Grande Mosquée de Bobo-Dioulasso

Grande Mosquée de Bobo-Dioulasso, this mosque was builted in 1893. The mosque is made of mud, and wooden struts that supports the structure. It is located in Burkina Faso, West Africa.

காலித் பின் வலீத் (ரழி)(சைபுல்லாஹ்)

இஸ்லாமிய வரலாற்றில் காலித் பின் வலீத் (ரழி) ஒரு தனிச்சிறப்பிடம் உண்டு. உயரமான மலை போன்ற உறுதியான தோற்றம், மற்றும் பரந்த மார்புகள், குறிப்பிட்டுச் சொல்லும் தகுதிகளான கழுகு போன்ற கூர்ந்த பார்வை, தொலை நோக்குச் சிந்தனைத் திறன், சிறந்த அறிவாற்றல், நல்ல நினைவாற்றல் மற்றும் உயர்ந்த சிந்தனைகள், உறுதியான கொள்கைப் பிடிப்பு ஆகிய குணநலன்களை ஒருங்கே பெற்றவர் தான் காலித் பின் வலீத் (ரழி). இஸ்லாமிய போர் வரலாற்றில் இவருக்கென தனி இடம் உண்டு. இவருக்கு நிகரான குதிரை ஏற்ற வீரரும், வாள் வீச்சு மற்றும் பல்வேறு ஆயுதங்களைப் பிரயோகிக்கும் திறமை படைத்தவர்கள் கிடையாது என்று சொல்லும் அளவுக்கு வீரத்தின் விளைநிலமாகத் திகழ்ந்தார்.



உஹதுப் போர்க்களத்தில் எதிரிகளின் தரப்பில் இருந்து கொண்டு, முஸ்லிம்களை கதிகலங்கச் செய்த காலித் பின் வலீத் அவர்கள், அல் முஃதா போரிலே முஸ்லிம்கள் தரப்பில் கலந்து கொண்டு, இஸ்லாமிய எதிரிகளைக் கதிகலங்க வைத்த பெருமைக்குரியவர்.

தன்னுடைய தனித் திறமை மற்றும் போர்த்திட்டத்தின் காரணமாக ரோமர்களைப் புறமுதுகிட்டோடச் செய்து, முஸ்லிம்களுக்கு மிகப் பெரிய வெற்றியை ஈட்டிக் கொடுத்த மாவீரர். ரோமும், பாரசீகமும் காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள் படை நடத்தி வருகின்றார் என்ற செய்தி கேட்டவுடன், அவர்களின் கைகளில் இருந்த வாள் ஆட்டம் காணும் அளவுக்கு எதிரிகளின் இதயத்தில் அச்சத்தை ஊட்டிய வீரத்தின் விளைநிலம் காலித் பின் வலீத் (ரழி) ஆவார்கள்.





இறைநிராகரிப்பாளர்களின் முன்பு காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களின் பெயர் உச்சரிக்கப்படுமானால், அவர்கள் கதிகலங்கினார்கள், அவரது வலிமை மிக்க தாக்குதல்கள் அவர்களை நிலைகுலையச் செய்தன. அதன் மூலம் மிகப் பெரிய வெற்றியை இஸ்லாமியப் போர் வரலாற்றில் ஈட்டிக் கொடுத்த பெருமை காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களைச் சாரும்.

இதன் காரணமாக இறைத்தூதர் (ஸல்) அவர்கள் "அல்லாஹ்வின் வாள்" என்றழைக்கக் கூடிய சைபுல்லாஹ் என்ற பட்டப் பெயரைச் சூட்டி காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களைப் பெருமைப்படுத்தினார்கள். இஸ்லாமிய வரலாற்றிலும் சரி.., இன்னும் வரக் கூடிய நாட்களின் போர் வரலாற்றிலும் சரி.., காலித் பின் வலீத் (ரழி), என்ற மாபெரும் வீரருக்கு தனிச் சிறப்பிடம் என்றென்றும் உண்டு.

வெற்றிகள் அவரது காலை வந்து முத்தமிட்டன, அவரது எதிரிகள் கூட அவரது வீரத்தை மெச்சும் அளவுக்கு அவர் தன்னிகரற்ற வீரராகத் திகழ்ந்தார்.

பிறப்பும் வளர்ப்பு;பும் மக்காவின் பனூ மக்சூம் என்ற குலத்தில் வலீத் பின் முகீரா என்பவருக்கு மகனாகப் பிறந்த காரணத்தால், அவரது பெருமைமிக்க குலப் பெருமையின் காரணமாக, இளமையிலேயே  எல்லோராலும் அறியப்படக் கூடிய மனிதராகக் காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள் திகழ்ந்தார்கள். அவரது இளமைக் காலத்திலேயே தூர நோக்கு, திட்டமிட்டு செயலாற்றுதல், எடுத்த காரியத்தை கனகச்சிதமாக நிறைவேற்றுதல் ஆகியவற்றின் காரணமாக பனூ மக்சூம் கோத்திரத்து வாலிபர்களில் மிகச் சிறந்த இடத்தைப் பெற்றிருந்தார்கள்.

உஹதுப் போர் முதல் ஹுதைபிய்யா வரைக்கும் இஸ்லாமிய எதிரிகளின் தரப்பில் இருந்த காலித் பின் வலீத் அவர்கள், இஸ்லாமிய எதிரிகளின் இராணுவத்தின் துணைப் பிரிவுக்குத் தலைவராகவும், குதிரைப் படைக்குத் தலைவராகவும் இருந்து பணியாற்றிய அனுபவமிக்க இவர், அதற்குப் பின் இஸ்லாத்தின் வெளிச்சப் புள்ளிகள் அவரது வாழ்வை வெளிச்சமேற்றியதன் காரணமாக, பின்னாளில் இஸ்லாமியப் போர்ப்படைத்தளபதியாகப் பரிணமித்தார். இஸ்லாத்தின் எதிரிகளை நிலைகுலையச் செய்து, இஸ்லாமிய சாம்ராஜ்யம் அரபுப் பிரதேசத்தை விட்டும் பரவத் துணை புரிந்தார்.



தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொள்ளுதல் இராணுவத் தந்திரங்கள் மூலமாக எதிரிகளை அச்சுறுத்தக் கூடிய தலைவர் ஒருவர் தான் இப்பொழுது நமது வீரர்களுக்கு தேவைப்படுகின்றார். எதிரிகளைத் துவம்சம் செய்யும் திட்டங்களுடன் நமது வீரர்களை வழிநடத்திச் சென்று, எதிரிகளை நிலைகுலையச் செய்வதன் மூலம் நமது வீரர்கள் சற்று மனவலிமை பெற்றுக் கொள்ளும் சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்துங்கள் என்று கேட்டுக் கொண்டார். பின் படையினரின் பக்கம் திரும்பிய அவர், என்னருமைத் தோழர்களே! காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களை நமது தலைவராக நீங்கள் ஏற்றுக் கொள்கின்றீர்களா? என்று கேட்டார். அவர்கள் அனைவரும் ஒருமித்த குரலில், காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள் எங்களுக்கு தளபதியாகப் பொறுப்பேற்பதில் சந்தோஷமே என்று கூறினார்கள். இப்பொழுது, கொடியைக் கைகளில் ஏந்திக் கொண்ட காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள், முஸ்லிம் படைக்குத் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார்.

மிகவும் உக்கிரமாக நடந்த அந்தப் போரில் காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள் ஒரு வாள் உடைந்து போக இன்னொரு வாளை மாற்றி மாற்றி, இவ்வாறாக அந்தப் போரில் ஒன்பது வாள்களைப் பயன்படுத்தி எதிரிகளைத் துவம்சம் செய்தார்.

எதிரிகளுடன் ஒப்பிடும் பொழுது, முஸ்லிம் படைவீரர்கள் மிகக் குறைந்த அளவே இருந்தனர்.

காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களின் தந்திரமும், போர் திட்டங்களும் எதிரிகளின் திட்டங்களை தவிடுபொடியாக்கின. ஒரு சில முஸ்லிம் வீரர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து, அவர்களை மறைந்திருக்கச் செய்து, திடீரென போர்க்களத்திற்குள் நுழையுமாறு பணித்தார்கள். திடீரென ஏற்பட்ட இந்த போர்க்களச் சூழலில், ஏற்பட்ட புழுதிப் படலம் மற்றும் ஆரவாரம் எதிரிகளை நிலைகுலையச் செய்தது. திடீர் திடீர் என வந்து போர்க்களத்திற்குள் குதித்த முஸ்லிம்களைப் பார்த்த ரோமப் படைகள், புதிய படைப் பிரிவு வந்து கலந்து கொண்டிருக்கின்றது என்று நினைத்து, அச்சத்திற்குள்ளாயினர்.

ரோமப் படைவீரர்களின் இந்த மனநிலைத் தடுமாற்றத்தைத் தங்களுக்கு சாதமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்ட காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள், எதிரிகளின் வளையத்திலிருந்து தனது படைவீரர்களை பாதுகாப்பான பகுதிக்கு அனைவரையும் அப்படியே, ஒதுக்கி அழைத்துச் சென்று விட்டார்கள். இதற்கு முன்பு ரோமர்கள் வெற்றி பெற்று விடுவோம் என்ற மமதையில் இருந்தார்கள். ஆனால், முஸ்லிம்களோ அவர்களின் ஒருவரையும் உயிருடன் போர்க்களத்திலிருந்து திருப்பி அனுப்பவில்லை. அவர்களது நம்பிக்கைக்கும் காரணமிருந்தது.

அதுவென்னவெனில், சற்று சில காலங்களுக்கு முன்பு தான் பாரசீகத்தை அவர்கள் வெற்றி கொண்டிருந்தார்கள். அந்த வெற்றிப் போதையானது, எண்ணி விடக் கூடிய அளவிற்கு இருந்த முஸ்லிம்களையும், வெகு எளிதாக வெற்றி பெற்று விடலாம் என்ற போதையை ஏற்றி இருந்தது.

இறைவன் காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களுக்கு வழங்கியிருந்த அந்த ஆற்றல்களும், திட்டமிடல்கள், வீரம், நிலைகுலையாத தன்மை ஆகியவற்றின் காரணமாக, எதிரிகளை வென்றெடுக்கக் கூடிய ஆற்றலைத் தந்திருந்தான்.

முதல் நாள் போரிலேயே காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்கள் ஒரு வாள் உடைந்து போக மறுவாள் என்று, ஒன்பது வாள்களை அவர் மாற்றி மாற்றி போர் செய்தததைப் பார்த்து விட்ட, ரோமர்கள் இனி நாம் ஒருக்காலும் வெற்றி பெற முடியாது என்ற நிலைக்கு வந்து விட்டனர். இரண்டாவது நாள் போரில், எதிரிகளுக்கு அச்சத்தை ஊட்டி, அந்த அச்சத்தைத் தனக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டதோடல்லாது, தனது படைவீரர்களை மீண்டும் ஒருங்கிணைத்து, எதிரிகளின் தாக்குதல்களிலிருந்து பாதுகாப்பான இடத்திற்கு நகர்த்திச் சென்றதையும் அவர்கள் கண்டு விட்டு, இனி வெற்றி என்பது இல்லை என்ற முடிவுக்கே வந்து விட்டனர். மோசமான, மிகவும் ஆபத்தான இந்தச் சூழ்நிலையில் தனது படைவீரர்களை ஒருங்கிணைத்து அவர்களைப் பாதுகாப்பான இடத்திற்கு நகர்த்திச் சென்றதோடல்லாமல், எதிரிகளையும் நிலைகுலையச் செய்த காலித் பின் வலீத் (ரழி) அவர்களின் திட்டம், இன்றைக்கும் உலகப் போர் வரலாற்றில் மறக்க முடியாத சம்பவங்களாகப் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன.

Kovan islamic history song

ஜனாஸா தொழுகையின் போது என்ன ஓதுவது

ஜனாஸா தொழுகையின் போது என்ன ஓதுவது என்று நம்மில் சிலருக்கு தெரியாமல் இருக்கலாம்....

அவர்களுக்காக .....

