Love Letters from Ancient India

Letter writing has a long history in ancient India. We have a number of references to letters particularly written by women. Vidharba princess Rukmini wrote a love letter to Lord Krishna requesting him to marry her. Sanskrit epic poem Sisupalawadha refers to it. We have two letter verses in the Prakrit anthology Gatha Sapta sati.

Kalidasa, the greatest of the Sanskrit poets, mentions letter writing in his play Vikrama Urvasiyam. Kalidasa lived around 1st century BC. King Pururavas falls in love with a celestial nymph named Urvashi. After writing her mortal suitor a love letter on a birch leaf, Urvashi returns to the heavens to perform in a celestial play. However, she is so smitten that she misses her cue and pronounces her lover’s name during the performance. As a punishment for ruining the play, Urvashi is banished from heaven.

Letter writing was an integral part of our culture. We have a sculpture of a beautiful lady writing a letter in Khajuraho Khandariya Mahadev temple. Needless to say it is a love letter. Damayanthi sent a riddle in a poem to find her husband King Nalan. Bhoja sent a riddle in a poem to find the great poet Kalaidas. Probably these were also sent in letter format.

Tamil letter

In Silappadikaram, one of the five Tamil epics, we have references to several letters. Madhavi, the dancer with whom Kovalan had relationship for sometime wrote to him after separation. She asked him why he left her. It was sent through a Brahmin. In ancient India Brahmins acted as messengers for kings and others.

Madhavi sent the letter to Kovalan through a Brahmin called Kausikan. Kausikan narrated to Kovalan how he got it from her. “Madhavi wrote this letter on a palm leaf with her tender hands and sealed it. She requested me to hand it over to you”. When Kovalan opened the letter, he found the following words: My lord, I fall at your feet. Kindly forgive my indiscreet words. What is my mistake which made you leave the city during the night with your wife of noble birth, even without the knowledge of your parents? My mind suffers in ignorance. Please clarify. O great and true one of wisdom, may you bless me (This is from Puranceri Irutta Katai in Silappadikaram).

When Kovalan finished reading it, he gave the letter back to Kausikn and requested him to show it to his parents so that they would also know what happened. Kovalam told him that it was his fault.

In another place (Ataikala Katai), a story of Panchatantra Tales is referred to. A Brahmin lady who raised a mongoose went out to fetch water leaving the care of her baby to the mongoose. In those days people were afraid of snake bites and so raised mongooses, the enemies of the snakes. As expected a snake came near the child and the mongoose killed the snake and protected her child. Mongoose was waiting at the gate to give the good news. But Alas! When the woman saw the blood in the mouth of the mongoose she thought it killed her child and threw her water pot on the head of the mongoose. It had an instant death.

Her husband was enraged by her hasty stupid act. Immediately he gave her a palm leaf containing a message in Sanskrit. He told her that he wouldn’t eat food served by her. He went on a pilgrimage to North. When Kovalan saw that distressed lady he took the message from her and performed several rituals to absolve her from the sin. He also brought her husband back. This is narrated by another Brahmin called Matalan. He reminded all the good deeds done by Kovalan and wondered what caused the present misery.

It bears testimony to the fact that Kovalan possessed a sound knowledge of Sanskrit. We can also conclude that letter writing was common and women were able to write freely. Sanskrit was used for writing letters in the first century AD. Though Silappadikaram was written around fifth century AD, the incident happened in the first century.

Lord Shiva’s Recommendation Letter

Writing recommendation letters to political leaders for favours is the order of the day. But according to Tamil books, Lord Shiva was the one who started this custom. When a Northern singer known as Hemnath came to Pandya country and challenged the Tamil singers Lord Shiva helped his devotee Bababathran, the royal singer, by scaring away Hemnath. The northern singer ran away in the night after hearing Banabathran’s worst student, who was none else but Shiva. He thought if the worst one can sing this good, Banabathran must be better than him. So the singer bolted away with his disciples at the dead of night. After this incident, Banabathran went to work in the temple and suffered from poverty. Shiva came in the disguise of a Tamil saint and gave him a recommendation letter to the king of Chera country who was a great devotee of Shiva. He alerted Chera king in a dream that Bana was coming with a letter. Chera welcomed him and gave him lot of money. The letter is in verse form and says that Bana is also a great devotee like the Chera king and he must be helped with money

MOTHER Painting

A man discovered 179 yrs old in India,

A man discovered 179 yrs old in India, "Death has forgotten me" || My grand children are dead there for yrs. Somehow forgot me death " Mahashta Mûrasi is an Indian who claims to be born in 1835. It is not only the oldest man in the world but also the man who lived the longest since the history of mankind (according to the Guinness World Records ). According to the information transmitted, the man was born in Bangalore on January 6 1835.De 1903, he lived in Varanasi, where he worked until 1957, until his retirement in 122 yrs. My grandchildren have died there a few years, "said Mûrasi." In a way, death has forgotten me. And now I have lost all hope to die! ".

4 Surprising Advantages of Being Depressed:

"In fact, people who are depressed display some surprising advantages in their thinking skills. Depressed people:
- process information more deeply.
- are more accurate at complex tasks.
- make better judgements on detail-oriented information.
- make more accurate cost-benefit analyses."

சுயரூபம் - கு. அழகிரிசாமி

வேப்பங்குளம் கிராமத்தில் இருநூறு வீடுகள் உண்டு. ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் ஒவ்வொரு பழம் பெருமையும் உண்டு. இப்போது சில வருஷங்களகப் பருவ மழைகள் சரிவரப் பெய்யாமலும், வேலை வெட்டிகள் கிடைக்காமலும் போய், அகவிலைகளும் தாறுமாறாக ஏறிக்கொண்டுவிடவே, அந்தக் கிராமத்தின் பெரும்பாலான வீடுகளில் ‘உண்டு’ என்று சொல்லுவதற்கு அந்தப் பழம்பெருமை ஒன்றுதான் மிஞ்சியிருந்தது.

பழம்பெருமை படைத்த இந்த வேப்பங்குளத்தில் பிறந்த எத்தனையோ பேரில், தற்சமயம் ஐம்பதாம் வயதைத் தாண்டிய வீ.க. மாடசாமித் தேவரும் ஒருவர். அப்படிச் சொல்லிக் கொள்ளுவதைவிட, வீரப்பத் தேவர் பேரன் என்று தம்மை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளுவதில்தான் அவருக்குப் பிரியம் அதிகம். தாத்தா வீரப்ப தேவரின் அரிய சாதனைகளையும், ஒரு கடுஞ்சொல்லுக்கு ஒன்பது தலைகளைச் சீவி எறியும் மகா தீரத்தையும், உடன்பிறந்த தங்கை ஏதோ ஒரு சமயம் அவரை லட்சியம் செய்யாமல் இருந்ததற்காக அவளுடைய மூத்த மகன் கல்யாணத்தின் போது யார் யாரோ தாங்கியும் கட்டாயப்படுத்தியும் அழுதும் இன்னும் என்ன என்ன விதமாகவோ கும்பிட்டுக் கூத்தாடியும் கை நனைக்காமலே (சாப்பிடாமலே) வந்துவிட்ட வைராக்கியத்தையும் மாடசாமித் தேவர் தம் வாழ்நாளில் சந்தித்த ஒவ்வோர் இரண்டு கால் பிறவியிடத்திலும் சொல்லிப் பெருமைப்பட்டிருக்கிறார். அப்பேர்ப்பட்ட வீரப்பத் தேவரின் பேரர், காலனும் அஞ்சும் கந்தசாமித் தேவரின் ஏகபுத்திரர். வீ.க. மாடசாமித் தேவர் என்னும் பெயர் கொண்ட அந்த வேப்பங்குளம் வாசி, அன்றொரு நாள் அதிகாலையில் எழுந்து, காலைக் கடன்களை முடித்து, ஊருக்குக் கிழக்கே உள்ள யாரோ ஒருவருடைய மிளகாய்த் தோட்டத்தின் கிணற்றடியில் நின்று பொடி மணலை எடுத்துத் தந்தசுத்தி பண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது, முத்தையாத் தேவர் என்ற ஒருவர் எதிர்பாராத விதமாக அங்கே திடீரென்று பிரசன்னமாகி, “என்ன பெரிய தேவரே! இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் என்னை மாதாந்தம் நடக்கச் சொல்லலாம்னு நெனைச்சிக்கிட்டிருக்கீரு? இல்லே, நாள் காணாதா? காலேயரைக்கால் ரூவாக் காசுக்கு ஆயிரம் நடை நடந்தாச்சு; நீரும் வாய் சலிக்காமல் ஆயிரம் சால்ஜாப்பும் சொல்லியாச்சு!” என்று கர்ஜித்தார்.

