A new study has revealed that beef’s environmental impact is 10 times that of chicken and pork.

As part of a recent study, a research team in the US assessed how much land, water and nitrogen fertiliser was required to raise different kinds of produce, including beef, chicken, pork, eggs, and dairy. Led by Gidon Eshel, professor of environmental science at Bard College in New York, the study was based on data collected between 2000 to 2010 by the US Departments of Agriculture, Interior and Energy.

The results, published in the Proceedings of the National Academy of Sciences today, show that cattle require on average 28 times more land and 11 times more irrigation water than pork or chicken, and six times as much nitrogen fertiliser as egg or poultry production. This adds up to the statistic that beef production releases five times more greenhouse gases than anything else.

While it was already known that beef production is having a pretty significant impact on the environment, this new analysis has quantified the damage in relation to other options to find out what we should be eating more and less of, environmentally speaking.

Lamb and fish meat were not included in the study because US consumption of both is relatively low.

The key to beef’s hefty environmental impact is that cattle are far less efficient at getting the most out of their food than pigs and chickens are. “Only a minute fraction of the food consumed by cattle goes into the bloodstream, so the bulk of the energy is lost,” Eshel told Damian Carrington at the Guardian, adding that feeding cattle grain rather than grass makes this inefficiency even worse.

While the research doesn’t mean you have to give up your beloved steak, it does offer a pretty effective way to reduce your carbon footprint - simply cut down on your consumption of it. "The biggest intervention people could make towards reducing their carbon footprints would not be to abandon cars, but to eat significantly less red meat,” said Tim Benton, the UK Champion for Global Food Security at the University of Leeds to the Guardian. 

A good ballpark, as recommended by the Australian Department of Health, is sticking to 65 grams of cooked red meat per day, which is 90 to 100 grams of uncooked meat. If the average steak is between 200 and 350 grams, this means sticking to a steak and a half per week. As an extra incentive, not only will the environment thank you, but according to the Conversation, this will significantly reduce your risk of contracting bowel and stomach cancer.

Source: The Guardian

New clues to brain's wiring found by scientists

New research provides an intriguing glimpse into the processes that establish connections between nerve cells in the brain. These synapses, allow nerve cells to transmit and process information involved in thinking and moving the body. A group of proteins has been ID'd that program a common type of brain nerve cell to connect with another type of nerve cell in the brain.

It is an important step in learning how the developing brain is built, an area of research essential to understanding the causes of intellectual disability and autism.

>>A complex of proteins called NuRD (nucleosome remodeling and deacetylase) plays a fairly high supervisory role in some aspects of the cerebellum's construction.

>>When the researchers blocked NuRD complex, cells in the cerebellum called granule cells failed to form connections with the Purkinje neurons. These circuits are important for the cerebellum's control of movement coordination and learning.

Beliefs About the True Self Explain Asymmetries Based on Moral Judgment

George E. Newman, Julian De Freitas and Joshua Knobe

Article first published online: 17 JUL 2014
DOI: 10.1111/cogs.12134
© 2014 Cognitive Science Society, Inc

Abstract
Past research has identified a number of asymmetries based on moral judgments. Beliefs about (a) what a person values, (b) whether a person is happy, (c) whether a person has shown weakness of will, and (d) whether a person deserves praise or blame seem to depend critically on whether participants themselves find the agent's behavior to be morally good or bad. To date, however, the origins of these asymmetries remain unknown. The present studies examine whether beliefs about an agent's “true self” explain these observed asymmetries based on moral judgment. Using the identical materials from previous studies in this area, a series of five experiments indicate that people show a general tendency to conclude that deep inside every individual there is a “true self” calling him or her to behave in ways that are morally virtuous. In turn, this belief causes people to hold different intuitions about what the agent values, whether the agent is happy, whether he or she has shown weakness of will, and whether he or she deserves praise or blame. These results not only help to answer important questions about how people attribute various mental states to others; they also contribute to important theoretical debates regarding how moral values may shape our beliefs about phenomena that, on the surface, appear to be decidedly non-moral in nature.

What does “good governance” mean?

Security Council meeting and voting on Syrian matters. Photo: UN Photo/Paulo Filgueiras

 “Good governance” is a term that has become a part of the vernacular of a large range of development institutions and other actors within the intenational arena. What it means exactly, however, has not been so well established. Rachel Gisselquist highlights the problem of conceptual clarity when it comes to “good governance” and why this is problematic for the practical outcomes that development institutions and the like are trying to achieve.

♦♦♦

Almost all major development institutions today say that promoting good governance is an important part of their agendas. The outcome document of the recent 2011 Busan High-Level Forum on Aid Effectiveness further reflects these commitments. In a well-cited quote, former UN Secretary-General Kofi Annan noted that “good governance is perhaps the single most important factor in eradicating poverty and promoting development”.

Despite this consensus, “good governance” is an extremely elusive objective. It means different things to different organizations, not to mention to different actors within these organizations (to make matters even more confusing, governance experts also routinely focus on other types of governance —global governance, corporate governance, IT governance, participatory governance and so on — which may be related only peripherally to the good governance agenda vis-à-vis domestic politics and administration (which is our focus here).

Good governance as a concept

In general, work by the World Bank and other multilateral development banks on good governance addresses economic institutions and public sector management, including transparency and accountability, regulatory reform, and public sector skills and leadership. Other organizations, like the United Nations, European Commission and OECD, are more likely to highlight democratic governance and human rights, aspects of political governance avoided by the Bank. Some of the many issues that are treated under the governance programmes of various donors include election monitoring, political party support, combating corruption, building independent judiciaries, security sector reform, improved service delivery, transparency of government accounts, decentralization, civil and political rights, government responsiveness and “forward vision”, and the stability of the regulatory environment for private sector activities (including price systems, exchange regimes, and banking systems).

In short, working uses of the term “good governance” include a variety of generally “good” things. But these “good” things do not necessarily fit together in any meaningful way. Indeed, good governance would be a great example of a poorly specified concept for an introductory course in social science methodology. What makes a concept good? In a 1999 article, political scientist John Gerring spelled out eight “criteria of conceptual goodness” that provide a useful framework. Four of these criteria are especially relevant here:

• First, “good governance” lacks parsimony. Unlike good concepts, good governance has endless definitions, and we always need the details of each to understand if we are talking about the same thing.
• Second, “good governance” lacks differentiation. Well-governed countries often sound a lot like functioning liberal democracies, for instance, and it is not clear how they differ.
• Third, “good governance” lacks coherence. Its many possible characteristics — from respect for human rights to efficient banking regulations — do not clearly belong together.
• Fourth, and most important, “good governance” lacks theoretical utility. It confuses, rather than aids, in the formulation of theory and the related project of hypothesis testing, not least because the concept is so fluid that analysts can easily define it in the way that best fits their data.
  

