A
portrait painter and sculptor, George Frederick Watts was born in
London, the son of a piano maker. Initially, he wanted to become a
sculptor, and at the age of 10 was apprenticed to William Behnes.
However, in 1835, at the age of 18, he went to the RA Schools, where he
remained for only a short period, and thereafter was mainly self-taught.
After he first exhibitedThe Wounded Heronat the Royal Academy, painting became his main preoccupation. When his pictureCaractacuswon
a £300 prize, he used the money to finance a trip to Italy, where he
stayed with friends in Florence. He did not return to England until
1847, when his paintingAlfredwon the first prize of £500 in a House of Lords competition.
In 1850 Watts visited the home of Valentine Prinsep's parents in Holland park, supposedly for a three-day visit, but instead he stayed for thirty years. The Prinseps seem to have borne the situation cheerfully, and it no doubt gave them a certain cachet in the Bohemian circles in which they moved, which included such writers and painters as Thackeray, Dickens, Rossetti and Burne-Jones. Fortunately, Watts was a man of frugal habits. Although he had been depressed and unhappy when he had moved in with the Prinseps, Watts blossomed in this strange household, where notable writers and painters were treated with reverence. As a portrait artist, his gallery of eminent Victorians is unsurpassed: included among his sitters were the poets Tennyson, Swinburne and Browning, the artists Millais, Lord Leighton, Walter Crane and Burne-Jones; others were Sir Richard Burton, John Stuart Mill and Garibaldi, to mention only a few. He finally left the Prinseps' home in 1875 and moved to the Isle of Wight. In 1864 Watts married the actress Ellen Terry, who was only 16, although the marriage was short-lived, and he remarried in 1886 when he moved to Limnerslease, near Guildford. His new wife was Mary Fraser-Tytler, thirty-two year his junior. She was of Scottish descent, growing up in a castle on the shores of Loch Ness, and was an artist in her own right.
Watts was a modest, hard-working artist who twice refused a baronetcy and other honours, including an offer to become president of the Royal Academy, although he did accept the Order of Merit. His work as a sculptor exists in the Cecil Rhodes Memorial, Cape Town. His chief work as a sculptor is the heroic figure of a man on horseback known asPhysical Energy, casts of which are on the Cecil Rhodes estate and in Kensington Gardens, London.
The critic G.K. Chesterton said of Watts: ".. more than any other modern man, and much more than politicians who thundered on platforms or financiers who captured continents, [Watts] has sought in the midst of his quiet and hidden life to mirror his age... In the whole range of Watts' symbolic art, there is scarcely a single example of the ordinary and arbitrary current symbol.... A primeval vagueness and archaism hangs over the all the canvases and cartoons, like frescoes from some prehistoric temple. There is nothing there but the eternal things, day and fire and the sea, and motherhood and the dead."
Another contemporary admirer, Hugh MacMillan, wrote that Watts "surrounds his ideal forms with a misty or cloudy atmosphere for the purpose of showing that they are visionary or ideal.... His colours, like the colour of the veils of the ancient tabernacle, like the hues of the jewelled walls of the New Jerusalem, are invested with a parabolic significance.... To the commonest hues he gives a tone beyond their ordinary power... Watts is essentially the seer. He thinks in pictures that come before the inward eye spontaneously and assume a definite form almost without any effort of consciousness."
Watts' declared aims were clear: to paint pictures that appealed 'to the intellect and refined emotions rather than the senses':
"I paint ideas, not things. I paint primarily because I have something to say, and since the gift of eloquent language has been denied to me, I use painting; my intention is not so much to paint pictures which shall please the eye, as to suggest great thoughts which shall speak to the imagination and to the heart and arouse all that is best and noblest in humanity."
Since the revival of interest in Victorian painting, Watts may be regaining the recognition and respect he enjoyed in the 19th century. However, in terms of public recognition he is not as well-known as contemporaries like Dante Gabriel Rossetti and Edward Burne-Jones. Exhibitions such as the Tate Gallery's 'Symbolism in Britain' have helped renew interest in his work.
-------
If you would like to view Watts' work at first hand, visit theWatts Galleryin Compton, Surrey. Watts was buried in Compton along with his second wife Mary, one of the founders of the Arts and Crafts Movement.
The Evolution of the Cricket Bat and Batting Techniques
The first mention of the bat used in cricket can be traced as far back as the 1620s. Interestingly, this particular reference to the bat is in relation to the death of fielder during a game, and the inference is that the batsman had hit the fielder with his bat in order to prevent him from catching the ball. This incident may have also served as the instigator of what is now Law 37 - Obstructing the Field. Bats at that time were shaped very similarly to modern hockey sticks; as the ball was delivered underarm and rolled along the ground this design made sense. The cricket bat transitioned to the now recognisable rectangular profile in the 1770s when the laws of cricket changed to allow bowlers to ‘loop’ the ball in the air whilst still bowling underarm. The change in law resulted in a corresponding change in batting technique, with players starting to use a more vertical swing of the bat, as opposed to the horizontal ‘sweeping’ motion that was commonplace with balls rolled along the ground. The bat was still very heavy at the base, and it wasn’t until the 1820s, with the advent of round-arm bowling, that bats started to take a truly modern form.
