சொல் உலகம் (ஸப்த பிரபஞ்சம்),பொருள் உலகம் (அர்த்தப் பிரபஞ்சம்)

உலகமானது சொல்வடிவம், பொருள் வடிவம் என்று இரண்டு வகையாக உள்ளது.

சொல் உலகம் //ஸப்த பிரபஞ்சம்// என்றும்,

பொருள் உலகம் //அர்த்தப் பிரபஞ்சம் // என்றும் அழைக்கப்படும்.

சொல்உலகம் எழுத்துக்களை உறுப்புகளாகக் கொண்ட சொற்களாகும்.எழுத்துக்கள்,

வர்ணம்,
பதம்,
மந்திரம்,

என்று மூன்று வகைப்படும் என்று ஆகமாந்தம் கூறுகின்றது.

இங்கு கூறப்பட்ட எழுத்து, சொல் என்பது எல்லா மொழிகளிலும் உள்ள எழுத்துக்களையும், சொற்க்களையும் குறிக்கும் என்பது சிவாகமங்களின் கொள்கை.

சொல் உலகம் என்ற ஸப்த பிரபஞ்சம் அறிவுக்கு காரணமாய் உள்ளதால் அது சுத்தமாயையின் காரணமாகும் என்பது சித்தாந்த முடிபாகும்.

இந்த சொற் பிரபஞ்சமே, நாம் பேசும்
*//வாக்கு *//எனப்படும்.

இந்த வாக்கு நான்கு வகைப்படும்.
1) சூக்குமை
2) பைசந்தி
3)மத்திமை
4) வைகரி
என்பனவாகும்.

நமது மூலாதாரத்தில் இருந்தும், நாபிக்கமலத்தில் இருந்தும் ஓசை ஒன்று எழும்.அந்த ஓசையை எழுப்பும் காற்றுக்கு
*//உதானன் *// என்று பெயர்.

இவ்வாறு தோன்றும் உதானன் என்ற ஓசையானது, மூலாதாரத்தில் இருந்து எழும்பி,
பரை, பைசந்தி, மத்திமை, வைகரி, என்ற நான்கு நிலைகளில் சென்று நாம் பேசும் வாக்காக உருவெடுக்கின்றது.

இதில் முதலில் வரும்,

சூக்குமை என்பது பரை என்றும், நாதம் என்றும் அழைக்கப்படும்.இவ்வாக்கு காரணநிலையிலேயே அழிவின்றி நிற்பதாகும்.அதாவது, இந்த ஓசை(சப்தம்) தான் உற்பத்தியான மூலாதாரத்திலேய அசைவற்று நிற்க்கும். இதையே சூக்குமை அல்லது பரா வாக்கு என்பர்.

பின் இந்த சப்தமானது உதானன் என்ற வாயுவினால் மேலே எழும்பி வரும்பொழுது நாபீக்கு அருகில் வந்தவுடன், எழுத்துக்களின் வடிவில் நன்கு விளங்கித் தோன்றாது, பொதுப்படையாக தோன்றும்.இதனை பைசந்தி வாக்கு என்பார்கள்.

இதற்க்கு உதாரணம், மயில் முட்டையில் உள்ள நீரின் உவமையை கூறுவார்கள்.அதாவது, மயிலிடம் காணும் நிறங்கள் பலவும், மயில் முட்டையில் தெரிந்தும், தெரியாது இருத்தல் போல என்பர்.

மூன்றாவது வாக்கு மத்திமை.நாபியில் இருந்து எழுந்த வாயுவானது, இருதயம் பக்கம் வந்தவுடன், எழுத்து வடிவில் நன்கு விளங்கத் தோன்றி, இருதயத்தில் இருந்து உதானன் என்ற வாயுவால் உந்தப்பட்டு மிடறு அதாவது கண்டத்தில் நின்று மெல்ல ஒலிக்கும் வாக்காகும்.இது மத்யமா என்று பெயர் பெரும்.

இந்த வாக்கைதான் நாம் உலகவாழ்வில், தொண்டைக்குழி வரை வந்துவிட்டது, வாயில் வரவில்லை என்கிறோம்.இவ்வாக்கு பைசந்திக்கும், வைகரிக்கும் இடையில் நிற்ப்பதால், மத்திமை என்றப் பெயர் பெற்றது.

நான்காவதாக மிடற்றில் நின்ற உதானன் என்ற வாயு, அதாவது எழுத்துவடிவ சொற்க்கள், வாயின் வழியாக "பிராணன் "" என்ற காற்றின் மூலமாக வாய் வழியாக வெளியேறுகிறது.இது வைகரி வாக்கு எனப்படும்.

இந்த வைகரீ வாக்கே நாம் பேசும் சொல்லாகும்.எனவே நாம் பேசும் ஒரு சொல் கடந்து வரூம் நிலை இதுவேயாகும்.இந்த வைகரீ வாக்கே சொல்பவர் செவிக்கும், கேட்போர் செவிக்கும் புலனாவது.

இதில் சொல்பவர் காதில் மட்டும் கேட்பது
"சூக்ஷும வைகரி " என்று கூறுவர்.இது உலகவழக்கில் முனு முனுத்தல் என்பதாகும்.

கேட்போர் செவிக்கும் சொல்பவர் வாக்கு கேட்குமாயின் அது "ஸ்தூல வைகரி "என்று கூறுவர்.இது உலகவழக்கில் சொல்லாடல் என்பதாகும்.

மூலாதரத்தில் இருந்து ஓசையானது வாக்காக மாறும் இப்படிநிலை பற்றிய விபரங்கள் //அந்தணர்கள் ஓதும் வேதங்களில் விரிவாக உள்ளன என்று,

தமிழின் முதல் நூலாகிய தொல்காப்பியம் எழுத்ததிகாரத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.அப்பகுதி,

//எல்லா எழுத்தும் வெளிப்படக் கிளந்து
சொல்லிய பள்ளி எழுதரு வளியின்
பிறப்பொடு விடுவழி உறழ்ச்சி வாரத்து
அகத்து எழு வளி இசை அரில்தப நாடி
அளபிற் கோடல் "அந்தணர் மறைத்தே "
அஃது, இவண் நுவலாது எழுந்து புறத்து இசைக்கும்
மெய்தெரி வளியிசை அளபு நுவின்றிசினே //

என்று பாடுகின்றார்.

மூலாதாரத்தில் உள்ள காற்றில் இருந்து தோன்றும் எழுத்துகளும் சொற்களும் படிநிலை கடந்து வாய்வழியாக வாக்குகளாக வெளிப்படும்.இவ்வாறு வெளியாகும் வாக்குகளின் தன்மை, வேதங்களில் ஓதும் முறையாக உள்ள உதாத்தம், அனுதாத்தம், ஸ்வரிதம், ப்ரசயம் என்னும் நிலைகளில் அமையும் என்றும் இதன் விவரங்கள் அந்தணர்களின் வேதங்களில் விரிவாக உள்ளன என்பதை "அந்தணர் மறைத்தே " என்று தொல்காப்பியர் சிறப்பித்து கூறுகின்றார்.

தொல்காப்பியம் போற்றும் அந்தணர் வேதம்.

தொல்காப்பியர் காலம் முதலே வேதங்களை போற்றுவது தமிழகத்தில் இருந்துவந்துள்ளது.எனவேதான் பாரதி வேதம் நிறைந்த தமிழ் நாடு என்றார்.
சிவார்ப்பணம்.
@தில்லை கார்த்திகேய சிவம்.

MSM...ஸ்டெர்லைட்ஆலை ஒரு பார்வை

1.உரிமையாளர்-அனில் அகர்வால்

2.தலைமையிடம்-இலண்டன்

3.நிறுவனப் பெயர்- வேதாந்தா ரிசோர்ஸ்

4.அமைத்துள்ள இடம் - தூத்துக்குடி

5.முக்கிய உற்பத்தி- தாமிரம் (copper )

6.கழிவு உற்பத்தி- தங்கம், சல்ப்யூரிக் அமிலம் , பாஸ்ஃபோரிக் அமிலம்

7.முதலில் தேர்ந்த இடம்- குஜராத்

8.அனுமதி மறுத்த மாநிலங்கள் -குஜராத், கோவா, கர்நாடகா, கேரளா

9.அனுமதி தந்து பிரச்சினை சந்தித்த இடம் - மகாராஷ்டிரா , ரத்னகிரி

10.அப்போதைய மகராஷ்ர முதல்வர் - சரத்பவார்

11.அனுமதி தந்த மாநிலம்- தமிழ்நாடு

12.அப்போதைய முதல்வர்-ஜெ.ஜெயலலிதா

13.அனுமதிக்க காரணம்- தூத்துக்குடி துறைமுகம்

14.முதல் உண்ணாவிரத போராட்டம் -1996

15.போராட்டம் நீர்த்த காரணம் - தென் மாவட்ட சாதிசண்டை

16.தண்ணீர் எடுக்கப்படும் ஆறு - தாமிரபரணி

17.ஆலைக்கு எதிரான முதல் வழக்கு-1997 நவம்பர்7

18.முதல் விபத்து- ஏழு சிலிண்டர் வெடிப்பு (1997)

19.இரண்டாம் விபத்து- கந்தக குழாய் வெடிப்பு (பலி-1)

20.மூன்றாவது விபத்து-செப்புக்கலவை வெடிப்பு(பலி-3)

21.நான்காம் விபத்து-சல்ப்யூரிக் அமில குழாய் வெடிப்பு (பொறியாளர்-5,கூலித் தொழிலாளி -12

