Om Sai Ram

Days of HEAVEN Movie

Bill (பில்) தன்னோட தங்கை மற்றும் காதலியோட வசிப்பவன்... யாரும் தப்பா நினைக்க கூடாதுன்னு காதலியையும் இன்னோரு தங்கைன்னே எல்லோருக்கும் சொல்லி வைத்திருப்பவன். ஊர் ஊராக சென்று கூலி வேலை செய்து பிழைக்கும் ஒரு நாடோடி.

ஏற்கனவே வேலை செய்யும் இடத்தில் சூபர்வைசரை அடித்து விட்டு மூவரும் ரயிலேறி வேறு இடம் செல்கிறார்கள்... அங்கு 20,000 ஏக்கரில் விவசாயம் செய்யும் ஒரு இளமையான பெரு முதலாளியின் பண்ணையில் நூற்றுக்கணக்கான வேலை ஆட்களோடு சேர்கிறார்கள்.

பில்லின் காதலியின் மேல் முதல் பார்வையிலேயே காதல் கொள்கிறார் முதலாளி... அவருக்கு ஏதோ ஒரு நோய் இருக்கிறது என்றும் அதனால் விரைவில் இறந்து விடுவார் என்றும் தெரிந்து கொள்ளும் பில் தன் காதலியை அவரை திருமணம் செய்து கொள்ள தூண்டுகிறான்...

திருமணத்திற்கு பின் என் அண்ணனும் தங்கையும் உடன் இருப்பார்கள் என சம்மதம் பெற்றுகொண்டு திருமணத்திற்கு சம்மதிக்கிறாள் அவள்... திருமணத்திற்கு பின் இவர்கள் இதுவரை அனுபவித்திராத ராஜ வாழ்க்கை கிடைக்கிறது.. இறந்து விடுவார் என நினைக்க திருமணத்திற்கு பின் ஆரோக்கியமாகவே இருக்கிறார் அவர்.

கணவன் மனைவி இருவருக்குள்ளும் அன்னியோன்யம் அதிகரிக்கிறது... அதே நேரம் பில்லுடனான காதலும் தொடர்கிறது ஆனால் இவர்கள் நடவடிக்கையில் சந்தேகம் கொள்கிறான் கணவன்... தன் காதலியை மற்றொருவனுடன் பார்ப்பதில் பில்லுக்கு விருப்பம் இல்லை... வன்மமும் க்ரோதமும் வளர்கிறது... முடிவில் என்ன ஆகிறது என்பதை The Days of Heaven சொல்கிறது...

1916'ல் நடந்ததாக சொல்லபடும் கதை 1978'ல் எடுக்கபட்ட படம்... இன்னும் ஃப்ரெஷாக இருக்கிறது... படம் கண்ணுக்கு அவ்வளவு தீனி போடுகிறது... பார்த்து முடித்தபின் விக்கியில்
படத்தை பற்றி தேடினால்.. சினிமாட்டோக்ராபிக்காக ஆஸ்கார் அடித்திருக்கிறது... 20,000 ஏக்கர் பண்னை, அவர் வீடு, அந்த கால ரயில், பனி விழும் பொழுதுகள், பண்ணை தீப்பிடிக்கும் காட்சி என செம படம் காட்டியிருக்கிறார்கள்.. கேமரா மேல் காதல் இருந்தால்... கண்டிப்பாக மிஸ் பண்ண கூடாத படம்.

Bill and Abby, a young couple who to the outside world pretend to be brother and sister are living and working in Chicago at the beginning of the century. They want to escape the poverty and hard labour of the city and travel south. Together with the girl Linda (who acts as the narrator in the movie) they find employment on a farm in the Panhandle, Texas. When the harvest is over the young, rich and handsome farmer invites them to stay because he has fallen in love with Abby. When Bill and Abby discover that the farmer is seriously ill and has only got a year left to live they decide that Abby will accept his wedding proposal in order to make some benefit out of the situation. When the expected death fails to come, jealousy and impatience are slowly setting in and accidents become eventually inevitable.

Release date: 1 November 1979 (Australia)

Director: Terrence Malick

Cinematography: Néstor Almendros

Screenplay: Terrence Malick

Awards: Academy Award for Best Cinematography.

To hell with equivocation or beating around the bush: Terrence Malick's Days of Heaven is the greatest film ever made. And let the word film be emphasized, since Malick's sophomore masterpiece earns this exalted designation from its position as a work of pure cinema, a concoction of sound and image so formally sumptuous and yet effortlessly poignant that, upon my first viewing as a high schooler, it completely shattered my previous preconceptions about the possibilities afforded by the art form. To an extent far greater than in 1973's exceptional Badlands, what Malick does in Days of Heaven is convey virtually everything of import through visual and sonic means, his tale, often denigrated as sketchy, left purposely simple and slender so that it might be elevated to the realm of timeless archetype via plaintive aestheticism. Malick's directorial gestures wholly meld with the story, as every dramatically tangential stare at the vast 1920 Texas panhandle landscape, like every montage set to Ennio Morricone's unbearably melancholic score, carries in it the narrative's mournful, tragic emotional essence. It is, ultimately, nothing more or less than the definitive proof of film's status as an inherently sensory medium.

Take, for example, the way Malick subtly uses a cutaway to a whirling rooftop wind gauge to signal impending danger for his central love triangle, between field laborer Bill (Richard Gere), his girlfriend-posing-as-his-sister Abby (Brooke Adams), and the wealthy, dying wheat magnet known only as Farmer (Sam Shepard) whom Abby marries as part of Bill's scheme to escape their indigent, migrant situation. Or his similar employment of a quick snapshot of stream water rolling over rocks to express the fleeting calm and peace felt by Bill and Abby during a clandestine nighttime rendezvous. And, also, his orchestration of Abby and Farmer's wedding night, in which the figurative distance between them is suggested by their relation to the camera (she facing the lens, he with his back to it), and the tender precariousness of their arrangement is communicated by Malick's subsequent shots of the mansion bedroom's exterior (its stained-glass window entwined with Farmer's preceding statement: “You're like an angel”) and a delicate leaf covered in droplets of dew. These superficially nonchalant moments are ecstatically evocative, and often enhanced by the unavoidable impression that capturing such seemingly artless images must have required near-Herculean determination and patience.

