 “The spiritually powerful message of Godhead can be properly discussed only in a society of devotees, and it is greatly pleasing to hear in that association. If one hears from devotees, the way of transcendental experience quickly opens to him, and gradually he attains a taste in knowledge that in due course develops into attraction and devotion.” (Shrimad Bhagavatam, 3.25.25)
The superiority of the Vedas is established through many features, with one of them being the inclusion of every type of religious system, both pious and impious. Every angle of vision is covered by the sacred texts of India, so one who is intimately familiar with these works, studying them under the guidance of a spiritual master
 The sincere spiritualist of the Vedic tradition practicing the highest system of religion
Under a theoretical analysis this fact may not be easy to decipher, but if we take a few simple examples, we’ll see that the person in authority, the more knowledgeable party, has the upper hand. The most obvious instance of this distinction is seen with parents and their children. If a parent says that it is time to go to bed for their young child, and the child puts up an argument, which side is more knowledgeable? The parent knows the child’s desire for staying awake, the argument they are presenting. The child, on the other hand, doesn’t know what the parent’s stance is, why they are enforcing a strict bedtime. Even if the parent were to try to explain, what could the child really understand? They lack the familiarity with the many days of experience in real life that the parents have. The parents are automatically the superior party based on their knowledge of both sides.
The same principle applies in the classroom. A teacher proficient in the subject matter can answer the questions of the students because they know what angle of vision the students are coming from. The teacher was once a student who had to learn the same information that is now being taught. The student doesn’t have this advantage; therefore they can never stand a chance in an argument with the teacher. The person with more knowledge always has the upper hand because they know the basis of the arguments of the opponents.
In spiritual life, one who doesn’t practice divine love can never properly describe it. This seems like a bold assertion to make, but it is true. Love involves the dedication of activity and thought, which results in a shift in consciousness. The feelings that result can only be described by one who has felt them. For one who hasn’t specifically felt these feelings, if they have learned about them from someone who has the experience, then at the very least they can pass on the proper information to others.
Spirituality is distinct from material life. In this sense there are really only two paths in life. We can either follow the dictates of the senses that are attached to the body or we can work to meet the needs of the soul. The spiritualist stands on firmer ground when explaining the benefits of their path because they have already tasted material life. The default tendency of the human being is to follow the dictates of the senses, an option which represents an unintelligent way of life. If this were not the case, there would be no need for educating children. A child is like an animal in the sense that it doesn’t have the intelligence to regulate activity to reach a better future position. The child is in a human form, so it has the potential to gather the right intelligence, to mature into a sober, rational, and educated human being.
In spiritual life, which is the rejection of material life, there is variety. There are different paths one can choose once they have decided that only following the dictates of the senses is not the way to go. The Vedas cover each of the different angles of vision with respect to spiritual life. The Vedas were purportedly compiled at the beginning of time, descending from the original person Himself. What’s astounding about this is that any new system of maintenance that should crop up either tomorrow, in one week, or in one hundred years is already covered by the Vedas. The sacred texts of India never lose their relevance, unlike newspaper stories and the latest nonfiction books, which have information targeted to the events of a specific time period.
The spiritualist can take the path of mental study, meditation and mysticism, or divine love. Of these, only divine love is all-inclusive. It can even include activity that, to the outsider, looks like material life. For instance, the materialist has a tendency to eat nice food and do work to produce fruits. The devotee in bhakti also eats and works, but they do it for the satisfaction of the fountainhead of all energies, the person from whom this entire creation has emanated. The path of divine love is also the least restrictive in terms of the behavior it allows. The energies are already there for everyone to utilize; it is just that without the proper consciousness, without the right intelligence gathered through both acceptance of information and practical application of those principles, the energy will not be used for the right purpose. When something is used improperly, the results are not palatable.
The materialist not open to hearing about the glories of bhakti-yoga will argue that all paths are the same, and that no one should punish themselves for a reward in the afterlife, about which little is known. “How can we be certain of the afterlife if we don’t even know how long we’re going to live? Therefore why put such stress on death and God and anything spiritual?“ Of course, the constant pain and angst the materialist finds are not accounted for in this argument. Neither is the variety in species, the need for law codes, the differences between the changing body and the individual residing inside, or the guaranteed nature of death.