Initially, the laws of the game did not restrict what size or shape the bat needed to be. This limitation was not needed, until a clever thinking player, one ‘Shock’ White representing Ryegate, marched out to bat against Hambledon in 1771 with a bat the width of the stumps. This tactic was considered quite unsportsmanlike, and Hambledon’s recommendation that the bat be officially limited to a maximum of four and a quarter inches in width was quickly accepted around all of England. A number of steel gauges were made, so that bats could be quickly checked for conformity to this new law. This change in law consolidated the changes in batting technique from a predominantly horizontal swing path to a mixture of vertical and horizontal. The different shots we see now were starting to take shape, however, the general batting technique was based on power and strength.
Searching for the ideal timber for making cricket bats has seen many different types of wood experimented with. Traditionally, cricket bats have been made from English willow, known as Salix Alba Caerulea. It has been used since the early 1800s in almost all cricket bats. The reason for using willow related to its resilience to the impact of a hard ball, its toughness, and its relative lightness. Other timbers have been found to be either too dense, which makes them too heavy to be used, or not dense enough, which results in them breaking on contact. These early bats made from English willow could weight up to a massive five pounds in weight, and were constructed from the heartwood of the tree. This part of the timber is very dense, and this is why the cricket bats of this era appear far darker in colour than more modern ones. In 1890, the English bat manufacturer C.C. Bussey started using the sapwood of the tree instead, and found that it was far lighter and was also more cosmetically appealing to buyers. Very soon afterwards, all bats started being constructed from ‘white’ willow.
The early ‘white’ willow bats were a lot lighter than previous versions, weighing a few pounds at most. This change coincided with the “Golden Age” of batting, with a number of players such as Kumar Ranjitsinhji and Victor Trumper using these lighter blades to great effect. Bats of this era were characterised by a very slim and relatively straight profile, with very thin edges. The weight distribution was often quite high in the blade, as this helped with the desire for a ‘feather’ feel. Interestingly, the actual length of the entire bat was smaller than today, with the handle being short. The bats were usually between two pounds to two pounds and four ounces. The batting technique was again altering, with many players relying on touch rather than power. Ranji’s development of the leg glance and glides were, at least partially, made possible by the fact that the bat was light enough to be manoeuvred easily. Late cuts and other shots that relied on timing rather than brute strength were quickly adopted as the bats of the day allowed greater improvisation.
By the late 1920s, a few players were again trialling the use of heavier bats. Whilst leading batsmen like Jack Hobbs, Don Bradman and Wally Hammond used a bat of around 2 pounds 2 ounces, Bill Ponsford was famous for his “Big Bertha” bat. Ponsford used bats around 2 pounds 9 ounces, considered very heavy for the time. The bats also lasted a long time. The willow was very heavily pressed during the making, which made it more durable, but also less responsive. However, the majority of players were still using light bats. Batting techniques were still predominantly around touch and feel. It was normal in this period for at least 110 overs to be bowled on every day, so the number of runs per over didn’t need to be high. A scoring rate of two and a half runs per over would still see nearly 300 runs scored in the day. The introduction of both timeless and five day test matches saw less emphasis on quick scoring, and more on survival. Many batsmen relied on stroking or deflecting the ball rather than striking it fiercely.
The actual design of cricket bats had remained fairly standard since the 1890s. By the 1960s, some players were choosing to return to very heavy bats, with Graeme Pollock and Clive Lloyd both using blades that exceeded three pounds in weight. This density assisted greatly with the power they could hit the ball with. The heavier options were not for all players, though, as many struggled to play shots such as cuts and hooks as the sheer weight of the bat limited their ability to move it quickly enough. Gary Sobers continued using a very light bat until the end of his career. However, during the 1970s John Newberry and Gray Nicolls started experimenting with various changes in the weighting of the bat. Karsten Solheim, an engineer with General Electric in the USA, started making golf putters with heel-toe (or perimeter) weighting in the late 1950s. These putters had proved extremely popular with both professionals and amateurs alike due to their forgiveness. Gray Nicolls used similar concepts in their ‘Super Scoop’ bat, which featured a large hollow on the back of the bat and more wood around the edges. This redistribution of weight from the middle to the edge allowed the manufacturers to increase the ‘sweet spot’ on the bat, thus making a bat that was more forgiving to slight mishits.
In recent years, the bat makers have continued to refine their art. By careful design of scoops, hollows, plugs, cores and so on, the sweet spots have been maximised and even mishits race too, and over the boundary. The weight of Ponsford’s bats, once considered exceptional, is now considered on the light side of average. By pressing the timber less, bats can be made much heavier whilst still retaining a light feel and pickup. This has also resulted in a great reduction in durability. Bradman said that he changed his bat around every 1000 runs or so, and that this was considered fairly normal for batsmen of his era (admittedly for Bradman, this was after every three of four innings). In contrast, Herschelle Gibbs once told the Guardian newspaper that he went through 47 bats in one season. Players can now have the combination of power and manoeuvrability in the one bat, and with sponsorship, they don’t have to worry about how long the bats last for.
One of the interesting side-effects of this revolution in bats may be the increase in net run-rate that is evident worldwide in Test cricket. The great cricket statistician, Charles Davis, conducted some fascinating research into the percent of team scores that is the result of boundaries. During the 19th Century, just less than half a team’s runs were scored in boundaries. This figure remained remarkably consistent throughout the 20th Century, before starting to rise in 1990. It has now nearly reached 60%, a quite considerable increase in less than two decades, after being stationary for over a century.
