By Lizzie WadeFeb. 10, 2016 , 1:00 PM If you came into some unexpected cash, would you keep the money for yourself or give it away to a faraway stranger? According to a new study, the answer may depend on what kind of god you believe in. Moralizing gods, which care about human behavior and punish transgressions, feature in religions from Christianity and Islam to the polytheism of ancient Egypt (pictured). One idea—popularly known as the Big Gods hypothesis—holds that such gods may make people more cooperative and could have helped societies grow from hunter-gatherer bands to politically complex states. To test the idea that moralizing gods foster group-oriented generosity, even across long distances, researchers asked 591 people, from hunter-gatherers in Tanzania to wage workers in Brazil, to play an economic game. Participants were given some money and asked to roll a die. If a certain color came up, they were supposed to drop some coins in their own pot; another color and they were supposed to put the money in a pot destined for a stranger in another community who shared their religion. In another round, the recipients were either members of their own community or strangers in a distant one, all of whom shared the player’s religion. No one was watching the game, and the researchers expected a certain amount of cheating. When the scientists tallied up the coins in each pot, they found that in both rounds people who believed in more punishing gods gave more money to distant strangers, they report today in Nature. Intriguingly, belief in a god’s propensity to reward good behavior did not increase generosity in the same way, suggesting supernatural retribution may have been a key element in encouraging cooperation and helping societies expand.":
சிறுகதைக்காரர்கள் தங்கள் கதைக்கான விஷயத்தை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டுவிட்ட பிறகு அடுத்து கவனிக்க வேண்டியது அதை அவர்கள் எப்படி உருவாக்குகிறார்கள் என்பதுதான். இங்குதான் உருவம் என்கிற பேச்சு எழுகிறது. உருவம் என்றால் ஏதோ ஒரு வரையறை ஏற்படுத்தி இந்த மாதிரி இருந்தால்தான் அது ஒரு சிறுகதை என்று ஒரு ஆரம்ப சட்டம் இட்டு, ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்குள், அடாபிடித்தனமாக, இயங்க வைக்கப்பட்ட ஒன்று என்று கொண்டு விட முடியாது. ஆரம்பகாலப் படைப்பு ஒன்று தனக்குள் அடக்கி இருக்கும் ஒரு அமைப்பு முறையைக் கொண்டு, அந்த அமைப்பு முறைக்கு உதவிய சில தன்மைகளை மட்டும் கொண்டு, அதுவேதான் என்றைக்கும் கடைப்பிடிக்க வேண்டிய விதிமுறை என்று கலைத்துறையில் எந்த ஒரு பிரிவு பற்றியும் அறுதியிட்டுச் சொல்லி விட முடியாது. சங்க காலக் கவிதையிலிருந்து ஆரம்பித்து, சிலப்பதிகாரம் பார்த்து, கம்பராமாயணம் தாண்டி, ஆழ்வார்கள் நாயன்மார்களையும் கடந்து, பாரதிக்கு வந்து அவருக்குப் பின்னும் பார்க்கிறபோது கவிதைத் துறையில் நாம் கணக்கற்ற உருவ வகைகளைப் பார்க்கிறோம். அவரவர் சந்த வேறுபாடும், தளை, சீர் சேர்க்கை அளவு வித்தியாசமும், சொல்லாட்சி மாறுபாடும், வரிக்கணக்கு வித்தியாசமும், ஒலிநயப் போக்கு மாறுதல்களும் நாம் பார்ப்பவை.
தொன்மையான, மரபான இலக்கியத் துறையில் முதலில் தோன்றின வகையான கவிதை பற்றியே இப்படி என்றால் இக்காலத்ததான, நூதனமான, வெகு சமீப காலத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட இலக்கிய வகையான சிறுகதை பற்றி திட்டவட்டமான ஒரு கோடிட்ட வழி உருவம்தான் என்று எப்படிச் சொல்ல முடியும்? எனவே எட்கர் அல்லன் போ முதல் வில்லியம் ஸரோயன் வரை வந்து, இன்னும் தள்ளி வந்து, சிறுகதை உருவம் எத்தனை தினுசாகக் கையாளப் பட்டிருக்கிறது என்பதைக் கவனிக்க வேண்டியது அவசியம். இதுக்கு அப்பாலும் உருவம் புதுசாக ஆக்கப்படவும் கூடும். இதை மனதில் கொண்டுதான் தமிழ்ச் சிறுகதை பற்றி நாம் ஆராய முற்பட வேண்டும்.