Methodological discussions are often esoteric and best kept within scholarly circles, but this one has real world relevance to development policy. Donor agencies regularly measure and assess the quality of governance, and may condition assistance on these measurements. The Millennium Challenge Corporation of course is one of the most explicit in doing so, but it is in good company. Donors also purport to design and implement evidence-based policies on governance reform. They further justify this focus on good governance partly on the basis of evidence that better governance promotes economic development.

Difficulties

The weakness of the good governance concept, however, calls into question each of these projects. Without stronger concepts, donor agencies have no clear basis upon which to argue the merits of one measurement versus another, or to evaluate the relative importance of various components of governance in any classification. Without better measures, donor agencies cannot, in a rigourous manner, empirically test hypotheses about how political and economic institutions change, much less develop evidence-based strategies about how to positively influence this change. Nor can they be very convincing about the rigour of quantitative findings suggesting a causal relationship between (weakly-conceptualized) measures of governance and development outcomes.

Rwanda provides just one illustration of some of these issues. As many observers note, Rwanda has made clear progress in terms of economic growth, public sector management and regulatory reform since the genocide in 1994. As many other observers note, its record with respect to democracy and respect for civil and political rights has been extremely problematic. Should Rwanda be considered well governed because of its economic progress, or poorly governed because of its democratic deficits? The UK’s Department for International Development (DFID), for instance, has been the largest bilateral donor in Rwanda, effectively arguing the former. Human Rights Watch, among others, sharply criticized DFID policy last year, effectively arguing the latter.

The question of “how to improve governance?” is, of course, the most pressing from a policy perspective. However, this question cannot be rigourously answered without better addressing the concept of good governance: “how to improve what exactly?”. These points are discussed in greater depth in my forthcoming working paper, “Good Governance as a Concept, and Why This Matters for Development Policy”. The paper provides a review of donor approaches to governance, discusses conceptual issues in greater depth, and argues that one promising way forward is to disaggregate the concept of “good governance” and to refocus our attention and analysis on its various disaggregated components (e.g., democracy, civil and political rights, public sector management).

In short, the term “good governance” has become a catchy shorthand way to describe a variety of political and economic institutions and outcomes . While it thus is likely to remain in common public usage, as is, it is not a useful concept for development analysts and policymakers.

* * * * * *

This article originally appeared in the January 2012 UNU-WIDER WIDER Angle newsletter.

Fifteen Essential Satyajit Ray Films

It’s a well-established fact that Indian taste in cinema is considerably different from the Western taste. The distinct underlying notions of cinema in each of these cultures cause this diversity in taste. But then there is an exceptional talent with a vision and scope so vast that it satisfies the tastes of cinema lovers across the globe. Satyajit Ray is such a talent. His telling of Indian stories makes him a visionary in the truest sense. He has redefined how Indian aesthetics and narratives can be delineated on the silver screen.

Ray had a firm foundation in Indian Fine Arts, with his formal education from Shantiniketan, West Bengal, and he is an ardent follower of Western art forms. He has imbibed stories and narrative forms from his homeland since childhood, but it was his exposure to Western cinema that shaped his technique. What follows is a list ranging from some of his most renowned works to his conveniently overlooked films. Taken together, they define a true auteur.

1. Pather Panchali (Song of the Little Road) (1955)

In the year of 1955, Satyajit Ray released his first film which went on to become one of the most popular and revered Indian films in the world. Before making this film Ray was working as an art director in a British Advertising Company. He had never considered making films until reading Bibhutibhushan Bandopadhyay’s novel Pather Panchali. But the real inspiration came from the treatment of De Sica’s Bicycle Thief, which was shot on location with non-actors playing lead roles.

Pather Panchali showcased Ray’s ability to capture cultural nuances while keeping the drama and narrative intact. His skill as a director is highlighted in scene after scene, capturing the barren beauty of the Indian village, the phenomenon of discovery, haunting revelations about as death, loss, desperation, longing and the intricacies in relationships. While he keeps his visuals natural and true to the story's setting, some of the scenes are exquisitely shot.

The discovery of the Train through the white fields of Kaas is one such splendidly shot sequence. For every cinema enthusiast who craves pure drama and humanistic storytelling, this masterpiece is a must-see. Pather Panchali will always remain a milestone in Indian cinema.

2. Aparajito (The Unvanquished) (1956)

After the success of Pather Panchali, Ray decided to take the story of Apu forward. This time it’s a coming-of-age story involving culture shock. In Aparajito the setting of the story is Varanasi and a village in Bengal, unlike Pather Panchali. This allowed Ray to insert his personal sensibilities into Apu’s story. Ray was raised by his mother in Calcutta. Even though it resonates with Ray’s life, the story encompasses final chapters from Bibhutibhushan Banerjee’s Pather Panchali.

Aparajito acts more as a link between Pather Panchali and Apur Sansar, both of which were better received than this sequel. The film won a Golden Lion at Venice Film Festival, although it was not as successful as its predecessor. Aparajito can be characterised as a tragedy, even though it does not conclude Apu’s story. Some of the scenes, such as the death of Apu’s father, are haunting and disturbing. This is one of Ray’s most autobiographical films.

3. Parash Patthar (The Philosopher’s Stone) (1958)

A working-class clerk accidentally finds a stone which can transform anything that it comes into contact with into gold. However fantastical the story may sound for Ray’s filmography, the end product is believable, endearing and genuinely humorous. It may seem unexpected since Ray’s previous film was the sequel to Pather Panchali, Aparajito. However, his ability to swiftly shift from one genre to another, one form to another, makes him a true genius.

Parash Pathar can be categorized as a fantasy-comedy, but it is layered with economic predicaments that occur due to the premise of the film. The film could be easily seen as a sneak peek into Ray’s sense of humour and ability to make non-serious films. Even though it is considered only a minor film in Ray’s filmography, it clearly demonstrates the variety of stories in his arsenal.

4. Jalsaghar (The Music Room) (1958)

Indian cinema is known for song and dance numbers, but rather than serving the story, they are known to distract from the flow of story. But here, when Ray handled the music, he created an intense drama layered with classical Indian music, a detailed depiction of indulgent Zameendar’s (Landlords) life, and haunting yet engaging performances by all lead actors. The film is about an ageing, decadent Zamindar (Landlord) who is so self-involved and self-indulgent that he is not paying attention to his property which has fed him all his life. He is not bothered about the abolishment of Zamindaari system by the newfound Government of India.

Jalsaghar is the testament of meticulous set design in cinema – largely done by Ray himself. Each set consists of a character who sets the mood of each scene. The palace used was Roy Choudry’s palace in Nimtita Raajbari. Another spectacularly shot film by Ray’s frequent collaborator, Subrata Mitra. With this film Satyajit Ray proved that he is equally adept at handling all the mainstream elements of cinema such as extravagant characters, music and sets. Nonetheless, this film showcases Ray’s ability to create a mood-based story.

5. Apur Sansar (The World of Apu) (1959)

The third and final instalment in Apu trilogy is the new beginning as well as the inevitable end of Apu’s story. After making two films on Apu it was always expected that Ray would finish the story with Apu, completing the circle and coming to a point where Pather Panchali starts, meeting his own child and rediscovering his childhood. This film was released three years after Aparajito. Since then, Ray had ventured on to other stories and had gathered fresh ideas for his storytelling.