Some of this increased run-rate can naturally be ascribed to fast outfields, shorter boundaries, and possibly weaker opposition. However, it seems clear that the technological change in bats has also been a significant factor. Batsmen are not afraid to risk hitting sixes, as even mishits can still clear the boundary. Comparisons of bats from even twenty years ago show significant changes. The edges of bats are now measured in centimetres, not millimetres. The bat's meat is now much lower in the blade, but also thicker. Bats now quite often have a pronounced ‘bow’ shape, in contrast to many of the straight blades of the past. The weights of bats have increased, and yet the feel and pickup of them has not been affected adversely. A recent quote by a friend summed up the difference ‘looks like a railway sleeper, picks up like a wand’. Shots that seemed to be forgotten during the 1970s, such as the late cut, have come back. Batsmen are able to combine both touch and power within a wide range of shots, and run rates have soared.
Golf, tennis and other sports have seen a major revolution in recent years due to changes in materials such as carbon fibre, graphite and titanium. The clubheads of golf drivers have tripled in size, but the overall weight hasn’t increased. Cricket has not seen this structural shift (apart from Kookaburra’s graphite-reinforced bat) due to the requirement for the bat to be made of wood. However, other technological improvements have definitely improved the equipment batsman have on hand. These changes will naturally continue into the future as the cricket bat continues to evolve and manufacturers seek the next big breakthrough. And batting techniques will continue to evolve with them.
Breaking old habits and creating new, desirable ones is hard, but it can be done strategically, according to a world-leading expert.
A member of the Sustainable Lifestyles Research Group in the UK, Professor Bas Verplanken of the University of Bath has focused his research on habits and how to influence them for over 15 years. He is visiting BehaviourWorks Australia in July to share his expertise on habits and collaborate on research and programs designed to foster environmentally sustainable outcomes.
BehaviourWorks Australia, a collaboration between the Monash Sustainability Institute, EPA Victoria, The Shannon Company and Sustainability Victoria, brings together interdisciplinary researchers with leading practitioners who share an interest in behaviour change research and environmental sustainability.
At two seminars in Melbourne, Professor Verplanken will speak on the primacy of understanding habits to any attempt at behaviour change. He will provide tips on measuring the strength of habits, how to break and create them, and maximising the chances of success by strategically timing behaviour change attempts.
Professor Verplanken said habits can become vulnerable at 'moments of change' in our lives, such as moving house, starting a new job, or entering a different lifestage.
"Many of our everyday behaviours are habits that are undertaken without much thought or deliberation. But when the previously stable contexts of these behaviours changes, our habits become vulnerable," Professor Verplanken said.
"The timing of a behaviour change intervention can therefore be just as important as its content. We have a greater chance of both breaking and developing habits at certain moments of change, so it's an ideal opportunity to try to encourage new water-saving, energy-saving and waste reduction behaviours."
Director of BehaviourWorks Australia, Dr Liam Smith said he was delighted Professor Verplanken was bringing his expertise to Australia.
“Habits are one of the biggest challenges facing our environmental sustainability aspirations. They are so prevalent in our lives that traditional approaches to behaviour change may not always work," Dr Smith said.
"I encourage anyone interested in influencing environmental behaviour and sustainable action to attend one of the seminars."
Editor's Note: Original news release can be found here.
Cognitive skills such as learning and memory diminish with age in everyone, and the drop-off is steepest in Alzheimer’s disease. Texas scientists seeking a way to prevent this decline reported exciting results this week with a drug that has Polynesian roots.
The researchers, appointed in the School of Medicine at the University of Texas Health Science Center San Antonio, added rapamycin to the diet of healthy mice throughout their lives. The study showed that Rapamycin, a bacterial product first isolated from soil on Easter Island, enhanced learning and memory in young mice and improved these faculties in old mice.
“We made the young ones learn, and remember what they learned, better than what is normal,” said Veronica Galvan, Ph.D., assistant professor of physiology at the Barshop Institute for Longevity and Aging Studies, part of the UT Health Science Center. “Among the older mice, the ones fed with a diet including rapamycin actually showed an improvement, negating the normal decline that you see in these functions with age.”
The drug also lowered anxiety and depressive-like behaviour in the mice, Dr. Galvan said. Anxiety and depression are factors that impair human cognitive performance. Lead author Jonathan Halloran conducted scientifically reliable tests to accurately measure these cognitive components in rodents.
Venturing into the open
Mice are burrowers that prefer tunnels with walls. To observe behavior, Halloran used an elevated maze of tunnels that led to a catwalk. “All of a sudden the mice are in open space,” Halloran said. “It’s pretty far from the floor for their size, sort of like if a person is hiking and suddenly the trail gets steep. It’s pretty far down and not so comfortable.”
Mice with less anxiety were more curious to explore the catwalk. “We observed that the mice fed with a diet containing rapamycin spent significantly more time out in the open arms of the catwalk than the animals fed with a regular diet,” Halloran said.
The second test measured depressive-like behavior in rodents. Mice do not like to be held by their tails, which is the way they are moved from cage to cage. Inevitably they struggle to find a way out. “So we can measure how much and how often they struggle as a measure of their motivation to get out of an uncomfortable situation,” Dr. Galvan said.
Rapamycin acts like an antidepressant
Some mice barely struggle to get free, but if an antidepressant is administered they struggle a lot more. This behavior is very sensitive to the action of antidepressants and is a reliable measure of whether a drug is acting like an antidepressant, Dr Galvan said.
“We found rapamycin acts like an antidepressant — it increases the time the mice are trying to get out of the situation,” she said. “They don’t give up; they struggle more.”
The reductions of anxiety and depressive-like behaviour in rapamycin-treated mice held true for all ages tested, from 4 months of age (college age in human years) to 12 months old (the equivalent of middle age) to 25 months old (advanced age).
