ஜெமினி கணேசன்

ஜெமினி கணேசனின் மிகப் பெரும் திறன்; எந்த விதமான பாத்திரத்திலும் பொருந்தி விடுகிற இயல்பும், தனக்கென பிம்பம் தேடாது பாத்திரத்தின் தன்மையறிந்த நடிப்பும் புகழ் பெற்ற இயக்குனர்களின் முதல் விருப்பத் தேர்வாக அவரை வைத்திருந்தது.அவர் நடித்த பல படங்கள் காலத்தால் அழியாதவை.

கே.எஸ்.கோபாலகிருஷ்ணன் இயக்கிய "கற்பகம்", "சித்தி", "பணமா பாசமா", "சின்னஞ்சிறு உலகம்" ஆகிய படங்களில் பலதரப்பட்ட வேடங்களை ஏற்று நடித்தவர் ஜெமினி கணேசன். இவற்றில் பலவும் வெற்றிப்படங்களாகும்.

புதுமை இயக்குனர் என அறியப்பட்ட ஸ்ரீதர் ஒரு இயக்குனராக அறிமுகமான கல்யாணப் பரிசு திரைப்படத்தின் நாயகன் ஜெமினி கணேசன்தான். அவர் புகழ் பெற்ற இயக்குனரான பின்னும், ஜெமினி கணேசன் நடிப்பில், "மீண்ட சொர்க்கம்", "சுமை தாங்கி" போன்ற பல படங்களை இயக்கினார்.

கே.பாலச்சந்தர் மிகவும் விரும்பி இயக்கிய நடிகர்களில் ஜெமினி கணேசன் ஒருவர். "தாமரை நெஞ்சம்", "பூவா தலையா", "இரு கோடுகள்", "வெள்ளி விழா", "புன்னகை", "கண்ணா நலமா", "நான் அவனில்லை" எனப் பல படங்களில் இவர்களின் வெற்றிக் கூட்டணி தொடர்ந்தது. "நான் அவனில்லை" திரைப்படத்தினை ஜெமினி கணேசனே தயாரித்து, பல வேடங்களில் நடித்திருந்தார். இந்தப் படத்திற்காக அவர் ஃபிலிம்ஃபேர் விருதினையும் பெற்றார்.

இன்று காதல் மன்னனின் பிறந்தநாள் .

என்றும் நினைவுடன் .,

"ஸ்ரீ வைஷ்ணவன் - வாலிதாஸன் "
ஹேமந்த் ஸ்ரீ கிருஷ்ணா .SRV

Ceylon through The Graphic

இருவர் கண்ட ஒரே கனவு - கு. அழகிரிசாமி

வெள்ளையம்மாள் ஐந்தாறு நாட்களாகக் கூலிவேலைக்குப் போகவில்லை; போக முடியவில்லை. குளிர்காய்ச்சலோடு படுத்துக் கிடந்தாள் என்பது இங்கே ஒரு காரணமாகாது. உடம்பு சரியாக இருந்தாலும் அவளால் வேலைக்குப் போயிருக்க முடியாது என்பதுதான் உண்மை நிலை. அதனால், வேலைக்குப் போகாததற்குக் காரணம் உடுத்திக் கொள்ளத் துணி இல்லாமல் போனதுதான்.

சிற்சில வருஷங்களில், வேலை கிடைக்கும் காலத்தில் கிராமத்துக்கு நாலைந்து விதவைகள் இதேபோல் துணியில்லாமல் வீட்டை அடைத்துக் கொண்டு அரைப்பட்டினியோ, முழுப் பட்டினியோ கிடப்பது சகஜம் என்பது வெள்ளையம்மாளுக்கும் தெரியும். அதனால், மானத்தை மறைக்க முடியாத பரிதாபத்தை நினைத்து அவள் அதிகமாகக் கவலைப்பட்டுவிடவில்லை. அவளுடைய கவலையெல்லாம், தான் உழைக்காவிட்டால் குழந்தைகள் பட்டினி கிடக்கவேண்டுமே என்பதுதான். இந்தச் சமயத்தில் குளிர் ஜூரமும் வந்து அவளைப் படாதபாடு படுத்திக் கொண்டிருந்தது.

அவள் படுத்திருக்கும் தாழ்வாரம் ஒரு மாட்டுத்தொழு. ஐந்தாறு ஓலைகளை வைத்துக் கட்டிய மறைவுக்கு இந்தப்புறம் மாடுகளும், அந்தப்புறம் வெள்ளையம்மாளும் அவளுடைய குழந்தைகளுமாக வசித்து வந்தார்கள். வீடில்லாத ஏழைகள் மாட்டுத் தொழுவில் குடியிருக்க இடம் கேட்டால், அந்தக் காலத்தில் வாடகை கேட்காமலே அனுமதிக்கும் மனிதர்கள் இருந்தார்கள். இப்போது காலம் மாறிவிட்டது. அதனால், வாடகை கொடுக்காவிட்டாலும், அதற்குப் பதிலாகத் தொழுவின் சொந்தக்காரருடைய வீட்டில்-முதலாளி வீட்டில் - அவ்வப்போது வெள்ளையம்மாள் இலவசமாக வேலை செய்து வரவேண்டியிருந்தது. அப்படி ஊழியம் செய்வதர்கு முதலாளி வீட்டிலிருந்து அழைப்பு வரும் தினத்தில் அவள் கூலி கிடைக்கும் வேலைக்கும் போகக்கூடாது. விடிந்ததும் முதலாளி வீட்டுக்குப் போய் விளக்கு வைக்கும் நேரம் வரை கலக் கணக்கில் நெல்லைக் குத்திவிட்டு, ஆழாக்கு உமிகூட இல்லாமல் தொழுவுக்குத் திரும்புவாள். இப்போது இந்த ஐந்தாறு தினங்களாக இந்த ஊழியத்துக்கு அழைப்பு வந்தும் அவளால் போக முடியவில்லை. அதனால் அவள் தொழுவை விட்டு உடனே கிளம்பிவிட வேண்டும் என்று முதலாளியம்மாள் காலையும் மாலையும் ஆள் விட்டு விரட்டிக் கொண்டிருந்தாள். நல்ல வேளையாக இந்தத் தொல்லை இப்போது இரண்டு நாட்களாக இல்லை; முதலாளியம்மாள் அக்கம்பக்கத்தில் உள்ளவர்களிடம், “பாவம், வெள்ளை, இருந்துட்டுபோறா போங்க. வெளியிலே புடிச்சித் தள்ளினா எங்கே போவா? ஏதோ, நம்ம வீடே அடைக்கலம்னு வந்து சேந்துட்டா. என்ன பண்றது?” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். இவ்வளவு தூரம் அவள் உள்ளம் விசாலமாகிவிட்டதற்குக் காரணம் வெள்ளையம்மாள் இன்றோ நாளையோ செத்துப் போய்விடுவாள் என்று அவளுக்கு நம்பகமான தகவல் கிடைத்ததுதான். அவளுடைய சாவை முதலாளியம்மாள் ஆவலோடு எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த சமயத்தில்....

வெள்ளையம்மாள் குளிர்காய்ச்சலில் வெடவெடத்துக் கொண்டு தன்னுணர்வில்லாமல் தொழுவில் கிடந்தாள். ஆறுவயதும், ஐந்து வயதும் ஆன அவளுடைய குழந்தைகள் இரண்டும் அப்போது அங்கே இல்லை. அதுவரையிலும் பசி பொறுக்க மாட்டாமல் அம்மாவைப் பிய்த்துப் பிடுங்கி விட்டு அப்பொழுதுதான் வெளியே போயிருந்தன. அந்த இரண்டு சிறுவர்களும் தெருவுக்குப் போய், வேலப்பன் வீட்டு வாசலுக்கு அருகில் முழங்கால்களைக் கட்டிக் கொண்டும், முழங்கால்களுக்கு நடுவில் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டும் ஆளுக்கு ஒரு பக்கமாகக் குந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். சிறிது நேரத்துக்கு முன்புதான் முதலாளி வீட்டு மாடுகளைத் தொழுவில் கொண்டுபோய்க் கட்டிவிட்டு வந்து, மத்தியானக் கஞ்சி குடித்த வேலப்பன், வாயையும் மீசையையும் துடைத்துக்கொண்டு வெளியே வந்தான்.  வாசலுக்கு அருகில் அந்த இரண்டு சிறுவர்களும் குந்திக் கொண்டிருந்த கோலத்தைப் பார்த்தான். பார்த்ததும், “என்னடா ஆக்கங்கெட்ட கழுதைகளா! ஏன் முழங்காலைக் கட்டிக்கிட்டு நடுத்தெருவிலே உக்காந்துக்கிட்டிருக்கீங்க?” என்று கேட்டான்.