1.முதல் தக்பீருக்குப் பின்,
_____________________________

முதல் தக்பீர் கூறிய பின் ....
அல்ஹம்து அத்தியாயத்தை (சூரத்துல் ஃபாத்திஹா ) ஓத வேண்டும்.
ஆதாரம்:- புகாரி, 1335
2.இரண்டாம் தக்பீருக்கு பின்,
_______________________________
இரண்டாம் தக்பீர் கூறிய பின் ......
நபிகள் நாயகம்(ஸல்) அவர்கள் மீது ஸலவாத்து கூற வேண்டும்
”அல்லாஹும்ம ஸல்லி அலா முஹம்மதின் வஅலா ஆலி முஹம்மதின் கமா ஸல்லைத்த அலா இப்ராஹீம வஅலா ஆலி இப்ராஹீம இன்னக்க ஹமீதும் மஜீத் அல்லாஹும்ம பாரிக் அலா முஹம்மதின் வஅலா ஆலி முஹம்மதின் கமா பாரக்த்த அலா இப்ராஹீம வஅலா ஆலி இப்ராஹீம இன்னக்க ஹமீதும் மஜீத்.
ஆதார நூல்:- பைஹகி ,4/39
3,4 .மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது தக்பீருக்கு பின்....
_________________________________
இறந்தவரின் பாவமன்னிப்புக்காகவும், மறுமை நன்மைக்காகவும் துஆச் செய்ய வேண்டும். ஜனாஸா தொழுகையின் போது நபி(ஸல்) அவர்கள் பல்வேறு துஆக்களை கேட்டுள்ளார்கள். அவற்றில் இயன்றதை நாம் ஓதிக் கொள்ளலாம்.
அல்லாஹும்மஃபிர் லஹு வர்ஹம்ஹு வஆஃபிஹி வஃபு அன்ஹு வஅக்ரிம் நுஸுலஹு வவஸ்ஸிஃ முத்கலஹு வக்ஸில்ஹு பில்மாயி வஸ்ஸல்ஜி வல்பரத் அப்யளு மினத் தனஸ் வஅப்தில்ஹு தாரன் ஃகைரன் மின் தாரிஹி வஅஹ்லன் ஃகைரன் மின் அஹ்லிஹி வஸவ்ஜன் ஃகைரன் மின் ஸவ்ஜிஹி வஅத்கில்ஹுல் ஜன்ன(த்)த வஅயித்ஹு மின் அதாபில் கப்ர் வமின் அதாபின்னார்
அறிவிப்பவர்:- அவ்ஃப் பின் மாலிக்(ரலி)
முஸ்லிம்: 1601
பொருள்: இறைவா..!
இவரை மன்னித்து அருள் புரிவாயாக..!
இவரது பிழை பொறுத்து சுகமளிப்பாயாக..!
இவர் செல்லுமிடத்தை மதிப்பு மிக்கதாக ஆக்குவாயாக..!
இவர் புகும் இடத்தை விசாலமாக்கி வைப்பாயாக..!
பனிகட்டி, ஆலங்கட்டி மற்றும் தண்ணீரால் இவரது பாவங்களைக் கழுவி தூய்மைப்படுத்துவாயாக..!
அழுக்கிலிருந்து வெள்ளை ஆடை சுத்தப்படுத்துவதைப் போல், இவரது பாவத்திலிருந்து இவரை சுத்தப்படுத்துவாயாக..!
கப்ரின் வேதனையை விட்டும், நரகத்தின் வேதனையை விட்டும் இவரை பாதுகாத்து இவரை சொர்க்கத்தில் புகச்செய்வாயாக...!
குறிப்பு:
இதை மற்றவர்களும் பயன் பெற உதவுங்கள்

நபி (ஸல்) அவர்கள் மஸ்ஜிதுல் அக்ஸாவில் தொழுத இடம்

 அபூதர் அல்கிஃபாரீ (ரலி) அவர்கள் கூறியதாவது:

நான் (நபி (ஸல்) அவர்களிடம்) "அல்லாஹ்வின் தூதரே! பூமியில் முதன் முதலாக அமைக்கப்பெற்ற பள்ளிவாசல் எது?'' என்று கேட்டேன். அதற்கு அவர்கள், "அல் மஸ்ஜிதுல் ஹராம் (மக்கா நகரிலுள்ள புனித கஅபா அமைந்திருக்கும்) பள்ளிவாசல்'' என்று பதிலளித்தார்கள். நான் "பிறகு எது?'' என்று கேட்டேன். அவர்கள் "(ஜெரூசஸலத்திலுள்ள) அல்மஸ்ஜிதுல் அக்ஸா'' என்று பதிலளித்தார்கள். நான், "அவ்விரண்டுக்குமிடையே எத்தனை ஆண்டுக் காலம் (இடைவெளி இருந்தது)?'' என்று கேட்டேன். அவர்கள் "நாற்பதாண்டுகள்' (-மஸ்ஜிதுல் ஹராம் அமைக்கப்பெற்று நாற்பதாண்டுகள் கழித்து மஸ்ஜிதுல் அக்ஸா அமைககப்பெற்றது). (பின்னர்) உங்களைத் தொழுகை (நேரம்) எங்கே வந்தடைகிறதோ அங்கு நீங்கள் தொழுதுகொள் ளுங்கள்! ஏனெனில், அதுதான் இறைவனை வழிபடும் தலம் (மஸ்ஜித்) ஆகும்'' என்று கூறினார்கள்

1300 Years of Islamic History in 3 Minutes

Muslim women now seek entry into Haji Ali dargah

Professor of Islamic studies Zeenat Shaukat Ali, who was one of the protestors, said that it was 'male patriarchy', not religion, which was imposing restrictions on women.

"I am an Islamic scholar and nowhere in Islam is it said that women cannot go to graveyards. This is the dictum of the prophet. When Islam has not excluded women, then why should male patriarchy dominate. Male patriarchy is dominating the Hindus, Male patriarchy is dominating the Muslims," she said.

"The Empowerment of Women in Islam" (a revised edition of the earlier book, "Marriage and Divorce in Islam") demon-strates the Qur'an's address to some of the more flagrant gender inequities of the pre-Islamic period. On the basis of the Quranic thesis, henceforth, new regulations dispelled older disabilities. The work further reveals that such disparity has evolved greatly as an artifact of the preferences and actions of patriarchal authorities after the Prophet Muhammad's demise. These have, however, been challenged by modernists, ,including a number of nineteenth and twentieth-century political leaders, government bureaucrats, intellectuals, leaders of women's movements and some jurists who believe that such categorical claims cannot be supported by Islam.

Closely examining women's issues, particularly those relating to the legal understanding of marriage-divorce, this work discloses the effort within Muslim societies to reform family law through the doctrine of ijtehad (creative reinterpretation) are other juristic means.

This work further through a methodological and historical investigation demonstrates the equality between women and men granted by the Qur'an exposing the androcentric readings that have created a patriarchal construction of Islam which pre-suppose the relation of dominance and submission. It is such that sustain the ethnicity of the pre-Islamic Arabs perspectives. The Qur'an on the contrary reveals the post-patriarchal view.

             In recent times Muslim women as independent agents have consistently tried to redefine their own lives as women, countering patriarchal hegemony and striving for more egalitarian gender arrangements in families, communities, and nations.

