அரசியல் கொலைகளைப் பற்றிய கதை. குறிப்பாக இடது சாரி வலது சாரி கட்சிகளுக்கு இடையே நடக்கும் பழிக்குப் பழி வாங்கும் களத்தை மையமாக்கி கதை சொல்லி இருக்கிறார்கள்.
தங்கள் தோழரைக் கொன்றவனைக் கொல்ல திட்டம் தீட்டப்படுகிறது. மூன்று தோழர்களிடம் அந்த காரியம் ஒப்படைக்கப்படுகிறது. திட்டமிட்டபடி கொலை செய்கிறார்கள். அதில் ஒருவன் மட்டும் போலீஸில் பேருக்கு சர்ண்டர் செய்யப்படுகிறான். ஆனால் அரசியல் கொலைகளின் மீது ஆத்திரம் கொண்ட ஒரு போலீஸ் அதிகாரியின் தலையீட்டால் நிலைமை தீவீரம் அடைகிறது. பிறகு என்ன ஆனது என்பது கதை.
கொலை செய்யப்பட்டவர்கள், கொலை செய்தவர்களின் குடும்பத்து மனிதர்களின் உணர்வுகளை காட்சிப்படுத்தி, வெளிச்சமற்ற அவர்களின் எதிர்காலத்தில் பார்வையாளர்களை உறைய வைக்கிறது.
“நீ ஒருநாளும் பத்திரிகை வாசித்ததைக் கூட நான் பார்த்ததில்லை. உலகத்தில் என்ன நடக்கிறது என்றே உனக்குத் தெரியாது. கொலை செய்யப்பட்டவன் மீது உனக்கு என்ன கோபம். என்ன வெறுப்பு. உன் கட்சியில் மேலே உள்ளவர் சொன்னதுக்காக கொலை செய்திருக்கிறாய். இது எப்படி சித்தாந்த ரீதியாக நீ செய்த கொலையாகும்?” என அந்த மூன்றில் ஒருவனை காதலித்து, திருமணம் செய்து, கர்ப்பிணியாய் இருக்கும் மனைவி கேட்பது உலுக்குகிறது.
என்ன அரசியல் காரணம், எதற்காக கொலை, என்ன பின்னணி, என சமூகத்தின் தாக்கங்கள் குறித்து இந்த படத்தில் எதுவும் பேசப்படவில்லை. தனி மனிதர்களின் வாழ்வில் இருக்கும் துயரங்களையும், வலிகளையும், வெறுமைகளையும் படம் பேசுகிறது. பார்வையாளர்களுக்கு இரண்டு அரசியலும் ஒரே மாதிரியாகவும், மக்களுக்கு விரோதமானதாகவும் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன. அனைவரும் சிறப்பாக நடித்திருக்கின்றனர்.
மக்களுக்காகவும், மாற்றங்களுக்காகவும் போராடுகிற இயக்கங்கள், இந்தப் படம் சொல்லாததை சொல்ல வேண்டிய அவசியத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. (அமேசானில் பார்க்கலாம்.)
ஆணுக்குத் தனியாக சில குணாதிசயங்கள் உள்ளன. பொறுப்புகளும் உள்ளன. அவன் ஒரு நல்ல ஆணாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் பெண்களை மதிக்கிறேன் என்று பெண்ணாகிவிடக் கூடாது. அப்படி ஆகிறவனை பெண்களே மதிப்பதில்லை.
அதாவது இந்தப் பெண்ணிய அலைகளில் அள்ளுப்பட்டு வந்த பெண்களின் லட்சியம் என்னவெனில் ஒரு சிங்கத்தைப் பிடித்துப் பட்டினி போட்டு காதை முறுக்கி வாலைத் திருகி எப்படியாவது மியாவ்! என்று சொல்லவைத்துவிடுவது. அது அப்படிச் சொன்னதும் "போ பூச்சே!" என்று தூக்கி எறிந்துவிட்டு யாராவது சூரனின் பின்னால் போய்விடுவது!
- ராபர்ட் ப்ளை
Today's sensitized male may be in touch with his ``feminine'' side, but, writes poet Bly, this ``soft male'' possesses little vitality and is hobbled by grief and anguish. To achieve real masculinity, Bly argues, men must cultivate a fierce tenderness to be found neither in the macho/John Wayne model nor in the ``interior feminine.'' Taking as his starting point the Grimm fairy tale ``Iron John,'' the author sets forth an eight-stage initiatory path whose steps include remembering one's psychic wounds, communion with a mentor or ``inner King,'' becoming a lover, reviving one's inner warriors and receiving a ``second heart.'' Bly avoids cant as he ransacks Jung, Freud and Reich; referents include Greek, Egyptian and Celtic myths, the Parsifal legend, Blake and Amerindian ritual. A wise and healing book full of fresh insights, Bly's odyssey will help men grapple with identity, fatherhood, relationships and such crises as addiction and divorce.
16ஆம் நூற்றாண்டிலயே நாங்கள் ஒரு ஊழல் நிறைந்த சமூகமாக இருந்து இருக்கிறோம் போல் தெரிகிறது.