கிணற்றில் தண்ணீர் இறைத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு வேற்று ஜாதிக்காரனின் முன்னிலையில் தம்மை இப்படியெல்லாம் பேசி பாக்கியைக் கேட்கும் முத்தையாத் தேவருக்குச் சரியான புத்தி புகட்டவேண்டுமென்று நினைத்த மாடசாமித் தேவர் “நான் என்ன உமக்குப் பயந்து ஒளிஞ்சுக்கிட்டு அலையறேன்னு சொல்லுறீரா? இல்லே, எதிரே வந்தாத் தலையைச் சீவிருவீரா? தெரியாமத்தான் கேட்கிறேன்” என்றார்.

“ஒளிஞ்சிக்கிட்டு அலையல்லேன்னா வீட்டிலே இருக்கணுமில்லே?”

“ஆமாம். நீர் வருவீர்னு சொல்லி உமக்காக வேலைவெட்டியைப் போட்டுட்டு நான் வீட்டிலேயே உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கணும்!”

“இந்த வெவகாரமெல்லாம் எதுக்கையா? எனக்குக் குடுக்க வேண்டியதை விட்டெறிஞ்சிட்டீர்னா, நீர் வீட்டிலே இருந்தாத் தேவலையா, காட்டிலே இருந்தாத் தேவலையா? பெறகு நான் எதற்கு உம்மைத் தேடுகிறேன்?”

”காசு தானே கேக்கிறீர்” என்று நிமிர்ந்து நின்றுகொண்டு ஒரு கேள்வியைப் போட்டார், மாடசாமித் தேவர்.

“வேறு என்னத்தைக் கேக்கிறேன்? அதுகூடவா சந்தேகம்?”

“முத்தையாத் தேவரே! ரொம்ப தூரம் பேச்சுவச்சிக்கிட வேண்டாம். மத்தியானம் காசு வந்து சேருது, பாரும். உம்ம பாட்டிலே என்னென்னத்தையோ...”

மீதிப் பேச்சைக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாமலே முத்தையாத் தேவர் அப்பால் நகர்ந்துவிட்டார். அங்கே நின்றுதான் என்ன செய்யப் போகிறார்?

மாடசாமித் தேவரும், வாயில் கொப்புளித்த வாய்க்கால் தண்ணீரைத் ‘தூ’வென்று துப்பிவிட்டு, கிழக்கே மங்கம்மாள் சாலையை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார்.

மங்கம்மாள் சாலை என்பது இந்நாள் டிரங்க் ரோடாகும். சென்னை மாநகரிலிருந்து கன்னியாகுமரி வரையிலும் செல்லும் அந்தச் சாலையில் கோவில்பட்டிக்கும் கயத்தாறுக்கும் நடுவில் ஒரு விலக்குப் பாதை பிரிகிறது. அரை மைலுக்கு மேற்கில் இருக்கும் வேப்பங்குளத்துக்குச் செல்லும் அந்தப் பாதையும் மங்கம்மாள் சாலையும் சந்திக்கும் இடத்தில், முருகேசம் பிள்ளையின் பலகாரக்கடை என்ற ஒற்றைத் தனிக்குடிசை ஒன்று இருக்கிறது. பஸ்ஸுக்காகப் புளியமரத்து நிழலில் வந்து காத்திருக்கும் பிரயாணிகளையும், தெற்கு நோக்கியும் வடக்கு நோக்கியும் செல்லும் மாட்டு வண்டிகளையும் மற்றும் பாதசாரிகளையும் நம்பி அவ்விடத்தில் இருபது வருஷங்களுக்கு முன் நிறுவப்பட்ட அந்தக் கடை, முருகேசம் பிள்ளைக்கு ஐந்நூறு ஏக்கம் புன்செய் நிலத்தையும், சிமிண்டுத் தளம் போட்ட ஓர் ஓட்டுவீட்டையும் சம்பாதித்துக் கொடுத்ததுமல்லாமல், அவருடைய மூன்று பெண்களுக்குக் கல்யாணமும் செய்து வைத்திருக்கிறது. அந்தக் கடைக்குத் தேவர் போய்ச் சேர்ந்தபோது முருகேசம் பிள்ளை சிலருக்குப் பலகாரம் எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தார்.

முருகேசம் பிள்ளையவர்கள், மாடசாமித் தேவரவர்கள் வந்ததைக் கவனிக்கவில்லை என்று சொல்ல முடியாது; கவனிக்க விரும்பவில்லை என்பதுதான் சரி. பஸ்ஸுக்கு வந்த பிரயாணிகளுக்குப் பலகாரங்களைக் கொடுத்துக் காசாக்குவதிலேயே பிள்ளை கண்ணும் கருத்துமாக இருந்தார். தேவரோ, தாம் வந்ததைத் தெரிவிப்பதற்காக இடையிடையே ஏதேதோ பேச்சுக் கொடுத்துப் பார்த்தார். அது, ’புல்லர்க்கு நல்லோர் சொன்ன பொரு’ளைப் போலவும், தாடகையின் மார்பில் பாய்ந்த ராமபாணம் போலவும் இந்தப் பக்கமாகப் புகுந்து அந்தப் பக்கமாகப் பறந்துவிட்டது.

அப்போது சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களில் ஒருவன் வேப்பங்குளத்துக்காரன். அவனையும் சேர்த்து, ‘ஐயா’, ‘ராசா’ என்று உபசரித்தார், முருகேசம் பிள்ளை. அதைப் பார்த்த தேவர், ‘நாலு காசு சேர்ந்துட்டதுன்னா கழுதை களவாணிப் பயல்களைக்கூட முருகேசம் பிள்ளை தாங்குவாரு!’ என்று இகழ்ச்சியாக எண்ணிக்கொண்டு ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்தார்.

எல்லோரும் சாப்பிட்டுப் போய்விட்டார்கள். ‘செல்விருந்து ஓம்பிய’ பிள்ளை, வருவிருந்தைப் பார்த்திருக்கலானார்; ஆனால், அப்போது பரிதாபகரமாக மாடசாமித் தேவர்தான் வந்த விருந்தாகக் காத்துக்கொண்டிருந்தார். ஆள் இல்லாத இந்தச் சமயம் பார்த்து, கோட்டையைப் பிடிப்பதற்காகத் தமது முஸ்தீப்பைத் தொடங்கினார் தேவர்.

“என்ன அண்ணாச்சி, ஆளு ஒருமாதிரி எளைச்சமாதிரி இருக்கிகளே, என்ன சங்கதி?” என்று ஆரம்பித்தார்.

”எளைப்பு என்ன எளைப்பு! எண்ணைக்கும் போலத்தான் இருக்கிறேன்” என்று அலட்சியமாகக் கடைக்கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டே பதில் சொன்னார் பிள்ளை.

தேவரிடமிருந்து அடுத்த கேள்வி கிளம்பவில்லை.

பஸ் வந்தது. அதிலிருந்து ஒரே ஒரு பிரயாணி மட்டும் இறங்கினான். அவனை வரவேற்றுச்  சாப்பிட அழைத்தார் பிள்ளை. அவன் ‘பசி இல்லை’ என்று சொல்லி அவரிடமிருந்து தப்பித்துக்கொள்ள முயன்றான். அகப்பட்டுக்கொண்டால் அரை ரூபாயோ முக்கால் ரூபாயோ கணக்காகிவிடும் என்று அவனுக்குப் பயம். ஆனால் பிள்ளையா விடுகிறவர்? ஓடிப்போய் அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தார்.

“கையை விடுமையா! பசிச்சா வரமாட்டான், மனுஷன்? கடன்காரன் மாதிரி வந்து கையைப் பிடிச்சு இழுக்கிறீரே!” என்று கோபமாகச் சொல்லி, கையையும் உதறிவிட்டு அவன் ஊரைப் பார்த்து நடந்தான்.

முருகேசம் பிள்ளைக்கு இது அவமானமாக இருந்தது. அதை மறைப்பதற்காக மாடசாமித் தேவரிடம் வலிய வந்து பேச்சுக் கொடுத்தார். தப்பி ஓடியவனைத் தமக்கு மிகவும் வேண்டியவனைப் போலக் குறிப்பிட்டுப் பேசினார். வேண்டியவன் இப்படியெல்லாம் முகத்தை முறித்தாற்போல் பேசுவது அவமானப்படத்தக்க விஷயமல்ல என்று தேவர் நினைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவர் கையாண்ட தந்திரம் அது.

