.
தமிழக/இந்திய அரசுகள் கேன்சர் விழிப்புணர்வுக்காகவும் நோயாளிகளுக்குச் சிகிட்சை அளிக்கவும் எவ்வகையிலெல்லாம் இம்மருத்துவமனைக்கு உதவுகிறது?
எங்கள் புற்று நோய் நிலையத்தில் உள்ள நோயாளிகள் தமிழக அரசின் காப்பீட்டுத் திட்டத்தின்கீழ் இலவச சிகிட்சை உதவியைப் பெற்று வருகிறார்கள். இது அவர்களது வருமானத்தின் அடிப்படையில் கொடுக்கப்படுகிறது. பள்ளத்தாக்கின் லீலி என்ற NGO கிறிஸ்தவ அமைப்பும் பொது மக்களிடமிருந்து பெறும் நன்கொடைகளின்மூலம், தகுதியானவர்களைத் தேர்வு செய்து இலவச சிகிட்சை வழங்க உதவிவருகிறது.
மத்திய அரசின் "தேசிய புற்றுநோய் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம்(NCCP)" என்ற திட்டத்தின் மூலம் நேரடியாக மாநில அரசுகளின் வழி, மாவட்டம் தோறும் மாவட்ட புற்றுநோய்க் கட்டுப்பாட்டுத் திட்டம்(DCCP) ஏற்படுத்தி உதவி வருகிறது.
இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, கடந்த 2-3 ஆண்டுகளாக தமிழக அரசு வழங்கி வரும் காப்பீட்டுத்திட்டம் மகத்தானது. இதன் மூலம் சுமார் 95 சதவீத நோயாளிகள் நேரடியாக மருத்துவமனை மூலம் பயன் பெற்று வருகின்றனர். ஆண்டு வருமானம் 1 லட்சம் ரூபாய்க்குக் கீழ் உள்ளவர்களுக்கு இந்த இலவச காப்பீட்டுத் திட்டத்தை அரசு வழங்கி வருகிறது. அரசின் இந்த இலவசக் காப்பீட்டு அட்டை இல்லாதவர்கள் கூட, தங்களின் கிராம அலுவலரிடமிருந்து வருமானச் சான்றிதழ் பெற்று சமர்பிக்கும் பட்சத்தில், ரேசன் அட்டை முதலான பிற ஆவணங்களுடன் நம் மருத்துவமனையே நேரடியாக மாநில அரசை அணுகி இலவசமாக சிகிட்சை வழங்க ஏற்பாடு செய்கிறது. நோயின் தன்மைக்கேற்ப, அதிகப்பட்சம் 1 லட்சம் ரூபாய் வரை மாநில அரசு இந்த இலவசக் காப்பீட்டுத் திட்டம் மூலம் புற்றுநோய் நோயாளிகளுக்கு இலவச சிகிட்சை வழங்க உதவி செய்துள்ளது.
இதுவரை இம்மருத்துவமனையில் புற்றுநோய் சிகிட்சை பெற்று குணமடைந்தவர்களின் எண்ணிக்கை என்ன?
இதுவரை பூரண குணமானவர்களின் சரியான எண்ணிக்கையினைக் கூறுவதற்கு முடியவில்லை. ஆரம்ப ஆவணங்களிலிருந்து பார்வையிடவேண்டி வரும். அது சற்று சிரமமானது. பொதுவாக எந்த வகை புற்றுநோயாக இருந்தாலும் அதன் ஆரம்ப நிலையிலேயே இம்மருத்துவமனையில் சிகிட்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டால் 98 சதவீதம் பூரண குணமாக்க இயலும். அதற்கான எல்லாவகை சிகிட்சைகளும் இங்குள்ளன. ஆனால், துரதிஷ்டவசமாக புற்றுநோய் குறித்து போதிய விழிப்புணர்வின்மையால், நோயின் இறுதி கட்டத்திலேயே பெரும்பாலான நோயாளிகள் இங்கு வருகின்றனர். அத்தகைய நோயாளிகளுக்குப் பூரண நோய் நிவாரணம் என்பதற்கான சாத்தியம் மிக மிகக் குறைவு.
