நிராசைகளின் ஆதித்தாய்

மகா மகத்திற்குப் பின்னும் மேகம் மலைகளைத் தழுவவே
மென்மேலும் தன்னைப் புனிதப்படுத்திக் கொண்டே அலைகிறது

என் மரணத்திற்குப் பின்னும்
உன்னைத் தழுவும் ஆவலை மேகத்தில் தங்கவைக்கிறேன்

நீயற்ற தினங்களில்
தகைவிலான் குருவிகள்
மூளையின் மடிப்புகளைக் கொத்தித் தின்பதையும்

எனது மனம் உனது வருகைக்காய்
தேவதாரு மரத்தில் வாயில்கதவுகளை செய்துகொண்டேயிருப்பதையும்
அறியமாட்டாய்

நீ என்னைத் தோளில் சுமந்த நாளில் கூவிய பறவையின் குரலையும்
அந்த ஆண்டில் உதிர்ந்த சருகுகளையும் இன்னும் அள்ளிச் சேர்க்கிறேன்

புளியமரத்து நிழல்
பகலுக்குள் இரவைப் பொழியும் நிலத்தில் கால்கள் நடந்தாலும்

குங்கிலியப் பிசின்களிலிருந்து புகையும் வாசனையாய் மனம்
சாம்பிராணி மலையில் அலைகிறது

இவ்வளவே நான்
எனக்குள் பதிந்த எதுவும்
என்னிலிருந்து விலகுவதில்லை

உனது உதாசீனங்களால் கழுவிக் கரைக்கப்பட்ட இளமையைத்
தூவானச் சிகரத்தில்
கொய்னா மரத்தில் பூத்துக்கிடக்கும் படி சொல்லியிருக்கிறேன்

யாருக்குத் தெரியும்
மகர யாளியோ யானை யாளியோ கூட அக்காடுகளில் வாழ்ந்திருக்கலாம்

அதோடு வாழாப் பெண்ணின் தீராத் துயரமும் வாழட்டும்

6.2.2014
தேன்மொழி தாஸ்