பிள்ளையவர்கள் தம்மையும் ஒரு பொருட்டாகக் கருதிப் பேச ஆரம்பித்ததை எண்ணி மகிழ்ச்சியும் நம்பிக்கையும் கொள்ளத் தொடங்கிய மாடசாமித் தேவர், “என்ன இருந்தாலும் இந்த காலத்துப் பிள்ளைகளுக்கு மனுஷாளோட தராதரம் தெரிகிறதில்லை, அண்ணாச்சி” என்றார்.

“ஆனால், இவன் அப்படியில்லே! தங்கமானபிள்ளை.”

”பய போறான், அண்ணாச்சி, பேச்சை விடுங்க. இப்போ யாவாரம் எப்படி?” என்று விசாரித்தார் தேவர்.

“என்னமோ, அச்சில்லாமத் தேரு ஓடுது. போட்ட மொதலைக்கூடக் கண்ணாலே பார்க்கமுடியல்லே.”

“நல்ல யாவாரமின்னுல்லே சொன்னாக?”

”சொல்வாக, சொல்வாக. சொல்றவுகளுக்கு என்ன? முருகேசம் பிள்ளை, கொள்ளையடிச்சுக் கொள்ளையடிச்சு மூட்டை மூட்டையாகக் கட்டி வச்சிருக்கான்னுகூடச் சொல்வாக. என் கண்முழி பிதுங்குறது எனக்கில்லே தெரியும்? பாருங்க, என் மக மாங்கண்ணு (அவர் மூன்றாவது மகளின் செல்லப்பெயர்) ஆடிக்கு வந்தவ இன்னும் இங்கேயே இருந்துக்கிட்டிருக்கறா. அவளுக்கு நாலு வடத்திலே ஒரு முத்துமாலையைப் போட்டு அனுப்பி வச்சிரணும்னு பாக்கிறேன். அதுக்கு ரெண்டு பவும் சேர மாட்டேங்குது” என்று வருத்தத்தோடு சொன்னார்.

தேவர், மிகப்பெரிய பசியேப்பத்தை விட்டுவிட்டு, பிள்ளையின் துயரத்துக்கு அனுதாபம் காட்டுவதுபோல் நடித்துக்கொண்டு, “ரெண்டு பவும் போதுமா, நாலு வடம் முத்துமாலைக்கு?” என்று குழந்தையைப் போலக் கேட்டார்.

“சரியாப் போச்சு போங்க! கையிலே பத்து பவுன் இருக்கு தம்பி. பன்னிரண்டு பவுனாப் பண்ணிப்பிடணும்னு பார்க்கிறேன்”

”ஆமா, அண்ணாச்சி! செய்றதை நல்லாத்தான் செய்யணும்! யாருக்குச் செய்றோம்? நம்ம குழந்தைக்குத்தானே செய்றோம்?” என்று அனுதாபத்தைப் பூரணமாக வெளிப்படுத்தினார்.

‘ஐயாவுக்கு ரொம்பக் கவலை!’ என்று தமக்குள்ளேயே சொல்லிக் கொண்டார் பிள்ளை.

அப்போது தேவர் தமக்குள் சொல்லிக் கொண்டது பின்வருமாறு:

‘இவன் மகளுக்குச் சங்கிலி போடலேன்னுதான் இந்த வீரப்பத் தேவர் பேரனுக்குக் கவலை! நம்ம தலையெழுத்து, இப்படிப்பட்ட அற்பப் பயல்களுக்கெல்லாம் எரக்கம் காட்டிப் பேச வச்சிருக்கு. அவனவன் அரைவயித்துக் கூழுக்கு அலையிறான்; இந்தப் பய மகளுக்கு என்னடான்னா, முத்து மாலைப் பண்ணிப் போடணுமாம், நாலு வடத்திலே! கும்பி கூளுக்கு அழுததாம்; கொண்டை பூவுக்கு அளுததாம்!”

’அற்பப் பய’லுக்கு அனுதாபம் காட்டுவது தேவருக்கும், ‘வெறும் பயல்’ அனுதாபம் காட்டுவது பிள்ளைக்கும் அடியோடு பிடிக்கவில்லை.

முருகேசம் பிள்ளை பேச விரும்பாமல் சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்தார். ரோட்டின் தென்கோடியையும் வலதுகோடியையும் ஒருமுறை எட்டிப் பார்த்துவிட்டு, காலை உணவு உட்கொள்ள உட்கார்ந்தார்.

பிள்ளையவர்கள் இட்டிலிகளையும் வடைகளையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு தேங்காய்ச் சட்டினியைத் தொட்டுச்  சாப்பிடும் காட்சியைக் கண்ட தேவருக்கு நெஞ்சு படபடவென்ரு அடித்தது. முந்தாநாள் சரியாகச் சாப்பிடாமலும், நேற்று அறவே  சாப்பிடாமலும், இன்று வெறும் ஆசாரத்துக்காகவே பல்தேய்த்துவிட்டுப் பசியேப்பம் விட்டுக்கொண்டும் இருக்கும் ஒரு மனிதன் பக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறானே என்ற உணர்ச்சிகூட இல்லாமல் பிள்ளை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“நமக்கும் நாலு இட்டிலி வையுங்க, அண்ணாச்சி” என்று தம்மை மறந்த நிலையில் கேட்டுவிடுவதற்குத் தேவர் வாயைத் திறந்துவிட்டார். நல்ல வேளையாக, திறந்த வாயில் பேச்சு வெளிவராமல், மற்றொரு பசியேப்பமே வந்தது. கேட்டிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்? முருகேசம் பிள்ளை கடன் கொடுக்கக் கண்டிப்பாக மறுத்திருப்பார். அத்துடன் தேவரின் நம்பிக்கையும் தகர்ந்திருக்கும். கேட்காமல் இருந்தாலோ, சாயங்காலம் வரையிலாவது நம்பிக்கையை நீட்டலாம். இதை உணர்ந்து பிள்ளையவர்களை மெள்ள மெள்ள வசப்படுத்தி, கடைசியில் தமது காரியத்தைச் சாதிப்பதற்கான உபாயங்களையும் மார்க்கங்களையுமே தேடலானார், தேவர்.

சிறிது நேரத்தில் அடுத்த பஸ் வடக்கேயிருந்து வந்தது. அதிலிருந்து மூன்று பேர் இறங்கினார்கள். மூவரும் உள்ளூர்க்காரர்கள். அவர்கள் சாப்பிட வரமாட்டார்கள் என்பது பிள்ளையவர்களுக்குத் தெரியுமாதலால் அவர்களை வீணாகக் கூப்பிடவில்லை.

”இப்படி வர்ரவுகளெல்லாம் கடைக்கு வராமப் போனா அண்ணாச்சி சொன்ன மாதிரி, யாவாரந்தான் எப்படி நடக்கும்?” என்று வாயைத் திறந்தார் மாடசாமித் தேவர்.

“செடி வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான். நீர் ஏன் கவலைப்படுறீரு?” என்று பதில் சொல்லிவிட்டு பிள்ளை திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டார்.

மத்தியானம் ஆயிற்று. வயிற்றுச் சோற்றுக்கு முருகேசம் பிள்ளை வீட்டில் எடுபிடி வேலை செய்து உயிரைப் பேணிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுவன் வீட்டிலிருந்து அவருக்கு மத்தியானச் சாப்பாடு கொண்டுவந்தான். காரணம் இல்லாமலே, நித்திய வழக்கப்படி அவன்மீது ஒரு வசை புராணம் பாடி முடித்தார் பிள்ளை. பிள்ளையவர்களைச் ‘சண்டாளன்’ என்று மனதுக்குள் திட்டிக்கொண்டு,  அதே சமயத்தில் அவருடைய கட்சியிலேயே சேர்ந்துகொண்டு, அந்தச் சிறுவனை மாடசாமித் தேவரும் கடிந்துகொண்டார். இது பிள்ளையவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

“தேவரே, இவன் என்ன, அனாதைப் பயல்னு பார்த்தீரா? நான் தான் திட்டுறேன்னா, நீரும் எதுக்குப் பின் பாட்டுப்பாடுறீரு?” என்று ஒரு போடு போட்டார்.

தேவருக்கு முகத்தில் அறைந்தாற்போல் இருந்தது. பல்லைப் பல்லைக் காட்டிக்கொண்டு,  “நான் அப்படி என்ன சொன்னேன்...? அவனுக்குப் புத்திதானே சொன்னேன்?” என்று பரிதாபகரமாகச் சொன்னார்.

பையன், தேவரைச் சிம்மப் பார்வை ஒன்று பார்த்துவிட்டுப் போனான்.