“…யாழ்பாணத்தார் தற்பெருமையும்,செருக்கும், சோம்பேறிதனமும், பிடிவாதமும், பிடித்தவர்கள் எனவும், பொய்சொல்லி ஏமாற்றும் தந்திரம் படைத்த இந்த இனத்துடன் மிகவும் முன்னெச்சரிக்கையாக நடந்து கொள்ள வேண்டும் எனவும் தமக்கு நன்மை கிடைக்குமென்றால் பொய்ச் சத்தியம் செய்யவும் பொய்ச்சாட்சியம் சொல்லவும் தயங்க மாட்டார்கள் எனவும்
ஒருவர் மீது ஒருவர் வன்மம் கொண்டு வல்லடி வழக்குத் தொடுத்து வெல்லும் வரை வழக்காடி மகிழ்வார்கள் அதற்காக போத்துக்கேயர் காலத்தில் தீர்க்கப்பட்ட வழக்குகளையே புதுப்பிப்பார்கள் எனவும் கூறியுள்ளார்
முன்னர் அஞ்ஞான மன்னர்களும் போத்துக்கேயர்களும் ஆண்ட காலத்தில் இவர்கள் சாதி சாதியாகப் பிரிந்து வாழ்ந்து பழகிய படியால்
சாதிப் பிரிவுகளில் நாம் (ஒல்லாந்தர்) தலையிடக் கூடாது என அறிவுரையும் கூறியுள்ளார்
40 சாதிப் பிரிவுகள் உள்ளதாக குறிப்பட்டுள்ளார்
எண்ணிக்கையில் அதிகமான வேளான் தொழிலில் ஈடுபட்ட வெள்ளாளரின் ஆதிக்கம் பற்றியும் எச்சரிக்கை பண்ணியுள்ளார்
வெள்ளாளரின் சாதித் திமிருக்கு இடம் கொடுத்தால் மாத்திரமே மற்ற எல்லா வேலைகளிலும் கூனிக் குறுகி கெஞ்சிக் கூத்தாடி வேலை செய்வார்கள் எனவும்
சிங்களவர்களை மக்கள் என்றும் அப்பாவிகள் என்றும் மலபார்களால் ஏமாற்றப்பட்டவர்கள் என்றும் இங்கே கூறியுள்ளார்…” 😢
This is very well explained why we as Thamilan continuously failed as a society
At least I witnessed this in my Jaffna life around 4-5 years between 1977-1982
I agree by this Dutch commander’s writing as he put forward many
Interesting facts as he is referring Yaalpaanies as Malabar
So he definitely find commonalities among பனங்கொட்டைகள் with மலையாளிகள்
As both are self centered people promote self interest rather bigger community’ well being which they belongs to
We still can wittiness these among Kerala and Eezham Tamils as both communities with high literacy rate
such analysis could have definitely influence the policy makers across the world in dealing with Thamils’ issue as they continue to promote Sinhalese interests to this day 😢
எமது தலையிலேயே மண்ணை அள்ளி வாரிப் போட்டு எமது சமூக அழிவிற்கே வித்திட்ட ஜாம்பவான்கள் நாம்
Eye tracking is a sensor technology that can detect a person’s presence and follow what they are looking at in real-time. The technology converts eye movements into a data stream that contains information such as pupil position, the gaze vector for each eye, and gaze point. Essentially, the technology decodes eye movements and translates them into insights that can be used in a wide range of applications or as an additional input modality.
How eye tracking works
Typically, an eye tracking system comprises one or more cameras, some light sources, and computing capabilities. Algorithms translate the camera feed into data points with the help of machine learning and advanced image processing.
How the human brain is capable of sorting through an avalanche of external stimuli—most of which never reach the human consciousness—to create a sense of awareness of the individual's surroundings.
UsIing a combination of artificial intelligence, mathematics, and a close examination of the eye movements of individuals as they were shown images of people's faces, researchers found that important clues are revealed in the eyes.
When people were shown clear images, their eye movements showed a distinct pattern that indicates they were aware of their surroundings. However, as the subjects were presented with progressively dimmer images of faces, the pattern of eye movement changed. Tracking these changes allowed researchers to discern whether the subjects actually perceived the face or not without asking them.
How the human brain is capable of sorting through an avalanche of external stimuli—most of which never reach the human consciousness—to create a sense of awareness of the individual's surroundings.
UsIing a combination of artificial intelligence, mathematics, and a close examination of the eye movements of individuals as they were shown images of people's faces, researchers found that important clues are revealed in the eyes.
When people were shown clear images, their eye movements showed a distinct pattern that indicates they were aware of their surroundings. However, as the subjects were presented with progressively dimmer images of faces, the pattern of eye movement changed. Tracking these changes allowed researchers to discern whether the subjects actually perceived the face or not without asking them.
The eye-tracking tool allowed researchers to explore the amorphous dividing line between consciousness and unconsciousness, a state most obvious as we awake from sleep. People become progressively more aware of their surroundings as slumber recedes, a process that is controlled in a region of the brain known as the thalamus.
They found that when people awake the thalamus discharges a brief pulse which jumpstarts the transition to consciousness. However, this activity is only a first step in a series of actions throughout the brain that leads to full awareness, they found. For instance, that initial pulse from the thalamus may fail to activate other neural networks, keeping the individual unconscious of most surrounding stimuli. However, the pulse can also activate neurons involved in processing visual cues in the frontal cortex, which in turn amplifies circuits involved in arousal and attention. At the same time, signals irrelevant to the event are turned off. tool allowed researchers to explore the amorphous dividing line between consciousness and unconsciousness, a state most obvious as we awake from sleep. People become progressively more aware of their surroundings as slumber recedes, a process that is controlled in a region of the brain known as the thalamus.