Days of Heaven's title is bibilical (a phrase taken from Deuteronomy 11:21) and so are the undercurrents of its plot, which charts Bill's flight from a hellish Chicago factory—after, in an act of original sin, he semi-accidentally murdered his foreman—to the expansive plains of Texas, a paradise of endless land and sky that, by film's conclusion, will itself be engulfed in a swarm of end-times locusts and roaring flames. Bill's kid sister, Linda (the wonderfully strange, unique Linda Manz), narrates this saga with references to God and Satan, but if the tale is told from her perspective, it's nonetheless an unreal, detached one, with Linda recounting events and anecdotes as if she had witnessed them from a remove, and been forced to imaginatively make up those portions from which she was denied firsthand access. The resultant atmosphere of simultaneous intimacy and disconnection is haunting, as well as harmoniously attuned to Malick's portrait of man's tense relationship with nature. Environment mirrors peoples' condition even as it remains unconcerned about their plight, at once prone to reflect their sadness in a storm cloud or their swelling peril in the sound of galloping horses, and yet just as likely to aloofly stand apart from them, such as in myriad shots of faceless silhouettes set against the sunset horizon.

Lyrical sorrow springs forth from Days of Heaven's paradoxical juxtaposition of poor, filthy, hungry humans with the majestically beautiful countryside, which in turn is given iconographic majesty by Néstor Almendros's Oscar-winning cinematography. Drenched in “magic hour” twilight (and frequently filmed with only natural illumination), his compositions have a lustrous quality both earthy and ethereal, veiling the action in an otherworldly glow that's nonetheless always rooted in the tangible feeling of its milieu. It is hard to think of a film more visually intoxicating, with Almendros's work so painterly and thrumming with vibrant, roiling life—not to mention innately entwined with Morricone's musical accompaniment, equally elegiac and alive—that it's difficult to fully appreciate it on first glance. This also holds true with regard to Malick's deftly suggestive editing. Just as the director is fond of transiently turning attention away from character-driven goings-on to glimpse a herd of buffalo or wheat fields swaying in the breeze, he frequently begins scenes midway through a tracking shot and ends them (sometimes with a cut to black, other times with a dissolve) before it's finished. The effect, of floating in and out of events like a visiting specter, is dreamlike.

Malick's post-production creativity is likewise responsible for the film's resonant emotional depth. Detractors' most familiar criticism—that everything is insufficiently dramatized—is in a certain, limited sense valid. However, Malick's story and characters are thinly conceived precisely because his intention is to impart sentiments and tensions through nonverbal channels. This is never clearer than with his handling of the cast's performances, which are habitually reduced by the director's edits to ephemeral motions and unheard statements. This isn't to say that the trio of Gere, Adams, and Shepard are utilized merely for their own physical beauty. Rather, it's simply to contend that our ability to recognize, and empathize with, their characters' passions is due largely to Malick's decision to strip scenes down to their bare, poignant essentials: Bill's wounded look upon realizing that Abby has fallen in love with Farmer; Farmer's taut visage upon witnessing a romantic exchange between Bill and Abby; and Farmer's eyes, full of desperation for love and companionship, as well as a desire for self-deception, when he asks his foreman/surrogate father (Robert J. Wilke), who's suspicious of Bill and Abby's motives, to leave the homestead.

As with Badlands and The New World (and, to some degree, The Thin Red Line), Days of Heaven fundamentally involves a transformative journey. Abby is forever reconfigured by her experience as the object of both wild Bill and safe Farmer's affections, and Malick's recurring motifs of movement—train rides, boat trips, wagon trains, flowing water, rolling clouds, cattle processions, and Linda's convivial strolls with an older friend (Jackie Shultis)—speaks to a prevailing notion of impermanence. More than the luxury that Farmer's wealth affords, it is stasis that brings Bill, Abby, and Linda their most joy during the halcyon middle section. And similarly, a sense of patience, of allowing things to unfold without hurry or any nagging requirement that straightforward narrative conventions be addressed, eventually helps bestow the film with its languorous poeticism. That cinema has the potential to overwhelm one's senses like no other art continues, 15-odd years and thousands of movies after my first introduction to Malick's oeuvre, to inspire this cinephile. And the fact that the director wholeheartedly fulfills that potential with this, his rapturous pièce de résistance, helps explain why it took 20 years to complete his follow-up: It's tough to top something this close to perfection.

The front page of the New York Mirror the day after Marilyn Monroe's death.

Sex symbol Marilyn Monroe died August 5, 1962 in the bedroom of her Brentwood, Los Angeles, home. The actress was found dead by housekeeper Eunice Murray, who called Monroe's psychiatrist, Ralph Greenson, before alerting authorities. She was 36 years old at the time of her death.May 30, 2015

Pillayar Suprapatham ( Lord Ganesh Tamil Song )

ARCHITECTURAL INTERPRETATIONS OF MENTAL ILLNESSES

History of modern Atomic theory

THE HISTORY OF THE MODERN ATOMIC THEORY

 

400 BC           Democritus                Proposes the idea of the atom

 

1807               John Dalton                Founder of modern atomic theory

                                                            His model survived for almost 100 years

 

1885               J.J. Thomson Discovery of the “proton”

 

1896               Henri Becquerel        Discovery of Radioactivity

 

1897               J.J. Thomson Discovery of the “electron”

 

1903               J.J. Thomson “Plum-pudding” model

 

1909               Ernest Rutherford      The Gold Foil Experiment

 

1911               Ernest Rutherford      Rutherford’s model of the atom

 

1913               Niels Bohr                  Electrons exist in discrete energy levels

 

1923               Robert Millikan          The Oil Drop Experiment

                                                            Discovered the charge of an electron

                                                            Discovered the mass p+ = 1836 the mass of e-

 

1923               Erwin Schrodinger    Wave Particle duality

 

1925               Erwin Schrodigner    Quantum Mechanical Model of the Atom

 

1932               James Chadwick      Discovery of the “neutron”

 

1945               Wolfgang Pauli          Pauli Exclusion Principle

தமிழ் கவிதை (அருமையான புரியக்கூடிய வரிகள்)

EX MACHINA Movie

 Real science fiction is about ideas, which means that real science fiction is rarely seen on movie screens, a commercially minded canvas that's more at ease with sensation and spectacle. What you more often get from movies is something that could be called "science fiction-flavored product"—a work that has a few of the superficial trappings of the genre, such as futuristic production design and somewhat satirical or sociological observations about humanity, but that eventually abandons its pretense for fear of alienating or boring the audience and gives way to more conventional action or horror trappings, forgetting about whatever made it seem unusual to begin with.

ஸ்மித்'க்கு மிக பெரிய கம்ப்யூட்டர் நிறுவனத்தில் ஒரு ஸ்பெசல் வேலை கிடைக்கிறது, அந்த நிறுவனத்தின் சி.இ.ஓ நேதனிடம் நேரடியாக வேலை செய்ய கிடைக்கும் மிக பெரிய ஆஃப்பர். 

