 “Shri Rama’s name is greater than Brahman, and it grants boons to even those who are capable of giving boons. Lord Shiva knowingly selected it out of the one hundred crore verses describing Rama’s acts.” (Dohavali, 31)
brahma rāma teṃ nāmu baḍa bara dāyaka bara dāni |
rāma carita sata koṭi maham̐ liya mahesa jiyam̐ jāni ||
Goswami Tulsidas very nicely addresses an important issue of contention amongst followers of the Vedic tradition who are unaware of the real nature of the Supreme Personality of Godhead and His relationship to other heavenly figures. What is today known as the Hindu tradition is filled with worshipable figures, gods if you will, so the tendency for those who are not wholly dedicated to the fountainhead of all forms of life is to equate their specific worshipable figure – whose supreme status was assigned through personal motive or a faulty ultimate conclusion in life - with the Supreme Person, declaring that there is no difference between any of the gods. “Just worship whoever you want. Whoever you see as God, that is who you should worship. The final destination of understanding Brahman is the same regardless.” Here, Tulsidas gives the correct explanation, one based on the authority of the Vedas, that Shri Rama, who is none other than the Supreme Person Himself, is superior to any heavenly figure, for even Lord Shiva, who is considered the greatest god, Mahadeva, constantly recites the Lord’s name. Shri Rama’s name is also superior to the all-pervading aspect of the Absolute Truth known as Brahman.
 The superiority over Brahman is very important to know because once you get passed sentimentalist feelings and sectarian boundaries, the differences of opinion between followers of the Vedic tradition ultimately come down to the issue of personal versus impersonal. The impersonalists believe that the ultimate feature of God is that of a formless energy, one that is bereft of any bliss, knowledge, and variegatedness. Rather, the variety we see in life is due to maya, or illusion, and once one is able to see past these allures, they can concentrate on the light of Truth. Practices such as chanting, going to church, worshiping a deity, and reading stories are aimed at understanding Brahman and gaining detachment from the false world. The soul is Brahman, so once all the individual souls combine together through release from the cycle of birth and death, the total Brahman can become whole again.
The impersonalist views the personalist, one who worships Lord Vishnu or one of His non-different forms like Shri Krishna, Rama, or Narasimha, to be on a lower platform of intelligence. “They’re having trouble renouncing the world, so they are tricking themselves into worshiping the saguna aspect of Brahman. Once they have enough detachment and self-control through this process, they can abandon their support system and spend their time meditating on the formless aspect of the Truth.” Under this model the ultimate goal is to stop activity, reach a state of mind opposite from that inherited at the time of birth. The grossly ignorant try to enjoy as much of material nature as possible, hence they essentially harbor a desire to exploit.
The Vedic version, however, does not favor either extreme. Material existence, wherein the spirit soul, the essence of life, is trapped on a pendulum that swings between bhoga and tyaga, acceptance and rejection, does not represent the soul’s constitutional position. Rather, as the marginal potency of the Supreme Spirit, the individual souls are given the choice between blissful life and a hellish existence with sparse opportunities for enjoyment, which is substandard. Material existence is the result of the wrong choice being made by the marginal potency. Since the individual souls are Brahman, they are beyond the duality of like and dislike, heat and cold, happiness and sadness. The soul is brimming with knowledge and bliss, and since it emanates from God, it is eternal. Nothing can kill the soul, not even the horrific death of the body can do anything to alter the constitution of the individual spirit sparks.
 The impersonalist philosopher, through their own mental speculation, without consulting the authorized words found in sacred texts like the Bhagavad-gita and Shrimad Bhagavatam, assumes that the Absolute Truth divided up to create the innumerable sparks roaming the different worlds. They explain this using the analogy to a clay pot that breaks into pieces. When broken, the pot is incapable of being used, but once all the pieces come together, it becomes whole again.
This analogy can never apply to God, however, for the mundane laws of science and logic cannot even begin to explain the wonders of the Supreme Person. The living entities are Brahman, or Truth, but the Supreme Lord is Parabrahman, or the Supreme Truth. He is capable of expanding Himself into tiny energy fragments and remaining completely the same in quality. In the material world, one minus one always equals zero, but in the spiritual world one minus one can equal two or five or any other number that doesn’t seem possible. Such is the magic of Vishnu that His personal self never undergoes any diminution or suffers fault.
The personalists are not after Brahman realization, so they cannot even be accurately compared to the impersonalists. This is the point addressed by Tulsidas in the above quoted verse. The name of Shri Rama, who is a celebrated incarnation of Parabrahman, the original Personality of Godhead who is full of form and quality, is superior to Brahman. This immediately indicates that those who are simply after Brahman understanding are really the inferior spiritualists, as their object of worship is not the ultimate realization of the Supreme Person. A commonly invoked analogy used to describe the different realizations of the Supreme Truth is the viewing of a massive hill. When we are far away, all we see is the outskirts of the hill, so we are not able to truly understand it. When we get a little closer, we can understand the shape of the hill and its color. When we actually reach the hill, we understand that there are living beings residing there.
Brahman understanding is the equivalent of viewing the hill from afar. Unable to understand the blissful and wonderful position of Shri Vishnu, the Mayavadis, those who take everything in the perceptible world, including God’s names and pastimes, to be maya, speculate about what the light of Brahman represents and what its realization can bring about. The yogis, those who meditate on the Absolute Truth’s expansion found within the heart, understand that Brahman can be localized as the Paramatma; thus every single person has God living inside of them. But only the devotees, those who dedicate their life and soul to chanting the Lord’s names and worshiping His original, personal forms, understand Bhagavan, the Supreme Lord who is complete in every way. Brahman and Paramatma are simply different, less complete aspects of Bhagavan’s personal self.
 This also debunks the theory that the various gods are equal representations of Brahman and are thus the same as God. God is Parabrahman, and all forms of life are Brahman, even the celestials capable of granting boons. Tulsidas notes that even those who are capable of granting boons get benedictions from Rama’s name. This has been documented many times throughout history. Lord Brahma granted benedictions to demons of the past who worshiped him properly. When the miscreants started using their powers for evil instead of good, the same Brahma, representing the interests of the numerous celestials in charge of managing the different aspects of the material creation, approached Lord Vishnu and asked Him for help. In the case of Ravana, the evil king of Lanka aided by Brahma’s boons, Vishnu descended to earth as the warrior prince of Ayodhya, Shri Rama, the beloved of Tulsidas. On another occasion, Mother Earth and the demigodsapproached Vishnu to deal with the punishing influences inflicted by the evil King Kamsa. Vishnu then again came to earth, this time in His complete and original form of Lord Krishna.
The demigods would never claim to be on the same level as Vishnu, so why should anyone else? The celestials are living beings just like us, except they have been granted tremendous powers of authority by the Supreme Person. They can be likened to state administrators, people who work at the pleasure of the head of the state. Worshiping them can certainly bring wonderful benedictions like a long life, success in material ventures, money, and the ability to perform amazing feats. But as aspects of Brahman, the constitutional position of the individual spirit souls is to be in the company of the Supreme Lord in a mood of love and affection.