புற்றுநோய் பாதித்தால் எத்தனை காலத்துக்கு மருந்து உட்கொள்ள வேண்டும்?
வாழ்நாள் முழுக்க மருந்து உட்கொள்ள வேண்டிய நோயாளிகள் மிக அபூர்வமாகவே இருப்பர். பொதுவாக, கீமோ தெரபி, கதிர்வீச்சு சிகிட்சை, அறுவை சிகிட்சை போன்றவற்றுக்கு அதிகப்பட்சம் 6மாதக்காலம் மட்டும் சிகிட்சை எடுத்துக் கொண்டாலே போதும். அதன் பின்னர் ஒவ்வொரு மாதமும் ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்னர் ஒவ்வொரு ஆறு மாதங்களுக்கு ஒரு முறையும் பதிவு செக்கப் மட்டும் செய்து கொண்டால் போதுமானது. மருந்து எதுவும் உட்கொள்ளவேண்டிய தேவையில்லை!
புற்றுநோய்ப் பாதிப்பைச் சாதாரண பாமர மக்கள் அறிந்து கொள்ள வழியுண்டா? பொதுவான அறிகுறிகள் என்னென்ன? புற்றுநோய் சோதனை செய்வதற்கு எவ்வளவு செலவாகும்?
சாதாரணமாக புற்றுநோய்ப் பாதிப்பை உடனடியாக எல்லோராலும் அறிந்து கொள்ள முடியாது. சில அறிகுறிகளை வைத்து சந்தேகம் ஏற்பட்டால், அதற்குரிய சோதனைகள் செய்து கொள்வதன் மூலமே புற்றுநோய் ஏற்பட்டுள்ளது என்பதை உறுதி செய்ய முடியும்.
பொதுவாக, சாதாரண ஏழை மக்களைப் பொறுத்தவரை அவர்களுக்குப் பாதிப்பில்லாத அறிகுறிகளைப் பெரிதாக அவர்கள் எடுத்துக் கொள்வதில்லை. வலி போன்ற தாங்க முடியாத நிலைமை ஏற்படும் போதே அவர்கள் மருத்துவர்களை நாடுகின்றனர். மார்பகப்புற்றுநோய் போன்ற ஒரு சிலவற்றுக்குத் தயக்கத்தின் காரணமாக பிறரிடம் சொல்லாமல் மறைப்பவர்களும் உள்ளனர்.
அறிகுறிகள் என்று பார்த்தோமானால், மார்பகப் புற்றுநோயின் அறிகுறி மார்பில் சிறு கட்டிகள் ஏற்படுவதுதான். வலியில்லாமல் நீண்ட நாட்கள் இருக்கும் கட்டி போன்ற வீக்கங்களை உடனடியாக சோதனை செய்து கொள்வது நல்லது. கர்ப்பப்பை புற்றுநோயின் அறிகுறி, அதிக வெள்ளைப்படுதல், இரத்தம் வெளியேறுதல் போன்றவை. மருந்துகள் மூலம் நிற்காத நிலையில், உடனடியாக புற்றுநோய் சோதனை மேற்கொள்ளவேண்டும்.
பொதுவாக புற்றுநோய் என அறியப்படும் இரத்தப் புற்றுநோயைக் கண்டறிவது தான் சற்று சிரமமானது. தீராத தொடர் காய்ச்சல், நாள்பட்ட உடல் அசதி போன்றவை இரத்தப் புற்றுநோயின் அறிகுறிகள்.
இத்தகைய அறிகுறிகள் தென்பட்டால், உடனடியாக இரத்தத்தினைப் புற்றுநோய் ஆரம்பச் சோதனைக்குக் கொடுக்கவேண்டும். அதில் சந்தேகம் உறுதி செய்தால் அடுத்தக்கட்ட சோதனைக்கு எடுத்துச் செல்வர். சாதாரணமாக ஆரம்பச் சோதனைக்கு 500 லிருந்து 1000 ரூபாய் வரை செலவாகலாம்.