அவனுடைய பேச்சுக்குரல் கேட்டு, சிறுவர்கள் இருவரும் தலையைத் தூக்கிப் பார்த்தார்கள். இருவருடைய கண்களும் சிவந்திருந்தன. வெகுநேரமாக அவர்கள் பசியினால் அழுதிருக்கிறார்கள் என்பது வேலப்பனுக்குத் தெரியாது.

“உங்க அம்மா எங்கடா?” என்று அவன் கேட்டான்.

சிறுவர்கள் பதில் சொல்லவில்லை; சொல்வதற்குத் தெம்பும் இல்லை.

“உங்க அம்மாவுக்கு உடம்பு தேவலையாயிட்டதா?”

இந்தக் கேள்விக்கு அர்த்தம் தெரியாமல் சிறுவர்கள் விழித்தார்கள். ஆகவே, அதற்கும் மௌனமாகவே இருந்தார்கள்.

மூன்று நாட்களுக்குமுன் மாடு கட்டுவதற்குத் தொழுவுக்குப் போன வேலப்பன், போகிற போக்கில் சந்தர்ப்பவசமாக வெள்ளையம்மாளின் இருப்பிடத்தைத் திரும்பிப் பார்த்தான். அவள் கந்தலைப் போர்த்திக்கொண்டு படுத்துக்கிடந்ததைப் பார்த்துவிட்டு, “உடம்புக்கு என்ன பண்ணுது?” என்று. மாடு முரட்டுத்தனமாகத் தன்னை இழுத்துக்கொண்டு போகும் சிரமத்துக்கு இடையே, ஒரு கேள்வி கேட்டான். வெள்ளையம்மாள் ஈனஸ்வரத்தில் பதில் சொன்னது அவன் காதில் விழவில்லை. அவனும் அவள் பதிலுக்காகக் காத்துக்கொண்டு நிற்கவில்லை. அவள் உடம்புக்கு ஒன்றும் இல்லாமலே சும்மா படுத்துக் கொண்டும் இருக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டு, மாட்டைக் கொண்டுபோய்க் கட்டிவிட்டுத் தன் வீட்டுக்குப் போனான். அவளுக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்குமோ என்று அப்பொழுது ஏற்பட்ட சந்தேகம் இப்போது திரும்பவும் ஞாபகத்துக்கு வரவே மேற்படி கேள்வியைக் கேட்டான் வேலப்பன். தண்ணீர் காணாத பயிர்களைப்போல வாடித் துவளும் சிறுவர்கள் மௌனமாக இருப்பதையும்,  அவர்களுடைய கண்கள் சிவந்திருப்பதையும் பார்த்து, “கஞ்சி குடிச்சீங்களாடா?” என்று அவன் விசாரித்தான்.

அப்போது தான் சிறுவர்கள் பதில் சொன்னார்கள்.

“இல்லே.”

“கஞ்சின்னாத்தான் பயக வாயைத் திறப்பாங்க போலிருக்கு!” என்று ஒரு தடவை தமாஷாகச் சொன்னான் வேலப்பன். உடனே, “எந்திரிச்சி உள்ளே வாங்கடா” என்று இருவரையும் கூப்பிட்டான்.

சிறுவர் எழுந்து உள்ளே போனார்கள்.

வேலப்பன் தன் மனைவியை அழைத்து, சிறுவர்களுக்குக் கஞ்சி ஊற்றும்படி சொன்னான். அவளும் சோளச் சாற்றை மோர் விட்டுக் கரைத்து ஒரு பெரிய மணி சட்டியில் ஊற்றி, சட்டியின் மேலேயே பருப்புத் துவையலையும் அப்பி வைத்துக் கொண்டு அடுப்படியிலிருந்து வெளியே வந்தாள்; கஞ்சிச் சட்டியைச் சிறுவர்களிடம் கொடுத்தாள்.

இளையவன் ஆவலோடும் அவசரத்தோடும் சட்டியைக் கைநீட்டி வாங்கிக் கொண்டான்.

மூத்தவன், “வேண்டாம்” என்று ஒரு வார்த்தை சொன்னான்.

“வேண்டாமா! வாங்கிக்கோ நாயே!” என்று ஒரு அதட்டுப் போட்டான் வேலப்பன்.

“இங்கேயே வச்சிக் குடிச்சிட்டுப் போங்களேண்டா” என்றாள் வேலப்பனின் மனைவி.

”இல்லை இல்லை, கொண்டு போகட்டும். இவுக ஆத்தாளும் அங்கே வயித்துக்கு இல்லாமத்தான் கெடப்பா. இல்லேன்னா, இதுகள் எதுக்கு இப்படிக் காயுது? அங்கே கொண்டு போனா, அவளும் ஒருவாய் குடிச்சுக்கிடுவா: என்று அவன் சொன்னான்.

சிறுவர்கள் தொழுவுக்கு நடந்து வரும்போதே, “சீ! ஊரார் வீட்டிலே கஞ்சி வாங்கிக் கிட்டு வாறே! கேவலம்! இரு, அம்மாகிட்டச் சொல்றேன்” என்றான் மூத்தவன்.

பசி என்பதற்காக அடுத்த வீட்டில் கஞ்சி வாங்கிக் குடிப்பது கேவலம் என்று அவர்களுக்கு அம்மா சொல்லி வந்திருக்கிறாள். அந்த நிலையில் இப்போது கஞ்சிச் சட்டியோடு போனால் அம்மா அடிப்பாள் என்று சின்னவனுக்கும் தெரியும். இருந்தாலும், இரண்டு நாளையப் பசி அவனுக்குப் பதிலாக அவனுடைய ஸ்தானத்தில் நின்று அண்ணனையும் அம்மாவின் உபதேசத்தையும் எதிர்த்து முழுப் பலத்தோடு போராடியது.

“அம்மாவுக்குச் சொல்லாதே, உனக்கும் கஞ்சிதாறேன்” என்று ஆசை காட்டினான் தம்பி.

”சீ! நான் குடிக்கவே மாட்டேன்” என்றான் அண்ணன்.

மேற்கொண்டு விவகாரம் பண்ணுவதற்குத் தம்பியின் உடம்பில் ஆவி இல்லை. ஒன்றும் பேசாமல் அங்கேயே நின்று கஞ்சியைக் குடிக்க ஆரம்பித்து விட்டான். “கேவலம்,கேவலம்” என்று சொல்லிக்கொண்டு சின்னவனை அடித்தான் பெரியவன். தம்பி ஒரு மடக்குத்தான் குடித்திருந்தான். அதற்குள் முதுகில் பலமாக அடி விழவே, ஒரு கையால் சட்டியை இடுக்கிக்கொண்டு மறு கையால் அண்ணனைத் திரும்பி அடித்தான் தம்பி. சண்டை முற்றிவிட்டது. கைகளால் அடித்தும், நகங்களால் பிறாண்டியும், பல்லால் கடித்தும் சண்டை போட்டதன் பலனாகக் கஞ்சிச்சட்டி கீழே விழுந்து உடைந்துவிட்டது. கஞ்சியெல்லாம் தெருப்புழுதியோடு ஐக்கியமாகிவிட்டது.

ஏமாற்றத்தோடும் பயத்தோடும் அதைப் பார்த்தான் தம்பி.

அண்ணனும் பார்த்தான். மண்ணில் கொட்டியதை இனிமேல் எடுத்துக் குடிக்க முடியாதே என்ற ஏமாற்றத்தினால் அவன் விட்ட பெருமூச்சில் அவனுடைய உயிரே வெளிவந்து திரும்பியது. பெருமூச்சைத் தொடர்ந்து அடக்கமுடியாத அழுகை வந்தது; அழுதுவிட்டான்.

