Padma Purana - Highlights of Surya Vamsha and Chandra Vamsha

Sage Kashyap and Devi Aditi gave birth to Vaivaswan and the latter had three wives viz. Sanjna, Raajni and Prabha. Raajni was blessed with Raivat and Prabha with Prabhat. Sanjna the daughter of Vishwakarma begot Vaivaswat Manu as also Yama and Yamuna. Since Sanjna could not bear the heat and illumination of Surya deva (Vaivaswan), she created from her body another woman exactly like her named Devi Chhaya and demanded her to serve her husband and also bring up her children as her own.

Chhaya gave birth to Saavarna Manu and in course of time to Shaneswara, besides two daughters Tapati and Vishti. The famed Yama went on tapasya on the banks of the holy Pushkarini and being pleased with the devotion, Lord Brahma conferred the status of Lokapalaka as also the boons of becoming the Ruler of Pitruloka and the Authority of Deciding Dharma and Adharma in the World. Chhaya Putra Shaneswara also performed Tapasya and got the boon of becoming a Planet. Yamuna and Tapati were converted as Holy Rivers. Vishti had a frightening Form and was in the position of Kala Swarupa. Vaiwasvata Manu had ten sons, viz. Ila, Ikshvaaku, Kushanaabha, Arishta, Dhrushta, Narishyant, Karusha, Mahabali Sharyati, Prushaghna and Naabhaga. By dint of relentless Tapasya, Vaivaswata secured the boon from Brahma of becoming the Supreme Administrator of Prithvi of high virtue and Fortune and thus he became the First Manu Ever! Ila also became ambitious and wandered several places and by mistake entered the ‘Sharavana’ Garden, little knowing that who ever entered the Sharavana would instantly turn into a woman as per the instructions of Parameswara where Shiva Deva was alone with Devi Parvati. Even outside the Sharavana, Ila as a woman was attracted to Budha, the son of Chandra (Moon). Ila’s brother Ikshvaku was worried about the disappearance of Ila and having realised the fact that any male entering the Sharavana would be converted as a female and that Ila also would have been converted like wise. Ihshvaku prayed to Shiva and as directed Ihshvaku announced Ashvamedha Yagna so that Ila as a female could be identified since the brave Ila would be definitely attracted to the Ashvamedha Yagna and the challenge of holding the horse. Indeed the Plan of Ikshvaku worked well and Ila was identified as the ‘wife’ of Budha, the son of Chandra. The female Ila became a Kimpurush for six months and as a woman for six months as per the boon of Shiva. As a Kimpurush, Ila also known as Sudyumna gave birth to three sons Utkal, Gaya and Haritashwa and they became the Kings of Utkal (Orissa), Gaya, and Haritashwa or Kuru.

Ikshvaku became the King of Madhyadesha who begot hundred sons half of whom ruled the northern side of Meru and the others the Southern side. Kakustha was the eldest son of Ikshvaku and in that lineage was born Yuvanashwa and his great grandson was the famed Kuvalashva who killed the notorious demon Dundhumara. It was in this lineage that the illustrious Mandhata who was the Chakravarti of the Universe.In his lineage were the famous Purukutsa, Muchukunda, Harischandra, Dilip, Bhagiratha who brought the Sacred Ganga to Earth, Nabhaga, Ambarisha, Raghu, Dasaratha and the Incarnation of Lord Vishnu, the Epic Hero Shri Rama who killed Ravanasura and his able brothers Bharata, Lakshmana and Shatrughna; the Surya Vamsha of the clan of Ikshvaku was further extended by Kusha and Lava.

Once Brahma instructed Maharshi Atri to contribute in the task of Creation; to invoke extraordinary Shakti for the purpose of Creation, Atri performed ‘Anutar’Tapasya which would have been performed by anyone in the past. From the Maharshi’s eyes trickled drops of tears that illuminated the whole World. Those tears got collected in his stomach and were materialised in his Garbha; the Maharshi discarded the Garbha and Brahma gave a unique form of a Youthful Male; He named the Youth as Chandra Deva. Rishis, Devatas, Gandharvas and Apsaras eulogised Chandra as Brahma declared him as the Master of Aoushadhis (Medicines) and the Leader of Brahmanas. In course of time, Daksha Prajapati dedicated twenty seven daughters of his as Chandra’s wives.Chandra worshipped for long in favour of Shri Narayana and requested him to enable to perform Rajasuya Yagna in Indraloka, that all the Deities should appear in person and accept the ‘Yagnabhagas’ and that Maha Shiva should please ensure the success of the Function. Shri Narayana accepted the proposal and attended it in person. Bhagavan Srihari himself became the Brayhma of the Yagna, Atri attended as the ‘Hota’, Sage Bhrigu was the ‘Adhvaryu’ and Brahma the ‘Udgaata’. The Yagna was memorably successful and Chandra turned out to be very prosperous and the Chief of Sapta Lokas.Chandra gave birth to Budha and Brahma bestowed a planetary position among the Nava Grahas like Chandra himself. Budha and Ila produced Dharmatma Pururava who performed over hundred Ashwamedha Yagnas and was blessed as Lokeswara and the Conqueror of Sapta Dwipas; he defeated several demons like Keshi and became the Emperor of the Universe. Apsara Urvashi got attracted to him and begot eight sons, viz. Ayu, Dhrudhayu, Vashyayu, Vritthimaan, Vasu, Divijat and Subahu. Ayu’s sons were Nahush, Vriddha Sharma, Raji, Dambha and Vipaapma.Nahush had seven sons viz. Yayi, Yayati, Samyati, Udbhava, Para, Viyati and Vidyasaati.Yati took to vanaprastha even early in life. Yayati had two wives viz. Sharmishtha the daughter of Danavaraj Vrishaparva and Devayani the daughter of Shukracharya. Devayani begot Yadu and Turvasu, while Sharmishtha had Druyhu, Anu and Puru. The bright stars of Yadu Vamsa were Bhagavan Shri Krishna and Balaram who had considerably reduced the heavy weights of evil on Earth and assisted by Pandavas destroyed Kaurava Vamsa whose misfortunes were tied up the the Four Villians of Maha Bharata viz. the notorius Duryodhana, Dussashana, Karna and Shakuni. It was among the descendants of Yayati that the famed Kaartaveeryarjuna the thousand handed, noble and valiant Chakravarti who ruled Sapta Dwipas for eighty five thousand years; the great desciple of Mahatma Dattatreya and an epitome of Dharma; the memorable figure who humbled the Epic Villian Ravanasura, but finally destroyed by the Vishnu Avatar Parasurama.

In their previous births, Devaki and Vasudeva did relentless Tapasya to beget Lord Vishnu; Devaki was Aditi and Vasudeva was Sage Kashyap. Similarly, Nandagopal was Vasu Drona and Yashoda was Dhara and their Tapasya too bore fruit as they were eye witnesses of Kishana’s childhood escapades. Of the sixteen thousand and eight wives of Krishna, the foremost Rukmini gave birth to Pradyumna, Charudeshna, Sucharu, Charubhadra, Charuka and Charuhasa. Satyabhama’s sons were Bhanu, Bheemaratha, Kshana, Rohita etc. Jambavati putra was Samba; Mitravandi had three sons; likewise Krishna had thousands of sons! Whoever reads or hears the Legend of Krishna Deva, especially his birth, Leelas and Promotion of Dharma would certainly get rid of sins of the present and the past.

Krishnasya Janmaabhyudayam yah keertiyati nityashaha,
Krishnotiva naro nithyam Sarva paapaaih pramuchyatey/

Jallikattu(ஜல்லிக்கட்டு), The Pinnacle of Tamil Culture

Jallikattu (Bull-Baiting or Bull Cuddling/Holding or Bull Taming)

The term jallikattu comes from the term calli kācu (coins) and kattu (meaning a package) tied to the horns of the bulls as the prize money.

"Jallikattu" - is a cattle/ bulltaming sport played in Tamil Nadu as a part of Pongal celebration. This is one of the oldest living ancient sports seen in the modern era. It is held in the villages of Tamil Nadu as a part of the village festival. The festivals are held from January to July, every year. The one held in Alanganallur, near Madurai, is one of the more popular events. This sport is also known as "Manju Virattu", meaning "chasing the bull".

Jallikattu is a traditional bull embracing sport played in Tamilnadu during the months of January to May as a part of Pongal and other temple or Church festivals. With over 4000 years of recorded history, it is one of the oldest sport in the world!

The Sport

Jallikattu is a harmless sport where an unarmed sportsman tries to embrace the bull for a period of 10 seconds or till the bull crosses the finish line about 50 feet away. If the sportsman successfully embraces the bull by its hump, he is declared the winner. If no one is successful, then the bull is declared the winner.

Safety First

Safety of the bull, sportsmen and spectators are the top priority. Special barricades and galleries are

constructed to ensure safety for the spectators. Government Veterinarians test the bull before and after the event to ensure the bull has not been abused, stressed or harmed in any manner. The sportsmen also undergo a medical fitness test.