 The materialist has never tried bhakti, so how can they know what it is about? They have never spent timechanting
The devotee has already tasted material life; they are intimately familiar with the arguments presented by those who have never tried bhakti. We saw in the case of the teacher and the student that the teacher was superior because of their knowledge of both sides. Along the same lines, the sincere spiritualist following divine love is not only knowledgeable of the arguments presented by the materialists, but they also know the points of view of those following the mental and mystic paths of spirituality.
 The mental plane studies external life and tries to make distinctions between this activity and that. When followed under the direction of the Vedas, the individual along this path can practically abstract every type of energy and perceive the oneness shared between all life forms. This singular energy is known as Brahman, or pure spirit. At the same time, knowledge about Brahman represents the limit to understanding through mental effort alone. That there can be variety in spiritual life remains a hidden fact, one which would actually bring the mentalist the happiness they crave.
The mystic given to meditation also doesn’t know much about the pleasure that comes from the path of divine love. They don’t know that who they are meditating on has a spiritual form that is both all-pervading and localized within the heart. Moreover, the mystic abilities acquired don’t do much unless there is a proper beneficiary targeted. If I have the ability to lift up a car with my finger, what good is that going to do for me? You can say that I can use that ability to get paid to move things. That is surely nice, but then I could also get a job doing something else. In either case there is work being performed for personal satisfaction. A yogi who can travel out of their body, become very large or small, or get others to listen to them is not much different from the materialist expert in their specific craft.
In divine love the proper beneficiary of activity is targeted immediately. He is the real source of the pleasure that the devotees
 Only in bhakti is God in His personal form the beneficiary. Only the transcendentalist following the principles of bhakti-yoga can taste the highest pleasure. The knowledge of every other type of system of maintenance is but an insignificant byproduct of the practice of devotion. On the outside the devotee may seem like a sentimentalist, but then why should there not be sentiment when looking at the beautiful, smiling face of Shyamasundara
The human being is endowed with freedom. Without freedom there cannot be crime or pious behavior. As we have a choice as to which direction to take, we should follow one which is championed by those in the know. As only the bhaktas are intimately familiar with the benefits of every system and the reasons why people would follow them, choosing the bhakti path is never a failing option. Even if we are hesitant to trydevotional service
In Closing:
Superior is party within argument,
Who either side’s point can defend.
Students protest teachers with excuse after excuse,
But wise is teacher who knows student’s opinion too.
As far as books go the Vedas stand most tall,
Spiritual or material path, scriptures know them all.
Yogi in bhakti has already tread material path,
Finding superior engagement, abandoned lust and wrath.
Accept bhakti-yoga from devotee’s full experience,
On Krishna and His Vedas have full reliance.
|
Tuesday, December 27, 2011
Credibility on Both Sides
Sea snails help researchers explore a way to enhance memory
(Medical Xpress) -- Efforts to help people with learning impairments are being aided by a species of sea snail known as Aplysia californica. The mollusk, which is used by researchers to study the brain, has much in common with other species including humans. Research involving the snail has contributed to the understanding of learning and memory.
At The University of Texas Health Science Center at Houston (UTHealth), neuroscientists used this animal model to test an innovative learning strategy designed to help improve the brain’s memory and the results were encouraging. It could ultimately benefit people who have impairments resulting from aging, stroke, traumatic brain injury or congenital cognitive impairments.
The proof-of-principle study was published on the Nature Neuroscience website on Dec. 25. The next steps in the research may involve tests in other animal models and eventually humans.
The strategy was used to identify times when the brain was primed for learning, which in turn facilitated the scheduling of learning sessions during these peak periods. The result was a significant increase in memory.
“We found that memory could be enhanced appreciably,” said John H. “Jack” Byrne, Ph.D., senior author and chair of the Department of Neurobiology and Anatomy at the UTHealth Medical School.
Building on earlier research that identified proteins linked to memory, the UTHealth investigators created a mathematical model that tells researchers when the timing of the activity of these proteins is aligned for the best learning experience.
Right now, the scheduling of learning sessions is based on trial and error and is somewhat arbitrary. If the model proves effective in follow-up studies, it could be used to identify those periods when learning potential is highest.
“When you give a training session, you are starting several different chemical reactions. If you give another session, you get additional effects. The idea is to get the sessions in sync,” Byrne said. “We have developed a way to adjust the training sessions so they are tuned to the dynamics of the biochemical processes.”