They found that when people awake the thalamus discharges a brief pulse which jumpstarts the transition to consciousness. However, this activity is only a first step in a series of actions throughout the brain that leads to full awareness, they found. For instance, that initial pulse from the thalamus may fail to activate other neural networks, keeping the individual unconscious of most surrounding stimuli. However, the pulse can also activate neurons involved in processing visual cues in the frontal cortex, which in turn amplifies circuits involved in arousal and attention. At the same time, signals irrelevant to the event are turned off.
Acclaimed director Terrence Malick’s (The Thin Red Line, Days of
Heaven, Badlands) two hour and twenty minute long coming of age story about two
brothers growing up in 1950’s Texas and their difficult family relationships
has only a cursory connection with what mystics and qabalists of the Jewish
mystery schools would consider The Tree of Life.(Cinematographer: Emmanuel Lubezki)
It is instead a slow,
meandering pseudo-art film realized with subtle, subjective cinematography from
Emmanuel Lubezki (Gravity, The Revenant, Birdman) and spare, period production
design from Jack Fisk (The Revenant, There Will be Blood and David Lynch’s
Mulholland Drive) lending it a sense of mood, personal drama and a kind of
nostalgic self-importance.
Despite having very
little to do with anybody’s rendition of The Tree Of Life (as a religious or
philosophical construct, at least), Malick delivers a genuinely sublime
experience that includes deep forays into the characters’ imaginations and formative
experiences. These include flashbacks and some epic sequences of cosmic and
prehistoric events that give texture to the existential treatment of the
narrative in a way that superficially appears to deliver meaning. Make no
mistake, and this is an illusion.
The plot is an insipid
invitation to stay well within your safety zone. The film does nothing truly
experimental that has not been done before, better and more meaningfully in a
short film or an actual art film. Hollywood congratulates itself while
reinforcing the white, middle-class, mainstream status quo.
Touted as a drama/fantasy,
this fairly mundane popular art film is low-key. Using its restrained, slow and
somewhat naturalistic style, it tries to illicit feelings of childhood and
convey a kind of innocence and honesty that has ‘Oscar bait’ written all over
it. Purportedly biographical, the film is not especially clever, not incredibly
insightful and not especially interesting. It is, however, undeniably beautiful
and well-shot.
Apparently, it worked
as intended, and in 2011 it scooped the Palme d’or at Cannes and then went on
to be nominated for three Academy Awards: Best Picture, Best Director and Best
Cinematography. The movie, The Tree of Life is beautiful for no reason other
than charming and inoffensive.
Beluru (also known earlier as Velapuri, Velur and Belapur in olden times) is situated on the banks of Yagachi River and was one of the capitals of the Hoysala Empire. Renowned for its magnificent Hoysala temple complex, the Chennakeshava Temple (also called Vijaya Narayana Temple), which was built by Hoysala King Vishnuvardhana to commemorate his victory over the Cholas in 1116 AD. The temple is believed to have been built by master craftsmen – Dasoja and Chavana, a father and son duo.
Chennakeshava Temple:
This star shaped temple is believed to have taken around 103 years to build. At the entrance facing the temple is a towering Gopura and a magnificent sculpture of Garuda, Lord Vishnu’s carrier, palms touching in pious homage. The temple stands on a platform and has exquisite artwork on its outer walls adorned with bracket figures depicting the Puranas and Epics, all carved to perfection. The lower frieze has a series of charging elephants and horses; the elephants symbolize courage while the horses are for speed. It is also believed that Shantaladevi, the queen of King Vishnuvardhana is the model for one of the sculptures – Darpana Sundari (lady with the mirror). Just outside is an interesting piece of sculpture, called the Gravity pillar which is carved out of a single rock and stands in its own weight. People can actually swipe a piece of paper across it. Equally impressive are the temples of Kappe Chennigaraya, Soumyanayaki, Andal and other Vaishnava manifestations, which surround the main temple.
And if you thought that, this is supreme stone carving skills, then just step inside. The craftmanship inside is much finer than outside. The sanctum has a magnificent 3.7 m tall image of Lord Vijaya Narayana in black stone. The prabhavali of this idol has the 10 avatars of Lord Vishnu, wrought very perfectly. The doorway with the dwarapalakas is very elegantly carved. The Garbhagriha is stellar in shape and its zigzag walls make the figures of 24 forms of Lord Vishnu look different at different times of the day due to light and shade effect. The bracket figures of madanikas (celestial nymps) are elaborately done with even water drops chiseled to perfection. There are 4 bracket figures on the ceiling which is believed to be inspired by queen Shantaladevi’s beauty. One can see the lathe turned pillars highly polished and intricate carvings even in the dark and no two pillars are alike. The Narasimha Pillar, it seems, was built to rotate on its base. The Mohini Pillar is the most beautiful among the pillars. A unique aspect in this is the artist has left a small space blank – it is believed that it is a challenge to others to do a better carving and to convey that art never dies as it is infinite.
The Temple Architecture
The Hoysalas used soft soapstone for their structures as they were found suitable for intricate carvings. Enclosed by a Prakara with a Gopurabuilt in the Vijayanagar style, the temple stands on a platform or Jagati and looks like a huge casket. The fine workmanship and skill visible in this masterpiece is truly breathtaking.
Chennakeshava Temple is proposed to be listed under UNESCO World Heritage Sites. It is open daily from 7.30 AM till 7.30 PM.
