What is eaten in one week around the world .....

Italy : The Manzo family of Sicily
Food expenditure for one week: 214.36 Euros or $260.11


Germany : The Melander family of Bargteheide
Food expenditure for one week: 375.39 Euros or $500.07


United States : The Revis family of North Carolina (Sure hope most American
Families eat more fresh fruits and vegetables and less junk food than this family.)

Food expenditure for one week $481.00


Mexico : The Casales family of Cuernavaca
Food expenditure for one week: 1,862.78 Mexican Pesos or $189.09


Poland : The Sobczynscy family of Konstancin-Jeziorna
Food expenditure for one week: 582.48 Zlotys or $151.27


Egypt : The Ahmed family of Cairo
Food expenditure for one week: 387.85 Egyptian Pounds or $68.53


Ecuador : The Ayme family of Tingo
Food expenditure for one week: $31.55


Bhutan : The Namgay family of Shingkhey Village
Food expenditure for one week: 224.93 ngultrum or $5.03
-------------------------------------------- -- ----------------------------------------------------------------------------------

Chad: The Aboubakar family of Breidjing Camp
Food expenditure for one week: 685 CFA Francs or $1.23


How happy a man is, is not how much he has but how little he needs.
Don't know about you, but right about now, I'm counting my blessings!

To Study Death

“For one who has taken his birth, death is certain; and for one who is dead, birth is certain. Therefore, in the unavoidable discharge of your duty, you should not lament.” (Lord Krishna, Bhagavad-gita, 2.27)

“Let’s study the iPhone. It’s a revolutionary piece of technology. Before it was released, I never saw many people carrying the same technological device. Maybe many people had the iPod, which was the music player made by the same company, but phones were always varied. Then suddenly so many people had the exact same model of phone. This wasn’t the cheapest option by any means. It didn’t have the best service provider, either. And yet people in droves rushed to the stores to purchase them. When a new model comes out, there is a long line just to get into the store. Therefore let us study this phenomenon. Perhaps we can extend our research to the iPad, which had the single greatest launch in terms of sales for any technological device.”

“Let’s study vitamins. Everyone is taking them these days. Do they actually work? Which vitamin supplements are necessary and which aren’t? Is it better to take the supplements or just eat the foods containing those vitamins? Are there any significant health benefits to taking these vitamins? Will people actually avoid cancer and other diseases? We’ll get an experiment set up and monitor the results. Then we’ll report our findings.”

“Let’s do a study on people who do studies. What motivates them? Why do they feel the need to observe others and do a psychological analysis? Is it so they can feel superior? Do they wish to hover above everyone else from their ivory tower? Let’s study whether or not they have any friends. Perhaps they are unsatisfied with life, so they take pleasure in trying to analyze others, all the while exempting themselves from the analysis.”

We see that there are so many studies undertaken. There is even a study of the mating habits of the Australian rabbit. And yet through it all there are few to zero studies about death. Death takes place for everyone. It is likely the single most important event in one’s life, as it erases everything. The hurricane can destroy your home and destroy everything in it. The boss can fire you and eliminate your current flow of income. The teacher can give you a failing grade and squash your chances of going to the college you want.

Still, none of these forces destroy everything; only death does that. Therefore it must be the most powerful force. Everyone is afraid of it to some degree, as who wants to lose everything? Who wants to separate from their friends and loved ones? Who wants to be forced to leave their surroundings that they like? Who wants to jump on to a train heading towards an undisclosed location?

Death takes place nevertheless, despite one’s ignoring it. It may be the elephant in the room, but at the right time that elephant will strike. For this reason in Sanskrit the word for time is the same as it is for death, kalah. Time destroys everything eventually through what we call death. Time destroys right now, little by little, the body we accepted at the time of birth. Therefore death is the complement to birth; when there is birth, there must be death.

Of course the main reason that death does not get studied is that one cannot see what is going on. You can see the effects of a new technological gadget. You can observe what happens when people eat a certain food. You can see how different animals behave. You can’t see, however, what changes when a person suddenly goes from living to dying. There are some studies into the physical differences, as in the weight of the dying person, but there is no way to see exactly what causes the change. Moreover, why can’t the same person who was alive a minute ago come back to life?

Without knowing these things, man’s knowledge is imperfect. With imperfect knowledge, of what use is knowing so many other things? If I don’t know the most important thing, why should I bother with the least important? The validity of this rhetorical question is substantiated by the behavior of the animals. They don’t perform any studies. They are not wise enough to detect patterns for a large population of creatures. They go by what nature gives them. They act on their instincts. Through this limited intelligence they can eat, sleep, mate and defend just fine.

The study into the higher subject matters, which naturally include death, is meant for the sober human being. If a discipline did actually study death, one would have to assign it a higher importance. It is not surprising, therefore, that the most important Vedic work deals with death right at the outset. In the Bhagavad-gita, the wise speaker, Shri Krishna, speaks of the eternality of the soul and how it is different from the body. The magical change we witness at the time of death is merely the exit of the soul from the temporary body. That soul is inexhaustible in its existence. It does not take birth or die. At birth it enters somewhere and at death it leaves to go somewhere else.

“For the soul there is never birth nor death. Nor, having once been, does he ever cease to be. He is unborn, eternal, ever-existing, undying and primeval. He is not slain when the body is slain.” (Lord Krishna, Bhagavad-gita, 2.20)

These truths are straightforward enough. They make sense if we think about it too. To those who say that we only get one life to live, then we also only get one childhood. In adulthood that childhood is gone. Was the childhood wasted, then, if it was spent in study? Did the child waste their time going to school? On the other side, if a child didn’t go to school but rather played all day, did they live a successful childhood life?

Of course such questions are silly because in adulthood the same individual is still alive. The childhood was merely a period of their life. That period is gone forever, however. There is no way to get the childhood body back. There is no way to reclaim that innocence. And yet just because it is gone it doesn’t mean that the individual ceases to be. So the eternality of the soul is easily understood in this comparison. The soul continues to exist into old age, and it will continue after that in the next body, which is subsequent to death.

I know that death will come. From reading the Bhagavad-gita, I know that I will take birth again after death. The question that remains is where that next birth will occur. Do I have a say in where I go? Again, the example of the present life can be used to answer the question. Do I have a say in where I go today? Do I choose where to eat and where to work? I do, and so I can do the same with the next life. The key determining factor is consciousness, another point made by Shri Krishna.

“Whatever state of being one remembers when he quits his body, that state he will attain without fail.” (Lord Krishna, Bg. 8.6)

Since Krishna discusses these most important topics, providing the only real study of birth and death, He is the wisest person. Not surprisingly, being conscious of Him means going to Him. Actually, being conscious of anything leads to that thing’s association. If I am conscious of eating all the time, I will get a body in the next life that will allow me to eat all the time. If I am conscious of earning a lot of money, in the next life I get a body suitable for business.

These bodies lead again to death, thereby repeating the cycle. A body that associates with Krishna, however, does not take birth again. Krishna’s body and spirit are identical. In His land there is no such thing as birth and death. Time exists, but it has no ability to destroy. It instead constantly creates new opportunities for association with Krishna, who is God in His personal form. In Krishna’s land, there is no need for costly studies. There is only constant enjoyment, bringing back the childhood-like innocence but in its purified form. All of this can come from the quick study of death and much more found in the Bhagavad-gita, the most valuable work for human society.

In Closing:

Upon new gadget’s release,

Variety in ownership to cease.

Study of this phenomenon let’s do,

Take on studies and vitamins too.

But why interest in death not to lend?

For rich and poor alike destined end.

Shri Krishna tackles death and much more,

No more rebirth when His vision in mind to store.

The meaning of life..

Colorful and Poisonous Frogs

Web searches predict epidemics

Our bad habit of Googling our symptoms could help provide an early warning system for epidemics.

Image: Annette Shaff/Shutterstock

The habit of Googling for an online diagnosis before visiting a GP can provide early warning of an infectious disease epidemic.

In a new study published in Lancet Infectious Diseases, internet-based surveillance has been found to detect infectious diseases such Dengue Fever and Influenza up to two weeks earlier than traditional surveillance methods.
Senior author of the paper titled Internet-based surveillance systems for monitoring emerging infectious diseases, QUT Senior Research Fellow Dr Wenbiao Hu said when investigating the occurrence of epidemics, spikes in searches for information about infectious diseases could accurately predict outbreaks of that disease.
Dr Hu, based at QUT's Institute for Health and Biomedical Innovation, said there was often a lag time of two weeks before traditional surveillance methods could detect an emerging infectious disease.
"This is because traditional surveillance relies on the patient recognising the symptoms and seeking treatment before diagnosis, along with the time taken for health professionals to alert authorities through their health networks," Dr Hu said.
"In contrast, digital surveillance can provide real-time detection of epidemics."
Dr Hu said the study found by using digital surveillance through search engine algorithms such as Google Trends and Google Insights, detecting the 2005-06 avian influenza outbreak "Bird Flu" would have been possible between one and two weeks earlier than official surveillance reports.
"In another example, a digital data collection network was found to be able to detect the SARS outbreak more than two months before the first publications by the World Health Organisation (WHO)," he said.
"Early detection means early warning and that can help reduce or contain an epidemic, as well alert public health authorities to ensure risk management strategies such as the provision of adequate medication are implemented."
Dr Hu said the study found social media and micoblogs including Twitter and Facebook could also be effective in detecting disease outbreaks.
"There is the potential for digital technology to revolutionise emerging infectious disease surveillance," he said.
"While this study has looked at the effectiveness of digital surveillance systems retrospectively, Australia is well-placed to take the lead in developing a real-time infectious disease warning surveillance system.
"The next step would be to combine the approaches currently available such as social media, aggregator websites and search engines, along with other factors such as climate and temperature, and develop a real-time infectious disease predictor."
He said it was also important for future research to explore ways to apply internet-based surveillance systems on a global scale.
"The international nature of emerging infectious diseases combined with the globalisation of travel and trade, have increased the interconnectedness of all countries and means detecting, monitoring and controlling these diseases is a global concern."
Dr Hu is also part of QUT's School of Public Health.
The other authors of the paper were Gabriel Milinovich (first author), Gail Williams and Archie Clements from the University of Queensland School of Population, Health and State.

Editor's Note: Original news release can be found here.

Microparticles cut heart damage

This is the first therapy that reduces heart attack damage and scarring by targeting the key driver of that damage.