“அடுத்த வீட்டிலே வாங்கிச் சாப்பிடுவது கேவலம்” என்று அம்மா சொல்லி வந்ததற்கு என்ன அர்த்தம் என்று தெரியாமலே, தானும் அப்படியே சொல்லி அதைப் பிடிவாதமாக நிலைநாட்ட முயன்றபோது, இப்படிப்பட்ட ஒரு பெரு நஷ்டம் ஏற்படும் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவனுக்குப் பசி மும்மடங்காகிவிட்டது. அர்த்தமில்லாத உபதேசம் செய்து, அதன் மூலம் இப்போது கைக்கு எட்டியதை வாய்க்கு எட்டாமல் செய்துவிட்ட அம்மாவின் மீது அண்ணனுக்குக் கோபம் சண்டாளமாக வந்தது.

இருவரும் தொழுவை நோக்கி ஓடிவந்தார்கள். அம்மாவிடம் வந்து பரஸ்பரம் ஒருவனை ஒருவன் குற்றம் சொல்ல வேண்டும் என்பதுதான் அப்படி ஓடிவந்ததுதான் நோக்கம்.

அம்மா முன்போலவே கிழிந்துபோன பழைய கோணியின் கந்தலைப் போர்த்துக்கொண்டு கிடந்தாள். வாய் ஒரு புறம் கோணித் திறந்திருந்தது. கண்கள் பாதி மூடியிருந்தன. உடம்பிலே அசைவே இல்லை.

இப்படியெல்லாம் அம்மா எத்தனையோ தடவை செத்துப்போகும் விளையாட்டை ஆடியிருக்கிறாள். அப்போதெல்லாம் அம்மாவின் மேல் விழுந்து, “செத்துப்போக வேண்டாம்” என்று இருவரும் கூச்சல் போடுவார்கள். இப்போதும் அதேமாதிரி கூச்சல் போட்டார்கள்; அம்மாவை அடித்தார்கள்.

சிறிது நேரத்துக்கெல்லாம் சிரித்துக்கொண்டே, “நான் செத்துப் போகவில்லை” என்று சொல்லியவண்ணம் கண்களை முழுக்கத் திறப்பதுபோல அம்மா இன்று திறக்கவில்லை. அதனால் சிறுவர்களுக்குக் கடுங்கோபம் வந்துவிட்டது. பிணத்தைப் போட்டு அடிஅடி என்று அடித்தார்கள். “அம்மா, செத்துப்போகாதே! செத்துப் போகாதே, அம்மா!” என்று கதறிக்கொண்டு அவளைக் கிள்ளிக் கிழித்தார்கள். சின்னவன் அவள் மீது கிடந்த கந்தல் கோணியையும் கோபத்தோடு இழுத்துத் தூரப்போட்டான். அம்மா முழு நிர்வாணமாகக் கிடந்தாள்.

எப்படியும் அம்மாவை எழுப்பிவிடுவது என்ற உறுதியோடு சிறுவர்கள் உயிரைக் கொடுத்துப் போராடிக்கொண்டிருந்தார்கள். எவ்வளவு நேரம்தான் அடிக்க முடியும்? கை ஓய்ந்துபோன தம்பி அம்மாவின்மேல் விழுந்து, “செத்துப்போகாதே அம்மா!” என்று ஓலமிட ஆரம்பித்து விட்டான். அவன் அழுவதைப் பார்த்த பெரியவனும், அம்மாவின்மேல் விழுந்து அழுதான்.

மாலையில் வெள்ளையம்மாளின் பிணத்தை எடுத்துத் தகனம் செய்வதற்காகச் சிலர் வந்து சேர்ந்தார்கள். நாலு பச்சைக் கட்டைகளையும், ஐந்தாறு தென்னை ஓலைகளையும் வைத்து ஒரு பாடை கட்டினார்கள். பிணத்துக்கு உடுத்துவதற்காக ஒரு கிழவர் புதிதாக வெள்ளைச்சேலை ஒன்று வாங்கிக்கொண்டு வந்து தர்மமாகக் கொடுத்தார். தாயார் வெள்ளை வெளேர் என்று புதுச்சேலை கட்டியிருப்பதைச் சிறுவர்கள் அன்றுதான் முதன்முதலாகப் பார்த்தார்கள். ஆச்சரியத்தினால் அழுகையை ஒரு நிமிஷம் நிறுத்தினார்கள். அவர்களுக்கு ஏதோ ஒருவிதமான ஆனந்தம்கூட ஏற்பட்டது; மறுநிமிஷம் தங்களுக்கும் அப்படி ஒரு புதுச்சேலை கிடைக்காதா என்று ஏங்கினார்கள். பிறகு, அம்மா செத்துப்போனது ஞாபகம் வந்து, பழையபடியும் அழத் தொடங்கினார்கள்.

வெள்ளையம்மாளின் பிணம் சுடுகாட்டுக்குப் போய்ச் சாம்பலாகி விட்டது. இதையும் சிறுவர்கள் பார்க்கும்படி ஊரார் விடவில்லை. பார்த்திருந்தால் அம்மா மட்டுமல்லாமல் அழகான புதுப்புடவையும் சேர்ந்து தீயில் எரிந்ததற்காகச் சிறுவர்கள் அழுதிருக்கக்கூடும். பிணத்தைப் பாடையில் கொண்டுவந்து வைப்பதற்கு முன்பே வேலப்பன் சிறுவர்களுக்கு முறுக்கு வாங்கிக் கொடுத்துத் தன் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்றுவிட்டாள். அங்கே இருவரும் வயிறாரச் சாப்பிட்டார்கள். வயிறு நிறைந்த பிறகுதான்    அம்மாவின் நினைவு முழுவேகத்தோடு வந்து சிறுவர்களின் நெஞ்சில் அடித்தது. வேலப்பனின் மனைவி, “உங்க அம்மா வந்துருவாடா. அழாதீங்க. பேசாமல் இங்கேயே விளையாடிக்கிட்டிருங்க” என்று சொல்லி அவர்களுடைய துயரத்தை மறக்க வைக்க முயன்றாள்.

இரவு வந்ததும் அவள் விளக்கு ஏற்றினாள். வேலப்பனும் வீடு வந்து சேர்ந்தான். சிறுவர்களுக்குச் சுடுசாதம் போட்டார்கள். அதன்பின் ஒரு பாயை விரித்து அதில் அவர்களைப் படுக்க வைத்தார்கள். சாக்குப் படுதாவிலேயே பிறந்த நாள் முதல் படுத்து உறங்கிய சிறுவர்களுக்குப் பாய்ப்படுக்கை சொல்லமுடியாத பேரானந்தத்தை அளித்தது. இந்தப் பாயில் அம்மாவும் தங்களோடு படுத்துக்கொண்டால் இன்னும் ஆனந்தமாக இருக்குமே என்று நினைத்து, “அம்மா, அம்மா” என்று பழையபடியும் அழத் தொடங்கினான் சின்னவன். வேலப்பன் அவர்களைத் தூங்கும்படி நயமாகவும் இரக்கத்தோடும் சொன்னான். அவர்கள் இருவருக்கும் சேர்த்து ஒரு பழைய வேஷ்டியைக் கொண்டு வந்து போர்த்திவிட்டு, அரிக்கன் விளக்கின் வெளிச்சத்தைக் குறைத்து வைத்துவிட்டு தானும் பக்கத்திலேயே ஒரு பாயை விரித்துப் படுத்து விட்டான்.

வயிறு பூரணமாக நிறைந்துவிட்டது. படுக்கையும் வழக்கம்போல அரித்துப் பிடுங்கும் கோணியல்ல. அதே போலப் போர்வையும் கோணியாகவோ கந்தலாகவோ இல்லாமல் வேஷ்டியாக இருந்தது. இத்தனை வசதிகளும் ஒரு சேர அமைந்துவிட்டதால் சிறுவர்கள் சுகமாகத் தூங்கிவிட்டார்கள்.

அதற்கு அப்புறமும் இரண்டு மணி நேரம் ஆகிவிட்டது. ஒரே நிசப்தம்; தாங்கமுடியாத குளிர்; மழையாகக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது. தைமாதப் பனி. போர்வையாகக்  கிடந்த வேஷ்டி, அவர்கள் தாறுமாறாக உருண்டு புரண்டதால் தனியே விலகி, சுருண்டுபோய் ஒரு பக்கத்தில் கிடந்தது.