22.ஐந்தாம் விபத்து-ஆயில் டேங்க் வெடிப்பு

23.ஆறாம் விபத்து -நச்சுப்புகை வெளியேற்றும்
அனுமதிக்கப்பட்ட உற்பத்தி அளவு -70000டன்

24.உற்பத்தி செய்தது-2லட்சம் டன் (2005 கணக்கில்)

25.ஆலையை மூட முதல் தீர்ப்பு -2010 செப்டம்பர் 28

26.தொடக்கம் முதல் எதிர்க்கும் கட்சி-மதிமுக

27.ஆலையை எதிர்த்து வாதாடியவர்-வை.கோ(1998)

28.ஆலை மூட உத்தரவிட்டவர்-ஜெ.ஜெயலலிதா

29.100 கோடி அபராத்துடன் மீண்டும் ஆலை திறக்க அனுமதித்து-உச்சநீதிமன்றம்

30.தமிழ்நாடு பசுமை வாரிம் -தடை

31.தேசிய பசுமை வாரியம்- அனுமதி

Harvard Tamil Chair

Statement by Prof. David Shulman

Dr. David Shulman – Indologist. Professor of Humanistic Studies– The Hebrew University of Jerusalem Author of 'Tamil – A Biography'

The initiative to found a Chair for Tamil studies at Harvard is a very welcome one, long overdue. Tamil is one of the world's major languages, and the only South Asian language to have evolved continuously from a very ancient past (some 2000 years of astonishing cultural activity) while remaining a living contemporary language spoken by tens of millions of people.

Its literary tradition is among the finest in human civilization, encompassing marvelous love poetry, epic, philosophical texts, the reflexive sciences of grammar, logic, and poetics, historiography, and an enormous religious literature. An infrastructure for Tamil already exists at Harvard; a chair in Tamil will formalize this humanistic field there and impact upon the study of South Asian civilization in other major academic centers throughout the world.

A great university that offers deep study of Chinese, Arabic, Greek, Hebrew, Persian, and many other critically important languages should find a place for Tamil, which belongs in this prestigious series. In a period when chairs in Tamil studies are endangered in several important universities, for the usual reasons, the creation of a Chair for Tamil at Harvard would be a signal to the academic world that south Indian civilization matters, and that Tamil itself merits the depth of scholarly interest that Harvard, perhaps more than any other institution, can provide.

Tamil is one of the very few languages of the world with a classical past and a robust literary tradition that has continued to this day. Despite many foreign occupations of the Tamil country and other outside influences, this noble language has always shined, producing vibrant literature for over 2 thousand years. In addition to the literature, there have been numerous grammar books, commentaries, religious works, didactic books, secular literature and works from many other genres.

A.K. Ramanujan in his book ‘The Interior Landscape’ wrote, “Tamil, one of the two classical languages of India, is the only language of contemporary India which is recognizably continuous with a classical past.”

He also wrote about the Sangam poems, the earliest surviving Tamil literature, "These poems are 'classical,' i.e., early, ancient; they are also 'classics,' i.e., works that have stood the test of time, the founding works of a whole tradition. Not to know them is not to know a unique and major poetic achievement of Indian civilization".
Starting with a long oral tradition nurtured by bards, the Tamil language attained grandeur in its classical Sangam poetry around 300 B.C.
The language is very polished, crisp and elegant.This bardic poetry is highly conventionalized, its conventions set by ancient scholars as stated in the Tholkappiyam, the ancient text of grammar and subject matter of literature, labeled by Kamil Zvelebil as “one of the finest monuments of human intelligence and intellect”.

வெளிநாடு வர ஆசைப்படுகின்ற அனைவரும் அறிய வேண்டியது...

"நாற்பது வயதில் நோய்களைச் சுமந்து முதுமையடைந்து விடும் மனிதர்களால் உருவானதே புலம்பெயர் சமூகம்."

...

பெரும்பாலும் முட்டை போன்ற வடிவமைப்பைக்கொண்ட வீடுகள் அல்லது அடுக்கு மாடிக் கொங்ரீட் பொந்துகளில் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட சிறைவாழ்க்கை புலம்பெயர் நாடுகள் வாழும் சாமானியத் தமிழன் நாளாந்த இருப்பு. முப்பது ஆண்டுகளின் பின்னர் கூட சுத்திகரிப்புத் தொழிலாளிகளாகவும், உணவகங்களிலும், பெற்றோல் நிலையங்களிலும் வேலைபார்த்து நாற்பது வயதில் நோய்களைச் சுமந்து முதுமையடைந்து விடும் மனிதர்களால் உருவானதே புலம்பெயர் சமூகம். ஒவ்வொரு மாதம் முடிவதற்கு முன்னரே வாடைகையை அல்லது வீட்டிற்கான வங்கிக்கடனைச் செலுத்துவதற்கு மாரடிக்கும் புலம்பெயர்ந்த தமிழனின் வாழ்வு எந்த மகிழ்ச்சியும் அற்ற திறந்த வெளிச் சிறை.

எப்போதாவது நண்பர்கள் சந்தித்துக்கொள்ளும் போது மூக்கு முட்டக் குடித்துவிட்டு வீடு செல்வதோ, வங்கிகளில் கடன்பெற்று பூப்புனித நீராட்டு விழா, ஐம்பதாவது பிறந்ததினம் ஆலயத்திருவிழாக்கள் போன்றவற்றைக் கொண்டாடுவதோ புலம்பெயர் நாடுகளில் மகிழ்ச்சியாகக் கருதப்படுகிறது. பல வருடங்களாக ஐரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகளில் வாழ்பவர்கள் இந்த அவலமான வாழ்க்கைக்குப் பழக்கப்பட்டுவிடுகின்றனர்.
மனிதர்களோடு மனிதர்கள் உறவாடாத சிறை ஒன்றை விலைகொடுத்துத் தாமே வாங்கிக் கொண்டு அதற்கு முடங்கிப் போகின்றனர். எலும்பை உறையவைக்கும் குளிரில் சுமக்கமுடியாத உடையணிந்து சிறையிலிருந்து வெளியேவரும் மனிதன், நாளாந்த வாழ்க்கையை ஓட்டுவதற்காக சில வேளைகளில் பதினைந்து மணி நேரங்கள் வரை வேலை செய்ய வேண்டிய நிலை ஏற்படுகின்றது.சில குடும்பங்களில் கணவன் மனைவி பிள்ளைகள் ஒன்றாக சந்தித்து கொள்வது ஒன்றாக உணவருந்துவது சில நாட்களில் மட்டும் என்ற கசப்பான உண்மையும் உண்டு

இரண்டாயிரம் யூரோ வரை ஊதியம் பெறுகின்ற ஒரு குடும்பத்திற்கு வேலையையும் பணத்தையும் தவிர வேறு எந்த உலக அறிவும் கிடைக்காது. பிட்சா உணவகத்தில் வேலை செய்யும் ஒருவருக்கு கோதுமை மாவை எப்படி எல்லாம் ஊதிப் பெருக்கலாம் என்று தெரிகிற அளவிற்கு தான் வாழும் நாட்டின் வரலாற்றில் சிறு பகுதியாவது தெரிந்திருக்காது. தனது இரண்டாயிரம் ஊதியத்தில் வீட்டு வாடைகைக்காகவோ, வங்கிக் கடனுக்காகவோ 1200 யூரோக்கள் வரை தொலைந்துபோக மிகுதி 800 யூரோவில் ஒருபகுதி மின்சாரக் கட்டணம் தொலைபேசி எனச் செலவழிந்து போக எஞ்சிய பணத்தில் உணவு உடை என்ற எஞ்சிய செலவுகளை முடித்துக்கொள்கிறார்.

இவை அனைத்திலும் சிக்கனமாக வாழ்ந்தால் ஒரு வருடத்தின் முடிவில் இலங்கைக்கோ அல்லது இந்தியாவிற்கோ செல்வதற்கான பயணச் சீட்டிற்குப் பணத்தைச் சேமித்துக்கொள்கிறார்.
இவற்றுள் அனைத்து உண்மைகளும் இலங்கையிலிருப்பவர்களுக்கு மறைக்கப்படுகின்றது. தாம் புலம்பெயர் நாடுகளில் மன்னர்கள் போல வாழ்வதாக பொய்யைக் கட்டவிழ்த்து விடுகின்றனர். இதன்மூலம்தங்களை தாங்களே பெருமைப்படுத்தும் அறிவீனமும் மறைந்த நிற்கின்றது

இலங்கை போன்ற நாடுகளில் ஐரோப்பா என்பது செல்வம் கொழிக்கும் சொர்க்கபுரி என்ற விம்பம் ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அங்கு வாழ்பவர்கள் மன்னர்கள் போல வாழ்க்கை நடத்துகிறார்கள் என்ற தவறான புனைவுகளின் கனவுகளில் மக்கள் வாழ்கிறார்கள். இந்த எதிர்பார்ப்பை புலம்பெயர் நாடுகளிலிருந்து இலங்கைக்கு விடுமுறைக்குச் செல்பவர்கள் திருப்திப்படுத்த வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர்.

அதற்காக தாம் வாழும் வாழ்கையை மறைத்து ஒரு நாடக வாழ்வியலை தெரிந்தே செயல்ப்படுத்துகின்றனர் விடுமுறைக்குச் செல்லும் ஒருவருக்கும் இலங்கையிலிருக்கும் சாமானிய மனிதனுக்கும் இடையே தவறான புரிதல்களை அடிப்படையாககொண்ட போலியான உறவு ஒன்று ஏற்படுகிறது. தனது வாழ்க்கையை முழுமையாக மறைக்கும் புலம்பெயர் மனிதனின் பொய் இந்த இருவருக்கும் இடையே ஒரு இரும்புத் திரையை ஏற்படுத்துகின்றது.