ஆனால் ஒரு எச்சரிக்கை. இப்படி சொல்வதைக்கொண்டு, சிறுகதைக்குத் திட்டவட்டமான உருவம் கணிக்க முடியாததால் எதையும் சிறுகதையாகக் கருதிவிடலாம் போலத் தோன்றும், சொல்லவும் தோன்றும். அது சரியாகாது. சிறுகதை உருவம் சம்பந்தமாக நல்ல சுதந்திரம் இருந்தாலும் முதன்மையாக அது சிறுகதை என்கிற தன்மை வாய்ந்ததாக, அதுக்கான சில அடிப்படை அம்சங்களைக் கொண்டதாக இருக்க வேண்டும். கவிதை சம்பந்தமாக, அது எந்த விதமான யாப்பு நியதிக்கு உட்பட்டு இருந்தாலும் அது கவிதை என்ற தன்மை வாய்ந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்பது போல, இசைத் துறையில் பாடகனின் கற்பனா சக்திக்கு ஏற்ற ராகங்களை பாணி என்று சொல்லும்படியாக புது விதமாகப் பாடினாலும் குறிப்பிட்ட ராகத்தின் அடிப்படை லட்சணங்களை மீறிப் போகாமல் இருக்க வேண்டும் என்பது போல்.
இந்த எச்சரிக்கைகளை சொல்லக் காரணம், இப்போது தமிழில் எதையும் சிறுகதை என்று சொல்லும் அளவுக்கு ரசிகமனம் அவ்வளவு தாராளத் தன்மையும் அபிமான, அனுதாபப் பார்வையும் கொண்டுவிட்டதுதான். அவ்வப்போது வெளியாகிற சிறுகதைத் தொகுப்புகளில் படைப்பாளியாலும், தொகுப்பை அறிமுகப்படுத்துகிறவர்களாலும், பதிப்பாளர்களாலும் எழுதப்படுகிற முன்னுரைகளையும், பத்திரிகைகளில் வரும் மதிப்புரைகளையும் படிக்கிறபோது இந்த 'பரந்த மனப்பான்மை', 'தயாளம்' தாராளப் பாராட்டுகளை நாம் ரொம்பப் பார்க்கிறோம். அதோடு இன்னொரு முக்கியமான விஷயம். சிறுகதைகளைப் பற்றி எழுதுகிறபோது வாழ்க்கையைச் சித்திரித்துக் காட்டுவது, சமூகத்தின் நிலையைப் படம் பிடித்துக் காட்டுவது, பொருளாதார ஏற்றத் தாழ்வை விண்டு காட்டுவது, மன உளைச்சலை வெளியிடுவது, தத்துவத்தை விளக்குவது இப்படி மதிப்பிடப்படுகிறதே தவிர, முதலில் இவை சிறுகதைகளாக இடம் பெற்றனவா, தரமான சிறுகதைகளா, கலைநயம் காண்கிறதா, அழகாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறதா, அனுபவம் சிலாக்கியமானதா, வெளியீடு திறன்பட உள்ளதா, கற்பனா சக்தி எந்த அளவு காட்டப்பட்டிருக்கிறது, கையாண்ட மொழியானது வேகம், பொருத்தம், சக்தி, புதுமை கொண்டிருக்கிறதா என்றெல்லாம் பார்க்கப்படுகிறதே இல்லை.