Image: Sebastian Kaulitzki/Shutterstock

A University of Sydney discovery has the potential to transform the treatment of a heart attack, after a new approach boosted heart function and reduced heart scarring in preclinical studies.
The research breakthrough, published in Science Translational Medicine, involves injecting tiny "microparticles" into the bloodstream within 24 hours of a heart attack to reduce tissue damage made by inflammatory cells.
The discovery was made at the University of Sydney and is the result of an international collaboration with researchers at Northwestern University in the USA, and Bonn and Münster in Germany.
After a heart attack (myocardial infarction), much of the damage to heart muscle is caused by inflammatory cells that rush to the scene of the oxygen-starved tissue. But researchers found this damage was slashed in half when they used the microparticles to keep the highly damaging cells away.
"This is the first therapy that specifically targets a key driver of the damage that occurs after a heart attack," said Dr Daniel Getts, one of the original discoverers from the University of Sydney, now based at Northwestern University in the USA.
"There is no other therapy on the horizon that can do this. It has the potential to transform the way heart attacks and cardiovascular disease is treated," he said.
Nicholas King, Professor of Immunopathology at the University of Sydney and co-discoverer, said the power of the treatment was that the microparticles triggered a natural pathway that destroyed the inflammatory cells.
"We're very excited," Professor King said.
"This discovery means that we can prevent major tissue damage simply because the inflammatory cells pick up microparticles in the blood stream and are then diverted down a natural cell disposal pathway into the spleen."
The discovery also has huge potential beyond the cardiovascular system.
The research shows the microparticles reduce inflammatory damage and enhance tissue repair in disease models as diverse as multiple sclerosis, inflammatory bowel disease, peritonitis, viral inflammation of the brain and kidney transplant.
"The potential for this approach is quite extraordinary," Professor King said.
"It's amazing that such a simple approach can limit major tissue damage in such a wide range of diseases."
The next step is safety tests on the microparticles, which are tiny balls of absorbable material, 200 times smaller than the thickness of a human hair. They are made of a biodegradable compound, poly lactic-co-glycolic acid, used in absorbable surgical sutures and already approved for use in humans.
Clinical trials on heart attack patients should follow within two years at the University of Sydney.
The research was co-authored by Professor King from the University of Sydney, and Dr Getts and Professor Miller from Northwestern University.

Editor's Note: Original news release can be found here.

மாமல்லன் சுத்தமானதும், ஒளிமயமானதுமான ஓர் இடம் - எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வே

ஒரு வயதான மனிதர் தவிர அனைவருமே ``கபே’’வை விட்டுச் சென்றிருந்தார்கள். மின்விளக்கின் கீழ் மரநிழலில் அவர் இருந்தார். பகல்நேரம் பாதைமுழுவதும் மகரந்தப் பொடிகளால் மூடப்பட்டிருந்தது. ஆனால், இரவின் பனித்துளிகள் அந்தத் தூள்களை அகற்றியிருந்தது கிழவர் நேரம் அதிகமானாலும் தன்னந்தனியாக இருப்பதையே விரும்பினார். அவரது கேள்வித்திறன் முழுமையாகவே கெட்டுவிட்டது. அமைதியான இரவில் அதற்கேற்றதான மாற்றத்தை அவரால் தெரிந்து கொள்ள இயலும். கபேயின் இரண்டு வெயிற்றர்களும் கிழவர் மிக்க போதையில் உள்ளார்  என்பதை அறிந்திருந்தார்கள். அவர் மிகச்சிறந்த வாடிக்கையாளராக இருந்தாலும் போதை அதிகமாகிவிட்டால் சிலநேரங்களில் பணம்செலுத்தாமலேயே வெளியேறிவிடுவார் என்பதையும் அறிந்திருந்தார்கள். எனவேதான் அவரைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

``கடந்த வாரம் அவர் தற்கொலைக்கு முயன்றார்.’’ ஒரு வெயிற்றர் கூறினான்.

``எதற்கு’’

``கனவுகள் பொய்த்துப் போன நிலையில் அவர் இருந்தார்’’

``எதைப் பற்றி’’

``ஒன்றுமில்லை’’

``எதுவுமில்லையென்று உனக்கு எப்படித் தெரியும்’’

``அவருக்கு நிறைய பணமிருந்தது’’

கபேயின் கதவு அருகிலுள்ள சுவருடன் சேர்ந்தவாறு அவர்கள் இருந்தார்கள். இளங்காற்றில் நடனமாடி நின்ற மரக்கொம்பு நிழலில் அமர்ந்திருந்த கிழவரைத் தவிர யாரும் இல்லை.

ஒரு பட்டாளக்காரரும், இளம் பெண்ணும் பாதையில் நடந்து சென்றார்கள். அவரது காலரில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த பித்தளை எண்கள் தெருவிளக்கு வெளிச்சம்பட்டு பளபளத்தது. பெண்ணின் தலையில் எதுவுமே இல்லை. அவள் வேகமாக அவருடன் நடந்தாள். ``காவலர் கண்டிப்பாக அவனைப் பிடிக்காமலிருக்க மாட்டான்.’’ ஒரு வெயிற்றர் கூறினான். ``அவருக்குக் கிடைக்க வேண்டியது கிடைத்தால் என்ன தவறிருக்கு’’

``இப்போது அவர் தெருவிலிருந்து மறைந்து செல்வது நல்லது. காவலர்கள் பிடிப்பார்கள். ஐந்து நிமிடம் முன்தான் அவர்களும் இது வழியாகச் சென்றார்கள்’’

தணலின் அருகில் இருந்த கிழவர், கப்பைச் சாசரில் உரசி சப்தமெழுப்பினார். இளைஞரான வெயிற்றர் இதைக் கவனித்து அவரருகே சென்றார்.

``என்ன வேண்டும் ஐயா?’’

``இன்னுமொரு பிராண்டி கொண்டுவா’’

``நீங்கள் குடித்து நிலை தடுமாறுவீர்கள்’’

கிழவர் நேரே அவனைப்பார்த்தார். வெயிற்றர் அத்துடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

``அவர் இரவுமுழுக்க இங்கே இருப்பார்’’ அவன் இன்னொரு வெயிற்றரிடம் கூறினான்.

``இப்போது எனக்குத் தூக்கம் வருகிறது. மூன்று மணிக்கு முன் நான் எப்போதுமே தூங்கச் செல்வதில்லை. கடந்த வாரம் அவர் தானாகவே கொலை செய்யப்பட வேண்டியவராக இருந்தார்’’ வெயிற்றர் பிராந்தி பாட்டிலும் உள்பக்கக் கவுண்டரிலிருந்து இன்னுமொரு சாசருமெடுத்துக் கொண்டு கிழவர் இருந்த மேசையை நோக்கி நடந்து சென்றான். பிராந்தியை நிரப்பினான்.

``கடந்த வாரம் நீங்கள் சுயமாகவே கொலை செய்யப்படும் நிலையில் இருந்தீர்கள்’’ அவன் செவிடான மனிதருடன் பேசினான். கிழவர் தன்விரல்களால் சைகை செய்தார். ``கொஞ்சம்கூட’’. வெயிற்றர் மீண்டும் சாசரில் நிரம்பிவழிவது வரை பிராந்தியை நிரப்பினான்.

``உங்களுக்கு நன்றி’’ கிழவர் கூறினார். வெயிற்றர் காலி பாட்டிலை எடுத்துச் சென்றான். மீண்டும் தனது நண்பனின் அருகில் அமர்ந்தான்.

``அவர் பயங்கரமான போதையில் உள்ளார்?’’

``ஒவ்வொரு இரவிலும் அவர் இப்படித்தான்?’’

``எதற்காக அவர் தற்கொலைக்குத் தயாராகிறார்?’’

``அது எனக்கு எப்படித் தெரியும்?’’

``அவர் எந்த முறையில் அதற்குத் தயாரானார்?’’

``ஒரு கயிற்றில் தூக்குப் போட்டுக் கொள்ள முயன்றார்?’’

``கயிரைக் துண்டித்து விட்டது யார்?’’

``அவரது மருமகள்?’’

``அவள் எதற்காக அப்படிச் செய்தாள்?’’

``அவரது ஆத்மாவுடனான பயத்தால்தான்?’’

``அவருக்கு எவ்வளவு பணம் இருக்கும்?’’

``ஏராளமான பணம் கையில் இருக்கிறது.’’

``அவருக்கு எப்படியிருந்தாலும் எண்பது வயதிருக்கலாம்?’’

``அவர், வீட்டிற்குச் செல்ல வேண்டுமென்று நான் விரும்புகிறேன். மூன்று மணிக்கு முன் என்னால் ஒரு கணம் கூட தூங்கச் செல்ல இயலாது. படுப்பதற்குச் செல்லும் நேரம்தான் எப்படிப்பட்டது’’

``அவருக்கு விருப்பமுள்ளதால்தானே இங்கேயேத் தங்குகிறார்.’’

``அவர் தனிமையில் உள்ளார். நான் தனிமையில் வாழ்பவனல்ல. எனக்காகவேப் படுக்கையில் காத்திருக்கும் மனைவி ஒருத்தி இருக்கிறாள்.’’

``ஒரு சமயத்தில் அவருக்கும் மனைவி இருந்திருப்பாள்’’

``இப்போதைய நிலைமையில் அவரின் மனைவி இருந்தாலும் எதுவும் செய்ய இயலாது.’’

``அப்படிச் சொல்ல இயலாது. மனைவியுடனான வாழ்க்கையில் அவருக்கு நல்லதோர் வாழ்க்கைக் கிடைக்காமல் போகாதே.’’

``அவரது மருமகள் அவரைச் சரியாகத்தான் கவனித்துக் கொள்கிறாளே.’’

``அவள் அவரைச் சிதறடித்து விட்டதாகத்தானே நீங்கள் கூறினீர்கள்.’’

``எனக்குத் தெரியும்’’

``அந்தளவுக்கு வயதாகியுள்ளதாக கருதுவதற்கு நான் தயாராயில்லை. வயதான ஒருவர் . . . பார்வைக்கு மேசாமான உருவம்தான்’’

``எப்போதும் எப்படி இருக்க வேண்டுமென்றில்லை. இந்தக் கிழவர் நேர்வழிக்காரர். தத்தளித்துச் சளைக்காமல் அவரால் குடிக்க முடிகிறது. இப்போதுகூட குடிபோதையில்தான் உள்ளார். அவரையே உற்றுப்பாருங்கள்’’

``எனக்கு அவரைப் பார்க்க விருப்பமே இல்லை. அவர் வீட்டிற்குச் சென்றால் போதும் என்றுதான் விரும்புகிறேன். வேலை செய்பவர்களை அவர் மதிப்பதேயில்லை’’

கிழவர் கண்ணாடி மூலம் வெயிற்றர்களைப் பார்த்தார்.

``இன்னுமொரு பிராண்டி. . .’’