The central concern of this study is the conflict in the old pre-industrial feudal structures and the post-modern era. Although Islam was able to disseminate an urban culture within a nomadic environment and asserted a universal claim that it was not confined to any particular ethnic group, yet at some point of its historical development, pre-Islamic ethos prevailed. This is where women's roles were carved in conjunction with dominating patriarchal system and gradually lost both space and authority.

In the course Muslim women insisted on the equality of women and men as citizens in the public sphere and complementarity of roles in the family sphere. Feminist* thinking consequently emerged in Muslim societies undergoing post-industrialization, urban expansion, modern state formation, national independence movements, and democratization. Highly visible independent organized movements surfaced in some countries only after national independence or the consolidation of modern nation-states permitting free expression.

*By Feminism, I mean the right of women to autonomy, democracy and dignity: a condition where both sexes enjoy equal opportunities and mutual self-respect. It does not, for me, constitute a militant stand against men.

                 DR. ZEENAT SHAUKAT ALT has been awarded a Ph.D. degree in Islamic Studies (1984) by the University of Bombay. She pursued her course of studies for the Bachelor as well as her Master's Degree through St. Xavier's College, Mumbai. Some of her chief interests comprise in religious, legal, and philosophical thought. The nourishment for religious thought was provided by her involvement with Quranic Studies which she seriously pursued from the age of sixteen. The Quran not only literally introduced her to all religions of the world but taught her to respect them all. It also revealed to her that all human beings are born with a free spirit to choose their path —as the Quran says, "Let there be no compulsion in religion, Truth stands clear from Error". (H.Q. 2:256) At present her designation is Professor, Islamic Studies, St. Xavier's College, Mumbai. Her published works include: Book entitled "Marriage and Divorce in Islam" 1987 (Released by Dr. Shankar Dayal Sharma — June 1987) and various articles published in important journals, magazines and newspapers. She is attached to several prestigious organizations and has attended and participated in some important seminars, concerning Muslim women, nationally and internationally. Some of these have been held at Aligarh, Delhi, Chennai, Mumbai, Calcutta, Baghdad, New York (United Nations), San Francisco, U.S.A., Pakistan, Bangkok and Oxford. She has also won National and International acclaim.

Comments of Eminent Personalities

"The author in her book seeks to knock on the doors of Islamic Jurisprudence to secure gender justice for Muslim Women. It is path breaking in the sense that it is a bold endeavour to show how social reform can be introduced in Muslim Society through traditional strategies .... It is a well-researched and thought provoking work revealing deep insight into Islamic history and tradition .... It will raise a healthy debate and I whole-heartedly commend the book to the readers".

Justice A. M. Ahmadi

Chief Justice, Supreme Court of India

"This is a treatise of Marriage and Divorce in Islam .. . for the understanding of the ethical bases of the rules on these two subjects, this book will prove a treasury of information. Written in a scholarly way it will illumine these difficult subjects alike for lawyers, teachers and students. I whole-heartedly commend the book."

 (M. Hidayatullah)

Former Chief Justice and Vice President of India

"Dr. Zeenat Shaukat Ali .... is a known protagonist of the cause of Muslim women in India ......"

 Dr. B. N. Pande

Vice Chairman, Gandhi Smriti & Darshan Smriti & Former Governor of Orissa

உலக இறுதி நாட்களில் ஏற்படும் அடையாளங்கள் என்று நபி முஹம்மது (ஸல்) அவர்கள் குறிப்பிட்டவைகள்.

* அநீதி பெருகிவிடும்.

* பொய் உண்மையாகும்.

* தீர்ப்புகள் நியாயமானதாக இருக்காது.

* மனித உள்ளங்கள் மாசு படிந்திருக்கும்.

* இலேசன விஷயத்திற்கெல்லாம் கொலை செய்வார்கள்.
*
*
* வட்டியைச் சாப்பிடுவார்கள்.

* ஆண்கள் பட்டாடை அணிவார்கள்.

* உறவினர்களை துண்டித்து வாழ்வார்கள்.

* கட்டிடங்களை உயர உயரமாக கட்டுவார்கள்.

* உலக ஆதாயங்களுக்காக மார்க்கத்தை விற்பார்கள்.
*
*
* மழை பொழியாது.

* பூகம்பம் ஏற்படும்.

* சிகப்பு சூறாவளி காற்று வீசும்.

* வானத்திலிருந்து கல்மாரி பொழியும்.

* பாவமான செயல்கள் அதிகமாகி விடும்.
*
*
* பொய்யனை மெய்யனாக ஆக்குவார்கள்.

* மெய்யனைப் பொய்யனாக ஆக்குவார்கள்.

* அவதூறுகள் (வீண்பழிகள் சுமத்துவது) பரவலாகி விடும்.

* மோசடிக்காரர்களை மக்கள் நம்பிக்கையாளர்கள் என நினைப்பார்கள்.

* நம்பிக்கையாளர்களை மக்கள் மோசடிக்காரர்கள் என நினைப்பார்கள்.
*
*
* பள்ளிவாசல்கள் அலங்கரிக்கப்படும்.

* குர்ஆன் பிரதிகள் அலங்கரிக்கப்படும்.

* மினராக்கள் உயர உயரமாக கட்டுவார்கள்.

* குர்ஆனை ஓதிக் கொண்டே பாவங்கள் செய்வார்கள்.

* தீயவர்களின் சப்தம் பள்ளி வாசல்களில் அதிகமாகி விடும்.
*
*
* திடீர் மரணம் அதிகமாகி விடும்.

* விவாகரத்து (தலாக்) அதிகமாகி விடும்.

* குழந்தைகள் அதிகம் பெற்றெடுப்பதை வெறுப்பார்கள்.

* தகுதி குறைந்தவர்கள், உயர் ரக வாழ்க்கை வாழ்வார்கள்.

* கண்ணியத்திற்குறியவர்கள் வசதி வாய்ப்பின்றி வாழ்வார்கள்.
*
*
* அக்கிரமம் செய்வதை பெருமையாகக் கருதுவார்கள்.

* நம்பிக்கைக்கு உரியவர்கள் கூட மோசடி செய்வார்கள்.

* தலைவர்களும், மந்திரிகளும் பொய்யர்களாக இருப்பார்கள்.

* கூட்டத்தில் இழிவுக்குறியவன் அவர்களுக்குத் தலைவராகி விடுவான்.

