Birds

Design Rules Will Enable Scientists to Use DNA to Build Nanomaterials With Desired Properties

Abstract rendering of a DNA strand. (Credit: iStockphoto/Johan Swanepoel)

Science Daily  — Nature is a master builder. Using a bottom-up approach, nature takes tiny atoms and, through chemical bonding, makes crystalline materials, like diamonds, silicon and even table salt. In all of them, the properties of the crystals depend upon the type and arrangement of atoms within the crystalline lattice.

Using nanoparticles as "atoms" and DNA as "bonds," the scientists have learned how to create crystals with the particles arranged in the same types of atomic lattice configurations as some found in nature, but they also have built completely new structures that have no naturally occurring mineral counterpart.

Now, a team of Northwestern University scientists has learned how to top nature by building crystalline materials from nanoparticles and DNA, the same material that defines the genetic code for all living organisms.

The basic design rules the Northwestern scientists have established for this approach to nanoparticle assembly promise the possibility of creating a variety of new materials that could be useful in catalysis, electronics, optics, biomedicine and energy generation, storage and conversion technologies.

The new method and design rules for making crystalline materials from nanostructures and DNA will be published Oct. 14 by the journal Science.

"We are building a new periodic table of sorts," said Professor Chad A. Mirkin, who led the research. "Using these new design rules and nanoparticles as 'artificial atoms,' we have developed modes of controlled crystallization that are, in many respects, more powerful than the way nature and chemists make crystalline materials from atoms. By controlling the size, shape, type and location of nanoparticles within a given lattice, we can make completely new materials and arrangements of particles, not just what nature dictates."

Mirkin is the George B. Rathmann Professor of Chemistry in the Weinberg College of Arts and Sciences and professor of medicine, chemical and biological engineering, biomedical engineering and materials science and engineering and director of Northwestern's International Institute for Nanotechnology (IIN).

"Once we have a certain type of lattice," Mirkin said, "the particles can be moved closer together or farther apart by changing the length of the interconnecting DNA, thereby providing near-infinite tunability."

"This work resulted from an interdisciplinary collaboration that coupled synthetic chemistry with theoretical model building," said coauthor George C. Schatz, a theoretician and the Charles E. and Emma H. Morrison Professor of Chemistry at Northwestern. "It was the back and forth between synthesis and theory that was crucial to the development of the design rules. Collaboration is a special aspect of research at Northwestern, and it worked very effectively for this project."

In the study, the researchers start with two solutions of nanoparticles coated with single-stranded DNA. They then add DNA strands that bind to these DNA-functionalized particles, which then present a large number of DNA "sticky ends" at a controlled distance from the particle surface; these sticky ends then bind to the sticky ends of adjacent particles, forming a macroscopic arrangement of nanoparticles.

Different crystal structures are achieved by using different combinations of nanoparticles (with varying sizes) and DNA linker strands (with controllable lengths). After a process of mixing and heating, the assembled particles transition from an initially disordered state to one where every particle is precisely located according to a crystal lattice structure. The process is analogous to how ordered atomic crystals are formed.

The researchers report six design rules that can be used to predict the relative stability of different structures for a given set of nanoparticle sizes and DNA lengths. In the paper, they use these rules to prepare 41 different crystal structures with nine distinct crystal symmetries. However, the design rules outline a strategy to independently adjust each of the relevant crystallographic parameters, including particle size (varied from 5 to 60 nanometers), crystal symmetry and lattice parameters (which can range from 20 to 150 nanometers). This means that these 41 crystals are just a small example of the near infinite number of lattices that could be created using different nanoparticles and DNA strands.

Mirkin and his team used gold nanoparticles in their work but note that their method also can be applied to nanoparticles of other chemical compositions. Both the type of nanoparticle assembled and the symmetry of the assembled structure contribute to the properties of a lattice, making this method an ideal means to create materials with predictable and controllable physical properties.

Mirkin believes that, one day soon, software will be created that allows scientists to pick the particle and DNA pairs required to make almost any structure on demand.

The Air Force Office of Scientific Research, the U.S. Department of Energy Office of Basic Energy Sciences and the National Science Foundation supported the research.

Depressed kids dig heavy metal

THE UNIVERSITY OF MELBOURNE

"Young people at risk of depression are more likely to be listening to music, particularly heavy metal music, in a negative way." Image: podgorsek/iStockphoto Young people at risk of depression are more likely to listen habitually and repetitively to heavy metal music. University of Melbourne researcher Dr Katrina McFerran has found. A senior lecturer in Music Therapy at the Melbourne Conservatorium of Music, Dr McFerran is immersed in a new study that aims to find out why some young people use heavy metal music in a negative way. By conducting in-depth interviews with 50 young people aged between 13 and 18, along with a national survey of 1000 young people, Dr McFerran is looking to develop an early intervention model that can be integrated into schools to impact positively before behavioral problems occur. “The mp3 revolution means that young people are accessing music more than ever before and it’s not uncommon for some to listen to music for seven or eight hours a day,” she said. “Most young people listen to a range of music in positive ways; to block out crowds, to lift their mood or to give them energy when exercising, but young people at risk of depression are more likely to be listening to music, particularly heavy metal music, in a negative way. “Examples of this are when someone listens to the same song or album of heavy metal music over and over again and doesn’t listen to anything else. They do this to isolate themselves or escape from reality. “If this behavior continues over a period of time then it might indicate that this young person is suffering from depression or anxiety, and at worst, might suggest suicidal tendencies.” Dr McFerran said parents should be aware of their children’s music listening habits, pick up on early warning signs and take early action. “If parents are worried, they should ask their children questions like – how does that music make you feel? If children say the music reflects or mirrors the way they feel then ask more about what the music is saying,” she said. “If listening doesn’t make them feel good about themselves, this should ring alarm bells. Alternatively, if parents notice a downturn in their child’s mood after listening to music this is also a cause for showing interest and getting involved.” As part of her study Dr McFerran is seeking input from young people, particularly those who suffer from depression and anxiety to better understand the affects of heavy metal.  She is also interested in hearing from parents along with their teenagers. Editor's Note: Original news release can be found here.