The impersonalist fails to understand this, therefore they need to first realize Brahman before making the leap into devotion. Understanding that God, or anyone for that matter, can possess mutually contradictory attributes is very difficult. That Parabrahman can be both formless and with form, with eyes and without, bluish in complexion and also white, at the same time, is unfathomable to the human mind. To properly understand the Supreme Person requires an element of faith, at least in the beginning stages. As the blissful exchanges continue, the Personality of Godhead, in His spiritual form, gradually becomes revealed to the devotee. The final reward is eternal association with Bhagavan, life after life, an unbreakable link in consciousness to the spiritual world. This sort of interaction is reserved for the devotees and not those who are stuck on a vague conception of the Absolute Truth.
 Beyond having faith, how do we actually practice devotion? Tulsidas addresses this issue as well. He states that Mahesha, Lord Shiva, can choose from a hundred crore of verses describing the glories and activities of his beloved Lord Rama, but he nonetheless settles upon the name itself. Lord Shiva, though in charge of the material mode of ignorance, is a wonderful devotee at heart, wholly dedicated to Vishnu. He especially prefers Vishnu’s expansion of Lord Rama to worship. And he practices his devotion by chanting the name of Rama over and over again. The Ramayana poem composed by Maharishi Valmiki has thousands of wonderful verses describing the glories of the jewel of the Raghu dynasty and the exploits of His friends and family during His time on earth during the Treta Yuga. Indeed, the entire collection of Vedic literature is dedicated to glorifying the Supreme Lord and His attributes. All the sacred texts contain wonderful descriptions of the forms, qualities and pastimes of the Supreme Person.
Even though such comprehensive information is available, Lord Shiva picks out only the name of Rama and cherishes it as his life and soul. Through the authority of Mahadeva, the holy name is thus revealed to be the most powerful aspect of the Supreme Person, as it directly represents God’s other aspects. This name, when chanted in a mood of love and devotion, reveals the jiva’s marginal position as being in between Parabrahman and maya. Without this understanding, the soul will always be bewildered as to what action it should take. When we understand that there is a God and that we should worship Him, the level of understanding represents a step up from the animalistic mentality adopted at the time of birth. Unless we know how to act upon that information, however, we will remain in the dark and thus continue to be open targets for the influence of maya, or material nature.
 Chanting the names of God, especially those found in the maha-mantra, “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare”, allows for spiritual cognition, along with an understanding of the bigger picture and the individual’s place in it. When chanting the names of God in a mood of love is absent, the tendencies towards impersonalism or its opposite extreme, pure material enjoyment, will increase.
Rama’s name is the most valuable jewel to be found in this world. It grants benedictions to even those who are seemingly capable of supplying everything to the world’s population. It is the one word that Lord Shiva takes as his life and soul out of a seemingly unlimited number of verses describing Rama and His glories. If the name is good enough for Lord Shiva, who is second to none in his level of devotion to God, then it should also be good enough for us, who are looking for pleasure every day. When seeking pleasure, it is best to shoot for the top, to find the highest level of satisfaction that will not leave any room for unhappiness or delusion. The Supreme Lord, as Parabrahman, is the all-pervading witness and the loving friend of every single living entity, large and small. Those who chant the holy name realize this wonderful mercy and bask in its glory for all of time.
|
Saturday, September 3, 2011
Parabrahman
Meeting Saints
 “(Hanuman did not see Sita) who was firmly situated on the eternal path of devotion to her husband, had her gaze always fixed on Rama, was always possessed by love for Rama, had entered the glorious mind of her husband, and was always the most exceptional of women.” (Valmiki Ramayana, Sundara Kand, 5.24)
sanātane vartmāni samniviṣṭām |
rāmekśaṇāṃ tāṃ madanābhiviṣṭām | bharturmanaḥ śrīmadanupraviṣṭām | strībhyo varābhyaśca sadā viśiṣṭām ||
In a field devoid of God consciousness, another person’s rise to prominence is taken in the competitive spirit, viewed as an affront to our own progress. In a fruitive endeavor, the aim is to rise to the top, to become the most respected and successful person in a particular venture. Therefore if others are already on the superior position or on their way to the top, there is a feeling of insecurity, that the path to our own success is being threatened. But when the endeavor shifts to the spiritual arena, where the aim is to form a permanent connection to the Divine consciousness, seeing others who are already on the highest platform of thought is the most humbling experience. It also serves as an important tool in making progress. Not only is the mental picture of such persons worth the effort, what follows is a great eagerness for having a real-life meeting, personal association with a saint. If perchance the reunion with the saints does not happen, despondency results. Such was the case with Shri Hanuman many thousands of years ago.
 Hanuman can never be properly described with words. In Sanskrit his body type is described by terms such as vanara, kapi, and hari, which can translate to “monkey”. But people who are familiar with his attributes and divine nature take great offense when he is thought of in this way. A monkey is a lower animal after all, so to consider Shri Hanuman to be anything like a monkey is not a valid viewpoint. For people who follow Vedic traditions from their childhood, Hanuman is always referenced with the suffix “ji” to indicate that he should be given the proper respect. More than anything else, Hanumanji is a Ramadutta, a messenger of the Lord.Lord Rama is an incarnation of the Supreme Personality of Godhead. The Vedas, the ancient scriptures of India, say that we should worship and honor God, and in order to increase the taste that results from such a connection, the Supreme Lord makes divine appearances on earth every now and then. His original presence in the spiritual sky is also a personal one, as the divine material substance is nothing like the matter we are accustomed to playing with here on earth. Since the original Personality has a spiritual form, so do all the personal expansions that appear on earth, which are thus known as avataras, or “those who descend”.
The Rama avatara is celebrated especially throughout India, but Rama’s mercy is open to all, even those not belonging to the human race. This fact was validated through Rama’s activities, which are nicely documented in the Ramayana of Maharishi Valmiki. Rama’s meeting with Hanuman came in the forest of Kishkindha, which was where Rama and His younger brother Lakshmana went after the Lord’s wife Sita Devi had gone missing. Rama and Lakshmana were of the princely order, sons of the King of Ayodhya, Maharaja Dasharatha. Through a series of unfortunate events, Rama was banished from the kingdom for fourteen years. Sita and Lakshmana were not ordered to go, but they insisted on coming along. While Rama was lured away from the group’s cottage by a golden deer, Sita went missing. Lakshmana went looking for Rama, so when the two brothers returned to see that Rama’s wife was not there, they immediately began to search for her.