History and Culture

‘Jallikattu’ is a rare sport that has been continuously played for thousands of years. A seal made of stone

found at Mohenjodaro, depicts “jallikattu” that was prevalent in the Indus Civilisation. The seal, about 4,000 years old, is on display at the National Museum, New Delhi.

The Sport has become an intrinsic part of the Tamil culture that it has broken all religious and caste barriers. People of all religions, caste and creed participate in this sport. The sport is usually held once a year in a village to celebrate a local temple or church festival. About 30% of the events held during 2013 were organised by christian churches.

Jallikattu Saves Native Cattle Species

Jallikattu is not just a sport! It is inter-twined in the Tamil rural eco-system in many ways than what meets the eye.

The honour of the family bull participating in a Jallikattu is the sole reason for the bull not being sent to the slaughter-house ! Since only local breed of bulls are best suited for the sport, villagers rear bulls of local breeds specifically suited for the purpose.

Every village temple selects a bull as its offical ‘Temple Bull’. The temple bull is essentially the common village stud bull, fed and readred by the whole village. It is allowed to roam free in the village. The temple bull is changed every three years to avoid in-breeding! During Jallikattu the temple bull is given the honour of entering the arena first and, by convention, nobody embraces it.

Myths & Facts

Myths

* Bulls are abused

* Bulls are fed performance enhancers or liquor

* Bulls are ferocious and many people die

* Bulls are beaten to enter into the arena

Facts

* Tamilnadu Government has set very stringent rules and regulations

* Government Veterinarian tests and certifies the bull before and AFTERthe event

* All events are video-recorded

* Bulls are not beaten to enter the arena! They are trained to go to the keeper. Watch the keeper go beyond the 50-feet marker and wave his towel or whistle to let the bull know where he is!

* Not a single sportsman has died since the introduction of the Tamilnadu Jallikattu Act

Animal Rights Activists Got it Wrong !

It is very unfortunate that some animal rights activists equate Jallikattu with bull fights of Spain, Portugal, Argentina etc. where, the bull is teased, tortured and killed! Whereas Jallikattu honours the bull! The bull is not abused in any manner. Government veterinarians certify the bull before and after the event!

The Animal Rights Activists do not consider the contribution of Jallikattu to the rural economy. They do not seem to understand the sport’s contribution to the rural ecology and family structure.

Jallikattu saves the bulls from the slaughterhouses!

Popular Venues and Dates

Every year, the Jallikattu season starts with the world-famous event being held at Palamedu in Madurai District on January 15th, followed by Alanganallur, Avaniyapuram and other places. The season ends by May.

Jallikattu Needs Your Support !

Your Support to save the sport will save our native cattle breeds which are almost extinct, encourage

more rearing of local cattle, give filip to rural economy and retain our rural labour force.

Support Jallikattu; Save Native Cattle !

சிந்து சமவெளி நாகரிகம் தமிழனின் நாகரிகம். அது தமிழனின் நாகரிகம் என்பதற்கான ஆதாரங்களில் ஒன்றான 4000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அங்கு ஜல்லிக்கட்டு விளையாடியதற்கான ஆதாரம் மொகஞ்சதாரோவில் கிடைக்கப்பெற்றுள்ளது. அது தற்போது புதுதில்லி அருங்காட்சியகத்தில் உள்ளது.
-முனைவர் மு.இளங்கோவன்   ஏறுதழுவுதல், ஏறுகோள், மாடுபிடித்தல், ஜல்லிக்கட்டு, மஞ்சுவிரட்டு, பொல்லெருது பிடித்தல் என்று தமிழகத்தின் பல பகுதிகளில் பல பெயர்களில் தமிழர்களின் வீர விளையாட்டாம் ஏறுதழுவுதல் அழைக்கப்பெறுகிறது. இவ்விளையாட்டு,முல்லை நில (ஆயர்கள்) மக்களின் திருமணத்துடன் தொடர்புடையதாகப் பண்டைக்காலத்தில் இருந்தது. முல்லைநில மக்களின் வீரவிளையாட்டாக இருந்தாலும் தென் தமிழகத்தின் மதுரை மாவட்டம் சார்ந்த பகுதிகளில் இவ்விளையாட்டு இன்றும் ஆர்வமாக நிகழ்த்தப்படுகிறது. பண்பாட்டுத் திருவிழாவாகவும், மக்களின் சமயம் சார்ந்த திருவிழாவாகவும், இளைஞர்களின் வீர உணர்வை நினைவுகூரும் விழாவாகவும் நடைபெறும் ஏறுதழுவுதல் பற்றி இலக்கியங்களில் இடம்பெறும் செய்திகளை இங்கு நோக்குவோம்.   பழந்தமிழ் நூலான கலித்தொகையின் முல்லைக்கலியில் இடம்பெறும் பாடல்களில் ஏறுதழுவுதல் சிறப்பாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மலைபடுகடாம் நூலிலும் (330-335), பட்டினப்பாலையிலும், சிலப்பதிகாரத்திலும் ஏறு தழுவுதல் பற்றிய பல குறிப்புகள் உள்ளன. குறிஞ்சி நில மக்களும் முல்லைநில மக்களும் தங்கள் நிலங்களில் உள்ள வலிமை வாய்ந்த எருதுகளை ஒன்றுடன் ஒன்று பொரும்படியாகச் செய்து ஆரவாரம் செய்வர். இவ்வெருதுகளின் வெற்றியைத் தங்கள் வெற்றியாக எண்ணி மகிழ்வர். இதனை, 'இனத்திற் றீர்ந்த துளங்கிமி னல்லேறு மலைத்தலை வந்த மரையான் கதழ்விடை மாறா மைந்தின் ஊறுபடத்தாக்கிக் கோவலர் குறவரோ டொருங்கியைந் தார்ப்ப வள்ளிதழ்க் குளவியுங் குறிஞ்சியுங் குழைய நல்லேறு பொரூஉம் கல்லென் கம்பலை' (மலை.330-335) என மலைபடுகடாம் நூல் குறிப்பிடும். ஏறுதழுவுதலுக்கு முதல்நாள் அல்லது அன்றைய நாளில் குரவைக்கூத்து நடைபெறும். முதல்நாள் நடந்தால் பெண்கள் ஏறு தழுவும் வீரன் வெற்றிபெற வேண்டிப்பாடுவர். ஏறு தழுவும் நாளின் மாலையில் குரவைக்கூத்து நடைபெற்றால் வெற்றிபெற்ற வீரனின் வெற்றியைப் புகழ்ந்து பாடுவர்.   வளமுடைய இளைய காளையை அடக்கி, ஏறியவருக்கு உரியவள் இம் முல்லை மலரை அணிந்துள்ள மென்மையான கூந்தலையுடையவள் என ஆய்ச்சியர்கள் ஆடிப்பாடுவதைச் சிலப்பதிகாரம், 'மல்லல் மழவிடை ஊர்ந்தாற்கு உரியள்.இக் முல்லையம் பூங்குழல் தான்' (சிலம்பு.ஆய்ச்சி. கொளு.8) என்று குறிப்பிடும். கலித்தொகை கலித்தொகையின் முல்லைக்கலியில் இடபெறும் பகுதியில் மாடுகளின் நிறம், மாடுகளின் வகை, மாடுகளின் வீரம், அதனை அடக்கும் இளைஞர்களின் செயல், பரண்மீது அமர்ந்து ஏறு தழுவு தலைப் பார்க்கும் பெண்களின் பேச்சுகள், பெண்களைப் பெற்ற பெற்றோர்களின் இயல்பு யாவும் சிறபாகக் காட்டப்பட்டுள்ளன. ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே ஒரு ஒழுங்கு முறைக்குள் வந்து விட்ட இவ் ஏறுதழுவுதல் நிகழ்ச்சி அதற்கும் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தோற்றம் பெற்றிருக்கவேண்டும். பிடவம்பூ, செங்காந்தள்பூ, காயாம்பூ உள்ளிட்ட மலர்களை அணிந்த ஆயர்கள் தம் காளைகளை அடக்குபவர்களுக்குத் தம் மகளைத் தருவதாக உறுதியளித்துச் சிவபெருமானின் குந்தாலிப்படை போன்று மாட்டின் கொம்புகளைக் கூர்மையாகச் சீவினர். அவ் எருதுகள் இடிஒலி போல முழக்க மிட்டுத் தொழுவுக்கு வந்தன. அந்த எருதுகளைத் தழுவியவருக்கு அளிப்பதாகச் சொன்ன மகளிர் வரிசையாய் நிற்பர். அல்லது பரண்மீது அமர்ந்து பார்ப்பர். ஏறு தழுவதற்கு முன்பாக அத்தொழிலில் ஈடுபடும் இளைஞர்கள் நீர்த்துறைகளிலும், ஆலமரத்தின் கீழும், மாமரத்தின் கீழும் உள்ள தெய்வங்களை வணங்கி முறைப்படித் தொழுவில் பாய்ந்து காளைகளை அடக்குவர். அவ்வாறு அடக்க முற்படுபவனின் மார்பைக் காளைகள் குத்திக்கிழிப்பது உண்டு. அக்காட்சி பாரதக் கதையில் திரொளபதையின் கூந்தலைத் தொட்ட துச்சாதனனின் மார்பைப் பிளந்த வீமனைப்போல் இருந்தது என்று ஏறு தழுவும் காட்சி முல்லைக்கலியில் விளக்கப்பட்டுள்ளது. பல வகை காளை மாடுகள் ஓரிடத்தில் (பட்டி) அடைக்கப்பட்டு, பின்பு மாடுபிடிக்க விடப்படும். அவ்வாறு அடைக்கப்படிருந்த பல மாடுகளின் காட்சி ஒரு குகையில் சிங்கம், குதிரை, ஆண் யானை, முதலை முதலியவற்றை ஒரே இடத்தில் அடைத்தால் ஏற்படும் நிலைபோல பட்டியில் இருந்தது எனச் சங்க இலக்கியப் புலவன் குறிப்பிட்டுள்ளான். ஒரு காளைமாடு இளைஞன் ஒருவனைக் கொம்பால் குத்துகிறது. அவன்குடல் சரிந்து வெளி வருகிறது. அவற்றை அவன் எடுத்து வயிற்றில் இடுகின்றான்; வேறொரு காளை மாட்டில் தொத்திக் கிடப்பவன் காளைமாட்டின் மேல் இடப்பட்ட மாலைபோல் இருந்தான் எனவும் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறு பலரை மாடுகள் குத்திக் கிழிப்பாதல் மாடுபிடி களம் குருதிக் கறையுடனும் மரண ஓலத்துடன் விளங்கித் தோன்றியுள்ளது. இது துரியோதனன் உள்ளிட்டவரைக் காவுகொண்ட படுகளம் போல் இருந்தது என(104-4) ஒரு பாடல் குறிப்பிடுகிறது. எனவே நம் முன்னோர்கள் பல் உயிர்களைக் கொல்ல வாய்ப்புள்ள இடமாகவும், பலருக்குக் காயம் முதலியன விளைவிக்கும் இடமாகவும், நிகழ்வாகவும் உள்ளதை நன்கு அறிந்திருந்த சூழலிலும் ஏறு தழுவுதலை வீரக்கலையாகவே ஏற்றுக்கொண்டிருந்தனர். 'கொல்லேற்றுக் கோடு அஞ்சுவானை மறுமையும் புல்லாளே,ஆயமகள்' (கலி.முல்லை.103 63-64) என ஏறுதழுவும் இளைஞர்களைப் பண்டைத்தமிழ்ப் பெண்கள் விரும்பி மணம் முடித்தமையை முல்லைக்கலி குறிப்பிடுகின்றது. கொலைத் தொழிலையுடைய காளையை அடக்கும் வலிமையில்லாதவனைப் பண்டைக்கால ஆயமகளிர் மணப்பது இல்லை. எனவே தமிழர்களின் திருமண வாழ்வுடன் தொடர்புடைய ஏறு தழுவுதல் மிகப்பெரிய இனக்குழு அடையாளமாகக் கருதலாம். காலப் பழைமையால் பல்வேறு மாற்றங்களுடனும், சமூக நிலைகளுக்கு ஏற்பவும் இவ்வீர விளையாட்டு நிகழ்த்தப்பட்டாலும் இது தொன்மையானது என்பதிலும், மக்களின் பண்பாடு சார்ந்தது என்பதிலும் ஐயமில்லை. தமிழர்களிடம் எஞ்சியிருக்கும் பண்பாட்டுக் கூறுகளுள் ஒன்றான ஏறுதழுவுதல் அடுத்த தலைமுறைக்கும் கொண்டு சேர்க்கப்பட வேண்டும்.