``இன்றைக்கு இதற்கு மேல் இல்லை. சீக்கிரமாக முடித்துக் கொள்ளுங்கள்’’

``ஒன்று மட்டும்’’

``இல்லை முடிந்துவிட்டது’’

கிழவர் எழுந்து நின்று மெதுவாகச் சாசர்களின் எண்ணிக்கைச் சரிதானா எனத் தெரிந்துகொள்ள முயன்றார். பாக்கெட்டிலிருந்து தோல்பர்ஸை எடுத்தார். ``அரை பிஸட்டா’’ டிப்புடன் மதுவின் விலையைச் செலுத்தினார்.

வெயிற்றர் அவர் தெருவில் செல்வதைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். மிகவும் வயதான நிலையில் சரியாக நடக்க முடியாமல் இருந்தாலும் அவர் தனது மதிப்பைப் பாதுகாத்துக் கொண்டிருந்தார் என்றுதான் தோன்றியது. ``அவரை இங்கே தங்குவதற்கும் தொடர்ந்து மது அருந்திக் கொண்டிருக்கவும் நீ ஏன் அனுமதிக்கவில்லை’’ இன்னொரு வெயிற்றர் கேட்டபடி ஷட்டர்களைத் தாழ்த்தத் துவங்கினார்.

``இப்போது மணி இரண்டரைக் கூட ஆகவில்லையே.’’

``எனக்கு வீட்டிற்குச் சென்று படுக்க வேண்டும்.’’

``ஒரு மணி நேரம் பொறுத்தால் என்ன.’’

``அவரைவிட என் நேரத்திற்கு அதிகமாக மதிப்பிருக்கிறது.’’

``மணி நேரம் என்பது இரண்டு பேருக்கும் சமம்தானே.’’

``நீங்களும் ஒரு கிழவரைப் போலப் பேசிக் கொள்ளலாம். அவர் வெளியிலிருந்து ஒரு பாட்டில் வாங்கி வீட்டில் வைத்தே குடிக்கலாமே.’’

``அது எப்படியாயினும் இது போன்று இருக்காது.’’

``இல்லை இல்லை. அப்படியல்ல.’’

``நான் அவருக்கு அநீதி இழைக்க வேண்டும் என்று நினைக்கவில்லை. எனக்குச் சற்று அவசரம் அவ்வளவுதான்.’’

``அது உனது விஷயம், நீ சரியான சமயத்தில் செல்வதை விட கொஞ்ச நேரம் முன்னால் சென்றால் எந்த பயமும் இல்லையா.’’

``நீ என்னை ஆட்சேபிக்க முயல்கிறாயா’’

``இல்லை. நான் விளையாட்டிற்காகத்தான் கூறினேன்’’

``இல்லை’’

``எனக்குச் சக்தியுள்ளது. நான் தேவையான சக்தியுள்ளவன்தான்’’ வயதான வெயிற்றர் கூறினார்.

``உனக்கு இளமை, ஆத்ம நம்பிக்கை, ஒரு வேலை இதுவெல்லாம் இருக்கிறது’’

``உங்களுக்கும் கூட எல்லாம் உள்ளது’’

``இல்லை. எனக்குக் கொஞ்சம் கூட தன்னம்பிக்கை இல்லை. அது மட்டுமல்ல ; எனக்கு இளமையில்லை’’

``இதையெல்லாம் முடித்துக் கொண்டு வருகிறீர்களா? நான் பூட்டிவிட்டுப் போக வேண்டியுள்ளது’’

``நான் கபேயிலிருந்து பெரும்பாலும் தாமதமாகிச் செல்வதற்கு விருப்பமுள்ளவன்தான்’’ வயதான வெயிற்றர் கூறினார்.

``இரவு நேரங்களில் தூங்கச் செல்வதற்கு விருப்பமில்லாதவர்களுடன் இருக்கலாம் அல்லவா? இரவில் கொஞ்சம் வெளிச்சம் விரும்புவோர்களுடன்’’

``நாம் இரண்டு பேரும் இரண்டு வேறு குணங்களைக் கொண்டவர்கள்.’’

``அது எப்போதுமே இளமை, தன்னம்பிக்கையின் பிரச்சனை அல்ல. இவைகள் மிக அழகானதாக இருந்தால் கூட. ஒவ்வொரு இரவிலும் கபேயை மூடுவதற்கு எனக்கு விருப்பமேயில்லை. ஏனென்றால் அது தேவைப்படுவோர் யாராவது இருப்பார்கள்’’

``இரவு முழுவதும் திறந்திருக்கும் வேறு கடைகள் எதுவுமில்லையா, ஸ்பானிஷ்கார மனிதரே’’

``உங்களுக்கு ஒன்றும் புரியாது. இது சுத்தமானதும் அமைதியானதுமான கபே. இங்கு நல்ல ஒளி இருக்கிறது. மிக உயர்ந்த ஒளி அமைப்பு இங்குதான் உள்ளது. இப்போது கூடப் பாருங்கள். அங்கே இலைகளின் நிழல்கள் வீழ்ந்து இருப்பதை...’’

``குட் நைட்’’ இளமையான வெயிற்றர் கூறினார்.

``குட் நைட்’’ மற்றவர் சொன்னார். தனக்குத்தானே பேசிக் கொண்டிருந்தார். ``வெளிச்சம் தேவையான ஒன்றுதான். ஆனால், இங்கே சுத்தமாக இருக்கவேண்டும். அழகானதாயும் இருக்கவேண்டும்.

உங்களுக்கு இசையின் தேவையேதும் இல்லையே. அல்லது ஒரு பாரின் முன்னால் பெருமையுடன் நிற்கக்கூட இயலாது. இந்த நேரங்களில் மிகவும் தேவை இசைதான்.

அவர் என்னதான் பயப்படுகிறார். அது பயமோ எதிர்பார்ப்போ அல்ல. அவருக்குச் சரியாகத் தெரிகின்ற ஒன்றுமில்லைதான்.

மொத்தமாக அது ஏதுமில்லாத நிலைதான். எல்லா மனிதருமே ஒரு ஏதுமில்லாமையின் உருமாற்றம்தான்.

அது வேறெதுமில்லை. அதற்குத் தேவையானது வெளிச்சம் மட்டும்தான். கூட சுத்தமும், வரிசைத் தன்மையும்.

அதற்குள்ளேயும் சிலர் வாழ்கிறார்கள். ஆனால் அவர் அது ஒன்றுமே தெரியாமல் இருக்கிறார். இதுவெல்லாம் வெறும் சூனியம் என்று அவருக்கும் தெரியும். ஏதுமில்லாமையின் உள் உள்ள ஏதுமில்லாமைக்கு வாழ்த்துக்கள். உங்களுடன் ஏதுமில்லாமையும் வாழ்கிறது. அவன் சிரித்துக்கொண்டே பார் முன் நின்றான். பளபளத்துக் கொண்டிருந்த நீராவியினால் இயங்கும் ஒரு காப்பி இயந்திரம் அவரருகில் இருந்தது.

``உங்களுக்கு....என்ன’’ பார்மேன் கேட்டார்.

``ஒரு சிறிய கப்’’ வெயிற்றர் கூறினான்.

பார்மேன் நிரப்பிக் கொடுத்தார்.

``வெளிச்சத்தின் தன்மையும் அதிகப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. தேவையான அந்தஸ்தும் அதற்குள். ஆனால் பார் அழகுபடுத்தப்பட்டு பளபளப்பு இல்லாமல் இருக்கிறது’’ வெயிற்றர் கூறினார்.

பார்மேன் அவனைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தும் அவர் ஏதும் கூறவில்லை. நடுச்சாமம் வாதத்திற்குத் தகுந்த நேரமுமல்ல.

``உங்களுக்கு இன்னும் தேவையா’’ பார்மேன் கேட்டார். ``வேண்டாம். நன்றி.’’ வெயிற்றர் கூறினார். அவன் வெளியே வந்தான். அவன் பார்களையும், பலசரக்குக் கடைகளையும் வெறுத்து வந்தான். ஒரு சுத்தமான, வெளிச்சம் அதிகமுள்ள கபே என்றால் அதன் சிறப்பே வேறுதான். இப்போது அதிகமாக ஏதும் சிந்திக்காமல் அவனுக்கு வீட்டில் தனது அறைக்குத் திரும்ப வேண்டியுள்ளது. பதுமைமிகு மெத்தையில் சாய்வான். கடைசியாக பகல் ஒளி உள்ளபோது தூக்கத்தில் ஆழ்ந்து செல்வான். தனக்குள்ளாகவே கேட்டுக் கொள்வான். சில நேரங்களில் தூக்கமில்லாமையாகவும் இருக்கும். அனேகமாக இது பலருக்கும் ஏற்படுவது என்னவோ உண்மையாகவே உள்ளது.

நன்றி : நோபல் பரிசு பெற்றவர்களின் கதைகள் காவ்யா வெளியீடு 

 மலையாளம் வழி தமிழில் : பொன்மனவல்சகுமார், குறிஞ்சிவேலன்.

FB is a self-therapy tool

Writing on Facebook makes users reflect upon their actions, which in turn helps them reshape their identity.

Image: Annette Shaff/Shutterstock

Writing on Facebook isn't merely the act of a narcissist - in fact, it's based on an age-old practice that helps people understand and improve themselves, a QUT media researcher said.
A new study by Dr Theresa Sauter of the ARC Centre of Excellence for Creative Industries and Innovation (CCI) at QUT shows social networking sites can be a form of self-therapy.
"Social networking sites invite people constantly to share their thoughts and actions with others, confess their wrongdoings and highlight their achievements," Dr Sauter said.
"This turns these sites into tools for self-reflection.
"It's like keeping a diary, but it's more public, frequent and up-to-date. For users, it can become a therapeutic tool that helps them to discover how they feel and how they can improve themselves."
By posting about achievements, from cooking a good meal to being successful at work, users show that they're doing well in their day-to-day lives, Dr Sauter's study reveals.
Conversely, when they publicly admit their mistakes through Facebook posts, they show an awareness that they've digressed from what is good, normal and ethical behaviour.
In doing so, users share their own reflections as well as inviting feedback from their friends and connections.
"However, this is not necessarily a conscious practice: it is a by-product of using Facebook regularly. While public self-writing was previously limited to an intellectual elite, social media technology now makes it accessible for everyone," she said.
"Such practices have their precedents in history, going back to ancient Greece and early Christianity, when people wrote to reflect on life or to confess sins and ask for forgiveness."
Today, social media have become an everyday confessional.
"For instance, users might post about not doing their tax returns or buying unhealthy food, and ask their friends if they were bad. They're confessing that they haven't lived up to the norms and standards they set for themselves."
Dr Sauter said posting more could encourage people to reflect more frequently on their own behaviour, even though they were unaware of it.
"Throughout their day, when people think about how they can portray an event on Facebook or Twitter, they're reflecting on what they've done and how that aligns with what is expected of them," she said.
"So writing on social networking sites is more than an outlet for narcissistic bravado or a way to express oneself and communicate with others.
"People can use these sites to work on themselves. It doesn't mean they create new personalities on Facebook, but rather that they understand and keep reshaping their own identity through self-writing."
The study 'What's on your mind?' Writing on Facebook as a tool for self-formation has been published in the journal New Media & Society.
The ARC Centre for Excellence for Creative Industries and Innovation (CCI) is helping to build a creative Australia through cutting-edge research spanning the creative industries, media and communications, arts, cultural studies, law, information technology, education and business. It is funded by the Australian Research Council (ARC).