பயணச்சீட்டிற்கே ஒருவருடம் வருந்தும் ஒருவர் வங்கிக்கடனிலோ, கடன் அட்டையிலோ இலங்கையில் தனது நாடகத்தை நடத்த வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார். முதலில் இலங்கை சென்று மற்றவர்களுக்குத் தனது நிலையை மறைப்பதற்காக கடன் அட்டைகளைப் பயன்படுத்தி விலையுயர்ந்த ஆடையணிகளை வாங்கிகொள்கிறார். பரிசுப் பொருட்களை வாங்கிக்கொள்கிறார். இலங்கை சென்றதும் உறவினர்களுக்குப் பண உதவி, கடா வெட்டி விருந்துவைத்தல் ,கோவில் திருவிழாக்களைப் பொறுப்பெடுத்தல் போன்றவற்றைக் கடன் அட்டைகளைப் பயன்படுத்தி மேற்கொள்கிறார்.

துப்பரவுத் தொழிலாளியாக புலம்பெயர் நாடுகளில் வேலைசெய்யும் ஒருவர் இலங்கையில் காட்டும் ‘கலரால்’ பிரமித்துப்போகும் உள்ளூர்வாசிகள் புலம்பெயர் நாடுகள் தொடர்பாகக் கனவுகளில் ஈடுபட ஆரம்பித்துவிடுகின்றனர். மண்ணோடு பற்றற்ற ஐரோப்பியக் கனவுகளில் வாழுகின்ற உதிரிகளின் சமூகம் ஒன்று வட-கிழக்கிலும் உருவாகிவிடுகின்றது.

தாய் நாட்டில் விடுமுறையை முடித்துப் புலம்பெயர் நாடுகளை நோக்கித் திரும்பும் ஐரோப்பியத் தமிழன் தனது கடனட்டைக் கடனைத் திருப்பிச் செலுத்த இன்னும் பல ஆண்டுகள் ஆகிவிடுகின்றது. இதனாலேயே பல குடும்ப உறவுகளே சிதைவடைகின்றது.

தமது வாழ்க்கை தொடர்பான உண்மை நிலையை இலங்கைக்குச் செல்லும் ஒவ்வொரு ஐரோப்பியத் தமிழனும் தமது உறவினர்களுக்குச் சொல்லவேண்டும். அவர்களைக் கனவுலகத்திலிருந்து விடுவித்து சொந்த மண்ணையும் மக்களையும் நேசிக்கும் சமூகமாக உருவாக்க வேண்டும். வாழ்வதற்காக அடிமைகளாகும் கடன் சமூகத்தை நோக்கி தவறான விம்பத்தை அழிக்க வேண்டும். எங்கள் சொந்த மண் எல்லா வளங்களையும் கொண்டது, வானமும் வையகமும் ஒத்துழைக்கும் செல்வம் கொழிக்கும் பிரதேசங்கள் அவை.

( நயினை அன்னைமகன் )

ஜெயமோகனின் ‘நாவல் கோட்பாடு

எம்.ஏ.சுசீலா

விரிவான புனைவுகளுக்கும், பன்முக தரிசனங்களுக்கும் – பிற உரைநடை இலக்கிய வடிவங்களில் சாத்தியமில்லாத அபாரமான வாய்ப்புகளை உருவாக்கித் தரும் நாவல் என்ற மிகச் சவாலான இலக்கிய வடிவம், அதன் விஸ்தாரமான பரிமாணங்களுடனும், லட்சணங்களுடனும் நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் உள்வாங்கிக் கொள்ளப்பட்டுள்ளதா என்ற முக்கியமானதொரு வினாவை முன்வைத்து அதற்கான விடையை விரிவான, தருக்கபூர்வமான வாதங்களுடனும், சுடும் நிஜங்களுடனும் தீவிர இலக்கியத் தளத்தின் முன்பாக எடுத்து வைக்கிறது எழுத்தாளர் ஜெயமோகனின் ‘நாவல் கோட்பாடு’ என்னும் அவரது முதல் திறனாய்வு நூல்.

ஜெயமோகனின் முதல்நாவல், முதல் சிறுகதை ஆகிய பிறவற்றைப் போலவே பிரமிப்புக் கலந்த வியப்பைத் தோற்றுவிக்கும் இந்நூல் , வித்தியாசமானதொரு விவாதச் சூழலில் முகிழ்த்திருக்கிறது ; இலக்கியப் பூசல்களால் நேரும் கருத்து மோதல்களும் கூடத் தேர்ந்ததொரு இலக்கியவாதிக்குச் சாதகமானதொரு படைப்பூக்க மனநிலையை ஏற்படுத்திவிடக்கூடும் என்பதற்கு இந்த நூலையும் ஒரு சிறந்த முன்னுதாரணமாகக் குறிப்பிட முடியும்.

1992 இல் முதற்பதிப்பாக வெளிவந்து அரிதாகவே கைக்குக் கிட்டுவதாகவும், அப்படிக் கிட்டியவர்களிடமும் பல சர்ச்சைகளை எழுப்பக் கூடியதாகவும் இருந்த இப்புத்தகம் அண்மையில் கிழக்குப் பதிப்பக வெளியீடாக மறு ஆக்கம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது.

தமிழில் உரைநடை என்ற வடிவம் பரவலாக நடைமுறைக்கு வந்து, அதுவே கதைக்கான கருவியுமான பின்னர், படைப்பு, ஆய்வு ஆகிய தளங்களிலும், கல்விக்கூடங்களிலும் மேற்கத்திய அளவுகோல்களின் அடிப்படையிலேயே அதன் இலக்கணம் தொடக்க நிலையில் வரையறைப்படுத்தப்பட்டது.

’உங்கள் அளவுகோலை வைத்து என் படைப்பை அளக்க முயலாதீர்கள்… என் படைப்பை வைத்து உங்கள் அளவுகோல்களை மாற்றிக் கொள்ளுங்கள்’ என்று புதுமைப்பித்தன் போன்ற படைப்பாளிகளைக் கூற வைத்தது இவ்வாறான போக்குத்தான்.

தமிழின் இலக்கிய ஊடகமாக உரைநடை வளரத் தொடங்கிய காலகட்டத்தில் நமக்கு முன்மாதிரியாக இருந்தவை மேற்கத்திய இலக்கியங்கள் மட்டுமே என்பதில் எந்த மாற்றுக் கருத்துக்கும் இடமில்லை; எனினும் அந்தப் பேரிலக்கியங்களின் பாதையிலும் பயணிக்காமல், தமிழ்ப் பாரம்பரிய மரபு வேர்களையும் அத்துடன் ஒருங்கிணைக்காமல் புனைகதையின் பல வடிவங்களும் தமிழ்ச் சூழலில் பிறழ்ச்சியான புரிதலுடனேயே பின்பற்றப்பட்டு வந்திருக்கின்றன என்பதே இந்நூலில் ஜெயமோகன் வைக்கும் அழுத்தமான வாதம்.

சுருக்கமாகச் சொன்னால் சிறுகதை, பக்க அளவைக் கொஞ்சம் கடந்தால் குறுநாவல், பக்கங்கள் இன்னும் சற்று எல்லை மீறினால் நாவல் என்ற காலம் காலமான கற்பிதம் எந்த அளவுக்குச் சிறுபிள்ளைத்தனமானது என்பதைத் தன் நூலில் எடுத்துக் காட்டும் ஜெயமோகன், மேற்குறித்த மூன்று வடிவங்களுக்குமான தனிப்பட்ட கூறுகளை, படைப்புக்கான சாத்தியங்களைத் தான் அமைத்துக் கொண்ட கருதுகோளின் அடிப்படையில் தெளிவாக விளக்கிக் கொண்டு போகிறார்.

’வாசக இடைவெளி’ என்பதே இந்நூலில் அவர் முன்மொழியும் முதன்மையான கருதுகோள். அதன் அடிப்படையிலேயே புனைகதை வடிவங்கள் மூன்றையும் பின் வருமாறு பாகுபாடு செய்கிறார் அவர்.

வாழ்க்கை அனுபவத்தின் பல கூறுகளில் குறிப்பிட்ட ஒன்றின் முழுமையைக் குறிப்பால் உணர்த்தும் சிறுகதையின் வடிவம் கச்சிதமானது ; ஒருமைப்பாடு கொண்டது. வாசகன் நிரப்பிக் கொண்டாக வேண்டிய இடைவெளி அதன் முடிவில் மட்டுமே பொதிந்திருக்கிறது.

வடிவமற்ற வடிவத்தையே தன் வடிவமாகக் கொண்டிருக்கும் நாவல், வலை போல நாலாபுறமும் கிளை பரப்பிப் பின்னிப் பின்னி விரியும் நாவல், தனது நகர்வை ஒரேதிசை நோக்கியதாக அல்லாமல் , ஒருமைப்பாடு என்னும் மையப்புள்ளியை முற்றிலும் தவிர்த்ததாய் அமைத்துக் கொள்ளும் நாவல், நிறைய இடைவெளிகளுக்கு, வாசகக் குறுக்கீடுகளுக்கு இடம் தருவது.

அந்த மௌன இடைவெளிகளை வாசகன் தன் கற்பனையால் நிரப்பிக் கொள்ளும்போதுதான் அந்த வடிவத்தின் பிரம்மாண்டமான தரிசனம் அவனுக்குச் சித்தியாகிறது.