Feel-good chemicals elevated
The researchers measured levels of three “happy, feel-good” neurotransmitters: serotonin, dopamine and norepinephrine. All were significantly augmented in the midbrains of mice treated with rapamycin. “This is super-interesting, something we are going to pursue in the lab,” Dr. Galvan said.
Dr. Galvan and her team published research in 2010 showing that rapamycin rescues learning and memory in mice with Alzheimer’s-like deficits. The elevation of the three neurotransmitters, which are chemical messengers in the brain, may explain how rapamycin accomplished this, Dr. Galvan said.
Rapamycin is an antifungal agent administered to transplant patients to prevent organ rejection. The drug is named for Rapa Nui, the Polynesian title for Easter Island. This island, 2,000 miles from any population centers, is the famed site of nearly 900 mysterious monolithic statues.
கி.பி.2000க்கு முன் வரை மேல்மட்ட, பணக்கார படைப்பாளிகள் மட்டுமே, உலக திரைப்பட விழாக்களில்கலந்து கொள்கிற,உலகத் திரைப்படங்களை பார்க்கிற பாக்கியம் பெற்றவர்கள். கிபி2000 ஆண்டுக்கு பின்பு,உலகத் திரைப்படங்களை நடுத்தர,ஏழை படைப்பாளிகளும் பார்க்கக்கூடியசந்தர்ப்பத்தை,சுதந்திரத்தை,புரட்சியை தொழில்நுட்பம் செய்தது.அதை மதுரை ப்ளாட்பார்ம் வரை,திருட்டு விசிடி கொண்டு வந்து சேர்த்தது. இந்த நேரத்தில் திருட்டு விசிடிகாரர்களிடம் மறைமுகமாக கைகுலுக்கிக் கொள்வோம்.
மதுரையின் குக்கிராமத்திலிருக்கிற ரசனையான பார்வையாளனும், Spring Summer fall Winter and springபடத்தைப் பற்றியும், Legend of 1900 படத்தைப் பற்றியும், Osama படத்தைப்பற்றியும், கேன்ஸ் படங்கள் பற்றி விவாதிக்கின்ற ஒரு தன்மையை காண முடிகிறது.பைரசி புரட்சிக்கு பிறகு தான், ரசனையான எல்லா உதவி இயக்குனர்களின் அறைகளிலும்,உலக சினிமாபற்றிய நூற்றுக்கணக்கான விவாதத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், செழியன் போன்றவர்களின் உலக சினிமா பற்றிய அறிமுகம், சினிமா பற்றி இன்னும் நுட்பமான,கூர்மையான புரிதல்களை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது.
உலக திரைப்படங்களை உன்னிப்பாக கவனிக்கும் போதுதான், தமிழ் சினிமாவில்காணக்கிடைக்காத பல விஷயங்கள், தமிழ் வாழ்க்கையில் காணக் கிடைக்கிற பல விஷயங்களை படமாக, கதையாக காணுகிற ஒரு புரிதலை எனக்குள் ஏற்படுத்தியது. வெயில் படத்தின் மூலம் தோல்வியுற்றவனுடைய வாழ்க்கையை,வலியை, வெற்றி பெற்றவனை பக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டு, நேர்த்தியாக கதை சொல்லுகிற ஒரு கலையை, உலக சினிமாவை தொடர்ச்சியாக பார்த்து கற்றுக்கொண்ட பயிற்சியின் மூலம் சாத்தியமானது. அப்படித்தான் நமக்கு நன்கு பரிட்சயமான, நாம் அன்றாடம் கடந்துபோகிற ரங்கநாதன்தெருஅங்காடித்தெருவின் கதையாக உருக்கொள்ள காரணமாக இருந்தது.
ஒரு படத்தை ஒரு முறை பார்ப்பதிலேயே,அதில் உள்ள அத்தனை விஷயங்களயும் நம்மால் உள்வாங்கிவிட முடியாது.நல்ல கலைப் படைப்பென்பது, பல்வேறு அழகியல் அடுக்குகள் கொண்டதாக,ஒவ்வொரு முறை பார்க்கும் போது, வெவ்வேறு விதமான அனுபவத்தை ஏற்படுத்தும்.தொடர்ந்து பத்திரிக்கையில் காணக்கிடைக்கிற,உலக சினிமா பற்றிய எல்லா எழுத்துக்களும்,சினிமா படைப்பாளிகளுடைய ரசனையை மேம்படுத்துகிற ஒரு செயலாகத்தான் நான் பார்க்கிறேன்.அந்த விதத்தில் உமாசக்தி தான் பார்த்து வியந்த உலகப்படங்களை, நுண்ணிய பார்வையுடன் ஒரு சிறுகதையை போல விமர்சனமாக, கதைச்சுருக்கமாக நமக்கு அறிமுகம் செய்கிறார். இந்த புத்தகத்தில் இடம் பெற்றுள்ள உலக திரைப்படங்களை,நுட்பமான மொழி முலம்,மிக எளிமையாகவாசகனுக்கு கடத்தியதோடு,படத்தை பார்க்க தூண்டும் ஒரு ஆர்வத்தையும் ஏற்படுத்தும் அளவுக்கு மிக ரசனையாக எழுதி உள்ளார்.அவருடைய இந்த முயற்சிக்கு என் வாழ்த்துக்கள்.
அன்புடன். G. வசந்த பாலன் இயக்குனர்.
(என் இரண்டாவது புத்தகம் ‘திரைவழிப் பயணத்திற்கு’ இயக்குனர் வசந்தபாலன் அவசரமாக ஒரிரு நாட்களில் படித்து முடித்து கொடுத்த முன்னுரை.)