Nearby: Halebeedu (20 kms), Mullayyanagiri Peak (50 kms), Shettihalli Church (55 kms), Yagachi Dam (4 kms) and Sakaleshpura (35 kms) are some attractions that can be visited along with Beluru.
Visit: Beluru is 220 kms from Bengaluru and 155 kms from Mangaluru. Mangaluru is also the nearest airport. Hasana junction 40 kms away is the nearest railway station. Bus services are available to reach Beluru from Hasana city. Beluru and surrounding areas are best explored in a taxi/own vehicle.
Stay: KSTDC runs the hotel Mayura Velapuri, 500 meters from Beluru Chennakeshava Temple complex. Hasana city, 40 kms from Beluru has more stay options.
Dietrich Bonhoeffer was a Lutheran
pastor and theologian in Germany during World War II. He was hanged in a
concentration camp at Flossen burg because of his opposition to the Nazis and
for that part, he played in an assassination plot against Hitler.
In prison, he began to try to understand how good, intelligent,
and peaceful people could become supporters of such an evil regime. That led to
his theory that the greatest opponent to truth and reason was not evil, but
stupidity.
“If we want to know how to get the better
of stupidity, we must seek to understand its nature.” — Dietrich Bonhoeffer
“If we want to know how to get the better
of stupidity, we must seek to understand its nature,” wrote Bonhoeffer in his
treatise. And the nature of stupidity has its roots deep in the subconscious. The
fundamental mechanics of the human experience drives it. As ancient
philosophers noted, humans are social animals. It is this very sociability that
is at the base of stupidity.
“We note further that people who have isolated
themselves from others or live in solitude manifest this defect less frequently
than individuals or groups inclined or condemned to sociability. And so it
would seem that stupidity is perhaps less psychological than a sociological problem.”
— Dietrich Bonhoeffer
Stupidity is a group phenomenon. An
individual can act stupidly, but that does not affect the whole. However, when
a group works stupidly, that dramatically impacts the individual, compounding
the entire effect. In many ways, something with initially positive
ramifications stabbed humanity in the back.
Human nature doesn’t change as the years
pass by. The inner workings of individual people are the same as those of their
remote ancestors living on the savannas of Africa 50 thousand years ago. Some
of these internal processes stretch even further back, millions of years into
the past, when primitive brains started to develop.
When you speak with a stupid person, it does not seem like that
person is speaking from their own heart or mind but in catchphrases and slogans
adopted from others. Stupidity, to Bonhoeffer, originates when people give up
their independent thinking and parrot the words and phrases of the rising power
movement. They “jumped on the bandwagon” and ceased thinking independently. He
observed that stupidity was found less among isolated people and more in social
groups. As you reflect on the evening news and its daily presentation of people
doing crazy things to others, consider that they may not be evil or malicious,
but rather, stupid.
Italian economic historian Carlo M. Cipolla believes so. In his book 'The Basic Laws of Human Stupidity', Cipolla identifies four different kinds of people – stupid people, helpless people, intelligent people, and bandits.
As a group, stupid people are far more powerful than the Mafia and the Military-Industrial Complex because they actually drive and influence social outcomes.
Cipolla found that the same proportion of people in any group tended to be stupid, even within the group of Nobel laureates or professors, or even blue-collar workers. The reality is that we have to face the same proportion of stupid people, no matter where we go or travel.
Everyone underestimates the effects of stupid people in action because it is not apparent. As a result, non-stupid people underestimate the damaging power of stupid people.
Intelligent people benefit themselves and society; bandits steal from others to benefit themselves; helpless people are exploited for their naivety despite contributing positively to society. However, stupid people are counterproductive to both their own individual and society's overall interests.
Cipolla says that a stupid person is far more dangerous, especially if the individual was born into the elite class. Their total damage capacity is infinite within their potential position as bureaucrats, generals, and even politicians.
As stated by Yuval Harari, history teaches us that people must never underestimate the role of stupidity in human history. It is one of the most powerful forces around the world.
We cannot trust human decency and supposedly good human leadership to do what is best for humanity. We can only hope that is the case, but stupid humans could win at the end of the day.
ஒரு கட்டில். அதைத் தொடுவது போல மேலிருந்து தொங்கும் ஒரு கயிறு. கால்களில் அசைவு வராத ஐம்பது வயதைக் கடந்த ஒரு மனிதன் படுத்திருக்கிறான். அவன் தான் இட்டியச்சன். கயிற்றைப் பிடித்து கொஞ்சம் நிமிர்ந்து, தலையணையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொள்ள முடியும். அவ்வளவுதான் அவனது இயக்கமும் உலகமும். மலை சார்ந்த பகுதியில் சுற்றிலும் ரப்பர் மரங்கள் சூழ்ந்த அந்த வீட்டில் அவனது மனைவி, மகன், மருமகள், பேரன் இருக்கிறார்கள். எல்லாவற்றுக்கும் அவர்களை எதிர்பார்த்துத்தான் இருக்கிறான் இட்டியச்சன். அந்த வீட்டைத் தாண்டி காமிரா வேறெங்கும் செல்லவில்லை.