Brain tumour culprit pinned

THE UNIVERSITY OF NEW SOUTH WALES

Image: adventtr/iStockphoto Australian scientists have played a key role in the identification of a new biochemical mechanism that allows brain tumours to survive and grow, offering hope of new drug treatments for some of the most aggressive tumours.  The discovery offers new therapeutic perspectives and gives hope for the treatment of gliomas, the most common and aggressive type of brain tumour in both adults and children. Gliomas progress rapidly and the median survival time of patients is less than a year. The research – by an international team from Germany, USA, Switzerland and Australia, led by Professor Michael Platten from the Department of Neurooncology at the University Hospital of Heidelberg – was recently published in the prestigious journal Nature.  In the study, the international team – including University of New South Wales researcher Associate Professor Gilles Guillemin – identified the key role played by kynurenine, a by-product of the metabolism of the essential amino acid tryptophan, in favouring brain tumour growth and at the same time suppressing anti-tumour immune response.  The researchers were also able to identify the receptor expressed by tumour cells that kynurenine acts through – the aryl hydrocarbon receptor (AhR).  While particularly relevant in the development and persistence of gliomas, the kynurenine pathway also has a role in other brain cancers, and is implicated in other neurodegenerative diseases. Associate Professor Guillemin said the breakthrough could potentially lead to viable therapeutics for a range of conditions, including Alzheimer’s disease, motor neuron diseases, multiple sclerosis and Parkinson’s disease. “We are currently looking at all the molecules deriving from the tryptophan metabolism through the kynurenine pathway that can be linked to tumour persistence and immune suppression,” said Associate Professor Guillemin, who is head of the Neuroinflammation Group in UNSW’s School of Medical Sciences.  An oral drug able to block enzymes leading to kynurenine production has been developed and the drug could potentially be available for clinical trials within a few years, Associate Professor Guillemin said. The survival time for patients with gliomas, particularly the more aggressive tumours such as glioblastoma multiforme, has not changed in decades despite changes in therapeutic approaches. The mechanism elucidated here offers an entirely novel approach to therapy. The finding is the latest in a series of related breakthroughs. In 2007, Associate Professor Guillemin, UNSW conjoint Professor Bruce Brew (St Vincent’s Hospital) and colleagues showed that tryptophan metabolism was significantly altered in another type of human brain tumour, neuroblastoma. This was a seminal study in the area and served as the foundation for further work. Since then the team, including PhD candidate Ms Seray Adams and postdoctoral scientist Dr Alban Bessede, has worked with neurosurgeon and UNSW conjoint Associate Professor Charlie Teo.  Dr Teo, who provided tumour samples to the researchers and funding through his charity Cure for Life Foundation, said the UNSW researchers could be on the brink of “an enormously powerful discovery”. “The stage is set to apply this discovery to the uniformly fatal disease of brain cancer and in so doing, potentially find an effective treatment,” he said. “Basic science breakthroughs such as this should give comfort to all those affected by brain tumours and confidence to those who have supported the Cure for Life foundation that their hard-earned dollars are being well spent." Editor's Note: Original news release can be found here.

காணாமல் போன இசையமைப்பாளர்கள்:

ரொம்ப நாளைக்குப் பிறகு வேதம் புதிது படத்தின் பாடல்களை கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.இவ்வளவு அற்புதமான பாடல்களை தந்த இசையமைப்பாளர் தேவேந்திரன் ஏன் பெரிதாக அங்கீகரிக்கப்படவில்லை என்ற எண்ணம் தோன்றியதன் விளைவு இந்த பதிவு.

"கண்ணுக்குள் நூறு நிலவா","புத்தம் புது ஓலை வரும்"(வேதம் புதிது),

"பொங்கியதே காதல் வெள்ளம்"(மண்ணுக்குள் வைரம்) போன்ற அற்புதமான மெலடிகளை தந்த தேவேந்திரன் அவர்களின் இசையில் எனக்கு தெரிந்து இறுதியாக வெளிவந்த திரைப்படம் 90 களின் ஆரம்பத்தில் வெளியான புதிய தென்றல்.இந்த படத்தில் இடம்பெற்ற பாடல்களும் கூட மிக நன்றாக இருக்கும், குறிப்பாக எஸ்.பி.பி மற்றும் சித்ரா ஆகியோர் இணைந்து பாடியிருக்கும் "தென்றலிலே மிதந்து வந்த தேவமங்கை வாழ்க"பாடலைச் சொல்லலாம்.

சௌந்தர்யன், நல்ல திறமையிருந்தும் ஏனோ இவரால் முன்னணி இசையமைப்பாளர் பட்டியலில் இடம்பிடிக்க முடியவில்லை.இவரது இசையமைப்பில் முதலில் வெளிவந்த திரைப்படம் சேரன் பாண்டியன்.

அந்த படத்தில் இடம்பெற்ற "சின்னத் தங்கம் ", "வா வா எந்தன் நிலவே வெண்ணிலவே" போன்ற அனைத்து பாடல்களுமே மிகப் பெரிய ஹிட்டானவை. இப்படத்தின் பாடல்களில் ஒன்றான "காதல் கடிதம் வரைந்தேன் உனக்கு"

பாடலை எழுதியதும் இவரே.இவர் இசையமைத்த அடுத்த படம் ’சிந்து நதி பூ’ படத்தின் பாடல்களும் மிகப் பெரிய வெற்றி பெற்றவையே.இப்படத்தில் இடம் பெற்ற "மத்தாளம் கொட்டுதடி மனசு" இன்றும் கூட கிராமப்புறங்களில்

அடிக்கடி ஒலிக்கக் கேட்கலாம் .கோபுர தீபம் படத்தின் ’உள்ளமே உனக்குத்தான் ’ பாடலுக்கு கிராமத்து இசைப்பிரியர்களிடம் பெரும் வரவேற்புக் கிடைத்தது.

"உன்னை தொட்ட தென்றல் இன்று " என்ற அற்புதமான மெலடியோடு தலைவாசலைத் திறந்த பால பாரதி அமராவதியில் "தாஜ்மஹால் தேவையில்லை","புத்தம் புது மலரே", "உடலென்ன உயிரென்ன" என்ற எளிதில் மறக்க முடியாத பாடல்களை தந்து,"யாருப்பா இந்த இசையமைப்பாளர்" என்று இசைப்பிரியர்களின் புருவங்களை உயர்த்தவைத்து அத்தோடு காணாமல் போனவர்தான்.சமீபத்தில் ஏதோ ஒரு படத்திற்கு பிண்ணனி இசை மட்டும் அமைத்ததாக ஞாபகம்.