சிறுகதைக்குரிய ஒருமைப்பாடும், நாவலுக்குரிய விவாதத் தன்மையும் ஒருங்கிணைந்து இவ்விரண்டுக்கும் இடைப்பட்டதான குறுநாவல், நாவலளவுக்கு இல்லையென்றாலும் சிறுகதையைப் போலன்றி ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வாசக இடைவெளிகளுக்கு இடமளித்துக் கொண்டே மையத்தை நோக்கி நகர்ந்து செல்கிறது.

சிறுதை காட்டுவது காலத்தின் ஒரு துளி,

குறு நாவல் காட்டுவது காலத்தின் சிறிய நகர்வு,

நாவலில் படமாக விரிவது காலத்தின் பிரவாகம்.

குறிப்பிட்டதொரு காலப் பின்னணியில் அமைந்தாலும் எல்லையற்ற காலத்தின் சாயலைக் காட்டுவதன் மூலமே நாவல் மானுடப் பொதுத் தன்மையைச் சாத்தியப்படுத்துகிறது என்று கூறும் நூலாசிரியர் அதற்கு ஏற்ற உதாரணமாக தால்ஸ்தாயின் ‘போரும் அமைதியும்’ நாவலைக் காட்டுகிறார்.

தமிழின் பண்டைக் கதைக் கூற்று வடிவமாகிய காப்பியத்தின் நவீன உரைநடை மாற்றுவடிவமே நாவல் என்ற தவறான உள்வாங்கலைத் தனது ‘நாவல் இலக்கியம்’ நூல் மூலம் ஓரளவு தகர்த்தவர் இலங்கைத் தமிழ்ப் பேராசிரியர் கலாநிதி கைலாசபதிஅவர்கள்.

அந்தக் கருத்தை இன்னும் வளர்த்தெடுத்துக் கொண்டுபோய் அடுத்த கட்டத்துக்குக் கொண்டு சேர்க்கிறது ஜெயமோகனின் ‘நாவல் கோட்பாடு’. காவிய மரபிலிருந்தே நாவல் கிளைத்தபோதும், காவியம், நாவல் ஆகிய இரண்டுமே தத்துவங்களின் கலை வடிவங்களானபோதும்… தான் முன் வைக்கும் தரிசனத்தை வலியுறுத்துவது காவியத்தின் தத்துவம் என்றும், மாறாகத் தன் காலச் சமூகத்தையும் மதிப்பீடுகளையும் மறுபரிசீலனைக்கு உட்படுத்திக் காவியம் நிறுவிவிட்டுப் போன மதிப்பீடுகளை அதே வீரியத்துடன் எதிர்கொள்வதே நாவல் என்றும், அதுவே நாவல் வடிவம் விரிவும், வீச்சும் பெறுவதற்கான முதற்படி என்றும் குறிப்பிடும் ஜெயமோகன், “காவியத்தை முழுமையாகக் கழித்துவிடும் எதிர்காவிய வடிவமே நாவல்’’ என்கிறார்.

தமிழ்மொழியின் படைப்புச் சூழலில் நிலவிய பிரசுர வசதிக் குறைபாடுகள், தொடர்கதை ஆதிக்கம் ஆகியவவை நாவலின் வடிவக் கற்பனைக்குத் தடையாக அமைந்து விட்டதை வேதனையோடு நினைவு கூரும் ஜெயமோகன், அந்தக் காரணத்தாலேயே நல்ல நாவல்களாக மலர்ச்சி பெற்றிருக்க வேண்டிய பல ஆக்கங்கள், வெறும் உணர்ச்சிக் கதைகளாகவும், நீள் கதைகளாகவும் மட்டுமே மாறிப் போய்விட்ட அவலத்தையும் எடுத்துக் காட்டி, ’’தமிழில் தொடர்கதை வடிவம் கொண்ட மிகப் பெரிய பலி தி.ஜானகிராமன்’’என்பதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

புனைவின் தருக்க ரீதியான பின்னலுக்கிடையில் குறுக்கீட்டையோ , இடைவெளிகளையோ அனுமதிக்காத படைப்புக்களை – சுவாரசியமாகவும், விறுவிறுப்பாகவும் ஒருமைப்பாடு குன்றாமல் கதையைச் சொல்லிக் கொண்டு போகும் உணர்ச்சிக் கதைகளாகக் கொள்ளலாம்;

கதைத் தொழில் நுட்பத்தைப் பயன்படுத்திப் புனைவில் வித்தை காட்டி ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் உச்சம் வைக்கும் வணிக ரீதி கொண்ட பரபரப்பான நீள் கதைகளாகக் கொள்ளலாம்;

வெகுஜனப் பார்வை தவிர்த்துக் கருத்துப் பிரசாரத்தை முன்னிறுத்தும் நெடுங்கதைகள் சிலவற்றையும் நீள் கதைகளாகக் கொள்ளலாம். ஆனால் அவற்றை நாவல் என்ற பிரிவில் ஒருக்காலும் உள்ளடக்க முடியாது என்ற வாதத்தை முன் வைத்து இது நாள்வரை அவற்றை நாவல்களாகப் பூப்போட்டு வந்த பிரமைகளைக் கறாராக நொறுக்கி விடுகிறது ஜெயமோகனின் தருக்கம்.

அவரது கணிப்பில் கல்கியின் பொன்னியின் செல்வனும், சிவகாமியின் சபதமும், கொத்தமங்கலம் சுப்புவின் ‘தில்லானா மோகனாம்பாளும்’ சாண்டில்யனின் ‘யவன ராணி’யும், நா.பா வின் ‘குறிஞ்சி மலரும்’ சற்றுத் தரமான உணர்ச்சிக் கதைகளாகின்றன. தி.ஜா வின் ‘மோகமுள்’ளும், ஜெயகாந்தனின் ‘ஒரு நடிகை நாடகம் பார்க்கிறாளும்’, பிரபஞ்சனின் ‘மானுடம் வெல்லு’மும், சின்னப்ப பாரதியின் ‘தாகமும்’ குறிப்பிடத்தக்க நீள்கதைகளாகின்றன. ஜெயகாந்தனின் ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்களும்’, தி.ஜாவின் ‘அம்மா வந்தாளும்’, எம்.வி.வெங்கட்ராமின் ‘வேள்வித் தீ’யும்  சா.கந்தசாமியின் ‘சாயா வனமும்’ குறுநாவல்கள் என்று மட்டுமே ஜெயமோகனால் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.

எண்ணற்ற வாசகக் குறுக்கீடுகள், முடிவற்ற காலம் இவற்றின் பின்னணியின்றிப் பக்க நீட்சி ஒன்றை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொண்டு அவற்றை நாவல் என்ற வகைப்பாட்டில் இணைப்பது பொருத்தமற்றது என்பதையே ‘ குறுநாவல்கள்’ என்ற தலைப்பிலான கட்டுரையில் விரிவாக முன் வைக்கிறார் ஜெயமோகன். தீவிர இலக்கியப் பார்வையற்ற மரபு வழி வாசகர்களுக்கு இவ்வாறான கருத்துக்கள் அதிர்ச்சி ஊட்டுவதாகவும், இத்தனை நாளாக அவர்கள் பேணி வந்த பிரமைகளைக் கலைத்துப் போடுவதாகவும் கூட இருக்கலாம்.

ஆனால் இந்த முடிவையும், வகைப்படுத்தலையும் எட்டுவதற்கு ஜெயமோகன் முன்வைக்கும் அடுக்கடுக்கான விவாதங்களையும் மேற்கத்திய, மற்றும் பிற மொழி இந்திய நாவல்களிலிருந்து காட்டும் மேற்கோள்களையும் அவரது நூல்வழி விரிவாகப் படிக்கும்போதுதான் அவரது கருதுகோள் எவ்வாறு நிறுவப்பட்டிருக்கிறது என்பதையும், அதற்கான நேர்மையான முயற்சியை எந்த அளவுக்கு அவர் மேற்கொண்டிருக்கிறார் என்பதையும் உணர்ந்து கொள்ள முடியும்.

தான் அமைத்துக் கொண்ட கருதுகோளை ஒட்டி மேற்குறித்த பகுப்புக்களைச் செய்தபோதும் முன்னர் குறிப்பிட்ட உணர்ச்சிக்கதை மற்றும் நீள் கதைகளை ஜெயமோகன் ஒரேயடியாக ஒதுக்கித் தள்ளி நிராகரித்து விடுவதுமில்லை. காவியத்தின் நிழலாக , வாசகர்களைக் கனவுலக சஞ்சாரத்தில் ஆழ்த்தி உணர்வுகளை மிகைப்படுத்திக் காட்டுவதாக விமரிசித்தாலும் பொன்னியின் செல்வனின் நிலக்காட்சிகளையும்,சிவகாமியின் சபதத்தில் வெளிப்படும் சிற்ப,சித்திரக் கலைத் தகவல்களையும் முற்றாகப் புறந்தள்ளிவிட முடியாது என்று கூறும் ஆசிரியர் , அவற்றை நாவல் என்ற பெயரால் அழைக்க முடியாதே தவிர இலக்கியமல்ல என்று ஒதுக்க முடியாது என்கிறார்.