“நான் இட்டியச்சன் சாவது போல ஒரு நல்ல கனவு கண்டேன்.” என இட்டியச்சனின் மனைவி விழிப்பதிலிருந்து கதை தொடங்குகிறது. இட்டியச்சன் சாவதோடு கதை முடிகிறது. பார்வையாளர்களுக்கு படமே ஒரு கெட்ட கனவாக இருக்கிறது. ஆணாதிக்கத்தில் ஊறிப் போன உயிரும் உடலும் கொண்ட இட்டியச்சன் அந்த வீட்டில் உள்ள அனைவரையும் படுத்தும் பாடு இருக்கிறதே அதுதான் கதை. அந்த வீடும், தோட்டமும் இட்டியச்சனின் பேரில் இருக்கிறது. வன்மம், வக்கிரம், சுயநலத்தின் மொத்த வடிவாய் இருந்து ஆட்டிப் படைக்கிறான். அதைக் காட்சிப்படுத்தி சொல்லியிருக்கும் விதத்தில் மலையாளப்படம் ‘அப்பன்’ ( Appan ) முக்கியமானது.
சிக்கல் மிகுந்த மனித உறவுகளை நுட்பமாகச் சொல்கிறது. இட்டியச்சனின் மகன், மருமகள், பேரன் அனைவரும் நம் முன்னே வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். “அப்பாவை நீ நல்லா பார்த்துக் கொள்வாயா?’ என இட்டியச்சனின் மகன், தனது மகனிடம் கேட்கும்போது நெகிழ வைக்கிறது. ( சோனி லைவில் பார்க்கலாம்)
Little is known about how social behavior develops in the earliest stages of life. But most animals––including humans––are born with an innate ability to interact socially or form bonds with others. And that contributes to success throughout life.
Now, a new animal study points to a gene that is important for the earliest development of basic social behaviors.
The work also suggests that exposure to certain drugs and environmental risk factors during embryonic development can cause changes to this gene, leading to alterations in social behavior that are similar to those found in individuals who have autism. Much to their surprise, the researchers also found they could reverse some of the effects using an experimental drug. http://sciencemission.com/site/index.php?page=news...
Over the years, I have seen many people struggle with self-doubt. They question each and every action of theirs and this can become a debilitating thought pattern that sabotages their chances for success.
Unfortunately, we all struggle with self-doubt at one point or another. It is important to learn how to overcome self-doubt to be able to live to your fullest potential.
Here are seven techniques to help you mitigate self-doubt and live with confidence.
1. Find a mentor or someone who you can go to for advice or venting
Find that person who really listens to you, understands you, and helps to place your feet back on the ground; whether it be a therapist, parent-figure, sibling, or whomever else you trust. They can help identify, and challenge your unhealthy beliefs, without passing judgment.
2. Surround yourself with real friends
Identify those friends who support you, advise you, and encourage you – the friends who think you are a superstar. Those friends are worth your time.
3. Forgive yourself
Forgiving yourself is oftentimes harder than forgiving others. You are constantly dwelling on those times you failed, or caused someone harm. You are playing victim, and holding yourself back from a life of betterment. Find that strength to overcome these shortcomings. Transfer the energy spent feeling guilt and self-criticism into the positive aspects of your life, and move forward. Self-compassion is okay.
4. Set reachable goals that you can accomplish
Your goals should be ever evolving and changing. Give yourself permission to try new things, but don’t be unrealistic. Your long-term success and health will be dependent on your manageable, immediate goals. And always remember to reward yourself – even for the small things.
5. Find your breath when you're feeling overwhelmed
Life can become extremely overwhelming, and it is your job to mitigate the obstacles it throws your way. Deep breathing is an excellent day-to-day tool to help reduce stress, and ultimately self-doubt.
6. Write it down
The therapeutic act of writing your thoughts –both positive and negative – will shed some light on what is really running through your mind. Take some time throughout the day to document everything from a daily stress, to an amazing accomplishment.
7. Stop trying to make everyone else happy
By trying to make everyone else happy, people end up with no time for themselves. People place their own happiness in the hands of others, and lets face it- people are hard to please. This translates into a world of extreme self-doubt. It is time to respect yourself and you will be surprised by the results that come.
All Quiet on the Western Front ( மேற்கு முனையில் எல்லாம் அமைதியாக இருக்கிறது) சினிமா 2022ல் மீண்டும் தயாரிக்கப்பட்டு Netflix-ல் காணமுடிகிறது. ஏற்கனவே 1930லும், 1979லும் தயாரிக்கப்பட்ட படம் இது.
இந்த நாவலை 1929ல் ரெமார்க்யூ எழுதினார். 1932ல் அவரது புத்தகம் தடை செய்யப்பட்டது. 'ஜெர்மனியே எழுந்திரு' என்று ஆவேசமாய்க் கூச்சலிட்டு ஹிட்லரின் வெறியர்கள் தெருக்களில் புத்தகத்தை தீ வைத்து எரித்தனர். அவரது வங்கிக் கணக்கு முடக்கப்பட்டது. அவரது படம் திரையிடப்பட்ட அரங்குகளுக்குள் எலிகளை பிடித்து விட்டனர். குண்டுகளை எறிந்தனர். ரெமார்க்யூ ஜெர்மனியிலிருந்து ஒரு அகதியாய் வெளியேற வேண்டியிருந்தது.