உரைநடை இருந்தால் போதும், 'நடை' (ஸ்டைல்) தேவையில்லை, வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஒரு குறிப்பிட்ட கண்ணோட்டம், மனித ஜாதியிடம் ஒரு அக்கறை இருந்தால் போதும் அது அழகாக இருக்க வேண்டும் என்பதில்லை, கருத்துச் செழிப்பு இருந்தால் போதும் கலைத்தன்மை பற்றிக் கவலை இல்லை, சமூகவியல் ரீதியாகச் சரியாக இருந்தால் போதும், அழகியல் ரீதியாகப் பார்க்கத் தேவையில்லை, போதனை மதிப்பு இருந்துவிட்டால் போதும், இன்ப மதிப்பு ஒரு பொருட்டில்லை என்றெல்லாம் பொதுவாகக் கருதப்படுகிற அளவுக்குச் - சிறுகதை மட்டும் என்ன - இலக்கியமே கருதப்படுகிற அளவுக்கு இன்று இருக்கிற பரவலான நிலை.
Naturalistic art style. Man spearing a kangaroo, Kimberley.
Religious and ceremonial aspects of life, being so important, are the inspiration for much art. Aboriginal art and decoration is an integral part of traditional life, and occurs as body decoration in ceremonies, on bark shelter and rock shelter walls, on trees (dendroglyphs), carved on rocks (petroglyphs), weapons, utensils, and sacred objected both natural and carved.
There is an enormous variety in the styles of Aboriginal art, with both regional variations and a time depth, where for each region, the styles have varied as one goes back in time. For example, studies of Kimberley (north Western Australia) and Kakadu (in the Northern Territory) rock art show many evolving styles dating back tens of thousands of years.
Much of the painted and carved art can be divided simply into two broad categories or styles – naturalistic or figurative and non-naturalistic or non-figurative. However, Aboriginal art is much more complex than this and includes stencils, thread-cross strings on poles, free standing carvings and objects including beeswax models, charcoal drawings, drawings and raised designs in sand, the application of feathers and feather down, and so on.
Hand and boomerang stencils often feature in Aboriginal rock art, Queensland example.
A naturalistic style or figurative style means that any person looking at the art is able to recognise what basic subject is being depicted. It looks basically natural or is a figure of the intended subject. Of course, a macropod figure might represent a large kangaroo or a small wallaby, but the basic figure is recognisable. Within the grouping of “naturalistic figures” comes many further subdivisions, based on the subtle differences of the countless styles an artist might use. Both researchers and Aborigines might then name those further subdivisions for their particular locality, based on a dominant feature of that particular art style. For example, in the Kimberley, the “Wandjina Art Period” describes paintings done in the recent period when Wandjina(the important Ancestral Being) paintings were made, in a particular multicoloured, crudely naturalistic, style.
Some of the most beautiful Australian Aboriginal art using a naturalistic art style is found in the rock art across northern Australia, the best-known regions being the Kimberley and Kakadu regions. One form of this style is where the internal anatomy of an animal is also shown in the painting, and hence this is called “X-ray” art. This feature appears occasionally in the very old art of both the Kakadu and Kimberley regions, but really took off in the art of the Kakadu region over the past thousand years or so. This X-ray style continues today with the commercial art produced on barks and paper for the tourist market by Aboriginal people from that region.
Rock shelter containing the Ancestral Being rock python (Rainbow Serpent), its baby pythons and Wandjina. Phil Krunmurra explains the significance of this site and its art. Gibb River Station. 1990.
Non-naturalistic or non-figurative styles include abstract styles and geometric patterns, the most common being those seen in the art of Central Australia. Here, for example, the arc shape might represent a man or woman sitting at their campfire, or it may represent a boomerang. A circle might represent any important person or place, or even represent the story of important event that took place.
The accompanying photo is a section of a large painting by Reggie Sultan, a Kaytja Aboriginal artist from Barrow Creek, showing people, animal tracks, and water holes. The arc shapes with lines to the side represent seated women and their digging sticks. The line of “arrows” along the top and right represent the tracks of the emu, a large Australian bird, travelling from left to right across the top and from top to bottom along the right side. The “half-arrows” at the far right represent the tracks of a kangaroo passing from the top to the bottom of the painting.
Non-naturalistic art style. Traditional Central Australian art.