Read more at: http://tamil.oneindia.com/

New Theory Suggests That We Live In The Past Of A Parallel Universe

Physicists have a problem with time.

Whether through Newton’s gravitation, Maxwell’s electrodynamics, Einstein’s special and general relativity or quantum mechanics, all the equations that best describe our universe work perfectly if time flows forward or backward.

Of course the world we experience is entirely different. The universe is expanding, not contracting. Stars emit light rather than absorb it, and radioactive atoms decay rather than reassemble. Omelets don’t transform back to unbroken eggs and cigarettes never coalesce from smoke and ashes. We remember the past, not the future, and we grow old and decrepit, not young and rejuvenated. For us, time has a clear and irreversible direction. It flies forward like a missile, equations be damned.

For more than a century, the standard explanation for “time’s arrow,” as the astrophysicist Arthur Eddington first called it in 1927, has been that it is an emergent property of thermodynamics, as first laid out in the work of the 19th-century Austrian physicist Ludwig Boltzmann. In this view what we perceive as the arrow of time is really just the inexorable rearrangement of highly ordered states into random, useless configurations, a product of the universal tendency for all things to settle toward equilibrium with one another.

Informally speaking, the crux of this idea is that “things fall apart,” but more formally, it is a consequence of the second law of thermodynamics, which Boltzmann helped devise. The law states that in any closed system (like the universe itself), entropy—disorder—can only increase. Increasing entropy is a cosmic certainty because there are always a great many more disordered states than orderly ones for any given system, similar to how there are many more ways to scatter papers across a desk than to stack them neatly in a single pile.

The thermodynamic arrow of time suggests our observable universe began in an exceptionally special state of high order and low entropy, like a pristine cosmic egg materializing at the beginning of time to be broken and scrambled for all eternity. From Boltzmann’s era onward, scientists allergic to the notion of such an immaculate conception have been grappling with this conundrum.

Boltzmann, believing the universe to be eternal in accordance with Newton’s laws, thought that eternity could explain a low-entropy origin for time’s arrow. Given enough time—endless time, in fact—anything that can happen will happen, including the emergence of a large region of very low entropy as a statistical fluctuation from an ageless, high-entropy universe in a state of near-equilibrium. Boltzmann mused that we might live in such an improbable region, with an arrow of time set by the region’s long, slow entropic slide back into equilibrium.

Today’s cosmologists have a tougher task, because the universe as we now know it isn’t ageless and unmoving: They have to explain the emergence of time’s arrow within a dynamic, relativistic universe that apparently began some 14 billion years ago in the fiery conflagration of the big bang. More often than not the explanation involves ‘fine-tuning’—the careful and arbitrary tweaking of a theory’s parameters to accord with observations.

Many of the modern explanations for a low-entropy arrow of time involve a theory called inflation—the idea that a strange burst of antigravity ballooned the primordial universe to an astronomically larger size, smoothing it out into what corresponds to a very low-entropy state from which subsequent cosmic structures could emerge. But explaining inflation itself seems to require even more fine-tuning. One of the problems is that once begun, inflation tends to continue unstoppably. This “eternal inflation” would spawn infinitudes of baby universes about which predictions and observations are, at best, elusive. Whether this is an undesirable bug or a wonderful feature of the theory is a matter of fierce debate; for the time being it seems that inflation’s extreme flexibility and explanatory power are both its greatest strength and its greatest weakness.

For all these reasons, some scientists seeking a low-entropy origin for time’s arrow find explanations relying on inflation slightly unsatisfying. “There are many researchers now trying to show in some natural way why it’s reasonable to expect the initial entropy of the universe to be very low,” says David Albert, a philosopher and physicist at Columbia University. “There are even some who think that the entropy being low at the beginning of the universe should just be added as a new law of physics.”

That latter idea is tantamount to despairing cosmologists simply throwing in the towel. Fortunately, there may be another way.

Tentative new work from Julian Barbour of the University of Oxford, Tim Koslowski of the University of New Brunswick and Flavio Mercati of the Perimeter Institute for Theoretical Physics suggests that perhaps the arrow of time doesn’t really require a fine-tuned, low-entropy initial state at all but is instead the inevitable product of the fundamental laws of physics. Barbour and his colleagues argue that it is gravity, rather than thermodynamics, that draws the bowstring to let time’s arrow fly. Their findings were published in October in Physical Review Letters.

The team’s conclusions come from studying an exceedingly simple proxy for our universe, a computer simulation of 1,000 pointlike particles interacting under the influence of Newtonian gravity. They investigated the dynamic behavior of the system using a measure of its "complexity," which corresponds to the ratio of the distance between the system’s closest pair of particles and the distance between the most widely separated particle pair. The system’s complexity is at its lowest when all the particles come together in a densely packed cloud, a state of minimum size and maximum uniformity roughly analogous to the big bang. The team’s analysis showed that essentially every configuration of particles, regardless of their number and scale, would evolve into this low-complexity state. Thus, the sheer force of gravity sets the stage for the system’s expansion and the origin of time’s arrow, all without any delicate fine-tuning to first establish a low-entropy initial condition.

From that low-complexity state, the system of particles then expands outward in both temporal directions, creating two distinct, symmetric and opposite arrows of time. Along each of the two temporal paths, gravity then pulls the particles into larger, more ordered and complex structures—the model’s equivalent of galaxy clusters, stars and planetary systems. From there, the standard thermodynamic passage of time can manifest and unfold on each of the two divergent paths. In other words, the model has one past but two futures. As hinted by the time-indifferent laws of physics, time’s arrow may in a sense move in two directions, although any observer can only see and experience one. “It is the nature of gravity to pull the universe out of its primordial chaos and create structure, order and complexity,” Mercati says. “All the solutions break into two epochs, which go on forever in the two time directions, divided by this central state which has very characteristic properties.”