இந்தப் புற்றுநோய் மையத்தின் துவக்கம் மற்றும் இங்குள்ள வசதிகள் குறித்து கூறுங்களேன்.
இம்மருத்துவமனையில் சர்வதேச புற்று நோய் மையம் (ICC) 1964 ஆம் ஆண்டிலிருந்து செயல்பட துவங்கியது. எனினும் இம்மருத்துவமனை ஆரம்பிக்கப்பட்ட 1838 ஆம் ஆண்டிலிருந்து அதற்கான பூர்வாங்க வேலைகளும் சிறு அளவிலான செயல்பாடும் ஆரம்பமாகி விட்டன. முழு அளவிலான செயல்பாடு 1964 ஆம் ஆண்டிலிருந்து துவங்கியது. வேலூர் புற்றுநோய் ஆராய்ச்சி மையத்துடன் இணைந்து செயல்படும் இம்மையத்தில், புற்றுநோய்க்கான ஆரம்பக்கட்ட சோதனைக்கான ஆய்வுகூடத்திலிருந்து சிகிட்சை அளிப்பதற்கான கூடங்கள் வரை அனைத்து வசதிகளையும் கொண்டுள்ளது.
ஒரே சமயத்தில் 50 பேர் உள்நோயாளிகளாக தங்கி சிகிட்சை பெறுவதற்கு வசதியாக படுக்கை வசதிகளுடன், ஆண் மற்றும் பெண்களுக்கென்று தனித் தனியே வார்டுகள் உள்ளன. இங்கு கதிர்வீச்சு சிகிட்சை முறைகள் (லீனியர் ஆக்சிலேட்டர்) மற்றும் கர்ப்பப் பையினுள் கொடுக்கப்படும் கதிர் வீச்சு சிகிட்சை முறையும் உண்டு. மையத்தின் உள்ளேயே, புற்றுநோய்தான் பாதித்துள்ளது என்பதை உறுதி செய்வதற்கான திசு பரிசோதனைக் கூடமும் மருந்தகமும் செயல்படுகிறது. மேலும், காலையில் வந்து சிகிட்சை பெற்று மாலையிலேயே வீடு திரும்பும்படியான கீமோதெரபி சிகிட்சை கூடமும் இங்கு செயல்படுகிறது. Regional Cancer Center திருவனந்தபுரத்தில் உள்ளதால், இம்மருத்துவமனையில் வரும் நோயாளிகளில் சுமார் 20 சதவிகிதம்பேர் அங்கு செல்கின்றனர். இதனைக் குறைப்பதற்கு ஏதுவாக அனைத்து வசதிகளையும் இம்மையத்திலேயே தற்போது ஏற்படுத்தியுள்ளோம்.
புற்றுநோயின் ஆரம்பத்தைப் பரிசோதித்து அறிவதிலிருந்து அதன் முழுமையான சிகிட்சை வரைக்குமான அனைத்துவித வசதிகளும் இம்மையத்திலேயே அமையப்பெற்றுள்ளன.
எந்த வயதிலுள்ளவர்களை இந்நோய் அதிகமாக தாக்குகிறது? எந்தக் கெட்டப்பழக்கமும் இன்றி சிலருக்குப் புற்றுநோய் வருகிறதே. காரணம் என்ன?
பொதுவாக அனைத்து வயதினருக்கும் இந்நோய் வந்தாலும் அதிகமாக 40-60 வயதுக்கு இடைப்பட்டவர்களிடமே மிக அதிக அளவில் இந்நோய் பாதிப்பினை உண்டாக்குகிறது. அதிலும் புகையிலை, புகைப்பிடித்தல் போன்றவற்றால் வரும் நுரையீரல் புற்றுநோய் மற்றும் வாய்ப் புற்றுநோய் குடிப்பழக்கத்தால் ஏற்படும் வயிற்றுப் புற்றுநோய் ஆண்களிடத்திலும் கர்ப்பப்பை புற்றுநோய், மார்பகப் புற்றுநோய் பெண்களிடத்திலும் அதிகமாக தாக்குகிறது. முக்கியமாக, புகைப்பிடித்தல், தவறான பழக்கவழக்கங்களால் ஏற்படும் புற்றுநோயே மிக அதிகம். இதுவன்றி பாரம்பரிய ஜீன் பிரச்சனைகளால் ஏற்படும் புற்றுநோய் மிகக் குறைவே.