* செருப்பில்லாமல் நடப்பவர்கள், ஆடையின்றி இருப்பவர்கள் கூட தலைவர்களாக ஆகிவிடுவார்கள்.
*
*
* பாதுகாப்பு குறைந்து விடும்.

* காவலர்கள் அதிகமாக இருப்பார்கள்.

* மதுபானங்கள் அருந்துவது அதிகரிக்கும்.

* மக்கள் நீதத்தை லஞ்சம் கொடுத்து மாற்றுவார்கள்.

* பொய்யை ஒரு கலையாக சாமர்த்தியமாக நினைப்பார்கள்.
*
*
* இசைக் கருவிகள் அதிகமாகி விடும்.

* இசையைப் போன்று குர்ஆனை ஓதுவார்கள்.

* பாட்டுப் பாடும் பெண்கள், கண்ணியம் செய்யப்படுவார்கள்.

* மக்கள் மிருகங்களின் தோலினாலான ஆடையை அணிவார்கள்.

* எவ்விதம் உயர்ரக ஆடைகளை அணிந்தாலும், அவர்களின் உள்ளங்கள் செத்த பிணங்களை விட, மிக மோசமானதாக இருக்கும்.
*
*
* ஆண்கள் பெண்களைப் போன்று நடிப்பார்கள்.

* பெண்கள் ஆண்களைப் போன்று நடிப்பார்கள்.

* கணவன் மனைவிக்குக் கட்டுப்பட்டு நடப்பான்.

* கணவருடன் மனைவி வியாபாரத்தில் ஈடுபடுவாள்.

* அடிமைபெண் (தனக்கு கட்டளையிடும்) எஜமானியைப் பெற்றெடுப்பாள். (அதாவது பெண் மக்கள் தனது தாயை வேலைக்காரியைப் போன்று வழி நடத்துவார்கள்)
*
*
* தனது தாயை வெறுத்து விடுவான்.

* தனது நண்பனுக்கு கேடு செய்வான்.

* மகன் தந்தையை நோவினை செய்வான்.

* முஸ்லிம் பொய் சாட்சி கூறத் தயாராகி விடுவான்.

* அறிமுகம் உள்ளவர்களுக்கு மட்டும் ஸலாம் கூறுவார்கள்.
*
*
* தங்கம் பயன்பாட்டில் அதிகமாக இருக்கும்.

* வெள்ளி பயன் படுத்துதல் குறைந்து விடும்.

* விலங்கினங்களின் தோலைப் பயன்படுத்துவார்கள்.

* நடக்கும் பாதைகளில் மதுபானங்கள் அருந்துவார்கள்.

* பிற்காலத்தவர் முற்காலத்தவர்களைத் திட்டுவார்கள். சாபமிடுவார்கள்.
*
*
* பொறுமையாளர்கள் அநீதம் புரிவார்கள்.

* ஜகாத் கொடுப்பதை அபராதமாக நினைப்பார்கள்.

* தீனுக்காக அல்லாமல் உலக ஆதாயத்திற்காக கல்வி கற்பார்கள்.

* அல்லாஹ் அல்லாத உலக வஸ்துக்களின் மீது சத்தியம் செய்வார்கள்.

* தொழுகையை மரணிக்கச் செய்வார்கள். அதாவது தொழுகைக்கு முக்கியத்துவம் தர மாட்டார்கள், அதை முறைப்படி நிறைவேற்ற மாட்டார்கள்.
*
*
* குற்றங்களுக்குறிய ஷரீஅத் தண்டனைகள் நிறைவேற்றப் படாது.

* கனீமத் பொருட்களை தங்கள் சொந்தப் பொருள்களைப் போன்று பயன்படுத்துவார்கள்.

* மனிதர்களின் உருவங்களை உருமாற்றம் செய்யப்படும் மற்றும் பல அடையாளங்கள் நிகழும்.

* அமானிதப் பொருள்களை போரில் கிடைத்த (கனீமத்)பொருளைப் போன்று எடுத்துக்கொள்வார்கள்.

* அமானிதப் பொருட்களை வீணாக்கி விடுவார்கள். அதாவது அமானிதப் பொருள்களைக் கொடுத்து வைத்திருந்தால் அதில் மோசடி செய்வார்கள்.


இத்தகைய செயல்கள்(பாவங்கள்) ஏற்படும் போது,

இந்த உலகின் இறுதி நாளை எதிர் பாருங்கள்.
*
என்று நபி(ஸல்) அவர்கள் கூறியதாக

ஹுதைபா (ரலி) அவர்கள் அறிவிக்கிறார்கள்.
*
ஆதார நூல்: - துர்ருல் மன்சூர். பக்கம் :-56.

Muslims in Hitler's War

The Nazis believed that Islamic forces would prove crucial wartime allies. But, as David Motadel shows, the Muslim world was unwilling to be swayed by the Third Reich's advances.

Tunis, December 19th, 1942. It was the day of Eid al-Adha, the Islamic feast of sacrifice. The retreat of Rommel's army had turned the city into a massive military camp. In the late afternoon, a German motorcade of four large cars drove at a slow, solemn pace along Tunis' main road, the Avenue de Paris, leaving the capital in the direction of the coastal town of Hamman Lif. The convoy contained Colonel General Hans-Jürgen von Arnim, commander of the Wehrmacht in Tunisia, Rudolf Rahn, Hitler's consul in Tunis and the Reich's highest civil representative in North Africa, and some other high-ranking Germans. They were to visit the Bey of Tunis, Muhammad VII al-Munsif, who had remained the nominal ruler of Tunisia, to offer him their good wishes for the sacred holiday and to show their respect for Islam. In front of the Winter Palace of Hamman Lif, hundreds of cheering people saluted the convoy; the Tunisian guard extended them an honorary welcome. In the conversations with the monarch, the Germans promised that the next Eid al-Adha, or Eid al-Kabir as it is known in Tunisia, would take place in a time of peace and that the Wehrmacht was doing everything it could to keep the war away from the Muslim population. More important than the consultations, though, was the Germans' public show of respect for Islam. Back in his Tunis headquarters, Rahn enthusiastically cabled Berlin, urging it to make full propagandistic use of the 'solemn reception' at the 'Eid al-Kabir celebration'. In the following days, Nazi propaganda spread the news across North Africa, portraying the Third Reich as the protector of Islam.
At the height of the Second World War, in 1941-42, as Hitler's troops marched into Muslim-populated territories in North Africa, the Balkans, Crimea and the Caucasus and approached the Middle East and Central Asia, officials in Berlin began to see Islam as politically significant. In the following years, they made significant attempts to promote an alliance with the 'Muslim world' against their alleged common enemies: the British Empire, the Soviet Union, America and Jews.