கிட்டதட்ட 2 மணி நேரத்துக்கும் மேலாக மனித நடமாட்டமே இல்லாத பகுதியில் பறந்து சென்று யாரும் நெருங்க கூட முடியாத தனிமை வீட்டில் நேதனை சந்திக்கிறார். 

மிக இளம் வயது தொழிலதிபர், ஒரே ஒரு வேலைகார பெண்ணுடன் மிக பெரிய வீட்டில் தனிமையில் வாழ்கிறார், அனைத்தும் கம்ப்யூட்டர் மயம். பேச்சு துணைக்கு கூட ஆள் இல்லாத இடத்தில் தான் கண்டுபிடித்த எந்திரத்தை பரிசோதனை செய்யவே ஸ்மித்தை அழைத்ததாக சொல்கிறார்.

அந்த இயந்திரம் ஒரு ரோபோ. மனித உருவில் ஒரு பெண் போல தத்ரூபமாக செய்யபட்டிருக்கும் ரோபோ (ஏவா) தானே சிந்திக்கும் வகையில் கண்டுபிடித்திருக்கிறார். அதன் சிந்திக்கும் ஆற்றல் எப்படிபட்டது, எது வரையில் போகும் என்பதை அறிந்து சொல்வதே ஸ்மித்தின் வேலை.

தனியறையில் யாரும் நெருங்க முடியாத வண்ணம் அடைக்கபட்டிருக்கும் ஏவாவுடன் தினமும் கொஞ்ச நேரம் பேசுகிறார் ஸ்மித். அவர்களின் நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் நேதனால் கண்கானிக்கபடுகிறது. ஒரு நாள் அப்படி பேசும்போது திடீரென்று கரன்ட் கட் ஆகிறது. அந்த சமயத்தில் மட்டும் ஏவா சில உண்மைகளை ஸ்மித்திடம் பகிர்ந்து கொள்கிறது. அதில் ஒன்று நேதன் பொய் சொல்கிறான் அவன நம்பாதே என்பது.. !

அடுத்தடுத்து கரன்ட் கட் தொடர்கிறது, தொடர்ச்சியான உரையாடல்களுக்கு நடுவில் ஏவா தான் கரன்ட்டை கட் செய்கிறது என்பதையும் தன்னிடம் தனிமையில் பேசவே அப்படி செய்கிறது என்பதும், அந்த சமயத்தில் மட்டும் நேதனின் கட்டுபாட்டில் அந்த இடம் இல்லை என்பதை ஸ்மித் தெரிந்து கொள்கிறான்.

இதற்கு நடுவில் ஏவாவின் மேல் காதல்??!! கொள்கிறான் ஸ்மித். ஏவாவை அங்கிருநது காப்பாற்றி வெளியே கொண்டு செல்ல முயற்சிக்கிறான் அதற்காக முந்தின இரவு நேதனை அதிகம் குடிக்க வைக்க முயற்சிக்கிறான்.

புன்னகையுடன் அவனிடம் பேசும் நேதன்... ஸ்மித்தின் திட்டம் அனைத்தும் தனக்கு தெரியும் என்று கூறுகிறான். தான் வைத்த பரீட்சையில் ஏவா தேறிவிட்டதாகவும், ஒரு ரோபோ உன்னை காதல் வலையில் வீழ்த்தி காரியம் சாதித்து கொள்வது அதன் அறிவு மனிதனை போல வேலை செய்வதற்கு சாட்சி என்றும் கூறுகிறான்.

அதிர்ச்சியில் உரையும் ஸ்மித் தான் ஏவாவால் சுலபமாக ஏமாற்றபட்டதை உணர்கிறான். தோல்வியை ஒப்புகொண்ட ஸ்மித், நேதனிடம் தான் முதல் நாள் இரவே அனைத்து பாதுகாப்பு சாதனங்களையும் செயல் இழக்க செய்து விட்டதாக கூறுகிறான்... இப்போது ஏவா அறையை விட்டு வெளியே வருகிறாள்.... அவ்வளவு அறிவையும் கொண்டு என்ன செய்கிறாள் என்பதை செம த்ரில்லராக சொல்லபட்டிருக்கிறது...

"Ex Machina," the directorial debut by novelist and screenwriter Alex Garland ("28 Days Later," "Sunshine"), is a rare and welcome exception to that norm. It starts out as an ominous thriller about a young programmer (Domhnall Gleeson) orbiting a charismatic Dr. Frankenstein-type (Oscar Isaac) and slowly learning that the scientist's zeal to create artificial intelligence has a troubling, even sickening personal agenda. But even as the revelations pile up and the screws tighten and you start to sense that terror and violence are inevitable, the movie never loses grip on what it's about; this is a rare commercial film in which every scene, sequence, composition and line deepens the screenplay's themes—which means that when the bloody ending arrives, it seems less predictable than inevitable and right, as in myths, legends and Bible stories. 

The scientist, Isaac's Nathan, has brought the programmer Caleb (Gleason) to his remote home/laboratory in the forested mountains and assigned Caleb to interact with a prototype of a "female" robot, Ava (Alicia Vikander), to determine if she truly has self-awareness or it's just an incredible simulation. The story is emotionally and geographically intimate, at times suffocating, unfolding in and around Nathan's stronghold. This modernist bunker with swingin' bachelor trappings is sealed off from the outside world. Many of its rooms are off-limits to Caleb's restricted key card. The story is circumscribed with the same kind of precision. Caleb's conversations with Ava are presented as discrete narrative sections, titled like chapters in a book (though the claustrophobic setting will inevitably remind viewers of another classic of shut-in psychodrama, Stanley Kubrick's film of "The Shining"). These sections are interspersed with scenes between Caleb, Nathan, and Nathan's girlfriend (maybe concubine) Kyoko (Sonoya Mizono), a nearly mute, fragile-seeming woman who hovers near the two men in a ghostly fashion. 

Because the film is full of surprises, most of them character-driven and logical in retrospect, I'll try to describe "Ex Machina" in general terms. Nathan is an almost satirically specific type: a brilliant man who created a revolutionary new programming code at 13 and went on to found a Google-like corporation, then funneled profits into his secret scheme to create a physically and psychologically credible synthetic person, specifically a woman. This is a classic nerd fantasy, and there is a sense in which "Ex Machina" might be described as "Stanley Kubrick's Weird Science."  But despite having made a film in which two of the four main characters are women in subservient roles, and making it clear that Nathan's realism test will include a sexual component, the movie never seems to be exploiting the characters or their situations. The movie maintains a scientific detachment even as it brings us inside the minds and hearts of its people, starting with Caleb (an audience surrogate with real personality), then embracing Ava, then Nathan (who's as screwed-up as he is intimidating), then finally Kyoko, who is not the cipher she initially seems to be. 