எவ்வகையிலான கெட்டப்பழக்கமும் இன்றியும் புற்று நோய் ஏற்படும். குழந்தைகளுக்கு ஏற்படும் புற்றுநோயினைக் குறிப்பிடலாம். இதனை TRUE CANCER என்று கூறுவர். மிக அபூர்வமாக ஏற்படும் இந்தப் புற்றுநோய்க்கான காரணம் என்ன என்று இதுவரை கண்டறியப்படவில்லை.
மக்களிடையே புற்றுநோய் குறித்த விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்துவதற்கு ஏதாவது நிகழ்ச்சிகள் நடத்துகின்றீர்களா? மக்களுக்கு நீங்கள் வழங்கும் அறிவுரை என்ன?
மருத்துவமனைக்கு வெளியே இதுவரையில் அது போன்று எந்த நிகழ்ச்சியும் நடத்தவில்லை. அதற்குப் போதுமான மனிதவளம் நமக்குக் குறைவு. மருத்துவமனைக்கு வரும் நோயாளிகளின் எண்ணிக்கை மிக அதிகமாக இருக்கும் நிலையில், நோயின் ஆரம்பக் கட்டத்திலேயே அதனை அறிந்து கொள்வதற்கும் இந்நோய் வராமல் காப்பதற்குமுரிய வழிமுறைகளைக் குறித்து மக்களுக்கு விழிப்புணர்வு ஊட்ட சமூக தன்னார்வ அமைப்புகளும் தனிநபர்களும் அதிகமதிகம் முன்வரவேண்டும். என்றாலே, நீங்கள் கேட்பது போன்ற நிகழ்ச்சிகள் மூலம் மக்களிடையே அதிக விழிப்புணர்வினை ஏற்படுத்த முடியும். எனினும் சிறு கையேடுகள், துண்டு அறிக்கைகள் மூலம் சில தன்னார்வர் தொண்டு அமைப்புகள் அவ்வபோது சிறுவகையிலான விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சிகளை நடத்தி வருகின்றனர். அது அதிகரிக்கவேண்டும்.
புற்றுநோய் குறித்து மக்களுக்குக் கூறும் அறிவுரை ஒன்று தான். முன்னரே உங்கள் அருகிலுள்ள மருத்துவரை அணுகுங்கள். நோய் வந்து முற்றிய நிலையில் வருவதால் இழப்பு உங்களுக்குத் தான். பொதுவாக, புற்றுநோயின் ஆரம்பத்திலேயே 90 சதவீதம் நோயாளிகளால் அறிகுறிகளை உணர்ந்து கொள்ள முடியும். ஆனால், அசட்டைக் காரணமாகவோ அல்லது தயக்கம் காரணமாகவோ மருத்துவரை அணுகாமல் காலம் தள்ளிவிடுகின்றனர். இது அவர்களுக்குத்தான் ஆபத்து.
தமிழக அரசைப் பொறுத்தவரை மிக ஆக்கப்பூர்வமான உதவிகளை ஏழை நோயாளிகளுக்குச் செய்து கொடுக்கிறது. அதனை அவர்கள் முழுதாக பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். நோயின் ஆரம்பத்திலேயே அருகிலுள்ள மருத்துவரிடம் காண்பித்து மருத்துவத்தை ஆரம்பித்து விட்டால், மிக எளிதில் பூரணமாக இதனைக் குணமாக்கிவிட இயலும்.
- நேர்காணல் : முனோ & வெண்ணிலா
Wednesday, February 13, 2013
Subscribe to:
Posts (Atom)