Two groups of snails received five learning sessions. One group received learning sessions at irregular intervals as predicted by a mathematical model. Another group received training sessions in regular 20-minute intervals.
Five days after the learning sessions were completed, a significant increase in memory was detected in the group that was trained with a schedule predicted by a computer. But, no increase was detected in the group with the regular 20-minute intervals.
The computer sorted through 10,000 different permutations in order to determine a schedule that would enhance memory.
To confirm their findings, researchers analyzed nerve cells in the brain of snails and found greater activity in the ones receiving the enhanced training schedule, said Byrne, the June and Virgil Waggoner Chair of Neurobiology and Anatomy at UTHealth.
“This study shows the feasibility of using computational methods to assist in the design of training schedules that enhance memory,” Byrne said.
More information: “Computational Design of Enhanced Learning Protocols,” Nature Neuroscience Dec. 25, 2011.
Provided by University of Texas Health Science Center at Houston
"Sea snails help researchers explore a way to enhance memory." December 26th, 2011. http://medicalxpress.com/news/2011-12-sea-snails-explore-memory.html
Posted by
Robert Karl Stonjek
Robert Karl Stonjek
All the Pieces Fall to His Wish
 “Meanwhile, the son of Gadhi [Vishvamitra] went to Ayodhya. King Dasharatha said, ‘Please bring him here to the palace’, and welcomed him.” (Janaki Mangala, 15)
gādhi suvana tehiṃ avasara avadha sidhāyau |
nṛpati kīnha sanamāna bhavana lai āyau ||
As with a marriage there is the merging of two families, the wonderfully auspicious event of Sita’s nuptials joined two kings renowned for their ability to protect and abide by the righteous path. Thus far in his poem called the Janaki Mangala Goswami Tulsidas
As Lakshmi Devi, Sita controls the fortune of the entire world. Her husband is the most fortunate living entity because He is loved and adored by Lakshmi, who showers Him with affection nonstop. Sita’s association in marriage was considered a similarly fortunate blessing. Thus many royal families from around the world came to Janaka’s kingdom to try to earn her company. Janaka was attractive because of his piety and Sita her beauty and family link to Janaka. The great king could think of no other way to decide her marriage than to hold a self-choice ceremony, where prospective grooms would try to lift a heavy bow initially belonging to Lord Shiva
The future winner of the contest resided in Ayodhya, and He was not made aware of Janaka’s vow because He happened to not be home when the announcement was made. The venerable Vishvamitra Muni was residing peacefully in the forest when a band of night-rangers, ghoulish creatures given to changing shapes at will, started to harass him. A brahmana is a priest, so they have no association with violence, money, or competition. They essentially have no reason to have strife with any other person. These night-rangers knew the power and sway that the priestly class hold in society. They were also keen on eating human flesh, so who better to attack than defenseless mendicants residing in a forest?
 Vishvamitra Muni went to Ayodhya because it is the king’s duty to protect the innocent, especially the brahmanas. King Dasharatha had jurisdiction over the forests where Vishvamitra was staying. When the sage reached Ayodhya, the king welcomed him and brought him into the palace. The proper etiquette for receiving a guest is to invite them into the home, give them a nice place to sit, and then offer food and drink for consumption. Vishvamitra was the most exalted guest, so even a royal leader like Dasharatha considered it a tremendous blessing to welcome him. Vishvamitra could only bring good fortune, for he would either give his blessings to the king and his citizens or provide needful instruction on how to improve the living situation.
What no one knew at the time was that through his desire to have protection in the forests, Vishvamitra was setting the wheels in motion for Rama to marry Sita. Dasharatha, though attached to his eldest son Rama, had to part with Him at the request of the sage. For a chivalrous king, his word is everything. Dasharatha promised to give Vishvamitra whatever he wanted, for a respected brahmana should never be denied anything. What could they want anyway? Brahmanas have no desire for wealth, money, women, or property. Dasharatha never thought that Vishvamitra would want to take Rama away from him, for the eldest son was still just a young boy. Dasharatha told the sage that he had many other fighters in his royal entourage capable of protecting him, but Vishvamitra knew Rama’s special grace, His ability to fight off even the most powerful flesh-eaters ranging the night.