அவற்றைப் பேரிலக்கியங்கள் எனக் கருதுவதும் பிழை, வெறும் வெகுஜன எழுத்துத்தான் என்று நிராகரிப்பதும் சரியல்ல என்பதே அவரது முடிவு. அது போலவே கருத்துப் பிரசாரத்தை முன்னிறுத்தும் நீள்கதைகளிலும் கூட அவற்றின் சமூகப் பங்களிப்பும், படைப்பாளியின் சித்திரிப்பு, மொழிநடை ஆகிய இலக்கிய ஆளுமைகளும் போற்றுதலுக்கு உரியன என்பதே அவரது நடுநிலைப் பார்வை. பின்னாளில் வெளிவந்த ‘நவீனத் தமிழ் இலக்கிய அறிமுகம்’, ‘இலக்கிய முன்னோடிகள் வரிசை’ ஆகிய விமரிசன நூல்களிலும் கூட இதே போக்கிலான சமநிலத் தன்மையை ஜெயமோகனிடம் காண முடிந்திருக்கிறது.

இறுக்கமான, செறிவான நாவல்கள் நாவலின் சவாலைத் தவற விட்டு விடுவதாகவும், முழுமையாக விரிந்து வாழ்வை அள்ள முயல்பவையே நாவல்கள் என்றும் கூறும் ஜெயமோகன் அத்தகைய நாவல் வடிவத்துக்கான தமிழ்ச்சூழல் முயற்சிகளாக – (இத் திறனாய்வு நூல் வெளி வந்த காலகட்டத்திற்குள்) நீல பத்மநாபனின் ‘தலைமுறைகள்’ , க.நா.சுவின் ‘பொய்த்தேவு’, சுந்தரராமசாமியின் ‘ஜே.ஜே.சில குறிப்புக்கள்’, அசோகமித்திரனின் ‘கரைந்த நிழல்கள்’ ஆகிய சில படைப்புக்களைச் சுட்டுகிறார். அவற்றையும் கூட இவரது கணிப்பில் முழுமை பெற்றவை என்று சொல்லி விட முடியாது; இவர் வகுத்துக் கொண்ட கருதுகோளை ஓரளவு நெருங்கி வருபவை என்று மட்டுமே அவற்றைக் கூற முடியும்.

இலக்கிய வடிவங்கள் கால மாற்றத்தாலும்,சமூக அரசியல் சித்தாந்த மாற்றங்களாலும் நாளும் மாறிக் கொண்டே வருபவை. ’’நவீனத்துவம் வழியே தமிழில் உருவாகி இருந்த குறுகிய நாவல் வடிவத்தை உடைத்துத் திறந்து ஒரு பெரிய பரப்பை உள்ளே கொண்டு வருவதற்கான முயற்சி’’யாகவே தன் திறனாய்வு நூலை இன்று தான் காண்பதாக இரண்டாம் பதிப்பின் முன்னுரையில் குறிப்பிடும் ஜெயமோகன், விஷ்ணுபுரம், உபபாண்டவம், காவல் கோட்டம், ஆழி சூழ் உலகு, நெடுங்குருதி, மணற்கடிகை எனப் பின்நவீன காலகட்டத்தில் வெளிவந்த நாவல்களுக்காக அன்றே தான் முன்வைத்த வாதங்களாகவே இந்நூலின் கருத்துக்கள் தமக்கு இப்போது படுவதாகவும் கூறுகிறார். ’நாவல் கோட்பாடு’ என்னும் இந்த நூலுக்குள் ஆழ்ந்து பயணிக்கும்போது நமக்கும் அது பொருத்தமானதென்றே தோன்றுகிறது.

வெற்றிச் சூத்திரத்துக்கான சூட்சுமம் சொல்லத் தெரிந்தவன் பெரும்பாலும் நல்ல வித்தைக்காரனாக இல்லாமல் போய்விடுவதே பொதுவான உலக நியதி. இதிலும் கூட விதி விலக்காக இருப்பதே ஜெயமோகனைத் தனித்துவமாகக் காட்டும் சிறப்பு.

Thanks

http://solvanam.com/

“இராபர்ட் கால்டுவெல்” Bishop Robert Caldwell (7 May 1814 – 28 August 1891)

Govindarajan Vijaya Padma

Born: 7 May 1814, Clady, United Kingdom

Died: 28 August 1891, Kodaikanal, India

Education: University of Glasgow

Known for: Bishop in South India

Bishop Robert Caldwell (7 May 1814 – 28 August 1891) was a missionary and linguist, who academically established the Dravidian family of languages. He served as Assistant Bishop of Tirunelveli from 1877. He was described in The Hindu as a "pioneering champion of the downtrodden" and an "avant-garde social reformer". The Government of Tamil Nadu has created a memorial in his honor and a postage stamp has been issued in his name. a statue of Caldwell was erected in 1967 near to Marina Beach, Chennai, as a gift of the Church of South India.

கால்டுவெல் அவர்கள் பல மொழிகளை கற்றவர், இந்தியாவுக்கு வந்தபின்னர் 15,மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டார்.இப்போதுள்ள நூல்களின் வரிசையில் திராவிடம் என்ற சொல் முதன்முதலில் கால்டுவெல் அவர்களால் தான் பயன்படுத்த ப்பட்டுள்ளது. இந்த மண்ணில் காலம் காலமாக வாழ்ந்தவர்கள் திராவிடர்கள்(தமிழர்கள்) அவர்கள் பேசிய மொழி தமிழ் என்பதை சரியான ஆய்வுகளின் படி உலகிற்கு காட்டியவர்.தமிழ் மொழி செம்மொழி என்று உலகிற்கு ஆதாரத்துடன் எடுத்து கூறியவர்
பல்வேறு வட்டார வழக்குகளை கொண்டுள்ள தமிழ்மொழியின் பேச்சு வழக்கை தெரிந்துகொள்ளவும், தமிழ்மொழியின் மூலத்தை ஆய்வு செய்யவும் விரும்பிய கால்டுவெல் ஏறத்தாழ நானூறு கல்தொலைவில் உள்ள திருநெல்வேலிக்கு நடந்து செல்லத் தீர்மானித்தார்.இந்த ஆய்வுகளின் முடிவில் கிடைத்த தகவல்களை கொண்டு "திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் அரசியல் மற்றும் பொது வரலாறு (A Political and General History of the District of Tinnevely)'' என்னும் நூலை எழுதினார். இது 1881-ஆம் ஆண்டில் மதராசு அரசினால் வெளியிடப்பட்டது. "தொடக்க காலம் முதல் கி.பி. 1881 வரையிலான திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் அரசியல் மற்றும் பொது வரலாறுகளை கொண்ட இந்நூலில், இந்தியர்களுக்கு வரலாற்று அறிவோ, நிகழ்வுகளை ஆவணப்பூர்வமாக பதிந்துவைக்கும் அவசியமோ தெரியவில்லை என்ற பொதுவான குற்றச்சாட்டுடன் தொடங்கும் கால்டுவெல், ஒன்பது பகுதிகளாக நூலை எழுதியிருக்கிறார். முதல் இயலில் மாலிக்காபூர் படையெடுப்பு, காயல் துறைமுகத்தில் நடந்த முத்துக்குளிப்பு என ஒவ்வொரு இயலையும் வரலாற்றுப் பூர்வமாக உருவாக்கியிருக்கிறார். கட்டபொம்மன் தூக்கிலிடப்படும் நிகழ்வு, ஊமைத்துரை, மருது சகோதரர்களை ஆங்கிலேயர் வென்ற நிகழ்வுகள், முகமது யூசுப்கானிடமிருந்து மதுரையை ஆங்கிலேயர் கைப்பற்றிய வரலாறு போன்றவை தெளிவாக இந்நூலில் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
இந் நூலில், பழைய ஈபுரு மொழியில் வழங்கும் துகி என்னும் சொல் தமிழின் தோகை என்னும் சொல்லின் திரிபு எனவும்,அரிசி என்பது கிரேக்க மொழியில் அருசா என வழங்குவதையும் குறிப்பிட்டுள்ள கால்டுவெல், பழந்தமிழரின் வாணிப நகரமாக இருந்த கொற்கைத் துறைமுகம் பற்றிய ஆய்வுகளை மேற்கொண்டு, துறைமுகத்தின் அருகே இருந்த அக்கசாலை (பொற்காசு செய்யும் இடம்) என்ற ஊரின் சிறப்பை வெளிக்கொண்டுவந்தார்.
இந்த காலகட்டங்களில், சிங்கள வரலாற்று இலக்கிய நூலான மகாவம்சம் நூலின் துணைகொண்டு ஈழ-தமிழக உறவுகளையும் கால்டுவெல் ஆய்வு செய்தார், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் இந்திய மொழிகள் பற்றி மேல்நாட்டு அறிஞர்கள் எழுதிய பலகட்டுரைகளை ஆய்வு செய்தார். அவ்வகையில் பழந்தமிழ்ச்சொற்களைப் பழங்கன்னடச் சொற்களோடும் பழைய தெலுங்குச் சொற்களோடும் கால்டுவெல் ஒப்புநோக்கிய போது அடிச்சொற்கள் ஒத்திருப்பதைக் கண்டார். தென்னிந்திய மொழிக் குடும்பத்தில் 6 மொழிகள் திருந்திய மொழிகள் எனவும் 6 மொழிகள் திருந்தாத மொழிகள் எனக்கண்டார்.
ஏறத்தாழ 15 ஆண்டுகள் கடுமையாக உழைத்து தென்னிந்திய மொழிகளுக்கு இடையே உள்ள உறவுகளை ஒப்பிட்டுத் தான் எழுதிய ஆய்வுக் கட்டுரைகளையும், தமிழகமெங்கும் தாம் மேற்கொண்ட பயணத்தின் வழியாக மொழிகளில் தனக்கு கிடைத்த தரவுகளை ஓன்று திரட்டிய “கால்டுவெல்” ஆய்வுக்கட்டுரைகளை எழுதினர். பின்னர் அவற்றையெல்லாம் தொகுத்து 1856-ல், “திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம்” என்ற ஆய்வு நூலை ஆங்கிலத்தில் வெளியிட்டார்.
அதில், மலையாளம், தெலுங்கு, கன்னடம்,துளு ஆகிய மொழிகளில் உள்ள சமற்கிருத மொழியின் கலப்பு குறித்த தனது ஆய்வில், இந்த மொழிக்கலப்பு உண்மையான தேவை குறித்து மேற்கொள்ளாது, காலக் கோளாறு விரும்பும் வெளிப்பாட்டுக் காரணமாகவே மேற்கொள்ளப்பட்டது” என்று கூறினார். மேலும், தெலுங்கு, கண்டம், மலையாளம் ஆகிய மொழிகள் தத்தம் தனி நிலைகளை நிலைநாட்டுவது அறவே இயலாது என்ற அளவு சமற்கிருத சொற்களை அளவுக்கு மீறி கடன் வாங்கியுள்ளன. ஆதலின், சமற்கிருத கலவைகளை கைவிடுவது தெலுங்கு மொழிக்கு அரிதாம் என்பது உண்மை. கன்னடத்திற்கு அதனிலும் அரிதாம். மலையாளத்திற்கு அவை எல்லாவற்றை காட்டிலும் அரிதாம் என்றவர்.
ஆனால், திராவிட மொழிகளில் அனைத்திலும் உயர் தனிச் செம்மொழியாய் நிலைபெற்று விளங்கும் “தமிழ்” தண்ணிடையே இடம் பெற்றிருக்கும் சமற்கிருத சொற்களை அறவே ஒழித்துவிட்டு தனித்து உயிர் வாழ்வதோடு அவற்றின் துணையை ஒரு சிறிதும் வேண்டாமல், வளம் பெற்று வளர்வதும் இயலும், அவ்வாறு கைவிடுவது ஒன்றினாலேயே, தமிழ் மொழி முன்னைய நிலையிலும் சிறந்த உயர் தனிச் செம்மொழியாக பெரு நிலையை பெற்றுவிடும் என்று கூறினார்.
“கால்டுவெல்” பெருமகனாரின் இந்த ஆய்வு நூல், தேவ பாஷையான சமற்கிருதம் தான் இந்திய மொழிகளுக்கெல்லாம் தாய் மொழி, மற்றதெல்லாம் நீஷ மொழிகள் என்று எளனம் செய்துகொண்டிருந்த வடமொழி ஆசிரியர்கள் எல்லோரையும் அடித்து தள்ளியது.
உலக அரங்கில் இருந்த அனைத்து மொழி அறிஞர்களும் “கால்டுவெல்” அவர்களின் ஆய்வு முடிவுகளை ஏற்றனர். கால்டுவெல்லின் ஆய்வுகளில் மொழி ஆய்வு அனைவராலும் போற்றப்பட்டது. கால்டுவெல் பெருமகனாரின் ஆய்வுப்பணிகளைக் கண்ட “கிளாஸ்கோ” பல்கலைக்கழகம் அவருக்கு முனைவர் பட்டம் வழங்கிச் சிறப்பித்தது. அதன் பிறகுதான், தமிழ் மொழியும் செம்மொழி தான் என்று உலகமே ஒத்துக் கொண்டது.