Yet the reason for the Third Reich's engagement with Islam was not only that Muslim-populated regions had become part of the warzones but also, more importantly, because at the same time, Germany's military situation had deteriorated. In the Soviet Union, Hitler's Blitzkrieg strategy had failed. As the Wehrmacht came under pressure, Berlin began to seek broader war coalitions, thereby demonstrating remarkable pragmatism. The courtship of Muslims was to pacify the occupied Muslim-populated territories and to mobilise the faithful to fight on the side of Hitler's armies.

***

German officials had increasingly engaged with Islam since the late 19th century, when the kaiser ruled over substantial Muslim populations in his colonies of Togo, Cameroon and German East Africa. Here, the Germans sought to employ religion as a tool of control. Sharia courts were recognised, Islamic endowments left untouched, madrasas kept open and religious holidays acknowledged. Colonial officials ruled through Islamic intermediaries who, in return, gave the colonial state legitimacy. In Berlin, Islam was moreover considered to offer an opportunity for exploitation in the context of Wilhelmine Weltpolitik. This became most obvious during the Middle Eastern tour of Wilhelm II in 1898 and in his dramatic speech, given after visiting the tomb of Saladin in Damascus, in which he declared himself a 'friend' of the world's '300 million Mohammedans' and, ultimately, in Berlin's efforts to mobilise Muslims living in the British, French and Russian empires during the First World War. Although all attempts to spread jihad in 1914 had failed, German strategists maintained a strong interest in the geopolitics of Islam.

With the outbreak of the Second World War and the involvement of German troops in Muslim-populated regions, officials in Berlin began again to consider the strategic role of the Islamic world. A systematic instrumentalisation of Islam was first proposed in late 1941 in a memorandum by the diplomat Eberhard von Stohrer, Hitler's former ambassador in Cairo. Stohrer suggested that there should be 'an extensive Islam program', which would include a statement about 'the general attitude of the Third Reich towards Islam'. Between late 1941 and late 1942 the Foreign Office set up an Islam program, which included the employment of religious figures, most prominently the Mufti of Jerusalem, Amin al-Husayni, who arrived in Berlin in late 1941. On December 18th, 1942 the Nazis inaugurated the Islamic Central Institute in Berlin, which became a hub of Germany's propaganda efforts in the Islamic world; the party organ, the Völkischer Beobachter, ran a headline promising, 'This War Could Bring Freedom to Islam!' As the war progressed and German troops moved into Muslim areas in the Balkans and in the Soviet Union, other branches of the Nazi state followed up on these policies.
German officials tended to view Muslim populations under the rubric of 'Islam'. An advantage of using Islam rather than ethno-national categories was that Berlin could avoid the thorny issue of national independence. Moreover, religion seemed to be a useful policy and propaganda tool to address ethnically, linguistically and socially heterogeneous populations. The Germans saw Islam as a source of authority that could legitimise involvement in a conflict and even justify violence. In terms of racial barriers, the regime showed remarkable pragmatism: (Non-Jewish) Turks, Iranians and Arabs had already been explicitly exempted from any official racial discrimination in the 1930s, following diplomatic interventions from the governments in Tehran, Ankara and Cairo. During the war the Germans showed similar pragmatism when encountering Muslims from the Balkans and the Turkic minorities of the Soviet Union. Muslims, it was clear to every German officer from the Sahara to the Caucasus, were to be treated as allies.

The cover of Der Islam, 1941.

On the ground in North Africa, in contact with the coastal populations, army officials tried to avoid frictions. As early as 1941, the Wehrmacht distributed the handbook Der Islam to train the troops in correct behaviour towards Muslims. In the Libyan and Egyptian desert, German authorities courted religious dignitaries, most importantly the shaykhs of the influential Sufi orders. The problem was that the most powerful religious force in the Cyrenaican warzone, the Islamic Sanusi order, was the spearhead of the anti-colonial resistance against Italian rule and fought alongside Montgomery's army against the Axis. In any case, Berlin's promises to liberate the Muslims and protect Islam stood in sharp contrast to the violence and destruction that the war had brought to North Africa and the Germans ultimately failed to incite a major Muslim pro-Axis movement in the region.
On the Eastern Front the situation was very different. The Muslims of Crimea and the North Caucasus had confronted the central state ever since the tsarist annexation in the 18th and 19th centuries and the Bolshevist takeover had worsened the situation. Under Stalin, the Muslim areas suffered unprecedented political and religious persecution. Islamic literature was censored, sharia law banned and the property of the Islamic communities expropriated. Party cadres took over mosques, painted Soviet slogans on their walls, hoisted red flags on their minarets and chased pigs through their sacred halls. Still, Islam continued to play a crucial role in shaping social and political life. After the invasion of the Caucasus and Crimea, German military authorities, eager to find local collaborators to stabilise the volatile rear areas, did not miss the opportunity to present themselves as the liberators of Islam. General Ewald von Kleist, commander of Army Group A, which occupied the Caucasus, urged his officers to respect the Muslims and to be aware of the pan-Islamic implications of the Wehrmacht's actions: 'Among all of the German Army Groups, Army Group A has advanced the furthest. We stand at the gates to the Islamic world. What we do, and how we behave here will radiate deep into Iraq, to India, as far as to the borders of China. We must constantly be aware of the long-range effect of our actions and inactions.' Similar orders were issued by General Erich von Manstein in Crimea. In his infamous order of November 20th, 1941, which demanded that 'the Jewish-Bolshevist system be exterminated once and for all' and which became one of the key documents used by his prosecution at Nuremberg after the war, Manstein urged his troops to treat the Muslim population well: 'Respect for religious customs of the Mohammedan Tartars must be demanded.'
In their attempt to control the strategically sensitive rear areas, the Germans made extensive use of religious policies. They ordered the rebuilding of mosques, prayer halls and madrasas and the re-establishment of religious holidays. In the Caucasus, they staged massive celebrations at the end of Ramadan in 1942, of which the most notable was in the Karachai city of Kislovodsk. Under Soviet rule, the Muslims of Kislovodsk had not openly observed Eid al-Fitr and the celebration became a key marker of difference between Soviet and German rule. Attended by a large delegation of high-ranking Wehrmacht generals, it included prayers, speeches and exchanges of gifts; the Germans had brought captured weapons and Qurans. In the centre of Kislovodsk, a parade of Karachai horsemen was organised. Behind the honorary tribune for Muslim leaders and Wehrmacht officers, an oversized, open papier-mâché Quran was arranged, displaying two pious quotations in Arabic script. On the right-hand page there was the shahada, the statement of faith: 'There is no god but Allah/Muhammad is his Prophet' (La ilaha illa Allah/Muhammadan rasul Allah). On the left was the popular Quranic verse (61:13): 'Help [comes] from Allah/and a nigh victory' (Nasr min Allah/Wa fath qarib). Nailed above the Quran was an enormous wooden Reich eagle with a swastika. In Crimea the Germans even established an Islamic administration, the so-called 'Muslim Committees'. In the end, the hopes for freedom among the Muslims of the Soviet borderlands were shattered. The attitudes of Nazi officials towards the Muslim population cooled the longer the occupation period lasted. Ordinary German soldiers, influenced by propaganda defaming the Asiatic peoples of the Soviet Union as sub-humans, were not prepared for dealing with Muslims. Even worse, after the German retreat, Stalin accused the Muslim minorities of collective collaboration with the enemy and ordered their deportation.
The attitudes of Nazi officials towards the Muslim population cooled the longer the occupation period lasted.
The situation in the Balkans was different again. When the Germans invaded and dissolved Yugoslavia in 1941, they initially did not get involved in the Muslim-populated regions, most importantly Bosnia and Herzegovina, which came under the control of the newly founded Croatian Ustaša state. The Ustaša regime, led by Hitler's puppet dictator Ante Pavelić, officially tried to court its Muslim subjects, while murdering Jews and Roma and persecuting Orthodox Serbs. From early 1942, however, the region became increasingly engulfed in a severe conflict between the Croatian regime, Tito's Communist partisans and Dragoljub 'Draža' Mihailović's Orthodox Serbian Četniks, who were fighting for a greater Serbia. The Muslim population was repeatedly attacked by all three parties. Ustaša authorities employed Muslim army units to fight both Tito's partisans and Četnik militias. Soon, Muslim villages became the object of retaliatory attacks. The number of Muslim victims grew to the tens of thousands. Ustaša authorities did little to prevent these massacres. Leading Muslim representatives turned to the Germans for help, asking for Muslim autonomy under Hitler's protection. In a memorandum of November 1st, 1942 they professed their 'love and loyalty' for the Führer and offered to fight with the Axis against 'Judaism, Freemasonry, Bolshevism, and the English exploiters'. Officials in Berlin were thrilled.