வி.எஸ்.நரசிம்மன்,ஒரு காலத்தில் இயக்குனர் சிகரம் கே.பாலச்சந்தரின் இரண்டு மூன்று படங்களுக்கு தொடர்ச்சியாய் இசையமைத்தவர். இவர் இசையமைத்த

அச்சமில்லை அச்சமில்லை படத்தின் "ஆவாரம் பூவு","ஓடுகிற தண்ணியிலே" பாடல்கள் இன்றும்கூட தொலைக்காட்சி நேயர்களால் விரும்பி கேட்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த பாடல்களை முதன் முதலில் கேட்டபோது இசைஞானி இளையராஜாதான் இசையமைத்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன். வி.எஸ்.நரசிம்மன் இசையில் சுரேஷ் மேனன் இயக்கத்தில் வெளியான பாசமலர்கள் படத்தின் " செண்பகப் பூவைப் பார்த்து" பாடலும் அவரது இசைத் திறமையை எடுத்துக் காட்டிய ஹிட் பாடலே.

லவ் டுடே மூலம் "என்ன அழகு எத்தனை அழகு","ஏன் பெண்ணென்று பிறந்தாய்" என்று அசத்தலான பாடல்களோடு அறிமுகமாகி,"மலரே ஒரு வார்த்தை பேசு","சின்ன வெண்ணிலவே" என்று பூமகள் ஊர்வலத்திற்காக இசைவிருந்து படைத்த ஷிவா. சக்தி(அச்சு வெல்லமே அச்சு வெல்லமே),அரிச்சந்திரா (முந்தானைச் சேலை முட்டுதா ஆளை) படங்களுக்கு இசையமைத்த ஆகோஷ்(ஆனந்த்,கோபால் சர்மா,ஷ்யாம்), வி.ஐ.பி மூலம் அறிமுகமாகி "மின்னல் ஒரு கோடி" பாடலைத் தந்த ரஞ்சித் பரோட்(உற்சாகம் படத்திற்கும் இசையமைத்திருக்கிறார்). கௌரி மனோகரியில் "அருவிகூட ஜதி இல்லாமல் ஸ்வரங்கள் பாடுது" பாடலைத் தந்த இனியவன் போன்ற இசையமைப்பாளர்கள் அறிமுகமான படங்களிலே எல்லோரது கவனத்தையும் கவர்ந்து, பிறகு ஒரு சிலருக்கு சரியான வாய்ப்பு கிடைக்காமலும்,சிலருக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தும் சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளாமலும் காணாமல் போயிருக்கிறார்கள்.

இவர்களைத் தவிர இன்னும் இரண்டு இசையமைப்பாளர்களின் கதை சற்று வித்யாசமாய் இருக்கும்.இவர்களை காணாமல் போனவர்கள் லிஸ்டிலும் சேர்க்க முடியாது, பிசியானவர்களின் வரிசையிலும் சேர்க்க முடியாது. திடீரென காணாமல் போவார்கள்,திடீரென நான்கைந்து படங்களுக்கு இசையமைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.ஒருவர் "ஓ பொன்மாங்குயில் சிங்காரமாய்"(மனசுக்குள் மத்தாப்பு),"சின்னப் பூவே மெல்ல பேசு" (சின்னப் பூவே மெல்ல பேசு) என்று ஆரம்பத்தில் அசத்தலான பாடல்களை தந்து பிறகு விக்ரமன் படத்தில் ஒரே டியூனை வைத்து ஏகப்பட்ட படங்களுக்கு "லாலாலா" போட்ட எஸ்.ஏ.ராஜ்குமார் மற்றொருவர் அன்னை வயல் மூலம்"மல்லிகை பூவழகில்" என்று நல்ல பாடலோடு ஆரம்பித்து "செவ்வந்தி பூவெடுத்தேன்" என்று கோகுலத்தில் தனது திறமையை நிறுபித்து, உள்ளத்தை அள்ளித்தா என்று மிகப் பெரிய ஹிட்டெல்லாம் கொடுத்து பிறகு சில காப்பி&பேஸ்ட் போட்டுவிட்டு இப்போது தொலைக்காட்சியில் பாட்டுப் போட்டி நடுவராக இருக்கும் சிற்பி.

இந்தப் பதிவின் ஆரம்பத்தில் குறிப்பிட்டிருக்கும் இசையமைப்பாளர்கள் அறிமுகமான காலத்தில் இளையராஜா என்ற மிகப்பெரிய இசை சாம்ராஜ்யத்திற்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமலும் அல்லது தனக்கான தனி இசை அடையாளம் இலாமல் இளைராஜாவின் இசைப்பாணியை அப்படியே தொடர முயன்றதாலும் கூட அவர்களால் தொடர்ந்து நிலைத்து நிற்க முடியாமல் போயிருக்கலாம்.முன்னவர்களுக்கு இசைஞானி என்றால் பின்னவர்களுக்கு இசைப்புயல்.

"ஏதோ நடக்கிறது","தோடிராகம் பாடவா","மல்லிகைப் பூ பூத்திருக்கு"போன்ற அழகான மெலடிகளையும், ரஜினி படங்கள்(மனிதன்,ராஜா சின்ன ரோஜா) உட்பட சொல்லிக்கொள்ளும்படியான எண்ணிக்கையில் பல படங்களுக்கு இசையமைத்த திரு.சந்திரபோஸ்,பாலைவனச் சோலை("மேகமே மேகமே"), பெண்மணி அவள் கண்மணி("மூங்கிலிலை காடுகளே"), சம்சாரம் அது மின்சாரம்("சம்சாரம் அது மின்சாரம்","ஜானகி தேவி") என்று எண்பதுகளின் மத்தியில் நிறைய படங்களுக்கு இசையமைத்த சங்கர் கணேஷ் மற்றும் செந்தூரப் பூவே,ஊமை விழிகள்,உரிமை கீதம்(மெல்ல மெல்ல நடந்து வந்தது பாதம்),வெளிச்சம்("துள்ளித் துள்ளிப் போகும் பெண்ணே") போன்ற வசீகரிக்கும் பாடல்களைக் கொண்ட படங்களுக்கு இசையமைத்த மனோஜ் கியான் போன்ற ஒரு காலக்கட்டத்தில் மிகப்பிரபலமாக இருந்த இவர்களும் கூட காணாமல் போன லிஸ்ட்டில் இடம்பிடித்தது ஏனோ தெரியவில்லை.