காலையிலிருந்து முருகேசம் பிள்ளையோடு வளர்த்த நட்பு இப்படி ஒரு நிமிஷத்தில் தகர்ந்து தரைமட்டமாகி விட்டதே என்று தேவருக்கு ஏமாற்றம். பழையபடியும் அவரோடு சிநேகிதமாகிவிடுவதற்குத் தக்க தருணத்தை எதிர்பார்த்தவராய் அந்த இடத்தில் இருந்தபடியே இருந்துகொண்டிருந்தார்.

இரவு ஏழு மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. திருநெல்வேலியிலிருந்தும் கோவில்பட்டியிலிருந்தும் எத்தனையோ பஸ்கள் வந்து போயின. எத்தனையோ பேர் முருகேசம் பிள்ளையின் கடைக்கு வந்து சாப்பிட்டுப் போனார்கள். அவர்களின் சிலருடன் பிள்ளையவர்கள் ‘ஹாஸ்ய’மாகப் பேசியபோது, தேவர் சிரித்தார்; சிலருடன் கோபமாகப் பேசியபொழுது, தேவர் அடி எடுத்துக் கொடுத்தார்; துயரமாகப் பேசியபொழுது, அழாக்குறையாகத் துக்கப்பட்டார். வயிற்றுக் கொடுமை அவரை இப்படியெல்லாம் ஆட்டி வைத்தது. உட்கார்ந்த இடத்தில் கரையான் புற்று வளர்ந்து அவரை மூடாதது ஒன்றுதான் பாக்கி. அந்த மாதிரி அங்கே கிடையாகக் கிடந்தார்.

பிள்ளையவர்களுக்கு அன்று வியாபாரம் சரிவர நடைபெறவில்லை. பத்துப் பன்னிரண்டு இட்டிலிகளும், சில தோசைகளும் மிஞ்சிவிட்டன. அரைப்பானை காபியும் மிஞ்சியது என்றாலும் பிள்ளையவர்கள் அதற்காகக் கவலைப்படவில்லை. எப்போதும் அவர் அதற்காகக் கவலைப்பட்டது இல்லை. அந்தப் பானை ஒரு வற்றாத ‘சமுத்திரம்’. காலையில் அடுப்பில் வைத்துக் கொஞ்சம் கருப்பட்டியையும் காபித்தூளையும் உள்ளே போட்டுக் கொதிக்க வைத்தால், அப்புறம் அது விற்பனை ஆக ஆகப் பானையில் தண்ணீரை விட்டே நிரப்பிக் காபியாக மாற்றிக்கொண்டிருப்பார், பிள்ளை.

இரவு ஒன்பது மணிக்குக் கடைசி பஸ்ஸும் போய்விட்டது. அதற்குமேல் அங்கே வியாபாரம் நடக்காது என்பதோடு மட்டுமின்றி, கடையைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு அவ்விடத்தில் உட்கார்ந்திருப்பதும் தப்பு. ஏகாந்தமான இடம்; நடுக்காடு. அங்கே எவனும் வந்து அடித்துப் பிடுங்கினாலும் கேள்வியில்லை. அதனால் வழக்கம்போல் பிள்ளையவர்கள் கடையைக் கட்டிக் கொண்டு வீட்டுக்குப் புறப்படத் தயாரானார். காபிப் பானையை எடுத்து வழக்கம்போலவே கடைக்குப் பின்புறத்தில் கொண்டு போய்க் கொட்டினார். மிஞ்சிய பலகாரங்களை எடுத்து ஒரு கூடைக்குள் போட்டார். “அந்த விடியாமூஞ்சி வந்து சனீசுவரன் மாதிரி கடைவாசலில் உட்கார்ந்திருந்தா யாவாரம் எங்கே ஆகும்?” என்று முணு முணுத்துக் கொண்டார்.

தேவர், அந்தச் சமயத்தில் மற்றொரு முறை கடனுக்கு நாலு இட்டிலிகளைக் கேட்க வேண்டுமென்று துடித்தார். ஆனால், அப்போது அவருக்கு வாய் வரவில்லை. பிள்ளை ‘இல்லை’ என்று சொல்லிவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற அதே பயம்தான்.

முருகேசம் பிள்ளை தம் தளவாடங்களைத் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு, வெறும் கடையை இழுத்துப் பூட்டிவிட்டு, நிலா வெளிச்சத்தில் விலக்குப் பாதை வழியாக மேற்கே நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார். தேவரை அவர் தம்மோடு புறப்படும்படி சொல்லவில்லை. அவரிடம் வேறு வார்த்தையும் பேசவில்லை. தேவருக்கு ஏற்பட்ட அவமானத்தைச் சொல்லிமுடியாது. அன்று பகல் முழுவதும் பிள்ளையவர்களின் இன்பதுன்பங்களில் முழுப் பங்கெடுத்துங்கூடத் தம்மை ஒரு மனிதனாக அவர் நினைக்கவில்லை என்பதற்காகத் தேவர் புண்பட்டு வருந்தினார். ஒரே பசி; எழுந்திருக்க முடியாத சோர்வு; போதாக்குறைக்கு அவமானம் வேறு; என்றாலும் அவர் பிள்ளையவர்களைப் பின்பற்றி நடந்தார். ‘ஒருவார்த்தை, வாய் திறந்து கேட்டிருக்கலாம். கேட்காமல் இருந்துவிட்டோம். வாயுள்ள பிள்ளைதான் பிழைக்கும்’ என்று எண்ணியவராக நடுவழியில் பிள்ளையவர்களைப் பார்த்து, “அண்ணாச்சி, ஒரு காரியமில்லே...” என்று ஆரம்பித்தார்.

“என்ன சமாச்சாரம்?” என்று கேட்டார் முருகேசம் பிள்ளை.

“இல்லே, மிஞ்சிப்போன அந்த இட்டிலியை எடுத்துக்குடுங்களேன், நாளைக்கு காலையிலே காசைக் கொண்டாந்து குடுத்திடுறேன்?”

“இதுக்குத்தான் நீர் இவ்வளவு நேரமும் வலைவீசினீரா? சரிதான், சரிதான்! ஐயா, நம்பகிட்டே கடன்கிடன் என்கிற பேச்சே கிடையாது” என்று சொல்லி, சற்று வேகமாக நடந்தார்.

“நீங்க கடன் குடுக்காமலா இருக்கிறீக?”

“குடுப்பேன் ஐயா, குடுப்பேன்; குடுக்கிறவுகளுக்குக் குடுப்பேன்; உமக்குக் குடுத்துப்போட்டு நான் எங்கே போய்க் காசை வசூல் பண்றது?”

“என்ன அப்படிச் சொல்லிப்போட்டீக, அண்ணாச்சி? இந்த வீரப்பத் தேவர் பேரன் அப்படிப்பட்டவன் இல்லே.”

“ஆமாமா! உமக்குக் கடன் குடுத்திட்டு, அப்புறம் வசூல் பண்ண வீரப்பத் தேவருகிட்டப் போக வேண்டியதுதான்.”

“சத்தியமாச் சொல்றேன்; வாங்கினக் கடனைக் குடுக்காம நான் ஏமாத்தமாட்டேன். ஊசிப்போன பலகாரத்தைத்தான் நான் கேக்கிறேன். அதைக்கூடக் குடுக்க மாட்டேங்கறீகளே!” என்று கெஞ்சினார்.

பிள்ளைக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. “ஊசிப்போன பலகாரந்தானே? அதை நீர் எதுக்குக் கேக்குறீரு? வீட்டுக்குப் போய்ச் சுடச்சுடத் தோசை சுட்டுச் சாப்பிடுமே; யார் வேண்டாங்கிறா!”

“கோவிச்சுக்காதீங்க. நான் இப்படியெல்லாம் கேக்கிறவனில்லே, ஏதோ இண்ணைக்குக் கேக்கிறேன். என் பாட்டன் பூட்டன் காலத்திலே கூட இப்படி எங்க குடும்பத்திலே யாரும் கெஞ்சினது கிடையாது. எங்க பாட்டனாரு, ஒரு கோவத்திலே சொந்தத் தங்கச்சி வீட்டிலே கூடச் சாப்பிடமாட்டேன்னு வந்தவரு...”

“ஐயா நீர் பொழைச்ச பொழைப்பும், ஒம்ம பாட்டன் பொழைச்ச பொழைப்பும் எனக்குத் தெரியும். சும்மா ஆளைப் போட்டு பிடுங்காதீங்க.”