Flinders University’s latest advance in forensic science should send a chill down the spines of would-be criminals.
A team of forensic and analytical chemistry students and staff have been able to establish that a receipt was forged by demonstrating that inks from different ballpoint pens were evident on single fibres of paper.
The novel technique – in which fibres were extracted under a microscope using a piece of tungsten wire and tweezers with super-fine points – has the potential to revolutionise forensic and medical investigations, which usually require much larger samples.
The research, undertaken by student Broderick Matthews and published in the prestigious journal Forensic Science International, has earned the recognition of the National Institute of Forensic Science (NIFS) which recently named it Best Case Study published in 2011.
Associate Professor Stewart Walker, Director of the Centre of Expertise in Energetic Material at Flinders, said the method had the added advantage of being virtually non-destructive.
“Until now, ink analysis samples were obtained by cutting a 5mm by 8mm piece of paper or punching a 1.25mm hole in the document,” Associate Professor Walker said.
“Obviously people who have got old documents or paintings don’t want you to come along and cut a bit out,” he said.
“We’re able to take a single fibre so that, to the naked eye, you could not see that there had actually been any sample taken away.”
The method, which lends itself to the analysis of all manner of fibres and chemicals, including drugs, hair or explosives, is the subject of further ongoing postgraduate research at Flinders.
Mr Alastair Ross, Director of the ANZPAA National Institute of Forensic Science, attended a reception hosted by Professor Ross Vining, Director of Forensic Science South Australia, where he presented the annual NIFS best publications awards.
“I am pleased to come to South Australia to present these important awards which demonstrate the importance of collaboration between forensic laboratories and universities,” Mr Ross said.
Associate Professor Walker said the awards also highlighted the importance for academics to collaborate with forensic laboratories.
“We could fire lasers into instruments with long names and it wouldn’t mean a thing unless we could show that it has a practical purpose,” he said.
“It is really pleasing to get this award for a case study because we have shown we can do something neat with LDI-ToFMS (laser desorption ionisation time of flight mass spectrometry) and then we have shown it can be used on real samples and, finally, it has been used in a real case,” he said.
“This illustrates the dual importance of academics assisting with new analytical equipment and new techniques and forensic practitioners keeping us focused on real forensic investigations.”
Editor's Note: Original news release can be found here.
If one is eligible to be admitted to this university, I will support him/her financially. To this end, please send me your resume. I will reply when you are considered to be eligible. If you are highly qualified, we may support as a research assistant even prior to the admission to the Ph.D. program.
For a Ph.D. candidate, the wage this year is 1,180 K won per month (14,160 K won per year). The salary tends to increase every year. One needs to pay 600 K won/month (~7,200 K won per year) as stipend. However, one will get a nearly free dormitory room (33 K won/month; 400 K won/year) within five minutes walking distance from the office. Thus, one does not need a car and does not pay the car insurance. Each meal costs 2.2 K won in cafeteria (or ~2,400 K won per year). Then, one may save most of the remaining (over 4,500 K won or about $4,000), unless you need to buy special things. At present, $1 is 1.1-1.2 K won. Practically, most foreign people here save a substantial amount of money. If one is in difficult condition, we may increase the salary, but this is done very rarely.
Outstanding students would be qualified for POSCO Asian Fellowship, if one is an Asian.
In my center, postdoctoral fellows receive ~29,000 K won per year, research associates, ~3,300 K won, senior research associates and research assistant/associate professors, 4,000-52,000 K won.
Applicants should submit the official English test score (minimum score: PBT 550, CBT 213, IBT 79, ITP 550, IELTS 6, TOEIC 800, TEPS 680) except for six native English speakers (Australia, Canada, Ireland, New Zealand, UK, USA).
We synthesize and characterize novel functional molecular systems which we design based on theoretical predictions using quantum theoretical calculations and molecular dynamics simulations. We are also interested in fabricating nanodevices, and nano sensors.
Now in Postech this session admission are going to be over on 18th July, 2012 or October 17, 2012. So apply with in these timelines and get the scholarship http://admission.postech.ac.kr/linkUsen.do?f=sub3-1
Prejudiced people slowest to recognize faces from other races.
Mo Costandi
It is often assumed that processes such as visual perception work in the same ways in all people, but research now suggests that how we see things may be influenced by our expectations and opinions.
Yair Pinto, a cognitive neuroscientist at the University of Amsterdam, and his colleagues asked 45 white Dutch people to perform a binocular rivalry task — a standard tool in visual perception studies. The researchers presented low-contrast images of white, Moroccan and black faces to one eye and high-contrast changing patterns to the other.
At first, the study participants were aware of seeing only the patterns. But when the contrast of the patterns was reduced and that of the faces was increased, the patterns became invisible and the faces broke through into the participants' awareness.
The researchers asked the participants to indicate when they became aware of seeing the faces by pressing a button on a computer keyboard. It took the participants an average of one-hundredth of a second longer to become aware of the Moroccan and black faces than the white ones.
The team also measured participants’ racial biases using the implicit association test, in which participants pair concepts such as 'black' and 'white' with qualities such as 'good' and 'bad'. The participants who exhibited greatest implicit bias in the association test took longest to become aware of the black and Moroccan faces.
“We expected the Moroccan and black faces to break through more quickly so we were very surprised to find the opposite,” says Pinto.
Pinto and his colleagues presented their results this week at the annual meeting of the Association for the Scientific Study of Consciousness in Brighton, UK.