"Ex Machina" is a beautiful extension of Garland's past concerns as a screenwriter. Starting with Danny Boyle's "The Beach," based on his novel, and continuing through two more collaborations with Boyle, "28 Days Later" and "Sunshine" and the remake of "Judge Dredd," Garland has demonstrated great interest in the organization of society, the tension between the need for rules and the abuse of authority, and the way that gender roles handed down over thousands of years can poison otherwise pure relationships. The final section of "28 Days Later" is set in a makeshift army base where soldiers have taken up arms against hordes of infected citizens. No sooner have they welcomed the heroes into their fold than they reveal themselves as domineering monsters who want to strip the tomboyish women in the group of their autonomy and groom them as concubines and breeders in frilly dresses, in a skewed version of "traditional" society. The soldiers, not the infected, were the true zombies in that zombie film: the movie was a critique of masculinity, especially the toxic kind.

Likewise, "Ex Machina" is very much about men and women, and how their identities are constructed by male dominated society as much as by biology. Nathan actively rebels against the nerd stereotype, carrying on like a frat house alpha dog, working a heavy bag, drinking to excess, disco dancing with his girl in a robotically choreographed routine, addressing the soft-spoken, sensitive Caleb as "dude" and "bro", and reacting with barely disguised contempt when Caleb expresses empathy for Ava. It's bad enough that Nathan wants to play God at all, worse still that he longs to re-create femininity through circuitry and artificial flesh. His vision of women seems shaped by lad magazines, video games aimed at eternal teenagers, and the most juvenile "adult" science fiction and fantasy. 

As Ava becomes increasingly central to the story, the movie acquires an undertone of film noir, with Nathan as the abusive husband or father often found in such movies, Caleb as the clueless drifter smitten with her, and Ava as the damsel who is definitely in distress but not as helpless as she first appears (though we are kept guessing as to how capable she is, and whether she has the potential to be a femme fatale). The film's most intense moments are the quiet conversations that occur during power blackouts at the facility, when Ava confesses her terror to Caleb and asks his help against Nathan. We don't know quite how to take her pleas. Despite her limited emotional bandwidth, she seems truly distressed, and yet we are always aware that she is Nathan's creation. Her scenario might be another level in the simulation, or another projection of Nathan's twisted machismo. There is also canny commentary, conveyed entirely through images, which suggests that "traditional" femininity is as artificial and blatantly constructed as any android siren, which makes creatures like Ava seem like horribly logical extensions of a mentality that has always existed. (This movie and "Under the Skin" would make an excellent double feature, though not one that should be watched by anybody prone to depression.)

Throughout, Garland builds tension slowly and carefully without ever letting the pace slacken. And he proves to have a precise but bold eye for composition, emphasizing humans and robots as lovely but troubling figures in a cold, sharp mural of technology. The special effects are some of the best ever done in this genre, so convincing that you soon cease marveling at the way Ava's metallic "bones" can be seen through the transparent flesh of her forearms, or the way that her "face" is a fixed to a silver skull.

Garland's screenplay is equally impressive, weaving references to mythology, history, physics, and visual art into casual conversations, in ways that demonstrate that Garland understands what he's talking about while simultaneously going to the trouble to explain more abstract concepts in plain language, to entice rather than alienate casual filmgoers. (Nathan and Caleb's discussion of Jackson Pollock's "automatic painting" is a highlight.) The performances are outstanding. Isaac's in particular has an electrifying star quality, cruelly sneering yet somehow delightful, insinuating and intellectually credible. The ending, when it arrives, is primordially satisfying, spotlighting images whose caveman savagery is emotionally overwhelming yet earned by the story. This is a classic film.

போதி தர்மர் வாழ்க்கை வரலாறு / BODHI DHARMA Biography (TAMIL)