 In Kishkindha, Shri Hanuman, the chief minister to the Vanara-king Sugriva, met Rama and Lakshmana and took them to Sugriva. An alliance was then formed, with Sugriva agreeing to help Rama find Sita. When the time came for the search, countless monkeys were dispatched to scour the globe, but it was well known that only Hanuman was capable of finding Sita. Through intelligence gathered from a bird named Sampati, the monkeys in Hanuman’s party learned that Sita was being held captive on an island called Lanka, which was ruled by a Rakshasa king named Ravana. This Ravana was notorious, as the very mention of his name instilled fear in others.
The monkeys were set to go to Lanka, but there was one small problem. A massive ocean separated the island from land. Hanuman was the only one capable of jumping far enough to reach the city, so he did just that. Prior to entering Lanka, Hanuman assumed a diminutive stature so that he could search the city unnoticed. Making his way through the majestic city, Hanuman saw pretty much everything. There was tremendous opulence, beautiful queens, and people enjoying in so many ways. Though he saw things he had never seen before, though he had gone on a wonderful site seeing tour, Hanuman was nevertheless dejected. He still had not found the person he was looking for.
 The above referenced verse from the Ramayana provides descriptions of Sita Devi, the wife of Lord Rama. The listing of these attributes is meant to praise the wonderful princess and also juxtapose her qualities and behavior with those of the women Hanuman had just seen in Lanka. Even though Hanuman first met Rama in Kishkindha at Sugriva’s behest, he was nevertheless fully devoted to the Lord. Born with the divine qualities, Hanuman knows no other business except bhakti-yoga, or devotional service. He was given the task of finding Sita and delivering to her Rama’s ring as proof of the genuineness of his mission, but he was eager to see the princess more because of her qualities.
Hanuman’s temporary dejection is easy to understand, provided that one knows the nature of the great servant and the divinity of his eternal master. Hanuman loved Rama so much, and he knew that Sita loved Rama even more. That’s at least how he thought. He had seen how saddened Rama was at being separated from His wife, so Hanuman wanted to meet this person who had such an effect on the jewel of the Raghu dynasty, the man who is Himself above fear, sorrow, pain, and deviation from the path of righteousness.
 The Vedas describe God through thousands of names that also praise His many attributes. He is known as atmarama because He is self-satisfied.Atma can refer to the body, mind, or soul, and rama refers to giving transcendental pleasure. An atmarama can derive total peace and happiness simply from their own self, the soul, the identifying aspect within every form of life. Therefore one who is self-satisfied has no need to indulge in sorrow, lamentation, anger, grief, lust, or so many other negative emotions brought on by attachment to sense objects.
Sita Devi is the energy of Rama. She gives Him more pleasure than anyone else can; therefore in some respects she is even greater than God. Hanuman was also in the business of pleasing Rama, so instead of being jealous of Sita, he was very anxious to meet her. When practicing devotional service - which is the eternal occupational duty for everyone, even if they don’t know it - the quickest way to make advancement is to witness the devotional efforts of others. This sort of progress is further sped up when the devotee being observed is persevering through difficult circumstances. It is one thing to always chant the holy names of the Lord found in the maha-mantra, “Hare Krishna Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare, Hare Rama Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare”, when times are good, but it’s a different story when you are facing the punishment of death and the prospect of never seeing your beloved again. These were the circumstances facing Sita; yet her devotion to Rama never wavered.
 If someone else is practicing devotion in this way, with their consciousness connected to God at all times, others who are similarly engaged in serving the Lord take great pleasure from such exhibitions and become fully humbled by them. Sweethearts like Hanuman always think that they are not anything special, and they feel internal satisfaction seeing others who are on a high level of practice. Sita was famous throughout the world for her devotion to Rama, so Hanuman was thrilled at the prospect of meeting her. It is said that she was fixed on the eternal path of devotion to Rama and had her eyes always focused on Him. This fixing of the eyes on the lover is initially intended for the benefit of the object of worship. Those who are on the highest platform of understanding know that simply remembering God and worshiping Him are the greatest boons one can ask for. Sita Devi wanted nothing from her husband, as His company was beneficial enough for her in both the current life and the afterlife, where the two live eternally in the spiritual sky as Lord Vishnu and Lakshmi Devi.
Sita remained devoted on the path of chastity, not even looking at any other man, for Rama’s benefit alone. This is the hidden secret to devotional service. In the beginning stages, there may be a desire to alleviate distress, find material wealth, learn about the Absolute, or satisfy one’s inquisitive nature, but these desires eventually cease through steady devotional practice. The paramahamsa, the topmost transcendentalist, has no need to even chant the names of the Lord, for they think about God at every second, seeing His presence in even the insignificant grass. Nevertheless, the paramahamsas of the bhakti school redouble their devotional efforts, as they know that gazing upon the wonderful form of the deity representation or even the personal form of the Lord standing before them gives great pleasure to the Person they are devoted to.
It is said that Sita had penetrated deep into Rama’s mind. This means that just as the devotee always thinks of the Lord, God always thinks of those who are always thinking of Him. The beauty of this wonderful relationship is seen in the behaviors of Sita and Rama. Though she was far away on a distant island, Sita was right there in Rama’s mind. The Lord never forgets even just one call to Him that is made in full purity. Thechanting regimen passed down by the Vaishnavas calls for at least sixteen rounds of daily mantra recitation. The benefits of this practice are manifold, but the ultimate aim is to be able to say God’s name purely just one time, for doing so keeps the Lord’s attention. Even though Rama is never in need of anything, because Sita remains forever devoted to Him, He always keeps her in His mind. Their relationship best illustrates the potency of bhakti-yoga.
 It is also said that Sita was the best of women. Hanuman had seen many wonderful princesses, all of whom were fit to be married to the most pious princes. But still, at least in Hanuman’s estimation, they were no match for Sita. How can any woman ever compare to Shri Rama’s eternal consort in qualities? Hanuman knew Sita’s nature even though he had not met her up until this time. Due to his strong dedication to Rama’s interests and his deep love and affection for all of the Lord’s family members and well-wishers, Hanuman would not have to wait long. He would eventually meet the princess of Videha and successfully carry out his mission. Just as Hanuman is humbled by Sita’s level of devotion, so we are energized, enthralled, and thrilled throughout our body every time we can even remember Hanuman. He is forever dear to both Sita and Rama, and from his activities we see that he is lacking nothing in devotional consciousness. By hearing of his exploits and his firm dedication on a regular basis, one can very rapidly make progress towards the ultimate destination, the spiritual sky. |
Natural anti-oxidant deserts aging body
Posted by Biomechanism
“Cell’s reserve fighting force shrinks with age, new study finds.”
Human neural stem cells (cell nucleus shown in blue). Credit: Prof. John Sinden
When the body fights oxidative damage, it calls up a reservist enzyme that protects cells – but only if those cells are relatively young, a study has found.
Biologists at USC discovered major declines in the availability of an enzyme, known as the Lon protease, as human cells grow older.
The finding may help explain why humans lose energy with age and could point medicine toward new diets or pharmaceuticals to slow the aging process.
The researchers showed that when oxidative agents attack the power centers of young cells, the cells respond by calling up reinforcements of the enzyme, which breaks up and removes damaged proteins.