The extra line behind one set of tracks at the top right represents the mark of the kangaroo’s tail when it paused for a moment, allowing the tail to touch the ground. This art style is typical of Central Australian art. (Reggie’s paintings can be purchased from this Web site.)
Now that the collecting of pieces of Aboriginal art has become so popular world-wide, a common, mistaken belief is that the Dot Painting Style of Central Australia is a recent development. This belief arises because it was in the 1960s that a Central Australian school teacher encouraged the old men of the tribe to record their art on European sheets of board, using acrylic paints. This use of acrylic paints on flat board dates from that time. However, the art style itself, with geometric designs, is seen in the petroglyphs (rock engravings) dating back thousands of years.
Ancient petroglyphs showing concentric circles (non-naturalistic art style), inland South Australia.
The use of dots was once Australia-wide, particularly seen on body decoration when people are painted for ceremonies, and I have located paintings in the remote Kimberley region where dots are clearly seen on the body decoration of some of the earliest human figures, likely to be older than 20,000 years. (See accompanying photo.)
Dot decoration on the body of an ancient human figure, Kimberley.
A reconstruction of one of Rome’s most famous world maps, Agrippa’s Orbis Terrarum, which was a large display map completed around 20 A.D. Copies of the map were distributed throughout the ancient empire and continued to be in existence in medieval Europe where they were referenced when designing the mappae mundi, medieval maps of the world. Copies of the Roman original eventually disappeared, therefore, reconstructions like the one shown here base their design upon a combination of geographical information gleaned from ancient historians as well as the medieval mappae mundi derived from the Roman original.
http://www.atlantismaps.com/chapter_3.html
Although copies of Agrippa's map were taken to all of the great cities of the Roman Empire, not a single copy has survived. This reconstruction is based upon data in the medieval world maps that were, in turn, derived from Roman originals, plus textual descriptions by classical geographers such as Strabo, Pomponius Mela and Pliny. The original was made at the command of Agrippa's father-in-law, the Emperor Augustus (27 B.C. - A.D. 14 ), and completed in A.D. 20. The map was presumably developed from the Roman road itineraries, and was probably circular in shape, thus differing from the Roman Peutinger Table
Palmistry is an ancient method of interpreting the fate and character of a given person based on the lines of their hand. Sometimes these lines even form figures and letters.
One of the letters, who’s meaning so many people have wondered about all over the world, is the letter M. According to many, the lines on the palms talk about our character and destiny, but those who have the letter M on the palm, is said to be special. Palm 2 It is said that these people are especially gifted possess great intuition and are excellent partners for any business.If your loved one has the letter M on the palm, you must know one thing – no joke, no lies and no fraud with them.
They will always find that you lie or cheat.
Women who has letter M on the palm, have stronger intuition than men, and if both spouses have still prevails woman.
These people have the power to make the changes they need in life and therefore need to seize the opportunities in life.
The letter “M” within the subject’s palm is also an omen of:
Leadership.
Riches.
Fortune in life.
Great prospect’s.
According to folk tradition all the prophets ever had this sign on their palm, and if you are part of the people, who have the palm point M, know that you are really a special person.
Many cancers show primary or acquired drug resistance due to the overexpression of efflux pumps. A novel mechanism to circumvent this is to integrate drugs, such as anthracycline antibiotics, with nanoparticle delivery vehicles that can bypass intrinsic tumor drug-resistance mechanisms. DNA nanoparticles serve as an efficient binding platform for intercalating drugs (e.g., anthracyclines doxorubicin and daunorubicin, which are widely used to treat acute leukemias) and enable precise structure design and chemical modifications, for example, for incorporating targeting capabilities. Here, DNA nanostructures are utilized to circumvent daunorubicin drug resistance at clinically relevant doses in a leukemia cell line model. The fabrication of a rod-like DNA origami drug carrier is reported that can be controllably loaded with daunorubicin. It is further directly verified that nanostructure-mediated daunorubicin delivery leads to increased drug entry and retention in cells relative to free daunorubicin at equal concentrations, which yields significantly enhanced drug efficacy. Our results indicate that DNA origami nanostructures can circumvent efflux-pump-mediated drug resistance in leukemia cells at clinically relevant drug concentrations and provide a robust DNA nanostructure design that could be implemented in a wide range of cellular applications due to its remarkably fast self-assembly (≈5 min) and excellent stability in cell culture conditions.