போதிதர்மர் வரலாறு... போதிதர்மாவைப் பற்றிய பதிவுகள் அவரை குங்ஃபூ தற்காப்புக் கலையின் பிதாமகர் என்று காட்டுகின்றன. ஆனால் போதிதர்மா சீன தேசம் சென்றது குங்ஃபூவை உருவாக்குவதற்கு அல்ல, பௌத்த சமயத்தின் ஆன்மாவை சீனாவிற்கு எடுத்துச் சென்றவர் அவர். பௌத்த சமயத்தின் ஆன்மா என்பது தியானம் தான். எனினும் அவர் குங்ஃபூ கலையின் பிதாமகராகக் கருதப்படுவதற்கும் சில பின்னணிகள் இருக்கின்றன.
போதி தர்மா
குகை போதிதர்மா பற்றிய தொன்மையான பதிவுகள் எதுவும் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்தவையாக இல்லை என்றே வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். அவரைப் பற்றிய புனைவுகள் நிறைய பின்னப்பட்டுள்ளன. குங்ஃபூ கலை பற்றி அவரின் பெயரால் அழைக்கப்படும் நூல்களும் வேறு யாரோ எழுதியவை என்றே சொல்லப்படுகின்றன. போதிதர்மா தன் கைகளால் நேரடியாக எந்தப் புத்தகத்தையும் எழுதவில்லை. அவருடைய போதனைகளை அவரின் சீடர்கள் பதிவு செய்து வைத்துள்ளார்கள்.
தமிழகத்தில் இருந்து சீனா சென்ற போதிதர்மா மன்னர் ’வூ-டி’யைச் சந்தித்த பிறகு யாங்க்ஸி நதியைக் கடந்து ஹெனான் பகுதியின் மலைச் சிகரங்களில் உள்ள ஷாவொலின் மடலாயத்திற்கு வந்து சேர்கிறார். அங்கு தியானம் செய்துகொண்டிருந்த புத்த பிட்சுக்களைப் பார்த்தபோது அவருக்குப் பெரிதும் ஏமாற்றமாக இருந்தது. நாட்பட்ட பட்டினியாலும் தவத்தாலும் அவர்களின் தேகங்கள் வத்தலும் தொத்தலுமாக இருந்தன. ஆன்மிகவாதிகள் என்றால் இப்படி சோப்ளாங்கிகளாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்களின் மனதில் ஒரு தவறான கருத்து கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருப்பதை அவர் கண்டார். அவர்களின் ஆன்மா ஒளி வீசிக் கொண்டிருந்தாலும் உடல் படு மோசமாக இருந்தது. போதிதர்மா ஒரு முழுமைவாதி. உடல் ஆராதனைக்கு உரியது என்னும் கருத்துடையவர். ஓர் ஆன்மிகவாதிக்கு உடல் உறுதியாக இருக்க வேண்டும் என்பதை அந்த பிட்சுக்களுக்கு எடுத்துச் சொல்லி அதற்கான செய்முறைகளை அவர்களுக்கு வகுத்துக் கொடுப்பதாக வாக்களிக்கிறார். அதற்காக அருகில் இருந்த ஒரு குகையில் ஒன்பது வருடங்கள் தியானம் செய்கிறார் போதிதர்மா. ஒன்பது வருடங்களும் அவர் ஒரு சுவற்றைப் பார்த்தபடி அமர்ந்து தியானம் செய்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.
9 வருடங்கள்
தியானம்
இருந்த
போதி தர்மாவின்
நிழல்
குகையின்
பாறையில்
இருப்பதாக
நம்பப்படுகிறது.
ஒன்பது வருடங்கள் தியானம் செய்த போதிதர்மா அங்கிருந்து கிளம்பியபோது அந்த இடத்தில் இரும்புப் பெட்டி ஒன்றை விட்டுச் செல்கிறார். பிட்சுக்கள் அதைத் திறந்து பார்த்தபோது அதில் இரண்டு கிரந்தங்கள் இருந்தன. ”க்ஸி சுய் ஜிங்” (மஜ்ஜை சுத்திகரிப்பு) மற்றும் “யி ஜின் ஜிங்” (தசைகளின் மாற்றம்) என்னும் நூல்கள் அவை. இவற்றில் முதல் நூலை போதிதர்மாவின் சீடரான ஹுய்கே என்பவர் எடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து மறைந்து போகிறார். இரண்டாம் நூலை புத்த பிட்சுக்கள் எடுத்துக்கொண்டு அதில் இருந்த பயிற்சிகளை மாற்றியமைத்து ஷாவொலின் குங்ஃபூ கலையாக மாற்றிவிட்டார்கள். இப்படித்தான் போதிதர்மா குங்ஃபூவின் பிதாமகராக புனையப்பட்டார் என்று டாங் ஹாவோ, ஸூசென், மத்ஸுடா ர்யூச்சி, லின் போயுவான் போன்ற வரலாற்று அறிஞர்கள் கூறுகிறார்கள்.
இது ஒரு புனைவுக்கதையாகவே இருந்தாலும் இதில் அற்புதமான ஒரு உள்-பார்வை இருக்கிறது. அதாவது, போதிதர்மா மனம்-உடல் இரண்டையுமே வலிவுள்ளதாக மாற்றுவதற்கான பயிற்சிகளைத்தான் வழங்கியிருக்கிறார். மஜ்ஜை என்பது அகத்தைக் குறிக்கும். தசைகள் என்பது உடலைக் குறிக்கும். இன்னொரு பார்வையில் மஜ்ஜை என்பது ஆன்மிக சாராம்சத்தைக் குறிக்கும். தசைகள் என்பவை புறச் சடங்குகளைக் குறிக்கும். ஆனால் அந்த பிட்சுக்கள் போதிதர்மாவின் ஆன்மிக சாராம்சத்தை விளங்கிக்கொள்ளும் நிலையில் இல்லை. எனவே அது ஒரு சீடரின் வழியே ரகசியமாக்கப்பட்டு விட்டது. பிட்சுக்கள் புறச்சடங்குகளை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார்கள். அதனைப் போர்க்கலையாக மாற்றிவிட்டார்கள்!
போதி தர்மர் தியானம் இருந்த
குகையின் முகப்பு
இதில் இன்னொரு புள்ளியும் கவனத்திற்குரியது. அதாவது, போதிதர்மா சீனாவிற்குச் சென்றபோதே அங்கே பௌத்த மதம் ஏற்கனவே பரவியிருந்தது. பிறகு ஏன் போதிதர்மா சீனாவிற்குச் சென்றார்? இதற்கான அருமையான விளக்கத்தை ஓஷோவின் “BODHIDHARMA – THE GREATEST ZEN MASTER” என்னும் நூலில் காணலாம். போதிதர்மா ஓஷோவைக் கவர்ந்த மிக முக்கியமான ஆன்மிக ஆளுமை. போதிதர்மா புத்தருக்கு அறுநூறு வருடங்கள் பின்னால் தோன்றியவர். அவர் சீனா செல்வதற்கு ஆறு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே பௌத்தம் அங்கே சென்றுவிட்டது. போதிதர்மா பௌத்த குரு-சிஷ்ய மரபில் இருபத்தெட்டாவது தலைமைக் குருவாக வருகிறார்.
போதி தர்மா குகை