The History of Atomic - Model

Aristotle (350 B.C.) disagreed with Democritus's model of the atom in Aristotle was a Greek philosopher. Many of his ideas were more thought based than scientifcially based. For this reason, Aristotle strongly disagreed with Democritus. He felt that there was no smallest part of matter and that different substances were made of earth, fire, air, and water. Aristotle did not have an atomic model due to the fact that he thought atoms did not exist.

Democritus was the first scientist to create a model of the atom. He was the first one to discover that all matter is made up of invisible particles called atoms. He created the name "atom" from the Greek word "atomos", which means uncuttable. He also discovered that atoms are solid, insdestructable, and unique. HIs model was just a round solid ball. Democritus didn't know about a nucleus or electrons, all he knew was that everything is made of atoms.

Lavoisier was a French nobleman that founded several elements and put the first table of elements together. He used Aristotle's ideas of fire, earth, air, and water to create experiments invesigating combustion and oxidation. By using previous knowledge of atomic bonding, he discovered important elements like oxygen, hydrogen, and sulfur. He discovered that water was made of oxygen and hydrogen, and air included nitrogen. Lavoisier also created the first chemistry textbooks and tables.

Dalton's atomic theory

John Dalton (1766-1844)

John Dalton developed an atomic theory in the 1800s. He did experiments, worked out some atomic weights and invented symbols for atoms and molecules. His most important conclusions are summarised below:

• All matter is made of atoms
• Atoms cannot be broken down into anything simpler
• All the atoms of a particular element are identical to each other and different from the atoms of other elements
• Atoms are rearranged in a chemical reaction
• Compounds are formed when two or more different kinds of atoms join together

Dalton's theory was developed and changed as new evidence was discovered.

JJ Thomson's discovery of the electron

JJ Thompson discovered the electron in 1897. This showed that the atom contained smaller pieces, whereas Dalton had thought that atoms could not be broken down into anything simpler.

Rutherford's nuclear atom

In 1911 Ernest Rutherford used experimental evidence to show that an atom must contain a central nucleus. This was further evidence that an atom contained smaller pieces.

Bohr's electron orbits

Niels Bohr further developed Rutherford's nuclear atom model. He used experimental evidence to support the idea that electrons occupy particular orbits or shells around the nucleus of an atom.

The development of the theory of atomic structure is an example of:

• How a theory may change as new evidence is found
• How a scientific explanation is provisional but may become more convincing when predictions based on it are confirmed later on.

Marie and Pierre Curie were a European couple that contributed to atomic chemistry by exploring the mysteries of radioactivity. After radiation was discovered by Henri Baquerel, Marie decided to look further into this discovery. Through this she and her husband discovered the elements radium and polonium and won the Nobel Peace Prize for their works in radioactivity. Her discovery later added to the atomic model.

http://www.bbc.co.uk/schools/gcsebitesize/science/add_ocr_gateway/periodic_table/atomstrucrev5.shtml

Ancient Indian Geniuses...

History Of Prostitution(அந்த காலங்களில் பாலியல் தொழில்)

Wherever we find evidence of human culture, we find evidence of prostitution. When the earliest known human societies emerged in the fertile crescent of Mesopotamia, the sex trade evolved alongside temples, customs, markets and laws. Beginning in the third millennium B.C, the Sumerians, the first major inhabitants of ancient Mesopotamia, worshiped the goddess Ishtar, a deity that would remain a constant throughout Mesopotamia’s Babylonian and Assyrian empires. Ishtar was the goddess of love and war, symbolized by the planet Venus, and was born anew as a maiden every morning only to become a ‘whore’ every evening – the etymology of the word lying in the Indo-European root meaning ‘desire.’

அந்த காலங்களில் பாலியல் தொழில் என்பது பணம் ஈட்டும் சந்தையாகவே கருதப்பட்டது, அதில் ஈடுபடும் பெண்களும் தங்களுக்கு நேரும் பிரச்சனைகளை கருதாமல், அதனை ஒரு தொழிலாகவே கருதி வந்தனர்.

உலகளவில் ஒவ்வொரு நாடுகளிலும் பாலியல் தொழிலானது பல்வேறான முறையில் மேற்கொள்ளப்பட்டது.

Ironically, Mesopotamian religious practices gave birth to the prostitution trade, as women in Ishtar’s service would help men who offered money to her temples with the ‘sacred’ powers of their bodies. Achieving a priority of communication with the goddess from their fertility, only women enjoyed this religious position. Thus I,shtar temples became knowledge centers concerning birth, birth control, and sexuality. Priestesses became the nurses and sacred sex therapists of these early societies. Men of all rank could hire these women and, in turn, make an offering to the goddess from whose temple the prostitute came. The king would also take part in certain sacred sex rituals with the high priestesses in conjunction with grain harvests: the fertility of the earth was secured through a ritual that celebrated the fertility of the womb. The king, regent of the earth, and priestess, regent of the goddess, coupled in this highly symbolic manner celebrates the sexual process that brought both grain and people into being. Thus Ishtar became known as the protector of all prostitutes. Prostitution, or at least the religious prostitution involved in these sacred sex rituals, existed without taboo or prohibition, as evidenced in some of our species’ earliest literary works.
In one such work, The Epic of Gilgamesh, we are introduced to a nameless Harimtu woman – a term used by famed lawgiver Hammurabi which denoted lower-class prostitutes – who lavishes Gilgamesh’s rival Enkidu with many variations of love, from the maternal and mystical to the sexual and orgiastic. The prostitute emerges not just as a purveyor of sex but as a force of civilization: the harlot literally educates the savage in love and care of the body. This is certainly antithetical to the stigma prostitution harbors today, where the trade itself is seen as sexually primitive, an unfortunate remnant of a less civilized and more phallocentric past. The goddess of love was also seen as being connected to the prostitutes – including males – that operated beyond the temples, often under the supervision of a madam. Theologically, all were seen as being in service to the goddess of love, but in Babylonian law there remained legal distinctions between the priestesses and the roadside/inn prostitutes.