Accompanying Rama was His younger brother Lakshmana
Rama would lift the bow easily and thus win Sita’s hand in marriage. The event would bring together Dasharatha and Janaka, kings who were wise enough to follow the advice of their brahmana counselors. It was the royal priestly order that advised Janaka to hold a svayamvara, and it was Vishvamitra who requested that Rama be allowed to attempt to lift the bow. Lakshmana was not a candidate because he was younger than Rama. Plus, he would never show up his brother like that. The fraternal affection shared between Rama and Lakshmana cannot be described. Several years later, when Dasharatha decided to install Rama as the new king, the Lord immediately went to Lakshmana and told him that the honor belonged to him as well, for the Lord did everything for Lakshmana’s benefit. The feelings were mutual, and Lakshmana never for a second wanted to take away the glory of his beloved brother. He delighted more in seeing Rama happy and successful than in gaining any fame for himself.
 From following the advice of the priestly class devoted to the Supreme Personality of Godhead, so many auspicious conditions arrive automatically. The priest in the form of a spiritual master
From following the recommendations of the spiritual masters of the Vedic tradition the benefits are there for everyone to enjoy. While the royal order has dissipated in modern times and been replaced by a democratic system that relies on relative morality, the opportunity to abide by dharma is still present. The only benefit to be found in the less auspicious conditions of today is that the pathway towards meeting God and His wife has been made easier. There is only one recommendation for every single soul living in the Kali Yuga: chant the holy names. Recite sacred formulas like, “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare
We may be reluctant to abandon our previous attachments, but extending faith to the recommendations of the Vaishnava acharyas, who lead by example, has safety built into it. Dasharatha didn’t want to let go of his son, but in the end he would glorify the Raghu dynasty by giving in. For a famous king like Dasharatha, a predominant fear was to somehow sully the good name of the family, which had produced a long line of pious rulers starting with Maharaja Ikshvaku, the founder of the family line. Denying the request of a venerable sage like Vishvamitra would have brought scorn to Dasharatha and his family, and it would have not helped his standing that many sages would continue to be killed in the forest without protection.
Janaka as well could have forbidden Rama from participating in the contest, for the Lord was rather young at the time. Many of the onlookers in Tirahuta were afraid that the Lord wasn’t going to be able to lift Lord Shiva’s bow. In their minds they cursed King Janaka for having made the oath, which he could now not go back on. But staying pious, following the proper course, proved to be the right choice in the end. Similarly, regularly reciting the holy name - the sound vibration that best represents God and attacks the contaminated consciousness grown weary through the swinging pendulum of acceptance and rejection - causes the thick cloud of nescience enveloping the otherwise pure consciousness of the essence of identity, the spirit soul, to eventually dissipate.
 The holy name also reminds us of Sita and Rama, how they were brought together through so many events that didn’t seem to be related. In one sense, even the vile Rakshasas deserve some credit for the marriage. Had they not harassed Vishvamitra, the sage may never have gone to Ayodhya to ask for Rama. If he had not been with Rama and Lakshmana in the forests near Tirahuta, perhaps Rama would never have attempted to lift Lord Shiva’s bow. This broad perspective of appreciating so many actions, even those of miscreants not interested in the final outcome, is acquired through constant connection with the holy name, which brings all the good qualities that a person could ask for. From following the chanting
In Closing:
With God’s arrangement no chances missed,
For all the pieces fall to His wish.
With peaceful sages night-rangers fought,
This to Ayodhya son of Gadhi brought.
King Dasharatha, free of vice and malice,
Welcomed Vishvamitra to his palace.
With Rama by his side safe would sage be,
Though reluctant, Dasharatha had to agree.
With him Rama and Lakshmana the muni took,
King Janaka’s town at God’s face soon to have a look.
 |
பண்டார வன்னியன்
இலங்கையில், வெள்ளையர்களை எதிர்த்து வீரப் போர் புரிந்து உயிர்த் தியாகம் செய்தவன், பண்டார வன்னியன்.தமிழ்நாட்ட
தமிழர் ஆட்சி
யாழ்ப்பாணத்தை ஒட்டிய வன்னிப்பிரதேசத்தை பண்டாரகவன்னியன் ஆண்டு வந்தான்.