போருக்கும் ஒரு சாதாரண மனிதனுக்கும் என்ன உறவு என்று கேள்வி கேட்டு மனிதகுலத்தின் மீது ஒரு நீண்ட விசாரணையை இந்த நாவல் நடத்துகிறது. யார் வென்றாலும், யார் தோற்றாலும் எல்லாவற்றையும் இழக்கப் போவது இருதரப்பு மக்கள் என்பதை வெறுமை படர, படர உணர்த்தி விடுகிறது. இத்தனைக்கும் நடுவில் பருவங்கள் அதுபாட்டுக்கு வழக்கம்போல் மாறிக்கொண்டு இருப்பதை சுட்டிக்காட்டி 'போர் இயற்கைக்கு விரோதமானது' என்பதை குறிப்பறிய வைக்கிறது.
முன்பின் தெரியாத இன்னொரு நாட்டின் ஒரு வீரனை எந்த சம்பந்தமுமில்லாமல் கொல்ல வேண்டியிருக்கிறது. பிறிதொரு நேரத்தில் கொன்றவனும், கொல்லப்படுகிறவனும் மிகச் சிறந்த நண்பர்களாக இருந்திருக்கக்கூட முடியும் என்றெல்லாம் நாவல் நம்மிடம் உரையாடுகிறது. தேசம் என்றும், மண் என்றும் உருவேற்றி அதற்குள் தேசீயவாதம் என்னும் வெறியை ஊட்டி, வல்லரசு என்று இராணுவசக்தியை வளர்ப்பது யாருக்காக என்று அதிகாரத்தின் மீது கணைகளை இந்த நாவல் வீசியிருக்கிறது.
மிகச் சரியாக உணர முடிந்தால் இந்த நாவல் பகவத் கீதைக்கும் நேர் எதிரான கலகக்குரல். 'கடமையைச் செய், பலனை எதிர்பாராதே" என்று அர்ச்சுனனுக்கு உபதேசம் செய்த கிருஷ்ணனோடு இந்த நாவல் அனுபவத்தின் தளத்தில் நின்று எதிர்வாதம் செய்கிறது. இந்த அரசியலைப் புரிந்து கொண்டதால்தான் நாஜிக்கள் அந்த நாவலை தடை செய்திருந்தார்கள்.
மனித உயிர்களை ஒரு புழுவுக்கும் கூட மதிக்காமல், முன்வைக்கப்படும் தேசம் குறித்த பெருமிதம், தேசியம் பற்றிய கற்பிதங்கள், இராணுவ வீரன் குறித்த புளகாங்கிதங்கள் அனைத்தையும் இந்த நாவல் உடைக்கிறது.
1952ல் தடை நீங்கினாலும், நாவலில் வரும் பாமரின் கதாபாத்திரம் போல, ரெமார்க்யூ தனது சொந்த ஊருக்கு கடைசி வரை திரும்பவில்லை. 1970, செப்டம்பர் 25ல் ரிமார்க்யூ ரோமில் இறந்து போகிறார். அவர் பிறந்த ஜெர்மனியில் ஒரு வார இதழில் அஞ்சலி செலுத்தி கட்டுரை எழுதப்பட்டிருந்தது. அவரது புகழ்பெற்ற இந்த நாவல் பற்றி அதில் குறிப்பிடப்படவில்லை. ஆனால், அந்த நாவல் மட்டும் உலகம் முழுவதும் 80 லட்சம் பிரதிகள் இது வரை விற்பனையாகி இருக்கிறது.
"அவர்கள் உடல் ரீதியாக போர்களிலிருந்து தப்பியிருந்தாலும், உள்ளரீதியாக அழிக்கப்பட்டிருக்கின்றனர் என்பதை இன்றைய சந்ததியிடம் இந்த நாவல் பேச முயற்சிக்கும்." இப்படித்தான் நாவலைப்பற்றிய ஒரு வரி முன்னுரையாக ரெமார்க்யூ குறிப்பிட்டிருந்தார்.
இன்றைய சந்ததியினருக்கும் கொண்டு செல்வதற்காக மீண்டும் படமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. நவீன தொழில்நுட்பத்திலும், கதையை காட்சிப்படுத்துவதிலும் தேர்ந்து இப்போது படம் அழுத்தமாக வெளிவந்திருக்கிறது. கூடவே ஒரு நாவலை எப்படி சினிமாக்குவது என்னும் பாடமும் எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.
(பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இந்த நாவல் குறித்து நான் ‘புத்தகம் பேசுது’ இதழில் எழுதிய கட்டுரையின் சுட்டி முதல் கமெண்ட்டில்…..)
வெளிக்கொண்டு வந்த ஆர்வம்தான் பின்னாளில் உ.வே.சாவிற்கு ஓலைச்சுவடி தேடத் தூண்டுகோலாக இருந்தது என்றால் மிகையாகாது. தெருத் தெருவாக பிச்சையெடுத்து உண்ணும் ஒருவருக்குத் தண்டியலங்காரம் என்னும் நூலறிவு உண்டு என்பது
அறிந்து அவர் பின்னால் சென்று தண்டியலங்காரம் கற்றார் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை அவர்கள்.
மகாவித்வான் மீனாட்சி
சுந்தரம்பிள்ளையின்
மாணாக்கர்கள் யாரென்று பட்டியல் தருகிறேன். பாருங்கள்.