பாட்டன்மாரைப் பற்றி அலட்சியமாகப் பேசிய அந்த வார்த்தைகளுக்காகவே தேவரின் எரிமலை வெடிப்பதற்குக் காத்திருந்தது போலும்! “என்னடா சொன்னே?” என்று இடிமுழக்கம்போல் குரலெழுப்பிக்கொண்டு முருகேசம் பிள்ளை மீது புலிப் பாய்ச்சலாகப் பாய்ந்தார், மாடசாமித் தேவர். இந்தத் தாக்குதலால், பிள்ளையின் தலையில் இருந்த தளவாடங்கள் கீழே விழுந்து சிதறின. உடனே இருவரும் கைகலந்துவிட்டார்கள். திட்டிய திட்டுகளும், பேசிய பேச்சுகளும்... அது வேறு பாஷை. பலம் கொண்ட மட்டும் ஒருவரையொருவர் ஓங்கிக் குத்தினார்கள். ஒருவரைக் கொல்லாவிட்டால் மற்றொருவர் உயிரோடு மீள முடியாது என்பதும் உறுதியாகிவிட்டது. அந்தப் பேயறைகளும், பேய்க் கூப்பாடுகளும் கேட்பாரற்ற ஓசைகளாகக் காற்றீல் கலந்துகொண்டிருந்தன. சண்டையை விலக்குவதற்குச் சுற்றுமுற்றும் ஒரு ‘சுடு குஞ்சும்’ கிடையாது. கை ஓயக் குத்தினார்கள். கையைவிட்டால் அப்புறம் பல்தான் ஆயுதம். பல்லையும் பகவான் கொடுத்திருக்கிறாரே!.... அடியோடு கடியும் சேர்ந்தது. உடம்பெல்லாம் ரத்தக் கோரைகள்....

நடுக்காட்டில் சில நிமிஷ நேரம் இந்தப் பயங்கரப் போர் நடந்தது. முடிவில் மாடசாமித் தேவரே சொந்து விழுந்தார். வயிற்றுப் பசியை வைத்துக்கொண்டு அவர்தான் எப்படித் தாக்குப் பிடிப்பார்? வீசி எறிந்த கோணிப் பை மாதிரி பாதையோரத்தில் சுருண்டு விழுந்தார் தேவர். முருகேசம் பிள்ளை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டிக்கொண்டே தம் தளவாடங்களைக் கம்பீரமாகப் பொறுக்கி ஒன்று சேர்த்துக் கொண்டிருந்தார். தேவர் கிடந்த இடத்தில் மூச்சுப்பேச்சே  இல்லை. ஒரே மௌனந்தான் நிலவியது.

முருகேசம் பிள்ளை புறப்படவிருந்த சமயத்தில், மாடசாமித் தேவர் சுய உணர்வு இல்லாத நிலையில். “அண்ணாச்சி, இன்னுங் கூட ஒங்க மனசு எரங்கலையா? வயத்துப் பசியிலே புத்தியைப் பறி கொடுத்திட்டேன், அண்ணாச்சி” என்று மன்னிப்பையும் இட்டிலியையும் ஏக காலத்தில் கேட்டார்.

முருகேசம் பிள்ளையின் மனமா இரங்கும்? அதற்குப் பதிலாகப் பன்மடங்கு கோபமே வந்தது. “இந்தா, திண்ணுத் தொலை. இப்படி மானங்கெட்ட தீனி திண்ணு உடம்பை வளக்கலேன்னா என்னவாம்?” என்று சொல்லிக்கொண்டே கூடையின் வாய்க்கட்டை அவிழ்த்து இட்டிலியை எடுத்துக் கொடுக்கப்போனார்.

“இந்தப் பயகிட்ட நான் பிச்சை வாங்கித் திங்கவா?” என்று வீறாப்புடன் சொல்லிக்கொண்டு தமது முழுப் பலத்தையும் பிரயோகித்துப் பிள்ளைமீது மறுமுறையும் மறுமுறையும் பாய்ந்தார், தேவர். பாய்ந்த வேகத்திலேயே அடி வயிற்றில் ஒரு பலமான குத்து வாங்கிக்கொண்டு கீழே விழுந்தார். உடம்பில் மூலைக்கு மூலை பரல் கற்கள் குத்தின. திரும்ப எழுந்து சண்டை போடுவதற்குத் தேவரிடம் சக்தி இல்லை.

அப்போது முருகேசம் பிள்ளை, “உம்மை விருதாவாக் கொலைப் பண்ணிட்டுத் தூக்குமேடையில் ஏறுவானேன்னு பாக்கிறேன். இல்லேன்னா, நடக்கிற கதை வேறே” என்று கடைசி உறுமலாக உறுமிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

அடிபட்டுக் கிடந்த மாடசாமித் தேவருக்கு, என்னென்னவோ பயங்களெல்லாம் வந்து உள்ளத்தில் புகுந்து கொண்டன. முருகேசம் பிள்ளை ஊருக்குள் போய் நடந்த சங்கதியைச் சொன்னால்?.... வீரப்பத் தேவரின் பேரன் வழிப்பறியடித்துப் பசி தீர்க்க முயன்றதாகக் கதை கட்டினால்...? பிறகு, போலீஸ்காரர்கள் வந்து தம்மை ஊரார் முன்னிலையில் கைதியாகக் கூட்டிக்கொண்டு போனால்?....

அவர் தம்முடைய பயங்களை ஒருவழியாக உதறுவதற்கு வெகு நேரம் ஆயிற்று.

’இனி என்ன கஷ்ட வந்தாலும் வரட்டும். என்னதான் வந்துவிடும்? தலைக்கு மிஞ்சின ஆக்கினையா? கோவணத்துக்கு மிஞ்சின தரித்திரமா? இந்த அற்பப் பயல் யாசகமாகக் கொடுத்த இட்டிலியை வாங்கி நாய்த் தீனி தின்னாமல் இருந்தோமே, இந்தக் கடும்பசியிலும் - அது போதும்; மற்றக் கேவலம் எது வந்தாலும் வரட்டும்’ என்று தமக்குத்தாமே ஆறுதல் தேடிக்கொண்டு தள்ளாடித் தள்ளாடி வீட்டை நோக்கி நடந்து வந்தார் மாடசாமித் தேவர்.

கலைமகள் 1959

நன்றி: காலச்சுவடு

Other Historic Imagery on Ceylon & Sri Lanka

CONCEPT OF GOD IN ISLAM

Atheists believe that God most probably does not exist or they believe that there are no evidences for existence of God. I say to those atheist that if you say that there is no evidence for existence of God, i would ask them what is the defination of God. If i say that pen does not exist i should first know the definition of pen.
Similary when atheists say that God does not exist i would ask them what would they think God to be,how do they define God.
The concept of God in islam is a logical and rational concept,. We believe that an all powerful God exist who is the creator of heavens and the earth or the universe,or all worlds beside universe,if those world exists, we say Allah is RabbilAlameen lord of all worlds or universe.
The most concise definition of God is found in Quran,the word of Allah according to muslims.
The Most Concise Definition of God

"Say: He is Allah,

The One and Only.

"Allah, the Eternal, Absolute.

"He begets not, nor is He begotten.

And there is none like unto Him."

[Al-Qur’an 112:1-4]
This chapter of Quran we call it touchstone of theology. Any claimant of divinity should pass this definition of God and we will accept them as our God.
The atheist usually mocks the theist that they can say that maybe pink panther is God,or white elephant or spaghetty monster is god. No they are not because they cannot fit in the four line definition of God given about.
"No vision can grasp Him

But His grasp is over

All vision: He is

Above all comprehension,

Yet is acquainted with all things."

[Al-Qur'an 6:103]
According to this verse the moment you draw mental picture of any claimant of god,that that claimant is not God,whether that be pink panther or spaghetty monster.
"There is nothing whatever like unto Him."[Al-Qur'an 42:11]
The moment you compare God with anybody or anything,then the claimant is not God. Even if you say that god is million times more powerful than most powerful man on this planet,even then it is false god,because you cannot compare God to any of His creation,in other words God is unlike His creation.
"There is nothing

Whatever like unto Him,

And He is the One

That hears and sees (all things)."