வடக்கே யாழ்ப்பாணம் பரவைக்கடலையும், தெற்கே அருவிஆற்றையும், மேற்கே மன்னார் மாவட்டத்தையும், கிழக்கே திரிகோணமலையையும் எல்லையாகக் கொண்டது வன்னி ராஜ்ஜியம். வன்னி மண் இன்று வடபுலத்தே ஆனையிறவையும் தென்புலத்தே அனுராதபுரத்தையும் கிழக்கு மேற்குத் திசைகளில் இந்து சமுத்திரத்தையும் எல்லைகளாகக் கொண்ட நிலப் பரப்பாகச் (வவுனியா, மன்னார் , முல்லைத்தீவு, கிளிநொச்சி மாவட்டங்கள்) சுருங்கி விட்ட போதிலும், முன்பொரு காலத்தில் யாழ்ப்பாணத்திற்கும் கண்டிக்கும் இடையே உள்ள நாடு வன்னி வள நாடு என வழங்கப்பட்டது. கிழக்கே திருகோணமலை, மட்டக்களப்பு, கொட்டியாரம், யால பாலுகமும் மேற்கேயுள்ள புத்தளம் முதலியனவும் முற்காலத்தில் வன்னி நாட்டைச் சேர்ந்திருந்தன. பின்னர் டச்சுக்காரர் காலத்தில் வன்னியின் தெற்கு எல்லையாக அரிப்பு ஆறும், காலு ஆறும் இருந்தன. இப்படியாக, வளம் கொழித்து விளங்கிய வன்னி நாடு இன்று தன் பெரும் பகுதியை காடுகளுக்குள் தொலைத்து விட்டு, சோகங்களையே சொந்தமாக்கிக் கொண்டுள்ளது.
பண்டாரகவன்னியனும், கண்டி தமிழ் மன்னன் விக்கிரம ராசசிங்கனும் நெருங்கிய நண்பர்கள்.
டச்சுக்காரர்களை விரட்டிவிட்டு, இலங்கையில் பல இடங்களை கைப்பற்றிக்கொண்ட வெள்ளையர்கள், பண்டாரகவன்னியனிடம் கப்பம் (வரிப்பணம்) கேட்டனர்.
தமிழ்நாட்டில், வெள்ளையருக்கு வரி கொடுக்க வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் மறுத்தது போல், பண்டாரகவன்னியனும் கப்பம் கட்ட மறுத்தான். கப்பம் கேட்டு வந்த வெள்ளையனை விரட்டி அடித்தான்.
வெள்ளையர்கள் விடவில்லை. 1797 -ம் ஆண்டு ஜனவரி 1-ந்தேதி எல்லிஸ் டொய்லி என்ற தளபதியை பண்டாரகவன்னியரிடம் அனுப்பி, கிஸ்தியை வசூலித்து வருமாறு கூறினார்கள்.
வெட்டி வீழ்த்தினான்
வெள்ளையர்கள் மீண்டும் மீண்டும் ஆட்களை அனுப்பி கப்பம் கேட்டதால், பண்டாரகவன்னியன் வெகுண்டான். எல்லிஸ் டொய்லி என்ற அந்த வெள்ளைக்கார தளபதியை வாளால் வெட்டி வீழ்த்தினான்.
இதுபற்றி தகவல் கிடைத்ததும், வெள்ளையர்கள் கடும் கோபம் கொண்டனர். படைகளை திரட்டிக் கொண்டு, பண்டாரகவன்னியன் மீது போர் தொடுத்தனர்.
கற்பூரப்புல் என்ற இடத்தில் இருதரப்பு படைகளும் மோதின. பண்டாரகவன்னியன் ஆவேசத்துடன் வீரப்போர் புரிந்து, பல வெள்ளைக்கார வீரர்களை வீழ்த்தினான்.
தமிழ் படைகளின் தாக்குதலை சமாளிக்க முடியாமல், வெள்ளையர் படை புறமுதுகிட்டு ஓடியது.