சந்தர்ப்பவசமாகத் தூக்கத்திலிருந்து விழித்துக்கொண்ட வேலப்பன் சிறுவர்களைத் திரும்பிப் பார்த்தான். வெறுங் கோவணத்தோடு குளிரில் நடுங்கிக்கொண்டு கிடந்த சிறுவர்களின் மீது மீண்டும் வேஷ்டியை எடுத்துப் போர்த்தினான். அப்போது அவன் கொஞ்சங்கூட எதிர்பாராதவாறு சிறுவர்கள் இருவரும் ஏகாலத்தில் ஒரே குரலில், “அம்மா” என்று வீடே அலறும்படி கத்தினார்கள்.

வேலப்பனுக்கு ரத்த ஓட்டமே நின்றுவிட்டது போல் இருந்தது. அதிர்ச்சியால் வாயடைத்துப்போய் நின்றான். அவன் மனைவி தூக்கத்திலிருந்து துள்ளி விழுந்து எழுந்தாள். என்னவோ ஏதோ என்று எழுந்து உட்கார்ந்து விட்டார்கள்.

தைரியசாலியான வேலப்பனுக்கு அதிர்ச்சி நீங்கியது. “கடவுளே! இந்தக் குழந்தைகள் என்ன பாவம் பண்ணிச்சி, இதுகளை இப்படிப் போட்டுச் சோதிக்கிறயே!” என்று வாய் விட்டுப் புலம்பினான்.

கணவனும் மனைவியும் வெகுநேரம்வரை என்னென்னவோ சொல்லிச் சமாதானப்படுத்தியும் சிறுவர்கள் அம்மாவை அழைப்பதையோ, சுற்றுமுற்றும் திரும்பிப் பர்த்து அம்மாவைத் தேடுவதையோ நிறுத்தவில்லை. அவள் கதவு மறைவிலோ, சுவர் மறைவிலோ நிச்சயமாக ஒளிந்து கொண்டிருப்பதாகவே நினைத்துப் பயங்கரமாகக் கூப்பாடு போட்டு அழைத்தார்கள்.

“ரெண்டும் ஏதாச்சும் கனாக் கண்டிருக்குமோ?” என்றாள் வேலப்பன் மனைவி.

”என்னான்னு தெரியலையே!” என்று சொல்லிவிட்டுத் தலையில் கைவைத்த வண்ணம் அப்படியே ஒரு சுவரில் சாய்ந்து உட்கார்ந்துவிட்டான் வேலப்பன்.

அவள் நினைத்ததுபோலக் குழந்தைகள் கனவு கண்டது உண்மைதான். ஆனால், இரண்டு சிறுவர்களும் ஒரே சமயத்தில் ஒரே கனவைக் கண்டார்கள் என்பதை நிச்சயமாக அவளால் நினைத்திருக்க முடியாது. யாரால்தான் முடியும்?

சிறுவர்கள் தூங்கும்போது, கனவில் அவர்களுடைய அம்மா வந்தாள். குழந்தைகள் இருவரையும் தனித்தனியாக வாரி எடுத்து முத்தமிட்டாள். அம்மாவின் புதுச்சேலையைக் குழந்தைகள் ஆசையோடு தொட்டுத் தொட்டுப் பார்த்தார்கள்.

“என் கண்ணுகளா, இந்தச் சீலை இனி உங்களுக்குத்தான். உங்களுக்குக் கொடுக்கத்தான் அம்மா வந்திருக்கிறேன். நான் செத்துப் போகவில்லை” என்றாள் தாய். பிறகு குழந்தைகளைப் படுக்க வைத்தாள். அதன்பின் தான் உடுத்தியிருக்கும் புதுச் சேலையை அவர்களுக்குப் போர்த்திவிட்டு, பிறந்த மேனியுடன் வெளியே நடந்தாள். அம்மா தங்களை விட்டு விட்டு எங்கோ போகிறாள் என்பதைப் பார்த்தபோதுதான் சிறுவர்கள் வீடே அலறும்படியாக “அம்மா” என்று கத்தினார்கள். அவ்வளவில் அவர்களுடைய தூக்கமும் கலைந்துவிட்டது. எழுந்து கண்களைத் திறந்து பார்க்கும்போது எதிரே அம்மா இல்லை; சுடுகாட்டுக்குப் போனபிறகும் அம்மா வீடு தேடி வந்து அவர்களுக்குப் போர்த்திய அந்த வெள்ளைப் புடவையும் இல்லை; வேலப்பன்தான் நின்று கொண்டிருந்தான்.

சேகுவாரா கொலை செய்யப்பட்ட புகைப்படம் 47 வருடங்களின் பின் வெளியீடு

Synchronicity

Initiates.....often come to the staggering realization that nothing in the universe occurs by chance and that coincidence is merely a de-mystified explanation for a much deeper story at work. This thought may flourish into the feeling that everything that has ever happened, from the beginning of time until the present moment, has happened in complete divine order. From the most insignificant events of our own lives to cosmic events we have no direct awareness of, these occurrences can be felt as if being guided by some form of creative intelligence to it's ultimate destination. After reflection on this ancient belief, you man begin to feel that despite whether most people can perceive it or not, every occurrence is connected to one another through a higher purpose. When two unlikely events occur simultaneously in this manner with a possible meaningful correlation, it meets the the criteria for what the Seers refer to as Synchronicity. Synchronicity has long been seen as a universal sign that one is on his or her true path. The classical Chinese theories on medicine, philosophy and even building are built on the science of meaningful coincidences. They don't ask what causes what, but rather what likes to occur with what. One can see the same underlying theme in Astrology and in the way many civilizations depend on the consultation of oracles and particular omens. All of these attempt to provide an explanation of coincidence that is different than one that depends on straight forward cause and effect.

When perceived from one of the highest states possible, like Samadhi, it is evident that the creation in the universe operates in precise mathematical patterns. When one becomes aware of these patterns and gains an understanding of their order by paying attention to synchronicity, they are then able to align their consciousness with these patterns and use them to their advantage. By doing so, initiates unlock the full potential of their power of creation, and gain the ability to manifest reality as they see fit and for the greater good. As initiates send vibrations in the form of thoughts out to the universe, fantasy can quickly become reality. The phenomenon known as Synchronicity begins to manifest as certain events with special people at specific times match the frequency of the reality that they wish to create - either increasing the possibility of it’s creation or bringing the individuals one step closer to the ultimate goal of their creation.

Using our power of creation in this manner is more commonly known as the law of attraction. The law of attraction is hinted at in the divine laws of the universe, stating that vibrations of the same frequency attract one another. Since everything is energy, including our desires and emotions, persistently focusing on a specific object or event attracts that object or event. If one’s thoughts are positive, then they will attract positive things into their life and the same with negativity. For initiates to attain the maximum amount of Synchronicity, it is imperative to concentrate on what is desired instead of what is not desired, as the universe is always reacting to your will and only provides results or opportunities where they are sought. Implementing this into everyday life takes a conscious effort to reflect that positivity into your actions and words. Tell yourself and surrounding people what they can do, not what they can't.

The result is a string of seemingly coincidental events that when observed in a more detailed manner, reveals a common denominator which is none other than the desire of the individual. Experiencing synchronicity is widely described as magical or unreal, due to it’s mind-blowing ability to convert a certain person’s deepest desires into a concrete and tangible event. Many who experience this perceive it as dream-like or mystical, sometimes being referred to as Deja-Vu. With the realization of synchronicity and the recognition of the meaning behind every-day seemingly meaningless events, initiates can unlock their full power as creators, manifesting their deepest desires and turn our wildest ambitions into a tangible reality. Together, as our collective consciousness becomes more aware of this ancient secret, we will gradually come closer and closer to achieving our full potential as creators, manifesting the lives we desire to live and perhaps, one day, restoring the Earth to harmony and unity with nature.