Editor's note: Original news release can be found here.

உடல் மொழியின் நாடகம் - ந.முத்துசாமி

கல்லூரியில் ஆங்கில இலக்கியம் படிக்கும் போது சாமுவேல் பெக்கட்டின் வெயிட்டிங் பார் கோதோ வாசித்தேன். அதுவரை நவீன நாடகம் என்பதைப் பற்றி அறிந்திருக்கவில்லை. அந்த நாடகம் வாசிப்பதற்கு மிகுந்த ஆர்வமுடையதாக இருந்தது. அதை எப்படி மேடையேற்றியிருப்பார்கள் என்பதைப் பற்றி எனது பேராசிரியர்களில் ஒரு வரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அவர் லண்டனில் நடந்த நாடகவிழா ஒன்றில் நிகழ்த்தப்பட்ட கோதோ நாடகத்தின் வீடியோவைக் காண்பதற்குத் தந்தார்.

நான் வாசித்த பிரதிக்கும் நிகழ்த்தபட்ட நாடகத்திற்கும் இடையில் மிகப்பெரிய இடைவெளிஇருந்தது. நிகழ்த்தப்படும் வெளி மற்றும் நடிகர்களின் உடல்மொழி மற்றும் காட்சிகளின் பின்புல இசை யாவும் அந்த நாடகத்தை ஒரு கனவு நிலைப்பட்டதாக மாற்றியிருந்தது.  பிரதியை அப்படியே மேடையேற்றுவது அல்ல நாடக இயக்குனரின் வேலை. பிரதியிலிருந்து தனக்கான நாடகமொழியை உருவாக்கிக் கொள்வதுதான் நவீன நாடகத்தின் பிரதான பணி என்று பேராசிரியர் சொன்னபோது எனக்கு அது புரியவில்லை.

அந்நாள்வரை நான் கண்டிருந்த மேடை நாடக வடிவம் முற்றிலும் கலைந்து போய் நடிகர்களின் உடல் மொழியும் நவீன நிகழ்த்து வெளியும் உரையாடும் பாங்கும் தீவிரமாகப் பற்றிக் கொண்டது. என்ன வகை நிகழ்த்துதல் இது. ஏன் தமிழில் இப்படியான நாடகங்கள் நடத்தப்படுவதில்லை. கோதோவை மொழியாக்கம் செய்து இதே போல நிகழ்த்தினால் என்னவென்று அதன் பிந்தைய நாட்களில் தோன்றிக்கொண்டிருந்தது. பத்து நாட்களுக்குள் கோதோவை மொழியாக்கம் செய்துவிட்டேன். ஆனால் அதை எப்படி நிகழ்த்தவது என்பதைப் பற்றி நான் அறிந்திருக்கவில்லை.

நான் அறிந்த இலக்கிய நண்பர்கள் எவரும் அன்று நவீன நாடகம் பற்றி எதையும் அறிந்திருக்கவில்லை. சில மாதங்களுக்கு அதைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு பெக் கெட்டை மறந்து வழக்கம் போல  நாவல், அபுனைவுக் கட்டுரைகள் என்று வாசிப்பதை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தேன். ஆனால் மனதில் பெக்கெட்டின் வரிகள் மற்றும் நிகழ்காட்சிகள் இருந்து கொண்டேயிருந்தது.

அதன் சில ஆண்டுகளுக்கு பின்பு மதுரையில் தற்செயலாக பேராசிரியர் மு.ராமசாமி ஏற்பாடு செய்திருந்த எட்வர்ட் ஆல்பியின் ஜர் ஸ்டோரி என்ற நாடகத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தது. என் மனதிலிருந்த  பெக்கெட் திரும்பவும் விழித்துக் கொண்டுவிட்டார். அந்த நாட்களில்  மதுரையில் சுதேசிகள் என்ற பெயரில் தமிழ்த் துறையில் பயின்ற சுந்தர்காளி ஒரு குழுவை உருவாக்கியிருந்தார். அவர்களுடன் சேர்ந்து நவீன நாடகம் பற்றிப் பேசவும் விவாதிக்கவும் துவங்கினேன்.

விஜய் டெண்டுல்கர், ஹெரால்ட் பைண்டர், ஐயனெஸ்கோ, டென்னஸி வில்லியம்ஸ்,  லூயி பிராண்டலோ,  ஆர்தர் மில்லர், ஒநில், பிரெக்ட், செகாவ், ஜெனே, லோர்க்கா, இப்சன் எட்வர்ட் பாண்ட், வோலே சோயிங்கா என்று நூலகத்தில் கையில் கிடைத்த நாடகப்பிரதிகளை மிகுந்த தீவிரத்தோடு வாசிக்க ஆரம்பித்தேன்.

தமிழில் அப்படி யாருடைய நாடகமாவது இருக்கிறதா என்று தேடியலைந்த போது பழைய ஷேக்ஸ்பியர் பிரதிகள், மற்றும் சங்கரதாஸ் சுவாமிகளின் மரபு நாடகப்பிரதிகள் இருந்தனவேயன்றி நவீன நாடகப்பிரதிகள் எதுவும் காணப்படவில்லை.

அறிந்த நண்பர்களிடம் கேட்டபோது அவர்களும் அப்படி நவீன நாடகப்பிரதி எதுவும் வெளியாகி இருப்பது போல அறியவில்லை என்றார்கள். அந்த நாட்களில்தான் ந. முத்துசாமியின் பெயரைக் கேள்விபட்டேன். நடை இதழில் முத்துசாமியின் காலம் காலமாக வெளி வந்து மிகுந்த கவனத்தைப் பெற்றது என்பதையும் அவரது நாற்காலிக்காரர், சுவரொட்டி நாடகங்களையும் பற்றி நண்பர்கள் விரிவாகச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

நீர்மை எழுதிய முத்துசாமியா நவீன நாடங்கங்கள் போடுகின்றவர் என்று வியப்புடன் கேட்டேன். ஆமாம் அவரேதான் என்றபடியே கூத்துப்பட்டறை என்ற நவீன நாடகக் குழுவைச் சென்னையில் உருவாக்கியிருக்கிறார் என்றும் அது தீவிரமாக நவீன நாடக உருவாக்கத்தில் முனைந்திருக்கிறது என்றும் அறிந்து கொண்டேன்.

எனக்கு முத்துசாமியின் சிறுகதைகளைப் பிடிக்கும். நவீனச் சிறுகதைகளில் அவர் தனித்துவமானவர். குறிப்பாக அவர் கதை சொல்லும் முறை வித்யாசமானது. சிறிய சம்பவங்களை நுட்பமாக விவரித்துக் கொண்டே செல்லும் கதைமுறை அவருடையது. ஊர் சார்ந்த நினைவுகள் மற்றும் நவீன வாழ்வின் அபத்தம் இரண்டும் கலந்த குரல் அவர் கதைகளுக்கு உண்டு. கதாபாத்திரங்களின் நிகழ்வுகளைவிடவும் அவர்களின் மனவோட்டத்திற்கு மிகுந்த முக்கியத்துவம் தரும் எழுத்துமுறை அவருடையது. புஞ்சை என்ற ஊரைப் பற்றிய வெவ்வேறு விதமான பதிவுகள் அவர் கதைகளில் தொடர்ந்து இடம் பெற்றிருந்தன. அத்தோடு கசடதபற இதழ்களில் முத்துசாமி எழுதியதையும் வாசித்திருக்கிறேன்.

நீர்மையின் இன்னொரு சிறப்பு முத்துசாமியின் மகன் ஓவியர் நடேஷ் வரைந்த முகப்பு ஓவியம். மிகச் சிறப்பாக அச்சிடப்பட்டிருந்த புத்தகமது. அதில் முத்துசாமியின் சித்திரம் ஒன்றை மிக நவீனமான முறையில் நடேஷ் வரைந்திருப்பார். அதிலிருந்து ஒரு முத்துசாமியை நாம் கற்பனை செய்து கொள்வது விசித்திரமாக இருக்கும்.

இருபதிற்கும் குறைவான சிறுகதைகளே முத்துசாமி எழுதியிருக்கக்கூடும். ஆனால் அந்தக் கதைகள் அவருக்கெனத் தனியான வாசக உலகை உருவாக்கியிருந்தன. தொடர்ந்து அவர் சிறுகதையுலகில் செயல்படாமல் போனது பெரிய இழப்பே.

நவீன நாடங்களில் ஏற்பட்ட ஈடுபாட்டின் காரணமாக கேரளாவில் உள்ள திருச்சூரில் உள்ள நாடகப்பள்ளிக்கு ஒருமுறை சென்றிருந்தேன். அங்கே நாடகவிழா ஒருவார காலம் நடைபெற்றது. அப்போதுதான் நான் வாசித்திருந்த பல நவீன நாடகங்களை ஒரு சேரக்காணக் கிடைத்தது. நாடகப்பள்ளியின் வளாகமும் அதன் கட்டிட அமைப்பும் மிக நவீனமானவை. அதை லேரி பேக்கர் வடிவமைத்திருந்தார்.

நாடகப்பள்ளியில் நடத்தபட்ட நாடங்களைக் காண்பதற்கு அருகாமையில் உள்ள  கிராம மக்கள் வருவதைக் கண்டது ஆச்சரியமாக இருந்தது. லோர்க்காவின் நாடகம் ஒன்றை மலையாளத்தில் நிகழ்த்தினார்கள். சமஸ்கிருத நாடகம் ஒன்று நிகழ்த்தப்பட்டது. அயென்ஸ்கோ நாடகத்தை மாணவர்கள் நிகழ்த்தினார்கள்.  இப்படி ஒரு வார காலம் நடைபெற்றது. அங்குள்ள மாணவர் விடுதியில் தங்கியபடி நாடகங்களைப் பார்த்து பிரமித்துப் போயிருந்தேன்.