ஒட்டோமன் பேரரசு

ஒட்டோமன் பேரரசில் இளம் வயது சிறுவர்கள் கூட பாலியல் தொழிலில் களம் இறங்கினார்கள், ஒட்டோமான் சாம்ராஜ்யத்தில் இளைஞர்களிடம் ஈர்ப்பு கொண்டிருப்பது பொதுவானதாக கருதப்பட்டு வந்த நிலைலயில், அநேக பெண்கள் தங்களை கவர்ச்சிகரமானவர்களாக ஆக்கிக்கொள்ள இந்த நடவடிக்கை வழிவகுத்தது.

துரதிர்ஷ்டவசமாக, அந்த தொழிலில் உள்ள பெண்கள் தங்கள் வீடுகளை இழக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளானதால், பார்களில் வேலை செய்வதற்கு ஏலத்தில் விடப்பட்டனர்.

மெக்ஸிகோ

மெக்ஸிகோவில் சில குறிப்பிட்ட கட்டிடங்களில் மட்டுமே பாலியல் தொழில் நடைபெறும். இவ்வாறு நடைபெறும் இடங்கள் Cihuacallis என்று அழைக்கப்பட்டது. Mesoamerican இன பெண்கள் மட்டுமே இங்கு பாலியல் தொழிலில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். மேலும், ஓரினச்சேர்க்கை முறையில் இங்கு ஈடுபட்டால் கடுமையான தண்டனைக்கு ஆளாவார்கள்.

இத்தாலி

இத்தாலியில் பாலியல் தொழிலில் சாதகமானதாக இருந்தது. ஒரு ஆண் மற்றொரு ஆணால் ஈர்க்கப்படுவதை தவிர்க்க பாலியல் தொழில் சாதகமாக்கப்பட்டது, மேலும் இதுபோன்ற செயல்களில் ஈடுபடுபவர்கள் பாவப்பட்டவர்கள் என அழைக்கப்பட்டனர்.

ஜப்பான்

ஜப்பானில் பாலியல் தொழிலாளிகள் "ஓரன்" என்று அழைக்கப்படுகின்றனர், இவர்கள் நடனமாடி, பாடல்கள் பாடி மற்றும் தங்கள் வாடிக்கையாளர்களுக்கு கவிதை வாசித்து மிகவும் மகிழ்ச்சியோடு கவனித்துக்கொள்வார்கள்.

சமூக நிலைமை அடிப்படையில் இப்பகுதியில் பாலியல் தொழில்கள் பல்வேறு நிலைகளில் வகைப்படுத்தப்பட்டனர். இதில் டாயு என்ற மக்களே வாடிக்கையாளர்களை கவனிப்பதில் உயர்ந்த மட்டம் உள்ளவர்களாக கருதப்பட்டனர்.

அமெரிக்கா

ஐக்கிய மாகாணங்களில் பாலியல் தொழில் அமெரிக்க புரட்சிக்கான முதுகெலும்பாக இருந்தது.

பல பெண்கள் தங்களை துணிச்சலுடன் பலப்படுத்திக் கொள்ளும் விதமாக இராணுவ வீரர்களை பயன்படுத்திக்கொண்டார்கள்.

நியூயோர்க் நகரை சுற்றி பாலியல் தொழிலுக்காக பல்வேறு கட்டிடங்கள் கட்டப்பட்டன. மேலும், இந்த கட்டிடங்களில், சீட்டாடம் உட்பட பல்வேறு வேடிக்கை விளையாட்டுக்கள் இருந்ததால் பல்வேறு ஆண்கள் இங்கு குவிந்தன. இதன் மூலம் அதிக வருவாய் கிடைத்தது.

If prostitution is the oldest profession, the brothel must be the oldest public institution. The Government's plan to legal brothels - albeit only small ones, with a maximum of two prostitutes and a receptionist - may sound bold to those in Middle England who fear the woman next door may turn to a bit of home working. But the debate on whether prostitutes are best confined to brothels or allowed to walk the streets is hardly new.
The "oldest profession" tag is, of course, almost certainly wrong. Not just because, as some feminists have pointed out, it is probably the profession of midwife that qualifies for the label.
Anthropologists suggest prostitution did not actually seem to exist at all in what were once called primitive societies. There was no sex for sale among the Aborigines of Australia before the white man arrived. Nor, apparently, were there brothels in societies ranging from the ancient Cymri people in Wales to recently discovered tribes in the jungles of Burma. Prostitution seems to be something to do with what we call civilisation.
The first recorded instances of women selling themselves for sex seem to be not in brothels but in temples. In Sumaria, Babylonia and among the Phoenicians, prostitutes had sex, not for gain, but as a religious ritual. Sex in the temple was supposed to confer special blessings on men and women alike. But that was very different to just doing it for money.
There's plenty of that in the Bible. However, prostitutes in the Jewish scriptures seemed to ply their trade from home, such as Rahab, the prostitute in Jericho who aided the spies of Joshua and identified her house with a scarlet rope - the origin, some say, of the "red light" (though that may, more prosaically, come from the red lanterns carried by railroad workers left outside brothels while they were inside).
The first brothels proper seem to have been in ancient Egypt. Some historians suggest prostitution was not common until the influence of Greek and Mesopotamian travellers took hold. But, in the times of the later Pharaohs, dancing women and musicians were used to recruit men into brothels. Herodotus said a Greek prostitute called Rhopopis was so successful in Egypt she built a pyramid from her takings.
But certainly it was the Greeks who first put the brothel on an official footing. The celebrated Athenian lawmaker and lyric poet Solon founded state brothels and taxed prostitutes on their earnings in the 5th century BC. They were staffed by hetaerae (companions) who ranged from slaves and other lowclass women to those of the upper ranks. The cost of sex was one obole, a sixth of a drachma and the equivalent of an ordinary worker's day salary. For that you got intercourse but nothing oral, which Greek women had a distaste for, although hetaerae were commonly beaten for refusing.
The Romans were keen on sex. There can be few languages richer than Latin in the pornographic, with dozens of terms for prostitutes and different sexual acts. Waitresses in taverns usually sold sexual services. Prostitutes set themselves up at the circus, under the arches (fornices - hence fornication). Official prostitutes were registered by the police and their activities were regulated. Rent from a brothel was a legitimate source of income for a respectable man.
Not all brothels were the same. Those in the Second District of the City were very dirty but the brothels of the Peace ward, were sumptuously fitted. Hairdressers stood by to repair the ravages of amorous combats. Aquarioli, or water boys, waited by the door with bidets for ablution. The superior prostitutes had immense influence on Roman fashions in hair, dress and jewellery.
To attract trade, the houses had an emblem of Priapus in wood or stone above the door "frequently painted to resemble nature more closely" as one ancient historian delicately put it.
Several such advertising standards have been recovered from the ruins of Pompeii where a large brothel was found called the Lupanar - lupae (she-wolves) were a particular kind of sex worker known to be skilled with their tongues.
Among the fossilised ruins were what our delicate historian called "instruments used in gratifying unnatural lusts" which "in praise of our modern standards of morality, it should be said that it required some study and thought to penetrate the secret of the proper use of several of these instruments".
The ambivalence towards the brothel - the simultaneous urge to license and to regulation - continued into medieval times. Prostitution was tolerated because it was held to prevent the greater evils of rape and sodomy. No lesser figures than St Augustine and St Thomas Aquinas argued that prostitution was a necessary evil: a well-ordered city needed brothels just as it needed good sewers. The medieval brothels were under the authority of the state, city or prince.
Rules were set in place. Brothels were situated in special streets. Ecclesiastics and married men weren't allowed to visit. Prostitutes, who had to wear distinctive dress, were allowed to ply their trade just outside the town walls but not within. Special houses were built for repenting prostitutes.
Places as varied as the town of Sandwich and foreign municipalities such as Hamburg, Vienna and Augsburg, built public brothels. Such systems of regulation continued in many places for three centuries - until a great epidemic of syphillis swept over Europe in the 16th century and these official medieval brothels were closed.
By Elizabethan times, the sale of sex was more diverse. In London, Southwark was the red-light district. Brothels, usually whitewashed, were called "stews" because of their origins as steambath houses. But prostitutes were active in the theatres. Celebrated theatrical impresarios and actors, such as Philip Henslowe and his son-in-law, Edward Alleyn, owned a profitable brothel.
Henry VIII, in 1546, tried to close the bawdy houses but without much success; some were moated and had high walls to repel attackers. And again the Tudor whorehouse catered for both poor and rich - one 1584 account records that a young man might have to part with 40 shillings or more in a brothel for "a bottle or two of wine, the embracement of a painted strumpet and the French welcome [syphilis]".
But in Paris, the French were, by the end of the 17th century, demanding a medical examination of prostitutes who also had to wear a distinct dress with a badge, and live in a licensed brothel. Many approved. Bernard Mandeville, a Dutch doctor in London in 1724 wrote a defence of public stews, "for the encouraging of public whoring will not only prevent most of the mischievous effects of the vice," he said, "but even lessen the quantity of whoring in general and reduce it to the narrowest bounds which it can possibly be contained in".
But others disapproved. In Vienna in 1751, the Empress Maria Theresa outlawed prostitution and imposed fines, imprisonment, whipping and torture for violations. She even banned female servants from taverns and forbade all women from wearing short dresses.
Throughout the ages, there have been plenty of folk determined to outlaw the trade. In France in 1254, Louis IX ordered all courtesans to be driven out of the country and deprived of their money, goods and - a bit dodgy this one - even their clothes.
When he set out for the Crusades, he destroyed all brothels, with the result that prostitutes mixed more freely than ever with the general population.
In Russia, not long after Marie Therese's purge, the Czarina Elizaveta Petrovna ordered a "find and catch" of all prostitutes both Russian and foreign. And her successor, Tsar Paul I ordered all those caught in Moscow and St. Petersburg to be exiled to Siberia.
In 1860, the Mayor of Portsmouth tried the same thing, turning all the city's prostitutes on to the streets but, at the end of three days, the condition of the place was so bad that he allowed them to return to their former premises. Practically the same episodes were repeated in Pittsburgh and New York in 1891.
Originally legal in the United States, prostitution was outlawed in almost all states between 1910 and 1915 largely due to the influence of the Woman's Christian Temperance Union which was influential in the banning of drug use and was a major force in the prohibition of alcohol. But whoring survived just as boozing did, with brothels opening and closing with regularity, and women switching between prostitution and working as chorus girls in the brothels that lined West 39th and 40th streets in New York alone.
The intervening years have only told the same story, with many countries oscillating between phases in which the sex industry was tolerated or cracked down upon. In 1885, Rotterdam, with regulation, had more prostitution and venereal disease than Amsterdam, a city without regulation. In 1906, Denmark abandoned regulation. Amsterdam adopted it in 1911. The brothels of Germany, Austria, Hungary and Italy were banned in the 1920s. In 1949, Paris abandoned its brothels after two centuries.
Neither the permissive nor the prohibitive approach is successful because the problems they try to address - protecting public morals, controlling sexually transmitted disease, improving health and working conditions for the prostitutes, reducing the exploitation of women and the sex-slave trade are not amenable to common solutions.
What assists the one, detracts from another. Yet still we try, changing policy here, shifting it there. The only true lesson of history, it seems, is that we never learn from history.