As the civil war in the Balkans spun out of control, the Germans became more and more involved in the Muslim-populated areas. In their attempts to pacify the region, the Wehrmacht and, more importantly, the SS saw the Muslims as welcome allies and promoted Nazi Germany as a protector of Islam in South-eastern Europe. The campaign began in Spring 1943, when the SS sent the Mufti of Jerusalem on a tour to Zagreb, Banja Luka and Sarajevo, where he met religious leaders and gave pro-Axis speeches. When visiting the grand Gazi Husrev Beg Mosque in Sarajevo, he gave such an emotional speech about Muslim suffering that parts of the audience burst into tears. In the following months the Germans launched a massive campaign of religiously charged propaganda. At the same time, they began to engage more closely with Islamic dignitaries and institutions, as they believed that religious leaders wielded most influence on the people. Muslims were formally under the authority of the highest religious council, the Ulema-Medžlis, and Nazi officials repeatedly consulted with its members and tried to co-opt them. Many Islamic leaders hoped that the Germans would help them found a Muslim state. Soon, however, it became clear that the Wehrmacht and the SS were not able to pacify the region; at the same time, the German support for the Muslim population fuelled partisan and Četnik hatred against them. Violence escalated. In the end, a quarter of a million Muslims died in the conflict.
In the southern borderlands of the Soviet Union, however, Nazi killing squads still had difficulties distinguishing Muslims from Jews.
As the tide of war turned against the Axis from 1941 onwards, the Wehrmacht and the SS recruited tens of thousands of Muslims, among them Bosnians, Crimean Tatars and Muslims from the Caucasus and Central Asia – mainly to save German blood. Muslim soldiers fought on all fronts, they were deployed in Stalingrad, Warsaw and in the defence of Berlin. German army officers granted these recruits a wide range of religious concessions, taking into account the Islamic calendar and religious laws, such as dietary requirements. They even lifted the ban on ritual slaughter, a practice that had been prohibited for antisemitic reasons by Hitler's 'Law for the Protection of Animals' of 1933. A prominent role in the units was played by military imams, who were responsible not only for spiritual care but also for political indoctrination. When speaking to Nazi functionaries about the recruitment of Muslims into the SS in 1944, Himmler explained that the support of Islam had simple pragmatic reasons: 'I don't have anything against Islam, because it educates men in this division for me and promises them paradise when they have fought and been killed in combat. A practical and attractive religion for soldiers!' After the war, many Muslims who had fought in German units, especially those from the Soviet Union and Balkans, faced gruesome retaliation.