அழகன்,வானமே எல்லை,ஜாதி மல்லி போன்ற படங்களுக்கு இசையமைத்த மரகதமணி(கீரவாணி),கொடிபறக்குது,கேப்டன் மகள் போன்ற படங்களுக்கு இசையமைத்த ஹம்சலேகா, ரசிகன் ஒரு ரசிகை(”பாடி அழைத்தேன்”,”ஏழிசை கீதமே”) படத்திற்கு இசையமைத்த அமரர் ரவீந்திரன் மற்றும் பூவுக்குள் பூகம்பம் ("அன்பே ஒரு ஆசை கீதம்")படத்திற்கு இசையமைத்த சங்கீத ராஜன் ஆகியோரை காணாமல் போனவர்கள் பட்டியலில் சேர்க்க முடியாது, காரணம் அவர்கள் தெலுங்கு மற்றும் மளையாளத்தின் முண்ணனி இசையமைப்பாளர்கள்.தமிழுக்கு அவ்வப்போது விருந்தாளிகளாய் வந்த இசையமைத்தவர்கள்.

கங்கை அமரன்,எஸ்.பி.பி மற்றும் டீ.ராஜேந்தர் ஆகியோர் இசையமைப்பதை முதன்மையான தொழிலாக எடுத்துக்கொள்ளாததால் அவர்களை இந்த பட்டியலில் சேர்க்கவில்லை.

ரவீந்திரன் (மலையாளம்) என்ற ஒரு இசையமைப்பாளர் .படம் " ரசிகன் ஒரு ரசிகை"

௧. ஏழிசை கீதமே (ஜானகி & யேசு) ௨. பாடி அழைத்தேன் ௩. உனக்காவே உயிர் 

கர்நாடக ராகத்தில் அமைந்த பாடல்கள். ராஜாவின் சாயல். Poorman"s Ilaiyaraaja.ஆனால் சரக்கு உள்ள ஆசாமி.His Highness Abdullah.(மலையாளம்) ஹிட் ஆன படம்

திரை உலகில் பல திறமைசாலிகளுக்கு வாய்ப்புகள் அதிகம் இராது.உ-ம் A.A.ராஜ்
ஒரு தலைராகம் இவரது முதல் படம்.
இதில் டி.ராஜேந்தருக்கும் பங்குண்டு.
ராஜ் உதவி இசை அமைப்பாளராக
பல ஆண்டுகள் இருந்திருக்கிறார்.
S.P.B தமிழில் இசை அமைப்பாளராக
வெற்றிவில்லை.T.M.செளந்தர்ராஜனும்அப்படித்தான்.தாராபுரம் செளந்தர்ராஜன்,M.L.ஸ்ரீகாந்த்,A.V.ரமணன் போன்றோர் பாடகர்கள்,இசை அமைப்பாளர்கள்.ஆனால் திரையிசையில் வாய்ப்புகள் அதிகம்
பெறாதவர்கள்.கோவர்த்தனம் இசை அமைப்பாளராகவும் இருந்திருக்கிறார்,
உதவி இசை அமைப்பாளராகவும்
இருந்திருக்கிறார்.அதே போல் புகழேந்தி
கே.வி.மகாதேவனின் நீண்ட கால
உதவி இசை அமைப்பாளர்.தமிழில்
சில படங்களுக்கே இசை அமைத்துள்ளார். ஷ்யாம் 70களில்,80களில் பிரபல இசை அமைப்பாளராக இருந்தவர்.கங்கை அமரன் ஒரு காலகட்டத்தில் நிறையப் படங்களுக்கு பாடல் எழுதினார், இசை அமைத்தார்.
சில படங்களை இயக்கினார்.ஆனால் திரை இசை அமைப்பாளராக மீண்டும் அவர் தொடரவில்லை.
சிவாஜி ராஜா ஒரு படத்திற்கே இசை அமைத்துள்ளார்.தமிழில் அதிகம்
வாய்ப்புக் கிடைக்காத மரகதமணி
தெலுங்கில் நிறையப் படங்களுக்கு
இசை அமைப்பாளர்.ஹிந்தி படங்களுக்கும் இசை அமைப்பாளர்.

இப்படி 'காணமல் போனோர்' பட்டியல் நீண்டது.

கிரந்தம் பற்றிய சில அடிப்படை உண்மைகள் - முனைவர் மு. இளங்கோவன்

by தமிழ் - Tamil 

கிரந்தம் என்பது தமிழர்கள் சமற்கிருதத்தை எழுதக் கண்டுபிடித்த வரிவடிவம் ஆகும். கிரந்தம் என்பது மொழி அன்று.

வடமொழியாகிய சமற்கிருதத்துக்கு முதன்முதல் எழுத்து ஏற்பட்டது தமிழ்நாட்டில்தான் என்பார் பாவாணர் (வடமொழி வரலாறு,பக்கம்127). அதனால்தான் வேதங்களை எழுதாக்கிளவி என்றும் எழுதாமறை என்றும் குறித்தனர் போலும்.

எழுத்து இருந்தால்தானே எழுதுவதற்கு முடியும். முடி இருந்தால்தானே பின்னி சடை போடமுடியும். இல்லாதவள் பிறரின் இடிமுடியை வாங்குவதே வழக்கு.

அந்த அடிப்படையில்தான் தமிழர்களிடம் இருந்து பல மொழி சார்ந்த மூலங்களைப் (நெடுங்கணக்கு,எழுத்து வடிவம்) வடமொழியினர் பெற்றுள்ளனர்.

கிரந்தம் என்பது பண்டையத் தமிழ் ஏட்டெழுத்திலிருந்து திரிந்த எழுத்துருவாகும். அதன் காலம் கி.மு.10 ஆம் நூற்றாண்டு என்பதும் பாவாணர் கருத்தேயாம்.