மீண்டும் போர்
ஆங்கிலேயர்கள், எப்படியாவது பண்டாரகவன்னியனை தோற்கடித்து விடவேண்டும் என்று பெரும் படை திரட்டினர். இதைத் தெரிந்து கொண்ட பண்டாரகவன்னியன், ஆங்கிலேயர்களால் அமைக்கப்பட்ட முல்லைத்தீவு கோட்டையை, 1803-ம் ஆண்டில் தாக்கினான். காப்டன் ரிபேக் தலைமையில் இருந்த வெள்ளையர் படைகளுக்கும், பண்டாரகவன்னியன் படைகளுக்கும் கடும் போர் நடந்தது. பண்டாரகவன்னியன் வெற்றி பெற்றான். வெள்ளையர் படை பின்வாங்கி ஓடியது.
மும்முனைத் தாக்குதல்
வெள்ளையர் பண்டாரகவன்னியனை எதிர்க்க புதிய வியூகம் வகுத்தனர். யாழ்பாணம், மன்னார், திரிகோணமலை என்ற மூன்று இடங்களில் இருந்தும் வெள்ளையர்கள் ஒரே நேரத்தில் படையெடுத்துச் சென்று, பண்டாரகவன்னியனை தாக்கினர்.
வெள்ளையர்களின் படைகளுடன் ஒப்பிடும் போது, பண்டாரகவன்னியனின் படை மிகச் சிறியது. இருப்பினும், அஞ்சாமல் வீரப்போர் புரிந்தான்.
போரில் பண்டாரகவன்னியன் படுகாயம் அடைந்தான். அவனுடைய வீரர்கள், பனங்காமம் என்ற இடத்துக்கு பண்டாரகவன்னியனை தூக்கிச் சென்றனர். சிகிச்சை அளித்து குணப்படுத்த எவ்வளவோ முயன்றும் பலன் இல்லை.
1803-ம் ஆண்டு அக்டோபர் 31-ம் தேதி பண்டாரக வன்னியன் உயிர் பிரிந்தது.
பண்டாரகவன்னியன் மாண்ட இடத்தில் ஒரு நடு கல் உள்ளது. அதில், "இந்த இடத்தில் பண்டாரகவன்னியனை கேப்டன் வான் டெரிபெர்க் தோற்கடித்தான்" என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.
இந்துக்காலக் கணக்கீடு
அறுபது நொடிகள் ஒரு நிமிடம்
பதினைந்து நிமிடங்கள் கொண்டது ஒரு காஷ்டை
பதினைந்து காஷ்டைகள் கொண்டது ஒரு கலை
முப்பது கலைகள் கொண்டது ஒரு முகூர்த்தம்
முப்பது முகூர்த்தங்கள் கொண்டது ஒரு திதி
முப்பது திதிக்கள் கொண்டது ஒரு மாதம்
இரண்டு மாதங்கள் கொண்டது ஒரு ருது
மூன்று ருதுக்கள் கொண்டது ஒரு அயனம்
இரண்டு அயனங்கள் கொண்டது ஒரு வருடம்
இவை 'விஞ்ஞானபூர்வமாக நிரூபிக்கப்படும்போது' உலகம் முழுவதும் பின்பற்றப்படும் தற்போதைய குறைகள் கொண்ட 'கிரிகோரியன்' காலண்டர் முறை வழக்கத்திலிருந்து நீக்கப்பட்டு, இந்துக்காலக்கணக்கீடு முறை எல்லா மதம்,எல்லா நாடு,எல்லா மொழி,எல்லா இன மக்களாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும்.
இந்நிலை கி.பி.2025 க்குள்ளாகவே நடைமுறைக்கு வந்துவிடும்...
மேடம் நா ஒரு வருஷமா ட்ரை பண்றேன்..
லைன் கெடைச்ச சந்தோஷத்துல எனக்கு பேச்சே வரல...