Sharmila Tagore , who plays Apu’s wife, debuted in this film. She became one of Ray’s most frequent collaborators and one of the most popular actresses in Indian cinema. Another actor who became Ray’s most frequent collaborator was Shoumitra Chatterjee, who plays Apu. With this film, Ray got a chance to show a directionless protagonist who represents contemporary youth in India. The final scene shows Apu reuniting with his son and walking away from the camera is an apt climax to this story of loss.

6. Devi (The Goddess) (1960)

There are very few films in India which focus on the hollow rituals that push innocent lives in to misery and depression. Even after five decades, Devi is a relevant piece of work because of its theme of blind faith and superstitions. It’s a story of a young girl who is married into a house with strong religious convictions. Her father-in-law is a devoted follower of goddess Kali. While her husband is away at school, one night her father-in-law has a dream of Kali indicating that his daughter-in-law is an Avatar of the goddess. This changes his perception of his daughter-in-law and sets in motion a chain reaction in which other people around start worshipping her.

The film is about the loss of innocence due to suffocation. The idea of deification and man’s efforts to create legends is vividly shown through strong characters and honest portrayal of gullibility in Indian society. It also focuses on the notion of male dominance which runs counter to the idea of a deity who is a goddess.

7. Teen Kanya (Three Daughters) (1961)

One of the best writer-director collaborations in cinema is Satyajit Ray directing stories of Rabindranath Tagore, who was the first non-European to win a Nobel prize for literature. Teen Kanya is made up of three episodes of a story which have common central characters, which join all three stories.

It won the Presidents Silver Medal for Best Film. Even though the international release had only two episodes namely, The Postmaster and Samapti (The Conclusion), in India it has a third episode called Monihara (The Love Jewel). This is one of the least celebrated films of Ray and tends to need more than one viewing to sink in.

8. Mahanagar (The Big City) (1963)

As a director, Ray had made films about rural India, cities like Varanasi, Sikkim and Rajasthan. But he had a burning desire to make something that depicts his hometown, Calcutta. Even though the story revolves around a woman taking control of her life, it’s the city which compels her to be independent. It is a story about a hypocritical patriarchal society and a woman’s struggle to earn herself a separate place in such a society.

It is considered an s one of Ray’s best films, and it is also a film that has so much rebellion and so many new-age ideas that made it difficult to be accepted at first. It also has a middle-class struggle, the ripples of economic changes in the dynamics of society, and a dilemma of whether women should be allowed independence. With this story, Ray portrays the volatile nature of urban life but leaves us with the hope that prevails in this part of the country.

9. Charulata (The Lonely Wife) (1964)

Rays’s personal favourite among all his films, Charulata, is the closest depiction of a woman trapped in the hedonistic world of comfort, wealth and luxury. The film depicts the loneliness and suffocation of an Indian woman without taking a feminist stance. Charu, played by poised Madhabi Mukherjee, who is married to a wealthy intellectual, is not challenged or encouraged to explore herself in any way till her brother-in-law shows up. Ray considers this film to be the closest to his vision. The film stars some of the finest Bengali actors and is known for its art direction. Ray designed all the sets himself.

Some of the themes in this film are particularly audacious for the time it was made. The scene depicting Charu’s growing affection for her brother-in-law is delicately superbly directed, and is Ray’s answer to critics who called him diplomatic in his storytelling. There are certain shots in the film which are iconic in Indian cinema. One of them is Charu looking through her binoculars as her husband leaves for work. For anyone interested in Indian cinema vocabulary, this film is a guidebook. The film received an award at Berlin Film Festival as well as other film festivals across the globe. It is considered a classic in Indian cinema.

10. Nayak (Hero) (1966)

This film is special for various reasons, one being it brought Ray and then superstar Uttam Kumar together for the first time. At its release, Uttam Kumar was the biggest name in mainstream Bengali cinema, whereas Ray was the representative of New Age Indian cinema. But with a character study like Nayak, the thick line dividing conventional and unconventional storytelling blended seamlessly. Also, after Charulata, this was Ray’s attempt at a male character study. Most of the film takes place on a train, and the journey serves as an apt analogy for the change in the background in each character’s life.

Even though the film is about a superstar, Arindam Mukherjee played by Mr. Kumar, with poise and élan, it travels through various philosophical, political and moral dilemmas and issues of contemporary society. Every memory from Aridam’s past life has conflicting characters, which echo division between idealists and pragmatics. As in many other films, Ray does not shy away from showing each character's needy and selfish side. A journalist trying to grab a sensational story pokes in the right places and gets what she wants; a businessman trying to get a deal with another traveller pushes his wife to build a rapport. The superstar on the other hand reveals his insecurities to a journalist, and the journey turns in to a metamorphosis, indicating his intention to rediscover himself.

11. Goopi Gyne Bagha Byne (The Adventures of Goopy and Bagha) (1969)

Goopi Gyne Bagha Byne is one of the most interesting choices made by Ray – whose filmography contained serious humanistic films up to that point. The film is a fantasy adventure of its titular characters. It is based on a story written by Ray’s grandfather, Upendra Kishor Roychoudhary. With this film, Ray ventured into the comedy genre for the first time after Parash Pathar. The film was a product of a request by young Sadip Ray, who went on to become a director and make films for children.

Goopy and Bagha are an innocent aspiring singers and drum players, respectively. They meet in a jungle while exiled from their villages. In the jungle, they encounter the King Of Ghosts who offers them three wishes. With those newfound abilities, both go on to earn trust of a King who promises them marriage with his daughter. The standout sequence in this seemingly simple film is a Ghost Dance sequence conceived by S. V. Rau. This sequence has some of the most iconic images in cinema history. The superb use of zoom in the scene depicting Goopi’s singing or the interesting freeze frame technique, also used by Truffaut in Jules Et Jim. It is a testament to the distinctive vocabulary that Ray managed to develop with each film.

12. Aranyer Din Ratri (Days and Nights in the Forest) (1970)

Based on a Bengali novel of the same name, this film shows the realistic adventures of contemporary Indian men. One of the best portrayals of modern India can be found in this masterpiece by a man who lived all his life in the city of Calcutta, and over time observed every cultural, ethical and political change taking place. Satyajit Ray gave India a film about a vacation, breaking with the convention in Indian cinema of trapping the hero in petty fights with local goons.

This film is about friends who escape from the metropolitan clamour for the weekend. The pace reminds us of a respite in our favourite place. Yet with such a simple sounding premise Ray manages to subtly play with the way every character sees this vacation. Their backstories are shown only briefly, but each character is strongly established within the first half an hour. One must watch this film for how Indian treatment can change a western story.

13. Shonar Kella (The Fortress) (1974)

The detective film genre is unexplored territory in Indian cinema. Therefore this film is significant both in its subject matter and scope, using Indian history to explore the mystery genre in Indian film. Adapted from a novel of the same name by Ray himself, this film is based on detective Feluda’s adventures. Ray has published a series of short stories involving the exploits of Feluda and his sidekick Topshe. This film also marks Ray’s attempt at making children’s films.