இந்த நாடகங்கள் மேடை அமைப்பை விட்டுவிலகி புதிய நாடகவெளியை உருவாக்கியிருந்ததும் சம்பிரதாயமாக வசனங்களைப் பெரிதும் சார்ந்திருந்த நடிப்பை விலக்கி நடிகனின் உடலின் வழியே நிகழும் நாடகமாக வெளிப்படுத்தும் முறையும் குரலை உபயோகிக்கும் முறைகளும் நாடக பாவனைகளும், அவர்கள் உருவாக்கும் படிமங்களும், உருவகங்களும் நவீன நாடகம் என்பதைப் பற்றிய ஆதார பிரக்ஞையை உருவாக்கியது. அந்த நாட்களில் முத்துசாமியைச் சந்திக்க வேண்டும் என்பதில் மிகுந்த ஆர்வம் கொள்ளத் துவங்கினேன்.

ஆனால் ஏதோ தயக்கம் அதைத் தடுத்துக்கொண்டேயிருந்தது. திருச்சூரில் சந்தித்த நாடகத்துறை  நண்பர்களின் வழியே பெங்களூரில் நடைபெறும் நவீன நாடகங்கள் பற்றி அறிந்து கொள்ள ஆரம்பித்தேன். இதற்காகவே  பெங்களூர் செல்லும் போதெல்லாம் நவீன நாடகங்களைத் தேடிச்சென்று பார்க்கத் துவங்கினேன். அப்படித்தான் கிரிஷ் கர்நாட்டின் துக்ளக், ஹயவதனா, மற்றும் கம்பாரின் நாடகங்கள் காண நேர்ந்தது.

நவீன நாடகம் என்பது தனியுலகம். அதற்கெனத் தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்ட நடிகர்களும் இயக்குனர்களும் அதற்கான குறைந்தபட்ச பார்வையாளர்களைப் பற்றிய கவலையின்றித் தங்களது முழு ஈடுபாட்டையும் செலுத்தி வருவதைக் கண்ட போது அது என்னை ஈர்க்கத் துவங்கியது. 
அந்த நாட்களில் திருச்சியில் பாதல்சர்க்கார் நாடகவிழா நடை பெற்றது. அதைக் காணும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. அங்கே கூத்துப்பட்டறையின் நாடகம் ஒன்றைக் கண்டேன். முத்துசாமியைக் காண முடியவில்லை. மற்ற நாடகங்களிலிருந்து கூத்துப்பட்டறை நாடகம் மிகவும் வேறுபட்டிருந்தது.

அந்த நாடகவிழாவின் உந்துதலில் சூரியனின் அறுபட்ட சிறகுகள் என்ற நாடகத்தை எழுதி அதை நாடகவெளி இதழுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். ரங்கராஜன் அப்போதுதான் நாடகத்திற்கான சிற்றிதழாக வெளியை அறிமுகம் செய்திருந்தார். அதில் என்னுடைய நாடகம்    வெளியானது.  அதன் தொடர்ச்சியாக சுதேசிகள் நாடகக்குழுவிற்காக 'உருளும் பாறைகள்' என்ற நாடகத்தை எழுதித் தந்தேன். அது சங்கீத நாடக அகாதமியின் தென் மண்டல நாடகவிழாவிற்காகத் தேர்வு செய்யப்பட்டது. அந்த நாடகம் குறித்து முத்துசாமி தனக்குப் பிடித்துள்ளது என்று தெரிவித்ததாக சுந்தர்காளி சொன்னபோது மீண்டும் முத்துசாமியைப் பார்க்கும் ஆசை துளிர்விடத் துவங்கியது.

மதுரை நண்பர்களுக்காக எட்வர்ட் பாண்டின் ஸ்டோன், பிரெக்டின் கலிலியோ, மகேஷ் எல்கஞ்வரின் பிரதிபிம்பம், என்று பரபரப்பாக நாடகங்களை மொழியாக்கம் செய்வதும் எழுதித் தருவதுமாக இருந்த நாட்களில் எனக்கிருந்த ஒரே வாசிப்புத் துணை ந. முத்துசாமியின் நாடகங்கள். அத்தோடு அவர் எழுதிய அன்று பூட்டிய வண்டி என்ற நிகழ்த்து கலைகள் பற்றிய கட்டுரைகள். மரபுக்கலைகள் குறித்த அவரது பார்வையும் விவரிப்பும் அசலானவை. அன்று பூட்டிய வண்டி முத்துசாமியின் முக்கியமான கட்டுரைத் தொகுப்பு.

தெருக்கூத்து தென்மாவட்ட மக்களுக்குப் பரிச்சயம் இல்லாத வடிவம். அப்படி ஒரு நிகழ்த்துகலை இருப்பதையே மக்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. தென்மாவட்டங்களுக்கு என்று சிறப்பான நிகழ்த்துகலைகள் நிறைய இருந்தன. ஆனால் தெருக்கூத்து அங்கேயில்லை.

முத்துசாமியின் கட்டுரைகள் அளித்த உந்துதல் காரணமாக தெருக்கூத்தைத் தேடிச் சென்று பார்ப்பது என்று சுற்றியலைந்து காஞ்சிபுரம் அருகில் உள்ள ஒரு கிராமத்தில் முதன்முறையாகத் தெருக்கூத்தைப் பார்த்தேன். நடிகர்களின் ஒப்பனையும், நிகழ்த்தும் முறையும் வியப்பாக இருந்தது. அது  முத்துசாமியைச் சந்திக்கும் ஆசையை அதிகப்படுத்தியது.

சென்னையில் வந்து சுற்றியலைந்தபோது சிறுகதைகள் மற்றும் நாடகம் இரண்டிலும் இருந்த என் அக்கறைக்கு முத்துசாமியே காரணமாக இருந்தார். அப்போது அடையாற்றில் தங்கியிருந்த போது அண்ணாமலை அறிமுகமானார். அவர் கூத்துப்பட்டறையில் பயின்ற நடிகர். அவரிடம் முத்துசாமியைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று சொன்னதும் அதற்கென்ன பார்த்துவிடலாமே என்று சொல்லி மறுநாளே முத்து சாமியைச் சந்திக்க அழைத்துச் சென்றார். அலியான்சே பிரான்சேயின் வெளிவாசலில் முத்துசாமி நின்றுகொண்டிருந்தார்.

முத்துசாமியின் தோற்றம் ஒரு நடிகருக்கான கம்பீரம் கொண்டது. குறிப்பாக அவரது மீசையும் முகபாவங்களும் அற்புதமானவை. அவர் பேசும் தோரணையும் கைகளை அவர் உபயோகிக்கும் லாவகமும் எவரையும் ஈர்க்கக் கூடியவை.  ஆனால் அவர் குரலில் இயல்பாகவே எதையோ மறுக்கின்றவரைப் போன்ற எதிர்ப்புணர்வு இருக்கும். உண்மையில் அவர் வேடிக்கையாகப் பேசும்போதுகூட அந்தத்தொனி  அவரிடமிருக்கிறது. அது பலநேரம் முத்துசாமி மிகவும் கோபப்படக்கூடியவர் என்ற பிம்பத்தை உருவாக்கியிருந்தது.  அது உண்மையில்லை. முத்துசாமியோடு நெருங்கிப் பேசினால் அவரிடம் சொல்லித் தீராத நினைவுகளும்  நாடகம் குறித்த புதிய தேடுதல்களும் மரபுக் கலைகள் குறித்த தனித்துவமான அவதானிப்புகளும் நிரம்பியிருக்கும்.

என் முதல் சந்திப்பில் முத்துசாமி 'ஒங்க நாடகம் ரொம்ப நல்லாயிருந்தது. எழுதுங்க' என்று ஒரேயொரு வரிதான் பேசினார். அதன் பிறகு அலியான்சேயில் பிரான்சிலிருந்து வந்திருந்த தோல்பாவைக் கலைஞருடன் ஒரு கலந்துரையாடல் நடைபெற்றது. அதன் முன் வரிசையில் அமர்ந்தபடியே அந்த பிரெஞ்சுக் கலைஞரை உற்றுப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார் முத்துசாமி. ஏதோ ஓவியம் ஒன்றைப் பார்வையிடுவதைப் போன்றிருந்தது அவரது முகபாவம்.

முடிவில் முத்துசாமி பத்து நிமிடங்கள் பேசினார். "தெருக்கூத்து ரொம்ப ஒசத்தியானது. அதை அப்படியே நாடகமாகப் போட்டுற முடியாது. அதை நாம முதல்ல புரிஞ்சிகிடணும். குரல்வளம் உள்ள நடிகர்கள் நம்மகிட்டே இல்லை. முதல்ல நாம  அதை உருவாக்கணும். அதே போல பார்வையாளர்களுக்கும் நடிகருக்கும் இடையில் உள்ள வெளி ரொம்ப முக்கியமானது. நடிகர்கள்  கதாபாத்திரத்தை சிருஷ்டி பண்றாங்க. அதுல மூழ்கிப் போறதில்லை.

கதாபாத்திரமாக மாறிப்போறது என்பதெல்லாம் தெருக்கூத்துல கிடையாது. நடிகர் கதாபாத்திரம் ரெண்டுக்கும் இடையில் ஒரு பெரிய மாயம் நடக்குது. நடிகன் தன் கற்பனையால் அந்தக் கதாபாத்திரத்தை வளர்த்துகிட்டே போறான். அது ஒரு விளையாட்டு. கண்ணுக்குத் தெரியாத விளையாட்டு. நடிகன் ஒரு ஜென் துறவி மாதிரியும் இருக்கணும். அதே நேரம் சாமுராய் மாதிரியும் இருக்கணும். பழைய மேடை நாடக நடிப்பு எல்லாம் இப்போ எடுபடாது" என்று அவர் பேசிய விதமும் சொற்களை அவர் கையாளும் லாவகமும் அதை விளக்கிச் சொல்லும் போது அவரிடம் ஏற்படும் முகமாற்றங்களும் பார்வையாளர்களைக் கட்டிப் போட்டிருந்தது.

பேச்சை அவர் திடீரென நிறுத்தி  முடித்துக்கொண்டுவிட்டார். கிட்டத்தட்ட அதுவே ஒரு நிகழ்த்து கலை போலவே இருந்தது. நிகழ்ச்சி முடிந்து முத்துசாமி வெளியே செல்லும் வரை பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தேன். சம்பந்தம் என்ற கூத்துக் கலைஞருடன் அவர் ஒரு டிவிஎஸ் 50யின் பின்னாடி ஏறிக்கொண்டு புறப்பட்டார். அவரது உயரத்திற்கு அந்த வண்டியில் போவது சிரமம் தருவதாக இருந்திருக்கக்கூடும். ஆனால் அவரிடம் அது தென்படவில்லை.