[Al-Qur’an 42:11]

Hearing and seeing are human faculties. However, when attributed to the Divine Being they are without comparison, in their perfection, unlike when associated with humans who require ears, eyes, etc. and who are limited in their sight and hearing in terms of space, time, capacity, etc
For more details on concept of God in islam you can read this
http://www.irf.net/islam.html
So when we muslims talk about God we have this definition in mind. I think this is the most logical definition of God,and i challenge to show me concept of God which is more logical than that islam's.
Now the atheists,most of them have an habit to play double game. When we talk about concept of God they ask what is the proof that God exists when we talk about existence of God they ask how do you know that your concept of God is true.
Regarding existence of God, i have showed there is no reason to prove that God exist,here's why 

By what name do we call God? The Muslims prefer calling the Supreme Creator, Allah, instead of by the English word ‘God’. The Arabic word, ‘Allah’, is pure and unique, unlike the English word ‘God’, which can be played around with. If you add ‘s’ to the word God, it becomes ‘Gods’, that is the plural of God. Allah is one and singular, there is no plural of Allah. If you add ‘dess’ to the word God, it becomes ‘Goddess’ that is a female God. There is nothing like male Allah or female Allah. Allah has no gender. If you add the word ‘father’ to ‘God’ it becomes ‘God-father’. God-father means someone who is a guardian. There is no word like ‘Allah-Abba’ or ‘Allah-father’. If you add the word ‘mother’ to ‘God’, it becomes ‘God-mother’. There is nothing like ‘Allah-Ammi’, or ‘Allah-mother’ in Islam. Allah is a unique word. If you prefix tin before the word God, it becomes tin-God i.e., fake God. Allah is a unique word, which does not conjure up any mental picture nor can it be played around with. Therefore the Muslims prefer using the Arabic word ‘Allah’ for the Almighty. Sometimes, however, while speaking to the non-Muslims we may have to use the inappropriate word God, for Allah. Since the intended audience of this article is general in nature, consisting of both Muslims as well as non-Muslims, I have used the word God instead of Allah in several places in this article. God does not become a human being: God does not take human form: Some may argue that God does not become a human being but only takes a human form. If God only takes a human form but does not become a human being, He should not possess any human qualities. We know that all the ‘God-men’, have human qualities and failings. They have all the human needs such as the need to eat, sleep, etc. The worship of God in human form is therefore a logical fallacy and should be abhorred in all its forms and manifestations. That is the reason why the Qur’an speaks against all forms of anthropomorphism. The Glorious Qur’an says in the following verse: "There is nothing whatever like unto Him."                     [Al-Qur’an 42:11] God does not perform ungodly acts: The attributes of Almighty God preclude any evil since God is the source of justice, mercy and truth. God can never be thought of as doing an ungodly act. Hence we cannot imagine God telling a lie, being unjust, making a mistake, forgetting things, or having any such human failings. Similarly God can do injustice if He chooses to, but He will never do it because being unjust is an ungodly act. The Qur’an says: "Allah is never unjust In the least degree." [Al-Qur’an 4:40] God can be unjust if He chooses to be so, but the moment God does injustice, He ceases to be God. God does not make mistakes God can make mistakes if He wants to, but He does not make mistakes because making a mistake is an ungodly act. The Qur’an says: "…my Lord never errs."   [Holy Qur’an 20:52] The moment God makes a mistake, he ceases to be God. God does not forget God can forget if He wants to. But God does not forget anything because forgetting is an ungodly act, which reeks of human limitations and failings. The Qur’an says: "…my Lord never errs, nor forgets." [Al-Qur’an 20:52] God only performs Godly acts: The Islamic concept of God is that God has power over all things. The Qur’an says in several places (Al -Qur’an 2:106; 2:109; 2:284; 3:29; 16:77; and 35:1): "For verily Allah has power over all things" Further, the Glorious Qur’an says: "Allah is the doer of all that He intends." [Al-Qur’an 85:16] We must keep in mind that Allah intends only Godly acts and not ungodly acts. PHILOSOPHY OF ANTHROPOMORPHISM Many religions at some point believe, directly or indirectly, in the philosophy of anthropomorphism i.e. God becoming a human. Their contention is that Almighty God is so pure and holy that He is unaware of the hardships, shortcomings and feelings of human beings. In order to set the rules for human beings, He came down to earth as a human. This deceptive logic has fooled countless millions through the ages. Let us now analyze this argument and see if it stands to reason. The Creator prepares the instruction manual: Suppose I manufacture a video cassette recorder (VCR). Do I have to become a VCR to know what is good or what is bad for the VCR? What do I do? I write an instruction manual: "In order to watch a video cassette, insert the cassette and press the play button. In order to stop, press the stop button. If you want to fast forward press the FF button. Do not drop it from a height or it will get damaged. Do not immerse it in water or it will get spoilt". I write an instruction manual that lists the various do’s and don’ts for the machine. Holy Qur’an is the instruction manual for the human being: Similarly, our Lord and Creator Allah (swt) need not take human form to know what is good or bad for the human being. He chooses to reveal the instruction manual. The last and final instruction manual of the human beings is the Glorious Qur’an. The ‘dos’ and ‘don’ts’ for the human beings are mentioned in the Qur’an. If you allow me to compare human beings with machines, I would say humans are more complicated than the most complex machines in the world. Even the most advanced computers, which are extremely complex, are pale in comparison to the myriad physical, psychological, genetic and social factors that affect individual and collective human life. The more advanced the machine, greater is the need for its instruction manual. By the same logic, don’t human beings require an instruction manual by which to govern their own lives? Allah chooses Messengers: Allah (swt) need not come down personally for giving the instruction manual. He chooses a man amongst men to deliver the message and communicates with him at a higher level through the medium of revelations. Such chosen men are called messengers and prophets of God. Some people are ‘blind’ and ‘deaf’: Despite the absurdity of the philosophy of anthropomorphism, followers of many religions believe in and preach it to others. Is it not an insult to human intelligence and to the Creator who gave us this intelligence? Such people are truly ‘deaf’ and ‘blind’ despite the faculty of hearing and sight given to them by Allah. The Qur’an says: "Deaf, dumb, and blind, They will not return (to the path)."            [Al-Qur’an 2:18] The Bible gives a similar message in the Gospel of Matthew: "Seeing they see not; and hearing they hear not, neither do they understand."                  [The Bible, Matthew 13:13] A similar message is also given in the Hindu Scriptures in the Rigveda. "There maybe someone who sees the words and yet indeed does not see them; may be another one who hears these words but indeed does not hear them." 1                    [Rigveda 10:71:4] All these scriptures are telling their readers that though the things are made so clear yet many people divert away from the truth. Attributes of God: To Allah belong the most beautiful names: The Qur’an says: "Say: Call upon Allah, or Call upon Rahman: By whatever name you call Upon Him, (it is well): For to Him belong The Most Beautiful Names."           [Al-Qur’an 17:110] A similar message regarding the beautiful names of Allah (swt) is repeated in the Qur’an in Surah Al-A’raf (7:180), in Surah Taha (20:8) and in Surah Al-Hashr (59:24). The Qur’an gives no less than ninety-nine different attributes to Almighty Allah. The Qur’an refers to Allah as Ar-Rahman (Most Gracious), Ar-Raheem (Most Merciful) and Al-Hakeem (All Wise) among many other names. You can call Allah by any name but that name should be beautiful and should not conjure up a mental picture. Each attribute of God is unique and possessed by Him alone: Not only does God possess unique attributes, but also each attribute of Almighty God is sufficient to identify Him. I shall clarify this point in detail. Let us take an example of a famous personality, say Neil Armstrong. Neil Armstrong is an astronaut. The attribute of being an astronaut possessed by Neil Armstrong is correct but not unique to Neil Armstrong alone. So when one asks, who is an astronaut? The answer is, there are hundreds of people in the world who are astronauts. Neil Armstrong is an American. The attribute of being American possessed by Neil Armstrong is correct but not sufficient to identify him. So when one asks, who is an American? The answer is, there are millions of people who are American. To identify the person uniquely we must look for a unique attribute possessed by none except that person. For example, Neil Armstrong was the first human to set foot on the moon. So when one asks, who was the first man to set foot on the moon, the answer is only one, i.e. Neil Armstrong. Similarly the attribute of Almighty God should be unique. If I say God is the constructor of buildings, it is possible and true, but it is not unique. Thousands of people can construct a building. But each attribute of Allah is unique and points to none but Allah. For example, God is the creator of the universe. If someone asks who is the creator of the universe, the answer is only one, i.e. Almighty God is the Ultimate Creator. Similarly, following are some of the many unique attributes possessed by none other than the Creator of the universe, Almighty Allah: "Ar-Raheem", the Most Merciful "Ar-Rahman", the Most Gracious "Al-Hakeem", the Most Wise So when one asks, "Who is ‘Ar-Raheem’, (the Most Merciful)?", there can only be one answer: "Almighty Allah". One attribute of God should not contradict with other attributes: Besides the attribute being unique, it should not contradict other attributes. To continue with the earlier example, suppose somebody says that Neil Armstrong is an American astronaut who was the first human to set foot on the moon and was an Indian. The attribute possessed by Neil Armstrong of being the first man to set foot on the moon, is correct. But its associated quality of being an Indian, is false. Similarly if someone says that God is the Creator of the Universe and has one head, two hands, two feet, etc., the attribute (Creator of the Universe) is correct but the associated quality (in the form of human being) is wrong and false. All attributes should point to the one and same God: Since there is only one God, all the attributes should point to one and the same God. To say that Neil Armstrong was an American astronaut who first set foot on the moon, but he was born in 1971 is wrong. Both these unique qualities belong to one and the same person, i.e. Neil Armstrong. Similarly to say that the Creator of the universe is one God and the Cherisher is another God is absurd because God possesses all these attributes combined together. Unity of God: Some polytheists argue by saying that the existence of more than one God is not illogical. Let us point out to them that if there were more than one God, they would dispute with one another, each god trying to fulfill his will against the will of the other gods. This can be seen in the mythology of the polytheistic and pantheistic religions. If a ‘God’ is defeated or unable to defeat the others, he is surely not the one true God. Also popular among polytheistic religions is the idea of many Gods, each having different responsibilities. Each one would be responsible for a part of man’s existence e.g. a Sun-God, a Rain-God, etc. This indicates that one ‘God’ is incompetent of certain acts and moreover he is also ignorant of the other Gods’ powers, duties, functions and responsibilities. There cannot be an ignorant and incapable God. If there were more than one God it would surely lead to confusion, disorder, chaos and destruction in the universe. But the universe is in complete harmony. The Glorious Qur’an says: "If there were, in the heavens And the earth, other gods Besides Allah, there would Have been confusion in both! But glory to Allah, The Lord of the Throne: (High is He) above What they attribute to Him!"               [Al-Qur’an 21:22] If there were more than one God, they would have taken away what they created. The Qur’an says: "No son did Allah beget, Nor is there any god Along with Him: (if there were Many gods), behold, each god Would have taken away What he had created, And some would have Lorded it over others! Glory to Allah! (He is free) From the (sort of) things They attribute to Him!" [Al-Qur’an 23:91] Thus the existence of one True, Unique, Supreme, Almighty God, is the only logical concept of God. TAWHEED: Definition and Categories: Islam believes in ‘Tawheed’ which is not merely monotheism i.e. belief in one God, but much more. Tawheed literally means ‘unification’ i.e. ‘asserting oneness’ and is derived from the Arabic verb ‘Wahhada’ which means to unite, unify or consolidate. Tawheed can be divided into three categories. 1. Tawheed ar-Ruboobeeyah 2. Tawheed al-Asmaa-was-Sifaat 3. Tawheed al-Ibaadah. A. Tawheed ar-Ruboobeeyah (maintaining the unity of Lordship) The first category is ‘Tawheed ar-Ruboobeeyah’. ‘Ruboobeeyah’ is derived from the root verb "Rabb" meaning Lord, Sustainer and Cherisher. Therefore ‘Tawheed-ar-Ruboobeeyah’ means maintaining the unity of Lordship. This category is based on the fundamental concept that Allah (swt) alone caused all things to exist when there was nothing. He created or originated all that exists out of nothing. He alone is the sole Creator, Cherisher, and Sustainer of the complete universe and all between it, without any need from it or for it. B. Tawheed al-Asmaa was-Sifaat (maintaining the unity of Allah’s name and attributes): The second category is ‘Tawheed al Asmaa was Sifaat’ which means maintaining the unity of Allah’s name and attributes. This category is divided into five aspects: (i)   Allah should be referred to as described by Him and His Prophet Allah must be referred to according to the manner in which He and His prophet have described Him without explaining His names and attributes by giving them meanings other than their obvious meanings. (ii)   Allah must be referred to as He has referred to Himself Allah must be referred to without giving Him any new names or attributes. For example Allah may not be given the name Al-Ghaadib (the Angry One), despite the fact that He has said that He gets angry, because neither Allah nor His messenger have used this name. (iii)   Allah is referred to without giving Him the attributes of His creation In a reference to God, we should strictly abstain from giving Him the attributes of those whom He has created. For instance in the Bible, God is portrayed as repenting for His bad thoughts in the same way as humans do when they realise their errors. This is completely against the principle of Tawheed. God does not commit any mistakes or errors and therefore never needs to repent. The key principle when dealing with Allah’s attributes is given in the Qur’an in Surah Ash-Shura: "There is nothing Whatever like unto Him, And He is the One That hears and sees (all things)."         [Al-Qur’an 42:11] Hearing and seeing are human faculties. However, when attributed to the Divine Being they are without comparison, in their perfection, unlike when associated with humans who require ears, eyes, etc. and who are limited in their sight and hearing in terms of space, time, capacity, etc. (iv)   God’s creation should not be given any of His attributes To refer to a human with the attribute of God is also against the principle of Tawheed. For example, referring to a person as one who has no beginning or end (eternal). (v)   Allah’s name cannot be given to His creatures Some Divine names in the indefinite form, like ‘Raoof’ or ‘Raheem’ are permissible names for men as Allah has used them for Prophets; but ‘Ar-Raoof’ (the Most Pious) and Ar-Raheem (the most Merciful) can only be used if prefixed by ‘Abd’ meaning ‘slave of’ or ‘servant of’ i.e. ’Abdur-Raoof’ or ‘Abdur-Raheem’. Similarly ‘Abdur-Rasool’ (slave of the Messenger) or ‘Abdun-Nabee’ (slave of the Prophet) are forbidden. C. Tawheed al-Ibaadah (maintaining the unity of worship): (i)   Definition and meaning of ‘Ibadaah’: ‘Tawheed al-Ibaadah’ means maintaining the unity of worship or ‘Ibaadah’. Ibaadah is derived from Arabic word ‘Abd’ meaning slave or servant. Thus Ibaadahmeans servitude and worship. (ii)   All three categories to be followed simultaneously. Only believing in the first two categories of Tawheed without implementing Tawheed-al-Ibaadah is useless. The Qur’an gives the examples of ‘Mushrikeens’ (idolaters) of the Prophet’s time who confirmed the first two aspects of Tawheed. It is mentioned in the Qur’an: "Say: ‘Who is it that Sustains you (in life) From the sky and from the earth? Or who is it that Has power over hearing And sight? And who Is it that brings out The living from the dead And the dead from the living? And who is it that Rules and regulates all affairs?’ They will soon say, ‘Allah’. Say, ‘Will you not then Show piety (to Him)?’ "             [Al-Qur’an 10:31] A similar example is repeated in Surah Zukhruf of the Glorious Qur’an: "If thou ask them, Who Created them, they will Certainly say, ‘Allah’: how Then are they deluded Away (from the Truth)?"             [Al-Qur’an 43:87] The pagan Meccans knew that Allah (swt) was their Creator, Sustainer, Lord and Master. Yet they were not Muslims because they also worshipped other gods besides Allah. Allah (swt) categorised them as ‘Kuffaar’ (disbelievers) and ‘Mushrikeen’ (idol worshippers and those who associate partners with God). "And most of them Believe not in Allah Without associating (others As partners) with Him!"                [Al-Qur’an 12:106] Thus ‘Tawheed al-Ibaadah’ i.e. maintaining the unity of worship is the most important aspect of Tawheed. Allah (swt) alone deserves worship and He alone can grant benefit to man for his worship. SHIRK:   A.   Definition:The omission of any of the above mentioned categories of  tawheed or deficiency in the fulfillment of any criteria of  Tawheed is referred to as 'shirk'.(Please note that the Arabic word 'Shirk' has the same sound as in the English word 'ship' and not as in the English word 'shirk',which means 'to evade' ‘Shirk’ literally means sharing or associating partners. In Islamic terms it means associating partners with Allah and is equivalent to idolatry. B.   Shirk is the greatest sin that Allah will never forgive: The Qur’an describes the greatest sin in Surah Al-Nisa’: "Allah forgives not That partners should be set up With Him; but He forgives Anything else, to whom He pleases; to set up Partners with Allah Is to devise a sin Most heinous indeed."        [Al-Qur’an 4:48] The same message is repeated in Surah Al-Nisa’: "Allah forgives not (The sin of) joining other gods With Him; but He forgives Whom He pleases other sins Than this: one who joins Other gods with Allah, Has strayed far, far away (From the Right)."           [Al-Qur’an 4:116] C.   Shirk leads to hell fire: The Qur’an says in Surah Ma’idah: "They do blaspheme who say: ‘Allah is Christ the son Of Mary.’ But said Christ: ‘O Children of Israel! Worship Allah, my Lord And your Lord’. Whoever joins other gods with Allah – Allah will forbid him the Garden, and the Fire Will be his abode. There will for the wrongdoers Be no one to help."                 [Al-Qur’an 5:72] D.   Worship and Obedience to none but Allah: The Qur’an mentions in Surah Ali-’Imran: Say: "O people of the Book! Come To common terms As between us and you: That we worship none but Allah; That we associate no partners with Him; That we erect not, from among ourselves, Lords and patrons other than Allah." If then they turn back, Say ye: "Bear witness that we (at least) Are Muslims (bowing to Allah’s Will)."               [Al-Qur’an 3:64] The Glorious Qur’an says: "And if all the trees on earth were pens And the Ocean (were ink), with seven Oceans behind it To add to its (supply), yet would not the Words Of Allah be exhausted (In the writing): for Allah Is Exalted in power, Full of Wisdom."                           [Al-Qur’an 31:27] Our analysis of Concept of God in various Religion shows that monotheism is an integral part of every major religion of the world. However, it is unfortunate that some adherents of these religions violate the teachings of their own scriptures and have set up partners to Almighty God. An analysis of the scriptures of various religions, reveals that all scriptures exhort mankind to believe in, and submit to One God. All these scriptures condemn the association of partners to God, or the worship of God in the form of images. The Glorious Qur’an says: "O men! Here is A parable set forth! Listen to it! Those On whom, besides Allah, You call, cannot create (Even) a fly, if they all Met together for the purpose! And if the fly should snatch Away anything from them, They would have no power To release it from the fly. Feeble are those who petition And those whom they petition!"              [Al-Qur’an 22:73] The basis of religion is the acceptance of Divine guidance. A rejection of this guidance has serious implications for society. While we have made great strides in science and technology, true peace still eludes us. All ‘isms’ have failed to provide the much vaunted deliverance. The scriptures of all major religions exhort mankind to follow that which is good and eschew that which is evil. All scriptures remind mankind that good will not go unrewarded and evil will not go unpunished! The question we need to address is, which of these scriptures provides us with the correct ‘instruction manual’ that we need to regulate our individual and collective lives? I hope and pray that Allah guides all of us towards the Truth (Aameen).