Carl Jung's theory of Synchronicity

Earl was trying to track down an out-of-print book called The Adventures of Marco Polo. He scoured two used book stores in New York City, had no success, and caught a taxi to a third. The cab driver was unusually chatty, and during their conversation, Earl glanced at his license on the dashboard. His name? Marco Polo!
Art was sitting at his computer typing an e-mail missive when his cat Coal jumped from his lap onto the keyboard. Before Art's startled eyes, as the cat shifted from key to key, its paws tapped out the word emerson on the screen. "To make it even weirder, I've been studying Ralph Waldo Emerson intently for the past year, and the study has taken on a very symbolic meaning to me," he says, still in shock. "My wife was sitting next to me at the computer, and if I'm sent away for being crazy, she has to go, too!" 
The uncanny coincidence. The unlikely conjunction of events. The startling serendipity. Who hasn't had it happen in their life? You think of someone for the first time in years, and run into them a few hours later. An unusual phrase you'd never heard before jumps out at you three times in the same day. On a back street in a foreign country, you bump into a college roommate. A book falls off the shelf at the bookstore and it's exactly what you need.
Is it only, as skeptics suggest, selective perception and the law of averages playing itself out? Or is it, as Carl Jung believed, a glimpse into the underlying order of the universe? He coined the term synchronicity to describe what he called the "acausal connecting principle" that links mind and matter. He said this underlying connectedness manifests itself through meaningful coincidences that cannot be explained by cause and effect. Such synchronicities occur, he theorized, when a strong need arises in the psyche of an individual. He described three types that he had observed: the coinciding of a thought or feeling with an outside event; a dream, vision or premonition of something that then happens in the future; and a dream or vision that coincides with an event occurring at a distance. No one has come up with a definition that has superceded his, although there has been debate on whether events linked to precognition and clairvoyance should be included as synchronicity.
Some scientists see a theoretical grounding for synchronicity in quantum physics, fractal geometry, and chaos theory. They are finding that the isolation and separation of objects from each other is more apparent than real; at deeper levels, everything -- atoms, cells, molecules, plants, animals, people -- participates in a sensitive, flowing web of information. Physicists have shown, for example, that if two photons are separated, no matter by how far, a change in one creates a simultaneous change in the other.
Whatever its cause, the appeal of synchronicity runs deep. "People love mysterious things, and synchronicity is like magic happening to them," says Carolyn North, author of Synchronicity: The Anatomy of Coincidence (Regent Press). "It gives us a sense of hope, a sense that something bigger is happening out there than what we can see, which is especially important in times like this when there are so many reasons for despair."
The more pragmatic a person, the greater a surprise a synchronistic incident is -- even mild ones of the sort that happen to most people sooner or later. For example, Bruce, a corporate lawyer, was stunned the day that, just as he was getting ready to dial his father, he picked up the phone and heard his father's voice on the other end -- calling him. "I said, 'Holy smokes!' We were both dumbfounded!" he recalls. For a moment in time, synchronicity shattered their assumptions of cause-and-effect reality.
Some people, however, would shrug and call this intuition. How are the two different?
At first blush, synchronicity and intuition seem to be separate phenomena. Synchronicity happens "out there": against the odds, something in the Universe seems to swing into place to answer an inner need we have. Intuition happens "in here": it's an inner knowing, an ability to tune into knowledge in a nonrational, nonlinear way. We know something but we don't know how we know it.
Yet the boundaries get fuzzy very quickly. Jung's definition of synchronicity clearly incorporates precognition and clairvoyance, which, by some people's definition, are also types of intuition: they are certainly inner knowing. For example, here's a mind-boggling synchronicity story that is just as mind-boggling when viewed as an intuition story. Pam's father was chopping down a tree for firewood when it suddenly fell on him, crushing the left side of his face almost beyond recognition and shattering his back. Against all odds, he shoved the tree off of himself and walked a mile for help. Pam flew to Ithaca, New York, to be with him. It wasn't until weeks later, when she had returned to New York City, that she picked up the tablet she had been taking notes on in class at the time the accident had happened. She had been idly doodling in the margins -- and her drawings included a face with the left half shaded in black and a person's back with two Xs on the spine, marking the same vertebrae that her father had broken.
If we eliminate Jung's two psi-related definitions and just focus on the coinciding of inner and outer events in a way that defies causal explanation, there can still be an overlapping, because the inner event can be an intuitive hit. In practice, synchronicity and intuition sometimes seem so intertwined that it's hard to tell where one leaves off and the other begins.
Shelley was sitting at Notre Dame in Paris giving her sore feet a rest. The shoes she had worn from the States had turned out to be painful, and her limited budget didn't allow her to buy another pair. Suddenly she felt an inner prompting, and she got up, walked out of the church, and turned left. Following her promptings, she made several other turns to arrive at a square. There, on top of a trash can, sat a pair of brand new black boots with no signs of wear -- in exactly her size. "It was perfect," she said. "If they had been inside the trash can, I wouldn't have pulled them out. If they had been worn before, I wouldn't have put them on. And they were so stylish I never could have afforded them myself!"
So is this an intuition story or a synchronicity story? Intuition got her to the boots. Synchronicity provided her with precisely what she needed: she was virtually handed the boots by the Universe.
Some synchronicities are not the delivery of objects but of insights: something in the outer world crystallizes or confirms an inner process. Those synchronicities can "feel" much like intuition: it's sudden information perceived by the psyche and experienced as true. "They're both messages, but one is internal and one external," says John Graham, a former foreign officer who with his wife, Ann Medlock, runs the Giraffe Project, an intrepid organization in Langley, Washington, that recognizes people who stick their necks out for the common good. The organization lives hand to mouth on donations, but John intuitively knows when a big check is in the morning mail, and the amount is often synchronistically the exact amount they need to pay a pressing bill. "Synchronicity and intuition are saying the same thing, it's just as if one were speaking French and the other Spanish," he says.
David Spangler, an author, teacher, and former guiding light of Findhorn, believes the two have many underlying similarities. "Intuition is another form of synchronicity: When I intuit something, there's no apparent cause-and-effect relationship between my knowledge and how I got the knowledge," he says. "Likewise, synchronicity is precipitated intuition: we know of a connection not inwardly but outwardly, through action and perception. In both cases, the pattern carries the same message: we live in a world more intricately and holistically organized than we may ever have previously supposed."
Ultimately, it seems that our perception of the two is based on how we experience the boundary between our inner and outer environments. The more we feel a part of all around us, the more we engage in a dance of energy and input from all sides. At that point, it doesn't matter, except as a point of passing interest, where the information comes from: it just comes.
Yet, until we live at that exalted level of consciousness, we can make good use of the interplay between the two. For example, some people develop their intuition using synchronicity as a tool. They follow an inner urge or message and watch for the results: if a meaningful coincidence results, it is a sign to them that they're on the right track and that they can trust that voice in the future. For instance, Kathleen was driving toward the mountains for a hike when she made a split-second decision to go to a pottery studio instead. "I don't know why -- it just felt right," she says. She had thought about stopping there before but had never gotten around to it. Just as she walked in the door, a woman was putting the finishing touches on a large ceramic pot. "It's a drum," she told Kathleen, "But I don't know anything about putting a skin on it." "I've make drums!" exclaimed Kathleen. "I know where to get the skins!" They quickly agreed to collaborate; in exchange, the woman will give her lessons. "It confirmed my intution," says Kathleen, "and let me know that pottery is something I should definitely pursue."
Conversely, some people make active use of intuitive skills to garner useful coincidences. Ray Simon, a Massachusetts writer, is constantly scanning the environment for oddities; he runs quick intuitive checks on them and follows where they lead him, often with fortuitous outcomes. For example, he was at a library looking up material on Alfred North Whitehead. A computer search listed 12 references, the third of which was blank. He pulled up the information on the third, found out that it actually referred to a book on Sartre, and so went to the shelves to find it. "These things are annoying to follow," he says with a laugh. "Your reasonable mind wants to do things that make sense." Next to that book was a different one on Sartre, a comic book that laid out his philosophy in a whimsical format. "I needed that information because I write computer manuals, and it's an ongoing battle to stay light," he says. "That book enriched my life and expanded my thinking about what could be done."
There's something about turning one's choices over to intuition that seems to avail oneself to synchronicity," says Allan Combs, Ph.D., a psychology professor at the University of North Carolina at Asheville who co-authored Synchronicity: Science, Myth and the Trickster (Marlowe). "In practice, that can mean moving from moment to moment when making decisions, even small decisions -- especially small decisions! If you expect the unexpected, synchronicity will emerge."
Intuition, researchers have found, flourishes in a person who is open, receptive and nonjudgmental. Synchronicity has had little research -- it defies laboratory tests, of course -- but people who have studied the topic report a phenomena which Alan Vaughan, author of Incredible Coincidence: The Baffling World of Synchronicity (Ballantine) calls "the synchronicity of synchronicity." Just having an active interest in the matter seems to make synchronicities happen more often -- in part, of course, because we notice them more.
Likewise, synchronicity too seems to be dampened by cynicism and doubt. Although some synchronistic events, like some intuitive hits, cannot be easily ignored, others are of a subtler nature -- almost dreamlike in their metaphorical patterns -- and it takes practice both to notice and decode them.
In her book The Tao of Psychology: Synchronicity and the Self (HarperCollins). Jean Shinoda Bolen writes about being at a dinner party with friends when one woman raised a question: Occasionally, when she closed her eyes, frightening demonic images would appear. Should she confront them? examine them? immediately turn her attention elsewhere? As they discussed the matter, a skunk started scratching at a sliding glass door in front of them, trying to get inside.The hosts had never seen a skunk in the area, and after discussing how odd it was to see one trying to approach people, they joked about how unlikely it was that anyone would open a door to one. It was only later that Jean and her husband realized that the skunk provided a synchronistic answer to their question: Just as a skunk would stink up a living space, allowing demonic images in would do the same to one's inner space.
Says North: "If your belief system is such that intuition and synchronicity are real and significant, you will notice them. If your belief system is that they're hogwash, you won't."
Belief systems also dictate what people attribute the workings of synchronicity to. When it occurs, they may thank their luck, or fate, or destiny, or karma, or a miracle, or angels, for example. "Synchronicity happens when God wishes to remain anonymous," goes one saying. Carrie and Dan view as divinely inspired the string of happy coincidences that have allowed them to adopt and raise eleven disabled children on Dan's salary as a school cafeteria worker. One month, hit with several emergencies, they had no money to pay rent -- until lightning struck, hitting two of their trees. When the insurance adjuster came by, he wrote out a check so they could have them taken down, but he said to Carrie with a smile, "If I were you, I wouldn't bother taking those trees down -- you're only going to lose a branch." The check exactly covered their rent. Said Carrie: "We thanked God. We walk in his shadow."
As was true with Carrie and Dan, synchronicity seems to appear often at times of personal crises and at such passage points as births and deaths. Sunbathing on a Caribbean beach with her friend Sandy, Mary found herself thinking sadly about Beth, a mutual friend of theirs who had died unexpectedly two weeks earlier. Softly, she started humming "Amazing Grace." When she finished, Sandy said, "That's so strange. I was just thinking about Beth, and `Amazing Grace' was her favorite song." Mary was stunned: she had never associated the song with Beth. They later learned that at the exact time Mary had been humming, Beth's family had been holding a private memorial for her.  
"Synchronicity seems to happen when you're intensely caught up in something that's very deep -- for instance, falling in makes it pop all over the place," says Combs. "A lot of activities that tap into the deep mystery of life -- things like meditation, contemplative prayer -- also seem to stir it up."
Synchronicities are sometimes regarded as signs, and some people consciously use them to make decisions in life. In the novel The Celestine Prophecy, a bestseller which thrust synchronicity into the public consciousness, James Redfield says that all coincidences are significant because they point the way to an unfolding of our personal destiny.
MaryAnn had moved to London to live with her boyfriend, only to discover that she hated the city and that he had a nasty streak. One morning at 6 a.m., after a tearful fight with him, she fled the house and was out walking the dank, grey streets, feeling completely miserable. Suddenly a dead bird fell out of the sky and landed at her feet with a plop. "That did it," she says. "It was a sign from the Universe and it was shouting, `Go home!' And I did."
Often synchronicities are simply a lark, a wink from the cosmos. Rebecca, a screenwriter, was researching the life of a mysterious woman, a famous writer's lover who had died tragically at a young age. Driving to Boston to view the writer's archives, Rebecca on a whim stopped off at the sprawling cemetery in the woman's home town, and quickly chanced upon her gravestone. On top of it was sitting a rabbit, its pink nose quivering. At the sight of Rebecca, it started skittering around in circles. In Boston a few hours later, she was reading through the writer's diaries when in the margin of a page, she came upon a few lines of curlicue, schoolgirlish handwriting, which she recognized as being the young woman's. The words? "Thank God for the rabbits and their funny little habits."