The cinematography of the film is another remarkable achievement by Ray’s long time collaborator Soumendu Roy. The scenes shot in Rajasthan desert are some of the best examples of low light photography at magic hours. A long take involving all three lead characters stuck in the desert is two minute long, with camera continuously tracking one of the characters with sun setting in the background – a technical achievement. Shonar Kella marks Ray’s first film that travels outside Bengal. Ray, known for stories set in and around Bengal, took up the challenge to tackle outdoor shooting in the desert. The result is an aesthetically pleasing and dramatically exuberant mystery adventure. This film is a must-see for cinephiles who enjoy classical detective story telling.

14. Shatranj ke Khiladi (The Chess Players) (1977)

Released in the year 1977, this was Ray’s first film in Hindi since he had started making films twenty two years before. Satranj Ke Khiladi was by far the biggest project of Ray’s career – both in its scope and in the sheer production size. It had a cast which included stalwarts like Amjad Khan, Sanjeev Kumar, Shabana Azmi and Sir Richard Attenborough. The film was based on a short story by Munshi Premchad.

The story is set in 1856, when East India Company started annexation of provinces and kingdoms. The political development is evident in two ignorant and indulgent chess players, who are aware of the ongoing situation but remain passive due to lack of concern. The ignorant attitude is almost a metaphor for lack of nationalistic streak in the population at the time, which was then exploited by the British.

Ray employs his flair for authenticity and his meticulous set design tools and cinematography to perfectly recreate the era. This film also has some of the acerbic dialogues, which pierce through every viewer’s heart. This film is Ray’s take on historic epic film genre. On the surface it’s a story about two noblemen who like to indulge in a lavish but lethargic lifestyle, but deep down it shows how the British managed to establish themselves as a government.

15. Joi Baba Felutinath (The Elephant God) (1979)

Since the release of Pather Panchali in 1955, Ray had made at least one film every year. But in 1978 he took a break from filmmaking to concentrate on his publication and to indulge in other interests. After a break of one year, in 1979 Ray returned to directing, and he chose to bring Feluda back on the silver screen. His last film Shatranj ke Khiladi (The Chess Players) was in Hindi – the only Hindi film he would ever make – and it was a historical drama. Therefore he chose to make a mystery-adventure with Bengal’s favourite detective, Feluda. This time Ray chose a new backdrop of Banaras. The story again involves a child, sidekick Topshe, writer accomplice Jotayu.

The mysterious bylanes of Banaras add another layer to the story. The setting of Banaras and Banks of Ganga act as another character in the film which has a tightly woven screenplay, adapted by Ray from his novel of the same name. Ray has also used elements of Hindu religious superstitions to emphasize the black and white characters which are cunning and are always lurking around in the wrong places. Once again cinematographer Soumendu Roy captured the congested architecture of Varanasi with as much panache as he captured the vistas of Rahasthan desert in the previous instalment of Feluda’s adventures.

Author Bio: Amey is a working engineer on weekdays and a cinephile on weekends and literally any other time he finds. He has made short films, only to understand why he should respect good film making, that is because it’s goddamn difficult. He wishes to connect with film fans across the globe.

Read more at http://www.tasteofcinema.com

பிரதோஷம் விரதமும் வீதி வலம் வரும் முறையும்.

சிவபெருமானுக்கு உகந்த விரதங்களில் பிரதோஷமும் ஒன்று. பிரதோஷ வழிபாடு சகல சௌபாக்கியங்களையும் தர வல்லது.

குழந்தை பாக்கியம் இல்லாதவர்களுக்கு குழந்தை பாக்கியம் கிடைக்கும்.திருமணமாகாத கன்னிப் பெண்களுக்கு விரைவில் திருமணம் நடைபெறும்.வறுமை நீங்கி செல்வம் பெருகும்.
நோய்கள் நீங்கும்.எடுத்துக் கொண்ட காரியங்களில் வெற்றி கிடைக்கும்.

ஒவ்வொரு மாதமும், இருமுறை, அதாவது வளர்பிறையில் ஒரு பிரதோஷமும் தேய்பிறையில் ஒரு பிரதோஷமுமாக பிரதோஷம் வரும்.பிரதோஷ காலம் என்பது மாலை 4.30 மணி முதல் 6.00 மணி வரையாகும்.

பிரதோஷம் பிறந்த கதை!

தேவர்களுக்கும், அசுரர்களுக்கும் அடிக்கடி சண்டை நடந்து கொண்டு இருந்தது. இதில் இரு தரப்பிலும் பலர் இறந்தனர். ஆனால் அசுரர் தரப்பில் இறந்தவர்கள் அனைவரும் மீண்டும் உயிர் பெற்று வந்தனர். இதற்குக் காரணம் அசுரர்களின் குருவான சுக்கிராச்சாரியார் இவர்களுக்கு உபதேசம் செய்த மந்திரத்தால் அவர்கள் மீண்டும் உயிர் பெற்றனர்.

இதே போல் மரணமில்லா வாழ்வு பெற விரும்பிய தேவர்கள். பிரம்மனை நாடினர். அவர் அவர்களைத் திருமாலிடம் அழைத்து சென்றார். திருமால், "திருப்பாற் கடலைக் கடைந்து அதில் கிடைக்கும் அமிர்தத்தை உண்டால் மரணமின்றி என்றும் இளமையுடன் வாழலாம் என்றார்.'' மேலும் அவர், "தேவர்களாகிய நீங்கள் மிகவும் பலம் குன்றியிருக்கிறீர்கள்.

எனவே உங்களால் மட்டும் பாற்கடலை கடைய முடியாது. எனவே அசுரர்களை உதவிக்கு அழையுங்கள். அவர்களுக்கு அமிர்தத்தில் பங்கு தருவதாகக் கூறி அழைத்தால் வருவார்கள்'' என்று கூறினார்.
அவ்வாறே தேவர்களும், அசுரர்களை அழைத்தனர் அசுரர்களும் சாகாத்தன்மை பெற்ற அந்த அற்புத அமிர்தம் தேவர்களின் கைக்குக் கிடைத்து விடக்கூடாது என்ற நோக்கத்துடன், அமிர்தம் கிடைத்தவுடன் தாங்களே அதைத் தட்டிச் சென்றுவிட வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் ஒப்புக் கொண்டனர்.