" Bharat Ratna Sir C. V. Raman" Physicist and Leadership

" Bharat Ratna Sir C. V. Raman" Physicist

"Sir Chandrasekhara Venkata Raman, FRS; 7 November 1888 – 21 November 1970 was an Indian physicist, born in the former Madras Province, whose ground breaking work in the field of light scattering earned him the 1930 Nobel Prize for Physics.

"Born: November 7, 1888, Thiruvanaikaval
"Died: November 21, 1970, Bangalore.

"Awards: Nobel Prize in Physics, Bharat Ratna, Lenin Peace Prize, Matteucci Medal, Franklin Medal, Hughes Medal
Parents: Parvathi Ammal, R. Chandrasekhar Iyer
Education: Presidency College, Chennai (1907), Presidency College, Chennai (1902–1904), University of Madras
Books: Why the Sky is Blue: Dr. C.V. Raman Talks about Science."

"During a voyage to Europe in 1921, Raman noticed the blue colour of glaciers and the Mediterranean sea. He was motivated to discover the reason for the blue colour. Raman carried out experiments regarding the scattering of light by water and transparent blocks of ice which explained the phenomenon.

"There is an event that served as the inspiration of the Raman effect. On a December evening in 1927, Raman's student K. S. Krishnan (who later became the Director of the National Physical Laboratory) gave him the news that Professor Compton had won the Nobel Prize for his studies of the scattering of X-rays. This led Raman to theorize that if the Compton effect is applicable for X-rays, then it may be for light also, and to devise some experiments.

"Raman employed monochromatic light from a mercury arc lamp which penetrated transparent material and was allowed to fall on a spectrograph to record its spectrum. He detected lines in the spectrum which he later called Raman lines. He presented his theory at a meeting of scientists in Bangalore on 16 March 1928, and won the Nobel Prize in Physics in 1930."

"श्री* ॐ"~"श्री*~* ॐ~"श्री*~ ॐ"~"श्री*~ ॐ" *"श्री* * ॐ"*"श्री**

"The HIGHEST GREAT HUMAN & MAGNATES do not SEEK to get any Name or Fame from their True, Pure, Subjective, Perfect, Absolute & Divine Jnana (Vidya, Knowledge).
They leave their divine ideas to the world for welfare of Living & Non Living,
they put forth no claims for themselves and establish
no schools or systems in their NAME..
The Whole nature shrinks from such a divine thing.
They are PURE SATTVIKAS (harmonious qualities) who can never make any Stir, but ONLY MELT DOWN IN UNCONDITIONAL LOVE & MENTAL PEACE."
*"ॐ"~The Gita ~"ॐ"*

"Our Veda says that we are made of Five divine Elements : Earth, Water, Prakash (Fire), Air & Ether (Akash)."

"The Conscious - Self can be compares to a Machine , which is the Medium of Work through which electricity operates."
The Human Body is simply medium; there is not question of it being active because of GROSS - NATURE."
"Due to his Ego a living being becomes the Doer (Hindi - Karta), "I", "ME", & "MINE", unable to experience the difference between the "CHAITANYA", the "CONSCIOUS - SELF" & the "DIVINE BODY.
"This is called the DORMANT STATE of the "CONSCIOUS -SELF."
*"ॐ"~Guru Tattwa, Prarbdha~"ॐ"*

"The basis of this apparent plurality in ADVAITA{Non Duality). Other than one sovereign entity there is nothing else."

"Human Jnana, Vidya, knowledge has Advanced with rapid Strikes in different
directions of Physical, Social, Political Sphere , in Science and Art
and in Metaphysical and its sphere, Yet it is like a DROP in the Ocean
of Infinity of Jnana, Vidya, knowledge, one glances at the Universe and
visualizes the Immense Treasure of Knowledge it contains.
"Attempts heve been made to Enlarges the perceptive range and Power of SIGHT
by the invention of machines like X- Rays, Microscope, Telescope, Sonography, C.T. Scan, M.R.I & so forth, is a Proof of that Effect."
*"ॐ"~Guru Tattwa, Prarbdha, Moddism ~"ॐ"*

"The Ancient Vedantic True,Pure, Subjective & Absolute Knowledge are assumed to be Highly Knowledgeable about the Intricate
Functioning of Various Subtle phenomenon
occurring in Divine Nature & Living Being as well of Non Living
(Pancha Tattwa : Earth, Air, Water, Fire & Ether).
The Saints
of Vedanta studied the Subtle Interaction between Human & Nature
(universe) in Great Detail and have Evolved Some Code of Conduct to
control these activities. {Yatha Pinde - Tatha Brahmande, Human Body
& Universe is Homologous)."
*" The Indian Vedantic is *~The Sequence of Creation of Universe & other Universe." one of these."*
*"ॐ"~Guru Tattwa, Prarbdha, Moddism ~"ॐ"*

" The Research is Master key to development in all aspects of Living Being Life i.e. Social, Religious & Spiritual every moment for welfare of Humanity & Nature i.e. Divine Five Tattwa : Earth, Air, Water, Fire & Akash (Sky, Ether, Infinite)."
There is ongoing relationship between development journey of humankind and research. Increasing dominance of science and technology in the field of agriculture will surely prove to be beneficial to farmers and to the field of agriculture as a whole. It is an important endeavour for the welfare of mankind. Best wishes for your effort."
*"ॐ"~Guru Tattwa, Prarbdha, Moddism ~"ॐ"*

*"ॐ"~"श्री*~"ॐ"~"श्री*~"ॐ"~"श्री*"ॐ"श्री*"श्री*"ॐ""श्री*~"ॐ""ॐ"श्री*~"ॐ"ॐ"श्री*~"ॐ""श्री*

"The IMBIBE Qualities of Leadership for Reform the Every Country of World."
*" ॐ" ~Ancient Chankya~ "ॐ"*

(1). A leader should be down to Earth like Mahatma Gandhi. If he becomes High- Fly he can be carried off the centre & crash."

(2). A wise leader should first select a person by his good work and then should delegate him the work."

(3)." The leader should not take all the credit for what happens. He should have no need for FAME."

(4). "A Moderate Ego in the Leader, Demonstrates his wisdom."

(5). A Leader should remain open and receptive . He should not take sides."

(6). "HE should remain Conflict -Free and should be in a position to breathe freely and remain relaxed even in the presence of passionate fears and desires."

(7). He should learn to lead in a nourishing manner, should be Gentle and shoid not Dominate nor should be Coerce."

(8)." A Leader should know what is emerging and should keep CALM with whatever are the Results."

(9)." A Leader should not be emotional and possessive."

(10)." A Leader should be a Good Man."
*" ॐ" ~Ancient Chankya~ "ॐ"*

GURU TATTWA, EINSTEINJI, MOTHER TERESAJI, GANDHIJI, POETYCAJI, PRARBDHA