(Originally published in Intuition Magazine, May 1996)

Dhammayangyi

Dhammayangyi Templeis a Buddhist temple located in Bagan, Myanmar. Largest of all the temples in Bagan, the Dhammayan as it is popularly known was built during the reign of King Narathu (1167-1170). Narathu, who came to the throne by assassinating his father Alaungsithu and his elder brother, presumably built this largest temple to atone for his sin.
The temple is four faced whose entrance is marked by "pointed arch and vaulted ceiling". In contrast to the stupas, the hollow gu-style temple is a structure used for meditation, devotional worship of the Buddha and other Buddhist rituals. The gu temples come in two basic styles: "one-face" design and "four-face" design—essentially one main entrance and four main entrances. Other styles such as five-face and hybrids also exist. The one-face style grew out of 2nd century Beikthano, and the four-face out of 7th century Sri Ksetra. The temples, whose main features were the pointed arches and the vaulted chamber, became larger and grander in the Bagan period.

Trauma permanently changes us.

1. Trauma permanently changes us.
This is the big, scary truth about trauma: there is no such thing as “getting over it.” The five stages of grief model marks universal stages in learning to accept loss, but the reality is in fact much bigger: a major life disruption leaves a new normal in its wake. There is no “back to the old me.” You are different now, full stop.
This is not a wholly negative thing. Healing from trauma can also mean finding new strength and joy. The goal of healing is not a papering-over of changes in an effort to preserve or present things as normal. It is to acknowledge and wear your new life — warts, wisdom, and all — with courage.
2. Presence is always better than distance.
There is a curious illusion that in times of crisis people “need space.” I don’t know where this assumption originated, but in my experience it is almost always false. Trauma is a disfiguring, lonely time even when surrounded in love; to suffer through trauma alone is unbearable. Do not assume others are reaching out, showing up, or covering all the bases.
It is a much lighter burden to say, “Thanks for your love, but please go away,” than to say, “I was hurting and no one cared for me.” If someone says they need space, respect that. Otherwise, err on the side of presence.
3. Healing is seasonal, not linear.
It is true that healing happens with time. But in the recovery wilderness, emotional healing looks less like a line and more like a wobbly figure-8. It’s perfectly common to get stuck in one stage for months, only to jump to another end entirely … only to find yourself back in the same old mud again next year.
Recovery lasts a long, long time. Expect seasons.
4. Surviving trauma takes “firefighters” and “builders.” Very few people are both.
This is a tough one. In times of crisis, we want our family, partner, or dearest friends to be everything for us. But surviving trauma requires at least two types of people: the crisis team — those friends who can drop everything and jump into the fray by your side, and the reconstruction crew — those whose calm, steady care will help nudge you out the door into regaining your footing in the world. In my experience, it is extremely rare for any individual to be both a firefighter and a builder. This is one reason why trauma is a lonely experience. Even if you share suffering with others, no one else will be able to fully walk the road with you the whole way.
A hard lesson of trauma is learning to forgive and love your partner, best friend, or family even when they fail at one of these roles. Conversely, one of the deepest joys is finding both kinds of companions beside you on the journey.
5. Grieving is social, and so is healing.
For as private a pain as trauma is, for all the healing that time and self-work will bring, we are wired for contact. Just as relationships can hurt us most deeply, it is only through relationship that we can be most fully healed.
It’s not easy to know what this looks like — can I trust casual acquaintances with my hurt? If my family is the source of trauma, can they also be the source of healing? How long until this friend walks away? Does communal prayer help or trivialize?
Seeking out shelter in one another requires tremendous courage, but it is a matter of life or paralysis. One way to start is to practice giving shelter to others.
6. Do not offer platitudes or comparisons. Do not, do not, do not.
“I’m so sorry you lost your son, we lost our dog last year … ” “At least it’s not as bad as … ” “You’ll be stronger when this is over.” “God works in all things for good!”
When a loved one is suffering, we want to comfort them. We offer assurances like the ones above when we don’t know what else to say. But from the inside, these often sting as clueless, careless, or just plain false.
Trauma is terrible. What we need in the aftermath is a friend who can swallow her own discomfort and fear, sit beside us, and just let it be terrible for a while.
7. Allow those suffering to tell their own stories.
Of course, someone who has suffered trauma may say, “This made me stronger,” or “I’m lucky it’s only (x) and not (z).” That is their prerogative. There is an enormous gulf between having someone else thrust his unsolicited or misapplied silver linings onto you, and discovering hope for one’s self. The story may ultimately sound very much like “God works in all things for good,” but there will be a galaxy of disfigurement and longing and disorientation in that confession. Give the person struggling through trauma the dignity of discovering and owning for himself where, and if, hope endures.
8. Love shows up in unexpected ways.
This is a mystifying pattern after trauma, particularly for those in broad community: some near-strangers reach out, some close friends fumble to express care. It’s natural for us to weight expressions of love differently: a Hallmark card, while unsatisfying if received from a dear friend, can be deeply touching coming from an old acquaintance.
Ultimately every gesture of love, regardless of the sender, becomes a step along the way to healing. If there are beatitudes for trauma, I’d say the first is, “Blessed are those who give love to anyone in times of hurt, regardless of how recently they’ve talked or awkwardly reconnected or visited cross-country or ignored each other on the metro.” It may not look like what you’d request or expect, but there will be days when surprise love will be the sweetest.
9. Whatever doesn’t kill you …
In 2011, after a publically humiliating year, comedian Conan O’Brien gave students at Dartmouth College the following warning:
"Nietzsche famously said, ‘Whatever doesn’t kill you makes you stronger.’ … What he failed to stress is that it almost kills you.”
Odd things show up after a serious loss and creep into every corner of life: insatiable anxiety in places that used to bring you joy, detachment or frustration towards your closest companions, a deep distrust of love or presence or vulnerability.
There will be days when you feel like a quivering, cowardly shell of yourself, when despair yawns as a terrible chasm, when fear paralyzes any chance for pleasure. This is just a fight that has to be won, over and over and over again.
10. … Doesn’t kill you.
Living through trauma may teach you resilience. It may help sustain you and others in times of crisis down the road. It may prompt humility. It may make for deeper seasons of joy. It may even make you stronger.
It also may not.
In the end, the hope of life after trauma is simply that you have life after trauma. The days, in their weird and varied richness, go on. So will you.
Catherine Woodiwiss, “A New Normal: Ten Things I’ve Learned About Trauma”