Although the model is crude, and does not incorporate either quantum mechanics or general relativity, its potential implications are vast. If it holds true for our actual universe, then the big bang could no longer be considered a cosmic beginning but rather only a phase in an effectively timeless and eternal universe. More prosaically, a two-branched arrow of time would lead to curious incongruities for observers on opposite sides. “This two-futures situation would exhibit a single, chaotic past in both directions, meaning that there would be essentially two universes, one on either side of this central state,” Barbour says. “If they were complicated enough, both sides could sustain observers who would perceive time going in opposite directions. Any intelligent beings there would define their arrow of time as moving away from this central state. They would think we now live in their deepest past.”

What’s more, Barbour says, if gravitation does prove to be fundamental to the arrow of time, this could sooner or later generate testable predictions and potentially lead to a less “ad hoc” explanation than inflation for the history and structure of our observable universe.

This is not the first rigorous two-futures solution for time’s arrow. Most notably, California Institute of Technology cosmologist Sean Carroll and a graduate student, Jennifer Chen, produced their own branching model in 2004, one that sought to explain the low-entropy origin of time’s arrow in the context of cosmic inflation and the creation of baby universes. They attribute the arrow of time’s emergence in their model not so much to entropy being very low in the past but rather to entropy being so much higher in both futures, increased by the inflation-driven creation of baby universes.

A decade on, Carroll is just as bullish about the prospect that increasing entropy alone is the source for time’s arrow, rather than other influences such as gravity. “Everything that happens in the universe to distinguish the past from the future is ultimately because the entropy is lower in one direction and higher in the other,” Carroll says. “This paper by Barbour, Koslowski and Mercati is good because they roll up their sleeves and do the calculations for their specific model of particles interacting via gravity, but I don’t think it’s the model that is interesting—it’s the model’s behavior being analyzed carefully…. I think basically any time you have a finite collection of particles in a really big space you’ll get this kind of generic behavior they describe. The real question is, is our universe like that? That’s the hard part.”

Together with Alan Guth, the Massachusetts Institute of Technology cosmologist who pioneered the theory of inflation, Carroll is now working on a thermodynamic response of sorts to the new claims for a gravitational arrow of time: Another exceedingly simple particle-based model universe that also naturally gives rise to time’s arrow, but without the addition of gravity or any other forces. The thermodynamic secret to the model’s success, they say, is assuming that the universe has an unlimited capacity for entropy.

“If we assume there is no maximum possible entropy for the universe, then any state can be a state of low entropy,” Guth says. “That may sound dumb, but I think it really works, and I also think it’s the secret of the Barbour et al construction. If there’s no limit to how big the entropy can get, then you can start anywhere, and from that starting point you’d expect entropy to rise as the system moves to explore larger and larger regions of phase space. Eternal inflation is a natural context in which to invoke this idea, since it looks like the maximum possible entropy is unlimited in an eternally inflating universe.”

The controversy over time’s arrow has come far since the 19th-century ideas of Boltzmann and the 20th-century notions of Eddington, but in many ways, Barbour says, the debate at its core remains appropriately timeless. “This is opening up a completely new way to think about a fundamental problem, the nature of the arrow of time and the origin of the second law of thermodynamics,” Barbour says. “But really we’re just investigating a new aspect of Newton’s gravitation, which hadn’t been noticed before. Who knows what might flow from this with further work and elaboration?”

“Arthur Eddington coined the term ‘arrow of time,’ and famously said the shuffling of material and energy is the only thing which nature cannot undo,” Barbour adds. “And here we are, showing beyond any doubt really that this is in fact exactly what gravity does. It takes systems that look extraordinarily disordered and makes them wonderfully ordered. And this is what has happened in our universe. We are realizing the ancient Greek dream of order out of chaos.”

Read more: http://www.scientificamerican.com/…/2-futures-can-explain…/…

Scientists Discovered What Actually Wiped Out The Mayan Civilization

Nine habits of highly effective complainers

1. Voice one complaint at a time. Too many issues will overwhelm the listener. What's really important to you? Focus on that first.
   
2. Practice! Start with easier complaints and work your way up to more meaningful ones.
   
3. Identify the person who has the power to make the changes you seek; then complain to that person directly. I hate to think of all the times I've launched into a lengthy complaint, only to discover that I was squawking to the wrong person. Rather than feel like an idiot, just ask at the outset: "Who do I need to talk to in order to...?"
   
4. Before you voice your dissatisfaction, identify exactly what you hope to gain. What is your goal? How will you know if you've been successful?
   
5. Before you complain, get your anger under control. Yes, that's difficult. And you may have a perfect right to be angry. But if you spatter hot fury all over the recipient of your complaint, he or she will focus more on your venom than on helping you. Remember: You want to achieve your goal, not just vent.
   
6. Whip up a "complaint sandwich." Start with an ear-opener—something that will help the recipient of the complaint become sympathetic. Add the meat—your actual request for redress of your grievances. Finish it off with a digestive—words that will increase the listener's motivation to help you. Short example: "I've been a customer of Slipshod Corporation for 5 years, and I've generally been happy with your service. Last month I noticed an extra charge on my account for a service I never ordered, and I would like that removed. I would really appreciate your help with this."
   
7. Admit your part of the problem, if you do have some culpability in the matter. Your honesty will reflect positively on you, make your claims more believable, and perhaps even inspire some reciprocity.
   
8. Resist the temptation to become a chronic complainer, lest you slide over the slippery slope into victimhood. Choose your issues: Some complaints are simply not worth your time and trouble. Let them go!
   
9. Become mindful of situations when compliments are called for. Give specific feedback about what you liked, and hopefully you'll get more of it in the future.

கடவுளின் கடந்த காலம்-கோபி கிருஷ்ணன்

கோபி கிருஷ்ணன்
திடாரென்று பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புத்துண்டு ஒன்று அவரது இடது தொடைமேல் இருந்தது. அவர் துடித்தார். சற்றுக் கழித்து இரும்புத் துண்டு விலகிற்று. அலறியடித்துக் கொண்டு லுங்கியை விலக்கித் தொடையைக் கவனித்தார். சதை வெந்து ரணமாகியிருந்தது. மருத்துவரிடம் சென்று, களிம்பு ஒன்று தடவியதில் சில தினங்களில் குணமாயிற்று. ஆனால், தீ வடு நிலைத்தது. இரண்டு நாட்கள் கழித்து, வலது தொடைமீது எரிந்து கொண்டிருக்கும் பீடி ஒன்று வைக்கப்பட்டிருந்தது. சிறிது நேரம் சென்று பீடி அகன்றது. தீக்காயம் ஏற்பட்டிருந்தது.