ஏன்பா பத்து வருஷத்துக்கு முன்னால ஒரே ஒரு பெப்சி உமா வாரத்துல ஒரே ஒரு நாளு நேயர்களோட ஃபோன்ல பேசி மகிழ்விச்சாங்க... அப்ப இந்த effect ல்லாம் குடுத்தது வாஸ்தவம். இப்பதான் இத 24 மணி நேர சேவையாவே ஒரு 20 சேனல் பண்ணிகிட்டு இருக்காங்களே. இன்னும் அதே effect ah மாத்தாம குடுத்துக்கிட்டு இருக்கீங்களே இது நியாயமா? சில பேரு டெய்லி போன் பண்ணி "ஹை லைன் கெடச்சிருச்சி"ன்னு டெய்லி ஷாக் ஆவுறாய்ங்க. இப்பலாம் லைன் கெடைக்கலன்னாதாண்டா நீங்க ஷாக் ஆவனும்
காலங்காத்தால 7 மணிக்கு அலாரம் வச்சி எழுந்து ஆரம்பிக்கிற இவிங்க அலும்பு நைட் 9 மணிக்கு தான்பா முடியுது. "காலை தென்றல்" "வாழ்த்தலம் வாங்க" "வடை திங்கலாம் வாங்க" "நாங்களும் நீங்களும்" "நீங்களும் பக்கத்து வீட்டு காரரும்" "குழந்தைகளுக்காக" "மகளிர்க்காக " "அக்காவுக்காக" "ஆயாவுக்காக" "ஹலோ ஹலோ" "ட்ரிங் ட்ரிங்" "டொய்ங் டொய்ங்" ன்னு ப்ரொக்ராமோட பேரும் ஆளும் தான மாறுறாய்ங்ளே தவற போட்ட மொக்கையே தான் 24 மணி நேரமும் போடுறாய்ங்க.
இந்த ப்ரோக்ராம்கள host பண்ற ஆளூகள பாக்கனுமே.. சென்னையிலயே
பொறந்து வளர்ந்து தமிழ் பேச தெரியாது போல பேசி உயிரெடுக்கும் ஒரு சுமார் ஃபிகர்க்கு அரை இன்ச்கு மேக்கப்ப போட்டுவிட்டு நிக்கவச்சிருவாய்ங்க. அதுக்கு pair ah ஒருத்தன போடுவாய்ங்க பாரூங்க...அவரு தலை சீவாம ஒரு கட்டம் போட்ட சட்டைய போட்டுகிட்டு ஒரு தூங்கி எந்திரிச்சி effect la இருப்பான். கேசுவலா இருக்காராமா...
காலைங்காத்தால 7 மணி ஆனா வாழ்த்து சொல்ல ஆரம்பிச்சிருவாய்ங்க. எது எதுக்கெல்லாம் வாழ்த்து சொல்லலாம்னு இவைங்கள பாத்து தான் கத்துக்கனும். திடீர்னு ஒருத்தன் போன் பண்ணீ "நாளைக்கு தனது இருபத்து அஞ்சாவது நினைவு தினத்தை கொண்டாடும் எங்கள் கொள்ளூ தாத்தா பிச்சாண்டிக்கு நான் வாழ்த்து தெரிவிக்கிறேன்" ன்னு சொன்னா கூட "கால் பண்ணியதற்கு மிக்க நன்றி.. நாளை இருபத்தைஞ்சாவது நினைவு தினத்தை கொண்டாடும் உங்கள் கொள்ளூ தாத்தா பிச்சாண்டிக்கு எங்களின் சார்பாகவும் எங்கள் ..பீம்..டிவியின் சார்பாகவும் வாழ்த்துக்களை தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்.. இதோ உங்களுக்கான பாடல் பாத்து எஞ்சாய் பண்ணுங்கம்பாய்ங்க. "அட்ரா அட்ரா நாக்கு மூக்க நாக்கு மூக்க"
கரெக்டா மணி 10 ஆயிருச்சின்னா உடனே மகளிர கவர் பண்ண ஆரம்பிச்சிருவாயிங்க ஏன்னா அந்த டைம்ல அவங்க மட்டும் தான் வீட்டுல இருப்பாங்க.ஆனா அவங்களூக்கு ஒரு கண்டிஷன். அவங்க போன் பண்ணா எதாவது டிப்ஸ் குடுக்கனும். டிப்ஸ் குடுத்தா தான் பாட்டு போடுவாங்க. இல்லன்னா song தான் போடுவாங்க அவங்க டிப்ஸ்குடுப்பாங்க பாருங்க... "நைட்டு அரைச்ச தோசை மாவ ஃப்ரிட்ஜ்ல வச்சிருந்தா அது கெட்டுபோகம அப்புடியே இருக்கும்... காலைல நாம தோசை செஞ்சி சாப்புடலாம்" னு ஒரு அம்மா ஒரு உலக மகா டிப்ஸகொடுப்பாங்க. அதுக்கு இதுங்க "wow... இவளசூப்பரான டிப்ஸ் குடுத்த உங்களுக்காக ஒரு சூப்பர் பாடல் பாத்து எஞ்சய் பண்ணூங்க"