இன்றுள்ள தேவநாகரி கி.பி.4 ஆம் நூற்றாண்டில் கருக்கொண்டு 11 ஆம் நூற்றாண்டில் நிறைவடைந்தது. தேவநாகரி எழுத்தையும் உற்றுநோக்கினால் அதற்கும் கிரந்த எழுத்துக்கும் உள்ள நுண்ணிய வடிவ ஒப்புமைப் புலனாகும் எனவும் குறிப்பிட்டுப் பாவாணர் 'தேவமொழி யென்னும் வடமொழிக்கு நகரங்களில் ஆளப்பெற்ற எழுத்து தேவநாகரி. தேவர் நகரங்களில் ஆளப்பெற்றது தேவநாகரி என்பர் வடமொழியாளர். அவர் தேவரென்று நாணாது குறிப்பது பிராமணரை"(பக்கம் 127) என்று எழுதியுள்ளார்.

கிரந்தம் தொடர்பாக என் பேராசிரியர் முனைவர் பே.க.வேலாயுதம் அவர்களிடம் உரையாடிக்கொண்டிருந்தபொழுது பல செய்திகளை முன்வைத்தார். நானும் அவருமாக உரையாடியதில் நினைவுகூரப்படவேண்டிய செய்திகள் பின்வருமாறு அமைகின்றன.

ஆரியர்கள் இந்திய நாட்டுக்கு உரிமையானவர்கள் இல்லை. அவர்கள் கைபர் போலன் கணவாய் வழியாக வந்தவர்கள் என்பது வரலாறு.

அவ்வாறு வந்தவர்களுக்கு அ,ஆ,இ,ஈ என்னும் நெடுங்கணக்கு உரியது இல்லை. இந்த நெடுங்கணக்குத் தமிழர்களுக்கு உரியது.

தமிழர்களிடமிருந்தோ, வட நாட்டில் இருந்த திராவிடர்களிடமிருந்தோ தமிழ் நெடுங்கணக்கைப் பெற்றுக்கொண்டு பின்னர் தமிழை இகழ்ந்தனர்.

ஏனெனில் வேறு எந்த ஆரியமொழியிலும் இந்த நெடுங்கணக்கு அமைப்பைப் பார்க்க இயலாது. ஆல்பா,பீட்டா,காமா,டெல்டா என்றுதான் இருகின்றது. இதுதான் பின்னாளில் A B C D என்று மாறுகின்றது.

தொல்காப்பியர் கிரந்த எழுத்துகள் பற்றி விரிவாகப் பேசவில்லை. ஆனால் நன்னூல் விரிவாகப் பேசுகின்றது.

கிரந்த எழுத்துகள் கல்வெட்டில் மிகவும் குறைவு. தொல்காப்பியம், எட்டுத்தொகை,பத்துப்பாட்டில் கிரந்த எழுத்துகள் இல்லை.

சிலப்பதிகாரம்,கம்பராமாயணம்,நாலாயிர திவ்ய பிரபந்தம் நூலில் ஒரு இடத்திலும் கிரந்த எழுத்துகள் இல்லை.

கிரந்த எழுத்து வேதம் படிக்க தமிழர்களுக்கு உதவும் என்கின்றார்கள்.

இன்று பார்ப்பனர்களே வேதம் படிக்க முன்வருவதில்லை. எந்தத் தமிழன் வேதத்தைக் கேட்டான்?

வேதம் படிக்க தமிழனுக்கு உரிமை உண்டா?

வேதம் படித்த பிறகு கோயிலில் பூசை செய்ய முடியுமா?

மனுதரும சாத்திரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட சட்டம் இடம்கொடுக்குமா?.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக ஸ ஷ ஜ ஹ க்ஷ இவற்றைச் சேர்க்கவே தமிழர்கள் அனுமதித்ததில்லை. நிலைமை இப்படி இருக்க 26 எழுத்துகளைத் தமிழில் சேர்ப்பது தமிழுக்குப் பெருங்கேடாகும்.

கிரந்தம் தேவநாகரிக்கு முந்தியது. தேவநாகரியில் சேர்க்காமல் தமிழில் சேர்ப்பது மீண்டும் மணிப்பவள நடையைக் கொண்டு வருவதற்கு ஆகும் முயற்சியாகும்.

சமற்கிருத மொழியைத் தமிழில் கலந்து தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம் எனப் புதுமொழிகள உருவாக்கித் தமிழர்களிடேயே பகையை உண்டாக்கியவர்கள் சமற்கிருதமொழியினர்.

இந்தியாவில் உள்ள ஆரியமொழிகளைத் தவிர பிற ஆரியமொழிகளில் வருக்க எழுத்துகள் உள்ளனவா?

செயற்கையாகப் பேசப்படாத ஒரு மொழியின் ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டவே இம்முயற்சி.

கிரந்தம், தேவநாகரி எழுத்துகள் தோன்றுவதற்கு முன்னரே சமற்கிருதத்தைப் பிராமி என்ற அசோகன் காலத்து எழுத்தில் எழுதியிருக்க வேண்டும். பிராம்மி ஆரியர்க்கு உரியது அன்று. தமிழ், தமிழி, திராவிடி, பம்மி, பிராமி என்றாகியது என்று பேராசிரியர் வேலாயுதம் குறிப்பிடுகின்றார்.

வடமொழி நெடுங்கணக்கு

தமிழில் உயிர் எழுத்து பன்னிரண்டு(அ-ஔ); மெய் எழுத்து பதினெட்டு(க-ன)

"அகர முதல னகர இறுவாய் முப்பஃதென்ப"(தொல்காப்பியம்)

இதுபோல் வடமொழி எழுத்துகளை அச்சு எழுத்து(உயிர் எழுத்து) எனவும், அல் எழுத்து (மெய்யெழுத்து)எனவும் இரண்டாகப் பகுப்பர்.