Subjective experience
Earlier work1 with binocular rivalry tasks had shown that photographs of faces with emotional expressions enter conscious awareness more quickly than those with neutral expressions. Pinto and his colleagues found, however, that the emotional content of the faces had no effect on their participants’ reaction times.
The results suggest that high-level mental processes such as racial stereotyping can exert a direct ‘top-down’ effect on lower-level processes such as visual perception.
Axel Cleeremans, a cognitive neuroscientist at the Free University of Brussels, says that the results could be unrelated to racial bias. “The simpler explanation is that it is difficult to generalize what we know about faces of our own ethnic groups to other groups. This is known as the ‘other race’ effect and has nothing to do with racial prejudice.”
To test this, Pinto wants to repeat the experiments with black and Moroccan participants. “We know that Moroccans and black people in Holland associate more with their own group, and also that they have negative stereotypes of their own group,” he says. “If performance on the task was due to familiarity with your own race, the effect would be reversed, but if it was driven by negative stereotypes it would be the same as with the white people.”
He would also like to probe the effects of likes and dislikes using pictures of animals instead of faces. “Most people won’t readily admit their racial prejudices, but they are comfortable saying they don’t like insects or rats,” says Pinto.
Nature
doi :10.1038/nature.2012.10961
References
Banneman, R. L., Milders, M., De Gelder, B. & Sahraie, A.Ophthal. Physiol. Opt.28, 317–326 (2008).
கழிவறையில் உள்ளதை விட அலுவலக கணினி மவுஸ்களில் மூன்று மடங்கு கிருமிகள் உள்ளதாக ஆய்வறிக்கை ஒன்று அதிர்ச்சி தகவல் தெரிவிக்கிறது.
இதுக்குறித்து ஆராய்ச்சியாளர்கள் மேற்கொண்ட ஆய்வில் அலுவலகத்தில் தான் பணி புரியும் மேசையிலேயே உணவு உண்ணும் ஊழியர்கள், கேடு விளைவிக்கக் கூடிய அசுத்த கிருமிகள் பெருகுவதற்கான இடமாக மாற்றிவிடுகிறார்கள் என குற்றஞ்சாட்டுகின்றனர்.
மேலும், பெண்களை விட ஆண்களே அதிகமாக அசுத்தமிக்கவர்களாக காணப்படுவதாகவும் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
ஆண்கள் பயன்படுத்தும் மவுஸ்களில் மட்டும் 40 விழுக்காடு பாக்டீரியாக்கள் காணப்படுவதாக தெரிவிக்கின்றனர்.
மேலும், மவுஸ்களுக்கு அடுத்ததாக அதிக கிருமிகள் நிறைந்த பொருளாக கணினி விசைப்பலகை உள்ளதாம்.
அடுத்ததாக தொலைபேசிகள் மற்றும் நாற்காலிகளில் அதிக கிருமிகள் உள்ளன.
கழிப்பறையில் தண்ணீர் பாய்ச்சுவதற்குப் பயன்படுத்தப்படும் குழாயின் (Toilet Flush) கைப்பிடியை விட கணினி மவுஸ்களில் இரண்டு மடங்கு பாக்டீரியாக்கள் காணப்படுகிறதாம்.
முன்னதாக, மூன்று வெவ்வேறு அலுவலக இடங்களிலுள்ள 40 மேசைகளிலிருந்து எடுக்கப்பட்ட 158 பொருட்களையும் 28 டாய்லெட் சீட்கள் உட்பட கழிப்பறை பொருட்களை ஆராய்ச்சியாளர்கள் ஆய்வுக்குப் பயன்படுத்தினர்.
தொழில்நுட்ப மேலாளரான பீட்டர் பாரட் இது குறித்து கூறும்போது, தற்போது அலுவலகங்களில் வேலை செய்பவர்கள் மதிய நேர உணவை அவர்கள் பணியாற்றும் மேசையிலேயே வைத்து உண்பதுடன் உணவு உண்ணும் நேரத்தில் இணையத்தை பார்வையிடுவது அல்லது தொடர்ந்து தட்டச்சு செய்வதை வழக்கமாக்கிக்கொண்டுள்ளனர்.
இதனால் உணவு பொருட்கள் கணினிகளில் குறிப்பாக, மவுஸ், கீபோர்ட் மீது படிந்துவிடுகின்றன.
இதனால், பாக்டீரியா உள்ளிட்ட நுண் கிருமிகள் பெருகுவதற்கு ஏற்ற இடமாகவும் அவை மாறிவிடுகின்றன.
குறிப்பாக அலுவலகங்களில், மின்னணு பொருட்கள் அடிக்கடி சுத்தம் செய்யப்படாததால் கிருமிகள் பரவு கின்றன என்று பீட்டர் பாரட் கூறுகிறார்.
அதுமட்டுமல்லாது, அதிக கிருமிகள் கொண்டவைகளாக சமையலறை, வாகன ஸ்டியரிங், நாற்காலிகள், ஷாப்பிங் டிராலிகள், லிப்ட் பட்டன்கள் என பல இடங்களில் கிருமிகள் வாழ்வதாக ஆய்வு தெரிவிக்கிறது.