As the cells age, they lose the ability to mobilize large numbers of Lon, the researchers reported in The Journals of Gerontology.
Senior author Kelvin J. A. Davies, a professor at the USC Leonard Davis School of Gerontology, used a war analogy to explain that no “standing army” of Lon protease can endure an attack by invading oxidants without calling up reserves.
“Once the war has started, what’s your capacity to keep producing … to protect your vital resources and keep the fight going?” he asked.
Since aging is the longest war, the USC study suggests a more important role for the reservist enzyme than previously known.
Lon protects the mitochondria – tiny organisms in the cell that convert oxygen into energy. The conversion is never perfect: Some oxygen leaks and combines with other elements to create damaging oxidants.
Oxidation is the process behind rust and food spoilage. In the body, oxidation can damage or destroy almost any tissue. Lon removes oxidized proteins from the mitochondria and also plays a vital role in helping to make new mitochondria.
“We know that mitochondrial function declines with age, which is a major limitation to cells. One of the components of that decline is the loss of Lon. The ability of Lon to be induced by [oxidative] stress is a very important component of overall stress resistance,” Davies said.
Davies and his team worked with a line of human lung cells. They exposed the cells to hydrogen peroxide, a powerful oxidant that is a byproduct of energy production and that also can result from metabolism of some drugs, toxins, pesticides and herbicides.
To fight the oxidant, young cells doubled the size of their Lon army within five hours and maintained it for a day. In some experiments, young cells increased their Lon army as much as seven-fold.
Middle-aged cells took a full day to double their Lon army, during which time the cells were exposed to harmful levels of oxidized proteins.
Older cells started with a standing Lon army only half as large and showed no statistically significant increase in Lon levels over 24 hours.
The Davies group, which discovered Lon in 2002, previously had shown that Lon’s standing army gets smaller with age and that the anti-oxidant power of Lon depends more on its reserves than on enzymes present when stress first hits the body.
The latest study completes the picture of Lon’s sluggish response as senescent cells – a technical term for cells that mimic several key features of the aging process – try to cope with stress.
“In the senescent cells, the Lon levels are drastically low to begin with, and they don’t increase” in response to stress, Davies said.
Scientists have known for decades that mitochondria become less efficient with age, contributing to the body’s loss of energy.
“It may well be that our ability to induce Lon synthesis and our loss of adaptability to stress may be an even more significant factor in the aging process,” Davies said.
Davies and others are investigating potential treatments to boost the function of Lon. Costly enzyme supplements are useless, Davies noted, since the digestive system breaks down the enzyme to amino acids before it can reach its target.
“It’s a lot cheaper to buy a piece of meat and get the same amino acids,” he said.
பிள்ளையாருக்கு 21 பெயர்கள்
பிள்ளையாருக்கு 21 பெயர்கள்
எளியவர்களுக்கெல்லாம் எளியவராய் விளங்கும் விநாயகர் பெரும்பாலும் அரச மரத்தடி, குளக்கரை போன்ற இடங்களில் அமர்ந்துதான் தரிசனம் தருகிறார். இவருக்கு படைக்கப்படும் பொருட்களும் எளிமையானவையே.
கவனிப்பாரற்று காட்டில் பூத்துக் கிடக்கும் எருக்கம் பூ, வாய்க்கால் வரப்புகளில் பரவலாக முளைந்திருக்கும் அறுகம்புல் போன்ற மிக எளிமையான பொருட்களைத் தாம் ஏற்றுக் கொண்டு, தன் பக்தர்களுக்கு அருளை வெள்ளமென பெருக்கி அருள்கிறார். இவருக்கு இருபத்தோரு திருநாமங்கள் உள்ளதாக புராணங்கள் சொல்கின்றன. என்ன அவை?
கணேசன்: உலக உயிர்களுக்கும், பிரம்மத்துக்கும் தலைவன்.
ஏகதந்தன்: ஏக எனில் மாயை; தந்தன் எனில் மறைந்திருப்பவன். மாயைக்கு ஆட்படாமல் விலகி நிற்பவன் இவன். ஏகம் என்றால் ஒன்று என்றும் ஒரு பொருள் உண்டு. வியாசர் சொல்லச் சொல்ல,மகாபாரதத்தை, தன் தந்தம் ஒன்றை உடைத்து எழுதியதால், எஞ்சிய ஒரு தந்தத்துடன் விளங்குபவர் என்றும் கொள்ளலாம்.
சிந்தாமணி: சிந்தை - மனம்; மணி - பிரகாசம். பக்தர் தம் மனதில் அஞ்ஞான இருள் நீக்கி, ஒளி பரவச் செய்பவன்.
விநாயகன்: வி - நிகரற்ற; நாயகன் - தலைவன். தனக்கு யாரும் நிகரில்லாத தலைவன்.
டுண்டிராஜன்: மோட்சத்தை அடைய விரும்புவோருக்கு வழிகாட்டுபவர்.
மயூரேசன்: வணங்காதவரை மாயையில் மூழ்கச் செய்தும், பக்தர்களை மாயை நெருங்காமலும் செய்பவன்.
லம்போதரன்: உலகினையே உள்ளடக்கியிருப்பதால் பெரிதாகக் காணப்படும் வயிற்றினை உடையவன்.
கஜானனன்: ஆணவம் எனும் யானையை அடக்கும் வல்லமை உள்ளவன், யானைமுகன்.
ஹேரம்பன்: ஹே - கஷ்டப்படுபவர்கள். ரம்ப - காப்பவன் ஆகிய பிரம்மன். துன்பப்படுவோரைக் காத்து ரட்சிப்பவன்.
வக்ர துண்டன்: பக்தர் தம் வாழ்வில் வரும் தீமைகளை தடுப்பவன். பிள்ளையாருக்கு இப்பெயரை அன்னை உமாதேவி வைத்தார்.
ஜேஷ்டராஜன்: ஜேஷ்டன் - முன்னவன், அனைத்துக்கும் முதல்வனாக, முதற் பொருளாகத் தோன்றி, அனைத்து உயிரினங்களையும் வழிநடத்திச் செல்பவன்.
நிஜஸ்திதி: உலகில் உள்ள அனைத்து உயிர்களாகவும் இருப்பவன்.
ஆசாபூரன்: எல்லோரது ஆசைகளையும் நிறைவேறச் செய்பவன். இப்பெயரை கணபதிக்கு சூட்டியவர் புருசுண்டி முனிவர்.
வரதன்: வேண்டுவோர் வேண்டும் வரமளிப்பவன்.
விகடராஜன்: மாயையான உலகில், உண்மை பரம்பொருளாகத் திகழ்பவன்.
தரணிதரன்: பூமியை ஆபரணமாக அணிந்து எப்போதும் காப்பவன்.
சித்தி - புத்தி பதி: சித்தி எனும் கிரியா சக்திக்கும், புத்தி எனும் இச்சா சக்திக்கும் இடையே அவற்றின் தலைவனாக இருந்து ஞானத்தை அளிப்பவன்.