1)மாயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை
2) உ.வே.சுவாமிநாத ஐயர்
3) பூவாளூர் தியாகராசச்
செட்டியார்
4) சவுரிராயுலு பிள்ளை
5) வல்லூர் தேவராசப்பிள்ளை
(இவர்தான் நாம் குறிப்பிடும்
தேவராயசுவாமிகள்)
இப்படிப் பலப்பல ஆல மரங்களை உருவாக்கிய தாய் ஆலமரம்தான் தமிழ் பெரிய பாட்டனாரான மகாவித்வான் மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளை.
இவரும் ஆறுமுக நாவலரும்
ஒருகாலத்தவர் என்பர்.
ஒருமார்கழியில் விடியற்காலையில்
வைகையாற்றில் இருவரும்
நீராடினார்களாம். அப்போது
மார்கழிக் குளிரைக் குறித்து
“பனிக்காலம் கொடியது”
என்றாராம் ஆறுமுக நாவலர்.
அதற்கு நாவலரின் கருத்தை
ஒட்டியே “பனிக்காலம் மிகவும்
நல்லது” என்றாராம் மீனாட்சி
சுந்தரம்பிள்ளை.
புரியவில்லையா?
பனிக்காலம் = பனிக்கு + ஆலம்
ஆலம் என்றால் நஞ்சு.
பனிக்கு நஞ்சு மிகவும் நல்லது. அதாவது கொடிய பனியை விட நஞ்சு நல்லது என்று பொருள்.
இது செவிவழிச் செய்திதான்
என்றாலும் நினைவு
கொள்வதற்குத் தக்க சுவையான செய்தி.
இங்கனம் புகழ் மிகுந்த தன்னுடைய ஆசிரியரான மகாவித்வான்
மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளையின்
சரித்திரத்தை நூலாகவே எழுதி
வெளியிட்டிருக்கிறார்
தமிழ்த்தாத்தா உ.வே.சா.
பெங்களூரிலிருந்த தமிழன்பர்கள் அழைப்பின் பேரில் அங்கு சென்றார் தமிழ் பெரிய பாட்டனார்.
அவரைத் தன்னுடனேயே தங்க
வைத்து விருந்துவகை செய்தார் தேவராயன்.
கற்றுக் கொடுப்பதற்கு நல்ல
ஆசானும் கற்றுக்கொள்வதற்கு
நல்ல மாணவனும் இருந்தால்
அவ்விடத்தில் சிறந்த அறிவு
வேள்வி நடக்கும். அதுதான்
நடந்தது.
படத்தில் உள்ளது
மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை (இடது)
முத்துக்குமரப்பிள்ளை(வலது)
தமிழ் பெரிய பாட்டனாரிடம் மொழியின் வளமும்
இலக்கணமும் கற்றார் தேவராயன். கடினமான யாப்பருங்கல காரிகை
கற்பதை விடப் பேரிகை கொட்டிப் பிழைப்பு நடத்தலாம் என்று ஒரு சொலவடை உண்டு.
ஆனால் தேவராயன் மிக எளிதாக
யாப்பருங்கல காரிகை என்னும் செய்யுள் இலக்கண நூலைக் கற்றார்.
கற்றதனால் ஆய பயனாக சிறந்த செய்யுட்களையும் இயற்றினார். அந்தச் செய்யுட்களில் மீனாட்சி
சுந்தரம்பிள்ளையின் கருத்துப்படி திருத்தங்களும் செய்தார்.
மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளைக்கு
உழைக்கத் தெரிந்த அளவுக்குப் பிழைக்கத் தெரிந்திருக்கவில்லை.
அவரை அப்படிப் படைத்த
பிழைக்குத் திருத்தம் செய்ய
முருகன் விரும்பியதாலோ
என்னவோ தேவராயனை அவருக்கு மாணாக்கராக்கினார்.
பெங்களூர் ு:் பெரிய பாட்டனார்
திருச்சீராப்பள்ளி திரும்பும்
நாளும் வந்தது. கல்விக் கொடை தந்த ஆசானுக்குச் செல்வக் கொடை அளிக்க விரும்பினார் தேவராயன்.
ஐயாயிரம் வெள்ளைப் பொற்காசுகளும்
அழகான பட்டாடைகளும் தந்து
ஆசானை வணங்கினார்.
கணக்குப்பிள்ளை தொழிலை
மறந்து தமிழ்த்தொண்டில்
ஆழ்ந்திருந்த மகாவித்வான்
மீனாட்சி சுந்தரம்பிள்ளைக்கு
இந்தப் பரிசு மிகப்பெரிய பரிசு.
இன்றைக்கும் இந்த அளவு பரிசு மிகப் பெரிய பரிசுதான்.
தன்னுடைய மாணவனை உளமார வாழ்த்தினார் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளை. பேரும் புகழும் பெற அவர் வாழ்த்திய வாழ்த்துதான்
இன்றும் நாம் தேவராய சுவாமிகளை நினைவில் வைத்துப் பார்க்கும்
பெருமையைக் கொடுத்தது
என்று சொல்வதும் சரியே.
ஆசான் கிளம்பிச் சென்ற பின்னர் பெங்களூரில் கணக்குப்பிள்ளை தொழிலையும் தமிழ்த் தொண்டையும் தொடர்ந்து
செய்தார் தேவராயன்.
பெங்களூரில் அவர் வாழ்ந்த வீடு இன்று இருக்கிறதா என்று
தெரியவில்லை. பெங்களூர்
தமிழ்ச்சங்கத்தில் யாருக்கேனும்
தெரிந்திருக்கலாம்.