Having your computer delivered in the 1950s

Life Lessons From Harvard Business School 1963

LEADERSHIP

ANONYMOUS:

I would have been a better leader if I had been less cocky in my early career, and more confident in my middle career.

ROBERT K. BOWMAN:

A successful leader:

• Knows as much as he can about his organization’s mission
• Believes in the mission
• Communicates the mission clearly
• Points the way
• Gets out of the way

CAREER

RON LESLIE:

Steps to find fulfilling work:

1. Take the initiative to investigate the places you think are of interest. Ask good questions.
2. Go with the self-assurance of having written on an index card each of your past accomplishments(including where you simply helped other people do their thing) in three forms:Use those cards deftly to encourage people to talk to you — showing you listen on their level and understand whatever they tell you. Remember: The more they talk, the smarter they’ll think you are.
   1. A simple phrase; e.g., “top salesman in New York office for three years”
   2. A three-sentence statement of the problem, your solution, and the result
   3. A one-page explanation or anecdote to share if asked to give details 

MARRIAGE & FAMILY

RALPH LINSALATA:

• Tell your spouse and children that you love them every day, no matter how you feel.
• Do not bring your problems home with you.
• Realize the joy that comes from helping your spouse and children excel in their fields of interest and enjoy themselves.
• Develop within your family a sense of obligation to help others.
• Spending quality time with your family — not just time — is critical.
• Choose a spouse who will understand and support you, and one for whom you will do the same. Life is much better if you can help each other grow and expand your knowledge, experiences, friends, and capabilities. 

RON LESLIE:

The sweetest words in the English language are, “Granddad, would you like to …?”

BUSINESS

DONALD P. NIELSEN:

• Not all decisions turn out well. Be prepared to deal with problems over which you have no control.
• Almost everything will require more money and more time than you think.
• Never settle for “good enough.” Always strive for excellence.
• Set high expectations for yourself and those with whom you work.
• Move quickly to deal with people issues.
• Hiring smart, driven people is a ticket to your own success.

WEALTH

WARREN BATTS:

I was born in 1932 and grew up during the Depression. In the beginning, poverty was the level to which I aspired. When I reached it, my next goal was to get out of debt. That took several years. Then my goal was to become financially independent. After reaching independence, more money was not a great motivator for me. My interest became trying to make a difference — making the company I worked for successful, and working for my church and other volunteer organizations.

GROWING OLDER

ANONYMOUS:

Retire to something — not from something. Stay engaged. Be physically active and intellectually curious.

 CHARITY & SPIRITUALITY

J. LAWRENCE WILSON:

If one is devoted solely to promoting the welfare of himself, his family, and his friends, life can be barren. Charity, faith, and spirituality enrich one’s life. Faith or the belief in a power greater than oneself seems to be important for humans, for spirituality is a part of every culture. If this spirituality fosters concern for the welfare of others, it is of great benefit to society. No matter what a person’s professed faith, I admire him if he is charitable.

HAPPINESS & SUCCESS

HENRY A. GILBERT:

Success and wealth are being a lover and being loved.

Success is using your tools and powers to enhance the lives and success of others.

Success is capitalizing on economic opportunities yet treating others with over-reaching kindness.

J. LAWRENCE WILSON:

When I think back over my career, I am struck that my fondest memories are of people rather than experiences, places, or accomplishments.

TURNING POINTS

RALPH LINSALATA:

What did I learn from the turning points in my life? Look for great colleagues, role models, and teachers. Be certain to understand the opportunities relative to the risks, and how the risks can be avoided. Recognize your strengths and weaknesses, and act accordingly. Play to your strengths while you work, but work on your weaknesses.

GERALD (JERRY) WOLIN:

Many things that happened in my career were the result of random acts. The important thing is to keep your eyes open to recognize the right moves.

LIFE’S LESSONS

JOSE M. FAUSTINO:

I switched fields twice in my academic career — I believed the entire experience was part of growing up. The lesson here for young people: Do not hesitate to switch interests, majors, or fields of concentration. Find your preference or your passion, then focus on it to your heart’s content.

Success is a journey – not a race. Prepare well, retain good practices, and make a habit of effective strategies:

1. Do not be content to be average. Mediocrity breeds boredom, poor opportunity, and an unsatisfactory lifestyle. Instead, decide to excel in everything you do, and be distinctive, if not unique, in your approach.
2. Take well-analyzed risks, particularly when there is everything to gain and little to lose. Do not be afraid of rejection when you have competently and ethically tried to succeed.
3. Be skilled in political strategy. Interpersonal, leadership, and motivational skills are all important for success, but few consider political strategy. In my mind, there is organizational politics in any group with more than three people.

JOHN A. MOELLER:

An important lesson in life is learning whom you can rely on, depend on, and trust, and whom you cannot. Only experience and “gut feel” can teach this. Human nature and values — whether of business owners, top management, associates, or staff — vary all over the place. Steering your life, family, career, time, investments, and loyalty toward those you can trust and rely upon is a priority.

Never forget where you came from, and always remember what you are here for. Be true to your values and faith. We are here for a purpose. Enjoy the ride.

Read more: http://feedproxy.google.com/~r/bakadesuyo/~3/fDfFXspBQqU/#ixzz3JCjGd6qz

கிரேக்க தேவதையான “கைக்மொ” கேட்கும் வரங்களை தருவாள்

படத்தில்‬ இருப்பது தொன்மையான எழுத்துகள் கிரேக்க தேவதையான “கைக்மொ”வுக்குரியது அதன் பொருள் “நம்புங்கள் நடக்கும்” என்பதாகும் . அந்த தேவதை முழுமையாக தன்னை நம்பி அவளின் புகழை மற்றொருவனுக்கு சொல்லி அவனும் அதை முழுமையாக நம்புவானாயின் கேட்கும் வரங்களை தருவாள் என்பது பண்டைய கால நம்பிக்கை!
‪இந்த‬ தேவதையை நிந்திப்பவர்களுக்கு கண்கூச்சம், கண் எரிவு, கண் நோவு போன்ற கண் சம்மந்தமான நோய்கள் ஏற்படுகின்றது என்பதும் நம்பிக்கை!