பிரும்மணஸ்தபதி: இப்பெயர், பிரம்மாவினால் வைக்கப்பட்டது. பிரும்மம் என்றால் சப்தம். வேத சப்தத்திற்கு ஆதாரமாக விளங்குபவர்.
மாங்கல்யேசர்: அழியக்கூடிய உலகில், தான் மட்டும் அழியாமலிருந்து அனைத்தையும் பரிபாலிப்பவர்.
சர்வ பூஜ்யர்: எங்கும் எத்தகைய பூஜைகளிலும், எல்லா தெய்வ வழிபாட்டின் போதும் முன்னதாக பூஜிக்கப்படக்கூடியவர். எல்லோராலும் வணங்கப்படுபவர்.
விக்னராஜன்: தன்னை வணங்கும் பக்தர்கள் அனைவரது வாழ்விலும் எந்த விக்னமும் ஏற்படாமல் காப்பவர்.
கவனிப்பாரற்று காட்டில் பூத்துக் கிடக்கும் எருக்கம் பூ, வாய்க்கால் வரப்புகளில் பரவலாக முளைந்திருக்கும் அறுகம்புல் போன்ற மிக எளிமையான பொருட்களைத் தாம் ஏற்றுக் கொண்டு, தன் பக்தர்களுக்கு அருளை வெள்ளமென பெருக்கி அருள்கிறார். இவருக்கு இருபத்தோரு திருநாமங்கள் உள்ளதாக புராணங்கள் சொல்கின்றன. என்ன அவை?
கணேசன்: உலக உயிர்களுக்கும், பிரம்மத்துக்கும் தலைவன்.
ஏகதந்தன்: ஏக எனில் மாயை; தந்தன் எனில் மறைந்திருப்பவன். மாயைக்கு ஆட்படாமல் விலகி நிற்பவன் இவன். ஏகம் என்றால் ஒன்று என்றும் ஒரு பொருள் உண்டு. வியாசர் சொல்லச் சொல்ல,மகாபாரதத்தை, தன் தந்தம் ஒன்றை உடைத்து எழுதியதால், எஞ்சிய ஒரு தந்தத்துடன் விளங்குபவர் என்றும் கொள்ளலாம்.
சிந்தாமணி: சிந்தை - மனம்; மணி - பிரகாசம். பக்தர் தம் மனதில் அஞ்ஞான இருள் நீக்கி, ஒளி பரவச் செய்பவன்.
விநாயகன்: வி - நிகரற்ற; நாயகன் - தலைவன். தனக்கு யாரும் நிகரில்லாத தலைவன்.
டுண்டிராஜன்: மோட்சத்தை அடைய விரும்புவோருக்கு வழிகாட்டுபவர்.
மயூரேசன்: வணங்காதவரை மாயையில் மூழ்கச் செய்தும், பக்தர்களை மாயை நெருங்காமலும் செய்பவன்.
லம்போதரன்: உலகினையே உள்ளடக்கியிருப்பதால் பெரிதாகக் காணப்படும் வயிற்றினை உடையவன்.
கஜானனன்: ஆணவம் எனும் யானையை அடக்கும் வல்லமை உள்ளவன், யானைமுகன்.
ஹேரம்பன்: ஹே - கஷ்டப்படுபவர்கள். ரம்ப - காப்பவன் ஆகிய பிரம்மன். துன்பப்படுவோரைக் காத்து ரட்சிப்பவன்.
வக்ர துண்டன்: பக்தர் தம் வாழ்வில் வரும் தீமைகளை தடுப்பவன். பிள்ளையாருக்கு இப்பெயரை அன்னை உமாதேவி வைத்தார்.
ஜேஷ்டராஜன்: ஜேஷ்டன் - முன்னவன், அனைத்துக்கும் முதல்வனாக, முதற் பொருளாகத் தோன்றி, அனைத்து உயிரினங்களையும் வழிநடத்திச் செல்பவன்.
நிஜஸ்திதி: உலகில் உள்ள அனைத்து உயிர்களாகவும் இருப்பவன்.
ஆசாபூரன்: எல்லோரது ஆசைகளையும் நிறைவேறச் செய்பவன். இப்பெயரை கணபதிக்கு சூட்டியவர் புருசுண்டி முனிவர்.
வரதன்: வேண்டுவோர் வேண்டும் வரமளிப்பவன்.
விகடராஜன்: மாயையான உலகில், உண்மை பரம்பொருளாகத் திகழ்பவன்.
தரணிதரன்: பூமியை ஆபரணமாக அணிந்து எப்போதும் காப்பவன்.
சித்தி - புத்தி பதி: சித்தி எனும் கிரியா சக்திக்கும், புத்தி எனும் இச்சா சக்திக்கும் இடையே அவற்றின் தலைவனாக இருந்து ஞானத்தை அளிப்பவன்.
பிரும்மணஸ்தபதி: இப்பெயர், பிரம்மாவினால் வைக்கப்பட்டது. பிரும்மம் என்றால் சப்தம். வேத சப்தத்திற்கு ஆதாரமாக விளங்குபவர்.
மாங்கல்யேசர்: அழியக்கூடிய உலகில், தான் மட்டும் அழியாமலிருந்து அனைத்தையும் பரிபாலிப்பவர்.
சர்வ பூஜ்யர்: எங்கும் எத்தகைய பூஜைகளிலும், எல்லா தெய்வ வழிபாட்டின் போதும் முன்னதாக பூஜிக்கப்படக்கூடியவர். எல்லோராலும் வணங்கப்படுபவர்.
விக்னராஜன்: தன்னை வணங்கும் பக்தர்கள் அனைவரது வாழ்விலும் எந்த விக்னமும் ஏற்படாமல் காப்பவர்.
வளம் தரும் விநாயகர் சதுர்த்தி விரதம்
விநாயகர் சதுர்த்தி விரதத்தை ஒரு கொண்டாட்டமாகவே நாம் பாவிக்கலாம். விநாயகர் மிகவும் எளிமையான கடவுள். யார் கூப்பிட்டாலும் ஓடோடி வந்து அருள் தருவார்.
அதனால்தான் அவர் எல்லாருக்கும் பொதுவாகவும்,யாரும் சுலபமாக வழிபடும் வகையிலும் இருக்கிறார்.
விநாயகர் விரதத்தை பார்வதி தேவியே மேற்கொண்டிருக்கிறார். தன் கணவரை அவமதித்து யாகம் நடத்திய தந்தை தட்சனிடம் நியாயம் கேட்கப் போனாள் பார்வதி என்ற தாட்சாயணி. ஆனால், தட்சனோ மிகவும் கர்வம் பிடித்தவன். மருமகனை அவமானப்படுத்தியது போதாதென்று, மகளையும் கேலி பேசினான்.