அலியான்சேயின் வெளியில் இருந்த படிகளில் அமர்ந்தபடியே முத்துசாமி பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். நவீன இலக்கியப் பரிச்சயம் கொண்டிருந்த முத்துசாமி நவீன நடனத்திலிருந்தே தனது நாடகத்திற்கான மூலங்களைக் கொண்டிருக்கிறார். ஆகவே அவருக்கு நாடகப்பிரதி என்பது ஒரு வரைபடம் போல நாடகம் போடுவதற்காக ஆதாரம் மட்டுமே. நடிகனின் உடல் மற்றும் குரலில் அவர் செய்யும் மாற்றம் அற்புதமானவை.

கூத்துப்பட்டறையில் நடிப்பிற்கு மட்டும் பயிற்சி அளிக்கப்படுவதில்லை. மாறாக நடனம், யோகா, மார்சல் ஆர்ட்ஸ், சிலம்பம், தேவராட்டம், களறி, தாய்சி, தியானம், எனப் பல்துறைப் பயிற்சிகள் அளிக்கப்படுகின்றன. அதன் மூலம் நடிகன் தன் உடலை எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பதை அறிந்து கொள்ள முடியும். அது போலவே மரபான நடிப்பு முறையிலிருந்து விலகிய பிரக்ஞை பூர்வமாக நடிப்பைக் கைக்கொள்ள முடியும் என்று கூத்துப்பட்டறையில் பயின்ற நண்பர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அது உண்மை என்பதை அதிலிருந்து பயின்று வந்த பல நடிகர்கள் இன்று நிரூபணம் செய்கிறார்கள். சிறந்த இரண்டு உதாரணங்கள் பசுபதி மற்றும் கலைராணி. இவர்கள்  நடிப்பை பிரக்ஞை பூர்வமாகவும் பல்வேறு தளங்களில் விரித்தும் கற்பனை செய்தும் புரிந்து கொண்டவர்கள். இவர்கள் மட்டுமின்றி பிரசாத், அண்ணாமலை, ஜார்ஜ், பாங்ளா , குமாரவேல், சந்திரா, என்று தனித்துவமிக்க நடிகர்கள் பலரை கூத்துப்பட்டறை உருவாக்கியிருக்கிறது.

அதன் பிறகு கூத்துப்பட்டறையின் நாடகங்களை அலியான்சே மேக்ஸ்முல்லர் பவன் மற்றும் தீவுத்திடலில் உள்ள அரங்கில் தொடர்ச்சியாகக் காண நேர்ந்தது. ஒவ்வொரு நிகழ்வின்  போதும் முத்துசாமி தொலைவில் நின்று கொண்டிருப்பார். ஒரு சிரிப்பு மற்றும் எப்படியிருக்கீங்க என்ற வினா இரண்டையும் தவிர அவர் வேறு எதையும் பகிர்ந்து கொண்டது கிடையாது.

ஆனால் ஒரு முறை பிரிட்டீஷ் கவுன்சில் ஆங்கில நாடகம் ஒன்றினையும் அதைத் தொடர்ந்த இரவு விருந்தையும் அளித்தது. சென்னையில் தமிழ் நவீன நாடகங்கள் பார்ப்பதற்கு ஐம்பது பேர்கூட வருவதில்லை. ஆனால் ஆங்கில நாடகம் பார்ப்பதற்கு முந்நூறு பேர்களாவது வருவார்கள். இதில் ஆச்சரியம் ஐநூறு ரூபாய் டிக்கெட் போட்டு நடக்கும் நவீன நாடகங்களுக்குக் கூடப் பல நேரங்களில் டிக்கெட் விற்றுப் போய் நாடகம் பார்க்க முடியாமல் வீடு திரும்ப நேரிடும். அது ஒரு எலைட் இன்ட்ரஸ்ட் என்று முத்துசாமியே ஒரு சமயம் சொன்னார்.

அன்று பிரிட்டீஷ் கவுன்சிலின் வெளியில் நாடகம் முடிந்து வெளியே விருந்து துவங்கியது. பகட்டான ஆங்கிலப் பேச்சுகள், நாடகம் பற்றிய மேல்உதட்டு அபிப்ராயங்கள் தாண்டி தனியே அமர்ந்திருந்தார் முத்துசாமி, அருகில் சென்று அமர்ந்தேன்.  அவராகப் பேசத்துவங்கி பேச்சு அவரது சொந்த ஊரான புஞ்சை  பற்றியும் அங்குள்ள நற்றுணையப்பன் என்ற தெய்வம் குறித்தும் நீண்டது.

பேச்சின் நடுவில் செம்பொனார் கோவிலில் இருந்த நாதஸ்வரக் கலைஞர் ஒருவரைப் பற்றி நினைவுகூறத்துவங்கி உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தவர் அப்படியே எழுந்து நின்று அந்த நாதஸ்வரக் கலைஞர் வாசிக்கும் முறையைத் தன் கைகளால் பாவனை செய்தபடியே தனிநடிப்பு போல சொல்லத் துவங்கினார்.

"அப்படியே ஆகாசத்துக்கும் பூமிக்கும் இடையில் அந்த நாதஸ்வரம் சுழன்று சுழன்று வருது.  அந்த மனுசன்  ஆவேசத்துடன் வாசிக்கிறார். வெளியே இருக்கிற மரங்கள் எல்லாம் ஒடுங்கிப் போய் நிக்குது. அருள் வந்த ஆள் போல அவர் வாசிச்சிகிட்டே இருக்கார். ரொம்ப  ஒசத்தியான இசை. இன்னைக்கும் மனசில அப்படியே இருக்கு. இசையைக் கேட்டு நாம கற்பனை பண்ண முடியலை. அது ஒரு உன்னதமான அனுபவம். பார்த்துகிட்டு இருக்கும்போதே எல்லாம் மறைஞ்சி போற மாதிரி இருக்கு.  பாம்பாட்டி முன்னால் நிக்குற பாம்பு மாதிரி இருக்கேன். எதையோ தொலைச்சிட்டு தேடிக்கிட்டு இருக்கிறது மாதிரி நாதஸ்வரம் மேலேயும் கீழேயும் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் போய்க்கிட்டே இருக்குது. சாட்டையைச் சுழட்டுற மாதிரி இருக்கு இசை. ஆனா.. சட்னு அப்படியே ஒரு நிமிஷம் அவர் வாசிக்கிறதை நிறுத்திடுறார். நம்மாலே நிறுத்த முடியலை."

அவர் சொல்லச் சொல்ல, காதில் அந்த நாதஸ்வர இசை கேட்பது போலவே இருந்தது. இசையை ஒரு மனிதனால் இவ்வளவு நுட்பமாகக் காட்சிப்படுத்த முடியுமா என்ற வியப்பிலிருந்து என்னால் மீள முடியவேயில்லை. முத்துசாமி சொல்லி முடித்து சிரிப்போடு அருகில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்துக் குடித்துவிட்டு நெருக்கத்தோடு என் தோளில் தட்டினார். முத்துசாமியிடமிருந்து இதைத்தான் தெரிந்துகொள்ள ஆசைப்பட்டிருந்தேன் என்று அந்த நிமிடத்தில் தோன்றியது.

அதன் பிறகு அவரை ஒன்றிரண்டு முறை தேடிப்போய்ப் பேசுவதும் பார்ப்பதுமாக இருந்தேன். இணக்கமும் அன்புமான பகிர்தல் அவரிடம் எப்போதுமிருந்தது. இதன் இடையில் நடேஷ் நெருக்கமான நண்பராகியிருந்தார். நடேஷ் முத்துசாமி இருவரும் பேசிக்கொள்வதைக் காணும்போது அப்பா பையன் போலவே இருக்காது.

முத்துசாமியின் கவனம்  தமிழ் நவீன நாடகத்திற்கான புதிய மொழியை உருவாக்குவதிலே முதன்மையாகக் குவிந்திருக்கிறது. அது மரபுக்கலைகளிலிருந்து உருவான நவீன உடல்மொழி.  தமிழ்நவீன நாடகப் பிரக்ஞையை முத்துசாமியே உருவாக்கினார்.

பேராசிரியர் ராமானுஜம், மு.ராமசாமி, மங்கை, ஞாநி, பிரளயன், ராஜி, ஆறுமுகம், ராஜேந்திரன், சண்முகராஜா, முருகபூபதி என்று நவீன நாடகப் பரப்பில்  பல்வேறு ஆளுமைகள் தீவிரமாக நாடக உருவாக்கத்தில் செயல்பட்டு வருகின்றார்கள். இவர்கள் யாவருக்குள்ளும் முத்துசாமியின் ஏதோவொரு நுட்பமான பாதிப்பும், அரூபமான நெருக்கமும் அறிந்தும் அறியாமலும் இருக்கின்றது.

முத்துசாமி உருவாக்கிய நாடக மொழிக்கான அடிப்படைகளை அவர் சிற்பங்கள் ஓவியங்கள், நடனம், மரபுக்கலை, கோவில்கலை, மேலை நாடக மரபுகள் என்று பல்வேறு இழைகளைக் கொண்டு உருவாக்கியிருக்கிறார்.

முத்துசாமியின் நாடகம் தந்த உந்துதலால் சந்திரலேகாவின் நாடகங்களைக் காண நேர்ந்தது. அது முற்றிலுமான ஒரு நடனநாடகம் என்றே சொல்வேன். அதில் நடிகன்  பெரிதும் நடனக்கலைஞராகவே இருக்கிறான். அவன் உடலை யோகநிலைகள் போல வெவ்வேறு படிகளில் ஒன்று சேர்ப்பதும் அவிழ்ப்பதுமே நாடகத்தின் முக்கிய போக்காக இருந்தது. அபத்தமோ, முரண்களோ, பகடியோ அதில் இல்லை.

முத்துசாமியின் நாடகங்களை ஒரு சேர வாசிக்கும் போதுதான் அவர் உருவாக்கியுள்ள தமிழ் நவீன நாடகப்பரப்பு எவ்வளவு பெரியது என்று உணர முடிகிறது. காலம் காலமாக எழுதிய போது முத்துசாமி நவீன நாடகம் குறித்து அதிகம் அறிந்திருக்கவில்லை. அது நடை இதழில் 1969ஆம் ஆண்டு வெளியாகிறது. எழுத்து இதழில் சி.சு. செல்லப்பா ஓரங்க நாடகங்கள் என்று சில நாடகங்களை வெளியிட்டார். ஆனால் அது நவீன நாடக வகைமை கொண்டதில்லை.