பெங்களூர் நண்பர்கள் இதுகுறித்து விசாரித்து விவரம் தந்தால் நன்று.
இளம் வயதிலேயே கல்வியும்
செல்வமும் அள்ளக் குறையாமல் சேர்ந்தவருக்கு வயிற்றில் வலியும் சேர்ந்தது.
பெங்களூரின் மிக நல்ல
மருத்துவமனையில் சிறப்பான
மருத்துவர்களின் சிகிச்சை
எடுத்துக் கொண்டாலும் வயிற்றுவலி தீரவேயில்லை.
செல்வத்தை அள்ளியள்ளிக்
கொட்டினாலும் வயிறு சொன்ன பேச்சு கேட்கவில்லை. வலியும் குறையவில்லை.
தன்னுடைய திறமை வேலை
செய்யாத பொழுது ஆண்டவனை நினைத்துப் பார்ப்பதுதானே நமது செயல்!
அப்பரும்
பகழிக்கூத்தரும் ஆதிசங்கரரும்
கொண்ட வயிற்றுவலியை
நினைத்துப் பார்த்தார்.
அப்பேர்ப்பட்ட பெரியவர்களுக்கு
ஆண்டவன் இறங்கி வந்து அருள்வது உண்டு. ஆனால் தம்மைப் போன்றவர்களுக்கு இறைவன் உதவுவானா என்று ஒரு ஐயம். வலிக்கும் சந்தேகத்துக்கும்இடையில் தவித்த தேவராயனது
மனது ஒரு முடிவுக்கு வந்தது.
ஆம். இனிமேலும் வலியினால்
உண்டாகும் வேதனையோடு
வாழ்வதில் பயனில்லை என்று
முடிவு கட்டி தன்னுயிரை
மாய்க்க எண்ணினார்.
இருபதுகளில் ஒருவருக்கு
வரவேண்டிய எண்ணமா இது!
அந்தோ! தேவராயனுக்கு வந்தது. தமிழ்க் கடவுளான முருகன் குடிகொண்ட திருச்செந்தூர்க் கடலில் மூழ்கி இறக்கத் திட்டம் கொண்டு பெங்களூரிலிருந்து
பண்டைய சீனர்கள் பாதுகாப்புடன் வாழ்வதற்காக சீனப் பெருஞ்சுவரை நிர்மாணித்தனர். அதன் அதிகபட்ச உயரத்தின் காரணத்தினால் யாருமே அதன் மீது தாவி, ஏறி உள்நுழைய முடியாது என அவர்கள் உறுதியாக நம்பினர்.
ஆனால் சீனச் சுவர் நிர்மாணிக்கப்பட்டு முதல் நூற்றாண்டு காலப்பகுதிக்குள் மாத்திம் சீனா மூன்று போர்களை சந்தித்தது. அந்த மூன்று முறையும் சீனச் சுவரை ஊடறுத்துச் செல்ல வேண்டிய தேவை எதிரிகளின் காலாற்படைகளுக்கு ஏற்பட்டது. அப்போதெல்லாம் வாயிற்காவலுனுக்கு இலஞ்சம் கொடுத்துவிட்டு, வாயிற்கதவினூடாக அவர்கள் நுழைந்தனர்.
சுவரை கட்டியெழுப்புவதில் சோலியாக இருந்த சீனர்கள், வாயிற்காவலாளியை கட்டியெழுப்ப மறந்து விட்டனர்.
மனிதனை கட்டியெழுப்புவது வேறு அனைத்தையும் கட்டியெழுப்புதவற்கு முன்னர் செய்ய வேண்டிய விடயமாகும். இன்றைய மாணவர்களுக்கு சொல்ல வேண்டிய முக்கிய கருத்து இது.
கீழைத்தேய அறிஞர் ஒருவர் சொல்கிறார். ஒரு சமூகத்தின் நாகரீகத்தை அழிக்க விரும்பினால் அங்கே மூன்று வழிமுறைகள் உள்ளன.
குடும்பத்தை சீர்குழைக்க வேண்டுமா? தாயின் வகிபாகத்தை இல்லாமல் செய்யுங்கள். தாய் 'குடும்பத் தலைவி' என்று சொன்னால் அவள் வெட்கப்பட வேண்டும் என்ற அளவில் அவளை ஆக்கிவிடுங்கள்.
கல்வியை இல்லாமல் செய்ய வேண்டுமா? சமூகத்தில் ஆசிரியருக்கு உள்ள முக்கியத்துவத்தை வழங்காதீர்கள். அவர்களின் அந்தஸ்த்தை குறைத்து, மாணர்களும் அவர்களை பரிகஷிக்கும் அளவுக்கு செய்து விடுங்கள்.
முன்மாதிரிகளை வீழ்த்த வேண்டுமா? அறிஞர்களை குறைகாணுங்கள். அவர்கள் மீது சந்தேககங்களை ஏற்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். அவர்களது மதிப்பை கொச்சைப்படுத்துங்கள். அவர்களை செவிமடுக்கவோ, பின்பற்றவோ யாரையும் விட்டுவிடாதீர்கள்.
உணர்வுபூர்வ தாய் இல்லாமலாகி, தூய்மையான ஆசிரியரும் இல்லாமலாகி, முன்மாதிரியும், மூலாதாரமும் வீழ்ச்சியுறும் போது பெறுமானங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட தலைமுறையை உருவாக்க யார் இருக்கப் போகிறார்கள்?!