இந்த அவமானத்தை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத தாட்சாயணி, தட்சன் வளர்த்து வைத்திருந்த யாக குண்டத்தில் அப்படியே பாய்ந்துவிட்டாள். அதன்பிறகு,பர்வதராஜனுக்கு மகளாகப் பிறந்து பார்வதி என்னும் பெயருடன் வளர்ந்து வந்தாள்.சிறு வயதிலிருந்தே கயிலைநாதன்தான் தன் கணவன் என்று தீர்மானமாக இருந்தாள். அவளுடைய அந்த எண்ணம் பலிக்க வேண்டும் என்றால், அவள் விநாயகரை நினைத்து சதுர்த்தி விரதம் மேற்கொள்ள வேண்டுமென்று அவளுடைய தந்தையார் பர்வதராஜன் யோசனை சொன்னார்.
அவர் சொன்னபடியே, மண்ணால் ஒரு விநாயகர் விக்ரகத்தை உருவாக்கினாள் பார்வதி. கூடவே தங்கத்தாலும் ஓர் உருவம் செய்து இரண்டையும் பொற்கும்பம் ஒன்றின் பக்கத்தில் வைத்தாள். அந்த விக்ரகங்களுக்கு ஆகம விதிப்படி பூஜைகளை செய்தாள். ஆவணி மாத அமாவாசைக்கு அடுத்த சதுர்த்தியில் இப்படி பூஜையை ஆரம்பித்து, பௌர்ணமிக்கு அடுத்த சதுர்த்தி வரையில் தினமும் பூஜை செய்தாள்.
அதற்குப் பிறகு மண் பிள்ளையாரை, மேள தாளத்தோடு ஊர்வலமாக எடுத்துப் போய் நதியிலே இறக்கி விட்டாள். அந்த பதினைந்து நாட்களும் நியம நிஷ்டைகளை மீறாமல் இருந்த விரதத்தின் பலனாக, தான் ஆசைப்பட்டாற்போல கயிலைநாதனை கைப்பிடித்தாள். விநாயகர் ஆதி பரம்பொருள். எல்லோருக்கும் மூத்தவர். பிரம்மா,விஷ்ணு, சிவன் என்று எல்லோரையும் உருவாக்கியவர் அவர்தான். அவர் சாதிக்க வேண்டியது நிறைய இருந்ததால் அவர் பலவித அவதாரங்களை எடுத்தார்.
அந்த மாதிரியான ஒரு அவதாரம்தான் சிவன் மகனாக அவர் தோன்றியது. அற்பத் தாவரமான புல்லையும் (அருகம்புல்) அவர் ஏற்றுக் கொள்கிறார். காட்டுப்பூவான எருக்கம்பூவைக் கூட அவர் மறுப்பதில்லை. அவரைப் பொறுத்தவரை புல்மாலை போட்டவரும் ஒன்றுதான்; ரோஜாமாலை போட்டவரும் ஒன்றுதான். வித்தியாசமே பார்க்க மாட்டார். தன்னை வணங்குபவரின் மனம் சுத்தமாக இருக்கிறதா, அந்த மனதில் தனக்கு எத்தகைய இடம் இருக்கிறது என்பதை மட்டும்தான் பார்ப்பார்.
விநாயகர் சதுர்த்தி விரத நடைமுறைகள் என்னென்ன?
அன்றைய தினம் விடியற் காலையிலேயே எழுந்து, சுத்தமாக குளித்துவிட்டு,வீட்டையும் சுத்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். வாசலில் மாவிலைத் தோரணம் கட்டலாம். முடிந்தால், இரண்டு வாழைக் கன்றுகளையும் வாசலின் இருபுறங்களிலும் கட்டி வைக்கலாம். பிறகு, பூஜையறையில் சுத்தம் செய்த ஒரு மணையை வைக்க வேண்டும்.
அதன்மேல் ஒரு கோலம் போட்டு, அதன்மேல் ஒரு தலை வாழை இலையை வைக்க வேண்டும். இலையின் நுனி வடக்கு பார்த்ததுபோல இருப்பது நல்லது. இந்த இலையின் மேல் பச்சரிசியைப் பரப்பி வைத்து, நடுவில் களிமண்ணாலான பிள்ளையாரை வைக்க வேண்டும்.
பூமியிலிருந்து உருவான எதுவும் பூமிக்கே திரும்பப் போகவேண்டும் என்ற தத்துவம்தான் களிமண் பிள்ளையார். களிமண் மட்டும்தான் என்றில்லாமல்,உலோகம், கற்சிலை விக்ரகங்களையும் வைக்கலாம்.
பத்ர புஷ்பம் எனப்படும் பல்வகைப் பூக்கள் கொண்ட கொத்து, எருக்கம்பூ மாலை,அருகம்புல், சாமந்தி, மல்லி என்று எத்தனை வகை பூக்களை வாங்க முடியுமோ,அவரவர் வசதிக்கேற்ப வாங்கிக் கொள்ளலாம்.
அதேபோல முடிந்த அளவுக்கு சில வகை பழங்களையும் வாங்கிக் கொள்ளலாம். இவை எல்லாவற்றையும் விட, விநாயகருக்கு மிகவும் பிடித்தமான மோதகத்தை செய்து கொள்ளலாம். அதாவது கொழுக்கட்டை. தேங்காய் பூர்ணத்தை உள்ளே வைத்து செய்யப்படுவது. இதிலும் ஒரு தத்துவம் இருக்கிறது. மேலே இருக்கும் மாவுப் பொருள்தான் அண்டம்.
உள்ளே இருக்கும் வெல்லப் பூர்ணம்தான் பிரம்மம். அதாவது நமக்குள் இருக்கும் இனிய குணங்களை மாயை மறைக்கிறது. இந்த மாயையை உடைத்தால் அதாவது வெள்ளை மாவுப் பொருளை உடைத்தால், உள்ளே இனிய குணமான வெல்லப் பூர்ணம் நமக்குக் கிடைக்கும். (விநாயகருக்கு முதன் முதலாக இந்தக் கொழுக் கட்டையை நிவேதனம் செய்தது, வசிஷ்ட முனிவருடைய மனைவியான அருந்ததி.)
பிள்ளையாருக்கு பூக்களால் அலங்காரம் செய்து விட்டு, பிறகு விநாயகர் பாடல்கள் எதை வேண்டுமானாலும் பாடலாம். அவ்வையார் தந்த விநாயகர் அகவல், காரிய சித்தி மாலை படிப்பது விசேஷமான பலன்களைத் தரும். பிள்ளையாருக்கு கொழுக்கட்டை மட்டுமில்லாமல், அவரவர் வசதிக்கேற்ப எள்ளுருண்டை, பாயசம்,வடை என்றும் நைவேத்யம் செய்யலாம்.