இப்பொழுது இந்த அனுபவம் அவருக்குப் பழக்கப்பட்டுவிட்டிருந்தது. திடாரென அவரது கைக்கடியார வார் முறுக்கப்பட்டது. மணிக்கட்டில் தாங்க முடியாத இறுக்கம் ஏற்பட்டது. அவர் எச்சரிக்கையானார். இப்படியே விட்டால் இது அவரைத் தூக்கிச் சாப்பிட்டுவிடும். அவர் சில முடிவுகளை உடனடியாக எடுக்கத் தொடங்கினார். புதிய முயற்சிகளில் ஈடுபடலானார். இன்னும் மணிக்கட்டில் இறுக்கம் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. அவர் விவேகத்துடன் மானசீகமாகக் கைக்கடியாரத்தைக் கழற்றினார். உடனே இறுக்கம், உபாதை வடிந்தது. அவர் தான் கையாண்ட உத்திக்காகத் தன்னைப் பாராட்டிக் கொண்டார். அந்த வினோதமான ஒன்றை வென்ற திருப்தி அவருக்கு மனநிறைவைத் தந்தது. அப்பாடா ' இந்தக் கஷ்டத்திலிருந்து ஒருவாறு விடுபட்டாகிவிட்டது.
ஆனால், அவரது நிம்மதி நெடுமூச்சு அதிககாலம் நிலைக்கவில்லை. தலைமுடிக்குள்ளே ஒருபல்லி ஊர ஆரம்பித்தது. இப்பொழுது அவர் அலறவில்லை. பல்லியை மானசீகமாகக் கை கொண்டு தட்டிவிட்டார். உடனே ஊரல் அகன்றது. மீண்டும் அவர் தன்னைப் பாராட்டிக்கொண்டார். மென்மேலும் நெருப்புத் துண்டுகள் அவரை இம்சித்தபடி இருந்தன. அவர் மனரீதியில் அவற்றை அகற்றி நிவாரணம் தேடிக் கொண்டிருந்தார்.
இப்படியே காலம் நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. மானுட சோதனைகளில் நேரம் அதிகம் விரயமாகிக் கொண்டிருந்தது. அவர் சளைக்காமல் அந்த விசித்திரத்துடன் மல்லாடிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு கற்பித மதம்பிடித்த யானையுடன் உக்கிரத்துடன் போரிட்டு அடிக்கடி வெற்றிகாணும் உணர்வு அவருக்கு ஏற்பட்டுக் கொண்டிருந்தது.
ஆழ்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தவருக்கு அதிகாலை வேளையில் ஒரு ரம்மியமான அனுபவம் ஏற்பட்டது. வசீகரமான ஆகாயப் பரப்பு. ஒரு பூதாகரப் பருந்து சுழன்று சுழன்று வந்து கொண்டிருந்தது. பிரபஞ்சம் அனைத்தும் சுழன்று சுழன்று வந்தது. பருந்து அனைத்துக்கும் மேலாக வட்டமடித்துக் கொண்டிருந்தது. பருந்து அழகே உருப்பெற்றதாக இருந்தது. அதன் கழுத்தை வெள்ளை வட்டம் ஒன்று ஆரமாக அலங்கரித்திருந்தது. வட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்த பருந்து அந்தரத்தில் நிலைத்து நின்றது. தன் அலகுகளை அகலத் திறந்தது. அவர் உட்சென்றார்மிகவும் பிரியப்பட்டு. அந்த அழகான உயிரினத்தினுள் அவர் ஒரு கணம் ஐக்கியமானார். நேரம் கழிந்தது. பருந்தின் அலகுகளில் இருந்து அவர் வெளிவந்தார். உதடுகள் அனிச்சையாக முணுமுணுத்தன: 'நான் சக மனிதனை நேசிப்பவன், காதலிப்பவன், இனி இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள சகல உயிரினங்களும் என் உற்ற தோழர்கள். ' அவரது உறக்கம் கலைந்தது. கண்ணெதிரே ஓர் ஒளிவட்டம் தென்பட்டது. அதிலிருந்து ஒரு செய்தி வெளிவந்தது: 'அன்பு, எல்லாம் அன்பு மயம் ' ஒளிவட்டம் அகன்றது. ஆனால் செய்தி மனதில் ஆழமாகப் பதிந்தது.
அடுத்த இரவு இன்னொரு அனுபவம்: உறக்கம் கலைந்த நிலையில் எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தார். எந்தவொரு சிந்தனையும் அவரை ஆட்கொள்ளவில்லை. முற்றாக ஒரு சிந்தனையும் அற்றநிலை. அந்த அனுபவம் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த சமயம் அவர் அதை உணரவில்லை. மனம் ஓர் அனுபவத்தை நுகர்ந்து கொண்டிருக்கும்போது அது எப்படிச் செயல்படுகிறது என்பதை உணர்வது அசாத்தியம். அனுபவம் நிறைவுற்ற பிறகே பின்னோக்கி நகர்ந்து அனுபவத்தின்போது அது செயல்பட்ட விதத்தை ஊகிக்கலாம். எது எப்படியோ அந்தச் சிந்தனையற்ற சூனியம் அவருள் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது. ஒருபிரம்மாண்டமான சூன்யம். முழுக்கவும் ஒன்றுமில்லாத நிலை. அவரும் இல்லை. எதுவும் இல்லை. அவரது அனுபவம் முடிவுற்றது. அவர் இப்பொழுது ஆழ்ந்த அமைதியைப் பிரக்ஞை பூர்வமாக அனுபவித்தார். எண்ணங்களற்ற வெற்று நிலை; மனதின் அசைவுகளற்ற, சலனமற்ற உயரிய நிலை. முக்தி நிலை. அவருக்கு அது ஏற்பட்டிருந்தது, ஒரு பத்தே நிமிடங்களாக இருந்தாலும். புத்தரின் போதி விருட்சமும் ஆர்க்கிமிடாஸின் தண்ணீர்த் தொட்டியும் நினைவில் தைத்து விடுபெற்றன. தனக்கு ஒரு சாதாரணப்படுக்கை. பரவாயில்லை. எந்த நிலையில் உன்னத அனுபவங்கள் ஏற்பட்டாலும் வரவேற்கத் தக்கனவே. மீண்டும் அந்தச் செய்தி அவரைச் சந்தித்தது: 'அன்பு, எல்லாம் அன்பு மயம். '
அவர் இப்பொழுது அன்பே உருவானவராக விளங்கினார். கனிவு, பரிவு, நேசம் -- அதுதான் அவர். குரலில் தேன் வழிந்தது. அவருக்கு நிறைய நண்பர்கள் ஏற்பட்டார்கள். தோழிகளும். அவர் முதல் முறையாகக் கடவுள் பற்றி மற்றவர்களிடம் பேச ஆரம்பித்தார். கடவுள் என்றால் அன்பு என்றார். பரந்துபட்ட நேசத்திலும் பிறரை மன்னிப்பதிலும்தான் கடவுள் இருக்கிறார் என்றார். கடவுள், மனிதன் உருவாக்கிய சம்பிரதாயக் கட்டிடங்களில் இல்லை என்றார். சில மதவாதிகள் அவரைக் கடுமையாகச் சாடினார்கள். அவர் மென்மையுடன் விமரிசனங்களை ஏற்றுக் கொண்டார். விமரிசனம் செய்பவர்களையும் தான் ஆழ்ந்து நேசிப்பதாக சொன்னார். ஒரு நாத்திகவாதியின் நேசம் தங்களுக்குத் தேவையில்லை என்றார்கள் அவர்கள். தன்னை அன்னியப்படுத்த வேண்டாம் என்று அவர் கெஞ்சினார். அதீத மானுடக் கற்பனைகளால் உருப்பெற்ற கடவுள்கள் மனிதர்களுக்கு ஒரு பிரச்சனையாக இருக்க வேண்டாம் என்றார். ஆனால் அவர்களுக்கு அன்பைவிட ஒரு சிலைக் கடவுள்தான் முக்கியமாகப்பட்டது. அவர் மனவருத்தம் கொள்ளவில்லை. அவரது அன்பு வடியாத ஒன்றாக இருந்தது. 'சாந்தி ' என்ற வார்த்தையை அவரது உதடுகள் அடிக்கடி உச்சரித்தன.
திடாரென ஒரு நாள் அவரது நினைவுகள் ஓராண்டு காலம் பின்னோக்கி நகர்ந்தன. தான் கஞ்சா அடித்ததையும் அப்பொழுது பிரக்ஞை விசாலமாகத் தோன்றியதையும் நினைவு கூர்ந்தார். ஓர் ஒன்பது மாத காலம் ஒரு நிலையில் தொடர்ந்து உட்காரவோ நிற்கவோ முடியாமல் நிலை கொள்ளாமையால் அவஸ்தைப்பட்டதும் அவரது நினைவுக்கு வந்தது. ஏழெட்டுமுறை போதைமாத்திரைகள் உட்கொண்டதையும் நினைவுபடுத்திக் கொண்டார். அப்பொழுதும் அவர் பிரபஞ்சத்தைப் பற்றியும் கடவுளைப்பற்றியும் யோசித்ததுண்டு. ஆனால் அவை மிகமிகக் குழப்பமான நாட்கள். பிறகு தன்மேல் வைக்கப்பட்ட நெருப்புத் துண்டுகள் அவர் நினைவை எரித்தன. கஞ்சாவும் போதை மாத்திரைகளும் அவருக்கு எப்படியெல்லாம் தொல்லை தந்துவிட்டன ' தான் திடமுடன் போராடாமல் விட்டிருந்தால், அந்த இரண்டு விழிப்புணர்வு அனுபவங்களும் ஏற்பட்டிருக்காவிட்டால் ? அவர் மேற்கொண்டு நினைக்க அஞ்சினார்.
மனம் லேசான தொந்தரவுக்குள்ளானதை அவர் உணர்ந்தார். எழுந்து குளியலறைக்குச் சென்றார். முகத்தைக் கழுவிக் கொண்டார். மீண்டும் அவர் தன் தற்பொழுதைய நிலைக்கு வந்துவிட்டிருந்தார். 'அன்பே சிவம் ' என்று உதடுகள் உச்சரிக்க அவர் அன்பில் மீண்டும் அடைக்கலம் புகுந்தார்.

Magic of Trees!

