Mindscape Film

ஒரு 16 வயசு பொண்ணு, பெரும் பணக்காரர் மகள், பேர் அன்னா, தற்கொலை முயற்சி பண்ணுதுன்னும், சாப்பிட மாட்டேங்குதுன்னும், அதை சாப்பிட வைக்கனும்ன்னு சொல்லி கேஸ் ஹீரோ கிட்ட வருது, ஞாபகங்களை கண்டறிய ஒரு நபரின் மனதிற்குள் செல்லும் ஒரு ஸ்பெஷல் சக்தி ஹீரோ கிட்ட இருக்கு...

அந்த பொண்ணுக்கு பேய் பிடிச்சிருக்குன்னு அவங்க அப்பா (அம்மாவின் கணவன்) நம்பறார்... ஏதாவது ஒரு மனநல காப்பகத்துல விடனும்ன்னு துடிக்கிறார்... அந்த பொண்ணு தான் நல்லவள்ன்னும் அவங்க அப்பா அம்மாக்கு தான் ஏதோ பிரச்சனைன்னும் சொல்லுது, அவங்க சாப்பாட்டுல ஏதாவது மருந்து கலந்திருவாங்கன்னு தான் சாப்பிடாம இருக்கேன்னு சொல்லுது...

இந்த பொண்ணு மனசுக்குள்ள போய் பார்த்தா அதோட சின்ன வயசில நடந்த பாலியல் அத்துமீறல்கள் ஹீரோவோட பாஸுக்கு தொடர்பு இருப்பதா காட்டுது..., சமீபத்தில் அந்த பெண்ணை தவறா பயன்படுத்த முயன்ற போட்டோக்ராபி டீச்சர், கூட தங்கியிருந்த ஹாஸ்டல் பொண்ணுங்க... அப்படீன்னு அந்த பொண்ணு மனசை பாதிச்ச பல விசயங்கள் தெரிய வருது..

சின்ன வயசில நடந்த சம்பவங்கள் தான் இப்படி நடந்துக்கிறதுக்கு காரணம் அந்த பொண்ணு மேல எந்த தவறும் இல்லைன்னு கேஸை முடிக்கிறார்....

அப்புறமா ஆரம்பிக்குது புதிர்கள்.. ஹீரோவே மண்டை குழம்பி போகும் அளவுக்கான ட்விஸ்டுகள்.. அவரோட கம்ப்யுட்டர்ல சின்ன வயசு பெண்களின் நிர்வான படங்கள் இருக்கு, யாரோ ஹீரோவை பின் தொடர்ந்துட்டே இருக்காங்க... அன்னா கிட்ட இருந்து மர்ம போன் கால்.. வீட்டுக்கு போனா அன்னாவின் பெற்றோர் சாகும் தருவாயில். கொலை பழி ஹீரோ மேல... அன்னாவை காணோம்..... குழம்பிய குட்டையில கடைசியில யார் இதை எல்லாம் செய்றாங்க அப்படிங்கிற மீன் நமக்கு மட்டும் கிடைக்கும்... ஒரு சைக்கியாட்ரிக் த்ரில்லர்... ஒரு டைம் பாருங்க.. :) படம் பேர் Mindscape / Anna.

 

If the surreal dreamscapes that propelled "Inception" had taken place in the deep, dark and dubious recesses of a disturbed adolescent girl’s mind, it would look a lot like "Anna." It's as messy as a teen’s bedroom and packed with all manner of distracting clutter that needlessly burdens a plot.

This psychological thriller concerns a so-called memory detective, John Washington (played by Guy Ritchie regular Mark Strong, a rugged Jason Statham type but with more soul and less scowling), who can remotely view the flashbacks of his subjects and brilliantly deduce details about their cases. But he has been off his game after suffering a stroke during a session gone awry. That’s on top of grieving over the suicide of his wife.

After a two-year break and depleted funds, he agrees to enter the mind of Anna (Taissa Farmiga, a formidable presence who looks like a mini-me version of older actress sis Vera), a 16-year-old who is both "gifted" and "haunted," as we are so informed. Locked in an upper chamber of an imposing mansion like a Disney princess and kept under constant surveillance, she has been on a hunger strike for a week, has engaged in cutting herself and—perhaps—was involved in questionable acts at her school. His assignment: To pinpoint whether a trauma is at the root of her behavior or if she is a potentially dangerous sociopath who needs to be sent off to an institution.

Naturally, Anna’s family is more Addams than Brady. Her doubting stepdad (her father died before she was born) appears to be having an affair with the housekeeper (who, for some reason, wears a French maid’s outfit straight out of a Halloween catalog) and would control Anna’s inheritance if she is sent away for treatment. Meanwhile, her caring mom drowns her disappointments with drink.

As we tag along on the journeys into Anna’s past, we see possible triggers, including such images as being locked into a closet and bleeding while holding a dripping letter opener. But more troubling is John’s discovery, after doing some actual research, that a teacher had taken inappropriate photos of her and that a fellow student has accused her of a vicious attack.

The saving grace of Anna is the cool, calm and collected air that Strong and Farmiga maintain as he struggles to unearth the truth. Yes, this is a cat and mouse game, a battle of wills where we are to think that the rodent might be in charge. The two actors, who each possess a magnetic screen presence, make for intriguing foils as they challenge one another.

However, it is hard to believe that it takes so long for Strong’s character to even question Anna’s motives, even after the audience does, despite any sympathetic feelings he might have for her as a fellow victim of a damaged psyche. For a supposedly ace sleuth of the subconscious, John is oddly unsuspicious, especially when it appears that Anna might be more fond of him than she should be.

Even more disappointing, instead of any effects that are truly special given the visual opportunities this premise offers, Spanish director Jorge Dorado leans heavily on repeating certain thematic symbols over and over, presumably providing clues, or maybe red herrings, that instead only prove confusing. There is water—rain storms, the sea, tap water overflowing out of tubs and basins, showers, flooded floors; stairs, especially the massive spiral one in Anna’s home. The splashes of the color red materialize on lips, roses, blood, rugs and Anna’s sketches. And clocks—along with a metronome—complete with nervous ticks and tocks. But even with such tricks as quick cuts, shadowy figures, distorted sounds and images, nothing really gets under your skin. 

And, save for the two leads, the performances of the rest of the cast—including, most surprisingly, the usually commanding Brian Cox as John’s boss—are not much better than Lifetime Channel level. What is most frustrating is that Dorado denies us any real element of surprise or revelation as he exposes the pieces of his muddled puzzle.

"I’m not a sociopath," Anna claims. "Just smart enough to think like one." If only "Anna" the movie were that smart, too.

thanks:  rogerebert.com