பால், தேன், வெல்லம், முந்திரி, அவல் என்று ஒவ்வொன்றிலும் சிறிதளவு எடுத்து ஒன்றாகக் கலந்து அதையும் நைவேத்யம் செய்யலாம். நிவேதனப் பொருட்கள் ஒவ்வொன்றிலும் 21 என்ற கணக்கில் சிலர் வைப்பார்கள். ஆனால், எண்ணிக்கை முக்கியமில்லை; ஈடுபாடுதான் முக்கியம். பிறகு கற்பூரம் காட்டி விரதத்தை முடிக்கலாம்.
இந்த விரதத்தை காலையிலிருந்தே உணவு எதுவும் எடுத்துக் கொள்ளாமல் அனுஷ்டிப்பது மிகவும் விசேஷம். பூஜை நேரம் வரை பட்டினியாக இருப்பது சிறப்பு. சம்பிரதாயம் பார்க்கக் கூடியவர்கள் இந்த விநாயகர் சதுர்த்திக்குப் பிறகும் தொடர்ந்து விரதத்தை அனுசரிப்பார்கள். அப்படித் தொடர்ந்து, பௌர்ணமிக்குப் பிறகு வரும் சதுர்த்தி தினத்தோடு விரதத்தை நிறைவு செய்வார்கள்.
இத்தனை நாள் விரதத்துக்குப் பிறகுதான் பிள்ளையாரை கிணற்றிலோ அல்லது ஏதாவது நீர்நிலையிலோ கொண்டுபோய் போடுவது வழக்கம். பதினைந்து நாள் அனுசரித்தாலும் சரி, விநாயகர் சதுர்த்தி அன்றைக்கு ஒரே ஒருநாள் மட்டும் அனுசரித்தாலும் சரி, மேற்கொள்ளும் விரதத்தை உளப்பூர்வமாகக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியதுதான் முக்கியம். வருடத்திற்கு ஒருமுறை இப்படி விநாயகர் சதுர்த்தி அனுசரிப்பதுபோல மாதந் தோறும் பௌர்ணமிக்கு அடுத்த சதுர்த்தி, சங்கடஹர சதுர்த்தியாக அனுஷ்டிக்கப்படுகிறது.
இந்த நாளிலும் விரதம் இருப்பது சிலருடைய வழக்கம். அன்றைக்கு முழுவதும் பட்டினி இருந்து,விநாயகர் சிலை அல்லது படத்துக்கு முன்னால் தீபமேற்றி, விநாயகர் பாடல்கள், ஸ்தோத்திரங்களை பாடி, மாலையில் கொழுக்கட்டை நைவேத்யம் செய்து,பிறகு சந்திர தரிசனம் செய்துவிட்டு எளிமையான உணவை எடுத்துக்கொண்டு விரதத்தை முடிப்பதும் சிலர் வழக்கம்.
இந்த விரதங்களால் உள்ளம் மேன்மைஅடையும்; உடல் ஆரோக்கியம் வளரும்;எல்லா வளங்களும் நிறையும். விரதம் இருப்பவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவர்கள் குடும்பத்தினருக்கும், அவர்களை சார்ந்த அனைவருக்கும் விநாயகர் நல்லன எல்லாம் அருள்வார்.
அதனால்தான் அவர் எல்லாருக்கும் பொதுவாகவும்,யாரும் சுலபமாக வழிபடும் வகையிலும் இருக்கிறார்.
விநாயகர் விரதத்தை பார்வதி தேவியே மேற்கொண்டிருக்கிறார். தன் கணவரை அவமதித்து யாகம் நடத்திய தந்தை தட்சனிடம் நியாயம் கேட்கப் போனாள் பார்வதி என்ற தாட்சாயணி. ஆனால், தட்சனோ மிகவும் கர்வம் பிடித்தவன். மருமகனை அவமானப்படுத்தியது போதாதென்று, மகளையும் கேலி பேசினான்.
இந்த அவமானத்தை பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத தாட்சாயணி, தட்சன் வளர்த்து வைத்திருந்த யாக குண்டத்தில் அப்படியே பாய்ந்துவிட்டாள். அதன்பிறகு,பர்வதராஜனுக்கு மகளாகப் பிறந்து பார்வதி என்னும் பெயருடன் வளர்ந்து வந்தாள்.சிறு வயதிலிருந்தே கயிலைநாதன்தான் தன் கணவன் என்று தீர்மானமாக இருந்தாள். அவளுடைய அந்த எண்ணம் பலிக்க வேண்டும் என்றால், அவள் விநாயகரை நினைத்து சதுர்த்தி விரதம் மேற்கொள்ள வேண்டுமென்று அவளுடைய தந்தையார் பர்வதராஜன் யோசனை சொன்னார்.
அவர் சொன்னபடியே, மண்ணால் ஒரு விநாயகர் விக்ரகத்தை உருவாக்கினாள் பார்வதி. கூடவே தங்கத்தாலும் ஓர் உருவம் செய்து இரண்டையும் பொற்கும்பம் ஒன்றின் பக்கத்தில் வைத்தாள். அந்த விக்ரகங்களுக்கு ஆகம விதிப்படி பூஜைகளை செய்தாள். ஆவணி மாத அமாவாசைக்கு அடுத்த சதுர்த்தியில் இப்படி பூஜையை ஆரம்பித்து, பௌர்ணமிக்கு அடுத்த சதுர்த்தி வரையில் தினமும் பூஜை செய்தாள்.
அதற்குப் பிறகு மண் பிள்ளையாரை, மேள தாளத்தோடு ஊர்வலமாக எடுத்துப் போய் நதியிலே இறக்கி விட்டாள். அந்த பதினைந்து நாட்களும் நியம நிஷ்டைகளை மீறாமல் இருந்த விரதத்தின் பலனாக, தான் ஆசைப்பட்டாற்போல கயிலைநாதனை கைப்பிடித்தாள். விநாயகர் ஆதி பரம்பொருள். எல்லோருக்கும் மூத்தவர். பிரம்மா,விஷ்ணு, சிவன் என்று எல்லோரையும் உருவாக்கியவர் அவர்தான். அவர் சாதிக்க வேண்டியது நிறைய இருந்ததால் அவர் பலவித அவதாரங்களை எடுத்தார்.
அந்த மாதிரியான ஒரு அவதாரம்தான் சிவன் மகனாக அவர் தோன்றியது. அற்பத் தாவரமான புல்லையும் (அருகம்புல்) அவர் ஏற்றுக் கொள்கிறார். காட்டுப்பூவான எருக்கம்பூவைக் கூட அவர் மறுப்பதில்லை. அவரைப் பொறுத்தவரை புல்மாலை போட்டவரும் ஒன்றுதான்; ரோஜாமாலை போட்டவரும் ஒன்றுதான். வித்தியாசமே பார்க்க மாட்டார். தன்னை வணங்குபவரின் மனம் சுத்தமாக இருக்கிறதா, அந்த மனதில் தனக்கு எத்தகைய இடம் இருக்கிறது என்பதை மட்டும்தான் பார்ப்பார்.