அச்சு எழுத்து பதினாறு ஆகும் (16)

அ, ஆ, இ, ஈ, உ, ஊ, ரு, ரூ, லு, லூ, ஏ, ஐ, ஓ, ஔ, அம், அஃ (சாய்வு எழுத்துகள் வடமொழிக்கு உரியவை. எஞ்சியவை தமிழுக்கும் வடமொழிக்கும் பொதுவானவை)

அல் எழுத்து முப்பத்தேழு (37)

க, Kha, ga, Gha, ங, ச,Chha, Ja, Jha, ஞ, ட, Tha, da, dha, ண, த, ttha, ddha, dhaa, ந, ப, pha, ba, bha, ம, ய, ர, ல, வ, Sa, Sha(ஷ), ssa(ஸ), ha(ஹ), ள, க்ஷ, ஷ்க, ஷ்ப

இறுதியில் வரும் ஷ்க, ஷ்ப என்னும் இரண்டும் கூட்டெழுத்துகளாகும். இவற்றைச் சந்தியக்கரம் என்பர். இவற்றை விடுத்துச் சமற்கிருத மெய்யெழுத்துகள் 35 என்பதும் உண்டு.

இந்த மெய்யெழுத்துகளில் உள்ள க, ங, ச, ஞ, ட, ண, த, ந, ப, ம, ய, ர, ல, வ, ள என்னும் பதினைந்து எழுத்துகளும் தமிழுக்கும் சமற்கிருதமொழிக்கும் பொதுவெழுத்துகளாகும்.

மேலும் இதில் உள்ள "எ,ஒ,ழ,ற,ன' என்ற ஐந்து தமிழ் எழுத்தொலி வடிவங்கள் கிரந்தத்தில் அவ்வாறே பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எனவே இந்த ஐந்து தமிழ் எழுத்து வடிவங்களையும் கிரந்த அட்டவணையில் இணைக்க வேண்டும் என்பது சிறீ இரமணசர்மாவின் முன்மொழிவுகளுள் ஒன்றாகும். இவ்வாறு இணைத்தால் பின்னாளில் கிரந்த வடிவிலிருந்ததுதான் தமிழ்வடிவம் வந்தது என்று வரலாற்றைத் திரிக்கவழியுண்டு. இதற்கு முன் இவ்வாறு உரைத்தமைக்குப் பல சான்று உண்டு. இதனைத்தான் பாவாணர் பெயரன் தாத்தாவைப் பெற்றான் என்பதுபோல் என்று உவமைவழிப் பல இடங்களில் விளக்கியுள்ளார்.அவர் நூலில் கண்டுகொள்க.

நன்றி: http://muelangovan.blogspot.com/

The iPhone 4s!!!! (Unknown Features)

t
In my early review of the iPhone 4s, I take the information that we currently know and make some evaluations. The iPhone 5 will be a game changer. I give you my thoughts on what I think the iPhone 5 will be, and tell you how the iPhone in general has affected people in the world around us. Please rate, comment, and subscribe so you can be kept up to date with all of my future videos!

Nokia's History

Brief history of mobile phones with media player

New Report Shows Mixed Benefits from Migration

 | News

UN Women in Santo Domingo launched a new report, “Migration, remittances and gender-responsive local development: The case of the Dominican Republic.” It presents an in-depth study of migration to the United States from the community of Las Placetas, tracking how gender inequalities affect both women who leave and those who remain behind.
Per capita, Las Placetas receives the second largest percentage of migrant remittances in the Dominican Republic. But the community still struggles with limited development and scarce public services.
The study shows how patriarchy persists despite the large number of women managing household and community affairs after men migrate. Men continue to exercise power from a distance as the principal family providers of income, even as women face excessive workloads at home. The majority of women receiving remittances do not participate in community affairs, as they are frightened of their husbands’ reactions if they break away from the traditional domestic sphere.
Remittances often barely cover the basic monthly needs of families, and have had little impact on creating sustainable livelihoods, promoting savings and businesses, or increasing agricultural production.
Women who have themselves migrated to the United States find minimal chances for empowerment, the study finds, even when they make significant contributions to family incomes. Existing patterns of discrimination are often sustained by a second generation growing up in the United States.
Many women migrants still work in traditional occupations as seamstresses, babysitters, cooks, teachers and domestic employees. Although men are also present in “feminized” work niches, such as in restaurants and cleaning, they quickly manage to move on to more “manly” labour niches.
The report is part of a joint project with the UN Development Programme in six countries — Albania, the Dominican Republic, Lesotho, Morocco, the Philippines and Senegal.
For more information, please contact Elisabeth Robert, Research Associate, Santo Domingo, UN Women, elisabeth.robert[at]unwomen.org.

Inequality Traps Children in Poverty

Millions of children grow up poor in Latin America and the Caribbean, a region divided by deep economic disparities. In this subtitled video, a father in Montevideo, Uruguay, describes the pain he feels knowing that his children will always be confined to life of hardship and lost opportunity. Share this video and visit http://www.worldbank.org/poverty to learn more about how the World Bank is working to eradicate poverty and inequality! 

Darbaar Mein Sai Ke - Sai Baba Of Shirdi

A Not-So-Short Circuit?

As neuroscientists look to the future of their field, they are beginning to delve into more complex factors that define our emotions and intentions.

By Edyta Zielinska | 

Corbis, Maxine Hall

Fifteen years after writing the influential book The Emotional Brain (1996), on the neurobiology of emotion, New York University neuroscientist Joseph LeDoux is rethinking his approach. “I’m not even using the word emotion anymore,” he says.

LeDoux and some of his contemporaries have instead shifted to studying the neurophysiology behind behaviors that are central to an organism’s or species’ existence. “I think it’s wrong to study joy or pleasure,” says LeDoux. “Those are abstractions of things that are happening at a much more basic level.” He’s more interested in asking questions like, “What’s in the brain that’s keeping the rat alive?” LeDoux argues that survival instincts—such as the desire for food or sex—are strongly conserved across species. Humans alone have abstracted these desires into words like love or hurt, which may not reflect the underlying biological impulse. “Behaviors are species-specific, but the fundamental function of the [neural] circuit is general,” says LeDoux. He thinks that studying these conserved circuits will be more helpful in revealing how we process the needs that we express as feelings. “I think we’ve only scratched the surface of emotion in the brain,” he says.

When Columbia University neuroscientist Eric Kandel went looking for the neurological circuit for memory in sea slugs, he turned to the defensive reflex of learned fear—one of the strongest and most easily made memories. His Nobel Prize-winning work to define the neural circuit involved in that behavior became a model for many others. But researchers are now beginning to look beyond the circuit.