முத்துசாமி சுயமாக தனக்கான நாடகமொழியைக் கண்டுபிடித்திருக்கிறார். அதன்பிறகு தெருக்கூத்தின் பரிச்சயம் அவருக்கு 1975ஆம் ஆண்டுதான் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அன்றிலிருந்து அவரது பிரதிகள் உருமாற்றம் கொள்ளத் துவங்குகின்றன. உருவகங்கள் குறியீடுகள் கலாச்சார மறுவாசிப்பு புராணக்கதைகளின் மறுவடிவம் என்று அவர் தன் பிரதிக்கான அர்த்த தளங்களை விரிவாக  எடுத்துக்கொண்டு போகிறார். படுகளம் நாடகம் அதன் உச்ச நிலை என்றே சொல்வேன். மகாபாரதமும் சமகால நிகழ்வுகளும் ஒன்றோடு ஒன்று கலப்பதும் அதில் வெளிப்படும் பகடியும் நிகழ்த்து முறையும் நவீன நாடகத்தின் சிறப்பான உயர்நிலை.

நாற்காலிக்காரர், சுவரொட்டிகள், உந்திசுழி, கட்டியக்காரன், நற்றுணையப்பன்,  இங்கிலாந்து தெனாலி, பிரகலாத சரிதம், சந்திர ஹரி, படுகளம் என்று முத்துசாமியின் நாடகங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு தளத்தில் இயங்குகின்றது.

முத்துசாமியின் நாடகங்களை முதன்முதலாகப் பார்க்கும் பார்வையாளன் அடையும் திகைப்பு நடிகர்கள் பேசும் முறை. அவர்கள் வசனங்களை நேரடியாக ஒப்புவிப்பதில்லை. மாறாக அதைச் சிலவேளைகளில் உச்சாடனம் செய்கிறார்கள். சில வேளைகளில் கவிதை போல உயர்நிலைக்குக் கொண்டு போகிறார்கள். சிலவேளைகளில் சொற்களின் ஊடே இடைவெளியை உருவாக்கி அர்த்த மாற்றங்களை ஏற்படுத்துகிறார்கள். இது பார்வையாளன் அடையும் முதல் திகைப்பு.

அடுத்தது அவர்கள் மேடையைப் பயன்படுத்தும் விதம். பொதுவில் திரைச்சீலைகளும் மேஜை நாற்காலிகளும் அரங்க பொருட்களாக அறிமுகமாகயிருந்த பார்வையாளனுக்கு முத்துசாமியின் நாடகத்தில் அவர்கள் தங்கள் பாவனைகளால் பொருட்களை உருவாக்குவதும் அதைப் பயன்படுத்துவதும் வியப்பளிக்கக் கூடியது. மூன்றாவது, நாடகத்தின் பின்புல இசை மற்றும் கூட்டியக்கம். ஒரு இசைக்கோவை போல நாடகம் வேறுவேறு தளங்களுக்கு உயர்ந்து பின்பு உச்சநிலையை அடைகிறது.

இது பார்வையாளர்களுக்குக் குழப்பம் ஏற்படுத்திவிடாதா, நாடகம் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை என்ற கேள்வி முத்துசாமியின் ஒவ்வொரு நாடகத்தின் முடிவிலும் கேட்கப்படுகிறது. அவர் மிகப் பொறுமையாக, இதற்குப் பார்வையாளர்கள் பழகிக் கொள்ள வேண்டும். திரும்பத் திரும்ப எனது நாடகங்களைக் காண்பதுதான் அதைப் புரிந்துகொள்வதற்கான ஒரே வழி என்று சொல்கிறார். அதுதான் உண்மை. இந்த நாடகங்கள் புரியவில்லை. இதை வெறும் ஏமாற்று என்று புறக்கணிப்பதைவிடவும் இதை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது என்று முயற்சிப்பதே அவசியம்.

முத்துசாமி நவீன நாடகப்பிரதிகளை எழுதியதோடு அதை முழுமையானதொரு நவீன நாடகமாக நடிகர்களைக் கொண்டு பயிற்சி செய்து உருமாற்றிக் காட்டுகிறார்.  குறிப்பாக மேடையின் ஒளியமைப்பில் கூத்துப்பட்டறை செய்த பல முன்முயற்சிகள் இந்திய அளவில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லப்பட வேண்டியவை. டாக்டர் ரவீந்திரன், மற்றும் நடேஷ் ஒளியமைப்பு செய்த முறைகள் மிகுந்த பாராட்டுக்கு உரியவை.

அது போலவே பன்சி கௌல், கன்யாலால், அன் மோல் விலானி, கில் ஆலன், ஜான் மார்டின், என்று பல்வேறு நாடக இயக்குனர்களுடன் முத்துசாமி இணைந்து உருவாக்கிய தமிழ்நாடங்கள் நவீனத் தமிழ்நாடகத்தை உலக அரங்கிற்கு எடுத்துச் சென்றுள்ளது. இன்று நாடகத்திற்கான சிறப்புப் பயிலரங்கில் ஒன்றாகக் கூத்துப்பட்டறையை யுனெஸ்கோ அங்கீகாரம் செய்து உதவி செய்து வருகிறது.

முத்துசாமியை நீண்ட நேர்காணல் ஒன்று செய்து எனது அட்சரம் இதழில் வெளியிட வேண்டும் என்று அவரை நான்கு முறை தொடர்ச்சியாகச் சந்தித்து உரையாடலைப் பதிவு செய்தேன். பத்து மணி நேரத்திற்கும் அதிகமான பதிவு. முத்துசாமி அந்தப் பதிவில் எங்கும் தன் சாதனைகள் பற்றியோ, தனது ஏமாற்றங்கள் பற்றியோ ஒரு முறைகூடக் குறிப்பிடவேயில்லை. இதழ் நின்று போய்விடவே அந்த ஒலிப்பதிவுகள் அப்படியே கைவிட் டுப் போய்விட்டன.

அலியான்சே மேக்ஸ்முல்லர்பவன் என்று அயல்நாட்டுக் கலாச்சார நிறுவனங்களோடு இணைந்து நாடகம் போடுகின்றவர் என்று குற்றம் சாட்டப்பட்ட முத்துசாமி சென்னையில் பலவருடம் சேரிப்பகுதி மக்களுடன் இணைந்து வசித்தவர். அடிப்படை வசதிகள்கூட எதுவுமில்லாத மிக எளிமையான அரசுக் குடியிருப்பில் தன் வாழ்க்கையைச் செலவிட்டவர். பொருளாதார நெருக்கடிகளுக்காகத் தன்னை மாற்றிக்கொள்ளாதவர் முத்துசாமி.

இன்று சிறுகதை, கவிதை, நாவல் போன்ற வடிவங்களின் மீது இலக்கியவாதிகள் காட்டும் அக்கறையில் ஒரு பகுதிகூட நாடகத்தின் மீது இல்லை என்பதே உண்மை.

தெருக்கூத்திற்கு இன்றுள்ள அங்கீகாரத்திற்கு அவரே முக்கிய காரணம். நாடகம், கூத்து, கலை என்று தன் முழு நேரத்தையும் ஒப்படைத்துக் கொண்ட முத்துசாமி  சங்கீத நாடக அகாதமி விருது பெற்றபோது அது இலக்கியச் சூழலில் பெரிதாகக் கண்டு கொள்ளப்படவேயில்லை. ஆனால் முத்துசாமியின் தொடர் இயக்கம் காரணமாகவே இன்று வெளி மாநிலங்களில் நவீனத் தமிழ்நாடகம் குறித்த அறிமுகம் ஏற்பட்டு உள்ளது.

நாடகத்திற்கான தேவை இப்போதுதான் மிக அதிகமாக உள்ளது. அதிகமான மன அழுத்தம் மற்றும் நெருக்கடியான சூழலில் மனிதர்களுக்கு அகவிடுதலை தரக்கூடிய தனித்தன்மை கொண்டது நாடகம். பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் இன்று தங்களது ஊழியர்களுக்கு யோகா மற்றும் நாடகப் பயிலரங்கம் நடத்துகின்றன. நாடகம் ஒருபோதும் புறக்கணிக்கபட்டுவிடாது. அதை நாம் முறையாக எடுத்துச் செல்ல வேண்டும் என்று முத்துசாமி சொல்லியிருந்ததை சமீபத்திய நேர்காணல் ஒன்றில் வாசித்தேன்.

முப்பது ஆண்டுகாலமாக முத்துசாமியின் அக்கறை அப்படியே இருக்கிறது. பிரதான இலக்கியச் சூழல் அவரைக் கண்டுகொள்ளாமல் எப்போதும் போல வீண்வாதங்கள், வம்புகளின் பின்சென்று கொண்டிருக்கிறது. அதை அவர் கண்டுகொள்ளவும் இல்லை கவலைப்படவும் இல்லை. அபத்தம் தான் வாழ்வின் பிரதான சுவை என்று அவர் அறிந்திருக்கக்கூடும்.

KAMAKSHI

Sri Parvati as Sri Kamakshi or Sri Sivakamasundari is depicted as holding the bow and the arrows of Kamadeva controlling Kaama within Her eyes. Hence Kamakshi. She holds the sweet sugarcane bow representing the minds of human beings, and the five arrows representing five senses through which the mind is influenced and is functioning and won the grace of Lord Siva, who alone, as the destroyer of Kaama and Kaala, is capable of saving us from the cycle of birth and death. If we surrender ourselves at the feet of the Divine Mother in the manner in which Sri Adi Sankara has taught us In the Soundarya Lahari, She Will help us to keep the mind and the senses under control and purify our heart, so that we may attain perfection Without being afflicted by kamma and lobha (lust and desires) and realise the Ultimate Truth and achieve sublime peace and happiness.

by Chandrasekharendra Saraswathi Mahaswamiji

Kannadasan (24 June 1927 -- 17 October 1981)

Kannadasan (24 June 1927 -- 17 October 1981) was a Tamil poet and lyricist, heralded as one of the greatest and most important writers in the Tamil language.
Frequently called Kaviarasu (English: King of Poets),
Kannadasan was most familiar for his song lyrics in Tamil films and contributed around 5000 lyrics besides 6000 poems and 232 books,including novels, epics, plays, essays, his most popular being the 10-part religious essay on Hinduism, captioned Arthamulla Indhumatham (English: Meaningful Hindu Religion).
He won the Sahitya Akademi Award for his novel Cheraman Kadali in the year 1980 and was the first ever to receive the National Film Award for Best Lyrics, given in 1969 for the film Kuzhanthaikkaga.
Kannadasan worked in "Thiraioli" a Cine magazine run by Rama.Thiyagarajan in Rayavaram. Pudukkottai Distt and in Chennai. He also worked for "Thirumagal" magazine in Ramachandrapuram, Pudukkottai Distt.