விநாயகர் சதுர்த்தி விரத நடைமுறைகள் என்னென்ன?
அன்றைய தினம் விடியற் காலையிலேயே எழுந்து, சுத்தமாக குளித்துவிட்டு,வீட்டையும் சுத்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். வாசலில் மாவிலைத் தோரணம் கட்டலாம். முடிந்தால், இரண்டு வாழைக் கன்றுகளையும் வாசலின் இருபுறங்களிலும் கட்டி வைக்கலாம். பிறகு, பூஜையறையில் சுத்தம் செய்த ஒரு மணையை வைக்க வேண்டும்.
அதன்மேல் ஒரு கோலம் போட்டு, அதன்மேல் ஒரு தலை வாழை இலையை வைக்க வேண்டும். இலையின் நுனி வடக்கு பார்த்ததுபோல இருப்பது நல்லது. இந்த இலையின் மேல் பச்சரிசியைப் பரப்பி வைத்து, நடுவில் களிமண்ணாலான பிள்ளையாரை வைக்க வேண்டும்.
பூமியிலிருந்து உருவான எதுவும் பூமிக்கே திரும்பப் போகவேண்டும் என்ற தத்துவம்தான் களிமண் பிள்ளையார். களிமண் மட்டும்தான் என்றில்லாமல்,உலோகம், கற்சிலை விக்ரகங்களையும் வைக்கலாம்.
பத்ர புஷ்பம் எனப்படும் பல்வகைப் பூக்கள் கொண்ட கொத்து, எருக்கம்பூ மாலை,அருகம்புல், சாமந்தி, மல்லி என்று எத்தனை வகை பூக்களை வாங்க முடியுமோ,அவரவர் வசதிக்கேற்ப வாங்கிக் கொள்ளலாம்.
அதேபோல முடிந்த அளவுக்கு சில வகை பழங்களையும் வாங்கிக் கொள்ளலாம். இவை எல்லாவற்றையும் விட, விநாயகருக்கு மிகவும் பிடித்தமான மோதகத்தை செய்து கொள்ளலாம். அதாவது கொழுக்கட்டை. தேங்காய் பூர்ணத்தை உள்ளே வைத்து செய்யப்படுவது. இதிலும் ஒரு தத்துவம் இருக்கிறது. மேலே இருக்கும் மாவுப் பொருள்தான் அண்டம்.
உள்ளே இருக்கும் வெல்லப் பூர்ணம்தான் பிரம்மம். அதாவது நமக்குள் இருக்கும் இனிய குணங்களை மாயை மறைக்கிறது. இந்த மாயையை உடைத்தால் அதாவது வெள்ளை மாவுப் பொருளை உடைத்தால், உள்ளே இனிய குணமான வெல்லப் பூர்ணம் நமக்குக் கிடைக்கும். (விநாயகருக்கு முதன் முதலாக இந்தக் கொழுக் கட்டையை நிவேதனம் செய்தது, வசிஷ்ட முனிவருடைய மனைவியான அருந்ததி.)
பிள்ளையாருக்கு பூக்களால் அலங்காரம் செய்து விட்டு, பிறகு விநாயகர் பாடல்கள் எதை வேண்டுமானாலும் பாடலாம். அவ்வையார் தந்த விநாயகர் அகவல், காரிய சித்தி மாலை படிப்பது விசேஷமான பலன்களைத் தரும். பிள்ளையாருக்கு கொழுக்கட்டை மட்டுமில்லாமல், அவரவர் வசதிக்கேற்ப எள்ளுருண்டை, பாயசம்,வடை என்றும் நைவேத்யம் செய்யலாம்.
பால், தேன், வெல்லம், முந்திரி, அவல் என்று ஒவ்வொன்றிலும் சிறிதளவு எடுத்து ஒன்றாகக் கலந்து அதையும் நைவேத்யம் செய்யலாம். நிவேதனப் பொருட்கள் ஒவ்வொன்றிலும் 21 என்ற கணக்கில் சிலர் வைப்பார்கள். ஆனால், எண்ணிக்கை முக்கியமில்லை; ஈடுபாடுதான் முக்கியம். பிறகு கற்பூரம் காட்டி விரதத்தை முடிக்கலாம்.
இந்த விரதத்தை காலையிலிருந்தே உணவு எதுவும் எடுத்துக் கொள்ளாமல் அனுஷ்டிப்பது மிகவும் விசேஷம். பூஜை நேரம் வரை பட்டினியாக இருப்பது சிறப்பு. சம்பிரதாயம் பார்க்கக் கூடியவர்கள் இந்த விநாயகர் சதுர்த்திக்குப் பிறகும் தொடர்ந்து விரதத்தை அனுசரிப்பார்கள். அப்படித் தொடர்ந்து, பௌர்ணமிக்குப் பிறகு வரும் சதுர்த்தி தினத்தோடு விரதத்தை நிறைவு செய்வார்கள்.
இத்தனை நாள் விரதத்துக்குப் பிறகுதான் பிள்ளையாரை கிணற்றிலோ அல்லது ஏதாவது நீர்நிலையிலோ கொண்டுபோய் போடுவது வழக்கம். பதினைந்து நாள் அனுசரித்தாலும் சரி, விநாயகர் சதுர்த்தி அன்றைக்கு ஒரே ஒருநாள் மட்டும் அனுசரித்தாலும் சரி, மேற்கொள்ளும் விரதத்தை உளப்பூர்வமாகக் கடைப்பிடிக்க வேண்டியதுதான் முக்கியம். வருடத்திற்கு ஒருமுறை இப்படி விநாயகர் சதுர்த்தி அனுசரிப்பதுபோல மாதந் தோறும் பௌர்ணமிக்கு அடுத்த சதுர்த்தி, சங்கடஹர சதுர்த்தியாக அனுஷ்டிக்கப்படுகிறது.
இந்த நாளிலும் விரதம் இருப்பது சிலருடைய வழக்கம். அன்றைக்கு முழுவதும் பட்டினி இருந்து,விநாயகர் சிலை அல்லது படத்துக்கு முன்னால் தீபமேற்றி, விநாயகர் பாடல்கள், ஸ்தோத்திரங்களை பாடி, மாலையில் கொழுக்கட்டை நைவேத்யம் செய்து,பிறகு சந்திர தரிசனம் செய்துவிட்டு எளிமையான உணவை எடுத்துக்கொண்டு விரதத்தை முடிப்பதும் சிலர் வழக்கம்.
இந்த விரதங்களால் உள்ளம் மேன்மைஅடையும்; உடல் ஆரோக்கியம் வளரும்;எல்லா வளங்களும் நிறையும். விரதம் இருப்பவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவர்கள் குடும்பத்தினருக்கும், அவர்களை சார்ந்த அனைவருக்கும் விநாயகர் நல்லன எல்லாம் அருள்வார்.
மேலும் பயணிப்போம் அன்புடன். கே எம் தர்மா......
Subscribe to:
Posts (Atom)