ஒரு தசமித் திதியில், "மந்திரகிரி'' மலையை மத்தாகவும், "வாசுகி'' என்ற பாம்பை கயிறாகவும் கொண்டு பாற்கடலை அசுரர்களும், தேவர்களும் சேர்ந்து கடைய தொடங்கினார்கள். அப்போது தங்களுக்கு அதிகப்பலம் உள்ளது என்ற ஆணவத்தால், தேவர்கள் சுட்டிக்காட்டிய வால்பகுதியை அரக்கர்கள் பிடித்துக் கொள்ளாமல், தங்கள் கவுரவத்துக்குப் பாம்பின் தலைப் பாகமே ஏற்றது என்றனர்.
அசுரர்கள் தலையைப் பிடித்துக் கொள்ள தேவர்கள் வாலை பிடித்துக் கொள்ள இருவரும் சேர்ந்து கடைய ஆரம்பித்தனர். அப்போது தக்க பிடிமானம் இல்லாததால் "மந்திரகிரி'' மலை நிலை குலைந்து, பாற்கடலுக்கடியே மூழ்க ஆரம்பித்தது! உடனே திருமால் ஆமை வடிவம் எடுத்து, (கூர்ம அவதாரம்) மலையின் கீழே சென்று அதனைத் தன் முதுகில் தாங்கிக் கொண்டார்.

இதனால் மந்திரகிரிமலை கடைவதற்கு ஏற்ற நிலைக்குத் தயாரானது. இவர்கள் பாற்கடலைக் கடைந்தது தசமி திதி என்பதால் ஒருவேளையுண்டு, மிக உற்சாகத்துடன் கடைந்தனர். மறுநாள் விரத தினம் ஏகாதசி என்பதால் எல்லோரும் உணவு எதுவும் உண்ணாமல் உபவாசம் இருந்து கடைந்தார்கள்.

இதனால் நேரம் ஆக, ஆக எல்லோருக்கும் பசியோடு, களைப்பும் சேர்ந்து கொண்டது. மேலும் அந்த நேரம் வாசுகி பாம்பானது வலி பொறுக்க முடியாமல், பெருமூச்சுவிட, அந்த மூச்சின் விஷத்தன்மையினைத் தாங்க முடியாமல் அசுரர்கள் தவித்தார்கள். அந்த நேரம் பார்த்து திடீரென்று சுனாமி வந்தது போல் கொந்தளிக்கத் தொடங்கியது.

வெண்மையான அதன் நிறம் கறுப்பாக மாறத் தொடங்கியது. திடீரென்று கடலின் நடுவே புகையைக் கக்கியபடி பந்துபோல் எழுந்தது. அதே சமயத்தில் வாசுகி பாம்பானது பயத்தில் தன் பங்கிற்கு விஷத்தைக் கக்கியது! கடலில் தோன்றிய ஆலமும், வாசுகி பாம்பு கலக்கிய ஆலமும் ஒன்று சேர்ந்து "ஆலாலம் விஷம்'' என்ற பெயர் பெற்றது.

இந்தக் கொடிய விஷத்தின் வெப்பத்தால், அண்ட சராசரமே பாதிக்கப்பட்டது. வெண்ணிறமாக இருந்த விஷ்ணுபகவான் இந்த விஷத்தின் வேகத்தால் நீலநிறம் ஆனார். இந்தக் கொடிய ஆலகால விஷமானது அசுரர்களையும், தேவர்களையும் சூழ அவர்கள் சிவபெருமானை நாடி ஓடினார்கள்.

அவர்கள் சிவபெருமான் அமர்ந்திருந்த இடத்தை அடைய வலப்பக்கம் செல்லலாம் என்றால் அங்கேயும் கருப்பு விஷப்புகை சூழ்ந்து வந்தது. இதனால் அவர்கள் சிவபெருமானைத் தரிசிக்க இடப்பக்கமாக ஓடினார்கள். இடப்பக்கமும் விஷப்புகை சூழ்ந்து வந்தது.
எனவே அவர்கள் செய்வதறியாது மீண்டும் வலப்பக்கமும், இடப்பக்கமும் ஓடினார்கள். கோமுகம் வழியாகவும் கண்டு தரிசிக்க முயற்சித்தனர். அவ்வப்போது இறைவன் சந்நிதானம் இருக்கும் நேர் எதிரிலும் ஓடினார்கள். இதனால் எந்தப் பயனும் கிட்டாத இவர்கள் நந்திதேவரைச் சரண் அடைந்து தாங்கள் ஈசனுடைய தரிசனம் பெற உதவும்படிக் கேட்டுக் கொண்டனர்.

நந்திதேவருடைய உதவியினால், சிவதரிசனம் கிடைத்தது. இதனால் தான் "பிரதோஷ'' வழிபாட்டின் போது நந்திதேவருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படுகிறது! பிரதோஷத்தின் போது முதலில் நந்திதேவருக்குப் பூஜை முடித்தபிறகே, ஈஸ்வரனுக்கு பூஜை நடத்தப்படுகிறது.

மற்றும் ஆலகால விஷம் துரத்திய போது இவர்கள் ஈசனை வழிபட மேற்கொண்ட முயற்சியின் அடிப்படையில்தான் பிரதோஷ காலத்தில் மட்டும், செய்யப்படும், "சோம சூத்ரபிரதட்சணம்'' செய்யப்படுகிறது! இதன்பின் ஈசனிடம் தஞ்சம் புகுந்த தேவர்கள், தங்களை "ஆலாலம்'' விஷத்தில் இருந்து காக்கும்படி வேண்டிட, சிவபெருமான், தம் அருகிலிருந்த சுந்தரனாரை அழைத்து, அந்த விஷத்தை இவ்விடத்துக்குக் கொண்டுவரும்படிப் பணித்தார்.
அதன்படியே சுந்தரரும், அணுக முடியாத அந்த அதிபயங்கரமான கொடிய விஷத்தை நாவல்பழம் போலத் திரட்டி உருட்டிக் கொணர்ந்து சிவபெருமானிடம் தந்தார். ஈஸ்வரனும் அந்தக் கொடிய விஷத்தை அடியவர்களான தேவர்களைக் காக்கும் பொருட்டு, அதனை அமுதம் போல் உண்டருளினார்.

இதனைப் பார்த்த ஈஸ்வரி அந்த விஷமானது உள்ளே செல்லாதபடி ஈசனின் கழுத்தை பிடித்து, இறைவனின் உள்ளிருக்கும் உயிர்கள் அழிந்து விடாமல் இருக்கவும், வெளியில் உமிழ்ந்தால், வெளியில் உள்ள உயிர்கள் அழிந்துவிடும் எனக் கருதி அவ்வாறு செய்ய, விஷமானது ஈசனுடைய தொண்டையிலேயே தங்கி அமுதமாக மாறியது.

அதே சமயம் அது தன்னிடமிருந்த விஷத்தை வெளிப்படுத்தியதால் ஈசனுடைய கழுத்து கருத்துப் போயிற்று. இதன் காரணமாகவே சிவபெருமானுக்கு, திருநீலகண்டன், நஞ்சுண்டன், நஞ்சுண்டேஸ்வரன், மணிகண்டன் என்ற பெயர்கள் ஏற்பட்டன.
ஏகாதசியன்று காலையில் ஏற்பட்ட இந்த அசம்பாவிதங்கள் அன்று மாலைக்குள் முடிவு பெற்றன. இதன் பிறகு சிவபெருமான் அவர்களை மீண்டும் சென்று பாற்கடலைக் கடையும்படி உத்தரவிட்டார். அதன்படி அவர்கள் பாற்கடலைக் கடைந்த போது முதலில் லெட்சுமி தோன்றினார். அதனை விஷ்ணு ஏற்றுக் கொண்டார்.