ஒவ்வொரு தேசத்திலும் ஒவ்வொரு துறைக்கும் உயரிய விருது அல்லது அங்கீகாரம் என்று ஒன்று இருக்கும். தேசத்திற்கு தேசம் அது மாறுபடும். ஆனால் ஒட்டுமொத்த உலகுக்குமே ஓர் உயரிய விருது அல்லது அங்கீகாரம் பொருந்துமென்றால் அது நோபல் பரிசாகத்தான் இருக்க முடியும். நோபல் பரிசு ஒன்றுதான் தேச மொழி எல்லைகளை கடந்து ஆறு வெவ்வேறு துறைகளில் சிறந்த பங்களிப்பினை செய்தவர்களை ஆண்டுதோறும் கவுரவுக்கிறது. நோபல் பரிசை மிஞ்சும் அளவுக்கு வேறு எந்த பரிசும் கிடையாது என்று சொல்லுமளவுக்கு கடந்த 100 ஆண்டுகளில் அது நிலைபெற்றிருக்கிறது.
இன்று பலரை ஆக்க வழியில் சிந்திக்க தூண்டும் அந்த நோபல் பரிசு உருவானதற்கு ஓர் அழிவுசக்தி காரணமாக இருந்தது என்பது உங்களுக்கு தெரியுமா? அழிவுசக்தியை உருவாக்கி அதனால் மனம் நொந்துபோன ஒரு விஞ்ஞானி தனக்கு ஏற்படப்போகும் களங்கத்தை துடைத்துக்கொள்ள உருவாக்கியதுதான் நோபல் பரிசு. அந்த அழிவுசக்தி டைனமைட் எனப்படும் வெடிமருந்து, அந்த விஞ்ஞானி ஆல்ஃப்ரெட் நோபல்.
1833 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 21 ந்தேதி ஸ்வீடன் தலைநகர் ஸ்டாக்கொமில் பிறந்தார் ஆல்ஃப்ரெட் நோபல், நோபலின் தந்தை மேனுவல் நோபல் ஒரு புகழ்பெற்ற பொறியாளராகவும் கண்டுபிடிப்பாளராகவும் இருந்தவர் கட்டடங்கள் பாலங்கள் கட்டுவதிலும் வெவ்வேறு வழிகளை கற்களை வெடித்து உடைப்பதிலும் அவர் வல்லவர். ஆனால் ஆல்பர்ட் நோபல் பிறந்த சமயம் தந்தையின் நிறுவனம் நொடித்துப்போனது. பின்னர் ரஷ்யாவுக்கு சென்று தொழில் செய்து பணம் சேர்த்தார் தந்தை, தனது குடும்பத்தையும் அங்கு அழைத்துக் கொண்டார். தனது நான்கு பிள்ளைகளுக்கும் சிறந்த கல்வி கிடைக்க வேண்டுமென்பதற்காக அவர்களுக்கு தனியாக பாடங்கள் சொல்லிக்கொடுக்க ஏற்பாடு செய்தார்.
ஆல்ஃப்ரெட் நோபலுக்கு 17 வயதானபோது ஸ்விடிஸ், ரஷ்யன், ப்ரெஞ்சு, ஜெர்மன் மற்றும் ஆங்கிலத்தில் எழுத படிக்க தெரியும். நோபலை வேதியல் பொறியாளராக ஆக்க வேண்டும் என விரும்பிய தந்தை அவரை மேல்படிப்புக்காக பாரிஸ்க்கு அனுப்பி வைத்தார் பாரிஸில் நோபலுடன் படித்த அஸ்ட்ரானியோ ஸ்ப்ராரோ என்ற இத்தாலியர் நைட்ரோ கிளிசரின் என்ற ரசாயனத்தை கண்டுபிடித்திருந்தார். அது வெடிக்கும் தன்மை கொண்டதாலும் ஆபத்தானது என்பதாலும் அதை அப்படியே விட்டுவிட்டார். ஆனால் நோபல் அதைப்பற்றி மேலும் ஆராய விரும்பினார். படிப்பு முடிந்து ரஷ்யா திரும்பியதும் தன் தந்தையுடன் இணைந்து எப்படி நைட்ரோ கிளிசரினை கட்டுமான துறைக்கு பயன்படுத்தலாம் என ஆராயத் தொடங்கினார்.
கிரைனியன் போர் காரணமாக அவர்களது தொழில் மீண்டும் நொடித்துப்போனது எனவே அவர்கள் மீண்டும் ஸ்விடனுக்கு திரும்பினர். ஸ்வீடன் வந்த பிறகு நைட்ரோ கிளிசரினை வெடி மருந்தாக உருவாக்குவதில் ஆராய்ட்சி செய்தார் நோபல் அது அபாயமான பொருள் என்று தெரிந்தும் அதனை பாதுகாப்பானதாக ஆக்கினால் நல்ல காரியங்களுக்காக பயன்படுத்த முடியும் என்று நம்பினார். ஆனால் அதற்கு அவர் செலுத்திய விலை அதிகமாக இருந்தது. அவரது சோதனைகளின் பொது சிலமுறை பயங்கர வெடிப்புகள் ஏற்பட்டு அவரது தொழிற்சாலைகள் தரைமட்டமாயின. பணியாளர்கள் சிலர் உயிரழந்தனர். அவர்களுள் ஒருவர் நோபலின் இளைய சகோதரர் இமில். உயிர் பலிக்கு பிறகும் ஆராட்சிகளை தொடர்ந்தார் நோபல். ஆனால் ஸ்வீடன் அரசாங்கம் அதற்கு தடை விதித்தது.