Atheism to Hinduism
Muthiah was a staunch atheist and a follower of the Dravidian atheistic movement. He had great love for the Tamil language and culture, and excelled in Tamil literature, prose and poetry. He once read the Thiruppavai of Andal, and was amazed at its mystic poetry, that was to have a deep and everlasting impact on him. After a lot of introspection, he decided to reconvert back into Hinduism, renamed himself as Kannadasan, dug deep into understanding Hinduism, and wrote his series of books on Hinduism titled "Arthamulla Indhu Matham"
Kannadasan is the real master of Tamil film lyrics which exceeds all other works he contributed. Simple words with a philosophical flavor is his evergreen style. Though many song writers back from Papanasam Shivam, Kambadasan, Vindhan, Maruthakasi, Ku.Ma.Balasubramanian etc. ruled Tamil music industry, but after Kannadasan the scene changed.He was the unbeatable no.1. till he died. In this same period there were many excellent poets like Vaali, Pulamaipittan, Alangudi Somu, Avinasimani,Panchu Arunachalam, Jayakanthan etc., the songs written by these poets too are considered by many fans as Kannadasan songs, because everyone thinks if a song has been good it could be by Kannadasan alone. This was the credit he attained.Even after his death though film lyrics had come a long way from Vairamuthu to Tamarai or even Kolaiveri Danush, still Kannadasan is the best and his songs overtake all the new songs up to date. New songs fade away by months or even days, but still Kannadasan's songs haunt us. After Bharati we could name Kannadasan as the next great poet, but poetry and film lyrics are totally different in Tamil art world. He was the producer of historic Tamil film "sivagangai seemai"portraiting first freedom fighters "Marudhu Pandaiars"belonging to "AGAMUDAIRS"a sub sect of "Mukulatthor"(KALLAR,MARAVAR and AGAMUDAIAR).The song "Santhupottu"in that film was popular and ever remembered..

• 
  
• 
  

Shree Shirdi Sai Baba Morning Aarti 4:30 Am To 5:30 Am

கனவு-அன்று-கனவு அபி

எல்லாம் முடிந்துவிட்டது எனக் 
கடைசியாக வெளியேறிய போது 
கவனித்தான் 
பின்புலமற்ற 
தூய நிலவிரிவு ஒன்று 
அவனுக்காகக் காத்திருப்பதை 

கனவுபோன்று இருந்தாலும் 
கனவு அன்று அது 

ஒளியிலிருந்து 
இருளை நோக்கிப் 
பாதிவழி வந்திருந்தது 
அந்த இடம் 

கிழக்கும் மேற்கும் 
ஒன்றாகவே இருந்தன 
தூரமும் கூடத் 
தணிந்தே தெரிந்தது 

தெரிந்ததில் 
எப்போதாவது ஒரு மனிதமுகம் 
தெரிந்து மறைந்தது 
ஒரு பறவையும் கூடத் 
தொலைவிலிருந்து தொலைவுக்குப் 
பறந்துகொண்டிருந்தது 

சஞ்சரிக்கலாம் 
மறந்து மறந்து மறந்து 
மடிவுற்றிருக்கலாம் அதில் 
நடக்க நடக்க 
நடையற்றிருக்கலாம் 

ஆயினும் 
உறக்கமும் விழிப்பும் 
துரத்திப் பிடிப்பதை 
அவற்றின் மடிநிறைய 
தலைகளும் கைகால்களும் 
பிதுங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் 
பார்க்கும் நிமிஷம் 
ஒருவேளை வரலாம் 

கனவு அன்று எனத் தோன்றினாலும் 
கனவாகவே இருக்கலாம் 


மாலை - எது 

தூசி படிந்த புளியமர வரிசையை 
வைதுகொண்டே 
மணலில் வண்டியிழுக்கின்றன மாடுகள் 

வண்டுகளும் பறவைகளும் 
தோப்புகளுக்குள் 
இரைச்சலைக் கிளறி 
எதையோ தேடிக்கொண்டிருக்கின்றன 

இருண்டு நெருங்கி வளைக்கும் 
மலைகளுக்கு நடுவே பள்ளத்தாக்கில் 
இங்கும் அங்கும் பாய்ந்து நிரம்பித் 
ததும்புகிறது 
என் வலி 

பொழுது நிரம்புகிறது 
ஒரு இடுக்கு விடாமல் 
O 

தூசி படிந்த இரைச்சலுக்கடியில் 
சாத்வீக கனத்துடன் 
இது எது? 

இருள் இருண்டு காட்டிய வெளிச்சத்தில் 
இடறாத என் பாதங்களினடியில் 
இது எது 
என் சாரங்களின் திரட்சியுடன் 
வலியுடன் 
அலங்கரித்த விநோதங்களை 
அகற்றிவிட்டு 
எளிய பிரமைகளின் வழியே 
என்னைச் செலுத்தும் 
இது எது? 


மாலை - தணிவு 

காடு எரிந்த கரிக்குவியலில் 
மேய்ந்து களைத்துத் 
தணிந்தது வெயில் 
என்னோடு சேர்ந்து 

இதோ இதோ என்று 
நீண்டு கொண்டே போன பாதைகள் 
மடங்கிப் 
பாலையினுள், முள்வெளி மூழ்கச் 
சலனமற்று நுழைந்துகொண்டன 

விவாதங்கள் 
திரும்புவதற்கு அடையாளமிட்டுப் போன 
வழிகளில் 
அறைபட்டுத் திரும்பின 

முடிவுகள் 
அரைகுறைப் படிமங்களாக வந்து 
உளறி மறைந்தன 

பசியும் நிறைவும் 
இரண்டும் ஒன்றாகி 
என் தணிவு 

வேறொரு விளிம்பைச் 
சுட்டிக் காட்டாத 
விளிம்பில் 
தத்தளிப்பு மறைந்த 
என் தணிவு 

நிகழும் போதே 
நின்றுவிட்ட என் கணம் 
குளிரத் தொடங்கியது 
என் தணிவைத் தொட்டு 


மாலை - காத்திருத்தல் 

விஷப்புகை மேவிய வானம் 
மூச்சுக்குத் தவிப்பது தெரிகிறது 

அறிந்தவைகளின் மறுபுறங்கள் திரண்டு 
மின்னி இடித்து 
வெறியோடு வருகின்றன 
அல்ல அல்ல அல்ல என்று 
பொழிந்து பிரவகிக்க 
அழித்துத் துடைத்து எக்களிக்க 
வருவது தெரிகிறது 

அடர்வனங்களின் 
குறுக்கும் நெடுக்குமாக 
ஆவேசக் காட்டாறுகள் 
பதறி ஓடி 
வாழ்வைப் பயிலும் 

உண்டு-இல்லை என்பவற்றின் மீது 
மோதிச் சிதறி 
அகண்டம் 
ஒரு புதிய விரிவுக்குத் தயாராவது புரிகிறது 
O 

காத்திருக்கிறேன் 
இதுவே சமயமென 
எனது வருகைக்காக 
என் குடிசையில் வாசனை தெளித்து 
சுற்றிலும் செடிகொடிகளின் 
மயக்கம் தெளிவித்து 
அகாலத்திலிருந்து 
இந்த மாலைப்பொழுதை விடுவித்து- 

காத்திருக்கிறேன் 
மறுபுறங்களிலிருந்து 
வெற்றி தோல்வியின்றித் திரும்பும் 
என் வருகையை எதிர்நோக்கி 

விடைகள் 
விடைகள் 
மிகவும் மெலிந்தவை 

ஏதோ சுமந்து வருவன போல 
முக்கி முனகி வியர்வை துளித்து 
நம் முகத்தில் 
திருப்தி தேடுபவை 

தரையில் கால்பாவாது 
நடக்கவும் 
நீரில் நனையாமல் 
நீந்தவும் 
அறிந்தவை 

முந்தாநாள் 
ஒரு விடையை 
எதிர்ப்பட்டேன் 

என்னைப் பார்த்தவுடன் 
அது 
உடையணிந்து 
உருவுகொண்டது 

தன்னை ஒருமுறை 
சரிபார்த்துக் கொண்டதும் 
எங்களைச் சுற்றி 
ஒரு அசட்டுமணம் பரப்பிவிட்டு 
என்னை நேர்கொண்டது 

நான் 
ஒன்றும் சொல்லவில்லை 

நெளிந்தது 

கலைந்து மங்கும்தன் 
உருவை 
ஒருமித்துக் கொள்ளக் 
கவலையோடு முயன்றது 

சுற்றிலும் பார்த்துவிட்டு 
ஒருமுறை 
என்னைத் தொடமுயன்றது 

நான் 
எதுவுமறியாத 
பாவனை காட்டியதில் 
ஆறுதலுற்றுக் 
கொஞ்சம் நிமிர்ந்தது 

எதிர்பாராது வீசிய காற்றில் 
இருவரும் 
வேறுவேறு திசைகளில் 
வீசப்பட்டோம் 

திரும்பப்போய்த் 
தேடிப்பார்த்த போது 
சாமந்திப்பூ இதழ்கள் போல் 
பிய்ந்து கிடந்தன 
சில 
சாகசங்கள் மட்டும் 


காலம் - புழுதி 

எங்கிலும் புழுதி 
வாழ்க்கையின் தடங்களை 
வாங்கியும் அழித்தும் 
வடிவு மாற்றியும் 
நேற்று நேற்றென நெரியும் புழுதி 

தூரத்துப் பனிமலையும் 
நெருங்கியபின் சுடுகல்லாகும் 
கடந்தாலோ 
ரத்தம் சவமாகிக் கரைந்த 
செம்புழுதி 

புழுதி அள்ளித் 
தூற்றினேன் 

கண்ணில் விழுந்து 
உறுத்தின 
நிமிஷம் நாறும் நாள்கள் 


காலம் - சுள்ளி 

காடு முழுதும் 
சுற்றினேன் 

பழைய 
சுள்ளிகள் கிடைத்தன 

நெருப்பிலிட்டபோது 
ஒவ்வொன்றாய்ப் 
பேசி வெடித்துப் 
பேசின 

குரலில் 
நாளைச்சுருதி 
தெரிந்தது 

அணைத்து, 
கரித்தழும்பு ஆற்றி 
நீரிலிட்டபோது 
கூசி முளைத்துக் 
கூசின இலைகள் 

தளிர் நரம்பு 
நேற்றினுள் ஓடி 
நெளிந்து மறைந்தது

நன்றி: அரியவை படம்: