Cantilevered retaining walls

Cantilever Retaining Walls

Cantilever retaining walls are constructed of reinforced concrete. They consist of a relatively thin stem and a base slab. The base is also divided into two parts, the heel and toe. The heel is the part of the base under the backfill. The toe is the other part of the base.

• Use much less concrete than monolithic gravity walls, but require more design and careful construction.
• Generally economical up to about 25 ft. in height.
• Can be precast in a factory or formed on site.

CANTILEVER

WALLS

• Cantilever theory was

introduced by Galileo in

the 16th Century, then

advanced by Sir John

Fowler and Sir Benjamin

Baker in the 19th Century

• Reinforced concrete

retaining walls were

introduced by the

Chicago, Burlington and

Quincy Railroad in the

1880s

Common

types of

cantilever

retaining

wall systems

• Pile driving

dates back to

the time of the

Romans

• Large diameter

augers allow

structures to

extend into

any kind of

material 

"Closing the gap in HIV prevention and treatment"

AIDS become a serious health impaction throughout all over countries. Most of country has entered into concentrated epidemic of HIV & AIDS. 35 million people are affected by HIV and AIDS. Among them 50% are youth. Only 11.7 million people are asses of anti retroviral therapy (ART). 28 million people are eligible for ART according to WHO guidelines. 1-5 million people are died from HIV related illness. Now it is a global issue and working all country to care treatment rehabilitation of aids infected persons. Its impaction is more underdevelopment country than that of developing and developed country.

Facts about HIV and AIDS

1. HIV (human immunodeficiency virus) infects cells of the immune system
Infection results in the progressive deterioration of the immune system, breaking down the body's ability to fend off some infections and other diseases. AIDS (Acquired immune deficiency syndrome) refers to the most advanced stages of HIV infection, defined by the occurrence of any of more than 20 opportunistic infections or related cancers.

2. HIV can be transmitted in several ways
HIV can be transmitted through:
unprotected sexual intercourse (vaginal or anal) or oral sex with an infected person;
transfusions of contaminated blood;
the sharing of contaminated needles, syringes or other sharp instruments;
the transmission between a mother and her baby during pregnancy, childbirth and breastfeeding.
3. 35 million people are living with HIV worldwide

Globally, an estimated 35.0 million [33.2–37.2 million] people were living with HIV in 2013, and 3.2 million [2.9–3.5 million] of these were children. The vast majority of people living with HIV are in low- and middle-income countries. An estimated 2.1 million [1.9–2.4 million] people were newly infected with the virus in 2013.

4. HIV is the world’s leading infectious killer

An estimated 39 million people have died from AIDS-related causes so far, including 1.5 million [1.4–1.7 million] in 2013.

5. There are several ways to prevent HIV transmission
Key ways to prevent HIV transmission:
practice safe sexual behaviours such as using condoms;
get tested and treated for sexually transmitted infections, including HIV;
avoid injecting drugs, or if you do, always use new and disposable needles and syringes;
ensure that any blood or blood products that you might need are tested for HIV.
6. Combination antiretroviral therapy (ART) prevents the HIV virus from multiplying in the body

If the reproduction of the HIV virus stops, then the body's immune cells are able to live longer and provide the body with protection from infections. If the HIV positive partner in a couple is on ART, the likelihood of sexual transmission to the HIV-negative partner decreases dramatically by 96%.

7. Close to 12 million HIV-positive people had access to ART in low- and middle-income countries in 2013

Reaching the goal of treatment for all remains a huge challenge. About 85% of all people living with HIV are eligible for ART, according to the treatment criteria in the 2013 WHO consolidated guidelines.

8. An estimated 3.2 million children are living with HIV

According to 2013 figures most of these children live in sub-Saharan Africa and were infected by their HIV-positive mothers during pregnancy, childbirth or breastfeeding. Over 240 000 children [210 000–280 000] became newly infected with HIV in 2013.

9. Mother-to-child-transmission of HIV is almost entirely avoidable

Access to preventive interventions remains limited in many low- and middle-income countries. But progress has been made in some areas such as prevention of mother-to-child transmission and keeping mothers alive. In 2013, 7 out of 10 pregnant women living with HIV – 970 000 women – received antiretrovirals.

10. HIV is the strongest risk factor for developing active TB disease

In 2013, approximately 360 000 deaths from tuberculosis occurred among people living with HIV. That is one fourth of the estimated 1.5 million deaths from HIV in that year. The majority of people living with both HIV and TB reside in sub-Saharan Africa (about 78% of cases worldwide).



Source www.who.int

The Wartsila-Sulzer RTA96-C turbocharged two-stroke diesel engine.

The Royal Tour of Queen Elizabeth and Prince Philip - 1954

தியாகம் - கு அழகிரிசாமி

கோவில்பட்டி மளிகைக் கடை கதிரேசன் செட்டியார் காலையில் பலகாரம் சாப்பிடப் பத்து மணி ஆகும். அப்பறம் ஒரு பத்து நிமிஷம் உட்கார்ந்துச் சாப்பிட்டச் சிரமத்தைப் போக்கிக் கொள்ள வேண்டும். அதன் பின் கடையை நோக்கிப் புறப்படுவார். சரியாகப் பதினைந்து நிமிஷ நடை. பத்து இருபத்தைந்துக்குக் கடையில் வந்து உட்காருவார். கையில் கடிகாரம் கட்டாமலே நிமிஷக் கணக்குத் தவறாமல் வருஷம் முன்னூற்றி அறுபத்தைந்து நாளும் ஒரே மாதிரியாக அவர்க் கடைக்கு வருவதும் வீடு திரும்புவதும் இந்தக் காலத்து கடை சிப்பந்திகளுக்கு அதிசயமாக இருக்கும் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியது இல்லை. அவர் அந்தக் காலத்து மனுஷர். அவர் பழகிய உலகம் அவரை விட்டாலும் அவர் அதை விடத் தயாராக இல்லை.

அன்று காலை 10.25 க்கு கடைக்கு வந்தார். கடைக்குள் நுழையும் பொது முகத்தை எப்படி வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமோ, ஒரு குறிப்பிட்ட முறையில் வைத்து கொள்ள வேண்டும், அப்படி வைத்து கொண்டார். அந்த முகபாவத்தின் பிரதான அம்சம் கடுகடுப்பு; பிரதானம் இல்லாத அம்சம் ஒரு மாதிரியான விறைப்பு . இந்த முகபாவத்தை கடையில் உட்கார்ந்து இருக்கும் வரையில் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் மாற்ற மாட்டார். நண்பர்களோ அந்தஸ்து மிக்க வாடிக்கைககாரர்களோ வரும் போது அவர் சிரிக்கவோ, புன்னகை செய்யவோ வேண்டிய அவசியம் ஏற்படும். அதையும் இந்த முகபாவத்தை மாற்றாமலே நிறைவேற்றி விடுவார்.

கடையில் வந்து உட்கார்ந்த செட்டியார், கணக்கு எழுதும் சோமசுந்தரம் பிள்ளையை ஒரு தடவை ஏறிட்டுப் பார்த்தார். பிள்ளையும் அவ்வண்ணமே செய்தார். பிறகு செட்டியார் முகத்தை திருப்பி, பெட்டியைத் திறந்து அங்கே கிடக்கும் சில்லறைக் காசுகளை கையால் துழாவ விட்டு கடைச் சிப்பந்திகளை - அந்த நான்குப் பேரையும் மொத்தமாகவும், தனித் தனியாகவும் பார்த்தார். இனி வசை புராணத்தை ஆரம்பிக்க வேண்டியது தான்! எதைச் சாக்காக வைத்துக் கொண்டு ஆரம்பிக்கலாம் என்று ஒரு கணம் யோசித்தார். ஒரே கணம் தான் சாக்குக் கிடைத்து விட்டது ....

"ஏன்டா.தடிப்பயல்களே ! நீங்க என்ன பரதேசிகளா, சன்யாசிகளாடா!  எருமை மாட்டுப் பயல்கள் ! விடிஞ்சதும் நாலு வீட்டுக்கு யாசகத்துக்குப் போறப் பிச்சைக்காரப் பயல் கூட இப்படி சாம்பலை அள்ளி பூச மாட்டானேடா ? தரித்திரம் புடிச்ச பயல்களா! நீங்க வந்து கடையிலே நொளைஞ்சிகளோ இல்லையோ யாவாரம் ஒண்ணுக்கு பாதியாய்ப் படுத்து போச்சு. இன்னும் மிச்சம் மீதியையும் படுக்க வெச்சிட்டு போகவாட இப்படி நெத்தியில அள்ளி பூசிட்டு வந்திருகீங்க, சாம்பலை!...."

கடையில் புதிதாக சேர்ந்திருந்த ஒரு சிப்பந்தி " நீங்களும் விபூதி பூசி இருக்கீங்களே மொதலாளி ?" என்று கேட்டு விட்டான்.

"அடி செருப்பாலே ! நாயே ! வாய தொறக்கிரியா நீ? (கணக்கு பிள்ளையப் பார்த்து) ஜோட்டால அடிச்சு வெளிய துரத்தும் இவன ! நமக்கு சரிப்படாது. கஞ்சிக்கிலாம செத்த பயல்களை எரக்கபட்டுக் கடையிலே வெச்சது என் முட்டாள்தனம்,சோமசுந்தரம் பிள்ளை ......." என்று செட்டியார் பொரிந்து கொண்டிருக்கும் போது, கணக்குப் பிள்ளை அந்தப் புதுப் பையனைப் பார்த்து, "வேலையைப் போயி பாரேண்டா. மொதலாளி கிட்ட எப்படிப் பேசணும்கிறது கூடத் தெரியல்லையேடா, ஒனக்கு! உம் போ! போய் வேலையைப் பாரு " என்றார்

அந்த பையனுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. போதாக்குறைக்கு மற்ற மூன்று பையன்களும் திரும்பிக் கொண்டு அவனைப் பார்த்துச் சிரித்தார்கள்.

செட்டியார் அதோடு அவனை விட்டு விட்டார். மற்றொரு பையனைப் பார்த்து அஸ்திரத்தைத் தொடுத்தார் ; " ஏய் கழுதே ! உன்னைத் தானே ! பருப்புலே ஒரே கல்லாக் கிடக்கனு சொன்னேனே பொடைச்சு வெச்சியா கழுதை?"

"பொடைச்சிட்டேன், மொதலாளி. கல்லு ஒண்ணும் இல்லையே?"

"என்னடா ! இல்லையா? அப்போ நன் பொய்யாச் சொல்றேன்? டேய்! இந்த மாதிரி நீ பேசிகிட்டே இருந்த, செருப்படி வாங்கிகிட்டுத் தான் இந்த கடையை விட்டுப் போகப் போறே. ஆமா. நல்ல யாவகத்துல வெச்சுக்கோ வேலைய ஒழுங்கா செய். சோமசுந்தரம் பிள்ளை, பய பேச்சை பார்த்தீரா? பார்த்து கிட்டீரான்னேன்? கடைக்கு வர்றவனெல்லாம் ஒருத்தன் பாக்கி இல்லாம ,"என்ன செட்டியாரே, இப்படிக் கல்லைப் போட்டீருக்கேரே பருப்புல" ன்னு கேக்கறான். இவன் என்னடான்னா "பொடைசிட்டேன் கல்லில்லேங்கரானே, உம் ஏ கழுத, நீ பொடைச்சது நெசன்தனா? கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு ! இல்ல இப்படியே கடையை விட்டுக் எறங்கு... "

சோமசுந்தரம் பிள்ள அந்தப் பையனைப் பார்த்து,"பொடைச்சேன் கல்லைச் சுத்தமாப் பொறுக்கிட்டேன் மொதலாளி ன்னு சொன்னா என்னப்பா ? நிசத்தைச் சொல்றதுக்கு என்ன?" என்றார்

அந்தப் பையன் பதில் சொல்லாமல் நின்றான்.

செட்டியார் கடைப் பையன்களைப் அத்தனை பேரையும் மொத்தமாகப் பார்த்து "போங்கடா எம் மூஞ்சியில முளிக்காதீங்க. ஒங்கள கட்டீக்கிட்டு மாரடிக்கறதுக்கு ஒரு குத்துக் கல்லை கட்டிக்கிட்டு மாரடிக்கலாம். தொலைஞ்சிப் போங்கடா" என்று விரட்டினார்   

கடைப் பையன்கள் நால்வரும் உள்ளே போய்விட்டார்கள்.உள்ளே போனதும் பழைய மூவரும் சிரித்தார்கள்.

மறுநிமிஷமே செட்டியார் அவர்களை அழைத்தார். "ஏன்டா எங்கடா கூண்டோட கைலாசம் போய்டீங்க? உள்ளே சமுக்காளத்தை விரிச்சு படுத்து தூங்குகடா ; நல்லா தூங்குங்க! இங்க வர்றவங்களுக்கு புளியும் கடுகும் நான் நிறுத்துப் போடறேன்."

புதுப் பையன் ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு "நீங்க தானே மொதலாளி உள்ளே போகச் சொன்னீங்க? நாங்க எது செஞ்சாலும் குத்தமாச் சொல்றீங்களே ..." என்று இரண்டு வாரங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த ஆத்திரத்தைக் கக்கியே விட்டான்.

அவன் பேசியதைக் கேட்டு மற்றப் பையன்கள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு சிரிக்க, செட்டியார் தம் முகத்தை இன்னும் கடுகடுப்பாக வைத்து கொண்டு சோமசுந்தரம் பிள்ளைய ஏறிட்டுப் பார்க்க, பிள்ளையும் அந்தப் பையனைப் பார்த்து." ஏன்டா,'பேசாதே பேசாதே 'ன்னு ஒனக்கு எத்தனை தரம் சொல்றது? என்ன பயலடா  நீ? போய் அந்த ஈராங்காயத்தை மூட்டையிலிருந்து எடுத்துக்கிட்டு வா.. இங்கே பொட்டியிலே ஈரங்காயம் இல்ல" என்றார்

" அதெல்லாம் எங்கே தெரியுது? எல்லாம் சொல்லித் தான் நடக்க வேண்டியிருக்கு, ஏன்டா, சோறு திங்கறீங்களே, அதையும் சொன்னாதான் திம்பீங்களா? இல்ல கேக்கறேன். இப்படி அறிவு கேட்ட பயல்களா வந்து நமக்குன்னு சேந்திருக்காங்கலே, அதைச் சொல்லும் ... டேய், உன்னைத் தாண்டா ! அந்த முத்தையா பிள்ளை பாக்கியக் கேட்டியா? அதையும் சொன்னா தான் செய்வியா?" 

"கேட்டேன், முதலாளி "

"கேட்டியாக்கும்?கெட்டிக்காரன் தான் ! கேட்டு வாங்கனும்னு தோணலியோ?"

"பாக்கியக் குடுதிட்டாரு" என்று பெருமிதத்தோடு சொன்னான் பையன்.

"அட என்னமோ இவன் சாமர்த்தியத்தில வாங்கின மாதிரியில்ல பேசுறான் ! கடன் வாங்கினவர் குடுக்காமலா இருப்பாரு? முத்தையா பிள்ளை யோக்கியன்,இவன போல முடிச்சிமாறிப் பயலா இருப்பார்னு நெனைச்சான் போல இருக்கு,அதனாலே தான் குடுத்திட்டாருனு ரொம்பச் சவடாலாச் சொல்றான். ஏய், நீ எப்டிடா போய்க் கேட்ட? கண்டிப்பாக் கேட்டியா?"

"கண்டிப்பாத்தான் கேட்டேன் மொதலாளி ..."

"கண்டிப்பாகக் கேட்டியா? உன்ன யாருடா அப்படிக் கேக்கச் சொன்னது? எதம்பதமாப் பேசணும்மன்னு உனக்கு எத்தனை தரம் சொல்லியிருக்கேன்? கண்டிப்பாப் பேசினா நாளைக்கு எவண்டா கடைக்கு வருவான்?...."        

அப்போது சோமசுந்தரம் பிள்ளை குறுக்கிட்டு, சாவதானமாக, "முருகையா, அந்த பெரிய கணக்கு நோட்ட இப்படி எடு" என்றார். செட்டியார் முருகையாவை விட்டுவிட்டார். மற்றொரு பையனை ஏறிட்டுப் பார்த்து கொண்டிருந்த சமயத்தில் சண்முகம் பிள்ளை கடைக்கு வந்து சேர்ந்தார்.

"அண்ணாச்சி வாங்க!" என்று அவரை வரவேற்றச் செட்டியார், அந்தப் பையனைப் பார்த்து, " ஏய் பரதேசி! நான் உனக்கு என்ன சொன்னேன்? என்னலே சொன்னேன்?..." என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே சண்முகம் பிள்ளை பேச்சுக் கொடுத்தார்."செட்டியாரையா ,நாளைக்கு மதுரைக்குப் போறேன்" என்று தான் சொல்ல வந்த விஷயத்தை ஆரம்பித்தார். செட்டியாரும் கவனத்தை அவரிடம் திருப்பினார். அத்துடன் சாமான்கள் வாங்கவும் இரண்டொருவர்கள் வந்தார்கள். பையன்கள் சுறுசுறுப்பாக வேலையில் ஈடுபட்டார்கள்.

கதிரேசன் செட்டியார் எப்போது பார்த்தாலும் கடைச் சிப்பந்திகள் மீது இப்படிச் சீறி விழுவதைப் பல வருஷங்களாகப் பார்த்துக் கொண்டு வந்தவர் சண்முகம் பிள்ளை.ஒரு நாள் கூட செட்டியார் அன்பாக ஒரு பையனைப் பார்த்துப் பேசியதில்லை. மாதத்தில் பத்து நாட்களாவது அவர் செட்டியார் கடைக்கு வந்து சிறிது நேரம் உட்கார்ந்துப் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு போவார். அவர் வந்து விட்டால் கடைப் பையன்களுக்கு ஒரே கொண்டாட்டம், ஏனென்றால், அவரோடு பேசி கொண்டிருக்கும் போது செட்டியார் சஹ்ஸ்ரநாம அர்ச்சனையைத் தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைத்து விடுவார் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும்.   செட்டியாரும் கூட அர்ச்சனையை நிறுத்துவதற்கு அதை ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பமாகக் கருதுவார்! சோமசுந்தரம் பிள்ளை குறுக்கிட்டுக் கடைப் பையன்களுக்கு புத்தி சொல்லத் தொடங்கி விட்டாலும், கொஞ்சம் மூச்சு விட்டு ஒய்வெடுத்து கொள்வார். பையன்களைத் தாம் திட்டும் போது தடுத்து நிறுத்துவதற்கு ஒரு ஆள் வேண்டும் என்பதற்க்காகவே சோமசுந்தரம் பிள்ளையை இந்த முப்பது வருஷ காலமும் தம் கடையில் கணக்குப் பிள்ளையாக வைத்து கொண்டிருக்கிறார் என்று சொன்னாலும் தவறில்லை ......

செட்டியாரின் குணாதிசியங்கள் எல்லாம் கடைப் பையன்களுக்கு மனப்பாடம். இரண்டு வாரங்களுக்கு முன் வந்து சேர்ந்த புதுப் பையன் வெங்கடாச்சலதுக்கு இன்னும் முதற்பாடம் கூட சரி வர புரியவில்லை. அதனால் தான் அவனுக்குச் செட்டியார் திட்டும் போது உள்ளுற மனம் குமுறியது."பிச்சைக்காரன்"."கஞ்சிக்கு இல்லாதவன்","நாயே,பேயே" என்று எத்தனையோ இழி சொற்களைச் சேற்றில் தோய்த்து எடுத்துச் செட்டியார் வீசியிருக்கிறார். அவன் சொல்லாமலே கடையை விட்டு ஓடி விடலாம் என்று நினைத்தாலும், தன் தகப்பனாரின் கண்டிப்புக்குப் பயந்து இன்னும் அங்கேயே இருந்து கொண்டிருந்தான். 

அவனுடைய ரோஷத்தைக் கண்டும் செட்டியார் தங்களைத் திட்டுவதைக் கண்டும் மற்றப் பையன்கள் சிரித்ததற்குக் காரணம் அவர்களுக்கு மானமோ ரோஷமோ இல்லாதது தான் என்று யாராவது நினைத்தால் அதை விட பெரிய தவறு வேறு ஒன்றும் இருக்க முடியாது. அவர்கள் அங்கே இருந்து பழகியவர்கள். செட்டியாரின் வார்தைகளக்கு பொருள் கிடையாது என்று மனப்பூர்வமாக அவர்கள் நம்பினார்கள். அதற்கு பல காரணங்கள் உண்டு; ஒன்று, வேறு எந்தக் கடையிலும் கடைச் சிப்பந்திகளக்குக் கொடுக்கும் சம்பளத்தை விட இங்கே அதிக சம்பளம். தீபாவளிக்குப் புது வேஷ்டி சட்டைகளுடன் ஆளுக்கு பத்து ருபாய் ரொக்கமும் கொடுப்பார் செட்டியார். கடை வேலைய தவிர தம்மை மறந்தும் கூட வீட்டு வேலைய செய்யச் சொல்ல மாட்டார். அவருடைய வீட்டுக்குக் கடை பையன்கள் போனால் ”ஐயா ராசா” என்று அன்போடு பேசுவார்.ஏகதேசமகச் சாப்பிட சொல்வதும் உண்டு. எல்லாவற்றையையும் விட முக்கியமாக, யார் என்ன புகார் சொன்னாலும், எந்த பையனையும் வேலையிலிரிந்து நீக்குவதே கெடையாது. பையன்கள் வாலிபர்களாகிக் கல்யாணம் செய்து கொள்ளும் போது, கல்யாணச் செலவுக்கு ஒரு கணிசமான தொகையும் குடுப்பது வழக்கம். அவர் கடையில் வேலை பார்த்த பையன் பெரியவனாகித் தனிக் கடை தொடங்க நினைத்தால், அதற்கும் உதவி செய்வார். அப்படி அவர் கைத் தூக்கி விட்டு இன்று மூன்று பேர் அதே ஊரில் மளிகைக் கடைகளை லாபகரமாக நடத்தி கொண்டு வருகிறார்கள் - இந்த ரகசியங்கள் எல்லாம் கடைப் பையன்களுக்குத் தெரியும். அதனால் தான் அவருடைய வசை புராணத்தை ஏதோ வழக்கொழிந்த ஒரு அந்நிய பாஷையில் இயற்றப்பட்டக் காவியமாகக் கருதி ஒதுக்கித் தள்ளி விட்டார்கள்.

2

காலையில் பையன்கள் விபூதி பூசி வந்ததைக் கண்டுச் சீறி விழுந்ததைப் பார்த்தப் புதுப் பையன், மறு நாள் வெறும் நெற்றியோடு வந்து விட்டான். அவ்வளவு தான்: " நீ என்னடா சைவனா? இல்லை, வேதக்கரானா?(கிறிஸ்துவனா?) என்னலே முழிக்கிற? உன் மூஞ்சியப் பார்த்தா எவண்டா கடைக்கு வருவான்?... நெத்தியை சுடுகாடு மாதிரி வெச்சுகிட்டு ...."

"போய் விபூதியை எடுத்துப் பூசு" என்று கணக்கு பிள்ளை அவனுக்குப் புத்தி சொன்னார். செட்டியார் திட்டுவதை உடனே நிறுத்தி விட்டார்.

அன்று செண்பகவல்லி அம்மன் கோவிலில் கடைசி நாள் விழா, பெரிய மேளக் கச்சேரி. வாண வேடிக்கை எல்லாம் ஏற்பாடாகியிருந்தன. வெளியூர் கூட்டம் தெருவெல்லாம் நிரம்பி வழிந்தது. அன்று ஒருமணி நேரம் முன்னதாகவே - அதாவது எட்டு மணிக்கே- கடையை அடைத்து விட்டுத் தாமும் கோவிலுக்கு போகாலாம், மற்றவர்களையும் வீட்டுக்கு அனுப்பி விடலாம் என்று முடிவுக் கட்டியிருந்தார் செட்டியார்.ஏழரை மணிக்கெல்லாம் சண்முகம் பிள்ளை வந்தார்.செட்டியார் தம் ஒய்வு ஒழிச்சலற்ற வசை புராணத்தை நிறுத்தி,"அண்ணாச்சி வாங்க" என்று புன்னகையோடு அவரை வரவேற்று விட்டு, "மதுரைக்கு நேத்து தானே போனீங்க" என்று ஆச்சரியத்தோடு கேட்டார்.

"அங்கே சோலி? போன காரியம் முடிஞ்சதும் திரும்ப வேண்டியது தானே? இன்னிக்குக் காலையிலே முதல் வண்டிக்கே வந்துட்டேனே ! குளிச்சு சாப்பிட்டேன். கொஞ்சம் அசந்து தூங்கினேன். தூங்கிபிட்டு வர்ரேன்..."

செட்டியார் கடிகாரத்தைப் பார்த்தார். மணி ஏழே முக்கால். இது தான் சமயம் என்று ஆரம்பித்து விட்டார்.

"ஏன்டா! தீவட்டித் தடியங்களா?"

"என்ன மொதலாளி" என்று இரண்டு பையன்கள் ஏக காலத்தில் கேட்டார்கள்.

"என்ன முதலாளியா? நானும் ஒரு மணி நேரமாப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன்,இந்தப் பயக வாயத் தொறந்து கேட்கட்டும்னு. நீங்க எங்க கேப்பீங்க ? உங்களுக்கு சாமி ஏது, சாத்தா ஏதுடா? அப்படி தெய்வ பக்தி இருந்த, உங்க மூஞ்சில கொஞ்சமாச்சும் களை இருக்குமே ! அறிவுகெட்ட பயகளா, இன்னைக்கு திருநாள் ஆச்சே, ஊர் பூராவும் கோயிலுக்குப் போய்ச் சாமி கும்பிடுதே, நாமளும் போகணும்னு ஏன்டா உங்களுக்குத் தோணல்ல?"

அப்போது சண்முகம் பிள்ளை, "மொதலாளி சொல்லாமே எப்படிக் கடைய போட்டுட்டுச் சாமி பார்க்கப் போவாங்க? நீங்க சொல்றது நியாயம் இல்லையே செட்டியாரையா?" என்றார்.

"ஆமாம் அண்ணாச்சி, சாமி கும்பிடறது கூட முதலாளியைக் கேட்டுத்தான் கும்பிடணும்! நீங்களும் அவங்க கட்சில சேர்ந்து பேசுங்க!" என்றார் செட்டியார்.

சோமசுந்தரம் பிள்ளை, பையன்களைப் பார்த்துக் கடையை அடைப்பதற்கு எல்லாவற்றையும் எடுத்து உள்ளே வைக்கச் சொன்னார். அவர்களும் ஜருராக அந்த வேலையில் இறங்கினார்கள்.

செட்டியார் மிகவும் கவலையோடு,"இந்தப் பயல்களோட கத்திக் கத்தி என் தொண்டை தண்ணி தான் வத்துது,அண்ணாச்சி சேச்சேச்சே!" என்று சலித்து கொண்டார்.சண்முகம் பிள்ளை சிரித்தார்.

சிறிது நேரத்தில் கடையை எடுத்து வைத்துப் பூட்டி முடிந்ததும் பையன்கள் கோவிலுக்குப் போக உத்தரவுக்குக் காத்திருந்தார்கள்.

"என்னடா கோவிலுக்கு தானே?" என்றுக் கேட்டார் செட்டியார்.

"ஆமா, மொதலாளி"

"கோவிலுக்கு வெறுங்கையை வீசிட்டு தான் போக போறீங்களா?"

பதில் இல்லை.

"என்னடா, நான் கேக்கறேன், பேசாம நிக்கிறீங்களே? வாயில என்ன கொளுகட்டாய இருக்கு?"

அதற்கும் பதில் இல்லை.

"பாருங்க, அண்ணாச்சி, வாய தொரக்கராங்களானு பாருங்க. கோயிலுக்கு போறதுன்னா தேங்கா, பளம் சூடமெல்லாம் கொண்டு போக வேண்டாமா?"

"கொண்டு தான் போகணும்" என்றார் சண்முகம்பிள்ளை.

"அது இந்த பயகளுக்கு தெரியுதா பாருங்க .. கடவுளே! கடவுளே!" என்று தலையில் அடித்து கொண்டு, " டேய்! இந்தாங்கடா ஆளுக்கு ஒத்த ரூவா. போய் தேங்கா, பளம் வாங்கிட்டு போங்க, எங்க தலையில ஏன் களிமண்ண வெச்ச சாமி ? மூளைய வெக்கலேனாலும் வெள்ளை மெளுகயாவது வெச்சிருக்க கூடாதா ? ன்னு சாமியக் கேளுங்கடா" என்று சொல்லி விட்டு நான்கு பேருக்கும் நான்கு ரூபாய்களைக் கொடுத்தார். பையன்கள் போய் விட்டார்கள்.

செட்டியார் சாவிக் கொத்தோடு வீட்டை நோக்கி நடந்தார்.

சாப்பிட்டு அம்பாளின் நகர்வலதைப் பார்ப்பதாக உத்தேசம். அம்பாள் கடை தெருவுக்கு வர மணி பதினோன்றாகிவிடும் என்பது அவரக்கு தெரியும். சண்முகம் பிள்ளையும் அவரும் பேசி கொண்டே போனார்கள்.அப்போது சண்முகம் பிள்ளை தாம் வெகு நாட்களாகக் கேட்க நினைத்ததை அன்று அப்பட்டமாக கேட்கத் துணிந்தார்:

"என்ன அண்ணாச்சி , உங்கள எப்போ நான் கோவிச்சிருக்கேன்? என்ன இப்படிக் கேக்கறீங்க? நமக்குள்ளே என்ன வேத்துமை?"

"இல்லே, நீங்க ரொம்ப தயாள குணத்தோட இருக்கிறீங்க, ஊரிலேயும் உங்களைப்பத்தி பெருமையா பேசிக்கிறாங்க.கடைப் பையன்களுக்கு உங்கள போல சம்பளம் குடுக்கறவங்க இல்லையன்னும் எனக்கு தெரியும், எல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு. ஆனா,ஏன் இப்படி இருபத்து நாலு மணி நேரமும் கடைப் பையன்களை திட்டிகிட்டே இருக்கீங்க? எப்போ வந்து பார்த்தாலும், எவனையாவது நிப்பாட்டி வெச்சுகிட்டு பொரியரீங்களே, எதுக்கு? கொஞ்சம் அன்பா ஆதரவா இருக்கலாமில்ல?"

"அண்ணாச்சி , அன்பாதரவா இல்லையன நான் திட்டுவனா ? அதைக் கொஞ்சம் யோசனைப் பண்ணிப் பாருங்க. பயகளை நெசமா எனக்குப் பிடிக்கலேன்னா, ஒரே சொல்லில கடைய விட்டு வெளியே ஏத்திபுட்டு மறு சோலி பார்க்க மாட்டனா? சொல்லுங்க, இந்த முப்பது வருசத்துல ஒருத்தனை நான் வேலைய விட்டுப் போகச் சொல்லியிருக்கேனா? பயக விருத்திக்கு வரணும்னு தானே தொண்டத் தண்ணி வத்த வெச்சுகிட்டு இருக்கேன்? கத்தி கத்தி என் உசிரும் போகுது "

"ஏன் கத்தணும் ? நல்லபடியா ஒரு சொல் சொன்னாப் பத்தாதா?"

"அப்டியா சொல்றீங்க, அண்ணாச்சி? சரி தான் ! நல்லபடியாக சொன்னாப் பயகளுக்கு திமிர் இல்ல ஏறி போகும்? ஒடம்பு வளையுமா? அந்த காலத்திலே நான் கடைப் பையனா இருந்தப்போ எங்க மொதலாளி பேசினதை நீங்க கேட்டிருக்கணும்…. ஹும், அதிலே பத்திலே ஒரு பங்கு கூட நான் பேசியிருக்க மாட்டேன்; பேசவும் தெரியாது."

"அப்ப்பேர்ப்பட்டமுதலாளியா அவரு!"

"என்னங்கறீங்க? என்ன பத்தி மட்டுமா? என் தாயி, தகப்பன்,பாட்டன் - அத்தனை பேரையும் சேர்த்து கேவலமா பேசுவாரு.புளுத்த நாய் குறுக்கேப் போகாது. ஒரு நாள் என் மூஞ்சில அஞ்சு பலப் படிய தூக்கி வீசிட்டாரு. தலையக் குனிஞ்சேனோ, தப்பிச்சேனோ ! அப்படியெல்லாம் வசக்கிவிடப் போய்த்தான் நானும் கடைன்னு வெச்சு, யாவரம் பண்ணி, இவ்வவளவு காலமும் ஒருத்தன் பார்த்து ஒரு கொறை சொல்றதுக்கு இடமில்லாம நிர்வாகம் பண்ணிட்டு வரேன்..."

சண்முகம்பிள்ளை செட்டியாரின் வார்த்தைகளைக் கேட்டுச் சிரிக்க நினைத்தார். ஆனாலும் அப்பறம் சிரித்து கொள்ளலாம் என்று அதை அடக்கிக் கொண்டு " செட்டியாரையா உங்க மேல தப்பில்ல ; உங்க முதலாளிய சொல்லணும். உங்களுக்கு நல்லாத்தான் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்திருக்காரு"

செட்டியாருக்கு அவர் சொன்னது விளங்கவில்லை. அதனால் " என்ன அண்ணாச்சி? என்ன சொல்றீங்க?" என்று கேட்டார்

"உங்கள பாக்க எனக்கு உண்மையிலே பாவமா இருக்கு. இப்படி கத்தினா முதல்ல உங்க ஒடம்புக்கு ஆகுமா ?".

செட்டியாரும் தம் நிலையை எண்ணி தாமே வருந்தினார்; " என்ன செய்யறது? நாம வாங்கின வரம் அப்படி... அந்த சோமசுந்தரம் பிள்ளை நடுவிலே எதாச்சும் செய்வாரு. அது தான் சாக்குன்னு கொஞ்சம் வாய மூடுவேன். அவரு இல்லேனா கத்திக் கத்தி மூச்சே போயிருக்கும்.பயக நல்லா தலை எடுக்கணுமேன்னு தான் பாக்கறேன். அவங்க தாய் தகப்பன்மாரு என்ன நம்பி ஒப்படைசிருக்காங்களே .... என்னமோ அண்ணாச்சி, ராத்திரி ராத்திரி வீட்டிலே வந்து படுத்துகிட்டே நானா நெனைச்சு வருத்தபட்டுகிடுவேன். ஒவ்வொரு சமயம் தொண்டை கட்டிகிடும். பாலிலே பனம்கல்கண்டும் மொளகும் போட்டுக் குடிப்பேன். மொதலாளி ஆயிட்டோம், செய்யறதைச் செய்யத்தானே வேணும்? அந்த சம்புகவல்லி புண்ணியத்தில இது வரையிலும் உடம்புக்கு வந்து படுத்ததில்ல"

"சரி சரி எவ்ளோ காலம் தான் உடம்புத் தாங்கும்? இனிமே ஒவ்வொண்ணையும் அப்டி இப்டி கொரைச்சிகிட்டு வர வேண்டியது தான். நமக்கு பகவான் தொண்டைய என்ன வெங்கலத்திலயா படைச்சிருக்கான்?"

ஷண்முகம் பிள்ளை சிரித்து கொண்டே சொன்ன புத்திமதி, நியாயமானதாகவே செட்டியாருக்குப் பட்டது. ஆனாலும் அதை ஒப்புக் கொள்வது சுயநலம் என்றுக் கருதினார்

"அண்ணாச்சி ! நீங்க என்ன தான் சொல்லுங்க ; பயக நல்லபடியா தலையெடுக்கணும். இவ்ளோ காலமும் இப்படி இருந்திட்டு இனி என்ன எக்கேடு கேட்டா என்னன்னு என்னால இருக்க முடியாது. இனிமே என்ன ? வயசு அறுபதாச்சு. உசுரை வெச்சு இருந்து என்னத்த சாதிச்சிரபோறோம் ?" என்று தியாக உணர்ச்சியோடு பேசினார். பேச்சில் ஒரு உறுதி நிறைந்திருந்தது.

சண்முகம் பிள்ளை அதைப் பார்த்து, " அப்டின்னா, நித்தியபடி அர்ச்சனை நடக்கும்ன்னு தான் சொல்லுங்க" என்று சொல்லி விட்டு உரக்கச் சிரித்தார்.

செட்டியார் அவருடைய சிரிப்பைப் பார்த்து மிகவும் மனம் நொந்து கொண்டு, " என்னமோ அண்ணாச்சி, உங்களுக்குச் சிரிப்பா இருக்கு.பாருங்க, இப்போ உங்ககிட்ட சரியாகக் கூடப் பேச முடியல்ல, தொண்டை வலிக்குது, நான் பொறந்த வேளை!" என்று அழமாட்டாதகுறையாகச் சொல்லியபடி நடந்தார்.

-----------------------

முத்துக்கள் பத்து - கு அழகிரிசாமி அம்ருதா பதிப்பகம் 2007 தொகுப்பு - திலகவதி

தட்டச்சு உதவி: மணிகண்டன்

Sri Yantra in dry bed lake, Oregon by UFO ஶ்ரீ சக்ரம் (சுயம்பு )

13 miles of lines etched into the impacted mud 3”-10” deep. Impossible for men to create

A very large, perfectly formed, ancient Hindu mandala called the Sri Yantra was discovered inscribed into the dry lakebed by an Air National Guard pilot on a normal training run from a base near Boise, Idaho. This symbol was over a quarter of a mile in length, and consisted of over 13 miles of lines etched into the impacted mud 3”-10” deep. No human or tire tracks found anywhere near the site. A group of 5 artists from Iowa tried claiming responsibility for the symbol's appearance saying they carved the entire design with a garden cultivator during a nine-day period. No other pilots or anyone else reported seeing it in any stage of their supposed construction time. Analysis of the formation’s line indicated that the soil had been removed, whereas the artists’ garden cultivator / plow method produced small mounds of dirt on either side of their demonstration lines left from where they plowed.

On August 10, 1990, Bill Miller, a pilot in the Idaho Air National Guard, noticed a huge etching on a dried-up lake-bed while flying over it, in Oregon State in the United States. The massiv e formation was a quarter of a mile in width and was etched 3 inches deep into the surface. In his earlier round about 30 minutes before Miller first noticed the glyph, there had been no trace of this formation. Neither had any of the other pilots of the Idaho National Guard (who regularly train over this corridor), observed any unusual activity or a design-in-process in this area. The etching simply appeared one morning. There was no possibility of any of the other pilots having missed such a prominent formation in process of being made.

Lieutenant Bill Miller of the 190th Tactical Reconnaissance Squadron, immediately reported the details of what he had spotted to the authorities at the Air National Guard - a 13.3 mile glyph of lines about a quarter of a mile in width and length, on the extremely hard, sun-baked dry bed of a lake in Mickey Basin located southeast of Steens Mountains in the Alvord Desert, 70 miles away from the city of Burns in Oregon.

The Steens Mountain and the Alvord Desert are awe inspiring places. The majestic Steen Mountain rises over a mile from the white plains of the Alvord. The desert is filled with a series of bubbling hot springs and dried-up lakes. The beauty is breathtaking - the ambience mystical!

The formation detected on the morning of August 10, 1990 was oriented precisely in the North-South direction. The glyph had a machine like precision in its shape and clarity of lines. After Bill Miller reported the observation, the news was concealed from the public by the authorities for thirty days.

The news hit the media in the United States on 12th September, 1990 when Boise TV station first aired the story. As soon as the story was aired, the glyph was quickly identified as the ancient Hindu meditation device- the Sri Yantra- identical in shape and proportion, and in its geometrical properties. No one had a theory why a pictograph of a complex Hindu meditation yantra should appear in the wilderness of Oregon. The story caught the attention of the media and the viewers alike.

By September 14th, the story was picked up by the Associated Press, Bend Bulletin and the Oregonian. The Oregonian reported that some architects that had been contacted by the newspaper, had said that the cost of conducting a land survey alone, before such a project could be initiated, would range from 75,000 to 100,000 dollars. The Sri Yantra design has a degree of complexity and a level of symmetry that makes it difficult to recreate its design even on paper, let alone furrow an enormous replication of it on a dry lakebed. There was therefore a good deal of speculation that the glyph was not man-made.

There were other reasons too to support this theory - not the least important of them being the fact that, the shape produced by the lines in this massive Sri Yantra at Oregon, could not be deciphered while standing on the ground. In fact, the shape only made sense when viewed from a height of a few thousand feet above.

In Vedic texts, the Sri Yantra is defined as a device formed by nine interlocking triangles. Four triangles point upward (representing Shiva) overlapping with five downward-pointing triangles (representing Shakti). The triangles are placed in a circle surrounded by the two levels of lotus-petals, which in turn are surrounded by an outer circle and enclosed in a tantra design, serving as a protective cover. As the devotee enters into the Mandala, represented by the Sri Yantra, he leaves behind the worldly distractions and conflicts; and is transported into a world of symbols and visualizations.

The triangles surround and radiate out from a bindu point. The bindu represents the junction point between the physical universe and its un-manifest source. The nine triangles are interlaced in such a way so as to create forty three smaller triangles symbolic of the entire cosmos.

The Sri Yantra is variedly described as a visual representation of the sound ‘Om' and an expression of the philosophy of ‘Advaita (one-ness or non-duality). The Sri Yantra is popularly used today in India as a meditation device.

Two UFO Researchers, Don Newman and Alan Decker, visited the site on the morning of 15th September and reported that no trace of tire track markings or foot prints were visible anywhere close to the site even though their own station wagon had now left quarter inch deep marks into the hard crust of the surface along the track from where they had approached the formation.

Dr. James Deardorff, a Research Professor Emeritus at the Atmospheric Science Department of Oregon State University and a colleague of Don Newman and Alan Decker, compiled the details of their investigations and forwarded the story to UFO magazine, a British magazine devoted to the subject of unidentified flying objects (UFOs) and extraterrestrial life. The magazine had an international reputation for quality and authenticity and agreed to publish the story which appeared in Volume 6, # 3 in 1991 under the heading, ‘A Symbol on the Oregon Desert'.

Dr. Deardorff wrote in his investigative story that the government had not been able to give a reasonable explanation to the public as to how a glyph of such a large size had made an undetected appearance on a desolate site, which was constantly patrolled by the Idaho National Air Guard. About forty days after the appearance of the glyph, a group of four people, headed by a Bill Witherspoon, claimed that they had etched out the pictograph, over a period of 10 days, by pulling a garden cultivator like a plow over the lakebed. Mr. Witherspoon said that he had used ropes to ensure that the lines were straight and the angles perfect. Dr. Deardorff countered by saying that the story was concocted, and that it was sponsored by the government in its effort to quell the public furor. In all fairness to the government authorities though, it might be added here, that the government was probably acting in what it considers is in the best interest of the general public. The authorities did not want to fuel the belief that the glyph had an unexplained origin.

Bill Witherspoon was interviewed by newspapers to judge the authenticity of his story. Very quickly it became evident that his explanations lacked credibility. The most unconvincing part of his story was his claim that a garden plow, a rope and a blueprint of the formation were enough equipment to furrow out the glyph effortlessly. Bill Witherspoon's electronic interview revealed other incongruities. For one, he had stated in the newspapers that he and his team had carried their tools for three quarters of a mile to the formation site everyday for 10 days, however in his video interview he said that he and his team had camped out two miles away from the site.

Bill Witherspoon's team only managed to gouge out a ½ inch deep line with great exertion when they were asked to demonstrate how they had gouged out 13.3 miles of lines, 3 inches deep and 10 inches wide. The line lacked neatness, and, the displaced soil fell unevenly on the two sides of the carved line. No one believed anymore that the original glyph could have been created by using crude tools such as garden plows.

Sri Chakra Land Art Article
Art as Technology
By Bill Witherspoon

Dr. Deardorff concluded his research. As per him, the government and its branches had been unable to explain how the National Air Guard had missed detecting the glyph in the process of being made by Bill Witherspoon for 10 days in an officially designated Wilderness Area where no form of motorized transport is permitted. For the most part the government remained reticent in answering any questions- its discomfort stemming from the fact that the US, the UK and many other countries have been the site of an unexplained phenomenon - the appearance of Crop Circles and formations similar to the one referred to in the story here- since the 1960s. Sustained research has linked these events with UFO activity – a phenomenon with it is perceived that the public is not at ease.

No answers could ever be arrived at, either by the government or by scientists, for the sudden appearance of the Sri Yantra in the remote wilderness of the United States. Only the UFO Researchers ventured to explain the mystery!

 அமெரிக்காவின் ஒரெகன் மாநிலத்தின் ஸ்டீன்ஸ் மலைகளின் தென்கிழக்குல் உள்ள இடம்தான் மிக்கி பேசின் சூரியனின் வெப்பத்தில் மணல் கொப்பளிக்கும் அளவுக்கு பாலைவன தேசம்.பில் மில்லர் என்கிற ராணுவ அதிகாரி இந்த இடத்தை குட்டி விமானம் மூலம் கடந்து செல்கையில் 13.3 mile சதுர அளவுக்கு வரி வரியாக வரைபடம் போன்ற ஒன்றை கண்டார் ஏதோ நாட்டின் வரை படம் என்று நினைத்து அதை பற்றி ஆராய்ந்தவருக்கு பயங்கர அதிர்ச்சி காரணம் அது நம் இந்து மதத்தில் காலம் காலமாக வழிபடும் சிவ விஷ்ணு பராசக்தியை குறிக்கும் ஶ்ரீசக்கரம் தான் அவர் பார்த்தது தொடர்ந்து 30 நிமிடங்கள் வட்டமிட்ட பின்னே தான் அவரால் முழு சக்கரத்தையும் 1 தடவை சுற்ற முடிந்தது. இதை ப் போலவே வரைய அவர்களால் எவ்வளவு முயன்றும் (1990 to 2014) இன்று வரை முடியவில்லை காரணம் நாலாயிரம் அடி மேலே பறந்து பார்த்தால் தான் ஶ்ரீசக்கரம் என்றே தெரியும். UFO ஆராய்ச்சியாளர்கள் டான் நியுமேன்,ஆலன் டெக்ளர் இருவரும் இந்த இடத்தை செப் 15 ல் ஆய்வு செய்தனர் அந்த ஆய்வில் இந்த இடத்தை சுற்றியுள்ள எந்த பகுதியிலும் மனித கால் தடமோ வாகன வந்து சென்ற தடமோ இல்லை என்றும் மனிதனால் இது சாத்தியமே இல்லை என்றும் கருத்து தெரிவித்துள்ளனர்

REINFORCEMENT QUANTITY ESTIMATION

Enhanced ultrasound penetrates bone and metal:

Researchers from North Carolina State University have developed a technique that allows ultrasound to penetrate bone or metal, using customised structures that offset the distortion usually caused by so-called aberrating layers.

‘We’ve designed complementary metamaterials that will make it easier for medical professionals to use ultrasound for diagnostic or therapeutic applications, such as monitoring blood flow in the brain or to treat brain tumours,’ said Tarry Chen Shen, a Ph.D. student at NC State and lead author of a paper on the work. ‘This has been difficult in the past because the skull distorts the ultrasound’s acoustic field.’

‘These metamaterials could also be used in industrial settings,’ said Dr. Yun Jing, an assistant professor of mechanical and aerospace engineering at NC State and senior author of the paper. ‘For example, it would allow you to use ultrasound to detect cracks in airplane wings under the wing’s metal ‘skin.’’

Ultrasound imaging works by emitting high frequency acoustic waves. When those waves rebound off an object, they return to the ultrasound equipment, which translates the waves into an image.

Some materials such as bone or metal have physical characteristics that block or distort ultrasound’s acoustic waves and these materials are called aberrating layers. The researchers are said to have addressed this problem by designing customised metamaterial structures that take into account the acoustic properties of the aberrating layer and offsetting them. The metamaterial structure uses a series of membranes and small tubes to achieve the desired acoustic characteristics.

Source: The Engineer
Posted by: Er_sanch.

THE UPA-VEDAS AND VEDANGAS

Aside from the Upanishads, there are also the Upa-vedas. These are the Artha-veda (science of economics and sociology), the Dhanur-veda (the science of defense, war, and politics), the Gandharva-veda (art of music, dancing, and singing), and Ayurveda (the holistic medical science). These are smaller compositions, each are attached to one of the four main samhitas (namely the Rig, Yajur, Sama, and Atharva respectively). Unfortunately, most of these compositions are difficult to find, except for the Ayurveda, the majority of which is still available but not all of its original text.

These are a part of the eighteen principal branches of Vedic knowledge, which, according to the Vishnu Purana, are listed with their sources as the six Vedangas:

The four Vedas, the six Angas (or subsidiary portions of the Vedas), viz., Siksha, rules of reciting the prayers, the accents, and tones to be observed; Kalpa, ritual; Vyakarana, grammar; Nirukta, glossarial comment; Chandas, metre; and Jyotish, astronomy; with Mimamsa, theology; Nyaya, logic; Dharma, the institutes of law; and the Puranas, constitute the fourteen principal branches of knowledge. Or they are considered as eighteen with the addition of these four: the Ayur-veda, medical science as taught by Lord Dhanvantari; Dhanur-veda, the science of archery or military arms taught by Bhrigu; Gandharva-veda, or drama and the arts of music, dancing, etc., of which the Muni Bharata was the author; and the Artha sastram, or science of government, as laid down first by Brihaspati. (Vishnu Purana, Book Three, Chapter Six)

To briefly explain some of the branches mentioned above:

Vyakarana is the science of Sanskrit grammar. This is presently based on the Panini grammar, since the other ancient forms or books are extinct. The Panini system, which has some 4000 sutras, is said to have been inspired by Lord Shiva when he once played on his small damru drum from which came 14 separate sounds. Those vibrations inspired Panini, who then explained the science of Sanskrit grammar. These vibrations were said to be originally in the mysterious formula of the Maheshvara Sutra. This Sutra is said to contain all sounds arranged in an order that holds the key to all structure of language.

Panini also provided the dhatu path, which is a dictionary of the root Sanskrit words. Then he gave the unadi sutras to describe how the words in the original Vedic samhitas (the four Vedas) were formed, which can provide the means of understanding the real definition of the words in the samhita mantras. Without this, it is easy for a person to mistranslate the real meaning or purpose of the Vedic mantras.

Nirukta provides the explanations of the Vedic words. It is used along with the Nighantu, which is a collection of Vedic words with their basic explanations. These are used with the Vyakarana to understand the exact meaning of Sanskrit words to make sure the Vedic samhita mantras are not misunderstood.

Siksha is the science of correct pronunciation of Vedic mantras, such as intonation, duration, and the accent on a word or syllable. This will determine how one “sings” each mantra. Differences in the pronunciation of a mantra can also change its meaning, and the outcome of the ritual. That is one of the reasons why the old Vedic rituals are no longer recommended for this day and age. The problem is that this is difficult to learn and almost all books on the topic have become lost.

Chandas is the science of correctly emphasizing the meter of the Vedic verses according to the division or parts and letters, and the correct pronunciation of the words. The Vedic mantras are also named according to its parts. For example, the anushtup chand is a mantra of four parts in one stanza, and with 32 letters. Yet if it has 31 letters in four parts, it is called brihati chand, and so on.

Jyotish is the science of Vedic astrology. This was used for a couple of reasons. Primarily it was for establishing the correct position of the stars and planets at certain times, such as one’s birth, and their effects for predicting one’s future life. It was also for calculating the best times to begin special activities, such as Vedic rituals. There were many books on jyotish, but most have now become lost, leaving but several left to study.

The Artha-sastram is said to have been established first by Brihaspati, but was written most recently by Kautilya in the fourth century BC for the king, Chandragupta Maurya. It is the science of government and economics that takes credit for some of the principles of corporate management that have gained popularity today, such as using prabhu shakti (vision), mantra shakti (mission), and utsah shakti (motivation).

Love Letters from Ancient India

Letter writing has a long history in ancient India. We have a number of references to letters particularly written by women. Vidharba princess Rukmini wrote a love letter to Lord Krishna requesting him to marry her. Sanskrit epic poem Sisupalawadha refers to it. We have two letter verses in the Prakrit anthology Gatha Sapta sati.

Kalidasa, the greatest of the Sanskrit poets, mentions letter writing in his play Vikrama Urvasiyam. Kalidasa lived around 1st century BC. King Pururavas falls in love with a celestial nymph named Urvashi. After writing her mortal suitor a love letter on a birch leaf, Urvashi returns to the heavens to perform in a celestial play. However, she is so smitten that she misses her cue and pronounces her lover’s name during the performance. As a punishment for ruining the play, Urvashi is banished from heaven.

Letter writing was an integral part of our culture. We have a sculpture of a beautiful lady writing a letter in Khajuraho Khandariya Mahadev temple. Needless to say it is a love letter. Damayanthi sent a riddle in a poem to find her husband King Nalan. Bhoja sent a riddle in a poem to find the great poet Kalaidas. Probably these were also sent in letter format.

Tamil letter

In Silappadikaram, one of the five Tamil epics, we have references to several letters. Madhavi, the dancer with whom Kovalan had relationship for sometime wrote to him after separation. She asked him why he left her. It was sent through a Brahmin. In ancient India Brahmins acted as messengers for kings and others.

Madhavi sent the letter to Kovalan through a Brahmin called Kausikan. Kausikan narrated to Kovalan how he got it from her. “Madhavi wrote this letter on a palm leaf with her tender hands and sealed it. She requested me to hand it over to you”. When Kovalan opened the letter, he found the following words: My lord, I fall at your feet. Kindly forgive my indiscreet words. What is my mistake which made you leave the city during the night with your wife of noble birth, even without the knowledge of your parents? My mind suffers in ignorance. Please clarify. O great and true one of wisdom, may you bless me (This is from Puranceri Irutta Katai in Silappadikaram).

When Kovalan finished reading it, he gave the letter back to Kausikn and requested him to show it to his parents so that they would also know what happened. Kovalam told him that it was his fault.

In another place (Ataikala Katai), a story of Panchatantra Tales is referred to. A Brahmin lady who raised a mongoose went out to fetch water leaving the care of her baby to the mongoose. In those days people were afraid of snake bites and so raised mongooses, the enemies of the snakes. As expected a snake came near the child and the mongoose killed the snake and protected her child. Mongoose was waiting at the gate to give the good news. But Alas! When the woman saw the blood in the mouth of the mongoose she thought it killed her child and threw her water pot on the head of the mongoose. It had an instant death.

Her husband was enraged by her hasty stupid act. Immediately he gave her a palm leaf containing a message in Sanskrit. He told her that he wouldn’t eat food served by her. He went on a pilgrimage to North. When Kovalan saw that distressed lady he took the message from her and performed several rituals to absolve her from the sin. He also brought her husband back. This is narrated by another Brahmin called Matalan. He reminded all the good deeds done by Kovalan and wondered what caused the present misery.

It bears testimony to the fact that Kovalan possessed a sound knowledge of Sanskrit. We can also conclude that letter writing was common and women were able to write freely. Sanskrit was used for writing letters in the first century AD. Though Silappadikaram was written around fifth century AD, the incident happened in the first century.

Lord Shiva’s Recommendation Letter

Writing recommendation letters to political leaders for favours is the order of the day. But according to Tamil books, Lord Shiva was the one who started this custom. When a Northern singer known as Hemnath came to Pandya country and challenged the Tamil singers Lord Shiva helped his devotee Bababathran, the royal singer, by scaring away Hemnath. The northern singer ran away in the night after hearing Banabathran’s worst student, who was none else but Shiva. He thought if the worst one can sing this good, Banabathran must be better than him. So the singer bolted away with his disciples at the dead of night. After this incident, Banabathran went to work in the temple and suffered from poverty. Shiva came in the disguise of a Tamil saint and gave him a recommendation letter to the king of Chera country who was a great devotee of Shiva. He alerted Chera king in a dream that Bana was coming with a letter. Chera welcomed him and gave him lot of money. The letter is in verse form and says that Bana is also a great devotee like the Chera king and he must be helped with money

MOTHER Painting

A man discovered 179 yrs old in India,

A man discovered 179 yrs old in India, "Death has forgotten me" || My grand children are dead there for yrs. Somehow forgot me death " Mahashta Mûrasi is an Indian who claims to be born in 1835. It is not only the oldest man in the world but also the man who lived the longest since the history of mankind (according to the Guinness World Records ). According to the information transmitted, the man was born in Bangalore on January 6 1835.De 1903, he lived in Varanasi, where he worked until 1957, until his retirement in 122 yrs. My grandchildren have died there a few years, "said Mûrasi." In a way, death has forgotten me. And now I have lost all hope to die! ".

4 Surprising Advantages of Being Depressed:

"In fact, people who are depressed display some surprising advantages in their thinking skills. Depressed people:
- process information more deeply.
- are more accurate at complex tasks.
- make better judgements on detail-oriented information.
- make more accurate cost-benefit analyses."

சுயரூபம் - கு. அழகிரிசாமி

வேப்பங்குளம் கிராமத்தில் இருநூறு வீடுகள் உண்டு. ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் ஒவ்வொரு பழம் பெருமையும் உண்டு. இப்போது சில வருஷங்களகப் பருவ மழைகள் சரிவரப் பெய்யாமலும், வேலை வெட்டிகள் கிடைக்காமலும் போய், அகவிலைகளும் தாறுமாறாக ஏறிக்கொண்டுவிடவே, அந்தக் கிராமத்தின் பெரும்பாலான வீடுகளில் ‘உண்டு’ என்று சொல்லுவதற்கு அந்தப் பழம்பெருமை ஒன்றுதான் மிஞ்சியிருந்தது.

பழம்பெருமை படைத்த இந்த வேப்பங்குளத்தில் பிறந்த எத்தனையோ பேரில், தற்சமயம் ஐம்பதாம் வயதைத் தாண்டிய வீ.க. மாடசாமித் தேவரும் ஒருவர். அப்படிச் சொல்லிக் கொள்ளுவதைவிட, வீரப்பத் தேவர் பேரன் என்று தம்மை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளுவதில்தான் அவருக்குப் பிரியம் அதிகம். தாத்தா வீரப்ப தேவரின் அரிய சாதனைகளையும், ஒரு கடுஞ்சொல்லுக்கு ஒன்பது தலைகளைச் சீவி எறியும் மகா தீரத்தையும், உடன்பிறந்த தங்கை ஏதோ ஒரு சமயம் அவரை லட்சியம் செய்யாமல் இருந்ததற்காக அவளுடைய மூத்த மகன் கல்யாணத்தின் போது யார் யாரோ தாங்கியும் கட்டாயப்படுத்தியும் அழுதும் இன்னும் என்ன என்ன விதமாகவோ கும்பிட்டுக் கூத்தாடியும் கை நனைக்காமலே (சாப்பிடாமலே) வந்துவிட்ட வைராக்கியத்தையும் மாடசாமித் தேவர் தம் வாழ்நாளில் சந்தித்த ஒவ்வோர் இரண்டு கால் பிறவியிடத்திலும் சொல்லிப் பெருமைப்பட்டிருக்கிறார். அப்பேர்ப்பட்ட வீரப்பத் தேவரின் பேரர், காலனும் அஞ்சும் கந்தசாமித் தேவரின் ஏகபுத்திரர். வீ.க. மாடசாமித் தேவர் என்னும் பெயர் கொண்ட அந்த வேப்பங்குளம் வாசி, அன்றொரு நாள் அதிகாலையில் எழுந்து, காலைக் கடன்களை முடித்து, ஊருக்குக் கிழக்கே உள்ள யாரோ ஒருவருடைய மிளகாய்த் தோட்டத்தின் கிணற்றடியில் நின்று பொடி மணலை எடுத்துத் தந்தசுத்தி பண்ணிக் கொண்டிருந்தபோது, முத்தையாத் தேவர் என்ற ஒருவர் எதிர்பாராத விதமாக அங்கே திடீரென்று பிரசன்னமாகி, “என்ன பெரிய தேவரே! இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் என்னை மாதாந்தம் நடக்கச் சொல்லலாம்னு நெனைச்சிக்கிட்டிருக்கீரு? இல்லே, நாள் காணாதா? காலேயரைக்கால் ரூவாக் காசுக்கு ஆயிரம் நடை நடந்தாச்சு; நீரும் வாய் சலிக்காமல் ஆயிரம் சால்ஜாப்பும் சொல்லியாச்சு!” என்று கர்ஜித்தார்.

கிணற்றில் தண்ணீர் இறைத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு வேற்று ஜாதிக்காரனின் முன்னிலையில் தம்மை இப்படியெல்லாம் பேசி பாக்கியைக் கேட்கும் முத்தையாத் தேவருக்குச் சரியான புத்தி புகட்டவேண்டுமென்று நினைத்த மாடசாமித் தேவர் “நான் என்ன உமக்குப் பயந்து ஒளிஞ்சுக்கிட்டு அலையறேன்னு சொல்லுறீரா? இல்லே, எதிரே வந்தாத் தலையைச் சீவிருவீரா? தெரியாமத்தான் கேட்கிறேன்” என்றார்.

“ஒளிஞ்சிக்கிட்டு அலையல்லேன்னா வீட்டிலே இருக்கணுமில்லே?”

“ஆமாம். நீர் வருவீர்னு சொல்லி உமக்காக வேலைவெட்டியைப் போட்டுட்டு நான் வீட்டிலேயே உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருக்கணும்!”

“இந்த வெவகாரமெல்லாம் எதுக்கையா? எனக்குக் குடுக்க வேண்டியதை விட்டெறிஞ்சிட்டீர்னா, நீர் வீட்டிலே இருந்தாத் தேவலையா, காட்டிலே இருந்தாத் தேவலையா? பெறகு நான் எதற்கு உம்மைத் தேடுகிறேன்?”

”காசு தானே கேக்கிறீர்” என்று நிமிர்ந்து நின்றுகொண்டு ஒரு கேள்வியைப் போட்டார், மாடசாமித் தேவர்.

“வேறு என்னத்தைக் கேக்கிறேன்? அதுகூடவா சந்தேகம்?”

“முத்தையாத் தேவரே! ரொம்ப தூரம் பேச்சுவச்சிக்கிட வேண்டாம். மத்தியானம் காசு வந்து சேருது, பாரும். உம்ம பாட்டிலே என்னென்னத்தையோ...”

மீதிப் பேச்சைக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாமலே முத்தையாத் தேவர் அப்பால் நகர்ந்துவிட்டார். அங்கே நின்றுதான் என்ன செய்யப் போகிறார்?

மாடசாமித் தேவரும், வாயில் கொப்புளித்த வாய்க்கால் தண்ணீரைத் ‘தூ’வென்று துப்பிவிட்டு, கிழக்கே மங்கம்மாள் சாலையை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார்.

மங்கம்மாள் சாலை என்பது இந்நாள் டிரங்க் ரோடாகும். சென்னை மாநகரிலிருந்து கன்னியாகுமரி வரையிலும் செல்லும் அந்தச் சாலையில் கோவில்பட்டிக்கும் கயத்தாறுக்கும் நடுவில் ஒரு விலக்குப் பாதை பிரிகிறது. அரை மைலுக்கு மேற்கில் இருக்கும் வேப்பங்குளத்துக்குச் செல்லும் அந்தப் பாதையும் மங்கம்மாள் சாலையும் சந்திக்கும் இடத்தில், முருகேசம் பிள்ளையின் பலகாரக்கடை என்ற ஒற்றைத் தனிக்குடிசை ஒன்று இருக்கிறது. பஸ்ஸுக்காகப் புளியமரத்து நிழலில் வந்து காத்திருக்கும் பிரயாணிகளையும், தெற்கு நோக்கியும் வடக்கு நோக்கியும் செல்லும் மாட்டு வண்டிகளையும் மற்றும் பாதசாரிகளையும் நம்பி அவ்விடத்தில் இருபது வருஷங்களுக்கு முன் நிறுவப்பட்ட அந்தக் கடை, முருகேசம் பிள்ளைக்கு ஐந்நூறு ஏக்கம் புன்செய் நிலத்தையும், சிமிண்டுத் தளம் போட்ட ஓர் ஓட்டுவீட்டையும் சம்பாதித்துக் கொடுத்ததுமல்லாமல், அவருடைய மூன்று பெண்களுக்குக் கல்யாணமும் செய்து வைத்திருக்கிறது. அந்தக் கடைக்குத் தேவர் போய்ச் சேர்ந்தபோது முருகேசம் பிள்ளை சிலருக்குப் பலகாரம் எடுத்து வைத்துக்கொண்டிருந்தார்.

முருகேசம் பிள்ளையவர்கள், மாடசாமித் தேவரவர்கள் வந்ததைக் கவனிக்கவில்லை என்று சொல்ல முடியாது; கவனிக்க விரும்பவில்லை என்பதுதான் சரி. பஸ்ஸுக்கு வந்த பிரயாணிகளுக்குப் பலகாரங்களைக் கொடுத்துக் காசாக்குவதிலேயே பிள்ளை கண்ணும் கருத்துமாக இருந்தார். தேவரோ, தாம் வந்ததைத் தெரிவிப்பதற்காக இடையிடையே ஏதேதோ பேச்சுக் கொடுத்துப் பார்த்தார். அது, ’புல்லர்க்கு நல்லோர் சொன்ன பொரு’ளைப் போலவும், தாடகையின் மார்பில் பாய்ந்த ராமபாணம் போலவும் இந்தப் பக்கமாகப் புகுந்து அந்தப் பக்கமாகப் பறந்துவிட்டது.

அப்போது சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவர்களில் ஒருவன் வேப்பங்குளத்துக்காரன். அவனையும் சேர்த்து, ‘ஐயா’, ‘ராசா’ என்று உபசரித்தார், முருகேசம் பிள்ளை. அதைப் பார்த்த தேவர், ‘நாலு காசு சேர்ந்துட்டதுன்னா கழுதை களவாணிப் பயல்களைக்கூட முருகேசம் பிள்ளை தாங்குவாரு!’ என்று இகழ்ச்சியாக எண்ணிக்கொண்டு ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்தார்.

எல்லோரும் சாப்பிட்டுப் போய்விட்டார்கள். ‘செல்விருந்து ஓம்பிய’ பிள்ளை, வருவிருந்தைப் பார்த்திருக்கலானார்; ஆனால், அப்போது பரிதாபகரமாக மாடசாமித் தேவர்தான் வந்த விருந்தாகக் காத்துக்கொண்டிருந்தார். ஆள் இல்லாத இந்தச் சமயம் பார்த்து, கோட்டையைப் பிடிப்பதற்காகத் தமது முஸ்தீப்பைத் தொடங்கினார் தேவர்.

“என்ன அண்ணாச்சி, ஆளு ஒருமாதிரி எளைச்சமாதிரி இருக்கிகளே, என்ன சங்கதி?” என்று ஆரம்பித்தார்.

”எளைப்பு என்ன எளைப்பு! எண்ணைக்கும் போலத்தான் இருக்கிறேன்” என்று அலட்சியமாகக் கடைக்கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டே பதில் சொன்னார் பிள்ளை.

தேவரிடமிருந்து அடுத்த கேள்வி கிளம்பவில்லை.

பஸ் வந்தது. அதிலிருந்து ஒரே ஒரு பிரயாணி மட்டும் இறங்கினான். அவனை வரவேற்றுச்  சாப்பிட அழைத்தார் பிள்ளை. அவன் ‘பசி இல்லை’ என்று சொல்லி அவரிடமிருந்து தப்பித்துக்கொள்ள முயன்றான். அகப்பட்டுக்கொண்டால் அரை ரூபாயோ முக்கால் ரூபாயோ கணக்காகிவிடும் என்று அவனுக்குப் பயம். ஆனால் பிள்ளையா விடுகிறவர்? ஓடிப்போய் அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தார்.

“கையை விடுமையா! பசிச்சா வரமாட்டான், மனுஷன்? கடன்காரன் மாதிரி வந்து கையைப் பிடிச்சு இழுக்கிறீரே!” என்று கோபமாகச் சொல்லி, கையையும் உதறிவிட்டு அவன் ஊரைப் பார்த்து நடந்தான்.

முருகேசம் பிள்ளைக்கு இது அவமானமாக இருந்தது. அதை மறைப்பதற்காக மாடசாமித் தேவரிடம் வலிய வந்து பேச்சுக் கொடுத்தார். தப்பி ஓடியவனைத் தமக்கு மிகவும் வேண்டியவனைப் போலக் குறிப்பிட்டுப் பேசினார். வேண்டியவன் இப்படியெல்லாம் முகத்தை முறித்தாற்போல் பேசுவது அவமானப்படத்தக்க விஷயமல்ல என்று தேவர் நினைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக அவர் கையாண்ட தந்திரம் அது.

பிள்ளையவர்கள் தம்மையும் ஒரு பொருட்டாகக் கருதிப் பேச ஆரம்பித்ததை எண்ணி மகிழ்ச்சியும் நம்பிக்கையும் கொள்ளத் தொடங்கிய மாடசாமித் தேவர், “என்ன இருந்தாலும் இந்த காலத்துப் பிள்ளைகளுக்கு மனுஷாளோட தராதரம் தெரிகிறதில்லை, அண்ணாச்சி” என்றார்.

“ஆனால், இவன் அப்படியில்லே! தங்கமானபிள்ளை.”

”பய போறான், அண்ணாச்சி, பேச்சை விடுங்க. இப்போ யாவாரம் எப்படி?” என்று விசாரித்தார் தேவர்.

“என்னமோ, அச்சில்லாமத் தேரு ஓடுது. போட்ட மொதலைக்கூடக் கண்ணாலே பார்க்கமுடியல்லே.”

“நல்ல யாவாரமின்னுல்லே சொன்னாக?”

”சொல்வாக, சொல்வாக. சொல்றவுகளுக்கு என்ன? முருகேசம் பிள்ளை, கொள்ளையடிச்சுக் கொள்ளையடிச்சு மூட்டை மூட்டையாகக் கட்டி வச்சிருக்கான்னுகூடச் சொல்வாக. என் கண்முழி பிதுங்குறது எனக்கில்லே தெரியும்? பாருங்க, என் மக மாங்கண்ணு (அவர் மூன்றாவது மகளின் செல்லப்பெயர்) ஆடிக்கு வந்தவ இன்னும் இங்கேயே இருந்துக்கிட்டிருக்கறா. அவளுக்கு நாலு வடத்திலே ஒரு முத்துமாலையைப் போட்டு அனுப்பி வச்சிரணும்னு பாக்கிறேன். அதுக்கு ரெண்டு பவும் சேர மாட்டேங்குது” என்று வருத்தத்தோடு சொன்னார்.

தேவர், மிகப்பெரிய பசியேப்பத்தை விட்டுவிட்டு, பிள்ளையின் துயரத்துக்கு அனுதாபம் காட்டுவதுபோல் நடித்துக்கொண்டு, “ரெண்டு பவும் போதுமா, நாலு வடம் முத்துமாலைக்கு?” என்று குழந்தையைப் போலக் கேட்டார்.

“சரியாப் போச்சு போங்க! கையிலே பத்து பவுன் இருக்கு தம்பி. பன்னிரண்டு பவுனாப் பண்ணிப்பிடணும்னு பார்க்கிறேன்”

”ஆமா, அண்ணாச்சி! செய்றதை நல்லாத்தான் செய்யணும்! யாருக்குச் செய்றோம்? நம்ம குழந்தைக்குத்தானே செய்றோம்?” என்று அனுதாபத்தைப் பூரணமாக வெளிப்படுத்தினார்.

‘ஐயாவுக்கு ரொம்பக் கவலை!’ என்று தமக்குள்ளேயே சொல்லிக் கொண்டார் பிள்ளை.

அப்போது தேவர் தமக்குள் சொல்லிக் கொண்டது பின்வருமாறு:

‘இவன் மகளுக்குச் சங்கிலி போடலேன்னுதான் இந்த வீரப்பத் தேவர் பேரனுக்குக் கவலை! நம்ம தலையெழுத்து, இப்படிப்பட்ட அற்பப் பயல்களுக்கெல்லாம் எரக்கம் காட்டிப் பேச வச்சிருக்கு. அவனவன் அரைவயித்துக் கூழுக்கு அலையிறான்; இந்தப் பய மகளுக்கு என்னடான்னா, முத்து மாலைப் பண்ணிப் போடணுமாம், நாலு வடத்திலே! கும்பி கூளுக்கு அழுததாம்; கொண்டை பூவுக்கு அளுததாம்!”

’அற்பப் பய’லுக்கு அனுதாபம் காட்டுவது தேவருக்கும், ‘வெறும் பயல்’ அனுதாபம் காட்டுவது பிள்ளைக்கும் அடியோடு பிடிக்கவில்லை.

முருகேசம் பிள்ளை பேச விரும்பாமல் சிறிது நேரம் மௌனமாக இருந்தார். ரோட்டின் தென்கோடியையும் வலதுகோடியையும் ஒருமுறை எட்டிப் பார்த்துவிட்டு, காலை உணவு உட்கொள்ள உட்கார்ந்தார்.

பிள்ளையவர்கள் இட்டிலிகளையும் வடைகளையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு தேங்காய்ச் சட்டினியைத் தொட்டுச்  சாப்பிடும் காட்சியைக் கண்ட தேவருக்கு நெஞ்சு படபடவென்ரு அடித்தது. முந்தாநாள் சரியாகச் சாப்பிடாமலும், நேற்று அறவே  சாப்பிடாமலும், இன்று வெறும் ஆசாரத்துக்காகவே பல்தேய்த்துவிட்டுப் பசியேப்பம் விட்டுக்கொண்டும் இருக்கும் ஒரு மனிதன் பக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறானே என்ற உணர்ச்சிகூட இல்லாமல் பிள்ளை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“நமக்கும் நாலு இட்டிலி வையுங்க, அண்ணாச்சி” என்று தம்மை மறந்த நிலையில் கேட்டுவிடுவதற்குத் தேவர் வாயைத் திறந்துவிட்டார். நல்ல வேளையாக, திறந்த வாயில் பேச்சு வெளிவராமல், மற்றொரு பசியேப்பமே வந்தது. கேட்டிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்? முருகேசம் பிள்ளை கடன் கொடுக்கக் கண்டிப்பாக மறுத்திருப்பார். அத்துடன் தேவரின் நம்பிக்கையும் தகர்ந்திருக்கும். கேட்காமல் இருந்தாலோ, சாயங்காலம் வரையிலாவது நம்பிக்கையை நீட்டலாம். இதை உணர்ந்து பிள்ளையவர்களை மெள்ள மெள்ள வசப்படுத்தி, கடைசியில் தமது காரியத்தைச் சாதிப்பதற்கான உபாயங்களையும் மார்க்கங்களையுமே தேடலானார், தேவர்.

சிறிது நேரத்தில் அடுத்த பஸ் வடக்கேயிருந்து வந்தது. அதிலிருந்து மூன்று பேர் இறங்கினார்கள். மூவரும் உள்ளூர்க்காரர்கள். அவர்கள் சாப்பிட வரமாட்டார்கள் என்பது பிள்ளையவர்களுக்குத் தெரியுமாதலால் அவர்களை வீணாகக் கூப்பிடவில்லை.

”இப்படி வர்ரவுகளெல்லாம் கடைக்கு வராமப் போனா அண்ணாச்சி சொன்ன மாதிரி, யாவாரந்தான் எப்படி நடக்கும்?” என்று வாயைத் திறந்தார் மாடசாமித் தேவர்.

“செடி வச்சவன் தண்ணி ஊத்துவான். நீர் ஏன் கவலைப்படுறீரு?” என்று பதில் சொல்லிவிட்டு பிள்ளை திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டார்.

மத்தியானம் ஆயிற்று. வயிற்றுச் சோற்றுக்கு முருகேசம் பிள்ளை வீட்டில் எடுபிடி வேலை செய்து உயிரைப் பேணிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறுவன் வீட்டிலிருந்து அவருக்கு மத்தியானச் சாப்பாடு கொண்டுவந்தான். காரணம் இல்லாமலே, நித்திய வழக்கப்படி அவன்மீது ஒரு வசை புராணம் பாடி முடித்தார் பிள்ளை. பிள்ளையவர்களைச் ‘சண்டாளன்’ என்று மனதுக்குள் திட்டிக்கொண்டு,  அதே சமயத்தில் அவருடைய கட்சியிலேயே சேர்ந்துகொண்டு, அந்தச் சிறுவனை மாடசாமித் தேவரும் கடிந்துகொண்டார். இது பிள்ளையவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

“தேவரே, இவன் என்ன, அனாதைப் பயல்னு பார்த்தீரா? நான் தான் திட்டுறேன்னா, நீரும் எதுக்குப் பின் பாட்டுப்பாடுறீரு?” என்று ஒரு போடு போட்டார்.

தேவருக்கு முகத்தில் அறைந்தாற்போல் இருந்தது. பல்லைப் பல்லைக் காட்டிக்கொண்டு,  “நான் அப்படி என்ன சொன்னேன்...? அவனுக்குப் புத்திதானே சொன்னேன்?” என்று பரிதாபகரமாகச் சொன்னார்.

பையன், தேவரைச் சிம்மப் பார்வை ஒன்று பார்த்துவிட்டுப் போனான்.

காலையிலிருந்து முருகேசம் பிள்ளையோடு வளர்த்த நட்பு இப்படி ஒரு நிமிஷத்தில் தகர்ந்து தரைமட்டமாகி விட்டதே என்று தேவருக்கு ஏமாற்றம். பழையபடியும் அவரோடு சிநேகிதமாகிவிடுவதற்குத் தக்க தருணத்தை எதிர்பார்த்தவராய் அந்த இடத்தில் இருந்தபடியே இருந்துகொண்டிருந்தார்.

இரவு ஏழு மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. திருநெல்வேலியிலிருந்தும் கோவில்பட்டியிலிருந்தும் எத்தனையோ பஸ்கள் வந்து போயின. எத்தனையோ பேர் முருகேசம் பிள்ளையின் கடைக்கு வந்து சாப்பிட்டுப் போனார்கள். அவர்களின் சிலருடன் பிள்ளையவர்கள் ‘ஹாஸ்ய’மாகப் பேசியபோது, தேவர் சிரித்தார்; சிலருடன் கோபமாகப் பேசியபொழுது, தேவர் அடி எடுத்துக் கொடுத்தார்; துயரமாகப் பேசியபொழுது, அழாக்குறையாகத் துக்கப்பட்டார். வயிற்றுக் கொடுமை அவரை இப்படியெல்லாம் ஆட்டி வைத்தது. உட்கார்ந்த இடத்தில் கரையான் புற்று வளர்ந்து அவரை மூடாதது ஒன்றுதான் பாக்கி. அந்த மாதிரி அங்கே கிடையாகக் கிடந்தார்.

பிள்ளையவர்களுக்கு அன்று வியாபாரம் சரிவர நடைபெறவில்லை. பத்துப் பன்னிரண்டு இட்டிலிகளும், சில தோசைகளும் மிஞ்சிவிட்டன. அரைப்பானை காபியும் மிஞ்சியது என்றாலும் பிள்ளையவர்கள் அதற்காகக் கவலைப்படவில்லை. எப்போதும் அவர் அதற்காகக் கவலைப்பட்டது இல்லை. அந்தப் பானை ஒரு வற்றாத ‘சமுத்திரம்’. காலையில் அடுப்பில் வைத்துக் கொஞ்சம் கருப்பட்டியையும் காபித்தூளையும் உள்ளே போட்டுக் கொதிக்க வைத்தால், அப்புறம் அது விற்பனை ஆக ஆகப் பானையில் தண்ணீரை விட்டே நிரப்பிக் காபியாக மாற்றிக்கொண்டிருப்பார், பிள்ளை.

இரவு ஒன்பது மணிக்குக் கடைசி பஸ்ஸும் போய்விட்டது. அதற்குமேல் அங்கே வியாபாரம் நடக்காது என்பதோடு மட்டுமின்றி, கடையைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு அவ்விடத்தில் உட்கார்ந்திருப்பதும் தப்பு. ஏகாந்தமான இடம்; நடுக்காடு. அங்கே எவனும் வந்து அடித்துப் பிடுங்கினாலும் கேள்வியில்லை. அதனால் வழக்கம்போல் பிள்ளையவர்கள் கடையைக் கட்டிக் கொண்டு வீட்டுக்குப் புறப்படத் தயாரானார். காபிப் பானையை எடுத்து வழக்கம்போலவே கடைக்குப் பின்புறத்தில் கொண்டு போய்க் கொட்டினார். மிஞ்சிய பலகாரங்களை எடுத்து ஒரு கூடைக்குள் போட்டார். “அந்த விடியாமூஞ்சி வந்து சனீசுவரன் மாதிரி கடைவாசலில் உட்கார்ந்திருந்தா யாவாரம் எங்கே ஆகும்?” என்று முணு முணுத்துக் கொண்டார்.

தேவர், அந்தச் சமயத்தில் மற்றொரு முறை கடனுக்கு நாலு இட்டிலிகளைக் கேட்க வேண்டுமென்று துடித்தார். ஆனால், அப்போது அவருக்கு வாய் வரவில்லை. பிள்ளை ‘இல்லை’ என்று சொல்லிவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற அதே பயம்தான்.

முருகேசம் பிள்ளை தம் தளவாடங்களைத் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு, வெறும் கடையை இழுத்துப் பூட்டிவிட்டு, நிலா வெளிச்சத்தில் விலக்குப் பாதை வழியாக மேற்கே நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார். தேவரை அவர் தம்மோடு புறப்படும்படி சொல்லவில்லை. அவரிடம் வேறு வார்த்தையும் பேசவில்லை. தேவருக்கு ஏற்பட்ட அவமானத்தைச் சொல்லிமுடியாது. அன்று பகல் முழுவதும் பிள்ளையவர்களின் இன்பதுன்பங்களில் முழுப் பங்கெடுத்துங்கூடத் தம்மை ஒரு மனிதனாக அவர் நினைக்கவில்லை என்பதற்காகத் தேவர் புண்பட்டு வருந்தினார். ஒரே பசி; எழுந்திருக்க முடியாத சோர்வு; போதாக்குறைக்கு அவமானம் வேறு; என்றாலும் அவர் பிள்ளையவர்களைப் பின்பற்றி நடந்தார். ‘ஒருவார்த்தை, வாய் திறந்து கேட்டிருக்கலாம். கேட்காமல் இருந்துவிட்டோம். வாயுள்ள பிள்ளைதான் பிழைக்கும்’ என்று எண்ணியவராக நடுவழியில் பிள்ளையவர்களைப் பார்த்து, “அண்ணாச்சி, ஒரு காரியமில்லே...” என்று ஆரம்பித்தார்.

“என்ன சமாச்சாரம்?” என்று கேட்டார் முருகேசம் பிள்ளை.

“இல்லே, மிஞ்சிப்போன அந்த இட்டிலியை எடுத்துக்குடுங்களேன், நாளைக்கு காலையிலே காசைக் கொண்டாந்து குடுத்திடுறேன்?”

“இதுக்குத்தான் நீர் இவ்வளவு நேரமும் வலைவீசினீரா? சரிதான், சரிதான்! ஐயா, நம்பகிட்டே கடன்கிடன் என்கிற பேச்சே கிடையாது” என்று சொல்லி, சற்று வேகமாக நடந்தார்.

“நீங்க கடன் குடுக்காமலா இருக்கிறீக?”

“குடுப்பேன் ஐயா, குடுப்பேன்; குடுக்கிறவுகளுக்குக் குடுப்பேன்; உமக்குக் குடுத்துப்போட்டு நான் எங்கே போய்க் காசை வசூல் பண்றது?”

“என்ன அப்படிச் சொல்லிப்போட்டீக, அண்ணாச்சி? இந்த வீரப்பத் தேவர் பேரன் அப்படிப்பட்டவன் இல்லே.”

“ஆமாமா! உமக்குக் கடன் குடுத்திட்டு, அப்புறம் வசூல் பண்ண வீரப்பத் தேவருகிட்டப் போக வேண்டியதுதான்.”

“சத்தியமாச் சொல்றேன்; வாங்கினக் கடனைக் குடுக்காம நான் ஏமாத்தமாட்டேன். ஊசிப்போன பலகாரத்தைத்தான் நான் கேக்கிறேன். அதைக்கூடக் குடுக்க மாட்டேங்கறீகளே!” என்று கெஞ்சினார்.

பிள்ளைக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. “ஊசிப்போன பலகாரந்தானே? அதை நீர் எதுக்குக் கேக்குறீரு? வீட்டுக்குப் போய்ச் சுடச்சுடத் தோசை சுட்டுச் சாப்பிடுமே; யார் வேண்டாங்கிறா!”

“கோவிச்சுக்காதீங்க. நான் இப்படியெல்லாம் கேக்கிறவனில்லே, ஏதோ இண்ணைக்குக் கேக்கிறேன். என் பாட்டன் பூட்டன் காலத்திலே கூட இப்படி எங்க குடும்பத்திலே யாரும் கெஞ்சினது கிடையாது. எங்க பாட்டனாரு, ஒரு கோவத்திலே சொந்தத் தங்கச்சி வீட்டிலே கூடச் சாப்பிடமாட்டேன்னு வந்தவரு...”

“ஐயா நீர் பொழைச்ச பொழைப்பும், ஒம்ம பாட்டன் பொழைச்ச பொழைப்பும் எனக்குத் தெரியும். சும்மா ஆளைப் போட்டு பிடுங்காதீங்க.”

பாட்டன்மாரைப் பற்றி அலட்சியமாகப் பேசிய அந்த வார்த்தைகளுக்காகவே தேவரின் எரிமலை வெடிப்பதற்குக் காத்திருந்தது போலும்! “என்னடா சொன்னே?” என்று இடிமுழக்கம்போல் குரலெழுப்பிக்கொண்டு முருகேசம் பிள்ளை மீது புலிப் பாய்ச்சலாகப் பாய்ந்தார், மாடசாமித் தேவர். இந்தத் தாக்குதலால், பிள்ளையின் தலையில் இருந்த தளவாடங்கள் கீழே விழுந்து சிதறின. உடனே இருவரும் கைகலந்துவிட்டார்கள். திட்டிய திட்டுகளும், பேசிய பேச்சுகளும்... அது வேறு பாஷை. பலம் கொண்ட மட்டும் ஒருவரையொருவர் ஓங்கிக் குத்தினார்கள். ஒருவரைக் கொல்லாவிட்டால் மற்றொருவர் உயிரோடு மீள முடியாது என்பதும் உறுதியாகிவிட்டது. அந்தப் பேயறைகளும், பேய்க் கூப்பாடுகளும் கேட்பாரற்ற ஓசைகளாகக் காற்றீல் கலந்துகொண்டிருந்தன. சண்டையை விலக்குவதற்குச் சுற்றுமுற்றும் ஒரு ‘சுடு குஞ்சும்’ கிடையாது. கை ஓயக் குத்தினார்கள். கையைவிட்டால் அப்புறம் பல்தான் ஆயுதம். பல்லையும் பகவான் கொடுத்திருக்கிறாரே!.... அடியோடு கடியும் சேர்ந்தது. உடம்பெல்லாம் ரத்தக் கோரைகள்....

நடுக்காட்டில் சில நிமிஷ நேரம் இந்தப் பயங்கரப் போர் நடந்தது. முடிவில் மாடசாமித் தேவரே சொந்து விழுந்தார். வயிற்றுப் பசியை வைத்துக்கொண்டு அவர்தான் எப்படித் தாக்குப் பிடிப்பார்? வீசி எறிந்த கோணிப் பை மாதிரி பாதையோரத்தில் சுருண்டு விழுந்தார் தேவர். முருகேசம் பிள்ளை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டிக்கொண்டே தம் தளவாடங்களைக் கம்பீரமாகப் பொறுக்கி ஒன்று சேர்த்துக் கொண்டிருந்தார். தேவர் கிடந்த இடத்தில் மூச்சுப்பேச்சே  இல்லை. ஒரே மௌனந்தான் நிலவியது.

முருகேசம் பிள்ளை புறப்படவிருந்த சமயத்தில், மாடசாமித் தேவர் சுய உணர்வு இல்லாத நிலையில். “அண்ணாச்சி, இன்னுங் கூட ஒங்க மனசு எரங்கலையா? வயத்துப் பசியிலே புத்தியைப் பறி கொடுத்திட்டேன், அண்ணாச்சி” என்று மன்னிப்பையும் இட்டிலியையும் ஏக காலத்தில் கேட்டார்.

முருகேசம் பிள்ளையின் மனமா இரங்கும்? அதற்குப் பதிலாகப் பன்மடங்கு கோபமே வந்தது. “இந்தா, திண்ணுத் தொலை. இப்படி மானங்கெட்ட தீனி திண்ணு உடம்பை வளக்கலேன்னா என்னவாம்?” என்று சொல்லிக்கொண்டே கூடையின் வாய்க்கட்டை அவிழ்த்து இட்டிலியை எடுத்துக் கொடுக்கப்போனார்.

“இந்தப் பயகிட்ட நான் பிச்சை வாங்கித் திங்கவா?” என்று வீறாப்புடன் சொல்லிக்கொண்டு தமது முழுப் பலத்தையும் பிரயோகித்துப் பிள்ளைமீது மறுமுறையும் மறுமுறையும் பாய்ந்தார், தேவர். பாய்ந்த வேகத்திலேயே அடி வயிற்றில் ஒரு பலமான குத்து வாங்கிக்கொண்டு கீழே விழுந்தார். உடம்பில் மூலைக்கு மூலை பரல் கற்கள் குத்தின. திரும்ப எழுந்து சண்டை போடுவதற்குத் தேவரிடம் சக்தி இல்லை.

அப்போது முருகேசம் பிள்ளை, “உம்மை விருதாவாக் கொலைப் பண்ணிட்டுத் தூக்குமேடையில் ஏறுவானேன்னு பாக்கிறேன். இல்லேன்னா, நடக்கிற கதை வேறே” என்று கடைசி உறுமலாக உறுமிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

அடிபட்டுக் கிடந்த மாடசாமித் தேவருக்கு, என்னென்னவோ பயங்களெல்லாம் வந்து உள்ளத்தில் புகுந்து கொண்டன. முருகேசம் பிள்ளை ஊருக்குள் போய் நடந்த சங்கதியைச் சொன்னால்?.... வீரப்பத் தேவரின் பேரன் வழிப்பறியடித்துப் பசி தீர்க்க முயன்றதாகக் கதை கட்டினால்...? பிறகு, போலீஸ்காரர்கள் வந்து தம்மை ஊரார் முன்னிலையில் கைதியாகக் கூட்டிக்கொண்டு போனால்?....

அவர் தம்முடைய பயங்களை ஒருவழியாக உதறுவதற்கு வெகு நேரம் ஆயிற்று.

’இனி என்ன கஷ்ட வந்தாலும் வரட்டும். என்னதான் வந்துவிடும்? தலைக்கு மிஞ்சின ஆக்கினையா? கோவணத்துக்கு மிஞ்சின தரித்திரமா? இந்த அற்பப் பயல் யாசகமாகக் கொடுத்த இட்டிலியை வாங்கி நாய்த் தீனி தின்னாமல் இருந்தோமே, இந்தக் கடும்பசியிலும் - அது போதும்; மற்றக் கேவலம் எது வந்தாலும் வரட்டும்’ என்று தமக்குத்தாமே ஆறுதல் தேடிக்கொண்டு தள்ளாடித் தள்ளாடி வீட்டை நோக்கி நடந்து வந்தார் மாடசாமித் தேவர்.

கலைமகள் 1959

நன்றி: காலச்சுவடு

Other Historic Imagery on Ceylon & Sri Lanka