அடுத்து காமதேனு தோன்றியது. அதனை தேவர்களின் தலைவனான இந்திரன் பெற்றுக் கொண்டான்! இதன் பிறகு தொடர்ந்து பாற்கடலில் ஐராவதம், கற்பகவிருட்சம், சிந்தாமணி, சூடாமணி, உச்சை சரவம் என்ற குதிரை ஆகியன வெளிப்பட்டன. இவைகள் யாவற்றையும் தேவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டனர்.

ஏகாதசியன்று இரவு முழுவதும் தூங்காமல், பாற்கடலைக் கடைவதில் எல்லாரும் முனைந்திருந்தனர். மறுநாள் காலை துவாதசியன்று அதிகாலை வேளையில் பாற்கடலிலிருந்து அமிர்தம் தோன்றியது. அந்த அமிர்தத்தை உண்ணவேண்டும் என்று தேவர்களும், அசுரர்களும் போட்டியிட்டனர். திருமால் அங்கும் புகுந்து ஒரு தந்திரம் செய்து அசுரர்களுக்கு அமிர்தம் கிடைக்காமல் செய்தார்.

பின்பு அமிர்தத்தை உண்ட தேவர்கள் புதிய வலிமையும், பொலிவும் பெற்றனர். அவர்களை எதிர்க்க முடியாத அசுரர்கள் ஓடி ஒளிந்தனர். அமிர்தம் உண்ட மகிழ்ச்சி, அசுரரை வென்ற களிப்பு ஆகியவற்றால் தேவர்களுக்குப் போதை ஏற்றியது. எனவே அவர்கள் அமிர்தம் பெறக் காரணமாக இருந்த பரமேஸ்வரனை அன்று முழுவதும் மறந்திருந்தார்கள்.

மறுநாள் "திரயோதசி'' அன்று அவர்கள் தாங்கள் செய்த தவறை உணர்ந்து வெட்கம் மேலிட்டு உடனடியாகத் தங்கள் செய்கைக்கு வருத்தம் தெரிவித்து ஈஸ்வரனிடம் மன்னிப்பை வேண்டினர். ஈசனும் அவர்கள் செய்த தவறை மன்னித்தார். அவர்களுடைய மகிழ்ச்சியின் பொருட்டு, நந்திதேவரின் இரண்டு கொம்புகளுக்கு நடுவே ஈசன் ஆனந்தத் தாண்டவம் ஆடினார்!

இதன் காரணமாகத்தான் பிரதோஷ தினத்தன்று நந்திதேவருடைய இரண்டு கொம்புகளுக்கு இடையில் இறைவனைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஐதீகம் ஏற்பட்டது. இவ்விதம் நந்திபகவானைக் குனிந்து வணங்குவதை, இப்பெருமானின் காதில் ஏதோ ரகசியம் பேசுவதாகக் கருதி கொண்டு இப்பழக்கம் தொடர்ந்து வருகிறது!

இது ரிஷபப் பெருமானின் காதுகளில் ரகசியம் பேசுவதல்ல, இரு கொம்புகளின் இடையே ஈசனைக் கண்டு வணங்குவதாகும்! பிரதோஷ வேளையில் நந்திபகவானின் இரண்டு கொம்புகளின் நடுப்பகுதியைத் தொட்டு, "சிவாயநம'' என்ற ஐந்தெழுத்து மந்திரத்தைக் கூறி வணங்கிட நமது வறுமை, கடன், நோய், மரண பயம் எல்லாம் நீங்கி அனைத்து செல்வங்களும் கிட்டும்.

மேலும் சிவபெருமானின் தரிசனத்திற்குச் செல்பவர்கள் முதலில் நந்திபகவானை வணங்கிவிட்டுத்தான் செல்ல வேண்டும். நந்தி பகவானின் அனுமதிபெற்றுச் சிவபெருமானை அவருடைய கொம்புகளுக்கிடையேயுள்ள வழியாகப் பார்த்துவிட்டுத்தான் செல்ல வேண்டும்.

பிரதோஷ காலத்தில் சிவபெருமானுக்கு ஆராதனையானவுடன், நந்திபகவானுக்கு ஆராதனை நடைபெறும். அதன்பிறகு தான் உற்சவர் கோவிலை வலம் வருவார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது ஆகும்.

11ம் பிறையாகிய ஏகாதசியில் அவர் விஷம் உண்டார். 12ம் பிறையாகிய துவாதசியில் காட்சி தந்தார். 13ம் பிறையாகிய திரயோதசி மாலை பிரதோஷ காலத்தில் நடன தரிசனம் தந்தார். சிவபெருமான் விஷம் உண்ட நாள் சனிக்கிழமையாகும். எனவே, சனி பிரதோஷம் மகத்தான சிறப்பு வாய்ந்தது.
பிரதோஷ வகைகள்

நித்திய பிரதோஷம் - தினமும் பிரதோஷ நேரத்தில் அதாவது மாலை 4.30 மணி முதல் 6.00 மணி வரை சிவனை வணங்குவது.
பட்சப் பிரதோஷம் - சுக்லபட்ச சதுர்த்தி காலத்தில் பிரதோஷ நேரத்தில் சிவனை வழிபடுவது.
மாதப் பிரதோஷம் - கிருஷ்ண பட்ச திரயோதசி காலத்தில் பிரதோஷ நேரத்தில் சிவனை வழிபடுவது.
மகா பிரதோஷம் - சனிக்கிழமையில் திரயோதசி வந்தால் அது சனி மகா பிரதோஷம் ஆகும்.
பிரளய பிரதோஷம் - உலகம் அழியும் பிரளய காலத்தில் சிவனிடம் அனைத்தும் ஒடுங்குவது பிரளய பிரதோஷம் ஆகும்.

பிரதோஷ பூஜை அபிஷேகத்திற்கான பொருள்களும் பலன்களும்

மலர்கள் - தெய்வ தரிசனம் கிடைக்கும்
பழங்கள் - விளைச்சல் பெருகும்
சந்தனம் - சிறப்பான சக்திகள் பெறலாம்
சர்க்கரை - எதிர்ப்புகள் மறையும்
தேன் - இனிய சாரீரம் கிடைக்கும்
பஞ்சாமிர்தம் - செல்வம் பெருகும்
எண்ணெய் – சுகவாழ்வு கிடைக்கும்
இளநீர் - நல்ல மக்கட் பேறு கிடைக்கும்
பால் - நோய் தீரும் நீண்ட ஆயுள் கிடைக்கும்.
தயிர் - பல வளமும் உண்டாகும்
நெய் - முக்தி பேறு கிடைக்கும்

பிரதோஷ காலத்தில் வலம் வரும் முறை

அதாவது, சிவாலயத்தில் நந்தியம்பெருமானிடமிருந்து புறப்பட்டு இடப்புறம் சென்று சண்டிகேஸ்வரரை வணங்கி, வந்த வழியே திரும்பி, நந்திதேவரை வணங்கி, வலப்புறமாக கோமுகி வரை சென்று மீண்டும் வந்த வழியே திரும்பி நந்திதேவரின் இரு கொம்புகளுக்கிடையே சிவபெருமானை வணங்க வேண்டும். இம்முறைக்கு சோம சூட்ச பிரதட்சணம் என்று பெயர்.விரதமிருப்போர் மேற்படி பிரதட்சனத்தை பின்பற்றலாம்.ஆனால் பூஜை நேரங்களில் வழிபடுவோரை இடையூறு செய்யும் வகையிலோ, பூஜை, உற்சவங்களை புறக்கணித்தோ இவ்வாறு வழிபாடு செய்யலாகாது.