***

The Germans' engagement with Muslims was by no means straightforward. Nazi policies towards Islam, as worked out by bureaucrats in Berlin, regularly clashed with the realities on the ground. In the first months after the invasion of the Soviet Union, SS squads executed thousands of Muslims, specifically prisoners of war, on the assumption that their circumcision proved that they were Jewish. A high-level meeting of the Wehrmacht, the SS and the Reich Ministry for the Occupied Eastern Territories was held in the summer of 1941, in which Colonel Erwin von Lahousen, who represented Wilhelm Canaris, the head of the Wehrmacht intelligence, became embroiled in a fierce argument with Gestapo chief Heinrich Müller, the infamous 'Gestapo-Müller', about these executions. In particular the selection of hundreds of Muslim Tatars who had been sent for 'special treatment' because they were taken for Jews, was brought up. Müller calmly acknowledged that the SS had made some mistakes in this respect. It was the first time, he claimed, that he had heard that Muslims, too, were circumcised. A few weeks later, Reinhard Heydrich, Himmler's chief of the SS Reich Security Head Office, sent out a directive cautioning the SS Task Forces to be more careful: 'The circumcision and Jewish appearance do not constitute sufficient proof of Jewish descent.' Muslims were not to be confused with Jews. In Muslim-populated areas, other characteristics, like names, were to be taken into account.
In the southern borderlands of the Soviet Union, however, Nazi killing squads still had difficulties distinguishing Muslims from Jews. When the Einsatzgruppe D began murdering the Jewish population of the Caucasus and Crimea, it encountered a special situation with regard to three Jewish communities which had long lived closely alongside the Muslim population and were influenced by Islamic culture: the Karaites and Krymchaks in the Crimea and the Judeo-Tats, also known as 'Mountain Jews', in the northern Caucasus.
In Crimea, SS officials were puzzled when encountering the Turkic-speaking Karaites and Krymchaks. Visiting Simferopol in December 1941, two Wehrmacht officers, Oberkriegsverwaltungsrat Fritz Donner and Major Ernst Seifert, reported that it was interesting to note that: 'A large part of these Jews on the Crimea is of Mohammedan faith, while there were also Near Eastern racial groups of a non-Semitic character, who, strangely, have adopted the Jewish faith.' The confusion among the Germans about the classification of Karaites and Krymchaks, which were, in fact, both Jewish communities, was striking. In the end, the Karaites were classified as ethnically Turkic and spared, while the Krymchaks were considered ethnically Jewish and killed. According to Walter Groß, head of the NSDAP Race Office, the Karaites were excluded from persecution because of their close relations with allied Muslim Tatars.
In the Caucasus, representatives of the Judeo-Tats, a minority of Iranian ancestry, took their case to the German authorities. The SS started investigations, visiting houses, attending celebrations and enquiring into the customs of the community. SS-Oberfüher Walther Bierkamp, then head of Einsatzgruppe D, personally visited a village of the 'mountain Jews' in the Nalchik area. During this visit, the Judeo-Tats were extremely hospitable and Bierkamp found that, aside from their religion, they had nothing in common with Jews. At the same time, he recognised Islamic influence, as the Tats also practiced polygamous relationships. Bierkamp swiftly gave the order that these peoples were not to be harmed and that, in place of 'Mountain Jews', the term 'Tats' had to be used.

***

In other war zones, too, Nazi authorities and their local helpers faced difficulties in distinguishing between Jews and Muslims, particularly in the Balkans. The privileged position of Muslims (and indeed Catholics) in the Ustaša state seemed, to many Jews, to offer an opportunity to avoid persecution. Soon, many tried to escape repression and deportation through official conversion to Islam. In Sarajevo alone, around 20 per cent of the Jewish population is estimated to have converted to Islam or Catholicism between April and October 1941; given their circumcision, many found Islam to be the easier option. In the autumn of 1941, Ustaša authorities finally intervened, prohibiting these conversions, and even those who had converted were still not safe from persecution as it was race, not religion, which defined Jewishness in the eyes of German and Ustaša bureaucrats. Still, a number of converted and non-converted Jews managed to flee the country disguised as Muslims; some of them – women and men – wearing the Islamic veil.
Finally, the murder of Europe's Gypsies involved Muslims directly. As the Germans began screening the occupied territories of the Soviet Union they soon encountered many Muslim Roma. In fact, the majority of the Roma in Crimea were Islamic. They had, for centuries, assimilated with the Tatars, who now showed remarkable solidarity with them. Muslim representatives sent numerous petitions to the Germans to ask for the protection of their Roma co-religionists. Backed by the Tatars, many Muslim Roma pretended to be Tatars to escape deportation. Some used Islam. One example was the round up of Roma in Simferopol in December 1941, when those captured tried to use religious symbols to convince the Germans that their arrest was a mistake. An eyewitness noted in his diary:

The gypsies arrived en masse on carriages at the Talmud-Thora Building. For some reason, they raised a green flag, the symbol of Islam, and put a mullah at the head of their procession. The gypsies tried to convince the Germans that they were not gypsies; some claimed to be Tatars, others to be Turkmens. But their protests were disregarded and they were all put into the great building.

In the end, many Muslim Roma were murdered, but as the Germans had trouble distinguishing Muslim Roma from Muslim Tatars, some – an estimated 30 per cent – survived. During his interrogation at the Nuremberg Einsatzgruppen Trial, when asked about the persecution of Gypsies in Crimea, Ohlendorf explained that the screening had been complicated by the fact that many Roma had shared the same religion with the Crimean Tatars: 'That was the difficulty, because some of the gypsies – if not all of them – were Muslims, and for that reason we attached a great amount of importance to the issue to not getting into difficulties with the Tartars and, therefore, people were employed in this task who knew the places and the people.'

German armoured personnel carriers in a Bosnian Muslim village, 1944.

Muslims in the Balkans, too, were affected by the persecution of the Roma, as there were many Roma of the Islamic faith. When the Germans and their Ustaša allies began persecuting the Roma population, they initially also targeted the largely settled Muslim Roma of Bosnia and Herzegovina, the so-called 'white gypsies'. In the summer of 1941 Muslim Roma complained to the Islamic religious authorities about their discrimination. A delegation of leading Muslim representatives petitioned the authorities that Muslim Roma should be considered part of the Muslim community and that any attack on them would be considered an attack on the Islamic community itself. Eager to court Muslims, Ustaša and German officials eventually excluded Muslim Roma from persecution and deportation. When launching their pro-Muslim policies, German bureaucrats had not considered that the (religiously defined) population group ('Muslims') they tried to win as allies could overlap with (racially defined) population groups ('Jews' and 'Roma') that were to be persecuted.
In the last months of the war, holed up in the Berlin bunker, Hitler lamented that the attempts of the Third Reich to mobilise the Muslim world had failed because they had not been strong enough. 'All Islam vibrated at the news of our victories and the Muslims were ready to rise in revolt', he told his secretary, Martin Bormann. A movement could have been incited in North Africa that would have spilled over to the rest of the Muslim world. 'Just think what we could have done to help them, even to incite them, as would have been both our duty and our interest!'
In the end, German attempts to find Muslim allies were less successful than the strategists in Berlin had hoped. They had been launched too late and had clashed too often with the violent realities of the war. More importantly, the Third Reich's claims that it protected the faithful lacked credibility, as most Muslims in the war zones were aware that they served profane political interests. The Germans also failed to incite a major Muslim uprising against the Allies. Although tens of thousands of Muslims were recruited into the German armies, in the end the British, French, and Soviets were more successful in mobilising their Muslim populations: hundreds of thousands fought in their armies against Hitler's Germany. From French North Africa alone, almost a quarter of a million Muslims enlisted in de Gaulle's forces, taking part in the liberation of Europe.
David Motadel is Chancellor's Fellow at the University of Edinburgh and Research Fellow in History at Gonville and Caius, Cambridge and the author of Islam and Nazi Germany's War (Harvard, 2014).

- See more at: http://www.historytoday.com/david-motadel/muslims-hitlers-war#sthash.pVFIfDDu.dpuf