ஜென் ஞானியான அவருடைய குரு ஒரு பெண் ஞானி! அவரின் பெயர் ‘ப்ரக்யதாரா’. அவர்தான் போதிதர்மாவை சீனாவிற்குச் செல்லும்படி கட்டளையிட்டவர். சீனாவில் பௌத்த மதத்தின் சடங்குகள் மட்டும் இருந்தன. அவை ஆன்மிக சாரமற்று வெறும் சக்கைகளாக இருந்தன. கன்ஃப்யூசியஸின் ‘அறத்துப்பால்’ மீண்டும் மீண்டும் மக்களைக் காய்ச்சிக்கொண்டிருந்தது. லாஓஸு, சுவாங்க்ஸு மற்றும் லெய்ஸு ஆகிய தாவோ மூலவர்கள் உருவாக்கிய அற்புதமான ஆன்மிக நெறி பொதுமக்களிடம் சென்று சேராமல் இருந்தது. இந்தச் சூழலில்தான் போதிதர்மாவின் பணி தேவைப்படுகிறது. அப்பணியால் பௌத்தம் தாவோவுடன் இணைந்து ‘ச்சான்’ (chan) ஆகிப் பின்பு அது ஜப்பானில் ’ஜென்’ (ZEN) என்பதாக வடிவம் கொண்டுவிட்டது. இது ஒரு மகத்தான ஆன்மிகப் புரட்சி!
குகையில் தியான
நிலையில் போதி தர்மர்
புறச்சடங்குகள் வெகுஜனங்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப்படுவதும், ஆன்மிக சாராம்சம் தகுதியான சிலரால் மட்டுமே ரகசியமாகப் பேணப்படுவதுமான நிலையை நாம் எல்லாச் சமயங்களிலும் பார்க்க முடியும். உதாரணமாக, இஸ்லாத்தில் சூஃபி மரபு தோன்றுவதன் புள்ளியைக் காட்டும் ஒரு நபிமொழியைப் பாருங்கள்:
“அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களிடமிருந்து (மார்க்கக் கல்வியின்) இரண்டு பாத்திரங்களை நான் பாதுகாத்துக் கொண்டேன். அவற்றில் ஒன்றை நான் பரப்பி விட்டேன். மற்றொன்றை நான் பரப்பியிருந்தால் என் அடித்தொண்டை வெட்டப்பட்டிருக்கும்.”(அறிவிப்பாளர்: அபூஹுரைரா(ரலி), நூல்: புகாரி, அத்தியாயம் 3 – கிதாபுல் இல்ம், ஹதீஸ் எண்:120)
போதி தர்மா கோவிலுக்கு
வரும் பக்தர்கள்
புத்தரைப் போலவே போதிதர்மாவும் ஓர் இளவரசர். அவர் பல்லவ மன்னனின் மகன் என்று சொல்லப்படுகிறது. ‘களறிப்பயட்டு’ என்னும் தற்காப்புக் கலை வளர்ந்திருந்த கேரளப்பகுதியில் இருந்தவர் என்று ஒரு கருத்தும் உள்ளது. புத்தரின் போதனைகளால் ஈர்க்கப்பட்ட போதிதர்மா அரச வாழ்வைத் துறந்து பௌத்த நெறியில் தீட்சை பெற்றுக்கொண்டார். அரச வாழ்வைத் துறந்து ஆன்மத் தேடலில் நாடோடியாகக் கிளம்புகிறேன் என்ற தன் முடிவை போதிதர்மா சொன்னபோது மன்னர் அவரைத் தடுத்தார். போதிதர்மா அவரை நோக்கி “சாவை விட்டும் என்னை நீங்கள் காக்க முடியும் என்றால் இங்கேயே இருக்கிறேன். உங்களால் அது முடியாது என்றால் நான் புறப்படுவதைத் தடுக்காதீர்கள்” என்று சொன்னார். ஆனால், மரணத்தை விட்டு ஒருவரை எந்த மனிதரால்தான் காப்பாற்ற முடியும்? எனவே கண்ணீரோடும் ஆசிகளோடும் மன்னர் தன் இளவரசனை அனுப்பிவைத்தார். அப்படிப் புறப்பட்டவர்தான் போதிதர்மா.
போதி தர்மாவின் சிலை
தன் குரு ப்ரக்யதாராவின் மறைவிற்கும் பின் அவரின் கட்டளையை நிறைவேற்ற போதிதர்மா கி.பி.520-ல் சீனா சென்றார். இந்தியாவிலிருந்து ஒரு மகாஞானி – பௌத்த மதத்தின் 28-வது தலைமைக்குரு - வருகிறார் என்பதை அறிந்த நான்ஜிங் பிரதேச மன்னர் லியாங் வூ-டி அவருக்கு பிரம்மாண்டமான வரவேற்பு அளிக்கிறார். அப்போது அவர் போதிதர்மாவிடம் கேட்ட கேள்வியும் அதற்கு போதிதர்மா சொன்ன பதிலும் மிகவும் சுவையானவை. போதிதர்மா எப்படிப்பட்ட ஞானி என்று காட்ட அது ஒரு சோற்றுப்பதம்.
போதி தர்மா கோவிலுக்கு
வரும் பக்தர்கள்
ஓஷோவின் வார்த்தையில் சொல்வதென்றால் போதிதர்மா ஒரு கிளர்ச்சியாளர் (REBEL). அவருடைய அகப்பார்வை சடங்குகளின் தோலையும் சதையையும் எலும்பையும் துளைத்து நேராக மஜ்ஜையைத் தொடுவது. மன்னர் வூ-டி சீனாவில் நிறைய புத்த மடாலயங்களைக் கட்டியிருந்தார், அதில் பல்லாயிரம் பிட்சுக்களுக்கு போஷகம் அளித்து வந்தார். எனவே அவர் தன் பௌத்தத் தொண்டினைச் சுட்டிக்காட்டி போதிதர்மரிடம் கேட்டார், “மகாஞானியே! என்னுடைய இந்த தர்ம காரியங்களுக்காக சொர்க்கத்தில் நான் பெறப்போகும் சன்மானம் என்ன?” இதைக் கேட்டதும் போதிதர்மா மிக நிதானமாகச் சொன்னார், “உங்களின் காரியங்களுக்கு எவ்வித நன்மையும் இல்லை. நீங்கள் நேராக நரகத்தில்தான் விழுவீர்கள்.” இந்த விடையைக் கேட்டு மன்னருக்கு ஆத்திரமும் குழப்பமும் அதிர்ச்சியும் கலந்த உணர்வு ஏற்பட்டது.
போதிதர்மா ஏன் அப்படிச் சொன்னார்? அந்த மன்னர் பெயருக்காகவும் புகழுக்காகவும்தான் அந்த தர்ம காரியங்களை எல்லாம் செய்துவந்தார் என்பதை அவரைப் பார்த்ததுமே போதிதர்மா கண்டுவிட்டார். போதிதர்மா போன்ற ஒரு ஞானியின் கண்கள் உள்ளத்தை ஊடுறுவும் எக்ஸ்ரே கதிர்கள் கொண்டவையாகத்தான் இருக்கும்! சுயநல எண்ணத்துடன் நிறைவேற்றப்படும் தர்ம காரியங்களுக்கு எந்த மதிப்பும் இல்லை என்பதைத்தான் அவர் அப்படிச் சுட்டிக்காட்டினார்.
இக்கருத்தைக் கூறும் நபிமொழி ஒன்று என் நினைவுக்கு வருகிறது: “செயல்கள் அனைத்தும் உள்நோக்கத்தைப் பொருத்தே அமைகின்றன. ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் அவர் எண்ணியதுதான் கிடைக்கிறது.”(அறிவிப்பாளர்: உமர் பின் கத்தாப் (ரலி), நூல்: புகாரி, அத்தியாயம்: 1 – கிதாப் பத்உல் வஹ்யி, ஹதீஸ் எண்: 1)