* Hindu Saints composed Upanishads under the Himalayan Trees
* Buddha attained wisdom under the Bodhi Tree
* Vaishnavite saint Nammalvar attained wisdom under a Tamarind tree
* Sanatkumaras attained wisdom under the banyan tree
* Saivaite saint Manikkavasakar attained wisdom under a Kuruntha tree
* Sita Devi saw Hanuman under Asoka Tree
* Hanuman lives under Parijatha Tree
* Plato and Aristotle attained wisdom in the Olive groves of Greece
* Issac Newton discovered Laws of Gravity under an Apple tree!
From time immemorial Hindus have been worshipping trees of wisdom .Three trees from the same genus Ficus (belongs to the family Moraceae) have been mentioned in the Vedas, Upanishads and later Hindu scriptures like Bhagavad Gita, Vishnu Sahsranama etc. They are Banyan Tree, Peepal tree and Udumbara tree. Brahmins performed their fire rituals (Yagas, Yagnas, Havans and Homas) with particular types of wood only- mostly Peepal ( also known as asvaththa, Bodhi ). Tamils called this peepal tree as the King of Trees (Arasa maram). They installed gods’ statues under Peepal or Banyan (Arasu and Aal in Tamil அரச, ஆல மரம்) only. Krishna says he is Asvaththa among the trees in Bhagavad Gita. Buddha who was born a Hindu followed the Vedic tradition and did his penance under this tree.
Hindus used these trees for some scientific reasons. More the leaves, more oxygen they produce in the day time. Ficus Indica (Banyan tree) and Ficus religiosa (peepal/aswaththa) are huge and produce more oxygen, so as Ficus glomerata (udumbara in Sanskrit and Aththi in Tamilஅத்தி). Sangam Tamil literature and Gatha Sapta Sati (Prakrit book of verses) describe the gods under these trees. Some of the trees themselves were considered sacred. Wood Nymphs are also described in these literatures. Sanskrit literature goes one step ahead and speaks about ‘love with the trees’. (The botanical terms for these plants are given at the bottom):
If you touch Saptaparna (ஏழிலைப் பாலை), it will bloom
If you taste Makizam (மகிழம்), it will bloom
If you scold (tiff) Pathiri (பாதிரி), it will bloom
If you laugh to Mullai (முல்லை), it will bloom
If you dance around Punnai (புன்னை), it will bloom
If you hug Kura (குராபக), it will bloom
If you kick Asoka (அசோகு), it will bloom
If you sing to Kurukkaththi (குருக்கத்தி), it will bloom
If you look at Mara (மரா), it will bloom
If your shadow touches Shenpaka செண்பகம், it will bloom.
Scientific names of trees
Paalai= Wrightia Tinctoria or Alstonia Scholaris; Makizam= Mimusops eEengi; Paathiri =Stereospermum Suaveblens; Mullai= Jasminium Auriculatum; Punnai= calophyllum inophyllum; Kura= holarrhena antidysenterica; Asoka = Saraca Indica; Kurukkaththi= Hiptage Madabloata; Mara=Shorea Talura; Shenpakam= Michelia Champaka.Veppa maram=Azadirachta Indica, Puliya maram= Tamarindus Indica
-------------------------------------------------
(Kanchi Shankaracharya, Paramacharya swamikal who attained Samadhi at the age of 100, had said the above in one of his lectures. Greatest of the Indian poets, Kalidasa, refers to these trees in several places.)
Great Tamil poet Tiruvalluvar added one more to this list Anicham flower that is not satisfactorily identified yet. If you smell it, it withers.
Udumbara/Aththi/Ficus glomerata: This tree was worshipped by the Romans according to the Bible. North Indians worship it as Dattatreya.
There are hundreds of golden sayings about trees in our scriptures:
“Asvattha is the manifestation of Vishnu, Palasa (Butea Monosperma)of Brahma, Nyagrodha (banyan) of Shiva and Udumbara of Yama”—Mahabharata (Xiii-1-49-101)
Recently India has started exporting Neem (margosa வேம்பு) tree leaves to Japan for its medicinal properties. Japanese drink neem based water instead of green tea.Tamils have been using Neem (Veppa Maram in Tamil வேப்ப மரம்) for ages to stop the virus of small pox. If one takes it from young age in the prescribed quantity, even snake bite wouldn’t affect the person. One kilo neem leaves fetch Rs100.
Red sandal wood is exported to Japan for nuclear plants. They stop the radiation spreading like the metal lead. Sandal’s cooling effect is praised by Tamil and Sanskrit literature.
Scientific facts: 121 Drugs from plants!
Different size trees produce different amount of oxygen. It differs from 200 pounds to 400 pounds per tree a year. Man of average size consumes 400 pounds oxygen per year. Ocean algae ( Katal Paasi in Tamil கடல் பாசி) produces 90 percent of world’s oxygen!
Tropical forests are considered “Lungs of Earth”. The US National Cancer Institute has identified 3000 plants that are active against cancer cells. 121 prescription drugs sold today are produced from plants. Vincristine, extracted from the plant Periwinkle is one of the worlds most powerful anti cancer drugs.
Trees help us to fight cancer, small pox, may be even AIDS. Let us respect, worship and save TREES.
A Sanskrit sloka describes the relationship between the women and the trees. It is slightly different from the list given above:
Nalinkithak kuraapakas thilako na drushto
No thadithscha charanai sudrasaam asoka:
Siktho na vakthram athunaa bahulaas cha saithre
Chitram thathaapi bhavathi prasava avakirna
Meaning: பெண்கள் உதைத்தால் பூக்கும் அசோக மரம், பெண்கள் சிரித்தால் பூக்கும் செண்பக மரம், பெண்கள் பேசினால் பூக்கும் நமேரு மரம், பெண்கள் தழுவினால் பூக்கும் குராபக மரம், பெண்கள் பார்த்தால் பூக்கும் திலக மரம்).
If women break Asoka tree, it will bloom.
If women smile at Senbaga plant it will bloom
If women speak at Nameru tree it will bloom
If women touch at Kurabaga tree it will bloom
If women sees at thilaka plant, it will bloom
Asoka = Saraca Indica
Shenpakam= Michelia Champaka.
Mara=Shorea Talura
Kura= holarrhena antidysenterica

Love in the time of Cholera

Love in the Time of Cholera (Spanish: El amor en los tiempos del cólera) is a novel by Colombian author Gabriel García Márquez first published in Spanish in 1985. Alfred A. Knopf published an English translation in 1988, and an English-language movie adaptation was released in 2007.

இது காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெசின் நாவல். இந்த நாவலை, இதே பெயரில் அப்படியே திரைப்படமும் ஆக்கியிருக்கிறார்கள்.
இத்திரைப்படம், மார்க்வெசின் நாவலின் தன்மையிலிருந்து, பல நூற்றாண்டு காலம் தூரத்தில் பின்தங்கி இருந்ததைப் போல இருந்தது.
என்றாலும், மார்க்வெஸ் தன் புனைவுகளுக்கு எடுத்துக்கொண்ட கதைக்களம் குறித்து எனக்கு எப்பொழுதுமே தனிப்பட்ட ஆர்வம் உண்டு.
பெண் - ஆண் தமக்கு இடையேயான காதலை, நீண்டகாலத்திற்குத் தக்கவைத்துக்கொள்ள மேற்கொள்ளும் போராட்டமும்
அதற்கான பயணங்களுமே மார்க்வெசின் முதன்மையான தேர்வாக இருந்திருக்கிறது.
ஏறத்தாழ, அவருடைய பெரும்பாலான கதைகள் இந்த விடயத்தை ஒட்டி இருந்ததாகவே உணர்கிறேன்.The main characters of the novel are Florentino Ariza and Fermina Daza. Florentino and Fermina fall in love in their youth. A secret relationship blossoms between the two with the help of Fermina's Aunt Escolástica. They exchange several love letters. However, once Fermina's father, Lorenzo Daza, finds out about the two, he forces his daughter to stop seeing Florentino immediately. When she refuses, he and his daughter move in with his deceased wife's family in another city. Regardless of the distance, Fermina and Florentino continue to communicate via telegraph. However, upon her return, Fermina realizes that her relationship with Florentino was nothing but a dream since they are practically strangers; she breaks off her engagement to Florentino and returns all his letters.
A young and accomplished national hero, Dr. Juvenal Urbino, meets Fermina and begins to court her. Despite her initial dislike of Urbino, Fermina gives in to her father's persuasion and the security and wealth Urbino offers, and they wed. Urbino is a medical doctor devoted to science, modernity, and "order and progress". He is committed to the eradication of cholera and to the promotion of public works. He is a rational man whose life is organized precisely and who greatly values his importance and reputation in society. He is a herald of progress and modernization.
Even after Fermina's engagement and marriage, Florentino swore to stay faithful and wait for her. However, his promiscuity gets the better of him. Even with all the women he is with, he makes sure that Fermina will never find out. Meanwhile, Fermina and Urbino grow old together, going through happy years and unhappy ones and experiencing all the reality of marriage. At an elderly age, Urbino attempts to get his pet parrot out of his mango tree, only to fall off the ladder he was standing on and die. After the funeral, Florentino proclaims his love for Fermina once again and tells her he has stayed faithful to her all these years. Hesitant at first because of the advances he made to a newly made widow, Fermina eventually gives him a second chance. They attempt a life together, having lived two lives separately for over five decades.
Urbino's function in the novel is to contrast with Florentino Ariza and his archaic and boldly romantic love. Urbino proves in the end not to have been an entirely faithful husband, confessing one affair to Fermina many years into their marriage. Though the novel seems to suggest that Urbino's love for Fermina was never as spiritually chaste as Florentino Ariza's was, it also complicates Florentino's devotion by cataloging his many trysts as well as a few potentially genuine loves. By the end of the book, Fermina comes to recognize Florentino's wisdom and maturity, and their love is allowed to blossom during their old age.
Love in the time of Cholera - இந்தக்கதையில், ஐம்பத்து மூன்று வருடங்களாகத் தன் காதலியைக் காதலிப்பவர் பற்றிய கதை.
காதலுக்கு, காலாதீதத்தையும் அதே சமயம் அந்த அகண்ட காலத்திற்குத் தக்கவைத்துக்கொள்ளும் தீவிர உணர்வெழுச்சியையும் கொடுப்பதில் மார்க்வெஸ் வல்லவர்.
நாவலாசிரியர்களிலேயே, இந்தப்பூமியின் காலஅட்டவணைக்குள் திணிக்காமல் காதலை நீட்சியடைய வைக்கும் திறன் கொண்டவர் என்றும் சொல்லலாம்.
அதே சமயம், உறவுகளிலேயே சமத்துவத்தைச் செயல்படுத்தக்கூடிய உறவு, காதல் தான் என்பதையும் இவருடைய அணுகுமுறையில் உணரலாம்.
இப்படி, கதையின் வழியாக மனதைப் பீடிப்பதிலும் சில நாட்களுக்குத் தொடர்ந்து கனவுக்கான முதல் கற்பனைகளை வழங்குவதிலும் மார்க்வெஸ் தனித்தப் படைப்பாளியாக இருக்கிறார்.
புனைவு என்றால், யதார்த்தத்தைக் கதையாகத் திரித்தல் அன்று; எழுத்தின் வழியாக, ஆகச்சிறந்த கற்பனையை வனைவதே புனைவு என்பதையும் இவர் நாவல் புலப்படுத்தும்.
'இண்டர்ஸ்டெல்லார்' படத்தில் ஒரு வசனம் வரும். 'காதல், மனிதனின் அரிய கண்டுபிடிப்புகளில் ஒன்று' என்று.
இதற்கான அத்துணை முக்கியத்துவத்தையும் இந்தக்கதையில் உணரலாம்.
இத்திரைப்படம், மார்க்வெசின் நாவலின் தன்மையிலிருந்து, பல நூற்றாண்டு காலம் தூரம் பின்தங்கி இருந்ததைப்போல் இருக்கிறது.
ஆனால், காதலைச் சொல்லும் விதத்தில், மார்க்வெஸ், அடுத்த நூற்றாண்டு நவீன மனிதனுக்கும் கூட நெருக்கமானவராய் இருப்பார் என்று தோன்றுகிறது.