From the simple to the complex

Defining neural circuits is still “the holy grail of neuroscience,” says Eve Marder at Brandeis University. But they are “absolutely necessary and completely insufficient” for understanding what dictates subtle changes in behavior, she adds. Mapping circuits in the relatively simple nervous systems of the crab and lobster, Marder has shown that something more defines behavior than just the cellular connections between input (some kind of stimulus), processing, and output (some kind of response). The time course of the synaptic events and their amplitude are also important, and these in turn are determined by the kinds of channels and receptors that the neurons have. Under normal conditions, all of her experimental animals performed rhythmic motor functions such as breathing or feeding movements comparably to one another. But with the introduction of environmental stressors—an increase in temperature, for example—certain configurations and concentrations of receptors and channels were better for controlling these behaviors and would likely confer a survival advantage in nature. Though the neuronal circuits rarely change, the receptors are constantly being recycled and presented again on the surface. “Each cell is constantly rebuilding itself,” Marder says, offering a new way of understanding “how you build a nervous system to have the potential for plasticity” and still retain the stability of the overall system.

ven without such temporal and environmental complications, studying the neuronal circuitry behind complex behaviors is not easy, especially in more complex animals. The sheer number of cells involved in a vertebrate brain circuit, for example, is a major hurdle. Rather than dissecting a one-to-one connection, researchers must consider connections between hundreds of one type of neuron and hundreds of another type. These “microcircuits,” as Gordon Shepherd at the Yale School of Medicine calls them, carry out the processing that happens in a particular brain region after a stimulus is received and before the signal is sent onward. Each microcircuit performs a particular function and unique task in the circuit. And yet the same microcircuits may be used for processing diverse inputs, such as smell, vision, or hearing. “The more we realize how similar they are and yet [how] fine-tuned for the particular kind of processing, the more we understand the basic principles about how the brain operates,” says Shepherd.

Advances in brain-imaging techniques and in optogenetics are allowing scientists to start teasing apart microcircuits in more complex brains. “We’re now approaching a point where we can do in vertebrates what used to only be possible with invertebrates,” says Marder. (See “The Birth of Optogenetics,” July 2011.)

From the lab to the clinic

Eberhard Fetz at the University of Washington works on an area of neuroscience that is perhaps closest to being translated into the clinic. His field of study, brain-machine interface (BMI), aims to repair lost function in stroke victims, paralysis patients, and amputees by implanting electrodes that record intention to act, as manifested by neuronal firing in the brain. These recorded signals are then converted by an external computer into movements—either of a cursor on a computer screen or of a robotic arm—bridging the gap between damaged neurons and motion.

Although the clinical applications are still a number of years away, Fetz says this type of research is also sparking new insights into basic neurology. For example, thinking about behaviors only in terms of the circuit involved—the cells that receive a stimulus, process it, and send instructions for action—implies that certain cells have been programmed to perform certain tasks. But when Fetz implants monkeys with electrodes that are part of a brain-machine interface, he does not even attempt to pinpoint the cellular circuit responsible for a behavior—say, the twitch of a wrist. Instead, the electrodes are implanted more or less at random in the area of the brain responsible for all movement, and signals are recorded only from the neurons in the vicinity of the electrode. Using only their vision as a guide, Fetz’s monkeys can learn to fire those neurons that are touching the electrode and twitch a muscle.

Studying circuits involved in a particular behavior has revealed much about the cellular and molecular changes that must occur in order to interpret the environment. Such studies have given experimenters a simpler framework from which to test their ideas. Now, as parts of that framework are challenged and reformed, researchers are coming ever closer to answering questions that had once only been the purview of poets and philosophers.

Indeed, at the core of brain research is the desire to fathom what happens when memory fails and information processing goes awry. The brain is “the area that is responsible for more disorders than any other organ of the body,” says Kandel. Understanding circuits is one solution, Marder adds, but “all the new techniques are bringing us to the point where, in the next 5 to 10 years, those problems will be solved. And then the really interesting work can start.”

Edyta Zielinska is a Senior Editor atThe Scientist.

Notable Papers

P. Fatt, B. Katz, “Spontaneous subthreshold activity at motor nerve endings,” J Physiol, 117:109-28, 1952.

A.L. Hodgkin, A.F. Huxley, “A quantitative description of membrane current and its application to conduction and excitation in nerve,” J Physiol, 117:500-44, 1952.

W.B. Scoville, B. Milner, “Loss of recent memory after bilateral hippocampal lesions,”J Neurol Neurosurg Psychiatry, 20:11-21, 1957.

B. Katz, R. Miledi, “The timing of calcium action during neuromuscular transmission,” J Physiol, 189:535-44, 1967.

E.R. Kandel, J.H. Schwartz, “Molecular biology of learning: modulation of transmitter release,” Science, 218:433-43, 1982.

Source: TheScientist
http://the-scientist.com/2011/10/01/a-not-so-short-circuit/

Posted by
Robert Karl Stonjek

Interview: Speaking of Memory

Considered a renegade by his peers, Nobel Prize-winner Eric Kandel used a simple model to probe the neural circuitry of memory.

By Edyta Zielinska | October 1, 2011

Dietmar Temps

Sixty-four years ago, inspired by cell and molecular biologists who studied complex questions in the simplest available model systems, neuroscientist Eric Kandel bucked then-current trends in brain research by choosing to explore memory using an evolutionarily ancient organism, rather than human subjects.

Kandel began his career in neuroscience studying cells in the human hippocampus, which had been identified as the seat of memory formation by Brenda Milner from McGill University, but he soon realized that it would take a long time to tease apart memory in such a complex system. He shifted his focus to the sea slug Aplysia, a model in which the neural pathway of a simple reflex could be delineated. Aplysia only has 20,000 neurons, and many of them are so large and distinctive that they had been named and their functions identified. Kandel worked out the neural circuitry that was established during learning and memory, and examined what molecular changes occurred in the cells of that circuit. By taking this reductionist approach, considered radical at the time, Kandel set an example for scientists who would use Aplysia and other model organisms to trace the circuits responsible for many different behaviors. His approach netted him a share of a 2000 Nobel Prize for insights into signal transduction in the nervous system. Here Kandel reminisces about his early days in the field, discusses the evolution of cognitive neuroscience, and shares his thoughts on love.

What was neuroscience like when you started working in the field?