Birdman subjugating Snake 2000-1500BCE

Birdman subjugating Snake(Naga), Bronze, BMAC(Bactria-Margiana Archeological Complex)
Northern Afganistan, 2000-1500BCEThis bronze sculpture resembles most to typical Indian Garuna-Naga theme.

1200+ YEAR OLD Kopeshwar Temple is at Khidrapur A rare architectural masterpiece!

1200+ YEAR OLD Kopeshwar Temple is at Khidrapur, Kolhapur district, Maharashtra. It is also accessible from Sangli. It was built by Silhara King Gandaraditya in the 12th century and then by Seuna Yadavas. It is dedicated to Lord Shiva

Twelve Facts About Blood ::

1. One pint of blood can save up to three lives.
2. Healthy adults who are at least 17 years old, and at least 110 pounds may donate about a pint of blood—the most common form of donation—every 56 days, or every two months, depending on iron levels. Females receive 53 percent of blood transfusions; males receive 47 percent.
3. Four main red blood cell types: A, B, AB and O. Each can be positive or negative for the Rh factor. AB is the universal recipient; O negative is the universal donor of red blood cells.
4. One unit of blood can be separated into several components: red blood cells, plasma, platelets and cryoprecipitate.
5. Red blood cells live about 120 days in the circulatory system. RBC carry oxygen to the body’s organs and tissues.
6. White cells are the body’s primary defense against infection.
7. Anemic patients need blood transfusions to increase their red blood cell levels.
8. hirteen tests (11 for infectious diseases) are performed on each unit of donated blood.
9. Four easy steps to donate blood: medical history, quick physical, donation and snacks.
10. Blood makes up about 7 percent of your body’s weight.
11. A newborn baby has about one cup of blood in his body.
12. Plasma, which is 90 percent water, makes up 55 percent of blood volume.

Sarsaparilla

 

Sarsaparilla is a medicinal herb that is known to be an excellent detoxifier and blood purifier. Sarsaparilla is rich in vitamins A, C, D, and B-complex as well as minerals such as chromium, cobalt, zinc, and silicon. It also contains anti-microbial compounds such as falcarinol and panaxydol which makes it great for helping to protect the body from bacteria, viral, and fungal infections. Sarsaparilla is often used as a diuretic and as has a strong affinity for helping the kidneys flush toxic material out of the body. It is also known to be a good sweat inducer and fever reducer which can come in handy during cold and flu season. Sarsaparilla contains potent anti-cancer compounds and has been shown to be particularly helpful for liver, breast, and lung cancer. It is also known to be beneficial for diabetes, cold sores, shingles, genital herpes, dermatitis, and seizures. Sarsaparilla also contains anti-inflammatory properties and is effective for autoimmune disorders such as arthritis, fibromyalgia, chronic fatigue syndrome, lupus, and irritable bowel syndrome. It has also shown to be very good at reducing psoriasis symptoms due to the fact that the saponins in sarsaparilla help to clear endotoxins from the bloodstream that cause the painful and itchy skin patches. Sarsaparilla was traditionally used as an original ingredient in old-fashioned root beer for its flavor and medicinal benefits, but it also makes a wonderful tea and can be made by adding 2 teaspoons of dried root to 2 cups of water and simmered for at least 30 minutes. Allow to cool, strain and sweeten with raw honey if desired. Sarsaparilla can be found in tea, tincture, capsule, extract, or cream form online or at your local health food store.

Bone marrow transplant cleared two men of HIV

More than three years after a bone marrow transplant, two men who live in Australia appear to be HIV clear.

Image: Andrii Muyzka/Shutterstock

More than three years ago, Australian researchers at St Vincent's Hospital and the Kirby Institute at the University of New South Wales (UNSW) transplanted bone marrow to two HIV-positive men. Now, the men are apparently HIV-free.

The researchers have highlighted the fact that the bone marrow used did not contain both copies of the gene CCR5 delta32, a mutation that protects against the HIV virus, which suggest that bone marrow without this gene could also be used to afford protection againts the virus. Both men, however, have continued antiretroviral therapy—a combination of drugs that stops the progression of the disease—as a protective measure.

“It’s very possible that the Australian men would relapse if they were to stop antiretroviral therapy,” explained Timothy Henrich, an infectious-disease specialist at Brigham and Women’s Hospital in the US, to Nature. That’s why the Australian researchers have been very careful and haven’t said that the men are cured.

So far the only person who has been cured of HIV is Timothy Ray Brown, also known as the ‘2008 Berlin patient’. Ray Brown received a bone marrow transplant too and has been HIV-free for six years. He has stopped taking antiretrovirals.

Bone marrow transplant is a difficult and costly procedure. And the researchers explained over at the UNSW website that the transplants shouldn't be considered as a ‘functional cure.'

“This is a terrific unexpected result for people with malignancy and HIV. It may well give us a whole new insight into HIV, using the principles of stem cell transplantation,” said Dr Sam Milliken, Director of St Vincent’s Haematology & Bone Marrow Transplantation and study co-author, in a UNSW press release.

The researchers are still working with the Sydney patients to discover if there is any residual virus and where it’s hiding. Finding where the virus hides is essential to finding a potential cure for HIV.

Although the researchers still don’t know why the patients have undetectable HIV loads, Dr Kersten Koelsch from UNSW’s Kirby Institute explained that one theory suggests the bone marrow therapy helps destroy cells infected with the virus and that remaining infected cells are then destroyed by the patient’s immune system.

“We need more research to establish why and how bone marrow transplantation clears the virus. We also want to explore the predictors of sustained viral clearance and how this might be able to be exploited without the need for bone marrow transplantation,” says Dr Koelsch.

Want to study science and help researchers discover a cure for HIV? Study at UNSW.

Sources: University of New South Wales and Nature

Some species of bacteria feed on electricity, are they the future of biomachines?

=

Electric bacteria 'eat' electricity. So far, researchers have found that Shewanella and Geobacter love to feast on electric power, and they are searching for more species.

As shocking as this diet may sound, microbiologist Kenneth Nealson from the University of Southern California in the US thinks this shouldn’t surprise as life is basically a flow of electrons. He told New Scientist: “Life’s very clever… It figures out how to suck electrons out of everything we eat and keep them under control.”