போதிதர்மாவைப் பற்றிப் பேசும்போது மறக்காமல் பேசவேண்டிய இன்னொரு விஷயம் தேநீர். ஆமாம், குங்ஃபூ கலையின் பிதாமகர் என்று அவர் சிலாகிக்கப்படுவது போலவே தேநீரைக் கண்டுபிடித்தவர் என்றும் போற்றப்படுகிறார். போதிதர்மா இரவும் பகலும் தொடர்ந்து தியானம் செய்து வந்தார். அப்படி இருக்கையில் அடிக்கடி சொக்கிக்கொண்டு தூக்கம் வந்தது. தியான நிலையில் இருந்து நழுவித் தூக்கத்தில் மனம் விழுவதை எண்ணி அவருக்குத் தன்மீதே கோபம் வந்தது. ஒரு நாள் அவர் தன் இமைகளைப் பிய்த்து மண்ணில் வீசியெறிந்தார். அவை விழுந்த இடத்தில் புதர் ஒன்று முளைத்தது. அவர் தியானம் செய்து கொண்டிருந்த மலையின் பெயர் ’டாய்’. எனவே அந்த மூலிகை சீன மொழியில் ‘டே’ என்று அழைக்கப்பட்டது. அதன் இலைகளைக் கொதிநீரில் போட்டு கசாயம் வைத்துக் குடித்தபோது சோம்பலை நீக்கிப் புத்துணர்ச்சி ஏற்படுவதை அறிந்தார்கள். அப்போதிலிருந்து தேநீர் அருந்துவது ஜென் நெறியிலும் சீனக் கலாச்சாரத்திலும் ஒரு முக்கியமான நிகழ்வாக, தியான முறையின் ஒரு அங்கமாக நிறைவேற்றப்பட்டு வருகிறது.
போதிதர்மா தன் கையில் எப்போதும் ஒரு கைத்தடி வைத்திருப்பார். பேருக்குத்தான் அது கைத்தடியே தவிர, அதைப் பார்த்தால் அவர் ஏதோ ஒரு மரத்தையே வேறோடு பிடுங்கி வைத்திருப்பது போல் இருக்கும். முண்டு முடிச்சு உள்ள அந்தத் தடியை அவர் ஆன்மிக போதனைக்கும் பயன்படுத்தினார். அதாவது, ‘மனம் அலைபாய்ந்து கொண்டே இருக்கிறது மாஸ்டர்’, ‘மனம் குரங்கு போல் தாவிக்கொண்டே இருக்கிறது மாஸ்டர்’, ‘மனதிலிருந்து விடுதலை அடைவது எப்படி?’ என்றெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டு வரும் சீடர்களை நோக்கி, “அப்படியா அந்த மனதைப் பிடித்துக் கொண்டு வாருங்கள். ஒரே அடியில் போட்டுத் தள்ளிவிடுகிறேன்.” என்று சொல்லித் தன் கைத்தடியைக் காட்டுவார்! (இந்தக் கைத்தடியை போதிதர்மா வைத்திருப்பதாக ‘ஏழாம் அறிவு’ திரைப்படத்தில் காட்சிப் படுத்தியிருப்பதைப் பார்க்க நன்றாக இருக்கிறது.)
போதி தர்மருக்கு நீரில் மிதக்கும்
திறன் இருந்ததை உணர்த்தும் ஓவியம்
இதையெல்லாம் படிக்கும்போது அவர் ஒரு தமாஷ் பேர்வழியாக நமக்குத் தெரியலாம். அது உண்மைதான். ஜென் நெறியில் தமாஷ் செய்யத் தெரியவில்லை என்றால் ஞானம் அடைந்த குருவாக ஏற்றுக்கொள்ளவே மாட்டார்கள். ஞானத்தின் அலாதியான சுவைகளில் நகைச்சுவை அவர்களுக்குப் பிரதானமானது. சூஃபி மரபில் நகைச்சுவைக்கு ஒரே ஒரு முல்லா நஸ்ருத்தீன் மட்டுமே இருக்கிறார். ஆனால் ஜென்னில் ஏறத்தாழ எல்லா ஞானிகளுமே முல்லாக்கள்தான்!
போதி தர்மாவின் அடக்க ஸ்தலம்
போதிதர்மா தன் கடைசிக் காலத்தில் இமயமலைப் பகுதிக்குச் செல்ல விரும்பினார். ஹாய்கோ என்னும் சீடனைத் தன் வாரிசாக அறிவித்தார். இதனால் அவர் மேல் மனத்தாபம் கொண்ட ஒருசில சீடர்கள் அவரின் உணவில் விஷம் வைத்து விட்டார்கள். அதை உண்ட போதிதர்மா ‘கோமா’வில் விழுந்தார். அவர் இறந்துவிட்டதாக அறிவித்து மடாலயத்திலேயே அவரைப் புதைத்துவிட்டார்கள்.
சீடர்களால் விஷம் வைத்து கொள்ளப்பட்ட
போதி தர்மர் தான் உயிருடன் இருப்பதை
எல்லை காவலாளி மூலம் உணர்த்தும் காட்சி
இது நடந்து சில நாட்கள் கழித்து சீனாவின் எல்லையில் அவர் நடந்து செல்வதை எல்லைக் காவல்காரன் ஒருவன் காண்கிறான். அவனுக்கு போதிதர்மாவை நன்றாகத் தெரியும். அவர் தன் கைத்தடியின் முனையில் ஒற்றைச் செருப்பைக் கட்டித் தொங்க விட்டிருப்பதைக் கண்டு அதற்கான காரணத்தை வினவுகிறான். “மடாலயத்திற்குப் போய் என்னை நீ இந்தக் கோலத்தில் பார்த்ததாகச் சொல். விவரம் உனக்கே விளங்கும்” என்று போதிதர்மா அவனிடம் சொல்லிவிட்டு எல்லையைக் கடந்து இமயமலைக்குச் சென்றுவிட்டார். அந்தக் காவலன் மடாலயத்திற்குச் சென்று தான் போதிதர்மாவைப் பார்த்ததாகச் சொல்கிறான். அவர்கள் அவரின் கல்லறையைத் திறந்து பார்த்தபோது அதனுள் அவருடைய மற்றொரு செருப்பு மட்டும் கிடப்பதைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைகிறார்கள். இப்படியாக போதிதர்மாவின் முடிவு சொல்லப்படுகிறது.
‘மனதிலிருந்து விடுதலை அடைய வேண்டியதில்லை. மனதிற்குள் ஆழ்ந்து ஆழ்ந்து போய்க்கொண்டே இருங்கள். இறுதியில் மனமே புத்தராக இருப்பதைக் காண்பீர்கள். மனதின் எதார்த்த நிலையே ஞானம்” என்பதுதான் போதிதர்மாவின் போதனைகளின் சாரம். மனம் என்பது ஆறாம் அறிவாகச் சொல்லப்படுகிறது. ஏழாம் அறிவு என்பது மனத்திற்கு அப்பால் உள்ளதல்ல. மனம் தன் எதார்த்த நிலையை அடைவதாகும் என்று சொன்னவர் அவர். அந்த நிலையை அடையும்போது மனத்தின் உண்மையான ஆற்றல் வெளிப்படும். கால-இடத் தளைகளிலிருந்து விடுதலை கிடைக்கும்.
போதிதர்மாவின் ஞானம் மிளிரும் பல நூறு பொன்மொழிகளில் சில .....
நல் ஆசிரியர்களை, தேடும் முட்டாள்கள் உணர்வதில்லை,
அவர்களது மனம் மிகச்சிறந்த ஆசிரியர், என்பதை!
’மனம் எப்போதும் இக்கணத்தில் இருக்கிறது.
நீதான் அதைக் காண்பதில்லை’
பாதையை அனைவரும் அறிவார்கள்.
அதில் நடப்பவர்கள் சிலரே’
’மாயைகளை உருவாக்காமல் இருப்பதே ஞானம்’
’வாழ்வும் சாவும் முக்கியமானவை.
அவற்றை வீணடிக்காதீர்கள்’
’ஞானமே உங்களின் நிஜ உடல்,
உங்கள் நிஜ மனம்’
’மொழியைக் கடந்து போ,
எண்ணத்தைக் கடந்து போ’