When I started in the field, it was a minority science that very few biologists were interested in because it was technically quite arcane. The two major tools for brain science were anatomy, which most people found boring, and electricity, which most people found incomprehensible. So that combination was enough to put off most biologists. But now everybody and his uncle want to work on the brain. The number of people applying to graduate schools, MD/PhD programs, is really extraordinary. It’s a big change.

How has the field changed from then until now?

When I entered the field in 1957, it was a very small and very primitive discipline. One of the characteristic features was that its three main subdisciplines—the anatomy of the brain, the biochemistry of the brain, and the physiology of the brain—were all separate fields. One of the early strides forward occurred when Harvard’s Stephen Kuffler launched the field of neurobiology, a discipline that combined all three of them into a coherent whole.

The second step forward was the bringing together of neurobiology and psychology—the science of the brain and the science of the mind—into cognitive neuroscience. We did the first experiments on a simple level doing this in terms of Aplysia, where we combined behavioral and cellular analyses. But people were beginning to do this in flies, in rats, and in monkeys—more complicated organisms.

And a final step in the evolution of field was the merger of molecular biology and cognitive neuroscience, to develop a new science of the mind—a new approach to thinking about the brain and its mental functioning.

I think the major change that has occurred during my career is the fact that people no longer study the nervous system simply as a set of abstract subsystems, without recourse to behavior. They now almost invariably study the nervous system in relationship to one or another behavior. And the realization on the part of psychologists, most of whom, of course, were there and knew this, that all mental processes come from the brain and that neuroscience and psychology are really different sides of the same coin.

What were the biggest obstacles you faced?

For the longest time psychiatry was heavily influenced by psychoanalysis. And psychoanalysis has a lot of strengths, but doing basic research is not one of them. So in psychiatry, when I was a resident, we were discouraged from doing science. I was an exception in being allowed to do it because I had done science before. But the official policy was, “You learn best from your patients. You don’t learn that much from science.” There were some professors who held the view that there are two kinds of people: people who like people, and people who like science. I thought this was the most absurd position in the world.

Did others in the field think that you wouldn’t find anything when you turned to Aplysia?

Yes, and that I was wasting my time. There was a hierarchical system in neurobiology, and working in invertebrate animals was not looked upon favorably, except in a very special case: the squid giant axon. People thought that the mammalian brain was what you had to understand and that behavioral and learning principles would not apply across species. And that was wrong. Giving up my work in the mammalian brain to go work on invertebrates, they thought, was a major step backwards. It proved for me to be a step in the right direction.

Are there unanswerable questions in neuroscience; ones that should be left to philosophers and poets?

I see no reason to believe that science can’t solve, in a meaningful way, all the problems of the brain. At least there is no impediment that has occurred so far. Who’s to know what will emerge 50 to 100 years from now. But for the foreseeable future I think it’s our lack of ingenuity that is limiting, not the intrinsic difficulties; the problems are difficult—but not insurmountable.

Even love?

The biology of love? Well, it depends on what level you want to call love. Love will always have features that, moment to moment, would not be understood. But the principles underlying love, I think we will understand. Why specific people fall in love with one another—one can probably even now define certain ground rules. But I think there’ll always be magic to life, even though science explains a great deal.

Eric Kandel is a professor at Columbia University in New York, and a Howard Hughes Medical Institute Senior Investigator.

Source: TheScientist
http://the-scientist.com/2011/10/01/interview-speaking-of-memory/

Posted by
Robert Karl Stonjek

Philip Day - Nasca Lines The Buried Secrets

Philip Day director producer - In southern Peru lies one of mankind's greatest mysteries - thousands of giant shapes etched into the desert sands. We reveal who made them and why. Edge West Productions

Muammar Gaddafi is Alive, Qaddafi is Not Dead

Gaddafi is safe,  sound and alive,  Al Libya web channel says warning that his “post mortem” photos had been fabricated.

Gaddafi is alive, he is not dead, be informed!

Some days ago, Sky News TV channel had aired a photo of the mortally-wounded Colonel but his identity is doubted as the picture is of a low quality. (TASS: Telegraph Agency of the Soviet Union).

The Mujahid Muammar Gaddafi is in excellent health and has an excellent moral. The information in the capture of the Libyan leader is simply a lie spewed by the nth CNT / NATO is broadcast through the media lies that have sold their objective to become a real journalist NATO soldiers and members of The Qaeda.

This lie was among others charged the CNT / NATO just to demoralize the troops of the Libyan resistance bravely defending the city of Sirte and in other cities are fighting to free them from the clutches of members of the Qaeda and the nato.

This lie was announced today, to break the second day of the uprising Friday, October 21, 2011.

Listen for more deceptive messages from CNT and their sponsors. The Libyan leader is still alive and still determined to cleanse the country of these traitors and mercenaries West.

Earlier we reported about the rumours that are circulating with once again European and American leaders misinforming the public, and the usual media culprits Al-Jazeera and Al-Arabia broadcasting the occupation NTC (National Terrorist Council) claim of the capture or death of Muammar Qaddafi.

Green Committees have confirmed that the leader is alive, and that the enemy is seeking to take advantage of his being currently out of communications. The aim is to please Hillary Clinton who barked at her Arab slaves that she wants Muammar Qaddafi “dead or alive.”

The analysts who are close to the Libyan leader have told Mathaba that the aim of the rumours is several fold. On the one hand, they wish to demoralize the Libyan resistance which has held out for over 7 months against the strongest terrorists and invading armies in the world. On the other hand, they wish to thus lure the Leader out to make a call in order to attempt to get a fix on his location.

The Secretary-General of the International People’s Conference Organization told Mathaba that there is also another aim in this strategy of Clinton and her minions, which is to attempt to perpetuate the myth that the NTC controls all of Libya and that the Jamahiriya is no more, because the NTC has made it clear they cannot declare a government unless they control the entire country.

NATO, the American-European armed forces, primarily cowardly Air Forces which have been bombing Libya non-stop since March this year, and special ground forces and foreign terrorists, have killed an estimated 60,000 Libyans thus far, but the Libyan Jamahiriya remains the only legitimate government because it rests squarely upon the Libyan people.

Recommended: Rumours of Muammar Qaddafi Spread by NTC for Hillary Clinton