“தமிழ் மண்ணே வணக்கம்” சாகித்ய அகாதமி விருதுபெற்ற எழுத்தாளர் சு. வெங்கடேசன் அவர்கள்

சாகித்ய அகாதமி விருதுபெற்ற எழுத்தாளர் சு. வெங்கடேசன் அவர்கள் “தமிழ் மண்ணே வணக்கம்” என்ற நிகழ்வில் பேசியது
மண் என்பது பண்பாட்டின் அடையாளம். இதுவரை இந்தியாவில் 70 ஆயிரம் கல்வெட்டுகள் கிடைத்திருக்கின்றன. அதில் தமிழ் மொழி சார்ந்த கல்வெட்டுகள் மட்டும் 45 ஆயிரம். இவ்வளவு பெரிய பாரத கண்டத்தில் எழுதவும், படிக்கவும் கல்வியறிவு பெற்று திகழ்ந்த மண்ணாக இந்தியாவில் முதல் பெரும் பகுதியாக இருந்தது தமிழ் மண்தான். அசோகர் கால, புத்தர் கால, முகலாயர்கள் கால கல்வெட்டுகள் நமக்குத் தெரியும்.
ஆனால் தமிழ்நாட்டில் மட்டும்தான் இந்தியாவில் வேறு எங்கும் இல்லாத ஓர் அதிசயம் இருக்கிறது. இந்தியாவில் எல்லா இடங்களிலும் கல்வெட்டுகளில், செப்பேடுகளில் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனால், தமிழ்நாட்டில் மட்டும்தான் பூமிக்கு அடியில் கிடைக்கிற பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமிழன் பயன்படுத்திய பானை ஓடுகளில் எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதனுடைய அர்த்தம் என்னவென்றால் கல்வெட்டுகளிலோ, செப்பேடுகளிலோ எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தால், அது அரசன் சம்பந்தப்பட்டது.
அரசன் உத்தரவு இல்லாமல் அரசனின் அனுமதி இல்லாமல் கல்வெட்டுகளிலோ, செப்பேடுகளிலோ எழுத்துக்களைப் பொறிக்கமுடியாது. ஆனால், பானை ஓடுகளில் எழுத்துக்கள் இருக்கிறதென்றால் அது, சாமனியப்பட்ட மக்களுடைய எழுத்தறிவின் அடையாளம். இவ்வளவு பெரிய எழுத்தறிவு சார்ந்த நாகரிகமாக இந்த தமிழ் மண் இருந்திருக்கிறது.
‘உலக பண்பட்டின் தொட்டில் கிரேக்கம்’ உலகத்தின் மூத்த மொழி கிரேக்க மொழி. ஆனால், கிரேக்கத்தில் கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு முன்பு வெறும் ஆறு பெண் எழுத்தாளர்கள் மட்டுமே இருந்தார்கள். சமசுகிருத இலக்கியத்தில் பெண் எழுத்தாளர்கள், கவிஞர்கள் இல்லை.
ஆனால், ‘சங்க இலக்கியங்கள்’ என்று சொல்லப்படுகிற பழந்தமிழ் இலக்கியத்தில் எத்தனை பெண் எழுத்தாளர்கள் இருந்தார்கள் தெரியுமா? ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல 46 பெண் எழுத்தாளர்கள் இருந்தார்கள். ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு 46 பெண் எழுத்தாளர்களைக் கொண்ட ஒரே உலக மொழி தமிழ்தான் என்பதை உங்கள் நெஞ்சிலே பதித்துகொள்ளுங்கள்.

The Mysterious connection between Maths and Phys (some questions):

Why does mathematics seem so “unreasonably” effective in fundamental physics? (Or does it?)

Is there a “pre-established harmony” between them, because the world is fundamentally mathematical?

Are we pushed to call certain theories or disciplines more fundamental because they are in some sense more mathematical?

Or, are we just lacking the right mathematics to treat other fields with similar power and rigor as physics?

What would it mean for something in the physical world to be NOT describable or model-able in terms of mathematics?

Why does physical reality obey one particular set of mathematical laws and not others (Or does it?)

How deeply does mathematics inform physics?

How deeply does physics inform mathematics?

How does the structure and availability of existing mathematics shape the formulation of physical theories?

Why do we prefer mathematically simple theories to complex ones?

What even defines simplicity?

And is there an objective measure of complexity?

May we be missing interesting physical theories because we are committed to particular mathematical frameworks, or because suitable ones have not yet been developed?

To what extent can or should we extrapolate our mathematical equations of physics beyond the domains where we have tested them?

How much of mathematics has been constructed as if it had been due to physics motivations?

Should frameworks that are internally consistent and display mathematical elegance, but which lie beyond experimental reach, be regarded as physical theories or rather as branches of mathematics or philosophy?

Out of the countably infinitely many true statements that could be derived from a given set of sufficiently rich axioms, how have we arrived at what we know as mathematics?

How much is evolutionary history? Our mental makeup? Utility? Beauty? Something else?

What are the tensions between physics and mathematics?

Are there hidden subtleties or overt controversies in how or why mathematics is used in physics (or other sciences)?

What is randomness, and what is the nature of probability?

What is the fundamental origin of stochasticity, and does that affect how we think of probability?

Is it quantumness? Or indexical uncertainty of various types? Or lack of knowledge?

Is there true randomness, or is it only apparent?

Are there hidden patterns in things that seem random to us now?

Do incompleteness theorems such as Goedel's play a role in physical theory?

What do they allow, forbid, or elucidate?

How should we think of infinity? Is it a useful mathematical concept that does not really apply to physical reality? Or could real physical systems be infinite?

Are there mathematical contradictions or paradoxes that tell us something about physical reality?

Bamboo bike recharges mobile devices and external batteries by pedaling

Bambootec, a consortium from Yucatán, has designed a bamboo bicycle that transforms the kinetic energy generated by pedaling into a source of electricity that has the ability to simultaneously recharge mobile devices, external smartphone batteries and power a navigation dashboard located on the handlebars which measures the distance and time. It also has Bluetooth capability.
The energy transfer is possible thanks to a converter, which is composed of a circuit installed on the rim that captures the kinetic energy and converts it into electricity, passing it through the core of the system located under the seat, which regulates the voltage generated and prevents discharges, says Cristina Espinosa López, founder of Bambootec.

When pedaling, the cyclist produces energy that is transformed into electricity. However, if done irregularly, by either unexpected racing or braking, the load rises and falls; to solve this problem, a regulator was added to the converter to administer the charge evenly. In addition to the power converter system, the bicycle has a frame (vertices and edges) assembled with bamboo sticks connected by a special resin. The aim was to replace metal parts in order to provide the vehicle with greater resistance (supports 120 kilos), also making it lighter and less prone to heat, explains the founder of Bambootec.
Once the converter regulates the energy charge, it is transmitted through three channels of power, which are cables with USB outputs. One is connected to the navigation screen located on the handlebars of the bicycle, which
indicates the number of kilometers and time passed, and
provides the option to establish a connection via Bluetooth
to link to a smartphone.
The other terminal of the power converter recharges any
mobile device, while the third one is exclusive to recharge
external smartphone batteries. The energy generated by the
bicycle (over 10 volts) is enough to feed the three tracks
simultaneously, López Espinosa says.

Currently, bicycle testing has shown that the charge
capacity for the devices is of one percent per minute. It is
required to optimize the system in order to accelerate the
charging process.
The team has as a main goal to create the necessary
machinery to scale the product and mass produce it;
because of this, the company participated in the Cleantech
Challenge Mexico, a contest that promotes the development
of green enterprises.

Source: Pune Mirror.

WHAT IS EMOTIONAL INTELLIGENCE?

WHAT IS EMOTIONAL INTELLIGENCE?

Emotional intelligence (EQ) is the ability to identify, use, understand, and manage emotions in positive ways to relieve stress, communicate effectively, empathize with others, overcome challenges, and defuse conflict. Emotional intelligence impacts many different aspects of your daily life, such as the way you behave and the way you interact with others.

If you have high emotional intelligence you are able to recognize your own emotional state and the emotional states of others, and engage with people in a way that draws them to you. You can use this understanding of emotions to relate better to other people, form healthier relationships, achieve greater success at work, and lead a more fulfilling life.

CHARACTERISTICS OF EMOTIONAL INTELLIGENCE

Daniel Goleman, an American psychologist, developed a framework of five elements that define emotional intelligence:

SELF-AWARENESS – People with high EI are usually very self-aware. They understand their emotions, and because of this, they don't let their feelings rule them. They're confident – because they trust their intuition and don't let their emotions get out of control. They're also willing to take an honest look at themselves. They know their strengths and weaknesses, and they work on these areas so they can perform better. Many people believe that this self-awareness is the most important part of EI.

SELF-REGULATION – This is the ability to control emotions and impulses. People who self-regulate typically don't allow themselves to become too angry or jealous, and they don't make impulsive, careless decisions. They think before they act. Characteristics of self-regulation are thoughtfulness, comfort with change, integrity, and the ability to say no.

MOTIVATION – People with a high degree of EI are usually motivated. They're willing to defer immediate results for long-term success. They're highly productive, love a challenge, and are very effective in whatever they do.

EMPATHY – This is perhaps the second-most important element of EI. Empathy is the ability to identify with and understand the wants, needs, and viewpoints of those around you. People with empathy are good at recognizing the feelings of others, even when those feelings may not be obvious. As a result, empathetic people are usually excellent at managing relationships, listening, and relating to others. They avoid stereotyping and judging too quickly, and they live their lives in a very open, honest way.

SOCIAL SKILLS – It's usually easy to talk to and like people with good social skills, another sign of high EI. Those with strong social skills are typically team players. Rather than focus on their own success first, they help others develop and shine. They can manage disputes, are excellent communicators, and are masters at building and maintaining relationships.

As you've probably determined, EI can be a key to success in your life – especially in your career. The ability to manage people and relationships is very important in all leaders, so developing and using your EI can be a good way to show others the leader inside of you.

HOW TO IMPROVE YOUR EMOTIONAL INTELLIGENCE?

The good news is that EI can be learned and developed. As well as working on your skills in the five areas above, use these strategies:

OBSERVE HOW YOU REACT TO PEOPLE. Do you rush to judgment before you know all of the facts? Do you stereotype? Look honestly at how you think and interact with other people. Try to put yourself in their place, and be more open and accepting of their perspectives and needs.

LOOK AT YOUR WORK ENVIRONMENT. Do you seek attention for your accomplishments? Humility can be a wonderful quality, and it doesn't mean that you're shy or lack self-confidence. When you practice humility, you say that you know what you did, and you can be quietly confident about it. Give others a chance to shine – put the focus on them, and don't worry too much about getting praise for yourself.

DO A SELF-EVALUATION. What are your weaknesses? Are you willing to accept that you're not perfect and that you could work on some areas to make yourself a better person? Have the courage to look at yourself honestly – it can change your life.

EXAMINE HOW YOU REACT TO STRESSFUL SITUATIONS. Do you become upset every time there's a delay or something doesn't happen the way you want? Do you blame others or become angry with them, even when it's not their fault? The ability to stay calm and in control in difficult situations is highly valued – in the business world and outside it. Keep your emotions under control when things go wrong.

TAKE RESPONSIBILITY FOR YOUR ACTIONS. If you hurt someone's feelings, apologize directly – don't ignore what you did or avoid the person. People are usually more willing to forgive and forget if you make an honest attempt to make things right.

EXAMINE HOW YOUR ACTIONS WILL AFFECT OTHERS – before you take those actions. If your decision will impact others, put yourself in their place. How will they feel if you do this? Would you want that experience? If you must take the action, how can you help others deal with the effects?

I would request ALL of you to SHARE this on your Facebook wall so that others may read and benefit. We need to spread awareness urgently. Thank you.

Dr. Sanjay Chugh

Awareness and Self-consciousness

Because all consciousness is consciousness of something, it always requires an object (Sartre, 1956). However, although one is conscious of an object and has knowledge of it, consciousness, the object, and the knowledge of the object remain separate and distinct. This is because knowledge is an abstraction and serves to represent the object in a form necessitated by the nature of consciousness for understanding. Moreover, because conscious knowledge is a descriptive representation of something other than consciousness--at least in respect to the verbal aspects of consciousness-- knowledge cannot be identified with consciousness, even knowledge of consciousness.
Awareness, as opposed to consciousness, is non-verbal, bilateral, and pre-reflective and is not always subject to the more abstract forms of understanding that characterize conscious knowledge. Though we are aware of our awareness, once we consciously scrutinize this tacit dimension it becomes transformed and abstracted and all information gained is an indirect verbal representation of that which is without verbal representation. Since awareness is pre-language and pre-verbal thought, and may encompass emotions, sounds, spatial relations, or other variables that are non-verbal, it is thus difficult for the verbal aspects of consciousness to perceive the existence of this dimension without transforming it so that it may be understood consciously. Therefore, though consciousness can posit itself as an object in order to know itself, awareness is pre-objective and cannot be an object for consciousness except in the abstract.
Awareness, then, is distinct from consciousness. Awareness is a non-organization, existing prior to consciousness, thought, language, or other information processes that utilize organized temporal-sequential processes for expression and communication. Awareness as a mental process, is associated with the right hemisphere and limbic system.
Consciousness is defined as being dependent on language, and temporal sequential modes of organization and perception. The verbal aspects of consciousness are linked to the left hemisphere.
Consciousness cannot think about or organize that which is without organization, without organizing and transforming this information so that it may be understood by consciousness. However, once information is altered, it becomes an abstraction and thus becomes something else.
. Hence, awareness always remains non-explicit and cannot be made conscious, except as an abstraction. Hence, when consciousness thinks about itself, the “itself” of which it is conscious is its own organization, an abstraction.
Although such attempts at self-knowledge form the bases of self-consciousness, the “I” that is thought about can never be the “I” that is thinking.
However, consciousness and awareness cannot be posited as a duality. That is because consciousness is also an abstraction, the attempt to organize that which one is aware of, as well as the result of this attempt.
Consciousness is thus always a response, a result or rather the consequence of acting in the world, the developmental endpoint of awareness. Nevertheless, consciousness is distinct from awareness in that consciousness is descriptively representational, relating as either a passive force manipulating representations of the world through thought, or actively transforming reality through organized goal directed behavior. It can be stated that awareness is often represented by consciousness which acts to test and manipulate reality.
Hence, consciousness and awareness are processes of acting and being in the world; acting as an organization of thought and behavior, and being that which it is: aware. Consciousness, through organized actions, symbolically represents that which is without organization, or descriptive representation and therefore appears to be separate from that which has no appearance, i.e., awareness.
However, it seems we have nevertheless created a duality in our distinction between awareness and consciousness. It might be asked, if consciousness is distinct yet the same as awareness, what causes this appearance of separation?
We must place the blame on consciousness, which separates—when attempting to know and think about itself—into both observer and observed. Thus the distinguishing characteristic of consciousness is that it does not coincide with itself (Sartre, 1956). Consciousness points itself as a duality—a reflection which is its own reflecting.
Hence, we have the consciousness that we are, actively representing and reflecting upon the awareness that we are, thereby creating a separation of itself through itself by attempting to witness itself.
Self-consciousness, or consciousness of self, is thus a consciousness of awareness, for self-consciousness appears only when consciousness attempts to reflect upon the self-image. However, consciousness is no more separate from itself than a man is separate from the self he ponders in a mirror. The image is not the man, nor is the reflection of consciousness the consciousness. The “I” is neither image nor reflection, it simply is.
Because consciousness is always relational, it appears separate yet remains identical with itself in that the separation appears to occur when consciousness seeks to be conscious of itself as a consciousness. Nevertheless, consciousness cannot apprehend itself because it is already that which it attempts to apprehend.