These astute bacteria source their electrons from minerals. And if we were to compare them to humans, it would be the equivalent of us shoving our fingers in a DC electrical socket to recharge, Nealson told New Scientist.

Nealson and his team have hooked bacteria to electrodes in the lab to see how the microbes work. Harnessing the power of these bacteria could lead to the development of self-powered devices and machines that can clean contaminated groundwater and sewage.

See how they work:

Marie Curie won two Nobel prizes in physics and chemistry

Marie Curie won two Nobel prizes in physics and chemistry for her pioneering work on radioactivity. She remains the only person to be awarded a Nobel prize in multiple sciences.

வயோதிகத்திலும் காலமெல்லாம் நீ தான்

Six minute single take tracking shot - no edits, no cuts (True Detective)

சில ஊர்களின் முழுமையான & மிக பழைய‌ பெயர்கள் தெரிந்து கொள்ள நினைப்பவர்களுக்காக.

தன்செய்யூர் என்பது தஞ்சாவூர் என்று மாறியுள்ளது

பொழில் ஆட்சி என்பது பொள்ளாட்சி என்று மாறியுள்ளது

வென்க‌ல்லூர் என்பதே பெங்களூர் என்று திரிந்துள்ளது

செங்கழுநீர்பட்டு என்பதே செங்கல்பட்டு என்று தற்போது வழங்கப்படுகிறது

எருமையூர் என்ற தமிழ் பெயர் தான் இன்று மைசூர் என்று அழைக்கப்படுகிறது ,எருமை என்பதை வடமொழியில் மகிசம் என்று சொல்வார்கள்.எனவே தமிழ் பெயரை எடுத்துவிட்டு மகிசூர் என்று மாற்றி பின்னது அது மைசூர் என்றானது

குவளாலபுரம் என்பதே மாறுபாடு அடைந்து கோலார்(தங்க வயல்) என்று அழைக்கப்படுகிறது

உதகமண்டலம் அதாவது ஊட்டி தானுங்க அதன் தொடக்க கால பெயர் என்ன தெரியுமா?

ஒத்தை கால் மண்டபம்,ஒத்தை கால் மாந்தை இந்த பெயர்தான் உதகமண்டலம் என்று மாறியுள்ளது

ஒகேநக்கலின் உண்மையான பெயர் உகுநீர்க்கல்,புகைநற்கல் என்பதேயாகும்

விருதாச்சலம்(வடமொழி) என்ற ஊரின் உண்மையான பெயர் முதுகுன்றம்(தமிழ்) என்பதே

வேதாரண்யம் என்ற ஊரின் உண்மையான பெயர் ""திருமறைக்காடு""
வேதாரண்யம் என்பது தமிழ் சொல் அல்ல

தி. நகர் என்பது " தியாகராய நகர்" ஆகும் இதை அனைவரும் அறிந்ததே ,இவர் நீதிக்கட்சி தலைவர்களில் ஒருவர் ஆவார்

கே.கே நகர் என்பது "கலைஞர் கருணாநிதி நகர்" ஆகும்

பாண்டிபசார் என்பதன் உண்மையான பெயர் "சவுந்தரபாண்டியனார் அங்காடி" என்பதே .அய்யா சவுந்தரபாண்டியனும்
நீதிக்கட்சி தலைவர்களில் ஒருவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது

மதுரை என்பது மதிரை என்ற சொல்லில் இருந்து வந்தது
மதி என்றால் நிலவு , பாண்டிய நாட்டு தமிழர்கள் நிலவினை வழிபட்டு வந்தவர்கள் அதான் மதுரை என்று பெயரிட்டனர்,

குமரிக்கண்டத்தில் உள்ள தென்மதுரை அழிந்து பின்னர் உருவானது தான் வடமதுரை அதாவது இன்றைய மதுரை
திண்டிவனம் என்பதன் உண்மையான பெயர் புளியங்காடு என்பதாகும்

நீலகிரி என்னும் மலையில் இப்பொழுது குன்னூர் என வழங்குவது குன்றூரேயாகும்

நெல்லை நாட்டில் பொதிய மலைத் தொடரின் அடிவாரத்தில் உள்ள சின்னஞ்சிறிய ஊர் ஒன்று, சிவசைலம் என்று பெயர் பெற்றுள்ளது.

வானமா மலை என்னும் நாங்குனேரிக்குத் தோத்தாத்திரி என்ற வடமொழிப் பெயரும் உண்டு.

தமிழ்நாட்டில் ஆர்க்காடும், ஆலங்காடும், வேற்காடும், களங்காடும், பிற காடுகளும் இருந்தன என்பது ஊர்ப் பெயர்களால் விளங்கும். ஆர் என்பது ஆத்தி மரத்தைக் குறிக்கும். ஆத்தி மாலை அணிந்த சோழ மன்னனை ‘ஆரங்கண்ணிச் சோழன்’ என்று சிலப்பதிகாரப் பதிகம் குறிக்கின்றது. அந்நாளில் ஆத்தி மரம் நிறைந்திருந்த நிலப்பகுதி ஆர்க்காடு என்று பெயர் பெற்றது.

மலையின் முடியைக் கோடு என்னும் சொல் குறிப்பதாகும். சேலம் நாட்டிலுள்ள திருச்செங்கோடு சாலப்பழமை வாய்ந்தது.
“சீர்கெழு செந்திலும் செங்கோடும் வெண்குன்றும்
ஏரகமும் நீங்கா இறைவன்”
என்று சிலப்பதிகாரம் கூறுதலால் திருச்செங்கோடு முருகனுக்குரிய பழம் பதிகளுள் ஒன்றென்பது இனிது விளங்கும். செந்நிறம் வாய்ந்த மலையின் சிகரம் செங்கோடு என்று பெயர் பெற்றதென்பர்

ஏர்க்காடு

சேலத்தினருகே ஏர்க்காடு என்னும் ஊர் உள்ளது. காடு சூழ்ந்த இடத்தில் ஓர் அழகிய ஏரி அமைந்திருந்தமையால் ஏரியையும், காட்டையும் சேர்த்து ஏரிக்காடு என்று அவ்வூருக்குப் பெயரிட்டார்கள். அது சிதைந்து ஏர்க்காடு என வழங்குகின்றது.

திருகோணமலை

இறையனார் களவியலுரையில் இரண்டாம் தமிழ்ச் சங்கம் கொலு வீற்றிருந்த காலத்தில் பாண்டியரின் தலைநகராக இருந்த ‘கபாடபுரம்' என்று குறிக்கப் பெறுவது இன்றும் தமிழீழத்தில் உள்ள இயற்கைத் துறைமுக நகரான திருகோணமலைதான் என்றும் சில ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

குடிதனைப் பெருக்கிக்
கொடிதனை நெருக்கி வாழும்
கோணமாமலை....

என்று தேவாரப் பாடல் திருகோண மலையைச் சிறப்பிப்பதும் இதை உறுதிப்படுத்தும்.