Overweight young adults may have poorer episodic memory - the ability to recall past events - than their peers, suggests new research from the University of Cambridge, adding to increasing evidence of a link between memory and overeating.
Excess body-weight may be associated with changes to the structure and function of the brain, and its ability to perform certain tasks optimally. In particular, obesity has been linked with dysfunction of the hippocampus, an area of the brain involved in memory and learning, and of the frontal lobe, the part of the brain involved in decision making, problem solving and emotions.
Research on the role of memory in eating suggests that this might impair their ability to use memory to help regulate consumption.
Original Articles: http://www.tandfonline.com/…/full/10…/17470218.2015.1099163…
உலகத்தில் எங்கோ ஓர் மூலையில் ஆங்காங்கே நடக்கும் சில அதிபயங்கரமான விஷயங்கள், செய்திகளாக இருந்தால் கூட, நமக்கு விந்தையாகவும், ஆச்சர்யமாகவும் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அப்படி ஒரு விந்தையான செய்திதான் இது.
திடீர் திடீரென்று மனிதர்கள் உட்கார்ந்த மாத்திரத்திலேயே இறந்துபோவது, இதுதான் அந்த ஆச்சர்ய செய்தி. செய்தியைச் சொன்னதுமே புருவங்கள் விரிகிறது அல்லவா? அதெப்படி மனிதன் தானாக எரிந்துபோக முடியும்? என்ற நம்முள் எழும் சாதாரண கேள்விகள்தான் விஞ்ஞானிகளுக்கும்... இது போன்ற சம்பவங்கள் கடந்த 300 ஆண்டுகளில் 200 சம்பவங்கள் நடந்துள்ளது. 300 வருஷத்திற்கு இவ்வளவுதானே என்று எளிதாக ஒதுக்கிவிடும் விஷயம் அல்ல இது. காட்டில் இரண்டு மூங்கில் மரங்கள், ஒன்றுக்கொன்று உரசிக் கொள்வதன் மூலம், காட்டுத்தீ ஏற்படுகிறது என்பதை நாம் படித்திருப்போம். அதேபோல காய்ந்த சருகுகள், உச்சபட்ச வெய்யிலில் தீப்பற்றி எரிவதையும் நாம் பார்த்திருப்போம். ஆனால், சற்றும் நம்ப முடியவே முடியாதபடி மனிதன் எப்படி தானாக எரிய முடியும்?
1673 ஆம் ஆண்டு பிரான்ஸ் நாட்டு நீதிமன்றம் ஒரு விசித்திரமான வழக்கை சந்தித்தது. கணவன் மனைவிக்கு இடையே சண்டை. இதில் மனைவி தீப்பிடித்து இறந்துவிட்டாள். கொன்றது கணவர் என்பதுதான் வழக்கு. நீண்டநாள் நடந்த பரபரப்பான இந்த வழக்கில் தீர்ப்பு அளிக்கும் இறுதி நாளும் வந்தது. இந்த வழக்கில், கணவர் குற்றமற்றவர்; அவர், மனைவியை தீ வைத்து கொலை செய்யவில்லை. அவர் மனைவி தானாகவே தீப்பற்றி எரிந்துபோனார் என்று நீதிபதி தீர்ப்பளித்தார். இந்த தீர்ப்பு எல்லாருக்கும் திகைப்பாக இருந்தது. மருத்துவ பரிசோதனைக் குழுவும் நீதிபதியின் தீர்ப்பை ஆமோதித்திருந்தது. இப்படி மனிதர்கள் தானாக தீப்பற்றி எரிந்துபோவதை