Ten Types Of Prostitutes In History
Ying-chi

 The ying-chi are arguably the first official, independent prostitutes in Chinese history. Their acknowledged existence is credited to Emperor Wu, who was said to recruit female camp followers for the sole purpose of escorting his armies and keeping them entertained on long marches. Ying-chi literally means “camp harlot,” a title that was no doubt a flattering one in 100 BC.
Some sources question these girls’ claim as the first Chinese prostitutes, though. It’s said that the King of Yue set up the first prostitution camps, made up of the widows of fallen soldiers. These women were quite different from the later, upstanding courtesans that were so popular, whose role was to give a man “friendship.” The ying-chi are also different from the women who worked in government-run brothels—these much older institutions date back to somewhere in the seventhth century BC.
Temple Prostitutes

 The role of the temple prostitute in ancient Greco-Roman society is one that’s been the subject of much debate. It’s not debated whether or not it was a popular practice—that much is sure—but the details of the practice are still up for interpretation. Temple prostitutes were those that plied their trade within the sanctity of the temples and with permission from temple priests—by extension, they were also working for their deity.
Just how much of a religious service these temple prostitutes were carrying out isn’t known. Some scholars argue that they were simply slaves whose services were sold as a way to earn money for the temple. Others believe that they had a much more respected role in the temple and in the worship of their deity, and believe that visiting a temple prostitute and hiring her (or his) services was a form of worship. This theory is especially popular in conjunction with fertility cults and goddesses like Aphrodite.
The idea of a temple prostitute is a general one and there are different tiers in the temple hierarchy. Many of all types were brought to the temple as virgins to dedicate their lives and their bodies to the worship of their god or goddess. Some sources suggest that it was only girls younger than 14 who served as temple prostitutes in ancient Greece. There’s a huge amount of contradicting evidence available as to what roles these figures served, but without a doubt they were an important part of temple life.

Devadasis

A devadasi is a woman who has been forced into a life of prostitution in the service of the Hindu goddess of fertility, Yellamma. When girls reach the age of puberty, their parents auction their virginity to the highest bidder. Once that is taken from them, they are dedicated to the goddess and spend the rest of their lives as prostitutes in the name of Yellamma. Every night, their lot is the same—sold to whoever pays the most. For parents, it’s not a bad deal. Not only do they not have to raise a dowry to give to someone to marry their daughters, but many keep the money that the girls earn.
The practice has been a regular part of Yellamma’s religion for centuries. Even though it was outlawed in India in 1988, the practice still continues today. The stigma attached to the devadasi is heavy—even if the women decide to give up the lifestyle, they will never be married. Once they’re dedicated to their goddess, there’s no turning back. Most devadasis are cast out of the temple in their mid-40s, when they are no longer considered young and attractive enough to bring honor to their goddess, and most turn to begging in order to support themselves for the remainder of their lives.

Comfort Women

 The so-called “comfort women” of World War II are a dark and often overlooked footnote in history. Beginning in 1932, the Japanese military began recruiting women—mostly Korean—for work in newly established “comfort stations”. The women were promised jobs, but what they weren’t told was that these stations were brothels for use by the men of the Japanese military.

In the end, somewhere around 200,000 women were shipped off to become comfort women, and it’s estimated that only between 25–30 percent of these women survived their ordeal. Girls as young as 11 were forced to service anywhere from 50–100 different men each day and were subjected to beatings if they refused. While the Japanese government has issued verbal apologies, they have largely refused monetary compensation to the surviving comfort women and their families. As of 2014, there are only 55 known surviving comfort women.

Auletrides

 The auletrides were a class of Greek prostitute that enjoyed a unique position in society. Far from shunned, these women were skilled in more than just sexual encounters. They were flute players and trained dancers. Some of them had other talents that made them entrancing public performers, such as juggling, fencing, and acrobatics. Many took to the streets in public performances that were included in religious ceremonies and festivals, and some sources say that they were also popular entertainment for children.

The auletrides could be reserved for private parties as well, when the more sexual of their talents were utilized. Other, similar types of entertainers were the psaltriai, or harp players, and the kitharistriai, or lyre players. These girls—and occasionally boys—often reported to a poroboskos, who essentially acted as a madam to hire them out for private parties.

Ganika

  The Ganika was the Indian version of Japan’s geisha. These women enjoyed high standing in society and having one around meant that good luck and prosperity were to follow. As a Ganika would never marry and never be widowed, they escaped the social stigma of widowhood. Widows were considered to be extremely bad omens and were, at one point, forbidden to appear in public.

Indian society recognizes nine types of prostitutes and the Ganika was the elite tier in this hierarchy. In addition to sexual talents, these Indian prostitutes were expected to learn a variety of other skills in the field of the performing arts. Once all 64 were mastered, the woman was raised to the position of Ganika.
While other types of prostitutes were typically housewives making extra money for the husbands that controlled them or servants that were expected to provide their masters with sexual as well as domestic services, the Ganika would be given a place of honor in royal courts and have songs and poems written about her beauty and skills. As they typically served the nobility, they were protected by state laws. They were also subject to them, too, and could be beaten or fined for refusing a noble customer.

Zonah

 The zonah is the female prostitute of the Hebrew Bible. Unlike other women, she was not owned by a man and was not responsible for producing children to carry on a family line. The zonah existed outside the laws of the Bible, with only a small number of rules included in the book for dictating behavior of and towards these women.

One very specific rule is that a father is forbidden from selling his daughter into prostitution, and if the daughter of a priest becomes a zonah, then she is condemned to be burned to death. Priests were forbidden to marry a zonah, but other men were equally able to marry and to enjoy them. Other types of prostitutes were attached to the temples of pagan deities—it was said to be forbidden for an Israelite woman to become a qedeshab, sometimes interpreted as a temple prostitute.

Hetaira

A hetaira was a high-class courtesan in Athens. Because prostitution was legal in the city and those prostitutes couldn’t be Athenian citizens, a hetaira was often a slave. Less often, she was someone living in the town who was born of non-Athenian parents.
Unlike porne,women that practiced their profession behind closed doors, the hetaira were often seen working the crowds at symposiums. They were forbidden to marry a citizen, but could be bought and freed by one, although the practice was frowned upon. Their status as a hetaira would never be erased, and if they were caught pretending to be a full citizen, they could be taken to court. Those found guilty could be returned to a life of slavery. Hetaira were frequently made the mistresses of the most powerful of people and have been known to sit as models for statues of Aphrodite, so great was their elegance and beauty.

Tawaif

 The tawaifs were known as performing artists in North India during the 18th to early 20th centuries. Much like the geisha, they were dancers and musicians, thought of not as prostitutes in the usual sense but as performers with a circle of patrons rather than clients. Many were wealthy, especially those that chose their patrons wisely.
Those that had daughters could pass their wealth—and often their profession—on to them. In fact, coming from a long line of tawaifs increased social standing. They were forbidden from marrying, but could enter into a different sort of formal relationship with their patrons that made them wives in everything but name. Interestingly, they were seen as existing alongside traditional wives as two sides to the same coin. Where the wife was the respectable way to continue a family line, the tawaif was the beautiful, sensual creature that only a powerful man could attract.

Mut’ah

  The subject of mut’ah (or mut’a) is a tricky one. It’s an Islamic temporary marriage in which two parties enter into an agreement to be married for a set amount of time. The contract can be written or verbal, and all parts of the marriage are agreed upon beforehand, including how much of a “dowry” the woman will receive, what kind of physical contact will be involved, and how long the marriage will last.

On the one hand, proponents say that it’s a way for two people to live together before getting a full marriage to see if they’re right for each other without breaking any Islamic laws. Some contracts can stipulate that there will be no physical contact, and some are done under the watchful eyes of the parties’ parents. Other arrangements can stipulate that the marriage is only going to last a few hours and that the woman is going to get paid for it.
So clear-cut is the fact that it can be used as a way around the taboo of prostitution that some Muslims, such as the Sunni, staunchly oppose it. Because of the time restraint and payment options, they say it’s a loophole for young men and women to have infinite partners without religious guilt.


http://listverse.com
http://www.independent.co.uk