Credits to the original writer.

Two collided bullets from the Battle of Gallipoli, 1915-1916.

Tutankhamun's Dagger துட்டகாமன் கத்தி

1925 ... ஹோவர்ட் கார்டர் எனும் பிரிட்டிஷ் தொல்பொருள் ஆய்வாளர் எகிப்து பகுதியில் அகழ்வாராய்சி செய்துகொண்டிருக்கிறார்.. அப்போது வித்தியாசமாக ஒரு பெரிய சவப்பெட்டி கிடைக்கிறது... நிச்சயமாக அது ஃபேரோவின் கல்லறையாக தான் இருக்க வேண்டும்.. அவ்வளவு வேளைப்பாடுகள்... திறந்து பார்த்தால் , 17 வயது சிறுவனின் பதப்படுத்தபட்ட உடல்...

ஆம்.. பதின்மவயதில் துட்டகாமன் எனும் ராஜா இருந்துள்ளார்.. அதிசயம் அதுவல்ல.. அவர் வைத்திருந்த குறுவாள்.. பல ஆயிரம் வருடங்கள் ஆயினும் துருப்பிடிக்காத குறுவாள்..!!!

தங்கத்தால் கைப்பிடி இழைக்கபட்டிருந்தது.. தங்கத்தால் உறையும் இருந்தது.. "non-invasive X-ray technique" மூலமாக ஆராய்ந்தனர்.. இந்த கத்தி விண்கல் உலோகத்தால் செய்யபட்டது என கூறினர்.. இதன் உலோக கலப்பில் நிக்கலும் கோபால்டும் இன்னும் விளங்கமுடியாத உலோகமும் இருப்பதாக Daniela Comelli ன் ஆராய்சி முடிவு வந்தது...

அக்காலத்தில் எகிப்தில் இருந்த செங்கடலை சுற்றி 2000 கி.மீ சுற்றளவில் எங்காவது அந்த விண்கல் விழுந்திருக்கலாம் என்றும் அதனை வைத்து குறுவாள் செய்திருக்கலாம் என்று ஒரு கருத்து உள்ளது..

இன்னொரு சாரார் , இது ஏலியன் தந்த பரிசு என்கிறார்கள்.. இந்த கத்தியில் இருந்த லில்லி பூ மொட்டு , இறகு போன்ற வேலைப்பாடுகள் செய்வதற்கு அக்காலத்தில் வழியில்லை.. இது நிச்சயமாக பூமிக்கு வந்த ஏலியன் தந்த பரிசு தான் என்கிறார்கள்..

எதுவாகினும் பல ரகசியங்களை தன்னகத்தே வைத்து , தற்போது எகிப்தில் உள்ள கெய்ரோ மியூசியத்தில் உறங்குகிறது.. இன்னொரு மர்மத்தை சொல்ல மறந்து விட்டேன்..

துட்டகாமன் ஃபேரோ.... யாரோ ஒருவரால் துரத்தபட்டு கொலை செய்யபட்டதற்கான அடையாளம் அவர் உடலில் உள்ளது... ஏன் துரத்தபட்டார்.. யாரால் கொலை செய்யபட்டார் ? மர்மம்...

A dagger entombed alongside the mummy of Egyptian pharaoh Tutankhamun was made with iron that came from a meteorite, researchers say.

The weapon was one of a pair of daggers discovered by British archaeologist Howard Carter in 1925 within the burial wrappings of the teenaged king.

The origin of its unrusted iron blade has baffled scientists because such metalwork was rare in ancient Egypt.

Tutankhamun was mummified more than 3,300 years ago.

Italian and Egyptian researchers used "a non-invasive X-ray technique" to confirm the composition of the iron without damaging it, according to a study published in the journal of Meteoritics and Planetary Science.

Tutankhamun's beard glued back on

'High chance' of chamber in Tut's tomb

"Meteoritic iron is clearly indicated by the presence of a high percentage of nickel," the study's main author, Daniela Comelli, said.

The researchers say the presence of iron - along with levels of nickel and cobalt - "strongly suggests an extraterrestrial origin".

They compared the composition of the dagger to known meteorites within 2,000km around the Red Sea coast of Egypt, and found that one in particular - which landed 150 miles (240km) west of Alexandria - contained similar levels of nickel and cobalt.

Ancient Egyptians attached great significance to meteoritic iron for the production of fine ornamental or ceremonial objects, the researchers say.

"They were aware that these rare chunks of iron fell from the sky already in the 13th [Century] BCE, anticipating Western culture by more than two millennia," they write in their findings.

The high manufacturing quality of the blade in comparison with other simple-shaped meteoritic iron artefacts "suggests a significant mastery of ironworking in Tutankhamun's time", they say.

The dagger - which features a decorated gold handle and a gold sheath with a floral lily motif on one side and a feather pattern on the other - is now on display at the Egyptian Museum in Cairo.

---

Tutankhamun (1336 BC - 1327 BCE)

• The 11th pharaoh of the 18th dynasty of Ancient Egypt

• Made famous by the discovery of his completely intact tomb by the British archaeologist Howard Carter in 1922

• He was about 17 when he died and was likely to have inherited the throne at the age of eight or nine

• Chief achievement during his short time on the throne was repairing the damage inflicted upon the temples of Amun during his father Akhenaten's tenure

• Uncertainty still surrounds Tutankhamun's death. He may have been assassinated, or died as the result of an injury received while hunting