‪என்_கதை‬.::

நான் இன்டர்வியு ஒன்றுக்கு போய் வந்து ஒரு வாரம். ஒரு போன் கால் “நீங்கள் வேலைக்கு தகுதி பெறவில்லை மீண்டும் முயற்சி செய்யுங்கள் ” என்று ஒரு ஆண் குரல் இது வழக்கம் என்பதால். வழக்கம் போல இணையத்தில் உலாவிக்கொண்டு இருந்தேன். கிரேக்கம் பற்றி ஒரு ஆங்கில புத்தகத்தின் விமர்சனம் ஒன்று இருந்தது . அதில் இந்த விடயத்தை குறிப்பிட்டு இந்த புத்தகம் வெளிவந்து ஒரு சில நிமிடங்களில் இந்த புத்தக ஆசிரியரின் முதல் புத்தகத்திற்கு உலக அளவில் விருது அறிவிக்கப்பட்டது. சில வேளை இது “கைக்மொ”வின் ஆசியாக கூட இருக்கலாம். என்று நக்கலாக எழுதியிருந்தார் அருகில் இருந்த நண்பனை கூப்பிட்டு இதை காட்டி ஏன் அந்த விருது தேவதையின் வரமாக இருக்க கூடாது என்று கேட்டேன். அவன் கண்டிப்பாக இதில் ஏதோ உண்மை இருக்கிறது என சொன்னான். அடுத்த வினாடி செல்போன் ஒலித்தது. “தவறான தகவலுக்கு மன்னிக்கவும் உங்கள் வேலை உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது” கொஞ்சும் குரலில் ஒரு பெண் பேசினாள். “நம்புங்கள் நடக்கும்” ! இது போல தொடர்ச்சியாக எனது நண்பர்கள் உறவினர்களுக்கு நன்மை கிட்டுவதை நேரடியாக அறிகிறேன்! எனக்கு சரியாக எழுத வராது ஆனால் நான் சொன்னது முழுவதும் உண்மை !

காசா பணமா ஒரு SHARE தானே.... அட என்னதான் நடக்குதுன்னு பார்ப்போமே!!

Thanks மண்ணாங்கட்டி - திரைப்பட விமர்சனங்கள்

உயிர் பெறும் ஓலைச்சுவடிகள்:அவற்றைப் புதுப்பித்தும், நகலெடுத்தும் தருகிறது ஓர் நூலகம்

பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய ஓலைச்சுவடிகளைப் பாதுகாப்பதோடு, அவற்றைப் புதுப்பித்தும், நகலெடுத்தும் தருகிறது ஓர் நூலகம்

சென்னை பல்கலைக்கழக தொல்லியல் துறையின்கீழ் இயங்கும் ‘கீழ்த்திசை நூலகம்’ மற்றும் ஆய்வு மையம், அரிதான பழமை வாய்ந்த ஆயிரக்கணக்கான ஓலைச்சுவடிகளால் நிரம்பி வழிகிறது. தமிழ் மொழியின் ஆரம்பகால ஊடக சாதனமாகப் பயன்பட்ட ஓலைச் சுவடிகளைப் பாதுகாப்பதும் அவ்வப்போது கிடைக்கிற சுவடிகளை ரசாயன முறையில் புதுப்பிப்பதையும் மிகவும் நேர்த்தியாகச் செய்து வருகிறது, இந்த நூலகம். இலக்கியம், வரலாறு, தத்துவம், அறிவியல், வட்டார வரலாறுகள், கல்வெட்டுகள் உள்ளிட்ட தலைப்புகளில் தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மராத்தி, உருது, அரபு, பாரசீகம் உள்ளிட்ட மொழிகளில் சேகரிக்கப்பட்ட 72 ஆயிரத்து 314 ஓலைச்சுடிகள் இங்கே கணக்கில் வரவு வைக்கப்பட்டு பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளன.

தமிழ்நாட்டில் மிகவும் பழமை வாய்ந்த இந்த கீழ்த்திசைச் சுவடிகள் நூலகத்தின் தோற்றத்திற்கு முக்கியக் காரணமாக இருந்தவர்கள் இரண்டு பேர். ஒருவர், அயர்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த காலின் மெக்கன்சி. மற்றவர், இந்தியாவில் பிறந்த ஆங்கிலேயேரான பிரௌன். காலின் மெக்கன்சி 1783ல் இந்தியாவிற்கு வந்து, கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியின் பொறியியல் பிரிவில் பணியாற்றியவர். பழமையான கணக்குகள், இந்திய வரலாறுகள், கீழ்த்திசை மொழிகள் ஆகியவற்றில் ஆர்வம் உள்ளவராக இருந்திருக்கிறார். இதனால், அவர் ஏராளமான சுவடிகள், வரைபடங்கள், மற்றும் நாணயங்களை சேகரிப்பதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்.

மொழியியல் அறிஞரான பேராசிரியர் லேடன் என்பவர், இந்தியாவில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டபோது சேகரித்த பல தொகுப்பினை லண்டனில் உள்ள இந்திய அலுவலகத்தில் பார்த்த பிரௌன், பல முயற்சிகளுக்குப் பிறகு கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி மூலம் 10,000 பவுண்டுகளுக்கு அந்த ஓலைச்சுவடிகளை விலைக்கு வாங்கி, அதில் ஒரு பகுதியை சென்னைக்கு கொண்டு வந்திருக்கிறார். மெக்கன்சியால் சேகரித்த சுவடிகள் உட்பட அனைத்தையும் இப்போது எங்கள் நூலகத்தில் வைத்து பாதுகாத்து வருகிறோம்" என்கிறார், இந்த நூலகத்தின் காப்பாட்சியர் சந்திரமோகன்.

1870ல் சென்னை மாநிலக் கல்லூரியில் தொடங்கப்பட்ட இந்த நூலகம், இப்போது சென்னைப் பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் செயல்பட்டு வருகின்றது. இங்குள்ள முக்கியமான ஓலைச்சுவடிகள், தாள் சுவடிகளாக மாற்றம் செய்யப்படுகின்றன. மேலும் சிதைந்த தாள், சுவடிகள் மற்றும் அச்சு நூற்களை, சிப்பான் துணிகளைக் கொண்டு சீரமைக்கிறார்கள். இங்குள்ள சுவடிகளிலிருந்து இதுவரை 200 புத்தகங்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன.

ஆராய்ச்சி மாணவர்கள் பலர் இங்கு வந்து தங்களுக்குத் தேவையான விஷயங்களை சேகரித்துச் செல்கின்றனர். மேலும் வெளிநாட்டினரும் இங்கு உள்ள ஓலைச்சுவடிகளை பார்த்துச் செல்கின்றனர். ஓலைச்சுவடிகளை இங்கு விலை கொடுத்தும் வாங்கிக் கொள்கிறோம். நூலகத்திற்கு அன்பளிப்பாகக் கொடுத்தாலும் ஏற்றுக் கொள்கிறோம். அப்படி வாங்கிய ஓலைச்சுவடிகள், ரசாயனப் பொருட்கள் இட்டு பாதுகாக்கப்படுகின்றன" என்கிறார் சந்திரமோகன்.

தமிழகத்தில் உள்ள 12,617 ஓலைச்சுவடிகளின் அடிப்படை விவரங்களைத் திரட்டி, அதில் 1,862 சித்த மருத்துவ சுவடிகளை இவர்கள் சி.டி.யில் பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். இதனால், குறுந்தகடு மூலம் சித்த மருத்துவ ஆய்வாளர்கள் தகவல்களை எளிதாகப் பெறமுடிகிறது.

பழமையான ஓலைச்சுவடிகளை சேகரித்து வைத்திருப்பவர்கள் இங்கு வந்து அவற்றைக் கொடுத்தால், சென்னை அருங்காட்சியகத்திலுள்ள சுவடிப் பாதுகாப்பு மையம் மூலம் எவ்விதக் கட்டணமும் இன்றி உரிய வேதிப் பொருட்கள் இட்டு, ஓலைச்சுவடிகளை சீரமைத்தும் தருகிறார்கள்.

ஓலைச்சுவடிகள் மூலம் தகவல்களைத் திரட்டவும், சுவடிகளைச் சீரமைக்கவும் தொடர்பு எண்: 044-2536 5130