மனம் தளராத நோபல் நைட்ரோ கிளிசரினுடன் பல்வேறு பொருட்களை கலந்து சோதனை செய்து பார்த்தார். கிஸல்கள் என்ற ஒரு வகை களிமண்ணுடன் சேர்த்து பிசைந்தால் பாதுகாப்பான வெடிமருந்து கிடைக்கும் என்பதனை கண்டுபிடித்தார். அந்த தனது கண்டுபிடிப்புக்கு டைனமைட் என்று பெயரிட்டார்.டைனமைட் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஆண்டு 1866. கிரேக்க மொழியில் டைனமைட் என்றால் சக்தி என்று பொருள். அவரது அந்த கண்டுபிடிப்பு பல தொழில்களுக்கு வரப்பிரசாதமாக அமைந்தது. உதாரணத்திற்கு காடு மேடுகளை அழிக்கவும், நிலத்தை சமப்படுத்தவும், மலைகளை குடைந்து பாதைகள் அமைக்கவும், பழைய கட்டடங்களை சில நிமிடங்கில் தகர்க்கவும் முடிந்தது.
ஆல்ப்ஸ் மலையை குடைந்து செயின்ட் கடாட் குகைப்பாதை அமைக்க நோபலின் டைனமைட்தான் பேருதவி புரிந்தது. அவரது கண்டுபிடிப்புக்கு அமோக வரவேற்பு கிடைத்ததால் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் அவர் 90 டைனமைட் தொழிற்சாலைகளை உருவாக்கினார் பெருமளவில் செல்வம் சேரத்தொடங்கியது. ஆனால் ஆக்கசக்தியாக தான் உருவாக்கியதை அழிவுசக்தியாக சிலர் பயன்படுத்தத் தொடங்கியதை கண்டு மனம் பதைத்தார் நோபல். 1888 ஆம் ஆண்டு நோபலின் சகோதரர் லுட்விக் காலமானார். ஆனால் நோபல்தான் இறந்துவிட்டார் என நினைத்த பத்திரிகைகள் அழிவுசக்தியை உருவாக்கி கோடிஸ்வரரான ஆல்ஃப்ரெட் நோபல் காலமானார் என்று செய்தி வெளியிட்டன. அதனை படித்து அதிர்ந்து போன நோபல் தனது உண்மையான மரணத்துக்குபின் உலகம் தன்னை பழிக்கப்போகிறது என்று கலங்கினார்.
அந்த களங்கத்தை அகற்ற ஒரே வழி தனது செல்வத்தை எல்லாம் உலக நன்மைக்காகவும் மனுகுல மேன்மைக்காகவும் பாடுபடுபவர்களுக்கு பரிசாக வழங்குவதுதான் என்று முடிவு செய்தார். உலகம் முழுவதிலும் இருந்த 90 க்கும் மேற்பட்ட டைனமைட் தொழிற்சாலைகளிலிருந்தும், ரஷ்யாவில் எண்ணெய் கிணறு அபிவிருத்தியிலிருந்தும் கிடைத்த பெரும் செல்வத்தைகொண்டு ஓர் அறக்கட்டளையை நிறுவினார். 1890 ஆம் ஆண்டு தான் எழுதிய உயிலில் 9 மில்லியன் டாலரை நோபல் அறக்கட்டளைக்கு எழுதி வைத்தார். அந்தத்தொகையிலிருந்து கிடைக்கும் வட்டியைக்கொண்டு ஆண்டுதோறும் 5 வெவ்வேறு மிகச்சிறந்த மனுகுல சேவை ஆற்றுவோருக்கு பரிசு வழங்க முடிவு செய்தார். இறுதிவரை திருமணம் செய்துகொள்ளாமல் வாழ்ந்த ஆல்ஃப்ரெட் நோபல் 1896 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 10 ந்தேதி தனது 63 ஆவது வயதில் இத்தாலியில் காலமானார்.
ஆல்ஃப்ரெட் நோபல் மறைந்த ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப்பிறகு அதாவது 1901 ஆம் ஆண்டு முதல் அவர் விருப்பப்படியே நோபல் பரிசுகள் வழங்கப்பட தொடங்கின. ஐந்து துறைகளுக்கு கொடுக்கப்பட்டு வந்த நோபல் பரிசு 1969 ஆண்டிலிருந்து பொருளாதாரம் என்ற புதிய பிரிவையும் சேர்த்துக்கொண்டது. இன்றுவரை 770 பேர் நோபல் பரிசை வென்றிருக்கின்றனர். தன்னை அழிவுசக்தியை கண்டுபிடித்த நோபல் என்றில்லாமல் அறிவாளிகளை கவுரவிக்கும் நோபல் என்று உலகம் நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டும் என விரும்பினார் ஆல்ஃப்ரெட் நோபல். அவரது எண்ணம் வீண்போகவில்லை
ஆண்டுதோறும் நோபல் பரிசின் பெயர் உச்சரிக்கப்படும் போதேல்லாம் அந்த உன்னத மனிதனைத்தான் உலகம் நினைவு கூறுகிறது. உண்மையில் அவர் அழிவுசக்தியை கண்டுபிடிக்கவில்லை.ஆக்கசக்தியாக நோபல் கண்டுபிடித்ததை உலகம்தான் அழிவுசக்திக்கு பயன்படுத்தியது இன்றும் பயன்படுத்துகிறது. இருப்பினும் டைனமைட்டை கண்டுபிடித்ததிலும் பின்னர் நோபல் பரிசை அறிமுகம் செய்ததிலும் ஆல்ஃப்ரெட் நோபலின் நோக்கமும் சிந்தனையும் உயரியதாக இருந்தன. அதனால்தான் இன்றும் அவரது பெயர் வானம் வரை உயர்ந்து நிற்கிறது.