ஸ்பான்டேனியஸ் ஹியூமன் கம்பஷன் என்று மருத்துவ உலகம் பெயரிட்டது. இதேபோல ஒரு சம்பவம் 1951ஆம் ஆண்டு ஜூலை இரண்டாம் தேதி வாக்கில் நடந்தது. இம்முறையும் ஒரு பெண்மணிதான். அவர் பெயர் மேரி ரீசர் 67 வயதான இந்த மூதாட்டியை பார்க்க அவர்களது உறவினர்கள் வீட்டிற்கு வந்தபோது, வீட்டிற்குள் ஏதோ எரிந்துபோன நெடி வீசியது. பதற்றத்துடன் கதவைத் திறந்து பார்த்திருக்கிறார்கள். அங்கு,மேரி ரீசர் நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி தீப்பிடித்து இறந்துகிடந்தார். இதைப் பார்த்த உறவினர்களுக்கு அதிர்ச்சி. பிரேத பரிசோதனை, தடயவியல் சோதனை இப்படி எல்லா பரிசோதனைக்குப் பிறகு மருத்துவ அறிக்கை ஒன்று வெளியிடப்பட்டது. அந்த மருத்துவ அறிக்கையில் மேரி ரீசர் தானாக எரிந்துபோயுள்ளார். அவர் உடலில் 2500 டிகிரி வெப்பம் தாக்கப்பட்டதால் உடல் கருகி இறந்துள்ளார் என்ற தகவலை மருத்துவர்கள் வெளியிட்டனர். இதேபோல 1938ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் அமெரிக்காவில் ஒரு இரவு விடுதியில் மேபல் ஆண்ட்ரூஸ் என்ற இளம்பெண் தன் ஆண் நண்பருடன் நடனமாடிக்கொண்டிருந்தபோது, திடீரென்று, அந்தப் பெண்மணியின் பின்புறம், மார்புப் பகுதி, தோள்பட்டை என்று உடலின் அங்கங்கள் திடீரென்று தீப்பற்றி எரிய ஆரம்பித்தது. அதைச் சற்றும் எதிர்பாராத அவரது நண்பர் அவளை விட்டு விலகி நின்று அதிர்ச்சியாய் பார்த்திருக்கிறார். ஆனால், அவளின் மேல் படர்ந்த தீ, அறையில் எந்தப் பகுதியையும் பாதிக்கவில்லை. உடனடியாக மேபல் மீது எரிந்துகொண்டிருந்த நெருப்பை அணைத்து மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்று காப்பாற்றியிருக்கிறார்கள். இந்த விபத்து குறித்து மேபல் கூறும்போது, எனக்கு மது அருந்தும் பழக்கம் உண்டு. அன்றும் அப்படித்தான் மது அருந்திவிட்டு என் நண்பருடன் நடனமாடிக்கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று இதுவரை நான் உடலில் உணரமுடியாத வெப்பம் என்னுள் இருந்து புறப்பட்டது. கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் என் உடல் பாகங்கள் ஒவ்வொன்றும் பற்றி எரிய ஆரம்பித்தது. நீல நிற ஜூவாலையுடன் அந்த நெருப்பு என்னைப் பற்றிக்கொண்டது. இது எதனால் என்று என்னால் உணர முடியவில்லை என்று இன்னும் அதிர்ச்சி விலகாமல் கூறுகிறார்.
இந்த மாதிரி சம்பவங்கள் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக உலகத்தில் ஏதோ ஒரு மூலையில் இன்னும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. இம்மாதிரி செய்தியை எல்லாரும் ஆச்சர்யமாக படித்தார்களே தவிர இதனுள் மறைந்துகிடந்த விபரீதத்தை யாரும் உணரவில்லை. முதன்முதலில் ஸ்பாண்டேனியஸ் ஹுயூமன் கம்பஷன் என்ற விபத்து குறித்த தொகுப்பை, 1763ஆம் ஆண்டு பிரான்ஸ் நாட்டைச் சேர்ந்த ஜோனஸ் டூபாண்ட் என்ற அறிஞர் வெளியிட்டார்.