இந்த ப்யூட்டி டிப்ஸ் தான் இதுல எல்லாம் லைஹைட்.. "டெயிலி கடல மாவ மூஞ்சிலதடவி அரைமணி நேரம் வச்சிருந்து கழுவனும்.. இப்புடியே ஒரு மாசம் பண்ணா...." இப்புடியே ஒரு மாசம் பண்ணா வீட்டுல உள்ள கடலை மாவுதான்டா காலி ஆகும். கருமம் புடிச்சவிங்களா...வேற ஒண்ணும் ஆவாது. எவன் கேக்க போறான்னு வாயில வர்றத அடிச்சி விடுறது
திடீர்னு பாத்தா ஒரு பாட்டி போன் பண்ணுது... இவியிங்க அதுகிட்ட இன்னிக்கு என்ன கொழம்பு வச்சீங்க ஆண்டின்னு கேக்குறாய்ங்க" அதுக்கு அவங்க "சாம்பார் கண்ணு" ங்குது..உடனே இவியிங்க "போங்க ஆண்டி முந்தாநாளூ கூட இதே கொழம்பு தானே வச்சீங்கங்குறான். ஆக அந்த பாட்டி டெய்லி ஃபோன் பண்ணி என்ன சமைக்கிறோம்ங்கற வரைக்கும் இவிங்களுக்கு update குடுத்துகிட்டு இருக்கு. அப்புறம் ஏண்டா தமிழ்நாட்டுல இத்தனை நெட்வொர்க் வராது.
அப்புறம் சாயங்காலம் ஒரு 5 மணி ஆயிருச்சின்னா "அடிக்கடி கடி கடி" ன்னு அங்கங்க புடிச்சி கடிச்சி வச்சிருவானுக. வெறி நாய் கடிய கூட தாங்கிகலாம் போல.. கடி ஜோக் சொல்றோம்ங்கற பேர்ல இவனுங்க கடிய தாங்க முடியல... கடி ஜோக்கு உண்டான மரியாதை போச்சேடா உங்களால.. (படிக்காதவன் விவேக் Slang)..
கடைசியா நைட்டு வருவாய்ங்க... காதலர்களுக்காக... அதுலயும் ஸ்பெஷலா ஒரு question ஒன்னு டெய்லி ரெடி பண்ணிகிட்டு வருவாய்ங்க. இந்த ப்ரோக்ராமுக்கு அதிகமா வர்றவிங்க யாருன்னு பாத்தா "ரெண்டு நாள் முன்னாடி லவ் பண்ண ஆரம்பிச்சவிங்க..போன வாரத்துலருந்து லவ் பண்ண ஆரம்பிச்சவியிங்கலாதான் இருக்கும். மிஞ்சி மிஞ்சி போன போன மாசமா இருக்கும்.ஒரு ஆர்வ கோளாரு. எப்பயாச்சும் ஒருத்தரு ரெண்டு பேரு ஒரு நாலு வருஷமா லவ் பண்றேன்.. ஒரு ஆறு வருஷமா ல்வ் பண்றேன்ன்னு சொல்லுவாங்க... அதுக்கு நம்மாளுக "wow.. superb..உங்க ஆளு என்ன பண்றாங்க?" ம்பாங்க. அதுக்கு "நான் என்னோட wife ah தான் லவ் பண்றேன்... கல்யாணம் ஆயி நாலு வருஷம் ஆச்சி". நாயி வேற யாரயாச்சும் பாத்துச் சின்னா ராத்திரி வீட்டுல செருப்படி நாலு விழுகும். அதுக இப்புடி ஃபோன் பண்ணி மனச தேத்திக்கிறாங்க... ஒரே குஸ்டமப்பா...
ஆமா இதெல்லாம் நா என் உங்க கிட்ட சொல்லிகிட்டு இருக்கேன்.. வேற என்ன
பண்றது நா பொலம்புறதல்லாம் கேக்க உங்கள விட்டா வேற யாரு இருக்கா...
நா உங்க தம்பி மாதிரி...அவ்வ்...அவ்வ்....
கரு. விக்னேஷ் ஜானகிராமன்
Subscribe to:
Posts (Atom)