இந்தக் கட்டுரையின் தாக்கம் மக்களிடையே பரவலாக இருந்தது. இதைத் தொடர்ந்து 1800ஆம் ஆண்டு, சார்லஸ் டிக்கன் என்பவர் ஸ்பான்டேனியஸ் ஹியூமன் கம்பஷனை மையக் கருவாகக் கொண்டு பிளீக் ஹவுஸ் என்னும் நாவலை எழுதினார். இந்த நாவல் வாசகர்களிடையே பெரிய வரவேற்பைப் பெற்றது. அந்தக் கதையில் நாயகி தானே தீப்பிடித்து இறந்துபோவது போல் கதை சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும். அவள் இறந்த காரணத்தையும் கதையாசிரியர் சொல்லியிருப்பார். அதில் மதுவில் உள்ள ஆல்கஹாலின் அளவு அதிகரிக்கும்போது, உடல் இம்மாதிரி தானாக தீப்பற்றி எரிந்துவிடும் என்ற காரணத்தை சொல்லியிருப்பார். இந்தக் காரணம் கதைக்காக சொல்லப்பட்ட காரணமாக இருந்தாலும், இதிலும் உண்மை இருப்பதாக மருத்துவ உலகம் இறுதியில் உறுதி செய்தது.
இதுவரை உலகம் முழுவதும் ஸ்பாண்டேனியஸ் ஹியூமன் கம்பஷன் மூலம் எரிந்துபோனவர்களில் 80 சதவீதத்தினர் பெண்கள். இவர்களில் பெரும்பாலனவர்கள் மிக அதிகமான உடல் எடையும், அதிக அளவு மது அருந்துபவர்களாகவும் இருந்திருக்கிறார்கள். அதுமட்டுமல்லாமல் இவர்கள் எரிந்துகிடந்த உடல் அருகில் மஞ்சள் நிற எண்ணெய் போன்ற திரவம் கசிந்திருக்கிறது. இறந்தவர்களில் பெரும்பாலனவர்களுக்கு மார்புப் பகுதி, இடுப்பு மற்றும் அடிவயிறு பகுதிகள் அடையாளம் காண முடியாத அளவுக்கு முற்றிலும் எரிந்துபோயிருக்கிறது. ஆல்கஹாலை வினைப்படுத்தும்போது அது ஹைட்ரஜனாகவும், பற்றி எரியும் மீத்தேன் அல்லது ஈத்தேன் போன்று ஒரு எரிவாயுவையும் வெளிப்படுத்தும் தன்மைக் கொண்டது.
இவர்களில் பெரும்பாலனவர்கள் அருந்திய கட்டுக்கடங்காத ஆல்கஹால்கள் ஒரு கட்டத்தில் ஹைட்ரஜனாகவும், பற்றி எரியும் எரிவாயுவாகவும் உற்பத்தியாகி, இது முற்றிலும் அதிக தசை கொண்ட உடல் பகுதியில் சேமிக்கப்பட்டிருக்கும். உடலில் அளவிற்கு அதிகமான வெப்பமோ அல்லது ஏதோ ஒரு வகையில் லேசான மின்தூண்டலில் உடல் உட்படும்போது, இந்த எரிவாயு பற்றி எரிய ஆரம்பிக்கிறது என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் தங்கள், ஆய்வறிக்கையை வெளியிட்டனர். நடந்து முடிந்த சம்பவங்கள் அனைத்தும் ஏதோ அமானுஷ்யங்கள் கிடையாது. தானாக மனிதன் எரிவது ஆச்சர்யமூட்டும் செய்திதான் என்றாலும், மது உடலை அழிக்கும் என்ற போதனையையும் இந்தக் கட்டுரை உணர்த்தாமல் இல்லை என்பதும் மறுக்க முடியாத உண்மைதானே!
Naturalistic art style. Man spearing a kangaroo, Kimberley.
Hand and boomerang stencils often feature in Aboriginal rock art, Queensland example.
Rock shelter containing the Ancestral Being rock python (Rainbow Serpent), its baby pythons and Wandjina. Phil Krunmurra explains the significance of this site and its art. Gibb River Station. 1990.
Non-naturalistic art style. Traditional Central Australian art.
Ancient petroglyphs showing concentric circles (non-naturalistic art style), inland South Australia.
Dot decoration on the body of an ancient human figure, Kimberley.
